Η ένοχη “αμνησία” της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ για τον εμφύλιο

Μία από τις “Νο 1” αστική εφημερίδα, “αντικεμενική” _με τη δική της πλευρά της ιστορίας, δεν παύει ποτέ να εκπλήσσει (εμάς όχι, αναφερόμαστε στους “πρόθυμους” και διάφορους οπορτουνιστές). Ο γνωστός συνεργάτης της Νίκος Γκατζογιάννης (βλ: “Τι σόι αντάρτικο σκότωνε Ελληνες;”)  με ημερομηνία 15.09 και με τίτλο “ένοχη αμνησία για τους νεκρούς του Εμφυλίου” (μόνο για συνδρομητές)

Υπότιτλος _άσχετος με ημερομηνίες κλπ… “στις 29 Νοεμβρίου 2023 εγκαινιάστηκε το «Μνημείο των Αθανάτων του Eθνους” _Στις πλάκες αναγράφονται τα ονόματα των 121.692 Ελλήνων που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Οχι όμως των 15.628 Ελλήνων κυβερνητικών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον Εμφύλιο (σσ. 22 σχόλια)
Ο (γνωστός και μη εξαιρετέος) Νίκος Γκατζογιάννης ή Νικ Γκαίηζ, είναι ελληνοαμερικάνος συγγραφέας και δημοσιογράφος, που κατάγεται από το χωριό Λια της Μακεδονίας. Μεγάλωσε εκεί, με τον πατέρα του μετανάστη και μεγαλέμπορο στις ΗΠΑ, έως το 1948, όπου φυγαδεύτηκε από τη μητέρα του, στο κυβερνητικά κατεχόμενο κορμό της χώρας κι έπειτα στις ΗΠΑ, όπου σπούδασε δημοσιογραφία. Εργάστηκε για τους New York Times, των οποίων μάλιστα υπήρξε και πολεμικός ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή και επέστρεψε στην Ελλάδα μεσούσης της Χούντας

Παραθέτουμε το άρθρο_διαβάστε όσο αντέξετε τα “κονσερβοκούτια” του κυρίου αυτού, αλλά παρακαλούμε μη γελάσετε _το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον!

Στις 29 Νοεμβρίου 2023 εγκαινιάστηκε στο στρατόπεδο “Παπάγου” το μεγαλοπρεπές “Μνημείο των Αθανάτων του Eθνους” (σσ. δείτε Υπ.Εθ.Α)  Αποτελείται από έναν επιβλητικό βωμό, όπου καίει άσβεστη η αιώνια φλόγα, αφιερωμένη στη μνήμη των πεσόντων υπέρ της πατρίδας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Τον βωμό πλαισιώνουν σειρές επιτύμβιων πλακών που καταλήγουν στον 16μετρο ιστό που φέρει την ελληνική σημαία και δεσπόζει στην κορυφή του μνημείου. Στις επιτύμβιες πλάκες, που σύντομα θα μεταφερθούν στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στη Βάρη, αναγράφονται τα ονόματα των 121.692 Ελλήνων που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα τους σε εθνικές συγκρούσεις από το 1830 έως το 1974.

Ωστόσο, από τις πλάκες αυτές λείπουν τα ονόματα των 15.628 Ελλήνων κυβερνητικών στρατιωτών που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, από το 1945 έως το 1949. Το ίδιο το υπουργείο που τους κάλεσε να εκπληρώσουν το καθήκον τους, φαίνεται τώρα να επιδιώκει να διαγράψει τη θυσία τους από τη συλλογική μνήμη του ελληνικού έθνους.

Ποιους πολεμούσαν; όμως αυτοί οι άνδρες που έπεσαν στο πεδίο της μάχης; Κομμουνιστές αντάρτες που ήθελαν να εγκαθιδρύσουν μια σταλινική δικτατορία στη γενέτειρα της δημοκρατίας και ήταν έτοιμοι να παραχωρήσουν τη Μακεδονία στη Γιουγκοσλαβία, με αντάλλαγμα τη στήριξή της στην εξέγερσή τους.

Σαν Σήμερα: 29 Αυγούστου 1949 – Η λήξη του εμφυλίου πολέμου
Και για τι έδωσαν τη ζωή τους αυτοί οι άνδρες; Για να κρατήσουν το έθνος τους ελεύθερο και ενωμένο. Αυτοί οι νέοι δεν προσφέρθηκαν εθελοντικά να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Στρατολογήθηκαν από την κυβέρνηση για να υπερασπιστούν τη χώρα, και ανταποκρίθηκαν σε αυτό το κάλεσμα. Δεν έσπευσαν στη μάχη αναζητώντας δόξα, αλλά έδωσαν τη ζωή τους για να σώσουν την Ελλάδα από τη δικτατορία και τον διαμελισμό. Κέρδισαν επάξια μια τιμητική θέση σε κάθε κατάλογο «αθανάτων» που έκαναν την υπέρτατη θυσία για την πατρίδα τους.

Τι προδοσία είναι, λοιπόν, για αυτούς τους γενναίους νέους στρατιώτες και αξιωματικούς –15.628 συνολικά–, που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν τη ζωή τους, να διαγράφονται από τους τιμητικούς καταλόγους του ίδιου του υπουργείου που τους έστειλε στη μοίρα τους.

Το να αγνοείται η θυσία τους, ακόμη και από μια αριστερή κυβέρνηση όπως του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ, θα ήταν θλιβερό. Αλλά το να αγνοείται από μια υποτιθέμενη κεντροδεξιά κυβέρνηση όπως η Νέα Δημοκρατία, είναι ντροπή.

Γιατί, λοιπόν, τα ονόματα των κυβερνητικών δυνάμεων που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου παραλείφθηκαν από το “Μνημείο των Αθανάτων του Έθνους” που δημιούργησε το ίδιο το υπουργείο που τους επιστράτευσε; Η απάντηση είναι προφανής: αν το υπουργείο συμπεριελάμβανε τους πεσόντες των κυβερνητικών δυνάμεων, θα αισθανόταν υποχρεωμένο να κάνει το ίδιο και για τους κομμουνιστές αντάρτες, γιατί και αυτοί ήταν Eλληνες, αλλιώς θα αντιμετώπιζε διαμαρτυρίες από την Αριστερά. Έτσι, για λόγους πολιτικής ορθότητας, το υπουργείο επέλεξε να μη συμπεριλάβει κανέναν από τους δύο.

(παρεμβολή)
⚠️ 🆘 Πεντάγωνο: Απομακρύνθηκε το Μνημείο Αθανάτων – Στη θέση του η ανάπλαση Βαρώτσου

Με τον τρόπο αυτόν όμως το υπουργείο προδίδει τον ίδιο τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε το μνημείο: να τιμήσει τις ένοπλες δυνάμεις που έδωσαν τη ζωή τους για να διαφυλάξουν την ελευθερία του έθνους, όπως αναφέρει ένα δελτίο του μνημείου. Οι κυβερνητικές δυνάμεις στον Εμφύλιο Πόλεμο θυσίασαν τη ζωή τους για να κάνουν ακριβώς αυτό, και το πέτυχαν, ενώ ο στόχος των κομμουνιστών ήταν να εγκαθιδρύσουν δικτατορία. Ευτυχώς απέτυχαν, αλλά προκάλεσαν ανείπωτη βία στον ελληνικό λαό (τουλάχιστον 157.000 νεκρούς), τεράστιες καταστροφές (800.000 άμαχοι εκτοπίστηκαν) και εθνικές στερήσεις (οδηγώντας τη χώρα σε 10ετή οπισθοδρόμηση στη μεταπολεμική ανασυγκρότηση). Μια τέτοια κληρονομιά δεν είναι άξια να εξασφαλίσει στους αντάρτες μια θέση σε ένα ιερό μνημείο αφιερωμένο σε όσους θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα τους.

Οι έλληνες μισθοφόροι που πολέμησαν με τους Πέρσες στη μάχη του Μαραθώνα δεν αναπαύονται στον τάφο των ηρώων που πέθαναν υπερασπιζόμενοι την ελευθερία. Δεν τους άξιζε αυτή η τιμή, και ούτε οι κομμουνιστές αντάρτες αξίζουν αναγνώριση στο ίδιο μνημείο με τις κυβερνητικές δυνάμεις που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.

Όμως η επιθυμία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας να κατευνάσει την Αριστερά δεν περιορίζεται στην παράλειψη των ονομάτων τους, αλλά επεκτείνεται ακόμη και στους πεσόντες από άλλους πολέμους που αναφέρονται στο μνημείο του υπουργείου. Σε αντίθεση με τα μνημεία της Νορμανδίας και του Βιετνάμ, τα ονόματα των πεσόντων που αναγράφονται στο μνημείο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας δεν συνοδεύονται από τον βαθμό και τα διακριτικά τους, προφανώς για να αποφευχθούν οι κατηγορίες περί ελιτισμού από την Αριστερά.

Στις 26 Ιουνίου, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας παραχώρησε συνέντευξη Τύπου, όπου ανακοίνωσε ότι το “Μνημείο των Αθανάτων του Εθνους” θα αντικατασταθεί από ένα νέο μνημείο σχεδιασμένο από τον γλύπτη Κωνσταντίνο Βαρώτσο και ότι οι πλάκες με τα ονόματα των 121.692 πεσόντων θα μεταφερθούν στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Ωστόσο, δεν αναφέρθηκε καθόλου στους 15.628 νεκρούς του Εμφυλίου που δεν συμπεριελήφθησαν στο μνημείο και η θυσία τους θα εξακολουθήσει να αγνοείται στη νέα του τοποθεσία. Ο κ. Δένδιας είχε προτείνει κάποτε την κατασκευή ενός αγάλματος του Χο Τσι Μινχ στη Μακεδονία, βασιζόμενος σε ατεκμηρίωτες αναφορές ότι ο ηγέτης του κομμουνιστικού Βιετνάμ ίσως πολέμησε εκεί για τους Γάλλους, κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Και όμως, ο υπουργός Άμυνας επιτρέπει την παράλειψη, από το μοναδικό μνημείο στην Ελλάδα που κατασκευάστηκε για να τιμήσει όλους τους “αθανάτους” του έθνους, 15.628 συμπατριωτών του που σκοτώθηκαν πολεμώντας για την ελευθερία κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.

Αυτοί οι νέοι δεν προσφέρθηκαν εθελοντικά να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Στρατολογήθηκαν από την κυβέρνηση για να υπερασπιστούν τη χώρα και ανταποκρίθηκαν σε αυτό το κάλεσμα.

Κανείς δεν λέει να αναζωπυρώσουμε τις ιδεολογικές συγκρούσεις του παρελθόντος για να δηλητηριάσουμε τον σημερινό πολιτικό διάλογο, αλλά το να παραβλέπουμε τη θυσία χιλιάδων νέων Ελλήνων που πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδας τους αποτελεί προδοσία των θεμελιωδών αξιών που εμείς οι Έλληνες, ως ιδρυτές της δημοκρατίας, θα πρέπει να θεωρούμε πολύτιμες.

Το μνημείο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας δεν είναι το μόνο μέρος όπου τα θύματα του Εμφυλίου Πολέμου στερούνται επίσημης αναγνώρισης. Στις 29 Σεπτεμβρίου, περίπου 40 άνδρες και γυναίκες θα συγκεντρωθούν γύρω από ένα μικρό, μαρμάρινο μνημείο σε έναν λόφο έξω από το χωριό Τσαμαντάς, στους πρόποδες της Μουργκάνας, η κορυφή της οποίας σηματοδοτεί τα σύνορα με την Αλβανία. Θα συναντηθούν εκεί για να τιμήσουν τη μνήμη 120 Ελλήνων στρατιωτών που πιάστηκαν αιχμάλωτοι και αργότερα εκτελέστηκαν από κομμουνιστές αντάρτες, την άνοιξη του 1948.

Τα θύματα ήταν Eλληνες στρατιώτες, έφηβοι και εικοσάρηδες, που επιστρατεύτηκαν για να υπερασπιστούν τη δημοκρατία, ενώ οι εκτελεστές τους ήταν αντάρτες αποφασισμένοι να την αντικαταστήσουν με μια δικτατορία. Ωστόσο, δεν θα υπάρξουν ούτε κυβερνητικοί αξιωματούχοι, ούτε ομιλίες, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε ποιητές για να τιμήσουν τη θυσία τους, όπως γίνεται κάθε χρόνο στη Μακρόνησο, όπου μνημονεύονται οι συμπαθούντες τους κομμουνιστές που φυλακίστηκαν εκεί κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.

Οι αιχμάλωτοι στρατιώτες δεν ήταν τα μόνα θύματα της κομμουνιστικής τρομοκρατίας που σάρωσε τα βουνά της Μουργκάνας το 1948. Σε όλα τα χωριά κατά μήκος των πλαγιών της Μουργκάνας, οι κομμουνιστές αντάρτες που τα κατέλαβαν εκτέλεσαν 5 έως 8 άτομα – απλούς άνδρες και γυναίκες που πάλευαν μια ζωή να επιβιώσουν στα σκληροτράχηλα αυτά εδάφη. Μια γυναίκα, η Oλγα Μπουρδούκη από το χωριό Κωστάνα, την οποία οι Γερμανοί είχαν στείλει στο Νταχάου, επέζησε από αυτή τη φρίκη και επέστρεψε στο χωριό της, για να καταλήξει να εκτελεστεί από τους συμπατριώτες της.

Η Ελλάδα έχει δημιουργήσει μια διαφορετική πραγματικότητα σε σχέση με άλλες χώρες, των οποίων οι δημοκρατίες έχουν δεχτεί ένοπλες επιθέσεις. Eχει επιλέξει να αγνοήσει, και προσπαθεί να ξεχάσει εντελώς, εκείνους που θυσίασαν τη ζωή τους για να διασφαλίσουν τη δημοκρατία κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, και αντ’ αυτού προσπαθεί να αναγνωρίσει και να τιμήσει εκείνους που προσπάθησαν να την καταστρέψουν.

Υπάρχει ένα μουσείο στην Αθήνα που παρουσιάζει τα δεινά όσων φυλακίστηκαν στη Μακρόνησο κατά τη διάρκεια του πολέμου. Πού είναι όμως το μουσείο για τα αμέτρητα θύματα της κομμουνιστικής τρομοκρατίας στα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας;
Κάθε χρόνο, στις 17 Νοεμβρίου, γίνονται στην Ελλάδα διαδηλώσεις κατά του στρατιωτικού καθεστώτος που κυβέρνησε τη χώρα από το 1967 έως το 1974. Κατανοώ τη διαρκή δυσαρέσκεια κατά της χούντας. Μάλιστα, έγραψα περισσότερα άρθρα κατά του καθεστώτος σε αμερικανικές εφημερίδες από οποιονδήποτε άλλο δημοσιογράφο στις Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη την εποχή, γιατί πάντα πίστευα ότι ο λαός που γέννησε τη δημοκρατία θα πρέπει να αποστρέφεται κάθε μορφή δικτατορίας. Αλλά πού είναι οι διαδηλώσεις εναντίον εκείνων που πολέμησαν για να επιβάλουν μια σταλινική δικτατορία στην Ελλάδα και σκότωσαν χιλιάδες δικούς τους ανθρώπους στην πορεία;

Δίπλα στην αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα υπάρχει ένας δρόμος που φέρει το όνομα του Πέτρου Κόκκαλη, του κύριου υπεύθυνου, ως υπουργού της Κυβέρνησης του Βουνού, για το παιδομάζωμα που έφερε ανείπωτη δυστυχία σε πολλές οικογένειες. Η μητέρα μου, η Ελένη Γκατζογιάννη, εκτελέστηκε επειδή αψήφησε αυτή την πολιτική στέλνοντας τα παιδιά της εκτός της εμβέλειάς του. Υπάρχει κάποιος δρόμος στην Αθήνα που να φέρει το όνομά της;

Ωστόσο, δεν ζητώ αυτό από τον δήμαρχο της Αθήνας. Η Ελένη Γκατζογιάννη δεν χρειάζεται ούτε δρόμο, ούτε άγαλμα, ούτε μνημείο. Μνημείο είναι το βιβλίο που φέρει το όνομά της. Και αυτό αρκεί. Είναι ένα φορητό μνημείο που καταγράφει τη ζωή και το μαρτύριό της, καθώς και τον θάνατο και την καταστροφή που προκάλεσαν οι Ελληνες κομμουνιστές στη χώρα μας από το 1946 έως το 1949.

Τι γίνεται όμως με τους χιλιάδες στρατιώτες και πολίτες που έχασαν τη ζωή τους για να σώσουν την Ελλάδα από το να γίνει άλλη μία σταλινική δικτατορία όπως οι βόρειοι γείτονές της; Ποιος τιμά τη θυσία τους; Κανένας από τους εκπροσώπους του ελληνικού κράτους, σίγουρα.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης παρέστη σε τελετή στη Νορμανδία στις 6 Ιουνίου για να τιμήσει τους πεσόντες στη συμμαχική απόβαση, η οποία είχε ως στόχο την απελευθέρωση της Ευρώπης από τον ναζιστικό φασισμό το 1944, και δικαίως. Ποιος Έλληνας κυβερνητικός αξιωματούχος, πόσο μάλλον πρωθυπουργός, έχει πάει στον Γράμμο, στο Βίτσι ή στη Μουργκάνα για να τιμήσει τους συμπατριώτες του που έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας τους σταλινικούς στα βουνά της χώρας τους; Θυσίασαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση της ελευθερίας, όπως ακριβώς και όσοι έπεσαν στην παραλία Ομάχα της Νορμανδίας. Δεν θα έπρεπε το ελληνικό κράτος να τιμήσει τη θυσία τους;

Η δικαιολογία για την έλλειψη αναγνώρισης όσων έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας την κομμουνιστική εξέγερση στην Ελλάδα είναι ότι δεν πρέπει να ανοίξουμε παλιές πληγές και να αναβιώσουμε τις εχθρότητες που μας χωρίζουν. Ο Ελί Βιζέλ αντιμετώπιζε παρόμοια επιχειρήματα από όσους ήθελαν να ξεχαστεί το Ολοκαύτωμα. Η απάντησή του είναι και η δική μου σε όσους θέλουν να ξεχάσουν την κομμουνιστική τρομοκρατία του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. “Εάν ξεχάσουμε, είμαστε ένοχοι, είμαστε συνένοχοι”, είπε στην ομιλία του κατά την παραλαβή του Νομπέλ Ειρήνης. “Δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε τον θάνατό τους την πρώτη φορά, αλλά εάν τους ξεχάσουμε, θα είναι σαν να τους σκοτώνουμε για δεύτερη φορά. Και αυτή τη φορά, η ευθύνη θα είναι δική μας”.

