Ήδη τον περασμένο Μάιο το "έργο ζωής" του -όπως κάποιοι το χαρακτηρίζουν-, το πολυαναμενόμενο Megalopolis, του οποίου την ιδέα είχε συλλάβει πίσω στο 1977 (!!), παραδόθηκε πλέον στο κοινό. Η ταινία, επάνω στην οποία ξεκίνησε να δουλεύει ενεργά από το 1983 και έπειτα, έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ των Καννών (17 Μαΐου). Του πήρε μόλις 41 χρόνια. “Επιτέλους” (σσ. τα εισαγωγικά δικά μου) θα δούμε το magnum opus του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Μάλιστα ο ίδιος την έδειξε σε επίδοξους αγοραστές σε μια ιδιωτική προβολή στο Λος Αντζελες, με κάθε πιθανό διανομέα να είναι παρών σε αυτή. Φυσικό κι επόμενο λοιπόν όλα τα φεστιβάλ του καλοκαιριού που πέρασε να τη διεκδικούν… promotion!! Σύμφωνα με άρθρο του Deadline τα φεστιβάλ Καννών, Τορόντο και Βενετίας πολεμούσαν μεταξύ τους για το πιο θα κερδίσει την παγκόσμια πρεμιέρα του κινηματογραφικού έπους του Κόπολα. Τελικά όμως ο Τιερί Φρεμό και το Φεστιβάλ των Καννών κατάφεραν να βγουν πρώτοι κι έτσι το “Megalopolis” έκανε πρεμιέρα στην Κρουαζέτ στις 17 Μαΐου, διεκδικώντας μάλιστα και τον Χρυσό Φοίνικα (που ευτυχώς δεν κέρδισε)
Δείτε
· “Αποκάλυψη τώρα” | Apocalypse now
· 77o Φεστιβάλ Καννών 🎥 νικητές και απεργιακά — (αντι)τρομοκρατικά παραλειπόμενα
"Η Megalopolis είναι ένας ρωμαϊκός επικός μύθος που διαδραματίζεται σε μια φανταστική σύγχρονη Αμερική. Η πόλη της Νέας Ρώμης πρέπει να αλλάξει, προκαλώντας σύγκρουση μεταξύ του Cesar Catilina (Adam Driver), ενός ιδιοφυούς καλλιτέχνη που επιδιώκει να κάνει ένα άλμα σε ένα ουτοπικό, ιδεαλιστικό μέλλον, και του αντιπάλου του, του δημάρχου Franklyn Cicero (Giancarlo Esposito), ο οποίος παραμένει προσηλωμένος σε ένα οπισθοδρομικό status quo, διαιωνίζοντας την απληστία, τα ειδικά συμφέροντα και τον κομματικό πόλεμο. Ανάμεσά τους διχάζεται η κοσμική Julia Cicero (Nathalie Emmanuel), η κόρη του δημάρχου, της οποίας η αγάπη για τον Cesar δοκιμάζει την πίστη της, αναγκάζοντάς την να ανακαλύψει τι πραγματικά πιστεύει ότι αξίζει στην ανθρωπότητα".
Διχασμένοι οι κριτικοί: Το Megalopolis έχει ποσοστό αποδοχής 50% με 24 κριτικές στο Rotten Tomatoes αυτήν τη στιγμή, που σημαίνει ότι οι κριτικοί έχουν διχαστεί ακριβώς στη μέση. To metascore στο Metacritic είναι 56 με 14 κριτικές. Ο Damon Wise από το Deadline το χαιρέτισε ως ένα "τρελό σύγχρονο αριστούργημα", επαινώντας την τόλμη του και συγκρίνοντας τη χρήση του IMAX από τον Coppola με τη μαεστρία του Caravaggio στον καμβά. Παρά τον χαοτικό χαρακτήρα της, ο Wise τόνισε ότι η τόλμη της ταινίας είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ιδιοφυΐας, προβλέποντας ότι θα εμπνεύσει αλλά και θα ξενίσει τους θεατές.
