Γεια σου Χρηστάρα!.

 🔻  Σαν σήμερα πριν 20 χρόνια, έφυγε πρόωρα και απρόσμενα από τη ζωή ο σύντροφός μας Χρήστος Σταμούλος
«Γεια σου Χρηστάρα!». Τρεις λέξεις βγαλμένες από αμέτρητα στόματα. Μακρόσυρτες από τον πόνο. Σπασμένες από το δάκρυ. Στο βάθος τους, ασάλευτες σαν βράχος.
Πνιγμένες στα χειροκροτήματα, την ώρα που το λευκό φέρετρο, στους ώμους των βουρκωμένων οδηγών, σκεπασμένο με την κόκκινη σημαία του Κόμματος, του οποίου την ιστορία τίμησε μέχρι την τελευταία στιγμή, περνούσε ανάμεσα από τα εκατοντάδες στεφάνια, παραταγμένα κι απ' τις δυο πλευρές του δρόμου, προς το τέλος του ταξιδιού για τον Χρήστο.
Στεφάνια από φίλους, συγγενείς, πλήθος συνδικαλιστικούς φορείς.
Η μεγαλύτερη απαρτία σ' αυτήν την αναπάντεχη «γενική συνέλευση», όπως ειπώθηκε και σ' ένα χαιρετισμό. Ανείπωτα τα συναισθήματα των συναδέλφων του, που κατέκλυσαν κυριολεκτικά το νεκροταφείο του Μαρουσιού, για να πουν το «γεια σου» σε έναν άνθρωπο, που το «δικό τους» φαντάζει ελάχιστο, για να εκφράσει το τι σήμαινε η παρουσία του δίπλα τους. 

Στο αμαξοστάσιο, στις μάχες για το μεροκάματο, για να μην ξεπουληθεί ο πλούτος του ελληνικού λαού, για να κατακτήσει και στην πράξη το «a priori» δικαίωμά του για φθηνή, οργανωμένη, σύγχρονη μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Δίπλα του ακόμη και στα καθημερινά. Από το στενό δρόμο που δεν μπορεί να περάσει το λεωφορείο, μέχρι τα μικρά ή μεγαλύτερα τροχαία. Το τηλέφωνό του σε όλες τις τσέπες των συναδέλφων του για «καλό και για κακό». Ενα τηλέφωνο, που πλέον δε θα απαντούσε.
Γι' αυτό και το νεκροταφείο βάφτηκε γαλάζιο από τις στολές των αμέτρητων συναδέλφων και συναγωνιστών του. Γι' αυτό και γύρω από το νεκροταφείο ήταν παραταγμένα, τιμητική φρουρά θαρρείς, τα αστικά λεωφορεία με τις μαύρες κορδέλες να ανεμίζουν στους καθρέπτες. Γι' αυτό και δύο οδηγοί, αθέλητα, έδωσαν με το δικό τους τρόπο το στίγμα αυτής της απουσίας: «Την πατήσαμε». «Μαύρο φίδι, που μας έφαγε τώρα»... 

Και όλοι μαζί, την ώρα που περνούσε το φέρετρο, έβγαζαν από την ψυχή τους λέξεις σημαίνουσες στο λαό μας: «Λεβέντης», «παλικάρι»! Γι' αυτό και στον αβάσταχτο πόνο των δικών του ανθρώπων, οι οδηγοί έβρισκαν μόνο ένα λόγο, όχι μόνο παρηγοριάς, αλλά και υπόσχεσης: «Δεν θα τον ξεχάσουμε».
Μια υπόσχεση που δινόταν και στους εαυτούς τους. Γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα από τον καθένα, πως η αγωνιστική παρακαταθήκη του Χρήστου θα κουβαλιέται μέσα τους σε κάθε αγώνα, σε κάθε μάχη που θα έρθει. Πως η στάση του απέναντι στη ζωή δε διαγράφεται με το θάνατο.
«Εσύ πάτησες τα γκάζια κι έφυγες νωρίς. Πολύ νωρίς», είπε σε κάποια αποστροφή του αποχαιρετισμού του, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Γ. Μαυρίκος.
Αλλά όσοι αποχαιρέτησαν τον Χρήστο ξέρουν πως τα «γκάζια» αλλάζουν ποδάρια σε κάθε βάρδια...

Ήταν 46 χρόνων, παντρεμένος, πατέρας ενός παιδιού, μέλος του ΚΚΕ πολλά-πολλά χρόνια –σχεδόν από παιδί, εργαζόταν από το 1980 ως οδηγός στα λεωφορεία.
Από την ίδια δεκαετία εκλεγόταν ανελλιπώς στη διοίκηση του σωματείου της ΕΑΣ (μετέπειτα ΟΑΣΑ) και τη δεκαετία του '90 στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Αθηνών (ΕΚΑ) -στις τελευταίες, πριν φύγει από τη ζωή βουλευτικές εκλογές ήταν υποψήφιος του κόμματος στη Β' Αθηνών.
Έγινε γνωστός στο Πανελλήνιο το 1992 οπότε και συμμετείχε δραστήρια στις δυναμικές και μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων της ΕΑΣ που αντιστέκονταν στην απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να ιδιωτικοποιήσει τα αστικά λεωφορεία.

Οξύς, με έντονο συνδικαλιστικό και πολιτικό λόγο, μαχητικός, είχε σφραγίσει με την παρουσία του, τις αντιδράσεις των εργαζομένων και τις αλλεπάλληλες συγκρούσεις τους με τις δυνάμεις καταστολής, τα ΜΑΤ.

Δύο κόσμοι

Εκείνο τον καιρό , πρόεδρος του συνδικάτου εργαζομένων της ΕΘΕΛ ήταν ο Ανδρέας Κολλάς –«πρόσωπο» τότε κάθε βράδυ στα κανάλια, αργότερα εργατοπατέρας και ειδικός στο να «σπάει» απεργίες, σε κόντρα ακόμη και με τον Χρ. Πολυζωγόπουλο, στο «βαθύ ΠαΣοΚ, όπου «από το 1994 και μετά προσφερθήκαμε με το 100% των δυνάμεών μας» … «ποτέ δεν έκρυψα ότι στήριζα, στηρίζω και θα συνεχίσω να στηρίζω τον πρόεδρο Σημίτη».
Στήριξη του ΠαΣοΚ ακόμη και στις δύσκολες εποχές που έρχονται για τον ΟΑΣΑ, καθ' ότι «αυτήν την εποχή η κυβέρνηση παίζει και εκτός ιδεολογίας της, έχει κληθεί να υλοποιήσει αποφάσεις του ελληνικού Κοινοβουλίου, να εντάξει τη χώρα στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Εκεί πρέπει να δώσουμε όλοι τη μάχη. Θα μου πείτε: Τι θα κερδίσουμε; Ε, εμείς ως εργαζόμενοι δεν θα κερδίσουμε και πολλά πράγματα. Θα κερδίσει η χώρα, που θα ενταχθεί στο ευρώ, το οποίο βεβαίως δεν θα μας δώσει να φάμε. Και ως τότε θα το έχουμε σφίξει για καλά το ζωνάρι... Τέλος πάντων, εγώ τη στηρίζω αυτήν την προσπάθεια. Και γι' αυτό θα την πάω μέχρι τέρμα» (…) «για να μιλήσουμε καθαρά και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, σε όποιον προταθεί να γίνει υποψήφιος βουλευτής δεν λέει όχι. Για μένα, αν μου το προτείνουν, θα είναι μεγάλη τιμή. Να ξεκαθαρίσω βεβαίως ότι όλα αυτά δεν τα κάνω για να πάρω το χρίσμα του βουλευτή».

