77o Φεστιβάλ Καννών 🎥 νικητές και απεργιακά — (αντι)τρομοκρατικά παραλειπόμενα

Η λίστα των νικητών

·        Χρυσός Φοίνικας Anora, Σον Μπέικερ

·        Μεγάλο Βραβείο: All We Imagine as Light της Παγιάλ Καπάντια

·        Βραβείο της Επιτροπής: Emilia Perez” του Ζακ Οντιάρ.

·        Ειδικό Βραβείο: The Seed of the Sacred Fig Μοχάμαντ Ρασούλοφ

·        Καλύτερη Ηθοποιός: Κάρλα Σοφία Γκασκόν, Ζόι Σαλντάνα, Σελένα Γκόμεζ, Emilia Perez

·        Καλύτερος Ηθοποιός: Τζέσι Πλέμονς, Kinds of Kindness

·        Σκηνοθεσία: Μιγκέλ Γκόμεζ, Grand Tour

·        Σενάριο: Substance της Κοραλίν Φαρζά

·        Χρυσή Κάμερα (για ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη): Armand, Χαλφνταν Ουλμαν Τόντελ

·        Ειδική Μνεία: Mongrel, Τσιανγκ Γουέι Λιανγκ, Γιου Κιαο Γιν

·        Χρυσός Φοίνικας Μικρού Μήκους: The Man Who Could Not Remain Silent, Νεμπόζα Σλιγιέπσεβιτς

·        Ειδική Μνεία: Bad for a Moment, Ντάνιελ Σοάρες.

Σε τέσσερις πρωταγωνίστριες και στον πρωταγωνιστή του Λάνθιμου τα βραβεία \ O Ζακ Οντάρ βραβεύτηκε για το «Emilia Perez»
Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες του «Emilia Pérez» μοιράστηκαν το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών που ανακοινώθηκε χτες Σάββατο 25 Μάη, ενώ το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας κέρδισε ο Τζέσι Πλέμονς για την ερμηνεία του στο «Kind of Kindness» του Γιώργου Λάνθιμου. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η τέταρτη φορά που ταινία του Έλληνα σκηνοθέτη κερδίζει βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών, κάτι που το έχουν επιτύχει ελάχιστοι σκηνοθέτες στην ιστορία του θεσμού.

Το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας έλαβαν από κοινού οι Κάρλα Σοφία Γκασκόν, Ζόι Σαλντάνα, Αντριάνα Παζ και Σελένα Γκόμεζ — πρωταγωνίστριες της «Emilia Pérez» του Ζακ Οντιάρ. Ο Αμερικανός Πλέμονς δεν παραβρέθηκε στη τελετή, αλλά στο μήνυμα που απέστειλε, ευχαρίστησε την επιτροπή για την τιμή να κερδίσει το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο «Kind of Kindness», ένα «τρίπτυχο παραμύθι» που περιλαμβάνει τρεις διαφορετικές ιστορίες εξουσίας, κανιβαλισμού και κάθαρσης.

Βραβείο ερμηνείας στον Τζέσι Πλέμονς
για τις «Ιστορίες Καλοσύνης» του Γιώργου Λάνθιμου

Με το βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας έφυγαν από το 77^ο  Φεστιβάλ Καννών οι «Ιστορίες Καλοσύνης», η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου που έρχεται στις 30 Μαΐου και στις ελληνικές αίθουσες. _είναι η τέταρτη φορά που ταινία του Γιώργου Λάνθιμου διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ Καννών. Η αρχή έγινε με τον «Κυνόδοντα» που, το 2009, κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Ενα Κάποιο Βλέμμα. Το 2015 το «Lobster» κέρδισε το Βραβείο της Επιτροπής στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα, ο «Θάνατος του Ιερού Ελαφιού» το 2017 κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου που ο Λάνθιμος συνυπέγραψε με τον Ευθύμη Φιλίππου και φέτος, οι «Ιστορίες Καλοσύνης»

Ο Τζέσι Πλέμονς, έδωσε στην ταινία (x3 αφού παίζει και στις τρεις ιστορίες της) μια αληθινά σπουδαία ερμηνεία αποδεικνύοντας ότι είναι μεγάλος ερμηνευτής. Έχει δαιμόνιο ταλέντο, στόφα, γκάμα. Εχει ικανότητα να σε κάνει να τον λυπηθείς και να τρομάξεις — μέσα στο ίδιο βλέμμα. Δικαίως έφυγε από το φεστιβάλ με το βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας, δίνοντας στο φιλμ την αναγνώριση που του άξιζε.

Το 77^ο Φεστιβάλ Καννών
ξεκίνησε 14 Μαΐου
και έριξε αυλαία 25

Τρίτη 14 _ ευτυχώς όχι 13 και ο καιρός στις Κάννες είναι συννεφιασμένος: Οχι μόνο επειδή το μετεωρολογικό δελτίο δίνει πιθανότητα βροχών, αλλά γιατί μια καθόλα safe πρεμιέρα με μια γαλλική ταινία — στο πρότυπο των προηγούμενων χρόνων, απειλείται στο να γίνει η πιο εκρηκτική των τελευταίων χρόνων. Την ίδια ώρα που τα νέα για τις μεγάλες (και μικρότερες) ταινίες του Φεστιβάλ πληθαίνουν — με το «Megalopolis» του Φράνσις Φορντ Κόπολα να παίρνει δικαιωματικά κεφάλι, ειδικά μετά από αυτό εδώ το τρέιλερ και τις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου, της Αντρεα Αρνολντ, του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, του Πολ Σρέιντερ και άλλων να πλησιάζουν λίγο ακόμη πιο κοντά στην πρεμιέρα τους, το Φεστιβάλ «απειλείται» από μια σειρά πράγματα που κανείς δεν ξέρει αν τελικά θα γιγαντωθούν σε εμπόδια ή σε απλά «κουβέντα να γίνεται».

