Game of chicken & "combat de titans"

Η Liberation τις προηγούμενες μέρες έγραψε ότι ο πρόεδρος του Eurogroup Daiselbloom φαίνεται εύθραυστος μπροστά στον Βαρουφάκη που θυμίζει Μπρους Γουίλις!!, μιλώντας για αγώνα τιτάνων!! (πριν την αναδίπλωση...) combat de titans, là aussi avant d’en rabattre

Γελοιότητες; Καθόλου! Είναι και αυτή μια οπτική απέναντι σε ένα πρώτο κύκλο που έκλεισε, χωρίς κανείς πια (ούτε η ίδια η συγκυβέρνηση) να θριαμβολογεί, κάποιοι να μιλάνε για (μια ακόμα) «κωλοτούμπα» ενώ κάποιοι άλλοι το έριξαν στην «θεωρία παιγνίων» όπου οι σύγχρονοι διαπραγματευτικοί «πόλοι» (λένε) αναλύουν τις αποφάσεις τους σε καταστάσεις στρατηγικής αλληλεξάρτησης. Θυμίζουμε εδώ πως το σχετικό βιβλίο του Βαρουφάκη εισαγωγικά αναφέρει πως «αφού καταξιώθηκε ως η σύγχρονη θεμελίωση της οικονομικής, φιλοδοξεί πλέον να ενοποιήσει όλες τις κοινωνικές επιστήμες»...!!

 

Το video game «παιχνίδι του κοτόπουλου» (game of chicken), γνωστό επίσης ως το παιχνίδι «γεράκι-περιστέρι»  (hawk-dove game) ή χιονοστιβάδα (snowdrift) γίνεται πια σήμα κατατεθέν στις πολιτικές επιστήμες και στα οικονομικά και η «κότα» (swerved / τιμονιά αποφυγής) ερμηνευτής των εξελίξεων στο Eurogroup. Βέβαια προς το παρόν δε μάθαμε ποια είναι η «κότα»: Ο Σόιμπλε; Η Ελλάδα; ...οψόμεθα

Κατά Βαρουφάκη πάντως ο «παίκτης [1]» παίζει εμποδίζοντας τον αντίπαλο, «παίκτη [2]», να αποκτήσει πλεονεκτήματα που θα περιορίσουν τα κέρδη του... και επομένως, κάθε ενέργεια του ενός είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ακριβώς προηγούμενη ενέργεια του άλλου και σε αναμονή της επόμενης, ως επίκεντρο έχει το σημείο ισορροπίας και τελικά κερδίζει ο «ορθολογισμός».

Ο («προοδευτικός») Κρούγκμαν σε σημείωμα με τίτλο «Το επικίνδυνο "chicken game" Ελλάδας - Γερμανίας» το πάει παραπέρα ...γράφει «Δεν πρόκειται για διπλωματία, ως συνήθως: είναι ένα "game of chicken", όπου δύο φορτηγά γεμάτα με εκρηκτικές ύλες τρέχουν σε αντίθετη κατεύθυνση πάνω σε έναν στενό ορεινό δρόμο, απρόθυμα και τα δύο να κάνουν στην άκρη. Και όλα αυτά συμβαίνουν εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία υποτίθεται ότι είναι -και πράγματι, υπήρξε, μέχρι τώρα- ένας θεσμός που προάγει την παραγωγική συνεργασία».

 

Να ξεκαθαρίσουμε για πολλοστή φορά τα αυτονόητα;

Η πορεία προδιαγράφεται από το ναι στη φιλοσοφία των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με ένα κατά περίπτωση ύψος πρωτογενούς πλεονάσματος από τη δέσμευση για τη συνέχιση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων από το μεγάλο ναι να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα των ντόπιων μονοπωλιακών ομίλων δηλ από τη δέσμευση να βαδίσει εντός των τειχών της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Θα κινηθεί λοιπόν αναγκαστικά στην κατεύθυνση της φθηνής εργατικής δύναμης, άρα δεν μπορεί να εξασφαλίσει καμιά ανάκτηση απωλειών από την εποχή της κρίσης και αυτό φαίνεται από την αντιλαϊκή πορεία σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Επειδή από μεγάλη μερίδα των ελληνικών και ξένων ΜΜΕ εμφανίζεται σαν ένα παιχνίδι (με ή χωρίς κότες), που έχει να κάνει κυρίως με την αδιαλλαξία της Γερμανίας και του Σόιμπλε, 