· Ο Bilge Ebiri του Vulture περιέγραψε το Megalopolis ως την "πιο τρελή ταινία που έχει δει ποτέ", σημειώνοντας τους μοναδικούς της διαλόγους που συνδυάζουν σαιξπηρικές, οβιδιακές και λατινικές επιρροές. Ο Ebiri υπογράμμισε την ξεχωριστή λογική και το ρυθμό της ταινίας, που τη διακρίνει από τον συμβατικό κινηματογράφο.
§ Ο David Ehrlich του Indiewire εκτίμησε την "ανοησία" της ταινίας, κάνοντας λόγο για ένα "φανταχτερό, επικό και εντελώς μοναδικό" έργο 120 εκατομμυρίων δολαρίων. Το είδε ως έναν σύγχρονο μύθο για την πτώση της αρχαίας Ρώμης, προτρέποντας για τη διατήρηση του πολιτισμού και του κινηματογράφου.
· Ο Joshua Rothkopf από τους Los Angeles Times εξήρε το φιλόδοξο εύρος της ταινίας, υποστηρίζοντας ότι ο υπερβολικός χαρακτήρας της δεν είναι ελάττωμα αλλά αρετή, καθιστώντας την κάθε άλλο παρά βαρετή.
§ Ο David Fear του Rolling Stone επανέλαβε αυτό το συναίσθημα, χαρακτηρίζοντας την ταινία "πραγματικά επική" και υποστηρίζοντας ότι θα έχει απήχηση στο κοινό που εκτιμά τις ταινίες με ουσία και ιστορικό βάθος.
· Ο David Jenkins του Little White Lies προσχώρησε στη χορωδία της επιδοκιμασίας, δηλώνοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: "Megalopolis rules".
§ Η βρετανική Daily Telegraph έδωσε στην ταινία τέσσερα αστέρια, περιγράφοντάς την ως ένα μείγμα του Succession και του Batman Forever, με εξαιρετικές ερμηνείες, ιδιαίτερα από την Aubrey Plaza.
Ωστόσο,
δεν ήταν όλες οι κριτικές θετικές, το αντίθετο: ήταν αρνητικές σε % πάνω από
80%. Ο Guardian έδωσε στην ταινία δύο αστέρια, επικρίνοντάς την ως
"μεγα-φλύαρη" και "μεγα-βαρετή". Ο Richard Lawson του
Vanity Fair την έκρινε ως "passion project που πήγε τρομερά στραβά",
ενώ ο Tim Grierson του Screen Daily την χαρακτήρισε "καταστροφή".
Όπως και να έχει πάντως, η ταινία έχει εξασφαλίσει συμφωνίες για την ευρωπαϊκή
της διανομή, ενώ η κυκλοφορία της στις ΗΠΑ συνεχίζεται. Με σημαντική
υποστήριξη, ο Coppola μπορεί να είναι σε καλό δρόμο για να γράψει ιστορία, αλλά
ο τρίτος Χρυσός Φοίνικας “πέταξε”.
“Θεαματική Καταστροφή”;
Το “Megalopolis” του Φράνσις Φορντ Κόπολα κόστισε 120 εκατομ$ και χρειάστηκε 10ετίες για να φτιαχτεί. Το έπος στη μεγάλη οθόνη είναι σχεδόν τόσο μακρύ και συναρπαστικό;.Άξιζε τη φήμη και τα λεφτά του; Οι επικριτές λένε ότι είναι μια “θεαματική καταστροφή”. Το έργο έχει περάσει δεκαετίες σε εξέλιξη, με αστέρια όπως ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και οι δύο κάποια στιγμή να ενδιαφέρονται να εμφανιστούν σε αυτό. Ο Κόπολα παρήγγειλε μάλιστα μια συμφωνία για την ταινία σχεδόν δύο δεκαετίες πριν γυριστεί ένα μόνο καρέ της. Μετά από πολλές λανθασμένες εκκινήσεις, ο Κόπολα άρχισε τελικά να γυρίζει τον μύθο του το 2022 με 120 εκατομ$ “αυτοχρηματοδότησης”.