Τα γαλλικά Μέσα αποκάλυψαν πως η Γενική Διευθύντρια του Φεστιβάλ, Ιρίς Νομπλόχ έχει ήδη μισθώσει εταιρία διαχείρισης κρίσεων για το φετινό Φεστιβάλ. Και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Τιερί Φρεμό, , μια μέρα πριν την πρεμιέρα δήλωσε: «Θέλαμε να κάνουμε, στην πραγματικότητα, ένα φεστιβάλ χωρίς αντιπαραθέσεις, να σιγουρέψουμε πως το κύριο ενδιαφέρον όλων που βρισκόμαστε εδώ είναι το σινεμά» _βλ Παλαιστίνη

Έτσι σε επίπεδο ασφαλείας, φέτος έγιναν πάνω από 15 σχετικές συναντήσεις ειδικών (σε σχέση με μόνο 5 που έγιναν πέρσι και καμιά πρόπερσι), το Φεστιβάλ εξοπλίστηκε με κάμερες τεχνητής νοημοσύνης και πολλά ακόμη

Οι φήμες για ένα μπαράζ αποκαλύψεων στο πλαίσιο του #MeToo: αρχές Μάη “διέρρευσε” στον Τύπο ότι στη διάρκεια του Φεστιβάλ θ’ αποκαλυφθεί μια μαζική καταγγελία για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά εναντίον δέκα ανδρών, Γάλλων σκηνοθετών και ηθοποιών, που αποτελούν, ούτε λίγο ούτε πολύ, την αφρόκρεμα του σύγχρονου γαλλικού σινεμά. Η «λίστα των 10» κυκλοφόρησε online κι ανάμεσά τους βρίσκονται ο Ζαν Ντιζαρντέν, ο Ζιλ Λελούς, ο Γκιγιόμ Κανέ, ο Πιερ Νινέ και ο Ραφαέλ Κενάρ, πρωταγωνιστής του «Η Δεύτερη Πράξη» του Καντάν Ντουπιέ, της ταινίας που αποτέλεσε επίσημη έναρξη της διοργάνωσης.

Σε απάντηση το Φεστιβάλ αντέδρασε, εντάσσοντας στο πρόγραμμά του το μικρού μήκους της Ζουντίτ Γκοντρές, «Moi Αussi», σαν να λέμε MeToo, η οποία φέρνει στο φως ιστορίες θυμάτων σεξουαλικής βίας. Έστειλε και ένα δελτίο Τύπου δίνοντας έμφαση στην χρηστή συμπεριφορά των φεστιβάλιστών προκειμένου να αποφευχθούν επιθέσεις, κακοποιήσεις και διακρίσεις. Τα γαλλικά Μέσα αποκάλυψαν πως η Γενική Διευθύντρια του Φεστιβάλ, Ιρίς Νομπλόχ έχει ήδη μισθώσει εταιρία διαχείρισης κρίσεων (!!)

Η οργάνωση για την ισότητα ευκαιριών μεταξύ ανδρών και γυναικών (με επιθυμητό _αλλά όχι και “εφικτό” στόχο το 50/50) δηλώνει πως το φετινό Φεστιβάλ έχει λιγότερες γυναίκες στα προγράμματά του, οι αποκαλύψεις για ανάρμοστη συμπεριφορά έως και κακοποίηση από μεγάλα ονόματα της γαλλικής βιομηχανίας και οι επερχόμενες δίκες του Διευθυντή του Γαλλικού Κέντρου Κινηματογράφου Ντομινίκ Μπουτονά (στη φωτό διαδήλωση έξω από το Γαλλικό Κέντρο Κινηματογράφου — διακρίνεται σε πρώτο πλάνο η Ζουντίτ Γκοντρές) και του Ζεράρ Ντεπαρντιέ δείχνουν πως οι αντιπαραθέσεις είναι ένα ακόμη ανούσιο φετινό λάιτ μοτίφ του.

Sous les ecrans και “πίσω από την οθόνη, αφραγκιά”: Οι κινητοποιήσεις των πάνω από 300 περιοδικών \ εποχικών εργαζόμενων αποτελεί κάτι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο ακούγεται. Σε θέσεις κομβικές για τη λειτουργία του _: μηχανικοί προβολής, συντονιστές του προγράμματος, εργαζόμενοι στο σύστημα των εισιτηρίων, στις δημόσιες σχέσεις, στη φιλοξενία των καλεσμένων, είναι οι άνθρωποι που κάνουν τη διοργάνωση να λειτουργεί. Ενωμένοι, φέτος, σ’ ένα σωματείο με τίτλο “Sous les écrans, la dèche” (κατά λέξη Πίσω από την οθόνη, αφραγκιά, αλλά και απόβλητοι ερείπια ζωής) οι εργαζόμενοι εξήγγειλαν και πραγματοποίησαν απεργία (πρώτη φορά στην ιστορία του — η μοναδική άλλη περίπτωση θυμίζουμε, που η διοργάνωση διακόπηκε ήταν το 1968, σε ένδειξη συμπαράστασης των μνημειωδών Γάλλων δημιουργών, από τον Γκοντάρ και τον Σαμπρόλ ως τον Τριφό, στις διαδηλώσεις εκείνου του Μαΐου στο Παρίσι).Οι εργαζόμενοι αυτοί δουλεύουν περιστασιακά τόσο στις Κάννες, όσο και σε άλλα φεστιβάλ στη Γαλλία και διαμαρτύρονται για την “αυξανόμενη αστάθεια” στις (έτσι κι αλλιώς ελαστικές) συνθήκες πρόσληψης και εργασίας τους, ζητώντας συλλογική σύμβαση που θα τους προσφέρει τις ίδιες παροχές που απολαμβάνουν οι Γάλλοι εργαζόμενοι στα οπτικοακουστικά, οι ονομαζόμενοι «διαλείποντες του θεάματος», οι οποίοι, αν και ελεύθεροι επαγγελματίες, διατηρούν τις παροχές τους (επιδόματα, ασφάλεια κτλ) και στα διαστήματα που δεν εργάζονται, εάν έχουν συμπληρώσει έναν αριθμό ωρών εργασίας μέσα στο έτος.