«Αυτοί είναι σύντροφοι!» λέει για τους δύο τέως προέδρους της ΓΣΕΕ (ΣΣ |> Λ. Κανελλόπουλος & Χρ. Πρωτόπαπας ο κ. Κολλάς. «Έχουν οπλιστεί από τη θητεία τους στο πόστο του προέδρου και προσπαθούν να βοηθήσουν τους εργαζομένους να προτείνουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο θέσεις που μπορούν χωρίς κοινωνικούς κραδασμούς να "περάσουν τον κάβο"».
«Αλλά οι προτεραιότητες αλλάζουν όταν είσαι βουλευτής...». «Ε, εντάξει... Ένας βουλευτής δεν μπορεί ξαφνικά να κάνει απεργίες. Ούτε μπορεί στα καλά του καθουμένου να πάρει την ντουντούκα και να βγει στον δρόμο. Και εγώ, αν αναλάβω κομματική καρέκλα, τότε ως προτεραιότητα θα θέσω το κόμμα».
Από το 2015 ο Κολλάς αποστασιοποιήθηκε από το ΠΑΣΟΚ και κινήθηκε στα πέριξ του ΣυΡιζα.
(ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος «επαναστάτης» θα πείτε)

Όταν το κίνημα στην ΕΑΣ ΕΘΕΛ χειραγωγείται παίρνει την κάτω βόλτα ο Σταμούλος, στα μισόλογα περί κινητοποιήσεων που ακούει συνεχίζει να χτυπάει τη γροθιά στο τραπέζι. «Τι κινητοποιήσεις; Ποιος κινητοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια και δεν τον είδαμε; Εδώ δεν μιλάμε για ένα δελτίο Τύπου και μια διαμαρτυρία του στυλ απ' τη μια πλευρά τα κοστούμια, απ' την άλλη κάποιοι από κάτω να φωνάζουν και στο τέλος κλείνουμε τα πανό και φεύγουμε, εδώ μιλάμε να σπάσεις αβγά να φας ομελέτα! Δεν μπορείς να κάνεις το λιοντάρι επί Νέας Δημοκρατίας και τον ποντικό επί ΠαΣοΚ!».

Χρήστος Σταμούλος από τη Νικαριά, παιδί οικογένειας «από τα γεννοφάσκια της αριστερής ...τι αριστερής δηλαδή; ... πατέρας, θειός, συγγενείς, όλοι κόκκινοι!». Μεγάλωσε στο Χαλάνδρι, «τον καιρό που υπήρχαν αλεπούδες και κότες ­ γιατί τώρα... μας έφαγαν οι πλούσιοι!».
«Γιατί έγινα συνδικαλιστής; Γιατί τότε μας κάνανε όλα αυτά που λέει πως θα κάνει τώρα ο Σημίτης!». Ο Χρήστος δεν ξεχνά. «9ωρα χωρίς διάλειμμα, 12 ημέρες άδεια τον χρόνο, σύνταξη στα 65 και μισθός 12.245 δραχμές. Οι παλιοί ξέρουμε, τα ζήσαμε στο πετσί μας...)
(…)
Είναι ζήτημα μπέσας. Το 1992, κάποιοι –οι πολλοί, τα πίστευαν αυτά που κάναμε, άλλοι είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τις πολιτικές σκοπιμότητες.
Και τώρα βλέπω μερικούς, αντί να παλεύουν, να πηγαίνουν στα ινστιτούτα και να φτιάχνονται για να φαίνονται ωραίοι στον φακό. Εγώ γιατί να το κάνω; Εγώ είμαι εντάξει όπως με γέννησε η μάνα μου. Γιατί να αλλάξω;
(…)
«Εγώ... ευτυχώς έμεινα απ' έξω! Διότι άλλο οι "Σταμουλοκολλάδες" κι άλλο οι "Κολλάδες".
Βλέπετε, και ηχητικά διαφέρουν.
Το ένα είναι σαν παλιό αρχοντικό ρεμπέτικο, το άλλο είναι... μπανάλ, τύπου Πανταζή». Το ένα ήταν τότε, μπρος στο φάσμα της ανεργίας, το άλλο είναι τώρα, μπρος στις πύλες της Βουλής.
Άλλωστε ο κ. Κολλάς το παραδέχεται, το λέει: «Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η εποχή της τραγιάσκας και της σηκωμένης γροθιάς έχει τελειώσει».
Όχι για όλους, για τον κ. Κολλά σίγουρα…