Όσκαρ 2024: στοιχήματα _κόκκινα χαλιά με πράσιν΄ άλογα ⚠️ Spoiler Alert! από ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ

Ένας θεσμός γερασμένος και ξεφτιλισμένος το παλεύει όπως μπορεί: σε πρώτο πλάνο πάντα see-through φορέματα “αστέρων” και στη συνέχεια από Fun bets \ φαβορί & αποδόσεις … τροχός της Stoiximan που “γυρίζει και μοιράζει πλούσια δώρα”! και δε συμμαζεύεται. Τα 96^α βραβεία Όσκαρ προ των πυλών την Κυριακή 10 Μάρτη στο “Dolby Theatre” του Λος Άντζελες. Ουδέν νεώτερο από το μέτωπο _εκτός από τα κουτσομπολιά, που απολαμβάνουν οι διάφοροι ανεγκέφαλοι σε πρωινάδικα και μεσημεράδικα. Οι υποψηφιότητες έγιναν γνωστές, από την 23^η Γενάρη, με τον Γιώργο Λάνθιμο και το «Poor Things» να συγκεντρώνουν συνολικά έντεκα (11)!, ενώ δύο παραπάνω (13) μάζεψε το «Oppenheimer», που έδωσε το “παρών” σε όλες τις κατηγορίες και λογίζεται ως φαβορί _οψόμεθα.
Πάντως στα «Bafta awards» 2024, ο Κρίστοφερ Νόλαν, μέτρησε 7 νίκες και ετοιμάζεται για μία θερμή οσκαρική βραδιά, ενώ το “Oppenheimer” έφυγε από την τελετή με τα “καλά” _ “βαρέων βαρών” βραβεία Καλύτερης Ταινίας & Σκηνοθεσίας, ενώ το “Poor Things” του Λάνθιμου, ήρθε δεύτερο κερδίζοντας στις “μικρές”_ “πετεινού” κατηγορίες, όπως κοστούμια, μακιγιάζ και ειδικά εφέ, επικεντρώνοντας και στα “κάλλη” της Έμα Στόουν…

Γιώργος Λάνθιμος καημένα πράγματα ...

Περίληψη της πλοκής
⚠️ Spoiler Alert!

Η Bella Baxter είναι μία νέα γυναίκα - αποτέλεσμα ενός χειρουργικού πειράματος του Godwin Baxter, διακεκριμένου, αλλά και εκκεντρικού γιατρού, ο οποίος αντικαθιστά τον εγκέφαλο μιας αυτόχειρας και εγκύου γυναίκας με αυτόν του αγέννητου εμβρύου της. Η κοινωνική και διανοητική ενηλικίωση της Bella ξεκινάει όταν, αντί να παντρευτεί εκείνον που επέλεξε ο γιατρός - «πατέρας», επιλέγει την περιπέτεια στο πλευρό ενός κοσμοπολίτη. Μαζί του αρχίζει και η σεξουαλική της ζωή. Η Bella ανεξαρτητοποιείται όταν ανακαλύπτει ότι μπορεί να κερδίζει χρήματα κάνοντας σεξ. Όταν έρχεται αντιμέτωπη με μία τελευταία δοκιμασία, απορρίπτει το παρελθόν της και την παλιά της ταυτότητα. Η Bella είναι πλέον κυρίαρχη του εαυτού της. Έχοντας βάλει τους δικούς της στόχους, οδεύει στο να τους πραγματοποιήσει.