Νίκος Γκατζογιάννης \
Νικ Γκαίηζ _ έργα και ημέρες

Το 1983 έγραψε βιβλίο για τα γεγονότα της εκτέλεσης της μητέρας του με τον τίτλο "Ελένη". Το βιβλίο έτυχε διεθνούς αναγνώρισης, όμως στην Ελλάδα συνάντησε σκληρές αντιδράσεις _μέχρι που δεν δόθηκε άδεια για τα γυρίσματα της ταινίας. Το ΚΚΕ εξέδωσε επίσημη ανακοίνωση, με την οποία καλούσε το λαό να εναντιωθεί στην προβολή της και στην πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους (20-Μαρτ-1984), μέλη του Κόμματος, ΚΝίτες και άλλοι αριστεροί συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν έξω από τους κινηματογράφους, μπλοκάροντας μηχανές προβολής κλπ. πράγμα που οδήγησε στη διακοπή της προβολής της στους _αρχικά στην επαρχία και μετά σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.

…
Το γεγονός ότι [η ταινία] γυρίστηκε και ότι “λυτοί και δεμένοι” μπήκαν στο “χορό” της υποστήριξής της δείχνει ότι ήταν πολιτική απόφαση αντιδραστικών κέντρων να παιχτεί αυτή η ταινία στην Ελλάδα… Οι Αμερικανοί, όπως με τα Ράμπο και τα Ρόκι επιδιώκουν να φουντώσουν τον ψυχρό πόλεμο, έτσι και με την “Ελένη” προωθούν τον αντικομμουνισμό στην πιο χυδαία του μορφή. Η ΚΝΕ καλεί τους νέους αγωνιστές του σήμερα να αποκαλύψουν την πολιτική πρόκληση της “Ελένης” και να πουν όχι στην υποτέλεια των υποστηρικτών της. Η αντίθεση στην “Ελένη” της συμμορίας Ρίγκαν – Γκέιτζ είναι αγώνας ενάντια στους Αμερικανούς και τις πολιτιστικές βάσεις τους.

(στον αντίποδα)
Η "Ελένη" μεταφράστηκε σε είκοσι έξι γλώσσες, προτάθηκε για καλύτερη βιογραφία από την Εθνική Ένωση Βιβλιοκριτικών και έλαβε το βραβείο Heinemann ως το καλύτερο βιβλίο του 1984, από τη Βασιλική Λογοτεχνική Εταιρεία της Μεγάλης Βρετανίας κλπ.

DDR _Λαοκρατική Γερμανία: 34+ χρόνια αντικομουνιστικής υστερίας για το τείχος του Βερολίνου

Το τείχος του Βερολίνου χτίστηκε τον Αύγουστο 1961 και έπαψε να υπάρχει με την ανατροπή της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (DDR _ΓΛΔ) τον Νοέμβρη 1989. Στους μηχανισμούς της καπιταλιστικής προπαγάνδας το τείχος έχει χαρακτηριστεί ως «έγκλημα», ως «αίσχος», ως «Τείχος της Ντροπής» που χώριζε ένα έθνος, μια πόλη, οικογένειες κ.ο.κ. 

Σήμερα, με τη συμπλήρωση 34 χρόνων από την επικράτηση της αντεπανάστασης στη ΓΛΔ και την «Πτώση του Τείχους», η αντικομμουνιστική προπαγάνδα φουντώνει και θα φουντώσει ακόμα περισσότερο. Άλλωστε, το καθιερωμένο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (19 Σεπ), το οποίο αποτελεί μνημείο ιστορικής παραχάραξης, προβλέπει και ανάλογες χρηματοδοτήσεις για την αντικομουνιστική προπαγάνδα. Συγκεκριμένα, δεσμεύεται να παρέχει «ουσιαστική στήριξη τόσο σε σχέδια ιστορικής μνήμης και εορτασμού της μνήμης στα κράτη μέλη, όσο και στις δραστηριότητες της Πλατφόρμας Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης, και να διαθέσει επαρκή χρηματοδοτικά κονδύλια στο πλαίσιο του προγράμματος "Ευρώπη για τους πολίτες", προκειμένου να στηρίξει την απότιση φόρου τιμής και τη μνήμη των θυμάτων του ολοκληρωτισμού».

Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με τη σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης __έχοντας υπόψη

·       τις οικουμενικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις θεμελιώδεις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως κοινότητας που βασίζεται σε κοινές αξίες,

·       τη δήλωση που εκδόθηκε στις 22 Αυγούστου 2019 από τον Πρώτο Αντιπρόεδρο Timmermans και την Επίτροπο Jourová ενόψει της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων,

·       την Οικουμενική Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που εγκρίθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1948,

·       το ψήφισμα 1481 της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης της 26ης Ιανουαρίου 2006 σχετικά με την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων,

·       τη Διακήρυξη της Πράγας για την Ευρωπαϊκή Συνείδηση ενάντια στον Κομμουνισμό που εγκρίθηκε 3_Ιουν_2008,

·       σχετικά με την ανακήρυξη της 23^ης Αυγούστου ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού (εγκρ 23-Σεπ-2008) & 2_Απρ_ 2009 σχετικά με την ευρωπαϊκή συνείδηση ενάντια στον ολοκληρωτισμό,

·       την έκθεση της Επιτροπής, 22_Δεκ_2010, σχετικά με τη μνήμη των εγκλημάτων που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα στην Ευρώπη,

·       την κοινή δήλωση της 23^ης_Αυ_ 2018 των κυβερνητικών εκπροσώπων των κρατών μελών της ΕΕ για τη μνήμη των θυμάτων του κομμουνισμού,

·       το ιστορικό (!!) ψήφισμα σχετικά με την κατάσταση στην Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία, (1983 !!) ως αντίδραση στην «Έκκληση της Βαλτικής» 45 (!!) υπηκόων από αυτές τις χώρες,

·       τα ψηφίσματα και τις διακηρύξεις για τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων που εγκρίθηκαν από εθνικά κοινοβούλια,

κλπ. κλπ κλπ

§       λαμβάνοντας υπόψη ότι φέτος συμπληρώνονται …χρόνια από το ξέσπασμα του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος οδήγησε σε πρωτοφανή επίπεδα ανθρώπινου πόνου και κατοχή χωρών στην Ευρώπη για πολλές επόμενες δεκαετίες· και

§       ενώ, στις 23_Αυγ_1939, η κομουνιστική Σοβιετική Ένωση και η Ναζιστική Γερμανία υπέγραψαν μια Συνθήκη Μη Επίθεσης, γνωστή ως Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ με τα μυστικά πρωτόκολλά της, μοιράζοντας την Ευρώπη και τα εδάφη ανεξάρτητων κρατών μεταξύ των δύο ολοκληρωτικών καθεστώτων και ομαδοποίησή τους σε σφαίρες συμφερόντων, που άνοιξαν το δρόμο για το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (σσ..sic!!).

§       λαμβάνοντας υπόψη ότι, ως άμεση συνέπεια του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, που ακολούθησε η Συνθήκη Ναζί-Σοβιετικών Συνόρων και Φιλίας της 28^ης _Σεπ_1939, η Πολωνική Δημοκρατία δέχτηκε επίθεση από τον Χίτλερ και δύο εβδομάδες αργότερα από τον Στάλιν – ο οποίος απογύμνωσε τη χώρα από την ανεξαρτησία της και ήταν μια άνευ προηγουμένου τραγωδία για τον πολωνικό λαό – η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε έναν επιθετικό πόλεμο εναντίον της Φινλανδίας (30_Νοε_1939) και τον Ιούνιο του 1940 κατέλαβε και προσάρτησε τμήματα της Ρουμανίας –εδάφη που δεν επιστράφηκαν ποτέ– και προσάρτησε τις ανεξάρτητες δημοκρατίες της Λιθουανίας, της Λετονίας και της Εσθονίας·

λαμβάνοντας υπόψη  ακόμη ότι

§       μετά την ήττα του ναζιστικού καθεστώτος και το τέλος του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες μπόρεσαν να ανοικοδομήσουν και να ξεκινήσουν μια διαδικασία συμφιλίωσης, ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες παρέμειναν υπό δικτατορίες – κάποιες υπό άμεση σοβιετική κατοχή ή επιρροή – για μισό αιώνα και συνέχισε να στερείται ελευθερίας, κυριαρχίας, αξιοπρέπειας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης·

§       παρόλο που τα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος αξιολογήθηκαν και τιμωρήθηκαν μέσω των δικών της Νυρεμβέργης, εξακολουθεί να υπάρχει επείγουσα ανάγκη ευαισθητοποίησης, διεξαγωγής ηθικών εκτιμήσεων και διενέργειας νομικών ερευνών για τα εγκλήματα του σταλινισμού και άλλων δικτατοριών·

§       σε ορισμένα κράτη μέλη, οι κομμουνιστικές και ναζιστικές ιδεολογίες απαγορεύονται από το νόμο·

§       η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ήταν, από την αρχή, μια απάντηση στα δεινά που υπέστησαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και η ναζιστική τυραννία που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα, και στην επέκταση των ολοκληρωτικών και αντιδημοκρατικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, και ένας τρόπος να ξεπεραστούν οι βαθιοί διχασμοί και η εχθρότητα στην Ευρώπη μέσω της συνεργασίας και της ολοκλήρωσης και να τερματιστεί ο πόλεμος και να διασφαλιστεί η δημοκρατία στην Ευρώπη·

§       για τις ευρωπαϊκές χώρες που υπέφεραν από τη σοβιετική κατοχή και τις κομμουνιστικές δικτατορίες, η διεύρυνση της ΕΕ, που ξεκίνησε το 2004, σηματοδοτεί την επιστροφή τους στην ευρωπαϊκή οικογένεια στην οποία ανήκουν·

§       οι μνήμες του τραγικού παρελθόντος της Ευρώπης πρέπει να διατηρηθούν ζωντανές, προκειμένου να τιμήσουμε τα θύματα, να καταδικάσουμε τους δράστες και να δημιουργήσουμε το έδαφος για μια συμφιλίωση που βασίζεται στην αλήθεια και τη μνήμη·

§       η μνήμη των θυμάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων και η αναγνώριση και η ευαισθητοποίηση της κοινής ευρωπαϊκής κληρονομιάς των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από κομμουνιστικές, ναζιστικές και άλλες δικτατορίες είναι ζωτικής σημασίας για την ενότητα της Ευρώπης και του λαού της και για την οικοδόμηση της ευρωπαϊκής ανθεκτικότητας στις σύγχρονες εξωτερικές απειλές ;

§        ενώ στις 23_Αυ_1989, γιορτάστηκε η 50ή επέτειος του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ _ δείτε αναλυτική ανάρτησή μας και θυμήθηκαν τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων στη Βαλτική Οδό, μια άνευ προηγουμένου διαδήλωση από …εκατομμύρια Λιθουανούς, Λετονούς και Εσθονούς (σσ. sic!!) που ένωσαν τα χέρια για να σχηματίζουν μια ζωντανή αλυσίδα που εκτείνεται από το Βίλνιους στο Ταλίν μέσω της Ρίγας.

§       ενώ παρά το γεγονός ότι στις 24_Δεκ_1989 το Κογκρέσο των Λαϊκών Βουλευτών της ΕΣΣΔ καταδίκασε την υπογραφή του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, εκτός από άλλες συμφωνίες που έγιναν με τη ναζιστική Γερμανία, οι ρωσικές αρχές αρνήθηκαν την ευθύνη για αυτή τη συμφωνία και τις συνέπειές της τον Αύγουστο του 2019 και επί του παρόντος προωθούν την άποψη ότι η Πολωνία, τα κράτη της Βαλτικής και η Δύση είναι οι πραγματικοί υποκινητές του Β' Παγκοσμίου

§       η μνήμη των θυμάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και η αναγνώριση και η ευαισθητοποίηση της κοινής ευρωπαϊκής κληρονομιάς των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από σταλινικές, ναζιστικές και άλλες δικτατορίες είναι ζωτικής σημασίας για την ενότητα της Ευρώπης και του λαού της και για την οικοδόμηση της ευρωπαϊκής ανθεκτικότητας στο σύγχρονο εξωτερικές απειλές·

§       ανοιχτά ριζοσπαστικές, ρατσιστικές και ξενοφοβικές ομάδες και πολιτικά κόμματα υποδαυλίζουν το μίσος και τη βία στην κοινωνία, για παράδειγμα μέσω της διαδικτυακής διάδοσης ρητορικής μίσους, η οποία συχνά οδηγεί σε αύξηση της βίας, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας·

§  κλπ. κλπ.

1. υπενθυμίζει ότι, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 2 της ΣΕΕ, η Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των προσώπων που ανήκουν σε μειονότητες· υπενθυμίζει ότι αυτές οι αξίες είναι κοινές σε όλα τα κράτη μέλη·

2. Τονίζει ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία της Ευρώπης, ξεκίνησε ως άμεσο αποτέλεσμα της περιβόητης ναζιστικής-σοβιετικής συνθήκης για τη μη επίθεση, γνωστή και ως Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, και μυστικά πρωτόκολλα, με τα οποία δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα που μοιράζονταν τον στόχο της παγκόσμιας κατάκτησης χώρισαν την Ευρώπη σε δύο ζώνες επιρροής.

3. Υπενθυμίζει ότι τα ναζιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα διέπραξαν μαζικές δολοφονίες, γενοκτονίες και απελάσεις και προκάλεσαν απώλειες ζωών και ελευθεριών τον 20ό αιώνα σε κλίμακα απαρατήρητη μέχρι τότε στην ανθρώπινη ιστορία, …καταδικάζει με τον πιο έντονο τρόπο τις επιθετικές πράξεις, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τις μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττονται από τα ναζιστικά, κομμουνιστικά και άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα·

4. Εκφράζει τον βαθύ του σεβασμό για κάθε θύμα αυτών των ολοκληρωτικών καθεστώτων και καλεί όλα τα θεσμικά όργανα και τους φορείς της ΕΕ να κάνουν ό,τι μπορούν για να διασφαλίσουν ότι θα θυμούνται και θα παραπέμπονται ενώπιον δικαστηρίων φρικτά ολοκληρωτικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και συστημικές κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και εγγυάται ότι τέτοια εγκλήματα δεν θα επαναληφθούν ποτέ· τονίζει τη σημασία της διατήρησης των αναμνήσεων του παρελθόντος ζωντανές, διότι δεν μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση χωρίς ανάμνηση, και επαναλαμβάνει την ενιαία στάση του ενάντια σε κάθε ολοκληρωτική κυριαρχία από οποιοδήποτε ιδεολογικό υπόβαθρο·

5. καλεί όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ να προβούν σε σαφή και με αρχές αξιολόγηση των εγκλημάτων και των επιθετικών πράξεων που διαπράττονται από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα.

6. Καταδικάζει όλες τις εκδηλώσεις και τη διάδοση ολοκληρωτικών ιδεολογιών, όπως ο ναζισμός και ο σταλινισμός, στην ΕΕ.

7. Καταδικάζει τον ιστορικό ρεβιζιονισμό και την εξύμνηση των συνεργατών των Ναζί σε ορισμένα κράτη μέλη της ΕΕ. ανησυχεί βαθιά για την αυξανόμενη αποδοχή των ριζοσπαστικών ιδεολογιών και την επιστροφή στον φασισμό, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και άλλες μορφές μισαλλοδοξίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ανησυχεί από τις αναφορές σε ορισμένα κράτη μέλη για συμπαιγνία μεταξύ πολιτικών αρχηγών, πολιτικών κομμάτων και οργάνων επιβολής του νόμου και τα ριζοσπαστικά, ρατσιστικά και ξενοφοβικά κινήματα διαφορετικών πολιτικών δογμάτων και καλεί τα κράτη μέλη να καταδικάσουν με τον πιο έντονο τρόπο τέτοιες πράξεις, καθώς υπονομεύουν τις αξίες της ΕΕ, της ειρήνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας·

8. καλεί όλα τα κράτη μέλη να τιμήσουν την 23^η _Αυγ ως την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων τόσο σε επίπεδο ΕΕ όσο και σε εθνικό επίπεδο και να ευαισθητοποιήσουν τη νέα γενιά γι αυτά τα ζητήματα συμπεριλαμβάνοντας την ιστορία και την ανάλυση των συνεπειών των ολοκληρωτικών καθεστώτων στα προγράμματα σπουδών και στα σχολικά βιβλία όλων των σχολείων στην ΕΕ··

9. καλεί τα κράτη μέλη να καταδικάσουν και να αντιμετωπίσουν όλες τις μορφές άρνησης του Ολοκαυτώματος, συμπεριλαμβανομένης της ευτελισμού και της ελαχιστοποίησης των εγκλημάτων που διαπράττουν οι Ναζί και οι συνεργάτες τους, και να αποτρέψουν την ευτελισμό στον πολιτικό λόγο και στα μέσα ενημέρωσης.

