1980 – Σαν σήμερα: Η σφαγή της Μπολόνια

Βομβιστική επίθεση στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια στην Ιταλία έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο 85 ατόμων και τον τραυματισμό πάνω από 200. Την επίθεση έκανε η φασιστική οργάνωση «Nuclei Armati Rivoluzionari» (σσ. Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες NAR τρομοκρατική νεοφασιστική ένοπλη οργάνωση που δραστηριοποιήθηκε <|1977-1981|> κατά τη διάρκεια των χρόνων του «ιστορικού συμβιβασμού» του PCI- ΚΚΙταλίας).

Η σφαγή της Μπολόνια (strage di Bologna) ήταν επίθεση που διαπράχθηκε το Σάββατο 2-Αυγ- 1980-10:25 στον σιδηροδρομικό σταθμό Bologna Centrale της Ιταλίας.
Πρόκειται για τη σοβαρότερη τρομοκρατική ενέργεια που έλαβε χώρα εκεί μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία από πολλούς υποδεικνύεται ως μία από τις τελευταίες ενέργειες της λεγόμενης «στρατηγικής της έντασης»

Είναι μια από τις πιο σημαντικές επιθέσεις -και για τον αριθμό των θυμάτων- που σημειώθηκε την περίοδο που οι Ιταλοί ονομάζουν «anni di piombo» -χρόνια του μολύβδου, μαζί με τη σφαγή στην Piazza Fontana της 12^ης Δεκ 1969, τη σφαγή στην Piazza della Loggia στις 28 Μάη 1974 και το τρένο Italicus 4-Αυγ-1974.

Ως εκτελεστές αναγνωρίστηκαν ακροδεξιοί που ανήκαν στους Επαναστατικούς Ένοπλες Πυρήνες, συμπεριλαμβανομένων του Valerio Fioravanti (γιος παρουσιαστή της Rai και βαριετέ, υπηρέτησε στις ειδικές δυνάμεις και ως ηθοποιός πήρε μέρος σε αρκετές ταινίες) και της γυναίκας του Francesca Mambro (κόρη ανώτατου αξιωματικού της αστυνομίας).

Να σημειώσουμε πως ο Fioravanti με 8άκις ισόβια +…134 χρόνια & 8 μήνες φυλακή αφέθηκε ελεύθερος μετά από 26, παρουσιαστής –όντας έγκλειστος και στη συνέχεια προγράμματος για την επανένταξη των κρατουμένων (κάτω τα χέρια από τον Κάιν) και συνεργάτης της εφημερίδας «Il Riformista» για τα θέματα πουτ έχουν σχέση με θανατική ποινή, τη φυλακή και την ποινική δικαιοσύνη σε ΗΠΑ …και Ιράν. ενώ η Mambro καταδικασμένη 9άκις ισόβια έμεινε φυλακή μόνο 16 χρόνια –ως το 1998 και σήμερα είναι «ακτιβίστρια» (;;)

Για πολύ καιρό οι υποθετικοί εντολείς παρέμειναν «άγνωστοι», αν και εντοπίστηκαν δεσμοί με το οργανωμένο έγκλημα και τις αποκλίνουσες μυστικές υπηρεσίες.

Χρειάστηκε να περάσουν …40 χρόνια –μέχρι το 2020, όταν η έρευνα από τον εισαγγελέα της Μπολόνια κατέληξε σε κάτι συγκεκριμένο ότι ο πχ. Ο Paolo Bellini (πρώην Avanguardia Nazionale), εκτελεστής μαζί με το πρώην NAR που είχε ήδη καταδικαστεί στο παρελθόν, θα ενεργούσε με τους Licio Gelli, Umberto Ortolani, Federico Umberto D'Amato και Mario Tedeschi , που προσδιορίζονται ως εντολείς, χρηματοδότες ή διοργανωτές.

Καταλήγοντας – ως γνήσια δικαιοσύνη του αστικού κράτους πως «Δεδομένου ότι οι τελευταίοι είναι πλέον όλοι νεκροί, δεν μπορούν να αναληφθούν περαιτέρω δικαστικές ενέργειες»…

Οι έρευνες «κατευθύνθηκαν» -αναγκαστικά, σχεδόν αμέσως στο νεοφασιστικό μονοπάτι, αλλά μόνο μετά από μια μακρά δικαστική διαδικασία και πολλές παραπλανήσεις, καταδικάστηκαν κάποιοι οι Licio Gelli, Pietro Musumeci, Giuseppe Belmonte και Francesco Pazienza και πολύ αργότερα, το 1995 ο Valerio Fioravanti η Francesca Mambro «ως μέλη ένοπλης συμμορίας που οργάνωσαν και πραγματοποίησαν την επίθεση στη Μπολόνια» και «επειδή ήταν μέλος ομάδας που σίγουρα οργάνωσε αυτή την πράξη». Χρόνια μετά -το 2007, υπήρξε κάποια ποινή του Luigi Ciavardini, ανήλικου τότε, το … 2020 του Gilberto Cavallini και φέτος -2022 του Paolo Bellini.

Η οργάνωση διέπραξε 33 –καταγραμμένες δολοφονίες σε τέσσερα χρόνια και είχε προγραμματίσει να δολοφονήσει –μεταξύ άλλων τον Francesco Cossiga, ισόβιο γερουσιαστή, Πρόεδρο της Ιταλίας 1985-1992, τον Gianfranco Fini - με νεοφασιστικές καταβολές στέλεχος μετέπειτα, κυβερνήσων Μπερλουσκόνι τον Adolfo Urso δημοσιογράφο και πολιτικό του «καθεστωτικού» φασισμού (Movimento Sociale Italiano -MSI με επικεφαλής τότε τον Gianfranco Fini κά.

