Δήμος Μούτσης _ et preterea censeo Carthago delenda est

ΚΚΕ: Αποχαιρετά με συγκίνηση
  τον εμπνευσμένο μουσικοσυνθέτη

Τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στην οικογένεια του μουσικοσυνθέτη Δήμου Μούτση, που έφυγε σήμερα από τη ζωή, εκφράζει το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ. Συγκεκριμένα, αναφέρει:

✨Αποχαιρετούμε με συγκίνηση τον Δήμο Μούτση, έναν εμπνευσμένο μουσικοσυνθέτη που με το υψηλής ποιότητας έργο του άφησε μια σπουδαία παρακαταθήκη στο ελληνικό τραγούδι συμβάλλοντας σοβαρά στην εξέλιξή του. Με το εμβληματικό έργο του ”Άγιος Φεβρουάριος” του 1971, σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και με ερμηνευτές τους Δημήτρη Μητροπάνο και Πετρή Σαλπέα, άνοιξε νέους δρόμους στην ελληνική δισκογραφία.

✨ Ο Δήμος Μούτσης αντιμετώπιζε με ταπεινότητα, μέτρο και αυτογνωσία τη δημιουργία του. Αρνούμενος την επανάληψη αναζητούσε πάντα να φέρει κάτι νέο και πρωτότυπο στη μουσική του. Αυτή του η δημιουργικότητα είναι που του επέτρεψε να κατοχυρώσει ένα εντελώς προσωπικό στίγμα.

✨ Τα πασίγνωστα τραγούδια του ‑συχνά με στίχους σπουδαίων στιχουργών μας- πολυαγαπιούνται από το μεγάλο λαϊκό κοινό, τραγουδιούνται όχι μόνο στις παρέες, αλλά και στις εργατικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Δίπλα σ’ αυτά ο Δήμος Μούτσης μας αφήνει και ένα έργο υψηλών απαιτήσεων με εξαιρετικές μελοποιήσεις σε έργα κορυφαίων ποιητών μας. Αξέχαστος θα μας μείνει κι αυτός και τα τραγούδια του.

✨Το ΚΚΕ εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του».

Παιδί μιας παραδοσιακής Ελληνικής οικογένειας κάπου στον Πειραιά (σσ. το 1938), που το μόνο περιουσιακό της στοιχείο ήταν η εξασφάλιση της καθημερινής επιβίωσης ο Δήμος Μούτσης, στα επτά του χρόνια «απαίτησε» να μάθει μουσική, κάτι αδιανόητο για ένα παιδί της εποχής που δεν ήταν ούτε πλούσιο, ούτε καν ζούσε σε περιβάλλον που νάχε σχέση με τα μουσικά πράγματα! Όμως η «προηγμένης τεχνολογίας μάνα» τον έγραψε στον «Πειραϊκό Σύνδεσμο». Ξεκινώντας λοιπόν από κει, κάνοντας βιολί με τη γνωστή ποιήτρια και μεταφράστρια Ιουλία Ιατρίδη που ήταν και δασκάλα βιολιού και τελειώνοντας αργότερα τις μουσικές του σπουδές απ’ το Ωδείο Αθηνών μ’ ένα πρώτο βραβείο παμψηφεί, ο Δήμος Μούτσης ξεκίνησε την περιπετειώδη ανήσυχη και δημιουργική του διαδρομή στην ελληνική μουσική, προς τα τέλη της δεκαετίας του 60, εποχή ρευστή μεν πολιτικά αλλά ιδιαίτερα γόνιμη πνευματικά σε πολλούς τομείς.

