Η 7η "Τέχνη" για τον "αιμοσταγή" Στάλιν με ανιστόρητη την εξίσωση φασισμού κομμουνισμού

Κάθε χρονιά –τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει | στον πάγκο (καθισμένοι) αχνίζοντας, απ' τη βροχή και την απόσταση | βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε | το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού…

 Ο Στάλιν, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ (μπολσεβίκων) της ΕΣΣΔ και επικεφαλής του σοβιετικού κράτους, συνεχιστής του Λένιν στο τεράστιο ιστορικό έργο της σοσιαλιστικής πορείας των Σοβιετικών ανθρώπων, ένας από τους πιο επιφανείς ηγέτες του προλεταριάτου της ΕΣΣΔ, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, πέθανε στις 5 Μάρτη 1953, ακολούθησε η οπορτουνιστική στροφή του 20^ού συνέδριου του ΚΚΣΕ: την τελευταία μέρα ως γνωστό , σε κλειστή συνεδρίαση, πραγματοποιήθηκε η διαβόητη εισήγηση του Χρουστσόφ, τότε ΓΓ του ΚΚΣΕ, σχετικά με τη λεγόμενη «προσωπολατρία» και τις «βλαβερές συνέπειές» της, που αποτελούσε μια συρραφή συκοφαντικών και ψεύτικων κατηγοριών ενάντια στον Ι. Β. Στάλιν και τη δράση του στο διάστημα των περίπου 30 χρόνων που αυτός ηγήθηκε της σοβιετικής εξουσίας. Πραγματικό στόχος αυτής της επίθεσης δεν ήταν το πρόσωπο, αλλά οι πολιτικές επιλογές στις οποίες πρωτοστάτησε ο Ι. Β. Στάλιν. Συμβόλιζε «την απάρνηση της θετικής πείρας του Κόμματος στην πάλη με τον οπορτουνισμό, στην επαναστατική επαγρύπνηση για την υπεράσπιση του σοσιαλιστικού συστήματος, για τη νίκη του σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής απέναντι στις επιβιώσεις του παρελθόντος» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β' τόμος 1949 - 1968, σελ. 70.2.

Ευρωπαϊκή Ένωση:
Θεσμοποίηση ανιστόρητης εξίσωσης
φασισμού κομμουνισμού

Χυδαίος αντικομμουνισμός

Το ψήφισμα, που βαδίζει στα χνάρια του Αντικομμουνιστικού Μνημονίου, χαρακτηρίζει τον κομμουνισμό «ολοκληρωτικό καθεστώς» και οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις κατηγορούνται για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», τονίζοντας ότι «κυρίαρχη ιστορική εμπειρία της Δυτικής Ευρώπης ήταν ο ναζισμός, ενώ τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης είχαν την εμπειρία τόσο του κομμουνισμού όσο και του ναζισμού, και ότι πρέπει να προωθηθεί η κατανόηση για το διπλό παρελθόν δικτατορίας στις χώρες αυτές».

Θεωρεί δε τις σοσιαλιστικές χώρες ως απότοκο του φασισμού, υποστηρίζοντας ότι «η ευρωπαϊκή ενοποίηση υπήρξε εξαρχής μια απάντηση στα δεινά που επέφεραν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και η ναζιστική τυραννία που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα και στην επιβολή ολοκληρωτικών και αντιδημοκρατικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη», με τους ευρωβουλευτές να ισχυρίζονται προκλητικά ότι η ιμπεριαλιστική - αντιδημοκρατική ΕΕ των πολέμων και της ανισότητας, ήταν ένας «τρόπος για την υπέρβαση των διαιρέσεων και της εχθρότητας στην Ευρώπη μέσω της συνεργασίας και της ενοποίησης, καθώς και για την εξάλειψη των πολέμων και την εδραίωση της δημοκρατίας στην Ευρώπη».

Ο ρόλος του εποικοδομήματος
και ειδικά της 7^ης Τέχνης

Έχουμε ασχοληθεί επανειλημμένα με το θέμα _δείτε ενδεικτικά

·       Η τέχνη του κινηματογράφου στην υπηρεσία των λαών της ΕΣΣΔ

·       ΕΣΣΔ πρώτη διδάξασα την ειρήνη μέσα από το αντιπολεμικό σινεμά

·       Σεργκέι Αϊζενστάιν: πρωτοπόρος του σοβιετικού και παγκόσμιου κινηματογράφου δημιουργός της 7ης τέχνης νέας εποχής

·       Κι ύστερα οι λαοί αποκτήσανε Στάλινγκραντ...

·       Από την επιχείρηση “Μπαρμπαρόσα” στη νίκη του Κόκκινου Στρατού

·       Ψεύτες ήλιοι και ήλιοι φωτοδότες

Dziga Vertov: ένα παγκόσμιο φαινόμενο της πρωτοπόρας 7ης Τέχνης των λαών της ΕΣΣΔ

Trompe-l' oeil
Στον κόσμο των αισθήσεων __
και των παραισθήσεων

Τον Νικίτα Μιχάλκοφ τον θυμόμασταν από την «χλιαρή» ταινία του «Πέντε βράδια» (Pyat vecherov 1979-αναφέρεται στο 1957, μετά την «αποσταλινοποίηση») και «τα μαύρα μάτια» (Oci ciornie -1987 με Marcello Mastroianni, Marthe Keller και τον σαιξπηρικό Innokentiy Smoktunovskiy).
Μαέστρος της κάμερας, με τους νευρώνες μας να δέχονται μεγάλες εκκενώσεις χαράς, λύπης, ηλεκτροσόκ πόνου και αγάπης... αλλά και θιασώτης της νέας Ρωσίας και του τσαρισμού, που θέλει να ξαναγράψει την Ιστορία επικεντρώνοντας στον «κακό» Στάλιν, ο οποίος από νωρίς είχε βάλει το «αόρατο» και «δολοφονικό» χέρι του και είχε σημαδέψει το παρόν και το μέλλον της ΕΣΣΔ, με τους αγρότες να χάνουν τις σοδειές τους και τους όποιους πολίτες και στρατιωτικούς διαφωνούν με τη γενική πολιτική του (ή και κάποιοι από «τύχη»), θα καταλήξουν στις φυλακές και τα αποσπάσματα!
Μιλάμε για το ανοιχτά αντικομμουνιστικό φιλμ «Ψεύτης Ήλιος» -η «ψεύτικη επανάσταση», που μετά το Oscar τις διακρίσεις (Μέγα Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στις Κάννες) και τις 10+υποψηφιότητες οδήγησε στην χολιγουντιανών διαστάσεων τριλογία του, (Ψεύτης ήλιος 2: Η Έξοδος & 3: Το Οχυρό) που αγνοήθηκε από κριτικούς και κοινό

Στην ταινία σούπα «η Έξοδος» ο Στάλιν είναι ανεύθυνη καρικατούρα, όπως και τα επίλεκτα σώματα του Κόκκινου Στρατού, με τον Στρατηγό Κοτόφ να συλλαμβάνεται από τον πράκτορα της KGB Αρσέντιεφ, ενώ περνά τις καλοκαιρινές του διακοπές με τη γυναίκα και την κόρη του… καταδικάζεται και καταλήγει σε κάποιο γκούλαγκ, όπου τον βρίσκουμε 5 χρόνια μετά να δολοφονεί, σ' έναν ηλιόλουστο εφιάλτη του, τον Στάλιν, με όπλο την τούρτα γενεθλίων του ηγέτη.

Στο «Οχυρό» (Citadelle -κωδικοποιημένη ονομασία της μεγάλης και καθοριστικής μάχης του Κουρσκ το 1943 «Operation Citadelle»), ο Μιχάλκοφ, εξυπηρετώντας έναν απύθμενο αντικομμουνισμό, που οι ξένες αγορές «πληρώνουν αδρά», στήνει σε πλαίσιο ιστορικών συμφραζομένων, μια ευτελέστατη, αυθαίρετη μυθοπλασία και ένα άθλιο σενάριο με γελοίες ανατροπές και πάνω της «αλωνίζει». Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει! Κάνει ό,τι θέλει, απευθυνόμενος στις καημένες, ανιστόρητες κι αμόρφωτες γενιές που βγάζουν με τη σέσουλα τα σχολειά της αστικής τάξης όπου Γης, κηρύσσοντας το τέλος της Ιστορίας και τη βρώμικη ταύτιση φασισμού - κομμουνισμού.
Με δομή τηλεοπτικής σειράς (σσ.κόστισε πάνω από 100 εκατ. $) ο Στάλιν, σε δύσκολη καμπή του μεγάλου πολέμου, την ώρα που οι ναζί εισχωρούσαν όλο και βαθύτερα στη χώρα και ακόμη και πρώην εχθροί ενώνονται εναντίον του κατακτητή, εκείνος και οι διεστραμμένοι μεθύστακες στρατηγοί του ενδιαφερόταν μόνο να εξολοθρεύουν τους αντιφρονούντες των γκούλαγκ, καίτοι ο Στάλιν γνωρίζει καλά ότι «μόνο οι αντιφρονούντες μπορούν να νικήσουν τους ναζί»! Γι' αυτό, εξάλλου, απελευθέρωσε και αποκατέστησε τον Κότοφ, θέτοντάς τον επικεφαλής των βρώμικων και τρομαγμένων ορδών αυτοκτονίας που σύμφωνα με την διαταγή του 227: «Ούτε βήμα πίσω» πρέπει να μάχονται άοπλοι στους πρόποδες του μπαρουτόφρακτου κάστρου, για να τους εξολοθρεύσει ο εχθρός. Την ίδια στιγμή, που οι ναζιστές αξιωματικοί, αντίθετα, αποδεικνύονται άνθρωποι που... σέβονται τους κανόνες του πολέμου! «Εγώ είμαι επαγγελματίας στρατιωτικός - λέει ένας από δαύτους - δεν είμαι χασάπης...», όπως οι Σοβιετικοί, εννοεί ξεκάθαρα ο Μιχάλκοφ, που πάει ένα βήμα παραπέρα την ανιστόρητη και βρώμικη ταύτιση φασισμού - κομμουνισμού, στο... ξέπλυμα του ναζισμού. Όμως οι ξυπόλητοι αντιφρονούντες χάρη στην ηγετική αυτοθυσία του Κότοφ, χάρη στην Παναγιά και την Αγιά Βαρβάρα, χάρη στο κισμέτ, κατάφεραν το ακατόρθωτο. Να καταλάβουν το Οχυρό που έπεσε τυχαία...

Στάλιν_Ταινίες & “Ταινίες”

Καταρχήν όσο κι αν ψάξετε στο διαδίκτυο, δε θα βρεθεί ούτε μία ταινία για τον Ιωσήφ, κατά τη διάρκεια του σταλινισμού κλπ., που θεωρητικά θα μπορούσε να επιβάλει προπαγανσιστικά.
Παραθέτουμε παρακάτω _κατά χρονολογική σειρά, ενδεικτικά κάποιους τίτλους και από εκείνους που σέβονται τον εαυτό τους και από τους “άλλους”: στη 2^η κατηγορία θα βρείτε τα πάντα _από αντικομμουνιστική γελοιότητα, μέχρι το “σφάζω με το γάντι” του BBC

1942 Η υπεράσπιση του Τσάριτσιν (Defense of Tsaritsyn_ Оборона Царицына) είναι σοβιετική βραβευμένη ταινία σε σκηνοθεσία των αδελφών Βασίλιεφ και  μιλάει για την υπεράσπιση του Tsaritsyn από τον Κόκκινο Στρατό κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου, υπό την ηγεσία του Στάλιν και του Voroshilov (το Tsaritsyn είναι περιοχή του Στάλινγκραντ _1589–1925)

Μια σκηνή από αυτήν την ταινία εμφανίστηκε στην Amelie του 2001, αλλά με διαφορετικούς υπότιτλους, που αναφέρονται στον κύριο χαρακτήρα της ταινίας

Η πόλη, που υπήρξε σημαντικό κέντρο υποστήριξης για την Οκτωβριανή Επανάσταση και παρέμεινε στα χέρια των “Κόκκινων”, πολιορκήθηκε τρεις φορές από τους “λευκούς” Ντον Κοζάκους (Ιούλιος–Σεπτέμβριος 1918, Σεπτέμβριος–Οκτώβριος 1918 , και Ιανουάριος–Φεβρουάριος 1919). Μια άλλη προσπάθεια να κατακτηθεί το Tsaritsyn έγινε τον Μάιο–Ιούνιο του 1919, μέχρι που το Tsaritsyn κατακτήθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις αρχές του 1920.

Η υπεράσπιση του, με το παρατσούκλι "Red Verdun", ήταν ένα από τα πιο ευρέως περιγραφόμενα και μνημονιακά γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου στη σοβιετική ιστοριογραφία και αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι ο ίδιος ο Στάλιν συμμετείχε στην υπεράσπιση της πόλης (Ιουλ-Νοε- 1918).

Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, η βαριά βιομηχανοποιημένη πόλη έγινε ισχυρό επαναστατικό κέντρο και όντας στο κάτω μέρος του Βόλγα, ήταν στρατηγικής σημασίας για τους Μπολσεβίκους. Ήταν μέσω του Tsaritsyn που οι προμήθειες τροφίμων και πετρελαίου από το Μπακού έφτασαν στη Μόσχα, και ο σιδηρόδρομος που διέσχιζε την πόλη παρείχε στο Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων διασύνδεση με την Κεντρική Ασία. Η πόλη φιλοξενούσε επίσης μεγάλα εργοστάσια πυρομαχικών.