Οι Πυρήνες διατηρούσαν στενούς δεσμούς με την μαφία και την μια εγκληματική οργάνωση με έδρα τη Ρώμη «Banda della Magliana», η οποία τους παρείχε υλικοτεχνική στήριξη (ψεύτικα έγγραφα, όπλα, βόμβες κλπ). Κοινωνικά, ανήκαν κυρίως στα μεσαία στρώματα, αλλά και στη μεγάλη αστική τάξη με πολλούς να προέρχονταν από οικογένειες δημοσίων υπαλλήλων. Γνωστές συντονισμένες ενέργειες μαφίας-φασιστικής συνεργασίας είναι:

• 20-Μαρτ-1979 Δολοφονία στις του δημοσιογράφου Μίνο Πεκορέλι, ο οποίος διερευνούσε δραστηριότητες της μαφίας
• 27-Νοε-1979: Ληστεία του υποκαταστήματος της Chase Manhattan Bank στη Ρώμη.
• 17-Απρ-1980 Δολοφονία του εμπόρου Τέοντορ Πουλιέζε επειδή αρνήθηκε να πληρώσει για προστασία
  (κλπ. προφανώς υπάρχουν 10άδες ακόμη)

Νοέμβρη του 1981, ανακαλύφθηκε ότι οι Πυρήνες έκρυβαν όπλα στα υπόγεια του Υπουργείου Υγείας… η πρώτη δίκη εναντίον τους ξεκίνησε … 4 χρόνια μετά (2 Μάη 1985 -καταδικάστηκαν 53 άτομα «για σωρεία εγκληματικών δραστηριοτήτων», οι περισσότεροι αφέθηκαν ελεύθεροι στη συνέχεια)

«Με ρωτάς τι είναι οι «NAR», αν υπάρχει ένας οργανισμός πίσω από αυτό το ακρωνύμιο. Απαντώ: Οι «NAR» είναι ένα ακρωνύμιο πίσω από το οποίο δεν υπάρχει κανένας οργανισμός, με διαχειριστικά όργανα, με ηγέτες, με περιοδικές συναντήσεις, με προγράμματα. Δεν υπάρχει καμία οργάνωση «NAR» παρόμοια με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Δεν υπάρχει καν ένα ελάχιστο επίπεδο οργάνωσης. Κάθε ένοπλη φασιστική ομάδα που σχηματίζεται ακόμη και περιστασιακά για μία ενέργεια μπορεί να χρησιμοποιήσει τη συντομογραφία «NAR». Από την άλλη πλευρά, δεν θα υπήρχε τρόπος να το αποτρέψουμε»

        — Απόσπασμα από τις ανακρίσεις του Βαλέριο Φιοραβάντι 19-Φεβ-1981

Δείτε και:
3 Ιούλη 1969 –η εξέγερση στο Corso Traiano
"Στρατηγική της έντασης" - "Strage di Stato" | Όταν το αστικό κράτος δείχνει τα δολοφονικά δόντια του

◽ Όλα αυτά είχαν να κάνουν με το κορυφαίο στρατηγικό ζήτημα της διαφορετικής στάσης των κομμουνιστικών κομμάτων πάνω στο δίλημμα επανάσταση ή μεταρρύθμιση, δηλαδή ανατροπή ή διαχείριση του συστήματος  Δεν υπάρχει ολοκληρωμένη συνεκτική αντίληψη γι αυτή τη στρατηγική
◽ Κατά τους ίδιους, αυτό έχει να κάνει με τις «εθνικές ιδιομορφίες.
◽ Ιστορικά, μετά την εκδίωξή του από την κυβέρνηση (1948) και στη συνέχεια, το KKΙταλίας (PCI) ακολούθησε τη  στάση του «καλού παιδιού» προωθώντας ένα image παράγοντα σταθερότητας και ψηφίζοντας , μέχρι το 1968 πάνω από τα 3/4 των νομοσχεδίων που κατατέθηκαν.
◽ Όταν το 1964 πεθαίνει ο ιστορικός γραμματέας του Palmiro Togliatti -που συμπίπτει και με την περίοδο που, μετά το σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα υπόλοιπα κόμματα το PCI είναι το μόνο αντιπολιτευόμενο κόμμα, δημοσιεύεται ένα γράμμα του προς το Χρουστσόφ, όπου τάσσεται υπέρ του «πολυκεντρισμού» και στο κρίσιμο δίλημμα, πολιτική ρήξης με τους αστούς ή προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του στα πλαίσια του συστήματος επιλέγει ξεκάθαρα το δεύτερο δρόμο.
◽ Λίγο πριν την Piazza Fontana –το φθινόπωρο του 1969, σημειώνονται στα εργοστάσια της Ιταλίας, οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που γνώρισε η χώρα  μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταλήψεις κλπ., μια άνευ προηγούμενου πολιτικοκοινωνική κρίση, που συσπείρωσαν το 80% των εργατών κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες CGIL |> που ελεγχόταν από το PCI|< & CISL,UIL, αλλά προφανώς ανερμάτιστες και με έλλειψη πολιτικού στόχου χειραγωγήθηκαν  με την ικανοποίηση κάποιων οικονομικών αιτημάτων.
◽ Στο 13^ο Συνέδριο (1972) για πρώτη φορά διακηρύσσεται ότι «δεν είναι αρκετή μια πολιτική συνεργασιών με την αριστερά για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού» και αμέσως μετά (Σεπ 73) έρχεται το πραξικόπημα στη Χιλή, που -αντί να οδηγήσει σε (προφανή) συμπεράσματα για τη δημοκρατία του αστικού κράτους και για ανάγκη   προετοιμασίας του κινήματος να αξιοποιεί όλες των μορφές πάλης, γίνεται πρόσχημα και άρμα του “Compromesso storico” – «ιστορικού συμβιβασμού» και το PCI ψάχνει δρόμους αναβάθμισης  του ρόλου του στην αστική διαχείριση.

