Συνεχίζονται οι διεργασίες στον πηγαιμό για την "Ιθάκη" του αστικού συστήματος

Με όρους κουτσομπολιού
επιχειρεί να δικαιωθεί ο Τσίπρας

Ο γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, αναφέρθηκε στο βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα, κατά τη διάρκεια του χαιρετισμού του στην παρουσίαση του βιβλίου της Σωτηρίας Μαραγκοζάκη "Aσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος" __"Φανταστείτε τότε το ΚΚΕ να είχε δώσει στήριξη σε αυτόν τον τραγέλαφο που περιγράφεται στις σελίδες του βιβλίου του κ. Τσίπρα", σχολίασε ο γ.γ. του κόμματος

(…)
"με όρους κυρίως πολιτικού κουτσομπολιού, επιχειρεί όχι μόνο να δικαιωθεί και να δικαιώσει τις αντιλαϊκές επιλογές του ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση, αλλά κυρίως να κάνει μια δήλωση νομιμοφροσύνης στο σύστημα, έτσι ώστε το τελευταίο να τον ξαναεμπιστευτεί στο πλαίσιο των διεργασιών ανασύνθεσης που γίνονται».

"Δεν θα είχε καμία μεγάλη σημασία να ασχοληθούμε με τα όσα γράφει, αν δεν υπήρχαν στο βιβλίο του αναφορές για τη στάση που κράτησε το ΚΚΕ απέναντί του, το οποίο αποκάλυπτε ότι ο κ. Τσίπρας υπηρέτησε με μεγάλη συνέπεια το σύστημα και μάλιστα σε μια δύσκολη γι’ αυτό περίοδο, όπως ήταν αυτή της κρίσης, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού μπορεί δήθεν να ανακουφίσει τον λαό. Φανταστείτε τότε το ΚΚΕ να είχε δώσει στήριξη σε αυτόν τον τραγέλαφο που περιγράφεται στις σελίδες του βιβλίου του κ. Τσίπρα, όλον αυτόν τον ορυμαγδό της κοροϊδίας που τελικά απογοήτευσε λαϊκές ριζοσπαστικές δυνάμεις και που σήμερα ο Τσίπρας προσπαθεί να το φορτώσει σε κάποιους συνεργάτες του για να βγει λάδι ο ίδιος", προσέθεσε.

"Εξομολογήσεις" και αυταπάτες σε νέο περιτύλιγμα,
στο βιβλίο του Α. Τσίπρα, με στόχο το νέο χρίσμα

Χόρτασαν πολιτικό κουτσομπολιό τα αστικά ΜΜΕ με το βιβλίο του Τσίπρα, όπου γράφονται πολλά για τα παρασκήνια και την καμαρίλα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Πέρα από το αλατοπίπερο για λόγους διαφήμισης, το "πόνημα" Τσίπρα συνεχίζει την προσπάθεια να ξεπλύνει την άγρια αντιλαϊκή πολιτική της περιόδου 2015 - 2019 και να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού για την απογοήτευση που έσπειρε η κατάρρευση της αυταπάτης ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση στον καπιταλισμό. Απευθύνει ταυτόχρονα ένα μεγαλοπρεπές «mea culpa» στην αστική τάξη για ορισμένους συνεργάτες του και επιλογές, διεκδικώντας να επανέλθει πολιτικά αμόλυντος και να ξανασερβίρει με άλλο περιτύλιγμα τις ίδιες αυταπάτες ενός "δημοκρατικού" και "δίκαιου" καπιταλισμού. Γράφει για παράδειγμα ότι "η νέα κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή, τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας, είναι αυτή ανάμεσα στον ολοένα και μεγαλύτερο πλούτο που συσσωρεύεται σε λίγους και στην πλειονότητα που δεν τα βγάζει πέρα. Και απέναντι στη ραγδαία αύξηση των ανισοτήτων και της κοινωνικής αδικίας, είναι αναγκαίο να προκρίνουμε έναν νέο πατριωτισμό. Η πατρίδα και οι ανάγκες των πολλών από τη μια, ο πλούτος και η ισχύς των λίγων από την άλλη". Τέτοια λόγια βγαίνουν εύκολα από το στόμα «προοδευτικών» κομπάρσων, που διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστή στην αστική διαχείριση. Το έργο το έχει ξαναδεί ο λαός, στην Ελλάδα και παντού.
Η πατρίδα και οι πραγματικές λαϊκές ανάγκες καμία σχέση δεν έχουν με τον "πατριωτισμό" του κέρδους και της εκμετάλλευσης από μια χούφτα παράσιτα, που υπηρέτησε επάξια ο ΣΥΡΙΖΑ και που ο Τσίπρας ζητάει τώρα την εμπιστοσύνη τους για να το ξανακάνει.