Οι εργαζόμενοι του Sous les écrans, la dèche δημοσιοποίησαν τη διαμαρτυρία τους τη Δευτέρα, 6 Μαΐου και μία μέρα αργότερα, σύσσωμο το Φεστιβάλ (Επίσημο Πρόγραμμα, Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών, Εβδομάδα Κριτικής και ACID), απάντησε με μια κοινή επιστολή που προτρέπει _όλοι-μαζί-μπορούμε, διπλωματικά «όλες τις πλευρές να συναντηθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων», “αναγνωρίζοντας” ότι «πολλοί έχουν επηρεαστεί από τις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό στη Γαλλία» και «είναι πρόθυμο να στεγάσει το διάλογο για την υποστήριξή τους». Οι εργαζόμενοι δεν ανταπάντησαν (και δεν είχαν λόγο), αλλά ο λόφος τους ενισχύθηκε και από τη στήριξη πλήθους Γάλλων του θεάματος στις διεκδικήσεις τους, αλλά και σωματείων και της CGT, που αναφέρει _μεταξύ άλλων σε σχετική ανακοίνωση (σημείο γραφής η γνωστή μεσοβέζικη γλώσσα):

CGT θεάματος: Στο πλευρό του καλέσματος σε απεργία των “Sous les écrans, la dèche” Υπάρχουν εκατοντάδες από αυτούς που ζωντανεύουν το Φεστιβάλ των Καννών και άλλες κινηματογραφικές και οπτικοακουστικές γιορτές σε όλη τη Γαλλία. Αυτοί οι εργάτες, συχνά αόρατοι, είναι αυτοί που κάνουν αυτές οι πολιτιστικές εκδηλώσεις να βλέπουν το φως της δημοσιότητας και συμβάλουν στην προώθηση και  επιρροή της Γαλλίας.

Αόρατοι και επισφαλείς, τις περισσότερες φορές με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, αυτοί που διευθύνουν τα φεστιβάλ πρέπει να ταχυδακτυλουργούν μεταξύ περιόδων δραστηριότητας και ανεργίας-αναδουλειάς. Η ασφάλιση ανεργίας, υπονομευμένη από διαδοχικές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα υπό την προεδρία Μακρόν δεν παίζει πλέον τον ρόλο της. Η αύξηση από 4 μήνες σε 6 μήνες στην περίοδο εργασίας που απαιτείται για να πληρούν τις προϋποθέσεις για ασφάλιση ανεργίας που εφαρμόστηκε τον Ιανουάριο του 2021 έχει ήδη αποκλείσει μεγάλο μέρος αυτών των επαγγελματιών από οποιαδήποτε προστασία.

Η νέα μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού ανεργίας που επιθυμεί ο G. Attal, πάντα με το ίδιο μοτίβο «μειώστε τα δικαιώματα των ανέργων / θα επιστρέψουν στην εργασία τους πιο γρήγορα» υπόσχεται να αποτελέσει το τελευταίο τσεκούρι για το επάγγελμα. Σήμερα, είναι η ίδια η ύπαρξη κινηματογραφικών και οπτικοακουστικών φεστιβάλ στη Γαλλία που απειλείται γιατί χωρίς σημαντικές συλλογικές κοινωνικές εγγυήσεις κατά της ανεργίας και ελλείψει συλλογικής σύμβασης, αυτοί οι επαγγελματίες θα αναγκαστούν για πολλούς να στραφούν σε άλλους τομείς για να τα βγάλουν πέρα. Αυτή η πραγματικότητα είναι δυστυχώς εκατομμυρίων επισφαλών εργαζομένων στη Γαλλία, Γάλλων ή μεταναστών, που σε όλη τη χώρα αναρωτιούνται καθημερινά πώς να επιβιώσουν παρόλο που τίποτα δεν τους εγγυάται μόνιμη επαγγελματική δραστηριότητα και η κυβέρνηση δεν διαβάζει την κοινωνική προστασία με αριθμομηχανή.

Άλλες λύσεις είναι δυνατές και πιστεύουμε ότι οι συνάδελφοί μας στο φεστιβάλ μοιράζονται την ίδια επαγγελματική πραγματικότητα με τους υπαλλήλους διαλείπουσας ψυχαγωγίας και επομένως θα πρέπει να επωφεληθούν από την ίδια προστασία. Η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει τις μεταρρυθμίσεις που γίνονται, όπως αυτή των συντάξεων, που τροφοδοτούν την απόγνωση και οδηγούν σε μια μεγάλη κοινωνική κρίση, βοηθώντας να παραδοθεί η χώρα στην αγκαλιά της ακροδεξιάς. Ενωμένοι, δεν θα το αφήσουμε να συμβεί. Θέλουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια από τις δουλειές μας! Η CGT Spectacle (θεάματος) υποστηρίζει το συλλογικό απεργιακό κίνημα με αφορμή το 77^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να διασφαλίσει ότι τα αιτήματά του εισακουστούν!

