1980 – Σαν σήμερα: Η σφαγή της Μπολόνια

Βομβιστική επίθεση στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια στην Ιταλία έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο 85 ατόμων και τον τραυματισμό πάνω από 200. Την επίθεση έκανε η φασιστική οργάνωση «Nuclei Armati Rivoluzionari» (σσ. Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες NAR τρομοκρατική νεοφασιστική ένοπλη οργάνωση που δραστηριοποιήθηκε <|1977-1981|> κατά τη διάρκεια των χρόνων του «ιστορικού συμβιβασμού» του PCI- ΚΚΙταλίας).

Η σφαγή της Μπολόνια (strage di Bologna) ήταν επίθεση που διαπράχθηκε το Σάββατο 2-Αυγ- 1980-10:25 στον σιδηροδρομικό σταθμό Bologna Centrale της Ιταλίας.
Πρόκειται για τη σοβαρότερη τρομοκρατική ενέργεια που έλαβε χώρα εκεί μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία από πολλούς υποδεικνύεται ως μία από τις τελευταίες ενέργειες της λεγόμενης «στρατηγικής της έντασης»

Είναι μια από τις πιο σημαντικές επιθέσεις -και για τον αριθμό των θυμάτων- που σημειώθηκε την περίοδο που οι Ιταλοί ονομάζουν «anni di piombo» -χρόνια του μολύβδου, μαζί με τη σφαγή στην Piazza Fontana της 12^ης Δεκ 1969, τη σφαγή στην Piazza della Loggia στις 28 Μάη 1974 και το τρένο Italicus 4-Αυγ-1974.

Ως εκτελεστές αναγνωρίστηκαν ακροδεξιοί που ανήκαν στους Επαναστατικούς Ένοπλες Πυρήνες, συμπεριλαμβανομένων του Valerio Fioravanti (γιος παρουσιαστή της Rai και βαριετέ, υπηρέτησε στις ειδικές δυνάμεις και ως ηθοποιός πήρε μέρος σε αρκετές ταινίες) και της γυναίκας του Francesca Mambro (κόρη ανώτατου αξιωματικού της αστυνομίας).

Να σημειώσουμε πως ο Fioravanti με 8άκις ισόβια +…134 χρόνια & 8 μήνες φυλακή αφέθηκε ελεύθερος μετά από 26, παρουσιαστής –όντας έγκλειστος και στη συνέχεια προγράμματος για την επανένταξη των κρατουμένων (κάτω τα χέρια από τον Κάιν) και συνεργάτης της εφημερίδας «Il Riformista» για τα θέματα πουτ έχουν σχέση με θανατική ποινή, τη φυλακή και την ποινική δικαιοσύνη σε ΗΠΑ …και Ιράν. ενώ η Mambro καταδικασμένη 9άκις ισόβια έμεινε φυλακή μόνο 16 χρόνια –ως το 1998 και σήμερα είναι «ακτιβίστρια» (;;)

Για πολύ καιρό οι υποθετικοί εντολείς παρέμειναν «άγνωστοι», αν και εντοπίστηκαν δεσμοί με το οργανωμένο έγκλημα και τις αποκλίνουσες μυστικές υπηρεσίες.

Χρειάστηκε να περάσουν …40 χρόνια –μέχρι το 2020, όταν η έρευνα από τον εισαγγελέα της Μπολόνια κατέληξε σε κάτι συγκεκριμένο ότι ο πχ. Ο Paolo Bellini (πρώην Avanguardia Nazionale), εκτελεστής μαζί με το πρώην NAR που είχε ήδη καταδικαστεί στο παρελθόν, θα ενεργούσε με τους Licio Gelli, Umberto Ortolani, Federico Umberto D'Amato και Mario Tedeschi , που προσδιορίζονται ως εντολείς, χρηματοδότες ή διοργανωτές.

