Τελευταία, αστικά ΜΜΕ και παπαγαλάκια τους στα ΜΚΔ _εν όψει και των εκλογών, ανακάλυψαν (από την ανάποδη) την Αμερική: κολλημένο το ΚΚΕ στο “τι Πλαστήρας _τι Παπάγος”, επαναλαμβάνουν μονότονα, την ίδια στιγμή που ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημ. Κουτσούμπας εξηγεί (ακόμη και στο debate) τι ακριβώς εννοούμε λέγοντας “τα κόμματα δεν είναι όλα ίδια”, με διάφορους “πρόθυμους”, να διαπιστώνουν αναρτώντας παπαριές ολκής πως (το ΚΚΕ) “το πήρε πίσω _και καλά έκανε”..., όντας επιχείρημα - υπερβολή συνθηματολογικού τύπου την οποία πλάσαρε βέβαια το ίδιο το Κόμμα, όταν έκρινε πως το συνέφερε, και επαναλάμβαναν όλοι αδιάκριτα.
“Δλδ, το ΚΚΕ - το οποίο επικρίνει το λαό επειδή έχει συνηθίσει να αναθέτει σε κόμματα τη διακυβέρνησή του - αναθέτει με τη σειρά του στο λαό να βρεθεί σε επαναστατικές συνθήκες …και τότε θα αναλάβει πρωτοβουλία για την ανατροπή και μετά θα βγούμε από ΕΕ, €υρώ, ΝΑΤΟ, απέναντι στους ψηφοφόρους του ΚΚΕ έτοιμους να χειροκροτήσουν την κάθε του λέξη και _αναμφίβολα έξυπνος άνθρωπος, παίρνει όλο και περισσότερο πάνω του τη "δουλειά" και προβάλλει όλο και περισσότερο αρχηγικό προφίλ”…
Αλλά ας σοβαρευτούμε, από –τέτοιες και χιλιάδες άλλες αντι ΚΚΕ γελοιότητες, βρίθει το διαδίκτυο.
Την σκυτάλη πήρε την ίδια ημέρα (ω τι σύμπτωση!) ο Νίκος Μπίστης ο οποίος με ανάρτησή του στο facebook μάς ενημερώνει πως “έχει αρχίσει να με ενοχλεί και να με εκνευρίζει πολύ ο Κουτσούμπας”. Ο εν λόγω πολιτικός γυρολόγος, πρώην υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ, πιο πριν στέλεχος του Συνασπισμού, μετά στέλεχος της ΔΗΜΑΡ, μετά στέλεχος του “Ελιά” (κάτι σαν το ΠΑΣΟΚ) και πλέον αυλικός του ΣΥΡΙΖΑ (μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του) δεν μπορεί μάλλον ακόμα να καταλάβει ότι όσο βρίζει το ΚΚΕ, επιβεβαιώνει στα μάτια πολλών αριστερών, προοδευτικών ανθρώπων την επιλογή τους να στηρίξουν το ΚΚΕ.Ο πανικός ποτέ δεν είναι καλός σύμβουλος!
Μπροστά στις εκλογές _και όχι μόνο, το
εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα βγάζει από τη ναφθαλίνη την επιχειρηματολογία που
χρησιμοποιούσαν τις προηγούμενες δεκαετίες σε βάρος του ΚΚΕ, για να οξύνουν τα
"αντιδεξιά σύνδρομα". Έτσι οι νεότερες γενιές έμαθαν - και οι
παλιότερες θυμήθηκαν - τον μπαμπούλα της Δεξιάς, το χωρισμό της κοινωνίας σε
Δεξιά και αντιΔεξιά.
Δεξιά και “δημοκρατικές” δυνάμεις (όπου ηγέτης εμφανίζεται πότε ο Σύριζα, πότε
το ΠΑΣΟΚ και σ΄αυτές οι Ζαίοι), μα πάνω απ' όλα ότι το ΚΚΕ κάποτε είπε το
περιβόητο σύνθημα "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος", με αποτέλεσμα να
επέλθουν πολλά δεινά στον τόπο, τα οποία βεβαίως ουδείς γνωρίζει να μας πει.
Γιατί όμως βγάζουν από τη "ναφθαλίνη" τέτοια συνθήματα;
Η περιβόητη αυτή φράση ειπώθηκε από δύο πολιτικά πρόσωπα πριν από τις εκλογές του 1952.