Το “Megalopolis”» διαδραματίζεται
σε μια φανταστική πόλη της Νέας Υόρκης και ακολουθεί έναν οραματιστή
αρχιτέκτονα κλπ. με πρωταγωνιστές … __γνωστά πλέον αυτά
Δείτε videos
Το σίγουρο είναι πως έπος ή μη έχει βυθιστεί σε διαμάχες από τότε που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών μια και υπήρξαν ισχυρισμοί για ανάρμοστη συμπεριφορά στο πλατό του Κόπολα και ένα τρέιλερ της Lionsgate, που αποσύρθηκε αφού ανακαλύφθηκε ότι περιείχε κατασκευασμένα αποσπάσματα από κριτικούς. Η απάντηση των ειδικών δεν ήταν λιγότερο πολωτική +\- 50-50% στο Rotten Tomatoes, ενώ στο .imdb.com η βαθμολογία του κοινού είναι μόνο 4.9\10
Η ταινία είναι _ένας
ρωμαϊκός μύθος —
αλλά η συνοχή της είναι προς συζήτηση
Με διάρκεια πάνω από δύο ώρες, ο Κόπολα μας χαρίζει πολλά αστέρια, οπτικά εφέ και μακρόσυρτους μονόλογους καθώς ο Σεζάρ του Driver προσπαθεί να οικοδομήσει μια σύγχρονη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αλλά αν όλα αυτά ισοδυναμούν με τίποτα _με φρου-φρου κι αρώματα εξαρτάται από το ποιον ρωτάτε.
“Όπως σχεδόν κάθε ιδέα που πετάει ο κύριος Κόπολα εδώ, φαίνεται να βγαίνει από το πουθενά και να μην οδηγεί στο τίποτα”, έγραψε ο Kyle Smith (Κάιλ Σμιθ) στη Wall Street Journal (σσ. εμφανίστηκε σε έντυπη μορφή με τον τίτλο "Μια θεαματική καταστροφή")
Ο κριτικός του Hollywood Reporter, David Rooney (Ντέιβιντ Ρούνεϊ), ήταν πιο φιλανθρωπικός, επαινώντας την προσπάθεια του Κόπολα να δημιουργήσει κάτι πιο προκλητικό από το τυπικό εισιτήριο υπερπαραγωγής. “Ο #μύθος# θα μπορούσε σχεδόν να είναι μια αλληγορία για την αναζήτηση ενός ονείρου στο οποίο ένας συγγραφέας μπορεί ακόμα να κάνει ένα μνημειώδες έπος χωρίς συμβιβασμούς σε ένα Χόλιγουντ που περιθωριοποιεί την τέχνη για να επικεντρωθεί αποκλειστικά στα οικονομικά”, έγραψε.
Αλλά, όπως σημείωσε ο κριτικός του Collider, Chase Hutchinson, το μήνυμα της ταινίας είναι δύσκολο να αναλυθεί όταν χάσκει σε τόσες πολλές κατευθύνσεις ταυτόχρονα. “Αυτή είναι μια ταινία που πηγαίνει για πλάτος πέρα από βάθος, φαινομενικά προσπαθεί να ασχοληθεί με τα πάντα για να καταλήξει να είναι ένα τίποτα”, έγραψε.
Η εκτέλεση του Κόπολα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες του και οι κριτικοί διχάζονται σχετικά με τη χρήση οπτικών εφέ. Όντας γνωστός για τις μεγάλες ταλαντεύσεις και έχοντας διώξει πολλούς από αυτούς από το πάρκο στην ιστορική καριέρα του. Αλλά με τη “Μεγαλόπολη”, ορισμένοι κριτικοί ένιωσαν ότι χτυπήθηκαν κατακέφαλα, σε μια προσπάθεια χειραγώγησης.
