Που αφού πέρασε από διάφορους χώρους (στέλεχος και στο Ποτάμι) αναλαμβάνει τώρα προεκλογικό σχεδιασμό της καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ (ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται)...
Στο εγκαταλειμμένο σήμερα μπλογκ του έχει ως φωτο κεφαλίδας κάτι αποβάθρες τύπου Cosco και αυτός ατενίζων ένα “Soyons réalistes, demandons l' impossible” (ας είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο) _τη γνωστή –καταταλαιπωρημένη (ακόμη και στον Μάη του 68) φράση, που αποδίδεται στον Che. Σημεία γραφής αυτά, όπως επίσης ότι (το αναφέρει ο ίδιος) “Πήρα το διδακτορικό μου από το Πανεπιστήμιο Παρίσι 10 _σσ. σήμερα Université Paris Nanterre, που είχε θέμα τη μελέτη του κομμουνισμού”
Σύμβουλος λοιπόν της προεκλογικής καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ _την είδηση έφερε στη δημοσιότητα η στήλη «Θεωρείο» της «Καθημερινής» της Κυριακής με τίτλο «ο Ν. Μαραντζίδης θα παρακολουθεί τις δημοσκοπήσεις και τα focus group της Κουμουνδούρου, θα συμμετέχει στις αναλύσεις για τον προεκλογικό σχεδιασμό, θα προτείνει τις κινήσεις με βάση την εικόνα που θα εισπράττεται, ενώ θα συμμετέχει και στον πρωινό καφέ παρουσία του Αλέξη Τσίπρα».
Διόλου τυχαία εξέλιξη αν αναλογιστεί κανείς ότι τα τελευταία χρόνια ο
Μαραντζίδης διατηρούσε στενότατες σχέσεις με το κόμμα της αξιωματικής
αντιπολίτευσης, αλλά και με τη ΝΔ και τα αστικά ΜΜΕ
Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα ο γνωστός… «σταλινολόγος» και ιστοριοδίφης είχε
βρει φιλόξενη στέγη και στην «Αυγή».
Να τον χαίρονται και όπως λέει και η γνωστή παροιμία του ελληνικού λαού «όμοιος
τον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα»…
Σημαιοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ!
Ο
εμμονικός αντικομμουνιστής
Ένας πολύ ενδιαφέρον τίτλος φιλοξενείται τις τελευταίες μέρες σε ενημερωτικές ιστοσελίδες αλλά και σε εφημερίδες. Τι λέει ο τίτλος; «Ο Νίκος Μαραντζίδης αναλαμβάνει την προεκλογική καμπάνια του Τσίπρα»... Ενδιαφέρον αν μη τι άλλο για το τι κόμμα είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ!
Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι «ιστορικός» που η καριέρα του έχει στηριχτεί αποκλειστικά στην παραχάραξη της Ιστορίας της κρίσιμης δεκαετίας του '40 στην Ελλάδα και στην κατασυκοφάντηση του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ο Ν. Μαραντζίδης μαζί με τον Στ. Καλύβα αποτελούν τους εκπροσώπους της αντικομμουνιστικής ιστοριογραφίας που έστησε πλυντήριο στα τάγματα ασφαλείας - που συνεργάζονταν με τους ναζί κατακτητές την περίοδο της Κατοχής (1940-1944). Αυτοί δημιούργησαν την εν Ελλάδι εκδοχή της θεωρίας των «δύο άκρων». Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι που φιλοξένησαν τις «ιστορικές έρευνες» του Μαραντζίδη ήταν οι μεγάλοι όμιλοι των αστικών ΜΜΕ καθώς και πλήθος ακροδεξιών ομάδων και γκρουπούσκουλων, που βρήκαν μία «επιστημονική δικαίωση» για τα αίσχη που κουβαλούσε η σκούφια τους.
Θαυμάστε την επιλογή Τσίπρα
Ο άνθρωπος λοιπόν που ανέλαβε την προεκλογική εκστρατεία του Τσίπρα είναι ο ίδιος που έχει πει κατά καιρούς τα εξής:
·
Στο
ερώτημα «γιατί να πάει Έλληνας με τους Γερμανούς;», απάντησε: Οι περισσότεροι ωθούνταν προς τους Γερμανούς
επειδή θεωρούσαν ότι προστατεύονταν από τις επιθέσεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ο οποίος σε
πολλές περιπτώσεις συμπεριφερόταν εκδικητικά εναντίον άλλων Ελλήνων με
εκτελέσεις αντιφρονούντων.
·
Στο
ερώτημα εάν είναι αντικομμουνιστής απάντησε: «Ναι, είμαι αντικομμουνιστής, όπως είμαι και αντιφασίστας. Είμαι αντίθετος σε κάθε ολοκληρωτισμό». Θιασώτης της θεωρίας των
«δύο άκρων» και της εξίσωσης του κομμουνισμού με τον φασισμό.
·
«Η
δράση αυτή του ΚΚΕ κατά τα χρόνια του Εμφυλίου και τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια
συνέβαλε αναμφίβολα στην ενίσχυση των αμυντικών και αυταρχικών αντανακλαστικών
του μετεμφυλιακού κράτους».
·
Πολλοί Έλληνες προσχώρησαν στο ΕΑΜ «γιατί απλούστατα δεν είχαν άλλη επιλογή, καθώς το
ΕΑΜ δεν δίσταζε να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους παράκουαν τις εντολές του».
Αυτός λοιπόν είναι ο γνωστός Μαραντζίδης που ανέλαβε την προεκλογική εκστρατεία Τσίπρα.
Καθόλου τυχαία, λοιπόν, τα ανιστόρητα πονήματα του Ν. Μαραντζίδη βρίσκουν χρηματοδότηση και στήριξη από διάφορα κέντρα, όπως το πανεπιστήμιο Yale των ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ενωση! Καθόλου τυχαία, επίσης, λίγα χρόνια πριν, «η Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν τον αντικομμουνισμό του Μαραντζίδη και την αθώωση εκ μέρους του των ταγμάτων ασφαλείας και του αισχρού ρόλου τους ενάντια στον λαό και την ηρωική ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση.
Να τον χαίρονται...!
Με την πρόσληψη του Μαραντζίδη από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε έναν γάμο και ένα διαζύγιο. Γάμος γιατί ο αρραβώνας είχε ήδη γίνει (πχ. η «Αυγή» φιλοξενούσε άρθρα του Μαραντζίδη, ο ίδιος ήταν ομιλητής σε εκδήλωση στο φεστιβάλ της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είχε μόνιμο στασίδι σε φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ sites)... «Διαζύγιο» γιατί φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για τα μάτια των αφεντικών ξεκόβει οριστικά ακόμα και από τους «δικούς του» ιστορικούς και τις αντίστοιχες ιστορικές επεξεργασίες, αφού προτιμάει με τον πλέον εμφατικό τρόπο τον συγγραφέα - σύμβολο του αντικομμουνισμού και εκλεκτό του Yale...
Σε κάθε περίπτωση το φυντάνι Μαραντζίδης, όπως και η σύνθεση της νέας εκλογικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ομολογούν αυτό που αισθάνονται πλέον ακόμη περισσότεροι: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά δεσμευμένος στο σύστημα. Τελικά, όταν ο Τσίπρας επικαλούταν το «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» μάλλον έβαζε τον εαυτό του στη θέση του Παπάγου...
Οι προοδευτικοί, αριστεροί και ριζοσπάστες έχουν πλέον έναν ακόμη λόγο να τιμωρήσουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για να ξοδεύεται η εμπιστοσύνη τους στον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν διστάζει να ξεπλένει ακόμα και τα χειρότερα πλυντήρια...
Στις 25 Ιουνίου μόνο ΚΚΕ!
Υ.Γ.: Αλήθεια, αφού τόσο ψάχνονται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για το πώς διευρύνεται η «συντηρητικοποίηση», πώς πιστεύουν ότι θα επιδράσει η επιλογή εκ μέρους τους του εμμονικού παραχαράκτη της Ιστορίας;
Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης (1966 _Θεσσαλονίκη) είναι επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμια Καρόλου (Πράγα), Βαρσοβίας Κεράλα (Ινδία) κλπ. ενώ βασικά του «ερευνητικά» ενδιαφέροντα αποτελούν «ο κομμουνισμός (πολιτική ιδεολογία, κόμματα και καθεστώτα), η πολιτική και εκλογική συμπεριφορά και οι εμφύλιοι πόλεμοι με έμφαση στον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο _1943 (;;) -1949. Έχει Διδακτορικό (Doctorat Nouveau Regime) Πολιτικής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Paris X-Nanterre με το βαθμό «Très Honorable avec Félicitations» δυο μεταπτυχιακά στην Πολιτική Κοινωνιολογία και την Κοινωνιολογία της Κουλτούρας και της Κοινωνικής Αλλαγής, όπως επίσης πτυχίο (Maitrise) Κοινωνιολογίας.
Μέχρι το 2019 επικεφαλής της Μονάδας Ερευνών Κοινής Γνώμης και Αγοράς του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Εφαρμοσμένων Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, την περίοδο 2014 - 2017 πραγματοποιούσε δημοσκοπήσεις για τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ.
336 σελίδες _ Εισαγωγή…
· 1. Από τη Σοβιετολογία στην Ιστορία του Σοβιετικού Κόσμου (σελ 33-63)
· 2. Πρόσβαση στα σοβιετικά αρχεία: δυσκολίες του παρελθόντος, αντιφάσεις του παρόντος (Victoria Prozorova-Thomas (σελ 67-91)
· 3. Η ιστορία του κομμουνισμού μέσα από την αλληλογραφία και τα ημερολόγια του Georgi Dimitrov και του Ivan Maiskij (Bernhard H. Bayerlein) σελ. 93-109
· 4. Από την πηγή στο αντικείμενο της ιστορίας: Σκίτσο μιας ιστορίας των προσωπικών κεφαλαίων των σοβιετικών αρχειακών κέντρων (Jean-Francois Fayet) σελ. 111-120
· 5. Αρχεία & μελέτη της εξωτερικής πολιτικής των λαϊκών δημοκρατιών (Antoine Marès) σελ 121-133
· 6. Πώς γράφεται σήμερα η ιστορία της ρουμανικής διπλωματίας κατά τα κομμουνιστικά χρόνια; (Irina Gridan) σελ 135-146
· 7. Νέα αρχεία, νέα ιστορία; εξωτερική πολιτική της ΛΔΓ (Pierre Jardin) σελ 147-155
· 8. Η διεθνής πολιτική της Πολωνίας μέσα από τα αρχεία της (Maria Pasztor) σελ 157-172
· 9. Κράτος-κόμμα και κοινωνία: νέες αναγνώσεις (Paul Gradvohl) σελς 173-182
· 10. Περιθωριακές ομάδες στη σταλινική κοινωνία (Sergueï Krasilnikov) σελ 183-196
· 11. Μια κοινωνικοπολιτική ιστορία του κρέατος στη Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας (Dariusz Jarosz) σελ 197-202
· 12. Κρέας και ερωτηματολόγια: νέες πηγές για μια νέα γραφή της ιστορίας (Andrea Pető) σελ. 203-225
o
Μπορεί το κρέας
να έχει τη δική του ιστορία; Η έκδοση πολυάριθμων έργων της δυτικής
ιστοριογραφίας το επιβεβαιώνει. Ωστόσο, μια ιστοριογραφική απουσία είναι
λυπηρή, αναφορικά με την Πολωνία μετά το 1944, καθώς ουσιαστικά συνοψίζεται η
ιστορία της Λαϊκής Δημοκρατίας –υποτακτικού δορυφόρου της ΕΣΣΔ στο «δεν υπάρχει κρέας». Ως εκ τούτου, η
παρούσα εργασία προσφέρει μια ανάλυση της στάσης των κομμουνιστικών αρχών και
της κοινωνίας απέναντι στο «πρόβλημα του κρέατος» _ουσιαστικά παντελής έλλειψη
στη χώρα αυτή του «υπαρκτού» από το 1944 έως το 1989.