1. Ο ένας ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος, βλέποντας τον εκλογικό καταποντισμό του, μεταπήδησε ως «ανεξάρτητος» υποψήφιος βουλευτής Ηλείας στον συνδυασμό Παπάγου. Τη φράση την είπε σε δημοσιογράφους που εύλογα τον ρώτησαν γιατί δεν πολιτευόταν με τον Πλαστήρα, όπου ανήκε «ιδεολογικά». Αναφέρεται ότι για να τον δεχτεί ο Παπάγος, είχαν ασκηθεί πιέσεις από συγκρότημα Λαμπράκη, αμερικάνικη πρεσβεία, Ελένη Βλάχου, Μποδοσάκη, μέχρι και τον Μαρκεζίνη. Προφανώς πρόκειται για μία συνήθη για τον Γεώργιο Παπανδρέου - γνωστό από την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά - πράξη πολιτικού αμοραλισμού.
2.
Ο άλλος ήταν ο τότε ΓΓ της
ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, ο
οποίος μάλιστα τη συμπλήρωσε με τη φράση «άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος μια γενηά».
Σημειώνουμε ότι οι «κεντρώες» κυβερνήσεις του Πλαστήρα (και του Σοφ. Βενιζέλου)
ήταν εκείνες που:
· α. Έστειλαν στρατό στην Κορέα.
· β. Υλοποίησαν την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ.
· γ. Αρνήθηκαν να προωθήσουν το Κυπριακό στον ΟΗΕ, όπως ζητούσε ο Μακάριος.
· δ. Δέχτηκαν και εφάρμοσαν την Εκθεση Βαρβαρέσου της Διεθνούς Τράπεζας, που βούλιαξε οικονομικά τη χώρα.
· ε. Ψήφισαν το εμφυλιοπολεμικό Σύνταγμα του 1952.
· στ. Τα «μέτρα ειρηνεύσεως» που θέσπισαν ήταν άτολμα και ελλιπή, επέτρεψαν την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των άλλων τριών συντρόφων του, και άλλα παρόμοια.
Σ' αυτήν την περίπτωση, η φράση ήταν ένα πολύ καθαρό, σαφές και έντιμο πολιτικό σύνθημα.
3. Το τσιπρέϊκο (οι Ζαίοι, όπως αποκαλεί ο λαός το οπορτουνιστικό συνονθύλευμα), έχοντας στην πλάτη του αθετήσεις και αθετήσεις εξαγγελιών, ψηφίσματα μνημονίων, φορολογικές απαλλαγές εφοπλιστών και βιομηχάνων, καταλήστευση των μισθών και συντάξεων, παράδοση του πλούτου της χώρας στα «Ελντοράντο Γκολντς» και του ελληνικού εδάφους στις αμερικανικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και άλλα πολλά και γνωστά, ξιφουλκεί κι αυτό μέσω των στελεχών του και της “Αυγούλας” κατά του Κόμματος
Ο Πλαστήρας φέρνει τον Παπάγο στην εξουσία
Όσοι χρεώνουν το σύνθημα "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος" στο ΚΚΕ αναφέρονται στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου του 1952 που τις έχασε το Κέντρο (ο συνασπισμός, δηλαδή, των κομμάτων της ΕΠΕΚ του στρατηγού Ν. Πλαστήρα, των Φιλελευθέρων του Σ. Βενιζέλου, του ΣΚΕΛΔ των Σβώλου - Τσιριμώκου κ. ά.) και στην κυβερνητική εξουσία ανήλθε το συντηρητικό – “δεξιό” κόμμα "Ελληνικός Συναγερμός", ηγέτης και ιδρυτής του οποίου ήταν ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος.
Αποδίδοντας στο ΚΚΕ την κατηγορία ότι θεωρούσε ίδιους τον Πλαστήρα και τον Παπάγο ουσιαστικά το εγκαλούν, γιατί δε συνέστησε σε κείνες τις εκλογές στους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν τα συνασπισμένα κόμματα του Κέντρου και γιατί τάχθηκε υπέρ της αυτόνομης εκλογικής καθόδου της ΕΔΑ με συνδυασμούς σε όλη τη χώρα. Αν, λένε, η ΕΔΑ παραιτούνταν της εκλογικής καθόδου και οι αριστεροί και κομμουνιστές ψηφοφόροι της ψήφιζαν τα συνασπισμένα κόμματα του Κέντρου, ο δεξιός Παπαγικός "Ελληνικός Συναγερμός" δε θα κέρδιζε την κυβερνητική εξουσία. Κι ενώ τα λένε αυτά, κρύβουν επιμελώς κάποιες βασικές λεπτομέρειες.