Ένα πολιτικό "Αρλεκιν», γεμάτο από ιστορίες αμοραλισμού και ξετσίπωτης κοροϊδίας του λαού, και κυρίως δηλώσεις πίστης στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και σε διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, από τα οποία ζητά ξανά το χρίσμα της αστικής διακυβέρνησης, είναι τελικά το "πολυαναμενόμενο" βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα.
Όπως αναμενόταν, το "αφήγημα" Τσίπρα εστιάζει ιδιαίτερα στην περίοδο της διακυβέρνησής του, προσπαθώντας να δικαιωθεί και να δικαιώσει τις αντιλαϊκές επιλογές του. Μέσα δε από τις διάφορες ιστορίες πολιτικού κουτσομπολιού, την "αυτοκριτική" και τις κρίσεις για το πόσο "ανεπαρκές", "εγωπαθές" και «εκτός τόπου και χρόνου» ήταν το υπουργικό συμβούλιο που ο ίδιος συγκρότησε τον Γενάρη του 2015, επιβεβαιώνει στην πραγματικότητα ότι «οι κατάλληλοι άνθρωποι βρέθηκαν στην κατάλληλη θέση» για να βγάλουν σε πέρας τη βρωμοδουλειά του συστήματος. Φορτώνοντας ένα ακόμα μνημόνιο και εκατοντάδες αντιλαϊκούς νόμους στις πλάτες του λαού, προκειμένου το κεφάλαιο να βγει αλώβητο από την κρίση και να «επιστρέψει στις αγορές», με εγγυητική τα ματωμένα πλεονάσματα, τους τσακισμένους μισθούς και συντάξεις, και κόβοντας τις όποιες ριζοσπαστικές διαθέσεις υπήρχαν σε λαϊκά στρώματα, με τη λογική του "μονόδρομου".

• Όλα αυτά επιχειρείται να κρυφτούν από τη «λογοτεχνική» αφήγηση και τις πιπεράτες λεπτομέρειες, ενώ όλο το κομμάτι που αφορά την περιβόητη «διαπραγμάτευση» και το δημοψήφισμα επιβεβαιώνει ότι το ζητούμενο ήταν ένα άλλο μνημόνιο από εκείνο που πρότειναν οι «θεσμοί». Και, φυσικά, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από τους ίδιους (ούτε και από τις ΗΠΑ, όπως του ξεκαθάρισε τηλεφωνικά ο τότε Πρόεδρος Ομπάμα...) η παραμονή στην Ευρωζώνη.
• Ενδιαφέρουσες - υπό το φως και των σημερινών δυσκολιών και διεργασιών του αστικού πολιτικού συστήματος - είναι επίσης ορισμένες από τις «αποκαλύψεις» για τα όσα έτρεχαν στο παρασκήνιο, π.χ. τις επαφές του Τσίπρα, μήνες πριν την εκλογή του, με τον μετέπειτα κυβερνητικό του εταίρο, τον ακροδεξιό Καμμένο, ή την πρόσκληση στον «μνημονιακό» Θεοδωράκη για σχηματισμό κυβέρνησης, δείχνοντας και πόσο «χάος» χωρίζει τις αστικές πολιτικές δυνάμεις πίσω από τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, όπως ήταν αυτές περί «μνημονιακών και αντιμνημονιακών».
• Ολα αυτά σε αντίθεση με τα όσα διακινούσαν τότε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μια σειρά από οπορτουνιστικές ομάδες, περί «προετοιμασίας ρήξης» και «ανατροπής», καλλιεργώντας αυταπάτες περί δήθεν φιλολαϊκών κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού και επιτιθέμενοι στο ΚΚΕ, που «κόντρα στο ρεύμα» αποκάλυπτε τον ρόλο τους και το πού βρίσκεται η διέξοδος για το λαό, στάση που ενοχλεί ακόμα τον Αλ. Τσίπρα και το σύστημα, όπως φαίνεται και από τις αναφορές του στο βιβλίο...

Από την άλλη, «ως μη γενόμενες» είναι οι συμφωνίες με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, που απογείωσαν την εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και μετέτρεψαν τη χώρα σε απέραντο ευρωατλαντικό ορμητήριο, τα καλά λόγια του Πάιατ για τη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο "χτύπημα του αντιαμερικανισμού", οι κολιγιές με τον σφαγέα "Μπίμπι" και η αναβάθμιση των σχέσεων με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ σε "στρατηγικές".