Ο κινηματογραφικός κόσμος
του “ Poor Things”

Η πλειοψηφία των κριτικών για τον κινηματογραφικό κόσμο του "Poor Things" εστιάζει στα στοιχεία της βικτωριανής εποχής που συναντιούνται με μία “τεχνολογική" φαντασία.
Η αισθητική που δομεί ο Γ. Λάνθιμος μέσα από την αρχιτεκτονική, τα σκηνικά περιβάλλοντα, τα κοστούμια ακροβατεί ανάμεσα στην αστική κοινωνία του 19^ου αιώνα, τους προφανείς παραλληλισμούς με την ταινία "Metropolis" του Fritz Lang και τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, καθώς και την εκλεκτικιστική, μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα, γεγονός που δεν αναιρεί φυσικά την καλλιτεχνική και τεχνική αρτιότητα της ταινίας. Ο κόσμος της ταινίας, όπου συνυπάρχουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του καπιταλισμού, από τη γέννηση και κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής έως και τον ιμπεριαλισμό, το τελευταίο, μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, αποτελεί μία όψη των βασικών ιδεών της μεταμοντέρνας φιλοσοφίας. Αυτή η όψη της μεταμοντέρνας θεωρίας, που βασίζεται στην εξέταση της πνευματικής ζωής της κοινωνίας, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την πολιτική, τον πολιτισμό, τις ανθρώπινες σχέσεις, διαμορφώνει την αντίληψη ότι η εποχή από τον Διαφωτισμό του 17^ου αιώνα έως την μοντερνικότητα του 20ου αιώνα είναι η εποχή της «νεωτερικότητας», δηλ. η εποχή που κυριαρχεί ο «ορθολογισμός», η διαρκής ανάγκη για εξέλιξη και πρόοδο, η «ανθρωποκεντρική φιλοσοφία» (Michel Foucault, "What is Enlightment?", 1988).

Βέβαια, η μέθοδος εξέτασης της ιστορίας των κοινωνιών ως ιστορία των ιδεών τους, του πολιτισμού τους κοκ. έχει βαθύτερες ρίζες μέσα στη φιλοσοφία. Η μεταμοντέρνα θεωρία ανέπτυξε συστηματικά αυτή τη μέθοδο, ορθώνοντας την κριτική της, με απότοκο τις διάφορες απόψεις π.χ. για το "τέλος της ιστορίας" και των "μεγάλων αφηγήσεων" ή της μεθόδου της “αποδόμησης" αυτής της ιστορίας.

Αντίστοιχα και τα σκηνικά περιβάλλοντα της ταινίας ακολουθούν τη μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική που αρέσκεται στην παρουσίαση της "ιστορίας" των ιδεών και των καλλιτεχνικών μορφών, τη μία δίπλα στην άλλη, σε ένα φανταχτερό κολάζ στοιχείων που άλλοτε είχαν περιεχόμενο και λειτουργία, ενώ σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία εικόνα όπου οι ιστορικές και κοινωνικές αναφορές έχουν εξαλειφθεί (Charles Moore, Charles Moore Foundation, Austin Texas, 1984). Η νοσταλγία του παρελθόντος μέσα από τα στοιχεία της βικτωριανής περιόδου σε συνδυασμό με τη φαντασίωση ενός τεχνολογικού μέλλοντος, όπως αποτυπώνεται στο έργο "Metropolis" (Fritz Lang, Metropolis, 1927), έργο με ισχυρή επίδραση στο ρεύμα του γερμανικού εξπρεσιονισμού και των ιδεών του, αποτελούν βασικά αντικείμενα ενασχόλησης της μεταμοντέρνας σκέψης για την ερμηνεία του μοντερνισμού, όχι ως καλλιτεχνικού ρεύματος, αλλά ως της κοινωνικής περιόδου από τα τέλη του 19^ου αιώνα έως και τα μέσα του 20ού  (Frederic Jameson, Postmodernism & the Cultural Logic of Late Capitalism, 1991).