Τον Μάιο του 1918, η Σοβιετική Δημοκρατία του Ντον ηττήθηκε από τους “λευκούς”, έτσι τους επόμενους μήνες, η στρατηγική σημασία του αυξήθηκε ακόμη περισσότερο: ελέγχοντας την πόλη, οι Κόκκινοι όχι μόνο εμπόδισαν τις αντεπαναστατικές δυνάμεις των Κοζάκων Don, Ural και Orenburg να ενωθούν, αλλά τους έδωσαν επίσης την ευκαιρία να αναδιατάξουν τις δυνάμεις τους, ενώ από τα βόρεια προς τις περιοχές που κατείχαν οι Λευκοί στο Κουμπάν και στον Βόρειο Καύκασο. Το Τσαρίτσιν προστάτευε επίσης το Σαράτοφ, ένα άλλο σημαντικό κέντρο που ελέγχεται από τους Μπολσεβίκους. Τον Ιούνιο του 1918, το Νότιο Μέτωπο του Κόκκινου Στρατού τέθηκε υπό τη διοίκηση του Kliment Voroshilov, επαναστάτη από το Donbas. Άρχισε να συγκεντρώνει στρατό για να υπερασπιστεί το Τσαρίτσιν, αποτελούμενο από τοπικά στρατεύματα και σχηματισμούς που είχαν καταφέρει να υποχωρήσουν στην πόλη από το Ντον και το Ντονμπάς. Τον ίδιο μήνα, ο Ιωσήφ Στάλιν έφτασε στην πόλη και γρήγορα εντάχθηκε στη διοίκηση των τοπικών δυνάμεων, παρόλο που αρχικά είχε σταλεί για να προμηθευτεί σιτηρά για τη Μόσχα. Μαζί, ο Βοροσίλοφ και ο Στάλιν ίδρυσαν τη Στρατιωτική Περιοχή του Βόρειου Καυκάσου για να συσπειρώσουν την άμυνα της πόλης και να συγκεντρώσουν τον έλεγχο όλων των Ερυθρών Δυνάμεων στην περιοχή. Ο στρατός που συγκέντρωσε ο Βοροσίλοφ έγινε τελικά η 10^η Στρατιά του Νοτίου Μετώπου.

1946: Ο όρκος (ρωσικά: Клятва, Klyatva) είναι μια σοβιετική ταινία σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Κιαουρέλι. Το 1924, ο βετεράνος Μπολσεβίκος Πετρόφ, κάτοικος του Τσάριτσιν, αρχίζει να μεταφέρει μια επιστολή στον Βλαντιμίρ Λένιν, για να τον ενημερώσει για τους ληστές Κουλάκους που περιφέρονται στη γη και σκορπούν θάνατο και δυστυχία. Οι Κουλάκοι τον δολοφονούν. Η χήρα του, Βαρβάρα, συνεχίζει την αναζήτησή του, εντάσσεται σε μια ομάδα που ταξιδεύει στη Μόσχα και όταν φτάνουν, ανακαλύπτουν ότι ο Λένιν είναι νεκρός. Στο Κρεμλίνο, ο Molotov λέει στον Mikoyan ότι τώρα, οι Zinoviev, Kamenev και Bukharin θα επιχειρήσουν να ανατρέψουν το κόμμα επιτιθέμενοι στον Στάλιν, τον Νο 1 μαθητή και συνεργάτη του Λένιν. Ο Στάλιν, θρηνώντας το θάνατο του δασκάλου του, εκφωνεί ένα εγκώμιο στην κηδεία, καλώντας το λαό της Σοβιετικής Ένωσης να ορκιστούν ότι θα διατηρήσουν την κληρονομιά του Λένιν. Ο κόσμος ορκίζεται. Η Βαρβάρα βλέπει τον Στάλιν και του παραδίδει το αιματοβαμμένο γράμμα, με την ένδειξη «Στον Λένιν».Ο γιος της Βαρβάρας, Σεργκέι, γίνεται εφευρέτης, αναπτύσσοντας το πρώτο σοβιετικό τρακτέρ με την ενθάρρυνση του Στάλιν. Ο άλλος της γιος, ο Αλέξανδρος, γίνεται διευθυντής του εργοστασίου τρακτέρ του Στάλινγκραντ. Ο Στάλιν ηγείται του λαού της ΕΣΣΔ στην εφαρμογή των 5ετών Σχεδίων και στην εκβιομηχάνιση της χώρας τους, παρά την αντίσταση του Μπουχάριν. Αμερικανοί σαμποτέρ καίνε το εργοστάσιο τρακτέρ, σκοτώνοντας την κόρη της Βαρβάρας, Όλγα.

Καθώς οι Γερμανοί απειλούν με πόλεμο, ο Σεργκέι ταξιδεύει στο Παρίσι για να προειδοποιήσει για τον επικείμενο κίνδυνο. Οι Γάλλοι και οι Βρετανοί απορρίπτουν τις σοβιετικές προειδοποιήσεις. Καθώς αρχίζει ο Δεύτερος Παγκόσμιος, οι δύο γιοι προσφέρονται εθελοντικά στο μέτωπο. Στο τέλος του πολέμου, η Βαρβάρα και ο Στάλιν συναντιούνται ξανά στο Κρεμλίνο. Ο Στάλιν της φιλάει το χέρι, σε αναγνώριση της συμβολής των Σοβιετικών μητέρων στη νίκη, λέγοντάς της ότι σύντομα, όλα όσα προέβλεψε ο Λένιν θα εκπληρωθούν.

Το 1946, ο κριτικός της Πράβντα έγραψε «Στον όρκο... Αποδεικνύεται πώς καθαγιάστηκαν όλες οι ενέργειες του συντρόφου Στάλιν, σε ενότητα με τη θέληση του λαού... Η καλλιτεχνική και ιδεολογική αξία της ταινίας είναι στην απεικόνιση της αγάπης και της εμπιστοσύνης του λαού προς τον σύντροφο»

Η ταινία εγκρίθηκε από τους Γάλλους λογοκριτές, παρά τις διαμαρτυρίες της αστυνομίας ότι θα απειλούσε τη δημόσια τάξη, αν και αφαιρέθηκαν  σκηνές, ενώ ο κριτικός News of the World την ονόμασε αργότερα "η ταινία που δεν τολμούν να δείξουν στο Παρίσι". Σε άρθρο του 1949 που δημοσιεύτηκε στο Les Lettres Françaises, ο Ζωρζ Σαντούλ την αποκάλεσε "μια ταινία των οποίων οι ιδιότητες μπορεί να προσβάλλουν τους ευαίσθητους, ερασιτέχνες μελετητές και τους θαυμαστές του Όρσον Γουέλς... ο Όρκος είναι το μέλλον του κινηματογράφου, όχι λιγότερο από τον Πολίτη Κέιν. ... Οι όμορφες εικόνες από αυτό είναι χαραγμένες στη μνήμη, μνημειώδεις και εκλεπτυσμένες. Σε ένα άρθρο από τις 25 Μαΐου 1950, έγραψε ότι η ταινία "άνοιξε την πιο ένδοξη εποχή του σοβιετικού κινηματογράφου". Ο Γκριγκόρι Ροσάλ περιέγραψε την ταινία ως "έναν επικό θρύλο, μια αιχμηρή σάτιρα, ένα φλογερό φυλλάδιο για τους εχθρούς και μια ειλικρινή ιστορία απλών Σοβιετικών ανθρώπων".

Ο κριτικός των New York Times, Bosley Crowther, σημείωσε ότι η ταινία είναι "ένας φόρος τιμής στον Στάλιν... Σχεδόν όσο ρέουσα και γεμάτη θα μπορούσε να είναι... Εν ολίγοις, το The Vow δεν είναι εκλεπτυσμένο. Κτυπά το τύμπανο και υψώνει τη κόκκινη σημαία ... Περίπου τόσο άβολα όσο μια πρωτομαγιάτικη παρέλαση».

Μετά το θάνατο του Στάλιν το 1953, το The Vow αφαιρέθηκε από την κυκλοφορία, απαγορεύτηκε και τοποθετήθηκε στα αρχεία. Το 1971, ο Dušan Makavejev είχε χρησιμοποιήσει πλάνα από ένα αντίγραφο του The Vow που βρήκε στα γιουγκοσλαβικά αρχεία για την ταινία του W.R.: Mysteries of the Organism.

Βραβεύτηκε το 1946 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας με ειδική μνεία της κριτικής επιτροπής διεθνών κριτικών.

1948: Το Τρίτο Χτύπημα (ρωσικά: Третий удар_ Tretiy udar) είναι μια σοβιετική βιογραφική δραματική ταινία του σε σκηνοθεσία του Ιγκόρ Σαβτσένκο.

Τον Απρίλιο του 1944, ο Ιωσήφ Στάλιν δίνει εντολή στον Κόκκινο Στρατό να απελευθερώσει την Κριμαία από τους Γερμανούς κατακτητές. Οι τοπικοί διοικητές της Βέρμαχτ παρακαλούν τον Χίτλερ να τους επιτρέψει να υποχωρήσουν από την ευάλωτη θέση, αλλά εκείνος αρνείται. Μετά από μια σκληρή μάχη, οι σοβιετικές δυνάμεις καταστρέφουν τις γερμανικές και ρουμανικές μονάδες που υπερασπίζονται τη χερσόνησο και ανακαταλαμβάνουν τη Σεβαστούπολη.

Ο τίτλος της ταινίας προήλθε από το τρίτο (μεταξύ  δέκα) “χτυπήματα” _επιθέσεις του Στάλιν, την επίθεση της Κριμαίας την άνοιξη του 1944, που χρησίμευσε ως σκηνικό για την ιστορία (σσ. στη σοβιετική ιστοριογραφία, τα δέκα χτυπήματα του Στάλιν ήταν οι δέκα επιτυχημένες στρατηγικές επιθέσεις που διεξήγαγε ο Κόκκινος Στρατός το 1944 κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου, που έδιωξαν τις δυνάμεις του Άξονα από το σοβιετικό έδαφος και επιτάχυναν την κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας).

Το Τρίτο Χτύπημα ήταν το πρώτο από τα “Καλλιτεχνικά Ντοκιμαντέρ”, μια σειρά από μεγάλης κλίμακας σοβιετικές παραγωγές οθόνης που είχαν σκοπό να παρουσιάσουν την επίσημη ερμηνεία της ιστορίας της ΕΣΣΔ, ιδιαίτερα της ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως όλα τα καλλιτεχνικά ντοκιμαντέρ που αφορούσαν τον πόλεμο, το Τρίτο χτύπημα αποτελούνταν κυρίως από σκηνές μάχης, γεμάτες με επιτελείς συναντήσεις των στρατηγών του Κόκκινου Στρατού και του Στάλιν. Επιπλέον, υπήρξαν σύντομα επεισόδια που απεικόνιζαν τους απλούς στρατιώτες και τους απλούς ανθρώπους που συμμετείχαν στα γεγονότα.Η ταινία, παρουσίασε τον Σοβιετικό ηγέτη, με επίκεντρο τον ρόλο του ως ανώτατου διοικητή. Η ταινία κέρδισε το Βραβείο Εργατικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Gottwaldov το 1948 και το 2^ο Βραβείο Στάλιν το 1949 ενώ ο Arkadi Perventsev έλαβε το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι το 1948.

Στα χρόνια του Νικήτα Χρουστσόφ, μετά την αποσταλινοποίηση, πολλές από τις σκηνές που αφορούσαν τον Στάλιν μονταρίστηκαν εκτός ταινίας και επανακυκλοφόρησε το 1965 με τον τίτλο Νότιος Κόμβος (Южный узел)

1949 Η Μάχη του Στάλινγκραντ (μια ακόμη  Сталинградская битва) είναι μια σοβιετική πολεμική ταινία δύο μερών του για τη Μάχη του Στάλινγκραντ, σε σκηνοθεσία Βλαντιμίρ Πετρόφ. Το σενάριο γράφτηκε από τον Νικολάι Βίρτα.

Υπόθεση

Μέρος 1^ο: Στο Κρεμλίνο, ο Στάλιν αναλύει τις κινήσεις της Βέρμαχτ και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι Γερμανοί στοχεύουν το Στάλινγκραντ. Ο Χίτλερ, που πιστεύει ότι η πόλη είναι το κλειδί για την τελική νίκη, διατάζει τους στρατηγούς του να την πάρουν με κάθε κόστος.

Καθώς ο εχθρός πλησιάζει στο Στάλινγκραντ, ο Κόκκινος Στρατός και ο τοπικός πληθυσμός συγκεντρώνονται για να το υπερασπιστούν σε σκληρές μάχες από σπίτι σε σπίτι, εμποδίζοντας τη γερμανική προέλαση, ενώ ο Στάλιν σχεδιάζει την αντεπίθεση _πιστή στα ιστορικά γεγονότα.

