Με νικοτίνη δυνατή και τον Μπομπ Ντίλαν

Ο Bob Dylan (Robert Allen Zimmerman) γεννήθηκε σαν σήμερα στην Ντουλούθ της Μινεσότα το 1941 

Πάνω σε τοίχους πονηρές οι διαφημίσεις,
στην τηλεόραση και στα ραδιόφωνα,
κι εσύ γυρεύεις στα κανάλια να με κλείσεις
για να μιλάω πάντα χαμηλόφωνα.

Με νικοτίνη δυνατή και τον Μπομπ Ντίλαν
και τους ρεμπέτες στα παλιά γραμμόφωνα
τα όνειρά μου στην πρωτεύουσα με στείλαν
για να μιλάω πάντα χαμηλόφωνα.

Αναψυκτήρια φτηνά και καφενεία
και πεθαμένες Κυριακές μ’ αρρώστησαν.
Όλη η ζωή μου φεύγει δίχως σημασία,
πολλή σιωπή τα όνειρα μου κόστισαν.
Στίχοι Πάνος Φαλάρας, Μουσική Αντώνης Βαρδής 1^η εκτέλεση Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Δημοσιογράφοι και ιστορικοί συχνά αναφέρουν τα τραγούδια του Ντίλαν ως χαρακτηριστικά μιας εποχής και τον ίδιο τον Ντίλαν ως τον απόλυτο ερμηνευτή τραγουδιών διαμαρτυρίας, μια εικόνα που αντέχει στον χρόνο. Ο Ντίλαν εμφανίστηκε στη μουσική σκηνή το 1961 παίζοντας σε μαγαζιά του Γκρίνουιτς Βίλατζ μετά την αναβίωση της φολκ μουσικής και τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ. Μέσα σε διάστημα λιγότερο των τριών ετών, ο Ντίλαν έγραψε δυο ντουζίνες τραγούδια πολιτικού περιεχομένου με δημιουργικούς στίχους που ήταν απόρροια των έντονων αλλαγών που έφερνε η μεταπολεμική γενιά, καθώς και της αναγκαιότητας για την ανάδειξη των αντιπολεμικών κινημάτων και των κινημάτων για τα πολιτικά δικαιώματα. Ο Ντίλαν έδειξε επίσης ότι τραγούδια με αριστερά πολιτικά μηνύματα μπορούσαν να γνωρίσουν εμπορική επιτυχία ακόμα και σε μια εποχή που ο Μακαρθισμός πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Άθελά του, ο Ντίλαν άνοιξε τον δρόμο σε άλλους φολκ μουσικούς της εποχής και μερικοί από αυτούς αφοσιώθηκαν κυριολεκτικά στα δύο μεγάλα κινήματα που προκαλούσαν το αμερικανικό κατεστημένο, ενώ ο ίδιος ο Ντίλαν τους βοήθησε να προσελκύσουν ένα μεγαλύτερο κοινό.

Το 1964 όμως ο Ντίλαν δήλωσε σε φίλους και σε δημοσιογράφους ότι δεν ενδιαφέρονταν πλέον για την πολιτική. Όταν το περιοδικό Broadside ρώτησε τον Phil Ochs, έναν άλλο τραγουδιστή διαμαρτυρίας, αν πίστευε ότι ο Ντίλαν θα ήθελε να δει τα πολιτικά τραγούδια του να «θάβονται», ο Ochs απάντησε εύστοχα: «Δεν νομίζω ότι θα καταφέρει να τα θάψει. Είναι τόσο καλά που δεν του ανήκουν πια».

Το πραγματικό όνομα του Ντίλαν ήταν Ρόμπερτ Άλεν Ζίμερμαν και μεγάλωσε σε μια μεσοαστική εβραϊκή οικογένεια, στο Χίμπινγκ, μια πόλη ανθρακωρύχων στη Βόρεια Μινεσότα. Σαν έφηβος θαύμαζε τους Elvis Presley, Johnny Ray, Hank Williams και Little Richard και ήταν αυτοδίδακτος στην κιθάρα. Το 1959 μετακόμισε στη Μινεάπολη και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο της Μινεσότα αλλά το εγκατέλειψε γρήγορα, μένοντας ωστόσο στην περιοχή προκειμένου να μάθει την εκκολαπτόμενη φολκ και μποέμ σκηνή, παίζοντας παίζει σε τοπικά καφέ για να βελτιώσει τις ικανότητές του στην κιθάρα. Ένας φίλος δώρισε στον Ντίλαν τη συλλογή του με δίσκους του Woody Γκάθρι, καθώς και αντίτυπα του περιοδικού Sing Out, τα οποία περιείχαν παρτιτούρες και στίχους πολλών φολκ τραγουδιών. Διάβασε την αυτοβιογραφία του Γκάθρι, Bound for Glory, και έμαθε να παίζει πολλά από τα τραγούδια του.

Εκείνη την εποχή ο νεαρός Ζίμερμαν άλλαξε το όνομα του (επηρεασμένος από τον Ουαλό ποιητή Ντίλαν Τόμας) και υιοθέτησε κάποια από τα προσωπικά χαρακτηριστικά του Γκάθρι. Τραύλιζε όταν μιλούσε και όταν τραγουδούσε, μιλούσε ένρινα, φορούσε εργατικά ρούχα (συμπεριλαμβανομένης και μιας κοτλέ τραγιάσκας) και υιοθέτησε τους τρόπους συμπεριφοράς του Γκάθρι. Στην αρχή έμοιαζε περισσότερο με τον μποέμ και μοναχικό Γκάθρι παρά με ριζοσπάστη και ακτιβιστή.
Τον Ιανουάριο του 1961, ο 19χρονος Ντίλαν έφτασε στην Νέα Υόρκη και ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ήταν να επισκεφτεί τον Γκάθρι στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύονταν υποφέροντας από την ασθένεια του Χάντινγκτον.

Εκείνη την περίοδο το Γκρίνουιτς Βίλατζ ήταν το κέντρο αναβίωσης της φολκ μουσικής στη Νέα Υόρκη, ένα μέρος με έντονη πολιτική συνείδηση και (μαζί με το Σαν Φρανσίσκο) το κέντρο των μπίτνικ, της τζαζ, της ποίησης και των ναρκωτικών. Η περιοχή ήταν γεμάτη με καφέ, μερικά εκ των οποίων είχαν είσοδο, ενώ άλλα έδιναν την ευκαιρία στους καλλιτέχνες να κερδίζουν κάποια χρήματα εφόσον οι πελάτες αγόραζαν ποτά και σάντουιτς.

Ο Ντίλαν έπαιζε στα κλαμπ της φολκ προκαλώντας μεγάλη εντύπωση. Ο τρόπος που τραγουδούσε και ο τρόπος που έπαιζε κιθάρα ήταν περίεργος, αλλά η παιδικότητά του ήταν ένα χάρισμα που αφόπλιζε το κοινό. Το αρχικό του ρεπερτόριο περιλάμβανε κυρίως κομμάτια του Γκάθρι, μπλουζ και παραδοσιακά τραγούδια. Την ίδια εποχή έπλασε ένα μύθο γύρω από τον εαυτό του με διάφορες ιστορίες, όπως ότι είχε δουλέψει σε τσίρκο, ότι είχε μια μπάντα το Χιμπινγκ που είχε εμφανιστεί στην τηλεόραση, ότι το είχε σκάσει από το σπίτι του κι ότι είχε μάθει να παίζει μουσική από μαύρους μπλουζίστες. Προσπαθούσε να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό του, κάτι που άλλωστε κάνει μονίμως στην ζωή του.

Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1961, ο Μπομπ Ντίλαν εμφανίστηκε στο νεοϋορκέζικο κλαμπ Gerde’s Folk City και ο δημοσιογράφος Ρόμπερτ Σέλτον δημοσίευσε στους New York Times μια κολακευτική κριτική με τίτλο «Μπομπ Ντίλαν: ένας ιδιαίτερος στυλίστας». Σύμφωνα με τον Σέλτον, ο Ντίλαν ήταν κάτι ανάμεσα σε μπίτνικ και παιδί της χορωδίας. Αναφέρθηκε σε τέσσερα τραγούδια που παρουσίασε εκείνο το βράδυ: το παραδοσιακό «House of the Rising Sun» και τρία χιουμοριστικά που είχε γράψει ο ίδιος ο Ντίλαν, τα «Talkin’ Bear Mountain», «Talkin’ New York» και «Talkin’ Havah Nagilah». Η κριτική αυτή έβαλε τον Ντίλαν στο χάρτη με αποτέλεσμα ένα δισκογραφικό συμβόλαιο και μολονότι το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο Bob Dylan κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1962, κανένα από τα δεκατρία τραγούδια που περιείχε (συμπεριλαμβανομένων και δύο νέων συνθέσεων) δεν μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως πολιτικά ή διαμαρτυρίας.