Καταλήγοντας – ως γνήσια δικαιοσύνη του αστικού κράτους πως «Δεδομένου ότι οι τελευταίοι είναι πλέον όλοι νεκροί, δεν μπορούν να αναληφθούν περαιτέρω δικαστικές ενέργειες»…

Οι έρευνες «κατευθύνθηκαν» -αναγκαστικά, σχεδόν αμέσως στο νεοφασιστικό μονοπάτι, αλλά μόνο μετά από μια μακρά δικαστική διαδικασία και πολλές παραπλανήσεις, καταδικάστηκαν κάποιοι οι Licio Gelli, Pietro Musumeci, Giuseppe Belmonte και Francesco Pazienza και πολύ αργότερα, το 1995 ο Valerio Fioravanti η Francesca Mambro «ως μέλη ένοπλης συμμορίας που οργάνωσαν και πραγματοποίησαν την επίθεση στη Μπολόνια» και «επειδή ήταν μέλος ομάδας που σίγουρα οργάνωσε αυτή την πράξη». Χρόνια μετά -το 2007, υπήρξε κάποια ποινή του Luigi Ciavardini, ανήλικου τότε, το … 2020 του Gilberto Cavallini και φέτος -2022 του Paolo Bellini.

Η οργάνωση διέπραξε 33 –καταγραμμένες δολοφονίες σε τέσσερα χρόνια και είχε προγραμματίσει να δολοφονήσει –μεταξύ άλλων τον Francesco Cossiga, ισόβιο γερουσιαστή, Πρόεδρο της Ιταλίας 1985-1992, τον Gianfranco Fini - με νεοφασιστικές καταβολές στέλεχος μετέπειτα, κυβερνήσων Μπερλουσκόνι τον Adolfo Urso δημοσιογράφο και πολιτικό του «καθεστωτικού» φασισμού (Movimento Sociale Italiano -MSI με επικεφαλής τότε τον Gianfranco Fini κά.

Οι Πυρήνες διατηρούσαν στενούς δεσμούς με την μαφία και την μια εγκληματική οργάνωση με έδρα τη Ρώμη «Banda della Magliana», η οποία τους παρείχε υλικοτεχνική στήριξη (ψεύτικα έγγραφα, όπλα, βόμβες κλπ). Κοινωνικά, ανήκαν κυρίως στα μεσαία στρώματα, αλλά και στη μεγάλη αστική τάξη με πολλούς να προέρχονταν από οικογένειες δημοσίων υπαλλήλων. Γνωστές συντονισμένες ενέργειες μαφίας-φασιστικής συνεργασίας είναι:

• 20-Μαρτ-1979 Δολοφονία στις του δημοσιογράφου Μίνο Πεκορέλι, ο οποίος διερευνούσε δραστηριότητες της μαφίας
• 27-Νοε-1979: Ληστεία του υποκαταστήματος της Chase Manhattan Bank στη Ρώμη.
• 17-Απρ-1980 Δολοφονία του εμπόρου Τέοντορ Πουλιέζε επειδή αρνήθηκε να πληρώσει για προστασία
  (κλπ. προφανώς υπάρχουν 10άδες ακόμη)

Νοέμβρη του 1981, ανακαλύφθηκε ότι οι Πυρήνες έκρυβαν όπλα στα υπόγεια του Υπουργείου Υγείας… η πρώτη δίκη εναντίον τους ξεκίνησε … 4 χρόνια μετά (2 Μάη 1985 -καταδικάστηκαν 53 άτομα «για σωρεία εγκληματικών δραστηριοτήτων», οι περισσότεροι αφέθηκαν ελεύθεροι στη συνέχεια)

«Με ρωτάς τι είναι οι «NAR», αν υπάρχει ένας οργανισμός πίσω από αυτό το ακρωνύμιο. Απαντώ: Οι «NAR» είναι ένα ακρωνύμιο πίσω από το οποίο δεν υπάρχει κανένας οργανισμός, με διαχειριστικά όργανα, με ηγέτες, με περιοδικές συναντήσεις, με προγράμματα. Δεν υπάρχει καμία οργάνωση «NAR» παρόμοια με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Δεν υπάρχει καν ένα ελάχιστο επίπεδο οργάνωσης. Κάθε ένοπλη φασιστική ομάδα που σχηματίζεται ακόμη και περιστασιακά για μία ενέργεια μπορεί να χρησιμοποιήσει τη συντομογραφία «NAR». Από την άλλη πλευρά, δεν θα υπήρχε τρόπος να το αποτρέψουμε»