Μέρος 2^ο: Η Βέρμαχτ εξαπολύει μια τελευταία, μαζική επίθεση, με σκοπό να συντρίψει τους υπερασπιστές του Στάλινγκραντ. Καθώς ο Κόκκινος Στρατός ωθείται πίσω στο Βόλγα, ο Στάλιν διατάζει την έναρξη της Επιχείρησης Ουρανός. Η γερμανική 6^η Στρατιά περικυκλώνεται και οι προσπάθειες για την ανακούφιση του θύλακα του Στάλινγκραντ αποτυγχάνουν. Ο στρατηγός Friedrich Paulus, με εντολή του Χίτλερ να κρατηθεί ως το τέλος, αρνείται να παραδοθεί ενώ οι στρατιώτες του λιμοκτονούν. Οι Σοβιετικοί, χτυπούν τις γερμανικές δυνάμεις καθώς προελαύνουν, μπαίνουν στο διοικητήριο του Paulus που διατάζει τα εναπομείναντα στρατεύματά του να παραδοθούν. Ο Κόκκινος Στρατός διοργανώνει μεγάλη συγκέντρωση νίκης στο απελευθερωμένο Στάλινγκραντ., ενώ στη Μόσχα, ο Στάλιν κοιτάζει έναν χάρτη, στρέφοντας τα μάτια του στο Βερολίνο.

Παραγωγή: Η ταινία είναι το τελευταίο από τα λεγόμενα “Καλλιτεχνικά Ντοκιμαντέρ”, μια σειρά από έπη που αναδημιουργούσαν την ιστορία του 2^ου  Παγκοσμίου . Όπως όλες οι άλλες ταινίες του είδους, η Μάχη του Στάλινγκραντ αποτελείται κυρίως από σκηνές μάχης και συναντήσεις επιτελείου, που ανασυνθέτουν τα γεγονότα πιστά στην ιστορική μνήμη

Η ταινία κέρδισε την Κρυστάλλινη Σφαίρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι το 1949. Ο Aleksei Dikiy, ο οποίος υποδύθηκε τον Στάλιν, έλαβε το βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Gottwaldov το 1949 και ο σκηνοθέτης Vladimir Petrov κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Τσεχοσλοβακικό Εργατικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Ο Petrov (βραβευμένος 7-8 φορές, ακόμη και στο φεστιβάλ Βενετίας), ο διευθυντής φωτογραφίας Yuri Yekelchik και τέσσερις ηθοποιοί – Aleksei Dikiy, Nikolay Simonov, Yuri Shumsky και Vladimir Gaidarov – τιμήθηκαν με το Βραβείο Στάλιν το 1950 για τον ρόλο τους στην ταινία.

1950: Η πτώση του Βερολίνου (Падение Берлина _ Padeniye Berlina) είναι μια σοβιετική επική ιστορική ταινία, που προβλήθηκε σε δύο μέρη Μέρος I + Μέρος II στο YouTube _Mosfilm channel

Η παραγωγή του έγινε από το Mosfilm Studio σκηνοθεσία Mikheil Chiaureli, σενάριο του Pyotr Pavlenko και μουσική σύνθεση του Dmitri Shostakovich. Απεικονίζοντας την ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με έμφαση σε μια απεικόνιση του σημαντικού ρόλου που έπαιξε ο στρατάρχης και πολιτικός Στάλιν σαν προσωπικότητα (τον υποδύεται ο Μιχαήλ Γελοβάνι) Vladimir Savelyev - Marie Nováková, Χίτλερ & Εύα Μπράουν

Ταινία του σοβιετικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού, μετά την αποσταλινοποίηση, απαγορεύτηκε για αρκετές δεκαετίες σε όλο το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

Υπόθεση

Μέρος 1^ο:
Ο Αλεξέι Ιβάνοφ, ένας ντροπαλός εργάτης σε χαλυβουργείο, ξεπερνά κατά πολύ την ποσόστωση παραγωγής του και επιλέγεται να λάβει το παράσημο Λένιν και να έχει μια προσωπική συνέντευξη με τον Ιωσήφ Στάλιν. Ο Αλεξέι ερωτεύεται την ιδεαλίστρια δασκάλα Νατάσα αλλά δυσκολεύεται να την προσεγγίσει. Όταν συναντά τον Στάλιν, ο οποίος περιποιείται τον κήπο του, ο αρχηγός τον βοηθά να καταλάβει τα συναισθήματά του και του λέει να της απαγγείλει ποίηση. Στη συνέχεια, και οι δύο έχουν ένα γεύμα με την υπόλοιπη σοβιετική ηγεσία στο σπίτι του Στάλιν. Μετά την επιστροφή από τη Μόσχα, ο Αλεξέι εξομολογείται τον έρωτά του στη Νατάσα. Ενώ και οι δύο κάνουν μια βόλτα σε ένα χωράφι με στάρι, η πόλη τους δέχεται επίθεση από τους Γερμανούς, οι οποίοι εισβάλλουν στη Σοβιετική Ένωση.

Ο Αλεξέι χάνει τις αισθήσεις του και βυθίζεται σε κώμα. Όταν ξυπνά, του λένε ότι η Νατάσα λείπει και ότι οι Γερμανοί είναι προ των πυλών της Μόσχας. Στην πρωτεύουσα, ο Στάλιν σχεδιάζει την υπεράσπιση της πόλης, εξηγώντας στον Γκεόργκι Ζούκοφ πώς να αναπτύξει τις δυνάμεις του. Ο Αλεξέι είναι εθελοντής στον Κόκκινο Στρατό και λαμβάνει μέρος στην ιστορική παρέλαση της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1941 και στη Μάχη της Μόσχας. Στο Βερολίνο, αφού έλαβε τις ευλογίες των συμμάχων του –Ισπανίας, Τουρκίας, Βατικανού, Ρουμανίας και Ιαπωνίας– και παρακολουθώντας μια μεγάλη στήλη σοβιετικών σκλάβων-εργατών, ο Χίτλερ εξοργίζεται όταν ακούει ότι η Μόσχα δεν έπεσε. Καθαιρεί τον Walther von Brauchitsch και δίνει τη διοίκηση του στρατού στον Gerd von Rundstedt _ο τελευταίος αρνείται λέγοντας ότι ο Στάλιν είναι μεγάλος στρατηλάτης και η ήττα της Γερμανίας είναι σίγουρη με τον Χίτλερ να τον διατάζει να επιτεθεί στο Στάλινγκραντ. Κάπου εκεί ανάμεσα η Νατάσα _μεταξύ σφύρας και άκμονος (στο 2^ο μέρος τη βλέπουμε κρατούμενη στρατοπέδου συγκέντρωσης)   Εν τω μεταξύ, ο Hermann Göring διαπραγματεύεται με τον Βρετανό βιομήχανο Charles Bedstone, ο οποίος προμηθεύει τη Γερμανία με τα απαραίτητα πολεμικά υλικά. Σοβιετική νίκη στο Στάλινγκραντ …πλάνα και η κάμερα μεταβαίνει στη Διάσκεψη της Γιάλτας, όπου συζητούν για το μέλλον του πολέμου.

Μέρος 2^ο
Ο Στάλιν ρωτά τους στρατηγούς του ποιος θα πάρει το Βερολίνο, αυτοί ή οι Δυτικοί Σύμμαχοι. Οι στρατηγοί απαντούν ότι θα καταλάβουν την πόλη. Η μονάδα των Φρουρών του Αλεξέι προχωρά προς το Βερολίνο, ενώ ο Χίτλερ παθαίνει νευρικό κλονισμό και απαιτεί από τους στρατιώτες του να πολεμήσουν μέχρι τέλους. Οι Γερμανοί σχεδιάζουν να εκτελέσουν τους κρατούμενους του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο οποίο κρατείται η Νατάσα πριν από την άφιξη του Κόκκινου Στρατού, αλλά η μονάδα του Αλεξέι ελευθερώνει τους αιχμαλώτους πριν ολοκληρώσουν το σχέδιο τους. Η Νατάσα λιποθυμά και δεν τη βρίσκει. Ο Χίτλερ και η γερμανική ηγεσία πέφτουν σε απόγνωση και χάνουν τον έλεγχο της πραγματικότητας όσο πιο κοντά πλησιάζουν οι Σοβιετικοί στο Βερολίνο. Ο Χίτλερ διατάζει να πλημμυρίσουν οι σταθμοί του μετρό καθώς πλησιάζουν οι Σοβιετικοί, πνίγοντας χιλιάδες πολίτες. Στη συνέχεια παντρεύεται την Eva Braun και αυτοκτονεί. Ο στρατηγός Χανς Κρεμπς μεταφέρει την είδηση του θανάτου του Χίτλερ στον Κόκκινο Στρατό και εκλιπαρεί για κατάπαυση του πυρός. Ο Στάλιν διατάζει να δεχθεί μόνο μια άνευ όρων παράδοση. Ο Αλεξέι επιλέγεται να φέρει το Πανό της Νίκης, δίπλα στον Μιχαήλ Γιεγκόροφ και τον Μελίτον Κανταρία. Το τμήμα τους εισβάλλει στο Ράιχσταγκ και οι τρεις υψώνουν το λάβαρο στην κορυφή του. Οι Γερμανοί παραδίδονται και στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού από όλη την ΕΣΣΔ γιορτάζουν τη νίκη. Το αεροπλάνο του Στάλιν προσγειώνεται στο Βερολίνο και τον υποδέχεται ένα ενθουσιώδες πλήθος λαών «όλα τα έθνη», κρατώντας αφίσες με τη φωτογραφία του και κυματίζοντας σημαίες διαφόρων εθνών. Ο Στάλιν κάνει μια ομιλία στην οποία καλεί για παγκόσμια ειρήνη. Στέκονται στο πλήθος, ο Αλεξέι και η Νατάσα αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον και επανενώνονται. Η Νατάσα ζητά από τον Στάλιν να την αφήσει να τον φιλήσει στο μάγουλο και αγκαλιάζονται ενώ οι κρατούμενοι φωνάζουν ζήτω!! σε πολλές γλώσσες. Η ταινία τελειώνει με τον Στάλιν να εύχεται σε όλους τους λαούς κάθε ειρήνη και ευτυχία.

Φωτογραφία: Ο Chiaureli έφερε πάνω από 10.000 Σοβιετικούς στο Βερολίνο για τα γυρίσματα, και επίσης προσέλαβε πολλούς ντόπιους για το σημείο των πλημμυρών στο τούνελ. Δεν του επέτρεψαν να εργαστεί στο Ράιχσταγκ καθώς βρισκόταν στη βρετανική ζώνη και έκανε τη φωτογράφιση κυρίως στα στούντιο Babelsberg. Πολλά από τα επεισόδια που διαδραματίζονται στη γερμανική πρωτεύουσα γυρίστηκαν σε ερειπωμένες πόλεις στην περιοχή της Βαλτικής και επιπλέον, ένα μοντέλο κλίμακας του Βερολίνου, μεγέθους άνω του ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου, κατασκευάστηκε στα στούντιο της Mosfilm (μινιατούρα με τις σκηνές μάχης στο τέλος του Μέρους ΙΙ)

Ο Σοβιετικός Στρατός παρείχε πέντε μεραρχίες, τους υποστηρικτικούς τους σχηματισμούς πυροβολικού, τέσσερα τάγματα αρμάτων μάχης, 193 στρατιωτικά αεροσκάφη και 45 αιχμαλωτισμένα γερμανικά τανκς για να αναπαραστήσουν τις μάχες ανοιχτού πεδίου

Η πτώση του Βερολίνου ήταν μια από τις πρώτες έγχρωμες ταινίες που γυρίστηκαν στη Σοβιετική Ένωση. Οι παραγωγοί χρησιμοποίησαν φιλμ Agfacolor, από τα στούντιο της UFA στο Neubabelsberg.

Μουσική: Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς, κλήθηκε να τη συνθέσει Ο Vano Muradeli (σσ. Σοβιετικός Γεωργιανός συνθέτης) είπε ότι ήταν καθοριστική η συμβολή του στην Άλωση του Βερολίνου και σε άλλες σχετικές ταινίες. Ένα επιπλέον μουσικό κομμάτι που χρησιμοποιήθηκε ήταν το Wedding March του Felix Mendelssohn, που ακούστηκε κατά τη σκηνή όπου ο Χίτλερ παντρεύεται την Eva Braun

1951: Το αξέχαστο έτος 1919 (Ρωσικά: Незабываемый 1919 год, Nezabyvaemyy 1919) είναι μια σοβιετική ιστορική δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Κιαουρέλι.

Μάιος 1919. Η πόλη της Πετρούπολης, το προπύργιο των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, δέχεται επίθεση από τον αντεπαναστατικό Λευκό Στρατό του στρατηγού Νικολάι Γιούντενιτς, ο οποίος υποστηρίζεται από τους ιμπεριαλιστές Βρετανούς και ιδιαίτερα από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ. Το Ανώτατο Σοβιέτ της πόλης αποθαρρύνεται και ετοιμάζεται να διατάξει εκκένωση, ενώ η Λευκή πέμπτη φάλαγγα σχεδιάζει μια εξέγερση. Το φρούριο Krasnaya Gorka αποστέλλει ένα απόσπασμα ναυτικών του Στόλου της Βαλτικής για να βοηθήσει την Πετρούπολη, μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Vladimir Shibaev. Καθώς ο Κόκκινος Στρατός αντιμετωπίζει την ήττα από τους Λευκούς, ο Ιωσήφ Στάλιν φτάνει στο πεδίο της μάχης, συσπειρώνει τους κομμουνιστές, σώζοντας την πόλη.

Παραγωγή: Το σενάριο προσαρμόστηκε από το ομώνυμο θεατρικό του Vsevolod Vishnevsky για τα 70ά γενέθλια του Στάλιν το 1949 και κέρδισε το Βραβείο Στάλιν και Κρυστάλλινη Σφαίρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι το 1952.Το παρακολούθησαν 31,6 εκατομμύρια στην ΕΣΣΔ, ενώ στη Δύση αγνοήθηκε και χλευάστηκε Το 1953 _προεόρτια, επικρίθηκε από την Κεντρική Επιτροπή για «σημαντικές ελλείψεις και χαμηλότερα ιδεολογικο-καλλιτεχνικά πλεονεκτήματα σχετικά με τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη» και το καλοκαίρι του 1953, μετά το θάνατο του Στάλιν, αφαιρέθηκε από την κυκλοφορία.

