Milva «la Rossa» – Η «κόκκινη» Μίλβα

 
Την είπαν «κόκκινη», από το χρώμα των μαλλιών της; από τη σχέση με τον Giorgio Strehler (το σκηνοθέτη με Σ κεφαλαίο) ; από τη σπονδή του Enzo Jannacci; με το «La Rossa» τραγούδι κομμένο και ραμμένο για τη μεγάλη ιταλίδα τραγουδίστρια, που έφυγε στα 81 της χρόνια.
Κάποιοι στην πατρίδα της έγραψαν «μένει πλέον μόνο η ένα χρόνο μικρότερη Mina για να κλείσει μια μοναδική εποχή του ιταλικού τραγουδιού που –προς το παρόν παραμένει χωρίς κληρονόμους…» -ανόμοιες συγκρίσεις κατά τη γνώμη μας.

Τη Milva, σχεδόν άγνωστη στις νεότερες γενιές τη θυμόμαστε, τη 10ετία του 1960, εκκολαπτόμενη πρωταγωνίστρια της πολιτιστικής ζωής του Μιλάνου, όταν ο Paolo Grassi την κάλεσε στο ιστορικό Piccolo Teatro (=Μικρό Θέατρο) για να ερμηνεύσει τα "Canti della libertà" –«τραγούδια της ελευθερίας», αρχή μιας τριάντα ετών εταιρικής σχέσης (μέχρι το θάνατο του) με τον Giorgio Strehler.

55 χρόνια αργότερα -ακριβώς εκεί κοντά μικρό θέατρο θα γίνει η κηδεία της σε κλειστό κύκλο.

Ο Jannacci της αφιέρωσε το τραγούδι "La Rossa"

Ο Enzo Jannacci, (δε ζει πλέον –έφυγε από τη ζωή το 2013) άλλος μεγάλος μιλανέζος, της αφιέρωσε το διάσημο τραγούδι "Η Κόκκινη", το οποίο έγινε το δεύτερο ψευδώνυμό της και «είναι» της μετά το "La Pantera di Goro" (η πάνθηρας του Γκόρο), ένα χωριό της Ferrarese όπου γεννήθηκε η Μίλβα το 1939.
70 χρόνια μετά έκλαψε τη μεγάλη της φίλη ποιήτρια και τραγουδίστρια Alda Merini με την οποία το 2006 είχαν πρωταγωνιστήσει με το ποίημα του σταυρού Poema della Croce μπροστά στο Duomo.
Η αδιαμφισβήτητη κόκκινη σκιά της πέρασε πασαρέλες της μόδας, έκανε παρέα με τον Dario Fo και την Franca Rame, στις κινητοποιήσεις της Fai για την πολιτιστική κληρονομιά  και σε άπειρες πολιτικές εκδηλώσεις.

Πιστή στο ψευδώνυμο, η "Κόκκινη Μίλβα" δεν έχει προδώσει ποτέ τα αριστερά ιδανικά της (στο θολό τοπίο της Ιταλίας).
Και δεν είναι τυχαίο ότι μεταξύ των πρώτων που την θυμήθηκαν ήταν ο Roberto Cenati, πρόεδρος της τοπικής ANPI (Παρτιζάνοι Μιλάνου): «Χάσαμε τη Milva, πρωταγωνίστρια της μουσικής μας, μια μεγάλη καλλιτέχνιδα, καλλιεργημένη και ευαίσθητη, άρρηκτα δεμένη με τις αξίες του αντιφασιστικού αγώνα».
Στη μακρά της καριέρα πέρασε από τον Franco Battiato, από τον Ennio Morricone, στα τραγούδια των μεγάλων Ελλήνων, Γάλλων, Γερμανικών συνθετών. Το καλλιτεχνικό της μείγμα αναγνωρίστηκε επίσημα διεθνώς με πολλές διακρίσεις και βραβεύσεις.