Ο Dylan με την Suz Rotolo, με την οποία φωτογραφήθηκε στο εξώφυλλο του άλμπουμ The Freewheelin’ Bob Dylan (1963)

Τον Ιούλιο του 1961 ο Ντίλαν γνώρισε την δεκαεπτάχρονη Σουζ Ρότολο, μια αριστερίζουσα κόρη κομμουνιστών. Σύντομα μετακόμισαν σε ένα διαμέρισμα στο Βόλατζ. Η Σούζ μύησε τον Ντίλαν σε έργα συγγραφέων και ποιητών (μεταξύ άλλων του Μπέρτολντ Μπρεχτ και του Αρτίρ Ρεμπό), με αποτέλεσμα να διευρύνει ποιητικούς του ορίζοντες και να αφυπνιστεί πολιτικά. Η Ρότολο εργάζονταν ως γραμματέας στο Κογκρέσο για τη Φυλετική Ισότητα (CORE) και κάθε βράδυ ενημέρωνε τον Ντίλαν για ό,τι νεότερο υπήρχε γύρω από το Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα που είχε εμφανιστεί τον προηγούμενο χρόνο. Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1961, το κίνημα των Επιβατών για την Ελευθερία (Freedom Riders) κυριαρχούσε στον Τύπο και η φολκ σκηνή του Βίλατζ πλημμύρισε με τραγουδιστές που έγραφαν και παρουσίαζαν τραγούδια εμπνευσμένα από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Τον Ιανουάριο του 1962, ο Ντίλαν έγραψε το «The Ballad of Emmett Till», το πρώτο του τραγούδι διαμαρτυρίας για έναν 14χρονο Αφροαμερικανό που είχε ξυλοκοπηθεί και δολοφονηθεί στον Μισισίπι το 1955 επειδή είχε σφυρίξει σε μια λευκή γυναίκα. Ήταν το πρώτο επαναστατικό τραγούδι του Ντίλαν. Μέσα στον επόμενο χρόνο είχε γράψει μεταξύ άλλων τα «Talkin’ John Birch Society Blues» (σατιρίζοντας την ομώνυμη ακροδεξιά οργάνωση), «Let me Die in My Footsteps» (μια κριτική για την ψυχροπολεμική υστερία που οδηγούσε τους Αμερικανούς να κατασκευάζουν αντιπυρηνικά καταφύγια), «Oxford Town» (για τις ταραχές που είχαν ξεσπάσει όταν ο James Meredith έγινε ο πρώτος μαύρος φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Μισισίπι), «Paths of Victory» (αφιερωμένο στους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα) και «A Ηard Rain’s a-Gonna Fall» (ένα τραγούδι για τον φόβο ενός πυρηνικού πολέμου που παρουσιάστηκε στο Carnegie Hall ένα μήνα πριν την κρίση των πυραύλων της Κούβας).

Τον Απρίλιο ο Ντίλαν έγραψε «Blowin’ in the Wind», το γνωστότερο τραγούδι του που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Μαΐου του Broadside και στο τεύχος Ιουνίου του Sing Out. Δανείστηκε τον σκοπό από το «No Μore Auction Block», έναν νέγρικο ύμνο κατά της δουλείας, το και το παρουσίασε στο Gerde’s Folk City πριν ακόμα το κυκλοφορήσει ή το δημοσιεύσει κάπου. Πολύ σύντομα η νέα αυτή σύνθεση προκάλεσε μεγάλο ντόρο στο Βίλατζ. Σε αντίθεση με τα «Emmett Till», «John Birch» και « Let Me Die», το «Blowin’ Ιn Τhe Wind» δεν αφορούσε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ή δημόσια αντιπαράθεση. Οι στίχοι του εξέφραζαν την ανησυχία για την γενική πορεία της χώρας, συμπεριλαμβανομένων της καταπάτησης των πολιτικών δικαιωμάτων και της κλιμάκωσης των πυρηνικών εξοπλισμών.

Αποφεύγοντας τις λεπτομέρειες, οι τρεις στροφές του τραγουδιού περιείχαν μια καθολική ποιότητα που επέτρεπε στους ακροατές να δίνουν δική τους ερμηνεία στους στίχους.
Οι στίχοι «How many times must the cannonballs fly before they are forever banned?» και «How many deaths will it take till he knows that too many people have died?» είναι σαφές ότι αναφέρονται στον πόλεμο, αλλά όχι σε κάποιον συγκεκριμένο πόλεμο. Κάποιος μπορεί να ακούσει τους στίχους «How many years can some people exist before they ’re allowed to be free?» και να τους συσχετίσει με το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα ή με τους Επιβάτες για την Ελευθερία. Το «How many times can a man turn his head pretending he just doesn’t see?» μπορεί να αναφέρεται στην απροθυμία του κράτους να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον ρατσισμό ή άλλες μορφές άγνοιας. Το τραγούδι αντανακλά ένα συνδυασμό αποξένωσης και οργής. Για πολλά χρόνια οι ακροατές διαφωνούσαν για το τι εννοούσε ο στίχος «The answer is blowin’ in the wind». Είναι η απάντηση τόσο προφανής που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας; Ή είναι τόσο δυσνόητη και δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε; Αυτή η ασάφεια είναι ένας λόγος για την τεράστια γοητεία που ασκεί το τραγούδι.

Πριν τραγουδήσει το «Blowin’ In The Wind» στο Gerde’s, ο Ντίλαν εξήγησε στο κοινό ότι «Δεν πρόκειται για επαναστατικό τραγούδι ή για κάτι παρόμοιο επειδή εγώ δεν γράφω επαναστατικά τραγούδια… Το έγραψα επειδή ήταν κάτι που έπρεπε να ειπωθεί για κάποιον από κάποιον». Ο Ντίλαν μπορεί να ήταν ντροπαλός ή ανειλικρινής, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Το τραγούδι πέρασε στη σφαίρα της επαναστατικής διαδικασίας και έγινε επιτυχία.

Ο Ντίλαν ηχογράφησε το «Blowin’ Ιn Τhe Wind» στο δεύτερο του άλμπουμ, The Freewheelin’ Bob Dylan, το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1963, αλλά η εκτέλεση που κυκλοφόρησε μερικές εβδομάδες αργότερα από τους Peter, Paul & Mary το μετέτρεψε σε παγκόσμιο φαινόμενο. Το σινγκλ πούλησε 300 χιλιάδες αντίτυπα την πρώτη κιόλας εβδομάδα της κυκλοφορίας του. Στις 13 Ιουλίου του 1963 σκαρφάλωσε στο νούμερο 2 του Billboard Pop Chart έχοντας πουλήσει ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Εκατομμύρια Αμερικανοί έμαθαν τους στίχους και τους τραγουδούσαν καθώς ακουγόταν στο ραδιόφωνο, σε συναυλίες, σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις, σε εκκλησίες και σε συναγωγές.

Με την Joan Baez

Η επιτυχία του τραγουδιού ανέδειξε τον 22χρονο Ντίλαν σε διασημότητα και τον καθιέρωσε ως έναν επαναστάτη τραγουδοποιό, ο οποίος είχε καταφέρει να μεταδώσει το πνεύμα της γενιάς του. Ο Ντίλαν ενίσχυσε αυτή την εντύπωση στις 5 Ιουλίου, όταν τραγούδησε μαζί με τον μεγάλο τροβαδούρο της φολκ Pete Seeger το «Only a Pawn in Their Game» στο Γκρίνγουντ του Mισισίπι, σε μία συναυλία με αφορμή τη δολοφονία του Μέντγκαρ Έβερς, ενός ηγέτη της Εθνικής Ένωσης για την Πρόοδο των Έγχρωμων Ανθρώπων(NAACP) που είχε συμβεί λίγους μήνες νωρίτερα. Τον Αύγουστο του 1963 ο Ντίλαν τραγούδησε στην Ουάσινγκτον στη διάρκεια της Πορείας για την Εργασία και την Ελευθερία. Εκεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφώνησε την περίφημη ομιλία του «Ι Have a Dream».
Τον Αύγουστο του 1963, στην Πορεία προς την Ουάσινγκτον, ο Ντίλαν τραγούδησε αρκετά θεματικά κομμάτια που είχε συνθέσει πρόσφατα όπως τα «Only A Pawn in Their Game» και «When The Ship Comes In» (ένα τραγούδι για μια επερχόμενη αποκάλυψη), ενώ έναν δυο μήνες αργότερα έγραψε το «The Times They Are a-Changin’», το δεύτερο γνωστότερο τραγούδι του, έναν οργισμένο ύπνο που προκαλούσε το πολιτικό κατεστημένο για λογαριασμό της γενιάς του. Το συγκεκριμένο τραγούδι στιγμάτιζε «βουλευτές, γερουσιαστές» αλλά και τους «γονείς» μιλώντας για μια άγρια μάχη και προειδοποιώντας τους να μην επικρίνουν ό,τι δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Ο στίχος «For the loser now will be later to win» μοιάζει με παραβολή της Βίβλου σύμφωνα με την οποία οι ταπεινοί θα κληρονομήσουν την γη ή, ίσως, ότι οι φτωχοί μαύροι Αμερικανοί θα κερδίσουν την μάχη για την δικαιοσύνη. Το «The Times» έγινε ύμνος όπως είχε γίνει και το «Blowin’ in the Wind». Επρόκειτο για μια έντονη προειδοποίηση, άγρια και συνάμα ελπιδοφόρα. Συμβόλιζε το χάσμα των γενεών και έκανε τον Ντίλαν «εκπρόσωπο» της επανάστασης των νέων.