Μηνύματα με στόχο τη ζωή
εκτός της κινηματογραφικής αίθουσας

Με όχημα υπαρκτούς και σωστούς προβληματισμούς για τον ρόλο της γυναίκας σήμερα, που διαμορφώνονται αντικειμενικά στο έδαφος της ταξικής καπιταλιστικής κοινωνίας, η οποία παράγει και αναπαράγει τη γυναικεία ανισοτιμία και τις σύγχρονες μορφές της, με όχημα αληθινούς διαλόγους, που αντικατοπτρίζουν πραγματικές διαστάσεις των σημερινών διαπροσωπικών σχέσεων, η ταινία μπορεί και «δεσμεύει» τους θεατές γύρω από τα ζητήματα που θέτει. Βάζοντας στη θέση του κεντρικού ήρωα μία γυναίκα, που χωρίς ταυτότητα και συνείδηση ανεξαρτητοποιείται επιλέγοντας για τον εαυτό της την πορνεία, προβάλλει ως θετική μία από τις πιο άθλιες μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης, αυτή της εμπορευματοποίησης του σώματος γενικά και της γυναίκας συγκεκριμένα, συμπλέοντας στην προσπάθεια που καταβάλλεται σήμερα αυτό να "χωνευτεί" ως απελευθερωτικό, προοδευτικό, ακόμη και ριζοσπαστικό!

Σε ένα σύμπαν που μοιάζει με την καπιταλιστική κοινωνία -συνονθύλευμα, όμως, αφού οι οικονομικές σχέσεις που κυριαρχούν παραμένουν άγνωστες πέρα από γενικές αναφορές στην κοινωνική αδικία- χάρη στο μεταμοντέρνο κολάζ πολλών και διαφορετικών εικόνων της αστικής κοινωνίας γίνονται και οι αναφορές σε "σοσιαλιστικές ιδέες" με ...μαρξιστική ορολογία. Οι δύο νεαρές κοπέλες που εκπορνεύονται, η “απελευθερωμένη''-Bella και η “σοσιαλίστρια" φίλη της, απέναντι στην κοινωνική κριτική που τους ασκείται, φωνάζουν ότι είναι οι ίδιες τα μέσα παραγωγής τους, ενώ μέσα στην καταθλιπτική κατάσταση του οίκου ανοχής που ζουν, βρίσκουν ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν διαλέγουν μόνες τους τον παρτενέρ.

Με συνέπεια υπηρετείται εδώ μία πτυχή της μεταμοντέρνας θεωρίας στο πεδίο της κοινωνικής ζωής, που -μεταξύ άλλων- τοποθετεί το επαναστατικό υποκείμενο όπου υπάρχει γενικά καταπίεση, εν προκειμένω στη γυναίκα. Όχι στην ιστορικό και άρα ταξικά προσδιορισμένη γυναίκα, που βεβαίως, εάν ανήκει στην εργατική τάξη, πράγματι είναι, όχι μόνη της αλλά μαζί με τους άντρες εργάτες, ο κοινωνικός φορέας της επαναστατικής αλλαγής, άλλα στη γυναίκα γενικά. Υπάρχει όμως και βαθύτερο μήνυμα που στέλνει το “Poor Things" πέρα από το εξόφθαλμο: η υποκειμενική εμπειρία, σε αντίθεση με τη γνώση, είναι ο μοναδικός ασφαλής δρόμος για την ελεύθερη κρίση και στάση του ατόμου.

Βεβαίως το έργο δεν αρνείται πλήρως τον ρόλο της γνώσης ή της επιστήμης. Με έξυπνο τρόπο εντάσσει και τη διάσταση της ηθικής στην επιστήμη και της αμφισβήτησης της κατεκτημένης γνώσης. Αυτό, όμως, που παρουσιάζει ως "προτέρημα" της πρωταγωνίστριας είναι ότι βιώνει τις εμπειρίες της χωρίς παρεμβολές από κοσμοαντιλήψεις, προκαταλήψεις, ιδεοληψίες. Με τις αυθόρμητες πράξεις, τις ασυνείδητες εμπειρίες και τα υποκειμενικά βιώματα κατασκευάζει η ίδια τον εαυτό της και τις απόψεις της. Άλλωστε, γίνεται πόρνη, επειδή δε γνωρίζει τις σημασίες των πράξεών της στο κοινωνικό πλαίσιο ούτε και έχει συνειδητά συναισθήματα απέναντι στη σεξουαλική πράξη, την αντιλαμβάνεται μόνο ως ένα ευχάριστο "λαχανιασμένο χοροπήδημα" και αυτή είναι η ασπίδα της στα "στερεότυπα". Η ελευθερία της πρωταγωνίστριας είναι η άγνοιά της!

