Όσκαρ 2024: στοιχήματα _κόκκινα χαλιά με πράσιν΄ άλογα ⚠️ Spoiler Alert! από ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ

Ένας θεσμός γερασμένος και ξεφτιλισμένος το παλεύει όπως μπορεί: σε πρώτο πλάνο πάντα see-through φορέματα “αστέρων” και στη συνέχεια από Fun bets \ φαβορί & αποδόσεις … τροχός της Stoiximan που “γυρίζει και μοιράζει πλούσια δώρα”! και δε συμμαζεύεται. Τα 96^α βραβεία Όσκαρ προ των πυλών την Κυριακή 10 Μάρτη στο “Dolby Theatre” του Λος Άντζελες. Ουδέν νεώτερο από το μέτωπο _εκτός από τα κουτσομπολιά, που απολαμβάνουν οι διάφοροι ανεγκέφαλοι σε πρωινάδικα και μεσημεράδικα. Οι υποψηφιότητες έγιναν γνωστές, από την 23^η Γενάρη, με τον Γιώργο Λάνθιμο και το «Poor Things» να συγκεντρώνουν συνολικά έντεκα (11)!, ενώ δύο παραπάνω (13) μάζεψε το «Oppenheimer», που έδωσε το “παρών” σε όλες τις κατηγορίες και λογίζεται ως φαβορί _οψόμεθα.
Πάντως στα «Bafta awards» 2024, ο Κρίστοφερ Νόλαν, μέτρησε 7 νίκες και ετοιμάζεται για μία θερμή οσκαρική βραδιά, ενώ το “Oppenheimer” έφυγε από την τελετή με τα “καλά” _ “βαρέων βαρών” βραβεία Καλύτερης Ταινίας & Σκηνοθεσίας, ενώ το “Poor Things” του Λάνθιμου, ήρθε δεύτερο κερδίζοντας στις “μικρές”_ “πετεινού” κατηγορίες, όπως κοστούμια, μακιγιάζ και ειδικά εφέ, επικεντρώνοντας και στα “κάλλη” της Έμα Στόουν…

Γιώργος Λάνθιμος καημένα πράγματα ...

Περίληψη της πλοκής
⚠️ Spoiler Alert!

Η Bella Baxter είναι μία νέα γυναίκα - αποτέλεσμα ενός χειρουργικού πειράματος του Godwin Baxter, διακεκριμένου, αλλά και εκκεντρικού γιατρού, ο οποίος αντικαθιστά τον εγκέφαλο μιας αυτόχειρας και εγκύου γυναίκας με αυτόν του αγέννητου εμβρύου της. Η κοινωνική και διανοητική ενηλικίωση της Bella ξεκινάει όταν, αντί να παντρευτεί εκείνον που επέλεξε ο γιατρός - «πατέρας», επιλέγει την περιπέτεια στο πλευρό ενός κοσμοπολίτη. Μαζί του αρχίζει και η σεξουαλική της ζωή. Η Bella ανεξαρτητοποιείται όταν ανακαλύπτει ότι μπορεί να κερδίζει χρήματα κάνοντας σεξ. Όταν έρχεται αντιμέτωπη με μία τελευταία δοκιμασία, απορρίπτει το παρελθόν της και την παλιά της ταυτότητα. Η Bella είναι πλέον κυρίαρχη του εαυτού της. Έχοντας βάλει τους δικούς της στόχους, οδεύει στο να τους πραγματοποιήσει.