Δεν είναι εύκολο να παρουσιάσουμε τα μονοπάτια της πάντα ανήσυχης πως «δεν κάνει αρκετά» και ίχνη της παρουσίας της στην ιστορία του μαχόμενου τραγουδιού – αλλά σαν τέτοια παραμένει στη μνήμη μας.
Όπως και σαν θεατρίνα με τις πιο καρποφόρες αναζητήσεις –μορφή του σύγχρονου μουσικού θεάτρου πρωταγωνίστρια ή συμμετέχοντας σε κορυφαίες παραστάσεις Kurt Weill, Berio, Tutino.
Το ότι αποτραβήχτηκε, σε ένα συγκεκριμένο σημείο της καριέρας, είναι μια χειρονομία ταπεινότητας που πολύ λίγοι καλλιτέχνες ξέρουν πώς να κάνουν.
Αυτή, η Maria Ilva Biolcati, το έκανε κι αυτό και το άφησε παρακαταθήκη -πριν από 10 χρόνια, όταν ήταν ακόμα σχετικά νέα.

Το 2010 στη σελίδα της στο Facebook είχε γράψει μια απλή επιστολή:
«Μετά από πενήντα δύο χρόνια αδιάλειπτης δραστηριότητας, χιλιάδες συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις στον μισό πλανήτη, μετά από εκατό άλμπουμ χαραγμένα σε τουλάχιστον επτά διαφορετικές γλώσσες, αποφάσισα να βάλω μια βελονιά (punto fermo) στην καριέρα μου
(. ..) που εισπράττω σαν υπέροχη και μοναδική, όχι μόνο ως τραγουδίστρια αλλά ως ηθοποιός και μουσικός και θεατρίνα
(...). Αποφάσισα να εγκαταλείψω μόνιμα τις σκηνές και να κάνω ένα βήμα πίσω».

Από τότε λίγο ή τίποτα έγινε γνωστό: μόνο πως έζησε αυτά τα 11 χρόνια στο κέντρο του Μιλάνου με την οικονόμο της και την κόρη Martina Corgnati,  κριτικό τέχνης.
Στιγμές-στιγμές υπέφερε από απώλεια συνείδησης του χρόνου και της μνήμης και δεν μπορούσε πλέον να περπατήσει κανονικά.
Αλλά έμεινε η «έξοδος» που έκανε με τη μέγιστη αξιοπρέπεια, ίσως και με προφητικό τρόπο.
Για τον φίλο της Enzo Jannacci είχε αφιερώσει ένα όμορφο τραγούδι μέσα σε ένα άλμπουμ στο οποίο η Μίλβα είχε χαραγμένο μόνο τα δικά του κομμάτια, τα οποία της καθόρισαν το κόκκινο - των μαλλιών της και των πολιτικών της πιστεύω.

Καταχωρήθηκε το 1980, ατενίζοντας το σήμερα…
Η άνοιξη έχει περάσει πια
Η σπάνια βροχή έχει φύγει ...
Καημένη κόκκινη προσποίηση χαράς
Στο δίσκο πριν από δέκα χρόνια
Ναι, αλλά ένα βροχερό πρωινό
Ένα πρωί που βρέχει, βρέχει...

(...)
Εξαφανίστηκαν όλα
Τότε εκείνη χλώμιασε
Κι ύστερα της ήρθε να πεθάνει
Και τότε σα να βρέθηκα στο βυθό της θάλασσας

Έως ότου το χειροκρότημα τέλειωσε
Και τότε ήταν σαν να πηγαίνω κάτω από τη θάλασσα
Μέχρι το χειροκρότημα εξαφανιστεί

Η άνοιξη πέρασε
Η βροχή κατά περίεργο τρόπο σταμάτησε
Όμορφη κόκκινη δωσ΄ μου τη χαρά
Του δίσκου εκείνου πριν από δέκα χρόνια

Από τις balere (σσ. μαγαζάκια που χόρευαν –συνήθως ανοιχτά, καλοκαιρινά τυπικά της περιφέρειας των μεγαλουπόλων) στις πίστες όλου του κόσμου, η Milva χάραξε βαθιά μια μοναδική εποχή του ιταλικού τραγουδιού, παράλληλα με τα ιερά τέρατα όπως η Mina και η Ornella Vanoni, που ξεχωρίζει για τη σεμνότητα και τη συστολή της.
Η «pantera di Goro», δεν κέρδισε ποτέ φεστιβάλ Sanremo, αν και με Totò-Cotugno και Peppino di Capri, είχε τις περισσότερες συμμετοχές -14, αλλά αυτός δεν ήταν ο κόσμος της.
Σπίτι της ήταν το teatro Piccolo di Streheler, όπου τραγούδησε τα τραγούδια της αντίστασης και Bertolt Brecht (ο σχετικός δίσκος της στα ιταλικά έκανε μεγάλο σουξέ στη ίδια τη Γερμανία).