Η ιστορική φωτογραφία -μια από τις πολλές του Berlinguer με τον χριστιανοδημοκράτη Άλντο Μόρο (Aldo Moro), που δολοφονήθηκε (μια ακόμη προβοκάτσια) από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στη Ρώμη (9 Μαΐου 1978)

Το πανό της φωτογραφίας γράφει: «τις βόμβες τις βάζουν τα αφεντικά, αγώνας των μαζών είναι η ταξική πάλη»

Σε κάθε περίπτωση μπαίνουν μεταξύ άλλων και τα παρακάτω ερωτηματικά:
◽ Πως λειτούργησε πολιτικά μπροστά στα γεγονότα αυτά (strategia della tensione) και άλλα παρόμοια που προηγήθηκαν;
◽ Σαν «θύμα» των συνωμοσιών (που εμπόδιζαν την -πάση θυσία, είσοδό του στην κυβέρνηση;) ή βασικά σαν (συν)διαχειριστής πολύτιμων πληροφοριών που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν τέθηκαν ποτέ υπόψη του λαού, αλλά χρησιμοποιήθηκαν ως αντάλλαγμα όχι μόνο με τους ηγέτες της χριστινοδημοκρατίας (και των άλλων αστικών κομμάτων που το PCI θεωρούσε συνοδοιπόρους) αλλά και των μυστικών υπηρεσιών;
◽ Το δεύτερο, αποτελεί μια σοβαρή κατηγορία, που όμως έχει βάση γιατί, σίγουρα, ήξερε πολλά, αλλά προτίμησε να κάνει την πάπια -δεν υπήρξε πχ. ποτέ δημόσια καταγγελία έξω από εκείνη της «επίθεσης σκοτεινών κύκλων στους δημοκρατικούς θεσμούς».
◽ Η από την πλευρά του «μυστική διπλωματία» σε τι αποσκοπούσε; Τι εννοούσε (πχ.)ο χριστιανοδημοκράτης Paolo Emilio Taviani, όταν πολιτογράφησε το PCI σαν «partito d’ordine» (ΣΣ |> …νομοταγές κόμμα της τάξης);
◽ Σίγουρα η στάση του συνδέεται με τον (πολιτικό, ταξικό και κοινωνικό) «ιστορικό συμβιβασμό», αλλά πόσο; (ακόμα και η «γη και ύδωρ» έχει όρια…)
◽ Γιατί αναπαρήγαγε την καραμέλα περί κινδύνου ενός εμφυλίου πολέμου;
◽ Επίσης, πως να πιστέψουμε πως δεν είχε διεισδύσει στους κόλπους των παρακρατικών (ή τουλάχιστον δεν είχε διασυνδέσεις) για να προβλέψει καταστάσεις και ενέργειες;

Στην Ιταλία, 15 χρόνια αργότερα -το 1984 (επί «5πολικής» κυβέρνησης Craxi) με την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση να είναι ακόμα ζωντανή, το πολιτικό κλίμα αβέβαιο και ανερμάτιστο και ενώ «σκάει» η «μασονική» στοά P2, που προκαλεί παραιτήσεις υπουργών το Κομμουνιστικό Κόμμα (ευρωεκλογές του Ιουνίου) βγαίνει πρώτο, χωρίς όμως να έχει την παραμικρή δυνατότητα δυναμικής παρέμβασης, λόγω της τακτικής του των συνεχών υποχωρήσεων.

Η αντίστροφη μέτρηση του PCI ολοκληρώνεται με το θάνατο του Enrico Berlinguer στις 11-Ιουν-1984 … Το κόμμα τυπικά διαλύθηκε το 1991, κατά τη διάρκεια του 20ού Συνέδριου, (με την «ιστορική» "svolta della Bolognina ") και μετά …PDS κ.λπ. [click |>εδώ] –βλ.

🔻Εξειδικευμένες αναλύσεις του ΚΚΕ και άρθρα σε ΚΟΜΕΠ & Ριζοσπάστη για τον «ευρωκομμουνισμό» κλπ.
                                                     🔻🔻

🔸 Σύγχρονα προβλήματα της ταξικής πάλης και ο ρόλος του κομμουνιστικού κόμματος -του Δημήτρη Γόντικα
🔸 Ο ευρωκομουνισμός και η ελληνική του έκφραση -του Κώστα Σκολαρίκου

• Το βιβλίο [Controinchiesta = (αντι)ανάκριση] La Strage di Stato & εδώ
• Περιοδικό Espresso
• Το πρόσφατο βιβλίο (έρευνα-ντοκουμέντα) του Aldo Giannuli “La strategia della tensione”
• |> PCI e Stragi – La politica del silenzio

 

 

"Στρατηγική της έντασης" - "Strage di Stato" | Όταν το αστικό κράτος δείχνει τα δολοφονικά δόντια του

Το πανό της φωτογραφίας γράφει: «τις βόμβες τις βάζουν τα αφεντικά, αγώνας των μαζών είναι η ταξική πάλη»

Σαν σήμερα πριν 52 χρόνια 12-Δεκ-1969
Η σφαγή στην Piazza Fontana: Μια βόμβα υψηλής ισχύος εκρήγνυται στην κεντρική αίθουσα της Banca nazionale dell’agricoltura (αγροτικής τράπεζας) του Μιλάνου, όπου ακριβώς απέξω στην Piazza Fontana, ήταν μαζεμένοι αγρότες και καλλιεργητές από την επαρχία. Το δάπεδο της τράπεζας διαλύεται, τινάζεται κυριολεκτικά στον αέρα και 17 άνθρωποι σκοτώνονται και πάνω από 90 τραυματίζονται λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά

Λίγα λεπτά πριν από την έκρηξη, μια άλλη βόμβα βρέθηκε τυχαία στην Εμπορική Τράπεζα της Piazza della Scala (Μιλάνο και πάλι) ενώ τρεις άλλες εκρήξεις έλαβαν χώρα στη Ρώμη (η μία σε Τράπεζα και οι άλλες δύο, στο Altare della Patria και στην Piazza Venezia) χωρίς ευτυχώς νεκρούς αλλά με πολλούς τραυματίες και υλικές ζημιές.