10. Ζητεί μια κοινή κουλτούρα μνήμης που απορρίπτει τα εγκλήματα των φασιστικών, σταλινικών και άλλων ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων του παρελθόντος ως τρόπο ενίσχυσης της ανθεκτικότητας έναντι των σύγχρονων απειλών κατά της δημοκρατίας, ιδιαίτερα της νεότερης γενιάς. ενθαρρύνει τα κράτη μέλη να προωθήσουν την εκπαίδευση μέσω της κυρίαρχης κουλτούρας σχετικά με την ποικιλομορφία της κοινωνίας μας και την κοινή μας ιστορία, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης για τις φρικαλεότητες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου·

11. Ζητεί, επιπλέον, η 25^η Μαΐου (επέτειος της εκτέλεσης του ήρωα του Άουσβιτς Rotamaster Witold Pilecki) να καθιερωθεί ως Διεθνής Ημέρα Ηρώων του Αγώνα κατά του Ολοκληρωτισμού, η οποία θα αποτελεί έκφραση σεβασμού και φόρο τιμής σε όλους εκείνους οι οποίοι, πολεμώντας την τυραννία, έδειξαν τον ηρωισμό και την αληθινή τους αγάπη για την ανθρωπότητα και θα προσφέρουν επίσης στις μελλοντικές γενιές ένα σαφές παράδειγμα της σωστής στάσης που πρέπει να τηρήσουν απέναντι στην απειλή της ολοκληρωτικής υποδούλωσης·

σ.σ.
Το 1918, μετά το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης και την ήττα των “Κεντρικών” Δυνάμεων στον Α' Παγκόσμιο, ο Pilecki πήγε στο Wilno της Πολωνίας και εντάχθηκε στο τμήμα ZHP της “Αυτοάμυνας” Λιθουανίας_Λευκορωσίας, ενός παραστρατιωτικού σχηματισμού παίρνοντας θέσεις ενάντια σε “διαφαινόμενη” επίθεση του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού. Όταν το Wilno έπεσε στα χέρια των Μπολσεβίκων (5-Ιαν-1919), ο Pilecki και η μονάδα του ξεκίνησαν ανταρτοπόλεμο πίσω από τις σοβιετικές γραμμές και στη συνέχεια, αυτός και τα “παλληκάρια” του υποχώρησαν στο Białystok, όπου κατατάχθηκαν ως szeregowy (μισθοφόρος-ιδιώτης) στον νεοσύστατο στρατό της Πολωνίας ενάντια στην ΕΣΣΔ, πήρε μέρος στον Πολωνο-Σοβιετικό Πόλεμο του 1919-1921, στην επίθεση κατά του Κιέβου (1920) και ως μέρος μιας μονάδας ιππικού στο 211^ο Σύνταγμα Uhlan στη μάχη της Βαρσοβίας και στο δάσος Rūdninkai.
Με το ξέσπασμα του 2^ου Παγκόσμιου μπήκε και δραπέτευσε (υπό ανεξακρίβωτες συνθήκες) στο Auschwitz, συνελήφθη και αφέθηκε ελεύθερος 2-3 φορές και στις 29 Απρίλη 1945.
Τον Ιούλιο του 1945, εντάχθηκε στις μυστικές υπηρεσίες της Πολωνίας, ανασύροντας από το συρτάρι _μεταξύ άλλων το Κατίν και τον Οκτώβρη, καθώς οι σχέσεις μεταξύ της εξόριστης κυβέρνησης και των Σοβιετικών συνέχιζαν να επιδεινώνονται, ο Pilecki επέστρεψε στην Πολωνία και τον Δεκέμβρη _στη Βαρσοβία πλέον άρχισε να οργανώνει ένα δίκτυο πληροφοριών. Καθώς η οργάνωση NIE (niepodległość = “ανεξαρτησία” “όχι”) η αντικομουνιστική οργάνωση του 1943 _με κύριο στόχο της τον αγώνα ενάντια στη Σοβιετική Ένωση είχε διαλυθεί (με την είσοδο του Κόκκινου Στρατού) στρατολόγησε πρώην μέλη των παραστρατιωτικών ZOW και TAP (Tajna Armia Polska) και συνέχισε να στέλνει πληροφορίες, ενώ ζούσε με διάφορα υποτιθέμενα ονόματα και άλλαζε συχνά δουλειά (πωλητής κοσμημάτων, ζωγράφος ετικετών φιαλών νυχτερινός αποθήκης κλπ).

Συνελήφθη στις 8 Μαΐου 1947 από τις αρχές _της σοσιαλιστικής πλέον Πολωνίας, δικάστηκε για παράνομη είσοδο, χρήση πλαστών εγγράφων, οπλοφορία, κατασκοπεία και σχεδίαση δολοφονίας στελεχών του Υπουργείου Δημόσιας Ασφάλειας της Πολωνίας. Ο Pilecki αρνήθηκε κάποιες  κατηγορίες (για δολοφονίες και κατασκοπεία) παραδέχτηκε όμως πως παρέδιδε πληροφορίες ως “αξιωματικός, που δεν παραβίαζε κανένα νόμο”, ενώ ομολόγησε την ενοχή του για όλες τις άλλες κατηγορίες. Καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε

Από τη δεκαετία του 1990, μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Πολωνία ιδρύματα, μνημεία και δρόμοι στην Πολωνία έχουν πάρει το όνομά του, το 1995, του απονεμήθηκε το παράσημο της Polonia Restituta, και το 2006, η υψηλότερη πολωνική διάκριση _ “Τάγμα του Λευκού Αετού”

12. καλεί την Επιτροπή να παράσχει αποτελεσματική υποστήριξη για έργα ιστορικής τιμής και μνήμης στα κράτη μέλη και για τις δραστηριότητες της Πλατφόρμας και να διαθέσει επαρκείς οικονομικούς πόρους στο πλαίσιο του προγράμματος «Ευρώπη για τους πολίτες» για τη στήριξη Εορτασμών των θυμάτων του ολοκληρωτισμού, όπως ορίζεται στη θέση του Κοινοβουλίου για το 2021-2027·

13. Δηλώνει ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως πρότυπο ειρήνης και συμφιλίωσης ήταν μια ελεύθερη επιλογή των λαών της Ευρώπης να δεσμευτούν για ένα κοινό μέλλον και ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ιδιαίτερη ευθύνη να προάγει και να προστατεύει τη δημοκρατία, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το κράτος δικαίου, όχι μόνο εντός αλλά και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης·

14. επισημαίνει ότι υπό το πρίσμα της ένταξής τους στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, οι χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης όχι μόνο επέστρεψαν στην ευρωπαϊκή οικογένεια των ελεύθερων δημοκρατικών χωρών, αλλά επέδειξαν επίσης επιτυχία, με τη βοήθεια της ΕΕ, σε μεταρρυθμίσεις και κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη· τονίζει, ωστόσο, ότι αυτή η επιλογή θα πρέπει να παραμείνει ανοικτή σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως ορίζεται στο άρθρο 49 ΣΕΕ·

15. υποστηρίζει ότι η ΕΣΣΔ παραμένει το μεγαλύτερο θύμα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού και ότι η ανάπτυξή της σε δημοκρατικό κράτος (σσ. καπιταλιστική Ρωσία του Πούτιν) θα παρεμποδίζεται όσο η κυβέρνηση, η πολιτική ελίτ και η πολιτική προπαγάνδα συνεχίζουν να καλλωπίζουν τα κομμουνιστικά εγκλήματα και να δοξάζουν το σοβιετικό ολοκληρωτικό καθεστώς. καλεί, ως εκ τούτου, τη ρωσική κοινωνία να μη συμβιβαστεί με το τραγικό παρελθόν της·

16. Ανησυχεί βαθύτατα για τις προσπάθειες της σημερινής ρωσικής ηγεσίας να διαστρεβλώσει τα ιστορικά γεγονότα αποκρύπτοντας τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από το σοβιετικό ολοκληρωτικό καθεστώς και τα θεωρεί επικίνδυνη συνιστώσα του πολέμου πληροφοριών που διεξάγεται κατά της δημοκρατικής Ευρώπης που στοχεύει να διχάσει την Ευρώπη, και ως εκ τούτου καλεί η Επιτροπή να αντιμετωπίσει αποφασιστικά αυτές τις προσπάθειες·

17. εκφράζει ανησυχία για τη συνεχιζόμενη χρήση συμβόλων ολοκληρωτικών καθεστώτων στη δημόσια σφαίρα και για εμπορικούς σκοπούς, και υπενθυμίζει ότι ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες έχουν απαγορεύσει τη χρήση τόσο των ναζιστικών όσο και των κομμουνιστικών συμβόλων·

18. σημειώνει ότι η συνεχιζόμενη ύπαρξη σε δημόσιους χώρους σε ορισμένα κράτη μέλη μνημείων και μνημείων (πάρκα, πλατείες, δρόμοι κ.λπ.) που εξυμνούν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ανοίγει το δρόμο για τη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων σχετικά με τις συνέπειες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και για τη διάδοση του ολοκληρωτικού πολιτικού συστήματος.

19. καταδικάζει το γεγονός ότι οι εξτρεμιστικές και ξενοφοβικές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη καταφεύγουν ολοένα και περισσότερο στη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων και χρησιμοποιούν συμβολισμούς και ρητορική που απηχεί πτυχές ολοκληρωτικής προπαγάνδας, συμπεριλαμβανομένου του ρατσισμού, του αντισημιτισμού και του μίσους προς τις σεξουαλικές και άλλες μειονότητες·

20. προτρέπει τα κράτη μέλη να διασφαλίσουν τη συμμόρφωση με τις διατάξεις της απόφασης-πλαισίου του Συμβουλίου, για να αντιμετωπίσουν τις οργανώσεις που διαδίδουν ρητορική μίσους και βία σε δημόσιους χώρους και στο διαδίκτυο·

21. τονίζει ότι το τραγικό παρελθόν της Ευρώπης θα πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί ως ηθική και πολιτική έμπνευση για την αντιμετώπιση των προκλήσεων του σημερινού κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του αγώνα για έναν δικαιότερο κόσμο, της δημιουργίας ανοιχτών και ανεκτικών κοινωνιών και κοινοτήτων που αγκαλιάζουν τις εθνοτικές, θρησκευτικές και σεξουαλικές μειονότητες και ευρωπαϊκή αξία

Πού ακριβώς βρισκόταν
το τείχος του Βερολίνου;

Σε πολλά αφιερώματα στο τείχος θα δει κανείς να δημοσιεύονται πληροφορίες που αφορούν το ύψος του (3,2 μ.), το μήκος του, το πάχος του, αλλά συνήθως λείπει μια κρίσιμη πληροφορία, η γεωγραφική του θέση. Η συνειδητοποίηση της θέσης του Βερολίνου στη μεταπολεμική Γερμανία θα βοηθούσε τον καθένα, ανεξάρτητα από την άποψη που έχει για το σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, να σκεφτεί περί τίνος πρόκειται, θα συνέβαλλε να αποκαλυφθεί όλος αυτός ο αντικομουνιστικός οχετός γύρω από το τείχος.

Το Βερολίνο βρισκόταν βαθιά μέσα στην εδαφική επικράτεια της ΓΛΔ. Συγκεκριμένα, το κέντρο του Βερολίνου απείχε 187 χιλιόμετρα από τα τότε σύνορα Ανατολικής - Δυτικής Γερμανίας, ενώ προς ανατολάς η απόσταση με τα πολωνικά σύνορα ήταν 82 χιλιόμετρα. Δηλαδή ο ιμπεριαλισμός κατάφερε με νύχια και με δόντια να ελέγξει το τμήμα μιας πόλης που βρισκόταν βαθιά στα ενδότερα μιας άλλης χώρας και ήταν πρωτεύουσά της.

Το ερώτημα είναι: Έπρεπε αυτό το σύνορο να φυλάσσεται; Και ακόμα περισσότερο: Έπρεπε να φυλάσσεται στις ιστορικές συνθήκες που προέκυψε καθώς εκεί διαχωρίζονταν δύο αντίθετα ταξικά συστήματα, το καπιταλιστικό της ΟΔΓ και το σοσιαλιστικό της ΓΛΔ, δύο διεθνείς ταξικά αντίθετοι στρατιωτικοί συνασπισμοί, το ΝΑΤΟ και το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας»; Στο Δυτικό Βερολίνο οι Γερμανοί καπιταλιστές καθώς και η CIA και άλλες υπηρεσίες είχαν ρίξει χιλιάδες πράκτορες των μυστικών τους υπηρεσιών. Οπωσδήποτε είναι γεγονός ότι τα σύνορα μεταξύ ΟΔΓ και ΓΛΔ διαχώριζαν ένα έθνος. Αλλά το ερώτημα είναι: Έχει δικαίωμα ο λαός μιας χώρας να πετάξει τους καπιταλιστές εκμεταλλευτές από το σβέρκο του και να οικοδομήσει ένα νέο κοινωνικό οικονομικό σύστημα; Εδώ δεν μπορεί να υπάρξει μία απάντηση. Από τη σκοπιά της εργατικής τάξης είναι ΝΑΙ. Από τη σκοπιά των καπιταλιστών και του πολιτικού τους προσωπικού είναι ΟΧΙ. Επίσης αποτελεί απύθμενη υποκρισία όσων καταγγέλλουν σήμερα το τείχος, ενώ δεν τους καίγεται καρφί για το ισραηλινό τείχος στην Παλαιστίνη, για τη διχοτόμηση της Κύπρου. Και βέβαια, δεν τους καίγεται καρφί για τα ταξικά τείχη που υψώνονται καθημερινά στο εσωτερικό των χωρών τους, φράζοντας το μέλλον των λαών.

Σήμερα δυνάμεις που χρηματοδοτούν τις αντικομουνιστικές καμπάνιες με αφορμή το τείχος είναι οι ίδιες που έχουν υποδαυλίσει τον εθνικισμό, το μίσος και έχουν επιβάλει με επεμβάσεις και πολέμους τη χάραξη νέων συνόρων, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Επίσης ο ιμπεριαλισμός επέβαλε στρατιωτικά τη διχοτόμηση της Κορέας και - προσωρινά - του Βιετνάμ.

Αυτό λοιπόν που ήταν και είναι καρφί στο μάτι του ιμπεριαλισμού είναι το γεγονός ότι είχε υπάρξει τμήμα της Γερμανίας που προσπαθούσε να οικοδομήσει σοσιαλιστικές - κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής. Αυτό είναι που βαφτίζουν έγκλημα. Άλλωστε, όπως θα δούμε παρακάτω, τα πρώτα βήματα για τον διαχωρισμό της μεταπολεμικής Γερμανίας τα έκανε το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, η αστική τάξη της Γερμανίας.

 

Οι δύο ταξικά αντίθετες Γερμανίες

Το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε την αστική εξουσία σε ορισμένες χώρες να κλονίζεται. Σε αυτό συνέβαλε και η παρουσία του Κόκκινου Στρατού, ο οποίος από τη μία δημιουργούσε εμπόδια στην αναδιοργάνωση της αστικής εξουσίας και από την άλλη έδινε δυνατότητες για το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια της εργατικής τάξης. Για παράδειγμα, στήριξε τη δήμευση και τη μετατροπή σε λαϊκή περιουσία των ιδιοκτησιών των μεγαλοαστών συνεργατών των ναζί που βαρύνονταν με εγκλήματα. Αυτή η δράση εμπεριέχονταν στις συμβατικές υποχρεώσεις της Συνθήκης του Πότσνταμ και ίσχυε και για τον βρετανικό, αγγλικό, αμερικανικό στρατό. Όμως μόνο η παρουσία του Κόκκινου Στρατού, από την ταξική του φύση, μπορούσε να εγγυηθεί την εφαρμογή της. Η παρουσία του Κόκκινου Στρατού δεν ήταν ο αποκλειστικός παράγοντας για την εσωτερική εξέλιξη σε κάθε χώρα. Για παράδειγμα, η Αυστρία απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό αλλά παρέμεινε στο καπιταλιστικό στρατόπεδο, ενώ η Αλβανία αποσπάστηκε από το καπιταλιστικό στρατόπεδο, παρόλο που δεν μπήκε ο Κόκκινος Στρατός στο έδαφός της. Ρόλο έπαιξε σε όλες τις χώρες ο εσωτερικός και διεθνής συσχετισμός δυνάμεων.

Πλακάτ - αφιέρωμα στον Κόκκινο Στρατό

Η ΕΣΣΔ, ειδικά για τη Γερμανία, δεν έθεσε ποτέ ζήτημα διαμελισμού. Αντιθέτως, ο Στάλιν αντιστάθηκε σθεναρά στα πρώτα σχέδια του Τσόρτσιλ, ο οποίος μιλούσε για διαμοιρασμό της ηττημένης Γερμανίας μεταξύ των νικητριών δυνάμεων.

Η άνευ όρων συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας στις 9 Μάη 1945 οριοθετεί το τέλος του πολέμου για τη Γερμανία. Λίγο αργότερα συνθηκολόγησε και η Ιαπωνία. Στις 5 Ιούνη 1945, οι τέσσερις νικητές (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία) υπέγραψαν τη «Διακήρυξη σχετικά με την Ήττα της Γερμανίας και την Ανάληψη της Ανώτατης Αρχής», σύμφωνα με την οποία η Γερμανία χωρίστηκε σε τέσσερις ζώνες κατοχής και το Βερολίνο σε τέσσερις τομείς. Από τις 9 Ιούνη εγκαθιδρύονται οι στρατιωτικές κυβερνήσεις των ζωνών κατοχής. Κάθε ένα από τα κράτη - νικητές είχε την ανώτατη εξουσία στο τμήμα της Γερμανίας που ήταν υπό τον έλεγχό του και στην αντίστοιχη ζώνη στο Βερολίνο μέχρι την επαναδημιουργία του ενιαίου γερμανικού κράτους.

Για ζητήματα τα οποία αφορούσαν ολόκληρη τη Γερμανία, αποφάσιζε το Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου, το οποίο αποτελούνταν από εκπροσώπους και των τεσσάρων δυνάμεων.

Από τις 17 Ιούλη μέχρι τις 2 Αυγούστου έλαβε χώρα στο Πότσνταμ, 26 χλμ. νοτιοδυτικά του Βερολίνου, η γνωστή Διάσκεψη, στην οποία πήραν μέρος οι ηγέτες της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν, των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν και της Αγγλίας Ουίνστον Τσόρτσιλ (ο οποίος αντικαταστάθηκε κατά τη διάρκεια από τον νέο πρωθυπουργό Κλέμεντ Ατλι, καθώς έχασε στις εκλογές στις 28 Ιούλη).

Στη Συνδιάσκεψη αυτή πάρθηκαν μια σειρά από κοινές αποφάσεις για την αποναζιστικοποίηση, την αποστρατικοποίηση, τις επανορθώσεις, την κατοχή και διοίκηση του γερμανικού κράτους και γενικά ζητήματα της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων στη Γερμανία. Όλα τα επιμέρους μέτρα υποτάσσονταν στον κεντρικό στόχο που έθεσε η Διάσκεψη, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού, αποστρατιωτικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου, δημοκρατικά οργανωμένου κράτους. Τα αστικά κράτη δεν τήρησαν ούτε λέξη από αυτά που υπέγραψαν στο Πότσνταμ. Για παράδειγμα, ενώ στη Σοβιετική Ζώνη Κατοχής χιλιάδες στελέχη του ναζιστικού κρατικού μηχανισμού απομακρύνθηκαν από τις θέσεις τους, στις ζώνες κατοχής των καπιταλιστών οι χιλιάδες ναζιστές παρέμειναν στα σημεία - κλειδιά του κρατικού μηχανισμού και χιλιάδες αναβαθμίστηκαν. Οι σοβιετικές θέσεις για μια ενιαία και «αποναζιστικοποιημένη», «ειρηνική» Γερμανία μπορεί σήμερα να εγείρουν κριτική για ουτοπισμό, καθώς είναι αδύνατο ένα καπιταλιστικό κράτος να προσανατολιστεί σε ουδετερότητα απέναντι στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, ούτε μπορεί να υποδειχθεί σε αυτό το κράτος με ποια πρόσωπα θα στελεχώσει τον κρατικό του μηχανισμό. Επίσης, δεν μπορεί να υπάρξει ένα κράτος μισό καπιταλιστικό - μισό σοσιαλιστικό. Ομως, αυτές τις θέσεις για Γερμανία ουδέτερη και αποναζιστικοποιημένη τις υποστήριξαν οι κομμουνιστές και άλλες λαϊκές δυνάμεις της Ανατολικής Γερμανίας καθώς και η ΕΣΣΔ σχεδόν μέχρι το 1960.