Για να το θέσω ειρωνικά, η συστηματική έλλειψη, οι ελλείψεις στον εφοδιασμό,
που φυσικά δεν αφορούν μόνο το κρέας και τα υποπροϊόντα του, ήταν το
«καθημερινό ψωμί» των κυβερνώντων μετά το 1945 στην Πολωνία. Η ανάλυση των
εγγράφων που συνέταξε το κομμουνιστικό κράτος έδειξε ότι σε καμία στιγμή στην
ιστορία της δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν ικανοποιημένες οι ανάγκες της
κοινωνίας όσον αφορά τη διατροφή (σσ. εν ολίγοις πεινούσαν … σσ.2_ σε αντίθεση
με αυτά που βλέπαμε όσοι επισκεφτήκαμε τη χώρα εκείνα τα χρόνια στα
σουπερμάρκετ κλπ)
· 13. Το άνοιγμα των αρχείων μιας κομμουνιστικής πολιτικής αστυνομίας: η υπόθεση της Τσεχίας _από τη Zdena Salivarová στον Milan Kundera (Muriel Blaive) 227-230
· 14. Το Ολοκαύτωμα στην ανατολική Ευρώπη: νέες συνεισφορές, νέα ερωτήματα (Jean-Charles Szurek) σελ. 231-246
· 15. Εβραϊκή αντίσταση στην ΕΣΣΔ ενάντια στον σταλινισμό κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (Antonella Salomoni) σελ. 247-257
· 16. Το Ολοκαύτωμα στην Ουκρανία: νέα θέματα (Diane Afoumado) σελ 259-265
· 17. Πέρα από το Jedwabne (Krysztof Persak) σελ. 269-275
o σσ. Πογκρόμ Jedwabne: πρόκειται για χωριουδάκι στην Πολωνία, όπου Σεπ- 1939 καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα και στη συνέχεια –μέχρι το 1941, οι Εβραίοι της πόλης αποδεκατίστηκαν, κάποιοι κάηκαν ζωντανοί κλπ. (340 νεκρούς, ενώ άλλες εκτιμήσεις μιλούν για 2.000 _πάντως ο αριθμός των επιζώντων ήταν 125-302). Το προφανές _βλ. και Κατίν χρεώθηκε από την αστική ιστοριογραφία ως ένα ακόμη έγκλημα του Στάλιν
· 18. Ακαδημαϊκή και πολιτική χρήση του παρελθόντος Sonia Combe σελ 277-287
· 19. DDR_Ανατολική Γερμανία: Από τα αρχεία της αστυνομίας στη γερμανική κοινωνική ιστορία Thomas Lindenberger (συνέντευξη)
Προς τι; _θα πείτε αυτή η εκτενής αναφορά; Το ξαναγράψιμο της Ιστορίας κατά πώς βολεύει τα καθεστώτα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην πρώην ΕΣΣΔ φαίνεται πως είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από όσο υπολογίζουν. Οι λαοί αρνούνται να «καταπιούν» τη λυσσαλέα προσπάθεια να εμφανιστεί η ΕΣΣΔ, που τσάκισε το φασισμό, ως... «ανάλογη» του ναζιστικού καθεστώτος, ενώ ο ρόλος του Στάλιν _στον πόλεμο και γενικότερα αποδαιμονοποιείται και τιμώνται τα 27 εκατομμύρια Σοβιετικών (μαχητών και πολιτών), έδωσαν τη ζωή τους για να τσακιστεί ο φασισμός και να ελευθερωθεί η Ευρώπη.
Από την πλευρά του τα απανταχού κέντρα μελέτης _έτσι τα λένε τώρα συνεχίζουν υποχθόνια με νύχια και με δόντια και μεις … πεισματικά _
Καρδιά μου είναι τώρα ένα φαρδύ χωματένιο τσουκάλι,
που μπήκε πολλές φορές στη φωτιά.
που μαγείρεψε χιλιάδες φορές για τους φτωχούς
για τους ξωμάχους, για τους περατάρηδες
για τους εργάτες και για τις πικρές μανάδες τους,
για τον πεινασμένο Ήλιο, για τον κόσμο-ναι για όλο τον κόσμο-
ένα φτωχό, καπνισμένο μαυρισμένο τσουκάλι,
που κάνει καλά τη δουλειά του,
που βράζει άγρια ραδίκια του βουνού, κι αριά και που,
κανα κοψίδι κρέας,
κι από κάτου συδαυλίζουν τη φωτιά τα πεινασμένα αδέλφια μου,
καθένας βάζει και το ξύλο του,
καθένας καρτεράει το μερτικό του.
Με ένα ασφαλίτικο άρθρο στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής 6/09/2009, που θα το ζήλευαν ακόμα και οι παλαιοί διώκτες του ΚΚΕ, οι αρχιχαφιέδες Ρακιντζής και Πανόπουλος, συνεχίζεται και αποκτά νέα «ποιότητα» η αντικομμουνιστική επίθεση. Το δημοσίευμα του «Βήματος» δε διαφέρει σε τίποτα από τις δικογραφίες που συντάσσονταν στο Γενικό Επιτελείο Στρατού και στις Ασφάλεια Αθηνών - ΚΥΠ. Μια τέτοια δικογραφία οδήγησε και στην καταδίκη - εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, τον οποίο οι προβοκάτορες εκτελούν για δεύτερη φορά
Το δημοσίευμα - που αναγγέλλεται στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας - υπογράφει ο γνωστός αντικομμουνιστής Νίκος Μαραντζίδης (διδάσκει τα παιδιά μας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) και ένας ακόμη, ο Κ. Τσίβος, υπάλληλος της ελληνικής πρεσβείας στην Τσεχία, ενώ τη συνδρομή του έδωσε και ο επίσης γνωστός και μη εξαιρετέος καθηγητής (προέλευσης ΗΠΑ) Στάθης Καλύβας.
Σε αυτά πρέπει να προστεθεί ότι το πρόγραμμα πρόσβασης στα Τσεχοσλοβακικά αρχεία, στα οποία στηρίζεται το δημοσίευμα, χρηματοδοτήθηκε από το αμερικανικό πανεπιστήμιο του Γιέιλ, δηλαδή άμεσα ή έμμεσα από τις αμερικανικές υπηρεσίες. Και μόνο αυτό λέει πολλά...
Το άρθρο, λοιπόν, που αναφέρεται στο ΚΚΕ, έχει τον τίτλο «Οι κόκκινοι κατάσκοποι». Και επαναφέρει όσα «εύοσμα» ακούστηκαν από τα στρατοδικεία σκοπιμότητας και από τους ασφαλίτες κατηγόρους των κομμουνιστών και που μπορεί να διαβάσει καθένας στις εφημερίδες της δεκαετίας του 1950, στις δίκες χιλιάδων κομμουνιστών, που δικάστηκαν και εκτελέστηκαν με τον Μεταξικό νόμο 375/1936 «περί κατασκοπείας». Τίποτα διαφορετικό στο δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ από τις δικογραφίες που συντάσσονταν στο Γενικό Επιτελείο Στρατού και στις Ασφάλεια Αθηνών - ΚΥΠ. Και όπως υπογραμμίζει ο Μαραντζίδης, «η κατασκοπική δράση του ΚΚΕ ...κάθε άλλο παρά "κατασκευή της ΚΥΠ" υπήρξε, όπως θέλησε να την παρουσιάσει η προπαγάνδα του ΚΚΕ»!
Ο Νίκος Μπελογιάννης
εκτελείται για δεύτερη φορά!...
Και συνεχίζει ο προβοκάτορας Μαραντζίδης:
«Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ να οργανώνει ένα πολιτικό κόμμα υπηρεσίες κατασκοπείας και σαμποτάζ εις βάρος της ίδιας του της χώρας μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο αν αντιληφθούμε το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα ως μέρος του διεθνούς κομμουνιστικού συστήματος, ως έναν κρίκο αυτής της αλυσίδας που επιδίωξε με συστηματικότητα και σταθερότητα τη με κάθε μέσο ανατροπή του καπιταλιστικού στρατοπέδου και την εγκαθίδρυση κομμουνιστικών καθεστώτων παντού.
Η δράση αυτή του ΚΚΕ κατά τα χρόνια του Εμφυλίου και τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια συνέβαλε αναμφίβολα στην ενίσχυση των αμυντικών και αυταρχικών αντανακλαστικών του μετεμφυλιακού κράτους».
Αυτός ο καθηγητής, λοιπόν, που μαζί με τον Στ. Καλύβα δεν δίστασαν να εμφανίσουν τους ταγματασφαλίτες ως αθώα θύματα του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, ως κυνηγημένους που εντάχθηκαν στα Τάγματα Ασφαλείας, για να γλιτώσουν από τη σφαγή (!), αυτός λοιπόν δεν διστάζει και τώρα, μαζί με τον υπάλληλο της πρεσβείας, να παρουσιάσει τις διώξεις και τη δολοφονία χιλιάδων κομμουνιστών, ΕΑΜιτών και άλλων αγωνιστών ως αποτέλεσμα των αμυντικών αντανακλαστικών(!) του αστικού κράτους, αθωώνοντας έτσι τον εκ φύσεως αντιλαϊκό κατασταλτικό χαρακτήρα και ρόλο του και τους απηνείς διωγμούς που οργάνωσε μαζί με τους Εγγλέζους και τις ΗΠΑ κατά του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Και αποδίδει στους λαϊκούς αγωνιστές υπαιτιότητα για το θάνατό τους!
Από την άλλη, οι ίδιοι προβοκάτορες, χαρακτηρίζουν το ΚΚΕ ως κόμμα κατασκοπείας, ως κόμμα που στράφηκε κατά των συμφερόντων της χώρας, ας είναι το ΚΚΕ που έδωσε στον αγώνα για τα λαϊκά συμφέροντα χιλιάδες και χιλιάδες από τα καλύτερα παιδιά του. Αξιος ο μισθός των προβοκατόρων...
Στη διάρκεια της πολύχρονης παρανομίας του (περισσότερα από 40 χρόνια συνολικά το ΚΚΕ ήταν παράνομο) το Κόμμα μας υποχρεώθηκε να δρα με αντίστοιχο τρόπο, τέτοιον που επέβαλαν οι συνθήκες. Και φυσικά δεν διανοήθηκε ούτε στιγμή να απολογηθεί στους παντοειδείς διώκτες του για τις όποιες μορφές δράσης αποφάσιζε να χρησιμοποιήσει, είτε αυτές αφορούσαν ασυρμάτους, πλαστές ταυτότητες και διαβατήρια, τυπογραφεία και πολυγράφους, ακόμα και όπλα, είτε και οτιδήποτε άλλο έκρινε.
