Ήταν η έναρξη των “autunno caldo” - «καυτών φθινοπώρων»
Στις 3 Ιουλίου 1969, στο Corso Traiano του Mirafiori, μια νέα εποχή κοινωνικών αγώνων ξημέρωσε. Μια εποχή που για είκοσι χρόνια θα είναι στενά συνδεδεμένη με την ιστορία του ταξικού κινήματος στην Ιταλία, που θα προσπαθήσει –ανεπιτυχώς, να αλλάξει την πεπατημένη....
σσ. στην περιοχή Mirafiori (Sud –νότιο τμήμα σε αντίθεση με το αστικό βόρειο) χτύπαγε η καρδιά των μεταλλουργών του Τορίνο και της αυτοκινητοβιομηχανίας Fiat -εργοστασιακό συγκρότημα μαμούθ, σήμερα περιλαμβάνει βασικά, βίλες και πολυκατοικίες διακοσμημένες με τοιχογραφίες, ενώ η πολυσύχναστη Corso Unione Sovietica (λεωφόρος ΕΣΣΔ) είναι γεμάτη καφετέριες, καταστήματα και φαστφουντάδικα και ο επισκέπτης οδηγείται στις εκκλησίες -Chiesa della Visitazione, San Barnaba του 17ου αιώνα παράδειγμα ρουστίκ μπαρόκ αρχιτεκτονικής κλπ., στο νεοκλασικό Mausoleo della Bela Rosin αντίγραφο του Πάνθεον της Ρώμης και στο καταπράσινο Parco Colonnetti με σιντριβάνια και παιδικές χαρές.
Αλλά εμείς που υπήρξαμε πάντα ταξιδιώτες παντός καιρού θα μιλήσουμε
για το ιστορικό Corso Traiano –και όχι για το σημερινό κακέκτυπό του, όπου στις 3 Ιούλη 1969 και για περισσότερες
από 50 ημέρες άρχισε να αναδύεται ένας ταξικός αγώνας, έξω από τα συμβιβασμένα συνδικάτα και
το τότε PCI –KKΙταλίας του “Compromesso storico” – «ιστορικού συμβιβασμού» που
ψάχνει εναγωνίως δρόμους αναβάθμισης του
ρόλου του στην αστική διαχείριση.
Όλα αυτά είχαν να κάνουν με το κορυφαίο στρατηγικό ζήτημα της διαφορετικής στάσης των
κομμουνιστικών κομμάτων πάνω στο δίλημμα επανάσταση ή μεταρρύθμιση, δηλαδή ανατροπή ή διαχείριση του συστήματος
 |
| Δολοφονία εργατών από την αστυνομία της Battipaglia |
Στις 13 Μαΐου, οι εργαζόμενοι παρέτειναν από μόνοι τους την απεργία που είχε προκηρύξει το σωματείο και διεύρυναν την πλατφόρμα διεκδικήσεων. Τους επόμενους μήνες ο αγώνας εμπλέκει όλο το Mirafiori και αρχίζει να επεκτείνεται και στα άλλα εργοστάσια. Οι δομές μέσα από απεργιακές επιτροπές και γενικές συνελεύσεις και οι αυτόνομες –από τα συμβιβασμένα «επίσημα» συνδικάτα οργανωτικές μέθοδοι αρχίζουν να ριζώνουν όλο και περισσότερο.