Μάζωξη των πιονιέρων

Ένα από τα 100άδες πολιτιστικά κέντρα

Το palais της Δημοκρατίας (Palast der Republik) στην πλατεία Marx-Engels-Platz

 “Τριζωνία” -
Ο ιμπεριαλισμός κάνει το πρώτο βήμα
για διαχωρισμό της Γερμανίας

Ο καπιταλιστικός κόσμος από την πρώτη στιγμή με ταξικό κριτήριο διακήρυξε και διασφάλισε ώστε στο έδαφος που κατείχε στρατιωτικά να κατοχυρωθούν οι καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, αδιαφορώντας αν θα διαιρεθεί η Γερμανία. Αυτό είναι εξηγήσιμο, απλώς υπογραμμίζει πόσο υποκριτική είναι η προπαγάνδα τους για τη διαιρεμένη Γερμανία.

Από το 1946 οι καπιταλιστικές δυνάμεις κατοχής της Γερμανίας διακήρυσσαν ανοιχτά την πρόθεσή τους για δημιουργία δύο γερμανικών κρατών. Στις 15 Σεπτέμβρη 1946, το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ δημοσίευσε μία 37σέλιδη αναφορά για τις εξελίξεις στη Γερμανία και τη στάση της, όπου αναφέρεται: «Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αποδεχτούν καμία πιθανή κυριαρχούμενη από τους κομμουνιστές Γερμανία και ο στόχος μίας ουδέτερης Γερμανίας θα ετίθετο σε αμφισβήτηση από μία κυρίαρχη κομμουνιστική επιρροή (σσ. αν οι Σοβιετικοί έμπαιναν εμπόδιο στα σχέδια των Αμερικανών για οικονομική ένωση της Γερμανίας) (...) θα έπρεπε να συνεχίσουμε με την ένωση της Δυτικής Γερμανίας - με τους Βρετανούς και αν είναι εφικτό και με τους Γάλλους - και με την αποκατάσταση της οικονομίας σε αυτή την περιοχή. Αυτή η εναλλακτική θα σήμαινε τη διαίρεση της Γερμανίας σε ένα ανατολικό και ένα δυτικό κράτος»¹.

Στην ίδια κατεύθυνση εκφράζονται ανοιχτά και οι Βρετανοί. Στη συνάντηση μεταξύ του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών, Ernest Bevin, και του επικεφαλής της βρετανικής ζώνης κατοχής, John Hynd, στις 3 Απρίλη 1946 υπήρξε συμφωνία ότι δεν ήταν επιθυμητή η δημιουργία γερμανικής κεντρικής διοίκησης ή γερμανικής κυβέρνησης αν - όπως φοβόντουσαν - αυτές ήταν υπό κομμουνιστικό έλεγχο. Γι' αυτό καλούσαν σε δημιουργία κυβέρνησης στη βρετανική ζώνη, η οποία στην πορεία θα ενωνόταν με τις υπόλοιπες δυτικές ζώνες, δημιουργώντας ένα συμπαγές αντισοβιετικό μπλοκ.²

Οι παραπάνω σκέψεις έγιναν πράξη λίγους μήνες αργότερα. Στις 2 Δεκέμβρη 1946, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, J. Byrnes, και ο Αγγλος ομόλογός του, Ε. Bevin, παραβιάζοντας απροσχημάτιστα τις αποφάσεις του Πότσνταμ, υπέγραψαν συμφωνία για την ενοποίηση της αμερικανικής και της αγγλικής ζώνης κατοχής σε μία (την αποκαλούμενη και διζωνία). Στη συνέχεια προσχώρησε και η γαλλική ζώνη, δημιουργώντας μία συμπαγή ιμπεριαλιστική ζώνη (την αποκαλούμενη και τριζωνία), η οποία αποτέλεσε το πρόπλασμα για τη δημιουργία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, δηλαδή της καπιταλιστικής Γερμανίας.

Το επόμενο βήμα της «τριζωνίας» ήταν η νομισματική μεταρρύθμιση της 20ής Ιούνη 1948, οπότε το παλιό μάρκο (ράιχσμαρκ) αντικαταστάθηκε από το Γερμανικό Μάρκο (Deutsche Mark - DM). Οι Σοβιετικοί βρέθηκαν προ τετελεσμένων, στις 23 Ιούνη η Σοβιετική Στρατιωτική Διοίκηση (ΣΣΔ) προχώρησε και αυτή σε νομισματική μεταρρύθμιση, αντικαθιστώντας το ράιχσμαρκ με το ανατολικογερμανικό μάρκο.

Τη νομισματική μεταρρύθμιση ακολούθησε το δεύτερο και σημαντικότερο βήμα: Αυτό της δημιουργίας ξεχωριστού γερμανικού κράτους στις δυτικές ζώνες κατοχής. Στις 23 Μάη 1949 ιδρύθηκε η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ). Επίσημα η δημιουργία ξεχωριστού κράτους από τις τρεις δυτικές ζώνες κατοχής είχε αποφασιστεί από τον Δεκέμβρη του 1947 στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου.

Στη Δυτική Γερμανία, καθώς αντιμετώπιζαν την ανατολική πλευρά ως κατακτημένη, χρησιμοποιούσαν τον όρο «απελευθέρωση» και όχι επανενοποίηση. Επίσης η καπιταλιστική Γερμανία, με την ανοχή των «Δυτικών», δεν αναγνώριζε ούτε τα νέα ευρωπαϊκά σύνορα που όριζε η Συνθήκη του Πότσνταμ. Συγκεκριμένα, δεν αναγνώριζε τα γερμανοπολωνικά σύνορα που είχαν μετακινηθεί προς τα δυτικά σε βάρος της προπολεμικής Γερμανίας έως τη γραμμή των ποταμών Οντερ και Νάισε. Η ΓΛΔ αναγνώριζε αυτά τα σύνορα, δηλαδή τη Συνθήκη του Πότσνταμ, γι' αυτό και χαρακτηρίζονταν παράγοντας ειρήνης στον μεταπολεμικό κόσμο. Αντιθέτως η ΟΔΓ ρεβανσιστικά επιδίωκε να φτάσει στα προπολεμικά γερμανικά σύνορα του 1937.

Η ίδρυση της Γερμανικής
Λαοκρατικής Δημοκρατίας

Στη σοβιετική ζώνη κατοχής τα βήματα για τη δημιουργία ξεχωριστού γερμανικού κράτους ακολουθούσαν με καθυστέρηση εκείνα που έγιναν στην «τριζωνία». Οκτώ μήνες αργότερα από την ΟΔΓ, στις 7 Οκτώβρη 1949, ιδρύθηκε η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ). Στις 10 Οκτώβρη η εξουσία παραδόθηκε από τη Σοβιετική Στρατιωτική Διοίκηση στην κυβέρνηση της ΓΛΔ. Στις 11 Οκτώβρη ο Βίλχελμ Πικ εξελέγη πρώτος Πρόεδρος της ΓΛΔ. Οι Σοβιετικοί και οι Ανατολικογερμανοί πίεζαν σταθερά για την εφαρμογή του Πότσνταμ και τη μη διαίρεση της Γερμανίας. Στις 23 Μάη 1948 διατυπώνουν επίσημα την πρόταση για δημοψήφισμα όλων των Γερμανών, έτσι ώστε να πουν οι Γερμανοί τη γνώμη τους γι' αυτό που ήδη είχε διακηρυχτεί στο Πότσνταμ, τη δημιουργία ενιαίας Γερμανίας. Οι ζώνες κατοχής των καπιταλιστικών κρατών αμέσως απαγόρευσαν το δημοψήφισμα στην επικράτειά τους. Από τη μεριά τους οι Ανατολικογερμανοί και οι Σοβιετικοί ακόμα και την ίδρυση της ΓΛΔ την έβλεπαν σαν πρώτο βήμα για τη δημιουργία της ενιαίας Γερμανίας. Για άλλη μια φορά το ΕΣΚΓ (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας, το κόμμα που καθοδηγούσε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και το οποίο ιδρύθηκε στις 21 Απρίλη 1946, μετά από συνένωση του Κομμουνιστικού και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της ανατολικής ζώνης) ζήτησε το 1952 να εγκριθεί με δημοψήφισμα το αίτημα της ενιαίας Γερμανίας. Τα καπιταλιστικά κράτη όμως αντιστάθηκαν σθεναρά.

Το 1952 ο Στάλιν απέστειλε στον καγκελάριο της ΟΔΓ Κόνραντ Αντενάουερ μία διπλωματική νότα, με την οποία ζητούσε την επανένωση της Γερμανίας, σύμφωνα με τα υπογεγραμμένα στο Πότσνταμ: Απόσυρση όλων των ξένων στρατευμάτων από το γερμανικό έδαφος, απόδοση δημοκρατικών δικαιωμάτων και δημιουργία εθνικού στρατού του ενιαίου κράτους. Ο μοναδικός όρος για όλα αυτά ήταν η δήλωση ουδετερότητας της ενιαίας Γερμανίας. Ο Αντενάουερ μαζί με τους Αμερικανούς, τους Βρετανούς και τους Γάλλους συνέχισαν στην ίδια γραμμή, απορρίπτοντας όλες αυτές τις προτάσεις. Ο ίδιος ο Αντενάουερ ανοιχτά δήλωνε ότι προτιμούν να ελέγχουν εξολοκλήρου τη μισή Γερμανία παρά κατά το ήμισυ ολόκληρη τη Γερμανία.

Από την πλευρά των σοσιαλιστικών κρατών, η υπερεκτίμηση του μεταπολεμικού συσχετισμού δυνάμεων και αργότερα η κοινοβουλευτική αντίληψη για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δημιούργησαν αυταπάτες για τη δυνατότητα να «τραβηχτεί» ειρηνικά η Δυτική Γερμανία στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Σε αυτό το πλαίσιο, η δημιουργία της ΓΛΔ είχε περισσότερο μεταβατικό χαρακτήρα, με σκοπό την ενιαία Γερμανία. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο πρώτο Σύνταγμα της ΓΛΔ δεν ορίζεται ούτε ξεχωριστή σημαία ούτε εθνόσημο, αφού αυτά προβλέπονταν για την ενιαία Γερμανία. Η γνωστή σημαία της ΓΛΔ, με έμβλημα το σφυρί και το διαβήτη κυκλωμένα από στάχυ πάνω στη μαύρη - κόκκινη - κίτρινη ρίγα, καθιερώθηκε την 1η Οκτώβρη 1959, δέκα χρόνια ακριβώς μετά την ίδρυση της ΓΛΔ. Μέχρι το 1959 είχε ως σημαία εκείνη της προχιτλερικής Γερμανίας.

Στις 9 Μάη 1955 η ΟΔΓ μπήκε στο ΝΑΤΟ. Τα πράγματα πλέον ήταν ξεκάθαρα. Η ΟΔΓ ήταν πλέον προμαχώνας της αντιπαράθεσης του ιμπεριαλισμού με το σοσιαλισμό. Σε απάντηση στην προσχώρηση της ΟΔΓ στο ΝΑΤΟ και αφού η απειλή πλέον γιγαντώθηκε, στις 14 Μάη 1956 ιδρύθηκε από 8 ευρωπαϊκές σοσιαλιστικές χώρες η «Συνθήκη Φιλίας, Συνεργασίας και Αμοιβαίας Βοήθειας», γνωστή και ως Σύμφωνο της Βαρσοβίας, όπου προσχώρησε και η ΓΛΔ. Ένα χρόνο μετά την προσχώρηση της ΟΔΓ στο ΝΑΤΟ και δύο μήνες μετά την ίδρυση του στρατού της ΟΔΓ (Bundeswehr), ιδρύθηκε ο Εθνικός Λαϊκός Στρατός της ΓΛΔ (Nationale Volksarmee).

Ο Εριχ Χόνεκερ καταγράφει: «Ενώ στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '50 προσπαθήσαμε, σε συνεργασία με τις πατριωτικές δυνάμεις της ΟΔΓ και με πολλές απευθείας προτάσεις στον πρόεδρο της Ομοσπονδίας, στο Μπούντεσταγκ και στην Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, να βρούμε δρόμους που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια δημοκρατική επανένωση της Γερμανίας, σ' ένα φιλειρηνικό και προοδευτικό κράτος, λιγόστευαν με τον καιρό όλο και περισσότερο οι πιθανότητες για μια τέτοια προοπτική»³.

Η στρατηγική του ιμπεριαλισμού απέναντι στη ΓΛΔ

Τα καπιταλιστικά κράτη, με τις ΗΠΑ στην πρώτη γραμμή, επεξεργάστηκαν σχέδια για το πώς θα αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση που δημιούργησε η απόσπαση μιας σειράς χωρών από το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο (Αλβανία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία). Αρχικά έχοντας και το μονοπώλιο της ατομικής βόμβας, προσανατολίστηκαν στην πολιτική του «Roll-Back», δηλαδή της άμεσης επαναφοράς στον καπιταλισμό. Ειδικά στο έδαφος της ΓΛΔ, η πολιτική του «Roll-Back» στόχευε αρχικά στην υπονόμευση της προσπάθειας οργάνωσης της διαλυμένης από τον πόλεμο παραγωγικής βάσης της χώρας. Στις περισσότερες περιπτώσεις υπονόμευσης και σαμποτάζ οι οποίες αποκαλύφθηκαν στη ΓΛΔ, υπήρχε άμεσος σύνδεσμος με τις μυστικές υπηρεσίες και τις οργανώσεις πρακτόρων στην ΟΔΓ και στο Δυτικό Βερολίνο. Αυτό ισχύει για τα μεγάλης έκτασης σαμποτάζ στη σαξονική κλωστοϋφαντουργία (1949), στα έργα της εταιρείας «Solvay» στη Σαξονία (1952), στην αγροτική παραγωγή της περιοχής Kreis Wittstock (1953), στο Μηχανοτρακτερικό Σταθμό στο Brusewitz (1953), στην τσιμεντοποιία του Goschwitz και στην επιχείρηση συσκευών μέτρησης στο Zwonitz (1953). Η υπονόμευση καθώς και τα σαμποτάζ εναντίον της κοινωνικοποιημένης βιομηχανίας και του οικονομικού σχεδίου κυριάρχησαν αρχικά στα χρόνια μεταξύ του 1949 και του 1955, και στη συνέχεια - ειδικά το 1958 - επικεντρώθηκαν στον πόλεμο εναντίον της σοσιαλιστικής αναδιάρθρωσης της αγροτικής οικονομίας στη ΓΛΔ. Τη δράση των δικτύων κατασκοπείας και δολιοφθοράς θα τη δούμε πιο αναλυτικά παρακάτω αναφορικά με την περιοχή του Δυτικού Βερολίνου.

Οι Γερμανοί κομμουνιστές, με μεγάλη πείρα και οργανωτικότητα, με διεθνισμό και σε σύνδεση με τις λαϊκές μάζες, κατάφεραν να ηγηθούν στην οργάνωση της εργατικής τάξης και στην εφαρμογή των πρώτων μέτρων της εργατικής εξουσίας. Η οικοδόμηση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής στη ΓΛΔ, η διαμόρφωση νέας συνείδησης απέναντι στην παραγωγή, είχε επιπρόσθετες δυσκολίες και απαιτήσεις. Η ίδια η πρώτη ώθηση για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση δόθηκε από την παρουσία εκεί του Κόκκινου Στρατού, που είχε συντρίψει τη ναζιστική Βέρμαχτ. Η Ανατολική Γερμανία ήταν το πιο φτωχό προπολεμικά αλλά και το περισσότερο κατεστραμμένο από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τμήμα της Γερμανίας. Η βιομηχανία της προπολεμικά λειτουργούσε με πρώτες ύλες που προέρχονταν από τα δυτικά της χώρας. Σε αυτές τις πρώτες ύλες έγινε εμπάργκο από την ΟΔΓ. Το «ενδογερμανικό» εμπόριο μέχρι το 1950 δεν ξεπέρασε ποτέ το 10% του προπολεμικού επιπέδου μεταξύ των δύο περιοχών. Το καλοκαίρι του 1950 η κυβέρνηση της ΟΔΓ απαγόρευσε τις συμφωνηθείσες μεταφορές λευκοσίδηρου και ελασμάτων στη ΓΛΔ. Εμπάργκο επέβαλαν και τα υπόλοιπα δυτικά καπιταλιστικά κράτη. Μάλιστα συγκρότησαν μια λίστα με κρίσιμες πρώτες ύλες, γνωστή ως «λίστα CoCom»⁴, για τις οποίες υπήρχε απαγόρευση πώλησης προς τη ΓΛΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Η ΓΛΔ επωμίστηκε το κόστος πολεμικών επανορθώσεων, ενώ την ίδια στιγμή η ΕΣΣΔ δεν μπορούσε να τη βοηθήσει οικονομικά, καθώς και η ίδια είχε υποστεί τεράστιες καταστροφές από τον πόλεμο. Η Δυτική Γερμανία από την πρώτη στιγμή στηρίχθηκε με ποταμούς εφοδίων, μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ και με συσσωρευμένα κεφάλαια των ΗΠΑ που βρήκαν εκεί διέξοδο. Με την απόφαση της Διάσκεψης του Λονδίνου, στις 27 Φλεβάρη 1953, ουσιαστικά οι Δυτικοί απάλλαξαν την ΟΔΓ από τις πολεμικές αποζημιώσεις, προκειμένου να πετύχει ταχύτατα τη μεταπολεμική καπιταλιστική ανόρθωση και να αποτελέσει τον πολιορκητικό κριό απέναντι στη ΓΛΔ και το σοσιαλιστικό σύστημα.

Ειδικά όσον αφορά το Δυτικό Βερολίνο, το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα έδωσε μεγάλο βάρος στην ανοικοδόμησή του και στην οικονομική του ευμάρεια. Τα ανύπαρκτα σύνορα δημιουργούσαν συνεχή οικονομική αιμορραγία στη ΓΛΔ. Οι καταναλωτές και οι επιχειρήσεις του Δυτικού Βερολίνου μπορούσαν ανενόχλητοι να αγοράζουν τα πολύ φθηνά και επιδοτούμενα από το κράτος ανατολικογερμανικά προϊόντα⁵, να οργανώνουν μαύρη αγορά συναλλάγματος. Στην πράξη, στην πόλη κυκλοφορούσαν δύο νομίσματα. Είναι γεγονός ότι η αιμορραγία αφορούσε και το ειδικευμένο και επιστημονικά καταρτισμένο δυναμικό. Νέοι που σπούδαζαν δωρεάν στη ΓΛΔ και είχαν όλες τις παροχές σε λαϊκή κατοικία, υγεία, πολιτισμό, αποφάσιζαν για πρόσκαιρα οικονομικά οφέλη να πουλάνε την εργατική τους δύναμη στο Δυτικό Βερολίνο.