Ύστερα από μια ολόκληρη ιστορία μεγάλων λαϊκών τραγουδιών, 50 περίπου τον αριθμό, σε δίσκους 45 στροφών με συμμετοχή γνωστών, αλλά και πρωτοεμφανιζόμενων τραγουδιστών (Μητσιάς – Γαλάνη) φτάνει στο 1971, όπου με τον «Άγιο Φεβρουάριο», ένα πολύ σημαντικό έργο, τελειώνει νοηματικά και μορφολογικά, όλη την πρώτη αυτή περίοδο, ανοίγοντας μάλιστα μ’ αυτό το έργο, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, καινούργιους δρόμους στη μετέπειτα Ελληνική δισκογραφία. Ακολουθούν ακόμα 2 δίσκοι με λαϊκά τραγούδια, ο «Συνοικισμός Α» κι οι «Στροφές» και το ’74 με τη μεταπολίτευση, ένα ακόμα σημαντικό L.P. οι «Μαρτυρίες» με διάφορα σπουδαία τραγούδια, “κομμένα” μέχρι τότε από τη λογοκρισία.

Το 1975 επιχειρεί την «Τετραλογία», με πρωτοεμφανιζόμενη την Α. Πρωτοψάλτη, ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα, αποφασίζοντας να αναμετρηθεί με θηριώδη κείμενα της ελληνικής ποίησης (Καβάφη, Σεφέρη, Καρυωτάκη, Ρίτσο). Εδώ, έχει πολύ ενδιαφέρον να ακούσει κανείς αυτό το έργο, και στην ορχηστρική του εκδοχή. Αν αφαιρούσαμε δηλαδή τις φωνές, ίσως και να παιρνε, μιάν άλλη διάσταση. Τίποτα απ’ όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν στον «πολύπαθο χώρο» της μελοποιημένης ποίησης δε μοιάζει μαζί του. Η εντυπωσιακή ενορχήστρωση (κι εδώ αποδεικνύεται ο σπουδαίος μουσικός) πολύπλοκη και πολύχρωμη, σε κάνει συχνά, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, να ξεχνάς αυτούς τους στίχους, που είναι απ’ τους καλύτερους που γράφτηκαν στην ελληνική ποίηση, και να επικεντρώνεσαι μόνο στη μουσική. Και αυτό το μεγάλο επίτευγμα του Μούτση ελάχιστοι το τόλμησαν και ακόμα λιγότεροι το κατάφεραν. Ίσως γι’ αυτό σ’ όλες τις λίστες, που κατά καιρούς γίνονται από διάφορους ειδικούς μελετητές κι’ ερευνητές της ελληνικής μουσικής, το απίστευτο αυτό έργο, κατέχει -δικαίως- μια απ’ τις πρώτες θέσεις στην τελική κατάταξη των σημαντικότερων κύκλων.

Ακολούθησε το 1976 η «Εργατική συμφωνία» μουσική απ’ το θεατρικό έργο του Γιώργου Σκούρτη «Απεργία», και το ’79 το «Δρομολόγιο». Όμως παρ’ όλα τα πολύ όμορφα τραγούδια που περιέχονταν στους δυο αυτούς κύκλους, και τις ενορχηστρωτικές εκπλήξεις της» Εργατικής συμφωνίας», για όσους γνωρίζουν καλά τον Μούτση και την μέχρι τότε δουλειά του, θα καταλάβουν πως εδώ, και για διαφορετικούς λόγους, σα να μην είχε ο ίδιος την πρωτοβουλία όλων των κινήσεων. Κατ’ αρχήν, η πρώτη μεγάλη παύση (3 ολόκληρα χρόνια), κι ύστερα μια χαλάρωση, που κανείς δεν την περίμενε, και που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε δείξει ο Μούτσης. «Φοβάμαι ότι θ’ αρχίσω να επαναλαμβάνομαι», είχε πει κάποτε, «Φοβάμαι και δεν το θέλω καθόλου»

Και να το «Φράγμα» 1981 με τον Τριπολίτη. Μια στροφή 180 μοιρών, θα λεγε κανείς : «Ερηνούλα», «Γράμμα από τη λεγεώνα των ξένων», «Δε λες κουβέντα», κι ένας Μούτσης απ’ την αρχή. Μια ιδεολογική μουσική κι’ αισθητική πρόταση, που σ’ όλα τα επίπεδα είχε να προτείνει κάτι φρέσκο και νέο, και το πέτυχε. Και δικαιώθηκε στο χρόνο, και δημιούργησε «σχολή» ανοίγοντας συγχρόνως στον εαυτό του το δρόμο, γι’ αυτή την τόσο πολυσυζητημένη μετέπειτα, μοναχική του πορεία.