Στο μεταξύ, ανάμεσα στις υπόλοιπες "εξομολογήσεις" προς το σύστημα ο Τσίπρας λέει και ότι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του φαίνεται παρωχημένο. Τι σχέση άλλωστε μπορεί να έχει η επαναστατική θεωρία, όπλο στην πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα καπιταλιστικά δεσμά και για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού (θεωρία πιο επίκαιρη από ποτέ σήμερα), με τις "φρέσκες" - χρεοκοπημένες "θεωρίες για αγρίους" που διακινεί ξανά ο Τσίπρας περί "δημοκρατικού καπιταλισμού", "νέου πατριωτισμού", "ηθικής και οικονομικής ευθύνης απέναντι στην πολιτεία", και με τα ξινισμένα συνθήματα περί "ισχυρού κράτους που θα λειτουργεί με κανόνες", "παραγωγικού αναπροσανατολισμού", "αναδιανομής" μέσω «ισχυρών αναπτυξιακών επενδύσεων» κ.ο.κ.;

 

Η Ιθάκη ή Θιάκι είναι νησί γνωστό από παλαιοτάτων χρόνων: Ν. της Λευκάδας ΒΑ της Κεφαλονιάς, με ~3.000 κατοίκους όσους και περί τον 6^ο αιώνα πΧ τότε που ο πολυμήχανος Οδυσσέας, γύρισε στην αγαπημένη του, εξοντώνοντας και τους μνηστήρες. Μεταφορικά τελικός προορισμός ταξιδιού ή μακρόχρονης αναζήτησης _ολοκλήρωση μιας διαδρομής, είτε αυτή αφορά ένα κυριολεκτικό ταξίδι είτε την προσωπική αναζήτηση για γνώση, σοφία και εμπειρίες ζωής. Λογοτεχνία και ποίηση την αγκάλιασαν ο Καβάφης  "Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη" - η ευχή "να είναι μακρύς ο δρόμος" _"τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας" - ψυχική προετοιμασία του ταξιδιού "Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος" - περιγραφή των αγαθών του ταξιδιού __"με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά, θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους" _"Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη" - παραίνεση "χρόνια πολλά να διαρκέσει" το ταξίδι _"Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι» - αυτό που πραγματικά έδωσε τέλος "κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε" - "η Ιθάκες"-σύμβολο, "ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν".

Δύο οι πόλοι του αστικού δικομματισμού

Τα σοσιαλδημοκρατικά ή ρεφορμιστικά «εργατικά» κόμματα αποτελούν εδώ και πολλές 10ετίες βασικό συστατικό στοιχείο του πολιτικού και κομματικού συστήματος πολλών αναπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα έντονα στη Δυτική Ευρώπη, απ’ όπου εξάλλου έλκει την ιστορική της καταγωγή η σοσιαλδημοκρατία, αλλά και σε χώρες που αποτελούν κατά κάποιο τρόπο "ιστορικο-γεωγραφική προέκταση" του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, όπως η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία (η περίπτωση των ΗΠΑ, όπου το ρεύμα του ρεφορμισμού στο εργατικό κίνημα εκφράζεται διαφορετικά, δίχως ισχυρή αυτοτελή πολιτική - κομματική μορφή, αλλά ως κάποιου είδους "λόμπι" ή "ομάδες πίεσης" και "ομάδες συμφερόντων" μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα και το κράτος και ιδιαίτερα μέσα από το Δημοκρατικό Κόμμα), ενώ, ως τύπος κομματικού σχηματισμού, έχει αναπτυχθεί πλέον και σε πολλές άλλες χώρες και περιοχές του κόσμου, όπως στη Λατινική Αμερική και αλλού.

Από τις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά ιδιαίτερα μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αποτέλεσαν τον έναν από τους δύο πόλους του αστικού δικομματισμού σε μια σειρά χώρες. Σε κάποιες μάλιστα από αυτές (Σκανδιναβία) μονοπωλούσαν την κυβερνητική εξουσία για το μεγαλύτερο διάστημα της μεταπολεμικής περιόδου μέχρι και σήμερα. Ο ρόλος τους ήταν να προωθούν την καπιταλιστική ανάπτυξη (και άρα την αύξηση της κερδοφορίας και την περαιτέρω συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των μονοπωλιακών αστικών τάξεων των εν λόγω χωρών), διασφαλίζοντας τη συναίνεση και εγκλωβισμό της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα και την αστική ιδεολογία, επιτυγχάνοντας την απαραίτητη για την ολιγαρχία "ταξική ειρήνη". Η βασική λειτουργία των κομμάτων αυτών ήταν να κλείνουν κάθε δρόμο στην αυτοτελή πολιτική δράση της εργατικής τάξης και σε κάθε προσπάθεια για επαναστατικό προσανατολισμό της στην αλλαγή της κοινωνίας. Για πάνω από 80 χρόνια φαίνεται ότι ανταποκρίνονταν αρκετά ικανοποιητικά σε αυτή τη λειτουργία. Η οικονομία αναπτυσσόταν και μεγεθυνόταν, οι κρίσεις αντιμετωπίζονταν, η εργατική τάξη παρέμενε σε μεγάλο βαθμό ενσωματωμένη και υπάκουη στις επιταγές ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος, τα κομμουνιστικά κόμματα -εκείνα που επέμεναν να έχουν επαναστατικό προσανατολισμό- έβλεπαν συχνά τη δύναμή τους να παραμένει στάσιμη ή ακόμα και να μειώνεται, η πολιτική και ιδεολογία της αστικής τάξης κυριαρχούσε (όπως κυριαρχεί και σήμερα άλλωστε), η ενιαία στάση των καπιταλιστικών κρατών απέναντι στο διεθνές σοσιαλιστικό στρατόπεδο διατηρούνταν.