Είναι προφανές ότι αυτό το καθεστώς λειτουργούσε υπονομευτικά στις προσπάθειες παραγωγικής ανοικοδόμησης της ΓΛΔ. Μία παρόμοια κατάσταση θα δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα ακόμα και αν προέκυπτε μεταξύ δύο καπιταλιστικών οικονομιών.

Οπωσδήποτε είναι ζήτημα για παραπέρα έρευνα η λειτουργία του κοινωνικοποιημένου τομέα της παραγωγής στη ΓΛΔ και η έκταση αυτού του τομέα. Σίγουρα είχαν γίνει μεγάλα βήματα με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής της μεγάλης βιομηχανίας και άλλων μεγάλων ιδιοκτησιών που ανήκαν στα στελέχη των ναζί. Η μετατροπή τους σε λαϊκή περιουσία έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία κοινωνικών υποδομών σε δωρεάν Υγεία, Παιδεία, ανάπαυση κ.λπ. Όμως την ίδια στιγμή υπήρχε και εκτεταμένη παραγωγή από μικρούς και μεσαίους ιδιοκτήτες στη γεωργία, αλλά και στη βιοτεχνική και βιομηχανική παραγωγή. Όλα αυτά τα στοιχεία δυσκόλευαν τον κεντρικό σχεδιασμό, στήριζαν τις δυνάμεις της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Την ίδια στιγμή, η συμμαχία των καπιταλιστικών κρατών έκανε εκτεταμένη ιδεολογική - προπαγανδιστική παρέμβαση. Γι' αυτόν το σκοπό είχαν διαθέσει στελέχη πρώτης γραμμής. Για παράδειγμα, ο Αμερικανός Τζον Μακλόι, πρώην πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, το Φλεβάρη του 1950 σύστησε την Επιτροπή Πολιτικού και Οικονομικού Σχεδίου (Political and Economic Projects Committee - PEPCO). Η PEPCO έθετε ως στόχο της αμερικανικής πολιτικής εναντίον της ΓΛΔ την παρακίνηση του πληθυσμού σε παθητική αντίσταση, την προώθηση της πίστης στις δυτικές αξίες και στους δυτικούς θεσμούς, την προβολή των «σοβιετικών μέτρων καταπίεσης».

Όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις στόχευαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση στη ΓΛΔ. Σε αυτήν τη δράση είχε σημαντικό ρόλο και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD), το οποίο είχε τη μεγαλύτερη δυνατότητα διείσδυσης εντός της ΓΛΔ αλλά και εντός του ΕΣΚΓ, που ηγούνταν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Το SPD είχε και ειδική οργανωτική δομή, «Ανατολικό Γραφείο» (Ostburo), για την οπορτουνιστική διάβρωση της ΓΛΔ.

Ο Helmut Barwald, πρώην ηγετικό στέλεχος του SPD και του «Ανατολικού Γραφείου», γράφει στο βιβλίο του «Το Ανατολικό Γραφείο του SPD»:

«Όχι από την αρχή, αλλά το αργότερο από το τέλος του 1946 ανατέθηκαν στο Ανατολικό Γραφείο από το προεδρείο του κόμματος έξι καθήκοντα:

1.     Επαφές του SPD με σοσιαλδημοκράτες στη σοβιετική ζώνη κατοχής - ΓΛΔ και οργάνωση των σοσιαλδημοκρατών και των σοσιαλδημοκρατικών ομάδων, οι οποίες αντιστέκονται στη βία και την αυθαιρεσία στη ΣΖΚ/ΓΛΔ (...) Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονται και κάποιοι κομμουνιστές, οι οποίοι στέκονται αντιπολιτευτικά στην ηγεσία του ΕΣΚΓ και την πολιτική της στο κόμμα και το κράτος, στην εσωκομματική λειτουργία.

2.     Προμήθεια, συγκέντρωση, αξιοποίηση και εκμετάλλευση πληροφοριών για τη θέση και την ανάπτυξη στη ΣΖΚ/ΓΛΔ (...)

3.     Διαφωτιστική δουλειά μέσα στο ΕΣΚΓ και άλλες πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις μέσα στη ΣΖΚ/ΓΛΔ.

4.     Εκδοση πληροφοριών και αναλύσεων για τη θέση και ανάπτυξη στη ΣΖΚ/ΓΛΔ στη δημοσιότητα, στους πολιτικούς θεσμούς και τον κρατικό μηχανισμό της ΟΔΓ και τη Δύση.

5.     Παρατήρηση, ανάλυση και άμυνα απέναντι στις δράσεις των μυστικών υπηρεσιών της Σοβιετικής Ενωσης, της ΓΛΔ και άλλων χωρών του ανατολικού μπλοκ και των μηχανισμών "δουλειάς στη Δύση" του κράτους, του ΕΣΚΓ και της Σοβιετικής Ενωσης (...)

6.     Επανεξέταση και περίθαλψη των προσφύγων από τη ΣΖΚ/ΓΛΔ μέσω του κέντρου περίθαλψης των προσφύγων "Ανατολή", περίθαλψη πολιτικών κρατουμένων, των οικογενειών και συνεργατών τους...»⁶.

Με ανακοίνωσή της με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την «πτώση του Τείχους» του Βερολίνου, η ΚΝΕ αναφέρει:
«9 Νοέμβρη 1989. Πέφτει το τείχος στο Βερολίνο. Οι υπερασπιστές του σημερινού άδικου συστήματος πανηγυρίζουν, παραχαράσσουν την ιστορική αλήθεια µε στόχο να υιοθετήσει και η νεολαία σαν "αλήθεια" τη δίκη τους επιδίωξη, το μεγάλο ψέμα: Ότι ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο σύστημα για την ανθρωπότητα και ότι ο σοσιαλισμός, όπως λένε, "απέτυχε". Η επίθεση ενάντια στον σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ό αιώνα, ο αντικομμουνισμός εξακολουθούν να είναι πεδία στα οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ επενδύουν εκατοντάδες εκατομμύρια. Γιατί όμως τέτοια µανία ενάντια σε έναν “αποτυχημένο” εχθρό;

Πώς φτάσαμε στις δύο Γερμανίες;

Βρισκόμαστε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεµο που έληξε µε τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών (9 Μάη 1945) και την ήττα των ναζί χάρη στην καθοριστική συµβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού που προέλασε μέχρι το Βερολίνο.

Οι δύο διαφορετικές Γερμανίες αποτελούσαν επιδίωξη του ιμπεριαλισµού, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της αστικής τάξης της Γερμανίας. Δεν ήταν επιδίωξη ούτε του λαού της Γερμανίας, ούτε της Σοβιετικής Ένωσης και των σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Η ΕΣΣ∆ και οι Ανατολικογερμανοί πίεζαν σταθερά για τη µη διαίρεση της Γερμανίας. Στις 23 Μάη 1949 ιδρύθηκε η καπιταλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ). Στις 7 Οκτώβρη 1949 ιδρύθηκε η σοσιαλιστική Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ). Οι προσπάθειες της ΓΛΔ για µη διαίρεση της Γερμανίας συνεχίστηκαν, όπως π.χ. το 1952 που προτείνεται να εγκριθεί µε δημοψήφισμα το αίτημα της ενιαίας Γερμανίας. Τα καπιταλιστικά κράτη αντιστάθηκαν σθεναρά σε µία τέτοια προοπτική.

Γιατί φτιάχτηκε το
"Αντιφασιστικό Προστατευτικό Τείχος";

Μέσα σε μια πόλη εκφράστηκε µε τον πιο εµφατικό τρόπο η σύγκρουση καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Η πόλη του Βερολίνου βρισκόταν ολόκληρη στο έδαφος της σοσιαλιστικής ΓΛΔ. Δεν ήταν η μισή στο έδαφος της καπιταλιστικής ΟΔΓ και η άλλη μισή στη ΓΛΔ, όπως μπορεί κανείς να νομίζει. Το Δυτικό Βερολίνο, που ήταν υπό τον έλεγχο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, βρισκόταν στην πρωτεύουσα μίας άλλης χώρας, της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας!

Το "Αντιφασιστικό Προστατευτικό Τείχος" -όπως ήταν το πραγματικό του όνοµα- δεν φτιάχτηκε το 1949 (όταν ιδρύθηκαν δύο ξεχωριστά κράτη), αλλά το 1961. Τι συνέβη μέχρι τότε;

Η ΓΛΔ ήταν στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Μέσα στην καρδιά της ΓΛΔ δρούσαν δεκάδες χιλιάδες πράκτορες της CIA, της ΟΔΓ (τις υπηρεσίες ασφαλείας τις στελέχωναν εκατοντάδες πρώην ναζί), ενώ οι ιμπεριαλιστές προετοιμάζονταν για τη "Μέρα Χ", τη μέρα εισβολής και ανατροπής της ΓΛΔ. Μόνο τον Ιούλη του 1961 υπήρξαν 105 προκλήσεις στα σύνορα Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου. Τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού και τα δυτικά τανκς μπήκαν στο έδαφος της ΓΛΔ! Στις 13 Αυγούστου 1961 η ΓΛΔ έκανε πράξη το αυτονόητο δικαίωμά της: Να θεμελιώσει διακριτά κρατικά σύνορα µε την ανέγερση του Αντιφασιστικού Προστατευτικού Τείχους. Μέχρι τότε τα σύνορα ήταν νοητά. Η ΓΛΔ είχε κάθε δικαίωμα να προστατεύσει την εργατική εξουσία από την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.

…και τι συμβολίζει για τους λαούς η πτώση του;

Η πτώση του τείχους αποτέλεσε σημείο καμπής στην πορεία νίκης της αντεπανάστασης, που ολοκληρώθηκε τα χρόνια 1989-1991, στις σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Η ανατροπή του σοσιαλισμού δεν ήρθε ως αποτέλεσµα λαϊκών εξεγέρσεων, αλλά από τα "μέσα" και από τα "πάνω".

Από τότε μέχρι σήμερα χτίζονται πελώρια τείχη!

Τείχη πραγματικά… όπως αυτά στην Παλαιστίνη και το Μεξικό! Τείχη "αόρατα", αλλά αδιαπέραστα για την πλειοψηφία της νεολαίας, όπως αυτά της ανασφάλειας και της φτώχειας! Σήμερα διχοτομούνται κράτη… όπως η Κύπρος!

Οι αντεπαναστατικές ανατροπές έφεραν τους λαούς αυτών των χωρών αντιμέτωπους µε άγνωστα -μέχρι τότε- γι’ αυτούς προβλήματα: Ανεργία, φτώχεια, μετανάστευση, εμπορευματοποιημένη Υγεία και Παιδεία, κοινωνικός αποκλεισμός, πορνεία, ναρκωτικά. Ακόμα και σήμερα σε έρευνες που διεξάγονται σε αυτές τις χώρες η πλειοψηφία απαντά πως "ήταν καλύτερα µε τον σοσιαλισμό"!

Η ανατροπή του σοσιαλισμού απελευθέρωσε... τους εκμεταλλευτές. Αυτοί απολαμβάνουν πλούτη και µία παραδεισένια ζωή που τα κερδίζουν από τη φτώχεια, την ανεργία, τους τσακισμένους μισθούς και τα ανύπαρκτα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας. Η ανατροπή του σοσιαλισμού έφερε νέο γύρο ιμπεριαλιστικών πολέμων σαν αυτούς που διεξάγονται όπου γης. Αποθράσυνε το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ (τότε ΕΟΚ), τους ιμπεριαλιστές, που πριν ήξεραν πως είχαν έναν ισχυρό αντίπαλο, που αποτελούσε ταυτόχρονα για τους λαούς ισχυρό σύμμαχο στην πάλη ενάντια στους άδικους, ιμπεριαλιστικούς πολέμους: Τη Σοβιετική Ένωση και τις σοσιαλιστικές χώρες.

Όσο κι αν πυροβολούν το παρελθόν, δεν μπορούν να σκοτώσουν το μέλλον!

Η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους κάθε είδους παπαγάλος του συστήματος, μαζί και οι ναζιστές πανηγυρίζουν για τη συµπλήρωση 30 χρόνων από την ανατροπή του σοσιαλισμού. Όµως οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Θα την πουν κάνοντας οριστικό παρελθόν το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα, οικοδομώντας µία νέα κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό. Αξιοποιώντας την πείρα από τις χώρες που οικοδόμησαν τον σοσιαλισμό τον 20ό αιώνα, μαθαίνοντας από τα λάθη που έγιναν σε αυτήν την πρώτη προσπάθεια του ανθρώπου να καταργήσει την εκμετάλλευση, αξιοποιώντας ό,τι έχει καταφέρει σήμερα ο εργαζόμενος άνθρωπος στην επιστήμη, την τεχνολογία, την παραγωγή. Σε αυτόν τον αγώνα χτυπάει η καρδιά του μέλλοντος και του δίκιου. Εδώ είναι η θέση κάθε νέου και νέας που θέλει να ζήσει µε αξιοπρέπεια και σύγχρονα δικαιώματα.

Οι καταπιεστές ξέρουν πως όσα εκατομμύρια κι αν ξοδέψουν για αντικομμουνιστική προπαγάνδα, όσα μέτρα καταστολής κι αν εφαρμόσουν ενάντια στην κομμουνιστική ιδεολογία και στα Κομμουνιστικά Κόμματα, η αλήθεια είναι µία: "Κι όμως γυρίζει"...

Ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον!

Με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ στον αγώνα για τη ζωή που µας αξίζει!».

Η προσπάθεια διείσδυσης και αντεπαναστατικής ανατροπής στη ΓΛΔ και στις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης πήρε τη μορφή της προσέγγισης, της επίδρασης από τα μέσα. Στα γερμανικά πράγματα ονομάστηκε από την πλευρά της ΟΔΓ «Neue Ostpolitik» (Νέα Ανατολική Πολιτική) και εγκαινιάστηκε από τον Σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο και πρώην δήμαρχο του Δυτικού Βερολίνου, Βίλι Μπραντ.

Στην αλλαγή πλεύσης των ιμπεριαλιστών, από την άμεση επέμβαση στην από τα μέσα παρέμβαση, συντέλεσε οπωσδήποτε η αποτυχία των προσπαθειών στρατιωτικής αποσταθεροποίησης και ανατροπής. Ομως σημαντικότερο γεγονός που συντέλεσε στην αλλαγή πλεύσης της καπιταλιστικής συμμαχίας ήταν η ισχυροποίηση αναθεωρητικών τάσεων και οπορτουνιστικών παρεκκλίσεων στο εσωτερικό του κομμουνιστικού κινήματος και του σοσιαλιστικού συστήματος⁷, με τις αποφάσεις και την πολιτική γραμμή που ακολούθησε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, το οποίο, στο όνομα της «αποσταλινοποίησης» και της «ειρηνικής συνύπαρξης», έκανε μια σειρά υποχωρήσεων από την επαναστατική γραμμή.

Το Δυτικό Βερολίνο και το τείχος

Όταν το ανατολικό τμήμα του Βερολίνου έγινε πρωτεύουσα της ΓΛΔ το Δυτικό συνέχιζε να αποτελεί θύλακα της ΟΔΓ και του ΝΑΤΟ μέσα στο έδαφος της ΓΛΔ. Στην αρχή οι προτάσεις της ΕΣΣΔ και της ΓΛΔ ήταν να γίνει το Δυτικό Βερολίνο αυτοδιοικούμενη και αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη, που φυσικά δεν έγινε.

Το Δυτικό Βερολίνο, με ευθύνη της δυτικογερμανικής κυβέρνησης και με την ισχύ των στρατευμάτων ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας, συνδέθηκε όλο και περισσότερο με την ΟΔΓ, αυτό κατοχυρώθηκε και στο άρθρο 23 του Συντάγματος της ΟΔΓ. Η ΟΔΓ από το 1950 έθεσε σε εφαρμογή μεγάλο πρόγραμμα για την ενίσχυση της πολιτικής παρουσίας της στο Δυτικό Βερολίνο με ενέργειες όπως: Διεξαγωγή εκλογών για Πρόεδρο της ΟΔΓ (1954), συνεδριάσεις του γερμανικού Κοινοβουλίου και του υπουργικού συμβουλίου της ΟΔΓ, όλα αυτά φυσικά από πολιτική σκοπιμότητα και για άνοδο της έντασης. Η έδρα της κυβέρνησης της ΟΔΓ ήταν η Βόννη, όμως μετέφερε στο Δυτικό Βερολίνο την έδρα διαφόρων κρατικών οργανισμών και προχώρησε στον εποικισμό με 20.000 δημοσίους υπαλλήλους, αριθμό μεγαλύτερο από εκείνο που υπήρχε στην πρωτεύουσα Βόννη εκείνη την εποχή⁸.Φυσικά εδώ εγκαταστάθηκαν και έδρασαν οι μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας, η BND, που αναδιοργανώθηκε από τη CIA και αξιοποίησε και την πείρα του χιτλερισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι πρώτος επικεφαλής της BND ήταν ο χιτλερικός στρατηγός και κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου (για τα οποία δεν λογοδότησε ποτέ) Ράινχαρτ Γκέλεν. Αρχικά αυτή η μυστική οργάνωση λεγόταν «Οργάνωση Γκέλεν». Ο Γκέλεν στην περίοδο του πολέμου ήταν επικεφαλής των χιτλερικών μυστικών υπηρεσιών στο Ανατολικό Μέτωπο. Αξίζει να σημειωθεί και ο ρόλος των σοσιαλδημοκρατών στην υπονόμευση της ΓΛΔ. Ο Γκέλεν καταγράφει στο «Αναμνήσεις 1942 - 1971» ένα διάλογο με τον πρόεδρο των σοσιαλδημοκρατών Kurt Schumacher: «Είχα την καλή αίσθηση ότι σε όλα τα σημαντικά σημεία μπορούσε να επιτευχθεί συμφωνία με τον Kurt Schumacher. Εν τέλει με διαβεβαίωσε ότι το SPD θα στήριζε τη δουλειά της οργάνωσης (εννοεί το στήσιμο της BND)»⁹. Ο ρόλος των σοσιαλδημοκρατών δεν είναι κάτι το καινούριο. Το κριτήριό τους διαχρονικά είναι η στήριξη της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και γενικότερα η θωράκιση και διαιώνιση της κυριαρχίας του καπιταλισμού.