        — Απόσπασμα από τις ανακρίσεις του Βαλέριο Φιοραβάντι 19-Φεβ-1981

Δείτε και:
3 Ιούλη 1969 –η εξέγερση στο Corso Traiano
"Στρατηγική της έντασης" - "Strage di Stato" | Όταν το αστικό κράτος δείχνει τα δολοφονικά δόντια του

◽ Όλα αυτά είχαν να κάνουν με το κορυφαίο στρατηγικό ζήτημα της διαφορετικής στάσης των κομμουνιστικών κομμάτων πάνω στο δίλημμα επανάσταση ή μεταρρύθμιση, δηλαδή ανατροπή ή διαχείριση του συστήματος  Δεν υπάρχει ολοκληρωμένη συνεκτική αντίληψη γι αυτή τη στρατηγική
◽ Κατά τους ίδιους, αυτό έχει να κάνει με τις «εθνικές ιδιομορφίες.
◽ Ιστορικά, μετά την εκδίωξή του από την κυβέρνηση (1948) και στη συνέχεια, το KKΙταλίας (PCI) ακολούθησε τη  στάση του «καλού παιδιού» προωθώντας ένα image παράγοντα σταθερότητας και ψηφίζοντας , μέχρι το 1968 πάνω από τα 3/4 των νομοσχεδίων που κατατέθηκαν.
◽ Όταν το 1964 πεθαίνει ο ιστορικός γραμματέας του Palmiro Togliatti -που συμπίπτει και με την περίοδο που, μετά το σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα υπόλοιπα κόμματα το PCI είναι το μόνο αντιπολιτευόμενο κόμμα, δημοσιεύεται ένα γράμμα του προς το Χρουστσόφ, όπου τάσσεται υπέρ του «πολυκεντρισμού» και στο κρίσιμο δίλημμα, πολιτική ρήξης με τους αστούς ή προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του στα πλαίσια του συστήματος επιλέγει ξεκάθαρα το δεύτερο δρόμο.
◽ Λίγο πριν την Piazza Fontana –το φθινόπωρο του 1969, σημειώνονται στα εργοστάσια της Ιταλίας, οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που γνώρισε η χώρα  μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταλήψεις κλπ., μια άνευ προηγούμενου πολιτικοκοινωνική κρίση, που συσπείρωσαν το 80% των εργατών κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες CGIL |> που ελεγχόταν από το PCI|< & CISL,UIL, αλλά προφανώς ανερμάτιστες και με έλλειψη πολιτικού στόχου χειραγωγήθηκαν  με την ικανοποίηση κάποιων οικονομικών αιτημάτων.
◽ Στο 13^ο Συνέδριο (1972) για πρώτη φορά διακηρύσσεται ότι «δεν είναι αρκετή μια πολιτική συνεργασιών με την αριστερά για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού» και αμέσως μετά (Σεπ 73) έρχεται το πραξικόπημα στη Χιλή, που -αντί να οδηγήσει σε (προφανή) συμπεράσματα για τη δημοκρατία του αστικού κράτους και για ανάγκη   προετοιμασίας του κινήματος να αξιοποιεί όλες των μορφές πάλης, γίνεται πρόσχημα και άρμα του “Compromesso storico” – «ιστορικού συμβιβασμού» και το PCI ψάχνει δρόμους αναβάθμισης  του ρόλου του στην αστική διαχείριση.