Το 1956, ο Χρουστσόφ σε ομιλία του κατά της  προσωπολατρίας _εν όψει του 20ού Συνέδριου  του ΚΚΣΕ ανέφερε σαρδόνια: «του Στάλιν του άρεσε να βλέπει την ταινία, στην οποία τον έδειχναν στα σκαλιά ενός θωρακισμένου τρένου και όπου ουσιαστικά νικά τον εχθρό με το δικό του σπαθί. Αφήστε τον Kliment Voroshilov, τον αγαπητό μας φίλο , βρείτε το απαραίτητο κουράγιο και γράψτε την αλήθεια για τον Στάλιν· άλλωστε, ξέρει το πώς είχε πολεμήσει ο Στάλιν..."

Μουσική: Μια σουίτα βγαλμένη από την παρτιτούρα της ταινίας του Ντμίτρι Σοστακόβιτς (το Op. 89a του), σε διασκευή του Λεβ Ατομιάν, ετοιμάστηκε το 1954 και ηχογραφήθηκε το 1956 από την Μελοντίγια και περιγράφει την επίθεση στο οχυρό Krasnaya Gorka.

1957 Το κορίτσι στο Κρεμλίνο: αμερικανική ταινία νουάρ του σε σκηνοθεσία Ράσελ Μπέρντγουελ και με πρωταγωνιστές τους Λεξ Μπάρκερ, Ζα Ζα Γκάμπορ και Τζέφρι Στόουν

Στη Μόσχα, τέσσερις τρομοκρατημένες γυναίκες κρατούμενες μεταφέρονται στο γραφείο του Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος επιλέγει τη Ντάσα, την πιο μικρή και όμορφη, και την τιμωρεί ξυρίζοντας τα μαύρα μαλλιά της. Λίγες στιγμές αργότερα, ο πλαστικός χειρουργός Δρ Πετρόφ οδηγεί τον Στάλιν στο χειρουργείο και μεταμορφώνει το πρόσωπό του έτσι ώστε να είναι αγνώριστος. Aνακοινώνεται δημόσια ότι ο Στάλιν πέθανε και τον κρύβουν σε ένα κρησφύγετο, όπου η Γκρέτα Γκρισένκο υπηρετεί ως νοσοκόμα του. Εν τω μεταξύ, η δίδυμη αδερφή της Γκρέτα, η Λίλη, συνεχίζει να την αναζητά, όπως έκανε από τότε που τα ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν στη χώρα καταγωγής τους, τη Λιθουανία και πήραν την Γκρέτα, παρά τη θέλησή της, στη Μόσχα. Νωρίτερα, η Λίλι είχε δεσμεύσει τον ιδιωτικό ερευνητή Steve Anderson, έναν Αμερικανό που ζει στο Βερολίνο, για να βρει την Γκρέτα, και τώρα τον εντοπίζει εκεί και ρωτά γιατί δεν έχει επικοινωνήσει μαζί της με πληροφορίες για την αδερφή της. Ο Στιβ ανακάλυψε ότι η Γκρέτα εργάζεται στη Μόσχα και, περιφρονώντας τους κομμουνιστές, αρνείται να συνεργαστεί με τη Λίλι μέχρι να τον πείσει ότι η αδερφή της είναι αθώο θύμα των Ρώσων.

Ο Steve πηγαίνει τη Lili στο σπίτι του Mischa Rimilkin, ενός πράκτορα που αποκαλύπτει ότι η Greta εργάζεται για τον Petrov. Αφού έλαβαν διαβεβαίωση από τον στρατό των ΗΠΑ ότι η Λίλι δεν είναι κατάσκοπος, οι άντρες της αποκαλύπτουν ότι η Ντάσα, τώρα έγκλειστη σε ψυχιατρείο, ισχυρίζεται ότι ο Στάλιν έχει αλλοιωθεί χειρουργικά και ζει κρυφά με την Γκρέτα.

Την επόμενη μέρα, η Λίλι παρακαλεί για άλλη μια φορά τον Στιβ να τη βοηθήσει να εντοπίσει την Γκρέτα, αλλά ο Στιβ διαμαρτύρεται ότι η δουλειά είναι πολύ επικίνδυνη. Τον κέρδισε, ωστόσο, η έξυπνη ιδέα της Λίλης να αναγκάσει τον Στάλιν να αναλάβει δράση, ανακοινώνοντας από το ραδιόφωνο ότι είναι ζωντανός. Όπως ήλπιζαν, ο Στάλιν ακούει την εκπομπή και διατάζει τον κολλητό του, Ιγκόρ Σμέτκα, να σκοτώσει τον Στιβ.

Στη συνέχεια, ο Mischa φέρνει τον Steve και τη Lili στο Abensburg, στη Δυτική Γερμανία, όπου ο γιος του Στάλιν, Jacob, ζει κρυφά από τότε που οι Σύμμαχοι τον αιχμαλώτισαν κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Στο τρένο, ο Steve και η Mischa σημειώνουν την ύποπτη παρουσία μιας μοναχής που φοράει μπότες μάχης και στο Abensburg, η Mischa την ακολουθεί σε μια εκκλησία. Την ίδια στιγμή, Στιβ και Λίλι επισκέπτονται τον Τζέικομπ, ο οποίος μισεί τον πατέρα του και, αφού παραδέχεται ότι μπορεί να είναι ζωντανός, τους προειδοποιεί ότι διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο.

Εκείνο το βράδυ, Mischa και Steve αγωνίζονται για την προσοχή της Lili, και παρόλο που ο Steve τελικά κερδίζει ένα φιλί, στη συνέχεια την προσβάλλει, ωθώντας την να τον χαστουκίσει. Από το παράθυρο του δωματίου του ξενοδοχείου της Lili, ο Steve εντοπίζει την καλόγρια να πλησιάζει και τρέχει κάτω, όπου διαπιστώνει ότι ο Mischa έχει χτυπηθεί νοκ άουτ. Ο Στιβ κάνει λαβή στη μοναχή και αφαιρεί τη μεταμφίεση, αποκαλύπτοντας την παλιά του ομάδα, τη Ρωσίδα Tata Brun. Η Tata εξηγεί ότι έχει λάβει εντολή να σκοτώσει τον Steve με αντάλλαγμα την άδεια να δει την εξόριστη οικογένειά του και οι δυο τους συμφωνούν να χωρίσουν χωρίς βία.

Τις επόμενες μέρες, Mischa, Steve και Lili μελετούν παλιές ταινίες του Στάλιν για να εξοικειωθούν με τους τρόπους του. Πριν από μια προβολή, ο Steve εντοπίζει τον Igor και, υποπτευόμενος επικείμενο κίνδυνο, διατάζει τη Lili να επιστρέψει στο ξενοδοχείο. Αν και ο Steve με τη Mischa περιμένουν στην αίθουσα προβολής για μια επίθεση, καμία δεν έρχεται. Αμέσως μετά, η Tata φτάνει με έναν οδηγό ταξί που ανακοινώνει ότι η Lili έχει απαχθεί από τον Igor. Ο Στιβ ειδοποιεί την αστυνομία και συμφωνεί να λειτουργήσει ως δόλωμα για να προσελκύσει τους άνδρες του Στάλιν. Περιτριγυρισμένοι από μυστικούς πράκτορες, Steve και Mischa περπατούν στους δρόμους κοντά στην αίθουσα προβολών και, όπως είχε προγραμματιστεί, δέχονται επίθεση. Με τη βοήθεια Tata, συλλαμβάνουν έναν από τους επιτιθέμενους, τον οποίο αναγνωρίζει ως έναν από τους κομμουνιστές βασανιστές πράκτορες και  ανταποδίδει τώρα τη χάρη, βασανίζοντας τον άνδρα να ομολογήσει ότι ο Στάλιν βρίσκεται …στα ελληνικά βουνά.

Αφού ο πράκτορας πεθαίνει από τα τραύματά του,  Steve Mischa ταξιδεύουν στα βουνά και εκεί μαθαίνουν από τον ιδιοκτήτη του μπιστρό Count Molda ότι ένα κοντινό μοναστήρι καταλήφθηκε χρόνια νωρίτερα από μια μυστηριώδη ομάδα. Περίεργοι, Mischa μπαίνουν κρυφά στο μοναστήρι τη νύχτα, αλλά αιχμαλωτίζονται αμέσως από την περιμένουσα Molda, η οποία τους συστήνει άλλους τρεις άνδρες και τις γυναίκες συντρόφους τους. Μη μπορώντας να διακρίνει ποιος είναι ο Στάλιν, ο Στιβ τους προσφέρει σε όλους πολιτικό άσυλο στη Δύση, αλλά οι άντρες απαντούν δείχνοντάς τους την Τάτα, η οποία έχει βασανιστεί και σκοτωθεί. Στη συνέχεια τοποθετούν τον Steve και τη Mischa σε ένα κελί δίπλα στη φυλακισμένη Lili.

Εκείνο το βράδυ, η Λίλη δέχεται μια επίσκεψη από την Γκρέτα, και παρόλο που η Λίλη είναι ενθουσιασμένη που βλέπει την αδερφή της, η Γκρέτα της επιτίθεται. Όταν η Λίλη τραβάει τα μαλλιά της Γκρέτα, η περούκα βγαίνει στα χέρια της και η Λίλι συνειδητοποιεί ότι η αδερφή της έχει  υποστεί πλύση εγκεφάλου. Αν και οι γυναίκες μαστιγώνουν ανελέητα τον Στιβ, εκείνος αρνείται να μιλήσει και όταν ο Στιβ επιστρέφει στο κελί, ο Μίσα χρησιμοποιεί το ψεύτικο χέρι του για να χτυπήσει τον φρουρό. Στη συνέχεια, οι δύο άντρες καταφέρνουν να ελευθερώσουν τη Λίλη και μαζί πέφτουν σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κλεμμένα μετρητά και καίνε τα λεφτά στο αναμμένο τζάκι. Ακριβώς τότε, η Γκρέτα ξεσπά και σκοτώνει τη Μίσκα, αναγκάζοντας τον Στιβ να τη σκοτώσει.

Steve και Lili σύντομα ξανασυλλαμβάνονται και μεταφέρθηκαν στη Μόλντα, η οποία διατάζει να τους σκοτώσουν. Τότε, όμως, μπαίνει ο Τζέικομπ και πυροβολεί τους κολλητούς του Στάλιν. Η Μόλντα προχωρά, προσφωνώντας τρυφερά τον Τζέικομπ ως γιο, αλλά ο Τζέικομπ μένει ασυγκίνητος και διατάζει τον πατέρα του υπό την απειλή όπλου να μπει σε ένα αυτοκίνητο που περιμένει. Καθώς Στιβ και Λίλι τους ακολουθούν σε άλλο αυτοκίνητο, ο Στάλιν προσπαθεί να συζητήσει με τον γιο του, αλλά ο Τζέικομπ αντιστέκεται, καταγγέλλοντας τη βία και την εκστρατεία τρόμου του πατέρα του εναντίον του λαού τους. Ο Στιβ φτάνει στο αυτοκίνητο και πυροβολεί τον Τζέικομπ για να τον κάνει να σταματήσει. Παγιδευμένος, οδηγεί πρόθυμα το αυτοκίνητο πάνω από έναν γκρεμό. Ενώ ο Steve και η Lili παρακολουθούν την πύρινη έκρηξη, σημειώνουν μια κοντινή βιβλική επιγραφή που γράφει "Ό,τι σπείρει ένας άνθρωπος, αυτό θα θερίσει επίσης"…

1983: Το Red Monarch _ο Κόκκινος Μονάρχης είναι μια βρετανική τηλεοπτική ταινία, με πρωταγωνιστή τον Κόλιν Μπλέικλι ως Ιωσήφ Στάλιν, σε σκηνοθεσία Jack Gold με τους David Suchet (Lavrentiy Beria) και David Threlfall (γιος του Στάλιν, Vasily).

Αποτελεί βασικά κωμωδία βασισμένη στο The Red Monarch: Scenes From the Life of Stalin, μια συλλογή σύντομων κριτικών δοκιμίων του Ρώσου αντιφρονούντος Γιούρι Κρότκοφ. Η ταινία απεικονίζει τη σοβιετική πολιτική και την αλληλεπίδραση μεταξύ του Στάλιν και των συνεργατών του, ιδιαίτερα του Μπέρια, κατά τα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης του με την  ανάγνωση του “Οι κληρονόμοι του Στάλιν” του Yevgeny Yevtushenko στην τελευταία σκηνή, που υποτίθεται ότι προειδοποιεί πως η απειλή του “ολοκληρωτισμού” είναι συνεχώς παρούσα.

1989: The Feasts of Belshazzar, ή a Night with Stalin (Οι γιορτές του Βαλτάσαρ, ή μια νύχτα με τον Στάλιν _Пиры Валтасара, или Ночь со Сталиным, Piry Valtasara, ili noch so Stalinym) είναι μια κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης νουβέλας του Fazil Iskander σε σκηνοθεσία Yuri Kara. Στη 10ετία του 1990 η ταινία προβλήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένου του Κογκρέσου (ο  τίτλος είναι μια αναφορά στη γιορτή του Βαλτάσαρ, ένα κεφάλαιο του Βιβλίου του Δανιήλ).

Υπόθεση: Στις 20-Σεπ- 1906, μια θρασύτατη ληστεία διαπράττεται στο επιβατικό ατμόπλοιο "Tsesarevich Georgiy" κοντά στο Σουχούμι της Ρωσίας. Οπλισμένοι, σπάζουν ένα ταμείο που μεταφέρει μεγάλο χρηματικό ποσό και έχοντας συλλάβει αρκετούς ομήρους βγαίνουν στην ακτή, όπου σκοτώνουν αλύπητα τους ομήρους, που προσεύχονται για έλεος, και εξαφανίζονται στα βουνά. Μετά από λίγο, ο αρχηγός και ο υπολοχαγός του πυροβολούν και σκοτώνουν τους συνεργούς και στη συνέχεια αυτοκτονεί. Ο αιματοβαμμένος αρχηγός παραμένει μόνος με τα λάφυρα, αλλά ένας βοσκός ονόματι Σάντρο γίνεται ακούσιος μάρτυρας των αντιποίνων του. Ο ζοφερός κακός κοιτάζει προσεκτικά τον παγωμένο από τον τρόμο έφηβο και... φεύγει στον ορεινό δρόμο.

Τα χρόνια περνούν. Ο Σάντρο μεγαλώνει και γίνεται μέλος ενός συνόλου χορού της Αμπχαζίας. Ένα βράδυ του 1935 με εντολή του αρχηγού του ΚΚ Αμπχαζίας, Νέστορα Λακόμπα, ολόκληρο το σύνολο καλείται να εμφανιστεί ενώπιον του Ιωσήφ Στάλιν. Ο ηγέτης έρχεται με τους συνεργάτες του στην Αμπχαζία για να ξεκουραστεί,  παρακολουθεί τους χορούς με ευχαρίστηση και ακούει τα τραγούδια των λαών του Καυκάσου, πίνει πολύ και κοροϊδεύει τους άλλους. Κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού χορού, ο Sandro με δεμένα μάτια καταφέρνει να κυλήσει στα γόνατά του κατευθείαν στα πόδια του Στάλιν. Αυτό χαροποιεί τον Στάλιν, υμνεί τον επιδέξιο χορευτή αλλά ξαφνικά αηδιασμένος κάνει μια περίεργη ερώτηση-δήλωση: “Κάπου σε έχω δει…” Ο Σάντρο, χλωμός από τον φόβο, βρίσκει μια πειστική δικαιολογία αλλά μετά θυμάται! Ο ίδιος αδίστακτος δολοφόνος που γνώρισε ο Σάντρο στη μακρινή παιδική του ηλικία ήταν στην πραγματικότητα ο Ιωσήφ Στάλιν.

Μετά τη γιορτή, οι εμπλεκόμενοι αρχίζουν να εξαφανίζονται…  

1991: Ο Εσωτερικός Κύκλος είναι ταινία του του Αντρέι Κοντσαλόφσκι, που αφηγείται την ιστορία του ιδιωτικού προβολέα και αξιωματικού της KGB του Ιωσήφ Στάλιν Ιβάν Σάντσιν (Άλεξ Γκάντσιν) μεταξύ 1939 και 1953, τη χρονιά που πέθανε ο Στάλιν. Τον Sanchin υποδύεται ο Tom Hulce και στην ταινία συμπρωταγωνιστούν η Lolita Davidovitch και ο Bob Hoskins. Η ταινία είναι αμερικανικής, ιταλικής και ρωσικής παραγωγής (στα αγγλικά _137λ), προτάθηκε για βραβεία στο 42^ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και στα Βραβεία Νίκα το 1993 και έλαβε μέτριες κριτικές

1992: Το “Στάλιν” είναι μια αμερικανική τηλεοπτική ταινία με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ντιβάλ στο ρόλο του Σοβιετικό ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν. Παραγωγή HBO και σκηνοθεσία του Ivan Passer, αφηγείται την ιστορία της ανόδου του Στάλιν στην εξουσία μέχρι το θάνατό του, την περίοδο Γκορμπατσόφ (παραγωγή Mark Carliner η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του).

Τα γυρίσματα έγιναν στη Βουδαπέστη και τη Σοβιετική Ένωση τις εβδομάδες πριν τις ανατροπές, την καπιταλιστική παλινόρθωση και τη διάλυσή της. Αν και ο παραγωγός επέμεινε ότι η ταινία «αντανακλούσε την αλήθεια», αρκετοί μελετητές και ιστορικοί σχολίασαν ότι η ταινία εστίαζε ελάχιστα στην ιστορία και περισσότερο στον χαρακτήρα του Στάλιν. Αυτό θεωρήθηκε μεγάλο μείον από όλους σχεδόν τους κριτικούς κινηματογράφου, ενώ επαίνεσαν την ερμηνεία του Robert Duvall ως Στάλιν, της Julia Ormond (Nadezhda Alliluyeva) και τη φωτογραφική μηχανή του Vilmos Zsigmond (σσ. Ουγγροαμερικανού κινηματογραφιστή, που η δουλειά του στον κινηματογράφο βοήθησε στη διαμόρφωση της εμφάνισης των αμερικανικών ταινιών από τη  10ετία του 1970, καθιστώντας τον μια από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του αμερικανικού κινήματος του New Wave).
Η ταινία έλαβε πολλές διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων βραβείων Primetime Emmy (συμπεριλαμβανομένου του Outstanding Made for Television Movie) και τριών Χρυσής Σφαίρας.

Η Σβετλάνα Αλιλούγιεβα, κόρη του Στάλιν, διηγείται τον πατέρα της που επέστρεψε από την εξορία στη Σιβηρία για να καταταγεί στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά απορρίφθηκε για υπηρεσία. Ο Στάλιν συνεχίζει να πολεμά ενάντια στον τσάρο και το 1917 στέκεται στην αποβάθρα του τρένου με τους συντρόφους του περιμένοντας την επιστροφή του Βλαντιμίρ Λένιν. Η Οκτωβριανή Επανάσταση έχει ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης στη Ρωσία υπό την ηγεσία του Λένιν. Η νεαρή Nadezhda Alliluyeva προσλαμβάνεται ως γραμματέας των νέων μπολσεβίκων ηγετών. Θαυμάζει τα κατορθώματα του Στάλιν κατά τη διάρκεια της επανάστασης και τον παντρεύεται, αγνοώντας τις αδυναμίες του χαρακτήρα του, όπως τη δυσπιστία του για τους ανθρώπους.

Ο Στάλιν είναι αποφασιστικός και αδίστακτος, έχοντας δολοφονήσει αρκετούς αξιωματικούς, κάτι που ωθεί τον Λέον Τρότσκι να παραπονεθεί στον Λένιν. Προς δυσαρέσκεια του διανοούμενου Τρότσκι, ο Λένιν υπερασπίζεται τον Στάλιν και τις μεθόδους του. Ένας αγώνας εξουσίας αναπτύσσεται μεταξύ του ίδιου και του Στάλιν για την κληρονομιά του Λένιν. Όταν ο Λένιν παθαίνει εγκεφαλικό, ο Στάλιν χρησιμοποιεί κάθε ευκαιρία για να διώξει τον Τρότσκι και να γίνει διάδοχός του. Περιβάλλεται από πιστούς συντρόφους, όπως ο Γκριγκόρι Ζινόβιεφ και ο Λεβ Κάμενεφ (σσ. !!) Μετά το θάνατο του Λένιν, ο Στάλιν γίνεται ο νέος ηγεμόνας της Σοβιετικής Ένωσης, ως μια από τις πρώτες του πράξεις, εξορίζει τον Τρότσκι από τη χώρα μπλα… μπλα.

Ο Στάλιν ξεκινά την αποκουλακοποίηση και συντρίβει κάθε αντίσταση με τη μυστική αστυνομία επικεφαλής εσωτερικές εκκαθαρίσεων …Μπέρια κλπ. Όταν ο γιος του Στάλιν από τον πρώτο του γάμο Yakov Dzhugashvili επιχειρεί να αυτοκτονήσει λόγω της άρνησης του πατέρα του να εγκρίνει τον γάμο του με μια Εβραία, η Nadezhda χτυπημένη από την αυξανόμενη απανθρωπιά του συζύγου της επιστρέφει στο σπίτι των γονιών της. Σκέφτεται να τον αφήσει, αλλά φοβάται για τη μοίρα των γονιών της αν το κάνει, επιστρέφοντας τελικά στη Μόσχα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της με το τρένο στη χώρα, βλέπει πολλούς αγρότες να πυροβολούνται ή να απελαύνονται και αψηφά τον σύζυγό της σε μια θορυβώδη γιορτή. Ο Στάλιν την τιμωρεί και την ταπεινώνει εσκεμμένα, με αποτέλεσμα η Nadezhda να φύγει και τελικά να αυτοκτονήσει. Η απώλειά της αφήνει τον Στάλιν σε σιωπηλή θλίψη και θυμό που τον πρόδωσε. Προωθεί τη μαζική εκβιομηχάνιση της Σοβιετικής Ένωσης με συνεχώς νέα έργα μεγάλης κλίμακας προκειμένου να εξελιχθεί η χώρα σε παγκόσμια δύναμη.

Η αντίσταση στον Στάλιν αρχίζει να αναπτύσσεται στο Λένινγκραντ, υποκινούμενη από τον Σεργκέι Κίροφ. Ο Στάλιν τον βλέπει ως ανταγωνιστή και τον “εξαφανίζει” με επιτυχία. Μετά τη δολοφονία, χρησιμοποιεί θεαματικές δίκες για να οργανώσει τη Μεγάλη Εκκαθάριση, σκοτώνοντας και φυλακίζοντας πολλούς από τους επικριτές και πρώην συμμάχους του, οι οποίοι αναγκάζονται να καταγγείλουν ο ένας τον άλλον για να σωθούν. Ο Νικολάι Μπουχάριν σημειώνει το αυξανόμενο σκοτάδι στη χώρα και εκφράζει αμφιβολίες για τη νομιμότητα των δοκιμών. Μεταξύ αυτών που τελικά σκοτώθηκαν είναι ο ίδιος ο Μπουχάριν, ο Σέργκο Ορτζονικίντζε (ο στενός φίλος του Στάλιν), ο Ζινόβιεφ και ο Κάμενεφ.

Ο Στάλιν παρακολουθεί την προσάρτηση της Αυστρίας από τη ναζιστική Γερμανία, θαυμάζοντας τη θέληση του Χίτλερ να πάρει αυτό που θέλει (σσ. ΙΙΙ). Αρνείται κατηγορηματικά να πιστέψει ότι ο Χίτλερ θα εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση και σοκάρεται όταν συμβεί τον Ιούνιο του 1941. Αφού ο Στάλιν έχει χωνέψει το σοκ, προετοιμάζει μια αντεπίθεση, υποσχόμενος να μην παραδοθεί. Ο γιος του, τώρα αξιωματικός του πυροβολικού, συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς, τους οποίους ο Στάλιν αρνείται ότι γνωρίζει. Μετά τη νίκη επί της Γερμανίας, ο Στάλιν αποσύρεται όλο και περισσότερο από τα φώτα της δημοσιότητας και βλέπει μόνο συνωμοσίες ακόμη και στον στενό του κύκλο. Η μόνη του λύπη στο νεκροκρέβατό του παραμένει η αυτοκτονία της Nadezhda.

Η Svetlana Alliluyeva επισκέπτεται το σώμα του πατέρα της ξαπλωμένο, ενώ η ταινία σημειώνει ότι τα εγκλήματα του Στάλιν προκάλεσαν το θάνατο εκατομμυρίων Σοβιετικών πολιτών.

1996: Children of the Revolution _μια αυστραλιανή μαύρη κωμωδία του, που κατά τον σκηνοθέτη απεικονίζει στη σύγχρονη Αυστραλία την “ντετερμινιστική” πορεία του σοβιετικού ηγέτη και του γιου του τον καιρό της επανάστασης στην ΕΣΣΔ. Πρωταγωνιστούν οι (άγνωστοι σε μας) Richard Roxburgh Judy Davis, Geoffrey Rush, Sam Neill και F. Murray Abraham ως Ιωσήφ Στάλιν.

Υπόθεση
Η Τζόαν είναι μια νεαρή Αυστραλή κομμουνίστρια που πηγαίνει στη Σοβιετική Ένωση ως μέρος ενός προγράμματος σπουδών τη 10ετία του 1950. Εκεί  το μάτι του “δικτάτορα” _λίγο πριν πεθάνει, πέφτει πάνω της και κοιμούνται μαζί (ευτυχώς που δε λέει πως την βίασε…). Επιστρέφοντας στην Αυστραλία, η Τζόαν ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος και γεννά το παιδί του έρωτά της με τον Στάλιν, τον οποίο ονομάζει Τζο. Ο γιος της (που δεν ξέρει ποιος είναι ο πατέρας του) έχει μια προβληματική ανατροφή, επαναστατώντας τόσο ενάντια στην αριστερή πολιτική της μητέρας του όσο και στην αυστραλιανή κοινωνία γενικότερα. Φυλακίζεται και εκεί μαθαίνει για τα εγκλήματα του Στάλιν από έναν συγκρατούμενο του. Μετά την απελευθέρωση, παντρεύεται την Άννα, την αστυνομικίνα που τον είχε συλλάβει. Ακάθεκτος ο σκηνοθέτης δε σταματάει εδώ: η Άννα είναι παιδί Λετονών προσφύγων που κατέφυγαν στην Αυστραλία για να γλιτώσουν από τη μεγάλη εκκαθάριση του Στάλιν. Ο Τζο τα παίρνει και υπόσχεται να μεγαλουργήσει: ξεκινάει ως επικεφαλής του αστυνομικού συνδικάτου της Αυστραλίας και καταλαμβάνει όλο και περισσότερη πολιτική εξουσία. Η Άννα μαθαίνει για την πραγματική καταγωγή του, αλλά το κρατά  μυστικό από τον Τζο από αγάπη και από πεποίθηση ότι δεν μπορεί πραγματικά να ξέρει με βεβαιότητα. Το μυστικό τρώει τη σχέση τους και ο Τζο αγανακτεί όταν αποκαλύπτεται.

Κατά τον σκηνοθέτη εμπνεύστηκε την ταινία εν μέρει τον παππού του Πίτερ Ντάνκαν, ο οποίος ήταν μακροχρόνιο μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Έγραψε το σενάριο για να τον βοηθήσει να μπει στη Σχολή Αυστραλιανής Κινηματογράφου Τηλεόρασης και Ραδιοφώνου και το έδειξε στον Tristram Miall μετά την αποφοίτησή του. ο παραγωγός το λάτρεψε και αποφάσισε να το μετατρέψει σε ταινία

Κριτική υποδοχή: Η ταινία έχει βαθμολογία 80% στο Rotten Tomatoes (βασισμένη σε 20 μόνο κριτικές), ο ιστότοπος Metacritic έδωσε 76/100 !! λίγο παραπάνω από το imdb _63/100 _αιδώς Αργείοι.  

1998: Human Remains Ανθρώπινα Υπολείμματα: δανο-αμερικανικό ντοκιμαντέρ μικρού μήκους του σε σενάριο και σκηνοθεσία του Jay Rosenblatt.

Αποκαλύπτει «κάθε οικεία και εγκόσμια λεπτομέρεια για την προσωπική ζωή» των Χίτλερ, του Μουσολίνι, Μάο Τσε Τουνγκ και φυσικά του Ιωσήφ Στάλιν ως κοινοτοπία του κακού.Παρόλο που είναι μια ταινία μόνο 30 λεπτών, χρειάστηκε _κατά δήλωσή του, 3 χρόνια ο σκηνοθέτης για να την ολοκληρώσει με οκτώ μήνες έρευνας.Η ταινία έχει κερδίσει πάνω από 27 βραβεία, συμπεριλαμβανομένου ενός Sundance Jury Award

1998: Khrustalyov, My Car! (Хрусталёв, машину! _Khrustalyov, mashinu!) είναι μια ρωσική κωμωδία (;;) σε σκηνοθεσία Aleksei German και σενάριο του ίδιου + Svetlana Karmalita. Παρήχθη από τις Canal+, CNC, Goskino, Lenfilm και VGTRK.

Την πρώτη μέρα της κρύας άνοιξης του 1953 συμβαίνουν δύο γεγονότα, μη συγκρίσιμα σε σημασία: ο πυροσβέστης Fedya Aramyshev συλλαμβάνεται και ο Ιωσήφ Στάλιν βρίσκεται ξαπλωμένος στο πάτωμα της dacha του.

Λίγο καιρό πριν από αυτά τα περιστατικά, βλέπουμε γεγονότα από τη ζωή του στρατηγού στρατιωτικής-ιατρικής Γιούρι Κλένσκι. Στη Σοβιετική Ένωση, η εμπλοκή γιατρών, κυρίως Εβραίων κατηγορούνται για συνωμοσία  δολοφονίας του Στάλιν, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Αλλά ο Κλένσκι, ο ίδιος Εβραίος και μόνιμα μεθυσμένος, ελπίζει ότι η σοβιετική δικαιοσύνη δεν θα τον αγγίξει. Ωστόσο, ορισμένα γεγονότα δείχνουν ότι οι ελπίδες του Klensky είναι μάταιες και ότι η σύλληψή του θα ακολουθήσει σύντομα. Σε μια πρώιμη σκηνή, ο στρατηγός συναντά τον εαυτό του στο νοσοκομείο και μετά υπάρχει ένας «ξένος» στο σπίτι του που μεταφέρει νέα για έναν συγγενή που φέρεται να ζει στο εξωτερικό. Ο Κλένσκι, υποπτευόμενος ότι πρόκειται για πρόκληση, πετάει τον «ξένο» από τις σκάλες, αλλά ένας ντόπιος ρουφιάνος καταφέρνει να αναφέρει έγκαιρα στον ανώτερο του MGB για την επαφή του γιατρού με ξένους.

Ο Κλένσκι προσπαθεί να δραπετεύσει, αλλά συλλαμβάνεται, η οικογένεια του εκδιώκεται και τοποθετείται σε ένα κατάμεστο κοινόχρηστο διαμέρισμα και ο ίδιος ο Κλένσκι, αφού κρατείται, αφήνεται στους εγκληματίες να τον ξυλοκοπήσουν και τον βιάσουν άγρια. Τότε όμως συμβαίνει ένα θαύμα: ο αιματοβαμμένος στρατηγός οδηγείται απευθείας από το κελί σε έναν συγκεκριμένο “υψηλόβαθμο” (ασθενή) και σοκαρισμένος (ο Κλένσκι) μαθαίνει να είναι ο “Μεγάλος Ηγέτης”. Το κράτος του Στάλιν είναι hopeless απελπιστικό, πεθαίνει μαζί με τον ήρωα και αγωνιώντας, ενώ η φωνή του Μπέρια γεμάτη θρίαμβο προφέρει την πρώτη φράση της μετασταλινικής Ρωσίας, “Χρουστάλιοφ, το αυτοκίνητό μου!”.

Ο Κλένσκι αποφυλακίζεται αμέσως, αλλά δεν επιστρέφει στην ιατρική. Αντίθετα, ο στρατηγός “πάει στο λαό”. Στο τέλος της ταινίας είναι οδηγός τρένου και πίνοντας χαρούμενος, ισορροπεί ένα ποτήρι στο ξυρισμένο κεφάλι του.

Κατά τη διάρκεια της πρεμιέρας στις Κάννες του Khrustalyov, My Car!, πολυάριθμοι κριτικοί αποχώρησαν από την προβολή σε αποδοκιμασία λόγω της αμβλείας αφήγησης και των μακροχρόνιων «μη αστείων» σκηνών οπτικής σάτιρας. Ωστόσο, ο Martin Scorsese, πρόεδρος της κριτικής επιτροπής στις Κάννες το 1998, θεώρησε ότι ήταν η καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ εκείνη τη χρονιά. Ο Jacques Mandelbaum της Le Monde έδωσε επίσης έπαινο, γράφοντας ότι πρόκειται για «καρναβαλικό ρεκόρ της σοβιετικής εποχής», και ανήκει σε μια κατηγορία κινηματογράφου που «προκαλεί όλες τις κατηγορίες γούστου». Ο Ντουράν της εφημερίδας Le Progrès (Λυών) δήλωσε ότι η ταινία είναι «ακατανόητη, αλλά μαγευτική», και συνέκρινε τον σκηνοθέτη της Aleksei German με τον Federico Fellini.

Μετά την επανακυκλοφορία της από την Arrow Films τον Δεκέμβριο του 2018, η ταινία απέσπασε εκ νέου την αναγνώριση των κριτικών (βαθμολογία  100% στον ιστότοπο Rotten Tomatoes_7 κριτικές και μέση βαθμολογία 8,2/10). Ο Βρετανός κριτικός κινηματογράφου Peter Bradshaw του The Guardian έδωσε στην ταινία πέντε στα πέντε αστέρια, περιγράφοντάς την ως "μια σουρεαλιστική φαντασία-επική και μηδενιστική πολιτική σάτιρα κυνισμού και βίας". Η Tara Brady των The Irish Times έδωσε τέσσερα στα πέντε αστέρια, δηλώνοντας ότι "Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν χωρίς εισαγωγή ή διευκρίνιση. Όλοι τους συμβαδίζουν με τη ζοφερή άποψη του Σοβιετικού συγγραφέα για την ανθρωπότητα."

Διακρίσεις: Στα Βραβεία Ρωσικής Συντεχνίας Κριτικών Κινηματογράφου το 1999 η ταινία βραβεύτηκε ως Καλύτερη Ταινία και ο Aleksei German έλαβε το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας

2005 _Αρχάγγελος: τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ρόμπερτ Χάρις (1998 BBC _γυρίστηκε στην πόλη της Ρίγας)

Μέρος 1^ο: Ο Δρ. Christopher 'Fluke' Kelso, Βρετανός καθηγητής σοβιετικής ιστορίας, παρακολουθεί ένα συνέδριο στη Μόσχα όπου η διάλεξή του διακόπτεται από διαδηλωτές από της “Aurora”, μιας φατρίας κομμουνιστών “σκληροπυρηνικών”.
Να πούμε πως ο τίτλος δεν έχει καμιά σχέση με του αρχάγγελους Μιχαήλ και Γαβριήλ αλλά με το Αρχάγγελσκ (Арха́нгельск) πόλη της Ρωσίας σημαντικό κέντρο υλοτομίας και αλιείας, από τις βορειότερες της χώρας και σημαντικό λιμάνι (το χειμώνα παγωμένο, αλλά μένει ανοικτό με τη βοήθεια παγοθραυστικών)

Ο ηλικιωμένος Papu Rapava, πλησιάζει τον 'Fluke' Kelso και του εξηγεί ότι ως νεαρός στρατιώτης το 1953, συνόδευσε τον Beria στο νεκροκρέβατο του Στάλιν στο Kuntsevo (στην Dacha του). Ο Ράπαβα είδε τον Μπέρια να κλέβει ένα κλειδί από τον ετοιμοθάνατο, χρησιμοποιώντας το για να του πάρει ένα σημειωματάριο από το ιδιωτικό του χρηματοκιβώτιο, που τον βάζει (ο Μπέρια) να θάψει το σημειωματάριο μέσα σε μια εργαλειοθήκη στην αυλή του.

Ο Κέλσο είναι αποφασισμένος να βρει το σημειωματάριο και ένας βιβλιοθηκάριος τον κατευθύνει στην παλιά διεύθυνση του, αμφισβητώντας τον ισχυρό πολιτικό Βλαντιμίρ Μαμάντοφ, ηγέτη της Aurora και πρώην πράκτορα της KGB. Αυτό φέρνει τον Kelso στην προσοχή του ταγματάρχη της FSB Suvorin, ο οποίος τον ακολουθεί. Μπαίνοντας κρυφά στην ερειπωμένη έπαυλη του Μπέρια, ο Κέλσο ανακαλύπτει ότι η εργαλειοθήκη έχει ήδη παραβιαστεί. Έχοντας επίγνωση του ότι τον καταδιώκουν, ο Κέλσο ξεφεύγει από τον αξιωματικό με τα πολιτικά ρούχα του Σουβόριν στο ξενοδοχείο Ουκρανία και βρίσκει την εν διαστάσει κόρη του Ράπαβα Ζιναΐντα στο κλαμπ όπου εργάζεται. Αυτή τον οδηγεί απρόθυμα στο διαμέρισμα του πατέρα της, όπου βρίσκει τον Ραπαβά δολοφονημένο στην μπανιέρα.

Ενώ καλεί την αστυνομία, ο Kelso απάγεται και στη συνέχεια κρατείται στο αστυνομικό τμήμα, αλλά ο Suvorin τον αφήνει ελεύθερο. Ερευνώντας ήδη τον Mamantov για διαφθορά, ο Suvorin υποστηρίζει ότι το ενδιαφέρον του Kelso για το σημειωματάριο οδήγησε τον Mamantov να σκοτώσει τον Rapava. Καθώς ο Κέλσο ετοιμάζεται να απελαθεί, ο Αμερικανός τηλεοπτικός ρεπόρτερ A.J. Ο_ O'Brian ενδιαφέρεται για την αναζήτησή του σχετικά με το σημειωματάριο. Η Zinaida βρίσκει τον Kelso, έχοντας λάβει ένα σημείωμα από τον πατέρα της. Αφού ο Kelso αποκαλύπτει στη Zinaida τον θάνατο του πατέρα της, πηγαίνουν να δουν το σώμα του και ο Kelso εξηγεί ότι ο Mamantov μπορεί να είναι ο υπεύθυνος.