Ο εγκληματίας Γκέλεν με την καθοδήγηση της CIA πλέον οργάνωσε στο Δυτικό Βερολίνο περίπου 80 οργανώσεις κατασκοπείας και δολιοφθοράς. Πολλές από αυτές τις οργανώσεις είχαν την κάλυψη πολιτιστικών, ανθρωπιστικών ή άλλων συλλόγων. Κάποιες από αυτές ήταν η «Ομάδα Μάχης κατά της Απανθρωπιάς» (KgU), ο «Σύνδεσμος Γερμανικής Νεολαίας», η «Εργατική Κοινότητα 13 Αυγούστου», η «Επιτροπή Ερευνών Ελεύθερων Δικηγόρων» κ.λπ. Πολλές από αυτές δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο του γνωστού σχεδίου του ΝΑΤΟ «Stay Behind», το οποίο ήταν ένας πολυπλόκαμος μυστικός μηχανισμός στήριξης, χρηματοδότησης και εξοπλισμού τρομοκρατικών οργανώσεων.

Στις 25 Σεπτέμβρη 2007, η εφημερίδα «Tageszeitung» είχε ένα πλούσιο σε συμπεράσματα άρθρο με τίτλο: «Η ΒΝD είχε 10.000 πράκτορες στη ΓΛΔ». Σήμερα τα κατορθώματα και η δράση αυτών των τρομοκρατικών οργανώσεων παρουσιάζονται πλέον δημόσια. Ενδιαφέρον έχουν τα όσα ακούστηκαν σε διάλεξη στο Μουσείο Κατασκοπείας στο Βερολίνο στις 28 Μάρτη 2019. Σύμφωνα με την περίληψη που δημοσιεύει η ιστοσελίδα του Μουσείου: Ο 87χρονος Βέρνερ Μπορκ μετέφερε από πρώτο χέρι τη γνώση και την εμπειρία του. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Μπορκ δραστηριοποιήθηκε στην ομάδα με το αθώο όνομα «Νεολαία του Βερντεράνερ» (Werderaner Jugend), μια «ομάδα αντίστασης» στη Σοβιετική Ζώνη και στην πρώιμη Ανατολική Γερμανία. Ο Μπορκ και η ομάδα του δραστηριοποιούνταν ενάντια στη ΓΛΔ κυρίως στον τομέα της προπαγάνδας, ρίχνοντας φυλλάδια. Η ομάδα του Μπορκ είχε επαφή με την αντικομμουνιστική KgU και καθοδήγηση από τον «Οργανισμό Γκέλεν». Ο τελευταίος τούς έδινε πακέτα στήριξης, προπαγανδιστική υποστήριξη, ψεύτικα διαβατήρια και πληροφορίες. Σύμφωνα με τον Μπορκ, ήταν έκδηλη η φιλοχιτλερική προπαγάνδα, κάτι που έφερε τον ίδιο σε αντίθεση με τους ιθύνοντες του Οργανισμού. Ο Μπορκ πιστοποιεί πως ο ίδιος και πολλά από τα μέλη της οργάνωσής του συνδέθηκαν με την CIC (σώμα στρατιωτικής αντικατασκοπείας των ΗΠΑ). Στην ουσία πολλοί, ιδίως νεαροί ακόμα και ανήλικοι, με την καθοδήγηση της CIC, που είχε τις δικές της στοχεύσεις, αξιοποιήθηκαν ως αναλώσιμο υλικό σε παράτολμες ενέργειες. Με λίγα λόγια, δίπλα στους καλοπληρωμένους και εκπαιδευμένους πράκτορες υπήρξαν και οι αναλώσιμοι «χρήσιμοι ηλίθιοι». Επίσης, υπήρχε μεγάλη ομάδα από χιλιάδες έμπιστους (V- Personen) των δυτικών μυστικών υπηρεσιών που παρακολουθούσαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη Σοβιετική Ζώνη και στη συνέχεια στη ΓΛΔ¹⁰.

Στις 17 Ιούνη 1953 η αντεπαναστατική δραστηριότητα κορυφώθηκε σε απόπειρα αντεπαναστατικού πραξικοπήματος. Το πραξικόπημα αντιμετωπίστηκε από τις αρχές ασφαλείας της ΓΛΔ με τη βοήθεια και των σοβιετικών στρατευμάτων. Το πραξικόπημα αποτέλεσε εφαρμογή του σχεδίου της ΟΔΓ και του ΝΑΤΟ για τη λεγόμενη «Μέρα Χ», δηλαδή για την κατάκτηση της ΓΛΔ και την ανατροπή της πορείας σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Σε δηλώσεις τους κρατικά στελέχη της ΟΔΓ και ο αστικός Τύπος προϊδέαζαν για τη «Μέρα Χ». Σίγουρα η εκδήλωση του πραξικοπήματος αξιοποίησε και υπαρκτές δυσαρέσκειες σε τμήματα του λαού και της εργατικής τάξης της ΓΛΔ. Εκείνες τις μέρες είχε ξεσπάσει μια απεργία που αξιοποιήθηκε από τους πραξικοπηματίες.

Το να παραμένει ανοχύρωτη η ΓΛΔ προκαλούσε κινδύνους έντασης της υπονόμευσης, ακόμα και γενικότερης εμπλοκής και θερμών επεισοδίων.

Τα πρώτα χρόνια, μεταξύ των δύο τμημάτων της πόλης, ουσιαστικά μεταξύ δύο διαφορετικών κρατών και με διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα, υπήρχε ελευθερία μετακίνησης. Δεν υπήρχαν επαρκής φύλαξη και έλεγχος. Καθημερινά μισό εκατομμύριο άτομα μετακινούνταν μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου, ανάμεσά τους και χιλιάδες πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών.

Το Μάρτη του 1961 το δυτικογερμανικό στρατιωτικό περιοδικό «Wehrwissenschaftliche Rundschau» διακηρύσσει ανοιχτά τα σχέδια της ΟΔΓ: «Επειδή έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια της Δύσης για απώθηση της Ανατολής, μας μένει μόνο η δυνατότητα της βίαιης αλλαγής του status quo»¹¹. Λίγες μέρες μετά, ο Δυτικογερμανός υπουργός Ερνστ Λέμερ έσπευσε στο Δυτικό Βερολίνο για να κατευθύνει τη διεξαγωγή του ψυχολογικού πολέμου. Ταυτόχρονα σαμποτέρ έβαλαν φωτιές σε εγκαταστάσεις του Ανατολικού Βερολίνου, στο σταθμό του ηλεκτρικού της πόλης, στη λεωφόρο Λένιν και στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ. Μόνο τον Ιούλη, τον τελευταίο μήνα πριν από την ανέγερση του τείχους, υπήρξαν 105 προκλήσεις στα όρια μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου. Τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού και τα δυτικά τανκς πέρασαν την Πύλη του Βρανδεμβούργου, μπαίνοντας στο έδαφος της ΓΛΔ.

Όλα τα παραπάνω αναδεικνύουν ποιοι λόγοι επέβαλαν ως αυτονόητη αναγκαιότητα τη φύλαξη των συνόρων και αυτό εξασφάλιζε το χτίσιμο του τείχους. Την Κυριακή 13 Αυγούστου 1961 ξεκίνησε η ανέγερσή του και τη Δευτέρα 14 Αυγούστου τα σύνορα είχαν ασφαλιστεί. Ηταν μια πολύπλοκη επιχείρηση που έγινε αποκλειστικά από τις δυνάμεις της ΓΛΔ, με ιδεολογικοπολιτική προετοιμασία των εργατών των εργοστασίων, κινητοποίηση των τμημάτων του Λαϊκού Στρατού και των εξοπλισμένων εργατών της βιομηχανίας. Απ' όσο φαίνεται οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις στο Δυτικό Βερολίνο ξαφνιάστηκαν, αλλά το τείχος χτίστηκε στο έδαφος της ΓΛΔ και δεν μπορούσε να προκαλέσει κανένα πρόσχημα για επέμβαση του ΝΑΤΟ. Ούτε από τις δυτικογερμανικές αρχές υπήρξε εκείνη την περίοδο έντονη αντίδραση¹².

Η ανέγερση του τείχους βεβαίως και προκάλεσε προβλήματα σε οικογενειακό επίπεδο (περιορισμός δυνατότητας επίσκεψης για ένα διάστημα κ.λπ.), αυτά όμως αποτελούσαν άμεση συνέπεια της εξωτερικής καπιταλιστικής επιθετικότητας, η οποία ανοιχτά μιλούσε ακόμα για τη «Μέρα Χ», για τη μέρα δηλαδή εισβολής και ανατροπής του συστήματος ενός ανεξάρτητου κράτους. Οποιοσδήποτε ξεχνάει αυτά τα στοιχειώδη και προβάλλει σε πρώτο πλάνο τις δυσκολίες επαφών μεταξύ συγγενών και φίλων, πέρα και έξω από τα πραγματικά αίτια και την ουσία των γεγονότων, κάνει σοβαρή ιστορική λαθροχειρία.

Αφού είχε εξασφαλίσει το αυτονόητο, τη διακριτή κρατική επικράτεια, η ΓΛΔ εδραίωσε την κυριαρχία της και δημιούργησε πιο ευνοϊκούς όρους για το σχεδιασμό και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής οικονομίας και κοινωνίας.

Η ασφάλιση των συνόρων της ΓΛΔ έδωσε πλεονεκτήματα και στη διεθνή παρουσία της χώρας, στη γενική αναγνώριση των συνόρων της και από την ΟΔΓ, όπως επίσης και των πολωνικών συνόρων. Το Σεπτέμβρη του 1972 η ΓΛΔ έγινε παμψηφεί δεκτή ως μέλος του ΟΗΕ. Ενώ το Δεκέμβρη του ίδιου έτους και η ΟΔΓ αναγνώρισε τα σύνορα της ΓΛΔ. Το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα ποτέ δεν παραιτήθηκε από την ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τελικά πέτυχε προσωρινή, με την έννοια του ιστορικού χρόνου, νίκη. Ομως, η ύπαρξη της ΓΛΔ ήταν μια πραγματικότητα διεθνώς αναγνωρισμένη, με σχέσεις με όλες τις χώρες του κόσμου. Εχει και αυτό τη σημασία του από την άποψη ότι τα όσα τερατώδη αναπαράγονται από τα αστικά ΜΜΕ αποτελούν ανασκευή μιας διεθνώς αναγνωρισμένης πραγματικότητας από τους ίδιους τους αστούς, στο πλαίσιο βεβαίως ενός νέου διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων.

Η πορεία της σύγκρουσης καπιταλισμού - σοσιαλισμού διεθνώς και στη ΓΛΔ καθόρισε και την τύχη του τείχους. Ενοποιημένη Γερμανία θα μπορούσε να υπάρξει ή με τη νίκη του σοσιαλισμού σε όλη τη Γερμανία, που αυτό θα σήμαινε πρόοδο, ή με την καπιταλιστική παλινόρθωση και την ιστορική οπισθοδρόμηση, όπως και έγινε.

Η πορεία της ΓΛΔ προς την αντεπανάσταση καθορίστηκε από τις εσωτερικές εξελίξεις στη χώρα αλλά και από την αντεπαναστατική πορεία της ΕΣΣΔ. Η καπιταλιστική παλινόρθωση στη ΓΛΔ και η ενοποίηση με την ΟΔΓ είναι ιδιαίτερα διδακτικές καθώς σε σύντομο χρονικό διάστημα η λαϊκή περιουσία αρπάχτηκε και αποδόθηκε στους καπιταλιστές βιομηχάνους, ανάμεσά τους και συνεργάτες των ναζί. Την ίδια στιγμή, οι ηγέτες της ΓΛΔ κλείστηκαν στις φυλακές, ο Εριχ Χόνεκερ βρέθηκε στη φυλακή του Μόαμπιτ, όπου είχε φυλακιστεί για μια δεκαετία (1935 - 1945) από τους ναζί. Μια άλλη ηγετική μορφή, ο στρατηγός Χάινς Κέσλερ, ανάμεσα στα διάφορα χαλκευμένα για τα οποία κατηγορήθηκε, είναι και για το εξής γεγονός, ότι το 1941 αυτομόλησε από τη ναζιστική Βέρμαχτ και πέρασε στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού. Μάλιστα, κατηγορήθηκε ότι πριν από 50 χρόνια είχε πυροβολήσει ενάντια στο χιτλερικό στρατό.

Στην ουσία στο στόχαστρο της γερμανικής αστικής Δικαιοσύνης και της αντικομμουνιστικής ιστοριογραφίας βρίσκεται η πάλη για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για το σοσιαλισμό, ο διεθνισμός της εργατικής τάξης γι' αυτόν το σκοπό.

1.      ΝΑ RG 59: Department of State, Dec. Files 740.000 119 Control (Germany) 9-1546. Αναφορά στο Βadstubner, R.: «Vom "Reich" zum doppelten Deutschland, Gesellschaft und Politik im Umbruch», Dietz, Βερολίνο, 1999, σελ. 132.

2.     Χρήστου Μπαλωμένου: «Η παγκόσμια σύγκρουση μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού όπως εκφράστηκε στη ΓΛΔ και στο Βερολίνο», ΚΟΜΕΠ, τεύχος 1/2010.

3.     Εριχ Χόνεκερ, «Από τη ζωή μου», Εκδόσεις «Ειρήνη», σελ. 202.

4.     Η CoCom ιδρύθηκε το 1947 με σκοπό να επιβάλει εμπάργκο στις σοσιαλιστικές χώρες. Αποτελούνταν από 17 χώρες - μέλη (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) και αρκετές συνεργαζόμενες. Η επιτροπή αυτή είχε φτιάξει μία λίστα, η οποία ανανεωνόταν συνεχώς. Η λίστα CoCom περιλάμβανε όλα τα προϊόντα, τα οποία απαγορευόταν να εξαχθούν στις σοσιαλιστικές χώρες. Σκοπός της CoCom ήταν να στραγγαλιστεί οικονομικά η ΓΛΔ, ιδιαίτερα στα πρώτα της βήματα, όπου και η δική της παραγωγική μηχανή αλλά και της ΕΣΣΔ ήταν αποδιοργανωμένες.

5.     Υπάρχουν ακόμα και μαρτυρίες πρακτόρων οι οποίοι αγόραζαν πολλά προϊόντα από τα φθηνά ανατολικογερμανικά καταστήματα και απλά τα πετούσαν στον ποταμό Σπρέε.

6.     Βarwald H.: «Das Ostburo der SPD», Krefeld, 1991, σελ. 28-29.

7.     Χρήστου Μπαλωμένου: «Η παγκόσμια σύγκρουση μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού όπως εκφράστηκε στη ΓΛΔ και στο Βερολίνο», ΚΟΜΕΠ, τεύχος 1/2010.

8.    ΜΣΕ, τόμ. 5 σελ. 269-271

9.     Βarwald H.: «Das Ostburo der SPD», Krefeld, 1991, σελ. 52-53.

10.  https://www.deutsches-spionagemuseum.de/2019/04/02/rueckblick-bnd-vs-ddr/

11.   Doernberg S., Kohler F.: «Sturmglocken der Weltgeschichte», Urania Verlag, Λειψία, 1984, σελ. 177.

12.   Βλ. Βίλλυ Μπραντ (Βάσος Μαθιόπουλος: επιμ.), «Μια ζωή αγώνες», εκδ. ΔΟΛ, 1999 σελ. 43-44.
Φάνης ΠΑΡΡΗΣ
Μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Η αλήθεια για το τείχος του Βερολίνου

Μ' ένα εικονογραφημένο τετρασέλιδο φυλλάδιο, το ΚΚΕ απευθύνεται πλατιά στους εργαζόμενους και το λαό, καλώντας τους να απορρίψουν την άθλια ιμπεριαλιστική προπαγάνδα σε βάρος του σοσιαλισμού, που οργιάζει με αφορμή και τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από την καπιταλιστική παλινόρθωση στην πρώην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας

Μ' ένα τετρασέλιδο φυλλάδιο, εικονογραφημένο με φωτογραφίες που αποτυπώνουν σταθμούς από την Ιστορία της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας και τις κατακτήσεις του λαού της, το ΚΚΕ απευθύνεται πλατιά στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, καλώντας τους να γνωρίσουν την αλήθεια για το τείχος του Βερολίνου και να απορρίψουν την άθλια προπαγάνδα των ιμπεριαλιστών που εξελίσσεται αυτές τις μέρες με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην πρώην ΛΔΓ. Το φυλλάδιο τιτλοφορείται «Η αλήθεια για το τείχος του Βερολίνου» και περιέχει το κείμενο του ακολουθεί.

·       «Το τείχος του Βερολίνου το επέβαλε η ιμπεριαλιστική επέμβαση και υπονόμευση της Λαϊκής Δημοκρατίας Γερμανίας.

·       Όταν οι δήμιοι των λαϊκών δικαιωμάτων πανηγυρίζουν για την ανατροπή του σοσιαλισμού, οι λαοί πρέπει να βγάλουν - και θα βγάλουν - πολιτικά συμπεράσματα.

Ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος

Με επίκεντρο το Βερολίνο και τις αντικομμουνιστικές εκδηλώσεις για το τείχος εντείνεται η εκστρατεία του διεθνούς ιμπεριαλισμού να αμαυρώσει τη μεγάλη προσφορά στους λαούς του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Καταβάλλονται επίμονες και συντονισμένες προσπάθειες, από τις κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα, να εμφανίσουν τον καπιταλισμό ως σύστημα που εξασφαλίζει την ελευθερία και τη δημοκρατία, τις ανάγκες των εργαζομένων.

Είναι οι ίδιοι που πριν από 20 χρόνια χαρακτήρισαν την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων ως "κοσμογονική αλλαγή", που χαιρέτισαν τον ερχομό μιας νέας εποχής ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας!

Η πείρα έχει αναποδογυρίσει αυτές τις διακηρύξεις. Απέδειξε ότι διαψεύδονται οι ιμπεριαλιστές και ο οπορτουνισμός, οι μεταλλαγμένοι πρώην κομμουνιστές που ταυτίστηκαν με τους δήμιους των λαών στην αντικομουνιστική υστερία υπέρ των ανατροπών.

Είναι πελώριο ψέμα ότι η πτώση του τείχους ένωσε τους λαούς της Ευρώπης, ότι έφερε την ελευθερία. Σε αυτά τα 20 χρόνια υψώθηκαν πολλά τείχη μπροστά στους λαούς. Η ελευθερία που ήρθε είναι αυτή των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των καπιταλιστών να επιτίθενται από καλύτερες θέσεις στα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, να διεξάγουν άδικους πολέμους, να επιδίδονται στο δουλεμπόριο εκατομμυρίων ανθρώπων, να θωρακίζουν τις δυνάμεις καταστολής, να καταστρέφουν το περιβάλλον.