Έρχονται και οι Ολυμπιακοί

Τα μέτρα ασφαλείας ήδη από το αεροδρόμιο της Νίκαιας θυμίζουν εποχές μετά — Μπατακλάν, με τη Γαλλία να βρίσκεται σε επιφυλακή ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του καλοκαιριού καλλιεργώντας φόβο… τρομοκρατικής ενέργειας. Την Τρίτη 21 Μαΐου επίσης ο Αρνό Ασουμανί, πρωταθλητής της παραολυμπιάδας του 2008 στο Πεκίνο ανέβηκε τα κόκκινα σκαλιά των Καννών κρατώντας την ολυμπιακή φλόγα, ενώ θα προβαλόταν το ντοκιμαντέρ «Olympiques! La France des Jeux» (Ολυμπιακοί Αγώνες! Η Γαλλία των Αγώνων) του Μισέλ Γκαμρασνί με τη συμμετοχή αθλητών και προσωπικοτήτων που θα πρωταγωνιστήσουν στους Αγώνες.

Γάζα ante portas

Η παγκόσμια έκκληση για κατάπαυση του πυρός στη Γάζα προκαλεί φόβο και τρόμο στο πρώτο κόκκινο χαλί της διοργάνωσης _δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά, αφού στο παρελθόν συνθήματα για την ειρήνη στην περιοχή έκλεψαν δικαιωματικά την παράσταση έξω από το Palais des Festivals. Χαρακτηριστική η φωτογραφία της Μανάλ Ισά το 2018 στο κόκκινο χαλί στην πρεμιέρα του «Solo: A Star Wars Story»

Η πόλη των Καννών (δήμος κλπ. “πρόθυμοι) έχει απαγορεύσει τις διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, ενώ το Φεστιβάλ έχει προσλάβει ειδική ασφάλεια για τα μέλη της κριτικής επιτροπής και έχει απαγορεύσει ακόμα και τις καρφίτσες υπέρ των Παλαιστινιών. Αυτό βέβαια δεν απαγορεύει την ελεύθερη έκφραση πχ. του Ομάρ Σι, που συμμετέχει στην κριτική επιτροπή να εκφράζει δημόσια μέσω κοινωνικών δικτύων την υποστήριξή του στην Παλαιστίνη.

Η πρεμιέρα

Το λιγότερο εκρηκτικό γεγονός η νέα ταινία του Κεντέν Ντουπιέ — στην Ελλάδα έχει βγει στις αίθουσες μόνο το «Απίστευτο κι όμως Αληθινό» ενώ το καλοκαίρι θα δούμε και το «Daaaaaali!». Ο υπερπαραγωγικός Γάλλος σκηνοθέτης (μετράει ήδη 13 ταινίες μεγάλου μήκους από το 2007 και μετά) ανοίγει το Φεστιβάλ με τη «Δεύτερη Πράξη», μια σουρεαλιστική κωμωδία γεμάτη από παράλογο χιούμορ και meta αναφορές, η οποία ακολουθεί μια ομάδα ηθοποιών που πρωταγωνιστούν σε μια καταδικασμένη να αποτύχει ταινία. Με το πιο μεγάλο (σε ονόματα) καστ που είχε ποτέ, ο Ντουπιέ ανέβηκε το κόκκινο χαλί με τους Λέα Σεϊντού, Βενσάν Λεντόν, Λουί Γκαρέλ και Ραφαέλ Κενάρ — o τελευταίος στην λίστα και με τις αποκαλύψεις #MeToo

H «Δεύτερη Πράξη» — που δεν έχει αυτή τη στιγμή διανομή στην Ελλάδα — είναι το τέταρτο γαλλικό φιλμ στη σειρά που ανοίγει το Φεστιβάλ (μετά από το «Annette» του Λεός Καράξ, το «Coupez!» του Μισέλ Χαζαναβίσιους και το «Jeanne du Barry» της Μαϊγουέν), σε μια σαφή επιλογή των Καννών και της γαλλικής βιομηχανίας να στηρίξει το σπίτι της για να μην πέσει και την πλακώσει.

Παλαιστίνη παντού
—
Έτσι σπάνε τα πρωτόκολλα λογοκρισίας

Η είδηση έρχεται από το Φεστιβάλ των Καννών και από την Κεϊτ Μπλάνσετ η οποία με τρόπο απλό και πρωτότυπο μας έδειξε πως σπάνε τα πρωτόκολλα λογοκρισίας προκειμένου να εφραστεί η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη.
Η ηθοποιός επέλεξε μέσω των χρωμάτων του φορέματός της και του κόκκινου χαλιού της διοργάνωσης να απεικονίσει τα χρώματα της σημαίας της Παλαιστίνης.