Το τρίτο άλμπουμ του Ντίλαν είχε τίτλο The Times They Are a-Changin’. Ηχογραφήθηκε μεταξύ Αυγούστου και Οκτωβρίου του 1963 και συμπεριελάμβανε το τραγούδι «North Country Blues» που σκιαγραφούσε τον τόπο στον οποίο μεγάλωσε ο Ντίλαν στην Μινεσότα περιγράφοντας τα προβλήματα μετά το κλείσιμο των ορυχείων που μετέτρεψε εκείνες τις περιοχές σε επαρχίες φαντάσματα. Ο Ντίλαν μετέφερε με αριστοτεχνικό τρόπο την ιστορία από την πλευρά μιας γυναίκας.

Όμως η φιλοδοξία του Ντίλαν για επιτυχία μερικές φορές ερχόταν σε αντίθεση με τις πολιτικές και καλλιτεχνικές του αρχές. Το 1963, όταν το CBS τον ενημέρωσε ότι δεν μπορούσε να τραγουδήσει το «Talkin’ John Birch Society Blues» στην εκπομπή του Ed Sullivan επειδή ήταν πολύ αμφιλεγόμενο, ο Ντίλαν είχε αποχωρήσει από την εκπομπή. Ωστόσο, ουδέποτε ήταν εξοικειωμένος με την ταμπέλα του «επαναστάτη». Δεν του άρεσε να είναι μια διασημότητα, να τον ρωτούν τι σήμαιναν τα τραγούδια του ή να τον θεωρούν ως τον τροβαδούρο που εκπροσωπούσε μια ολόκληρη γενιά. Κάποια στιγμή ο Ντίλαν είπε στον Phil Ochs ότι «Αυτά που γράφεις είναι κουταμάρες γιατί και η πολιτική είναι μια βλακεία», επειδή ο Ochs συνέχιζε να γράφει και να ερμηνεύει επαναστατικά τραγούδια. «Χάνεις άδικα τον καιρό σου».

Mε τον Phil Ochs στο φολκ φεστιβάλ του Νιούπορτ, 1964

Τον Δεκέμβριο του 1963, μερικές εβδομάδες μετά την δολοφονία του Κένεντι, ο Ντίλαν παρέλαβε με μεγάλη απροθυμία το βραβείο Tom Paine από το Έκτακτη Επιτροπή για τις Πολιτικές Ελευθερίες σε μια εντυπωσιακή τελετή στο ξενοδοχείο Americana Inn της Νέας Υόρκης. Ο Ντίλαν μεθυσμένος και νευρικός εκφώνησε μια ασυνάρτητη ομιλία μπροστά σε ένα κοινό που αποτελούνταν από 1400 φιλελεύθερους και ριζοσπάστες. Πρώτα προσέβαλε την ηλικία τους: «Εσείς θα έπρεπε να είστε στην παραλία. Αυτός δεν είναι ένας κόσμος για γέρους… Όταν χάνουν τα μαλλιά τους οι γέροι πρέπει να αποσύρονται». Κατόπιν προσέβαλε τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. «Για μένα δεν υπάρχουν πλέον μαύροι και λευκοί, δεξιοί και αριστεροί. Υπάρχει μόνο το πάνω και το κάτω, το κάτω είναι πολύ κοντά στο έδαφος. Κι εγώ προσπαθώ να ανέβω δίχως να σκέφτομαι κάτι τόσο ασήμαντο όσο η πολιτική». Στη συνέχεια αναφέρθηκε στον Lee Harvey Oswald, τον δολοφόνο του Κένεντι, λέγοντας, «Είδα κάτι από τον εαυτό μου σε εκείνον». Κάποιοι από το κοινό τον γιούχαραν. Αργότερα ο Ντίλαν έστειλε στην επιτροπή μια ασαφή επιστολή ως απολογία, κάτι σαν ένα μακροσκελές ποίημα με το οποίο υπερασπίζονταν την αντιπολιτική του διάθεση. Δήλωνε ότι δεν ήθελε πλέον να τραγουδά για το «Εμείς». Ήθελε να τραγουδά για το «Εγώ».

Με το τέταρτο άλμπουμ του που είχε τον πολύ εύστοχο τίτλο Another Side of Bob Dylan, είχε αποφασίσει να εμπνευστεί τόσο από την εσωτερική του ανάγκη όσο και από άλλα είδη μουσικής. Άρχισε να εξερευνά και να προσθέτει περισσότερο προσωπικές εμπειρίες στην μουσική και στην ποίηση του. Ταυτόχρονα όμως άρχισε να μπλέκεται περισσότερο με τα ναρκωτικά και με το αλκοόλ. Τα τραγούδια του άρχισαν να επικεντρώνονται στην ερωτική του ζωή, στην αποξένωσή του, καθώς και στον αυξανόμενο παραλογισμό του. Στις επόμενες δεκαετίες ο Ντίλαν θα επαναπροσδιόριζε αρκετές φορές τον εαυτό του. Με λίγες εξαιρέσεις, εγκατέλειψε την ακουστική μουσική για το ροκ εντ ρολ, την κάντρι, τα μπλουζ και τα γκόσπελ. Η επιτυχία του «Like a Rolling Stone» από το άλμπουμ Highway 61 Revisited (1965) αποκάλυψε το ταλέντο του σαν μουσικός της ροκ. Αρκετές φορές ανακάλυψε τον Ιησού, ενώ για ένα μεγάλο διάστημα ισχυρίζονταν ότι ήταν Ορθόδοξος Εβραίος.

Ακόμα όμως και μετά το 1964, ο Ντίλαν έδειξε ότι δεν είχε χάσει το ταλέντο του να γράφει πολιτικά τραγούδια. Το «Subterranean Homesick Blues» του 1965 αναφερόταν στην βία που υφίσταντο οι αγωνιστές για τα πολιτικά δικαιώματα από τους αστυνομικούς, (Better stay away from those/That carry around a fire hose) αλλά αποκάλυπτε και τον αυξανόμενο κυνισμό του (Don’t follow leaders/Watch the parkin’ meters). Οι Weatherman (μετέπειτα Weather Underground), η εξτρεμιστική φράξια της δυναμικής οργάνωσης των Φοιτητών για μια Δημοκρατική Κοινωνία, πήραν το όνομα τους από έναν άλλο στίχο αυτού του τραγουδιού (You don’t need a weatherman to know which way the wind blows). Άλλα τραγούδια όπως τα «I Shall Be Released» (1967), «I Pity the Poor Immigrant» (1967), «George Jackson» (1971), «Hurricane» (1975), «License Το Κill» (1983), και το «Clean Cut Kid» (1984), υποδήλωναν ότι ο Ντίλαν ήταν ακόμα ικανός για ένα πολιτικό ξέσπασμα.

Ο Ντίλαν τραγούδησε σε πολλές συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης για διάφορους σκοπούς όπως η πείνα στο Μπαγκλαντές το 1971, στην Αιθιοπία το 1985 αλλά και στο Farm Aid που πραγματοποιήθηκε το 1985 προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για τους Αμερικανούς αγρότες. Το 1991, στην εκδήλωση της Academy of Recording Artists and Performers όπου του απένειμαν το βραβείο για τη συνολική προσφορά του στην μουσική, ο Ντίλαν τραγούδησε το «Masters of War» την στιγμή που τα Αμερικανικά στρατεύματα πολεμούσαν στο Ιράκ. Την βραδιά των εκλογών του 2008 έδινε συναυλία στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα. Την στιγμή που ανακοινώθηκε η νίκη του Μπαράκ Ομπάμα, ο Ντίλαν είπε: «Γεννήθηκα το 1941. Ήταν η χρονιά που βομβαρδίστηκε το Περλ Χάρμπορ. Έκτοτε ζω στο σκοτάδι. Φαίνεται όμως ότι τώρα τα πράγματα αρχίζουν πλέον να αλλάζουν». Στο τέλος της συναυλίας αντί να παίξει το καθιερωμένο «Like a Rolling Stone» τραγούδησε το «Blowin’ Ιn Τhe Wind».

Η σποραδική ενασχόληση του Ντίλαν με την πολιτική σίγουρα παρουσιάζει ενδιαφέρον, αλλά τα τραγούδια του για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη αποτελούν από μόνα τους ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας. Το «Blowin’ Ιn Τhe Wind» και το «The Times They Are a-Changin’» θα συνδέονται πάντα με τα κινήματα της δεκαετίας του 1960 και με τον τρόπο με τον οποίο κινητοποίησαν τους ανθρώπους προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για έναν καλύτερο κόσμο.