Όπως το έθεσε ο Peter Bradshaw του The Guardian, η ταινία είναι “ένα έργο πάθους χωρίς πάθος: μια φουσκωμένη, βαρετή και μπερδεμένα ρηχή ταινία γεμάτη αλήθειες από το γυμνάσιο για το μέλλον της ανθρωπότητας”. “Είναι ταυτόχρονα υπερκινητικό και άψυχο, γεμάτο με τρομερή ηθοποιία και χωρίς ενδιαφέρον, φθηνό έργο VFX που δεν επιτυγχάνει ούτε την υφή της αναλογικής πραγματικότητας ούτε μια πλήρως ριζική, ψηφιακή επανεφεύρεση της ύπαρξης”.
Η Manohla Dargis στους New York Times διαφώνησε ολόψυχα, ονομάζοντας την ταινία a Critic's Pick και αποκαλώντας την ως "παραίσθηση μιας ταινίας που ξεσπάει", όντας "υπέροχα εκεί έξω". Εκεί που ο Μπράντσοου επέκρινε τα οπτικά εφέ της ταινίας, η Ντάργκις επαίνεσε τις αξιομνημόνευτες εικόνες της.
“Η ομορφιά ορισμένων από τις εικόνες του είναι απίστευτη, όπως σε ένα σύντομο διάλειμμα που δείχνει ένα τεράστιο χλωμό χέρι που απλώνεται στην οθόνη από μια όχθη σύννεφων για να αρπάξει το φεγγάρι, μια εικόνα που θα μπορούσε να βγει από τον πρώιμο κινηματογράφο στην πιο πυρετώδη αδέσμευτος”, έγραψε η Ντάργκις, αποκαλώντας τα οπτικά στοιχεία της ταινίας “γοητευτικά”. Οι κριτικοί μπερδεύτηκαν από τη σκηνή όπου ένα πραγματικό μέλος του κοινού κάνει μια ερώτηση σε έναν Adam Driver στην οθόνη Μία από τις πιο μοναδικές πτυχές της ταινίας είναι αυτό που συμβαίνει στη μέση της: κάποιος από το κοινό —ένας πραγματικός, ζωντανός άνθρωπος— κάνει μια ερώτηση στον Σέζαρ του Driver. «Η οθόνη μαύρισε και κάποιος ανέβηκε στη σκηνή μπροστά της», έγραψε στην κριτική της η Esther Zuckerman του The Daily Beast, εξηγώντας πώς έγινε το κόλπο στις Κάννες.
"Για μια στιγμή, μπορούσες να
νιώσεις ολόκληρο το θέατρο στην άκρη σαν να είχε πάει κάτι απελπιστικά στραβά.
Ίσως υπήρχε κάποιο τεχνικό πρόβλημα; Ίσως θα έπρεπε να εκκενώσουμε; Αντίθετα,
το άτομο έβγαλε ένα μικρόφωνο και "έπαιξε" τον ρόλο του ένας δημοσιογράφος
που έκανε ερωτήσεις για τον χαρακτήρα του Άνταμ Ντράιβερ σε μια συνέντευξη
Τύπου μετά από μια μεγάλη καταστροφή, ο Ντράιβερ, φυσικά, παρέμεινε στην οθόνη
και όταν τελείωσε η απάντησή του, αυτός έφυγε από τη σκηνή και επέστρεψε στο
δικό του κάθισμα στην πρώτη σειρά”.
Το
αρχικό σχέδιο ήταν αυτή τη στιγμή να συμβεί ταυτόχρονα στις σκηνές σε όλο τον
κόσμο… παιχνίδια promotion
"Φαντάζομαι!"
