Δήμος Μούτσης _ et preterea censeo Carthago delenda est

ΚΚΕ: Αποχαιρετά με συγκίνηση
  τον εμπνευσμένο μουσικοσυνθέτη

Τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στην οικογένεια του μουσικοσυνθέτη Δήμου Μούτση, που έφυγε σήμερα από τη ζωή, εκφράζει το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ. Συγκεκριμένα, αναφέρει:

✨Αποχαιρετούμε με συγκίνηση τον Δήμο Μούτση, έναν εμπνευσμένο μουσικοσυνθέτη που με το υψηλής ποιότητας έργο του άφησε μια σπουδαία παρακαταθήκη στο ελληνικό τραγούδι συμβάλλοντας σοβαρά στην εξέλιξή του. Με το εμβληματικό έργο του ”Άγιος Φεβρουάριος” του 1971, σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και με ερμηνευτές τους Δημήτρη Μητροπάνο και Πετρή Σαλπέα, άνοιξε νέους δρόμους στην ελληνική δισκογραφία.

✨ Ο Δήμος Μούτσης αντιμετώπιζε με ταπεινότητα, μέτρο και αυτογνωσία τη δημιουργία του. Αρνούμενος την επανάληψη αναζητούσε πάντα να φέρει κάτι νέο και πρωτότυπο στη μουσική του. Αυτή του η δημιουργικότητα είναι που του επέτρεψε να κατοχυρώσει ένα εντελώς προσωπικό στίγμα.

✨ Τα πασίγνωστα τραγούδια του ‑συχνά με στίχους σπουδαίων στιχουργών μας- πολυαγαπιούνται από το μεγάλο λαϊκό κοινό, τραγουδιούνται όχι μόνο στις παρέες, αλλά και στις εργατικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Δίπλα σ’ αυτά ο Δήμος Μούτσης μας αφήνει και ένα έργο υψηλών απαιτήσεων με εξαιρετικές μελοποιήσεις σε έργα κορυφαίων ποιητών μας. Αξέχαστος θα μας μείνει κι αυτός και τα τραγούδια του.

✨Το ΚΚΕ εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του».

Παιδί μιας παραδοσιακής Ελληνικής οικογένειας κάπου στον Πειραιά (σσ. το 1938), που το μόνο περιουσιακό της στοιχείο ήταν η εξασφάλιση της καθημερινής επιβίωσης ο Δήμος Μούτσης, στα επτά του χρόνια «απαίτησε» να μάθει μουσική, κάτι αδιανόητο για ένα παιδί της εποχής που δεν ήταν ούτε πλούσιο, ούτε καν ζούσε σε περιβάλλον που νάχε σχέση με τα μουσικά πράγματα! Όμως η «προηγμένης τεχνολογίας μάνα» τον έγραψε στον «Πειραϊκό Σύνδεσμο». Ξεκινώντας λοιπόν από κει, κάνοντας βιολί με τη γνωστή ποιήτρια και μεταφράστρια Ιουλία Ιατρίδη που ήταν και δασκάλα βιολιού και τελειώνοντας αργότερα τις μουσικές του σπουδές απ’ το Ωδείο Αθηνών μ’ ένα πρώτο βραβείο παμψηφεί, ο Δήμος Μούτσης ξεκίνησε την περιπετειώδη ανήσυχη και δημιουργική του διαδρομή στην ελληνική μουσική, προς τα τέλη της δεκαετίας του 60, εποχή ρευστή μεν πολιτικά αλλά ιδιαίτερα γόνιμη πνευματικά σε πολλούς τομείς.

Ύστερα από μια ολόκληρη ιστορία μεγάλων λαϊκών τραγουδιών, 50 περίπου τον αριθμό, σε δίσκους 45 στροφών με συμμετοχή γνωστών, αλλά και πρωτοεμφανιζόμενων τραγουδιστών (Μητσιάς – Γαλάνη) φτάνει στο 1971, όπου με τον «Άγιο Φεβρουάριο», ένα πολύ σημαντικό έργο, τελειώνει νοηματικά και μορφολογικά, όλη την πρώτη αυτή περίοδο, ανοίγοντας μάλιστα μ’ αυτό το έργο, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, καινούργιους δρόμους στη μετέπειτα Ελληνική δισκογραφία. Ακολουθούν ακόμα 2 δίσκοι με λαϊκά τραγούδια, ο «Συνοικισμός Α» κι οι «Στροφές» και το ’74 με τη μεταπολίτευση, ένα ακόμα σημαντικό L.P. οι «Μαρτυρίες» με διάφορα σπουδαία τραγούδια, “κομμένα” μέχρι τότε από τη λογοκρισία.

Το 1975 επιχειρεί την «Τετραλογία», με πρωτοεμφανιζόμενη την Α. Πρωτοψάλτη, ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα, αποφασίζοντας να αναμετρηθεί με θηριώδη κείμενα της ελληνικής ποίησης (Καβάφη, Σεφέρη, Καρυωτάκη, Ρίτσο). Εδώ, έχει πολύ ενδιαφέρον να ακούσει κανείς αυτό το έργο, και στην ορχηστρική του εκδοχή. Αν αφαιρούσαμε δηλαδή τις φωνές, ίσως και να παιρνε, μιάν άλλη διάσταση. Τίποτα απ’ όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν στον «πολύπαθο χώρο» της μελοποιημένης ποίησης δε μοιάζει μαζί του. Η εντυπωσιακή ενορχήστρωση (κι εδώ αποδεικνύεται ο σπουδαίος μουσικός) πολύπλοκη και πολύχρωμη, σε κάνει συχνά, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, να ξεχνάς αυτούς τους στίχους, που είναι απ’ τους καλύτερους που γράφτηκαν στην ελληνική ποίηση, και να επικεντρώνεσαι μόνο στη μουσική. Και αυτό το μεγάλο επίτευγμα του Μούτση ελάχιστοι το τόλμησαν και ακόμα λιγότεροι το κατάφεραν. Ίσως γι’ αυτό σ’ όλες τις λίστες, που κατά καιρούς γίνονται από διάφορους ειδικούς μελετητές κι’ ερευνητές της ελληνικής μουσικής, το απίστευτο αυτό έργο, κατέχει -δικαίως- μια απ’ τις πρώτες θέσεις στην τελική κατάταξη των σημαντικότερων κύκλων.

Ακολούθησε το 1976 η «Εργατική συμφωνία» μουσική απ’ το θεατρικό έργο του Γιώργου Σκούρτη «Απεργία», και το ’79 το «Δρομολόγιο». Όμως παρ’ όλα τα πολύ όμορφα τραγούδια που περιέχονταν στους δυο αυτούς κύκλους, και τις ενορχηστρωτικές εκπλήξεις της» Εργατικής συμφωνίας», για όσους γνωρίζουν καλά τον Μούτση και την μέχρι τότε δουλειά του, θα καταλάβουν πως εδώ, και για διαφορετικούς λόγους, σα να μην είχε ο ίδιος την πρωτοβουλία όλων των κινήσεων. Κατ’ αρχήν, η πρώτη μεγάλη παύση (3 ολόκληρα χρόνια), κι ύστερα μια χαλάρωση, που κανείς δεν την περίμενε, και που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε δείξει ο Μούτσης. «Φοβάμαι ότι θ’ αρχίσω να επαναλαμβάνομαι», είχε πει κάποτε, «Φοβάμαι και δεν το θέλω καθόλου»

Και να το «Φράγμα» 1981 με τον Τριπολίτη. Μια στροφή 180 μοιρών, θα λεγε κανείς : «Ερηνούλα», «Γράμμα από τη λεγεώνα των ξένων», «Δε λες κουβέντα», κι ένας Μούτσης απ’ την αρχή. Μια ιδεολογική μουσική κι’ αισθητική πρόταση, που σ’ όλα τα επίπεδα είχε να προτείνει κάτι φρέσκο και νέο, και το πέτυχε. Και δικαιώθηκε στο χρόνο, και δημιούργησε «σχολή» ανοίγοντας συγχρόνως στον εαυτό του το δρόμο, γι’ αυτή την τόσο πολυσυζητημένη μετέπειτα, μοναχική του πορεία.