Από το βιβλίο του Peter Dreier με τίτλο The 100 Greatest Americans of The 20th Century (Nation Books, 2012)

(2001)
Στην πυρά! Μπορεί ο νεομακαρθισμός, που επιβλήθηκε στις ΗΠΑ να μη χρησιμοποίησε τη φράση της Ιεράς Εξέτασης για να συνοδέψει τη μαύρη λίστα των απαγορευμένων τραγουδιών - ίσως επειδή ακόμα και αυτή η λέξη «φωτιά» τείνει ν' απαγορευτεί.
Στην πυρά όμως ρίχνει δεκάδες τραγούδια, που τα τοποθετεί σε «μπλακ - λιστ», αποδεικνύοντας πως ο παραλογισμός δεν έχει όρια.
Στην πυρά, ο «Υπέροχος κόσμος» του Αρμστρονγκ, το «Ιμάτζιν» του Λένον, τραγούδια των «Μπιτλς», των «Ανιμαλς», του Φιλ Κόλινς, του Ντίλαν Knockin' On Heaven's Door, του Γκάμπριελ, ακόμη και των τροβαδούρων Σάιμον και Καρφάνγκελ...
Και αυτά βρίσκονται στον κατάλογο με τα 150 απαγορευμένα κομμάτια, που απεστάλη σ' όλους τους σταθμούς της χώρας της «ελευθερίας», προκειμένου να μην τα μεταδίδουν από τη συχνότητά τους. Στην πρώτη θέση, βέβαια, της τραγουδοαπαγόρευσης βρίσκονται οι «Rage Against the Machine», καθώς οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές απαγόρευσαν όλα ανεξαιρέτως τα τραγούδια του συγκροτήματος.
Να σημειωθεί ότι στους «συνήθεις υπόπτους» για το «αμερικάνικο όνειρο», κατατάσσονται και πολλοί καλλιτέχνες, που λίγο - πολύ αυτό το «όνειρο» υπηρέτησαν (λ.χ., Σινάτρα). Και η απλούστερη εννοιολογικά χρήση των λέξεων φωτιά, θάνατος, πτήσεις, καταστροφή, αρκεί για να αποτελέσει το «κριτήριο» κατάταξης των τραγουδιών στη μαύρη λίστα των αμερικανικών καναλιών... Κατά τη «λογική» των συντακτών του καταλόγου, κάθε τραγούδι που περιέχει μια από αυτές τις λέξεις παραπέμπει σε τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Υόρκη!!!
Υπεύθυνο για τη σύνταξη αυτής της λίστας είναι το Clear Channel, το οποίο διαθέτει πάνω από 1.170 σταθμούς στις ΗΠΑ.

 

Κόκκινη κάρτα στους νεκροθάφτες των συντάξεων και της ζωής μας

Η Πράσινη Χάρτα (Βίβλος) της Κομισιόν (Green Paper on Ageing λεπτομέρειες εδώ) για τη λεγόμενη «δημογραφική γήρανση» (demographic change) «τρέχει» από το καλοκαίρι του 2020 και έχει κατατεθεί για «διαβούλευση» από τον Ιανουάριο 2021.
Πρόσχημα για άλλη μια φορά η «πανδημία COVID-19 (που) άλλαξε την Ευρώπη και τον κόσμο εν ριπή οφθαλμού»
(…)
«Καθόρισε τον τρόπο με τον οποίο θα ζούμε και θα συνεργαζόμαστε στο μέλλον και ήρθε σε μια περίοδο κατά την οποία η Ευρώπη βρισκόταν ήδη σε διαδικασία βαθιάς δημογραφικής και κοινωνικής αλλαγής».
Εγκαινιάζει μια διαδικασία που θα βοηθήσει στον καθορισμό συγκεκριμένων δράσεων και λύσεων, λαμβάνοντας υπόψη τα διδάγματα που αντλήθηκαν από την πανδημία όσον αφορά «τη στήριξη των ατόμων, των περιφερειών και των κοινοτήτων που πλήττονται περισσότερο και την προσαρμογή τους στις μεταβαλλόμενες συνθήκες»

Τι ακριβώς σημαίνουν τα μισόλογα; Για την Ελλάδα –αν πάμε με το Μ.Ο της ΕΕ, μείωση συντάξεων κατά 21,9% με αύξηση του εργασιακού βίου κατά 6,6 χρόνια ως «αναπόφευκτες αλλαγές για τη διατήρηση της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του ασφαλιστικού» (σσ. πρόκειται για τη 10^η παρέμβαση-τσεκούρι, τα τελευταία χρόνια κάτω από το μανδύα του «βιώσιμου», ρεαλισμού, εφικτού κλπ) δεδομένου ότι (επιπρόσθετα -λένε) ο πληθυσμός της χώρας αναμένεται να μειωθεί 2,1 εκατομμύρια ως το 2070 (από 0,7 εκατομμύρια το 2019, στα 8,6).
Προβλέπει ακόμη ότι ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός θα μειωθεί κατά 2,02 εκατομ. (από 6,25 σε 5,81 ως το 2030 -5,25 το 2040 -4,7 το 2050 -4,5 το 2060- 4,32 το 2070).
Με βάση τα παραπάνω (;;) το ύψος των συντάξεων θα πρέπει να μειωθεί κατά ~22% (σε απόλυτα νούμερα) τα επόμενα χρόνια (από 65,4% το 2019 να σταθεροποιηθεί στο 43,5% το 2070), στο ~66% (δηλ. παραπέρα μείωση ~34% του ξεροκόμματου που δίνεται σήμερα).
Και όλ’ αυτά, όπως τονίζεται …με ετήσια αύξηση των δαπανών για το ασφαλιστικό σύστημα κατά ~4% του ΑΕΠ, που σημαίνει πως αν δε γίνει αυτό οι περικοπές πρέπει να είναι μεγαλύτερες.
Επίσης, για να διατηρηθεί η «ισορροπία» στο ασφαλιστικό ο εργασιακός βίος θα πρέπει να επιμηκυνθεί κατά τουλάχιστον 22% κατά Μ.Ο. (6,6 χρόνια), με την επισήμανση –σε ότι μας αφορά σαν χώρα ότι «η Ελλάδα και το Λουξεμβούργο έχουν από τα χαμηλότερα όρια εργασιακού βίου».

30 Χρόνια «Βίβλων»

Η Λευκή Βίβλος, που μπήκε σε «διαβούλευση» το 1991 & εγκρίθηκε το 1993 με βασικούς άξονες Ανταγωνιστικότητα - Ανάπτυξη - Απασχόληση, συνέδεσε το πρόβλημα της ανεργίας με την ενίσχυση της θέσης και την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου μέσα από τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, με καθήλωση μισθών, και ανατροπή βασικών εργασιακών-ασφαλιστικών δικαιωμάτων (θυμίζουμε πως αυτά συνέβησαν επί κυβέρνησης ΝΔ -Κωνσταντίνου Μητσοτάκη).
Συγκέντρωσε την προσοχή της στην επέκταση της μερικής και προσωρινής απασχόλησης, δηλαδή στο μοίρασμα της ανεργίας.

Μέσα από αυτό το δρόμο επιχείρησε να ελέγξει το πρόβλημα της ανεργίας, ρίχνοντας ιδιαίτερα βάρος στις λιγότερο αναπτυγμένες περιφέρειες, στην αντιμετώπιση της υψηλής ανεργίας των νέων, των γυναικών, τη μακροχρόνια ανεργία, τον αποκλεισμό από την αγορά εργασίας.

Έθεσε το ζήτημα βελτίωσης της κοινοτικής ανταγωνιστικότητας μέσα από την εξασφάλιση φτηνής εργατικής δύναμης για το μεγάλο κεφάλαιο χρησιμοποιώντας μαζικά την επαγγελματική κατάρτιση και τη διά βίου εκπαίδευση των ανέργων, αλλά και γενικότερα του εργατικού δυναμικού, προσφέροντας αναλώσιμες, ευκαιριακές γνώσεις στα πλαίσια της υποβάθμισης της γενικής εκπαίδευσης και της προσαρμογής της στις ανάγκες της «αγοράς».

Σύνοδος Κορυφής Ευρωπαϊκής Ένωσης με τίτλο «Ανάπτυξη, Ανταγωνιστικότητα, Απασχόληση - Οι προκλήσεις και η αντιμετώπισή τους για τη μετάβαση στον 21ο αιώνα - Λευκή Βίβλος».