Η εκμετάλλευση, η οικονομική κρίση, η ανεργία, τα ναρκωτικά και η εγκληματικότητα, τα μεταναστευτικά κύματα, ο θάνατος εκατομμυρίων από τη δίψα και τις αρρώστιες είναι τα αποτελέσματα του καπιταλισμού, που θεός του είναι το κέρδος.

Επιβεβαιώθηκε ότι ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε, ήταν ανώτερο σύστημα, απέδειξε την υπεροχή του απέναντι στον καπιταλισμό. Γι' αυτό εκατομμύρια άνθρωποι αναπολούν το σοσιαλισμό. Πάνω απ' όλα ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε έδειξε τη δυνατότητα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων να νικήσουν και να λύσουν τεράστια προβλήματα.

Δικαιώματα των εργαζομένων, που είναι άπιαστο όνειρο στις συνθήκες του καπιταλισμού, στο σοσιαλισμό ήταν αυτονόητα: Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, κατοχύρωση του 8ωρου και του 7ωρου, δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, ελεύθερος χρόνος, αξιοπρεπή γηρατειά, κατάκτηση ενός υψηλότατου πολιτιστικού επιπέδου, τεράστια άλματα σε ελάχιστο χρόνο στις επιστήμες και στις τέχνες, στην κατάκτηση του Διαστήματος. Ασφάλεια για το μέλλον, που ένιωθαν ιδιαίτερα οι νεότερες γενιές.

Στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες υπήρχαν πολλές ελευθερίες, ακόμα και τότε που εμφανίστηκαν στρεβλώσεις. Απαγορεύονταν οι "ελευθερίες" των εκμεταλλευτών να ξεζουμίζουν τον εργάτη και τον αγρότη.

Τα ψέματα για το τείχος του Βερολίνου

Τα σύνορα ανάμεσα στο Δυτικό και στο Ανατολικό Βερολίνο, που ας υπενθυμίσουμε βρισκόταν ολόκληρο στο έδαφος της Λαϊκής Γερμανίας, έκλεισαν στις αρχές Αυγούστου 1961. Μέχρι τότε και επί 12 χρόνια τα σύνορα δεν ήταν ασφαλισμένα, ούτε καν υπό έλεγχο. Περνούσαν μέσα από δρόμους, συγκροτήματα σπιτιών, κήπους και υδάτινους δρόμους. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι τα διάβαιναν καθημερινά.

Αλλά το Δυτικό Βερολίνο ήταν η πόλη-μέτωπο του ψυχρού πολέμου που ξεκίνησε ο ιμπεριαλισμός. Ήταν "το παλούκι στο κρέας της Ανατολής", όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά. Εκεί δρούσαν πάνω από 80 οργανώσεις κατασκοπείας και τρομοκρατίας. Από εκεί γινόταν κερδοσκοπία με το νόμισμα, ενώ είχαν εγκατασταθεί και γραφεία για τη στρατολογία εργατικών δυνάμεων από τη Λαϊκή Γερμανία, κανονικό ανθρωποεμπόριο με "κεφαλική τιμή".

Στις 10 Ιούλη 1961, ο δυτικογερμανικός Τύπος απαιτούσε κατά της Λαϊκής Γερμανίας "να χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα του ψυχρού πολέμου, του πολέμου των νεύρων και του πολέμου των πυροβολισμών... Γι' αυτό, δεν χρειάζονται μόνο συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις και εξοπλισμοί, αλλά και η υπονόμευση, η θέρμανση της εσωτερικής αντίστασης, η δουλειά στην παρανομία, η αποσύνθεση της εξουσίας, το σαμποτάζ, η διατάραξη των συγκοινωνιών και της οικονομίας, η ανυπακοή, η ανταρσία...". Λίγες μέρες αργότερα ο Δυτικογερμανός υπουργός Ερνστ Λέμερ έσπευσε στο Δυτικό Βερολίνο, για να κατευθύνει τη διεξαγωγή του ψυχολογικού πολέμου. Ταυτόχρονα σαμποτέρ έβαλαν φωτιές σε εγκαταστάσεις του Ανατ. Βερολίνου, στο σταθμό του ηλεκτρικού της πόλης, στη λεωφόρο Λένιν και στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ.

Ηταν εκείνες τις μέρες που το ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκε σε κατάσταση συναγερμού και τα τανκς του μπήκαν στο έδαφος της Λαϊκής Γερμανίας. Ηταν την ίδια περίοδο που ο τότε υπουργός Αμυνας της Δυτικής Γερμανίας Φραντς Γιόζεφ Στράους δήλωνε ότι πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος για ένα είδος εμφυλίου πολέμου στη Γερμανία!

Στις 11 Αυγούστου 1961 η βουλή της Λαϊκής Γερμανίας έδωσε εντολή στην κυβέρνηση να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για τη διασφάλιση της ειρήνης και της ασφάλειας του σοσιαλισμού. Τη νύχτα της 12 με 13 Αυγούστου τα σύνορα έκλεισαν.

Την ύψωση του τείχους την επέβαλε ο ιμπεριαλισμός

Ο σοσιαλισμός του 20ού αιώνα, στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, δεν ήταν μια κοινωνία χωρίς αδυναμίες και ελλείψεις. Επιπλέον, λαθεμένες στρατηγικές επιλογές, ιδιαίτερα τη δεκαετία του '50 και του '60 και κορυφώθηκαν στην πορεία, οδήγησαν στην καταστροφή της εργατικής εξουσίας. Η ανατροπή του σοσιαλισμού έγινε δυνατή πρώτα απ' όλα επειδή υιοθετήθηκαν νόμοι της λεγόμενης "ελεύθερης αγοράς".

Το ΚΚΕ μελέτησε στο 18ο Συνέδριό του τα λάθη που έγιναν και άσκησε κριτική. Δεν πέταξε το παιδί μαζί με τα νερά, όπως κάνουν οι οπορτουνιστές. Έβγαλε διδάγματα, με σκοπό να διεξαχθεί από καλύτερες θέσεις η εργατική και λαϊκή πάλη σήμερα.

Απευθύνουμε κάλεσμα στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα να αναζητούν την αλήθεια για το σοσιαλισμό, προσπερνώντας τις αντικομουνιστικές κραυγές, τις "θεωρίες" που ταυτίζουν το φασισμό με το σοσιαλισμό. Καλούμε να συσπειρωθούν στο πλάι των κομμουνιστών, για τα δικαιώματά τους. Να παλέψουν γι' αυτό που τρέμουν και στο άκουσμά του οι ιμπεριαλιστές, γι' αυτό που στέλνουν σε δίκες κομμουνιστές, ενώ απαγορεύουν και τη δράση τους σε μία σειρά χώρες: Για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Καμία δύναμη δεν μπορεί να κλείσει το δρόμο στο μέλλον της ανθρωπότητας».

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
30 χρόνια μετά... την «πτώση του τείχους»

Με έναν φόβο ζει η αστική τάξη... Το φόβο της προοπτικής του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Της ανατροπής της από την οργανωμένη πάλη των εργαζομένων. Αυτή είναι η μόνη λογική εξήγηση για το αντικομουνιστικό παραλήρημα που έχει εξαπολυθεί τα τελευταία χρόνια, με κορύφωση το  κατάπτυστο ψήφισμα στο Ευρωκοινοβούλιο.

Αντικομμουνισμός που δεν μένει απλά στα χαρτιά, αλλά πλαισιώνεται από υπέρογκα ποσά που δαπανώνται για αντικομμουνιστικές καμπάνιες και φιέστες σε διάφορες χώρες, υπέρογκα ποσά και διευκολύνσεις σε εκατοντάδες ιδρύματα που έχουν βάλει στο στόχαστρο την ιστορική μνήμη του κάθε λαού, την αμαύρωση και παραποίηση της Ιστορίας του κάθε τόπου, της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, του Κόκκινου Στρατού, του ρόλου της ΕΣΣΔ στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.

Η αστική τάξη γνωρίζει καλά ποιος είναι ο αντίπαλός της. Ποιος πραγματικά απειλεί τα συμφέροντά της. Φροντίζει να ξεριζώσει οποιαδήποτε προοπτική αμφισβήτησης της εξουσίας της, θωρακίζεται πίσω από μνημόνια, παίρνει τα μέτρα της, για να σβήσει την προοπτική του σοσιαλισμού. Θέλει να κάνει τη νεολαία ενεργό υποστηρικτή της σε αυτήν την προσπάθεια. Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι σήμερα το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα βιώνει τις επιπτώσεις μιας μακρόχρονης κρίσης, αποτέλεσμα και των αντεπαναστατικών γεγονότων της περιόδου 1989 - 1991.

Ο αντικομμουνισμός τους έχει διαβαθμίσεις, εξειδικεύεται από χώρα σε χώρα, ανάλογα με το επίπεδο του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, ανάλογα με την Ιστορία του κάθε τόπου, ανάλογα με την πείρα του ίδιου του λαού. Αλλού είναι πιο χυδαίος, επιθετικός, αλλού πιο εκλεπτυσμένος, πιο ραφιναρισμένος, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις φτάνει και στα όρια του γελοίου.

Στην Πράγα π.χ. εμφανίζεται σε αφίσα η μπάμπουσκα με δόντια δράκουλα ενώ στο Βερολίνο βάζουν τα παιδάκια του Δημοτικού να κάνουν πρότζεκτ για τη «Δικτατορία της DDR». Αλλάζουν τα ονόματα των δρόμων και των πλατειών που είναι αφιερωμένα στο διεθνές και ντόπιο εργατικό κίνημα με αργό αλλά σταθερό ρυθμό (η πλατεία Λένιν του Βερολίνου έγινε πλατεία των Ηνωμένων Εθνών).

Γιορτή αντικομμουνισμού...

Με αφορμή, λοιπόν, τα 30…31…34 χρόνια από την πτώση του Τείχους, βρίσκεται σε εξέλιξη όλη χρονιά στη Γερμανία σειρά αντικομμουνιστικών δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων, που κορυφώνονται 9 Νοέμβρη στο Βερολίνο.

Οι εκδηλώσεις, καμπάνιες και πρότζεκτ επεκτείνονται σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας, κυρίως της νεολαίας και των Ανατολικογερμανών, αλλά στο στόχαστρο βρίσκονται και οι τουρίστες από άλλες χώρες. Μερικά παραδείγματα: Οδηγίες στις σχολικές μονάδες για ενασχόλησή τους με το θέμα του Τείχους, δίνοντας μόνο κάποια περιθώρια επιλογής στη θεματολογία: Λόγου χάρη, πώς διωκόταν η μουσική ροκ στην DDR, εκθέσεις ζωγραφικής για το Τείχος, ενασχόληση με την ψυχολογία του αποκλεισμένου Ανατολικογερμανού για τις πιο μεγάλες τάξεις, κ.λπ.

Ο αριθμός «30…34» προβάλλεται με προπαγανδιστικό τρόπο παντού. Ο εργαζόμενος του Βερολίνου, κατά την επίσκεψή του στο κολυμβητήριο της γειτονιάς, αντικρίζει μια μεγάλη αφίσα με την καμπάνια του δήμου για 30% έκπτωση στα δημόσια κολυμβητήρια για 34 επισκέψεις (7,5 -10ευρώ τη φορά), ή, έκπτωση 30+% στα τρένα προς το Βερολίνο.

Εξάλλου, σε ανύποπτο χρόνο μπορεί να σου έρθουν διαφημιστικά από ιδιωτικές εταιρείες για εκπτώσεις της τάξεως - φυσικά - του 30+% σε ό,τι προϊόντα μπορεί κάποιος να φανταστεί (π.χ. ηλεκτρικά, ρουχισμό, κ.λπ.). Όλη η πόλη αναγκάζεται να ζει στο ρυθμό αυτό, κάποιον μαγικό αριθμό «3[0]-4» να δεσπόζει παντού.

Εκβιάζοντας τη συμμετοχή του λαού σε όλες αυτές τις φιέστες με έμμεσο τρόπο αφού, προκειμένου να ανακουφίσει κάποιος έστω και για λίγο την τσέπη του, παίρνει μέρος. Η αστική τάξη το μεταφράζει και το προπαγανδίζει αυτό ως μαζική συμμετοχή στους εορτασμούς και καταδίκη του σοσιαλισμού. Προβάλλουν τη συμμετοχή του λαού σε τέτοιες καμπάνιες ως «ελεύθερη ατομική» επιλογή του καθενός!

Εξειδικευμένες υπαίθριες εκθέσεις, με διαφορετική θεματολογία, έχουν στηθεί σε συγκεκριμένα σημεία: Π.χ. έξω από αθλητικά κέντρα έκθεση για το ντόπινγκ των αθλητών της DDR, ή εκθέσεις για τις χημικές ουσίες που χρησιμοποιούσαν σαν φυτοφάρμακα οι Ανατολικογερμανοί και μόλυναν το περιβάλλον έξω από τη Γεωπονική Σχολή, κ.λπ. Εφαρμογές για τα κινητά και τα τάμπλετ, από τις οποίες μπορεί ο τουρίστας, σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης, να βλέπει το Τείχος και την εξέλιξη κάποιων στιγμιότυπων από τη ζωή τότε.

Η τηλεοπτική και ραδιοφωνική προπαγάνδα ακολουθεί αντίστοιχη στρατηγική. Κυριολεκτικά σε καθημερινή βάση τα κρατικά ραδιόφωνα και τηλεοπτικά κανάλια, ειδικά αυτά της Ανατολικής Γερμανίας, βομβαρδίζουν τους εργαζόμενους με ντοκιμαντέρ που παραποιούν την ιστορική πραγματικότητα και δείχνουν επιλεκτικά σκηνές της ζωής στην DDR, συνεντεύξεις και μαρτυρίες κατοίκων της πρώην DDR, θεατρικά έργα και ταινίες που δείχνουν τον πόνο που προκαλεί ο χωρισμός μιας πόλης στα δύο.

Πατώντας, κυρίως, στα συναισθήματα η αστική τάξη στήνει το μεγαλύτερο μέρος της προπαγάνδας της. Η «δικτατορία της DDR», που χώρισε τη χώρα στα δύο, που χώρισε μια πόλη στα δύο, που καταπίεζε τους πολίτες της, που τους εξανάγκαζε με αυταρχικές μεθόδους να παραμένουν στη χώρα, που έπνιγε οποιαδήποτε διαφορετική άποψη και που ανάγκαζε τους πολίτες της να ζούνε με την καχυποψία για τον διπλανό τους. Αυτά είναι λίγο - πολύ τα κύρια επιχειρήματά τους!

Επιχειρήματα που στοχεύουν κυρίως στα νεανικά μυαλά και προσπαθούν να τα πείσουν ότι η πραγματική ελευθερία ταυτίζεται με τη σημερινή αστική «ελευθερία», της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, της «αυτοδιάθεσης του σώματος», των «προσωπικών επιλογών».

Όλα αυτά για να κρύψουν ότι η ελευθερία στον καπιταλισμό είναι στην πραγματικότητα η σκλαβιά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ζωής και δουλειάς χωρίς δικαιώματα, της εμπορευματοποίησης της Υγείας, της Παιδείας, της Ασφάλισης. Οτι στο όνομα της «ατομικής ελευθερίας» και «επιλογής» εγκαταλείπονται στοιχειώδεις υποχρεώσεις του κράτους για τις λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες. Και πάνω απ' όλα για να συσκοτίσουν ότι οι θεσμοί, τα όργανα του αστικού κράτους, της αστικής δημοκρατίας δεν λειτουργούν προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας αλλά προς όφελος των λίγων, της μειοψηφίας των εκμεταλλευτών, ότι πρόκειται για δικτατορία του κεφαλαίου.

Η «πτώση του τείχους του Βερολίνου» ύψωσε περισσότερα αόρατα «ταξικά τείχη» για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, που είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να επιδεινώνεται σημαντικά όλα αυτά τα χρόνια.

Κραυγαλέες αποσιωπήσεις...

Είναι όμως πολύ προσεκτικοί! Έχουν γνώση και εμπειρία! Δεν αντιπαρατίθενται σε όλα τα επίπεδα. Δεν τολμάνε να ανοίξουν συζήτηση για τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούσαν, για τις κατακτήσεις των εργαζομένων, των γυναικών, της νέας μάνας, της νεολαίας.

Δεν τολμάνε να μιλήσουν για το σύστημα Υγείας και Παιδείας της DDR. Δεν τολμάνε, γιατί ξέρουν ότι αυτά δεν ξεριζώνονται έτσι εύκολα από τις μνήμες, είναι βιώματα και στάση ζωής που έγιναν κτήμα από εκατομμύρια Ανατολικογερμανών εργαζομένων. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε ειδική κρατική διαδικτυακή πλατφόρμα στο ίντερνετ, στην οποία καλείται όποιος θέλει να σηκώσει προσωπικό βίντεο με την εμπειρία του από την πτώση του Τείχους, η συμμετοχή έφτασε στα μόλις 10 βιντεάκια. Πράγμα καθόλου τυχαίο...

Με μια απλή συζήτηση με πρώην πολίτες της DDR, ειδικά με αυτούς που ηλικιακά έζησαν την προσπάθεια οικοδόμησης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, από πολλούς γίνεται ξεκάθαρη η προτίμησή τους στο τότε. Όχι επειδή δεν υπήρχαν προβλήματα, αλλά γιατί ήταν άγνωστο το συναίσθημα της ανασφάλειας για το αύριο, του άγχους για το τι θα σου ξημερώσει. Δεν φοβόταν κάποιος ότι θα βρεθεί στο δρόμο από μια έξωση ή ότι θα χάσει τη δουλειά του. Οι κατακτήσεις των εργαζομένων, ιδιαίτερα των γυναικών και της νεολαίας, δεν βρίσκονταν υπό συνεχή αμφισβήτηση και απειλή.

Ας δούμε κάποιους βασικούς τομείς και να τους συγκρίνουμε με το σήμερα:

§       Η εργασία αποτελούσε δικαίωμα και υποχρέωση κάθε πολίτη που μπορούσε να εργαστεί. Δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο η λέξη «ανεργία».

§       Η θέση εργασίας ήταν εξασφαλισμένη για όλους τους πολίτες, ανάλογα με την ειδικότητά τους. Ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας βρισκόταν σε συνεχή διαδικασία μείωσης, χωρίς μείωση του μισθού, ενώ οι μέρες αδείας συνεχώς αυξάνονταν.