Για τους πάρα πολλούς ανθρώπους που εκτιμούν το έργο του Δήμου Μούτση, τη στάση του που θυμίζει το «Όσο μπορείς» του Καβάφη, ακόμα και την «Ηχηρή» σιωπή του που ανά πάσα στιγμή περιμένουμε να σπάσει και να μας αποκαλύψει το επόμενο του αριστούργημα, οι στίχοι του, η δραματικότητα και αγωνία στην ερμηνεία του, η μουσική που έγραψε στην προσωπική του τριλογία ΕΝΕΧΥΡΟ – ΝΑ…! – ΓΙΑ ΠΟΥΛΗΜΑ ΛΟΙΠΟΝ! , όλα αυτά μαζί και ιδιαίτερα, αποτελούν μιαν αρκετά ικανοποιητική εξήγηση για το ΓΙΑΤΙ έχει τόσα χρόνια να μας δώσει ένα καινούργιο κύκλο τραγουδιών. Αυτό βέβαια καλύπτει τη μισή αλήθεια. Ίσως η άλλη μισή να κρύβεται σε μια παλαιότερη δήλωση του, που δείχνει την ταπεινότητα, το μέτρο και την αυτογνωσία με την όποια αντιμετωπίζει το έργο του: «Περνώντας ο καιρός, καταλαβαίνω πως η δουλειά μου γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Ίσως γιατί μου γίνεται πιο συνειδητή, ίσως γιατί από τιμιότητα, χρειάζομαι περισσότερες διευκρινήσεις»
                     Σταύρος Καρτσωνάκης

Δήμος Μούτσης
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει _Εκδόσεις ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ _Σελίδες 83

Το βιβλίο περιέχει άπαντες τους στίχους του γνωστού τραγουδοποιού. Στην καλαίσθητη έκδοση, ο αναγνώστης θα βρει συγκεντρωμένα τους στίχους των δίσκων "Ενέχυρο" (1983), "Να!" (1987), "Ταξιδιώτης" (1990) και "Για πούλημα λοιπόν" (1994), μαζί με φωτογραφικό υλικό και χειρόγραφα του δημιουργού. Ο λόγος του Μούτση, φορτισμένος ιδεολογικά και ποιητικά, λειτουργεί σαφώς και έξω από τη μουσική του, ως αυτοτελές ποιητικό έργο. Σε μια εποχή όπου η ελληνική στιχουργική περνάει βαθιά κρίση, θα ήταν χρήσιμο σε κάθε ακροατή και ειδικά στους νέους και τις νέες να προσεγγίσουν αυτά τα κείμενα. Τα τραγούδια του Μούτση που περιλαμβάνονται στη συλλογή αποτελούν κορυφαία δείγματα ευαισθησίας ενός μεγάλου δημιουργού της Αριστεράς.