• «Οσον αφορά την κατανομή του χρόνου εργασίας, έχουν γίνει προτάσεις για υπολογισμό των ωρών εργασίας σε ετήσια βάση ή για θέματα μείωσης των ωρών εργασίας σε περιόδους ύφεσης».
• «(...) η εσωτερική ευελιξία μεγιστοποιεί την επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό καθώς και τη συμμετοχή. Εναπόκειται στις επιχειρήσεις να τη βελτιώσουν μέσω των δυνατοτήτων πολύπλευρης απασχόλησης, της ολοκληρωμένης οργάνωσης της εργασίας, της ευελιξίας του χρόνου εργασίας (ανάπτυξη της μερικής ή της καταμερισμένης εργασίας), και των αμοιβών με βάση την απόδοση. Προσαρμοσμένη στο ευρωπαϊκό μοντέλο της κοινωνίας, η εσωτερική ευελιξία θα πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο των διαπραγματεύσεων, στο πλαίσιο της επιχείρησης μεταξύ της διεύθυνσης και των εκπροσώπων του προσωπικού».
• «Για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, η μείωση αυτή των φόρων που διογκώνουν το κόστος εργασίας, θα πρέπει να συνδυάζεται με δραστήριες πολιτικές στον τομέα της απασχόλησης. Θα μπορούσε να ενσωματωθεί σε μια προσπάθεια ανάπτυξης που θα βασίζεται (...) και στην καλύτερη χρησιμοποίηση των εξοπλισμών μέσω της διευθέτησης των ωραρίων εργασίας».

Ακολούθησαν η επικαιροποίηση της συνόδου κορυφής του Λουξεμβούργου (1997), - επί 2^ης κυβέρνηση Σημίτη (Σεπ-1996 | Απρ-2000) όπου με την παραπέρα ανάπτυξη αυτών των κατευθύνσεων συγκροτήθηκε η «στρατηγική για την απασχόληση» -μέσα και από τον άξονα της «προσαρμοστικότητας», με κριτήριο τη βελτίωση ανταγωνιστικότητας και κερδών της εργοδοσίας, προωθήθηκαν οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, με πολλούς μαϊντανούς πχ.«ποιότητα» - «ασφάλεια» εργασίας, ώστε όπως ανέφεραν οι σχετικές κοινοτικές κατευθύνσεις «να συμφιλιωθούν οι ανάγκες των εργαζομένων και των επιχειρήσεων»!!

Στρατηγική της Λισαβόνας

Το 2006 η Κομισιόν παρουσίασε μια ακόμη Πράσινη Βίβλο με τον τίτλο «Εκσυγχρονισμός της εργατικής νομοθεσίας για την αντιμετώπιση των προκλήσεων του 21ου αιώνα», στην οποία περιλαμβάνεται η αντιδραστική μεταρρύθμιση του Εργατικού Δικαίου, η προσαρμογή και κωδικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας στα κράτη - μέλη της ΕΕ για την επίτευξη των στόχων της στρατηγικής της Λισαβόνας, την επιδίωξη των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, για τη διασφάλιση και αύξηση της κερδοφορίας τους στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό (σσ. την σκυτάλη είχε πάρει η ΝΔ -1^η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή Μάρτιος 2004-2007)

Προσάναμμα για την καταστροφή η διαχρονική εγκληματική πολιτική

Τουλάχιστον 20-25.000 στρέμματα –μέχρι τώρα (πιθανά μέχρι να σβήσει -δε θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, αλλά δυστυχώς υπάρχει πικρή εμπειρία, να φτάσουν και πάνω από 60-70.000), στα Γεράνεια στάχτη, κάηκαν σπίτια και εκκενώθηκαν χωριά, ζημιές σε υποδομές.
Με τη φωτιά που ξέσπασε το βράδυ της Τετάρτης στον Σχίνο Κορινθίας να έχει καταστρέψει τεράστια δασική έκταση, σπίτια και εξοχικές κατοικίες, είναι παραπάνω από φανερό ότι και στη φετινή αντιπυρική περίοδο (διανύουμε μόλις την 21η μέρα από την έναρξή της) θα αποτυπωθεί με τα πιο μελανά χρώματα μια εγκληματική πολιτική που έχει να κάνει με στρατηγικές και προτεραιότητες, με το πώς το αστικό κράτος αντιμετωπίζει τη λαϊκή περιουσία αφήνοντας –στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα δάση όχι μόνο ανυπεράσπιστα αλλά νομοθετώντας συνεχώς για να τα παραδώσει βορά στο κεφάλαιο.

Δείτε τον (συνήθη) «δημοσιογραφικό» τρόπο της κρατικής ΕΡΤ (καρμπόν και με τα υπόλοιπα κανάλια): υπεύθυνος ο «στρατηγός άνεμος» και οι κουκουνάρες – «κουκουνάγες που πιάνουν φωτιά και εκτινάσσονται» κατά Γ. Ράλλη λίγο πριν από τις εκλογές του 1981, καθώς Πεντέλη, Εκάλη και Κεφαλάρι καίγονταν κι ο Ευ. Αβέρωφ το καλύτερο που σκέφτηκε ν’ απαντήσει ως υπουργός Άμυνας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ήταν πως φταίνε «αναρχικοί νιχιλιστές» που ήρθαν με τα στουπιά απ’ την «άκρα Αριστερά».

Θυμίζουμε πως πριν λίγες μέρες τρία ολόκληρα χρόνια μετά την τραγωδία στο Μάτι (Ιούλης 2018 –επί Συριζα_ΑνΕλ, δεύτερη πιο φονική πυρκαγιά παγκοσμίως κατά τον 21ο αιώνα) όπου 102 άνθρωποι πέθαναν (μεταξύ αυτών ένα μωράκι 6 μηνών) + τουλάχιστον 15 ακόμη από τους 187, που εισήχθησαν στο νοσοκομείο το πόρισμα του ανακριτή μιλάει για «εγκληματική αμέλεια και αδιαφορία, στα όρια του ενδεχόμενου δόλου» και αναφέρει:
«Παρακολουθούσαν αμέτοχοι τη φωτιά σαν τον Ξέρξη που έβλεπε τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας από το χρυσό του θρόνο στο όρος Αιγάλεω», και διαπιστώνει «εκτεταμένη προσπάθεια συγκάλυψης των ευθυνών μέσω πιέσεων προς τον πραγματογνώμονα».

Το θέμα είναι σε ποιους αναφέρεται το πόρισμα, όπως και τα 10άδες σε παρόμοιες περιπτώσεις κλπ. «φυσικές» -κατ’ ευφημισμό, καταστροφές (βλ φωτιά Πάρνηθας καλοκαίρι του 2007 Ricomex –Σεπ 1999 κλπ.), δηλ ποιους αφορά η «εγκληματική αμέλεια και αδιαφορία».
Δεν έχουμε καμιά πρόθεση να εμπλακούμε στα «τεχνικά», γιατί απλά το ζήτημα έχει να κάνει με πολιτικές και όχι με «ατομική ευθύνη», κάτι που όλα τα πορίσματα κάνουν «γαργάρα»: μιλάει –και χωρίς να θέλουμε να κάνουμε το δικηγόρο του διαβόλου, για «απουσία εναέριας επιτήρησης», «καθηλωμένο αεροσκάφος τύπου PZL», «ανεκμετάλλευτα τα DRONES», με γλαφυρά του είδους «στις 16:48 επικοινώνησα από το κινητό μου με το Διοικητή του ΕΣΚ και κατά λέξη του είπα: “Δε στέλνεις, Γιάννη, κανένα εναέριο, μην ανοίξουμε δουλειές εκεί πέρα;” …μου απάντησε ότι θα δει τι μπορεί να κάνει».
Μάλιστα …
Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα!
Το Φλεβάρη του 2019 η επιτροπή υπό τον καθηγητή Γιόχαν Γκολντάμερ (επικεφαλής του Διεθνούς Παρατηρητηρίου για τις πυρκαγιές στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ, «αιρετικός» γιατί υποστηρίζει ότι πιο σημαντική της καταστολής είναι η πρόληψη των πυρκαγιών…) διαπίστωσε «παντελή έλλειψη ενιαίου σχεδιασμού για την πρόληψη των πυρκαγιών και μεγάλα κενά στη λειτουργία των φορέων που σχετίζονται με την πυροπροστασία».

Στην έκθεση Γκολντάμερ (150 σελίδων) αναφέρεται ότι στην πρόληψη δασικών πυρκαγιών συμμετέχουν 45 συναρμόδιοι φορείς, χωρίς όμως να μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι η Δασική Υπηρεσία, που είναι τυπικά επιφορτισμένη με τον συντονιστικό ρόλο στον τομέα της πρόληψης, αδυνατεί να εκτελέσει τα καθήκοντά της λόγω νομικού κενού.
Αναφέρει ακόμη ότι τα κενά στον τομέα της αντιμετώπισης των πυρκαγιών υπερβαίνουν το σχεδιασμό και τη χρηματοδότηση και επεκτείνονται στα μέτωπα της εκπαίδευσης και της επιχειρησιακής δράσης, τονίζοντας ότι η Πυροσβεστική εφαρμόζει σε δασικές πυρκαγιές πρακτικές που κανονικά είναι χρήσιμες σε αστικές φωτιές.
Ακόμα, προτείνει την αντιμετώπιση των πυρκαγιών από την πολιτεία «ενιαία, μέσα από ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό πλαίσιο διαχείρισης των πυρκαγιών δασών και υπαίθρου, και όχι με μεμονωμένες και ασύνδετες υπηρεσίες και δράσεις πρόληψης ή καταστολής. Ο συνολικός και ενιαίος σχεδιασμός θα πρέπει να αφορά την πρόληψη και καταστολή των πυρκαγιών, καθώς και την αποκατάσταση των καμένων εκτάσεων σε μία λυσιτελή διαδικασία με σκοπό την ενίσχυση της ανθεκτικότητας όλων των παραγόντων που πρέπει να προστατευτούν (κοινωνία, οικονομία, περιβάλλον)».

