Ασφαλές καταφύγιο η προσφυγή στον αντικομμουνισμό ..."όλοι θα πάρετε"!

Η ΦΩΤΟ από το προχτεσινό ολοσέλιδο δημοσίευμα των ΝΕΩΝ (6/8) με αφορμή την υπόθεση των υποκλοπών.

Θα περίμενε κανείς ότι, π.χ θα υπήρχαν οι παραιτηθέντες ή ο πρωθυπουργός, όμως ώ του θαύματος… επιλέχτηκε μια μισής σελίδας μακέτα από τη γνωστή ταινία «Οι ζωές των άλλων» που αναφέρεται στις “παρακολουθήσεις των πολιτών από τη ΣΤΑΖΙ” στην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας -αφορώντας προφανώς όσους «ξεφυλλίζουν» τις εφημερίδες στον καναπέ τους, μέσω smartphone, στα διαλείμματα μεταξύ μπάλας και πίτσας (στις 3 η μία δώρο)...

Το περιεχόμενο του άρθρου τετριμμένο –όπως και όλος ο αστικός τύπος προκειμένου να βγει από το «κάδρο» το πολιτικό σύστημα και οι ευθύνες του και να εμφανιστεί ως κάτι «συνηθισμένο» που συνέβαινε κι αλλού στον κόσμο και ιδιαίτερα την «κακιά και ολοκληρωτική» τότε DDR (Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία).

ΚΚΕ: Να ερευνηθούν σε βάθος οι καταγγελίες
Σχόλιο του Δ. Κουτσούμπα για το σκάνδαλο των υποκλοπών

Το παιχνίδι μέρα με τη μέρα χοντραίνει!

Ο εξανθρωπισμός του ναζισμού και η δικαιολόγηση \ συναίνεση ή -στην καλύτερη περίπτωση, η αδράνεια του γερμανικού λαού (εκτός των κομμουνιστών και κάποιων κοντινών στους κομμουνιστές δημοκρατών, που αγωνίστηκαν ενάντια στο φασισμό και πλήρωσαν γι' αυτό), στη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου και η κατασυκοφάντηση του κομμουνισμού δίνουν και παίρνουν.

Βασικός στόχος να κρύψουν ότι ο φασισμός αποτελεί μορφή εξουσίας του κεφαλαίου σε συγκεκριμένες συνθήκες. Στη Γερμανία ο ναζισμός αποτέλεσε την ιδανική μορφή στήριξης του κεφαλαίου σε συνθήκες στρατιωτικής προετοιμασίας για τη διεκδίκηση νέων αγορών, βαθύτατης καπιταλιστικής κρίσης, ανόδου των επαναστατικών ιδεών, του κύρους του ΚΚΓ και της ΕΣΣΔ. Στηρίχτηκε πολιτικά και οικονομικά από τμήματα του γερμανικού κεφαλαίου, ταυτίστηκε με μονοπώλια (Krupp, I.G. Farben, Siemens κ.λπ.), συνεργάστηκε με μεγαθήρια των «δημοκρατικών» καπιταλιστικών κρατών (General Motors, General Electric, ITT, Ford, IBM).

Ο ναζισμός - φασισμός βρήκε στη σοσιαλιστική κοινωνία της ΕΣΣΔ, την οποία εγκαινίασε η Οκτωβριανή Επανάσταση πριν 100 χρόνια, τον πιο θανάσιμο και αποφασιστικό αντίπαλό του. Τα 20 εκατομμύρια των νεκρών Σοβιετικών αποτέλεσαν την αιματηρή απόδειξη της θανάσιμης σύγκρουσης μεταξύ σοσιαλισμού και ναζισμού.
Οι κομμουνιστές σε κάθε χώρα αποτέλεσαν την πιο αποφασιστική και μάχιμη αντιναζιστική δύναμη, με χαρακτηριστικό το ρόλο του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στη χώρα μας.

Η αντικομμουνιστική εκστρατεία της ΕΕ, αυτής της καπιταλιστικής ένωσης, συμβαδίζει με την επίθεση κατά των εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων και είναι πολύχρονη.
Ώθηση σε αυτήν την ανιστόρητη επιχείρηση δόθηκε με το άθλιο αντικομμουνιστικό μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης το 2005, που δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, ώστε να γίνουν υποχρεωτικά για τα κράτη - μέλη του τα αντίστοιχα μέτρα που το συνόδευαν.