Ο κινηματογραφικός κόσμος
του “ Poor Things”

Η πλειοψηφία των κριτικών για τον κινηματογραφικό κόσμο του "Poor Things" εστιάζει στα στοιχεία της βικτωριανής εποχής που συναντιούνται με μία “τεχνολογική" φαντασία.
Η αισθητική που δομεί ο Γ. Λάνθιμος μέσα από την αρχιτεκτονική, τα σκηνικά περιβάλλοντα, τα κοστούμια ακροβατεί ανάμεσα στην αστική κοινωνία του 19^ου αιώνα, τους προφανείς παραλληλισμούς με την ταινία "Metropolis" του Fritz Lang και τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, καθώς και την εκλεκτικιστική, μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα, γεγονός που δεν αναιρεί φυσικά την καλλιτεχνική και τεχνική αρτιότητα της ταινίας. Ο κόσμος της ταινίας, όπου συνυπάρχουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του καπιταλισμού, από τη γέννηση και κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής έως και τον ιμπεριαλισμό, το τελευταίο, μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, αποτελεί μία όψη των βασικών ιδεών της μεταμοντέρνας φιλοσοφίας. Αυτή η όψη της μεταμοντέρνας θεωρίας, που βασίζεται στην εξέταση της πνευματικής ζωής της κοινωνίας, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την πολιτική, τον πολιτισμό, τις ανθρώπινες σχέσεις, διαμορφώνει την αντίληψη ότι η εποχή από τον Διαφωτισμό του 17^ου αιώνα έως την μοντερνικότητα του 20ου αιώνα είναι η εποχή της «νεωτερικότητας», δηλ. η εποχή που κυριαρχεί ο «ορθολογισμός», η διαρκής ανάγκη για εξέλιξη και πρόοδο, η «ανθρωποκεντρική φιλοσοφία» (Michel Foucault, "What is Enlightment?", 1988).

Βέβαια, η μέθοδος εξέτασης της ιστορίας των κοινωνιών ως ιστορία των ιδεών τους, του πολιτισμού τους κοκ. έχει βαθύτερες ρίζες μέσα στη φιλοσοφία. Η μεταμοντέρνα θεωρία ανέπτυξε συστηματικά αυτή τη μέθοδο, ορθώνοντας την κριτική της, με απότοκο τις διάφορες απόψεις π.χ. για το "τέλος της ιστορίας" και των "μεγάλων αφηγήσεων" ή της μεθόδου της “αποδόμησης" αυτής της ιστορίας.

Αντίστοιχα και τα σκηνικά περιβάλλοντα της ταινίας ακολουθούν τη μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική που αρέσκεται στην παρουσίαση της "ιστορίας" των ιδεών και των καλλιτεχνικών μορφών, τη μία δίπλα στην άλλη, σε ένα φανταχτερό κολάζ στοιχείων που άλλοτε είχαν περιεχόμενο και λειτουργία, ενώ σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία εικόνα όπου οι ιστορικές και κοινωνικές αναφορές έχουν εξαλειφθεί (Charles Moore, Charles Moore Foundation, Austin Texas, 1984). Η νοσταλγία του παρελθόντος μέσα από τα στοιχεία της βικτωριανής περιόδου σε συνδυασμό με τη φαντασίωση ενός τεχνολογικού μέλλοντος, όπως αποτυπώνεται στο έργο "Metropolis" (Fritz Lang, Metropolis, 1927), έργο με ισχυρή επίδραση στο ρεύμα του γερμανικού εξπρεσιονισμού και των ιδεών του, αποτελούν βασικά αντικείμενα ενασχόλησης της μεταμοντέρνας σκέψης για την ερμηνεία του μοντερνισμού, όχι ως καλλιτεχνικού ρεύματος, αλλά ως της κοινωνικής περιόδου από τα τέλη του 19^ου αιώνα έως και τα μέσα του 20ού  (Frederic Jameson, Postmodernism & the Cultural Logic of Late Capitalism, 1991).