Το ΚΚΕ

Του ΚΚΕ «έχει μαλλιάσει» η γλώσσα τα τελευταία 30 (και πλέον) χρόνια, να θέτει το πρόβλημα στην ουσία του, που αφορά τη στοχευμένη οργάνωση της πρόληψης.
Έχει οργανώσει συσκέψεις και ημερίδες –μεταξύ αυτών τη «σημαδιακή» (2 μήνες πριν την τραγωδία στο Μάτι) εκδήλωση (Μάης 2018) με θέμα: «Πυρασφάλεια και δασοπροστασία» - βλ και εισηγητική ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ «Ο λαός να πάρει στα χέρια του την υπόθεση προστασίας των δασών παλεύοντας για ριζική αλλαγή πολιτικής» (εκδόθηκε και σε βιβλίο από τη ΣΕ)

Στο μεταξύ έχει περάσει μόλις ενάμισης μήνας από τότε που το ΚΚΕ χτυπούσε «καμπανάκι κινδύνου» στη Βουλή, ζητώντας να δοθεί προτεραιότητα στα ζητήματα της πυρασφάλειας και της δασοπροστασίας.
Εχει, μάλιστα, σημασία ότι η προειδοποίηση αυτή γινόταν σε μια συγκυρία που η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα πανηγύριζαν για την κύρωση ενός πρωτοκόλλου συνεργασίας της Πυροσβεστικής Ελλάδας και Κύπρου, καλλιεργώντας κάλπικες προσδοκίες στον λαό ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα αναβαθμιστούν οι επιχειρησιακές δυνατότητες και ότι θα κινδυνέψουμε λιγότερο από τις φωτιές.
Το ίδιο ισχύει και με την αναπροσαρμογή της Πολιτικής Προστασίας στα ευρωατλαντικά πρότυπα, με την ίδρυση γραφείου του ΝΑΤΟ μέσα στη νέα υπηρεσία και τη συνεργασία της με την Ευρωπαϊκή Αστυνομία, αντί η κυβέρνηση να ενισχύσει ουσιαστικά την πυροπροστασία και την πυρόσβεση.
Αλλά και το πρόγραμμα RESCUE της ΕΕ τον ίδιο στόχο υπηρετεί: Να κρύψει κάτω από τη διακρατική συνεργασία, που αυξάνει τάχα τα διαθέσιμα μέσα σε περίπτωση φωτιάς, τις τεράστιες ελλείψεις της Πυροσβεστικής σε μέσα και υποδομές, να τις νομιμοποιήσει στη συνείδηση του λαού, να μεταθέσει τις ευθύνες μακριά από το κράτος και την κυβέρνηση, που σε κάθε στραβοτιμονιά θα μπορεί να επικαλείται τις «ατέλειες» του ευρωπαϊκού μηχανισμού.

Πυρκαγιά στα Γεράνεια

Τα στοιχεία όμως είναι αμείλικτα: Ο αριθμός των πυροσβεστών παραμένει τραγικά χαμηλός, μόλις 16.500 το 2020, πολύ πίσω από τις πραγματικές ανάγκες, με ελλιπή εξοπλισμό και μέσα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Περίπου 1.700 από το προσωπικό της Πυροσβεστικής είναι εκτός επιχειρησιακού σχεδιασμού, καθώς στελεχώνουν τις υπηρεσίες των ιδιωτικών αεροδρομίων της «Fraport», του «Ελευθέριος Βενιζέλος», των ιδιωτικών οδικών αξόνων κ.λπ.
Επομένως, το παιχνίδι είναι χαμένο από τα ...αποδυτήρια για τα δάση και τον λαό, στο έδαφος της πολιτικής εμπορευματοποίησης της γης, που αποτελεί υπόβαθρο των εκατοντάδων εμπρησμών κάθε χρόνο.
Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι πολύ πριν από την προχτεσινή φωτιά και εν μέσω πανδημίας, η κυβέρνηση με fast track διαδικασίες, έφερε και ψήφισε νέο περιβαλλοντικό νόμο - εύφλεκτη ύλη για τα εναπομείναντα δάση στο όνομα της διευκόλυνσης των επενδύσεων.
Ανάμεσα σε άλλα, ο νόμος δίνει τη δυνατότητα να αναπτυχθούν τουριστικές επιχειρηματικές δραστηριότητες στον πυρήνα των Εθνικών Δρυμών της Πάρνηθας και του Σουνίου, ανοίγει τον δρόμο για περαιτέρω επέκταση επενδύσεων στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), επαναφέρει το ζήτημα των «οικιστικών πυκνώσεων».

Δεν περνάνε, επίσης, απαρατήρητες οι καταγγελίες κατοίκων, εκπροσώπων φορέων, ακόμα και στελεχών της Τοπικής Διοίκησης, ότι η διαδικασία διαμόρφωσης των δασικών χαρτών, που βρίσκεται σε εξέλιξη, μπορεί και να ενθαρρύνει την εκδήλωση νέων πυρκαγιών, αφού «ό,τι γράψει» τώρα «δεν ξεγράφει».
Θυμίζουμε, άλλωστε, ότι βασικός σκοπός των δασικών χαρτών είναι «να καθαρίσουν το τοπίο» στη γη - εμπόρευμα, ώστε να «προσφερθεί» στους πεινασμένους για κέρδη μονοπωλιακούς ομίλους, διευκολύνοντας παράλληλα τη συγκέντρωση γης σε λίγα χέρια, σε βάρος των μικροϊδιοκτητών γης και των μικρομεσαίων αγροτοκτηνοτρόφων.
Κανένας εφησυχασμός δεν δικαιολογείται, λοιπόν, μπροστά στο καλοκαίρι, οπότε κάθε χρόνο καταγράφονται οι περισσότερες και μεγαλύτερες πυρκαγιές. Η πείρα από όλες τις φωτιές, κι από αυτήν της Κορινθίας, δείχνει ότι το κράτος γίνεται «επιτελικό» και ξεδιπλώνει τις ικανότητές του μόνο όταν πρόκειται να ανταποκριθεί στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, να στηρίξει τα κέρδη τους.

Αντίθετα, όταν πρόκειται για τις λαϊκές ανάγκες, ακόμα και για τη στοιχειώδη προστασία της περιουσίας και της ζωής του λαού από φυσικά φαινόμενα, η «ατομική ευθύνη» και το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» έρχονται ως προκάλυμμα των μεγάλων ελλείψεων, της απουσίας οργανωμένου σχεδίου πρόληψης και διαχείρισης των καταστροφών, της λογικής του «κόστους - οφέλους» στην οργάνωση της προστασίας από τη φωτιά και τα άλλα φυσικά φαινόμενα.

Πύρινη «κόλαση» σε Κορινθία & Δυτική Αττική

Η καταστροφή στο μέτωπο της μεγάλης πυρκαγιάς που ξεκίνησε από τον Σχίνο Κορινθίας ήταν σε πλήρη εξέλιξη μέχρι αργά χτες το βράδυ. Μία καταστροφή μόλις λίγες μέρες από την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου (1 Μάη) και που αναδεικνύει, για άλλη μια φορά, τις διαχρονικές εγκληματικές ευθύνες των κυβερνήσεων που όχι μόνο αφήνουν στο έλεος των πυρκαγιών τον λαό και τους πυροσβέστες, αλλά πολύ περισσότερο, με την πολιτική τους, πυροδοτούν «βόμβες» όπως αυτή στην Κορινθία, χτες στο Μάτι, αύριο κάπου αλλού...
Κυβερνήσεις και αστικά κόμματα που την ίδια στιγμή που αναμασούν τα περί «πράσινης ανάπτυξης για την προστασία του περιβάλλοντος» που στην πραγματικότητα έχει στόχο το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους, αφήνουν χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης και σπίτια να γίνονται κυριολεκτικά προσάναμμα... Και δεν είναι μόνο αυτό: Ο νέος περιβαλλοντικός νόμος αλλά και οι νέοι δασικοί χάρτες αποτελούν την καλύτερη «εύφλεκτη ύλη», ώστε ο δασικός πλούτος να καταστρέφεται. Και πώς να μη γίνει αυτό, όταν αποχαρακτηρίζονται δασικές εκτάσεις ή όταν δίνεται η δυνατότητα να γίνονται επενδύσεις στον τομέα της Ενέργειας, ακόμα και σε περιοχές NATURA! Αλλωστε, όπως και στην Εύβοια παλιότερα, έτσι και στην περίπτωση των Γερανείων, ήδη κυκλοφορούν πληροφορίες για σημαντικά επενδυτικά σχέδια που προγραμματίζονταν στη συγκεκριμένη περιοχή...