είπε με ενθουσιασμό ο Κόπολα σε συνέντευξή του στην The Telegraph. “Θα
μπορούσατε να δείτε τη #Μεγαλόπολη# πέντε φορές την εβδομάδα έναρξης της και θα
ήταν διαφορετική κάθε φορά! Θα ήταν το μέλλον των ταινιών και του αρχαίου
θεάτρου!” (σσ. σώ…ωω..πα!!).
Η Amazon μάλιστα ανέλαβε να δημιουργήσει προσαρμοσμένο λογισμικό αναγνώρισης φωνής για να πετύχει τη στιγμή, αλλά αυτή η ομάδα απολύθηκε το 2022 (σσ. λόγω οικονομικών διεκδικήσεων και ο Μπέζος δεν αστειεύεται)
Ωστόσο, ορισμένες σκηνές θα συνεχίσουν να εκτελούν το όραμα του Κόπολα κάθε Σαββατοκύριακο. Σύμφωνα με το Indiewire, 23 τοποθεσίες στη Βόρεια Αμερική θα παρουσιάζουν ένα άτομο στο κοινό που θα απευθύνεται στον Cesar σε αυτό που λέγεται "Megalopolis: The Ultimate Experience" _έλεος!! Αλλά ακόμα και όταν αποκαλύφθηκε το κόλπο στις Κάννες, ο Zuckerman μπερδεύτηκε με την επιλογή.
“Σε μια ταινία γεμάτη παράξενες και μπερδεμένες επιλογές, αυτό ήταν ίσως το πιο ανεξήγητο”, έγραψε. "Ποιο είναι το νόημα; Να αναπαριστά φαινομενικά τη ζωντανή ανθρωπότητα στην ταινία του για το μέλλον; Ή απλά είναι για κλωτσιές στον κώλο;"
Με τους κριτικούς διχασμένους, το «Megalopolis» προορίζεται να γίνει καλτ κλασικό
Το «Megalopolis» δεν θα σπάσει κανένα ρεκόρ εισιτηρίων, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει αγαπητό σε μια μικρή, αφοσιωμένη ομάδα κινηματογραφόφιλων.
“Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν πάντα κολλημένος κατά τη διάρκεια των δύο ωρών, αλλά πάντα ήμουν περίεργος για το πού θα πήγαινε μετά”, έγραψε ο Rooney του The Hollywood Reporter. "Είναι μια καλή ταινία; Όχι σε μεγάλο βαθμό. Αλλά δεν είναι από αυτές που μπορεί εύκολα να απορριφθεί."
“Στο τέλος, αυτό που έχει σημασία είναι η ταινία, μια αυθάδη, συχνά όμορφη, μερικές φορές θρομβωμένη, γυμνά προσωπική διαθήκη”, έγραψε η Dargis στους New York Times. “Είναι λίγο τρελό, αλλά οι ταινίες μας θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν περισσότερη τρέλα, περισσότερο πάθος, συναίσθημα και νεύρα”.
“Η #Μεγαλόπολη# είναι στριμωγμένη, ειλικρινής, με CGI και εντελώς μπερδεμένη», έγραψε ο Zuckerman του The Daily Beast. "Και όμως μπορείτε να φανταστείτε ένα γεμάτο θέατρο να φωνάζει μαζί με τον Jon Voight όπως λέει σε μια βασική σκηνή, "Τι σκέφτεσαι για αυτό το τρελό που πήρα;".
Ο παλιός καλός Κόπολα όπως ο Laurence Fishburne (Apocalypse Now, Rumble Fish, Gardens of Stone) και η Talia Shire (οι ταινίες για τον Νονό, New York Stories) φαίνεται να ξέρουν καλύτερα τα πράγματα και λίγο πολύ να δραπετεύουν με την αξιοπρέπειά τους. Ακόμη και με την πρόγνωση ότι η δημιουργία ταινιών είναι μια πολύ επιβαρυντική δουλειά και ότι λίγοι σκηνοθέτες μπορούν να συνεχίσουν να την κάνουν αποτελεσματικά δεκαετία μετά τη δεκαετία, η Megalopolis είναι μια ζοφερή, αποθαρρυντική εμπειρία. Είναι απίστευτο να θυμόμαστε ότι ο Φράνσις Φορντ Κόπολα ήταν κάποτε ένας πραγματικός κινηματογραφικός τιτάνας που δημιουργούσε ανεξίτηλες εμπειρίες στον κινηματογράφο.