Από το βιβλίο "Μια φυσαρμόνικα που κλαίει", αναδημοσιεύουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τον Πρόλογο του Σταύρου Καρτσωνάκη:
Τελευταία στριφογυρίζει στο μυαλό μου διαρκώς μια στροφή του Δήμου Μούτση: "Κι ειν' οι φωνές μας στον αέρα. Αλήθεια:-Ποια 'ναι η αλήθεια. / Έτσι που ζεις από συνήθεια, μια μέρ' ακόμα και μια μέρα". Οι στίχοι του Μούτση υπήρξαν πάντα τυπωμένοι στα εσώφυλλα των τριών τελευταίων του έργων, των απολύτως "προσωπικών" του. Δείγμα ασφαλώς του πόσο ο ίδιος θεωρεί τους στίχους αυτούς απαραίτητους και αλληλένδετους με τη μουσική του. Ασφαλώς μπορούν να λειτουργήσουν πλήρως αυτονομημένοι, ως ποιητικά δηλαδή κείμενα. Νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο για κάθε ακροατή, σήμερα που ο στίχος στο ελληνικό τραγούδι δεινοπαθεί, να σκύψει πάνω σ' αυτά τα κείμενα και οπωσδήποτε θα βγει πολλαπλά κερδισμένος. Οι πρώτες λέξεις που έρχονται αμέσως στο νου και στην καρδιά όταν ακούς ή διαβάζεις αυτούς τους στίχους (δηλαδή τη σκέψη) του Μούτση είναι: λιτότητα, ελληνικότητα, ευαισθησία, αξιοπρέπεια, δηκτικότητα, μοναχικότητα, τρυφερότητα, άμυνα, ευγένεια και απογύμνωση. Αυτό δηλαδή που αποπνέουν και τα τραγούδια του αγαπημένου του Μάρκου. Είμαι ευτυχής που θα έχουμε τη χαρά να (ξανα)διαβάσουμε συγκεντρωμένους στην έκδοση αυτή τους στίχους ενός τόσο σημαντικού δημιουργού. Μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλοι στίχοι, κι άλλα τραγούδια, κι άλλα έργα. Μακάρι το βιβλίο αυτό να γίνει κάποτε λίγο μεγαλύτερο. Δήμο Μούτση, όπως κάποτε έγραψες στους στίχους σου "Ο απέναντι μ' ακούει, με κοιτάζει και μετά / μου θυμίζει κάτι λόγια - κάτι λόγια γνωστά - ωραία κι αληθινά". Τα δικά σου τα λόγια...
           Σταύρος Γ. Καρτσωνάκης

Οι στίχοι του Δήμου Μούτση υπήρχαν πάντα τυπωμένοι στα εσώφυλλα των τριών τελευταίων του έργων, των απολύτως «προσωπικών» του. Δείγμα ασφαλώς του πόσο ο ίδιος θεωρεί τους στίχους αυτούς απαραίτητους και αλληλένδετους με τη μουσική του. Ασφαλώς μπορούν να λειτουργήσουν πλήρως αυτονομημένοι, ως ποιητικά δηλαδή κείμενα. Θα ήταν χρήσιμο για κάθε ακροατή, σήμερα που ο στίχος στο ελληνικό τραγούδι δεινοπαθεί, να σκύψει πάνω σ' αυτά τα κείμενα και οπωσδήποτε θα βγει πολλαπλά κερδισμένος. Οι πρώτες λέξεις που έρχονται αμέσως στο νου και στην καρδιά όταν ακούς ή διαβάζεις αυτές τις λέξεις (δηλαδή τη σκέψη) του Δήμου Μούτση είναι: λιτότητα, ελληνικότητα, ευαισθησία, αξιοπρέπεια, δηκτικότητα, μοναχικότητα, τρυφερότητα, άμυνα, ευγένεια και απογύμνωση _οπισθόφυλλο του βιβλίου