Μηνύματα με στόχο τη ζωή
εκτός της κινηματογραφικής αίθουσας

Με όχημα υπαρκτούς και σωστούς προβληματισμούς για τον ρόλο της γυναίκας σήμερα, που διαμορφώνονται αντικειμενικά στο έδαφος της ταξικής καπιταλιστικής κοινωνίας, η οποία παράγει και αναπαράγει τη γυναικεία ανισοτιμία και τις σύγχρονες μορφές της, με όχημα αληθινούς διαλόγους, που αντικατοπτρίζουν πραγματικές διαστάσεις των σημερινών διαπροσωπικών σχέσεων, η ταινία μπορεί και «δεσμεύει» τους θεατές γύρω από τα ζητήματα που θέτει. Βάζοντας στη θέση του κεντρικού ήρωα μία γυναίκα, που χωρίς ταυτότητα και συνείδηση ανεξαρτητοποιείται επιλέγοντας για τον εαυτό της την πορνεία, προβάλλει ως θετική μία από τις πιο άθλιες μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης, αυτή της εμπορευματοποίησης του σώματος γενικά και της γυναίκας συγκεκριμένα, συμπλέοντας στην προσπάθεια που καταβάλλεται σήμερα αυτό να "χωνευτεί" ως απελευθερωτικό, προοδευτικό, ακόμη και ριζοσπαστικό!

Σε ένα σύμπαν που μοιάζει με την καπιταλιστική κοινωνία -συνονθύλευμα, όμως, αφού οι οικονομικές σχέσεις που κυριαρχούν παραμένουν άγνωστες πέρα από γενικές αναφορές στην κοινωνική αδικία- χάρη στο μεταμοντέρνο κολάζ πολλών και διαφορετικών εικόνων της αστικής κοινωνίας γίνονται και οι αναφορές σε "σοσιαλιστικές ιδέες" με ...μαρξιστική ορολογία. Οι δύο νεαρές κοπέλες που εκπορνεύονται, η “απελευθερωμένη''-Bella και η “σοσιαλίστρια" φίλη της, απέναντι στην κοινωνική κριτική που τους ασκείται, φωνάζουν ότι είναι οι ίδιες τα μέσα παραγωγής τους, ενώ μέσα στην καταθλιπτική κατάσταση του οίκου ανοχής που ζουν, βρίσκουν ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν διαλέγουν μόνες τους τον παρτενέρ.

Με συνέπεια υπηρετείται εδώ μία πτυχή της μεταμοντέρνας θεωρίας στο πεδίο της κοινωνικής ζωής, που -μεταξύ άλλων- τοποθετεί το επαναστατικό υποκείμενο όπου υπάρχει γενικά καταπίεση, εν προκειμένω στη γυναίκα. Όχι στην ιστορικό και άρα ταξικά προσδιορισμένη γυναίκα, που βεβαίως, εάν ανήκει στην εργατική τάξη, πράγματι είναι, όχι μόνη της αλλά μαζί με τους άντρες εργάτες, ο κοινωνικός φορέας της επαναστατικής αλλαγής, άλλα στη γυναίκα γενικά. Υπάρχει όμως και βαθύτερο μήνυμα που στέλνει το “Poor Things" πέρα από το εξόφθαλμο: η υποκειμενική εμπειρία, σε αντίθεση με τη γνώση, είναι ο μοναδικός ασφαλής δρόμος για την ελεύθερη κρίση και στάση του ατόμου.

Βεβαίως το έργο δεν αρνείται πλήρως τον ρόλο της γνώσης ή της επιστήμης. Με έξυπνο τρόπο εντάσσει και τη διάσταση της ηθικής στην επιστήμη και της αμφισβήτησης της κατεκτημένης γνώσης. Αυτό, όμως, που παρουσιάζει ως "προτέρημα" της πρωταγωνίστριας είναι ότι βιώνει τις εμπειρίες της χωρίς παρεμβολές από κοσμοαντιλήψεις, προκαταλήψεις, ιδεοληψίες. Με τις αυθόρμητες πράξεις, τις ασυνείδητες εμπειρίες και τα υποκειμενικά βιώματα κατασκευάζει η ίδια τον εαυτό της και τις απόψεις της. Άλλωστε, γίνεται πόρνη, επειδή δε γνωρίζει τις σημασίες των πράξεών της στο κοινωνικό πλαίσιο ούτε και έχει συνειδητά συναισθήματα απέναντι στη σεξουαλική πράξη, την αντιλαμβάνεται μόνο ως ένα ευχάριστο "λαχανιασμένο χοροπήδημα" και αυτή είναι η ασπίδα της στα "στερεότυπα". Η ελευθερία της πρωταγωνίστριας είναι η άγνοιά της!