· Στις εκλογές του 1952 το εκλογικό σύστημα που εφαρμόστηκε ήταν το πλειοψηφικό. Ένα εκλογικό σύστημα που η κυβέρνηση Πλαστήρα έφερε και ψήφισε στη Βουλή - παρά την αντίθετη γνώμη της πλειοψηφίας των βουλευτών της ΕΠΕΚ, των Φιλελευθέρων και ολόκληρης της ΕΔΑ - ύστερα από δημόσια απαίτηση των Αμερικανών και του διαβόητου πρεσβευτή τους Πιουριφόι. Με άλλα λόγια ο Πλαστήρας είχε τη δυνατότητα να αποτρέψει την άνοδο της Δεξιάς στην κυβέρνηση, επαναφέροντας την απλή αναλογική. Πράγμα που δεν έκανε, έχοντας πλήρη επίγνωση των συνεπειών. Το γεγονός αυτό είναι το πρώτο που ξεχνούν όσοι, διαστρεβλώνοντας την ιστορία, καταφέρονται εναντίον του ΚΚΕ, αποδίδοντάς του την κύρια ευθύνη που ο Παπαγικός "Ελληνικός Συναγερμός" ανήλθε στην εξουσία.
· Το δεύτερο που ξεχνούν είναι η προκλητική άρνηση του Πλαστήρα να συνάψει ισότιμη εκλογική συνεργασία με την ΕΔΑ, αν και η τελευταία εξάντλησε κάθε περιθώριο για να το πετύχει. Το ΚΚΕ μάλιστα διά στόματος του τότε ΓΓ της ΚΕ του Ν. Ζαχαριάδη (βλέπε εφημερίδες 30/10/1952) υπογράμμιζε: "Ας σηκώσει θαρραλέα ο Πλαστήρας τη σημαία της δημοκρατικής ενότητας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης και της δημοκρατίας και όλη η Ελλάδα θα τον ακολουθήσει. Και τότε και ο Παπάγος θα ταφεί οριστικά και ανεπιστρεπτί. Και ο Πιουριφόι μετά τους τόσους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις που μας επιβάλλει θα λουφάξει".
· Όμως ο στρατηγός Πλαστήρας δεν ήθελε συνεργασία με την ΕΔΑ - και κατ' επέκταση με το ΚΚΕ που δούλευε μέσα στην ΕΔΑ, αφού το ίδιο ήταν στην παρανομία - αλλά την αυτοδιάλυσή της, την πολιτική της αυτοκτονία και συνεπώς τη λεηλασία των ψήφων της. Γι' αυτό και ζητούσε από την ΕΔΑ να μην κατέβει στις εκλογές, να τον ψηφίσει και αυτός ως αντάλλαγμα (μεγάλη η χάρη του!) θα δεχόταν στους εκλογικούς συνδυασμούς του Κέντρου "πέντε όχι πολύ γνωστά πρόσωπα της Αριστεράς" (Βλέπε: Σπ. Λιναρδάτου: "Από τον Εμφύλιο στη Χούντα", τόμος Α, σελ. 530). Γι' αυτό, επίσης, όχι μόνο αρνήθηκε τη συνεργασία, αλλά και πήρε όλα τα μέτρα ώστε να μην προωθηθεί αυτή από τα κάτω. Ετσι, για παράδειγμα, διέγραψε από την ΕΠΕΚ τον βουλευτή Δ. Γαληνό, επειδή αυτός πρωτοστάτησε στη Λέσβο ώστε να συγκροτηθεί μεικτός εκλογικός συνδυασμός από ΕΔΑϊτες και ΕΠΕΚικούς, με την επωνυμία "Πατριωτική Ενωσις Λαού Λέσβου" (Βλέπε: Σπ. Λιναρδάτου, στο ίδιο). Από την άλλη, όμως, δέχτηκε να συνεργαστεί με μεγαλοπαράγοντες της Δεξιάς, όπως τον Κ. Τσαλδάρη και τον τετραυγουστιανό Θ. Τουρκοβασίλη.