Η παράνομη δράση του ΚΚΕ συγκροτεί πολλές από τις καλύτερες σελίδες της πολυκύμαντης πορείας του, για τις οποίες οι νεότεροι κομμουνιστές είναι περήφανοι. Και όχι μόνο δεν απολογούμαστε, αλλά και τις υπερασπίζουμε από τις επιθέσεις ισχυρότατων ιμπεριαλιστικών κρατών, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού. Δήλωση μετανοίας το ΚΚΕ δεν υπέγραψε και ούτε τους φοβάται. Πόσο μάλλον το ΒΗΜΑ και τους Μαραντζίδηδες...
Στην παράνομη σκληρή ζωή του - αλλά και στη νόμιμη - το ΚΚΕ είχε την πολύμορφη συμπαράσταση και βοήθεια αδελφών Κομμουνιστικών Κομμάτων, εξουσίας και μη. Τη βοήθειά τους είχε και κατά την περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946 - 1949 και αργότερα. Πολύ μεγάλη ήταν και η βοήθεια που προσέφεραν τα σοσιαλιστικά κράτη στους πάνω από 60.000 πολιτικούς πρόσφυγες, που εγκαταστάθηκαν εκεί, μετά την υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Αυτά τα κράτη και τα αντίστοιχα Κομμουνιστικά Κόμματα ήταν φίλοι του ελληνικού λαού. Αντίπαλοι ήταν με το ελληνικό κράτος και τα αστικά κόμματα.
Το ΚΚΕ είναι περήφανο
για τη διεθνιστική αλληλεγγύη και βοήθεια
που δέχτηκε και που έδωσε.
Αυτό κάνει επί 100+ χρόνια
και αυτό θα συνεχίσει να κάνει στον αιώνα τον άπαντα,
αντιπαλεύοντας τον αντικομμουνιστικό οχετό
κάθε μορφής και προέλευσης.
Έχει σημασία να δει κανείς σε ποια πολιτική στιγμή ξετυλίγεται ο παραπάνω χυδαίος αντικομμουνισμός και η βρώμικη συκοφαντία, ως συνέχεια της ίδιας που ξεκίνησε πριν από δυο χρόνια. Είναι η στιγμή που εμφανίστηκε και διαρκεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση, η φάση που το αστικό πολιτικό σύστημα συναντά δυσκολίες στη λειτουργία του. Είναι η στιγμή που η επίθεση κατά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων εντείνεται και απλώνεται η δυσαρέσκεια. Ο στόχος τους, λοιπόν, είναι το ΚΚΕ, ακριβώς επειδή ανησυχούν μην ξεσπάσει η λαϊκή αντίδραση.
Αυτόν το στόχο υπηρετούν και τα συνεχή δημοσιεύματα του ΒΗΜΑΤΟΣ για το σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ, το οποίο μάλιστα εμφανίζουν ως την αιτία που ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος! Με αυτήν την παραχάραξη της Ιστορίας ΤΟ ΒΗΜΑ συντονίζεται απόλυτα με την αντικομμουνιστική εκστρατεία της ΕΕ. Και προκειμένου να αθωώσει τα άλλα ιμπεριαλιστικά κράτη (Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ), που οι αντιθέσεις τους με τις Γερμανία του Χίτλερ - Ιαπωνία οδήγησαν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζει με μια ταχυδακτυλουργία ως υπεύθυνη τη Σοβιετική Ενωση, που και οι δύο ιμπεριαλιστικές πλευρές - και η φασιστική και η «δημοκρατική» - ήθελαν να εξοντώσουν.
Μια που ο Ν. Μαραντζίδης ασχολείται με την Ιστορία και συχνά γράφει στις εφημερίδες του Συγκροτήματος, ίσως κάπου θα διάβασε για τα έργα και τις ημέρες των εφημερίδων ΒΗΜΑ και ΝΕΑ (παλιότερα ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ και ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ), ιδιαίτερα για το ρόλο αυτών των εφημερίδων στην Κατοχή. Τότε που ο ιδρυτής τους Δημ. Λαμπράκης την κοπάνησε στην Αίγυπτο, όλα τα χρόνια που οι κομμουνιστές έχυναν ποταμούς αίματος, ενώ οι εφημερίδες του συνέχισαν να κυκλοφορούν υμνώντας τους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές...
Ισως ακόμα να διάβασαν συνολικά για το ρόλο των εφημερίδων του Συγκροτήματος Λαμπράκη κατά τον 20ό αιώνα. Θα είδαν οπωσδήποτε ότι δεν απουσίασε από καμιά αντιλαϊκή συνωμοσία, αντίθετα πάντα πρωτοστατούσε. Και έπαιζε επιδέξια τον ταξικό ρόλο του, ως Συγκρότημα στήριξης της αστικής εξουσίας. Άλλοτε ο ρόλος των δύο εφημερίδων ήταν ωμά αντικομμουνιστικός και άλλοτε ευέλικτα. Αν και όργανα των κομμάτων των «Φιλελευθέρων», πήγαν και με τον Παπάγο όταν χρειάστηκε, κατά του Πλαστήρα (κυριολεκτικά «τι Πλαστήρας τι Παπάγος»), αλλά και στήριξαν στην πρωθυπουργία τον Ιωάννη Μεταξά, πάλι όταν χρειάστηκε. Ενώ το 1965, αν και υποστηρικτές του Γεωργίου Παπανδρέου και της Ενωσης Κέντρου, στήριξαν τους λεγόμενους αποστάτες. Ηταν τότε που οι οπαδοί του Κέντρου έκαιγαν στους δρόμους ΤΑ ΝΕΑ.
Ας γράψει κάτι απ' αυτά ο Μαραντζίδης, μαζί με τον άλλον, τον υπάλληλο της ελληνικής πρεσβείας στην Τσεχία...
Ριζοσπάστης _
Του Μάκη
ΜΑΪΛΗ
Η αμερικανόπνευστη
παραχάραξη της Ιστορίας
Γράφει 26-Δεκ-2004 ο \\ Ευάγγελος Μαχαίρας
Εκτός, όμως, από τους Φλάισερ και Παπαχελάδες, που ασχολήθηκαν με ορισμένα μεμονωμένα γεγονότα, επιχειρείται τα τελευταία χρόνια μια ολοκληρωτική άρνηση της Εθνικής μας Αντίστασης και δικαίωση της συνεργασίας με τους κατακτητές, δηλαδή του δοσιλογισμού και του ταγματασφαλιτισμού. Ελληνοαμερικάνοι, αλλά και Ελληνες συγγραφείς εκδίδουν δήθεν επιστημονικά ιστορικά βιβλία, με τα οποία υποστηρίζουν ότι η Εθνική Αντίσταση ήταν καταστροφή για τον τόπο, ενώ τα Τάγματα Ασφαλείας έσωσαν την Ελλάδα και πρέπει να τους αποδοθούν οι πρέπουσες τιμές.
Η εκστρατεία αυτή ξεκίνησε από αμερικανικά Πανεπιστήμια (και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) με τον τίτλο «Νέες τάσεις στη μελέτη του εμφυλίου». Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Γέιλ Στάθης Καλύβας, εξαγγέλλοντας την «απομάκρυνση της έρευνας από τις επιστημονικά στείρες ανησυχίες που κυριάρχησαν μέχρι σήμερα», παρέθεσε στο βιβλίο του αυτό ένα δεκάλογο με θέσεις, που, κατά τη γνώμη του, συμπυκνώνουν τις σύγχρονες μεθόδους, τη «φρέσκια ματιά» και τα «νέα πορίσματα» της ιστοριογραφικής σχολής που φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν.
Δεν πρόκειται, δηλαδή, για τις γνωστές αθλιότητες των ταγματασφαλιτών, των χιτών, των Μάυδων, των Εασάδων, Τσαούς - Αντώνηδων κλπ., που ακούγαμε όλ' αυτά τα χρόνια των διωγμών που περάσαμε. Πρόκειται για επιστημονικοφανείς θεωρίες, που μας έρχονται από τα διασημότερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, αλλά και από το δικό μας Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας, δηλαδή της Θεσσαλονίκης, απ' όπου ξιφούλκησε ένας έτερος Καππαδόκης, Νίκος Μαραντζίδης, επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης. Οι βασικές κατευθύνσεις της νέας ιστοριογραφίας είναι:
· «Αποφόρτιση και αποστασιοποίηση» από τη μέχρι τώρα διδασκόμενη (έστω και διαστρεβλωμένη) Ιστορία περί της Εθνικής Αντίστασης.
· «Αποφυγή ηρωοποίησης των αγωνιστών».
· «Αποφυγή δαιμονοποίησης των συνεργατών των κατακτητών».
· «Ξεπέρασμα απλουστευτικών εννοιολογικών σχημάτων».
Το κεντρικό, όμως, σημείο της νέας ιστοριογραφίας είναι:
1. Μετάθεση της έναρξης του εμφυλίου πολέμου από το 1946 (συγκρότηση του ΔΣΕ) στο 1943, όταν, δηλαδή, έγιναν οι πρώτες συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με «εθνικιστικές αντιστασιακές» οργανώσεις και τα Τάγματα Ασφαλείας.
2. Προβολή της «ερυθράς βίας» του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, σαν το κλειδί για την ερμηνεία του «φαινομένου της συνεργασίας με τις κατοχικές Αρχές» και κυρίως του ένοπλου δοσιλογισμού. Το δεύτερο αυτό θέμα πραγματεύονται ο Στάθης Καλύβας σ' ένα άρθρο του με τον τίτλο «Κόκκινος τρόμος: Η αριστερή βία στη διάρκεια της κατοχής» και ο Ν. Μαραντζίδης στο βιβλίο του «Γιασασίν Μιλέτ».
Βασικό στοιχείο της επιχειρηματολογίας και των δύο είναι ότι η ιστορία της δεκαετίας του '40 πρέπει να ξαναγραφεί με βάση λεπτομερείς τοπικές έρευνες σε όλους τους νομούς της χώρας, αλλιώς οι βεβιασμένες ερμηνείες είναι δείγμα προχειρότητας.
Και προσπάθεια αθώωσης των Γερμανών...
Μέχρι σήμερα, ο Καλύβας έκανε έρευνα στο νομό Αργολίδος - Κορινθίας και μία σε επαρχία του νομού Πέλλας, ο δε Μαραντζίδης σε μια τουρκόφωνη κοινότητα Ποντίων της Μακεδονίας (που είχαν αρχηγό τον Κιτσά - Μτατζάκ). Και όμως, με αυτά τα ελάχιστα στοιχεία (ενάμιση νομού επί συνόλου 52), κατέληξαν στο συμπέρασμα της «εμφύλιας βίας σε όλη την επικράτεια» και ομολογούν ότι η προσπάθειά τους σκοπό έχει την αμφισβήτηση της κρατούσας άποψης για τον εμφύλιο πόλεμο, ότι η Αριστερά υπήρξε το κύριο θύμα της βίας. «Η βία του ΕΑΜ, ισχυρίζεται, υπήρξε πρωτογενής, ενώ η βία των κατοχικών δυνάμεων ήταν δευτερογενής, δηλαδή αμυντική! Φαινομενικά αυτονόητες περιπτώσεις γερμανικής τρομοκρατίας ή δεξιάς "λευκής" τρομοκρατίας, μπορεί να οδηγήσουν σε παραπλανητικές ερμηνείες, αν αποσυνδεθούν από την κόκκινη τρομοκρατία και δεν τοποθετηθούν στην πλήρη σειρά των γεγονότων όπου ανήκουν».