Αυτή η πλευρό της μεταμοντέρνας θεωρίας, δηλαδή η αντιπαράθεση της κοινωνικής με την υποκειμενική συνείδηση, η προβολή της γνώσης ως μορφή εξουσίας, σε τελευταία ανάλυση η αμφισβήτηση της γνωσιμότητας του κόσμου δεν μπορεί να αναπτυχθεί επαρκώς εδώ, σ' αυτό το άρθρο. Το σίγουρο όμως είναι ότι η ανθρώπινη σκέψη, όπως και οι ιδέες, δεν αναπτύσσονται ούτε παράλληλα ούτε ανεξάρτητα από την κοινωνική πραγματικότητα. Αντιθέτως το γεγονός ότι το περιεχόμενο της ανθρώπινης σκέψης είναι η αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου είναι ο δρόμος κατάκτησης της γνώσης και ταυτόχρονα η αιτία γέννησης της ιδεολογίας. Η επέκταση αυτού του ζητήματος έχει βαθιά τη ρίζα της στο ερώτημα «εάν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος» ... (ΚΟΜΕΠ, "Ατομική Ελευθερία": Μύθος ή πραγματικότητα, τ.4, 2019).

Να “δει κανείς ή να μην δει"
...το Poor Things?

Στόχος του άρθρου δεν είναι να βγει πόρισμα καλής ή κακής ταινίας. Σήμερα, όμως, που μία όψη της τέχνης είναι αυτή της τεχνικής αρτιότητας και δεξιοτεχνίας σε συνδυασμό με την προσεγμένη αισθητική και τα καλοδουλεμένα μηνύματα είναι απαραίτητη η καλλιέργεια κριτηρίων για να υπάρχει και καλλιέργεια αντιστάσεων!

Η αντίδραση που προβάλλεται ως πρόοδος σαφώς και χρειάζεται απάντηση, όχι όμως με την αναφανδόν απόρριψη, αλλά με στοιχειοθέτημένη και συγκεκριμένη κριτική για να μπορεί να αγκαλιάσει τη σκέψη της νέας γενιάς, για την οποία πέφτει πολλή δουλειά από το αστικό ιδεολογικό στρατόπεδο και την αστική πολιτική, με στόχο να στρατευθεί με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.

Η ΚΝΕ επιδιώκει την ανάπτυξη του προβληματισμού και της συζήτησης με τη νεολαία για όλα τα ζητήματα, ειδικά για αυτά που τελικά διαμορφώνουν στάση ζωής. Σε αυτήν την προσπάθεια εντάσσεται και η αντίστοιχη αρθρογραφία που μπορεί να γίνει έναυσμα συζήτησης με περισσότερους νέους και νέες από οποιαδήποτε αφετηρία. Ακονίζουμε τη σκέψη και τη ματιά μας, γιατί η ιδεολογική αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα είναι απαραίτητος όρος συσπείρωσης με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, στον δρόμο για την ανατροπή!

Μυρτώ Πετάση, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ
και επικεφαλής της Επιτροπής Πολιτισμού του ΚΣ

Αποδόσεις

·        Oppenheimer   112

·        Poor Things      90

·        The Holdovers 18

·        Barbie 25

·        Killers of the Flower Moon 26

·        Past Lives 26

·        Anatomy of a Fall 35

·        The Zone of Interest 35

·        American Fiction 36

·        Maestro 67.00

Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας

Η συγκεκριμένη κατηγορία είναι και αυτή με την μεγαλύτερη βαρύτητα. Πέρυσι νικήτρια ήταν η ταινία «Everything Everywhere All at Once», ενώ στο άνοιγμα της αγοράς βρίσκαμε το «Oppenheimer» σε θέση φαβορί με απόδοση 1.85. Η ταινία παραμένει στην πρώτη θέση, μόνο που η τιμή της έχει υποχωρήσει στα... τάρταρα και «πληρώνει» πλέον στο εξαιρετικά χαμηλό 1.12.