Σοσιαλδημοκρατία: Διαχρονικά επικίνδυνος εχθρός του εργατικού κινήματος

Η σοσιαλδημοκρατία, το κυριότερο κοινωνικό στήριγμα της κεφαλαιοκρατίας

Συνεχίζονται οι διεργασίες για την "Ιθάκη" των αστών

Με τον Αλέξη Τσίπρα να προμοτάρει το βιβλίο του στην επιχείρηση "rebranding" και τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας να μετράνε τις κινήσεις τους στη σκακιέρα συνεχίζονται οι αναζητήσεις για τη δημιουργία εναλλακτικού «προοδευτικού» πόλου, οι διεργασίες για το ποιος και με ποιο σχήμα θα καταφέρει να ανακτήσει την αξιοπιστία της για την αστική διαχείριση μαζί με την ικανότητα χειραγώγησης λαϊκών δυνάμεων.
^#σσ. το rebranding είναι η διαδικασία αλλαγής της εταιρικής ταυτότητας μιας επιχείρησης για να δημιουργήσει μια νέα, διαφοροποιημένη εικόνα με _πχ. αλλαγές στο λογότυπο, την επωνυμία, τα γραφιστικά, τη στρατηγική επικοινωνίας, και μπορεί να είναι από μια μικρή ανανέωση (partial rebrand) έως μια πλήρη αναμόρφωση (full rebrand). Ο σκοπός είναι ανανέωση εικόνας, προσέλκυση νέων πελατών ή _το συνηθέστερο η απόσταση από αρνητικές συνδέσεις#^.

Στις 3 Δεκέμβρη θα γίνει η παρουσίαση του "Ιθακίσιου" βιβλίου του Αλέξη ενώ κάθε μέρα κρατάει ζεστό το θέμα με κάποια σχετική ανάρτηση - τοποθέτηση. Έτσι με αφορμή ραδιοφωνική συνέντευξη παρομοίασε την Ιθάκη με τον σοσιαλισμό, αφού όπως είπε "όσο πηγαίνεις προς τα εκεί, τόσο απομακρύνεται - σαν τον ορίζοντα". Προς κανέναν σοσιαλισμό φυσικά ούτε πήγε ποτέ ούτε πηγαίνει ο συγκεκριμένος και συνολικά η σοσιαλδημοκρατία για να φτάσουν, ενώ είναι παραπάνω κι από γνωστή η κατάληξη του δρόμου του "δημοκρατικού καπιταλισμού" _θυμηθείτε και τον περίφημο (μακαρίτη) "τρίτο δρόμο".

Στο μεταξύ, εν αναμονή του κόμματος Τσίπρα η Ολγ. Γεροβασίλη επαναλάμβανε τη "σταθερή θέση του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ για την ανάγκη προοδευτικής συνεργασίας απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ", ενώ σε περιδίνηση βρίσκεται η Νέα Αριστερά, με το χάσμα στην ηγεσία μεταξύ εκείνων που επιθυμούν τη συμπόρευση με τον Αλ. Τσίπρα και όσων διαφωνούν να βαθαίνει στη συνεδρίαση της ΚΕ, όπου η πρόταση Χαρίτση για εσωκομματικό δημοψήφισμα σχετικά με τις συνεργασίες, ώστε η θέση του κόμματος να προκύψει απ' τα μέλη και όχι απ' το Συνέδριο, απορρίφθηκε.
Στο Συνέδριο που αναμένεται να πραγματοποιηθεί τον Γενάρη, θα αναμετρηθούν συνεπώς οι υποστηρικτές του μετώπου "προοδευτικών δυνάμεων" υπό τον νυν πρόεδρο Αλ. Χαρίτση - γύρω απ' τον οποίο συσπειρώνονται τα πλέον προβεβλημένα στελέχη του κόμματος, Αχτσιόγλου, Τζανακόπουλος, Ηλιόπουλος, Φωτίου κ.ά. - και οι πολέμιοι αυτής της πρότασης, υποστηρικτές της αυτόνομης πορείας και της "ανασύνθεσης της ριζοσπαστικής αριστεράς" υπό τον γραμματέα της ΚΕ, Γ. Σακελλαρίδη, γύρω απ' τον οποίο συσπειρώνονται στελέχη όπως ο Ευ. Τσακαλώτος, ο Π. Σκουρλέτης κ.ά.