Αυτή η πλευρό της μεταμοντέρνας θεωρίας, δηλαδή η αντιπαράθεση της κοινωνικής με την υποκειμενική συνείδηση, η προβολή της γνώσης ως μορφή εξουσίας, σε τελευταία ανάλυση η αμφισβήτηση της γνωσιμότητας του κόσμου δεν μπορεί να αναπτυχθεί επαρκώς εδώ, σ' αυτό το άρθρο. Το σίγουρο όμως είναι ότι η ανθρώπινη σκέψη, όπως και οι ιδέες, δεν αναπτύσσονται ούτε παράλληλα ούτε ανεξάρτητα από την κοινωνική πραγματικότητα. Αντιθέτως το γεγονός ότι το περιεχόμενο της ανθρώπινης σκέψης είναι η αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου είναι ο δρόμος κατάκτησης της γνώσης και ταυτόχρονα η αιτία γέννησης της ιδεολογίας. Η επέκταση αυτού του ζητήματος έχει βαθιά τη ρίζα της στο ερώτημα «εάν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος» ... (ΚΟΜΕΠ, "Ατομική Ελευθερία": Μύθος ή πραγματικότητα, τ.4, 2019).

Να “δει κανείς ή να μην δει"
...το Poor Things?

Στόχος του άρθρου δεν είναι να βγει πόρισμα καλής ή κακής ταινίας. Σήμερα, όμως, που μία όψη της τέχνης είναι αυτή της τεχνικής αρτιότητας και δεξιοτεχνίας σε συνδυασμό με την προσεγμένη αισθητική και τα καλοδουλεμένα μηνύματα είναι απαραίτητη η καλλιέργεια κριτηρίων για να υπάρχει και καλλιέργεια αντιστάσεων!

Η αντίδραση που προβάλλεται ως πρόοδος σαφώς και χρειάζεται απάντηση, όχι όμως με την αναφανδόν απόρριψη, αλλά με στοιχειοθέτημένη και συγκεκριμένη κριτική για να μπορεί να αγκαλιάσει τη σκέψη της νέας γενιάς, για την οποία πέφτει πολλή δουλειά από το αστικό ιδεολογικό στρατόπεδο και την αστική πολιτική, με στόχο να στρατευθεί με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.

Η ΚΝΕ επιδιώκει την ανάπτυξη του προβληματισμού και της συζήτησης με τη νεολαία για όλα τα ζητήματα, ειδικά για αυτά που τελικά διαμορφώνουν στάση ζωής. Σε αυτήν την προσπάθεια εντάσσεται και η αντίστοιχη αρθρογραφία που μπορεί να γίνει έναυσμα συζήτησης με περισσότερους νέους και νέες από οποιαδήποτε αφετηρία. Ακονίζουμε τη σκέψη και τη ματιά μας, γιατί η ιδεολογική αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα είναι απαραίτητος όρος συσπείρωσης με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, στον δρόμο για την ανατροπή!

Μυρτώ Πετάση, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ
και επικεφαλής της Επιτροπής Πολιτισμού του ΚΣ

Αποδόσεις

·        Oppenheimer   112

·        Poor Things      90

·        The Holdovers 18

·        Barbie 25

·        Killers of the Flower Moon 26

·        Past Lives 26

·        Anatomy of a Fall 35

·        The Zone of Interest 35

·        American Fiction 36

·        Maestro 67.00

Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας

Η συγκεκριμένη κατηγορία είναι και αυτή με την μεγαλύτερη βαρύτητα. Πέρυσι νικήτρια ήταν η ταινία «Everything Everywhere All at Once», ενώ στο άνοιγμα της αγοράς βρίσκαμε το «Oppenheimer» σε θέση φαβορί με απόδοση 1.85. Η ταινία παραμένει στην πρώτη θέση, μόνο που η τιμή της έχει υποχωρήσει στα... τάρταρα και «πληρώνει» πλέον στο εξαιρετικά χαμηλό 1.12.

