Όσκαρ 2024: στοιχήματα _κόκκινα χαλιά με πράσιν΄ άλογα ⚠️ Spoiler Alert! από ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ

Ένας θεσμός γερασμένος και ξεφτιλισμένος το παλεύει όπως μπορεί: σε πρώτο πλάνο πάντα see-through φορέματα “αστέρων” και στη συνέχεια από Fun bets \ φαβορί & αποδόσεις … τροχός της Stoiximan που “γυρίζει και μοιράζει πλούσια δώρα”! και δε συμμαζεύεται. Τα 96^α βραβεία Όσκαρ προ των πυλών την Κυριακή 10 Μάρτη στο “Dolby Theatre” του Λος Άντζελες. Ουδέν νεώτερο από το μέτωπο _εκτός από τα κουτσομπολιά, που απολαμβάνουν οι διάφοροι ανεγκέφαλοι σε πρωινάδικα και μεσημεράδικα. Οι υποψηφιότητες έγιναν γνωστές, από την 23^η Γενάρη, με τον Γιώργο Λάνθιμο και το «Poor Things» να συγκεντρώνουν συνολικά έντεκα (11)!, ενώ δύο παραπάνω (13) μάζεψε το «Oppenheimer», που έδωσε το “παρών” σε όλες τις κατηγορίες και λογίζεται ως φαβορί _οψόμεθα.
Πάντως στα «Bafta awards» 2024, ο Κρίστοφερ Νόλαν, μέτρησε 7 νίκες και ετοιμάζεται για μία θερμή οσκαρική βραδιά, ενώ το “Oppenheimer” έφυγε από την τελετή με τα “καλά” _ “βαρέων βαρών” βραβεία Καλύτερης Ταινίας & Σκηνοθεσίας, ενώ το “Poor Things” του Λάνθιμου, ήρθε δεύτερο κερδίζοντας στις “μικρές”_ “πετεινού” κατηγορίες, όπως κοστούμια, μακιγιάζ και ειδικά εφέ, επικεντρώνοντας και στα “κάλλη” της Έμα Στόουν…

Γιώργος Λάνθιμος καημένα πράγματα ...

Περίληψη της πλοκής
⚠️ Spoiler Alert!

Η Bella Baxter είναι μία νέα γυναίκα - αποτέλεσμα ενός χειρουργικού πειράματος του Godwin Baxter, διακεκριμένου, αλλά και εκκεντρικού γιατρού, ο οποίος αντικαθιστά τον εγκέφαλο μιας αυτόχειρας και εγκύου γυναίκας με αυτόν του αγέννητου εμβρύου της. Η κοινωνική και διανοητική ενηλικίωση της Bella ξεκινάει όταν, αντί να παντρευτεί εκείνον που επέλεξε ο γιατρός - «πατέρας», επιλέγει την περιπέτεια στο πλευρό ενός κοσμοπολίτη. Μαζί του αρχίζει και η σεξουαλική της ζωή. Η Bella ανεξαρτητοποιείται όταν ανακαλύπτει ότι μπορεί να κερδίζει χρήματα κάνοντας σεξ. Όταν έρχεται αντιμέτωπη με μία τελευταία δοκιμασία, απορρίπτει το παρελθόν της και την παλιά της ταυτότητα. Η Bella είναι πλέον κυρίαρχη του εαυτού της. Έχοντας βάλει τους δικούς της στόχους, οδεύει στο να τους πραγματοποιήσει.

Ο κινηματογραφικός κόσμος
του “ Poor Things”

Η πλειοψηφία των κριτικών για τον κινηματογραφικό κόσμο του "Poor Things" εστιάζει στα στοιχεία της βικτωριανής εποχής που συναντιούνται με μία “τεχνολογική" φαντασία.
Η αισθητική που δομεί ο Γ. Λάνθιμος μέσα από την αρχιτεκτονική, τα σκηνικά περιβάλλοντα, τα κοστούμια ακροβατεί ανάμεσα στην αστική κοινωνία του 19^ου αιώνα, τους προφανείς παραλληλισμούς με την ταινία "Metropolis" του Fritz Lang και τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, καθώς και την εκλεκτικιστική, μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα, γεγονός που δεν αναιρεί φυσικά την καλλιτεχνική και τεχνική αρτιότητα της ταινίας. Ο κόσμος της ταινίας, όπου συνυπάρχουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του καπιταλισμού, από τη γέννηση και κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής έως και τον ιμπεριαλισμό, το τελευταίο, μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, αποτελεί μία όψη των βασικών ιδεών της μεταμοντέρνας φιλοσοφίας. Αυτή η όψη της μεταμοντέρνας θεωρίας, που βασίζεται στην εξέταση της πνευματικής ζωής της κοινωνίας, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την πολιτική, τον πολιτισμό, τις ανθρώπινες σχέσεις, διαμορφώνει την αντίληψη ότι η εποχή από τον Διαφωτισμό του 17^ου αιώνα έως την μοντερνικότητα του 20ου αιώνα είναι η εποχή της «νεωτερικότητας», δηλ. η εποχή που κυριαρχεί ο «ορθολογισμός», η διαρκής ανάγκη για εξέλιξη και πρόοδο, η «ανθρωποκεντρική φιλοσοφία» (Michel Foucault, "What is Enlightment?", 1988).

Βέβαια, η μέθοδος εξέτασης της ιστορίας των κοινωνιών ως ιστορία των ιδεών τους, του πολιτισμού τους κοκ. έχει βαθύτερες ρίζες μέσα στη φιλοσοφία. Η μεταμοντέρνα θεωρία ανέπτυξε συστηματικά αυτή τη μέθοδο, ορθώνοντας την κριτική της, με απότοκο τις διάφορες απόψεις π.χ. για το "τέλος της ιστορίας" και των "μεγάλων αφηγήσεων" ή της μεθόδου της “αποδόμησης" αυτής της ιστορίας.

Αντίστοιχα και τα σκηνικά περιβάλλοντα της ταινίας ακολουθούν τη μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική που αρέσκεται στην παρουσίαση της "ιστορίας" των ιδεών και των καλλιτεχνικών μορφών, τη μία δίπλα στην άλλη, σε ένα φανταχτερό κολάζ στοιχείων που άλλοτε είχαν περιεχόμενο και λειτουργία, ενώ σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία εικόνα όπου οι ιστορικές και κοινωνικές αναφορές έχουν εξαλειφθεί (Charles Moore, Charles Moore Foundation, Austin Texas, 1984). Η νοσταλγία του παρελθόντος μέσα από τα στοιχεία της βικτωριανής περιόδου σε συνδυασμό με τη φαντασίωση ενός τεχνολογικού μέλλοντος, όπως αποτυπώνεται στο έργο "Metropolis" (Fritz Lang, Metropolis, 1927), έργο με ισχυρή επίδραση στο ρεύμα του γερμανικού εξπρεσιονισμού και των ιδεών του, αποτελούν βασικά αντικείμενα ενασχόλησης της μεταμοντέρνας σκέψης για την ερμηνεία του μοντερνισμού, όχι ως καλλιτεχνικού ρεύματος, αλλά ως της κοινωνικής περιόδου από τα τέλη του 19^ου αιώνα έως και τα μέσα του 20ού  (Frederic Jameson, Postmodernism & the Cultural Logic of Late Capitalism, 1991).

Μηνύματα με στόχο τη ζωή
εκτός της κινηματογραφικής αίθουσας

Με όχημα υπαρκτούς και σωστούς προβληματισμούς για τον ρόλο της γυναίκας σήμερα, που διαμορφώνονται αντικειμενικά στο έδαφος της ταξικής καπιταλιστικής κοινωνίας, η οποία παράγει και αναπαράγει τη γυναικεία ανισοτιμία και τις σύγχρονες μορφές της, με όχημα αληθινούς διαλόγους, που αντικατοπτρίζουν πραγματικές διαστάσεις των σημερινών διαπροσωπικών σχέσεων, η ταινία μπορεί και «δεσμεύει» τους θεατές γύρω από τα ζητήματα που θέτει. Βάζοντας στη θέση του κεντρικού ήρωα μία γυναίκα, που χωρίς ταυτότητα και συνείδηση ανεξαρτητοποιείται επιλέγοντας για τον εαυτό της την πορνεία, προβάλλει ως θετική μία από τις πιο άθλιες μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης, αυτή της εμπορευματοποίησης του σώματος γενικά και της γυναίκας συγκεκριμένα, συμπλέοντας στην προσπάθεια που καταβάλλεται σήμερα αυτό να "χωνευτεί" ως απελευθερωτικό, προοδευτικό, ακόμη και ριζοσπαστικό!