Το καστ των ηθοποιών αλλά και η ερμηνεία τους είχε (δικαίως) ανεβάσει τον πήχη των προσδοκιών, με τους Κίλιαν Μέρφι, Έμιλι Μπλαντ, Ματ Ντέιμον και Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ να συνθέτουν μία dream team του σινεμά.

Το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου έρχεται στη δεύτερη θέση των εκτιμήσεων και το έργο του Αλεξάντερ Πέιν, «The Holdovers» συμπληρώνουν την πρώτη τριάδα, σε αρκετά υψηλότερες αποδόσεις.

Όσκαρ Σκηνοθεσίας

Εξίσου σημαντική κατηγορία αυτή που αφορά τη σκηνοθεσία και μάλιστα με ελληνική εκπροσώπηση μεταξύ των φαβορί. Δεν είναι έκπληξη που ο Κρίστοφερ Νόλαν και εδώ είναι το φαβορί για την ταινία «Oppenheimer», με την απόδοση να κατακτήσει το εν λόγω αγαλματίδιο να προσφέρεται στο εξίσου χαμηλό 1.02. Και εδώ, ο Γιώργος Λάνθιμος είναι ο άμεσος ανταγωνιστής του Άγγλου σκηνοθέτη, με το όνομα του Μάρτιν Σκορσέζε να ξεχωρίζει από τη λίστας, με το «Killers of the Flowers Moon».Σε αυτή πρωταγωνιστούν οι Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Λεονάρντο Ντι Κάπριο, με το εν λόγω δραματικό γουέστερν του Αμερικανού να έχει βαθμολογία κόντρα στο 7,7 στο IMDb.

                               ☆☆☆☆☆★★★★★

🤔  Ο τυχερός τροχός της Stoiximan γυρίζει και μοιράζει πλούσια δώρα! _
🙄 Κάνε ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΕΕΠ | 21+ | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

☆☆☆☆☆★★★★★

 Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου

Η ερμηνεία του Κίλιαν Μέρφι στο «Oppenheimer», είναι ένας από τους λόγους που αυτή έσπασε τα ταμεία. Δεδομένα λοιπόν, ο Ιρλανδός ηθοποιός έχει θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για να πάρει την πρωτιά όσον αφορά τον Α' ανδρικό ρόλο.

Μόλις στο 1.25 βρίσκουμε τη συγκεκριμένη επιλογή αυτή τη στιγμή, με την τιμή να υποχωρεί αισθητά από το 1.80 στο οποίο είχε ανοίξει αρχικά.

Από εκεί και πέρα, στην κατηγορία που αφορά το βραβείο του Α' ανδρικού ρόλου συναντάμε επίσης τον Πολ Τζιαμάτι με το «The Holdovers», τον Μπράντλεϊ Κούπερ για το ρόλο του στην ταινία «Maestro» αλλά και τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο για το «Killers of the Flower Moon».

Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου

Εκεί που η κατάσταση είναι περισσότερο ρευστή από τις υπόλοιπες κατηγορίες είναι αυτή για το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.

Η Έμμα Στόουν είχε... ανοίξει την κούρσα στο 2.00 για την ερμηνεία της στο «Poor Things», εκεί που ενσαρκώνει την Μπέλα Μπάξτερ την κοπέλα που επαναφέρει στη ζωή ο δρ. Γκόντγουιν Μπάξτερ (Γουίλιαμ Νταφόε) μετά την αυτοκτονία της, πλέον βρίσκεται στο 1.35.

Η Λίλι Γκλάντστοουν, που παίζει το ρόλο της Μόλι Μπάρκχαρτ στο «Killers of the Flower Moon» ήρθε να δώσει μεγάλο ενδιαφέρον στη «μάχη» αυτή.  

Προγνωστικά Όσκαρ 2024

Κι αφού παραπάνω είδαμε τις αποδόσεις για τις κύριες κατηγορίες των βραβείων, πάμε να δούμε και τα στοιχήματα που έχουν αξία. Από τη στιγμή που οι αποδόσεις για το «Oppenheimer» έχουν υποχωρήσει τόσο χαμηλά, θα στραφούμε σε μία εναλλακτική επιλογή.