◽ Όλα αυτά είχαν να κάνουν με το κορυφαίο στρατηγικό ζήτημα της διαφορετικής στάσης των κομμουνιστικών κομμάτων πάνω στο δίλημμα επανάσταση ή μεταρρύθμιση, δηλαδή ανατροπή ή διαχείριση του συστήματος  Δεν υπάρχει ολοκληρωμένη συνεκτική αντίληψη γι αυτή τη στρατηγική
◽ Κατά τους ίδιους, αυτό έχει να κάνει με τις «εθνικές ιδιομορφίες.
◽ Ιστορικά, μετά την εκδίωξή του από την κυβέρνηση (1948) και στη συνέχεια, το KKΙταλίας (PCI) ακολούθησε τη  στάση του «καλού παιδιού» προωθώντας ένα image παράγοντα σταθερότητας και ψηφίζοντας , μέχρι το 1968 πάνω από τα 3/4 των νομοσχεδίων που κατατέθηκαν.
◽ Όταν το 1964 πεθαίνει ο ιστορικός γραμματέας του Palmiro Togliatti -που συμπίπτει και με την περίοδο που, μετά το σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα υπόλοιπα κόμματα το PCI είναι το μόνο αντιπολιτευόμενο κόμμα, δημοσιεύεται ένα γράμμα του προς το Χρουστσόφ, όπου τάσσεται υπέρ του «πολυκεντρισμού» και στο κρίσιμο δίλημμα, πολιτική ρήξης με τους αστούς ή προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του στα πλαίσια του συστήματος επιλέγει ξεκάθαρα το δεύτερο δρόμο.
◽ Λίγο πριν την Piazza Fontana –το φθινόπωρο του 1969, σημειώνονται στα εργοστάσια της Ιταλίας, οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που γνώρισε η χώρα  μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταλήψεις κλπ., μια άνευ προηγούμενου πολιτικοκοινωνική κρίση, που συσπείρωσαν το 80% των εργατών κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες CGIL |> που ελεγχόταν από το PCI|< & CISL,UIL, αλλά προφανώς ανερμάτιστες και με έλλειψη πολιτικού στόχου χειραγωγήθηκαν  με την ικανοποίηση κάποιων οικονομικών αιτημάτων.
◽ Στο 13^ο Συνέδριο (1972) για πρώτη φορά διακηρύσσεται ότι «δεν είναι αρκετή μια πολιτική συνεργασιών με την αριστερά για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού» και αμέσως μετά (Σεπ 73) έρχεται το πραξικόπημα στη Χιλή, που -αντί να οδηγήσει σε (προφανή) συμπεράσματα για τη δημοκρατία του αστικού κράτους και για ανάγκη   προετοιμασίας του κινήματος να αξιοποιεί όλες των μορφές πάλης, γίνεται πρόσχημα και άρμα του “Compromesso storico” – «ιστορικού συμβιβασμού» και το PCI ψάχνει δρόμους αναβάθμισης  του ρόλου του στην αστική διαχείριση.

Η ιστορική φωτογραφία -μια από τις πολλές του Berlinguer με τον χριστιανοδημοκράτη Άλντο Μόρο (Aldo Moro), που δολοφονήθηκε (μια ακόμη προβοκάτσια) από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στη Ρώμη (9 Μαΐου 1978)

Σε κάθε περίπτωση μπαίνουν μεταξύ άλλων και τα παρακάτω ερωτηματικά:
◽ Πως λειτούργησε πολιτικά μπροστά στα γεγονότα αυτά (strategia della tensione) και άλλα παρόμοια που προηγήθηκαν;
◽ Σαν «θύμα» των συνωμοσιών (που εμπόδιζαν την -πάση θυσία, είσοδό του στην κυβέρνηση;) ή βασικά σαν (συν)διαχειριστής πολύτιμων πληροφοριών που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν τέθηκαν ποτέ υπόψη του λαού, αλλά χρησιμοποιήθηκαν ως αντάλλαγμα όχι μόνο με τους ηγέτες της χριστινοδημοκρατίας (και των άλλων αστικών κομμάτων που το PCI θεωρούσε συνοδοιπόρους) αλλά και των μυστικών υπηρεσιών;
◽ Το δεύτερο, αποτελεί μια σοβαρή κατηγορία, που όμως έχει βάση γιατί, σίγουρα, ήξερε πολλά, αλλά προτίμησε να κάνει την πάπια -δεν υπήρξε πχ. ποτέ δημόσια καταγγελία έξω από εκείνη της «επίθεσης σκοτεινών κύκλων στους δημοκρατικούς θεσμούς».
◽ Η από την πλευρά του «μυστική διπλωματία» σε τι αποσκοπούσε; Τι εννοούσε (πχ.)ο χριστιανοδημοκράτης Paolo Emilio Taviani, όταν πολιτογράφησε το PCI σαν «partito d’ordine» (ΣΣ |> …νομοταγές κόμμα της τάξης);
◽ Σίγουρα η στάση του συνδέεται με τον (πολιτικό, ταξικό και κοινωνικό) «ιστορικό συμβιβασμό», αλλά πόσο; (ακόμα και η «γη και ύδωρ» έχει όρια…)
◽ Γιατί αναπαρήγαγε την καραμέλα περί κινδύνου ενός εμφυλίου πολέμου;
◽ Επίσης, πως να πιστέψουμε πως δεν είχε διεισδύσει στους κόλπους των παρακρατικών (ή τουλάχιστον δεν είχε διασυνδέσεις) για να προβλέψει καταστάσεις και ενέργειες;