Σε ένα σύμπαν που μοιάζει με την καπιταλιστική κοινωνία -συνονθύλευμα, όμως, αφού οι οικονομικές σχέσεις που κυριαρχούν παραμένουν άγνωστες πέρα από γενικές αναφορές στην κοινωνική αδικία- χάρη στο μεταμοντέρνο κολάζ πολλών και διαφορετικών εικόνων της αστικής κοινωνίας γίνονται και οι αναφορές σε "σοσιαλιστικές ιδέες" με ...μαρξιστική ορολογία. Οι δύο νεαρές κοπέλες που εκπορνεύονται, η “απελευθερωμένη''-Bella και η “σοσιαλίστρια" φίλη της, απέναντι στην κοινωνική κριτική που τους ασκείται, φωνάζουν ότι είναι οι ίδιες τα μέσα παραγωγής τους, ενώ μέσα στην καταθλιπτική κατάσταση του οίκου ανοχής που ζουν, βρίσκουν ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν διαλέγουν μόνες τους τον παρτενέρ.

Με συνέπεια υπηρετείται εδώ μία πτυχή της μεταμοντέρνας θεωρίας στο πεδίο της κοινωνικής ζωής, που -μεταξύ άλλων- τοποθετεί το επαναστατικό υποκείμενο όπου υπάρχει γενικά καταπίεση, εν προκειμένω στη γυναίκα. Όχι στην ιστορικό και άρα ταξικά προσδιορισμένη γυναίκα, που βεβαίως, εάν ανήκει στην εργατική τάξη, πράγματι είναι, όχι μόνη της αλλά μαζί με τους άντρες εργάτες, ο κοινωνικός φορέας της επαναστατικής αλλαγής, άλλα στη γυναίκα γενικά. Υπάρχει όμως και βαθύτερο μήνυμα που στέλνει το “Poor Things" πέρα από το εξόφθαλμο: η υποκειμενική εμπειρία, σε αντίθεση με τη γνώση, είναι ο μοναδικός ασφαλής δρόμος για την ελεύθερη κρίση και στάση του ατόμου.

Βεβαίως το έργο δεν αρνείται πλήρως τον ρόλο της γνώσης ή της επιστήμης. Με έξυπνο τρόπο εντάσσει και τη διάσταση της ηθικής στην επιστήμη και της αμφισβήτησης της κατεκτημένης γνώσης. Αυτό, όμως, που παρουσιάζει ως "προτέρημα" της πρωταγωνίστριας είναι ότι βιώνει τις εμπειρίες της χωρίς παρεμβολές από κοσμοαντιλήψεις, προκαταλήψεις, ιδεοληψίες. Με τις αυθόρμητες πράξεις, τις ασυνείδητες εμπειρίες και τα υποκειμενικά βιώματα κατασκευάζει η ίδια τον εαυτό της και τις απόψεις της. Άλλωστε, γίνεται πόρνη, επειδή δε γνωρίζει τις σημασίες των πράξεών της στο κοινωνικό πλαίσιο ούτε και έχει συνειδητά συναισθήματα απέναντι στη σεξουαλική πράξη, την αντιλαμβάνεται μόνο ως ένα ευχάριστο "λαχανιασμένο χοροπήδημα" και αυτή είναι η ασπίδα της στα "στερεότυπα". Η ελευθερία της πρωταγωνίστριας είναι η άγνοιά της!

Αυτή η πλευρό της μεταμοντέρνας θεωρίας, δηλαδή η αντιπαράθεση της κοινωνικής με την υποκειμενική συνείδηση, η προβολή της γνώσης ως μορφή εξουσίας, σε τελευταία ανάλυση η αμφισβήτηση της γνωσιμότητας του κόσμου δεν μπορεί να αναπτυχθεί επαρκώς εδώ, σ' αυτό το άρθρο. Το σίγουρο όμως είναι ότι η ανθρώπινη σκέψη, όπως και οι ιδέες, δεν αναπτύσσονται ούτε παράλληλα ούτε ανεξάρτητα από την κοινωνική πραγματικότητα. Αντιθέτως το γεγονός ότι το περιεχόμενο της ανθρώπινης σκέψης είναι η αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου είναι ο δρόμος κατάκτησης της γνώσης και ταυτόχρονα η αιτία γέννησης της ιδεολογίας. Η επέκταση αυτού του ζητήματος έχει βαθιά τη ρίζα της στο ερώτημα «εάν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος» ... (ΚΟΜΕΠ, "Ατομική Ελευθερία": Μύθος ή πραγματικότητα, τ.4, 2019).

Να “δει κανείς ή να μην δει"
...το Poor Things?

Στόχος του άρθρου δεν είναι να βγει πόρισμα καλής ή κακής ταινίας. Σήμερα, όμως, που μία όψη της τέχνης είναι αυτή της τεχνικής αρτιότητας και δεξιοτεχνίας σε συνδυασμό με την προσεγμένη αισθητική και τα καλοδουλεμένα μηνύματα είναι απαραίτητη η καλλιέργεια κριτηρίων για να υπάρχει και καλλιέργεια αντιστάσεων!

Η αντίδραση που προβάλλεται ως πρόοδος σαφώς και χρειάζεται απάντηση, όχι όμως με την αναφανδόν απόρριψη, αλλά με στοιχειοθέτημένη και συγκεκριμένη κριτική για να μπορεί να αγκαλιάσει τη σκέψη της νέας γενιάς, για την οποία πέφτει πολλή δουλειά από το αστικό ιδεολογικό στρατόπεδο και την αστική πολιτική, με στόχο να στρατευθεί με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.

Η ΚΝΕ επιδιώκει την ανάπτυξη του προβληματισμού και της συζήτησης με τη νεολαία για όλα τα ζητήματα, ειδικά για αυτά που τελικά διαμορφώνουν στάση ζωής. Σε αυτήν την προσπάθεια εντάσσεται και η αντίστοιχη αρθρογραφία που μπορεί να γίνει έναυσμα συζήτησης με περισσότερους νέους και νέες από οποιαδήποτε αφετηρία. Ακονίζουμε τη σκέψη και τη ματιά μας, γιατί η ιδεολογική αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα είναι απαραίτητος όρος συσπείρωσης με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, στον δρόμο για την ανατροπή!

Μυρτώ Πετάση, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ
και επικεφαλής της Επιτροπής Πολιτισμού του ΚΣ

Αποδόσεις

·        Oppenheimer   112

·        Poor Things      90

·        The Holdovers 18

·        Barbie 25

·        Killers of the Flower Moon 26

·        Past Lives 26

·        Anatomy of a Fall 35

·        The Zone of Interest 35

·        American Fiction 36

·        Maestro 67.00

Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας

Η συγκεκριμένη κατηγορία είναι και αυτή με την μεγαλύτερη βαρύτητα. Πέρυσι νικήτρια ήταν η ταινία «Everything Everywhere All at Once», ενώ στο άνοιγμα της αγοράς βρίσκαμε το «Oppenheimer» σε θέση φαβορί με απόδοση 1.85. Η ταινία παραμένει στην πρώτη θέση, μόνο που η τιμή της έχει υποχωρήσει στα... τάρταρα και «πληρώνει» πλέον στο εξαιρετικά χαμηλό 1.12.

Το καστ των ηθοποιών αλλά και η ερμηνεία τους είχε (δικαίως) ανεβάσει τον πήχη των προσδοκιών, με τους Κίλιαν Μέρφι, Έμιλι Μπλαντ, Ματ Ντέιμον και Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ να συνθέτουν μία dream team του σινεμά.

Το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου έρχεται στη δεύτερη θέση των εκτιμήσεων και το έργο του Αλεξάντερ Πέιν, «The Holdovers» συμπληρώνουν την πρώτη τριάδα, σε αρκετά υψηλότερες αποδόσεις.

Όσκαρ Σκηνοθεσίας

Εξίσου σημαντική κατηγορία αυτή που αφορά τη σκηνοθεσία και μάλιστα με ελληνική εκπροσώπηση μεταξύ των φαβορί. Δεν είναι έκπληξη που ο Κρίστοφερ Νόλαν και εδώ είναι το φαβορί για την ταινία «Oppenheimer», με την απόδοση να κατακτήσει το εν λόγω αγαλματίδιο να προσφέρεται στο εξίσου χαμηλό 1.02. Και εδώ, ο Γιώργος Λάνθιμος είναι ο άμεσος ανταγωνιστής του Άγγλου σκηνοθέτη, με το όνομα του Μάρτιν Σκορσέζε να ξεχωρίζει από τη λίστας, με το «Killers of the Flowers Moon».Σε αυτή πρωταγωνιστούν οι Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Λεονάρντο Ντι Κάπριο, με το εν λόγω δραματικό γουέστερν του Αμερικανού να έχει βαθμολογία κόντρα στο 7,7 στο IMDb.

                               ☆☆☆☆☆★★★★★

🤔  Ο τυχερός τροχός της Stoiximan γυρίζει και μοιράζει πλούσια δώρα! _
🙄 Κάνε ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΕΕΠ | 21+ | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

☆☆☆☆☆★★★★★

 Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου

Η ερμηνεία του Κίλιαν Μέρφι στο «Oppenheimer», είναι ένας από τους λόγους που αυτή έσπασε τα ταμεία. Δεδομένα λοιπόν, ο Ιρλανδός ηθοποιός έχει θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για να πάρει την πρωτιά όσον αφορά τον Α' ανδρικό ρόλο.

Μόλις στο 1.25 βρίσκουμε τη συγκεκριμένη επιλογή αυτή τη στιγμή, με την τιμή να υποχωρεί αισθητά από το 1.80 στο οποίο είχε ανοίξει αρχικά.

Από εκεί και πέρα, στην κατηγορία που αφορά το βραβείο του Α' ανδρικού ρόλου συναντάμε επίσης τον Πολ Τζιαμάτι με το «The Holdovers», τον Μπράντλεϊ Κούπερ για το ρόλο του στην ταινία «Maestro» αλλά και τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο για το «Killers of the Flower Moon».

Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου

Εκεί που η κατάσταση είναι περισσότερο ρευστή από τις υπόλοιπες κατηγορίες είναι αυτή για το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.

Η Έμμα Στόουν είχε... ανοίξει την κούρσα στο 2.00 για την ερμηνεία της στο «Poor Things», εκεί που ενσαρκώνει την Μπέλα Μπάξτερ την κοπέλα που επαναφέρει στη ζωή ο δρ. Γκόντγουιν Μπάξτερ (Γουίλιαμ Νταφόε) μετά την αυτοκτονία της, πλέον βρίσκεται στο 1.35.

Η Λίλι Γκλάντστοουν, που παίζει το ρόλο της Μόλι Μπάρκχαρτ στο «Killers of the Flower Moon» ήρθε να δώσει μεγάλο ενδιαφέρον στη «μάχη» αυτή.  

Προγνωστικά Όσκαρ 2024

Κι αφού παραπάνω είδαμε τις αποδόσεις για τις κύριες κατηγορίες των βραβείων, πάμε να δούμε και τα στοιχήματα που έχουν αξία. Από τη στιγμή που οι αποδόσεις για το «Oppenheimer» έχουν υποχωρήσει τόσο χαμηλά, θα στραφούμε σε μία εναλλακτική επιλογή.

Αυτή αφορά την αγορά για την ταινία με το καλύτερο διασκευασμένο σενάριο. Το έργο του Νόλαν βασίστηκε στο «American Prometheus», το οποίο είναι η βιογραφία του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, του θεωρητικού φυσικού που παρήγαγε τα πρώτα πυρηνικά όπλα, γραμμένη από τους Κάι Μπερντ και Μάρτιν Σιούριν.

Τι παίζουμε…

Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου: Oppenheimer

Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας: Oppenheimer

Όσκαρ Σκηνοθεσίας: Κρίστοφερ Νόλαν

Κορυφαίες Στοιχηματικές Εταιρίες για Όσκαρ

 Oscars 2024 | Οι Προβλέψεις του Flix: Σκηνικά

Οι υποψηφιότητες για το Όσκαρ Σκηνικών φέτος είναι:

Poor Things, Σόνα Χιθ, Ζούζα Μίχαλεκ, Τζέιμς Πράις
Barbie, Σάρα Γκρίνγουντ, Κέιτι Σπένσερ
Οπενχάιμερ, Ρουθ Ντε Ζονγκ, Κλερ Κόφμαν
Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού, Τζακ Φισκ, Ανταμ Γουίλις
Ναπολέων, Ελι Γκριφ, Αρθουρ Μαξ

Όπως και στην κατηγορία των Κοστουμιών, η μάχη φέτος στα Σκηνικά δίνεται μεταξύ δυο ταινιών, τόσο διαφορετικών όσο και... πανομοιότυπων, του «Poor Things» και της «Barbie», σε μια χρονιά, ωστόσο, που προσέφερε πληθωρικό και σοφιστικέ θέαμα και εποχής και σύγχρονο και φανταστικό.

Στο «Οπενχάιμερ», η Ρουθ Ντε Ζονγκ, που μπορεί να είναι για πρώτη φορά υποψήφια για Οσκαρ, αλλά κρατά το παράσημο της συνεργασίας με τον Ντέιβιντ Λιντς στο «Twin Peaks» του 2017, σχεδίασε μια ολόκληρη πόλη, διατηρώντας την ιστορική ακρίβεια αλλά και πασπαλίζοντάς τη με υπαρξιακή ατμόσφαιρα, υπό τις οδηγίες του τελειομανούς Κρίστοφερ Νόλαν, ανακατασκευάζοντας το Λος Αλαμος σε μια μεγάλη έκταση στο Μεξικό. Πέραν αυτού, σχεδίασε εσωτερικά από χλιδάτα μπαρ μέχρι δωμάτια ανάκρισης, αλλά και τον Λευκό Οίκο που φτιάχτηκε μέσα σε πέντε ημέρες, χρησιμοποιώντας κομμάτια του σκηνικού του «Veep». Δεν θα πάρει το Οσκαρ, αλλά άξια!

Στους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού», ο βετεράνος Τζακ Φισκ (σταθερός συνεργάτης του Πολ Τόμας Αντερσον, σκηνογράφος του «The Revenant», του «The Tree of Life» του Τέρενς Μάλικ, δύο ακόμα φορές υποψήφιος για Οσκαρ, για το «The Revenant» και το «There Will Be Blood»), έκανε, επιτέλους, μια... νομοτελειακή συνεργασία με τον Μάρτιν Σκορσέζε κι όχι μόνο δημιούργησε μια πόλη του φαρ γουεστ του 1920, δουλεύοντας, μάλιστα, με παραδοσιακούς τεχνίτες της φυλής των Οσατζ, αλλά έδωσε νόημα και περιεχόμενο και στα εσωτερικά των σπιτιών, αναδεικνύοντας τις ταξικές και πολιτισμικές διαφορές τους.

Στον «Ναπολέοντα», ο επίσης... ογκόλιθος Αρθουρ Μαξ (ήδη τρεις φορές υποψήφιος, για τα «Μονομάχος», «American Gangster» και «The Martian», όλα ταινίες του Ρίντλεϊ Σκοτ), δουλεύοντας στην αγαπημένη του περίοδο, με τη βοήθεια της Ελι Γκριφ (σκηνογράφου απαιτητικών παραγωγών σαν το «Ghost in the Shell»), έστησε το μαξιμαλιστικό σύμπαν της γαλλικής αυλής και της μετεπαναστατικής δημοκρατίας και υπατίας, αλλά παράλληλα εξωτερικά και εσωτερικά πλοίων, χαμόσπιτα, φλεγόμενα κτίρια και, κυρίως, έξι ιστορικές μάχες σε πλήρη ανάπτυξη και με απόλυτη ιστορική ακρίβεια.

Στο «Poor Things», η σκηνογραφική ομάδα των Σόνα Χιθ, Τζέιμς Πράις και Ζούζα Μίχαλεκ, έδωσε πνοή στο όραμα του Γιώργου Λάνθιμου, ακολουθώντας τις μεγαλειώδεις, «χειροποίητες» πρακτικές των Πάουελ και Πρέσμπεργκερ, ζωγραφίζοντας και χτίζοντας έναν ολόκληρο, υπερβατικό κόσμο μέσα στα στούντιο της Βουδαπέστης. Το ως επί το πλείστον ασπρόμαυρο Λονδίνο αλλά και την πανδαισία χρωμάτων του στο τελευταίο μέρος, το μαγευτικό κρουαζιερόπλοιο, το παρισινό πορνείο αλλά και την πορτοκαλί, χωμάτινη παρακμή της Αλεξάνδρειας. Μαγευτικό, απαιτητικό, καθοριστικό για τη φόρμα και το περιεχόμενο της ταινίας, μια συναρπαστική δουλειά.

Στην «Barbie» συνεργάστηκαν δυο σπουδαίες επαγγελματίες της σκηνογραφίας, η Σάρα Γκρίνγουντ και η Κέιτι Σπένσερ, και οι δύο ήδη έξι φορές υποψήφιες για Οσκαρ, για τα «Υπερηφάνεια και Προκατάληψη», «Εξιλέωση», «Sherlock Holmes», «Αννα Καρένινα», «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» και «Darkest Hour». Μαζί, έφτιαξαν έναν «αληθινό» κόσμο βασισμένο στα σετ της κούκλας Barbie, του σπιτιού της, της πισίνας, της... ντισκοτέκ, του ντους, τοποθετώντας τον στην παραλία του Παλμ Σπρινγκς και ανεβάζοντας τα φούξια και τα φλούο κίτρινα στο τέρμα. Δύσκολο, διαβασμένο, δημιουργικό και fun.

Θα κερδίσει το Οσκαρ: Το «Poor Things»,
Θα έπρεπε να κερδίσει: Το «Poor Things», ως η μόνη ταινία που δεν εικονοποιεί κάτι υπαρκτό
Το Flix θα έδινε το Οσκαρ: Στην «Barbie», γιατί μετά μπορεί να το καλούσε σπίτι της για τσάι-χωρίς-τσάι.

O δρόμος για τα Οσκαρ: Προγνωστικά, στατιστικά, ανατροπές, φαβορί και αουτσάιντερ στο ειδικό τμήμα του Flix για τα φετινά βραβεία Οσκαρ που ανανεώνεται συνεχώς

 Αναμφισβήτητα η τελευταία ταινία του Γ. Λάνθιμου “Poor Things" αποτελεί μία από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς. Η ταινία φαινομενικά μόνο πραγματεύεται ένα επίκαιρο θέμα δοσμένο μέσα από μία αριστοτεχνική κινηματογραφική κατασκευή: τη γυναικεία απελευθέρωση και τους όρους πραγματοποίησής της.
Το άρθρο έχει στόχο μία κριτική επισκόπηση όσων είδαμε ανοίγοντας, όμως, πολύ πλατύτερα ερωτήματα, όπως άλλωστε και η ταινία...

 

Γιώργος Λάνθιμος καημένα πράγματα ...

ΓιώργοςΛάνθιμος έντεκα υποψηφιότητες για το “Poor Things” και σ΄ανώτερα!!. Πριν πέντε χρόνια είχαμε τις δέκα για την “The Favourite”, όπου τελικά κέρδισε μία, για την ερμηνεία της η Ολίβια Κόλμαν, είχαν προηγηθεί “Κυνόδοντας”, “Ελάφι” “Αστακός” κλπ.

96 χρόνια Όσκαρ, με ότι έχει απομείνει πλέον από το θεσμό …το κόκκινο χαλί, οι γάμπες της τάδε και το βρακί της δείνα (που εν μέσω μπουνάτσας αποκαλύφθηκε μυστηριωδώς “κατά λάθος” _εν μέσω 100άδων φλας)

Λάνθιμος εναντίον “Οπενχάιμερ”;
Οψόμεθα!! Ποιος είναι φαβορί και ποιος αουτσάιντερ;

Ατομική ελευθερία με ολίγη “Metropolis”

Η αστική κριτική σε κάθε “Poor Things” εστιάζει –ειδικά όταν η καλλιτεχνική και τεχνική αρτιότητα είναι δοσμένη, σε μια κοινωνική ιστορία “κοστουμιών”: με την έννοια προέλευσης της λέξης από τα ιταλικά, που μόνο μεταφορικά είναι “ενδυμασία” _“κουστούμι”. Στην πραγματικότητα ο όρος έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης από κληρονομιά της παράδοσης, ενδεικτική της ηθικής προσωπικότητας του ατόμου (και επίσης της κοινότητας), των αρχών του, της συμπεριφοράς του, που κυριαρχεί στις πολιτικοκοινωνικές σχέσεις. Και ακόμη των χαρακτηριστικών ενός λαού ή μιας χώρας σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.

Κάποιοι κουφιοκεφαλάκηδες είδαν και ομοιότητες με την κορυφαία “Metropolis” του Φριτς Λανγκ, που παρουσιάζει μιαν απλουστευτική αν όχι τρομακτική δυστροπία μιας ολοκληρωτικής κοινωνίας του μέλλοντος, όπου ο παράδεισος των λίγων, των αστών, είναι η κόλαση των πολλών _της εργατικής τάξης δλδ, μπαίνοντας στο τρυπάκι των προφανών παραλληλισμών του Λάνθιμου. Είναι πασίγνωστο ότι η γερμανική επανάσταση του 1918 απέτυχε να επαναστατικοποιήσει τη Γερμανία, ότι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της εποχής αποδείχθηκε πανίσχυρο μόνο ως προς την αιματηρή καταστολή των επαναστατικών δυνάμεων και τη δολοφονία των ηγετών τους, Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ (δείτε σχετικά “η Κόκκινη Rosa Luxemburg”). Βέβαια, εξυπακούεται ότι αποδείχθηκε παντελώς ανίσχυρο να διαλύσει το στρατό, τους μεγαλοϊδιοκτήτες γης και την πλουτοκρατία, και είναι πασίγνωστο ότι αυτές οι παραδοσιακές συντηρητικές  δυνάμεις συνέχισαν να κυβερνούν στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και “παρέδωσαν” την εξουσία στους ναζί.
Η εικόνα της πόλης αυτής, με τη φουτουριστική αρχιτεκτονική της και τεχνολογία, είναι εμπνευσμένη από τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και συγκεκριμενοποιείται από τα ειδικά εφέ που σύστησαν τον κανόνα και καταπλήσσουν ακόμα και σήμερα. Η ταινία εντυπωσίασε το γερμανικό κοινό, οι Αμερικανοί βρήκαν απόλαυση στην τεχνική της αρτιότητα, οι Βρετανοί παρέμειναν αμέτοχοι και οι Γάλλοι αντίκριζαν μια ταινία που στα μάτια τους έμοιαζε μείγμα από Βάγκνερ και Κρουπ.

 Freiheit der Andersdenkenden | Freiheit ist immer die Freiheit der Andersdenkenden –
Η ελευθερία είναι πάντα ελευθερία εκείνων που σκέφτονται διαφορετικά (...)

Σήμερα η ιστορία ξαναγράφεται _και η 7^η τέχνη παίρνει μέρος σε αυτό και μόνο κάποιοι (πολύ) λίγοι “με τη σωστή πλευρά της ιστορίας”. Το θέμα του Λάνθιμου έχει να κάνει _μεταξύ άλλων με το ρόλο της γυναίκας σήμερα, στην ταξική καπιταλιστική κοινωνία, της ανισοτιμίας, επιλέγοντας δύο “χωρίς ταυτότητα” (μια _η Bella _ιταλικά σημαίνει “η ωραία” _απελευθερωμένη φεμινίστρια και η "αριστερή _σοσιαλίστρια" φίλη της) που γίνονται πόρνες _σύνηθες. Σε ένα παράλληλο σύμπαν που σχέσεις παραγωγής δεν διακρίνονται, απλά διαφαίνεται η κοινωνική αδικία- μέσα από την καταθλιπτική εικόνα του οίκου ανοχής που ζουν… που τσαλαπατάει το “κάνω αυτό που θέλω” σε έναν κόσμο που δε λέει να αλλάξει (δείτε ΚΟΜΕΠ, “Ατομική Ελευθερία": Μύθος ή πραγματικότητα)

                    Η υπόθεση του Poor Things

Πρωταγωνιστεί η μούσα του Γιώργου Λάνθιμου (κάποιοι λένε, πως είναι και ερωμένη του) Έμμα Στόουν, χαρακτηρισμένη ως “ακατάλληλη”, λόγω των πολλών γυμνών σκηνών που περιλαμβάνεi.
Η ιστορία αφορά την Bella Baxter (Έμμα Στόουν φυσικα), μία φουλ νυμφομανή που ζει στη βικτοριανή εποχή. Η Bella θέλοντας να ξεφύγει από τον βίαιο σύζυγό της, αυτοκτονεί. Ωστόσο επαναφέρεται στη ζωή από έναν εκκεντρικό επιστήμονα τον Goodwin Baxter (Γουίλιαμ Νταφόε).
Για την επαναφέρει στη ζωή, ο Goodwin μεταμόσχευσε στο κρανίο της τον εγκέφαλο ενός αγέννητου, αλλά ζωντανού εμβρύου που κυοφορούσε. Η υπόθεση, λοιπόν, αφορά την ζωή ενός νηπίου, το οποίο βρίσκεται ξαφνικά στο σώμα μίας ενήλικης γυναίκας. Το νήπιο-Bella μεγαλώνει άγαρμπα δίπλα στον Goodwin, ώσπου, κάποια στιγμή τον εγκαταλείπει και βρίσκεται στο Παρίσι, ως μία ανεξάρτητη σεξεργάτρια.
Εκεί ξεκινάει μια άλλη ιστορία, στην οποία το χιούμορ, η θλίψη αλλά και τα σεξουαλικά μαθήματα κυριαρχούν. 

Γιώργος Λάνθιμος – Έμμα Στόουν

Το Poor Things αποτελεί την τέταρτη ταινία στην οποία ο Γιώργος Λάνθιμος συνεργάζεται με την Έμμα, μάλιστα, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Cineuropa, αποκάλυψε ότι έχει σκηνοθετήσει μία ακόμα νέα ταινία, η οποία σηματοδοτεί την επιστροφή του στην Ελλάδα. Σε αυτό το έργο, στο οποίο δεν έχει γίνει ακόμα ούτε η αποκάλυψη του τίτλου, πρωταγωνιστεί… και πάλι η Έμμα Στόουν.

Βασίζεται τελικά το Poor Things σε βιβλίο; ΝΑΙ, στο ομώνυμο μυθιστόρημα, το οποίο έγραψε ο Alasdair Gray το 1992 και κέρδισε το βραβείο Whitbread και το Guardian Fiction Prize. Μάλιστα, είναι ενδεικτικό πως για να λάβει ο Γιώργος Λάνθιμος τα πνευματικά δικαιώματα, έχει αποκαλύψει ότι πήγε ο ίδιος στο σπίτι του Alasdair Gray στην Γλασκόβη και τα ζήτησε. Για τον συγγραφέα, ο Έλληνας σκηνοθέτης έχει επισημάνει ότι “ήταν ένας αξιαγάπητος άνδρας. Δυστυχώς, πέθανε λίγα μόλις χρόνια πριν δημιουργήσει την ταινία (το 2019), αλλά ήταν πολύ ξεχωριστός και γεμάτος ενέργεια”.

Τοποθετημένο στη Γλασκόβη και στα περίχωρά της, στην Αλεξάνδρεια και στο Παρίσι της δεκαετίας του 1880, το βιβλίο περιγράφει τις ερωτικές ζωές δύο γιατρών και μιας γυναίκας που ένας από τους δύο έχει δημιουργήσει. Περιέχει μερικούς ανίερους γάμους, αλλά σχεδόν καμία διαστροφή.

Φτωχά πράγματα ή καημένα πράγματα θα μεταφράζαμε στα ελληνικά τον τίτλο. Οι λέξεις παίζουν μεγάλο ρόλο και κάνουν τις δικές τους αναγωγές. Πολύ περισσότερο που έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία της βικτωριανής (ίσως) εποχής που μοιάζει πάρα πολύ με τη δική μας.

Η ιστορία διαδραματίζεται στην Αγγλία, στη Λισαβόνα, στην Αλεξάνδρεια και στο Παρίσι στη δεκαετία του 1880 και περιγράφει τις διασταυρούμενες ερωτικές ζωές δύο γιατρών, μιας γυναίκας και ενός δικηγόρου, γόη και κατοπινού εραστή της κοπέλας (Μαρκ Ράφαλο). Ο γηραιότερος (Γουίλιαμ Νταφόε), παραμορφωμένος από τον χειρούργο πατέρα του και εμπειρότερος από τους δύο πειραματιζόμενους γιατρούς, ως νέος Φρανκενστάιν, έχει αναδημιουργήσει το νεκρό σώμα της, ζωντανεύοντάς το και καθιστώντας το όμορφο και ποθητό.

Επανερχόμενοι στα επίθετα “φτωχά” και “καημένα”. Όντως η γυναίκα είναι φτωχή, με την έννοια ότι η τύχη της κρίνεται από τον προστάτη της που κάθε φορά την αναλαμβάνει. Ο κάθε ένας από αυτούς θα παίξει το ρόλο του πατέρα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτός που παρουσιάζεται σαν πατέρας της δεν είναι παρά ο ανακατασκευαστής της ύπαρξής της. Ένας μικρός θεός. Άλλωστε το όνομά του, Γκόντγουιν, παραπέμπει στο θεό, μερικές φορές προφέρεται ακριβώς όπως ο θεός.

Tο “πράγματα”, η άλλη λέξη του τίτλου, μας μιλά για την εξουσία που δεν αφήνει περιθώρια ελευθερίας στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι ιδιοκτησία ενός άλλου ανθρώπου. Αυτός κανονίζει τη ζωή του, τις επιθυμίες και τα συναισθήματά του. Ανήκει σε αυτόν όπως ανήκουμε σε έναν αυστηρό εξουσιαστή θεό που -και αυτός- παίζει το ρόλο του πατέρα. Η αρχετυπική περσόνα του Πατέρα βρίσκεται πίσω από τη βία, σε κάθε έκφανσή της _και ταξική, σε κάθε στιγμή, σε κάθε άτομο που θέλει να την εξασκήσει. Όταν αυτός πεθάνει, οι μαθητευόμενοί του θα ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Και η ζωή συνεχίζεται..! Χωρίς σημαίες και ταμπούρλα!!

Αυτή η μακρινή εποχή είναι ακριβώς ίδια με τη δική μας. Η καταπίεση ανθρώπου προς άνθρωπο είναι ίδια και χειρότερη. Η βία έχει την ίδια ισχύ, αλλάζοντας μόνο μορφή. Ο Λάνθιμος μας βάζει σε αυτή την έννοια του εγκλεισμού που, σε αυτή την ταινία, αυτός δεν περιορίζεται σε ένα σπίτι αλλά επεκτείνεται σε όλη την κοινωνία. Πολύ περισσότερο, ο εγκλεισμός είναι μια κατάσταση που την έχουν συνηθίσει τα θύματά του και τη διαιωνίζουν.

 

Το "άλλο" σινεμά;

ΟΧΙ βέβαια...

Poor Things:
Η μεγάλη υπόθεση τού να είσαι γυναίκα
Η κριτική του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου

Δημιούργημα ενός τερατώδους επιστήμονα, η Μπέλα Μπάξτερ της Έμα Στόουν είναι μια ζωηρή κοπέλα με μυαλό μωρού, και πιο συγκεκριμένα του δικού της αγέννητου εμβρύου που μπουσουλάει κοσμοπολίτικα και μαθαίνει εμπειρικά τη ζωή, εκστομίζοντας περίπου ό,τι της έρχεται στον αρχικά ταραγμένο και στη συναρπαστική πορεία ολοένα και σοφότερο νου της. Μέσα από το υπερρεαλιστικό ταξίδι μιας Μπάρμπι με όρεξη για σεξ και αλλεργία στον κομφορμισμό (μια Ωραία της Ημέρας με αναλυτικές διαθέσεις), ο Γιώργος Λάνθιμος σχολιάζει αριστουργηματικά την ηθική διγλωσσία και αναπτύσσει με χιούμορ και ενσυναίσθηση τη μεγάλη υπόθεση του να είσαι γυναίκα. Η Μπέλα είναι η δική του Τριστάνα, ο δημιουργός της, ως άλλος Ντον Λόπε/Φρανκενστάιν, ο Γουίλεμ Νταφόου (ο Γκόντγουιν ή σκέτο God) και, όπως με την ηρωίδα του Μπουνιουέλ, βρίσκει τη δική της φωνή στην περιπέτεια μιας ενηλικίωσης τόσο ανορθόδοξης όσο και ο αξέχαστος χορός της με τον καταπληκτικό, τόσο «απελπισμένα» εγωκεντρικό και αστείο, ιδανικό και ανάξιο εραστή Μαρκ Ράφαλο ως Ντάνκαν.

Όπως η Μπάρμπι γεννήθηκε από μια γυναίκα, διαμορφώθηκε από την πατριαρχία, προσγειώθηκε σε ένα σύμπαν ως πειραματικό παιχνίδι και βασικά δέκτης των επιθυμιών των άλλων και, στην ταινία της Γκρέτα Γκέργουιγκ, σε πείσμα της οριοθετημένης της αποστολής, δραπετεύει στον έξω κόσμο, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πως τα πράγματα δεν είναι ρόδινα και προστατευμένα, και τελικά να επιστρέψει στη βάση της και να αποτιμήσει τα συναισθήματα και τις γνώσεις της, έτσι και η Μπέλα απαντά στο ερώτημα πώς είναι να ξεκινά μια γυναίκα από το μηδέν.

Ηλεκτρισμένη από ενέργεια, νόστιμα αγενής και ριψοκίνδυνα φιλομαθής, η Μπέλα παραδίδει σεμινάριο σφοδρού ιδεαλισμού σε μια εποχή ήδη δηλητηριασμένη από τον κυνισμό.

Με μια μεγάλη διαφορά: η μυθιστορηματική ηρωίδα του Άλιστερ Γκρέι, που μετέφεραν στη μεγάλη οθόνη ο Γιώργος Λάνθιμος με τον σεναριογράφο Τόνι Μακναμάρα, στη δεύτερη συνεργασία τους μετά την Ευνοούμενη, έχει γεννητικά όργανα, υγιέστατα και ανήσυχα, και τα εξερευνά (δηλαδή τα δουλεύει ασταμάτητα, όπως λέει και η ίδια) με το πρώτο σκίρτημα της ετεροχρονισμένης εφηβείας της, ενώ η Μπάρμπι the movie σταμάτησε ακριβώς εκεί, με την επίσκεψη της πρώην κούκλας στον γυναικολόγο. Κυρίως αναπτύσσει αισθήματα κατά ριπάς, όπως διαπιστώνει στωικά στο κρεβάτι του πόνου ο ευεργέτης που ένωσε τα σπασμένα κομμάτια της.

Ο πατέρας και θεός της Μπέλα, ο χειρουργός Γκόντγουιν Μπάξτερ, τη βρήκε ξεψυχισμένη κάτω από μια γέφυρα και την ανέστησε με αντισυμβατικές μεθόδους, μεταμοσχεύοντας τον εγκέφαλο του αγέννητου, αλλά ζωντανού εμβρύου που κυοφορούσε στο κρανίο της. Οπότε, ένα νήπιο με το σώμα μιας γυναίκας συμπεριφέρεται με τρόπο σοκαριστικά αντίθετο στους καλούς τρόπους της βικτοριανής κοινωνίας του Λονδίνου και, βέβαια, οποιαδήποτε αποδεκτή ανατροφή.

Ο δημιουργός της είναι κι εκείνος ένα αλά Φρανκενστάιν τέρας του δικού του πατέρα, επιστήμονας, αλλά απόκληρος, βασανισμένος και περιθωριακός, φυσικός αγωγός του μακάβριου πειραματισμού και θιασώτης μιας ελεγχόμενης ιδιωτικότητας. Την παρακολουθεί να μεγαλώνει άγαρμπα, να μαθαίνει γρήγορα και ακατάστατα, και μελαγχολικά προαισθάνεται πως θα τον εγκαταλείψει σύντομα. (Δεν είναι όλες έτσι, η Φελίσιτι/Μάργκαρετ Κουόλι που την ακολουθεί αργεί να αυτονομηθεί).

Φαβορί για το χέρι της είναι ένας εκλεκτός φοιτητής του, καλοπροαίρετος και άκακος, αλλά outsider Καζανόβας, ο γεμάτος αυτοπεποίθηση Ντάνκαν (Μαρκ Ράφαλο), ο οποίος την παρασύρει σε μια ευρωπαϊκή οδύσσεια συβαριτικής καλοπέρασης και άφθονου σεξ. Όχι πως η Μπέλα δεν το(ν) θέλει. Αποχωρεί πρόωρα από το πατρικό της με τον ίδιο θόρυβο που προκαλεί το ενδιαφέρον στους ανύποπτους ξένους ή σε πιο «περπατημένους» συνεπιβάτες της (Χάνα Σιγκούλα, απολαυστική, και Τζέροντ Καρμάικλ) σε μια χαοτική κρουαζιέρα με ενδιάμεσο την αφύπνιση της συμπόνιας και της ταξικής συνείδησης στην παλιά Αλεξάνδρεια της ανέχειας που καταλήγει στο Παρίσι και σε ένα ξενοδοχείο-μπουρδέλο που διευθύνει η Σουάινι – την υποδύεται η πασιονάρια της shapeshifting σωματικής υποκριτικής Αικατερίνη Χατζηπατέρα (Κάθριν Χάντερ).

Ο Λάνθιμος διύλισε την επιστημονικής φαντασίας ενηλικίωση μιας ξεχωριστής γυναίκας σε μπουνιουελική αισθηματική περιπέτεια εποχής, με σαφή και σοφιστικέ σχολιασμό στο metoo και την αίσθηση πως η μάχη των φύλων μπορεί να απεικονιστεί και να συζητηθεί πιο ελεύθερα, πιο σωματικά, πιο αστεία, και σίγουρα πιο δημιουργικά.

Ως σεξεργάτρια, εμπειρότερη και οικονομικά αυτάρκης, έχοντας πλέον πετάξει στα σκουπίδια εξάρτηση και τοξικότητα, αναλαμβάνει την ευθύνη του σώματος και τη συνείδηση της επιθυμίας με ταχύρρυθμα σεξουαλικά μαθήματα, που εναλλάσσουν το χιούμορ με τη θλίψη. Απενοχοποιεί το λαχανιασμένο χοροπήδημα και το γλεντάει, την ίδια ώρα που ο γελοία συντετριμμένος και απένταρος Ντάνκαν την αποκαλεί συνεχώς «βρομόμουνο», μη έχοντας μια πιο ψαγμένη προσβολή να εκστομίσει – εκείνη παραμένει ασυγκίνητη.

Η προοπτική συνεργασίας του Λάνθιμου με τη Στόουν στο συγκεκριμένο φιλμ κυοφορείται την τελευταία δεκαετία, και αυτό φαίνεται στην κινησιολογία της Μπέλα, αλλά κυρίως στην επεξεργασία των γνωσιακών φάσεων καθώς και στη λεπτότητα της υποδοχής και της ανταπόδοσης των αισθημάτων. Άλλοτε παραμορφωτικός καθρέφτης και συχνά ωρολογιακή βόμβα απρόσμενων αντιδράσεων, η άτσαλη ανθρώπινη κουρελού μεταμορφώνεται αβίαστα σε ένα πλάσμα μοντέρνο και αιχμηρό, μια αλλόκοτη Αλίκη στη χώρα των απανωτών εκπλήξεων για την ίδια και τους συνήθως άφωνους θεατές της. Στην αρχή προκαλεί, μετά παρατηρεί, και στο τέλος παρεμβαίνει.

Από το γοτθικό humoresque της έπαυλης-νεκροτομείου μέχρι την τεχνικολόρ φαντασία της παλιάς Ευρώπης, το οπτικό στυλ που τη συνοδεύει είναι πολυποίκιλο, ένας οργιώδης κήπος από ασπρόμαυρα και έγχρωμα κεφάλαια, ευρυγώνιους, fish eye και ακριβή κοντινά που ο Λάνθιμος δήλωσε πως προκύπτουν, εκτός από τη συνεχή αναζήτησή του για ένα εστέτ σινεμά, από τη λοξή και ανισόπεδη ματιά της. Η κάμερα του διευθυντή φωτογραφίας και συνεργάτη του στην Ευνοούμενη Ρόμπι Ράιαν ζουμάρει ανελέητα μέσα κι έξω, πλήρως εναρμονισμένη με την απρόοπτη περπατησιά της Μπέλα, όπως την αφήνει να ανασάνει και το πλήρως αφομοιωμένο μοντάζ του Γιώργου Μαυροψαρίδη, του πιο σταθερού συνοδοιπόρου του σκηνοθέτη.

Η Χόλι Γουόντινγκτον έχει κάνει τρομερή δουλειά στα κοστούμια, μια συρραφή αυτού που επιτάσσει η εποχή και όσων θυμόταν να φορέσει το πανκ μυαλό της αιωνίως αυθόρμητης Μπέλα. Η καλλιτεχνική διεύθυνση θριαμβεύει με σκηνικά εξ ολοκλήρου κατασκευασμένα σε στούντιο και ψηφιακές προσθήκες ώστε να χωρέσουν τις γενναιόδωρες γωνίες λήψης, αλλά το show ανήκει στην Έμα Στόουν, σε μια ερμηνεία συγκινητική, καθηλωτική και διασκεδαστική, τόσο ανακουφιστικά απαλλαγμένη από τη σοβαροφάνεια που θα μπορούσε να υποβάλει το θέμα.

Τα Poor Things δεν είναι ακριβώς τα Χαμένα Κορμιά της μετάφρασης της ελληνικής έκδοσης του μυθιστορήματος του 1993, εκτός κι αν υπονοούν τις μετέωρες ψυχές που τα κατοικούν, πέρα από την κλασική αγγλική έκφραση συγκατάβασης και υποτίμησης σε σχέση με τους «φτωχούληδες του Θεού» που κακόπεσαν και σέρνονται στο περιθώριο. Ηλεκτρισμένη από ενέργεια, νόστιμα αγενής και ριψοκίνδυνα φιλομαθής, η Μπέλα παραδίδει σεμινάριο σφοδρού ιδεαλισμού σε μια εποχή ήδη δηλητηριασμένη από τον κυνισμό. Οι αντιδράσεις της απέναντι στην αδικία και στην υποκρισία διορθώνουν την προκατάληψη για τα φύλα αφοπλιστικά, συγκρουσιακά, πολιτικά.

Είναι ένα άγγελος εξολοθρευτής, βεβαρυμένη από την παλιότερη ταυτότητα της γυναίκας που άφησε πίσω της αυτοκτονώντας (θα συνδεθεί με αυτήν στο φινάλε), αλλά εφοδιασμένη με το αποτελεσματικό υπερόπλο της ειλικρίνειας. Όπως η Στόουν βρήκε ανθρώπινο παλμό σε μια φεμινιστική συρραφή, έτσι κι ο Λάνθιμος κατανόησε τον κεντρικό άξονα της ταινίας και διύλισε την επιστημονικής φαντασίας ενηλικίωση μιας ξεχωριστής γυναίκας σε μπουνιουελική αισθηματική περιπέτεια εποχής, με σαφή και σοφιστικέ σχολιασμό στο me too και την αίσθηση πως η μάχη των φύλων μπορεί να απεικονιστεί και να συζητηθεί πιο ελεύθερα, πιο σωματικά, πιο αστεία, και σίγουρα πιο δημιουργικά. Το αν αυτή είναι η καλύτερη ταινία του σε μια αξιοζήλευτου επιπέδου συνολική φιλμογραφία είναι σχετικό. Σίγουρα ωστόσο είναι η πιο «μετριζέ», η τομή όπου όλα τα επιμέρους στοιχεία συμφύρονται ιδανικά στο όραμα και την υλοποίησή του

Έχει περάσει πλέον σε άλλο πλατό, φέρνει στα μέτρα του πολλά επίπεδα θεμάτων και τα απογειώνει, ενορχηστρώνει αρμονικά καστ και τεχνικούς συντελεστές, δυναμιτίζει προσδοκίες. Το αν αυτή είναι η καλύτερη ταινία του σε μια αξιοζήλευτου επιπέδου συνολική φιλμογραφία είναι σχετικό. Σίγουρα ωστόσο είναι η πιο «μετριζέ», η τομή όπου όλα τα επιμέρους στοιχεία συμφύρονται ιδανικά στο όραμα και την υλοποίησή του – η πρώτη, δε, με πρωτότυπη μουσική του Τζέρσκιν Φέντριξ που τονίζει την παραδοξότητα εξίσου με τις στιγμές της «επιφοίτησης».

Η μέχρι στιγμής ανταπόκριση στο Poor Things είναι υπερθετική. Στο Φεστιβάλ Βενετίας απέσπασε δίκαια τον Χρυσό Λέοντα, το σπουδαιότερο βραβείο μέχρι σήμερα στην καριέρα του Έλληνα σκηνοθέτη. Οι κριτικοί το έχουν εκθειάσει: στο National Board of Review και στο American Film Institute συγκαταλέχθηκε στις 10 καλύτερες της χρονιάς και η Έμα Στόουν τιμήθηκε από τις Ενώσεις του Λος Άντζελες, του Παλμ Σπρινγκς και του Σικάγο. Στις Χρυσές Σφαίρες η ταινία έχει ήδη 7 υποψηφιότητες και στα Critics’ Choice Awards 13, ακολουθώντας τις 18 της Barbie. Όσο για τα Όσκαρ, είναι σχεδόν σίγουρο το πλασάρισμά του σε τουλάχιστον 10 κατηγορίες, βεβαίως και στις κύριες, και αναμένει τη δυναμική και τον συσχετισμό του με τους θεωρητικούς του αντιπάλους, τον Οπενχάιμερ, τους Δολοφόνων του Ανθισμένου Φεγγαριού και την Barbie στην αντίστροφη μέτρηση του επόμενου τριμήνου.

Poor Things: το Χόλιγουντ σοκαρίστηκε με τις ερωτικές σκηνές της ταινίας _ Κάποιοι βρίσκουν την ταινία πολύ φεμινιστική και ιδανική να μιλήσει για τη γυναικεία σεξουαλικότητα χωρίς λογοκρισία, κάποιοι φαίνεται να πιστεύουν το εντελώς αντίθετο...

Ο Γιώργος Λάνθιμος (γεννημένος στην Αθήνα, επί χούντας _το 1973) είναι σκηνοθέτης (κινηματογράφου και δευτερευόντως θεάτρου βίντεο_κλιπάς _Promos, videodancer, μέλος της ομάδας που σχεδίασε έναρξη \ λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα_2004, διαφημιστής της Aegean Airlines κά _το προσωπικό του site εδώ.

Ξεκίνησε ως μπασκετμπολίστας του Παγκρατίου και σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων τις οποίες εγκατέλειψε για τον κινηματογράφο Παρακολούθησε κινηματογραφική και τηλεοπτική σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου και από το 1995 έγινε διεθνής _αναλυτικά

·        2009: η ταινία του Κυνόδοντας κέρδισε το βραβείο Ένα Κάποιο Βλέμμα (Prix Un Certain Regard) στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών του 2009, και του 2011
§  ανακοινώθηκε πως ο Κυνόδοντας είναι υποψήφιος για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας 2010.

·        2011: τιμήθηκε με το Βραβείο Osella καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ της Βενετίας για την ταινία Άλπεις.

·        2015: Βραβείο Κριτών του Φεστιβάλ Καννών για την ταινία ο Αστακός

·        2018: με τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, για την ταινία Η Ευνοούμενη.

§  Η συγκεκριμένη ταινία, προτάθηκε επίσης από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου για 10 Όσκαρ ανάμεσα στα οποία αυτό της καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας για τον Έλληνα σκηνοθέτη, καλύτερου σεναρίου και καλύτερου πρώτου και δεύτερου γυναικείου ρόλου. Κέρδισε το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της Ολίβια Κόλμαν.

·        2023: κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας, για την ταινία Poor Things με πρωταγωνίστρια την Έμα Στόουν.

·        2024: το Poor Things, απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα για τη καλύτερη κωμωδία ή μιούζικαλ της χρονιάς.

Όσκαρ

2010    Κυνόδοντας_Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία (Ελλάδα) _Υποψηφιότητα

2017    Ο Αστακός _Καλύτερο Πρωτότυπο Σενάριο _Υποψηφιότητα

2019    Η Ευνοούμενη _Καλύτερη Ταινία _Υποψηφιότητα +

Καλύτερη Σκηνοθεσία _Υποψηφιότητα

Φιλμογραφία

Κινηματογραφικές ταινίες

    1995 Ο βιασμός της Χλόης (μικρού μήκους)

    2001 Ο καλύτερός μου φίλος (σκηνοθεσία μαζί με τον Λάκη Λαζόπουλο)

    2001 Uranisco Disco (μικρού μήκους)

    2005 Κινέττα

    2009 Κυνόδοντας

    2011 Άλπεις

    2015 Ο αστακός

    2017 Ο θάνατος του ιερού ελαφιού

    2018 Η ευνοούμενη

    2019 Nimic (μικρού μήκους)

    2022 Βληχή (μικρού μήκους)

    2023 Poor Things

Θεατρικές παραστάσεις

    2002 D.D.D του Δημήτρη Δημητριάδη, Θέατρο του Νότου (Αμόρε-Δοκιμές)

    2004 Blaubart της Dea Loher, Θέατρο Πόρτα

    2008 Natura morta in un fosso του Fausto Paravidino, Θέατρο του Νότου (Αμόρε)

    2010 Πλατόνοφ του Αντόν Τσέχωφ, Εθνικό Θέατρο (Νέα Σκηνή "Νίκος Κούρκουλος")

Βίντεο κλιπ

ℹ️ Έχει σκηνοθετήσει τα βίντεο κλιπ για τα εξής τραγούδια:

    Στην Πίσω Τσέπη Του Blue Jean - Κατερίνα Κυρμιζή (1996)

    Η Παραμυθένια - Κατερίνα Κυρμιζή (1997)

    Ένας φαντάρος σ' ένα τρένο - Χάρις Αλεξίου (1998)

    Ασημένιος Κύκλος - Νίκος Γρηγοριάδης (1997)

    Στα Ξαφνικά - Xaxakes (1997)

    Το Τραγούδι Στον Αέρα - Καλλιόπη Βέττα (1997)

    Δέκα Εντολές - Δέσποινα Βανδή (1997)

    Μάταια - Μαντώ (1997)

    Θέλεις Ή Δεν θέλεις - Σάκης Ρουβάς (1998)[25]

    Υπήρχες Πάντα - Σάκης Ρουβάς (1998)

    Δεν Έχει Σίδερα Η Καρδιά Σου - Σάκης Ρουβάς (1998)[26]

    Η Καρδιά Μου - Σάκης Ρουβάς (1998)

    Woman In White - Αλέξια (1999)

    Άντεξα - Σάκης Ρουβάς (2000)[27]

    Baby Asteroid - Leon of Athens (2014)

    Identikit - Radiohead (2016) (Video Vignette)

Promos

ℹ️ Για τρεις παραστάσεις του Δημήτρη Παπαϊωάννου:

    Δράκουλας (1997)

    "Τραγούδι 99" - Ανθρώπινη Δίψα (1999)

    For Ever (2001)

Διαφημίσεις

ℹ️ για την Aegean Airlines:

    Έλληνες Στο Λονδίνο (2006)

    Κρέας Ή Ψάρι (2006)

    Παρίσι (2008)

    Κάθε Επιβάτης Και Μία Ιστορία (2009)

    Οι Ενοχλητικοί Διπλανοί (2011)

(αυτοπαρουσίαση _μετάφραση δική μας από τα αγγλικά)
Ο Γιώργος Λάνθιμος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Σεπτεμβρίου 1973.

Έχει σκηνοθετήσει μια σειρά από χορευτικά βίντεο σε συνεργασία με Έλληνες χορογράφους, εκτός από τηλεοπτικές διαφημίσεις, μουσικά βίντεο, ταινίες μικρού μήκους, θεατρικές παραστάσεις και έχει φωτογραφίσει editorial και καμπάνιες επωνυμιών μόδας.

·        Το Kinetta, η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, έπαιξε στα φεστιβάλ κινηματογράφου του Τορόντο και του Βερολίνου με την αναγνώριση των κριτικών.

·        Το δεύτερο μεγάλου μήκους Dogtooth, κέρδισε το Βραβείο Un Certain Regard στο φεστιβάλ των Καννών το 2009, ακολουθούμενο από πολυάριθμα βραβεία σε φεστιβάλ παγκοσμίως. Ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2011.

·        Οι Άλπεις Alps κέρδισαν το Osella Καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ Βενετίας το 2011 και Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Σίδνεϊ το 2012.

·        Η πρώτη του αγγλόφωνη ταινία μεγάλου μήκους Ο Αστακός The Lobster παρουσιάστηκε Διαγωνιστικά στο 68^ο Φεστιβάλ Καννών και κέρδισε το βραβείο της κριτικής επιτροπής. Κέρδισε επίσης το καλύτερο σενάριο και την καλύτερη ενδυματολογία στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου 2015. Το 2017 προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου. Ο Κόλιν Φάρελ ήταν υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα και Βραβείο Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου για την ερμηνεία του στην ταινία.

·        Το “η δολοφονία ενός Ιερού Ελαφιού” The Killing of a Sacred Deer, η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία μου, έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό στο 70^ο Φεστιβάλ Καννών και κέρδισε το βραβείο καλύτερου σεναρίου. Ήταν υποψήφια για Καλύτερη Σκηνοθεσία, Καλύτερο Σενάριο και Καλύτερο Ηθοποιό (Κόλιν Φάρελ) στα Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

·        Το Favourite, με τις Olivia Colman, Emma Stone και Rachel Weisz, έκανε πρεμιέρα το 2018 στο 75ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, όπου κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής - Silver Lion και η Olivia Colman κέρδισε το Copa Volpi - Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας. Η Olivia Colman κέρδισε επίσης τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού σε Μιούζικαλ ή Κωμωδία. Η ταινία έλαβε ρεκόρ δέκα βραβείων BIFA και ήταν υποψήφια για δώδεκα BAFTA, κερδίζοντας επτά από αυτά. Ήταν επίσης υποψήφια για δέκα Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, δύο υποψηφιότητες Β' Γυναικείου Ρόλου και Α' Γυναικείου Ρόλου, που κέρδισε η Olivia Colman.

·        BLEAT, μια μικρού μήκους βουβή ταινία - με την Emma Stone και τον Damien Bonnard - που θα προβληθεί μόνο με μουσική ζωντανή ορχήστρα, έκανε πρεμιέρα τον Μάιο του 2022 στην Εθνική Λυρική Σκηνή και προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης 2023.

·        POOR THINGS Η τελευταία μου ταινία, που κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας 2023, τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας (μιούζικαλ ή κωμωδία) και Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας για την Έμα Στόουν μεταξύ πολλών άλλων βραβείων.

·        Αυτή τη στιγμή σε post production η 8^η ταινία μου Είδη Καλοσύνης _Kinds of Kindness.