Η ιστορική φωτογραφία -μια από τις πολλές του Berlinguer με τον χριστιανοδημοκράτη Άλντο Μόρο (Aldo Moro), που δολοφονήθηκε (μια ακόμη προβοκάτσια) από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στη Ρώμη (9 Μαΐου 1978)

Το πανό της φωτογραφίας γράφει: «τις βόμβες τις βάζουν τα αφεντικά, αγώνας των μαζών είναι η ταξική πάλη»

Σε κάθε περίπτωση μπαίνουν μεταξύ άλλων και τα παρακάτω ερωτηματικά:
◽ Πως λειτούργησε πολιτικά μπροστά στα γεγονότα αυτά (strategia della tensione) και άλλα παρόμοια που προηγήθηκαν;
◽ Σαν «θύμα» των συνωμοσιών (που εμπόδιζαν την -πάση θυσία, είσοδό του στην κυβέρνηση;) ή βασικά σαν (συν)διαχειριστής πολύτιμων πληροφοριών που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν τέθηκαν ποτέ υπόψη του λαού, αλλά χρησιμοποιήθηκαν ως αντάλλαγμα όχι μόνο με τους ηγέτες της χριστινοδημοκρατίας (και των άλλων αστικών κομμάτων που το PCI θεωρούσε συνοδοιπόρους) αλλά και των μυστικών υπηρεσιών;
◽ Το δεύτερο, αποτελεί μια σοβαρή κατηγορία, που όμως έχει βάση γιατί, σίγουρα, ήξερε πολλά, αλλά προτίμησε να κάνει την πάπια -δεν υπήρξε πχ. ποτέ δημόσια καταγγελία έξω από εκείνη της «επίθεσης σκοτεινών κύκλων στους δημοκρατικούς θεσμούς».
◽ Η από την πλευρά του «μυστική διπλωματία» σε τι αποσκοπούσε; Τι εννοούσε (πχ.)ο χριστιανοδημοκράτης Paolo Emilio Taviani, όταν πολιτογράφησε το PCI σαν «partito d’ordine» (ΣΣ |> …νομοταγές κόμμα της τάξης);
◽ Σίγουρα η στάση του συνδέεται με τον (πολιτικό, ταξικό και κοινωνικό) «ιστορικό συμβιβασμό», αλλά πόσο; (ακόμα και η «γη και ύδωρ» έχει όρια…)
◽ Γιατί αναπαρήγαγε την καραμέλα περί κινδύνου ενός εμφυλίου πολέμου;
◽ Επίσης, πως να πιστέψουμε πως δεν είχε διεισδύσει στους κόλπους των παρακρατικών (ή τουλάχιστον δεν είχε διασυνδέσεις) για να προβλέψει καταστάσεις και ενέργειες;

Στην Ιταλία, 15 χρόνια αργότερα -το 1984 (επί «5πολικής» κυβέρνησης Craxi) με την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση να είναι ακόμα ζωντανή, το πολιτικό κλίμα αβέβαιο και ανερμάτιστο και ενώ «σκάει» η «μασονική» στοά P2, που προκαλεί παραιτήσεις υπουργών το Κομμουνιστικό Κόμμα (ευρωεκλογές του Ιουνίου) βγαίνει πρώτο, χωρίς όμως να έχει την παραμικρή δυνατότητα δυναμικής παρέμβασης, λόγω της τακτικής του των συνεχών υποχωρήσεων.

Η αντίστροφη μέτρηση του PCI ολοκληρώνεται με το θάνατο του Enrico Berlinguer στις 11-Ιουν-1984 … Το κόμμα τυπικά διαλύθηκε το 1991, κατά τη διάρκεια του 20ού Συνέδριου, (με την «ιστορική» "svolta della Bolognina ") και μετά …PDS κ.λπ. [click |>εδώ] –βλ.

🔻Εξειδικευμένες αναλύσεις του ΚΚΕ και άρθρα σε ΚΟΜΕΠ & Ριζοσπάστη για τον «ευρωκομμουνισμό» κλπ.
                                                     🔻🔻

🔸 Σύγχρονα προβλήματα της ταξικής πάλης και ο ρόλος του κομμουνιστικού κόμματος -του Δημήτρη Γόντικα
🔸 Ο ευρωκομουνισμός και η ελληνική του έκφραση -του Κώστα Σκολαρίκου

• Το βιβλίο [Controinchiesta = (αντι)ανάκριση] La Strage di Stato & εδώ
• Περιοδικό Espresso
• Το πρόσφατο βιβλίο (έρευνα-ντοκουμέντα) του Aldo Giannuli “La strategia della tensione”
• |> PCI e Stragi – La politica del silenzio

 

 

3 Ιούλη 1969 –η εξέγερση στο Corso Traiano

Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο εργάτες της βιομηχανικής περιοχής του Τορίνο κατεβαίνουν σε απεργία, που συνοδεύεται από μεγάλης έντασης συγκρούσεις με την αστυνομία.
Ήταν η έναρξη των “autunno caldo” - «καυτών φθινοπώρων»

Στις 3 Ιουλίου 1969, στο Corso Traiano του Mirafiori, μια νέα εποχή κοινωνικών αγώνων ξημέρωσε. Μια εποχή που για είκοσι χρόνια θα είναι στενά συνδεδεμένη με την ιστορία του ταξικού κινήματος στην Ιταλία, που θα προσπαθήσει –ανεπιτυχώς, να αλλάξει την πεπατημένη....

σσ. στην περιοχή Mirafiori (Sud –νότιο τμήμα σε αντίθεση με το αστικό βόρειο) χτύπαγε η καρδιά των μεταλλουργών του Τορίνο και της αυτοκινητοβιομηχανίας Fiat -εργοστασιακό συγκρότημα μαμούθ, σήμερα περιλαμβάνει βασικά, βίλες και πολυκατοικίες διακοσμημένες με τοιχογραφίες, ενώ η πολυσύχναστη Corso Unione Sovietica (λεωφόρος ΕΣΣΔ) είναι γεμάτη καφετέριες, καταστήματα και φαστφουντάδικα και ο επισκέπτης οδηγείται στις εκκλησίες -Chiesa della Visitazione, San Barnaba του 17ου αιώνα παράδειγμα ρουστίκ μπαρόκ αρχιτεκτονικής κλπ., στο νεοκλασικό Mausoleo della Bela Rosin αντίγραφο του Πάνθεον της Ρώμης και στο καταπράσινο Parco Colonnetti με σιντριβάνια και παιδικές χαρές.

Αλλά εμείς που υπήρξαμε πάντα ταξιδιώτες παντός καιρού θα μιλήσουμε για το ιστορικό Corso Traiano –και όχι για το σημερινό κακέκτυπό του, όπου στις 3 Ιούλη 1969 και για περισσότερες από 50 ημέρες άρχισε να αναδύεται ένας ταξικός αγώνας, έξω από τα συμβιβασμένα συνδικάτα και το τότε PCI –KKΙταλίας του “Compromesso storico” – «ιστορικού συμβιβασμού» που ψάχνει εναγωνίως δρόμους αναβάθμισης  του ρόλου του στην αστική διαχείριση.
Όλα αυτά είχαν να κάνουν με το κορυφαίο στρατηγικό ζήτημα της διαφορετικής στάσης των κομμουνιστικών κομμάτων πάνω στο δίλημμα επανάσταση ή μεταρρύθμιση, δηλαδή ανατροπή ή διαχείριση του συστήματος

Δολοφονία εργατών από την αστυνομία της Battipaglia

Η 3η Ιούλη έρχεται μετά την primavera di Mirafiori -η άνοιξη του Mirafiori, που ξεκινά στις 11-Απρ-1969 με την πρώτη εσωτερική απεργία μετά από 20 χρόνια -διαμαρτυρίας για τη δολοφονία εργατών από την αστυνομία της Battipaglia.

Στις 13 Μαΐου, οι εργαζόμενοι παρέτειναν  από μόνοι τους την απεργία που είχε προκηρύξει το σωματείο και διεύρυναν την πλατφόρμα διεκδικήσεων. Τους επόμενους μήνες ο αγώνας εμπλέκει όλο το Mirafiori και αρχίζει να επεκτείνεται και στα άλλα εργοστάσια. Οι δομές μέσα από απεργιακές επιτροπές και γενικές συνελεύσεις  και οι αυτόνομες –από τα συμβιβασμένα  «επίσημα» συνδικάτα οργανωτικές μέθοδοι αρχίζουν να ριζώνουν όλο και περισσότερο.