Στην Ιταλία, 15 χρόνια αργότερα -το 1984 (επί «5πολικής» κυβέρνησης Craxi) με την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση να είναι ακόμα ζωντανή, το πολιτικό κλίμα αβέβαιο και ανερμάτιστο και ενώ «σκάει» η «μασονική» στοά P2, που προκαλεί παραιτήσεις υπουργών το Κομμουνιστικό Κόμμα (ευρωεκλογές του Ιουνίου) βγαίνει πρώτο, χωρίς όμως να έχει την παραμικρή δυνατότητα δυναμικής παρέμβασης, λόγω της τακτικής του των συνεχών υποχωρήσεων.

Η αντίστροφη μέτρηση του PCI ολοκληρώνεται με το θάνατο του Enrico Berlinguer στις 11-Ιουν-1984 … Το κόμμα τυπικά διαλύθηκε το 1991, κατά τη διάρκεια του 20ού Συνέδριου, (με την «ιστορική» "svolta della Bolognina ") και μετά …PDS κ.λπ. [click |>εδώ] –βλ.

• |> Εξειδικευμένες αναλύσεις του ΚΚΕ και άρθρα σε ΚΟΜΕΠ & Ριζοσπάστη για τον «ευρωκομμουνισμό» κλπ
• |> Το βιβλίο [Controinchiesta = (αντι)ανάκριση] La Strage di Stato & εδώ
• |> Περιοδικό Espresso
• |> Το πρόσφατο βιβλίο (έρευνα-ντοκουμέντα) του Aldo Giannuli “La strategia della tensione”
• |> PCI e Stragi – La politica del silenzio

 Η σφαγή στην Piazza Fontana ήταν μόνο η αρχή

Οι βόμβες στις 12-Δεκ-1969 προκαλούν σοκ και έκπληξη, ειδικά για την αγριότητα τους, αλλά θα ήταν λάθος να πούμε ότι αποτέλεσαν κεραυνό εν αιθρία.. Αποτέλεσαν την κορύφωση μιας κλιμάκωσης γνωστών και άγνωστων συμβάντων καθ ‘όλη τη διάρκεια του 1969 και αποτελούν μέρος ενός επεξεργασμένου στις λεπτομέρειες πολιτικού σχεδίου.

Η συγκεκριμένη βομβιστική ενέργεια γίνεται σε μια χώρα -κορωνίδα της αστικής δημοκρατίας (με συνταγματικά καθιερωμένη την απλή αναλογική) όπου, σε όλο το 1969, έγιναν 145 (!!) –ίσως και περισσότερες βομβιστικές επιθέσεις, μια δηλ. κάθε τρεις ημέρες (και λίγες λέμε)
Από αυτές τουλάχιστον 96, έχουν τη φασιστική σφραγίδα (στόχοι τα τοπικά γραφεία  του PCI και του PSIUP [κόμμα που αποσχίστηκε από τα «αριστερά» του PSI] αντιστασιακά μνημεία, αριστερές εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, φοιτητικό κίνημα, ακόμη και συναγωγές) αν και οι περισσότεροι -γνωστοί / άγνωστοι δράστες (φυσικά…) δεν εντοπίστηκαν.

Οι άλλες είναι κατά το «επίσημο» κράτος «άγνωστης προέλευσης»  (όπως η σειρά των επιθέσεων σε τρένα στις 8-9 Αυγ), ή χρεώνονται στις ομάδες της άκρας αριστεράς και «αναρχικούς» (όπως οι βόμβες στις 25-Απρ στη Fiera και στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου ).

Στις 15 Νοέμβρη στη Monza ένας ανώτατος στρατιωτικός διοικητής, δηλώνει δημόσια -παρουσία εισαγγελέα: «Με δεδομένη την τρέχουσα κατάσταση της αναταραχής σε εργοστάσια και σχολεία, ο στρατός έχει ως αποστολή την προάσπιση των εσωτερικών συνόρων της χώρας – ο στρατός αποτελεί τώρα το μόνο προπύργιο ενάντια στη διατάραξη της τάξης και την αναρχία».

Τέσσερις μέρες μετά, κατά τη διάρκεια μια πανιταλικής γενικής απεργίας, η αστυνομία επιτίθεται με «αύρες» και θωρακισμένα στους εργαζόμενους στη Via Larga στο Μιλάνο και σκοτώνεται ένας αστυνομικός ο Antonio Annarumma (σσ |> αναφερόμαστε στο όνομα γιατί έγινε στην συνέχεια κάτι σαν οσιομάρτυρας, με τη φωτογραφία του αναρτημένη σε δημόσια κτήρια κλπ. ακόμα σήμερα γίνονται επίσημα και μη μνημόσυνα με ένα πάρκο που φέρει το όνομά του σαν «πράσινη διαδρομή αφιερωμένη στους ιταλούς – θύματα των Gulag» !!…). Ο πρόεδρος της δημοκρατίας «μιλάει στο λαό» και το μήνυμα αναπαράγεται επί 48 ώρες κάθε 5-10 λεπτά από το κρατικό ραδιόφωνο και την τηλεόραση, που καλεί στον κοινωνικό αυτοματισμό: «αυτό το ειδεχθές έγκλημα πρέπει να ξυπνήσει, όχι μόνο το κράτος και την κυβέρνηση, αλλά κυρίως τη συνείδηση των πολιτών, για να υπερασπιστούν το νόμο και την ελευθερία».