· Πρέπει, τέλος, να σημειωθεί ότι τη μέρα που δημοσιεύονταν στον Τύπο οι παραπάνω δηλώσεις του Ν. Ζαχαριάδη, ο Πλαστήρας δήλωνε για τον Παπάγο και το κόμμα του: "Ο Ελληνικός Συναγερμός επιδιώκει, ως πιστεύω, να πράξη το καλύτερον, διά να ωφελήση τον τόπον και να αποδείξη εαυτόν, ως κόμμα, άξιον εκτιμήσεως. Εις τον Ελληνικόν Συναγερμόν υπάρχουν αρκετά ικανά στελέχη και ο αρχηγός του εμφορείται από τας καλύτερας διαθέσεις διά τον τόπον του. Τούτο μου δίδει τη βεβαιότητα ότι οι αντίπαλοι ημών θα εργασθούν ώστε να δημιουργηθή μεταξύ μας η ευγενής εκείνη άμιλλα της δημιουργίας καλύτερου έργου προς θετικοτέραν εξυπηρέτησιν του λαού" ("Ελληνική Ημέρα", 30_10_1952).
· Καθοριστικός ο ρόλος Πλαστήρα στην εκτέλεση _δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη
Αυτός ήταν ο "αγώνας" που έκανε ο Πλαστήρας εναντίον του Παπάγου. Έχει, άραγε, κανένας αμφιβολία ότι η κύρια στόχευση αυτού του "αγώνα" ήταν εναντίον της Αριστεράς, της ΕΔΑ και του ΚΚΕ και κατά συνέπεια εναντίον του προοδευτικού, δημοκρατικού, λαϊκού κινήματος; Και υπάρχει, μήπως, λογικός άνθρωπος που να θεωρεί ότι κακώς η ΕΔΑ και το ΚΚΕ αμύνθηκαν απέναντι στη διαλυτική σε βάρος τους τακτική του Πλαστήρα, την πολέμησαν και υπεράσπισαν την υπόστασή τους κατεβαίνοντας αυτόνομα στις εκλογές, έχοντας πάντοτε, ως και την τελευταία στιγμή, ανοιχτή την πόρτα της ισότιμης δημοκρατικής συνεργασίας; Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος.
Ν. Πλαστήρας: Κήρυκας της υποταγής
στο φασισμό
Ενάντια
στα συμφέροντα του λαού και της χώρας
Τότε, για να εγκλωβίσει αριστερούς ψηφοφόρους σε αντιδεξιά ψευτοδιλήμματα, το ΠΑΣΟΚ διαμαρτυρόταν για το «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» και κατηγορούσε το ΚΚΕ ότι «παίζει το παιχνίδι της ΝΔ», επειδή αποκάλυπτε ότι συμπλέουν στα βασικά! Το ίδιο υπονοεί τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον πρόεδρο και τα στελέχη του να κουνούν το δάχτυλο στο ΚΚΕ για ένα σύνθημα που δικαιώθηκε ιστορικά. Κι επειδή η σχέση τους με την Ιστορία είναι τουλάχιστον ...δι' αλληλογραφίας, θα θυμίσουμε ορισμένα ιστορικά γεγονότα εκείνης της εποχής, για να μαθαίνουν και οι νεότεροι.
Ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος ίδρυσε τον Ελληνικό Συναγερμό με την υποστήριξη των ΗΠΑ και του εγχώριου κεφαλαίου. Πρωτοστάτησαν σε αυτό οι εκδότες Δημήτρης Λαμπράκης («Βήμα», «Νέα»), Γεώργιος Βλάχος («Καθημερινή»), Αχιλλέας Κύρου («Εστία») και άλλοι. Από το 1952 η πλουτοκρατία και ο ξένος παράγοντας ήθελαν μια ισχυρή κυβέρνηση της «Κεντροδεξιάς». Μέχρι τότε προτιμούσαν κυβέρνηση του «Κέντρου», των Νικ. Πλαστήρα και Σοφ. Βενιζέλου.
