Ο Χαρίτος 💥 δε μένει πια ✨ εδώ …

Η Άμυνα ζώνης του Μηνά Χατζησάββα έπεσε ακριβώς πριν από δέκα χρόνια, στις 30 Νοεμβρίου του 2015 _πρόωρα (αν μπορεί να πει κανείς κάτι τέτοιο για τον θάνατο), απρόσμενα, άδικα, καθώς βρισκόταν σε σταθερή ανοδική πορεία, δίνοντας ρεσιτάλ σε εξαιρετικές παραστάσεις σημαντικών σκηνοθετών-δημιουργών.
"Να μπορώ να είμαι ευτυχισμένος μέχρι τέλους, μέχρι να πεθάνω" έλεγε ο Μηνάς Χατζησάββας κλείνοντας την εκπομπή της Εύης Κυριακοπούλου  "Η ζωή είναι αλλού" της ΕΡΤ τον Δεκέμβριο του 2007. Όπως γράφει ο Χρήστος Παρίδης στο lifo.gr "η ζωή και το θέατρο είχαν προσφέρει στον Χατζησάββα απλόχερα και ευτυχία και επιτυχία. Όχι επειδή του χαρίστηκαν αλλά επειδή από πολύ νωρίς έβαλε τον πήχη ψηλά και δεν παρέβη ποτέ τις προσωπικές του αξίες, αντιθέτως τις υπερασπίστηκε και όποτε χρειάστηκε απέρριψε ανθρώπους και καταστάσεις, προτιμώντας να υποχωρήσει σε πράγματα στα οποία έτσι κι αλλιώς δεν έδινε μεγάλη αξία, λ.χ. κάνοντας τηλεόραση για λόγους κυρίως βιοποριστικούς, παρά να συμμετάσχει σε μια ακαδημαϊκίζουσα παράσταση τραγωδίας που δεν τον ικανοποιούσε". Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το ελληνικό θέατρο θα τον θυμάται ως έναν από τους πιο συνεπείς "εργάτες" του και το κοινό ως έναν από τους πιο χαρισματικούς πρωταγωνιστές του.

            Μηνάς Χατζησάββας

Γεννημένος στην Αθήνα το 1948, αφού δοκιμάστηκε για έναν χρόνο στη σχολή "Cours Simon" στο Παρίσι, βρέθηκε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε το 1969. Στην πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση υποδύθηκε τον Πάρη στον "Ρήσο" του Ευριπίδη, παράσταση που ανέβασε το Εθνικό στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης. Μετά από ένα σύντομο διάστημα συνεργασίας με γνωστούς θιάσους της εποχής (των Κατερίνας Ανδρεάδη, Αντιγόνης Βαλάκου, Γιάννη Φέρτη - Ξένιας Καλογεροπούλου), το καλοκαίρι του 1970, μαζί μια παρέα νέων συναδέλφων του, συμμετείχε στην ίδρυση του πρωτοποριακού τότε Ελεύθερου Θεάτρου, όπου ανέβασαν την "Όπερα του Ζητιάνου" του Τζον Γκέι σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη. Ακολούθησαν η "Ιστορία του Αλή Ρέτζο" του Πέτρου Μάρκαρη και οι ιστορικές παραστάσεις "Ο τυχοδιώκτης" του Χουρμούζη και το "Μια ζωή Γκόλφω", σε συλλογική σκηνοθεσία, που αποτέλεσε τομή για το θέατρο της εποχής.

Το 1978 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο και έμεινε ως το 1983, συμμετέχοντας σε παραστάσεις όπως οι: "Παπαφλέσσας", "Δεν είμαι εγώ", "Ευτυχισμένες Μέρες", "Στον βυθό", "Σίβυλλα", "Μάκβεθ". Μια πενταετής γόνιμη πορεία, κατά την οποία είχε την τύχη να συναντηθεί με σημαντικούς σκηνοθέτες και να αναγνωριστεί ως ο πιο ταλαντούχος ηθοποιός της γενιάς του. Αυτό θα επιβεβαίωνε το αμέσως επόμενο διάστημα η θητεία του ως βασικού στελέχους του Ανοιχτού Θεάτρου του Γιώργου Μιχαηλίδη. Μια εξαιρετική συνεργασία που κράτησε περισσότερο από δέκα χρόνια και έδωσε μερικές από τις πιο μαγικές παραστάσεις της θεατρικής Αθήνας της δεκαετίας του '80.