Σκεφτείτε το άνοιγμα του Apocalypse Now (1979), με το "The End" των Doors στο soundtrack και τα πλάνα του φαρμακωμένου προσώπου του Martin Sheen σε εκείνο το δωμάτιο του ξενοδοχείου, με επάλληλες εικόνες του ανεμιστήρα οροφής που γυρίζει και των ελικοπτέρων που πετούν. Μπορούμε ακόμα να το δούμε και να το ακούσουμε, έτσι δεν είναι; Να μυρίζουμε την καμένη σάρκα των παιδιών της ΛΔ του Βιετνάμ …
Σκεφτόμαστε τον θάνατο του άτυχου Fredo Corleone (John Cazale) στο The Godfather Part II (1974), έξω με το μικρό ψαροκάικο στη λίμνη το ηλιοβασίλεμα, μουρμουρίζοντας το τελευταίο του Χαίρε Μαρία προτού δολοφονηθεί από τον κολλητό του αδελφού του.;
Και μετά το Rumble Fish (1983) σε αστραφτερά ασπρόμαυρα και τα αγόρια της πισίνας να παρακολουθούν τον πρώην αρχηγό συμμορίας τον μοτοσυκλετιστή (Mickey Rourke) να παίζει ένα μοναχικό, κομψό παιχνίδι μπιλιάρδου, ένας από αυτούς σημειώνει ευλαβικά ότι είναι σαν “ένας πρίγκιπας . . . βασιλιάδες στην εξορία”.
Ίσως-ίσως την εισαγωγική σκηνή του Δράκουλα του Bram Stoker (1992), με τις φρικιαστικές μάχες σε μαύρη σιλουέτα ενάντια στον παραισθησιακό κόκκινο ουρανό γεμάτο με τον καπνό της μάχης και τις περιπλανώμενες λήψεις πάνω από αρχαίους χάρτες της Ανατολικής Ευρώπης. Και μετά η αναχώρηση του Ρουμάνου ιππότη Dracul (Gary Oldman), όταν πηγαίνει να πολεμήσει τους Τούρκους μετά από έναν παθιασμένο χωρισμό από την καταδικασμένη σύζυγό του, Elisabeta (Winona Ryder).
Λοιπόν, τώρα τσατίστηκα θα μπορούσα να συνεχίσω και να συνεχίζω.
Στη Megalopolis λοιπόν, μόλις περάσει το αρχικό (αρνητικό σοκ), αμφιβάλλω ότι θα θυμηθώ κάτι από αυτά, ακόμη και τα περίπλοκα μοντάζ των επάλληλων εικόνων, που ο Κόπολα έκανε πάντα όμορφα. Το πέπλο του ελέους θα τραβήξει όλη την άθλια εμπειρία, αφήνοντας μόνο τη μνήμη μεγάλων ταινιών του Κόπολα του παρελθόντος.