Το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει από τις αρχές Απρίλη!
«Χτυπάμε καμπανάκι κινδύνου προς την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, αλλά και συνολικά προς τον ελληνικό λαό. Είναι αναγκαίο να δοθεί προτεραιότητα στα ζητήματα πυρασφάλειας και δασοπροστασίας».
Με αυτήν τη χαρακτηριστική φράση ο βουλευτής του ΚΚΕ Νίκος Παπαναστάσης, μιλώντας στη Βουλή στις 9 Απρίλη, είχε τοποθετηθεί με αφορμή συζήτηση για την κύρωση του «Πρωτοκόλλου Συνεργασίας μεταξύ του Πυροσβεστικού Σώματος Ελλάδος και της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Κύπρου (...) για συνεργασία των Πυροσβεστικών Σωμάτων των δύο χωρών σε θέματα αρμοδιότητάς τους».

Σε εκείνη τη συνεδρίαση ο βουλευτής του ΚΚΕ κατέθεσε στοιχεία για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το Πυροσβεστικό Σώμα. Ανέφερε χαρακτηριστικά: Υπάρχουν τρεις κατηγορίες προσωπικού: Οι μόνιμοι πυροσβέστες, οι πενταετούς υποχρέωσης και οι εποχιακοί πυροσβέστες με εξάμηνη απασχόληση. Πέρυσι ο συνολικός αριθμός των πυροσβεστών ήταν περίπου 16.500, πολύ λίγοι σε σχέση με τις ανάγκες, και απ' αυτούς περίπου 1.700 είναι εκτός επιχειρησιακού σχεδιασμού, καθώς στελεχώνουν τις υπηρεσίες των ιδιωτικών αεροδρομίων της «Fraport», του «Ελευθέριος Βενιζέλος», των ιδιωτικών οδικών αξόνων κ.λπ. Οι πυροσβέστες αντιμετωπίζουν από απλήρωτη εργασία μέχρι ακατάλληλους χώρους διαμονής και ξεκούρασης. «Η κυβέρνηση αναβάθμισε την Πολιτική Προστασία σε υφυπουργείο», αντί όμως αυτό να σηματοδοτήσει «την αναβάθμιση της δομής, του προσανατολισμού και των παρεχόμενων υπηρεσιών με όφελος για το λαό και την προστασία των δασικών οικοσυστημάτων», αυτό που έγινε ήταν η δημιουργία γραφείου του ΝΑΤΟ στην Πολιτική Προστασία και η συνεργασία της με την Ευρωπαϊκή Αστυνομία.

Γεράνεια στη μάχη με τις φλόγες

Για την ιστορία, το Πρωτόκολλο Συνεργασίας είχε καταψηφίσει το ΚΚΕ τότε, αναδεικνύοντας ότι όπως προκύπτει και από το περιεχόμενο της συμφωνίας δεν πρόκειται για μία απλή συνεργασία, αλλά για συνεργασία «ανάμεσα σε δύο μηχανισμούς που πέρα από το κύριο έργο τους, μέσα και από το ευρωενωσιακό πλαίσιο που καθορίζει τη λειτουργία τους, τους εντάσσει στους μηχανισμούς καταστολής». Οπως είχε επισημάνει ο Ν. Παπαναστάσης, με το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο που διατηρούν η μία μετά την άλλη οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις, το Πυροσβεστικό Σώμα συμμετέχει επικουρικά μαζί και με το Λιμενικό στον κυρίαρχο κατασταλτικό ρόλο που έχει η Αστυνομία εναντίον των αγώνων του λαϊκού κινήματος. Ταυτόχρονα, όμως, παραμένει χωρίς επαρκές μόνιμο προσωπικό με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, χωρίς όλα τα κατάλληλα μέσα και εξοπλισμό. Την κυβέρνηση, αντί να λάβει τα απαραίτητα μέτρα, όταν μάλιστα σε περίπου 20 μέρες αρχίζει η αντιπυρική περίοδος, την ενδιαφέρουν αυτού του είδους οι «συνεργασίες».

Το ΚΚΕ στον τόπο της καταστροφής

Στην περιοχή βρέθηκε από την πρώτη στιγμή κλιμάκιο του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Δημήτρη Μπακάλη, μέλος του Γραφείου της ΤΕ Βορειοδυτικής Αττικής και Γραμματέα της ΚΟΒ Μεγάρων - Κινέττας του ΚΚΕ. και στο Αλεποχώρι κλιμάκιο της ΤΕ Βορειοδυτικής Αττικής, με επικεφαλής τον Γιώργο Τάτση, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής και Γραμματέα της ΤΕ, ο οποίος σε δήλωσή του τόνισε: «Οι κάτοικοι της Δυτικής Αττικής για ακόμη μία φορά βιώνουν τον κίνδυνο και τον φόβο για τη ζωή τους και το βιος τους. Βλέπουν κυριολεκτικά τη μία καταστροφή να διαδέχεται την άλλη, εξαιτίας της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης όλων των υπηρεσιών πολιτικής προστασίας που διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις έχουν επιβάλει. Η κυβέρνηση έχει τη βασική ευθύνη να ρίξει τώρα στη μάχη της κατάσβεσης της φωτιάς όλο το αναγκαίο δυναμικό και τα μέσα που απαιτούνται για αυτό. Να ενισχύσει τώρα όλες τις αναγκαίες υποδομές πυρόσβεσης».

 

Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ

Επενδυτικά συμφέροντα καραδοκούν για να αξιοποιήσουν τέτοιες καταστροφές

Απόσπασμα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ την Παρασκευή στη Βουλή
Στο ζήτημα των πυρκαγιών αναφέρθηκε την Παρασκευή ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, στην αρχή της ομιλίας του στη Βουλή, για το νομοσχέδιο για την κάνναβη, σημειώνοντας:

«Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με ένα σοβαρό ζήτημα, όπως είναι αυτό των πυρκαγιών, γιατί για μια ακόμα χρονιά και πριν καλά - καλά ξεκινήσει η αντιπυρική περίοδος ερχόμαστε αντιμέτωποι με μεγάλες πυρκαγιές, που απειλούν και καταστρέφουν φυσικό πλούτο, δασικές εκτάσεις, περιουσίες.

Και μάλιστα έναν από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής και της Κορινθίας. Για μια ακόμα χρονιά, όμως, ακούμε και τις ίδιες γνωστές δικαιολογίες, για τους ανέμους και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, που έχουν γίνει η "καραμέλα" όλων των κυβερνήσεων.

Όχι, κύριοι της κυβέρνησης. Για αυτήν τη διαχρονική καταστροφή δεν φταίει το κακό το ριζικό μας, ούτε ο Θεός που μας μισεί... Φταίνε οι διαχρονικές ανεπάρκειες στους τομείς της δασοπροστασίας και πυρόσβεσης, οι ελλείψεις σε προσωπικό, οι ελλείψεις σε σύγχρονα μέσα, σε συνδυασμό βέβαια με την εμπορευματοποίηση των δασών και της γης.

Κάθε χρόνο το ΚΚΕ με παρεμβάσεις, με Ερωτήσεις, με χίλιους δυο τρόπους, επισημαίνει αυτά τα προβλήματα. Απ' ό,τι φαίνεται "εις ώτα μη ακουόντων", γιατί για τις κυβερνήσεις σας όλα αυτά είναι κόστος. Οπότε και τα δάση παραδίδονται στα χέρια των επενδυτών και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Πώς το είχε πει ο πρωθυπουργός πέρυσι από τον Ερημίτη της Κέρκυρας; "Αφού κάποια στιγμή θα καεί, ας το παραδώσουμε στους ιδιώτες".
Και μιλώντας για τη συγκεκριμένη περιοχή των Γερανείων, είναι γνωστά εδώ και χρόνια τα διάφορα επενδυτικά σχέδια, τα διάφορα συμφέροντα που καραδοκούν και που σίγουρα θα αξιοποιήσουν τέτοιες καταστροφές. Πού ξέρετε; Μπορεί μέσα σ' αυτά τα επενδυτικά σχέδια να συμπεριληφθούν και ορισμένα απ' αυτά που προβλέπει το παρόν νομοσχέδιο για την κάνναβη».

Οι τελευταίες φωτο από την περιοχή σήμερα (21-5) το πρωί

Γεράνεια καμένο σπίτι

Το γεγονός ότι η πυρκαγιά έρχεται να ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο αυτής που πριν από τρία χρόνια κατέστρεψε ολοκληρωτικά τα Γεράνεια Ορη από την πλευρά της Κινέτας, προκαλεί μεγάλες υποψίες στους κατοίκους για τις σκοπιμότητες που ενδεχομένως να κρύβονται από πίσω, σε ό,τι αφορά την επιχειρηματική αξιοποίηση του βουνού.

