Σύριζα: Ανακωχές, μορατόριουμ και …τα μυαλά στα κάγκελα

Επαναλαμβάνει μονότονα ο Αλ. Τσίπρας στα ΜΚΔ: «Η στρατηγική που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία από την αρχή της υγειονομικής κρίσης είναι στη λογική της συναίνεσης. Η κυβέρνηση όμως αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της. Ρίχνει την ευθύνη στους πολίτες, στην αντιπολίτευση και τελικά διχάζει τον ελληνικό λαό».
Η πανδημία καλπάζει και αντί τα στελέχη της κυβέρνησης να σκύβουν το κεφάλι και να δουλεύουν, κάνουν γλέντια και βαφτίσια γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τους νόμους και τους πολίτες που είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους.
Είχε προηγηθεί η πλειοδοσία (δια στόματος Τσίπρα) στα όσα είπε την προηγούμενη βδομάδα στη Βουλή ο Κυρ. Μητσοτάκης περί κοινωνικής συνοχής και ομοψυχίας, προτείνοντας στην κυβέρνηση ένα «πολιτικό μορατόριουμ», «μέχρι να βγει η χώρα από αυτή την κρίσιμη κατάσταση».

Από τη μεριά της, εν είδει εναλλαγής follow και επιθετικών–αμυντικών rebound, η ΝΔ –δια στόματος πρωθυπουργού, έπιασε την «πάσα» και βγήκε στην «επίθεση» δηλώνοντας ότι «μορατόριουμ χρειάζεται η δημαγωγική ανευθυνότητα» και ότι «δεν μπορεί να ματαιώνεται το μεταρρυθμιστικό έργο υπό το φόβητρο της εξωκοινοβουλευτικής υποδαύλισης της πανδημίας».

Αυτά ενώ είναι ακόμη νωπός ο αντίκτυπος από τα μεγάλα συλλαλητήρια σωματείων και φορέων την Τετάρτη, που έστειλαν μήνυμα κλιμάκωσης του αγώνα για την υγεία και τα δικαιώματα του λαού, δίνοντας απάντηση και στον κρατικό αυταρχισμό.

Βέβαια, αποτελεί θράσος ο ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει στο όνομα του κινήματος, των εργατικών - λαϊκών αγώνων και το γεγονός ότι η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός, τον παρουσιάζει σαν «υποκινητή» των κινητοποιήσεων, αν και θα μπορούσε να είναι το ανέκδοτο των ημερών δεν είναι τυχαίο.

Ο αυτόκλητος-αυτόχριστος εκπρόσωπος της λαϊκής αντίδρασης που αντικειμενικά βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπη με τις αιτίες όλων αυτών που ζούμε τον τελευταίο χρόνο, σε υγεία, εργασία, στο εισόδημα και την καταστολή έχει λερωμένη τη φωλιά του γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βάλει τη δική του σφραγίδα.

Σε μια στρατηγική επιλογή και σήμα κατατεθέν όλων των αντιλαϊκών κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων στην οποία η ΝΔ βάζει καθημερινά το λιθαράκι της σε ένα ήδη διαμορφωμένο αυταρχικό νομοθετικό και επιχειρησιακό οπλοστάσιο, με τελευταίο  δείγμα τη «λευκή βίβλο» του εκλεκτού μπαλαντέρ του αστικού κράτους -νυν υπΠροΠο, Χρυσοχοΐδη,

Αλλάζει ο Μανολιός

Ζητάει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ματαίωση στην αντιλαϊκή πολιτική; ΟΧΙ βέβαια!

Ίσα-ίσα τα «μορατόριουμ» καλλιεργούν στο λαό τις ίδιες κάλπικες προσδοκίες της «πρώτης και δεύτερης φοράς αριστερά» - για «ανθρώπινη» διαχείριση των συμφερόντων του κεφαλαίου, ένα «όλοι-μαζί-μπορούμε» με... «ενσυναίσθηση εθνικής ομοψυχίας» για το φόρτωμα «με το γάντι» της καπιταλιστικής κρίσης στο λαό.
Αυτό περιέγραψε ο Αλ. Τσίπρας όταν είπε ότι σε τέτοιες συνθήκες «απαντάμε ΟΧΙ πυροδοτώντας. Είναι δυνατό να επέλεγα να εφαρμόσω την πολιτική - ο κ. Μητσοτάκης έχει 4 χρόνια - πρέπει αυτό το εξάμηνο που κρίνεται η ζωή, με βάση την πορεία της πανδημίας, να προκαλώ την ένταση και την αντιπαράθεση στην πολιτική;», θυμίζοντάς του πως είναι αυτός που πρέπει «να πει, "εγώ αλλάζω την τακτική μου, δεν προκαλώ την κοινωνική ένταση, δεν πυροδοτώ την κοινωνική ένταση (...) αναδεικνύω ένα πρόσωπο διαφορετικό, προκειμένου να ζητήσω απ' όλες τις πολιτικές δυνάμεις αλλά και απ' τον πολίτη, τον καθέναν ξεχωριστά, το επόμενο διάστημα να μπούμε σε μια πορεία συνεννόησης"».