Με την αποφασιστική συμβολή και κινητοποίηση του ΚΚΕ, είχε συναντήσει την πλατιά μαζική καταδίκη του ελληνικού λαού κι άλλων λαών της Ευρώπης, εργατικών συνδικάτων και άλλων μαζικών οργανώσεων, προσωπικοτήτων. Πρόθεση να μην το στηρίξουν εξέφρασαν τότε οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου. Την αντίθεσή τους δήλωσε η πλειοψηφία βουλευτών, ευρωβουλευτών των ελληνικών αστικών κομμάτων.

Ακολούθησαν αντικομμουνιστικά ψηφίσματα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2006 και ιδιαίτερα το ψήφισμα του Απρίλη του 2009, περί «Ευρωπαϊκής Συνείδησης και Ολοκληρωτισμού», το οποίο να σημειωθεί ότι κανένας Ελληνας ευρωβουλευτής δεν το ψήφισε, ενώ ακολούθησαν κι άλλες αντικομμουνιστικές διακηρύξεις κι αποφάσεις της ΕΕ.

Πέρα όμως από διακηρύξεις και ψηφίσματα σε μια σειρά από χώρες - μέλη της ΕΕ (π.χ. Πολωνία, Ουγγαρία, Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία) προωθούνται έμπρακτα αντικομμουνιστικά μέτρα, διώξεις, δίκες, καταδίκες κομμουνιστών, απαγορεύσεις της δράσης των ΚΚ, κομμουνιστικών συμβόλων κ.ά. (βλ. και –σήμερα Ρωσία \ Ουκρανία),

Αυτονόητη συνέπεια της αντικομμουνιστικής εκστρατείας είναι η δικαιολόγηση, ο εξωραϊσμός και η αθώωση του ναζισμού - φασισμού και των θηριωδιών του. Σε αυτές τις χώρες αποδίδονται τιμές, δίνονται συντάξεις και προνόμια σε συνεργάτες των ναζί και πριμοδοτούνται οι πολιτικοί τους απόγονοι.

Δείτε | Ριζοσπάστης  Πρόγραμμα “ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΜΝΗΜΗ”

Το 2017, η ΕΕ χρηματοδότησε πλουσιοπάροχα το λεγόμενο «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας», για την προβολή των ανιστόρητων αντικομμουνιστικών κηρυγμάτων της, ενώ εδώ και χρόνια τρέχει το αντικομμουνιστικό πρόγραμμα «Ευρώπη για τους πολίτες» για να συκοφαντήσουν το σοσιαλισμό με την εμπλοκή δήμων, ΜΚΟ κ.ά.

Οι ζωές των άλλων

Ένα μέρος του «ξανα-ανανεωμένου» γερμανικού κινηματογράφου, φαίνεται, ανέλαβε έναν πολύ σημαντικό ρόλο να παίξει –με τον κομμουνισμό, απ’ ό,τι φαίνεται τελικά, να είναι και ο μοναδικός στόχος! Η ταινία του γεννημένου το 1973 στην Κολωνία και μεγαλωμένου στη Νέα Υόρκη Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ, «Οι ζωές των άλλων», καταπιάνεται, με τι άλλο, με την «κακιά» και «απάνθρωπη» Στάζι! Κουβέντα, φυσικά, για τις μυστικές υπηρεσίες της διπλανής μας πόρτας (Δυτικής Γερμανίας, Αμερικής και των άλλων συμμάχων και «πρόθυμων»...)

Ο κινηματογράφος αυτός προσποιείται, ότι είναι κριτικός και ουδέτερος!, ότι εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι το «γερμανικό δράμα» και μόνον! -έτσι, βέβαια, παραποιείται η ιστορία. Και με παραποιημένη ιστορία οι λαοί δεν καταλήγουν σε σωστά συμπεράσματα, τόσο απαραίτητα για το μέλλον του κόσμου.
Το «Οι ζωές των άλλων», λοιπόν, πέρα από τις κινηματογραφικές τους αρετές ή, μάλλον, ακριβώς για τις κινηματογραφικές τους αρετές, είναι πολύ επικίνδυνη!
Επικίνδυνη με την έννοια ότι χρησιμοποιεί το συναίσθημα, το οποίο, σε συνάρτηση με την άγνοια και τη στρεβλή πληροφόρηση, παγιδεύει το θεατή και τον οδηγεί σε λαθεμένα συμπεράσματα!