Μεγαλώνοντας στην ακραία φτώχεια, που την ανάγκασε να εγκαταλείψει ακόμη και το σχολείο, θα είναι μια ζωή πεινασμένη για την τέχνη, τον πολιτισμό και την πολιτική: «100% από αυτά που ξέρω τα έμαθα από τον Strehler … κατάφερε να πάρει το καλύτερο από μένα, χωρίς ποτέ να μου ζητήσει ή να μου επιβάλει κάτι. Το μεγαλείο του ήταν η ταπεινοφροσύνη του», θα πει.

Πέρασε τη δεκαετία του '60 μια συναρπαστική εποχή της μεταπολεμικής περιόδου στο βιομηχανικό Μιλάνο στις τέχνες και στην πολιτική, που την έκαναν παγκόσμια γνωστή.
Στη δεκαετία του '80 οι θαρραλέες συνεργασίες με τον Franco Battiato, η αηδία για τους πολιτικούς «η έλευση Craxi οδήγησε στην καταστροφή του Σοσιαλιστικού Κόμματος και όλους πίστευαν σ’ αυτό, για παράδειγμα ο Strehler …όσο για εμάς οδηγηθήκαμε στο αναγκαίο κακό, αποφασίζοντας να ψηφίσουμε PCI».

Οι ταλαιπωρίες που την είχαν πλακώσει την κάνουν να αντιδράσει σα λυσσασμένο σκυλί: λάθος γάμοι, αιμορραγικές σχέσεις, όπως εκείνη με τον τρίτο σύντροφό της τον ηθοποιό Flavio Pistilli ο οποίος αυτοκτόνησε εν μέσω κατάθλιψης το 1996, αφήνοντας την θήραμα ψυχασθένειας που πάλεψε παλληκαρήσια.
Μοναδικοί χρόνοι, για μια μοναδική γυναίκα του καιρού της.

ΚΚΕ: Αποχαιρετούμε μια κορυφαία προσωπικότητα του θεάτρου και του τραγουδιού

 «H ζωή μου είναι να τραγουδάω, να μελετάω, να ενημερώνομαι, να προσπαθώ να κατανοήσω τον κόσμο»... Η «κόκκινη» Μίλβα στη μακρά δημιουργική της πορεία ευτύχησε να διακριθεί σε πολλά μουσικά είδη, που απέχουν το ένα από το άλλο, χάρη στο μοναδικό ταλέντο της. Ηχογράφησε 173 δίσκους σε εφτά γλώσσες και έδωσε χιλιάδες συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις σε πολλές χώρες του κόσμου. Συνεργάστηκε με μεγάλους δημιουργούς, ανάμεσά τους οι Αστορ Πιατσόλα, Ενιο Μορικόνε, Φράνκο Μπατιάτο, Τζόρτζιο Στρέλερ, Μίκης Θεοδωράκης, Θάνος Μικρούτσικος και Βαγγέλης Παπαθανασίου. Κατάφερε να αναδειχθεί σε μια από τις ιδανικές ερμηνεύτριες σε έργα των Μπ. Μπρεχτ, Κουρτ Βάιλ και Χανς Αϊσλερ.
Γεννήθηκε στις 17 Ιούλη 1939 στο χωριό Γκόρο της επαρχίας Εμίλια Ρομάνια στη Βόρεια Ιταλία. Το ταξίδι της στη μουσική ξεκίνησε, όταν στα 20 της χρόνια αναδείχθηκε πρώτη ανάμεσα σε 7.600 διαγωνιζόμενους σε έναν διαγωνισμό νέων φωνών της RAI και ηχογράφησε τον πρώτο της δίσκο. Το 1961 εμφανίζεται στη σκηνή του Φεστιβάλ Σαν Ρέμο και το 1962 εμφανίζεται στο Παρίσι ερμηνεύοντας τραγούδια της Εντίθ Πιάφ.