Δισκογραφία

·       Μια φυσαρμόνικα που κλαίει \ Δήμος Μούτσης

·       Κάποιο καλοκαίρι   1968

·       Ένα χαμόγελο   1969

·       Άγιος Φεβρουάριος   1972

·       Συνοικισμός Α’   1972

·       Στροφές   1973

·       Πρώτη Εκτέλεση   1973

·       Μαρτυρίες   1974

·       Τετραλογία   1975

·       Εργατική συμφωνία   1976

·       Το δρομολόγιο   1979

·       Φράγμα   1981

·       Ενέχυρο   1983

·       Να!   1987

·       Ταξιδιώτης του παντός   1990

·       Για πούλημα λοιπόν   1994

Επανακυκλοφορίες-Συλλογές

·       Ηρώδειο, Ζωντανή Ηχογράφηση   1999

·       Οι 100 μεγάλες ηχογραφήσεις του αιώνα – Τετραλογία   2000

·       Τα τραγούδια του Δήμου Μούτση (remasters)   2006

·       Ταξιδιώτης του παντός – 4 δεκαετίες τραγούδια (Κασετίνα)    2009

Τα 45άρια του

·       Κάποιο Καλοκαίρι

·       Ένα Χαμόγελο

·       Άγιος Φεβρουάριος

·       Συνοικισμός Α’

·       Στροφές

·       Πρώτη Εκτέλεση

·       Μαρτυρίες

·       Τετραλογία

·       Εργατική συμφωνία

·       Το δρομολόγιο

·       Φράγμα

·       Ενέχυρο

·       Να!

·       Ταξιδιώτης του Παντός

·       Για πούλημα λοιπόν

·       Μεγάλες Ερμηνείες

·       Χρυσές επιτυχίες

·       Ηρωδειο

·       Οι 100 μεγάλες ηχογραφήσεις του αιώνα – Τετραλογία

·       Τα τραγούδια του Δήμου Μούτση

Γεννήθηκε στον Πειραιά και άρχισε να σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών από την ηλικία των 7 ετών. Σε ηλικία 20 - 21 ετών τελείωσε τις μουσικές του σπουδές κερδίζοντας και το πρώτο βραβείο ως σολίστ στο βιολί. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60 γνώρισε τον Νίκο Γκάτσο και τον Μάνο Χατζιδάκι, σε ένα καφέ - ζαχαροπλαστείο που ήταν παλιό στέκι καλλιτεχνών της Αθήνας, όπου σύχναζαν και οι δύο.

Το 1967 άρχισε ο Νίκος Γκάτσος να δίνει στίχους του στον Μούτση και έτσι έγραψε τα πρώτα του τραγούδια. Το πρώτο τραγούδι του Μούτση ήταν το «Βρέχει ο Θεός». Είχε γράψει πρώτα αυτός την μουσική και ρώτησε ευγενικά τον Γκάτσο αν ήθελε να βάλει τους στίχους, όπως και έγινε. Το τραγούδι αυτό το ερμήνευσε ο Σταμάτης Κόκοτας. Η συνεργασία Γκάτσου και Μούτση συνεχίστηκε με τραγούδια όπως «Μην μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα», «Πειραιώτισσα» με τον ίδιο ερμηνευτή, «Σ΄ έβλεπα στα μάτια» με την Βίκυ Μοσχολιού. Το 1969 με το «Αύριο πάλι» με ερμηνευτή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, «Με ένα παράπονο» με τον Μπιθικώτση αλλά και τον πρωτοεμφανιζόμενο Μανώλη Μητσιά (η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού ήταν από τον Μητσιά στην ταινία «Ένας μάγκας στα σαλόνια»).

Το 1970 ανέθεσε ο Μάνος Χατζιδάκις στο Μούτση, τη φροντίδα της ενορχηστρώσης και της μουσικής διεύθυνσης των τραγουδιών του στον δίσκο «Επιστροφή». Όλα σε στίχους Νίκου Γκάτσου και με ερμηνευτές τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την πρωτοεμφανιζόμενη τότε Δήμητρα Γαλάνη. Στον δίσκο αυτό συμπεριλήφθηκαν τα τραγούδια του Χατζιδάκι «Μίλησε μου», «Φιλντισένιο καραβάκι», «Η πίκρα σήμερα», με ενορχηστρώσεις του Μούτση. Την ίδια εποχή ο Μούτσης συνεχίζει να γράφει επιτυχίες όπως το «Αυτά τα χέρια» (στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου) και το «Στην Ελευσίνα μια φορά» (στίχοι Βασίλη Ανδρεόπουλου) με ερμηνεία απο τον Μητσιά.