Άλλωστε, στο πλαίσιο της εμπορευματοποίησης της γης, με τους νόμους όλων των κυβερνήσεων, μόνο «σπάνιο» δεν είναι μια πυρκαγιά να αποτελεί τον προπομπό κερδοφόρων επενδυτικών σχεδίων.
Την Παρασκευή, ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας, Νίκος Χαρδαλιάς, πέρα από τα τετριμμένα, ανακοίνωσε ότι ήδη είχαν γίνει στάχτη 40.000 στρέμματα δάσους και ότι υπήρχαν καταστροφές σε αγροικίες, εξοχικά και κατοικίες, που δεν είχαν καταγραφεί.
Για άλλη μια φορά προσπάθησε να δικαιολογήσει το καταστροφικό αποτέλεσμα, επικαλούμενος τα «ακραία φαινόμενα», ενώ απέδωσε την εξέλιξη με την πυρκαγιά στην «κακή τύχη» ότι ξεκίνησαν πολύ νωρίς οι φωτιές και δεν είχαν προλάβει να ενεργοποιηθούν όλα τα «ενοικιαζόμενα εναέρια μέσα».

Προδιαγεγραμμένο έγκλημα

Σε ανακοίνωσή της για τη νέα πυρκαγιά στα Γεράνεια Ορη η ΚΟ Βορειοδυτικής της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ σημειώνει:

«Πριν καλά καλά ξεκινήσει η αντιπυρική περίοδος, χιλιάδες στρέμματα δάσους έγιναν στάχτη, σπίτια καταστράφηκαν, κάτοικοι ξεσπιτώθηκαν. Οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι της Δυτικής Αττικής γίνονται αυτές τις μέρες στο ίδιο έργο θεατές με την πυρκαγιά που ξεκίνησε από τον Σχίνο Κορινθίας και έκαψε πάνω από 40.000 στρέμματα στα Γεράνεια Ορη. Συνεχίζουν κυριολεκτικά να βλέπουν τη μία καταστροφή να διαδέχεται την άλλη, συνεχίζουν να ζουν με το φόβο και την αγωνία για τη ζωή τους και το βιος τους.Η καταστροφή αυτών των ημερών διαδέχεται μια σειρά άλλες καταστροφές όπως την πυρκαγιά (πάλι στα Γεράνεια Ορη) και τις πλημμύρες στην Κινέτα που ζήσαμε τα τελευταία 3 χρόνια, διαδέχεται τις καταστροφές από τις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα και άλλες που είχαν τραγικές συνέπειες για τους εργαζόμενους και τους κατοίκους της περιοχής.

Σε όλες αυτές τις καταστροφές, από τη μία, ο λαός προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του και να ξαναστήσει τη ζωή του και την περιουσία του πότε μέσα στα αποκαΐδια, πότε μέσα στη λάσπη και πότε μέσα στα συντρίμμια και, από την άλλη, κυβερνητικά στελέχη τού κουνάνε το δάχτυλο της ατομικής ευθύνης, αποποιούνται την κρατική ευθύνη και αναπαράγουν τα γνωστά περί ακραίων και πρωτόγνωρων καιρικών φαινομένων.

Από κοντά και γνωστοί παπαγάλοι της κυβέρνησης που έχουν πιάσει στασίδι στα ΜΜΕ, που πριν προλάβει να σβήσει η φωτιά, αυτοί έσπρωχναν το λαό που έβλεπε τους κόπους μιας ζωής να καταστρέφονται σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες».

Ο πραγματικός ένοχος δεν μπορεί να κρυφτεί

Η ανακοίνωση συνεχίζει: «Προσάναμμα και για τη νέα καταστροφή είναι η εμπορευματοποίηση της γης, είναι ο περιβαλλοντικός νόμος που η κυβέρνηση ψήφισε εν μέσω πανδημίας, δίνοντας νέες διευκολύνσεις για επενδύσεις σε δάση, δασικές εκτάσεις, ακόμη και προστατευόμενες περιοχές. Αυτά είναι τα "δωράκια" της κυβέρνησης σε μονοπωλιακούς ομίλους της "πράσινης ανάπτυξης" και των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.

Η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη γιατί όπως όλες οι αστικές κυβερνήσεις, διαχρονικά, δεν διαχειρίζονται ούτε προστατεύουν τα δάση δίνοντας βάρος στην πρόληψη των δασικών πυρκαγιών. Τα αντιμετωπίζουν ως εμπόρευμα, χώρο επέκτασης των επενδύσεων για τους μονοπωλιακούς ομίλους. Διατηρεί το καθεστώς της εξευτελιστικής υποχρηματοδότησης, της υποστελέχωσης του Πυροσβεστικού Σώματος και της Δασικής Υπηρεσίας που έχει την ευθύνη της πρόληψης. Συντηρεί τις ελλείψεις σε σύγχρονα και επαρκή μέσα κυρίως στις επίγειες δυνάμεις που έχουν αντικειμενικά το κύριο βάρος της κατάσβεσης.

Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης της ΝΔ πριν ενάμιση μήνα στη Βουλή για την κύρωση συμφωνίας συνεργασίας Πυροσβεστικής Ελλάδας - Κύπρου, οι προσδοκίες που καλλιεργούσε γρήγορα διαψεύστηκαν. Η κυβέρνηση διατηρεί επίσης τον αντιεπιστημονικό διαχωρισμό της πρόληψης από την κατάσβεση των δασικών πυρκαγιών, ενώ συνεχίζει να πετάει το μπαλάκι των ευθυνών σε όποια υπηρεσία κάθε φορά την εξυπηρετεί πολιτικά.

Πολύ περισσότερο, συνεχίζεται η απουσία επαρκών μέτρων προστασίας, ολοκληρωμένου σχεδίου δασοπροστασίας στο πλαίσιο της συνολικής διαχείρισης των δασών που θα προέβλεπαν όλα τα αναγκαία διαχειριστικά και άλλα μέτρα αντιπυρικής προστασίας, μεταξύ των οποίων οι κάθε φορά αναγκαίες αντιπυρικές ζώνες, δασικό οδικό δίκτυο, δίκτυα υδατοδεξαμενών και κρουνών, ειδικών μέτρων προστασίας για δάση και δασικές εκτάσεις που βρίσκονται δίπλα σε οικισμούς.

Επικοινωνιακές φιέστες σαν κι αυτές που στήθηκαν με τον περιφερειάρχη Αττικής, κ. Πατούλη, πάνω στον πόνο και την αγωνία των κατοίκων, που λίγα λεπτά μετά μετατράπηκαν σε καφέ στην παραλία, αποτελούν πρόκληση και σίγουρα δεν λύνουν το πρόβλημα».

Ευθύνη της κυβέρνησης να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα

Η ανακοίνωση του ΚΚΕ καταλήγει: «Η κυβέρνηση έχει την ευθύνη να πάρει τώρα όλα τα αναγκαία μέτρα που απαιτούνται για την αποκατάσταση των καταστροφών, αλλά και για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού.

• Να γίνει άμεσα η καταγραφή των καταστροφών σε κατοικίες, βοηθητικούς χώρους, κτήματα και σε άλλα περιουσιακά στοιχεία των κατοίκων της περιοχής και να αποζημιωθούν άμεσα στο 100% της ζημιάς.
• Να παρθούν μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας και θωράκισης για να αποφευχθεί νέα καταστροφή το χειμώνα.
• Να καταργηθούν τώρα ο περιβαλλοντικός νόμος και όλοι οι αντιδασικοί νόμοι των προηγούμενων κυβερνήσεων που ανοίγουν το δρόμο για επενδύσεις σε δασικές εκτάσεις, ακόμα και σε περιοχές που είναι χαρακτηρισμένες Νatura.
• Να στελεχωθούν τώρα με όλο το αναγκαίο ανθρώπινο δυναμικό η Πυροσβεστική και η Δασική Υπηρεσία με άμεσες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Να μονιμοποιηθούν τώρα με σταθερές σχέσεις εργασίας όλοι οι τριετούς θητείας και εποχικοί πυροσβέστες.
• Να ενισχυθούν τώρα οι αρμόδιες δυνάμεις πυροπροστασίας με τα αναγκαία μέσα και να εξασφαλισθούν τα απαραίτητα χρήματα για τη βελτίωση των υποδομών των τεχνικών μέσων και επίγειων, με ενίσχυση και ανανέωση του μηχανολογικού εξοπλισμού του Πυροσβεστικού Σώματος σε πυροσβεστικά οχήματα και σύγχρονα πλωτά μέσα για τους Λιμενικούς Πυροσβεστικούς Σταθμούς.
• Με ευθύνη του κράτους να εξασφαλιστεί η ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία των δασών και στο πλαίσιό της να γίνει ριζική αλλαγή στον αντιπυρικό σχεδιασμό με κύριο βάρος στην πρόληψη και την οργάνωση των επίγειων δυνάμεων πρόληψης και κατάσβεσης. Να παρθούν άμεσα ειδικά μέτρα προστασίας για δάση και δασικές εκτάσεις που βρίσκονται κοντά σε οικισμούς».