αξίζει να δούμε τη στάση των «φίλιων» κρατών, του Ολάντ, του Ρέντσι κλπ, να δούμε τι κάνουν αυτοί στις δικές τους χώρες... Μόλις αυτές τις μέρες ψηφίστηκε στη Γαλλία -παρακάμπτοντας τη βουλή, ο νέος αντεργατικός νόμος του Μακρόν (Loi Macron) - ιδιωτικοποίηση αεροδρομίων, λειτουργία των καταστημάτων την Κυριακή και άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων προκειμένου να αναζωογονηθεί η γαλλική οικονομία -εμείς πιο πρωτοπόροι τα έχουμε ήδη κάνει πριν δυο χρόνια... ενώ είχε προηγηθεί η κατάργηση από τον Ρέντσι κάθε νομοθετικής  προστασίας από τις απολύσεις.

Άρα στην προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων συμφωνούν, υπάρχει κοινή πλεύση, αγαστή συνεργασία και προδιαγεγραμμένη πορεία. Όσο για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, πέρα από την δεδομένη φοροαφαίμαξη των αυτοαπασχολούμενων κλπ υπάρχουν και κυβερνητικές παρεμβάσεις που αφορούν ανταγωνισμούς των μονοπωλίων για τα μερίδια της αγοράς με αναδιανομή της εγχώριας πίτας.

Ξαναγυρνώντας στη Γερμανική πλευρά, που εμφανίζεται αδιάλλακτη σε σχέση με τα ελληνικά αιτήματα -αν και τα τελευταία δεν θίγουν την ουσία, πρέπει να δούμε πως η διαπραγμάτευση αποτελεί έναν κρίκο που αφορά το μέλλον της Ευρωζώνης με πολλές πλευρές, μεταξύ αυτών κατά πόσο και αν θα προχωρήσει μια χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων (πχ. ο βαθμός των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με διάθεση κρατικού χρήματος για επενδύσεις, τα περισσότερα ή λιγότερα «κοινά» βάρη για τη διαχείριση των υπερχρεωμένων ...η Ελλάδα είναι μικρή αλλά η Ιταλία είναι βόμβα έτοιμη να εκραγεί) υπάρχει επίσης η στάση της Αμερικής για τα δικά της συμφέροντα -αλλαγή πχ. συσχετισμών στην Ευρωζώνη αλλά χωρίς αυτή να διαλυθεί, αξιοποιώντας συμμαχίες και μέσα στο σκληρό πυρήνα της, με δεδομένο ότι Ιταλία και Γαλλία είναι οι προσωρινοί ηττημένοι στον ανταγωνισμό τους με τη Γερμανία, το ζήτημα του πρώτου βιολιού στις σχέσεις με τη Ρωσία (που προς το παρόν δεν έχει η Αμερική) η όξυνση των αντιθέσεων από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή κλπ.

Με άλλα λόγια η Ελλάδα αποτελεί συγκυριακά ένα πιόνι αντιπαράθεσης των ημερών στη γεωπολιτική σκακιέρα σε διεθνές επίπεδο.

Έτσι η ελληνική αστική τάξη επιχειρεί να εκμεταλλευτεί κάποιες αντιθέσεις για να βελτιώσει τη θέση της στον διεθνή ανταγωνισμό και να μειώσει παράγοντες που την εμποδίζουν να αναπτυχθεί πχ. αυτό που ονομάζει ανθρωπιστική κρίση (ακραία φτώχεια κλπ) -ενσωματώνοντας πλατειά τμήματα του λαού στην πολιτική της, επίσης επιδιώκει την δημιουργία ενός διαμετακομιστικού κέντρου (μεταφορών και ενέργειας) προς την Ευρώπη κά.

Μπορεί αυτό που κάνει η Ελλάδα να οδηγήσει σε αλλαγή της ΕΕ;

Η απάντηση είναι απλή: Η ΕΕ είναι μια διακρατική εθελοντική -βασικά πολιτικοοικονομική, καπιταλιστική συμμαχία, όπου όσοι μετέχουν επιδιώκουν να θωρακίσουν παραπέρα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης σαν συνισταμένη των αστικών τάξεων στην Ευρώπη και ευρύτερα. Υπάρχει και άλλες τέτοιες συμμαχίες, μεταξύ αυτών το ΝΑΤΟ (πολιτικοστρατιωτική) που προφανώς δεν μπορούν να μετατραπούν από συμμαχίες διακρατικές με τα συγκεκριμένα του χαρακτηριστικά σε συμμαχίες των λαών.