Ύστερα από μία σειρά μεγάλων λαϊκών τραγουδιών, που έγραψε ο Μούτσης, ερμηνευμένων από παλαιούς και νέους τραγουδιστές, όπως ο Μητσιάς και η Γαλάνη και τα άλμπουμ «Κάποιο Καλοκαίρι» και «Ένα Χαμόγελο», φτάνει στο «Άγιος Φεβρουάριος», που ηχογραφήθηκε στα τέλη του 1971 και κυκλοφόρησε αρχές του 1972. Στους στίχους ο Μάνος Ελευθερίου και ερμηνευτές οι Δημήτρης Μητροπάνος και Πετρή Σαλπέα. Ένα πολύ σημαντικό έργο που σφραγίζει όλη την πρώτη αυτή περίοδο, ανοίγοντας μάλιστα με αυτό το έργο, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, καινούργιους δρόμους στην Ελληνική δισκογραφία. Στον δίσκο «Άγιος Φεβρουάριος» εκτός από το ομώνυμο τραγούδι θα ακούσουμε κι άλλα μεγάλα τραγούδια όπως: «Κι αν φταίει κανείς», «Το σπίτι στην ανηφοριά», «Η σούστα πήγαινε μπροστά», «Άλλος για Χίο τράβηξε» και άλλα.

Το 1972 ο «Συνοικισμός Α» με στίχους κυρίως των: Γιάννη Λογοθέτη (που είχε και το ψευδώνυμο Γιάννης Μιχαηλίδης) αλλά και Γκάτσου, Ελευθερίου και Βαρβάρας Τσιμπούλη. Ερμηνευτές τους Αντώνης Καλογιάννης και Βίκυ Μοσχολιού (μουσική απ το θεατρικό έργο «50 χρόνια δάκρυα 50 χρόνια γέλιο»). Στο «Συνοικισμός Α» θα ακούσουμε αρκετές μεγάλες επιτυχίες όπως το πασίγνωστο «Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε», «Έτσι ειν' η ζωή» με την Μοσχολιού, «Στο παράθυρο αγναντεύοντας» με τον Καλογιάννη, το λαϊκό ορχηστρικό «Ο χορός της λεβεντιάς» κλπ. Το 1973 κυκλοφορούν οι «Στροφές», άλλη μια λαϊκή και συνάμα πολύ μελωδική δίσκογραφική δουλειά του Δήμου Μούτση. Με μόνη ερμηνεύτρια την Βίκυ Μοσχολιού και στίχους Πυθαγόρα, Λογοθέτη, Ελευθερίου, αλλά και Γκάτσου. Εκεί θα ακούσουμε επιτυχίες όπως: «Αγκαλιά και πλάι πλάι», «Και γειά χαρά», «Μια βραδιά στη Λάρισα», «Εγώ είμ' εγώ» και το ατμοσφαιρικό «Στους μπαξέδες» που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Μάρκου Βαμβακάρη.