Η ειρωνεία της τύχης, είναι πως το άτυχο παλικάρι, σκοτώθηκε, όχι από διαδηλωτή, αλλά σε σύγκρουση ανάμεσα σε δύο οχήματα της ίδιας της αστυνομίας που έτρεχαν με ταχύτητα για να σπείρουν τον πανικό στους απεργούς…

Επομένως, δε θέλει πολύ για να ανακαλύψει κανείς το μακρύ χέρι της εξουσίας και της κρατικής -παρακρατικής καταστολής που είναι πάντα το ίδιο, δημιουργώντας μεθοδευμένα τις προϋποθέσεις και τις αφορμές που απαιτούνται για τη «στρατηγική της έντασης» που ωριμάζει σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο.

Αρχικά έγινε προσπάθεια να ρίξουν το φταίξιμο στους αναρχικούς (σσ |> Καμιά σχέση με τα δικά καλόπαιδα …εκείνο τον καιρό στην Ιταλία, ήταν ασήμαντες γραφικές ομαδούλες, πρακτικά χωρίς οργάνωση χωρίς ομάδες κρούσης κλπ. -αλλά πάντα ευάλωτοι σε διείσδυση προβοκατόρων, φασιστών από μυστικές υπηρεσίες κά)
Σαν παράδειγμα αναφέρουμε (γιατί αποκαλύφθηκε στην πορεία) την περίπτωση Mario Merlino, που επί 6 ολόκληρα χρόνια (1962-68) ήταν ενεργό στέλεχος όλων των δεξιών φασιστικών ομάδων της εποχής (Avanguardia Nazionale, Giovane Italia, Ordine Nuovo) και παρ’ όλ’ αυτά κατάφερε και «χώθηκε» στους αναρχικούς.

Όταν πια «εξαντλήθηκε» (ξεφτιλίστηκε στα μάτια του κόσμου) η (ψευτο)«αναρχική» πίστα (και καραμέλα), η έρευνα «επικεντρώθηκε» (φυσικά για τα μάτια του κόσμου και τελείως επιδερμικά) στην οργάνωση «Ordine Nuovo», όπου συμμετείχαν και εξέχοντα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών (ΣΣ |> «Νέα Τάξη», ομάδα κρούσης του -νόμιμου ιταλικού φασιστικού κόμματος του MSI, όταν πήρε τα ηνία ο Pino Rauti, που έμεινε στην ηγεσία πάνω από 40 χρόνια, μέχρι το θάνατό του το 2012).

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το 1987 (18 ολόκληρα χρόνια αργότερα!), το Ανώτατο Δικαστήριο κατέληξε στο ότι υπάρχει έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων για τους κατηγορούμενους της σφαγής και αυτό συνεχίστηκε πολύ ακόμη καιρό (απ’ ό,τι μας προκύπτει μέχρι το 2005), όπου η «ανεπάρκεια στοιχείων» (για 35 και πάνω χρόνια) επισημοποιήθηκε και οριστικοποιήθηκε, όταν στο μεταξύ είχαν συμβεί και σωρεία άλλων τέτοιων ενεργειών, μεταξύ αυτών …

2-Αυγ-1980, όταν μια βόμβα απίστευτης ισχύος εξερράγη στην κατάμεστη αίθουσα αναμονής 2ης θέσης του σιδηροδρομικού σταθμού της Μπολόνια, διαλύοντας κυριολεκτικά τα πάντα από τη στέγη, μέχρι 30 μέτρα βάθος στα πολλαπλά υπόγεια, πλακώνοντας και ένα σταθμευμένο τρένο 85 νεκροί (που αυξήθηκαν στη συνέχεια) και πάνω από 200 τραυματίες.

Η εύρεση αποδεικτικών στοιχείων του Γενάρη 1981 (βαλίτσα με όπλα και εκρηκτικά στο τρένο Taranto-Milano), που φωτογράφιζε πρόσωπα και πράγματα δεν αξιοποιείται από την αστυνομία

(ενδεικτικά κατά χρονολογική σειρά)

• 25-Απρ-1969 βόμβα στο περίπτερο της FIAT στην έκθεση του Milano, χωρίς νεκρούς αλλά με 10άδες τραυματίες -αρκετοί σοβαρά, ενώ μια δεύτερη, στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό προλαβαίνουν και την απενεργοποιούν.
• 8-9 Αυγ 1969: 8 βόμβες σε διάφορα τρένα -χωρίς νεκρούς μόνο τραυματίες
• 12-Δεκ 1969 …στην Piazza Fontana – Milano, στη Ρώμη κλπ (αναφερθήκαμε ήδη παραπάνω)
• 22-Ιουλ-1970 βόμβα σε τρένο κοντά στο σταθμό της Gioia Tauro, που εκτροχιάζεται προκαλώντας 6 νεκρούς και 60 τραυματίες
• 31-Μαΐ-1972, ένα 500ράκι (Fiat 500) γεμάτο εκρηκτικά, ανατινάζεται στην επαρχία της Gorizia, παρασύροντας στο θάνατο 3 και τραυματίζοντας 2 καραμπινιέρους, που προσπαθούσαν να παρέμβουν.
• 17-Μαΐ-1973 ο Gianfranco Bertoli πετάει χειροβομβίδα στο κεντρικά γραφεία (Questura) του Μιλάνου …4 νεκροί και 40 τραυματίες.
  <|ΣΣ |> ο Bertoli καταγράφηκε (φυσικά…) αμέσως σαν «αναρχικός» στην πραγματικότητα -σύμφωνα με επίσημα στοιχεία ήταν πράκτορας και πληροφοριοδότης των μυστικών υπηρεσιών και των καραμπινιέρων και είχε παρεισφρήσει τόσο σε οργανώσεις του ΚΚΙταλίας (PCI), όσο και σε άλλες αριστερές και «αριστερές».
• 28-Μαΐ-1974, κατά τη διάρκεια μιας εργατικής κινητοποίησης στην Piazza della Loggia της Brescia, εκρήγνυται βόμβα κρυμμένη σε καλάθι απορριμμάτων, σκοτώνοντας 8 και τραυματίζοντας πάνω από 100 διαδηλωτές.
• 4-Αυγ-1974 Βόμβα στο τρένο Italicus με πάνω από χίλια άτομα μόνο από «καλή τύχη» (το συγκεκριμένο βαγόνι βρισκόταν λόγω καθυστέρησης σε «ουδέτερο σημείο») προκαλεί 12 νεκρούς και 105 τραυματίες
• 2-Αυγ-1980 η βόμβα στο σιδηροδρομικό σταθμό της Bologna, με τους 85 νεκρούς & πάνω 200 τραυματίες
• 23-Δεκ-1984 εκρήγνυται βόμβα στην υπερταχεία 904 (Rapido Napoli – Bologna) -«στην ώρα της» (όταν δηλ το τρένο βρισκόταν μέσα σε τούνελ μήκους 18,5km στα Απέννινα [Grande galleria dell’Appennino] τρέχοντας με πάνω από 120 Km/h): τραγικός απολογισμός 17 νεκροί και πάνω από 265 τραυματίες

