Χιόνια και «Χιονονιφάδες»

 Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (Τρίτη 16-Φλεβάρη 11.45πμ) τα «γλαφυρά» ρεπορτάζ των αστικών ΜΜΕ δίνουν και παίρνουν περί άλλων τυρβάζοντα, έχοντας γίνει πλέον καθεστώς φυσικά φαινόμενα, όπως η χιονόπτωση τον χειμώνα, να βαφτίζονται “ακραία”, μόνο και μόνο για να κρυφτούν οι τεράστιες ελλείψεις στον τομέα της πολιτικής προστασίας, του σχεδιασμού και των υποδομών για τις λαϊκές ανάγκες, η κυβέρνηση, για λίγα εκατοστά χιόνι, έκλεισε ακόμη και τους πιο κεντρικούς οδικούς άξονες

Που -αν και έχει χρυσοπληρώσει ο λαός- δεν έχει εξασφαλιστεί στοιχειωδώς από το κράτος και τις ιδιωτικές εταιρείες, που τους εκμεταλλεύονται, ότι αυτοί θα καθαρίζονται και θα παραμένουν ανοιχτοί («αδυναμία του φορέα» το λένε)

Αυτό είναι ένα μόνο δείγμα του σημερινού κρατικού μηχανισμού, που λειτουργεί με κριτήριο τα συμφέροντα των λίγων και όχι τις ανάγκες των πολλών
Στο μεταξύ τα ΜΚΔ συναγωνίζονται ποστάροντας ευτυχείς φάτσες με φόντο χιόνι …οι «Μόριες» πέφτουν μακριά!

Το μυαλό «στροβιλίζεται» πάει χρόνια πίσω …15+, όταν διαβάσαμε για κάποιον Βαλερί, έναν από τους πολλούς οδοκαθαριστές της Μόσχας (αγνώστων λοιπών στοιχείων μια και –για προφανείς λόγους, αρνήθηκε να αποκαλύψει το επώνυμό του): καθάριζε αμέριμνος τα σκουπίδια στο πάρκο Σοκόλνικι (Sokolniki Park Соко́льники = «γεράκι» — парк) όταν είδε την πρώτη "χιονονιφάδα" της άνοιξης να ξεπροβάλλει από το λιωμένο χιόνι λέει, για να προσθέσει με ένα σκοτεινό χαμόγελο: «Είναι η εποχή τους τώρα. Γι' αυτό τους λέμε "χιονονιφάδες"».

Καθώς έρχεται η άνοιξη και το χιόνι λιώνει στην πρωτεύουσα της Ρωσίας, ειδικές υπηρεσίες αναλαμβάνουν το μακάβριο έργο να συλλέξουν τους χιλιάδες ανώνυμους άστεγους, τις πόρνες, τους μεθυσμένους και τους μετανάστες που ξεθάβονται νεκροί κάθε χρόνο από τους παγωμένους δρόμους και τα πάρκα της Μόσχας.
Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, 3.304 μη αναγνωρισμένα πτώματα βρέθηκαν το 2004, τα περισσότερα την άνοιξη όταν λιώνουν τα χιόνια.

«Είναι μια τεράστια τραγωδία», λέει ο Αντρέι Μποκάροφ, ο οποίος εργάζεται στην υπηρεσία ταφής της Μόσχας. «Βρίσκουμε νέους και γέρους, άνδρες και γυναίκες. Πολλοί είναι μετανάστες από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Αλλά μπορεί να είναι και μια γριούλα που βγήκε για ψώνια και έπαθε καρδιακή προσβολή».

Αν ένα πτώμα δεν αναγνωριστεί, ώσπου να τελειώσει η αστυνομία την έρευνά της, μεταφέρεται στο νεκροταφείο Περεπετσίνσκι, περίπου 50 χλμ. από το κέντρο της Μόσχας.
Στην άκρη του νεκροταφείου ο νεκροθάφτης με το όνομα Σλάβα, δείχνει το φρεσκοσκαμμένο χώμα. «Άγνωστος άνδρας (ή γυναίκα) -ετάφη <|ημερομηνία|>», γράφει η πινακίδα. Η περιοχή όπου θάβονται οι ανώνυμοι αυτοί άνθρωποι καλύπτει 7 εκτάρια. «Θάβουμε έως και 28 πτώματα την ημέρα» λέει.