Τι αλλαγές μπορεί να συντελεστούν;  
Μόνο αλλαγές στον επιμερισμό ζημιών και κερδών μεταξύ των αστικών τάξεων, δηλ ενώ θα συμφωνούν στους όρους σφαγής του λαού, στη φτηνή εργατική δύναμη, στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης να διαπραγματεύονται σε όφελός τους και από διαφορετική θέση ισχύος η καθεμιά, τη γενική νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, τις αναδιαρθρώσεις, τη διαχείριση των πιο υπερχρεωμένων χωρών.

Εξάλλου (κάποια στιγμή το blog θα σταθεί πιο αναλυτικά και σε αυτό) από το Μάρτη του '12 υπάρχει η Δανειακή Σύμβαση (Ν 4060) όπου πάνω από σαράντα φορές αναφέρει ότι «το Μνημόνιο και η Δανειακή Σύμβαση αποτελούν δυο κείμενα τα οποία βρίσκονται σε σχέση αδιάσπαστης ενότητας μεταξύ τους»    

Σταχυολογούμε:

α)  Δανειακή Σύμβαση, Προοίμιο, παρ 7, σελ 1790: «Η διαθεσιμότητα και η παροχή Χρηματοδοτικής Ενίσχυσης στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης (….) εξαρτώνται, από (i) τη συμμόρφωση του Δικαιούχου Κράτους Μέλους με τα μέτρα που ορίζονται στο Μνημόνιο και (ii) τη θετική απόφαση των Εγγυητών, επί τη βάσει των αποτελεσμάτων των τακτικών αξιολογήσεων που διενεργούνται από την Επιτροπή σε συνεργασία με την ΕΚΤ…»

β)  [στην ίδια παράγραφο] σημειώνεται: «…η οικονομική πολιτική του Δικαιούχου Κράτους Μέλους είναι σύμφωνη με το πρόγραμμα προσαρμογής και τις προϋποθέσεις που καθορίζονται από το Συμβούλιο στην Απόφαση και οποιεσδήποτε άλλες προϋποθέσεις προβλέπονται από το Συμβούλιο ή το Μνημόνιο».

γ)  [σελ 1803]: «Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα τα ποσά που του παρασχέθηκαν υπό τους όρους της παρούσας Σύμβασης, συμπεριλαμβανομένων των Διευκολύνσεων, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις του που απορρέουν από το Μνημόνιο…».

δ)  [σελ 1805] τονίζεται ότι προϋπόθεση εκτέλεσης της Δανειακής Σύμβασης είναι «οι Εγγυητές να έχουν ικανοποιηθεί (με ομόφωνο τρόπο)  προς τη συμμόρφωση του Δικαιούχου Κράτους Μέλους με τους όρους του Μνημονίου…».

ε)  [σελ 1819] Σημειώνεται ότι η Δανειακή Σύμβαση ακυρώνεται εάν: «β) το Δικαιούχο Κράτος Μέλος, το ΤΧΣ, ή η Τράπεζα της Ελλάδος αθετήσουν οποιαδήποτε υποχρέωσή τους από την παρούσα Σύμβαση (συμπεριλαμβανομένης και της υποχρέωσης που διατυπώνεται στον Όρο 2(7) να εφαρμοστεί κάθε Χρηματοδοτική Ενίσχυση σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου…»

στ)  [σελίδα 1826]: «Τα Μέρη στην παρούσα Σύμβαση αναγνωρίζουν και αποδέχονται την ύπαρξη και τους όρους του Μνημονίου…»

ζ)  [έτσι κι αλλιώς]: «Τα "Μέρη" στην παρούσα Σύμβαση» ... είναι όχι οι χώρες αλλά συγκεκριμένοι καπιταλιστικοί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί

  MASTER FINANCIAL ASSISTANCE FACILITY AGREEMENT

between

EUROPEAN FINANCIAL STABILITY FACILITY

THE HELLENIC REPUBLIC as Beneficiary Member State

THE HELLENIC FINANCIAL STABILITY FUND

as Guarantor

and

THE BANK OF GREECE

Έγκριση Σχεδίου Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης

μεταξύ

του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ.),

της Ελληνικής Δημοκρατίαs, ως δικαιούχου κράτους − μέλους,

του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ.),

ως εγγυητή,

και της Τράπεζας της Ελλάδος,

με τίτλο

«Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης»

(“Master Financial Assistance Facility Agreement”)

 

Επομένως

Το αίτημα που κατέθεσε η ελληνική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες για παράταση της Δανειακής Σύμβασης, σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: Μνημόνιο.    

Από την άποψη αυτή καμιά «υπερήφανη» στάση δεν μπορεί να υπάρξει για την Ελλάδα μέσα στο στρατόπεδο του εχθρού, ακόμα κι αν το ονομάσεις -βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι».

 

Γιάννης Γιάνης Βαρουφάκης (είπε)

Αυτό που ονομάζουμε στην Ελλάδα λιτότητα, οι ξένοι το περιγράφουν πολύ σωστότερα με μια άλλη λέξη, κι αυτή ελληνικής ετυμολογίας: austerity, εκ του «αυστηρότης». Μάλιστα, το 2010, χρονιά σημαδιακή για την Ελλάδα και τον κόσμο, το λεξικό Merriam-Webster ανέδειξε την λέξη αυτή, Austerity, ως Λέξη της Χρονιάς. Νομίζω ότι οι ξένοι έχουν επιλέξει πιο σωστά από εμάς καθώς η «αυστηρότης» είναι πιο κοντά στο πνεύμα των πολιτικών που περιγράφει η συγκεκριμένη λέξη απ’ ότι το «λιτότης». Η λιτότητα, ιδίως σε μια εποχή που (τουλάχιστον έως πρότινος) τείναμε να αγοράζουμε πράγματα που ούτε ανάγκη είχαμε ούτε και ικανοποίηση διαρκείας μας έδιναν (πέραν μιας στιγμιαίας ρηχής χαράς την στιγμή της αγοράς), είναι αναμφισβήτητη αρετή. Πρώτος ο Thorstein Veblen ανέλυσε, το 1899, με καυστικό και προφητικό τρόπο, την ανάδυση της βιομηχανίας μη ικανοποιήσιμων επιθυμιών ως κυρίαρχο μηχανισμό κοινωνικής αναπαραγωγής, από τον οποίο τίποτα το καλό δεν μπορεί να προκύψει για τις κοινωνίες μας. Το βιβλίο του είχε τον αριστουργηματικό τίτλο The Theory of the Leisure Class (Η Θεωρία της Κοινωνικής Τάξης της Καλοπέρασης) και αποτέλεσε προάγγελο της καταναλωτικής ορμής που εγκαινίασε η μαζική παραγωγή που πρώτος καθιέρωσε ο Henry Ford...

Πράγματι, ο λιτός βίος ήταν πάντα η μήτρα των επιτευγμάτων για τους Έλληνες. Από την εποχή του Ομήρου, την απογείωση της κλασικής περιόδου, ως τον «ασκητή» Καζαντζάκη και τη λαϊκή δημιουργία της ταπεινής κοινότητας στην πρόσφατη ιστορία. Αλλά και σήμερα, η «λιτότητα» της σκέψης, της πνευματικότητας, της σοβαρής επιχειρηματικότητας και της έρευνας συνεχίζουν να παράγουν επιτεύγματα.

Θα πρέπει βέβαια, να συνειδητοποιήσουμε τι θα πει «λιτός βίος». Πολύ εύκολο. Να περνάς όμορφα, χωρίς περιττά πράγματα. Παράδειγμα, οι προτεστάντες του Βορά. Φαίνεται καθαρά στα σπίτια τους, στα αυτοκίνητά τους, στις καταθέσεις τους ...(sic!!)  και στον τρόπο ζωής τους. Φαίνεται και στη φορολογία τους για το κράτος. Το δίκαιο κράτος! Η δίκαιη φορολογία!

Έτσι ήταν και οι πρόγονοί μας. Σε απλά και μικρά σπίτια ζούσαν. Οι επαύλεις ήρθαν με του Ρωμαίους. Κάπως έτσι και οι ελληνικές κοινότητες στη σύγχρονη Ελλάδα, ως τη δεκαετία του ΄60... Κάπου εκεί, όμως, ήρθε η μεγάλη στροφή.

 

Τ' ακούτε τι παράγγειλε η Καθαρή Δευτέρα;
Πεθαίν΄ ο Κρέος, πέθανε, ψυχομαχάει ο Τύρος
σηκώνει ο Πράσος την ουρά κι ο Κρέμμυδος τα γένεια
Μπαλώστε τα σακούλια σας, τροχίστε τα λεπίδια
και στον τρανό τον πλάτανο, να μάσουμε στεκούλια.