Ο Χατζησάββας, ως πρωταγωνιστής, ξεχώρισε για τις αξιομνημόνευτες ερμηνείες του στο κλασικό αλλά και στο σύγχρονο ρεπερτόριο, ως Τζοβάνι στο "Κρίμα που είναι πόρνη", Βενέδικτος στο "Πολύ κακό για το τίποτα", Βερσίνιν στις "Τρεις Αδελφές", Αγαμέμνων στην "Ορέστεια", Θησέας και Όμπερον στο "Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας", Αζντάκ στον "Κύκλο με την κιμωλία", αλλά και ως Άμλετ, Πλατόνοφ, Φίγκαρο, Γαλιλαίος, Ιππόλυτος,  ως… ως... _οι σπουδαίοι ρόλοι στους οποίους διέπρεψε, ήταν πολλοί. Τα επόμενα χρόνια, αναγνωρισμένος, διάσημος και πιο ώριμοι πια, θα συνέχιζε την επιτυχημένη του πορεία με έργα όπως οι "Σκηνές από έναν γάμο" και το "Εγκλήματα κι εγκλήματα".

Το διάστημα 2000-2003 συνεργάστηκε με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας στα έργα "Κ.Π. Καβάφης", " Φάουστ", "Αγαμέμνων", "Βυσσινόκηπος" και "Σιρανό ντε Μπερζεράκ", ενώ το 2010 επέστρεψε στο Εθνικό, όπου πρωταγωνίστησε στον "Τίτο Ανδρόνικο" του Σαίξπηρ (σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου), και " Μαρά/Σαντ" του Βάις (σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου). Επίσης, με σκηνοθέτη τον Γιάννη Χουβαρδά πρωταγωνίστησε στην Εμίλια Γκαλότι του Λέσινγκ και στον "Περικλή" του Σαίξπηρ, με τον οποίο ταξίδεψε στο Λονδίνο, στο Globe Theatre.
Η τρομερή αφοσίωσή του στο θέατρο και το ενδιαφέρον του για την εξέλιξή του μέσα από νέες φόρμες τον οδήγησαν σε τολμηρές, πολλές φορές, επιλογές, όπως όταν έπαιξε τον Διόνυσο στις "Βάκχες" σε σκηνοθεσία του Λάνγκχοφ με το ΚΘΒΕ, παράσταση που προκάλεσε σκάνδαλο στην Επίδαυρο, τόσο λόγω του σκηνοθετικού της ύφους όσο και λόγω του ότι εμφανίστηκε γυμνός. Ανάλογης τολμηρότητας ήταν και η "Ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή" του Δημητριάδη στο Θέατρο του Νότου/Αμόρε. Έτσι, δεν δίστασε καθόλου να συνεργαστεί με τον Δημήτρη Καραντζά, όταν του ανέθεσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο "Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)" του Πιραντέλο, με τον Νίκο Μαστοράκη στο "Μεφίστο" των Μνουσκίν/Μαν, με τον Δημήτρη Λιγνάδη στο "Κρίμα που είναι πόρνη" του Φορντ, με τον Μιχάλη Μαρμαρινό στον "Ηρακλή μαινόμενο" και τον Γκότσεφ στους "Πέρσες".

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1969 με την ταινία "Οι όμορφες μέρες" κι έκτοτε, μετράει αξιομνημόνευτους ρόλους σε περισσότερες από 30. Ανάμεσα σε αυτές, μερικές από τις πιο σημαντικές, για τις οποίες βραβεύτηκε, είναι τα "Παιδιά του Κρόνου" του Κόρρα (Βραβείο Β' Ανδρικού Ρόλου, 1985), η "Κλειστή στροφή" του Γραμματικού (Βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου, 1991), το "Lilly's Story" (Βραβείο Β' Ανδρικού Ρόλου, 2002) αλλά και τα " Ονειρεύομαι τους φίλους μου", οι "Ακροβάτες του κήπου", "ο Όμηρος", " Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη", "Απ' τα κόκαλα βγαλμένα", "Άδικος κόσμος", "J.A.C.E. ", "Miss violence" με τελευταία το "Ένας άλλος κόσμος" του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, στην οποία υποδυόταν έναν ρόλο που πρέσβευε όλα όσα μισούσε στη ζωή του, έναν φασίστα με ρατσιστικές ιδέες. Η ταινία έκανε πρεμιέρα όταν εκείνος δεν ήταν πια στη ζωή. Να σημειώσουμε ότι το 1995 τιμήθηκε και με το Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία "Η ζωή ενάμιση χιλιάρικο" της Φωτεινής Σισκοπούλου. Με το γράψιμο, όμως, είχε ιδιαίτερη σχέση, καθώς είχε εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων με το ψευδώνυμο Πρόδρομος Σαββίδης: το "Σπέρμα" _από τα πρώτα γκέι διηγήματα, τη "Χαμένη" και το "Δύο σταγόνες βροχή".