Το καστ των ηθοποιών αλλά και η ερμηνεία τους είχε (δικαίως) ανεβάσει τον πήχη των προσδοκιών, με τους Κίλιαν Μέρφι, Έμιλι Μπλαντ, Ματ Ντέιμον και Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ να συνθέτουν μία dream team του σινεμά.

Το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου έρχεται στη δεύτερη θέση των εκτιμήσεων και το έργο του Αλεξάντερ Πέιν, «The Holdovers» συμπληρώνουν την πρώτη τριάδα, σε αρκετά υψηλότερες αποδόσεις.

Όσκαρ Σκηνοθεσίας

Εξίσου σημαντική κατηγορία αυτή που αφορά τη σκηνοθεσία και μάλιστα με ελληνική εκπροσώπηση μεταξύ των φαβορί. Δεν είναι έκπληξη που ο Κρίστοφερ Νόλαν και εδώ είναι το φαβορί για την ταινία «Oppenheimer», με την απόδοση να κατακτήσει το εν λόγω αγαλματίδιο να προσφέρεται στο εξίσου χαμηλό 1.02. Και εδώ, ο Γιώργος Λάνθιμος είναι ο άμεσος ανταγωνιστής του Άγγλου σκηνοθέτη, με το όνομα του Μάρτιν Σκορσέζε να ξεχωρίζει από τη λίστας, με το «Killers of the Flowers Moon».Σε αυτή πρωταγωνιστούν οι Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Λεονάρντο Ντι Κάπριο, με το εν λόγω δραματικό γουέστερν του Αμερικανού να έχει βαθμολογία κόντρα στο 7,7 στο IMDb.

                               ☆☆☆☆☆★★★★★

🤔  Ο τυχερός τροχός της Stoiximan γυρίζει και μοιράζει πλούσια δώρα! _
🙄 Κάνε ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΕΕΠ | 21+ | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

☆☆☆☆☆★★★★★

 Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου

Η ερμηνεία του Κίλιαν Μέρφι στο «Oppenheimer», είναι ένας από τους λόγους που αυτή έσπασε τα ταμεία. Δεδομένα λοιπόν, ο Ιρλανδός ηθοποιός έχει θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για να πάρει την πρωτιά όσον αφορά τον Α' ανδρικό ρόλο.

Μόλις στο 1.25 βρίσκουμε τη συγκεκριμένη επιλογή αυτή τη στιγμή, με την τιμή να υποχωρεί αισθητά από το 1.80 στο οποίο είχε ανοίξει αρχικά.

Από εκεί και πέρα, στην κατηγορία που αφορά το βραβείο του Α' ανδρικού ρόλου συναντάμε επίσης τον Πολ Τζιαμάτι με το «The Holdovers», τον Μπράντλεϊ Κούπερ για το ρόλο του στην ταινία «Maestro» αλλά και τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο για το «Killers of the Flower Moon».

Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου

Εκεί που η κατάσταση είναι περισσότερο ρευστή από τις υπόλοιπες κατηγορίες είναι αυτή για το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.

Η Έμμα Στόουν είχε... ανοίξει την κούρσα στο 2.00 για την ερμηνεία της στο «Poor Things», εκεί που ενσαρκώνει την Μπέλα Μπάξτερ την κοπέλα που επαναφέρει στη ζωή ο δρ. Γκόντγουιν Μπάξτερ (Γουίλιαμ Νταφόε) μετά την αυτοκτονία της, πλέον βρίσκεται στο 1.35.

Η Λίλι Γκλάντστοουν, που παίζει το ρόλο της Μόλι Μπάρκχαρτ στο «Killers of the Flower Moon» ήρθε να δώσει μεγάλο ενδιαφέρον στη «μάχη» αυτή.  

Προγνωστικά Όσκαρ 2024

Κι αφού παραπάνω είδαμε τις αποδόσεις για τις κύριες κατηγορίες των βραβείων, πάμε να δούμε και τα στοιχήματα που έχουν αξία. Από τη στιγμή που οι αποδόσεις για το «Oppenheimer» έχουν υποχωρήσει τόσο χαμηλά, θα στραφούμε σε μία εναλλακτική επιλογή.

Αυτή αφορά την αγορά για την ταινία με το καλύτερο διασκευασμένο σενάριο. Το έργο του Νόλαν βασίστηκε στο «American Prometheus», το οποίο είναι η βιογραφία του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, του θεωρητικού φυσικού που παρήγαγε τα πρώτα πυρηνικά όπλα, γραμμένη από τους Κάι Μπερντ και Μάρτιν Σιούριν.

Τι παίζουμε…

Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου: Oppenheimer

Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας: Oppenheimer

Όσκαρ Σκηνοθεσίας: Κρίστοφερ Νόλαν

Κορυφαίες Στοιχηματικές Εταιρίες για Όσκαρ

 Oscars 2024 | Οι Προβλέψεις του Flix: Σκηνικά

Οι υποψηφιότητες για το Όσκαρ Σκηνικών φέτος είναι:

Poor Things, Σόνα Χιθ, Ζούζα Μίχαλεκ, Τζέιμς Πράις
Barbie, Σάρα Γκρίνγουντ, Κέιτι Σπένσερ
Οπενχάιμερ, Ρουθ Ντε Ζονγκ, Κλερ Κόφμαν
Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού, Τζακ Φισκ, Ανταμ Γουίλις
Ναπολέων, Ελι Γκριφ, Αρθουρ Μαξ

Όπως και στην κατηγορία των Κοστουμιών, η μάχη φέτος στα Σκηνικά δίνεται μεταξύ δυο ταινιών, τόσο διαφορετικών όσο και... πανομοιότυπων, του «Poor Things» και της «Barbie», σε μια χρονιά, ωστόσο, που προσέφερε πληθωρικό και σοφιστικέ θέαμα και εποχής και σύγχρονο και φανταστικό.

Στο «Οπενχάιμερ», η Ρουθ Ντε Ζονγκ, που μπορεί να είναι για πρώτη φορά υποψήφια για Οσκαρ, αλλά κρατά το παράσημο της συνεργασίας με τον Ντέιβιντ Λιντς στο «Twin Peaks» του 2017, σχεδίασε μια ολόκληρη πόλη, διατηρώντας την ιστορική ακρίβεια αλλά και πασπαλίζοντάς τη με υπαρξιακή ατμόσφαιρα, υπό τις οδηγίες του τελειομανούς Κρίστοφερ Νόλαν, ανακατασκευάζοντας το Λος Αλαμος σε μια μεγάλη έκταση στο Μεξικό. Πέραν αυτού, σχεδίασε εσωτερικά από χλιδάτα μπαρ μέχρι δωμάτια ανάκρισης, αλλά και τον Λευκό Οίκο που φτιάχτηκε μέσα σε πέντε ημέρες, χρησιμοποιώντας κομμάτια του σκηνικού του «Veep». Δεν θα πάρει το Οσκαρ, αλλά άξια!

Στους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού», ο βετεράνος Τζακ Φισκ (σταθερός συνεργάτης του Πολ Τόμας Αντερσον, σκηνογράφος του «The Revenant», του «The Tree of Life» του Τέρενς Μάλικ, δύο ακόμα φορές υποψήφιος για Οσκαρ, για το «The Revenant» και το «There Will Be Blood»), έκανε, επιτέλους, μια... νομοτελειακή συνεργασία με τον Μάρτιν Σκορσέζε κι όχι μόνο δημιούργησε μια πόλη του φαρ γουεστ του 1920, δουλεύοντας, μάλιστα, με παραδοσιακούς τεχνίτες της φυλής των Οσατζ, αλλά έδωσε νόημα και περιεχόμενο και στα εσωτερικά των σπιτιών, αναδεικνύοντας τις ταξικές και πολιτισμικές διαφορές τους.

Στον «Ναπολέοντα», ο επίσης... ογκόλιθος Αρθουρ Μαξ (ήδη τρεις φορές υποψήφιος, για τα «Μονομάχος», «American Gangster» και «The Martian», όλα ταινίες του Ρίντλεϊ Σκοτ), δουλεύοντας στην αγαπημένη του περίοδο, με τη βοήθεια της Ελι Γκριφ (σκηνογράφου απαιτητικών παραγωγών σαν το «Ghost in the Shell»), έστησε το μαξιμαλιστικό σύμπαν της γαλλικής αυλής και της μετεπαναστατικής δημοκρατίας και υπατίας, αλλά παράλληλα εξωτερικά και εσωτερικά πλοίων, χαμόσπιτα, φλεγόμενα κτίρια και, κυρίως, έξι ιστορικές μάχες σε πλήρη ανάπτυξη και με απόλυτη ιστορική ακρίβεια.

Στο «Poor Things», η σκηνογραφική ομάδα των Σόνα Χιθ, Τζέιμς Πράις και Ζούζα Μίχαλεκ, έδωσε πνοή στο όραμα του Γιώργου Λάνθιμου, ακολουθώντας τις μεγαλειώδεις, «χειροποίητες» πρακτικές των Πάουελ και Πρέσμπεργκερ, ζωγραφίζοντας και χτίζοντας έναν ολόκληρο, υπερβατικό κόσμο μέσα στα στούντιο της Βουδαπέστης. Το ως επί το πλείστον ασπρόμαυρο Λονδίνο αλλά και την πανδαισία χρωμάτων του στο τελευταίο μέρος, το μαγευτικό κρουαζιερόπλοιο, το παρισινό πορνείο αλλά και την πορτοκαλί, χωμάτινη παρακμή της Αλεξάνδρειας. Μαγευτικό, απαιτητικό, καθοριστικό για τη φόρμα και το περιεχόμενο της ταινίας, μια συναρπαστική δουλειά.

Στην «Barbie» συνεργάστηκαν δυο σπουδαίες επαγγελματίες της σκηνογραφίας, η Σάρα Γκρίνγουντ και η Κέιτι Σπένσερ, και οι δύο ήδη έξι φορές υποψήφιες για Οσκαρ, για τα «Υπερηφάνεια και Προκατάληψη», «Εξιλέωση», «Sherlock Holmes», «Αννα Καρένινα», «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» και «Darkest Hour». Μαζί, έφτιαξαν έναν «αληθινό» κόσμο βασισμένο στα σετ της κούκλας Barbie, του σπιτιού της, της πισίνας, της... ντισκοτέκ, του ντους, τοποθετώντας τον στην παραλία του Παλμ Σπρινγκς και ανεβάζοντας τα φούξια και τα φλούο κίτρινα στο τέρμα. Δύσκολο, διαβασμένο, δημιουργικό και fun.

Θα κερδίσει το Οσκαρ: Το «Poor Things»,
Θα έπρεπε να κερδίσει: Το «Poor Things», ως η μόνη ταινία που δεν εικονοποιεί κάτι υπαρκτό
Το Flix θα έδινε το Οσκαρ: Στην «Barbie», γιατί μετά μπορεί να το καλούσε σπίτι της για τσάι-χωρίς-τσάι.