Αλληλεγγύη στο λαό της Παλαιστίνης
και από τις Κάννες!
Παλαιστίνη παντού…

Τι κι αν το Φεστιβάλ των Καννών, που βρίσκεται εν εξελίξει, ξεδιπλώνει το πρόγραμμά και τις δράσεις του, σφυρίζοντας αδιάφορα για τον πόλεμο που μαίνεται και τη γενοκτονία που συντελείται στη Λωρίδα της Γάζας; Τι κι αν ο Δήμος των Καννών έχει κηρύξει παράνομες τις διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης;
Τι κι αν οι περισσότεροι αστέρες του Χόλιγουντ και του παγκόσμιου κινηματογράφου φωτογραφίζονται, μιλούν, περπατούν στο κόκκινο χαλί, δίνουν το παρών στις προβολές και στα photocalls σαν να ζουν σε παράλληλο σύμπαν; Τη στιγμή μάλιστα που εξαπλώνεται ένα κίνημα αντίδρασης στα social media, το #blockout που ξεκίνησε από την τελετή του Met Gala, με τους χρήστες να αντιδρούν ενάντια στη σιωπή των celebrities.
Η Cate Blanchett αποφάσισε να βρεθεί απέναντι και να μη σιωπήσει. Να εκφράσει την αλληλεγγύη της στον παλαιστινιακό λαό και να στείλει αντιπολεμικό μήνυμα. Να πάρει πολιτική θέση και να σταθεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Η εμφάνιση-πολιτική δήλωση της: Η σπουδαία ηθοποιός επέλεξε καταρχήν ένα φόρεμα που τα χρώματά του σε συνδυασμό με το κόκκινο χαλί σχημάτιζαν τη σημαία της Παλαιστίνης.

Η εμφάνιση-πολιτική δήλωση της οσκαρικής ηθοποιού
έγινε στην πρεμιέρα της ταινίας The Apprentice

Έξι μήνες πριν, τον Νοέμβριο του 2023, είχε μιλήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την κατάπαυση του πυρός στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά και στην Ουκρανία, όπου μαίνεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Με την ιδιότητα της Πρέσβειρας Καλής Θέλησης του ΟΗΕ αλλά και με τη γενικότερη ακτιβιστική της δράση , είχε αναφέρει μεταξύ άλλων ότι: «Δεν είμαι από τη Συρία. Δεν είμαι από την Ουκρανία. Δεν είμαι από την Υεμένη. Δεν είμαι από το Αφγανιστάν ούτε από το Νότιο Σουδάν. Δεν είμαι από το Ισραήλ ή την Παλαιστίνη. Δεν είμαι πολιτικός. Δεν είμαι καν ειδικός. Είμαι όμως μάρτυρας των τραγωδιών που συμβαίνουν στον πλανήτη». Να σημειωθεί επίσης ότι στο Φεστιβάλ των Καννών το 2018 είχε διαμαρτυρηθεί και πάλι στο κόκκινο χαλί για την ανισότητα αμοιβών μεταξύ αντρών και γυναικών στη βιομηχανία του κινηματογράφου.

Κέιτ Μπλάνσετ _Cate Blanchett …
Όσκαρ Χρυσές Σφαίρες πάνω από εκατόν είκοσι υποψηφιότητες _
με την προσωπική της ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας

Γεννημένη τέτοιες μέρες 1969 (14 Μαΐου) στη Μελβούρνη της Αυστραλίας πολιτογραφημένη και στην καρδιά των Axis of Evil (ΗΠΑ), με ανώτερες σπουδές στο Εθνικό ινστιτούτο δραματικών τεχνών της Αυστραλίας (1992) και το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, σκηνοθέτης, παραγωγός , ηθοποιός φωνής και τηλεοπτικός παραγωγός, θεωρείται ως μία από τις καλύτερες ερμηνεύτριες της γενιάς της, αναγνωρίζεται για την πολύπλευρη δουλειά της σε ανεξάρτητες ταινίες, υπερπαραγωγές.

Απόφοιτος του Εθνικού Ινστιτούτου Δραματικής Τέχνης, η Μπλάνσετ ξεκίνησε την καριέρα της στην αυστραλιανή σκηνή, κάνοντας το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο μεγάλου μήκους το 1997, έγινε διεθνής για την ερμηνεία της ως Βασίλισσας Ελισάβετ στο δράμα εποχής Elizabeth (1998), για το οποίο έλαβε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ. Η ερμηνεία της ως Κάθριν Χέπμπορν στη βιογραφική ταινία The Aviator (2004) της χάρισε το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου. Αργότερα κέρδισε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για το ρόλο μιας νευρωτικής πρώην φίλης στο δράμα _κωμωδίας Blue Jasmine (2013). Οι άλλοι ρόλοι της Μπλάνσετ που προτάθηκαν για Όσκαρ ήταν στα Notes on a Scandal (2006), I’m Not There (2007), Elizabeth: The Golden Age (2007), Carol (2015) και Tár (2022). Οι μεγαλύτερες εμπορικές της επιτυχίες περιλαμβάνουν την τριλογία The Lord of the Rings (2001–2003), Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008), The Curious Case of Benjamin Button (2008), Cinderella (2015), Thor: Ragnarok (2017). ), Ocean’s 8 (2018) και Don’t Look Up (2021).

Η Μπλάνσετ έχει παίξει σε περισσότερες από είκοσι σκηνικές παραγωγές. Αυτή και ο σύζυγός της, Andrew Upton (Ζουν μαζί από 1997), ήταν οι καλλιτεχνικοί διευθυντές της Sydney Theatre Company από το 2008 έως το 2013. Μερικοί από τους σκηνικούς ρόλους της κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν σε αναγνωρισμένες αναβιώσεις των A Streetcar Named Desire, Uncle Vanya, Big and Little και The Maids. Έκανε το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ το 2017 στο The Present, για το οποίο έλαβε υποψηφιότητα για το βραβείο Tony για την καλύτερη ηθοποιό σε θεατρικό έργο. Έχει επίσης λάβει δύο υποψηφιότητες για τα βραβεία Emmy για την παραγωγή και την πρωταγωνίστρια ως Phyllis Schlafly στη δραματική μίνι σειρά περιόδου Mrs. America (2020).