Το ευρύ τηλεοπτικό κοινό τον γνώρισε μέσα από δημοφιλείς σειρές όπως οι "Κλειστοί δρόμοι", η "Ανατομία ενός εγκλήματος", το "Νυχτερινό Δελτίο", η "10^η εντολή", το " Δέκατο τρίτο κιβώτιο", η "Αγάπη άργησε μια μέρα" κι άλλες πολλές. Η μεγαλύτερη αναγνώριση ήρθε, πάντως, με το ερωτικό δράμα "Αναστασία" της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, που προβλήθηκε τη σεζόν 1993-1994.

            Άμυνα ζώνης

Η συμπρωταγωνίστρια Σοφία Σεϊρλή
Αλεξάνδρεια, 1947- Φούρνοι Κορσεών \ Νικαριάς 2025
πνίγηκε σε παραλία, σε ηλικία 77 ετών
Ηθοποιός του θεάτρου _διακριθείσα ιδιαιτέρως σε μονολόγους,
του κινηματογράφου και της τηλεόρασης,
καθώς και καθηγήτρια υποκριτικής και σεναριογράφος.
Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου,
εν συνεχεία συνεργάστηκε με γνωστούς σκηνοθέτες
σε διάφορες Θεατρικές Σκηνές σε Ελλάδα και Κύπρο,
αλλά συμμετείχε και σε ανεξάρτητους θιάσους.
Ερμήνευσε πολλούς ρόλους της κλασικής & σύγχρονης θεματολογίας,
όπως και έργων της ελληνικής λογοτεχνίας.

2007, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πέτρου Μάρκαρη με ήρωα τον αστυνόμο Χαρίτο, όπου οι διακοπές του διακόπτονται από δυο φόνους: ενός άγνωστου άντρα και ενός πασίγνωστου ιδιοκτήτη νυχτερινών κέντρων. Καθώς ξετυλίγεται το νήμα των δύο φόνων αποκαλύπτεται ο κόσμος της νύχτας, του ποδοσφαίρου και των εταιρειών δημοσκοπήσεων. Στην προσπάθειά του ο αστυνόμος Χάριτος να ανακαλύψει πώς συνδέονται όλα αυτά μεταξύ τους, κινδυνεύει με απόλυση γιατί κάποιοι δεν θέλουν να εξιχνιασθούν τα εγκλήματα... __είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι στη σύγχρονη Αθήνα, με τη διεισδυτική και ανατρεπτική ματιά του Πέτρου Μάρκαρη (από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) __ "Ένας από τους δέκα καλύτερους σύγχρονους αστυνομικούς συγγραφείς της Ευρώπης" (Brian Oliver, The Observer)

Το θρυλικό 131 Mirafiori sport της σειράς

Για να μεταφερθεί το αφηγηματικό ύφος του πρώτου προσώπου που υπάρχει στα μυθιστορήματα του Πέτρου Μάρκαρη, η σειρά αρχίζει από το τέλος. Συγκεκριμένα, ο αστυνόμος Χαρίτος, νοσηλευόμενος στο Γενικό Κρατικό μετά από τον πυροβολισμό που δέχεται από άγνωστο, αφηγείται στο γιατρό του, Φάνη Ουζουνίδη (που στο μεταξύ έχει συνάψει δεσμό με την κόρη του, την, που εκπονεί τη διδακτορική διατριβή της στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) την ιστορία που οδήγησε στον πυροβολισμό του. Στα μέσα της ιστορίας, ένας άλλος ασθενής μοιράζεται τον ίδιο θάλαμο με το Χαρίτο (τον υποδύεται ο Μάρκος Λεζές) και συμμετέχει κι αυτός στην εξιστόρηση των γεγονότων. Στο καστ της σειράς και πάλι η _γκρινιάρα "φύλαξ άγγελος" Αδριανή (όπως και στο Νυχτερινό Δελτίο, η Σοφία Σεϊρλή), καθώς επίσης και για το ζεύγος Κούστα.

Ο Χαρίτος δε μένει πια εδώ …

Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το καλοκαίρι στο έργο "Οι Τυφλοί ή ο ήχος των μικρών πραγμάτων σε μεγάλο σκοτεινό τοπίο" του Μέτερλινκ, στο Φεστιβάλ Αθηνών. Από τα πολλά που ειπώθηκαν και γράφτηκαν για το καλλιτεχνικό του ήθος ξεχώρισε το μήνυμα του νεαρού τότε ηθοποιού Χάρη Τζωρτζάκη: "Πέρσι, λοιπόν, κάποιο βράδυ, μετά την παράσταση με είχε καλέσει ο Μηνάς σπίτι του για φαγητό … είχε μαγειρέψει, το κρασί έρρεε άφθονο, με λίγα λόγια περνάγαμε όμορφα. Ξαφνικά ο Μηνάς με κοιτάει με μεγάλη σοβαρότητα. Κι όταν σε κοιτάει ο Μηνάς με τα τεράστια αυτά, όλο νόημα, μάτια του, τότε υπάρχει θέμα... Θέλω να σου πω κάτι εδώ και καιρό, αλλά το αποφεύγω. Ε, λοιπόν, θα σ' το πω κι ας θυμώσεις. Οφείλω να σ' το πω, επειδή σ' αγαπάω" είπε πολύ έντονα και η κατάσταση στο τραπέζι ξαφνικά σοβάρεψε. "Κάνεις κακό στην παράσταση! Σε ενδιαφέρει πώς θα φανείς και αν θα είσαι καλός και την παράσταση την έχεις "χεσμένη" __ήταν η ακριβής λέξη. Σε ενοχλεί, επειδή θεωρείς ότι ο ρόλος σου είναι μικρός και δεν υπηρετείς τον χαρακτήρα αλλά τη φιλοδοξία σου! Ξέρεις πόσα χρόνια έκανα εγώ για να παίξω έναν ρόλο της προκοπής; Πολλά! Αλλά μέχρι να παίξω έναν κωλοπρωταγωνιστικό, που λες κι εσύ, ήμουν χαρούμενος μόνο και μόνο που έπαιζα!"».

Για την ιστορία __Ο Χ"Σάββας ήταν ομοφυλόφιλος. Συζούσε με τον ηθοποιό Κώστα Φαλελάκη, που έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές σειρές στην τηλεόραση, κυρίως σε δραματικές και αστυνομικές σειρές, όπως η 10^η εντολή, ο Κόκκινος Κύκλος, η Ανατομία ενός εγκλήματος, η Διπλή αλήθεια κ.ά.. Το 2015 έλαβε στα Queer Theatre Awards το βραβείο του Α' Ανδρικού ρόλου για τη θεατρική παράσταση "Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή.

🏀   Άμυνα ζώνης

Περί μπάσκετ ο λόγος: εφευρέθηκε το 1914 σε ένα παιχνίδι μεταξύ του γυμνασίου Μπρίστολ (Δυτική Βιρτζίνια) και του Grafton YMCA ως αναγκαστικός τρόπος άμυνας λόγω του ότι από κάποιο πρόβλημα της οροφής το δάπεδο από τη βροχή είχε γίνει ολισθηρό. Έτσι στο ημίχρονο ο προπονητής του Μπρίστολ είπε στους αθλητές του να μην ακολουθούν τον αντίπαλο όταν κινείται με τη μπάλα παρά να ελέγχουν τον χώρο γύρω του χωρίς να κινούνται. Έτσι προέκυψε η άμυνα ζώνης 3-2 και ήταν το πρώτο σχήμα που καταγράφηκε. Στην εξελικτική πορεία του αθλήματος και η βελτίωση των αθλητικών ικανοτήτων των αθλητών στη δεκαετία του 1930 ανάγκασε πολλούς προπονητές να προβληματιστούν για το πώς θα αντιμετωπίσουν την ταχύτατη εξέλιξη του passing game κι έτσι γεννήθηκαν αρκετές μορφές και παραλλαγές της "άμυνας ζώνης" η οποία αντιμετώπισε με επιτυχία το γρήγορο τρόπο επίθεσης που είχε εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό. Έτσι στα μισά του περασμένου αιώνα εμφανίζονται σύνθετες άμυνες ζώνης ή ζώνες προσαρμογής (zone press, match-up zone). Πάντως το κύριο δεν αλλάζει: Άμυνα ζώνης είναι εκείνη η άμυνα όπου ο κάθε αγωνιζόμενος έχει την ευθύνη ελέγχου συγκεκριμένης περιοχής, πάντα σε σχέση με τη θέση της μπάλας και κάθε αθλητής είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο του επιθετικού που κινείται στο χώρο ευθύνης του.

Πολλά τα πλεονεκτήματα _ Ελέγχει ομάδα με μέτριους σουτέρ, όπως και τον κεντρικό σε όλες τις θέσεις, προστατεύει τους παίκτες από τα φάουλ και είναι αποτελεσματική εναντίον στατικής επίθεσης, προκαλεί ψυχολογικό εκνευρισμό των αντιπάλων, ελέγχει καλύτερα το pick-and-Roll (επιθετικό παιχνίδι στο οποίο ένας παίκτης θέτει ένα πλέγμα για έναν συμπαίκτη που χειρίζεται την μπάλα και μετά κινείται προς το καλάθι για να λάβει μια πάσα) ενθαρρύνει την ομαδικότητα κλπ.
Αλλά και μειονεκτήματα _αδυναμία στα μακρινά σουτ και στα κοψίματα, αδύνατη, όταν η αντίπαλη ομάδα εφαρμόσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού, διότι αργούν οι παίκτες να βρουν τις θέσεις τους και να στήσουν τη ζώνη, ενώ χάνει τη συνοχή της μετά από μερικές πάσες οργανωμένης επίθεσης