          Το χρονικό ενός στημένου παιχνιδιού…

Λίγες μέρες μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και τον σχηματισμό κυβέρνησης με το θολό, δήθεν “αντιμνημονιακό”, ακροδεξιό μόρφωμα των ΑΝΕΛ, του επί σειρά ετών βουλευτή και υπουργού της ΝΔ, Πάνου Καμμένου,  ξεκίνησε η διαπραγμάτευση με την τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), η οποία βαφτίστηκε “θεσμοί”, καθώς η δανειακή σύμβαση του προηγούμενου μνημονίου έφτανε στο τέλος της. Παρά την επικοινωνιακή καταιγίδα, τα αποπροσανατολιστικά τηλεοπτικά σόου του υπουργού Οικονομικών τότε του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Βαρουφάκη, που ενισχύθηκαν από τα κανάλια με ρεπορτάζ για τις ενδυματολογικές του επιλογές και τη μηχανή που οδηγάει, όπως και οι απίθανες δηλώσεις του περί δημιουργικής ασάφειας και 70% καλού μνημονίου, δεν μπορούν να κρύψουν αυτό που συνεχώς τόνιζε το ΚΚΕ: Διαπραγμάτευση υπέρ του λαού, εντός των τειχών της ΕΕ και της δικτατορίας του κεφαλαίου, δεν μπορεί να υπάρξει! Έρχεται νέα αντιλαϊκή συμφωνία.

Τα πρωτοσέλιδα και η αρθρογραφία του “Ριζοσπάστη” και του “Οδηγητή” σε όλη τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, από την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη μέχρι την υπογραφή του 3^ου μνημονίου τον Αύγουστο, αποτελούν σοβαρό ιστορικό πολιτικό ντοκουμέντο για τη στάση όλων των κομμάτων τη συγκεκριμένη περίοδο.

Σε φόντο κόκκινο...

Τσιπρέικο
Τα μνημόνια ως σαπουνόπερα... για το ξέπλυμα της αντιλαϊκής πολιτικής

Την προσπάθεια να ξαναγράψει την ιστορία της διακυβέρνησής του, εξωραΐζοντας τον ρόλο που έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ως πρωθυπουργός, στο πλαίσιο του "rebranding" _επί το ελληνικότερον και θυμοσοφότερον "άλλαξε ο Μανολιός" , αλλά και δικαιολογώντας ξανά τα μνημόνια ως μονόδρομο, επιβεβαιώνει η προδημοσίευση του βιβλίου του Αλ. Τσίπρα που αφορά και τα όσα προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος του Ιούλη 2015. Με μια "σπαραξικάρδια" αφήγηση, ξεπατικωτούρα από σενάριο σαπουνόπερας, διατείνεται πόσο πολύ βασανίστηκε να πάρει την απόφαση, πόσο πολύ εξοργίστηκε από τη στάση των θεσμών απέναντι "στο δράμα ενός λαού" και πώς πέρασε μέσα από ...ναρκοπέδιο προκειμένου - όπως ανερυθρίαστα ισχυρίζεται - "να δώσω αίσιο τέλος στην Οδύσσεια αυτής της Ελλάδας, να την οδηγήσω στην Ιθάκη της", η οποία ήταν ένα ακόμα μνημόνιο που φόρτωσε στον ελληνικό λαό αμέσως μετά! Μια παρόμοια "Ιθάκη" για το κεφάλαιο παρουσιάζει εξάλλου και σήμερα ως ...όραμα για τον ελληνικό λαό, στην προσπάθειά του να συμβάλει στην αναστήλωση του αστικού πολιτικού συστήματος για τα όσα είναι μπροστά.

Όσο για τα προ δεκαετίας, ο Τσίπρας δεν κρύβει λόγια, ισχυριζόμενος πως όταν η διαπραγματευτική του ομάδα τον ρώτησε ποιος θα είναι ο στόχος του δημοψηφίσματος (!) τους είπε ότι ο στόχος είναι "να αναγκαστούν υπό το βάρος της διεθνούς κοινής γνώμης να κάνουν πίσω και να επιστρέψουν στο τραπέζι με μια νέα πρόταση, βιώσιμη και λογική", ένα "άλλο" μνημόνιο δηλαδή. Τότε βέβαια ο "όλος ΣΥΡΙΖΑ" (και πάσης Ελλάδος) έλεγε πως το δημοψήφισμα αποτελούσε δήθεν βήμα "ρήξης" και "ριζοσπαστικοποίησης" του λαού... Εξάλλου, ο σεναριογράφος Τσίπρας είναι και σε κάτι μάστορας, κι αυτό δεν είναι άλλο από την επιχείρηση μέσα από τις λογοτεχνικές - ψυχογραφικές αφηγήσεις να κρύψει τον πραγματικό ένοχο για τον «φόνο»: Την αποστολή που ανέλαβε η κυβέρνησή του από το κεφάλαιο να φορτώσει τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες του λαού, και ταυτόχρονα να μαζέψει τις μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις για τα βάρβαρα μέτρα. Την αποστολή δηλαδή που ζητάει να αναλάβει και πάλι, με δεδομένες τις δυσκολίες από τη φθορά του αστικού πολιτικού συστήματος και τα όσα είναι μπροστά.