Αυτή αφορά την αγορά για την ταινία με το καλύτερο διασκευασμένο σενάριο. Το έργο του Νόλαν βασίστηκε στο «American Prometheus», το οποίο είναι η βιογραφία του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, του θεωρητικού φυσικού που παρήγαγε τα πρώτα πυρηνικά όπλα, γραμμένη από τους Κάι Μπερντ και Μάρτιν Σιούριν.

Τι παίζουμε…

Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου: Oppenheimer

Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας: Oppenheimer

Όσκαρ Σκηνοθεσίας: Κρίστοφερ Νόλαν

Κορυφαίες Στοιχηματικές Εταιρίες για Όσκαρ

 Oscars 2024 | Οι Προβλέψεις του Flix: Σκηνικά

Οι υποψηφιότητες για το Όσκαρ Σκηνικών φέτος είναι:

Poor Things, Σόνα Χιθ, Ζούζα Μίχαλεκ, Τζέιμς Πράις
Barbie, Σάρα Γκρίνγουντ, Κέιτι Σπένσερ
Οπενχάιμερ, Ρουθ Ντε Ζονγκ, Κλερ Κόφμαν
Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού, Τζακ Φισκ, Ανταμ Γουίλις
Ναπολέων, Ελι Γκριφ, Αρθουρ Μαξ

Όπως και στην κατηγορία των Κοστουμιών, η μάχη φέτος στα Σκηνικά δίνεται μεταξύ δυο ταινιών, τόσο διαφορετικών όσο και... πανομοιότυπων, του «Poor Things» και της «Barbie», σε μια χρονιά, ωστόσο, που προσέφερε πληθωρικό και σοφιστικέ θέαμα και εποχής και σύγχρονο και φανταστικό.

Στο «Οπενχάιμερ», η Ρουθ Ντε Ζονγκ, που μπορεί να είναι για πρώτη φορά υποψήφια για Οσκαρ, αλλά κρατά το παράσημο της συνεργασίας με τον Ντέιβιντ Λιντς στο «Twin Peaks» του 2017, σχεδίασε μια ολόκληρη πόλη, διατηρώντας την ιστορική ακρίβεια αλλά και πασπαλίζοντάς τη με υπαρξιακή ατμόσφαιρα, υπό τις οδηγίες του τελειομανούς Κρίστοφερ Νόλαν, ανακατασκευάζοντας το Λος Αλαμος σε μια μεγάλη έκταση στο Μεξικό. Πέραν αυτού, σχεδίασε εσωτερικά από χλιδάτα μπαρ μέχρι δωμάτια ανάκρισης, αλλά και τον Λευκό Οίκο που φτιάχτηκε μέσα σε πέντε ημέρες, χρησιμοποιώντας κομμάτια του σκηνικού του «Veep». Δεν θα πάρει το Οσκαρ, αλλά άξια!

Στους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού», ο βετεράνος Τζακ Φισκ (σταθερός συνεργάτης του Πολ Τόμας Αντερσον, σκηνογράφος του «The Revenant», του «The Tree of Life» του Τέρενς Μάλικ, δύο ακόμα φορές υποψήφιος για Οσκαρ, για το «The Revenant» και το «There Will Be Blood»), έκανε, επιτέλους, μια... νομοτελειακή συνεργασία με τον Μάρτιν Σκορσέζε κι όχι μόνο δημιούργησε μια πόλη του φαρ γουεστ του 1920, δουλεύοντας, μάλιστα, με παραδοσιακούς τεχνίτες της φυλής των Οσατζ, αλλά έδωσε νόημα και περιεχόμενο και στα εσωτερικά των σπιτιών, αναδεικνύοντας τις ταξικές και πολιτισμικές διαφορές τους.