Οι εκλογές τον Νοέμβρη του 1952 έγιναν με το
πλειοψηφικό σύστημα που ψήφισε και η ΕΠΕΚ του στρατηγού Πλαστήρα, ελπίζοντας
ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξεβίαζε τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ και της ΕΔΑ, που,
λόγω εκλογικού συστήματος, δεν είχαν ελπίδα να εκλέξουν βουλευτές. Μάλιστα, ο
Πλαστήρας είχε το θράσος να ...δεχτεί 3 - 4 υποψήφιους της ΕΔΑ (όχι πολύ
γνωστούς, όπως είπε), στα ψηφοδέλτιά του! Το ΚΚΕ τον κατήγγειλε και έριξε το
σύνθημα «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», υπογραμμίζοντας την ανάγκη να ενισχυθεί η
ΕΔΑ και με τη λαϊκή ψήφο, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν θα εξέλεγε
βουλευτές.
Ετσι, ο Παπάγος, αν και πήρε το 49,2% των ψήφων στις εκλογές, εξέλεξε 240
βουλευτές, με τις πλάτες και του Πλαστήρα! Η ΕΔΑ, αν και συγκέντρωσε το 9,5%,
δεν εξέλεξε ούτε έναν βουλευτή!
Ταυτόχρονα, ο “δεξιός” Παπάγος ενισχύθηκε και από τους «φιλελεύθερους», με πρώτον και καλύτερο τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος πήγε με τον Παπάγο με τη μεσολάβηση του Δ. Λαμπράκη, του μεγαλοβιομήχανου Μποδοσάκη και άλλων, για να εκλεγεί βουλευτής. Και εκλέχτηκε. Χρησιμοποίησε μάλιστα κι αυτός τη φράση «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους γι' αυτή του την επιλογή. Μαζί με τον Γεώργιο Παπανδρέου προσχώρησαν στον «Συναγερμό» του Παπάγου και άλλοι 35 βουλευτές και υπουργοί του «Κέντρου» (Εμμ. Τσουδερός, Σταμ. Μερκούρης κ.ά.). Αυτά είναι τα γεγονότα.
Πέρα από αυτά, θυμίζουμε επίσης τα εξής: Όταν οι Γερμανοί πλησίαζαν στην Αθήνα (1941), ο Πλαστήρας κάλεσε τον λαό να υποταχθεί και συνιστούσε τη δημιουργία φιλογερμανικής κυβέρνησης, ενώ στη διάρκεια της Κατοχής βρισκόταν στη Γαλλία! Από την άλλη, ο Γ. Παπανδρέου, ο Θεμ. Σοφούλης και άλλοι «Κεντρώοι» θεωρούσαν επιβεβλημένο να στηριχτεί η κυβέρνηση Τσολάκογλου, των δοσίλογων! Θυμίζουμε επίσης ότι οι «κεντρώες» κυβερνήσεις του Πλαστήρα (και του Σοφ. Βενιζέλου) ήταν εκείνες που έστειλαν στρατό στην Κορέα, υλοποίησαν την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και ψήφισαν το εμφυλιοπολεμικό Σύνταγμα του 1952.
Και, βέβαια, κανείς δεν ξεχνάει ότι ο Νίκος Μπελογιάννης και οι Μπάτσης, Αργυριάδης, Καλούμενος εκτελέστηκαν επί κυβέρνησης Πλαστήρα (Μάρτης 1952). Κι επειδή φαίνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους «ξεπλύνει» και γι' αυτό το έγκλημα, παραθέτουμε το απόσπασμα από το γράμμα που έγραψε η συντρόφισσα του Νίκου Μπελογιάννη, Έλλη Ιωαννίδου (Έλλη Παππά), μια μέρα μετά την εκτέλεσή του, στο κελί που τον αποχαιρέτησε, στις φυλακές της Καλλιθέας.
"(...)
Και αφήνω τελευταίους
τους κύριους υπεύθυνους. Γιατί όλους εκείνους που ανέφερα ως εδώ τους ξέρουμε.