Σε αυτό το απίστευτο ταξικό –με τα όποια προβλήματα –(δείτε «La classe operaia va in paradiso» η Εργατική Τάξη Πάει του Elio Petri με Gian Maria Volontè, Mariangela Melato, Gino Pernice στα νιάτα τους), εργαστήρι αρχίζουν να ριζώνουν τα στοιχεία που θα οδηγήσουν στην ημέρα της 3ης Ιουλίου.

Το συνδικάτο κατέληξε σε γενική απεργία προβάλλοντας και το στεγαστικό και ανακτώντας –σε κάποιο βαθμό την ηγεμονία του στους αγώνες που βρίσκονταν σε εξέλιξη. Δεδομένης αυτής της αφορμής, η συνέλευση εργατών-φοιτητών (ένας οργανισμός που γεννήθηκε ακριβώς από την αυτοοργάνωση) αποφασίζει μια πορεία από τα κάτω κάτω και ξεκινά συνάντηση μπροστά από την πύλη 2 του Mirafiori και συρρέουν προσυγκεντρώσεις (από Lingotto και Nichelino).

Η οπλισμένη αστυνομία -με δυσανάλογη δύναμη, επιτίθεται στην πορεία πριν καν ξεκινήσει. Εργάτες συγκεντρώνονται μερικές εκατοντάδες μέτρα παραδίπλα στο Corso Traiano και αρχίζουν να χτίζουν τα οδοφράγματα πάνω στα οποία θα εμφανιστεί για πρώτη φορά το σύνθημα "Cosa vogliamo? Vogliamo tutto" -«Τι θέλουμε; Τα θέλουμε όλα».

Εν τω μεταξύ, η λαϊκή οικογένεια, ο κόσμος της γειτονιάς αρχίζει να συρρέει για να δώσει το χέρι στους διαδηλωτές και αρχίζουν οι αψιμαχίες με την αστυνομία να απαντά με πυκνή ρίψη δακρυγόνων και χημικών. Οι συγκρούσεις τώρα επεκτείνονται σε όλη τη συνοικία Mirafiori και στις πέντε το απόγευμα «το Corso Traiano και όλη η περιοχή είναι  στα χέρια των διαδηλωτών, αρχίζει να νυχτώνει και ο ήχος από το ρυθμικό σφυροκόπημα των διαδηλωτών στους μεταλλικούς στύλους φωτισμού σκεπάζει την πόλη του Τορίνο» (από το Il giorno più lungo -La rivolta di corso Traiano \ η μακρύτερη μέρα -εξέγερση του Corso Traiano του D. Giachetti).

Η αστυνομία πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις της και κάνει γενική επίθεση -ανακαταλαμβάνοντας την περιοχή αργά το βράδυ με πρωτοφανή βία αδιάκριτα εναντίον παιδιών και μεγάλων. Η μάχη συνεχίζεται μέχρι τα ξημερώματα προχωρώντας προς το Nichelino όπου οι εργάτες συνεχίζουν σκληρά να υψώνουν οδοφράγματα.
Ο απολογισμός της ημέρας θα είναι 200 προσαχθέντες, 29 συλλήψεις και εκατοντάδες τραυματίες (τα αστικά ΜΜΕ της εποχής αναφέρουν –ως συνήθως «αστυνομικοί».

Mariano Rumor Ι-ΙΙ-ΙΙΙ-ΙV-V …

Να θυμίσουμε –προς αποφυγή των όποιων σκέψεων σε λάθος κατεύθυνση πως επικεφαλής της κυβέρνησης δεν ήταν κάποιος «φασίστας» αλλά ο μέγας «δημοκράτης»- χριστιανοδημοκράτης (DC), ο πολύς Mariano Rumor (1915 -1990) που ηγείτο κυβέρνησης συνασπισμού (με τους «σοσιαλιστές» και τους «ρεπουμπλικάνους»).
Το 1968 έγινε πρωθυπουργός για πρώτη φορά, οδηγώντας τρεις διαφορετικές κεντροαριστερές κυβερνήσεις  και συνασπισμούς μέχρι το 1970 και αργότερα, σε επόμενο κύκλο. Με εύσημα της «Εθνικής Αντίστασης - Resistenza vicentina», αναπόσπαστο μέρος του ιταλικού κινήματος (Ιουν-1943 \ Ιουλ-1945), με τη συγκρότηση της λεγόμενης «διακομματικής αντιφασιστικής επιτροπής», όπου έπαιρναν μέρος επίσης μέλη του «κεντροαριστερού» Partito d'Azione (Κόμματος Δράσης), του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και του Σοσιαλιστικού Κόμματος…
Στον αντίποδα της «κεντροδεξιάς» μονοκομματικής –με στήριξη του φασιστικού MSI, κυβέρνησης Tambroni –αρχές 10ετίας 1960.
Το αστικό κράτος και τότε «στο ύψος του» απαγορεύονται οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις στη Σικελία, η αστυνομία σκοτώνει ένα νέο παιδί, οι καραμπινιέροι στη Ρώμη χτυπάνε στο ψαχνό  και μετά στο Reggio Emilia, έδωσε εντολή  να ανοίξουν πυρ σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» νέοι διαδηλωτές νεκροί από σφαίρες της αστυνομίας (έντεκα οι νεκροί και εκατοντάδες οι τραυματίες). 182 ριπές πολυβόλων, 14 με τουφέκι και 39 με πιστόλι θερίζουν 5 ακίνητα σώματα, 5 κομμουνιστές εργάτες παραμένουν στο έδαφος μετά το πρώτο κύμα. Είναι οι «νεκροί του Reggio»: Lauro Farioli (εργάτης), Ovidio Franchi (εργάτης), Emilio Reverberi (εργάτης, παρτιζάνος στην 144η Ταξιαρχία Garibaldi, πολιτικός επίτροπος), Marino Serri (βοσκός, παρτιζάνος της κομμουνιστικής 76^ης ταξιαρχίας) και Afro Tondelli (εργάτης, παρτιζάνος της 76^ης).

40 χρόνια μετά (2009) σε ένα φυλλάδιο της
–ζωντανής ακόμη !!, εργατικής-φοιτητικής συνέλευσης αναφέρεται:
Ο αγώνας συνεχίζεται!

Ήταν απεργία χθες εδώ στο Τορίνο -συμβολική με προφανείς τις προθέσεις των συνδικάτων …συλλογή υπογραφών και τέλος. Αλλά για τους εργάτες ήταν μια μέρα αληθινού αγώνα, μια ευκαιρία να τον μεταφέρουν έξω από το εργοστάσιο, να συνδυάσουν την εμπειρία των πενήντα ημερών αγώνα –τότε στο Μιραφιόρι με αυτή των άλλων εργατών, των  γειτονιών, των φοιτητών, της συνοικίας.
Αυτόν τον αγώνα, την ικανότητά του να συνεχίσει και να δυναμώσει τον εαυτό του, φοβούνται οι Ανιέλι και οι κυβερνήσεις τους τους.

Στις τρεις το μεσημέρι χιλιάδες εργαζόμενοι και φοιτητές συγκεντρώνονται μπροστά στο Μιραφιόρι για να την πορεία. Αστυνομικοί και καραμπινιέροι -παρατεταγμένοι κατά χιλιάδες από τις πέντε το πρωί- εξαπολύονται εναντίον τους, χωρίς προειδοποίηση και χωρίς λόγο. Γκλόμπς,  κοντάκια, βόμβες δακρυγόνων, συλλήψεις: τίποτα δεν λείπει. Οι εργαζόμενοι αντιδρούν. Η πορεία σχηματίζεται ξανά και ξεκινά. Στο Corso Traiano νέοι αστυνομικοί, ακόμα πιο βίαιοι. Φυλοκοπούν στα τυφλά, απεργούς και παιδιά. Αλλά η κτηνώδης βία των αφεντικών δεν περνάει! η απάντηση έρχεται πό την ιερή βία των εκμεταλλευόμενων –το «ιερό πεζοδρόμιο». Η απάντηση στα τουφέκια, ρόπαλα, δακρυγόνα και χτυπήματα με κοντάκια απαντιούνται  με οδοφράγματα, από εργαζόμενους, νέους και τα παιδιά της γειτονιάς, τις γυναίκες και φοιτητές. Από εκείνους που ξέρουν ότι είναι καιρός να στείλουν τα αφεντικά και αυτούς που τους υπερασπίζονται στον διάβολο και ξέρουν ότι έχουν τη δύναμη. Αστυνομικοί και καραμπινιέροι, αυτοί οι ήρωες που είναι ικανοί να νικήσουν το μοναχικό αγόρι -όπως έγινε χθες- τρέχουν να φύγουν… μελανιασμένοι από φόβο.

Δειλά συλλαμβάνουν ξεμοναχισμένους  για το αστυνομικό τμήμα, οι περισσότεροι από αυτούς νεαροί | άβγαλτοι ακόμη εργάτες.

Εγώ-εσύ-αυτός-εμείς \ εσείς δουλεύουμε
Αυτοί μας εκμεταλλεύονται ...

Ένα ένα τα εργαλεία με τα οποία μας ελέγχουν τα αφεντικά γκρεμίζεται. Στο εργοστάσιο ο κύκλος των εκβιασμών από τα αφεντικά και η απάτης των συμβιβασμένων συνδικάτων, η εποχή του φόβου της αστυνομίας, ή των ψεμάτων εφημερίδων (από τη «Stampa» μέχρι τη «L'Unità»), TV και ραδιοφώνου έχει τελειώσει. Ο αγώνας μας ενισχύεται, οργανώνεται, διευρύνεται, στο Τορίνο όπως και σε όλη την Ιταλία. Αυτό είναι που βάζει την κυβέρνηση των αφεντικών σε κρίση και την αναγκάζει να είναι σκληρή. Πίσω από αυτό το σκληρό χαμόγελο υπάρχει ένας μορφασμός φόβου, όπως στα πρόσωπα των χθεσινών μπάτσων. Μάθαμε ένα σημαντικό πράγμα: ότι η δύναμη είναι με το μέρος μας και ότι μπορούμε να νικήσουμε. Όχι βέβαια από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά με μακροχρόνιο και συνεχή αγώνα. Η χθεσινή ημέρα ήταν ορόσημο -τώρα πάμε παρακάτω…

Στις 12 Δεκέμβρη του 1969 με τη λεγόμενη "Στρατηγική της έντασης" - το αστικό κράτος δείχνει τα δολοφονικά δόντια του στην piazza Fontana, με βομβιστική επίθεση -προβοκάτσια - Η σφαγή στην Piazza Fontana ήταν μόνο η αρχή...

Η αντίστροφη μέτρηση του PCI ολοκληρώνεται με το θάνατο του Enrico Berlinguer στις 11-Ιουν-1984 … Το κόμμα τυπικά διαλύθηκε το 1991, κατά τη διάρκεια του 20ού Συνέδριου, (με την «ιστορική» "svolta della Bolognina ") και μετά …PDS κ.λπ. [click |>εδώ] –βλ.

• |> Εξειδικευμένες αναλύσεις του ΚΚΕ και άρθρα σε ΚΟΜΕΠ & Ριζοσπάστη για τον «ευρωκομμουνισμό» κλπ
• |> Το βιβλίο [Controinchiesta = (αντι)ανάκριση] La Strage di Stato & εδώ
• |> Περιοδικό Espresso
• |> Το πρόσφατο βιβλίο (έρευνα-ντοκουμέντα) του Aldo Giannuli “La strategia della tensione”
• |> PCI e Stragi – La politica del silenzio

Θέλουμε την κόκκινη σημαία; Ναι! | Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | Θέλουμε κόκκινη σημαία; Ναι!
Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | της επανάστασης! Θέλουμε την κόκκινη σημαία; Ναι!

"Στρατηγική της έντασης" - "Strage di Stato" | Όταν το αστικό κράτος δείχνει τα δολοφονικά δόντια του