Μέρος 2^ο: Η Zinaida φέρνει τον Kelso στο γκαράζ του πατέρα της, όπου βρίσκει ένα πιστόλι Makarov και την εργαλειοθήκη που λείπει. Τους διακόπτει ο Ο' Μπράιαν, ο οποίος είναι πρόθυμος να καλύψει την ανακάλυψή τους, ενώ μαζί με το σημειωματάριο αποκαλύπτεται το ημερολόγιο της Άννας, μιας νεαρής γυναίκας από τον Αρχάγγελο που επιλέχθηκε να εργαστεί για υψηλόβαθμους αξιωματούχους στη Μόσχα υπό τον Στάλιν. Στο γραφείο του O'Brian, η Zinaida μεταφράζει και αρχίζουν οι γνωστές “ιστορίες με αρκούδες” …η Anna φρόντιζε τον Στάλιν, παρατηρώντας τη σκληρότητά του όταν ανάγκαζε τις υπαλλήλους να χορεύουν λάγνα γι 'αυτόν, και ειδικά την ίδια την έφερε στο δωμάτιό του για να του χορέψει πριβέ όταν είχε ωορρηξία. Αν και οι τελευταίες σελίδες έχουν σκιστεί, μια αναφορά του NKVD σχετικά με το ιατρικό ιστορικό της Άννας οδηγεί τον Κέλσο στο συμπέρασμα ότι μπορεί να ήταν μητέρα κληρονόμου του Στάλιν. (σσ. NKVD _Λαϊκό Επιτροπείο Εσωτερικών Υποθέσεων, πιο γνωστό με το ακρωνύμιο Εν-Κα-Βε-Ντε: κρατική υπηρεσία της ΕΣΣΔ που συνδύαζε τις αρμοδιότητες ΥπΕς και δημόσιας τάξης/εσωτερικής ασφάλειας, περιλαμβάνοντας αστυνομία, συνοριοφυλακή,  μυστική αστυνομία κλπ)

Κλέβοντας το αυτοκίνητο του O'Brian, Zinaida και η Kelso επιστρέφουν στο διαμέρισμά της, όπου υποτάσσει έναν από τους κολλητούς του Mamantov και παίρνει τα λεφτά της πριν πάνε στον Αρχάγγελο. Γνωρίζοντας πού κατευθύνονται, ο Mamantov έρχεται αντιμέτωπος με τον Suvorin για τη δολοφονία του Rapava. Ο Ο' Μπράιαν μεταδίδει μια αναφορά που συνδέει τη δολοφονία με το σημειωματάριο και η συνάδελφός του Λουίζ του ναυλώνει ένα αεροπλάνο για τον Αρχάγγελο. Δωροδοκώντας κλπ. κλπ Zinaida και Kelso φτάνουν κάποια στιγμή εκεί και επισκέπτονται το τοπικό γραφείο αρχείων του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μαθαίνουν ότι η μητέρα της Άννας ζει ακόμα στην πόλη και τρέπονται σε φυγή από ένα ζευγάρι αστυνομικών, τους οποίους πυροβολεί ο κολλητός του Mamantov. Ο Ο' Μπράιαν καταφθάνει, ζητώντας να συμμετάσχει στην αναζήτησή τους.

Οι τρεις τους μαθαίνουν από τη μητέρα της Άννας ότι η Άννα επέστρεψε έγκυος στο σπίτι και πέθανε δύο μέρες αφότου γέννησε έναν γιο, τον οποίο υιοθέτησε ένα ζευγάρι που ζούσε στο δάσος. Ο Σουβόριν ερωτά τη Λουίζ, μαθαίνοντας για την αναζήτηση της Άννας, και ο προϊστάμενός του τον διατάζει να ανακτήσει το σημειωματάριο. Ο Kelso γίνεται ύποπτος για τις μυστηριώδεις πηγές του O'Brian και η Zinaida συνειδητοποιεί ότι τόσο η Anna όσο και ο πατέρας της σκοτώθηκαν για να προστατεύσουν το μυστικό της γέννησης του γιου της.

Μέρος 3^ο: Ο Kelso και ο O'Brian ερευνούν το δάσος, αλλά το αυτοκίνητό τους πέφτει σε μια αντιαρματική τάφρο. Συναντούν τον “Josef”, ο οποίος ανακοινώνει τον εαυτό του ως τον άντρα που αναζητούν: τον γιο της Άννας και του Στάλιν!!. Η Zinaida κρύβει τα χρήματά της και το πιστόλι του πατέρα της καθώς συλλαμβάνεται για τη δολοφονία των αστυνομικών, αλλά ο Suvorin έρχεται σε βοήθειά της. Στην απομακρυσμένη καμπίνα του, ο Josef  παρουσιάζει στον Kelso και στον O'Brian μια βαλίτσα με τα υπάρχοντα του Στάλιν και τα “διάφορα” μαζί με τις αιματηρές γραπτές "εξομολογήσεις" από προηγούμενους επισκέπτες που πίστευε ότι ήταν κατάσκοποι. Ο Kelso και ο O'Brian φοβούνται ότι θα συναντήσουν την ίδια μοίρα, καθώς ένας απειλητικός Josef τους αναγκάζει να χορέψουν γι αυτόν.

Ξυπνώντας για να βρει τον Josef _που έχει φύγει στο μεταξύ, ο Kelso ειδοποιεί τον O'Brian να πάρει το δορυφορικό του τηλέφωνο και να προσπαθήσει να εμποδίσει τη μετάδοση βίντεο του Josef. Ο Σουβόριν συνοδεύει διστακτικά μια ομάδα Σπέτσναζ με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Κρέτοφ στην καμπίνα, συνειδητοποιώντας πολύ αργά ότι οι εντολές τους είναι να σκοτώσουν όλους εκεί. Καθώς ετοιμάζονται να εκτελέσουν τον Kelso και τον O'Brian, ο Suvorin κρατά τον Kretov υπό την απειλή όπλου και οι στρατιώτες δέχονται πυρά από τον Josef. Ο Kretov πυροβολεί τον Suvorin στην πλάτη και ο O'Brian ακινητοποιείται και τραυματίζεται από μια παγίδα αρκούδας και σκοτώνεται από τον Kretov, τον οποίο πυροβολεί ο Josef. Επιτρέποντας στον Kelso να δραπετεύσει, ο Josef ξυρίζεται και ντύνεται Τα ρούχα του Στάλιν, μοιάζουν εντυπωσιακά με τον πατέρα του, καθώς ένα ελικόπτερο φτάνει για αυτόν.

Παίρνοντας τα χρήματα και το πιστόλι της Ζιναΐδας από τη μητέρα της Άννας, ο Κέλσο πληρώνει για την απελευθέρωση της. Φεύγοντας με το τρένο, μαθαίνουν ότι η εκπομπή του O'Brian αποκάλυψε την ύπαρξη του Josef στον κόσμο. Ο Kelso συνειδητοποιεί ότι χειραγωγήθηκε για να επιβεβαιώσει τον Josef ως κληρονόμο του Στάλιν και έρχεται αντιμέτωπος με τον Mamantov. Έχοντας ενορχηστρώσει την «ανακάλυψη» του σημειωματάριου από τον Κέλσο - από τη διοργάνωση του συνεδρίου της Μόσχας μέχρι την αγορά του σπιτιού του Μπέρια μέχρι την παροχή πληροφοριών στον Ο'Μπράιαν - ο Μαμάντοφ παραδέχεται ότι η κλοπή του σημειωματάριου από τον Ραπαβά και η παρέμβαση του στρατού ήταν ένα απροσδόκητο «λάθος» στο σχέδιό του. Μαζί τους ενώνεται ο Josef, το απόλυτο εργαλείο του Mamantov για να καταλάβει την εξουσία και να εγκαινιάσει μια νέα εποχή του σταλινισμού.

Φτάνοντας στη Vologda, ο Mamantov παρουσιάζει τον Josef σε ένα πλήθος που ζητωκραυγάζει, ενώ ο Kelso βρίσκει τη Louise και τον εικονολήπτη της, πείθοντάς τους να τον κινηματογραφήσουν καθώς εξηγεί την αλήθεια για το σχέδιο του Mamantov. Διακόπτεται και ξυλοκοπείται από τους άνδρες του Mamantov, μέχρι που η Zinaida τραβήξει το Makarov πυροβολώντας τον _νέο Στάλιν Josef, εκδικούμενη τον πατέρα της.
100% ραφιναρισμένος αντικομμουνισμός και διαστρέβλωση της ιστορία by BBC σε μια άρτια τεχνικά παραγωγή.  

2008: Το δώρο στον Στάλιν είναι μια Καζακστάν_Ρωσίας_Πολωνίας_Ισραήλ ταινία από την Kazakhfilm που αφηγείται την ιστορία ενός μικρού εβραίου αγοριού ονόματι Σάσα που στέλνεται στο Καζακστάν. Τον σώζει από τον θάνατο ένας γέρος Καζάκος, ο Κασίμ, ο οποίος παίρνει το αγόρι στο σπίτι του. Η ταινία διαδραματίζεται το 1949 και βασίζεται στα απομνημονεύματα του Ρωσοεβραίου συγγραφέα Ντέιβιντ Μάρκις, που επίσης απεικονίζεται στην τριλογία του Ένας νέος κόσμος για τον Σάιμον Ασκενάζυ.

Ο τίτλος, Το δώρο στον Στάλιν, έχει δύο σημασίες. Το πρώτο όνειρο του Σάσα, που ελπίζει ότι αν κάνει δώρο στον Στάλιν, θα μπορέσει να ξαναδεί τους γονείς του, χωρίς να γνωρίζει ότι έχουν σκοτωθεί. Το δεύτερο πλαίσιο είναι ότι το 1949 η σοβιετική κυβέρνηση πραγματοποίησε πυρηνική δοκιμή (RDS-1) στην 70ή επέτειο του Στάλιν.

Βραβεία \ 2009: Grand Prix στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μπουσάν + Τρία στο Εβραϊκό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βαρσοβίας, Grand Prix, καλύτερου μεγάλου μήκους και καλύτερου ηθοποιού (Dalen Shintemirov)

2008: Το Hollywood contra Franco (επίσημο site εδώ) είναι ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με την επίδραση που είχαν ο Ισπανικός Εμφύλιος και ο Φρανκισμός στον αμερικανικό κινηματογράφο της εποχής. Λαμβάνει ως κοινό νήμα την ιστορία του Νεοϋορκέζου σεναριογράφου Alvah Bessie, ο οποίος πολέμησε στην Ισπανία με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες και στη συνέχεια υπέστη εξοστρακισμό, συμπεριλαμβανόμενος στις μαύρες λίστες της κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Πήρε αρκετά βραβεία _το 2009 προτάθηκε για τα Γκαουντί ως καλύτερο ντοκιμαντέρ. Για την παραγωγή του είχε την υποστήριξη του Καταλανικού Ινστιτούτου Πολιτιστικών Εταιρειών (ICEC) και του Ινστιτούτου Κινηματογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών (ICAA). Η ταινία _ανάμεσα σε 10άδες καλλιτέχνες απλά αναφέρει και τον Στάλιν (επίσης τους Χιροχίτο Χίτλερ Μουσολίνι και 2-3 άλλους πολιτικούς)

2011: Το Hotel Lux είναι γερμανικής ταινία σε σκηνοθεσία Leander Haußmann. Η τραγική κωμωδία ξεκινά από τη ναζιστική Γερμανία και μετακομίζει στη Σοβιετική Ένωση. Με τον κύριο χαρακτήρα Hans Zeisig, έναν απολιτικό κωμικό, η εικόνα τον εμπλέκει με πολλά ιστορικά γεγονότα και φιγούρες αυτής της εποχής.

Το 1933, καθώς ο Αδόλφος Χίτλερ και οι Ναζί έρχονται στην εξουσία στη Γερμανία, ο ηθοποιός και κωμικός Hans Zeisig (Michael Herbig) και η σύντροφός του, Siggi Meyer (Jürgen Vogel), κάνουν μια επιτυχημένη κωμωδία σε ένα καμπαρέ του Βερολίνου πλαστογραφώντας τους Στάλιν και  Χίτλερ. Ο Meyer είναι πολιτικά ενεργός στο Κομμουνιστικό Κόμμα και μέσω αυτού, ο Zeisig γνωρίζει την ελκυστική Ολλανδή κομμουνίστρια Frida (Thekla Reuten). Ο Zeisig είναι απολιτικός. ονειρεύεται μια καριέρα στο Χόλιγουντ. Βρίσκει την αυξανόμενη πολιτική ένταση μια δυσάρεστη ενόχληση, αλλά ο Μάγιερ κινδυνεύει από την αρπαγή της εξουσίας των Ναζί. Φτάνει μια μέρα στο θέατρο με μαυρισμένο μάτι από επίθεση και λέει ότι θα πάει στο υπόγειο. Ένας άλλος ερμηνευτής, υποστηρικτής των Ναζί καρικατούρα Εβραίου, κάνει σχόλιο σχετικά με το μαύρο μάτι του Meyer και μπαίνουν σε έναν καυγά στα παρασκήνια, πλήρως μακιγιαρισμένοι και με κοστούμια — ο Ναζί ως Εβραίος και ο κομμουνιστής ως Χίτλερ. Ο αγώνας περνάει από το καμαρίνι στη σκηνή, με τον «Χίτλερ» πάνω από τον «Εβραίο». Το κοινό, γεμάτο με ένστολους Ναζί, υποθέτει ότι είναι μέρος της παράστασης και ζητωκραυγάζει.