Σε αυτό το απίστευτο ταξικό –με τα όποια προβλήματα –(δείτε «La classe operaia va in paradiso» η Εργατική Τάξη Πάει του Elio Petri με Gian Maria Volontè, Mariangela Melato, Gino Pernice στα νιάτα τους), εργαστήρι αρχίζουν να ριζώνουν τα στοιχεία που θα οδηγήσουν στην ημέρα της 3ης Ιουλίου. Το συνδικάτο κατέληξε σε γενική απεργία προβάλλοντας και το στεγαστικό και ανακτώντας –σε κάποιο βαθμό την ηγεμονία του στους αγώνες που βρίσκονταν σε εξέλιξη. Δεδομένης αυτής της αφορμής, η συνέλευση εργατών-φοιτητών (ένας οργανισμός που γεννήθηκε ακριβώς από την αυτοοργάνωση) αποφασίζει μια πορεία από τα κάτω κάτω και ξεκινά συνάντηση μπροστά από την πύλη 2 του Mirafiori και συρρέουν προσυγκεντρώσεις (από Lingotto και Nichelino).Η οπλισμένη αστυνομία -με δυσανάλογη δύναμη, επιτίθεται στην πορεία πριν καν ξεκινήσει. Εργάτες συγκεντρώνονται μερικές εκατοντάδες μέτρα παραδίπλα στο Corso Traiano και αρχίζουν να χτίζουν τα οδοφράγματα πάνω στα οποία θα εμφανιστεί για πρώτη φορά το σύνθημα "Cosa vogliamo? Vogliamo tutto" -«Τι θέλουμε; Τα θέλουμε όλα».
Η αστυνομία πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις της
και κάνει γενική επίθεση -ανακαταλαμβάνοντας την περιοχή αργά το βράδυ με πρωτοφανή
βία αδιάκριτα εναντίον παιδιών και μεγάλων. Η μάχη συνεχίζεται μέχρι τα
ξημερώματα προχωρώντας προς το Nichelino όπου οι εργάτες συνεχίζουν σκληρά να υψώνουν
οδοφράγματα.
Ο απολογισμός της ημέρας θα είναι 200 προσαχθέντες, 29 συλλήψεις και εκατοντάδες
τραυματίες (τα αστικά ΜΜΕ της εποχής αναφέρουν –ως συνήθως «αστυνομικοί».
Mariano Rumor Ι-ΙΙ-ΙΙΙ-ΙV-V …
Το 1968 έγινε πρωθυπουργός για πρώτη φορά, οδηγώντας τρεις διαφορετικές κεντροαριστερές κυβερνήσεις και συνασπισμούς μέχρι το 1970 και αργότερα, σε επόμενο κύκλο. Με εύσημα της «Εθνικής Αντίστασης - Resistenza vicentina», αναπόσπαστο μέρος του ιταλικού κινήματος (Ιουν-1943 \ Ιουλ-1945), με τη συγκρότηση της λεγόμενης «διακομματικής αντιφασιστικής επιτροπής», όπου έπαιρναν μέρος επίσης μέλη του «κεντροαριστερού» Partito d'Azione (Κόμματος Δράσης), του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και του Σοσιαλιστικού Κόμματος…
Στον αντίποδα της «κεντροδεξιάς» μονοκομματικής –με στήριξη του φασιστικού MSI, κυβέρνησης Tambroni –αρχές 10ετίας 1960.
Το αστικό κράτος και τότε «στο ύψος του» απαγορεύονται οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις στη Σικελία, η αστυνομία σκοτώνει ένα νέο παιδί, οι καραμπινιέροι στη Ρώμη χτυπάνε στο ψαχνό και μετά στο Reggio Emilia, έδωσε εντολή να ανοίξουν πυρ σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» νέοι διαδηλωτές νεκροί από σφαίρες της αστυνομίας (έντεκα οι νεκροί και εκατοντάδες οι τραυματίες). 182 ριπές πολυβόλων, 14 με τουφέκι και 39 με πιστόλι θερίζουν 5 ακίνητα σώματα, 5 κομμουνιστές εργάτες παραμένουν στο έδαφος μετά το πρώτο κύμα. Είναι οι «νεκροί του Reggio»: Lauro Farioli (εργάτης), Ovidio Franchi (εργάτης), Emilio Reverberi (εργάτης, παρτιζάνος στην 144η Ταξιαρχία Garibaldi, πολιτικός επίτροπος), Marino Serri (βοσκός, παρτιζάνος της κομμουνιστικής 76ης ταξιαρχίας) και Afro Tondelli (εργάτης, παρτιζάνος της 76ης).
40
χρόνια μετά (2009) σε
ένα φυλλάδιο της
–ζωντανής ακόμη !!, εργατικής-φοιτητικής συνέλευσης αναφέρεται:
Ο αγώνας συνεχίζεται!