Βραβεύσεις: Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου (2  Μαρτίου 2014), Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου (2005), Χρυσές Σφαίρες (1999), βραβείο BAFTA καλύτερου Α΄ γυναικείου ρόλου (1999), Volpi Cup for Best Actress (2007), Screen Actors Guild Award for Outstanding Performance by a Female Actor in a Supporting Role (2005), Independent Spirit Award for Best Supporting Female (2008), Βραβείο Empire για Καλύτερη Ηθοποιό (1999), Crystal Award (2014), Ιππότης του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων, Βραβεία Σωματείου Ηθοποιών, Ανεξάρτητα Βραβεία Spirit, Βραβεία Αυτοκρατορίας, επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ, Εταίρος του Τάγματος της Αυστραλίας (12  Ιουνίου 2017), Crystal Award (2018), αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ, International Goya Award (2022) και Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ηθοποιού σε δραματική ταινία (10  Ιανουαρίου 2023)

Η Κέιτ Μπλάνσετ (Catherine Élise “Cate” Blanchett, γενν. 14 Μαΐου 1969) είναι Αυστραλή ηθοποιός, βραβευμένη με δυο βραβεία Όσκαρ (ένα Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία του 2013 Θλιμμένη Τζάσμιν (Blue Jasmine) και ένα Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία του 2004 Ιπτάμενος Κροίσος (The Aviator)). Η Μπλάνσετ έχει επίσης τιμηθεί με τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, τέσσερα Βραβεία BAFTA και τρία Βραβεία Σωματείου Αμερικανών Ηθοποιών. Γεννήθηκε στην Αυστραλία στις 14 Μαΐου 1969 από Αυστραλή μητέρα και Αμερικανό πατέρα, τον οποίο έχασε στην ηλικία των δέκα ετών. Έχει σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης στο πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και υποκριτική στο Διεθνές Ινστιτούτο Δραματικής Τέχνης του Σίδνεϊ απ’ όπου αποφοίτησε το 1992.

Καριέρα

Τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας με την τρίτη της ταινία Oscar and Lucinda όπου πρωταγωνιστούσε δίπλα στον Ρέιφ Φάινς. Ο ρόλος όμως που την καθιέρωσε ήταν αυτός της βασίλισσας Ελισάβετ στη βιογραφική ταινία Elizabeth του Σεκάρ Καπούρ.

Συνέχισε με πολλούς διαφορετικούς ρόλους που της έχουν δώσει τον χαρακτηρισμό χαμαιλέων. Ανάμεσα σε αυτούς και ο ρόλος της Γκαλάντριελ, βασίλισσας των Ξωτικών στην πολύ επιτυχημένη τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Πίτερ Τζάκσον, εκείνος της Κάθριν Χέπμπορν στον Ιπτάμενο Κροίσο του Μάρτιν Σκορσέζε που της χάρισε το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου, ο ρόλος της στην ταινία Ημερολόγιο Ενός Σκανδάλου (Notes on a Scandal, 2006) πλάι στη Τζούντι Ντεντς, η ερμηνεία της στην ταινία I’m Not There όπου υποδύθηκε τον Μπομπ Ντίλαν και ο ρόλος της στην ταινία του Γούντι Άλεν Θλιμμένη Τζάσμιν όπου ερμήνευσε μια μοντέρνα εκδοχή της πολυπαθούς ηρωίδας του Τένεσι Ουίλιαμς Μπλανς Ντυμπουά κατακτώντας το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Οι τολμηρές της επιλογές και το αναμφισβήτητο ταλέντο της την έχουν καθιερώσει ως μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της.

Χαρακτηριστικό είναι ότι σε μικρή σχετικά ηλικία, έχει τιμηθεί με πάνω από εκατόν είκοσι υποψηφιότητες για σημαντικά βραβεία και έχει κερδίσει τα περισσότερα. Θεωρείται συνεχίστρια της παράδοσης του κλασικού Χόλιγουντ και έχει κερδίσει επαίνους από όλους τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχει συνεργαστεί, ενώ διατηρεί φιλικές σχέσεις με τους περισσότερους συμπρωταγωνιστές της.

Προσωπική ζωή

Η Μπλάνσετ κρατά την προσωπική της ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, επιδεικνύοντας μόνο το ταλέντο της. Είναι παντρεμένη από το 1997 με το θεατρικό συγγραφέα Άντριου Άπτον και έχει αποκτήσει μαζί του τρεις γιους, και την μικρή κόρη τους, μέσω υιοθεσίας το Μάρτιο του 2015. Στις αρχές του 2008 ανέλαβε μαζί με το σύζυγό της τη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου στο Σίδνεϊ, όπου μετακόμισε όλη η οικογένεια.