Δηλαδή, οι Γερμανοί δεν κατέλαβαν την Ελλάδα με τη βία και δεν τρομοκρατούσαν τον πληθυσμό της, δε λεηλάτησαν την οικονομία μας και δεν προκάλεσαν το λιμό του 1941/42 με τις εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και συνεπώς δεν έπρεπε να τους ενοχλήσουμε, αλλά να συνεργαστούμε μαζί τους. Επιτιθέμενοι, λοιπόν, ήσαν οι Ελληνες και αμυνόμενοι οι Γερμανοί!
...και των ταγματασφαλιτών
Ο Μαραντζίδης, στη μελέτη του, αφιερώνει μόνο μια σελίδα στις βιαιότητες των ταγματασφαλιτών και 22 στις «βιαιότητες» του ΕΛΑΣ. Το συμπέρασμά του συνεπώς είναι ότι τα Τάγματα Ασφαλείας περιορίστηκαν σε αμυντικό αγώνα και δεν είναι συχνοί οι εκ μέρους τους φόνοι αμάχου πληθυσμού, ενώ εμείς που ζήσαμε τα γεγονότα ξέρουμε ότι οι ταγματασφαλίτες έκαναν, μαζί με τους Γερμανούς ή και μόνοι τους, επιδρομές στα χωριά και σκότωναν αμάχους, γιατί τους αντάρτες δεν τολμούσαν να τους αντιμετωπίσουν, έκαιγαν σπίτια, λεηλατούσαν, βίαζαν γυναίκες και παρέδιδαν στους Γερμανούς όσους από τους συλλαμβανομένους δεν τους σκότωναν οι ίδιοι και οι Γερμανοί τους εκτελούσαν είτε επί τόπου, είτε σε διάφορες τοποθεσίες που διάλεγαν για αντίποινα, όπως Μονοδένδρι, Κοκκινόλουτσα, Παληόχουνη, Σκοπευτήριο Καισαριανής κλπ.
Ο Καλύβας αθωώνει τους ταγματασφαλίτες γι' αυτές τις πολυάριθμες συλλήψεις και εκτελέσεις, με το επιχείρημα ότι τους άοπλους ΕΑΜίτες δεν τους παρέδιδαν στους Γερμανούς οι ταγματασφαλίτες, αλλά οι χωρικοί, κάνοντας έτσι «επανάσταση» κατά του ΕΛΑΣ! Οι δε εκτελέσεις από τους Γερμανούς αποδίδονται με άχρωμους όρους, όπως «τουφεκισμός», «αντίποινα», «τιμωρία», «ενέργειες». Η λέξη τρομοκρατία αποδίδεται αποκλειστικά στην ΕΑΜική πλευρά.
Συνηγορία προς την άποψη αυτή αποτέλεσε το βιβλίο του γνωστού λογοτέχνη Θανάση Βαλτινού, που μετά την «κάθοδο των εννέα» όπου περιγράφει το μαρτύριο εννέα μαχητών του ΔΣΕ Πελοποννήσου, που κρύφτηκαν μετά τη διάλυσή του σε μια υπόγεια σπηλιά, έγραψε την περίφημη «Ορθοκωστά», στην οποία παραθέτει αφηγήσεις κρατουμένων ταγματασφαλιτών και συνεργατών των κατακτητών, για να αποδείξει ότι ο ΕΛΑΣ διατηρούσε στρατόπεδα κρατουμένων, όπου βασανίζονταν και εκτελούνταν οι κρατούμενοι, χωρίς καμία μαρτυρία από την αντίθετη πλευρά και με αποσιώπηση του τρόπου, με τον οποίο οι κρατούμενοι αυτοί απελευθερώθηκαν (από τους Γερμανούς που έφτασαν στην περιοχή, καθοδηγούμενοι από τους συγγενείς τους και τους βρήκαν σε μια τοποθεσία που τους άφησαν επίτηδες αφρούρητους οι αντάρτες).
Ο Ευάγγελος
Μαχαίρας (Αγιωργήτικα Αρκαδίας, 1918 – 13 Νοεμβρίου 2015 ήταν
δικηγόρος (πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, 1981 – 1984)
δημοσιογράφος, συνθέτης, συγγραφέας και αγωνιστής της Εθνικής
Αντίστασης (διοικητής του ΕΛΑΣ). Το 1940 – 1941 πολέμησε ως έφεδρος
ανθυπολοχαγός στο Αλβανικό μέτωπο και τραυματίσθηκε ενώ του απονεμήθηκε
αριστείο ανδρείας.
Το 1947 συνελήφθη και εκτοπίσθηκε αρχικά στην Ικαρία και αργότερα στη
Μακρόνησο. Υπήρξε μέλος πολλών οργανισμών για την προαγωγή της διεθνούς
ειρήνης, για την επίτευξη της οποίας υπηρέτησε ως πρόεδρος της Ελληνικής
Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (εκλέχθηκε το 1989) και πρόεδρος του
Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης (1990). Ήταν παντρεμένος 43 χρόνια με την ηθοποιό
Δάφνη Σκούρα.
_________________________________________________________
Δείτε και Σιγά την αποκάλυψη! Του Κώστα Σκολαρίκου μέλος της ΚΕ & υπεύθυνου
του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ _
Τα
αποχαρακτηρισμένα έγγραφα και οι χαρακτηρισμένοι απολογητές της καπιταλιστικής
εξουσίας
Μια πρώτη κριτική στο βιβλίο
του Ν. Μαραντζίδη “Στη σκιά του Στάλιν”_
στη σκιά του καπιταλισμού,
η αιώνια σκοτεινιά των απολογητών του
Κάθε βιβλίο Ιστορίας δεν αποτελεί ένα άθροισμα ιστορικών πηγών, ούτε οι εκτιμήσεις του μια απλή προέκταση των ιστορικών ντοκουμέντων. Την επιλογή της θεματολογίας και των αντίστοιχων ντοκουμέντων, τη μέθοδο της ιστορικής μελέτης και πολύ περισσότερο τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας τα επηρεάζει η πολιτική και ταξική τοποθέτηση του ιστορικού - συγγραφέα του.
Αυτό πρέπει να θεωρείται δεδομένο σε μια κοινωνία ταξικής εκμετάλλευσης, αφού όσοι όρκοι επιστημονικής αντικειμενικότητας κι αν δοθούν, δεν είναι ικανοί να υπερβούν το ταξικό χάσμα ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και στους υπό εκμετάλλευση. Με αυτήν την έννοια, κάθε βιβλίο κάθε ιστορικού που υπερασπίζεται την καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν είναι δυνατόν να αντικρίζει την Ιστορία από τη σκοπιά των συμφερόντων και των πόθων των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.
Ωστόσο, στην περίπτωση του Ν. Μαραντζίδη δεν μπορούμε να μιλήσουμε απλά για έναν αστό ιστορικό που αντιμετωπίζει τα ιστορικά τεκταινόμενα μέσα από τα «ταξικά γυαλιά» του. Και αυτό γιατί προχωρά παραπέρα, αφού σκόπιμα επιχειρεί να «προσαρμόσει» τα ιστορικά γεγονότα στην προκρούστεια κλίνη των απαιτήσεων ενός προκατασκευασμένου αντικομμουνιστικού αφηγήματος - ιδεολογήματος.
Επομένως, κάθε βιβλίο του Μαραντζίδη δημιουργεί σε κάθε επίδοξο κριτικό του το ίδιο πρόβλημα: Από πού να αρχίσει την κριτική του; Διότι δίπλα στις αρχειακές πηγές, το περιεχόμενο των οποίων αποδίδεται συχνά παραπλανητικά, συνυπάρχουν συνειδητές στρεβλώσεις, εσκεμμένες παραλείψεις, μισές αλήθειες (χειρότερες κι από ψέματα), επιλεκτικές (και συμβατές με το αντικομμουνιστικό αφήγημα) προσωπικές μαρτυρίες, προβληματικές εκτιμήσεις και μια επιλεκτικά διφορούμενη γλώσσα. Ολα μαζί επιδιώκουν να προωθήσουν τις πολιτικές και ταξικές στοχεύσεις του συγγραφέα.
Από αυτήν τη σκοπιά, το πρόσφατο βιβλίο του Ν. Μαραντζίδη «Στη σκιά του Στάλιν» (εκδ. «Μεταίχμιο», Αθήνα, 2023) κινείται στις ράγες των προηγούμενων, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις.
Βέβαια, ο Μαραντζίδης επιχειρεί να μεταφέρει το επίκεντρο της ιστορικής τεκμηρίωσης των θέσεών του, από τον χαοτικό και αντιφατικό κόσμο των προσωπικών μαρτυριών, στον επιστημονικά «στιβαρότερο» κόσμο των ιστορικών αρχείων. Παράλληλα, φροντίζει να λειάνει παλιότερες εξόφθαλμα λαθεμένες και αντιδημοφιλείς τοποθετήσεις του. Για παράδειγμα, δεν αποδίδει την τεράστια ανάπτυξη και επιρροή του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στην Ελλάδα της τριπλής φασιστικής Κατοχής στην οικονομική στήριξη που του παρείχαν οι Βρετανοί ή στη βία που ασκούσε, όπως υποστήριζε παλιότερα1. Ούτε επιχειρεί να δικαιολογήσει τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Ομως, η όποια μεθοδολογική και ερμηνευτική αναδίπλωσή του δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας επιστημονικής ανέλιξής του. Αντίθετα, αποτελεί συνέπεια της πολεμικής που του ασκήθηκε και της θέλησής του να παρουσιαστεί ως περισσότερο αντικειμενικός. Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρεί να καταστήσει τις αντικομμουνιστικές θέσεις του πιο ευκολοχώνευτες και επομένως αποδεκτές από ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, έτσι ώστε το βιβλίο του να αποτελέσει βιβλίο αναφοράς για την Ιστορία του ΚΚΕ2. Ετσι κι αλλιώς, ο πιο εκλεπτυσμένος αντικομμουνισμός διευκολύνει και διευκολύνεται από την πρόσφατη πολιτική του σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιος είναι ο σκοπός της έρευνας;
Η έρευνά του, που σημειώνουμε ότι χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Yale, είναι συμβολή στην προσπάθεια για αποδυνάμωση του ΚΚΕ και του κομμουνιστικού κινήματος.