Στον ίδιο "προθάλαμο", πάντως, για να αναλάβουν τον ρόλο συνωστίζονται πολλοί και κατατίθενται πολλά σενάρια. Εξ ου και ο καβγάς που ξέσπασε μετά τις δηλώσεις της Ρ. Θρασκιά του ΠΑΣΟΚ: "Θεωρώ και ελπίζω πως ό,τι υπάρχει στη χώρα και εκφράζει τον προοδευτικό κόσμο πρέπει να συσπειρωθεί με επικεφαλής το ΠΑΣΟΚ - Κίνημα Αλλαγής, ακόμα και με τον κ. Τσίπρα, γιατί είμαστε ανοιχτοί σε αυτόν τον διάλογο. Οποιοσδήποτε κάθεται κάτω από το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, που είναι κοστολογημένο σε όλα τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, είναι ένας συνομιλητής μας, αλλά με επικεφαλής το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη". Τις δηλώσεις Θρασκιά έσπευσε να αξιοποιήσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, θυμίζοντας στο ΠΑΣΟΚ ότι ο τότε ΣΥΡΙΖΑ τού κουνούσε το δάχτυλο όταν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ συγκυβερνούσαν και μαζί «κρατούσαν την Ελλάδα στην Ευρώπη" κ.ο.κ.

Ιθάκη: 762+ σελίδες και ούτε ένα mea culpa
Ώδινεν ὄρος καί ἔτεκεν μῦν

Τι θα μπορούσε να γράψει ο Αλέξης για την πρώτη φορά αριστερά που μας άλλαξε τα φώτα; Τίποτε για την ουσία _ουδεν κρυπτόν υπό τον ήλιο… αλλά μόνο άχρηστες λεπτομέρεις και παρασκηνίο, που οι τηλεοράσεις _πρωινάδικα αλλά και δελτία ειδήσεων αξιοποιούν κατά το δοκούν. Πάντως διάχυτο πως ο Αλέξης ελάχιστες ευθύνες για τις αποφάσεις, αααααχ αυτοί οι συνεργάτες (Γιάνης κλπ) που του έσκαβαν τον λάκκο ένα είδος μανίας καταδίωξης ανακατεύοντας χύμα ονόματα από τον Αντώνη Σαμαρά και τον Στέφανο Κασσελάκη μέχρι τον Κώστα Σημίτη και τον τρισκατάρατο Πολάκη.

Γράφει "Δυστυχώς ο Σημίτης είχε μετατρέψει την ένταξη στο ευρώ σε μια νέα Μεγάλη Ιδέα. Και η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, καλώς ή κακώς είχε πειστεί πως επρόκειτο για μια μεγάλη εθνική επιτυχία. Μια έξοδος λοιπόν από το ενιαίο νόμισμα θα βιωνόταν ως μια μεγάλη εθνική αποτυχία με ανυπολόγιστες πολιτικές και οικονομικές συνέπειες για την σταθερότητα της δημοκρατίας στη χώρα σε μια εποχή μάλιστα που η εξτρεμιστική άκρα δεξιά με την Χρυσή Αυγή είχε δείξει απειλητικά τα δόντια της" …"Συχνά δυσκολεύομαι να μεταφέρω ακόμα και στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, το αληθινό μέγεθος του κυνισμού που χαρακτήριζε ορισμένους από τους πολιτικούς μου αντιπάλους και τους κύκλους της ολιγαρχίας που τους στήριζαν. Η δίψα τους για εξουσία σε συνδυασμό με την αλαζονική πεποίθηση ότι τους ανήκει η Ελλάδα, τους έκανε ικανούς για όλα. Δεν είχαν τον παραμικρό δισταγμό να υπονομεύσουν τη χώρα, αν αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Να ρίξουν την πατρίδα στο χάος αρκεί να ρίξουν την κυβέρνησή μου. Αποδείχθηκαν όχι απλώς μικρόψυχοι αλλά άνθρωποι χωρίς πατριωτικό μέτρο". 