ℹ️  Κάποιες άγνωστες πλευρές _περίοδος 2008–2011: Σκηνοθεσία της Sydney Theatre Company (Θεατρικής Εταιρείας του Σίδνεϊ)

Η Μπλάνσετ εμφανίστηκε στο Indiana Jones & the Kingdom of the Crystal Skull (2008) του Στίβεν Σπίλμπεργκ, ως η κακιά πράκτορας της KGB, συνταγματάρχης Δρ. Ιρίνα Σπάλκο. Η ταινία έλαβε μικτές κριτικές από κριτικούς και κοινό, αλλά γνώρισε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, (πάνω από 790 εκατομ$) Στην υποψήφια για Όσκαρ The Curious Case of Benjamin Button του Ντέιβιντ Φίντσερ, συμπρωταγωνίστησε με τον Μπραντ Πιτ για δεύτερη φορά, παίζοντας την αγαπημένη του χαρακτήρα του τίτλου, Ντέιζι Φούλερ. Την ίδια χρονιά, η Blanchett εξέφρασε τον χαρακτήρα του Granmamare για την αγγλική έκδοση του Ponyo του Hayao Miyazaki, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2008

Επίσης το 2008, η Blanchett και ο σύζυγός της Andrew Upton έγιναν συν-CEOs και καλλιτεχνικοί διευθυντές της Sydney Theatre Company. Η Μπλάνσετ επέστρεψε στην υποκριτική στο θέατρο το 2009 με την παραγωγή της Sydney Theatre Company στο A Streetcar Named Desire (Λεωφορείο ο Πόθος) του Tennessee Williams, σε σκηνοθεσία Liv Ullmann. Πρωταγωνίστησε ως Blanche DuBois μαζί με τον Joel Edgerton ως Stanley Kowalski. Η Ούλμαν και η Μπλάνσετ σκόπευαν να συνεργαστούν σε ένα έργο από τη στιγμή που η κινηματογραφική μεταφορά του A Doll’s House (το σπίτι με τις κούκλες) από τον Ούλμαν έπεσε στο περιθώριο. Η Blanchett πρότεινε επιβίβαση στο τραμ στην Ullmann, η οποία άδραξε την ευκαιρία.

Η παραγωγή του τραμ Named Desire ταξίδεψε από το Σίδνεϊ στην Ακαδημία Μουσικής του Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη και στο Κέντρο Κένεντι στην Ουάσιγκτον, D.C. Ήταν μια κριτική και εμπορική επιτυχία και η Blanchett έλαβε αναγνώριση για την ερμηνεία της ως Blanche DuBois. Ο κριτικός των New York Times Ben Brantley είπε: «Η κυρία Ullmann και η κυρία Blanchett έχουν παίξει το έργο σαν να μην είχε ανέβει ποτέ πριν, με αποτέλεσμα, όπως το είπε ένας φίλος μου, «να νιώθεις σαν να είσαι ακούγοντας λέξεις που νόμιζες ότι ήξερες να προφέρονται σωστά για πρώτη φορά». είναι από τον πρώτο ρυθμό… Δεν περιμένω να δω καλύτερη ερμηνεία αυτού του ρόλου στη ζωή μου.” ever see»  και η Meryl Streep δήλωσε, «Αυτή η παράσταση ήταν τόσο γυμνή, τόσο ωμή και εξαιρετική και εκπληκτική και εκπληκτική και τρομακτική όσο οτιδήποτε έχω δει ποτέ… Νόμιζα ότι είχα δει αυτό το έργο, σκέφτηκα Ήξερα όλες τις γραμμές απέξω, γιατί το έχω δει τόσες φορές, αλλά δεν είχα δει ποτέ το έργο μέχρι που είδα εκείνη την παράσταση.”  Η παραγωγή και η Blanchett έλαβαν τα Βραβεία Helen Hayes, για την εξαιρετική παραγωγή.

Το 2010, η Μπλάνσετ πρωταγωνίστησε ως Λαίδη Μάριον δίπλα στον ομώνυμο ήρωα του Ράσελ Κρόου στο επικό Ρόμπιν των Δασών του Ρίντλεϊ Σκοτ. Η ταινία έλαβε μικτές κριτικές, αλλά γνώρισε οικονομική επιτυχία, κερδίζοντας 321 εκατομμ$ στο παγκόσμιο box office. Το 2011, έπαιξε την ανταγωνιστή πράκτορα της CIA Marissa Wiegler στην ταινία δράσης θρίλερ του Joe Wright, Hanna, συμπρωταγωνιστώντας με τη Saoirse Ronan και τον Eric Bana.

Το 2011, πήρε μέρος σε δύο παραγωγές της Sydney Theatre Company. Έπαιξε τη Lotte Kotte σε μια νέα μετάφραση του θεατρικού έργου του Botho Strauß του 1978 Groß und klein (Μεγάλο και Μικρό) από τον Martin Crimp, σε σκηνοθεσία Benedict Andrews. Μετά την προβολή της στο Σύδνεϋ, η παραγωγή ταξίδεψε στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Φεστιβάλ της Βιέννης και το Ruhrfestspiele. Η Blanchett και η παραγωγή έτυχαν ευρείας αναγνώρισης: ήταν υποψήφια για τα Βραβεία Θεάτρου Evening Standard Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας και κέρδισε το Βραβείο Θεάτρου του Σίδνεϊ για την Καλύτερη Γυναικεία Ρόλο και το Βραβείο Helpmann Καλύτερης Ηθοποιού. Έπειτα έπαιξε την Yelena, μαζί με τον Hugo Weaving και τον Richard Roxburgh, στην προσαρμογή του Andrew Upton του θείου Vanya του Anton Chekhov, που ταξίδεψε στο  Κένεντι και στη Νέας Υόρκης ως μέρος του Lincoln Center Festival. Η παραγωγή και η Blanchett έλαβαν διθυραμβικές κριτικές, με τον Ben Brantley των New York Times να δηλώνει: «Θεωρώ ότι οι τρεις ώρες που πέρασα το Σάββατο το βράδυ βλέποντας [τους χαρακτήρες] να παραπονιούνται για το πόσο βαριούνται είναι από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου στο θέατρο. … Αυτός ο θείος Βάνια είναι το κάτι άλλο … όσο κανένα που έχω δει… [Η Μπλάνσετ] επιβεβαιώνει την ιδιότητά της ως μία από τις καλύτερες και πιο γενναίες ηθοποιούς στον πλανήτη.” , το κορυφαίο θεατρικό γεγονός του 2011 του D.C. Η Μπλάνσετ έλαβε το βραβείο Helen Hayes ως εξαιρετική πρωταγωνίστρια σε παραγωγή μη κατοίκου, και το βραβείο Helpmann καλύτερης ηθοποιού

Επιλεγμένη Φιλμογραφία

·        Tár (2022)

·        Μην Κοιτάτε Πάνω (Don’t Look Up)(2021)

·        Πώς να εκπαιδεύσετε τον δράκο σας 3 (2019)

·        Σταχτοπούτα (Cinderella) (2015)

·        Carol (2015)

·        Η αλήθεια (Truth) (2015)

·        Χόμπιτ: Η Μάχη των Πέντε Στρατών (The Hobbit: The Battle of the Five Armies) (2014)

·        Μνημείων Άνδρες (The Monuments Men) (2013)

·        Θλιμμένη Τζάσμιν (Blue Jasmine) (2013)

·        Χόμπιτ: Η Ερημιά του Νοσφιστή (The Hobbit: The Desolation of Smaug) (2013)

·        Χόμπιτ: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι (The Hobbit: An Unexpected Journey) (2012)

·        Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον (The Curious Case of Benjamin Button) (2008)

·        Ο Ιντιάνα Τζόουνς και Το Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου (Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull) (2008)

·        I’m Not There: Suppositions On A Film Concerning Bob Dylan (2007)

·        The Golden Age (2007)

·        Βαβέλ (Babel) (2006)

·        Ημερολόγιο ενός σκανδάλου (Notes On A Scandal) (2006)

·        Ο καλός Γερμανός (The Good German) (2006)

·        Little Fish (2005)

·        Stories Of Lost Souls (2005)

·        The Aviator (2004)

·        Υδάτινες ιστορίες (The Life Aquatic with Steve Zissou) (2004)

·        Βερόνικα Γκέριν: Θανάσιμη αποκάλυψη (Veronica Guerin) (2003)

·        Καφές και τσιγάρα (Coffee And Cigarettes) (2003)

·        Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή του Βασιλιά (The Lord Of The Rings: The Return Of The King) (2003)

·        Η απαγωγή (The Missing) (2003)

·        Παράδεισος (Heaven) (2002)

·        Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Οι Δύο Πύργοι (The Lord Of The Rings: The Two Towers) (2002)

·        Οι λωποδύτες (Bandits) (2001)

·        Σάρλοτ Γκρέι (Charlotte Gray) (2001)

·        Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού (The Lord Of The Rings: The Fellowship Of The Ring) (2001)

·        Τα ναυτιλιακά νέα (The Shipping News) (2001)

·        Ο άντρας που έκλαιγε (The Man Who Cried) (2000)

·        Το χάρισμα (The Gift) (2000)

·        Bangers (1999)

·        Ένας ιδανικός σύζυγος (An Ideal Husband) (1999)

·        Ερωτικές αναταράξεις (Pushing Tin) (1999)

·        Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ (The Talented Mr.Ripley) (1999)

·        Elizabeth (Elizabeth) (1998)

·        Paradise Road (1997)

·        Thank God He Met Lizzie (1997)

·        Oscar And Lucinda (1997)

·        Burned Bridge (1992)

Βραβεία και υποψηφιότητες _ Όσκαρ

• 2015 (α’ γυναικείος ρόλος)
• 2014 (α’ γυναικείος ρόλος) νικήτρια
• 2008 (α’ γυναικείος ρόλος)
• 2008 (β’ γυναικείος ρόλος)
• 2007 (β’ γυναικείος ρόλος)
• 2005 (β’ γυναικείος ρόλος) νικήτρια
• 1999 (α’ γυναικείος ρόλος)

Χρυσή Σφαίρα

·        2015 (α’ γυναικείος ρόλος)

·        2014 (α’ γυναικείος ρόλος) νικήτρια

·        2008 (α’ γυναικείος ρόλος)

·        2008 (β’ γυναικείος ρόλος) νικήτρια

·        2007 (β’ γυναικείος ρόλος)

·        2005 (β’ γυναικείος ρόλος)

·        2004 (α’ γυναικείος ρόλος — δράμα)

·        2002 (α’ γυναικείος ρόλος — κωμωδία/μιούζικαλ)

·        1999 (α’ γυναικείος ρόλος) νικήτρια

Σωματείο Ηθοποιών

·        2015 (α’ γυναικείος ρόλος)

·        2014 (α’ γυναικείος ρόλος) νικήτρια

·        2008 (α’ γυναικείος ρόλος)

·        2008 (β’ γυναικείος ρόλος)

·        2007 (β’ γυναικείος ρόλος)

·        2005 (β’ γυναικείος ρόλος) νικήτρια

·        2002 (β’ γυναικείος ρόλος)

·        1999 (α’ γυναικείος ρόλος)

 

Περισσότερα_Πηγές

• Cate Blanchett _IMDb
• Internet Broadway Database
• Playbill Vault
• AllMovie
• TCM Movie Database
• TV Guide
• Cate Blanchett _ UK Theatre Web
• Cate Blanchett: A Life in Pictures, BAFTA webcast
• Blanchett, Catherine (Cate) Elise The Encyclopedia of Women and Leadership in Twentieth-Century Australia _ Εγκυκλοπαίδεια Γυναικών & Leadership στην Αυστραλία του 20ού αιώνα