Αυτή είναι μια από τις πολλές σκοτεινές πλευρές της Μόσχας, αθέατες πίσω από τη λάμψη των πολλών δισεκατομμυριούχων που έχουν κατακλύσει την πόλη των 10+ εκατομμυρίων κατοίκων.
Εκατομμύρια όμως είναι και οι παράνομοι μετανάστες που προσπαθούν να επιβιώσουν, περίπου 100.000 οι άστεγοι που ζουν στους παγωμένους δρόμους της Μόσχας και κοιμούνται στους σκουπιδότοπους, όπου τα σκουπίδια απελευθερώνουν ζέστη καθώς σαπίζουν.
Το πάρκο Σοκολνίκι είναι ένα από τα αγαπημένα στέκια τους, καθώς και ένα άτυπο μέρος όπου δολοφόνοι της πόλης παρατούν τα θύματά τους.

Ο Βιάτσεσλαβ Γιάκοβλεφ, φύλακας του πάρκου, έχει πλέον πείρα στο να ξεχωρίζει τις «χιονονιφάδες». «Αρκετές φορές είναι κάποιος άστεγος, άλλες είναι φόνος από επαγγελματία. Υποθέτω ότι η ελευθερία έχει τα υπέρ και τα κατά της», λέει.

ℹ️️ -1 Ο ερχομός της άνοιξης αποκαλύπτει πτώματα στους δρόμους της Μόσχας
Αποκαλυπτικό για την άθλια κατάσταση της καπιταλιστικής Ρωσίας είναι το παραπάνω δημοσίευμα της αμερικάνικης The Times (αναδημοσιεύτηκε και στο ΒΗΜΑ 7-Απρ-2005)
ℹ️️ -2 (14 Φλεβάρη 2012)  215 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στη Ρωσία εξαιτίας του ψύχους από τις αρχές του έτους, ενώ 5.546 άνθρωποι, ανάμεσά τους και 154 παιδιά, έχουν νοσηλευθεί με υποθερμία και κρυοπαγήματα από την 1η Γενάρη.

Соко́льники - Sokolniki τόπος «γερακιών»

Το Πάρκο Sokolniki, Сокол=γεράκι το οποίο ονομάστηκε για το κυνήγι γερακιού των Μεγάλων Δουκών του Μασκόβι κυρίαρχου του 17ου αιώνα», βρίσκεται στην ομώνυμη περιοχή της Μόσχας και δεν απέχει πολύ από το κέντρο της πόλης, δίπλα στη 1^η γραμμή του μετρό (Sokolnicheskaya line - Сокольническая линия)  και δημιουργήθηκε από τον -μανιώδη κυνηγό, Τσάρο Αλεξέι Μιχαηλόβιτς (πατέρα του Μεγάλου Πέτρου).
Η τρέχουσα διάταξη των αλέων και τα σοκάκια του πάρκου ξεκίνησαν το 1900 δημιουργώντας έναν πράσινο «λαβύρινθο», με δίκτυο δρόμων.

Με τη μεγάλη Οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση αναπτύχτηκε ως επίσημο «πάρκο πολιτισμού και αναψυχής του λαού» (δόθηκε με πλήρη διαμόρφωση το 1931)

Δημιουργήθηκαν -πέρα από τους χώρους περιπάτου, σιντριβάνια κά πρωτόγνωρα για την εποχή χάπενινγκ-λουνα πάρκ: τουρμποέλικα, «σφυρί Ranger», γιγαντοτσουλήθρες (πτήση ολίσθησης), δωμάτιο γέλιου, ο γνωστός κάθετος τροχός (όπως της Βιέννης), μικροί και μεγάλοι χώροι σκοποβολής, γιγάντιες  κούνιες-βάρκες, immelman (προσομοιωτές πτήσης), το κλασσικό δυναμόμετρο κλπ.
Ακόμη σήμερα μετά την πλήρη εμπορευματοποίηση, το καλοκαίρι, τα κεντρικά σοκάκια γίνονται ένα χάρμα οφθαλών από έντονα χρωματισμένα παρτέρια, στο βάθος «ζούγκλα» με πεύκα και έλατα, σημύδες, βελανιδιές και σφενδάμνους - από την περιοχή της Μόσχας, καθώς και μη αυτόχθονα δέντρα, όπως αγριόπευκα, κέδρους, καρυδιές, κόκκινες βελανιδιές, κλπ. Η άγρια ​​φύση του πάρκου περιλαμβάνει λαγούς, σκίουρους και νυφίτσες, καθώς και 76 είδη πτηνών.