Για τους πάρα πολλούς ανθρώπους που εκτιμούν το έργο του Δήμου Μούτση, τη στάση του που θυμίζει το «Όσο μπορείς» του Καβάφη, ακόμα και την «Ηχηρή» σιωπή του που ανά πάσα στιγμή περιμένουμε να σπάσει και να μας αποκαλύψει το επόμενο του αριστούργημα, οι στίχοι του, η δραματικότητα και αγωνία στην ερμηνεία του, η μουσική που έγραψε στην προσωπική του τριλογία ΕΝΕΧΥΡΟ – ΝΑ…! – ΓΙΑ ΠΟΥΛΗΜΑ ΛΟΙΠΟΝ! , όλα αυτά μαζί και ιδιαίτερα, αποτελούν μιαν αρκετά ικανοποιητική εξήγηση για το ΓΙΑΤΙ έχει τόσα χρόνια να μας δώσει ένα καινούργιο κύκλο τραγουδιών. Αυτό βέβαια καλύπτει τη μισή αλήθεια. Ίσως η άλλη μισή να κρύβεται σε μια παλαιότερη δήλωση του, που δείχνει την ταπεινότητα, το μέτρο και την αυτογνωσία με την όποια αντιμετωπίζει το έργο του: «Περνώντας ο καιρός, καταλαβαίνω πως η δουλειά μου γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Ίσως γιατί μου γίνεται πιο συνειδητή, ίσως γιατί από τιμιότητα, χρειάζομαι περισσότερες διευκρινήσεις»
                     Σταύρος Καρτσωνάκης

Δήμος Μούτσης
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει _Εκδόσεις ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ _Σελίδες 83

Το βιβλίο περιέχει άπαντες τους στίχους του γνωστού τραγουδοποιού. Στην καλαίσθητη έκδοση, ο αναγνώστης θα βρει συγκεντρωμένα τους στίχους των δίσκων "Ενέχυρο" (1983), "Να!" (1987), "Ταξιδιώτης" (1990) και "Για πούλημα λοιπόν" (1994), μαζί με φωτογραφικό υλικό και χειρόγραφα του δημιουργού. Ο λόγος του Μούτση, φορτισμένος ιδεολογικά και ποιητικά, λειτουργεί σαφώς και έξω από τη μουσική του, ως αυτοτελές ποιητικό έργο. Σε μια εποχή όπου η ελληνική στιχουργική περνάει βαθιά κρίση, θα ήταν χρήσιμο σε κάθε ακροατή και ειδικά στους νέους και τις νέες να προσεγγίσουν αυτά τα κείμενα. Τα τραγούδια του Μούτση που περιλαμβάνονται στη συλλογή αποτελούν κορυφαία δείγματα ευαισθησίας ενός μεγάλου δημιουργού της Αριστεράς.

Από το βιβλίο "Μια φυσαρμόνικα που κλαίει", αναδημοσιεύουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τον Πρόλογο του Σταύρου Καρτσωνάκη:
Τελευταία στριφογυρίζει στο μυαλό μου διαρκώς μια στροφή του Δήμου Μούτση: "Κι ειν' οι φωνές μας στον αέρα. Αλήθεια:-Ποια 'ναι η αλήθεια. / Έτσι που ζεις από συνήθεια, μια μέρ' ακόμα και μια μέρα". Οι στίχοι του Μούτση υπήρξαν πάντα τυπωμένοι στα εσώφυλλα των τριών τελευταίων του έργων, των απολύτως "προσωπικών" του. Δείγμα ασφαλώς του πόσο ο ίδιος θεωρεί τους στίχους αυτούς απαραίτητους και αλληλένδετους με τη μουσική του. Ασφαλώς μπορούν να λειτουργήσουν πλήρως αυτονομημένοι, ως ποιητικά δηλαδή κείμενα. Νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο για κάθε ακροατή, σήμερα που ο στίχος στο ελληνικό τραγούδι δεινοπαθεί, να σκύψει πάνω σ' αυτά τα κείμενα και οπωσδήποτε θα βγει πολλαπλά κερδισμένος. Οι πρώτες λέξεις που έρχονται αμέσως στο νου και στην καρδιά όταν ακούς ή διαβάζεις αυτούς τους στίχους (δηλαδή τη σκέψη) του Μούτση είναι: λιτότητα, ελληνικότητα, ευαισθησία, αξιοπρέπεια, δηκτικότητα, μοναχικότητα, τρυφερότητα, άμυνα, ευγένεια και απογύμνωση. Αυτό δηλαδή που αποπνέουν και τα τραγούδια του αγαπημένου του Μάρκου. Είμαι ευτυχής που θα έχουμε τη χαρά να (ξανα)διαβάσουμε συγκεντρωμένους στην έκδοση αυτή τους στίχους ενός τόσο σημαντικού δημιουργού. Μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλοι στίχοι, κι άλλα τραγούδια, κι άλλα έργα. Μακάρι το βιβλίο αυτό να γίνει κάποτε λίγο μεγαλύτερο. Δήμο Μούτση, όπως κάποτε έγραψες στους στίχους σου "Ο απέναντι μ' ακούει, με κοιτάζει και μετά / μου θυμίζει κάτι λόγια - κάτι λόγια γνωστά - ωραία κι αληθινά". Τα δικά σου τα λόγια...
           Σταύρος Γ. Καρτσωνάκης

Οι στίχοι του Δήμου Μούτση υπήρχαν πάντα τυπωμένοι στα εσώφυλλα των τριών τελευταίων του έργων, των απολύτως «προσωπικών» του. Δείγμα ασφαλώς του πόσο ο ίδιος θεωρεί τους στίχους αυτούς απαραίτητους και αλληλένδετους με τη μουσική του. Ασφαλώς μπορούν να λειτουργήσουν πλήρως αυτονομημένοι, ως ποιητικά δηλαδή κείμενα. Θα ήταν χρήσιμο για κάθε ακροατή, σήμερα που ο στίχος στο ελληνικό τραγούδι δεινοπαθεί, να σκύψει πάνω σ' αυτά τα κείμενα και οπωσδήποτε θα βγει πολλαπλά κερδισμένος. Οι πρώτες λέξεις που έρχονται αμέσως στο νου και στην καρδιά όταν ακούς ή διαβάζεις αυτές τις λέξεις (δηλαδή τη σκέψη) του Δήμου Μούτση είναι: λιτότητα, ελληνικότητα, ευαισθησία, αξιοπρέπεια, δηκτικότητα, μοναχικότητα, τρυφερότητα, άμυνα, ευγένεια και απογύμνωση _οπισθόφυλλο του βιβλίου

Δισκογραφία

·       Μια φυσαρμόνικα που κλαίει \ Δήμος Μούτσης

·       Κάποιο καλοκαίρι   1968

·       Ένα χαμόγελο   1969

·       Άγιος Φεβρουάριος   1972

·       Συνοικισμός Α’   1972

·       Στροφές   1973

·       Πρώτη Εκτέλεση   1973

·       Μαρτυρίες   1974

·       Τετραλογία   1975

·       Εργατική συμφωνία   1976

·       Το δρομολόγιο   1979

·       Φράγμα   1981

·       Ενέχυρο   1983

·       Να!   1987

·       Ταξιδιώτης του παντός   1990

·       Για πούλημα λοιπόν   1994

Επανακυκλοφορίες-Συλλογές

·       Ηρώδειο, Ζωντανή Ηχογράφηση   1999

·       Οι 100 μεγάλες ηχογραφήσεις του αιώνα – Τετραλογία   2000

·       Τα τραγούδια του Δήμου Μούτση (remasters)   2006

·       Ταξιδιώτης του παντός – 4 δεκαετίες τραγούδια (Κασετίνα)    2009

Τα 45άρια του

·       Κάποιο Καλοκαίρι

·       Ένα Χαμόγελο

·       Άγιος Φεβρουάριος

·       Συνοικισμός Α’

·       Στροφές

·       Πρώτη Εκτέλεση

·       Μαρτυρίες

·       Τετραλογία

·       Εργατική συμφωνία

·       Το δρομολόγιο

·       Φράγμα

·       Ενέχυρο

·       Να!

·       Ταξιδιώτης του Παντός

·       Για πούλημα λοιπόν

·       Μεγάλες Ερμηνείες

·       Χρυσές επιτυχίες

·       Ηρωδειο

·       Οι 100 μεγάλες ηχογραφήσεις του αιώνα – Τετραλογία

·       Τα τραγούδια του Δήμου Μούτση

Γεννήθηκε στον Πειραιά και άρχισε να σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών από την ηλικία των 7 ετών. Σε ηλικία 20 - 21 ετών τελείωσε τις μουσικές του σπουδές κερδίζοντας και το πρώτο βραβείο ως σολίστ στο βιολί. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60 γνώρισε τον Νίκο Γκάτσο και τον Μάνο Χατζιδάκι, σε ένα καφέ - ζαχαροπλαστείο που ήταν παλιό στέκι καλλιτεχνών της Αθήνας, όπου σύχναζαν και οι δύο.

Το 1967 άρχισε ο Νίκος Γκάτσος να δίνει στίχους του στον Μούτση και έτσι έγραψε τα πρώτα του τραγούδια. Το πρώτο τραγούδι του Μούτση ήταν το «Βρέχει ο Θεός». Είχε γράψει πρώτα αυτός την μουσική και ρώτησε ευγενικά τον Γκάτσο αν ήθελε να βάλει τους στίχους, όπως και έγινε. Το τραγούδι αυτό το ερμήνευσε ο Σταμάτης Κόκοτας. Η συνεργασία Γκάτσου και Μούτση συνεχίστηκε με τραγούδια όπως «Μην μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα», «Πειραιώτισσα» με τον ίδιο ερμηνευτή, «Σ΄ έβλεπα στα μάτια» με την Βίκυ Μοσχολιού. Το 1969 με το «Αύριο πάλι» με ερμηνευτή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, «Με ένα παράπονο» με τον Μπιθικώτση αλλά και τον πρωτοεμφανιζόμενο Μανώλη Μητσιά (η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού ήταν από τον Μητσιά στην ταινία «Ένας μάγκας στα σαλόνια»).

Το 1970 ανέθεσε ο Μάνος Χατζιδάκις στο Μούτση, τη φροντίδα της ενορχηστρώσης και της μουσικής διεύθυνσης των τραγουδιών του στον δίσκο «Επιστροφή». Όλα σε στίχους Νίκου Γκάτσου και με ερμηνευτές τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την πρωτοεμφανιζόμενη τότε Δήμητρα Γαλάνη. Στον δίσκο αυτό συμπεριλήφθηκαν τα τραγούδια του Χατζιδάκι «Μίλησε μου», «Φιλντισένιο καραβάκι», «Η πίκρα σήμερα», με ενορχηστρώσεις του Μούτση. Την ίδια εποχή ο Μούτσης συνεχίζει να γράφει επιτυχίες όπως το «Αυτά τα χέρια» (στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου) και το «Στην Ελευσίνα μια φορά» (στίχοι Βασίλη Ανδρεόπουλου) με ερμηνεία απο τον Μητσιά.

Ύστερα από μία σειρά μεγάλων λαϊκών τραγουδιών, που έγραψε ο Μούτσης, ερμηνευμένων από παλαιούς και νέους τραγουδιστές, όπως ο Μητσιάς και η Γαλάνη και τα άλμπουμ «Κάποιο Καλοκαίρι» και «Ένα Χαμόγελο», φτάνει στο «Άγιος Φεβρουάριος», που ηχογραφήθηκε στα τέλη του 1971 και κυκλοφόρησε αρχές του 1972. Στους στίχους ο Μάνος Ελευθερίου και ερμηνευτές οι Δημήτρης Μητροπάνος και Πετρή Σαλπέα. Ένα πολύ σημαντικό έργο που σφραγίζει όλη την πρώτη αυτή περίοδο, ανοίγοντας μάλιστα με αυτό το έργο, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, καινούργιους δρόμους στην Ελληνική δισκογραφία. Στον δίσκο «Άγιος Φεβρουάριος» εκτός από το ομώνυμο τραγούδι θα ακούσουμε κι άλλα μεγάλα τραγούδια όπως: «Κι αν φταίει κανείς», «Το σπίτι στην ανηφοριά», «Η σούστα πήγαινε μπροστά», «Άλλος για Χίο τράβηξε» και άλλα.

Το 1972 ο «Συνοικισμός Α» με στίχους κυρίως των: Γιάννη Λογοθέτη (που είχε και το ψευδώνυμο Γιάννης Μιχαηλίδης) αλλά και Γκάτσου, Ελευθερίου και Βαρβάρας Τσιμπούλη. Ερμηνευτές τους Αντώνης Καλογιάννης και Βίκυ Μοσχολιού (μουσική απ το θεατρικό έργο «50 χρόνια δάκρυα 50 χρόνια γέλιο»). Στο «Συνοικισμός Α» θα ακούσουμε αρκετές μεγάλες επιτυχίες όπως το πασίγνωστο «Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε», «Έτσι ειν' η ζωή» με την Μοσχολιού, «Στο παράθυρο αγναντεύοντας» με τον Καλογιάννη, το λαϊκό ορχηστρικό «Ο χορός της λεβεντιάς» κλπ. Το 1973 κυκλοφορούν οι «Στροφές», άλλη μια λαϊκή και συνάμα πολύ μελωδική δίσκογραφική δουλειά του Δήμου Μούτση. Με μόνη ερμηνεύτρια την Βίκυ Μοσχολιού και στίχους Πυθαγόρα, Λογοθέτη, Ελευθερίου, αλλά και Γκάτσου. Εκεί θα ακούσουμε επιτυχίες όπως: «Αγκαλιά και πλάι πλάι», «Και γειά χαρά», «Μια βραδιά στη Λάρισα», «Εγώ είμ' εγώ» και το ατμοσφαιρικό «Στους μπαξέδες» που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Μάρκου Βαμβακάρη.

Το 1974 στη μεταπολίτευση, «Μαρτυρίες», που περιλάμβανε τα τραγούδια του Μούτση που είχε κόψει η λογοκρισία της χούντας σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, Γιάννη Λογοθέτη, Γιώργου Χρονά, Βαρβάρας Τσιμπούλη και του ίδιου του συνθέτη και τραγουδιστές το Μανώλη Μητσιά, τη Βασιλική Λαβίνα, σε μια από τις πρώτες δισκογραφικές της συμμετοχές και το Χρήστο Λεττονό. Το 1975 κυκλοφορεί την «Τετραλογία», ένας πρωτοποριακός κύκλος μελοποιημένης ποίησης βασισμένος σε ποιήματα των Κ.Π. Καβάφη, Κώστα Καρυωτάκη, Γιώργου Σεφέρη και Γιάννη Ρίτσου, με ερμηνευτές τον Μανώλη Μητσιά, τον Χρήστο Λεττονό και με την πρωτοεμφανιζόμενη τραγουδίστρια Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Ακολούθησε το 1976 η «Εργατική συμφωνία», μουσική από το θεατρικό έργο του Γιώργου Σκούρτη «Απεργία». Το 1979 κυκλοφορεί το «Δρομολόγιο» πάνω σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και με την ερμηνεία του Μανώλη Μητσιά. Στο «Δρομολόγιο» θα ακούσουμε κομμάτια όπως «Σαν τον Τσε Γκεβάρα», «Μακρυνή της αγάπης ώρα», «Ελλάδα Ελλάδα», «Στ΄ Αγιον Όρος» κλπ.

Το 1981 κυκλοφόρησε το «Φράγμα» σε στίχους Κώστα Τριπολίτη. Με τραγούδια όπως: «Δε λες κουβέντα», «Delenda est (Ερηνούλα μου) », «Γράμμα από τη λεγεώνα των ξένων», «Νταλίκα» κλπ. Τα λαϊκά τραγούδια του δίσκου τραγουδήθηκαν από την μεγάλη ρεμπέτισσα Σωτηρία Μπέλου με τον Δήμο Μούτση να τραγουδάει μόνο το ρεφρέν από το πασίγνωστο «Δε λες κουβέντα». Οι ηλεκτρικές μπαλάντες του δίσκου τραγουδήθηκαν από τον ίδιο τον συνθέτη. Στην ίδια δουλειά επίσης ο Δήμος Μούτσης τραγούδησε μαζί με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη το «Κουβεντούλες με τον Φρόιντ».

Το 1983 με το «Ενέχυρο» εγκαινιάζει την μοναχική πορεία. Το 1987 ακολουθεί το «Να!» που περιέχει και τα πολύ γνωστά του τραγούδια «Το όνειρο» και το «Μια φυσαρμόνικα που κλαίει». Το 1990 «Ταξιδιώτης του παντός» με τη Νανά Μούσχουρη, ο οποίος ήταν και ο τελευταίος δίσκος που έγραψε για άλλο τραγουδιστή πλην του ιδίου. Το 1994 επέστρεψε με το «Για Πούλημα Λοιπόν!» πάλι με στίχους και ερμηνεία δική του. Το 1999 ο Δήμος Μούτσης συνεργάστηκε ξανά με τον Δημήτρη Μητροπάνο και την Δήμητρα Γαλάνη σε μια μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο στην οποία τραγούδησαν μαζί παλαιότερες και νεότερες επιτυχίες του μεγάλου δημιουργού. Μια πολυαναμενόμενη δουλειά του με ερμηνεύτρια τη Χαρούλα Αλεξίου δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ!

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ (ΕΡΤ)
ΕΚΠΟΜΠΗ ΠΡΟΒΑ ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ (1987)

  Επίσημος Ιστότοπος Δήμου Μούτση

Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Mεταξύ μας όπως βλέπεις τα περιθώρια στενεύουν

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

και η δικιά μου η ζωή, δίχως νόημα δίχως φωνή και μ’ άδειο βλέμμα

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν

πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν

και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν

αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"

Με τρομάζεις σαν των γηπέδων τις φωνές και τις σημαίες

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

φοβισμένος σε κοιτάζω διπλωμένες κρατώντας τις κεραίες

Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν

πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν

και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν

αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"

(σσ. και επιπλέον, θεωρώ ότι η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί)

Ξεκινάς να με βρεις κι όλο πέφτεις θαρρείς σ’ ένα τοίχο

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου…
και ερωτεύεσαι εκεί δίχως χρώμα, δίχως οσμή και δίχως μύθο

Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν

πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν

και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν

αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"

Αλλά εγώ Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου...

Βρε καλέ αφέντη πού τα βρήκες τα λεφτά; Πού τα εργαλεία σου και πού τα υλικά; …Από τον μπαμπά μου πού’χε μια δουλειά!

(είδηση για έναν “αυτοδημιούργητο”)
Πριν χρόνια (;;) –λέει, μάζευε ροδάκινα για 20-25$ τη μέρα.
Μετά έφτιαξε το πρώτο του εργοστάσιο κομπόστας.
Αργότερα -όπως όλοι οι εφοπλιστές αγόρασε μια μικρή βάρκα & μετά …ένα τάνκερ.
Η ενδιάμεση περίοδος παραμένει "μυστήριο"...

Το διάβασα κάπου και μου ήρθε φλασιά να γυρίσω μέχρι και ντοκιμαντέρ για το πρώην φτωχαδάκι, μετά πήγε το μυαλό στον φίλο Γιάννη Παρα(…)〽️〽️ -πού να βρίσκεται άραγε; ...χαθήκαμε, με μνήμες από το Νημποριό, προτού γίνει “in” οικισμός, όπου τη βγάζαμε κάτω από τις πορτοκαλιές της μοναδικής –κατ’ ευφημισμό, ταβέρνας του Ρεβύθη, περιμένοντας τον Τάσο της Νίκης να φέρει την ψαριά για το τηγάνι.
Τότε που από τα Κάψαλα κατέβαινες μόνο με τα πόδια –παρέα με τα κατσίκια

Αυτός ο Γιάννης λοιπόν πολυτεχνίτης «επιχειρηματίας» και –κυριολεκτικά ερημοσπίτης, αφού πρώτα έφερε τις σόμπες πετρελαίου Rein Haus, έκανε διάφορες δικές του πατέντες και εφευρέσεις, ενώ καθημερινά μας μίλαγε για το πώς είναι εύκολο να γίνεις μεγάλος, (αυτο)χλευάζοντας κιόλας μέσα από την ιστορία:
Κάποτε ένας φτωχός μεξικάνος, που την έβγαζε όλη τη μέρα κάτω από το σομπρέρο του σκαλίζοντας πίπες για τον επιούσιο (που πούλαγε σε τουρίστες) δέχτηκε την επίσκεψη ενός αμερικάνου με μπότες και σπηρούνια, που τον πλησίασε και του είπε:
Εσύ είσαι μεγάλος καλλιτέχνης –θα σε κάνω πλούσιο!
🔸 Και πως θα γίνει αυτό; -απάντησε ο μεξικάνος
Θα σου ανοίξω μια βιοτεχνία που θα κατασκευάζει τις πίπες και εγώ θα αναλάβω να τις προωθώ στην αγορά.
🔸 Και μετά; -ρώτησε το φτωχαδάκι
Μετά θα την κάνουμε εργοστάσιο!
🔸 Και μετά;
Ε… μετά θα στήσουμε γραμμή παραγωγής
🔸 Και μετά;
Μετά θα φέρω μηχανήματα, εσύ θα σχεδιάζεις και αυτά θα δουλεύουν!
🔸 Και μετά; Ξαναρώτησε με αγωνία ο μεξικάνος
Ε …μετά απλά θα κάθεσαι και θα εισπράττεις κέρδη…
😩 Α …αυτό είν’ όλο; Δε μου λέει κάτι! Και τώρα δεν κάθομαι; 🎉 Πολλή φασαρία για το τίποτα!!

Το New Deal και ο Frank Capra

Ο Κάπρα των τριών Όσκαρ - μάστορας της χολιγουντιανής σκηνοθεσίας που και τα αστικά ΜΜΕ (και το sansimera.gr) τον παρουσιάζουν ως … “Δύσκολο ξεκίνημα, ευτυχισμένο τέλος”, ήταν ρατσιστής μισούσε τους μαύρους και λάτρευε τον Μουσολίνι... Γεννημένος στο Παλέρμο της Σικελίας το 1897 και από παιδί στο Λος Άντζελες, ο Κάπρα έμαθε από τους ξενοφοβικούς μετανάστες γονείς του να μισεί τους μαύρους, τους Μεξικανούς τους σχιστομάτηδες, ενώ ακόμη και στα γεράματά του, έλεγε ότι οι μόνοι Αφροαμερικανοί που μπορούσε να ανεχτεί ήταν εκείνοι που είχαν ενσωματωθεί πλήρως στον “πολιτισμό των λευκών”, όπως οι παίχτες του μπέιζμπολ -“Οι μαύροι έχουν μίσος στην καρδιά τους”, δήλωσε σε μια συνέντευξη το 1984.

Η φιλοσοφία του –ως αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου εγγράφεται στις ταινίες του, «Ζωή, Ελευθερία και Αναζήτηση της Ευτυχίας» έννοιες που ενέπνευσαν τη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, όπου αφού απομόνωσε τα θεμελιώδη συστατικά της φιλοσοφίας του έθνους, τα υιοθέτησε, τα έκανε δικά του με όρους κινηματογράφου, ως υπόστρωμα της αμερικάνικης ζωής, από την εποχή της Επανάστασης ως τα χρόνια του New Deal...
Ως ο κλασικός «λαϊκιστής» (σσ. populism: θεωρία | δόγμα όπου ο «απλός», «κοινός» άνθρωπος στέκεται απέναντι στις κοινωνικές «ελίτ»), προσωποποιεί τα ιδανικά και τις φιλοδοξίες της Αμερικής των ταπεινών και αυτοδημιούργητων: εδώ κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του αρχέτυπου του «Καλού Ανθρώπου» ακόμα και σαν φυσική παρουσία: Ψηλός, λιπόσαρκος με αγορίστικο παρουσιαστικό, αξιοπρεπής, ταπεινός, έντιμος και ακέραιος, αλλά και πνευματικά τέλειος... Με ιδέες και ιδανικά των κοινών θνητών της μεσαίας τάξης: Σκληρή δουλειά και λιτή ζωή. Με τη βελτίωση της θέσης, του στάτους του ατόμου να οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στις ικανότητές του (!), με την κοινωνική και οικονομική του άνοδο, να συνιστούν ένα κλασικό «success story» αυτενέργειας. Οι ήρωες του Κάπρα, κυρίως της ώριμης περιόδου του, είναι επιλεγμένοι με προσοχή, ώστε ταιριάζουν απόλυτα στο λαϊκιστικό πρωτότυπο του Λίνκολν... Αποτελούν επιτομή του αμερικανικού και λαϊκιστικού ήθους...

«Ο λαός προστάζει» (1941) που ολοκληρώνεται μετά το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είναι ένα γοητευτικό, με αντιφασιστικό μήνυμα μέσα από συμβολισμούς και αλληγορίες άλλοτε πιο εμφανείς κι άλλοτε καλυμμένες, λαϊκιστικό, μελοδραματικό παραμύθι για τον «κοινό» , «μέσο» άνθρωπο και τη λαϊκή δύναμη.
Αυτό το συναισθηματικό και σκληρό φιλμ εντάσσεται σε μια λαϊκιστική τριλογία, με θέμα τον αμερικανικό ατομικισμό: «Mr. Deeds goes to town» (1936) το πρώτο, «Mr. Deeds goes to Washington» (1939) το δεύτερο, και τρίτο αυτό που αναφέραμε παραπάνω (Παίζουν: Γκάρι Κούπερ, Μπάρμπαρα Στάνγουικ, κά.)

Ο χρηματιστής και ιδιοκτήτης πετρελαιοπηγών Νόρτον αγοράζει μια εφημερίδα και φυσικά, απολύει πολλούς εργαζόμενους. Μια απολυμένη, η δημοσιογράφος Αν Μίτσελ, γράφει ένα δυνατό άρθρο, που δήθεν βασίζεται στο δήθεν γράμμα ενός άνεργου και άστεγου, κάποιου Τζον Ντου που απειλεί να αυτοκτονήσει την παραμονή των Χριστουγέννων, ως διαμαρτυρία, για τις κοινωνικές αδικίες. Το άρθρο προκαλεί αίσθηση κι όλοι θέλουν να μάθουν ποιος είναι αυτός ο Τζον Ντου. Η Αν για να σώσει τη δουλειά της δημιουργεί, επί πληρωμή, έναν ανύπαρκτο αυτόχειρα - από έναν πρώην παίκτη του ράγκμπι - και αρχίζει να γράφει σειρά πολύ επιτυχημένων άρθρων υπογράφοντας με το όνομά του... Εν τω μεταξύ, φουντώνει ένα κίνημα κοινωνικής μεταρρύθμισης που δημιουργήθηκε από τις ιδέες του Τζον Ντου, λέσχες Τζον Ντου ξεφυτρώνουν παντού στην Αμερική και η φιλοσοφία του σαρώνει τη χώρα...
Όταν το κίνημα Τζον Ντου αγγίζει το ζενίθ, ο εκδότης Νόρτον αποκαλύπτει το σχέδιό του, προάγοντας προσωπικές, φασιστικές φιλοδοξίες. Όμως ο Τζον Ντου πιστεύει ολόψυχα σε αυτό που πρεσβεύει και αποφασίζει να εκθέσει τον εκδότη σε ένα μαζικό συνέδριο.
Ο εκδότης χρησιμοποιεί την αστυνομία για να εμποδίσει τον Τζον να μιλήσει και αποκαλύπτει την όλη απάτη. Ο Τζον Ντου αισθάνεται ότι ο μόνος τρόπος να εξιλεωθεί είναι τελικά να ... πηδήξει στο κενό. Η προσηλυτισμένη πλέον στη φιλοσοφία του Ντου Αν, τον εκλιπαρεί να μην το κάνει, να μην παραιτηθεί και καταφέρνει στο τέλος να τον μεταπείσει. Κι ο Τζον Ντου υπόσχεται αγώνα ενάντια στο φασισμό... ενώ ο «Υμνος στη Χαρά» του Μπετόβεν ξεσπά σαν έκρηξη στην ηχητική μπάντα.

Ο λαϊκισμός είναι τόσο παλιός όσο και οι ίδιες οι ΗΠΑ. Οι ρίζες του βρίσκονται στις εύκολα κατανοήσιμες θεμελιώδεις αλήθειες πίσω από την πολιτική του φιλοσοφία: η παράδοση του «Ευαγγελίου», η παράδοση της δημοκρατίας, η παράδοση της έννοιας της «αυτοβοήθειας»... Ιδέες απλές και ευκολονόητες μακριά από ορολογίες και θεωρίες για την κατανόηση του κόσμου που απαιτούν γνώση, σκέψη και δράση.

Κι αν είναι ο τάφος σου βαθύς | χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς!
          Κώστας Βάρναλης

Η οικογένεια Αγγελοπούλου είναι γνωστή στο πανελλήνιο κι ακόμα παραπέρα. Θα λέγαμε ότι αυτό συμβαίνει με δύο έννοιες. Στους μεν, είναι γνωστή ως μια οικογένεια “αυτοδημιούργητων” επιχειρηματιών, που ενισχύουν και στηρίζουν την εθνική οικονομία, προσφέρουν θέσεις εργασίας, κάνουν αγαθοεργίες και, γενικώς, συγκαταλέγονται στα επίλεκτα μέλη του ποιμνίου της Εκκλησίας...
H οικογένεια έγινε πασίγνωστη και λόγω νύμφης. Η κυρία Γιάννα Δασκαλάκη - Αγγελοπούλου, πρωτοστατώντας στην ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 από την Αθήνα, δεν πρόσφερε το φωτοστέφανο της ...δόξας μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην οικογένεια...
Κατά τους μεν, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια οικογένεια σωστή κολόνα της κοινωνίας μας!

Κατ' εκείνους, ωστόσο, που έχουν μάθει να βλέπουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και να ξεχωρίζουν την ουσία, η οικογένεια Αγγελοπούλου δεν αποτελεί παρά έναν τυπικό εκπρόσωπο της πλουτοκρατίας. Περισσότερα γι' αυτό έχουν να πουν οι χιλιάδες εργάτες που πέρασαν τη ζωή τους στο κρεματόριο της "Χαλυβουργικής", της "μάνας - επιχείρησης" της αυτοκρατορίας των Αγγελοπουλαίων.
Οι εκατοντάδες άλλοι, που ακρωτηριάστηκαν στις εγκαταστάσεις της. Και ακόμα περισσότερα θα μπορούσαν να πουν οι 10άδες νεκροί της "Χαλυβουργικής". Όλοι εκείνοι που καταπλακώθηκαν από τόνους σίδερο ή εξαερώθηκαν στη λάβα της υψικαμίνου, σε θερμοκρασία 2.000 βαθμών!

Οι νεκροί, οι ακρωτηριασμένοι, οι απολυμένοι (πετάχτηκαν στο δρόμο, επειδή η επιχείρηση έπαψε (!) να είναι ανταγωνιστική...) αποτελούν τους πιο αψευδείς μάρτυρες της άγριας εκμετάλλευσης, που συσσώρευσε αμύθητα πλούτη στην οικογένεια. Αυτοί, μαζί με τους είλωτες άλλων χωρών, έβαλαν σάρκες, κόκαλα, αίμα και ιδρώτα, για να χτίσει την αυτοκρατορία των άλλων δύο χαλυβουργείων (ΗΠΑ - Αγγλία), μιας σειράς ασφαλιστικών εταιριών, καραβιών και Κύριος οίδεν, ακόμα, πόσων άλλων ιδιοκτησιών.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια οικογένεια του διεθνούς κοσμοπολιτισμού, για έναν από τους παγκόσμιους καρχαρίες της καπιταλιστικής ζούγκλας.

Σε μια σειρά εφημερίδες, διαβάσαμε και είδαμε το νέο απόκτημα της οικογένειας, στο οποίο κατοικεί (sic) η Γιάννα με τον σύζυγο και τα παιδιά. Με τρόπο προκλητικό, πληροφορήθηκαν οι απλοί άνθρωποι ότι το παλάτι (περί αυτού πρόκειται), χτίστηκε το 1727 και θεωρείται σχεδόν εφάμιλλο με τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ!
Διαθέτει –από κατασκευής (πριν τις «βελτιώσεις»): Πενήντα (50) δωμάτια, 47 τηλεφωνικές γραμμές, κεντρικό σύστημα μετάδοσης μουσικής σε όλους τους χώρους, λουτρά φτιαγμένα από μάρμαρο πρώτης ποιότητας, ειδικές τζαμαρίες, ώστε να μην απειλούνται οι οικοδεσπότες ή οι προσκαλεσμένοι από τον κίνδυνο να υποστούν εγκαύματα από τον ήλιο (!), ταπετσαρία από δέρμα διακοσμημένη με φύλλα χρυσού, εντευκτήριο με κίονες κινεζικής τεχνοτροπίας και γαλάζιο θόλο ύψους 10 μέτρων με βαρύ πολυέλαιο! Ακόμα: Τραπεζαρία για 150 άτομα, γήπεδα τένις, γυμναστήριο, πισίνα από γρανίτη με υδατογραφίες δελφινιών, ανάλογων παραστάσεων με αυτές που βρέθηκαν στους Δελφούς, κλειστό σύστημα επόπτευσης του κτιρίου, τον μεγαλύτερο κήπο του Λονδίνου, τον οποίο φροντίζουν ειδικοί κηπουροί από την Ιαπωνία. Και πολλά άλλα...

Για την αγορά αυτού του παλατιού, δαπανήθηκαν 12 δισεκατομμύρια (δρχ). και άλλα 4,6 για την επισκευή του! Συνολικά 16,6 δισ!! Δηλαδή –σε σημερινές τιμές, 49.000.000€ τόσα, όσα η σύνταξη ενός μήνα 120.000 συνταξιούχων, ή εργατών με το βασικό. Και αυτά, μόνο για να αποκτηθεί η έπαυλη! Πόσων χιλιάδων, άραγε, χρειάζεται το μισθό, για να συντηρείται; Και όχι μόνο αυτή, αλλά και οι άλλες της Ζυρίχης, του Ψυχικού, της Ν. Υόρκης. Και πόσες ακόμα; Και να σκεφτεί κανείς ότι έγιναν απεργιακές κινητοποιήσεις πολλών ημερών, για να κερδίσουν οι χαλυβουργοί ένα μπουκάλι γάλα!...
Πάντως, οι εφημερίδες που πρόβαλαν τότε το θέμα, μας ενημέρωσαν ότι το ανάκτορο έφυγε από τα χέρια Άγγλων και ήρθε στα χέρια Ελλήνων! Η οικογένεια Αγγελοπούλου, επομένως, πραγματοποίησε άλλο ένα ...εθνικό χρέος!...

Το μακρινό 1998, κάποιος Στέλιος ένας από τους χιλιάδες εργάτες της ανθούσας τότε "Χαλυβουργικής", που πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στο κάτεργό της και, συνταξιούχος πια, βρισκόταν άρρωστος σε μια κλινική, που, όταν μπαίνεις, πιάνεις τη μύτη σου χρειάστηκε αίμα. Δηλαδή, όπως φάνηκε, κάτι από τα ...δύσκολα! Έπρεπε να γίνει ολόκληρη κινητοποίηση, για να βρεθούν μετά από μέρες 4 μπουκάλια. Και αυτά κατά δόσεις. Οι υπεύθυνοι της κλινικής δήλωσαν αναρμόδιοι για το θέμα: Αν ενδιαφερθούν γνωστοί ή συγγενείς να τα φέρουν, έχει καλώς. Αν όχι...

Από αυτή την άποψη, λοιπόν, δεν είναι καθόλου ανεξήγητο, γιατί η οικογένεια - «εθνικός ευεργέτης» - χαίρει διαχρονικά της μεγάλης εκτίμησης και φιλίας διαχρονικά των κυβερνήσεων, από το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, στο ανανεωμένο και μέχρι τον Κυριάκο Μητσοτάκη που της ανέθεσε επιτελικό ρόλο «με υπερηφάνεια για το παρελθόν μας και αυτοπεποίθηση για το μέλλον μας» (επικεφαλής της επιτροπής «Ελλάδα 2021»)

Η “σιδηρά χείρα” του “Kremlin Inc.”

2006
«Ο Ρώσος μεγιστάνας του αλουμινίου μεγαλομέτοχος της Rusal Ολεγκ Ντεριπάσκα συναντήθηκε με τον πρόεδρο Πούτιν για να του εκθέσει τα σχέδια εξαγοράς της βρετανικής εταιρίας κατασκευής φορτηγών LDV από την αυτοκινητοβιομηχανία OAO Gaz την οποία επίσης ελέγχει (η είδηση στο «ΒΗΜΑ» -θα γίνετε σοφότεροι).
(σσ.)
1. Ο Oleg Vladimirovich Deripaska -Ρώσος βιομήχανος, είναι ιδρυτής του Basic Element, ενός από τους μεγαλύτερους βιομηχανικούς ομίλους της Ρωσίας και του Volnoe Delo, του μεγαλύτερου “φιλανθρωπικού” ιδρύματος της Ρωσίας
Ο Ντεριπάσκα δημιούργησε την τεράστια περιουσία του κατά την περίοδο ξεπουλήματος των σοβιετικών επιχειρήσεων από τον Μπορίς Γέλτσιν - είναι μάλιστα εξ αγχιστείας συγγενής με τον πρώην πρόεδρο»
2. Το 2008, το Forbes υπολόγισε την περιουσία του σε 28 δισεκατομμύρια δολάρια (ένατος πλουσιότερο στον κόσμο τότε)…

“Αυτοδημιούργητοι” επιχειρηματίες (“υγιείς” και κρατικοδίαιτοι)

Οι εφοπλιστές μετά τον πόλεμο αγόραζαν τα βαπόρια «Λίμπερτι» από τους Αμερικάνους με κρατικό χρήμα. Όλοι οι Ωνάσηδες χρηματοδοτούνταν –όπως και σήμερα από το κράτος.
Οι Μποδοσάκηδες -εκμεταλλευτές του ορυκτού πλούτου της χώρας το ίδιο
Ο Παν. Αγγελόπουλος, πατέρας του συζύγου της κυρίας Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη, είναι ένας αυτοδημιούργητος Αρκάς, που δημιούργησε αυτή τη μεγάλη επιχείρηση...
Θεωρίες, του βιοπαλαιστή που πουλούσε κεράκια και με την αξία του ανέβηκε της κοινωνίας τις σκάλες, παμπάλαιες όσο και ο καπιταλισμός, βρίσκονται κάτω από την ιδεολογία της κοινωνικής συναίνεσης, της παράδοσης της εργατικής τάξης στα νύχια του κεφαλαίου, που -ούτε λίγο ούτε πολύ, πρέπει να τους χρωστάμε και ευγνωμοσύνη!

Είναι γενικό το κακό να παρουσιάζουν ως ευαγή ιδρύματα, τα κρεματόρια όπου Γης, και τους ιδιοκτήτες τους, αληθινούς γύπες, που τρέφονται από τις εργατικές σάρκες, ως μεγάλους ευεργέτες! Είναι γενικό το κακό, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη.

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα | κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα | και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

 

Ας δούμε, επί τροχάδην, τι εστί "Χαλυβουργική". Το αίμα που τρέχει από την κάθε καμινάδα της, την κάθε πύλη της, τον κάθε φούρνο της, συνθέτει ένα πραγματικά ανατριχιαστικό φαινόμενο. Λοιπόν, στα 68 χρόνια που η "Χαλυβουργική" υπάρχει στην Ελευσίνα, με την αμέριστη στήριξή της από όλες τις κυβερνήσεις, συνέβησαν τα εξής:

10άδες εργάτες έχασαν τη ζωή τους, πολλοί από αυτούς εξαφανίστηκαν στα καζάνια με τον θερμαινόμενο σίδηρο. Εξαερώθηκαν!!! Ακόμα περισσότεροι ακρωτηριάστηκαν. Άλλος έχασε το πόδι, άλλος το χέρι, άλλος τα δάχτυλα...
Εκατοντάδες πέθαναν πριν την ώρα τους, από πνευμονικές και καρδιακές παθήσεις, δουλεύοντας μέσα σε μια κόλαση.
Χιλιάδες άλλοι απολύθηκαν, επειδή δρούσαν συνδικαλιστικά.
Ο κόλπος της Ελευσίνας νεκρώθηκε. Βασικός παράγοντας ήταν το κυάνιο που χυνόταν στη θάλασσα από την υψικάμινο της "Χαλυβουργικής".
Είχε τα «ψηλά» και τα «χαμηλά» της, δε συρρικνώθηκαν όμως και τα κέρδη των Αγγελοπουλαίων. Τα - άγνωστο πόσα - τρισεκατομμύρια, αυτά χρόνια, διοχετεύτηκαν στις ξένες τράπεζες, έγιναν επιχειρήσεις στο εξωτερικό και εξασφάλισαν τη χλιδή στην οικογένεια. Και όχι μόνο τη χλιδή, αλλά και τις... ευεργεσίες στο Πατριαρχείο και αλλού. Είναι κι αυτός ένας τρόπος συμπεριφοράς της πλουτοκρατίας (εκπίπτουν και από τη φορολόγηση).
Η γνωστή και άγνωστη ιστορία της "Χαλυβουργικής" είναι η ιστορία του κεφαλαίου: Στάζει αίμα απ' όπου κι αν το πιάσεις. Οι θησαυροί της οικογένειας έγιναν από τη σάρκα, το αίμα, τον ιδρώτα, την αγωνία, την εκμετάλλευση χιλιάδων οικογενειών, χιλιάδων σύγχρονων σκλάβων.

Το 2015, η εταιρεία σταμάτησε μόνιμα την παραγωγή της, αλλά –όπως μας πληροφορεί η Wiki “συνέχισε να λειτουργεί για το καλό των εργαζομένων”. Το 2018 το συνδικάτο δήλωσε ότι η εταιρεία απασχολούσε 170 –μόνιμα απλήρωτους εργαζομένους, οι οποίοι εργάζονταν μερική απαρχόληση 3 μέρες την εβδομάδα, από 3 ώρες, ενώ χρωστούσε –δανεικά κι αγύριστα, πάνω από 400 εκατομμύρια σε τράπεζες και δημόσιο, έχοντας πάρει επιπλέον χρήματα ενώ δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει το χρέος της από το 2016.

Προκλητικά δημοσιεύματα αντιπερισπασμού και συνέχισης της ιδεολογικής χειραγώγησης τμημάτων των εργαζομένων και ιδιαίτερα της νεολαίας

Μην ασχολείσαι με την καταστροφή της ζωής σου, που φέρνει η επίθεση του μαύρου μετώπου των καπιταλιστών, «δες» τη λύση ατομικά, όπως έκανε ο Ζάκερμπεργκ, (Mark Zuckerberg βλ και ταινία για τη ζωή του, που κυκλοφόρησε το 2010 -The Social Network), ο ζάμπλουτος σήμερα συνιδρυτής της εταιρείας κοινωνικής δικτύωσης.

“Πώς να γίνεις πλούσιος” από εργάτης “επιχειρηματίας”

Επαναλαμβάνεται το γνωστό μοτίβο του αυτοδημιούργητου -φοιτητή με μια «ιδέα που πούλησε» και χάρη σ' αυτή έγινε πλούσιος, υπέρτατο ιδανικό τον καπιταλιστικό κόσμο και στην Ελλάδα –τόσο του 4,5% ετήσιας ανάπτυξης, όσο και στη σημερινή Ελλάδα της εκτεταμένης φτώχειας που γεννά η καπιταλιστική κρίση, ώστε να προστατευθεί πάση θυσία η κοινωνική αιτία, οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, που προκαλούν την ανθρώπινη δυστυχία. Να είναι οι Ζάκερμπεργκ και οι Γκέιτς πρότυπα για τη νεολαία και όχι οι Μπελογιάννηδες και οι Τσε Γκεβάρα. Ίνδαλμα οι εκμεταλλευτές, ώστε να δικαιολογηθεί η ύπαρξη και κυριαρχία του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Γιατί τάχα οι καπιταλιστές είναι έξυπνοι άνθρωποι με ιδέες και οι υπόλοιποι ανίκανοι να ορίσουν τη μοίρα τους και γι' αυτό δικαιολογημένα υποζύγια του κεφαλαίου. Ιδανικό των νέων ανθρώπων να γίνει η επιχειρηματικότητα, στόχος το «να πιάσω την καλή» και τρόπος το «δεν παίρνουμε αιχμαλώτους» των αρπακτικών του χρηματιστηρίου.

Είναι αμέτρητες οι περιπτώσεις των ανθρώπων που κατέστρεψαν τη ζωή τους, απογοητεύτηκαν, χάθηκαν για την υπόθεση της οικοδόμησης ενός νέου, δίκαιου κόσμου, που θα ικανοποιεί τις εξελισσόμενες ανάγκες του ανθρώπου, επειδή πίστεψαν ότι θα πιάσουν το καπιταλιστικό «καρότο». Το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται σε επενδύσεις μεγάλου ρίσκου, αλλά και μεγάλων κερδών, εντοπίζει κάποιον φιλόδοξο νέο επιστήμονα, που έβαλε τις ικανότητές του στην υπηρεσία της τσέπης του και επενδύει σε κάτι που φαίνεται πιθανό να φέρει χρήμα.
Κάποιες φορές δημιουργείται τελικά ένα «Google» ή ένα «Facebook». Σε εκατομμύρια άλλων περιπτώσεων, ο επίδοξος καπιταλιστής δεν βρίσκει χρηματοδότηση και σύντομα καταλήγει χρεοκοπημένος.

Μονοπώλιο που πουλάει ξένη «πραμάτεια»

Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα από τον Ζάκερμπεργκ, το «Facebook» είναι ένα μονοπώλιο, μια καπιταλιστική επιχείρηση, που φτιάχτηκε και υπάρχει για να έχει κέρδη, όχι για να εξυπηρετεί ανάγκες επικοινωνίας των ανθρώπων. Αν δεν έφερνε κέρδη θα είχε μείνει μια ιδέα, μια κολεγιακή εργασία. Οι κεφαλαιοκράτες που έχουν επενδύσει σ' αυτό, βγάζουν κέρδη, δεν βάζουν κεφάλαια για να μπορεί να «δικτυώνεται» ο άλφα και ο βήτα στα πέρατα του κόσμου. Η κύρια πηγή εσόδων του «Facebook» είναι οι διαφημίσεις που πλασάρει στα εκατομμύρια των χρηστών του.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, μεταξύ 2009 και 2011, δηλαδή μέσα στην καπιταλιστική κρίση, τα έσοδα του «Facebook» ανέβηκαν κατά 127%, φτάνοντας τα 3,8 δισ. δολάρια το 2011, με κέρδη 1,5 δισ. δολάρια. Τώρα που τείνει να κυριαρχήσει στο χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει γίνει πραγματικά χρυσωρυχείο «εξόρυξης» πληροφοριών για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους, τις οποίες πουλάει σε άλλες εταιρείες και οργανισμούς, εξασφαλίζοντας πρόσθετα μεγάλα κέρδη. Ο Ζάκερμπεργκ με 28% των μετοχών έφτασε περιουσία 117δισ δολάρια (σσ. στις 05-Οκτ-2021 έχασε 5,9 δισ.$ σε μία μέρα μετά τη διακοπή του Facebook –δηλώνοντας χαμογελαστός «αυτά έχει το παιχνίδι». Πριν λίγες μέρες –στις 3 Φλεβάρη, άλλα 30 δις$ παραμένοντας πάντως ο έκτος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο.

Νέο εμπορείο – Ανημπόρειον - Νημποριό | αιολικό πάρκο... ante portas

Το Νημποριό –για τους αμύητους είναι ένας μικρός κόλπος της Νότιας Εύβοιας, ανάμεσα στα Στύρα και το Μαρμάρι (δίπλα στην παραλία “Kαβουνίδη”), απέναντι από το Μαραθώνα.
Το όνομα του σχετίζεται με την λειτουργία του σαν επίνειο των ορεινών οικισμών της ευρύτερης περιοχής (Νέο εμπορείο δλδ λιμάνι για τους Βυζαντινούς).
Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι το εμπόριο οστράκων πορφύρας και εκλεκτής ποιότητας λευκού και πράσινου μαρμάρου ανθούσε στην αρχαιότητα. Η στρατηγική θέση του στο Ν. Ευβοϊκό, σε μικρή απόσταση από το ΒΑ τμήμα της Αττικής και η γειτνίασή του με τα Στύρα, που ήταν ήδη γνωστά από την εποχή του Ομήρου, πρέπει να έχουν επιδράσει και στην ιστορική του πορεία. Αρχαιολογικές ανασκαφές δεν έχουν γίνει, αλλά στον παλιό δρόμο (μονοπάτι) προς την παραλία, έχουν βρεθεί αρχαίοι τάφοι, ενώ λίγο πιο πάνω σε ένα λόφο, υπάρχει και ένα «δρακόσπιτο», που είναι μια κατασκευή από ογκόλιθους , που κατά κάποιους ιστορικούς, μπορεί να ήταν αφιέρωμα στο μυθικό Ηρακλή, προστάτη των λατόμων.
Παλαιοί ψαράδες διηγούνταν ότι στις θαλασσινές σπηλιές του κόλπου έβρισκαν αρχαία νομίσματα, λεκίθους και άλλα αντικείμενα.
Λόφοι αγκαλιάζουν την πλάτη του και μικρές χαράδρες οδηγούν στα παραλιακά επίπεδα χωραφάκια.

Η πρόσβαση, οδικώς μόνο από Κάψαλα με έναν κακό χωματόδρομο ~5 χλμ.
Στη βορεινή πλευρά, στον πιο ψηλό λόφο, ένα ανενεργό λατομείο στην ανατολική κοντά στη μεγάλη πηγή, τα πέτρινα απομεινάρια ενός νερόμυλου, ο 'Αγιος Προκόπης, ο Προφήτης Ηλίας και ΝΑ με θέα Ευβοϊκό ο Αϊ Γιάννης.

Λίγη –ελάχιστη βλάστηση, λίγα περιβολάκια εγκαταλελειμμένα πια, θάλασσα βαθιά, γαλάζια, πεντακάθαρη και παραλία με άσπρα βότσαλα.
Αν πάτε με σκάφος πατώστε καλά την άγκυρα –«σέρνει» ο βυθός

Στους νεότερους χρόνους ήταν αγροκτηνοτροφική φτωχή περιοχή, με ελάχιστους κατοίκους, μόνιμες κατοικίες δεν είχε, εκτός από το παραθαλάσσιο σπίτι της οικογένειας Ζάππα, ηλικίας σήμερα 130 ετών και μερικά πέτρινα κτίσματα για τις ανάγκες αυτών που καλλιεργούσαν τα λίγα περιβόλια και τους ελάχιστους ψαράδες. Άλλωστε η πρόσβαση ήταν πολύ προβληματική. Ένα μονοπάτι οδηγούσε από τα Κάψαλα, μέχρι την παραλία, περνώντας ανάμεσα σε πικροδάφνες και μυρτιές, από το δρόμο του νερού της ορεινής πηγής.

Από Αττική ένα καΐκι πήγαινε Ραφήνα-Ν. Στύρα και από εκεί με βάρκα - όταν το επέτρεπε ο καιρός – αλλιώς με το μοναδικό «αγοραίο» Κάψαλα και με τα πόδια παραλία ταλαιπωρημένος, αλλά ευτυχής με αυτό που αντίκριζες.  Ηλεκτρικό ρεύμα και δίκτυο ύδρευσης γιοκ –μόνο η παλαιολιθική γεννήτρια του Ρεβύθη για 2-3 ώρες και ένα τηλέφωνο συνήθως εκτός λειτουργίας.

Οι «παλιοί καλοί καιροί» με τα «αμόλυντα» από τον σύγχρονο πολιτισμό, θάλασσα να την πιείς στο ποτήρι, γαλήνη και ηρεμία …ύπνος σε υπνόσακο ή σε σκηνή, πότε στην παραλία και πότε κάτω από τις λεμονιές στο περιβολάκι του Ρεβύθη, λιγοστό φαΐ με μεζέ χταπόδι ή τηγανισμένες μπάμιες και άφθονο ψάρι, γιαλιστερές και χτένια - αν είχες μαζί ένα Τάσο (και φυλαγόσουν από το Γιάννη #Παρα##– που αναφέραμε στην αρχή,  επονομαζόμενον και «γάτα» –να μη φτάσεις να πεις «φάτε μάτια ψάρια») ουζάκι δίπλα στο κύμα. Νερό μπούζι από το πηγάδι, με το σίχλο –τόσο γλυφό –κυριολεκτικά θάλασσα, που δεν πινότανε. Μουσική από καμιά κιθάρα της παρέας …ούτε το τρανζιστοράκι δεν έπιανε.

Αργότερα ένα Ferry αρχικά από Ραφήνα και μετά από Αγ. Μαρίνα προσέγγιζε τα Στούρα (Νέα Στύρα), ο πολιτισμός έφερε και την εκμετάλλευση της γης (αστική γαιοπρόσοδος, που έλεγε ο Μαρξ) άρχισε το χτίσιμο –από την παραλία προς τα πάνω …και η ζωή συνεχίζεται

Επί χούντας, έγινε κι απόπειρα χτισίματος ξενοδοχείου - το τσιμεντένιο κουφάρι του στην παραλία έζησε 45+ χρόνια. 

〽️ Ο τίτλος από το δίσκο «Εργατική συμφωνία» (1976 στίχοι Γιώργος Σκούρτης, Βιβλίο “Απεργία” | “Ή η πάλη των τάξεων απ' αυτούς που παλεύουν”, μουσική Δήμος Μούτσης – δείτε και Δεν περπατάμε τρέχουμε! Γρήγορα πίσω στις δουλειές σας!)
〽️ Ο Γιώργος Σκούρτης γεννήθηκε το 1940 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έγραψε πολλά θεατρικά έργα, που παίχτηκαν κυρίως στο Θέατρο Τέχνης με μεγάλη επιτυχία, επίσης, διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα και σενάρια και σκηνοθέτησε όλα του τα θεατρικά έργα, στη σκηνή, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα στις 18-Νοε-2018.