Δεν μπορούν να κρυφτούν και δεν μπορούν να γελάσουν κανέναν. Είναι: Ο στρατηγός
Πλαστήρας και η πλειοψηφία των υπουργών του... Σήμερα "νίπτουν τας χείρας
των" και προσπαθούν να κρύψουν κάτω από τη μάσκα του Πιλάτου το πραγματικό
τους πρόσωπο, το πρόσωπο του Ιούδα. Ο Πλαστήρας μπορούσε με μια μόνο λέξη να
σταματήσει την εκτέλεση. Αλλά δεν την είπε. Και παρέβηκε την επίσημη δήλωσή του
πως δε θα γίνει καμιά εκτέλεση για αδικήματα που έγιναν πριν απ' τον σχηματισμό
της κυβέρνησής του, παίζοντας υποκριτικά με το σεβασμό του προς την απόφαση του
Συμβουλίου Χαρίτων, σαν να μην ήξερε από τα πριν την απόφαση
(...)
Αυτοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι
του εγκλήματος, οι εκτελεστές της θέλησης της περίφημης αμερικανικής
δημοκρατίας. Αύριο κανένας δε θα τους ξέρει με άλλο όνομα εκτός από το όνομα
του δολοφόνου του Μπελογιάννη".
Οι Παπάγος και Πλαστήρας, «πυλώνες» του αστικού πολιτικού συστήματος στα μετεμφυλιακά χρόνια, είχαν καθοριστική συμβολή στη σταθεροποίησή του. Προϋπόθεση γι' αυτό ήταν βέβαια να συνεχιστεί το τσάκισμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, και με το καρότο και με το μαστίγιο. Αυτά έγραψε η Ιστορία. Και δεν ξεγράφουν...
Πολλά κόμματα _
αλλά πολιτικές μόνο δύο…
(πριν
30 χρόνια)
Μέσα από τα τρία προσυνεδριακά ντοκουμέντα _15ο Συνέδριο,
αποκαθίστανται μια σειρά θεμελιακές αρχές για το ΚΚΕ (σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης, δικτατορία του προλεταριάτου κά). Η θετική αυτή πορεία, δεν είναι "κεραυνός
εν αιθρία", αλλά αποτέλεσμα των επεξεργασιών του Κόμματος, που
επιβεβαιώθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη ζωή και οφείλουμε σήμερα να τις
αξιολογήσουμε καλύτερα.
Η θέση του Κόμματος "πέντε κόμματα - δύο πολιτικές" αποτελεί αποκρυστάλλωμα του προβληματισμού σε σχέση με τον πολιτικό χάρτη της χώρας, έτσι όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια και βασίζεται στη μέθοδο "συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης" και καθορίζει την επιθετική πολιτική του ΚΚΕ, απέναντι στην άρχουσα τάξη και τις πολιτικές της εκφράσεις ή εφεδρείες, που κάθε φορά επιλέγει για να προωθήσει και να εξασφαλίσει τα συμφέροντα και την κυριαρχία της.
Μπορούμε
άραγε σήμερα να αμφιβάλλουμε για την ορθότητα αυτής της επιλογής; Μπορούμε να
κρίνουμε ότι μας εμπόδισε στο άνοιγμα της πολιτικής μας στους εργαζόμενους και
στη νεολαία; ΟΧΙ! _βέβαια όχι.
Η ζωή έδειξε πως στο βαθμό που παλεύουμε ολοκληρωμένα, σε κάθε χώρο, την πολιτική μας, βαθαίνουμε την ανάλυσή μας, αποκαλύπτουμε τις αιτίες που γεννάνε τα προβλήματα και αποδεικνύουμε με συγκεκριμένα επιχειρήματα, τη στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων, η θέση του Κόμματος βρίσκει απήχηση. Έχει αποτελέσματα, δημιουργεί ρήγματα στις συνειδήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας, που είναι εγκλωβισμένοι στις συντηρητικές αντιλήψεις κυρίως της σοσιαλδημοκρατίας.
Κάθε υποχώρηση από τη γραμμή "πέντε κόμματα δύο πολιτικές" σημαίνει πισωγύρισμα μπροστά στις δυσκολίες, σημαίνει σ' ένα βαθμό συμβιβασμό με τους αρνητικούς συσχετισμούς και άνοιγμα της πόρτας σε λογικές που δοκιμάσαμε στο παρελθόν και δεν ήταν καθόλου ωφέλιμες, ούτε για το Κόμμα, ούτε πολύ περισσότερο για τον προσανατολισμό του αγώνα της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Το ιδεολογικό δυνάμωμα των γραμμών μας, μαζί με τη συσσωρευμένη πείρα του Κόμματος, από την πολύχρονη δράση του στα πεδία των ταξικών μαχών, είναι η καλύτερη εγγύηση για να σιγουρέψουμε ότι η τελική έκβαση θα είναι νικηφόρα για την εργατική τάξη και το Κόμμα της.