Το 1974 στη μεταπολίτευση, «Μαρτυρίες», που περιλάμβανε τα τραγούδια του Μούτση που είχε κόψει η λογοκρισία της χούντας σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, Γιάννη Λογοθέτη, Γιώργου Χρονά, Βαρβάρας Τσιμπούλη και του ίδιου του συνθέτη και τραγουδιστές το Μανώλη Μητσιά, τη Βασιλική Λαβίνα, σε μια από τις πρώτες δισκογραφικές της συμμετοχές και το Χρήστο Λεττονό. Το 1975 κυκλοφορεί την «Τετραλογία», ένας πρωτοποριακός κύκλος μελοποιημένης ποίησης βασισμένος σε ποιήματα των Κ.Π. Καβάφη, Κώστα Καρυωτάκη, Γιώργου Σεφέρη και Γιάννη Ρίτσου, με ερμηνευτές τον Μανώλη Μητσιά, τον Χρήστο Λεττονό και με την πρωτοεμφανιζόμενη τραγουδίστρια Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Ακολούθησε το 1976 η «Εργατική συμφωνία», μουσική από το θεατρικό έργο του Γιώργου Σκούρτη «Απεργία». Το 1979 κυκλοφορεί το «Δρομολόγιο» πάνω σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και με την ερμηνεία του Μανώλη Μητσιά. Στο «Δρομολόγιο» θα ακούσουμε κομμάτια όπως «Σαν τον Τσε Γκεβάρα», «Μακρυνή της αγάπης ώρα», «Ελλάδα Ελλάδα», «Στ΄ Αγιον Όρος» κλπ.

Το 1981 κυκλοφόρησε το «Φράγμα» σε στίχους Κώστα Τριπολίτη. Με τραγούδια όπως: «Δε λες κουβέντα», «Delenda est (Ερηνούλα μου) », «Γράμμα από τη λεγεώνα των ξένων», «Νταλίκα» κλπ. Τα λαϊκά τραγούδια του δίσκου τραγουδήθηκαν από την μεγάλη ρεμπέτισσα Σωτηρία Μπέλου με τον Δήμο Μούτση να τραγουδάει μόνο το ρεφρέν από το πασίγνωστο «Δε λες κουβέντα». Οι ηλεκτρικές μπαλάντες του δίσκου τραγουδήθηκαν από τον ίδιο τον συνθέτη. Στην ίδια δουλειά επίσης ο Δήμος Μούτσης τραγούδησε μαζί με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη το «Κουβεντούλες με τον Φρόιντ».

Το 1983 με το «Ενέχυρο» εγκαινιάζει την μοναχική πορεία. Το 1987 ακολουθεί το «Να!» που περιέχει και τα πολύ γνωστά του τραγούδια «Το όνειρο» και το «Μια φυσαρμόνικα που κλαίει». Το 1990 «Ταξιδιώτης του παντός» με τη Νανά Μούσχουρη, ο οποίος ήταν και ο τελευταίος δίσκος που έγραψε για άλλο τραγουδιστή πλην του ιδίου. Το 1994 επέστρεψε με το «Για Πούλημα Λοιπόν!» πάλι με στίχους και ερμηνεία δική του. Το 1999 ο Δήμος Μούτσης συνεργάστηκε ξανά με τον Δημήτρη Μητροπάνο και την Δήμητρα Γαλάνη σε μια μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο στην οποία τραγούδησαν μαζί παλαιότερες και νεότερες επιτυχίες του μεγάλου δημιουργού. Μια πολυαναμενόμενη δουλειά του με ερμηνεύτρια τη Χαρούλα Αλεξίου δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ!

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ (ΕΡΤ)
ΕΚΠΟΜΠΗ ΠΡΟΒΑ ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ (1987)

  Επίσημος Ιστότοπος Δήμου Μούτση

Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Mεταξύ μας όπως βλέπεις τα περιθώρια στενεύουν

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

και η δικιά μου η ζωή, δίχως νόημα δίχως φωνή και μ’ άδειο βλέμμα

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν

πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν

και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν

αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"

Με τρομάζεις σαν των γηπέδων τις φωνές και τις σημαίες

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

φοβισμένος σε κοιτάζω διπλωμένες κρατώντας τις κεραίες

Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν

πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν

και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν

αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"

(σσ. και επιπλέον, θεωρώ ότι η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί)

Ξεκινάς να με βρεις κι όλο πέφτεις θαρρείς σ’ ένα τοίχο

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου…
και ερωτεύεσαι εκεί δίχως χρώμα, δίχως οσμή και δίχως μύθο

Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν

πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν

και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν

αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"

Αλλά εγώ Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου...