1980 – Σαν σήμερα: Η σφαγή της Μπολόνια

Βομβιστική επίθεση στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια στην Ιταλία έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο 85 ατόμων και τον τραυματισμό πάνω από 200. Την επίθεση έκανε η φασιστική οργάνωση «Nuclei Armati Rivoluzionari» (σσ. Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες NAR τρομοκρατική νεοφασιστική ένοπλη οργάνωση που δραστηριοποιήθηκε <|1977-1981|> κατά τη διάρκεια των χρόνων του «ιστορικού συμβιβασμού» του PCI- ΚΚΙταλίας).

Η σφαγή της Μπολόνια (strage di Bologna) ήταν επίθεση που διαπράχθηκε το Σάββατο 2-Αυγ- 1980-10:25 στον σιδηροδρομικό σταθμό Bologna Centrale της Ιταλίας.
Πρόκειται για τη σοβαρότερη τρομοκρατική ενέργεια που έλαβε χώρα εκεί μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία από πολλούς υποδεικνύεται ως μία από τις τελευταίες ενέργειες της λεγόμενης «στρατηγικής της έντασης»

Είναι μια από τις πιο σημαντικές επιθέσεις -και για τον αριθμό των θυμάτων- που σημειώθηκε την περίοδο που οι Ιταλοί ονομάζουν «anni di piombo» -χρόνια του μολύβδου, μαζί με τη σφαγή στην Piazza Fontana της 12^ης Δεκ 1969, τη σφαγή στην Piazza della Loggia στις 28 Μάη 1974 και το τρένο Italicus 4-Αυγ-1974.

Ως εκτελεστές αναγνωρίστηκαν ακροδεξιοί που ανήκαν στους Επαναστατικούς Ένοπλες Πυρήνες, συμπεριλαμβανομένων του Valerio Fioravanti (γιος παρουσιαστή της Rai και βαριετέ, υπηρέτησε στις ειδικές δυνάμεις και ως ηθοποιός πήρε μέρος σε αρκετές ταινίες) και της γυναίκας του Francesca Mambro (κόρη ανώτατου αξιωματικού της αστυνομίας).

Να σημειώσουμε πως ο Fioravanti με 8άκις ισόβια +…134 χρόνια & 8 μήνες φυλακή αφέθηκε ελεύθερος μετά από 26, παρουσιαστής –όντας έγκλειστος και στη συνέχεια προγράμματος για την επανένταξη των κρατουμένων (κάτω τα χέρια από τον Κάιν) και συνεργάτης της εφημερίδας «Il Riformista» για τα θέματα πουτ έχουν σχέση με θανατική ποινή, τη φυλακή και την ποινική δικαιοσύνη σε ΗΠΑ …και Ιράν. ενώ η Mambro καταδικασμένη 9άκις ισόβια έμεινε φυλακή μόνο 16 χρόνια –ως το 1998 και σήμερα είναι «ακτιβίστρια» (;;)

Για πολύ καιρό οι υποθετικοί εντολείς παρέμειναν «άγνωστοι», αν και εντοπίστηκαν δεσμοί με το οργανωμένο έγκλημα και τις αποκλίνουσες μυστικές υπηρεσίες.

Χρειάστηκε να περάσουν …40 χρόνια –μέχρι το 2020, όταν η έρευνα από τον εισαγγελέα της Μπολόνια κατέληξε σε κάτι συγκεκριμένο ότι ο πχ. Ο Paolo Bellini (πρώην Avanguardia Nazionale), εκτελεστής μαζί με το πρώην NAR που είχε ήδη καταδικαστεί στο παρελθόν, θα ενεργούσε με τους Licio Gelli, Umberto Ortolani, Federico Umberto D'Amato και Mario Tedeschi , που προσδιορίζονται ως εντολείς, χρηματοδότες ή διοργανωτές.

Καταλήγοντας – ως γνήσια δικαιοσύνη του αστικού κράτους πως «Δεδομένου ότι οι τελευταίοι είναι πλέον όλοι νεκροί, δεν μπορούν να αναληφθούν περαιτέρω δικαστικές ενέργειες»…

Οι έρευνες «κατευθύνθηκαν» -αναγκαστικά, σχεδόν αμέσως στο νεοφασιστικό μονοπάτι, αλλά μόνο μετά από μια μακρά δικαστική διαδικασία και πολλές παραπλανήσεις, καταδικάστηκαν κάποιοι οι Licio Gelli, Pietro Musumeci, Giuseppe Belmonte και Francesco Pazienza και πολύ αργότερα, το 1995 ο Valerio Fioravanti η Francesca Mambro «ως μέλη ένοπλης συμμορίας που οργάνωσαν και πραγματοποίησαν την επίθεση στη Μπολόνια» και «επειδή ήταν μέλος ομάδας που σίγουρα οργάνωσε αυτή την πράξη». Χρόνια μετά -το 2007, υπήρξε κάποια ποινή του Luigi Ciavardini, ανήλικου τότε, το … 2020 του Gilberto Cavallini και φέτος -2022 του Paolo Bellini.

Η οργάνωση διέπραξε 33 –καταγραμμένες δολοφονίες σε τέσσερα χρόνια και είχε προγραμματίσει να δολοφονήσει –μεταξύ άλλων τον Francesco Cossiga, ισόβιο γερουσιαστή, Πρόεδρο της Ιταλίας 1985-1992, τον Gianfranco Fini - με νεοφασιστικές καταβολές στέλεχος μετέπειτα, κυβερνήσων Μπερλουσκόνι τον Adolfo Urso δημοσιογράφο και πολιτικό του «καθεστωτικού» φασισμού (Movimento Sociale Italiano -MSI με επικεφαλής τότε τον Gianfranco Fini κά.

Οι Πυρήνες διατηρούσαν στενούς δεσμούς με την μαφία και την μια εγκληματική οργάνωση με έδρα τη Ρώμη «Banda della Magliana», η οποία τους παρείχε υλικοτεχνική στήριξη (ψεύτικα έγγραφα, όπλα, βόμβες κλπ). Κοινωνικά, ανήκαν κυρίως στα μεσαία στρώματα, αλλά και στη μεγάλη αστική τάξη με πολλούς να προέρχονταν από οικογένειες δημοσίων υπαλλήλων. Γνωστές συντονισμένες ενέργειες μαφίας-φασιστικής συνεργασίας είναι:

• 20-Μαρτ-1979 Δολοφονία στις του δημοσιογράφου Μίνο Πεκορέλι, ο οποίος διερευνούσε δραστηριότητες της μαφίας
• 27-Νοε-1979: Ληστεία του υποκαταστήματος της Chase Manhattan Bank στη Ρώμη.
• 17-Απρ-1980 Δολοφονία του εμπόρου Τέοντορ Πουλιέζε επειδή αρνήθηκε να πληρώσει για προστασία
  (κλπ. προφανώς υπάρχουν 10άδες ακόμη)

Νοέμβρη του 1981, ανακαλύφθηκε ότι οι Πυρήνες έκρυβαν όπλα στα υπόγεια του Υπουργείου Υγείας… η πρώτη δίκη εναντίον τους ξεκίνησε … 4 χρόνια μετά (2 Μάη 1985 -καταδικάστηκαν 53 άτομα «για σωρεία εγκληματικών δραστηριοτήτων», οι περισσότεροι αφέθηκαν ελεύθεροι στη συνέχεια)

«Με ρωτάς τι είναι οι «NAR», αν υπάρχει ένας οργανισμός πίσω από αυτό το ακρωνύμιο. Απαντώ: Οι «NAR» είναι ένα ακρωνύμιο πίσω από το οποίο δεν υπάρχει κανένας οργανισμός, με διαχειριστικά όργανα, με ηγέτες, με περιοδικές συναντήσεις, με προγράμματα. Δεν υπάρχει καμία οργάνωση «NAR» παρόμοια με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Δεν υπάρχει καν ένα ελάχιστο επίπεδο οργάνωσης. Κάθε ένοπλη φασιστική ομάδα που σχηματίζεται ακόμη και περιστασιακά για μία ενέργεια μπορεί να χρησιμοποιήσει τη συντομογραφία «NAR». Από την άλλη πλευρά, δεν θα υπήρχε τρόπος να το αποτρέψουμε»

        — Απόσπασμα από τις ανακρίσεις του Βαλέριο Φιοραβάντι 19-Φεβ-1981

Δείτε και:
3 Ιούλη 1969 –η εξέγερση στο Corso Traiano
"Στρατηγική της έντασης" - "Strage di Stato" | Όταν το αστικό κράτος δείχνει τα δολοφονικά δόντια του

◽ Όλα αυτά είχαν να κάνουν με το κορυφαίο στρατηγικό ζήτημα της διαφορετικής στάσης των κομμουνιστικών κομμάτων πάνω στο δίλημμα επανάσταση ή μεταρρύθμιση, δηλαδή ανατροπή ή διαχείριση του συστήματος  Δεν υπάρχει ολοκληρωμένη συνεκτική αντίληψη γι αυτή τη στρατηγική
◽ Κατά τους ίδιους, αυτό έχει να κάνει με τις «εθνικές ιδιομορφίες.
◽ Ιστορικά, μετά την εκδίωξή του από την κυβέρνηση (1948) και στη συνέχεια, το KKΙταλίας (PCI) ακολούθησε τη  στάση του «καλού παιδιού» προωθώντας ένα image παράγοντα σταθερότητας και ψηφίζοντας , μέχρι το 1968 πάνω από τα 3/4 των νομοσχεδίων που κατατέθηκαν.
◽ Όταν το 1964 πεθαίνει ο ιστορικός γραμματέας του Palmiro Togliatti -που συμπίπτει και με την περίοδο που, μετά το σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα υπόλοιπα κόμματα το PCI είναι το μόνο αντιπολιτευόμενο κόμμα, δημοσιεύεται ένα γράμμα του προς το Χρουστσόφ, όπου τάσσεται υπέρ του «πολυκεντρισμού» και στο κρίσιμο δίλημμα, πολιτική ρήξης με τους αστούς ή προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του στα πλαίσια του συστήματος επιλέγει ξεκάθαρα το δεύτερο δρόμο.
◽ Λίγο πριν την Piazza Fontana –το φθινόπωρο του 1969, σημειώνονται στα εργοστάσια της Ιταλίας, οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που γνώρισε η χώρα  μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταλήψεις κλπ., μια άνευ προηγούμενου πολιτικοκοινωνική κρίση, που συσπείρωσαν το 80% των εργατών κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες CGIL |> που ελεγχόταν από το PCI|< & CISL,UIL, αλλά προφανώς ανερμάτιστες και με έλλειψη πολιτικού στόχου χειραγωγήθηκαν  με την ικανοποίηση κάποιων οικονομικών αιτημάτων.
◽ Στο 13^ο Συνέδριο (1972) για πρώτη φορά διακηρύσσεται ότι «δεν είναι αρκετή μια πολιτική συνεργασιών με την αριστερά για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού» και αμέσως μετά (Σεπ 73) έρχεται το πραξικόπημα στη Χιλή, που -αντί να οδηγήσει σε (προφανή) συμπεράσματα για τη δημοκρατία του αστικού κράτους και για ανάγκη   προετοιμασίας του κινήματος να αξιοποιεί όλες των μορφές πάλης, γίνεται πρόσχημα και άρμα του “Compromesso storico” – «ιστορικού συμβιβασμού» και το PCI ψάχνει δρόμους αναβάθμισης  του ρόλου του στην αστική διαχείριση.

Η ιστορική φωτογραφία -μια από τις πολλές του Berlinguer με τον χριστιανοδημοκράτη Άλντο Μόρο (Aldo Moro), που δολοφονήθηκε (μια ακόμη προβοκάτσια) από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στη Ρώμη (9 Μαΐου 1978)

Το πανό της φωτογραφίας γράφει: «τις βόμβες τις βάζουν τα αφεντικά, αγώνας των μαζών είναι η ταξική πάλη»

Σε κάθε περίπτωση μπαίνουν μεταξύ άλλων και τα παρακάτω ερωτηματικά:
◽ Πως λειτούργησε πολιτικά μπροστά στα γεγονότα αυτά (strategia della tensione) και άλλα παρόμοια που προηγήθηκαν;
◽ Σαν «θύμα» των συνωμοσιών (που εμπόδιζαν την -πάση θυσία, είσοδό του στην κυβέρνηση;) ή βασικά σαν (συν)διαχειριστής πολύτιμων πληροφοριών που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν τέθηκαν ποτέ υπόψη του λαού, αλλά χρησιμοποιήθηκαν ως αντάλλαγμα όχι μόνο με τους ηγέτες της χριστινοδημοκρατίας (και των άλλων αστικών κομμάτων που το PCI θεωρούσε συνοδοιπόρους) αλλά και των μυστικών υπηρεσιών;
◽ Το δεύτερο, αποτελεί μια σοβαρή κατηγορία, που όμως έχει βάση γιατί, σίγουρα, ήξερε πολλά, αλλά προτίμησε να κάνει την πάπια -δεν υπήρξε πχ. ποτέ δημόσια καταγγελία έξω από εκείνη της «επίθεσης σκοτεινών κύκλων στους δημοκρατικούς θεσμούς».
◽ Η από την πλευρά του «μυστική διπλωματία» σε τι αποσκοπούσε; Τι εννοούσε (πχ.)ο χριστιανοδημοκράτης Paolo Emilio Taviani, όταν πολιτογράφησε το PCI σαν «partito d’ordine» (ΣΣ |> …νομοταγές κόμμα της τάξης);
◽ Σίγουρα η στάση του συνδέεται με τον (πολιτικό, ταξικό και κοινωνικό) «ιστορικό συμβιβασμό», αλλά πόσο; (ακόμα και η «γη και ύδωρ» έχει όρια…)
◽ Γιατί αναπαρήγαγε την καραμέλα περί κινδύνου ενός εμφυλίου πολέμου;
◽ Επίσης, πως να πιστέψουμε πως δεν είχε διεισδύσει στους κόλπους των παρακρατικών (ή τουλάχιστον δεν είχε διασυνδέσεις) για να προβλέψει καταστάσεις και ενέργειες;

Στην Ιταλία, 15 χρόνια αργότερα -το 1984 (επί «5πολικής» κυβέρνησης Craxi) με την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση να είναι ακόμα ζωντανή, το πολιτικό κλίμα αβέβαιο και ανερμάτιστο και ενώ «σκάει» η «μασονική» στοά P2, που προκαλεί παραιτήσεις υπουργών το Κομμουνιστικό Κόμμα (ευρωεκλογές του Ιουνίου) βγαίνει πρώτο, χωρίς όμως να έχει την παραμικρή δυνατότητα δυναμικής παρέμβασης, λόγω της τακτικής του των συνεχών υποχωρήσεων.

Η αντίστροφη μέτρηση του PCI ολοκληρώνεται με το θάνατο του Enrico Berlinguer στις 11-Ιουν-1984 … Το κόμμα τυπικά διαλύθηκε το 1991, κατά τη διάρκεια του 20ού Συνέδριου, (με την «ιστορική» "svolta della Bolognina ") και μετά …PDS κ.λπ. [click |>εδώ] –βλ.

🔻Εξειδικευμένες αναλύσεις του ΚΚΕ και άρθρα σε ΚΟΜΕΠ & Ριζοσπάστη για τον «ευρωκομμουνισμό» κλπ.
                                                     🔻🔻

🔸 Σύγχρονα προβλήματα της ταξικής πάλης και ο ρόλος του κομμουνιστικού κόμματος -του Δημήτρη Γόντικα
🔸 Ο ευρωκομουνισμός και η ελληνική του έκφραση -του Κώστα Σκολαρίκου

• Το βιβλίο [Controinchiesta = (αντι)ανάκριση] La Strage di Stato & εδώ
• Περιοδικό Espresso
• Το πρόσφατο βιβλίο (έρευνα-ντοκουμέντα) του Aldo Giannuli “La strategia della tensione”
• |> PCI e Stragi – La politica del silenzio