§       Η συμμετοχή των εργαζομένων στη διεύθυνση των παραγωγικών μονάδων έφτανε π.χ. το 1976 - 1980 στο 85%. Τόσο υψηλό ποσοστό των εργαζομένων συμμετείχε στη συζήτηση για τα πλάνα, ενώ οι εργαζόμενοι είχαν δικαίωμα να καταθέσουν νέες προτάσεις, με αποτέλεσμα να κατατεθούν εκείνη την πενταετία πάνω από 2.500 προτάσεις.

§       Οι εργαζόμενοι συμμετείχαν επίσης ενεργά στη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος. Στη συζήτηση για το νέο Σύνταγμα της χώρας συμμετείχαν κατά χιλιάδες οι πολίτες της DDR, οι οποίοι κατέθεσαν χιλιάδες προτάσεις και πολλές απ' αυτές πάρθηκαν υπόψη με τη μορφή τροποποιήσεων στο νέο Σύνταγμα, το οποίο υπερψηφίστηκε μετά από δημοψήφισμα.

§       Οι γυναίκες και η μητρότητα, η οικογένεια προστατεύονταν από τον Οικογενειακό Κώδικα, που έθετε την οικογένεια κάτω από την ολόπλευρη φροντίδα του σοσιαλιστικού κράτους. Καθορίστηκαν η μείωση του χρόνου εργασίας για τη γυναίκα και η αύξηση της ετήσιας άδειας για 800.000 εργαζόμενες μητέρες με δύο ή περισσότερα παιδιά. 80% των παιδιών ηλικίας έως 3 ετών και όλα τα παιδιά από 3 έως 6 χρόνων είχαν μια θέση σε παιδικό σταθμό ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Καθιερώθηκαν η δημιουργική απασχόληση και η σίτιση των παιδιών μέσα από τις δομές της Εκπαίδευσης.

§       Στην Υγεία τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρα. Η σοσιαλιστική εξουσία αντιμετώπιζε το ζήτημα της Υγείας ως καθολικό δικαίωμα, έχοντας στόχο την προαγωγή της υγείας του συνόλου. Στο σοσιαλισμό η προστασία της υγείας και της εργατικής δύναμης συνέβαλε στην ολόπλευρη σωματική και πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου καθώς και τη διαμόρφωση μιας ευχάριστης ζωής. Ολοι οι εργαζόμενοι και τα μέλη των οικογενειών τους ήταν ασφαλισμένοι στον ενιαίο κρατικό φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης. Αυτός παρείχε εντελώς δωρεάν φάρμακα, χωρίς περιορισμούς στη συνταγογράφηση.

DDR _Παιδιά εργαζομένων στον αγροτικό συνεταιρισμό Bundschuh
_ νηπιαγωγεία _σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης + πολυτεχνικό λύκειο
με 10 κατευθύνσεις χειρουργείο & και σύλλογο νεολαίας

§       Οι επισκέψεις, οι εγχειρήσεις, οι θεραπείες ήταν δωρεάν, όσο δαπανηρές και να ήταν. Η πρόληψη των ασθενειών ήταν το πιο σημαντικό καθήκον των υγειονομικών υπηρεσιών, με τη βοήθεια μιας ενιαίας διαδικασίας από μέτρα προφύλαξης, έγκαιρης διάγνωσης και αντιμετώπισης των ασθενειών, μέχρι και την αποκατάσταση.

§       Η ιατρική περίθαλψη ήταν έτσι οργανωμένη, ώστε είτε από τον τόπο κατοικίας είτε από τον τόπο εργασίας να έχει ο καθένας άμεση πρόσβαση σε γιατρό.

§      Οι πολυκλινικές, από 184 το 1950, έφτασαν τις 615 το 1987. Οι γιατροί από 13.222 σε 41.500. Τα Κέντρα Υγείας από 575 στα 1.027.

§       Όλες οι επιχειρήσεις με πάνω από 4.000 εργαζόμενους διέθεταν δικές τους πολυκλινικές με όλα τα σύγχρονα μέσα που είχαν ανάγκη οι γιατροί για τη θεραπεία των ασθενών. Ιδιαίτερο ρόλο στην Υγεία έπαιζε, επίσης, η στοματική υγιεινή, ενώ υπήρχαν σε πυκνοκατοικημένες περιοχές στοματολογικές κλινικές.

§       Η στεγαστική πολιτική ήταν βασικό θέμα του σοσιαλιστικού κεντρικού σχεδιασμού. Το πρόβλημα της κατοικίας, που τόσο ταλαιπωρεί σήμερα το λαό του Βερολίνου (με την έλλειψη σπιτιών και με τα υπέρογκα ενοίκια), αποτελούσε δικαίωμα του κάθε πολίτη. Κάθε νέος ήξερε με την ενηλικίωσή του ότι θα έχει ένα διαμέρισμα. Με την απόφασή του για γάμο έπαιρνε αυτόματα μεγαλύτερο σπίτι και, αντίστοιχα, με τον ερχομό κάποιου παιδιού. Η θέρμανση του σπιτιού και του νερού δεν απασχολούσε καθόλου τα λαϊκά στρώματα, αφού το ποσό που αναλογούσε να πληρώσουν ήταν αμελητέο σε σχέση με το μισθό τους.

§       Τα σχολεία ήταν τα πρώτα κοινωφελή κτίρια που χτίζονταν σε νεόδμητες συνοικίες της DDR, ενώ πολλαπλασιάστηκαν μέσα σε 30 χρόνια τα πανεπιστήμια και οι ανώτατες σχολές (από 18 σε 53). Χιλιάδες επιστήμονες και τεχνικοί αποφοίτησαν από το σύστημα Εκπαίδευσης.

§       Στην DDR προαγόταν οργανωμένα η καλλιτεχνική παιδεία. Τα στοιχεία του 1979 μιλάνε από μόνα τους:

·       6.700 συγκροτήματα/χορωδίες με 220.150 μέλη, 6.400 μεικτές ορχήστρες με 775.00 μέλη, 1.140 λαϊκοί θίασοι με 15.850 μέλη, 1.160 όμιλοι ζωγραφικής με 16.500 μέλη. Οχι άδικα, χαρακτηρίζεται η DDR ως η χώρα του βιβλίου: 12.733 γενικές βιβλιοθήκες και 5.041 βιβλιοθήκες συνδικάτων και εργοστασίων, 77% των μαθητών ηλικίας 7 έως 14 ετών ήταν μέλη δανειστικών βιβλιοθηκών. Από το 1949 έως το 1979 εκδόθηκαν πάνω από 150.000 τίτλοι βιβλίων, 25.000 από τους οποίους ήταν μεταφράσεις ξενόγλωσσων έργων. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός άγγιζε τα 3,6 εκατομμύρια εργαζομένων, με 261.000 προπονητές και γυμναστές, 159.000 διαιτητές και 10.565 αθλητικούς συλλόγους.

DDR _Πολυτεχνίτες νέοι ειδικά
εκπαιδευμένοι σε 14 τέχνες,
δουλεύουν σε προσόψεις κτιρίων, καμινάδες
_σε δύσκολες επισκευές 7ωρο
''αθλητές - τεχνίτες'' _υιοθετήθηκε
και σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες

Πώς λοιπόν μετριέται η ελευθερία; Πότε είναι ο άνθρωπος ελεύθερος; Όταν νιώθει καθημερινά την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα της επιβίωσης ή όταν έχει εξασφαλισμένα δικαιώματα στην εργασία, στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση; Πότε ο εργαζόμενος μπορεί να συμμετέχει ουσιαστικά στην πολιτική; Οταν ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια επιλέγοντας το μικρότερο κακό - για τα συμφέροντά του - ή όταν παίρνει μέρος μέσα από συλλογικές διαδικασίες στον τόπο δουλειάς στη λήψη και στην υλοποίηση αποφάσεων;

Όλα τα παραπάνω απλά δεν ξεχνιούνται. Δεν ξεριζώνονται έτσι εύκολα από τα βιώματα των λαών. Χωρίς να ωραιοποιούμε την κατάσταση, χωρίς να παραγνωρίζουμε τις παρεκκλίσεις στην πορεία οικοδόμησης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, έχουμε χρέος να προβάλλουμε όλες αυτές τις κατακτήσεις και να σηκώνουμε ανάστημα στον αντικομμουνισμό τους. Είναι καθήκον μας να μελετήσουμε παραπέρα την αρνητική και τη θετική πείρα από την πορεία αυτή, τις συνθήκες προσπάθειας ισχυροποίησης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής σε κάθε χώρα ξεχωριστά, στη ΓΛΔ. Να μελετήσουμε την αδυναμία να δοθούν λύσεις στα νέα προβλήματα και προκλήσεις που εμφανίζονταν. Ολα αυτά όμως έχοντας ως βάση την ανωτερότητα του σοσιαλισμού, την τεράστια προσφορά στην ανθρωπότητα αυτής της νέας κοινωνίας.
                  Άννα Γρηγοριάδου __
                  Μέλος της Κομματικής Επιτροπής Οργανώσεων Εξωτερικού του ΚΚΕ

Ιδεολογική επίθεση με περιττώματα!

Κουμπωθείτε! Η καλογυρισμένη και καλοσκηνοθετημένη ταινία του Florian Henckel von Donnersmarck (Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ), Das Leben der Anderen «Οι Ζωές των άλλων», τα βάζει με τη Στάζι και με τον κομμουνισμό κατ' επέκταση! Μια πονηρή ταινία, η οποία, για να την παρακολουθήσεις σωστά, απαιτεί καθαρό μάτι!

Το παιχνίδι μέρα με τη μέρα χοντραίνει! Ένα μέρος του «ξανα-ανανεωμένου» γερμανικού κινηματογράφου, φαίνεται, ανέλαβε έναν πολύ σημαντικό ρόλο να παίξει. Από τη μια να εξανθρωπίσει το ναζισμό και να δικαιολογήσει τη συναίνεση ή, στην καλύτερη περίπτωση, την αδράνεια του γερμανικού λαού (εκτός των κομμουνιστών και κάποιων κοντινών στους κομμουνιστές δημοκρατών, που αγωνίστηκαν ενάντια στο φασισμό και πλήρωσαν γι' αυτό), στη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου, και από την άλλη να συκοφαντήσει τον κομμουνισμό. Και στις δυο περιπτώσεις ο κινηματογράφος αυτός προσποιείται, ότι είναι κριτικός και ουδέτερος! Ότι εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι το «γερμανικό δράμα» και μόνον!

1 Oscar …80 βραβεία & 38 υποψηφιότητες
8.4/10 _402K ξεπερνώντας Αϊζενστάιν & "Jurassic Park" !!

Η ταινία του γεννημένου το 1973 στην Κολωνία και μεγαλωμένου στη Νέα Υόρκη Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ, καταπιάνεται, με τι άλλο, με την «κακιά» και «απάνθρωπη» Στάζι! Κουβέντα, φυσικά, για τις μυστικές υπηρεσίες της Δυτικής Γερμανίας, της Αμερικής και των άλλων συμμάχων...

Έτσι, βέβαια, παραποιείται η ιστορία. Επί 2ω+17λ. Και με παραποιημένη ιστορία οι λαοί δεν καταλήγουν σε σωστά συμπεράσματα, τόσο απαραίτητα για το μέλλον του κόσμου. Το «Οι ζωές των άλλων», λοιπόν, πέρα από τις κινηματογραφικές τους αρετές ή, μάλλον, ακριβώς για τις κινηματογραφικές τους αρετές, είναι πολύ επικίνδυνη! Επικίνδυνη με την έννοια ότι χρησιμοποιεί το συναίσθημα, το οποίο, σε συνάρτηση με την άγνοια και τη στρεβλή πληροφόρηση, παγιδεύει το θεατή και τον οδηγεί σε λαθεμένα συμπεράσματα!

Μια μεγάλη Ανατολικογερμανίδα θεατρίνα έχει μεγάλες αδυναμίες! Ζει με απαγορευμένα χάπια και αγαπάει υπερβολικά την καριέρα της. Αυτές οι δυο μεγάλες αδυναμίες την οδηγούν σε δυο αγκαλιές. Η μία είναι η επιλογή της καρδιάς της, ένας πετυχημένος θεατρικός συγγραφέας, και η άλλη ένας υπουργός της κυβέρνησης που της παρέχει «προστασία». Σε κάποια φάση η θεατρίνα θα υποχρεωθεί να αποφασίσει. Την καρδιά ή την προστασία; Επιλέγει την καρδιά!

Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει το δράμα! Ο προδομένος υπουργός, μια καρικατούρα υπουργού, θυμώνει. Καλεί τη Στάζι, που... όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, που εκτελεί προσωπικές εντολές υπουργών και όχι αποφάσεις οργανωμένου κράτους, σύμφωνα με την ταινία, και τη διατάζει: Βρέστε μου στοιχεία για το συγγραφέα και εν ανάγκη κατασκευάστε τα!

Ο αξιωματικός που παίρνει την εντολή, προσδοκώντας προαγωγή, το παίρνει προσωπικά. Καλεί έναν κολλητό του «εξειδικευμένο» πράκτορα της Στάζι και αρχίζει η παρακολούθηση. Και ενώ όλα είχαν σχεδιαστεί στην εντέλεια, δεν είχε ληφθεί υπόψη ο «ανθρώπινος παράγοντας». Ο δεύτερος πράκτορας, ο «εξειδικευμένος», ο οποίος ήταν και ο κύριος παρακολουθητής, «συγκινείται» από το «δράμα» του συγγραφέα και τάσσεται, μυστικά φυσικά, με το μέρος του. Αντί να τον καταδώσει, όπως είχε υποχρέωση, τον προστατεύει. Τον διασώζει σωστότερα! Η πράξη του, βέβαια, δε χρεώνεται στην ιδεολογική ορθότητα, την οποία υπερασπίζεται, αλλά στον «καλό» συναισθηματισμό του!

Στο μεταξύ για το καλό της «ελευθερίας» και το κακό της Στάζι, παρεμβαίνει ο πολύς Γκορμπατσόφ! Ανατρέπεται ο σοσιαλισμός στη Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια και στην Ανατολική Γερμανία. Μετά την ανατροπή, ως γνωστόν, η «ελευθερία» φυσάει απ' όλες τις γνωστές και άγνωστες κατευθύνσεις, σε όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες! Οι Ανατολικογερμανοί «αναπνέουν». Ο συγγραφέας, και δεν είναι μόνον αυτός σύμφωνα με την ταινία, ανοίγει το φάκελό του και μαθαίνει για την παρακολούθηση και τον «καλό» πράκτορα. Στον οποίον αφιερώνει και την πρώτη του «μετα-κομμουνιστική» νουβέλα, με τον τίτλο, «Σονάτα για έναν καλό άνθρωπο»!

Όχι, δεν πρόκειται για μελό. Στηρίζεται στη λογική του μελό! Πάνω, όμως, σε αυτό το δοκιμασμένο είδος ο, πράγματι άξιος, σκηνοθέτης και πολύ καλός σεναριογράφος (δικό του είναι και το σενάριο της ταινίας), Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ έφτιαξε μια ενδιαφέρουσα, και γι' αυτό επικίνδυνη, κινηματογραφική ταινία. Χρησιμοποίησε όλο το ταλέντο του, το οποίο πράγματι περισσεύει, και έφτιαξε μια ταινία με πλοκή, με σασπένς, με αρχή, μέση και τέλος. Και παρότι η υπόθεση είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά και μονόπλευρη, το τελικό αποτέλεσμα για πολλούς θεατές, κυρίως πολιτικά απληροφόρητους, είναι αρκετά πειστικό!

Είναι φανερό, λοιπόν, πως έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ δύσκολο και σοβαρό ιδεολογικό αντίπαλο! Ο οποίος, πολύ έντεχνα, αποσιωπά το μεγάλο και καταπιάνεται με το μικρό! Ο πανέξυπνος και ταλαντούχος Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ, γνωρίζοντας τα μυστικά του κινηματογράφου, με την άριστη τεχνική και την αξιοπρόσεκτη αισθητική του, καταφέρνει να εξουδετερώσει πολλά από τα ευλόγα ερωτήματα, που προκύπτουν και τα οποία, αν έμπαιναν στη συζήτηση, θα αποδυνάμωναν το έργο του: Η Στάζι θα κριθεί από την ιστορία για τις «υπερβάσεις» της, για τις «παρανομίες» της, για τις όποιες «σκοπιμότητές» της (κατηγορίες ενορχηστρωμένες που εκτοξεύονται από θεούς και δαίμονες) ή για τον σκληρό ταξικό αγώνα που έδωσε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους εχθρούς του κομμουνισμού; Η «προσωπική περίπτωση» που εξετάζει η ταινία, όσο αληθινή και αν είναι (που δεν είναι), μήπως αναιρεί την αναγκαιότητα για ισχυρές και αυστηρές μυστικές υπηρεσίες από τα λαϊκά κράτη, όταν απέναντί τους υπάρχει εχθρός και μάλιστα ισχυρότερος και καλύτερα εξοπλισμένος; Οταν συνεχίζεται η ταξική πάλη; Οταν όλα τα μέτωπα είναι ανοιχτά;

Αν ο καλόπιστος θεατής «πιάσει» μια λεπτομέρεια, από τις πολλές που διαφεύγουν στην ταινία, παρ' όλη την προσοχή που υπέδειξε (οι οποίες λεπτομέρειες, δυστυχώς, πιάνονται μόνον από τους έμπειρους πολιτικά θεατές) και απαντήσει σωστά στο ερώτημα που θα προκύψει από την ανάγνωση αυτής της «λεπτομέρειας», τότε θα νιώσει ισχυρός για να αντιμετωπίσει το συναίσθημα που κυριαρχεί και καραδοκεί. Το συναίσθημα που τον παγιδεύει. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας, ο «καλός» Ανατολικογερμανός συγγραφέας έγραψε και έστειλε κρυφά ένα άρθρο του στο δυτικογερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ». Το γνωστό, γνωστό με όλες τις έννοιες, περιοδικό, ποιανού συμφέροντα υπερασπίζεται; Τελικά με ποιους συντάσσεται ο συγγραφέας; Και τι θα έπρεπε, τάχα μου, να κάνει η Στάζι;

Ας μην προχωρήσω! Απαντήσεις υπάρχουν δεκάδες και για τη Στάζι. Η ταινία, πέρα από τις προθέσεις της, που είναι φανερές, βάζει και ένα πολύ επείγον και σοβαρό ζήτημα, για τους κομμουνιστές. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γίνεται επιτακτικότερη η ανάγκη για θεωρητική θωράκιση. Οι επιθέσεις, που θα δεχτούμε στο μέλλον, θα είναι πιο έντονες, πιο συντονισμένες και πιο «ταλαντούχες». Δεν είναι η άμυνα που ενδείκνυται. Η επίθεση απαντάει στις επιθέσεις!