Στο «κλαρί» ο Σύριζα

Μετά την απρόκλητη επίθεση αστυνομικών με ξυλοδαρμούς και προπηλακισμούς κατοίκων στο Άλσος της Ν. Σμύρνης ο Αλ Τσίπρας –ξεχνώντας τα δικά του βγήκε λάβρος στα ΜΚΔ
«Το μεσημέρι ξύλο και αυταρχισμός και το βράδυ προπαγάνδα. Ο κ. Μητσοτάκης είναι ο ενορχηστρωτής της μεγαλύτερης εκστρατείας αυταρχισμού και εξαπάτησης που έχει γνωρίσει η χώρα εδώ και δεκαετίες».

Η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα:

«Είμαστε στον πέμπτο μήνα ενός απολύτως αποτυχημένου και ατελείωτου lockdown. Τα νοσοκομεία αφημένα εδώ και μήνες δίχως ενισχύσεις, ασφυκτιούν και πάλι. Οι νεκροί σκαρφάλωσαν ξανά στους πενήντα ημερησίως. Η οικονομία έχει διαλυθεί.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις εδώ και μήνες σε απόγνωση, μόνο χρέη ξεπληρώνουν και δάνεια. Και οι εργαζόμενοι επιβιώνουν με ελάχιστα και αγωνιούν για το αύριο»
Την ίδια στιγμή οι πολίτες, που επιβάλλεται να στοιβάζονται καθημερινά στα λεωφορεία, στο Μετρό και στους χώρους δουλειάς, απαγορεύεται αυστηρά να έχουν έστω και μια μικρή ανάσα.
Έναν περίπατο το απόγευμα της Κυριακής… Μια βόλτα μέχρι τη θάλασσα… (κλαυσίγελος)
Ακόμη και μέχρι την πλατεία της γειτονιάς… (sic!)
Τα υπόλοιπα εδώ, -για όποιον ενδιαφέρεται, μαζί με μια εικόνα των «πελατών» του συγκεκριμένου ΜΚΔ (7,3 χιλ. σχόλια & 2,9 χιλ. κοινοποιήσεις-έπεται και συνέχεια) στην περί όνου σκιάς συζήτηση

Ώδινεν όρος

Ένας Σύριζα, που ξεγεννάει κάθε τόσο «αριστερά» και «δεξιά» –πρόσφατα τη ΡΕΝΕ (Ριζοσπαστική Εναλλακτική Ενότητα -Νίκος Σκορίνης, Πάνος Ρήγας, Αντώνης Κοτσακάς κά), μέχρι πρότινος αναγνωρισμένο -παρέα και αντάμα με μαζέματα στο Κάραβελ και ξαφνικά νόθο αποπαίδι, όπως ανακοινώθηκε μέσω zoom μετά τη δημοσίευση του ιδρυτικού της στην «Αυγή» και την ανακοίνωση, πως ανάμεσα στα πολύπειρα στελέχη είναι κι ο Τζουμάκας στα πλαίσια «συνδιαμορφωτικού ρεύματος ιδεών» στέκονται «υπερβατικά σε κάθε χροιά εσωστρέφειας»
Και μαζί «κονταροχτυπιούνται» η «διατασική» κίνηση της «Ομπρέλας» με τους «53+» …η Κίνηση Μελών (τριανδρία Νίκος Παππάς, Γιάννης Μπαλάφας & Χρήστος Σπίρτζης +  Ρένα Δούρου) που επιμένει πως κοιτάει και δρα «από μέσα προς τα έξω» και σε πεδία παραγωγικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και πολυσυλλεκτικούς νέους, σαν τον Μιχάλη Νικηφόρο της άλλοτε ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ.

Σε όλη αυτήν την κατάσταση αντανακλάται η ρευστότητα που επικρατεί στη σοσιαλδημοκρατία, εν αναμονή εξελίξεων, αν (πχ) από το ΚΙΝΑΛ θα υπάρξει ανάσχεση, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει η κυρίαρχη δύναμη του οπορτουνιστικού χώρου κλπ., ενώ ταυ­τόχρονα, απολειφάδια του «βαθέως ΠΑΣΟΚ» -ΠΑΣΚΕ προσβλέπουν πάντα σε ενδεχόμε­νη μελλοντική συγκυβέρνηση με τη ΝΔ.