Μια μεγάλη Ανατολικογερμανίδα θεατρίνα έχει μεγάλες αδυναμίες! Ζει με απαγορευμένα χάπια και αγαπάει υπερβολικά την καριέρα της. Αυτές οι δυο μεγάλες αδυναμίες την οδηγούν σε δυο αγκαλιές. Η μία είναι η επιλογή της καρδιάς της, ένας πετυχημένος θεατρικός συγγραφέας, και η άλλη ένας υπουργός της κυβέρνησης που της παρέχει «προστασία». Σε κάποια φάση η θεατρίνα θα υποχρεωθεί να αποφασίσει. Την καρδιά ή την προστασία; Επιλέγει την καρδιά!

Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει το δράμα! Ο προδομένος υπουργός, μια καρικατούρα υπουργού, θυμώνει. Καλεί τη Στάζι, που... όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, που εκτελεί προσωπικές εντολές υπουργών και όχι αποφάσεις οργανωμένου κράτους, σύμφωνα με την ταινία, και τη διατάζει: Βρέστε μου στοιχεία για το συγγραφέα και εν ανάγκη κατασκευάστε τα!

Ο αξιωματικός που παίρνει την εντολή, προσδοκώντας προαγωγή, το παίρνει προσωπικά. Καλεί έναν κολλητό του «εξειδικευμένο» πράκτορα της Στάζι και αρχίζει η παρακολούθηση. Και ενώ όλα είχαν σχεδιαστεί στην εντέλεια, δεν είχε ληφθεί υπόψη ο «ανθρώπινος παράγοντας». Ο δεύτερος πράκτορας, ο «εξειδικευμένος», ο οποίος ήταν και ο κύριος παρακολουθητής, «συγκινείται» από το «δράμα» του συγγραφέα και τάσσεται, μυστικά φυσικά, με το μέρος του. Αντί να τον καταδώσει, όπως είχε υποχρέωση, τον προστατεύει. Τον διασώζει σωστότερα! Η πράξη του, βέβαια, δε χρεώνεται στην ιδεολογική ορθότητα, την οποία υπερασπίζεται, αλλά στον «καλό» συναισθηματισμό του!

Στο μεταξύ για το καλό της «ελευθερίας» και το κακό της Στάζι, παρεμβαίνει ο πολύς Γκορμπατσόφ! Ανατρέπεται ο σοσιαλισμός στη Σοβιετική Ενωση και στη συνέχεια και στην Ανατολική Γερμανία. Μετά την ανατροπή, ως γνωστόν, η «ελευθερία» φυσάει απ' όλες τις γνωστές και άγνωστες κατευθύνσεις, σε όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες! Οι Ανατολικογερμανοί «αναπνέουν». Ο συγγραφέας, και δεν είναι μόνον αυτός σύμφωνα με την ταινία, ανοίγει το φάκελό του και μαθαίνει για την παρακολούθηση και τον «καλό» πράκτορα. Στον οποίον αφιερώνει και την πρώτη του «μετα-κομμουνιστική» νουβέλα, με τον τίτλο, «Σονάτα για έναν καλό άνθρωπο»!

Οχι, δεν πρόκειται για μελό. Στηρίζεται στη λογική του μελό! Πάνω, όμως, σε αυτό το δοκιμασμένο είδος ο, πράγματι άξιος, σκηνοθέτης και πολύ καλός σεναριογράφος (δικό του είναι και το σενάριο της ταινίας), Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ έφτιαξε μια ενδιαφέρουσα, και γι' αυτό επικίνδυνη, κινηματογραφική ταινία. Χρησιμοποίησε όλο το ταλέντο του, το οποίο πράγματι περισσεύει, και έφτιαξε μια ταινία με πλοκή, με σασπένς, με αρχή, μέση και τέλος. Και παρότι η υπόθεση είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά και μονόπλευρη, το τελικό αποτέλεσμα για πολλούς θεατές, κυρίως πολιτικά απληροφόρητους, είναι αρκετά πειστικό!