Ήταν απεργία
χθες εδώ στο Τορίνο -συμβολική με προφανείς τις προθέσεις των συνδικάτων …συλλογή
υπογραφών και τέλος. Αλλά για τους εργάτες ήταν μια μέρα αληθινού αγώνα, μια
ευκαιρία να τον μεταφέρουν έξω από το εργοστάσιο, να συνδυάσουν την εμπειρία
των πενήντα ημερών αγώνα –τότε στο Μιραφιόρι με αυτή των άλλων εργατών, των γειτονιών, των φοιτητών, της συνοικίας.
Αυτόν τον αγώνα, την ικανότητά του να συνεχίσει και να δυναμώσει τον εαυτό του,
φοβούνται οι Ανιέλι και οι κυβερνήσεις τους τους.
Στις τρεις το μεσημέρι χιλιάδες εργαζόμενοι και φοιτητές συγκεντρώνονται μπροστά στο Μιραφιόρι για να την πορεία. Αστυνομικοί και καραμπινιέροι -παρατεταγμένοι κατά χιλιάδες από τις πέντε το πρωί- εξαπολύονται εναντίον τους, χωρίς προειδοποίηση και χωρίς λόγο. Γκλόμπς, κοντάκια, βόμβες δακρυγόνων, συλλήψεις: τίποτα δεν λείπει. Οι εργαζόμενοι αντιδρούν. Η πορεία σχηματίζεται ξανά και ξεκινά. Στο Corso Traiano νέοι αστυνομικοί, ακόμα πιο βίαιοι. Φυλοκοπούν στα τυφλά, απεργούς και παιδιά. Αλλά η κτηνώδης βία των αφεντικών δεν περνάει! η απάντηση έρχεται πό την ιερή βία των εκμεταλλευόμενων –το «ιερό πεζοδρόμιο». Η απάντηση στα τουφέκια, ρόπαλα, δακρυγόνα και χτυπήματα με κοντάκια απαντιούνται με οδοφράγματα, από εργαζόμενους, νέους και τα παιδιά της γειτονιάς, τις γυναίκες και φοιτητές. Από εκείνους που ξέρουν ότι είναι καιρός να στείλουν τα αφεντικά και αυτούς που τους υπερασπίζονται στον διάβολο και ξέρουν ότι έχουν τη δύναμη. Αστυνομικοί και καραμπινιέροι, αυτοί οι ήρωες που είναι ικανοί να νικήσουν το μοναχικό αγόρι -όπως έγινε χθες- τρέχουν να φύγουν… μελανιασμένοι από φόβο.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg) |
| Εγώ-εσύ-αυτός-εμείς \ εσείς δουλεύουμε Αυτοί μας εκμεταλλεύονται ... |
Στις 12 Δεκέμβρη του 1969 με τη λεγόμενη "Στρατηγική της έντασης" - το αστικό κράτος δείχνει τα δολοφονικά δόντια του στην piazza Fontana, με βομβιστική επίθεση -προβοκάτσια - Η σφαγή στην Piazza Fontana ήταν μόνο η αρχή...
Η αντίστροφη μέτρηση του PCI ολοκληρώνεται με το θάνατο του Enrico Berlinguer στις 11-Ιουν-1984 … Το κόμμα τυπικά διαλύθηκε το 1991, κατά τη διάρκεια του 20ού Συνέδριου, (με την «ιστορική» "svolta della Bolognina ") και μετά …PDS κ.λπ. [click |>εδώ] –βλ.
- |> Εξειδικευμένες αναλύσεις του ΚΚΕ και άρθρα σε ΚΟΜΕΠ & Ριζοσπάστη για τον «ευρωκομμουνισμό» κλπ
- |> Το βιβλίο [Controinchiesta = (αντι)ανάκριση] La Strage di Stato & εδώ
- |> Περιοδικό Espresso
- |> Το πρόσφατο βιβλίο (έρευνα-ντοκουμέντα) του Aldo Giannuli “La strategia della tensione”
- |> PCI e Stragi – La politica del silenzio
Θέλουμε
την κόκκινη σημαία; Ναι! | Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | Θέλουμε κόκκινη σημαία; Ναι!
Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | της επανάστασης! Θέλουμε την κόκκινη
σημαία; Ναι!