Η εκτίμηση αυτή φανερώνεται ξεκάθαρα στον επίλογο του έργου του, όπου αναφέρει:
«...από τις πρώτες ημέρες της ύπαρξής του ένα ανθεκτικό, χαρακτηριστικό και πολύ διακριτό γνώρισμα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος ήταν ο διττός χαρακτήρας του: το σεχταριστικό και νομιμόφρον προς το διεθνές κομμουνιστικό κέντρο κόμμα συνυπήρχε και ανταγωνιζόταν με τις "λικβινταριστικές" τάσεις - με άλλα λόγια με την προθυμία σύναψης συμμαχιών με τους σοσιαλδημοκράτες - οι οποίες αναπόφευκτα ταυτίζονταν με την επιθυμία για ορισμένη ανεξαρτησία από το κέντρο και για κάποια χαλάρωση των κομμουνιστικών οργανωτικών πειθαρχιών (συμπεριλαμβανομένης της κατά καιρούς επιθυμίας απαλλαγής από το "Κ", δηλαδή το κομμουνιστικό στον τίτλο του κόμματος). Ωστόσο, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη σε άλλα κομμουνιστικά κόμματα, στην ελληνική περίπτωση η στρατηγική της ιδεολογικής και οργανωτικής αγκύλωσης και νομιμοφροσύνης προς τη Μόσχα υπερίσχυε ανελλιπώς της στρατηγικής του "λικβινταρισμού" μέχρι το 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μη κομμουνιστικό κόμμα, αν και ανήκον στη ριζοσπαστική Αριστερά, απέκτησε ηγεμονική θέση στους κόλπους της ελληνικής Αριστεράς. Αλλά τότε υπήρξε μια ουσιώδης διαφορά: δεν υπήρχε πλέον η ΕΣΣΔ να επηρεάσει τις εξελίξεις ή έστω να αποτελέσει ένα μοντέλο αναφοράς»3.
Δεν θα ασχοληθούμε με διάφορες προβληματικές διατυπώσεις και εκτιμήσεις του παραπάνω αποσπάσματος. Σε αυτό αναφερόμαστε μόνο γιατί, εμμέσως αλλά σαφώς, ο Μαραντζίδης ανακοινώνει ότι διαχρονικά υπερασπίζεται εκείνες τις δυνάμεις που ήθελαν να αλώσουν το ΚΚΕ από τα μέσα, να το μετατρέψουν σε έναν ακίνδυνο σοσιαλδημοκρατικό φορέα. Γι' αυτό και μνημόνευσε στη διάρκεια της βιβλιοπαρουσίασης τον Γρηγόρη Φαράκο ως τον σημαντικότερο κομμουνιστή ηγέτη μεταπολεμικά. Επιπλέον, εκτιμά ότι αυτές οι προσπάθειες βρήκαν δικαίωση το 2012, με την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν θα επικεντρώσουμε στην ανάδειξη ιστορικών λαθροχειριών και διαστρεβλώσεων του Μαραντζίδη4, κάτι που άλλωστε δεν μπορεί να γίνει στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου. Γι' αυτό και θα μείνουμε, προς το παρόν, στο αντικομμουνιστικό αφήγημα που προβάλλει. Το βασικό επιχείρημα του Μαραντζίδη είναι ότι οι κομμουνιστές πίστευαν μεταφυσικά στη σοσιαλιστική επανάσταση και στην πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο:
«Ο κομμουνιστής έπαιρνε δύναμη από τον παγκόσμιο χαρακτήρα της ιδεολογίας του και διαμόρφωνε βεβαιότητες, τις βεβαιότητες μιας τελεολογίας, μιας πίστης σχεδόν θρησκευτικού χαρακτήρα...»5.
Η απόπειρα παραλληλισμού του κομμουνιστικού κινήματος με τη θρησκευτική πίστη υπενθυμίζεται διαρκώς στον αναγνώστη μέσα από τον χαρακτηρισμό κομμουνιστών ως «χιλιαστών», «ιησουιτών» κ.λπ. Η προσπάθεια αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία, ούτε και καινοτόμα. Ωστόσο, επιτρέπει στον συγγραφέα να πραγματεύεται το εργατικό κίνημα και κατά προέκταση τη συνειδητή του πρωτοπορία, τους κομμουνιστές, όχι ως γέννημα της υπαρκτής υλικά ταξικής πάλης, αλλά ως μια πίστη, μια δοξασία προερχόμενη από τον νεφελώδη κόσμο των ιδεών. Μια δοξασία ανίκανη να εφαρμοστεί, αλλά ικανή να κατανοηθεί ψυχολογικά.
Ετσι, ξεμπλέκει εύκολα με την αιτιολόγηση της κίνησης εκατομμυρίων μαζών εργατικών - λαϊκών δυνάμεων διεθνώς, παρουσιάζοντάς τη, λίγο έως πολύ, ως ψευδαίσθηση ή ως συλλογική παράνοια. Παράλληλα, αποκρύπτει τη δική του στράτευση υπέρ της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που παρουσιάζεται έντεχνα ως φυσική και ορθολογική.
Το χτύπημα του προλεταριακού διεθνισμού
Η παρουσίαση της πάλης για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού ως απόρροιας θρησκευτικής πίστης δίνει στη συνέχεια τη δυνατότητα στον Μαραντζίδη να ερμηνεύσει με εξίσου ανορθολογικούς όρους τη στήριξη των κομμουνιστών στην ΕΣΣΔ και στην Κομμουνιστική Διεθνή:
«Αυτό το διεθνές κέντρο δεν ήταν απλώς συμβολικό ούτε θεωρητικό. Ούτε ήταν απλώς δύναμη, όπως κάποιοι νομίζουν. Ηταν ένα εκπληκτικό σύνολο ανθρώπων και δικτύων, που έχοντας ενθουσιασμό, αυταπάρνηση και πόρους υπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό: την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ και, μέσω αυτής, την παγκόσμια επανάσταση, όπως πίστευαν. Αν κάτι θέλω να αναδείξω στο βιβλίο ετούτο, είναι ακριβώς η εντυπωσιακά πολύπλοκη παγκόσμια διάσταση ενός κινήματος που ξεπέρασε τα σύνορα με τέτοιον τρόπο που, μέχρι σήμερα, μόνο οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες μπορούν να υπερηφανευτούν ότι το έχουν κάνει».
«Οι αντισοβιετικοί κομμουνισμοί (πρωτίστως οι τροτσκιστές στην αρχή, σταδιακά και οι άλλοι) αποτέλεσαν σέχτες ή αιρέσεις στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας θρησκείας που το δικό της Βατικανό ήταν η Μόσχα»6.
Για τον Μαραντζίδη, λοιπόν, η συγκρότηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και της Κομμουνιστικής Διεθνούς σχετίζεται αποκλειστικά με αυτήν τη «μεταφυσική», «θρησκευτική πίστη» στην παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση. Καμία σημασία δεν δίνει στην προηγούμενη ανάπτυξη του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος, στα εργατικά κινήματα που εμφανίστηκαν ήδη από την εποχή των αστικών επαναστάσεων, στη συγκρότηση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στη διάρκεια του 19ου αιώνα.
Καμία σημασία δεν αποδίδει στην εργατική - λαϊκή αντίδραση στον Α' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, στην επίδραση της νικηφόρας Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, στο ξέσπασμα άλλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων και εξεγέρσεων μετά το τέλος του πολέμου. Ειδικά για την Οκτωβριανή Επανάσταση, θέλοντας να σβήσει τη διεθνή σημασία της κοινωνικής - πολιτικής σοσιαλιστικής επανάστασης, την εξομοιώνει με την επίδραση μονοθεϊστικών θρησκειών.
Ανάλογα, στην περίπτωση της Ελλάδας, «ξεχνά» τη δοκιμαζόμενη εργατική τάξη στις αρχές του 20ού αιώνα, τα θύματα των πολεμικών αναμετρήσεων και τους πρόσφυγες, τους αγώνες όλων των προηγούμενων και την ανάγκη ανάδειξης μιας πολιτικής πρωτοπορίας σε αυτούς τους αγώνες. Εξίσου αποσιωπά ότι όλες οι αποφάσεις του ΣΕΚΕ και μετέπειτα του ΚΚΕ δοκιμάστηκαν και κρίθηκαν όχι στο πλαίσιο θεολογικών αναζητήσεων, αλλά σε συνθήκες σκληρών ταξικών αναμετρήσεων, όπως ενάντια στην πείνα και την επιστράτευση την περίοδο της τριπλής φασιστικής Κατοχής. Ετσι διαμορφώθηκαν οι ισχυροί δεσμοί των κομμουνιστών με τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.
Στόχος του Μαραντζίδη είναι να αποκρύψει τον διεθνή χαρακτήρα της ταξικής πάλης, ο οποίος αποτελεί το υπόβαθρο της διεθνούς οργάνωσης της εργατικής τάξης. Γι' αυτό παρουσιάζεται ακόμα και να «ξεχνά» ότι πολύ πριν από τους μπολσεβίκους, την Οκτωβριανή Επανάσταση και την Κομμουνιστική Διεθνή, οι Μαρξ και Ενγκελς πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση της Α' Διεθνούς των Εργατών. Η τελευταία ξεπέρασε τα εθνικά σύνορα και παρήκμασε έπειτα από την ήττα της Παρισινής Κομμούνας, αφού πρώτα επιχείρησε να συντονίσει την κοινή δράση των εργατών στις δύο όχθες του Ρήνου και μάλιστα εν μέσω πολέμου.
«Ξεχνά» ακόμα τη συγκρότηση της Β' Σοσιαλδημοκρατικής Διεθνούς, καθώς και ότι όταν η πλειοψηφία των κομμάτων - μελών της αθέτησαν την κοινή τους υπόσχεση να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε σοσιαλιστική επανάσταση, μια σειρά από κόμματα (όπως αυτό των μπολσεβίκων), οι επαναστατικές πτέρυγες άλλων και συνδικαλιστικές οργανώσεις επιχείρησαν να συντονίσουν την αντιπολεμική τους δράση. Φυσικά, αυτό προϋπέθετε τη συνειδητοποίηση των κοινών συμφερόντων εθνικά διαφορετικών τμημάτων της εργατικής τάξης ενάντια στους κοινούς τους ταξικούς εχθρούς, την αποδοχή δηλαδή του προλεταριακού διεθνισμού και της διεθνικής οργάνωσης των επαναστατών σοσιαλιστών.
Με άλλα λόγια, η διεθνής οργάνωση του κομμουνιστικού κινήματος δεν αποτέλεσε ένα κάποιο σοβιετικό εφεύρημα - όπως θέλει να μας πει ο Μαραντζίδης - αλλά συνέχεια της συνολικής πορείας του εργατικού συνδικαλιστικού και σοσιαλιστικού κινήματος, που ανδρώθηκε και ωρίμασε στο πλαίσιο των ταξικών αντιθέσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Εξάλλου, ο Μαραντζίδης που τάσσεται αναφανδόν υπέρ των διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων (ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.) και των διαφόρων διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.λπ.), που φτιάχτηκαν για να υπηρετούν και να θωρακίζουν την καπιταλιστική εξουσία, ο Μαραντζίδης που χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Yale για να εκπονήσει αυτήν την έρευνα, πάει πολύ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του επειδή η εργατική τάξη που είναι διεθνής δύναμη επιχειρεί να συνενωθεί σε διεθνή κλίμακα, με ενιαία επαναστατική στρατηγική απέναντι στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αυτό που θέλει είναι η εργατική τάξη κάθε χώρας να παραμένει «εθνική», να σέρνεται δηλαδή πίσω από το άρμα της εγχώριας αστικής τάξης και των διεθνών συμμάχων της.