Sokol Фестивальная площадь Πλατεία Φεστιβάλ

Μέχρι το 1937, το πάρκο έφερε το όνομα του τότε Λαϊκού Επιτρόπου Εκπαίδευσης του RSFSR A.S.Bubnov (Андре́й Серге́евич Бу́бнов –πέθανε το 1938)

Το Sokolniki Sports Palace, φιλοξενεί ακόμη την ιστορική ομάδα χόκεϊ επί πάγου HC Spartak Moscow.

Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, προσαρμόστηκε –χωρίς να καταστραφεί καμιά εγκατάσταση, σε σκοπευτήριο εξάσκησης κυρίως πολιτών και σε όρμο αρμάτων μάχης.
Όσο πλησίασε το μέτωπο προς τη Μόσχα  (1^η-Οκτ-1941), το πάρκο έκλεισε αλλά αμέσως μετά –από το καλοκαίρι του 1942, αποκαταστάθηκαν οι ζημιές και ξεκίνησαν να λειτουργούν το Πράσινο Θέατρο, η Συμφωνική Σκηνή …η πίστα Χορών και αργότερα άνοιξε μεγάλος θερινός κινηματογράφος στο κτίριο του κυκλικού θεάτρου.

Το 1957 δημιουργήθηκε ειδικός χώρος για το VI Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας –ο «μεγάλος κόκκινος κήπος»
Το 1959, κατασκευάστηκαν δύο εκθεσιακά περίπτερα –το πρώτο με προϊόντα ΕΣΣΔ, με γυάλινους τοίχους ύψους 15 μέτρων στον χώρο του πρώην γηπέδου CDKA, όπου ο Νίξον, εγκαινίασε τα «Βιομηχανικά Προϊόντα ΗΠΑ» και έγιναν πολλές συζητήσεις για τα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού απέναντι στον καπιταλισμό (στη συνέχεια, αυτά τα περίπτερα μεταφέρθηκαν σε νέο εκθεσιακό κέντρο).
Το 1973, νέο Sokolniki Sports Palace χτίστηκε στο νότιο τμήμα του πάρκου.

Στη δεκαετία του 1990, με τις ανατροπές οι εγκαταστάσεις του πάρκου -η μια μετά την άλλη κατέρρεαν –μεταξύ αυτών το Πράσινο Θέατρο και ο «Μεγάλος Κόκκινος Κήπος»
Το Φεβρουάριο του 2011, η κυβέρνηση της Μόσχας ενέκρινε πολεοδομικό σχέδιο με τίτλο «Βιομηχανία αναψυχής και τουρισμού στις περιοχές των πάρκων πολιτισμού και αναψυχής, μουσεία-αποθεματικά και μουσεία-κτήματα» διαθέτοντας 4,5 δισεκατομμύρια ρούβλια.
Τα αποτελέσματα εδώ…

«Παράλυτοι» στο χιόνι

Με τη «Μήδεια», να παλεύει μανιασμένα με τα χωρίς έλεος χτυπήματα του «πανέτοιμου κρατικού μηχανισμού» και για να αλλάξουμε μοτίβο …παραμένοντας προς το παρόν στην ΕΣΣΔ (Сальваторе Адамо - Падает Снег, Снег кружИтся - Tombe la neige), για όσους-ες θέλουν να εξασκήσουν τα ρώσικα –τα τραγούδια αποτελούν μια καλή μεθοδο

«Tombe la neige» του Adamo …

Πέφτει το χιόνι | Δεν θα γυρίσεις αυτό το βράδυ
Πέφτει το χιόνι | Και η καρδιά μου ντύθηκε στα μαύρα
Αυτή η μεταξένια μαλακή πομπή | Γεμάτη με λευκά δάκρυα
Το πουλί στο κλαδί | Θρηνεί τη μαγεία
Δεν θα γυρίσεις αυτό το βράδυ | Η απελπισία μου κραυγάζει
Αλλά πέφτει το χιόνι …| Αδιάβατο το μονοπάτι
Πέφτει το χιόνι
Δεν θα γυρίσεις αυτό το βράδυ

Πέφτει το χιόνι
Όλα είναι λευκά κι απελπισμένα
Λυπητερή σιγουριά | Το κρύο και η απουσία |
Αυτή η απαίσια σιωπή | Λευκή μοναξιά
Δεν θα γυρίσεις αυτό το βράδυ
Η απελπισία μου ακούγεται στα πέρατα
Αλλά το χιόνι (εξακολουθεί να) πέφτει
Αδιάβατο μονοπάτι

Στο μεταξύ ο λαός πληρώνει τις συνέπειες της πολιτικής, που υπηρετεί την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών και την απελευθέρωση της δράσης του κεφαλαίου

"Από το χιόνι"

Υπάρχει η –καταπληκτική, ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα (σκηνοθεσία +σενάριο) "Από το χιόνι" (Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Μαρία Κυριάκη, Μάνια Παπαδημητρίου, Λάζαρος Ανδρέου, Κώστας Στεφανάκης, Ελένη Φιλίππα, Έκτωρ Καλούδης, Βασίλης Ελευθεριάδης, Αντώνης Μανωλάς βασισμένη στο βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου -Μουσική Νίκος Κυπουργός).
Πρόκειται για την ιστορία τριών Βορειοηπειρωτών, που περνούν κρυφά από τα σύνορα της Αλβανίας στη χώρα μας.
Εδώ θ' αναζητήσουν δουλειά και καλύτερες συνθήκες ζωής, για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Η ζωή τους, όμως, δεν αλλάζει ακόμη και όταν φτάνουν στην Αθήνα.
Όλοι τους εκμεταλλεύονται και οι Αλβανοί εξακολουθούν να μη βρίσκουν στον ήλιο μοίρα και να ζουν μέσα στη φτώχεια -έτσι αποφασίζουν να επιστρέψουν στο χωριό τους, στην Αλβανία.

«Ήρθε ο Θωμάς στο χωριό και μου είπε για τα τέσσερα νεκρά. Του Θανάση Κότση, λέει, του 'χε πάρει η ριπή όλο το πίσω του κεφαλιού.
Ο Θωμάς κι εγώ το πήραμε απόφαση. Απόψε φεύγουμε για την Ελλάδα.
Πού πηγαίνουμε; Στην πατρίδα, λέω 'γω …Στο χαμό, λέει o Θωμάς και γελάει».
Έτσι αρχίζει η κολασμένη κάθοδος τριών βορειοηπειρωτών προσφύγων "απ' το χιόνι" ως το βυθό της Ομόνοιας. Εκεί, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την πείνα, την εξαέρωση του οράματος, τα πρώτα συμπτώματα ενός εκκολαπτόμενου -και ανομολόγητου-ρατσισμού των σύγχρονων Αθηναίων. Όταν ο Θωμάς θα βρει έναν εντελώς άκαιρο και παράλογο θάνατο στο γιαπί άλλης μιας "φονικής" πολυκατοικίας, ο αφηγητής θ' αποφασίσει να επιστρέψει στο χιόνι, εκεί όπου -τουλάχιστον τα όνειρα διατηρούνται...
Η τίμια, "ψυχρή", σχεδόν ντοκιμαντερίστικη ματιά του σκηνοθέτη πάνω σ’ αυτό το οξύ κοινωνικό πρόβλημα δεν αποτρέπει τη συγκίνηση του θεατή - αυτό αποτελεί, ίσως, το σημαντικότερο επίτευγμα της ταινίας.
Ένας κινηματογράφος αψύς, που αποφεύγει τους σκοπέλους του εντυπωσιακού νατουραλισμού, και μια ανθρωπιστική προσέγγιση, που δεν προστρέχει σε κραυγαλέα κηρύγματα. Οι αδρές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών προσθέτουν ένα ακόμα πλεονέκτημα στο τελικό αποτέλεσμα.

Βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1993 με τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου, φωτογραφίας και ως καλύτερη ταινία από τη Διεθνή ένωση κριτικών κινηματογράφου (FIPRESCI)

Masahiro Kobayashi: Μια δραματική σπονδή στις σχέσεις σε μια κοινωνία που αλλάζει ραγδαία είναι η ταινία Man Walking on Snow «Ο άνθρωπος που περπατούσε στο χιόνι».

🔹 Ο Νομπούο Χόνμα είναι 63 χρονών και ζει μόνος στη νησιωτική πόλη Μασίκ(ε), αφού πριν δύο χρόνια πέθανε η σύζυγός του.
Ο Γιασούο είναι ο νεότερος γιος του στον οποίο εμπιστεύτηκε το επάγγελμά του.
Γεμίζει τις μοναχικές του μέρες περπατώντας στο χιόνι και μελετώντας την εκτροφή ψαριών σε ένα ορεινό ιχθυοτροφείο.
Καθώς πλησιάζει η δεύτερη επέτειος του θανάτου της γυναίκας του, ο Νομπούο ζητά να δει τον μεγαλύτερο γιο του Ριότσι, που λείπει για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Πατέρας, γιοι και κάποιοι γνωστοί συναντιούνται για το μνημόσυνο. Ανείπωτα συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια όταν οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ τους
🔹 2001 - Mashike, μια πόλη στο ιαπωνικό νησί Χοκάιντο. Ο Nobuo Honma παραγωγός σάκε 63 ετών ζει με τον Yasuo από τότε που η γυναίκα του πέθανε.
Ο Yasuo είναι ο νεότερος γιος του στον οποίο έχει εμπιστευτεί το εμπόριο του. Κάθε μέρα ο Nobuo πηγαίνει για μια βόλτα στα βουνά, γεμίζοντας τη μοναξιά του και παρακολουθώντας προσεκτικά την ανάπτυξη χιλιάδων μικρών ψαριών που χύνονται στην «πισίνα».
Πλησιάζει η δεύτερη επέτειος του θανάτου της γυναίκας του. Ο Nobuo επιμένει στην παρουσία του Ryoichi, του μεγαλύτερου γιου, τον οποίο δεν έχει δει εδώ και πολύ καιρό.
Ο Nobuo και οι δύο γιοι του, μαζί με τους συνεργάτες τους, συγκεντρώνονται για τον εορτασμό. Αθόρυβα συναισθήματα επανεμφανίζονται και συγκρούονται μεταξύ τους.

🔹 Ένας πατέρας και οι γιοι του και οι σχέσεις τους με τις γυναίκες σε μια κοινωνία που αλλάζει.
Σε μια υπέροχη ειδυλλιακή χιονισμένη ιαπωνική πόλη, δίπλα τους αλλά και τόσο μακρινή.
Η επιθετικότητα του μεγαλύτερου γιου απέναντι στον πατέρα προκαλεί έκπληξη καταρρίπτοντας το μύθο ότι οι Ιάπωνες δεν κάνουν τέτοια -  «υποκλινόμενοι» στους γονείς τους.

Η ασυνεπής χρήση της κάμερας στο χέρι δίνει στην ταινία ένα διαφορετικό –αναζωογονητικό, είδος αίσθησης μια τραχύτητα...

Δείτε Masahiro Kobayashi & Aruku, hito «Ο άνθρωπος που περπατούσε στο χιόνι».

ΒΟΡΕΙΑ - NORTH | NORD

Του Rune Denstad Langlo (Ρουν Ντενστάντ Λάνγκλο)
Υπόθεση: Μετά από ένα νευρικό κλονισμό, ο Jomar, ένας αθλητής του σκι, απομονώνεται και εργάζεται ως φύλακας ενός χιονοδρομικού κέντρου. Όταν όμως μαθαίνει πως ίσως είναι ο πατέρας ενός παιδιού κάπου στα βόρεια, ξεκινά ένα παράξενο ταξίδι στη Νορβηγία πάνω σε ένα χιονοδρομικό όχημα, με μοναδική του προμήθεια... 5 λίτρα αλκοόλ.
Διασχίζοντας υπέροχα τοπία, ο Jomar φαίνεται να κάνει τα πάντα για να αποφύγει να φτάσει στον προορισμό του. Στην πορεία, γνωρίζει μερικές τρυφερές και μπερδεμένες ψυχές, που τον βοηθούν να συνεχίσει το ταξίδι του προς την "φωτεινή πλευρά της ζωής".

🔹 Είμαστε σίγουροι κάποιοι την απέρριψαν την ταινία –μπορεί να έφυγαν κι από τη μέση, γιατί δεν τους είπε απολύτως τίποτα –πιστεύοντας πως (και μπορεί να είναι αλήθεια αυτό) τα έχουν βρει με τον εαυτό τους.
Όμως ο Langlo δεν είχε σκοπό την πολυπληθή αναγνώριση.
Περισσότερο με ταινία προσωπικής εξομολόγησης μοιάζει, από εκείνες που καταφέρνουν να μιλήσουν σε ελάχιστους, σε μερικούς «περίεργους» (σαν τον γράφοντα –ας πούμε).
Το North παραπέμπει σ’ αυτά –τα λίγα που έγιναν και κυρίως σ’ εκείνα τα πολλά που δεν μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν (ακόμα;).
Κάτι τέτοιοι -αυθόρμητα, εγωιστικά αν θέλετε έχουν το προνόμιο και την «κατάρα» να απολαμβάνουν τέτοιες ταινίες που μιλούν μια ιδιαίτερη, σπάνια γλώσσα, άγνωστη σε πολλούς και γι αυτό δεν είναι το αριστούργημα που περιμένει κάποιος να ανακαλύψει, ούτε και πρόκειται ποτέ να γίνει μεγάλη επιτυχία. Ευτυχώς!...

Μπροστά στην ξυλόσομπα…

Χειμώνας 83-84 (Γράφει οΗρακλής Κακαβάνης //)

Βελιγράδι ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Στο οδόστρωμα της 29ης Νοεμβρίου και το χιόνι στο πεζοδρόμιο ξεπερνά το μπόι μου. Ο πιο κρύος, ο πιο δύσκολος χειμώνας λένε. Πολύ το χιόνι, οι δρόμοι ανοιχτοί, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, λεωφορεία και τραμβάι, κυκλοφορούν.
Εγώ πεζός, πάω κάπου κοντά. Δίπλα στα γραφεία της «Πολίτικα», στη Nusiceva. Το σπίτι του Νούλωφ, του Ντάφακα και του Χρηστάρα. Όλο και κάποιος θα ήταν εκεί. Στέκι και καταφύγιο όταν δεν είχαμε παρέα. Είχε και ζέστα, όπως όλα τα σπίτια. Πρώτη φορά στη ζωή μου ζούσα σε σπίτι ζεστό, επισκεπτόμουν σπίτια ζεστά… Είδα «πώς ζει ο κόσμος»… Δε με πείραζε καθόλου το κρύο όταν χρειαζόταν να κυκλοφορήσω. Ποτέ κανείς, «Γιούγκος» ή ξένος, δεν ανησύχησε για τη θέρμανση.

🔹 Χειμώνας 82-83.
Στο χωριό, στον παρολύμπιο κάμπο της Ελασσόνας. Αν δε ζήσεις το λίβα το καλοκαίρι και την παγωνιά το χειμώνα, δεν έχεις δει τίποτα. Κρύο… Περουνιάζει τα κόκαλα… Στους δρόμους, χωματόδρομοι ακόμη, έπρεπε να πάει μεσημέρι να λιώσει ο πάγος στις μικρές λακούβες και να σηκωθεί η πάχνη. Παίζαμε το πρωί προσπαθώντας να σπάσουμε τον πάγο με τη φτέρνα, και να μην σπάει με τίποτα…
Στο σπίτι καίει ασταμάτητα η σόμπα πετρελαίου. Δεν πάει πολύ που αντικατέστησε την ξυλόσομπα, η οποία χρησιμοποιούνταν και για μαγείρεμα, βλέπετε είχαν έρθει τα πετρογκάζ… Χώρια που έλυνε το ζήτημα του ανεφοδιασμού και απάλλασσε από τη βρωμιά του ξύλου και του κάρβουνου. Γιατί για να ζεσταθείς το χειμώνα έπρεπε να κάψεις ένα δάσος και δεν το είχες. Το κάρβουνο ήταν μια κάποια λύσις. Εκείνα τα μικρά μαύρα τουβλάκια διαρκούσαν πολύ περισσότερο από το ξύλο. Μα τι να το κάνεις. Το κρύο, κρύο… Πόσο να ζεστάνει η σόμπα; Τον ένα χώρο, εκεί που μαζεύονταν η οικογένεια και διαβάζαμε…. Ενίοτε, σε άλλο χώρο έκαιγε μαγκάλι, όταν ήταν να κάνουμε μπάνιο…
Σηκωνόταν η μάνα το πρωί, την άναβε, να ζεστάνει ο χώρος λίγο, να ντυθούμε για το σχολείο. Πώς να βγεις όμως κάτω από τη βελέντζα και να πας στο άλλο δωμάτιο; Έφερνε η μάνα τα ρούχα και ντυνόμασταν κάτω από τη βελέντζα… και καρφί για το καφενείο… μέχρι να έρθει το λεωφορείο για την Ελασσόνα
Στις 7.30 το πρωί το καφενείο ήταν γεμάτο. Οι μεγάλοι είχαν πιει ήδη τον καφέ και καναδυό «εικοσπεντάρια». Καρέκλα δεν έβρισκες, ούτε χώρο να σταθείς όρθιος δίπλα στη ξυλόσομπα, την τρίποδη σαν βαρέλι με το καπάκι από πάνω.
Να ζεστάνουμε τα χέρια… Μπροστά καιγόμασταν, παίρναμε στροφή να ζεσταθούμε κι από πίσω… Το τεταρτάκι στο καφενείο ήταν το πιο ζεστό της ημέρας… Δίπλα ακριβώς στη σόμπα…
Το λεωφορείο χωρίς θέρμανση. Στο σχολείο με τη σόμπα πετρελαίου που όσο κι αν ήθελε (τέρμα τα γκάζια, στο 6 ο δείκτης) πάλι δεν κατάφερνε να ζεστάνει την αίθουσα.

🔹 Κρύα χρόνια, δύσκολα χρόνια…

Πέρασαν χρόνια αρκετά, οι καυστήρες, τα καλοριφέρ, οι ηλεκτρικοί θερμοσυσσωρευτές, τα κλιματιστικά, έγιναν προσιτά. Δυστυχώς πολύ γρήγορα κατέστησαν ανενεργά…
Πάνω από 6 χρόνια έχει να ανάψει η θέρμανση στην πολυκατοικία. «Καίει» τον άνεργο και χαμηλόμισθο η τιμή του πετρελαίου. Το ρεύμα, ακριβό, πανάκριβο. Ολες οι ελπίδες πάνω σε κάτι σόμπες αλογόνου… Και κάποιοι που έτυχε να έχουν τζάκι για τη θαλπωρή και την ατμόσφαιρα κάποιες στιγμές χαλάρωσης, δίνουν μάχη χαρακωμάτων όταν τους λένε ότι είναι ανθυγιεινό…
Θέρμανση θέλω και το τζάκι κάποιες ώρες, ατομικής περισυλλογής, οικογενειακής θαλπωρής και κοινωνικών συνευρέσεων. Και για να έχω θέρμανση προϋποθέτει δουλειά με αξιοπρεπή μισθό και φτηνό πετρέλαιο, φυσικό αέριο και ρεύμα. Γιατί να τα έχουν μόνο οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι τζάμπα;

🔹 Κρύο. Από παντού. Κάνει πολύ κρύο…