Χέστηκε η φορβάς__

"Καλλιεργώντας, συνειδητά αυτό το κλίμα οξύτητας, σε βαθμό μανίας, ο Μητσοτάκης και οι σπόνσορες του κατάφεραν δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν ότι η επανάληψη κάθε συκοφαντίας, με δεδομένη την απόλυτη κυριαρχία του στα ΜΜΕ, άφηνε σε ένα μέρος της κοινής γνώμης τους λεκέδες της. Το δεύτερο ήταν ότι μας παρέσυρε σε λάθη. Σε κατάσταση πολιορκίας και υπό το κράτος της οργής, υιοθετήσαμε μια τακτική ανάδειξης σκανδάλων, που αφορούσαν όχι μόνο τον Μητσοτάκη, αλλά και την επιχειρηματική δραστηριότητα της συζύγου του. Δεν χρειάζεται να πω ότι όλες μας οι καταγγελίες προέκυψαν από δημοσιογραφικές αποκαλύψεις, που στηρίζονταν σε συγκεκριμένα στοιχεία. Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν θα χρειάζονταν καταγγελίες. Θα αποτελούσαν από μόνες τους αντικείμενο διερεύνησης, ακόμα και λόγο αντικατάστασης του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης από το ίδιο του το κόμμα. Στην Ελλάδα, ωστόσο, υπήρχε ένα είδος εθισμού σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, που είχαν φτάσει να ταυτίζουν την πολιτική με τέτοιες συμπεριφορές. Ήξεραν οι πάντες, άλλωστε, ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί της Ν.Δ., την οικονομική κατάσταση και την επιχειρηματική δραστηριότητα του Μητσοτάκη και της συζύγου του. Κανένας δεν θα άλλαζε την άποψή του από αυτό. Ήταν σαν να είχαμε επιλέξει να παίξουμε στο δικό τους γήπεδο. Προφανώς, δεν έπρεπε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε σκανδαλώδεις, ή τουλάχιστον ύποπτες, συμπεριφορές. Αλλά το δυνατό μας χαρτί δεν ήταν αυτό, ήταν η πολιτική. Το καθαρό μας πολιτικό πρόσωπο, οι ιδέες και το όραμά μας. Όλα αυτά έφτασαν να σκεπάζονται από τις φωνές, στις χαμηλού επιπέδου αντιπαραθέσεις στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα. Και αυτό μας έκανε τελικά ζημιά, γιατί οι αντίπαλοί μας είχαν πρωτοφανή επικοινωνιακή υπεροπλία. Αλλά και γιατί, με την κεκτημένη ταχύτητα της καταγγελίας, οδηγηθήκαμε σε λάθη που εξαφάνιζαν το δίκιο μας".

Αλέξης Τσίπρας στο ΒΗΜΑ: Συναίνεση με αλλαγή ηγεσίας σε ΝΔ – ΠαΣοΚ
Υπάρχουν και πρόσωπα ή δυνάμεις στα κόμματα αυτά που ασφυκτιούν. Αν χειραφετηθούν από τις ηγεσίες τους, θα μπορούσαν ενδεχομένως να συμβάλουν στο μεγάλο και δύσκολο έργο της κοινωνικής σωτηρίας
Αλέξης Τσίπρας στον Ant1: ισχυρίζομαι και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην Ε.Ε,. στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται, όμως δεν μπορεί να είναι μια χώρα ασήμαντη της Δύσης που θα ακολουθεί άκριτα τις επιλογές των ισχυρών της δύσης

Το θράσος των οπορτουνιστών πάντα περισσεύει, έτσι την “έξοδο από τα μνημόνια”!! επί πρωθυπουργίας Τσιπρέικου, θυμίζει με ανακοίνωση του ο ΣΥΡΙΖΑ και _φυσικά (κοκορομαχώντας) εξαπολύει “επίθεση” στην κυβέρνηση. Στην ανακοίνωση της, η Κουμουνδούρου αναφέρει: “21 Αυγούστου του 2018, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωνε από την Ιθάκη το τέλος των μνημονίων και τον τερματισμό της πολύχρονης Οδύσσειας του ελληνικού λαού”.
“Η ΝΔ μιλούσε τότε για δήθεν ‘4^ο μνημόνιο’, μόνο και μόνο για να κερδίσει τις εκλογές το 2019. Επτά χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ζούμε σε μια χώρα όπου η διαφθορά και η διαπλοκή κυβερνούν τη χώρα, τα καρτέλ κερδοσκοπούν ασύστολα, ενώ τα σκάνδαλα και η συγκάλυψή τους αποτελούν καθημερινότητα. Οι πολίτες, που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, διαπιστώνουν καθημερινά πως η χώρα, όχι μόνο δεν πρόκοψε, αλλά αντίθετα κάνει διαρκώς βήματα προς τα πίσω”.
(…) “Ο Αύγουστος του 2018 υπενθυμίζει πως μια αποφασισμένη κυβέρνηση μπορεί, ακόμα και υπό το βάρος των δυσμενέστερων συσχετισμών, να ασκεί πολιτική υπέρ του λαού και υπέρ των ασθενέστερων”. Σω…ωωω…πα!!

1906 
Γεννήθηκε ο παραγωγός των κινουμένων σχεδίων Looney Tunes,
Isadore “Friz” Freleng (Φριτζ Φρέλενγκ | Isadore Freleng
με πάνω από 400 μικρού και μεγάλου μήκους παραγωγές.
Χωρίς εκπαίδευση στο σχέδιο,
έκανε την πρώτη του δουλειά ως animator
το 1924 σε ηλικία 17 ετών.