_ του Μάκη Μαΐλη _ΚΟΜΕΠ 2008-τ.06
Καλό ταξίδι σύντροφε Μάκη Μαΐλη
(…)
Αν τα ζωτικής σημασίας θέματα σχετικά με την τρέχουσα και τη μελλοντική πορεία
του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ήταν κατά κάποιο τρόπο καθήκοντα και στις δεκαετίες που
κύλησαν από την ίδρυση του ΚΚΕ, πρέπει εξαρχής να πουμε πως δεν
αντιμετωπίστηκαν πάντα με αυτόν τον τρόπο, ιδιαίτερα την περίοδο 1958-1967, μία
ολόκληρη 10ετία απουσίας Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ από την ταξική πάλη που
διεξαγόταν, με όσα συνεπαγόταν αυτό για το ίδιο το Κόμμα και για την εργατική
τάξη.
Ωστόσο η εξέταση του παραπάνω προβλήματος πρέπει να αρχίσει πολύ νωρίτερα από
το 1958, συγκεκριμένα από το τέλος του ένοπλου αγώνα 1946-1949 και ενώ
ξεκινούσε η δεκαετία του 1950. Αυτή είναι η αφετηρία του λεγόμενου «κομματικού
οργανωτικοπολιτικού προβλήματος».
Ως «κομματικό οργανωτικοπολιτικό πρόβλημα» καθιερώθηκε να αποκαλείται η πορεία
που ακολούθησε η κομματική οικοδόμηση και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε από τα
καθοδηγητικά όργανα του ΚΚΕ, με σχετικές αποφάσεις, στα χρόνια 1950-1967.
Αυτή την περίοδο η πορεία του «κομματικού οργανωτικοπολιτικού προβλήματος»
σημαδεύεται από τα ακόλουθα:
· Την πάλη για γερές παράνομες κομματικές οργανώσεις, σε αντιπαράθεση με τις πιέσεις για την ακύρωσή τους και την ανάπτυξη οργανώσεων της ΕΔΑ.
· Την κατάργηση των κομματικών οργανώσεων και την υποκατάστασή τους από οργανώσεις της ΕΔΑ.
· Την απόφαση της ΚΕ για την επέκταση των λεγόμενων «κομματικών στηριγμάτων», που είχαν υποκαταστήσει την ύπαρξη των ΚΟΒ και των καθοδηγητικών οργάνων τους.
· Την απόφαση για δημιουργία οργανώσεων του ΚΚΕ (11η Ολομέλεια της ΚΕ, 27-30 Ιουνίου 1967), που ταυτόχρονα θα συνυπήρχαν με οργανώσεις της ΕΔΑ.
· Την έντονη φραξιονιστική δράση που ανέπτυσσε η δεξιά αναθεωρητική ομάδα στο καθοδηγητικό όργανο του ΚΚΕ και στην ΕΔΑ, στη δεκαετία του 1960 και τη σύγκρουση για το «κομματικό οργανωτικό πρόβλημα», που λύθηκε τελικά με τη διάσπαση του ΚΚΕ στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ (Βουδαπέστη, 5-15 Φεβρουαρίου 1968).
Οι συνθήκες της περιόδου 1950 - 1967
Η
πορεία του «κομματικού οργανωτικοπολιτικού προβλήματος» εξελίχθηκε στις ιδιαίτερα
σκληρές, αν και με διακυμάνσεις, συνθήκες που επέβαλε το αστικό κράτος, «το
κράτος των νικητών» και οι κυβερνήσεις του, σε βάρος του ΚΚΕ και του εργατικού
και λαϊκού κινήματος, πριν και αμέσως μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού
Ελλάδας (ΔΣΕ).
Η διαμόρφωση τέτοιων συνθηκών, ως επιλογή της αστικής τάξης, για να
σταθεροποιήσει και αναπτύξει την καπιταλιστική ανασυγκρότηση, με την ταυτόχρονη
λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, έφερε έντονο το βάρος της απειλής που δέχθηκε
η εξουσία της κατά τη δεκαετία του 1940 και της ένοπλης αντιπαράθεσης με τις
κομμουνιστικές – ΕΑΜικές και εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.