Γι' αυτό και κατηγορεί το ΚΚΕ - που διαφύλαξε ως κόρη οφθαλμού τον προλεταριακό διεθνισμό σε όλη του την ιστορική διαδρομή και με κάθε τίμημα - ως υπαγόμενο ουσιαστικά σε ξένο κέντρο. Επαναφέρει τις διατυπώσεις των έκτακτων στρατοδικείων του μετεμφυλιακού κράτους, απλά σημειώνοντας ότι οι κομμουνιστές δεν ήταν ξένοι πράκτορες από συμφέρον, αλλά από αντίληψη, ή, για να το πούμε με όρους Μαραντζίδη, από «πίστη». Το συμπέρασμα δεν αλλάζει, αν και γίνεται πιο ευκολοχώνευτο σε πλατύτερο κοινό, καθιστώντας την αντικομμουνιστική προπαγάνδα αποδοτικότερη.
Φυσικά, τα προηγούμενα δεν
αρκούν για να απαντηθεί ένα ερώτημα που του τέθηκε στη διάρκεια της
βιβλιοπαρουσίασής του (Μέγαρο Μουσικής, 24 Μάρτη 2023): Γιατί το ΚΚΕ, αν και
βρισκόταν στη σκιά της ΕΣΣΔ, συνεχίζει να υπάρχει 32 χρόνια μετά τη διάλυσή
της;
Δεν μπόρεσε να απαντήσει,
ακριβώς γιατί το κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ αποτελούν αντανάκλαση και
καρπό της ταξικής πάλης, που συνεχίζεται και κινεί την Ιστορία, και όχι μια
δοξασία.
Ωστόσο, στην προπαγάνδα του υπέρ του καπιταλισμού ο Μαραντζίδης επιχειρεί να αξιοποιήσει αδυναμίες και προβλήματα στη σοβιετική εξωτερική πολιτική, καθώς και την ιδεολογικοποίησή της από το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Αυτές δεν συνδέονται, όπως υποστηρίζει ο Μαραντζίδης, με τη θεωρία της επικράτησης του «σοσιαλισμού σε μία χώρα», που αποδίδει λαθεμένα στον Στάλιν7, για να επιβεβαιώσει το αφήγημά του και τον τίτλο του βιβλίου. Σχετίζονται πρώτιστα με τις επεξεργασίες που επικράτησαν στο ΚΚΣΕ και στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, ιδιαίτερα λίγο πριν από τον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο και στη διάρκειά του.
Όπως έχει σημειωθεί προ τριετίας σε σχετικό άρθρο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:
«Οι μάχες
στο Στάλινγκραντ ήταν το σημείο αναφοράς στην έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
ακόμα και από μη κομμουνιστικές δυνάμεις, ανεξάρτητα από τον βαθμό ταξικής
πολιτικής συνειδητοποίησής τους. Στη συνέχεια, η απελευθέρωση από τον Κόκκινο
Στρατό χωρών κατεχόμενων από τις δυνάμεις του Αξονα πολιτικά ενίσχυσε τις
εγχώριες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις.
Δηλαδή, πλησιάζοντας προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήδη από το
φθινόπωρο του 1944 υπάρχει μια σημαντική αλλαγή στον διεθνή συσχετισμό
δυνάμεων: Το ένα μπλοκ του διασπασμένου διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος
έχει σχεδόν ηττηθεί, η Σοβιετική Ενωση δεν είναι απομονωμένη κι έχει μεγάλη
απήχηση τουλάχιστον στη διεθνή εργατική τάξη, ενώ το άλλο μπλοκ των
καπιταλιστικών κρατών, με αιχμή του δόρατος ΗΠΑ - Ην. Βασίλειο, εμφανίζεται ως
"δημοκρατικό" - σύμμαχο της ΕΣΣΔ, αλλά μεθοδικά εργάζεται για τη νέα
αποδυνάμωσή της.
Σε αυτές τις νέες συνθήκες, η Σοβιετική Ένωση επιδίωξε έναν νέο, ευνοϊκότερο
συσχετισμό δυνάμεων, κυρίως προς τα δυτικά σύνορά της.
Ετσι, οι συζητήσεις - διαπραγματεύσεις μεταξύ των
ταξικά διαφορετικών σύμμαχων κρατών (ΕΣΣΔ - ΗΠΑ - Ην. Βασίλειο) δεν αφορούσαν
μόνο την αντιμετώπιση των εχθρικών δυνάμεων, αλλά και την προοπτική ανακωχής με
τις εμπόλεμες δυνάμεις (ποιες δυνάμεις των κρατών του Αξονα θα υπέγραφαν τις
συμφωνίες, με τι όρους κ.λπ.). Εκ των πραγμάτων η Αντιφασιστική Συμμαχία άγγιζε
και το μεταπολεμικό πολιτικό καθεστώς αυτών των χωρών.
Το βέβαιο είναι ότι η ταξική πάλη διέτρεχε την αντιπαράθεση μεταξύ της ΕΣΣΔ και
των καπιταλιστικών κρατών ΗΠΑ και Ην. Βασιλείου και κατά τις διαπραγματεύσεις.
Η Σοβιετική Ενωση ενδιαφερόταν οι γειτονικές της χώρες να μπουν σε διαδικασία
μιας πιο σταθερής συμμαχίας μαζί της, στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής
οικοδόμησης, ενώ οι ΗΠΑ και το Ην. Βασίλειο ενδιαφέρονταν να εξασφαλίσουν την
καπιταλιστική κυριαρχία στην Ευρώπη, σε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες,
οπωσδήποτε στη Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και ειδικότερα στην Ελλάδα.
Οπως αποδεικνύουν όλα τα μετέπειτα στοιχεία, προερχόμενα από αρχεία
καπιταλιστικών κρατών, αλλά και της ΕΣΣΔ, οι ηγεσίες και οι υπηρεσίες των
"συμμάχων" καπιταλιστικών κρατών, ήδη μεσούντος του πολέμου, εργάζονταν
πυρετωδώς για την "επόμενη μέρα" με καθαρό ταξικό προσανατολισμό, την
ισχυροποίηση του καπιταλισμού. Αυτό αφορούσε και τις στοχεύσεις τους για την
ΕΣΣΔ, με σχέδια και πρακτικές διάβρωσης του σοσιαλισμού από τα μέσα,
αξιοποιώντας την προσέγγιση της ΕΣΣΔ, μέσω των πολυποίκιλων διπλωματικών,
στρατιωτικών, οικονομικών αντιπροσωπειών και μηχανισμών τους. Ταυτόχρονα,
έθεταν τα θεμέλια νέων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, οικονομικοπολιτικών (Παγκόσμια
Τράπεζα, ΔΝΤ), διακρατικών ενώσεων, όπως ΟΟΣΑ, ΟΗΕ, μέσω των οποίων θα
εγκλώβιζαν τη σοβιετική εξωτερική πολιτική, ταξικά θα την απονεύρωναν. Επίσης,
προετοιμάζονταν και για νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με νέα όπλα, όπως η
ατομική βόμβα, την οποία άλλωστε δοκίμασαν στην Ιαπωνία χωρίς να υπάρχει
στρατιωτικός επιχειρησιακός λόγος, μόνο ως απειλή προς την ΕΣΣΔ. Αλλά και μετά
από τη λήξη του πολέμου, γρήγορα πέρασαν σε πιο φανερές επιθετικές ενέργειες,
π.χ. το Δόγμα Τρούμαν που ουσιαστικά σηματοδοτούσε τον "Ψυχρό
Πόλεμο", το Σχέδιο Μάρσαλ για την καπιταλιστική οικονομική ανόρθωση της
Ευρώπης και ειδικότερα της ΟΔΓ, ενώ στη συνέχεια ιδρύθηκε η στρατιωτικοπολιτική
συμμαχία του ΝΑΤΟ. Εκμεταλλεύτηκαν τη σύγχυση ή και τον πλήρη αποπροσανατολισμό
που δημιουργούσε η Αντιφασιστική Συμμαχία στη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού
Κινήματος, σε δεκάδες ΚΚ των χωρών που με τον έναν ή άλλο τρόπο γνώρισαν τον
πόλεμο (Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Αυστρία κ.λπ.), κέρδισαν χρόνο, κυρίως
στην κρίσιμη για την αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας περίοδο 1944 - 1945.
Ομως και
ο οπορτουνιστικός εγκλωβισμός του κομμουνιστικού κινήματος σε κράτη όπως οι ΗΠΑ
και το Ην. Βασίλειο έγινε αιτία το κομμουνιστικό κίνημα να στερηθεί την
αναγκαία προλεταριακή διεθνιστική αλληλεγγύη σε κράτη με συνθήκες επαναστατικής
κατάστασης, όπως στην Ελλάδα και την Ιταλία. Αντίθετα, τα ΚΚ των ΗΠΑ, του Ην.
Βασιλείου, της Γαλλίας έγιναν φορείς καλλιέργειας της καταστροφικής για το
εργατικό κίνημα αντίληψης περί στήριξης δημοκρατικών αντιφασιστικών ή
αντιμονοπωλιακών αστικών κυβερνήσεων.
Το βέβαιο είναι ότι το επαναστατικό εργατικό κίνημα βρέθηκε χωρίς επαναστατική
στρατηγική κατά την έκβαση και λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αυτό συνέβαλε
και η ιδεολογικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ, ακόμη και των
τακτικών ελιγμών της, για την οποία ευθύνεται και το ίδιο το ΚΚΣΕ»8.
Προσανατολισμένος στην υπεράσπιση της καπιταλιστικής εξουσίας, χρησιμοποιεί τις αδυναμίες στις επεξεργασίες του ΚΚΕ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος για να προάγει και πάλι το κεντρικό του αντικομμουνιστικό αφήγημα - ιδεολόγημα.
Στην πραγματικότητα, όμως, η έλλειψη επαναστατικής στρατηγικής δεν απειλούσε μόνο το ΚΚΕ, αλλά και την ίδια την ΕΣΣΔ, στον βαθμό που συνέτεινε τόσο στην αποδυνάμωσή της στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων όσο και στην εσωτερική διάβρωσή της. Αντίθετα, η υιοθέτηση μιας επαναστατικής στρατηγικής θα τροποποιούσε τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, μειώνοντας τους κινδύνους για την ίδια την ΕΣΣΔ και ανοίγοντας τον δρόμο ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας σε άλλες χώρες.
Η προηγούμενη δυνατότητα αποδείχθηκε από την Κινεζική Επανάσταση, κι αυτό δεν αναιρείται από τη μετέπειτα πορεία της ΛΔ Κίνας.
Η σύγκλιση του Μαραντζίδη με τον ΣΥΡΙΖΑ
Η πρόσφατη σύμπλευση του Μαραντζίδη με τον ΣΥΡΙΖΑ (σσ. αναφέρεται στο 2022, πριν γίνει εκλογικός του σύμβουλος) δηλαδή ενός συγγραφέα με τέτοια οργανική σχέση με ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι το άλλο πρόσωπο της ολοκλήρωσης της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ από οπορτουνιστικό (ως ΣΥΝ αρχικά) σε αστικό κόμμα. Γεγονός που στην ιστοριογραφική του προέκταση σηματοδοτείται από την ταύτισή του με τις αντιλήψεις της αστικής ιστοριογραφίας.