Αυτοχλευασμός… 

 

Όταν οι μύθοι των «προοδευτικών» κυβερνήσεων
καταρρέουν με πάταγο...
«Η κυβερνητική εναλλαγή και η ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνιστά πολιτική αλλαγή υπέρ του λαού (...) Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα συνεχίσει τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις της χώρας στην ΕΕ και τους δανειστές, και φυσικά αυτό θα είναι ανάσα στο αστικό πολιτικό σύστημα, που επιδιώκει την πιο βαθιά ενσωμάτωση του λαού μέσα από την ανασύνθεση του αστικού κομματικού συστήματος, σε μια κρίσιμη στιγμή για τον λαό και το κίνημά του».
Αυτά εκτιμούσε η ανακοίνωση του ΚΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα, μία μόλις μέρα μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015, που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην αστική διακυβέρνηση. Από μια άποψη δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για να φανεί ποιος δικαιώθηκε από τη ζωή και ποιος διαψεύστηκε. Τα ίδια τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα «έσκιζε τα μνημόνια» και θα τα καταργούσε με «έναν νόμο και ένα άρθρο», ήταν εκείνος που ψήφισε τελικά το τρίτο μνημόνιο των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων. Ηταν εκείνος που έκανε την περίφημη «κωλοτούμπα» στην περιβόητη διαπραγμάτευση. Ηταν εκείνος που κατάφερε να «βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά» για το κεφάλαιο, κάνοντας τη δύσκολη δουλειά που δεν είχαν καταφέρει πριν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, λόγω της λαϊκής κατακραυγής.

Καλοκαίρι 2018:
Μέρες Συριζα …επανάσταση στην επανάσταση!

10 χρόνια  από το περίφημο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου του 2015 που τελικά έφερε το 3^ο μνημόνιο, το μνημόνιο Τσίπρα, που ψηφίστηκε με ευρεία συναίνεση και πλειοψηφία 222 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Τα νταούλια βέβαια είχαν αρχίσει να βαράνε αρκετό καιρό

Αυτό που σήμερα ονομάζουμε σοσιαλδημοκρατία είναι ένα αστικό πολιτικό ρεύμα, το οποίο λόγω των ιστορικών του καταβολών και των μεταμορφώσεων που έχει υποστεί στο χρόνο έχει διατηρήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα (αν και με εξασθενημένο τρόπο τα τελευταία χρόνια) τη δυνατότητα μεγαλύτερης ευελιξίας για την εξασφάλιση της συναίνεσης των εργατικών-λαϊκών μαζών. Αποτέλεσε για αρκετές δεκαετίες, μαζί με τα φιλελεύθερα-συντηρητικά κόμματα, τον έναν από τους δύο βασικούς πυλώνες της αστικής πολιτικής, που εναλλάσσονταν εκφράζοντας βέβαια και διαφορές (ιστορικές, πολιτικές, επιμέρους συμφερόντων) στο πλαίσιο της αστικής τάξης, η οποία ασφαλώς δεν είναι ενιαία.

Στις μέρες μας είναι σχεδόν αυταπόδεικτος ο αστικός χαρακτήρας της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, καθώς έχει περάσει ανεπίστρεπτα η εποχή που θεωρούνταν «ρεφορμιστικό εργατικό» κόμμα. Τα ισχυρά και παγιωμένα για δεκαετίες σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, κυρίως στην ευρωπαϊκή ήπειρο, από το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ως τους Άγγλους Εργατικούς και το ΠΑΣΟΚ μέχρι τη σκανδιναβική σοσιαλδημοκρατία, αποτέλεσαν για όλη τη μεταπολεμική περίοδο πυλώνες της καπιταλιστικής αναπαραγωγής, της επεξεργασίας και εφαρμογής όλων των αντιλαϊκών στρατηγικών αστικών επιλογών, της σφυρηλάτησης των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Η πρόσφατη πείρα όμως δείχνει παράλληλα ότι η σοσιαλδημοκρατία μπορεί και να «αναβαπτίζεται» βγάζοντας στο προσκήνιο νέες, «άφθαρτες» δυνάμεις. Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει ότι το πέρασμα από τον οπορτουνισμό στη σοσιαλδημοκρατία δεν είναι κάτι που κατ’ ανάγκη χρειάζεται να διαρκέσει μια ολόκληρη ιστορική περίοδο (όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας). Ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σχετικά γρήγορα από ένα μικρό κόμμα με οπορτουνιστικές θέσεις και φυσιογνωμία σε κόμμα αστικής διαχείρισης με σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα και πρόγραμμα, αναλαμβάνοντας το καθήκον ενσωμάτωσης της λαϊκής οργής στις συνθήκες της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και των αναγκαίων ανακατατάξεων στο πολιτικό προσωπικό. Είναι επίσης μια επιπλέον απόδειξη ότι ο οπορτουνισμός συνολικά κυοφορεί μέσα του το σπέρμα της αστικής προσαρμογής και του κυβερνητισμού.