Megalopolis \ Χρήστος Μήτσης
Επιθυμώντας να κλείσει τη λαμπρή καριέρα του με μια αξέχαστα θεαματική χειρονομία, η οποία κόστισε 120 εκατομμύρια δολάρια από την προσωπική του περιουσία, ο 85χρονος Φράνσις Φορντ Κόπολα κορυφώνει την κινηματογραφική διαδρομή του με μια εξωφρενικά φιλόδοξη ταινία, σε πλήρη συμφωνία με τον ήρωά της. Τον ασυμβίβαστο αρχιτέκτονα Σίζαρ Καταλίνα, ο οποίος οραματίζεται να επανασχεδιάσει πολεοδομικά τη Νέα Ρώμη, όπως ονομάζεται πλέον η Νέα Υόρκη. Οι μοντέρνες ιδέες του, όμως, τον φέρνουν σε διαρκή σύγκρουση με τον πραγματιστή δήμαρχό της Φράνκλιν Σίσερο. Στη σχέση τους θα εμπλακούν η κόρη του τελευταίου Τζούλια, ο δόλιος ανιψιός του Κλόντιο, μια σέξι τηλεπερσόνα και ο τραπεζίτης Χάμιλτον Κράσους ΙΙΙ, καθώς απανωτές συνωμοσίες και μια αναπάντεχη καταστροφή εξ ουρανού θα αλλάξουν τις ζωές όλων των κατοίκων της Μεγκαλόπολις.
Η πρώτη μεγάλη και αμεσότερη αλληγορία του φιλμ έχει να κάνει με το τέλος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, η οποία παραλληλίζεται φωναχτά με εκείνη της Ρώμης. Πάνω της, ο Κόπολα φορτώνει αναφορές στην 11η Σεπτεμβρίου, τον Ντόναλντ Τραμπ, την οικολογία, τα μέσα ενημέρωσης και το μεταναστευτικό, ενώ σχολιάζει πολυεπίπεδα τη σχέση ζωής και τέχνης. Ένα από τα ευρήματά του είναι η ικανότητα των "μεγάλων αντρών" και των σπουδαίων καλλιτεχνικών έργων να σταματούν το χρόνο, κάτι που στο "Megalopolis" συμβαίνει... κυριολεκτικά, δίνοντάς του χαρακτήρα ονειρικής φαντασίας. Αν σε όλα αυτά προσθέσετε τον διάχυτο αυτοσαρκαστικό τόνο και τις ατέλειωτες κινηματογραφόφιλες παραπομπές (από το "Fountainhead" του Κινγκ Βίντορ ως τη "Μητρόπολη" και τον "Δόκτορα Μαμπούζε" του Φριτς Λανγκ), δικαίως θα αναρωτηθείτε: τι είδους ταινία έχουμε τελικά μπροστά μας;
Ο Κόπολα επένδυσε τη μισή –κυριολεκτικά– ζωή του σ’ αυτό το πρότζεκτ, κάτι το οποίο το βαραίνει από το πρώτο ως το τελευταίο πλάνο. Το "Megalopolis" αυτοπροσδιορίζεται ως "ένας μύθος" ("a fable"), ένα μετα-παραμύθι που τσαλαβουτά στην επιστημονική φαντασία, το κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, τη σάτιρα, το μελόδραμα και την πρωτοποριακή αφήγηση (κρύβει ένα ιδιοφυές "στιγμιαίο" μπρεχτικό τρικ). Αναγνωρίζεις πάνω του στιγμές μεγαλείου, περίσσια τόλμη και ουσιαστική σκηνοθετική δεξιοτεχνία. Τίποτα απ’ όλα αυτά, όμως, δεν επικοινωνεί με τον... διπλανό του. Το φιλμ δεν έχει σχεδόν καμία συνοχή, κι ενώ βρίθει σοβαροφάνειας (τα φιλοσοφικά τσιτάτα πέφτουν βροχή), το σχεδόν παρωδιακό χιούμορ του το υποβαθμίζει συχνά στο επίπεδο της φάρσας. Φετιχοποιώντας τις εικόνες του, ο Κόπολα ξεχαρβαλώνει τη σεναριακή συνέχεια και αληθοφάνεια της πλοκής του και, όσο περνάει η ώρα, ο διδακτισμός του γίνεται απλοϊκότερος και εκνευριστικότερος. Ο Νονός του μοντέρνου αμερικανικού κινηματογράφου είναι βαθιά πεπεισμένος πως κάνει (ακόμα) "μεγάλο σινεμά" με κάθε έννοια, αν και τελικά αυτό αφορά πλέον μόνον τις προθέσεις του.