Κομβικό σημείο στην καριέρα της στάθηκε η γνωριμία της, στα 26 της χρόνια, με τον μεγάλο σκηνοθέτη Τζ. Στρέλερ και η απόφασή της να θητεύσει στο πλευρό του στο Piccolo Teatro.
Οπως έχει αναφέρει ο Θ. Μικρούτσικος σε πολλές παραστάσεις, «έκανε το "κοντάρι", δηλαδή έπαιζε δευτερεύοντες ρόλους με εμφανίσεις που διαρκούσαν ελάχιστα λεπτά. Ομως έτσι διδάχτηκε πλήρως τη χειρονομία του Piccolo Teatro». Το 1972 επέστρεψε στο τραγούδι και εμφανίστηκε στην Οπερα του Παρισιού στην παράσταση «Milva canta Brecht». Μνημειώδης είναι και η συμμετοχή της στην «Οπερα της πεντάρας». Εκπληκτική είναι και η ερμηνεία της σε τραγούδια της ιταλικής Αντίστασης.
Το 1978 η Μίλβα ξεκίνησε τη συνεργασία της με τον Μίκη Θεοδωράκη, με αποτέλεσμα την κυκλοφορία του δίσκου «Von Tag zu Tag» στη Γερμανία και την Αυστρία, το οποίο έγινε ένα άλμπουμ με τις καλύτερες πωλήσεις στη Γερμανία, ενώ το 1980 κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ στα Γαλλικά με τραγούδια του Μίκη. Ξεχωριστή είναι και η συνεργασία της με τον Θάνο Μικρούτσικο με τον δίσκο «Volpe d' amore» (1994), που περιέχει και την πολυτραγουδισμένη «Θάλασσα».

Σε ανακοίνωσή του, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

«Αποχαιρετούμε μια κορυφαία προσωπικότητα του θεάτρου και του τραγουδιού, τη διάσημη Μίλβα, που για χρόνια θριάμβευε στις διεθνείς σκηνές, ειδικά στην Ιταλία και τη Γερμανία, έχοντας παράλληλα εκδώσει δίσκους σε πολλές χώρες, καθώς και στην Ελλάδα.
Συνεργάστηκε με κορυφαίους δημιουργούς, όπως ο Ενιο Μορικόνε, ο Αστορ Πιατσόλα, ο Τζιόρτζιο Στρέλερ, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Θάνος Μικρούτσικος από τη χώρα μας, όντας εκλεκτική στις επιλογές των έργων που ερμήνευε, συνήθως έξω από τους εμπορικούς κανόνες.

Το όνομά της συνδέεται άρρηκτα με τη σκηνική κυριαρχία, την ποικιλία, τη φλόγα και τη φινέτσα στο τραγούδι της. Υπήρξε πολυεδρική καλλιτέχνιδα, με ικανότητα να περνά από το ελαφρό τραγούδι στη λυρική όπερα και από το ελαφρό θέατρο στο πιο απαιτητικό. Θρυλικές ήταν οι ερμηνείες της σε έργα του Μπρεχτ. Για την καλλιτεχνική προσφορά της, σε πολλές χώρες τής έχουν απονεμηθεί τιμητικοί τίτλοι.

Ηταν γνωστή και ως "La Rossa" (Η κόκκινη), όχι μόνο για το χρώμα των μαλλιών της, αλλά και για τις πολιτικές της πεποιθήσεις και επιδόσεις στο πολιτικό τραγούδι.

Παλιότερα υπήρξε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Kόμματος».

Το δικό του «αντίο» είπε με μια ανάρτησή του στο twitter και την ερμηνεία της στο πολυαγαπημένο τραγούδι «Lungo la strada» (Κατά Μήκος του Δρόμου) το ΠΑΜΕ, γράφοντας:«"La Rossa". Η φωνή της Μίλβα θα μας συντροφεύει στους σεισμούς του μέλλοντος. Lungo la strada».

Στη μάχη για τη συντήρηση του "σπιτιού " μας, του κτιρίου της ΚΕ του ΚΚΕ

41 ολόκληρα χρόνια από τότε που με πολύ κέφι και όνειρα κάναμε τα χιλιάδες –ναι! ΧΙΛΙΑΔΕΣ κόκκινα μεροκάματα στη Λεωφόρο Ηρακλείου 145, πηγαίνοντας εμείς των «βορείων» από μια διαδρομή …Μεσογείων (ή Κηφισίας) Καποδιστρίου, Καλογρέζα, Ν.Ιωνία και –μετά την παλιά γέφυρα του Ηλεκτρικού, αριστερά πλάι στο ρέμα.
Για να φτάσουμε στα ερείπια του εκεί προπολεμικού εργοστάσιου μεταξουργίας -σε απόσταση αναπνοής από το γήπεδο της ακόμη κραταιάς «ελαφράς ταξιαρχίας» του Απόλλωνα (Ριζούπολη) και το ιστορικό -εμβληματικό όσον αφορά την ιστορία της μουσικής δισκογραφίας εργοστάσιο της Κολούμπια.

Ένα μεγάλο «τετράγωνο ~200 στρεμμάτων νε έντονο βιομηχανικό | βιοτεχνικό χαρακτήρα προς τη Λεωφόρο Ηρακλείου, σε συνέχεια των μικροβιομηχανιών της ευρύτερης περιοχής.
Προτού χαρακτηριστεί από το Ρυθμιστικό (ΡΣΑ) Βιοτεχνικό με πολύ χαμηλό συντελεστή δόμησης και χρήσεις γης άλλες πλην των παραγωγικών, με αδόμητους και πράσινους χώρους σε επαφή με Άλσος Προμπονά και Ποδονίφτη –από τότε ως την περιοχή του Αγίου Ελευθερίου όπου και εκβάλλει στον Κηφισό, κατά τμήματα εγκιβωτισμένος και καλυμμένος, με μπαζώματα και κάποια ελάχιστα ακάλυπτα τμήματα της φυσικής κοίτης.

Σε μεταβατική φάση σε σχέση με τις προοπτικές χρήσεων και πολεοδομικής οργάνωσης κάτω από την πίεση της παρακμής πολλών από τις παλιές βιομηχανίες και την αναζήτηση νέων δυνατοτήτων εκμετάλλευσης των γηπέδων από «οικοπεδοφάγους».
Η αυξανόμενη ανάγκη για βελτίωση των συνθηκών ζωής στις γειτονιές της περιοχής στη μάχη με τον κατακερματισμό της πόλης, στην ευρύτερη περιοχή του 5^ου Διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων, με συνθλιπτική κυριαρχία των ιδιωτικών περιοχών κατοικίας σε βάρος δημόσιων ή|και κοινόχρηστων χώρων και συλλογικών λειτουργιών, με απουσία διακριτών ποσοτικά και ποιοτικά αστικών κυττάρων –αυτό δηλαδή που ζούσαμε εκείνη την περίοδο, με τον καπιταλιστικό αστικό σχεδιασμό, να παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου με πλήρη εγκατάλειψη της λαϊκής οικογένειας.

19.33 | 21^η Οκτώβρη1994
Στα γραφεία του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» επικρατεί «οργασμός» δουλειάς. Όλοι έχουν ριχτεί, μαζί με το υπόλοιπο κομματικό δυναμικό, στη μάχη του δεύτερου γύρου των δημοτικών εκλογών. Πέραμα, Καισαριανή, Κοκκινιά, Ταύρος, Ελληνικό, Πετρούπολη, Βύρωνας, αγωνίζονται να βγάλουν κομμουνιστή δήμαρχο.
Οι ανταποκρίσεις των συντρόφων, από τις τελευταίες προεκλογικές συγκεντρώσεις των υποψηφίων που στηρίζει το ΚΚΕ, αρχίζουν να φτάνουν σιγά σιγά στην εφημερίδα...
Η δυνατή βροχή που έχει αρχίζει να πέφτει από νωρίς δημιουργεί έναν τεράστιο χείμαρρο που έρχεται από το ρέμα του Ποδονίφτη.
Ένα από τα ρέματα που καταλήγουν στο πουθενά, με μελέτες που δεν έγιναν ποτέ... οδηγεί μαθηματικά στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα.
Λίγα λεπτά αργότερα, οι κάτω όροφοι του κτιρίου στον Περισσό αρχίζουν να πλημμυρίζουν.
Οι μηχανές της «Τυποεκδοτικής» σιγούν και μετά από λίγο «θάβονται» κάτω από τα ορμητικά νερά. Το σήμα του «902» βουβό, καθώς ο σταθμός χτυπήθηκε από ολοκληρωτική καταστροφή. Τελευταίο δελτίο ειδήσεων στις 7.00. Το αρχείο του Κόμματος γίνεται ένα με τη λάσπη. Το κτίριο βυθίζεται στο σκοτάδι.

Ομως, οι ανταποκρίσεις και τα ρεπορτάζ υπάρχουν. Παρά το μεγάλο χτύπημα, αρχίζει αμέσως - χωρίς δεύτερη σκέψη - η μάχη για την έκδοση του φύλλου. Λίγη ώρα πριν, όλο το έμψυχο δυναμικό ρίχνεται στη μάχη για να σωθεί μια τριμελής οικογένεια που έχει παρασυρθεί από τα ορμητικά νερά. Η οικογένεια σώζεται. Ομως, την ίδια στιγμή, αρκετοί άλλοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας της πλημμύρας...

 

Σάββατο 22-Οκτ-1994: αυτό που θα μείνει αξέχαστο σε όλους είναι η θέα του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» στα περίπτερα την επόμενη μέρα.
Έμοιαζε με ψέμα, μα η εφημερίδα μας κρεμόταν στα περίπτερα. Ενα από τα πιο ...όμορφα και συγκλονιστικά πρωτοσέλιδα. Γράφει: «Κυκλοφορούμε λοιπόν. Σήμερα, γιατί, για αύριο δε γνωρίζουμε ακόμα αν θα μπορέσουμε να φτάσουμε μέχρι το τυπογραφείο. Η καταστροφή είναι τεράστια. Θα επιμείνουμε όμως. Το έχουμε χρεωθεί. Από το Κόμμα, από την εργατική τάξη. Να συνεχίσουμε στην πρώτη γραμμή. Με όποιες συνθήκες. Όπως πάντα»...
Κυριακή 23 Οκτώβρη: Ο «Ρ» κυκλοφορεί με τίτλο «Θα τα ξαναφτιάξουμε» στο πρωτοσέλιδο άρθρο του.

Εκείνη η εφιαλτική νύχτα δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό κανενός...:
Μαζί με την «Τυποεκδοτική» και τον 902  το πολύτιμο αρχείο του Κόμματος «βυθίστηκε» στα λασπόνερα της πλημμύρας που χτύπησε το κτίριο και σώθηκε χάρη στην υπεράνθρωπη μάχη που έδωσαν επί μήνες χιλιάδες μέλη και φίλοι του ΚΚΕ, δουλεύοντας ασταμάτητα για να το καθαρίσουν και να το στεγνώσουν σελίδα τη σελίδα.
Η απόφαση του Κόμματος ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσουμε να καταστραφούν οι πολύτιμες «αποδείξεις της ιστορίας μας», ιστορίας ενός αιώνα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και ότι θα το σώσουμε με κάθε τίμημα και κόστος βρήκε μεγάλη ανταπόκριση.
Ήταν μια προσπάθεια εξαιρετικά δύσκολη και ιδιαίτερα σύνθετη, χρονοβόρα και απαιτητική διαδικασία, στην οποία πήραν μέρος εκατοντάδες επιστήμονες, τεχνικοί, εργάτες, απλοί εθελοντές.
Και η οποία δε θα μπορούσε να βγει σε πέρας χωρίς την οικονομική στήριξη και ενίσχυση των ανθρώπων του μόχθου, άλλων πολλών προοδευτικών ανθρώπων.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν προχώρησαν οι εργασίες αποκατάστασης και συντήρησής του με το στήσιμο ενός εργαστηρίου πολλαπλής επεξεργασίας με αντίστοιχο εξοπλισμό, έχοντας την πλατιά οικονομική στήριξη κυρίως του λαού και δεσμεύοντας στο σκοπό αυτό σημαντικό μέρος απ' όσα απέφεραν οι οικονομικές εξορμήσεις.

Η διάσωση και η αξιοποίηση του Αρχείου του ΚΚΕ έχει μεγάλη και κρίσιμη σημασία.

Ριζοσπάστης 1 Γενάρη 1995: Υπόθεση όλου του λαού
Το 62,5% του γενικού της πλάνου έχει καλύψει η έκτακτη πανελλαδική Οικονομική Εξόρμηση για την αποκατάσταση των καταστροφών που προκάλεσαν οι πλημμύρες στο κτίριο της ΚΕ του ΚΚΕ, τον "902" και την "Τυποεκδοτική".
Ένα μήνα αργότερα το πλάνο υπερκαλύφθηκε –όπως όλα τα πλάνα του ΚΚΕ. Η τεράστια οικονομική ενίσχυση για το Αρχείο έπιασε τόπο…

Κι αυτή η μάχη θα κερδηθεί δήλωνε την πρωτοχρονιά του ΄95 ο αείμνηστος Μ. Μαΐλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
«Αυτή τη φορά, η κατάσταση εδώ στον Περισσό, είναι πολύ διαφορετική: Το κτίριο της ΚΕ λαβωμένο, ο "902" κατεστραμμένος, η "Τυποεκδοτική" με κολοσσιαίες ζημιές. Και πάνω απ' όλα το αρχείο του Κόμματός μας, με τα ανεπανάληπτα ντοκουμέντα της ιστορίας του εργατικού και λαϊκού κινήματος της χώρας μας, που βγήκε από τα λασπόνερα και χάρη στη σεμνή και ακούραστη δουλειά χιλιάδων συντρόφων και φίλων έχει πάρει το δρόμο προς τη διάσωσή του»
«Θέλουμε, ακόμα μια φορά εξ ονόματος της ΚΕ του ΚΚΕ να σφίξουμε θερμά το χέρι σε όσους και σε όσες έδωσαν και την ψυχή τους για τη σωτηρία του αρχείου μας ή συνέβαλαν με οποιοδήποτε τρόπο»...
"Θέλαμε να δώσουμε κι εμείς κάτι" … Έζησαν τις πλημμύρες. Έμαθαν για τις καταστροφές που υπέστη το αρχείο και το κτίριο της ΚΕ το ΚΚΕ και σκέφτηκαν ότι "κάποια ανάγκη θα υπάρχει".
Τρία κοριτσάκια 10 -13 ετών, η Βαλεντίνη Ζωγοπούλου, η Βιβή και η Δήμητρα Τσούκα, είπαν τα κάλαντα στη γειτονιά τους, στους Αγίους Αναργύρους, και το ποσό που μάζεψαν, 10.435 δραχμές, ήρθαν και το κατέθεσαν, δηλώνοντας πως "Δεν είναι πολλά τα λεφτά, αλλά πέντε - πέντε, δέκα - δέκα, μαζεύονται"…

Τα ΝΕΑ (10-Οκτ-2014) βγαίνουν στον αέρα με άρθρο «ο Περισσός νίκησε τον Ποδονίφτη … 25.000 άνθρωποι, όχι μόνο μέλη και φίλοι του κόμματος, αγωνίστηκαν για να διασώσουν τα αρχεία από τα λασπόνερα της πλημμύρας, 20 χρόνια πριν –και τα κατάφεραν!

Σ|Κ 24-25 Απρίλη Ριζοσπάστης
Ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ
Για τη συντήρηση του κτιρίου της ΚΕ

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ προχωρά στην απαραίτητη και αναγκαία ανακαίνιση και αναβάθμιση του κτιρίου της στον Περισσό, λόγω και της ηλικίας του κτιρίου, ώστε αυτό να ενισχυθεί στη φυσιολογική του «μάχη με τον χρόνο».

Το «σπίτι του ΚΚΕ» θεμελιώθηκε το 1980 και άρχισε να λειτουργεί για τις ανάγκες της Κεντρικής Επιτροπής. Η ανέγερση κεντρικών γραφείων του ΚΚΕ, με μορφή αντάξια του Κόμματος σε όλα τα επίπεδα, έγινε υπόθεση του ίδιου του λαού.

Κανένας δεν ξεχνάει πώς χτίστηκε το κτίριο του Κόμματος. Χτίστηκε με τον μόχθο και την εθελοντική δουλειά συντρόφων και φίλων του Κόμματος. Με την πλατιά ανταπόκριση του εργαζόμενου λαού στην οικονομική εξόρμηση που είχε τότε προκηρύξει το Κόμμα με το σύνθημα «Χτίστε τα γραφεία του ΚΚΕ».