Αυτό φανερώνει η προσπάθεια αποστασιοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ από ιστορικούς και αντίστοιχες επεξεργασίες που, αν και προέρχονται από τις γραμμές ή από τη θεωρητική παράδοσή του, τώρα λογίζονται ως ξένο σώμα. Ετσι κι αλλιώς, δεν θέλει πλέον να παρουσιάζεται ως συνέχεια του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, όπως λάθρα επιχειρούσε κάποτε, αλλά ως η αριστερά του αστικού πολιτικού συστήματος.
Το ίδιο φανερώνει η πρόσκληση του Μαραντζίδη στο φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, η παρουσίασή του ως μεγαλύτερου ιστορικού για τη δεκαετία του 1940 από τον Κωστή Καρπόζηλο, δηλαδή τον αρμόδιο για τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (που στο μεγαλύτερό τους μέρος αποτελούν το κλεμμένο Αρχείο του ΚΚΕ και στεγάζονται στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ).
Το ίδιο φανερώνουν η παρουσία του Γιάννη Ραγκούση στη βιβλιοπαρουσίαση και στη διάρκειά της η ρητή διαβεβαίωση του Καρπόζηλου ότι «η υπόθεση του κομμουνισμού τελείωσε οριστικά το 1991». Αυτό, πέρα από τον Μαραντζίδη, φαίνεται να ευχαρίστησε τους άλλους σοσιαλδημοκράτες συνδαιτυμόνες του στο πάνελ (Γιώργο Καμίνη, Μαριλένα Κοππά). Σίγουρα θα ευχαριστούσε και τον υφυπουργό Παιδείας Αγγελο Συρίγο, που ήταν προγραμματισμένο να συμμετέχει στην αρχική βιβλιοπαρουσίαση αλλά η τελευταία ακυρώθηκε, έπειτα από το έγκλημα στα Τέμπη.
Εμείς θα τον λυπήσουμε! Η Ιστορία του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος είναι γεμάτη από αποτυχημένους προφήτες που προέβλεψαν ή και θέλησαν να επιβάλουν με νόμους και όπλα το τέλος του κομμουνισμού. Οι περισσότεροι ήταν πολύ ικανότεροι ή πολύ δυνατότεροι από τους σύγχρονους μιμητές τους, αλλά όλοι τους ανίσχυροι μπροστά στην ίδια την ιστορική εξέλιξη, στην ίδια την ταξική πάλη.
1. Στάθης Ν. Καλύβας - Ν.
Μαραντζίδης, «Τα εμφύλια πάθη. 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο»,
σελ. 363 και 135 - 145 αντίστοιχα.
2. Όπως ομολογεί στο
οπισθόφυλλο του βιβλίου ο «έτερος Καππαδόκης» Στ. Καλύβας.
3. Νίκος Μαραντζίδης,
ό.π., 356 - 357.
4. Για του λόγου το
αληθές, επιλέγουμε ορισμένες από τις «χτυπητές» ιστορικές ανακρίβειες και τις
εμφανείς στρεψοδικίες που περιλαμβάνονται στο νέο βιβλίο.
Ο Μαραντζίδης υποστηρίζει
αρχικά ότι και μόνο η ονομασία ΚΚΕ και όχι Ελληνικό ΚΚ είναι ενδεικτική της αντίληψης
της Κομμουνιστικής Διεθνούς περί του χαρακτήρα του ελληνικού έθνους - κράτους
(ό.π. σελ 115-116)
Ωστόσο, όπως είναι
ευρύτερα γνωστό, ένας από τους 21 όρους για την προσχώρηση στην Κομμουνιστική
Διεθνή - τον οποίο λειψό αναφέρει σε προηγούμενες σελίδες και ο Μαραντζίδης -
προέβλεπε: «... όλα τα κόμματα που ανήκουν στην Κομμουνιστική Διεθνή πρέπει ν'
αλλάξουν όνομα. Κάθε κόμμα που θέλει να προσχωρήσει στην Κομμουνιστική Διεθνή
πρέπει να πάρει τον τίτλο: Κομμουνιστικό Κόμμα της τάδε χώρας (Τμήμα της Γ'
Κομμουνιστικής Διεθνούς)».
Στη συνέχεια, θα
σημειώσει για την εκλογή του Νίκου Ζαχαριάδη στη θέση του Γραμματέα της
Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ:
«Ετσι, η ανάδειξη του
Ζαχαριάδη αποτέλεσε μια πρωτοφανή και μοναδική εμπειρία για το ΚΚΕ, που
συνδέθηκε με το φαινόμενο της προσωπολατρίας, το οποίο στιγματίστηκε αργότερα,
μετά τον θάνατο του Στάλιν. Υπό την ηγεσία του, γράφτηκαν αναρίθμητα άρθρα στον
κομματικό τύπο και σε άλλα έντυπα του κόμματος, που εκθείαζαν τις αρετές του»
(ό.π. σελ 163).
Ωστόσο δεν υπάρχουν
«αναρίθμητα άρθρα» με τέτοιο περιεχόμενο αλλά ένα συγκεκριμένο άρθρο που
δημοσιεύτηκε στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» στις 6 Νοέμβρη 1942, δηλαδή όταν ο
Ζαχαριάδης διατηρούσε τυπικά τον τίτλο του Γενικού Γραμματέα («υπό την ηγεσία
του») αλλά βρισκόταν φυλακισμένος στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του
Νταχάου.
Οι παρόμοιες
παραποιήσεις, διαστρεβλώσεις και αντιφάσεις του Μαραντζίδη επεκτείνονται σε όλη
την περίοδο της Ιστορίας του ΚΚΕ.
5. Νίκος Μαραντζίδης,
ό.π., σελ. 39.
6. Νίκος Μαραντζίδης,
ό.π., σελ.17.
7. Οταν η επαναστατική
θύελλα που ξεσήκωσε η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση άρχισε να κοπάζει, ο
Λένιν ήταν αυτός που πρώτος μίλησε για τη δράση των κομμουνιστών σε συνθήκες
επικράτησης του σοσιαλισμού σε μία χώρα (Β. Ι. Λένιν, «Λόγος της 21ης Νοέμβρη
1920 στη Συνδιάσκεψη του ΚΚΡ (μπ.) του κυβερνείου της Μόσχας» στο Β. Ι. Λένιν,
«Απαντα», τόμ. 42, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2021, σελ. 20 - 24.
8. ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ,
«Συμπεράσματα για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», «Κομμουνιστική
Επιθεώρηση», τεύχ. 3/2020.
Του _
Κώστα
ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ
Μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ,
υπεύθυνου του Τμήματος Ιστορίας
Γράφει ο \\ Κώστας Μαραγκουδάκης
Στην εκπομπή της δημοσιογράφου κ. Ρένας Θεολογίδου «ΡΙΜΕΪΚ» του Σαββάτου, 2/2/08, ανάμεσα σε συνομιλητές που μας πρόσφεραν πραγματικά την ιστορική τους γνώση, σχετικά με την περίοδο 1941 - 1950 στη χώρα μας (και μετά απ' αυτήν), ήταν και ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Νίκος Μαραντζίδης (Ν.Μ.).
Κάθε μαχητής και γνώστης της αθάνατης ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και της Ιστορίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) θα ένιωσε σίγουρα αγανάκτηση με τα εξακολουθητικά ψέματα και τη συνειδητή στρέβλωση γεγονότων από τον παραπάνω καθηγητή! Δεν υπήρξε θέμα της συζήτησης στο οποίο να διέκρινε κανείς κάποια στοιχειώδη αντικειμενικότητα του παραπάνω κυρίου (που «διδάσκει» στα Ελληνόπουλα την ιστορία και τους αγώνες του λαού μας!!).
Θα δώσω δύο μόνο από τα πολλά, τα πιο χτυπητά σημεία που, η συνειδητή στρέβλωση του κ. Ν.Μ., ξεπέρασε ακόμα και τα όρια της γελοιότητας:
· Πρώτο: Μιλώντας με μη αποκρυπτόμενη ασέβεια για τον αρχικαπετάνιο της Εθνικής μας Αντίστασης ΑΡΗ και «ερμηνεύοντας» το λόγο που αυτός και ο ΕΛΑΣ κυριάρχησε στη συνείδηση των Ελλήνων - σε σχέση με τον αρχηγό του ΕΔΕΣ Ναπ. Ζέρβα και τον Δ. Ψαρρό της ΕΚΚΑ/5-42, το απέδωσε, όχι στην τεράστια εθελοντική παλλαϊκή ένταξη του λαού μας στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, αλλά στο... μπαράζ ιστορικών δημοσιευμάτων αριστερών συγγραφέων και μαχητών της ίδιας πλευράς που, δεν άφησε περιθώρια να φανεί ο Ναπ. Ζέρβας και ο Δημ. Ψαρρός, καθώς και άλλοι «αντιστασιακοί» εθνικόφρονες!
· Ο ίδιος γνωρίζει, φυσικά, ότι για μια σχεδόν 30ετία, πλήρη ελευθερία να γράφουν και να διαστρεβλώνουν γεγονότα είχαν οι όποιοι κονδυλοφόροι των αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων, ενώ αριστεροί συγγραφείς και μαχητές της ΕΑΜικής αντίστασης βρίσκονταν στα στρατόπεδα και τις φυλακές ή τους ήταν αδύνατο να παρουσιάσουν δημόσια το έργο τους, ιδιαίτερα όταν αναφέρονταν στην Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ. Γι' αυτό ένας μικρός μόνο αριθμός αγωνιστών κατάφερε στην περίοδο αυτή να παρουσιάσει το έργο του, ιδιαίτερα για την περίοδο 1941 - 1950.
· Τώρα, κατόπιν εορτής, ό,τι παρέλειψαν οι ιδεολογικοί πρόγονοι του κ.Ν.Μ., «πρέπει» προφανώς να καλυφθεί - πληθωρικά - από τον ίδιο, σε βάρος της αλήθειας και των πραγματικών γεγονότων. Ο κ. Ν.Μ. «ξεχνά» ότι ενώ ο ΕΛΑΣ ήταν εντελώς ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟΣ στρατός, αντίθετα ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ/5-42 με αρχηγούς τους Ναπ. Ζέρβα και Δημ. Ψαρρό ήταν εντελώς μισθοφορικές δυνάμεις χρηματοδοτούμενες από τους Αγγλους για δικά τους συμφέροντα. Ο Ναπ. Ζέρβας αφού πήρε μια προκαταβολή σε χρυσές λίρες από τους Αγγλους τις ξόδεψε - για ιδιωτικούς λόγους - έτσι που, τελικά, βγήκε στο βουνό όταν οι Αγγλοι τον απείλησαν ότι θα καταγγείλουν - απ' τα ραδιόφωνα - ότι τους έφαγε τις λίρες. Η ΕΚΚΑ/5-52 άργησε να παρουσιαστεί στη Στερεά διότι «ο Ψαρρός - για ν' αρχίσει - ήθελε να έχει προετοιμάσει τα πάντα, εξοπλισμό, τροφοδοσία, οικονομικά μέσα. Ηθελε όλ' αυτά να του ριχτούν με αλεξίπτωτα από τους Αγγλους» (Τρ. Γεροζήσης: Το Σώμα των αξιωματικών, τόμος β', σελ. 597). Ετσι άρχισε τον ένοπλο αγώνα με την ΕΚΚΑ 5/42 στο Χρισσό Παρνασσίδας στις...20 Απρίλη 1943!! Οταν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με απόλυτο εθελοντισμό διέθετε ήδη στη Στερεά σχεδόν 2.000 ΕΛΑΣίτες και το ΕΑΜ είχε απλωθεί σ' ολόκληρη τη χώρα...