Η «στρατηγική της έντασης» συμπίπτει χρονικά με την περίοδο που το ΚΚΙ (PCI) έλεγε ανοιχτά (μετατρέποντάς το στη συνέχεια και σε τακτικοστρατηγικό στόχο του) ότι «για να βγούμε από την πολιτική απομόνωση, είναι απαραίτητη η σύγκλιση  των τριών συστατικών πλειοψηφικών ρευμάτων | μερών  της πολιτικο-πολιτισμικής (sic!!) ιταλικής πραγματικότητας, δηλ. του καθολικισμού (σσ |> Χριστιανοδημοκράτες), του κομμουνιστικού και του σοσιαλιστικού (σσ |> εννοεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα [PSI] ήδη τελείως αστικοποιημένο, πιο δεξιό και από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία της εποχής, που «μεγαλούργησε αργότερα -το 1983 και στην πρωθυπουργία)»
Εν ολίγοις, το κομμουνιστικό κόμμα – στο δρόμο προς την πλήρη υποταγή στους αστούς, έπρεπε να ρίξει ακόμη περισσότερο τους τόνους και τις διεκδικήσεις, αναζητώντας συμβιβασμούς που θα αναδείκνυαν τον «εθνικολαϊκό» του χαρακτήρα.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον «ιστορικό συμβιβασμό» τον γνωστό σε όλους μας σαν «compromesso storico» είχε ξεκινήσει, από τότε -από το 1969 πριν καν «αναγγελθεί» επίσημα.

 

 

 

Η «στρατηγική της έντασης» συμπίπτει χρονικά με την περίοδο που το ΚΚΙ (PCI) έλεγε ανοιχτά (μετατρέποντάς το στη συνέχεια και σε τακτικοστρατηγικό στόχο του) ότι «για να βγούμε από την πολιτική απομόνωση, είναι απαραίτητη η σύγκλιση  των τριών συστατικών πλειοψηφικών ρευμάτων | μερών  της πολιτικο-πολιτισμικής (sic!!) ιταλικής πραγματικότητας, δηλ. του καθολικισμού (σσ |> Χριστιανοδημοκράτες), του κομμουνιστικού και του σοσιαλιστικού (σσ |> εννοεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα [PSI] ήδη τελείως αστικοποιημένο, πιο δεξιό και από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία της εποχής, που «μεγαλούργησε αργότερα -το 1983 και στην πρωθυπουργία)»
Εν ολίγοις, το κομμουνιστικό κόμμα – στο δρόμο προς την πλήρη υποταγή στους αστούς, έπρεπε να ρίξει ακόμη περισσότερο τους τόνους και τις διεκδικήσεις, αναζητώντας συμβιβασμούς που θα αναδείκνυαν τον «εθνικολαϊκό» του χαρακτήρα.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον «ιστορικό συμβιβασμό» τον γνωστό σε όλους μας σαν «compromesso storico» είχε ξεκινήσει, από τότε -από το 1969 πριν καν «αναγγελθεί» επίσημα.

Ο πρώτος απολογισμός: 13 νεκροί 90 τραυματίες

Όταν «τότε» τη μακρινή  11^η Σεπτέμβρη 1973 το ταξικό κίνημα (στο οποίο και ο υποφαινόμενος είχε το προνόμιο και την τιμή να παίρνει μέρος) βρισκόταν στους δρόμους με το σύνθημα «Enrico Berlinuer, ci insegnano da Cile che il compromesso storico si fa con il fucile» (Enrico Berlinuer η Χιλή μας διδάσκει πως το compromesso storico –ο «ιστορικός συμβιβασμός» γίνεται με τα όπλα!) και τραγουδώντας εν χορώ:
Bandiera nera la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo della galera | Bandiera nera la vogliamo; No!
Bandiera bianca la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo dell'ignoranza | Bandiera bianca la vogliamo; No!
Bandiera rosa la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo di non so [nulla] cosa | Bandiera rosa la vogliamo; No!
Bandiera rossa la vogliamo; Si! | Perchè l'è il simbolo della riscossa | Bandiera rossa la vogliamo: Si!
Perchè l'è il simbolo della riscossa - Bandiera rossa la vogliamo: Si!

Θέλουμε μαύρη σημαία; Όχι! | Επειδή είν’ το σύμβολο της φυλακής | Θέλουμε σημαία μαύρη; Όχι!
Θέλουμε λευκή σημαία; Όχι! | Γιατί είναι το σύμβολο της άγνοιας | Θέλουμε λευκή σημαία; Όχι!
Θέλουμε τη ροζ σημαία; Όχι! | Επειδή το σύμβολο είναι δεν ξέρω (τίποτα) τι | Θέλουμε τη ροζ σημαία; Όχι!

Θέλουμε την κόκκινη σημαία; Ναι! | Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | Θέλουμε κόκκινη σημαία; Ναι!
Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | της επανάστασης! Θέλουμε την κόκκινη σημαία; Ναι!

Ντά­ριο Φο: «Ο τυ­χαί­ος θά­να­τος ενός αναρ­χι­κού»

Όπως εί­πα­με πα­ρα­πά­νω αρ­χι­κά -ει­δι­κά μετά την Piazza Fontana, έγινε προ­σπά­θεια να στο­χο­ποι­ή­σουν τους αναρ­χι­κούς -για τους συ­γκε­κρι­μέ­νους λό­γους που ανα­φέ­ρα­με, αλλά και για να απο­προ­σα­να­το­λί­σουν την κοινή γνώμη από τους πραγ­μα­τι­κά -πο­λι­τι­κά, υπεύ­θυ­νους:

Ήταν 15-Δεκ-1969, λίγο πριν τα με­σά­νυ­χτα όταν «αυ­το­κτό­νη­σαν» τον (αναρ­χι­κό) Giuseppe Pinelli, αφού κρα­τή­θη­κε (πα­ρά­νο­μα) και ανα­κρί­θη­κε για 3 μέρες, …«εθε­ά­θη να πέ­φτει από το πα­ρά­θυ­ρο του 4^ου ορό­φου της questura του Μι­λά­νου» (σσ. |> σαν τη δική μας ΓΑΔΑ). Τρεις αστυ­νο­μι­κοί ανέ­κρι­ναν τον Pinelli, ανά­με­σά τους ο κο­μι­σά­ριος Luigi Calabresi (σσ|> αρ­γό­τε­ρα -το 1972, δο­λο­φο­νή­θη­κε με δύο σφαί­ρες έξω από το σπίτι του, για να του κλεί­σουν το στόμα και σαν ηθι­κός αυ­τουρ­γός κα­τα­δι­κά­στη­κε ο δη­μο­σιο­γρά­φος -μέ­λος της ακρο­α­ρι­στε­ρής Lotta Continua, Adriano Sofri, μετά από μια επει­σο­δια­κή δίκη, 28 αρ­γό­τε­ρα, το 2000.

ℹ️  Από την ια­τρο­δι­κα­στι­κή εξέ­τα­ση απο­δεί­χτη­κε (αν και στη συ­νέ­χεια τα στοι­χεία «εξα­φα­νί­στη­καν») πως ο θά­να­τος του Pinelli δεν προ­ήλ­θε από την πτώση και την «αυ­το­κτο­νία» του, αλλά είχαν προη­γη­θεί με­λε­τη­μέ­να χτυ­πή­μα­τα κατά την ανά­κρι­ση. Βέ­βαια το όνομα του «κα­θα­ρί­στη­κε» γιατί απαλ­λά­χτη­κε σχε­δόν αμέ­σως, από όλες τις κα­τη­γο­ρί­ες, αν και κα­νείς δεν προ­σά­χθη­κε ποτέ για τον «τυ­χαίο» θά­να­τό του.

Το 1970, ο Dario Fo, συλ­λαμ­βά­νο­ντας και ανα­δει­κνύ­ο­ντας τα πα­ρα­πά­νω με τον μο­να­δι­κό του τρόπο, γρά­φει σκη­νο­θε­τεί και ανε­βά­ζει το έργο Morte accidentale di un anarchico (Ο τυ­χαί­ος θά­να­τος ενός αναρ­χι­κού), σε μια ανε­λέ­η­τη σά­τι­ρα της αστι­κής εξου­σί­ας: Ένας τρε­λός για δέ­σι­μο, ει­δι­κός στις μεταμ­φιέ­σεις, διεισ­δύ­ει στα γρα­φεία της κε­ντρι­κής Ασφά­λειας, με­ταμ­φιε­σμέ­νος σε ανώ­τα­το ανα­κρι­τή του Υπουρ­γεί­ου Δικαιοσύ­νης, για να δια­λευ­κά­νει την υπό­θε­ση της «αυτοκτονίας» ενός αναρ­χι­κού που «εκ­σφεν­δο­νί­στη­κε» από τα γρα­φεία της κε­ντρι­κής Ασφά­λειας κατά τη διάρ­κεια της ανάκρι­σης. Έχου­με τη γε­νι­κή ανα­τρο­πή: μπά­τσοι τρο­μο­κρα­τημέ­νοι, που γί­νο­νται έρ­μαια της εξυ­πνά­δας και φα­ντα­σί­ας του τρε­λού, πέ­φτουν σε όλες τις πα­γί­δες που τους στή­νει …αντιφάσεις …ψέ­μα­τα, μέχρι που με­τα­μορ­φώ­νο­νται σι­γά-σι­γά σε κάτι αξιο­θρή­νη­τα αν­θρω­πά­κια, που δέρ­νο­νται με­τα­ξύ τους, εκλι­πα­ρώ­ντας τον τρελό για έλεος. (σσ |> το έργο έχει ανέβη επανειλημμένα και σε δικές μας σκηνές, αλλά απο­νευ­ρω­μέ­νο κατά τη γνώμη μας από την ουσία, τόσο την ιστο­ρι­κή, όσο και αυτών που ο Ντά­ριο Φο ανα­δεί­κνυε στις λε­πτές απο­χρώ­σεις της -προ­φα­νώς απο­τε­λεί εμπο­ρι­κή επι­τυ­χία, ση­μεία των καιρών...)