Η ιστορία αυτού του κτιρίου είναι δεμένη με τη σύγχρονη Ιστορία του ΚΚΕ και του εργατικού - λαϊκού κινήματος, με τις σκληρές μάχες όλων των τελευταίων δεκαετιών, για να μείνει υψωμένη η σημαία του ΚΚΕ μέσα στη θύελλα της ανατροπής του σοσιαλισμού, της αντεπανάστασης.

Το κτίριο αποτέλεσε εξαρχής τη στέγη της Κεντρικής Επιτροπής και το κέντρο στο οποίο στεγάζονται ο «Ριζοσπάστης», η «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», ο «Οδηγητής» και το πόρταλ «902.gr».

Η έδρα της ΚΕ στεγάζει σήμερα το πολύτιμο Ιστορικό Αρχείο του Κόμματος. Εδώ βρίσκονται σπάνια ντοκουμέντα της Ιστορίας του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος, εκατομμύρια σελίδες, χιλιάδες βιβλία, αλλά και έργα τέχνης μεγάλων δημιουργών, κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών. Αυτός ο ανεκτίμητης αξίας πλούτος φυλάσσεται στην έδρα της ΚΕ έχοντας διασωθεί μέσα από τη φωτιά της ταξικής πάλης, τα πεδία των μαχών του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και του ηρωικού ΔΣΕ, τα μπουντρούμια των φυλακών, τα κολαστήρια της εξορίας. Αυτόν τον πλούτο του Αρχείου τον διασώσαμε και από την καταστροφική πλημμύρα του 1994, χάρη σε έναν τιτάνιο αγώνα όχι μόνο μελών και φίλων του ΚΚΕ αλλά πλατιά των εργαζομένων, επιστημόνων, ιδρυμάτων, οργανισμών και φορέων.

Σε αυτό το κτίριο, στη μεγάλη Αίθουσα Συνεδρίων του Περισσού, έχουν φιλοξενηθεί μεγάλες πολιτικές - πολιτιστικές εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες του Κόμματος, συναυλίες, παραστάσεις, επιστημονικά συνέδρια, έχουν αφήσει πολύτροπα το στίγμα τους σπουδαίοι εκπρόσωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών. Το κτίριο της ΚΕ έχει υποδεχθεί πλήθος Διεθνών Συναντήσεων και Διασκέψεων Κομμουνιστικών Κομμάτων και Νεολαιών από όλο τον κόσμο, στεγάζοντας την ακούραστη προσπάθεια του Κόμματός μας και την έκφραση της αλληλεγγύης στην πάλη των λαών.

Το «σπίτι του ΚΚΕ» θα το κρατήσουμε όρθιο και γερό και με τη σημερινή αναγκαία αναβάθμιση και ανακαίνιση. Παρά τις δυσκολίες από την καπιταλιστική οικονομική κρίση και την πανδημία, παρά τα πρόστιμα που επιβάλλονται σε βάρος του Κόμματος με την εφαρμογή των αντιδραστικών νόμων για τα οικονομικά των κομμάτων, το κτίριο της ΚΕ θα είναι ανακαινισμένο και στις 24 έως 27 Ιούνη 2021 θα φιλοξενήσει τις εργασίες του 21ου Συνεδρίου του Κόμματος.

Είμαστε σίγουροι ότι το κτίριο θα αναβαθμιστεί με τον ίδιο τρόπο που χτίστηκε.
Με την οικονομική εισφορά των μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Με την προσφορά από ανθρώπους που ζουν στο εξωτερικό, από την Ευρώπη και τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες έως τις ΗΠΑ και τον Καναδά, ακόμα και τη μακρινή Αυστραλία, που δεν ξεχνούν αλλά θρέφουν τις πολιτικές ρίζες του Κόμματός μας σε κάθε γωνιά της Γης.
Με προσφορές από συγγενείς, φίλους και απογόνους στη μνήμη εκατοντάδων λαϊκών αγωνιστών. Με τη στήριξη των εργαζομένων και της νεολαίας από το υστέρημά τους.

Με τη στήριξη του λαού η Κεντρική Επιτροπή θα έχει μια στέγη αναγκαία για τη δουλειά της. Μέσα σ' αυτό το κτίριο θα ακουστεί για άλλη μια φορά δυνατή η φωνή του ΚΚΕ στο 21ο Συνέδριό μας.