Είναι φανερό, λοιπόν, πως έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ δύσκολο και σοβαρό ιδεολογικό αντίπαλο! Ο οποίος, πολύ έντεχνα, αποσιωπά το μεγάλο και καταπιάνεται με το μικρό! Ο πανέξυπνος και ταλαντούχος –εκφυλισμένος σήμερα ^(#), Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ, γνωρίζοντας τα μυστικά του κινηματογράφου, με την άριστη τεχνική και την αξιοπρόσεκτη αισθητική του, καταφέρνει να εξουδετερώσει πολλά από τα ευλόγα ερωτήματα, που προκύπτουν και τα οποία, αν έμπαιναν στη συζήτηση, θα αποδυνάμωναν το έργο του: Η Στάζι θα κριθεί από την ιστορία για τις «υπερβάσεις» της, για τις «παρανομίες» της, για τις όποιες «σκοπιμότητές» της (κατηγορίες ενορχηστρωμένες που εκτοξεύονται από θεούς και δαίμονες) ή για τον σκληρό ταξικό αγώνα που έδωσε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους εχθρούς του κομμουνισμού; Η «προσωπική περίπτωση» που εξετάζει η ταινία, όσο αληθινή και αν είναι (που δεν είναι), μήπως αναιρεί την αναγκαιότητα για ισχυρές και αυστηρές μυστικές υπηρεσίες από τα λαϊκά κράτη, όταν απέναντί τους υπάρχει εχθρός και μάλιστα ισχυρότερος και καλύτερα εξοπλισμένος; Όταν συνεχίζεται η ταξική πάλη; Οταν όλα τα μέτωπα είναι ανοιχτά;

Αν ο καλόπιστος θεατής «πιάσει» μια λεπτομέρεια, από τις πολλές που διαφεύγουν στην ταινία, παρ' όλη την προσοχή που υπέδειξε (οι οποίες λεπτομέρειες, δυστυχώς, πιάνονται μόνον από τους έμπειρους πολιτικά θεατές) και απαντήσει σωστά στο ερώτημα που θα προκύψει από την ανάγνωση αυτής της «λεπτομέρειας», τότε θα νιώσει ισχυρός για να αντιμετωπίσει το συναίσθημα που κυριαρχεί και καραδοκεί. Το συναίσθημα που τον παγιδεύει. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας, ο «καλός» Ανατολικογερμανός συγγραφέας έγραψε και έστειλε κρυφά ένα άρθρο του στο δυτικογερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ». Το γνωστό, γνωστό με όλες τις έννοιες, περιοδικό, ποιανού συμφέροντα υπερασπίζεται; Τελικά με ποιους συντάσσεται ο συγγραφέας; Και τι θα έπρεπε, τάχα μου, να κάνει η Στάζι;

Ας μην προχωρήσω! -απαντήσεις υπάρχουν δεκάδες και για τη Στάζι. Η ταινία, πέρα από τις προθέσεις της, που είναι φανερές, βάζει και ένα πολύ επείγον και σοβαρό ζήτημα, για τους κομμουνιστές. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γίνεται επιτακτικότερη η ανάγκη για θεωρητική θωράκιση. Οι επιθέσεις, που δεχόμαστε και θα δεχτούμε στο μέλλον, είναι πιο έντονες, πιο συντονισμένες και πιο «ταλαντούχες».

Δεν είναι η άμυνα που ενδείκνυται.
Η επίθεση απαντάει στις επιθέσεις!

^(#)
Το «Οι Ζωές των Αλλων» τελικά ήταν μάλλον φωτεινή οσκαρική εξαίρεση στην καριέρα του Γερμανο_Αμεριάνου Φλόριαν Florian Henckel von Donnersmarck. Κρίνοντας από το «The Tourist» Θρίλερ κατηγορίας πτερού που ακολούθησε το 2010 με την Αντζελίνα Τζολί και τον Τζόνι Ντεπ κι από το «Μη Χαμηλώνεις το Βλέμμα» (ο πρωτότυπος, γερμανικός τίτλος είναι «Έργο Χωρίς Δημιουργό»), ο φον έχει μάλλον μια ανομολόγητη ροπή προς το γνωστό «τρικάσετο», βαρύγδουπο ρομάντζο / ιστορικό δράμα –παραποίησης εποχής, το οποίο καμουφλάρει με τέχνη.

Τα τσιτάτα που εκφέρουν οι ήρωες είναι βγαλμένα από λυσάρι του τύπου «πώς να δείχνετε ότι γνωρίζετε από τέχνη χωρίς να έχετε ιδέα», όπως ότι η τέχνη σου είναι τόσο κενή όσο εσύ ο ίδιος…

Δείτε
Όταν πριν 103 χρόνια ο Ρωσικός κινηματογράφος έγινε ιδιοκτησία των λαών της ΕΣΣΔ