Η κατάσταση συνεχίζει να επιδεινώνεται στη Γερμανία. Το κοινό γίνεται ντροπαλό και η διεύθυνση του θεάτρου πρέπει να συμμορφωθεί με την επικρατούσα Gleichschaltung. Η Kristallnacht εμφανίζεται. Ο Ζάισιγ αρνείται να εκτελέσει τη συκοφαντική πράξη του στερεότυπου Εβραίου. Όταν του λένε ότι δεν θα κάνει κακό σε κανέναν, ο Zeisig δηλώνει: "Θα με βλάψει!" Βγαίνει στη σκηνή ντυμένος ως Χίτλερ και τον σατιρίζει, γνωρίζοντας ότι θα πρέπει να φύγει. Ο Zeisig μαθαίνει ότι ο Meyer συνελήφθη και απελάθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Oranienburg. Εξοπλισμένος με πλαστό διαβατήριο, ψεύτικη γενειάδα και υποτιθέμενο όνομα, ο Ζάισιγ εγκαταλείπει τη Γερμανία και τελικά εισέρχεται στη Σοβιετική Ένωση. Στόχος του εξακολουθεί να είναι το Χόλιγουντ. Στη Μόσχα, φτάνει στο Hotel Lux (αυτό ήταν ένα ιστορικό ξενοδοχείο στη Μόσχα, όπου πολλοί εξόριστοι Γερμανοί κομμουνιστές αναζήτησαν καταφύγιο κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής)

Εκεί συναντά τη Φρίντα, η οποία με διαφορετικό όνομα έχει μια σημαντική θέση στο εξόριστο Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Συναντά επίσης πολυάριθμες ιστορικές προσωπικότητες, όπως ο Ulbricht, ο Herbert Wehner και άλλοι, που αργότερα έγιναν σημαντικοί στην Ανατολική Γερμανία. Ο απολιτίκ Zeisig έχει προσγειωθεί σε μια εστία πολιτικής ίντριγκας. Όλες οι σημαντικές συζητήσεις γίνονται με το νερό να τρέχει για να τους προστατεύσει από τα πανταχού παρόντα μάτια και αναρωτιέται αν κινδυνεύει περισσότερο στο ξενοδοχείο της Μόσχας από ό,τι στη ναζιστική Γερμανία. Πηγαίνοντας μια βόλτα σε μια άγνωστη τοποθεσία, μαθαίνει ότι η ταυτότητά του είναι αυτή του αστρολογικού συμβούλου του Χίτλερ, ενός ατόμου με μεγάλο ενδιαφέρον για τον Στάλιν και μεταφέρεται στον Στάλιν στο μόνο διαθέσιμο ασφαλές μέρος, το μπάνιο. Ο Στάλιν του κάνει νόημα να βγει μπροστά, αλλά μείνει σιωπηλός. Ο Στάλιν ανοίγει το νερό και μόνο τότε αρχίζει να μιλάει. Με τη Μεγάλη Εκκαθάριση του Στάλιν σε εξέλιξη, ο Ζάισιγ συνειδητοποιεί ότι η ζωή του εξαρτάται από την ικανότητά του να κατευνάσει τον ηγέτη, ξεφεύγει οριακά τον έναν κίνδυνο μετά τον άλλο, αναβιώνει τη φιλία του με τον Μέγιερ και κερδίζει την υποστήριξη της Φρίντα.

2019: Η Κρατική κηδεία (Государственные похороны, Gosudarstvennye pohorony) είναι ταινία ντοκιμαντέρ διεθνούς συμπαραγωγής από τον Ουκρανό σκηνοθέτη Sergei Loznitsa και εξετάζει _υποτίθεται τη ζωή και πολιτική δράση του Στάλιν (φυσικά ως δικτάτορα κλπ) της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών από το 1929 έως το θάνατό του το 1953.
Εμφανίζονται σε πλάνα αρχείου _εκτός από τον Stalin και οι Μπέρια, Νικήτα Χρουστσόφ, Μαλένκοφ, Μολότοφ,     Νικολάι Μπουλγκάνιν, Dolores Ibárruri ,Walter Ulbricht κλπ

Έκανε πρεμιέρα στο 76^ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο το 2019, έγινε θεατρική έκθεση (πού αλλού) στη Λιθουανία και συνεχίστηκε σε φεστιβάλ κινηματογράφου και σε άλλες περιοχές πριν από την περιορισμένη κυκλοφορία στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2021 και συνεχή ροής στο MUBI σε Ιρλανδία, Ινδία, Λατινική Αμερική, Νέα Ζηλανδία, Τουρκία και Ηνωμένο Βασίλειο.

2020: Superman_Red Son (Κόκκινος Γιος) είναι αμερικανική ταινία κινουμένων σχεδίων υπερήρωων με επίκεντρο τον χαρακτήρα Superman της DC Comics και βασίζεται στην ομώνυμη μίνι σειρά κόμικς του 2003 που γράφτηκε από τον Mark Millar. Κυκλοφόρησε και ψηφιακά το 2020

(Ιστορίες με αρκούδες)
Στη Σοβιετική Ένωση το 1946, ένα νεαρό αγόρι καταδιώκεται από μια συμμορία νταήδων. Μια νεαρή κοπέλα, η Σβετλάνα, τον υπερασπίζεται διώχνοντάς τους. Της αποκαλύπτει ότι δεν φοβόταν για τη δική του ασφάλεια, αλλά για την ασφάλεια των νταήδων πριν επιδείξει υπεράνθρωπη δύναμη και ικανότητα να πετάει. Η Σβετλάνα λέει στο αγόρι ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του για να βοηθήσει τη χώρα του.

Μια δεκαετία αργότερα, το 1955, η σοβιετική κυβέρνηση κυκλοφορεί μια ταινία ενός εξωγήινου υπεράνθρωπου υπό τις διαταγές του Στάλιν, που ονομάστηκε «σοβιετικός υπεράνθρωπος». Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Eisenhower αναθέτει στον Lex Luthor να αναπτύξει ένα αντίμετρο εναντίον του. Εν τω μεταξύ, σε μια δράση που σχεδίασε ο Λούθορ, ο Σούπερμαν αποτρέπει τη συντριβή ενός δορυφόρου στη Μετρόπολη, με αποτέλεσμα η σύζυγος του Λούθορ, Λόις Λέιν, να του εξασφαλίσει συνέντευξη. Του δείχνει ένα άκρως απόρρητο έγγραφο που οδηγεί τον Σούπερμαν σε ένα μυστικό γκουλάγκ θωρακισμένο με μόλυβδο. Εκεί συναντά ένα νεαρό αγόρι που περιβάλλεται από νυχτερίδες και μια ετοιμοθάνατη Σβετλάνα, που φυλακίστηκε από τον Στάλιν επειδή γνώριζε την πραγματική του ταυτότητα. Έξαλλος, ο Σούπερμαν αντιμετωπίζει και σκοτώνει τον Στάλιν. Ως αποτέλεσμα, γίνεται ο νέος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, δεσμευόμενος να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του για τα καλά και να διαδώσει την επιρροή του σοβιετικού κράτους.

Ο Σούπερμαν προωθεί τα κομμουνιστικά ιδανικά σε όλο τον κόσμο, τερματίζοντας τον πόλεμο της Κορέας και κατεδαφίζοντας το Τείχος του Βερολίνου, το οποίο οι δυτικές δυνάμεις έχτισαν για να τον αποτρέψουν. Συνάπτει επίσης συμμαχία και στενή φιλία με την πριγκίπισσα Νταϊάνα / Wonder Woman of Themyscira. Εν τω μεταξύ, ο Λούθορ αποκαλύπτει έναν κλώνο του Σούπερμαν, που ονομάζεται "Ανώτερος Άνθρωπος", ο οποίος στέλνεται να αντιμετωπίσει τον Σούπερμαν. Οι δύο υπεράνθρωποι μάχονται μέχρι που ο Λούθορ υπερφορτώνει τον κλώνο με υπερβολική ενέργεια, προκαλώντας τον εκφυλισμό και τελικά τη διάλυση. Ο Σούπερμαν μένει τρομοκρατημένος από τις ενέργειες του Λούθορ.

Το 1967, ο Superman σταματά μια εισβολή του εξωγήινου cyborg Brainiac, επαναπρογραμματίζοντάς τον για να γίνει σύμβουλός του και χρησιμοποιεί την τεχνολογία του για να προωθήσει τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, καθώς και να λοβοτομήσει Σοβιετικούς αντιφρονούντες. Ωστόσο, δεν μπορεί να εμποδίσει τον Brainiac να συρρικνώσει την πόλη του Στάλινγκραντ και αναγκάζεται επίσης να αντιμετωπίσει τον τρομοκράτη Batman, έναν επιζώντα του μυστικού γκουλάγκ που κατηγορεί τον Superman για τον θάνατο της οικογένειάς του. Ο Batman απαγάγει τη Wonder Woman και τη δένει με το Lasso of Truth για να οδηγήσει τον Superman σε μια παγίδα, χρησιμοποιώντας λάμπες που προσομοιώνουν τον κόκκινο ήλιο του Krypton για να εξουδετερώσουν τις δυνάμεις του. Ο Μπάτμαν νικάει τον Σούπερμαν και τον αφήνει να πεθάνει έως ότου η Wonder Woman απελευθερωθεί και καταστρέψει την πηγή ενέργειας των λαμπτήρων, αποκαθιστώντας τις δυνάμεις του Σούπερμαν. Όταν ο Σούπερμαν απειλεί να τον λοβοτομήσει, ο Μπάτμαν επιλέγει να αυτοκτονήσει. Αποστραγγισμένη από την απελευθέρωση, η Wonder Woman εγκαταλείπει τον Superman, απογοητευμένη από τη βιαιότητα του άνδρα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Λούθορ εκλέγεται Πρόεδρος και εγκαινιάζει μια νέα εποχή ευημερίας που απειλεί τη σοβιετική κυριαρχία. Βρίσκοντας το τρακαρισμένο διαστημόπλοιο και το σώμα του Abin Sur, ο Luthor αναθέτει στον συνταγματάρχη Hal Jordan να αποκαλύψει τη δύναμη του δαχτυλιδιού του Sur, οδηγώντας στο σχηματισμό του Green Lantern Corps. Το 1983, ο Τζόρνταν ηγείται μιας επίθεσης εναντίον του Σούπερμαν, η οποία σταματά για λίγο από τη Wonder Woman, η οποία προσπαθεί για τελευταία φορά να τερματίσει τη σύγκρουση πριν ανακοινώσει ότι η Themyscira θα είναι κλειστή για όλους τους άνδρες για πάντα. Με την ενθάρρυνση του Μπρέινιακ, ο Σούπερμαν αντιμετωπίζει τον Λούθορ στον Λευκό Οίκο, για να βρει τη Λόις με την εμφιαλωμένη πόλη του Στάλινγκραντ. Ο Σούπερμαν της λέει ότι για χρόνια προσπαθούσε και απέτυχε να αντιστρέψει τη μικρογραφία της πόλης, αλλά ο Μπράινιακ αποκαλύπτει ότι η τεχνολογία ήταν πάντα διαθέσιμη σε αυτόν. απλώς επέλεξε να μην το αναφέρει και ο Σούπερμαν δεν του έδωσε καμία άμεση εντολή να αντιστρέψει τη διαδικασία. Συνειδητοποιώντας το λάθος των τρόπων του, ο Σούπερμαν υποχωρεί, αλλά ο Μπρέινιακ καταστρέφει την πόλη και προχωρά στην επίθεση, αποκαλύπτοντας ότι ο επαναπρογραμματισμός απέτυχε και ότι χρησιμοποιούσε τον Σούπερμαν για να κατακτήσει τον πλανήτη για τον εαυτό του. Ο Σούπερμαν και ο Λούθορ μάχονται και καταστρέφουν τον Μπρέινιακ, αλλά το πλοίο του πρόκειται να αυτοκαταστραφεί. Ο Σούπερμαν πετάει το πλοίο στο βαθύ διάστημα, προφανώς πεθαίνει από την έκρηξη.

Σε μια τελετή μπροστά από το Καπιτώλιο, ένας μεταμφιεσμένος Σούπερμαν παρακολουθεί από το πλήθος καθώς ο Λούθορ παραιτείται για να περάσει περισσότερο χρόνο με τη Λόις, παραδίδοντας τη χώρα στον Αντιπρόεδρο Τζέιμς Όλσεν. Η Λόις μοιράζεται μια σύντομη ματιά με τον Σούπερμαν πριν εξαφανιστεί στο πλήθος…
Α… ρε αθάνατο Χόλυγουντ κλπ. “πρόθυμοι”

2022: Fairy tale _Το παραμύθι (ρωσικά: Сказка, Skazka) είναι μια πειραματική ταινία φαντασίας κινουμένων σχεδίων για ενήλικες σε σκηνοθεσία Alexander Sokurov. Απεικονίζει συνομιλίες στο καθαρτήριο μεταξύ του Χίτλερ, Μουσολίνι, Στάλιν και Τσόρτσιλ, χρησιμοποιώντας αρχειακό υλικό, και επίσης παρουσιάζει …τον Ιησού και τον Ναπολέοντα.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 75^ο  Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο, ενώ υποβλήθηκε και στο Φεστιβάλ Καννών 2022 αλλά δεν επιλέχθηκε. Επρόκειτο να προβληθεί ως η ταινία λήξης στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Karo.Art» της Μόσχας (Οκτ-2023), αλλά δεν έλαβε άδεια από το ρωσικό ΥπΠο και ταυτόχρονα απαγορεύτηκε στη Ρωσία. Ο Σοκούροφ σε δηλώσεις του τόνισε ότι “η λογοκρισία απαγορεύεται στη Ρωσία και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να περιορίσει την πρόσβαση του ρωσικού κοινού σε έργα τέχνης” (σσ. sic!!) “έτσι κι αλλιώς η ταινία έχει ήδη προβληθεί και προβάλλεται σε όλο τον κόσμο”, είπε. 

Στην αντίπερα όχθη _ο κινηματογράφος από τη σωστή πλευρά της ιστορίας

Όταν περνούν οι γερανοί

• · Λευκός τίγρης του Karen Shakhnazarov
• · Έλα να δεις
• · Η Μπαλάντα Ενός Στρατιώτη
• · Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν
• · Ήρεμες ήταν οι αυγές
• · Ο δρόμος για το Βερολίνο
• · Αγωνίστηκαν για την μητέρα πατρίδα
• · Ο Πατέρας του Στρατιώτη
• · Η Μοίρα Ενός Ανθρώπου
• · Ο χορός της τέφρας
• · Στη μάχη πάνε μόνο οι άσοι
• · Καθαρός Ουρανός
• · Το ημίχρονο του θανάτου
• · Αληθινός φασισμός
• ·  Το Αστέρι