Σε αυτό το πλαίσιο άρχισαν να κυριαρχούν και οι απόψεις που ερμήνευαν με λαθεμένο τρόπο την αποχή από τις βουλευτικές εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946. Θεωρούσαν ότι με την τακτική που ακολούθησε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για το λαϊκό κίνημα, ενώ, κατά την ίδια εκτίμηση, εξαιτίας του ένοπλου αγώνα υπήρξαν και ανυπολόγιστες συνέπειες που μπορούσε να τις είχε αποφύγει αν ακολουθούσε το νόμιμο κοινοβουλευτικό δρόμο. Τέτοιες αντιλήψεις ενίσχυσαν λεγκαλιστικές (διά της νόμιμης ή κοινοβουλευτικής οδού) αυταπάτες.
Το
γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν είχε μπορέσει να βγάλει σωστά και ολοκληρωμένα
συμπεράσματα από την πείρα της ταξικής πάλης κατά τη δεκαετία του 1940, παρά
τις σημαντικές αλλά δίχως αποτέλεσμα προσπάθειες που έκανε στα χρόνια
1949-1953, είχε αφήσει κενό στη διαμόρφωση της στρατηγικής του, το οποίο
κάλυπταν «ποικίλες» άλλες εκδοχές.
Στο έδαφός τους κατακεραυνώθηκε ως σεχταριστικό και το σύνθημα «Τι
Πλαστήρας, τι Παπάγος», που το ΚΚΕ πρόβαλε στις εκλογές της 16ης
Νοεμβρίου 1952, αρνούμενο να συρθεί στους συνδυασμούς του Πλαστήρα. Ο ίδιος ο
Πλαστήρας, πέρα από τους απαράδεκτους όρους που είχε θέσει για να δεχθεί στα
ψηφοδέλτια της ΕΠΕΚ «μερικούς υποψήφιους
της ΕΔΑ», εξεβίαζε επιπλέον την ΕΔΑ, ότι θα μείνει εκτός Βουλής, ενώ ήταν
αυτός και το κόμμα του, η ΕΠΕΚ, που ψήφισε το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα,
μαζί με τον «Ελληνικό Συναγερμό» του Αλέξ. Παπάγου.
Στο
πρόγραμμα που ψήφισε το 8ο Συνέδριο: «Ο ιμπεριαλισμός, από την άλλη μεριά, εξασθενίζει αδιάκοπα και
αποσυντίθεται»
Στο παραπάνω πλαίσιο εκφράζονταν δύο αντιλήψεις.
· Η μία αποδεχόταν τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά προγραμματικά και πρακτικά αποσπούσε την άμεση πολιτική πάλη από την ανάλογη προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα.
· Η δεύτερη αντίληψη, που ας σημειωθεί ότι είχε γεννηθεί πριν από το 1956, επί της ουσίας αναθεωρούσε και θεωρητικά τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης, δίχως να το εκφράζει πάντα καθαρά και ανοιχτά.
Παρ’ όλα αυτά οι σχετικές συζητήσεις δεν απομακρύνονταν από τη βάση που έβαζε σε προτεραιότητα τη δουλειά στην ΕΔΑ, δίνοντας στη δράση του ΚΚΕ έναν υποβοηθητικό ρόλο. Και ενώ αρχικά ο προβληματισμός έκλινε στην κατεύθυνση της διάλυσης των οργανώσεων που θεωρούνταν διαβρωμένες από τον ταξικό εχθρό και στη δημιουργία νέων, αυτός γρήγορα εγκαταλείφθηκε. Και έτσι ο παράγοντας «των διαβρωμένων κομματικών οργανώσεων» έγινε στοιχείο, μάλλον προσχηματικό, του προβληματισμού που κατέληξε στην απόφαση της 8ης Ολομέλειας για τη διάλυση των κομματικών οργανώσεων. Ωστόσο πρέπει να σημειωθεί ότι υπήρχαν δυνατότητες, που αυξάνονταν όσο περνούσαν τα χρόνια και χαλάρωναν τα ακραία κατασταλτικά μέτρα, για να δημιουργηθούν ισχυρές παράνομες κομματικές οργανώσεις, καθήκον δύσκολο βεβαίως, αλλά και δυνατό και πρώτα απ’ όλα αναγκαίο.