Στον «Ναπολέοντα», ο επίσης... ογκόλιθος Αρθουρ Μαξ (ήδη τρεις φορές υποψήφιος, για τα «Μονομάχος», «American Gangster» και «The Martian», όλα ταινίες του Ρίντλεϊ Σκοτ), δουλεύοντας στην αγαπημένη του περίοδο, με τη βοήθεια της Ελι Γκριφ (σκηνογράφου απαιτητικών παραγωγών σαν το «Ghost in the Shell»), έστησε το μαξιμαλιστικό σύμπαν της γαλλικής αυλής και της μετεπαναστατικής δημοκρατίας και υπατίας, αλλά παράλληλα εξωτερικά και εσωτερικά πλοίων, χαμόσπιτα, φλεγόμενα κτίρια και, κυρίως, έξι ιστορικές μάχες σε πλήρη ανάπτυξη και με απόλυτη ιστορική ακρίβεια.

Στο «Poor Things», η σκηνογραφική ομάδα των Σόνα Χιθ, Τζέιμς Πράις και Ζούζα Μίχαλεκ, έδωσε πνοή στο όραμα του Γιώργου Λάνθιμου, ακολουθώντας τις μεγαλειώδεις, «χειροποίητες» πρακτικές των Πάουελ και Πρέσμπεργκερ, ζωγραφίζοντας και χτίζοντας έναν ολόκληρο, υπερβατικό κόσμο μέσα στα στούντιο της Βουδαπέστης. Το ως επί το πλείστον ασπρόμαυρο Λονδίνο αλλά και την πανδαισία χρωμάτων του στο τελευταίο μέρος, το μαγευτικό κρουαζιερόπλοιο, το παρισινό πορνείο αλλά και την πορτοκαλί, χωμάτινη παρακμή της Αλεξάνδρειας. Μαγευτικό, απαιτητικό, καθοριστικό για τη φόρμα και το περιεχόμενο της ταινίας, μια συναρπαστική δουλειά.

Στην «Barbie» συνεργάστηκαν δυο σπουδαίες επαγγελματίες της σκηνογραφίας, η Σάρα Γκρίνγουντ και η Κέιτι Σπένσερ, και οι δύο ήδη έξι φορές υποψήφιες για Οσκαρ, για τα «Υπερηφάνεια και Προκατάληψη», «Εξιλέωση», «Sherlock Holmes», «Αννα Καρένινα», «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» και «Darkest Hour». Μαζί, έφτιαξαν έναν «αληθινό» κόσμο βασισμένο στα σετ της κούκλας Barbie, του σπιτιού της, της πισίνας, της... ντισκοτέκ, του ντους, τοποθετώντας τον στην παραλία του Παλμ Σπρινγκς και ανεβάζοντας τα φούξια και τα φλούο κίτρινα στο τέρμα. Δύσκολο, διαβασμένο, δημιουργικό και fun.

Θα κερδίσει το Οσκαρ: Το «Poor Things»,
Θα έπρεπε να κερδίσει: Το «Poor Things», ως η μόνη ταινία που δεν εικονοποιεί κάτι υπαρκτό
Το Flix θα έδινε το Οσκαρ: Στην «Barbie», γιατί μετά μπορεί να το καλούσε σπίτι της για τσάι-χωρίς-τσάι.

O δρόμος για τα Οσκαρ: Προγνωστικά, στατιστικά, ανατροπές, φαβορί και αουτσάιντερ στο ειδικό τμήμα του Flix για τα φετινά βραβεία Οσκαρ που ανανεώνεται συνεχώς

 Αναμφισβήτητα η τελευταία ταινία του Γ. Λάνθιμου “Poor Things" αποτελεί μία από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς. Η ταινία φαινομενικά μόνο πραγματεύεται ένα επίκαιρο θέμα δοσμένο μέσα από μία αριστοτεχνική κινηματογραφική κατασκευή: τη γυναικεία απελευθέρωση και τους όρους πραγματοποίησής της.
Το άρθρο έχει στόχο μία κριτική επισκόπηση όσων είδαμε ανοίγοντας, όμως, πολύ πλατύτερα ερωτήματα, όπως άλλωστε και η ταινία...