Κινούμενη άμμος

Παράλληλα, ο ανταγωνισμός μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στην κυβερνητική εναλλα­γή είναι και πηγή ιδεολογικής - πολιτικής ρεφορμιστικής και οπορτουνιστικής πίε­σης προς τον ένα συνεπή κόσμο με αριστερά αντανακλαστικά, που ναι μεν «δε μασάει», αλλά βιώνοντας –ο καθένας με τον τρόπο του την υποχώρηση του επαναστατικού κινήματος, και τις ανατροπές του πρώτου ιστορικού κύκλου σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Έτσι είναι μειωμένα τα αντανακλαστικά απέναντι στον οπορτουνι­σμό και στους υποκριτικούς ελιγμούς του για «κοινή δράση» στο όνομα πότε του –ξαναζεσταμένου «αντιδεξιισμού» και σχημάτων-μετώπων, όπως «αντιμνημονιακού», «αντινεοφιλελεύθερου» και «αντιφασιστικού» -βεβαίως-βεβαίως, όπως κι αν εμφανίζεται αυτό κάθε φορά, το μεταρρυθμιστικό-«μεταβατικό» στο έδαφος του καπιταλισμού πάντα, που η μικροαστική ανυπομονησία βλέπει κάθε φορά σαν πανάκεια, όπως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του.  

Ο ρόλος του οπορτουνισμού στην υπόσκαψη και συκοφάντηση του κινήματος, ελλοχεύει πάντα ακριβώς επειδή υπάρχει η κοινωνικοοικονομική βάση τόσο σε συνθή­κες του καπιταλισμού όσο και του ανώριμου σοσιαλισμού που γνωρίσαμε (όπως αποδείχτηκε με τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες), αφού η πηγή του αντικειμενικά είναι ανεξάντλητη.

Φυσικά, η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική έχει την ιδιαιτερότητά της, προ­βάλλει τις δικές της ιεραρχήσεις και προτεραιότητες, αξιοποιεί και προτάσσει στο επίπεδο της προπαγάνδας θολές συμβολικές έννοιες για να επιτύχει συναι­νέσεις, ανάλογα με το στίγμα που επιδιώκει να δώσει, στο πλαίσιο του συνολι­κού αστικού πολιτικού σκηνικού σε κάθε χώρα.
Αυτή η προσπάθεια ανάμεσα στα δύο βασικά κυβερνητικά αστικά κόμματα στη χώρα μας της σημερινής πολιτικής διαχείρισης (ΝΔ και Συριζα), με την ανάδειξη πλαστών ή δευτερευόντων πολιτι­κών διαχωρισμών, αναδεικνύει –ανεξάρτητα από λεονταρισμούς, την ενιαία στρατηγική των αστικών κυβερνήσεων στα περισσότερα ζητήματα.

Από την άλλη Συριζα και ΚινΑλ, κινούμενοι σε χώρους συγγενείς, κρίνουν την κυβερνητική πολιτική της ΝΔ ως μη συνεπή προσαρμογή στην αντί­στοιχη ευρωενωσιακή, ενώ τα ίδια παρουσιάζονται χωρίς πειστικότητα ως -βασιλικότεροι του βασιλέως, πιο αυθεντικοί εκφραστές μιας πιο «μαχητικής» επεκτατικής, κρατικής πολιτικής.

Όπως αναφέρεται στις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21^ο Συνέδριο (2^ο κείμενο - κεφ. Ε «οι εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα» παράγρ. 31) […] «με την τελευταία διετία της διακυβέρνησης Συριζα αλλά και την κυβερνητική εναλλαγή ανάμεσα σε Συριζα και ΝΔ, επιβεβαιώθηκε ακόμη περισσότερο η σύμπτωση των βασικών δυνάμεων του αστικού πολιτικού συστήματος στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης και στις αντίστοιχες πολιτικές επιλογές».

Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, ότι επί κυβερνήσεων & και Συριζα διαδοχικά ψηφίστηκαν από κοινού, μαζί και με το ΠΑΣΟΚ/ΚινΑλ, στρατηγικής σημασίας νομοσχέδια, όπως και αλλαγές σε βασικά άρθρα του Συντάγματος, ιδιαίτερα σε αυτά που αφορούν την κυβερνητική σταθερότητα και την αδιατάρακτη εφαρμο­γή της κυρίαρχης πολιτικής και η ΝΔ πατάει πάνω στο αντεργατικό - αντιλαϊκό οικοδόμημα της διακυβέρνησης Συριζα και το επεκτείνει παραπέρα.