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ σπεύδει να βγάλει «από τη δύσκολη θέση» την κυβέρνηση: Η στάση του από την πρώτη στιγμή είναι στάση που αντικειμενικά «κερδίζει χρόνο» για τη στρατηγική του κεφαλαίου -συνέχεια του «θα λογαριαστούμε μετά», μότο του στην πρώτη φάση της πανδημίας, είναι και το τωρινό σύνθημα περί «μορατόριουμ».

 

Γιατί, βέβαια, με μια πρόχειρη ματιά μόνο στα των τελευταίων ημερών, ο καθένας μπορεί να καταλάβει πως το «μορατόριουμ» που ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα δεν «πιάνει»:

Την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνονται και στο κυβερνητικό σχέδιο για το «Ταμείο Ανάκαμψης», με τον Γ. Δραγασάκη να επιμένει σε συνέντευξή του, την Πέμπτη, «στην ανάγκη σχεδιασμού και λήψης μέτρων μόνιμων και προγραμμάτων από τώρα, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την πολλαπλή κρίση που ζήσαμε στο μέλλον», προτείνοντας μεταξύ άλλων γενναία στήριξη του κεφαλαίου με τομεακά προγράμματα, «πολιτικές αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων (...) που να ευνοούν το μεγάλωμα των μικρών επιχειρήσεων με συγχωνεύσεις, άλλους τρόπους», και παράλληλα «να δοθούν κίνητρα στοχευμένα, και όχι απλά οριζόντια μέτρα», ό,τι ακριβώς λέει δηλαδή τις μέρες αυτές και το κυβερνητικό επιτελείο.

Την πολύπλευρη θωράκιση του αστικού κράτους που «έχει συνέχεια», απέναντι στο λαό και τις ανάγκες του. Μόλις προχτές, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και εισηγητής του σε νομοσχέδιο που συζητιόταν στη Βουλή κατακεραύνωσε τη ΝΔ επειδή αυτή ενσωμάτωσε εκ νέου τον κανονισμό για τον αντιδραστικό θεσμό της Ευρωεισαγγελίας, «καταργώντας αντίστοιχα τα άρθρα του νόμου 4596 του 2019, που είχε ψηφιστεί επί της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ», για να αποφανθεί πως πρόκειται για «πρακτική που δεν αρμόζει στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες. Το κράτος έχει συνέχεια, η διοίκηση έχει συνέχεια (...) Θα αρκούσε μια απλή τροποποίηση των ισχυουσών διατάξεων»!!!

Την πολιτική της εμπλοκής στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για την «αναβάθμιση» της αστικής τάξης, με τον Γ. Κατρούγκαλο να λέει μετά την ολοκλήρωση του «Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής», την Παρασκευή, για τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό πως «εμείς, όπως κάνουμε πάντα, λέμε ότι θα "βάλουμε πλάτη" για τα εθνικά θέματα», κατηγορώντας την κυβέρνηση για «έλλειψη στρατηγικής» αλλά και «έλλειψη φιλοδοξίας για την προώθηση των θέσεων της χώρας», όπως βαφτίζονται τα σχέδια και οι «φιλοδοξίες» της αστικής τάξης.

Καμία ανοχή, καμία «ανακωχή»!

Τι δείχνουν όλα αυτά;
Οτι οι υποδείξεις για ανακωχή απευθύνονται στην πραγματικότητα στο λαό, καθώς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διαγωνίζονται με επόπτη το κεφάλαιο για το ποιος υπονομεύει και ποιος προάγει με τη στάση του την «κοινωνική συνοχή» και τη «συναίνεση», τη διαμόρφωση δηλαδή εκείνων των συνθηκών χειραγώγησης και ενσωμάτωσης του λαού που είναι απαραίτητες για να υλοποιούνται απρόσκοπτα η αντιλαϊκή πολιτική και οι σχεδιασμοί του κεφαλαίου.

 

Λογαριάζουν όμως δίχως τον ξενοδόχο. Μπορεί να ονειρεύονται «ανακωχές», ο λαός όμως, το εργατικό - λαϊκό κίνημα, δεν θα παραδοθεί στις πολιτικές που τον τσακίζουν, είτε με το «άγριο» είτε με τις «νουθεσίες». Μόνο στο δρόμο του αγώνα, σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, μπορεί να βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να έχει νίκες, να ανοίξει το δρόμο για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του.

 

Όπως αναφέρει εισαγωγικά η διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821… «Οταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν' αρπάξη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ' όλα τα δίκαια του και το πλέον απαραίτητον απ' όλα τα χρέη του».
(Ρήγας Φεραίος Βελεστινλής)