· Παρ' όλ' αυτά, ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ οι αντιστασιακές Οργανώσεις (ΕΑΜ, ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ/5-42) και η Βρετανική Στρατιωτική Αποστολή στην Ελλάδα, υποχρεώθηκαν να αποκηρύξουν τον ΕΔΕΣ Αθήνας ως προδοτικό. Τι είχαν λοιπόν να γράψουν οι «μη αριστεροί» ιστορικοί συγγραφείς; Τα παραμύθια του κ.Ν.Μ;
Απόλυτη αντιστροφή της αλήθειας
· Ενα δεύτερο σχόλιο του κ.Ν.Μ. που φτάνει στα όρια του γελοίου είναι η κατασκευασμένη «άποψη» για τα μικρά παιδιά που μετέφερε ο ΔΣΕ στις γειτονικές λαϊκές δημοκρατίες, σώζοντάς τα από τα δολοφονικά όπλα και τις βόμβες ναπάλμ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και - ταυτόχρονα - από την αρρώστια, τη γύμνια, την αμορφωσιά, την πείνα και τα κολαστήρια της Φρειδερίκης.
Ο κ.Ν.Μ. ανακάλυψε «το λόγο» αυτής της μεταφοράς: Πρώτο ο «ΔΣΕ» είχε δυσκολίες στη στρατολογία μαχητών. Γι' αυτό μετέφερε ανήλικα παιδιά στο εξωτερικό, ώστε όταν... μεγαλώσουν!!! να γίνουν μαχητές του ΔΣΕ». Αυτά ισχυρίζεται ο κ. Μ. Και μια ακόμα χειρότερη επινόηση:
«Ο ΔΣΕ στρατολογούσε και γυναίκες. Τους έπαιρνε λοιπόν τα παιδιά για να τις εκβιάζει να μένουν και να πολεμούν στο ΔΣΕ με απειλές σε βάρος των παιδιών τους!!». Αμφιβάλλω αν, στον μισό και πάνω αιώνα που πέρασε από τότε, βρέθηκε άτομο με τέτοια νοσηρή νοοτροπία ώστε, να κατασκευάζει παρόμοια μυθεύματα! Θ' άξιζε να αφιερώσουμε στον... καθηγητή, ιστορικό, μια φωτογραφία παιδιών και νηπίων, καθώς μεταφέρονταν απ' την Ελλάδα στους τόπους σωτηρίας τους, για να μας.... φωτίσει, πότε υπολόγιζε ότι νήπια και παιδάκια θα γίνονταν μαχητές του ΔΣΕ.
Από τις τοποθετήσεις του κ.Ν.Μ. συγκράτησα, όχι την ιστορική του γνώση και αντικειμενικότητα, αλλά μια πρωτόγονη εμπάθεια που ακυρώνει κάθε ιστορική συμβολή. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι, όχι μόνον δεν υπάρχει κάποια αντικειμενικότητα στον κ.Ν.Μ., αλλά, από χρόνο σε χρόνο, κατρακυλά σε συνειδητή στρέβλωση της αληθινής ιστορίας. Συνεπώς μού είναι αδύνατο να κλείσω τη διαμαρτυρία μου αυτή με τη συνήθη διατύπωση «άξιος ο μισθός του», θα ήταν άδικο.
Συντροφικά
Κώστας Μαραγκουδάκης
_________________________________________________________
Η
ιστορική αλήθεια
για τον Εμφύλιο
δε διαστρεβλώνεται
Γράφει ο καθηγητής \\ Γιώργος Σύρος
Δημιουργείται αμέσως, από την ίδια την επικεφαλίδα, η απορία για κάποιες «νέες τάσεις» στη μελέτη των ιστορικών γεγονότων. Ομως, η Ιστορία, κατά την ταπεινή μας γνώμη, είναι η αντικειμενική, η αληθινή περιγραφή των γεγονότων και δεν μπορεί να καθοριστεί από κάποιες τάσεις, ή να τεθεί σε κάποια πλαίσια κατά την προτίμηση κάποιου ιστοριογράφου, είτε να συνδέεται με πολιτικές σκοπιμότητες και συγκυρίες των πολιτικών εξελίξεων. Τέτοια προσέγγιση της ιστορικής μελέτης θα οδηγήσει στην παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας, στη διαστρέβλωση των γεγονότων, στην ισοπέδωση των ευθυνών και της συγκάλυψης εγκληματικών πράξεων.
Σκοπός του άρθρου, όπως φαίνεται καθαρά και από την εισαγωγή, είναι n αποϊδεολογικοποίηση της προσέγγισης της ιστορικής μελέτης και, βέβαια, n αντικομμουνιστική προπαγάνδα που ενορχηστρωμένα προωθείται τον τελευταίο καιρό, η υποταγή στα κελεύσματα της «νέας τάξης πραγμάτων».
Χαρακτηριστικά στην
εισαγωγή με κεφαλαία γράμματα τονίζεται: “…
Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '9Ο
ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΝΕΩΝ ΤΑΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΟΙ ΝΕΕΣ
ΑΥΤΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΜΙΑΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΓΕΝΙΑΣ
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ, ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΩΝ, Η ΟΠΟΙΑ
ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ -`Η, ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, ΜΕΙΩΘΗΚΕ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΗΣ - ΓΙΑ
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΥΠΟΥ: "ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ
ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ". `Η "ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ”.
Αυτό επιβεβαιώνει την παραπάνω διαπίστωση για την
ισοπέδωση των ευθυνών και τη συγκάλυψη των αρνητικών γεγονότων και εξελίξεων.
Οι Στάθης Καλύβας (καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale)
και Νίκος Μαραντζίδης (επίκουρος
καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) προτείνουν δέκα
τάσεις (θα λέγαμε «δέκα εντολές») για τη μελέτη του Εμφυλίου. Το κύριο νόημα
αυτών των τάσεων φαίνεται από την πρώτη παράγραφο της εισαγωγής:
«Η απομάκρυνση από επιστημονικά στείρες ανησυχίες συνδέεται αναμφίβολα με την ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής, την εξασθένηση της πολιτικής και ιδεολογικής πόλωσης, τη βιωματική απομάκρυνση της νεότερης γενιάς από τις τραυματικές εμπειρίες των προηγούμενων δεκαετιών, την κατάρρευση του κομμουνισμού, κά».
Ακολουθούν οι δέκα τάσεις με πρώτη αυτή της μετακίνησης της χρονολογικής έναρξης του Εμφυλίου πολέμου στα χρόνια της Κατοχής (1940-1944). Το χαρακτηριστικό επιχείρημα για τη χρονολογική μετακίνηση αναφέρει «πως οι πλέον πολύνεκρες μάχες στη διάρκεια της Κατοχής δεν έγιναν ανάμεσα σε Ελληνες και ξένους, αλλά μεταξύ Ελλήνων...».
Και, όπως φαίνεται από την παρακάτω αιχμή, αυτό γίνεται για να δικαιολογηθεί η μεταβαρκιζιανή τρομοκρατία, που προκάλεσε τον Εμφύλιο πόλεμο. «Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τονίζεται, παρουσιάζει n σύνδεση της "λευκής τρομοκρατίας" με τα γεγονότα της Κατοχής». Εδώ, δηλαδή, δε χρειάζεται n «απομάκρυνση από τις στείρες ανησυχίες».
Οι υπόλοιπες τάσεις κινούνται στην κατεύθυνση της αποστασιοποίησης από το παρελθόν, από τα πραγματικά γεγονότα, στην απόρριψη του ιδεολογικού λόγου, στις ίσες αποστάσεις από το θύμα και το θύτη. Γνωστή κατεύθυνση (βλέπε το χειρισμό του ΟΗΕ στο Κυπριακό).
Στην τάση «Αποφόρτιση και αποστασιοποίηση» τονίζεται: «...Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι οι νέοι ερευνητές δεν έχουν τις δικές τους ευαισθησίες και ιδεολογικές αναφορές. Ομως άλλο είναι αυτό και άλλο είναι η μόνιμη έμμονη προσπάθεια να δικαιωθεί η μία ή n άλλη παράταξη και να απαξιωθεί η αντίπαλη...». Δηλαδή, κατά τους καθηγητές, να εξισώσουμε τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης με τους συνεργάτες των κατακτητών και με αυτούς που στις κρίσιμες για το έθνος στιγμές εγκατέλειψαν την πατρίδα για να σώσουν το τομάρι τους. Εγκατέλειψαν το λαό που πέθαινε από την πείνα, τους αγωνιστές που έχυναν αίμα στον αγώνα για την απελευθέρωση, ενώ αυτοί ζούσαν στην καλοπέραση και στη χλιδή υπό την προστασία των επόμενων κατακτητών της χώρας μας.
Ιδιαίτερα προκλητική εντύπωση δημιουργεί και το άρθρο-απόσπασμα από το βιβλίο «Μετά τον πόλεμο» του καθηγητή Ιστορίας στο Κολέγιο Brkbeoc του Λονδίνου Mark Mazaour. Δημοσιεύεται στο ίδιο δισέλιδο με την επικεφαλίδα: «Κανένας από τους μύθους δεν αντέχει πλέον». Στους μύθους αυτούς ανάμεσα και σε άλλους ο συγγραφέας αναφέρει και το «μύθο» της βιωμένης πατριωτικής αντίστασης, οργανωμένης από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που, όπως τονίζει, «δεν αντέχει πια σε μια λεπτομερή εξέταση».
Στη συνέχεια ο καθηγητής Μαζάουερ ισχυρίζεται ότι το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ χρησιμοποιούσε ακραία βία για τον εκφοβισμό των αντιπάλων του, ότι χρησιμοποιούσε τάγματα θανάτου και ότι ένας από τους λόγους που Ελληνες συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς ήταν και το μίσος και ο φόβος από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ!
Αυτές και άλλες αντιΕΑΜικές-αντικομμουνιστικές κορόνες περιέχονται στο άρθρο και περισσότερες, βέβαια, θα περιλαμβάνονται στο βιβλίο του... Αξιος ο μισθός των καθηγητών για την υπηρέτηση της «νέας τάξης πραγμάτων»... Ομως, οι προσπάθειές τους, όσο και αν βλάψουν, δε θα καταφέρουν, ωστόσο, να μειώσουν το μεγαλείο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, να απονευρώσουν το βασικό της κορμό, να ξεριζώσουν το ΚΚΕ, την ψυχή και τον αιμοδότη της. Οι «τάσεις» τους θα πέσουν στο κενό.
Οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, οι κομμουνιστές, οι μαχητές του ΔΣΕ κρατούν ψηλά τη σημαία των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ και των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων και δε θα την υποστείλουν μπροστά στις συκοφαντικές προσπάθειες διαστρέβλωσης και παραχάραξης της ιστορικής αλήθειας για το ύψιστο έργο του ελληνικού λαού για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους κατακτητές.
Τις γραμμές της αντίστασης ενάντια στις προσπάθειες αυτές συμπληρώνουν όλο και περισσότεροι νέοι και νέες, απόγονοι και συνεχιστές της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, παίρνοντας τη σκυτάλη της πάλης για την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την κοινωνική πρόοδο της χώρας μας.
Γιώργος Σύρος, καθηγητής