Λύκος με προβιά

Ο «Συριζα-Προοδευτική Συμμαχία» (άλλαξε ο Μανολιός κλπ), αφού ως «Συριζα σκέτο» διαμορφώθηκε σε πολύτιμο στήριγμα της αστικής στρατηγικής, όχι μόνο γιατί υπηρέτησε με συνέπεια τους αντιλαϊκούς της στόχους, αλλά κυρίως γιατί προσπάθησε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε, να εμπεδώσει στις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις αυτούς τους στόχους ως «αναγκαίους», ακόμη και ως «προοδευτικούς» επιδιώκει την απορρόφηση δυνάμεων και ομάδων που αποσπάστηκαν από το ΠΑΣΟΚ, εμφανιζόμενος ως ο βασικός συνεχιστής της «δημοκρατικής παράτα­ξης», με συχνότερες αναφορές στον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Γεώργιο Παπανδρέ­ου, τον Ανδρέα, με πιο ενεργή συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, χωρίς να εγκαταλείπει τις αναφορές στις «αξίες και τις πα­ραδόσεις της αριστεράς.

Ταυτόχρονα, αξιοποιεί και προσπαθεί να εισπράξει τη συντηρητική αναδίπλωση, που τροφοδότησε η διάψευση προσδο­κιών από την κυβέρνηση Συριζα σε πλατιά τμήματα του λαού, με κύρια χαρα­κτηριστικά τις μειωμένες απαιτήσεις, την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, τον «μονό­δρομο» του κεφαλαίου, τη δήθεν «αναγκαία συμμετοχή» σε ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ. παίζοντας σε διπλό ταμπλό (πότε εθνικής ενότητας και πότε «στο κλαρί»)

Ανεξάρτητα από την οργανωτική μορφή στην οποία θα κατασταλάξει, η ανα­μόρφωση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου στην Ελλάδα αυτή θα αβαντάρεται μια και είναι αναγκαία για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε να αξιοποιείται ως εναλλακτική κυβερνητική λύση.

Ο Συριζα στήριξε ουσιαστικά την κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας και τα μέτρα που πάρθηκαν, παρά την προσπάθειά του να ασκήσει κριτική σε κάποιες επιμέρους πλευρές, έτσι τα περί «αποτυχημένου και ατελείωτου lockdown», τα «εγκαταλειμμένα νοσοκομεία που ασφυκτιούν», η πτωματολογία των «νεκρών που σκαρφαλώνουν» και τα άλλα «ωραία» που αναφέραμε στην αρχή, πρέπει να αφήσουν αδιάφορη τη –με αγωνιστικές και ριζοσπαστικές διαθέσεις, λαϊκή οικογένεια.

Όπως και οι διεργασίες στον άλλο αστικό σοσιαλδημοκρατικό πόλο, το ΚινΑλ | ΠΑΣΟΚ, που συγκεντρώνει προς το παρόν ό,τι δεν μεταπήδησε σε Συριζα και ΝΔ μετά την παταγώδη κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ το 2012 και στη συνέχεια.

Οι αντιπαραθέσεις καθόλου δεν αποκλείουν τη στο μέλλον σύμπραξη χώρων ή τμημάτων τους, ως αποτέλεσμα της πορείας αναμόρφωσης της σο­σιαλδημοκρατίας, αλλά και του ευρύτερου αστικού πολιτικού συστήματος, σε περιστασιακή η μονιμότερη αξιοποίησή τους για συμπράξεις σε κυβερνητικά σχήματα, είτε με τη ΝΔ είτε σε σχήματα «εθνικού σκο­πού» κ.λπ.
Με δεδομένο ότι υπάρχει ισχυρή βάση συναίνεσης στην πολιτική διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, πολύ περισσότερο που και αυτή η κρίση βαφτίζεται ως «κρίση του κορονοϊού», συσκοτίζοντας δηλαδή το βασικό της περιεχόμενο ως κα­πιταλιστικής οικονομικής κρίσης.