O δρόμος για τα Οσκαρ: Προγνωστικά, στατιστικά, ανατροπές, φαβορί και αουτσάιντερ στο ειδικό τμήμα του Flix για τα φετινά βραβεία Οσκαρ που ανανεώνεται συνεχώς

 Αναμφισβήτητα η τελευταία ταινία του Γ. Λάνθιμου “Poor Things" αποτελεί μία από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς. Η ταινία φαινομενικά μόνο πραγματεύεται ένα επίκαιρο θέμα δοσμένο μέσα από μία αριστοτεχνική κινηματογραφική κατασκευή: τη γυναικεία απελευθέρωση και τους όρους πραγματοποίησής της.
Το άρθρο έχει στόχο μία κριτική επισκόπηση όσων είδαμε ανοίγοντας, όμως, πολύ πλατύτερα ερωτήματα, όπως άλλωστε και η ταινία...

 

Ο Μαρξισμός για αρχάριους

Τέτοιες μέρες του 1982, η ΚΝΕ (εκδόσεις Οδηγητής) κυκλοφορεί το 32 σελίδων κόμικ: “Ο Μαρξισμός για αρχάριους”, βοηθούντος του Στάθης (Σταυρόπουλου) σε μετάφραση του αντίστοιχου στα ισπανικά _Eduardo (Humberto) del Río (García)  Μεξικανού γελοιογράφου, σκιτσογράφου και συγγραφέας που δημοσίευε με το ψευδώνυμο Rius (1934-2017) 

Ο Rius _αριστερός πολιτικός ακτιβιστής και υποστηρικτής του κομμουνισμού (άποψη που παρουσίαζε συχνά στα κείμενά του, συνοδευόμενη από έντονη κριτική στα μεξικανικά νεοφιλελεύθερα δόγματα, την αμερικανική πολιτική και την Καθολική Εκκλησία) υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του σοσιαλιστικού στρατόπεδου μέχρι τις ανατροπές. Έγραψε και εικονογράφησε το "Cuba para principiantes" (η Κούβα για αρχάριους) με ύμνους στην Κουβανική επανάσταση. Στη συνέχεια με το "Es una lástima, Cuba en 1994" ("Είναι κρίμα, Κούβα _1994"), ανένηψε σχετικά με το νησί της επανάστασης και άρχισε μια κριτική κατά της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας και της καταστολής της κυβέρνησης του Φιντέλ.

Το κόμικ “Ο Μαρξισμός για αρχάριους”,
μπορείτε να δείτε και στο Google_drive μας εδώ

 

Ο κόσμος των τεράτων είναι ο καπιταλισμός- $€- Διέξοδο απ' τον πόλεμο θα δώσει ο λαός!

Οι ιμπεριαλιστές - τη Γη ξαναμοιράζουν 
με των λαών το αίμα τα σύνορα αλλάζουν

Μη χάσετε τον “ΟΔΗΓΗΤΗ”

Οι μαθητές και οι μαθήτριες διδάσκονται στο σχολείο ότι για να ξεκινήσει ένας πό­λεμος χρειάζεται να υπάρχουν οι πραγμα­τικές αιτίες του και, συνήθως, ένα ή περισσότερα γεγονότα που αποτελούν τις αφορμές. Πρόκειται για αυτά τα λίγο-πολύ τυχαία γεγονότα που βάζουν τελικά τη φωτιά στο φιτίλι, ενώ η εύφλεκτη ύλη έχει αρχίσει να συσσωρεύεται καιρό πριν. Από τη μυθο­λογική αρπαγή της ωραίας Ελένης που «οδήγησε» στον Τρωικό Πόλεμο μέχρι τη δολοφονία του αρχι­δούκα Φερδινάνδου, διαδόχου της Αυστροουγκρικής Αυτοκρατορίας, που πυροδότησε την έναρξη του 1^ου Παγκοσμίου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, αλλά και μέχρι και σήμερα, έχουν καταγραφεί εκατοντάδες τέτοιες αφορμές, ανάμεσά τους και οι πιο απίθανες.

Ο κλέφτης φωνάζει: μ^΄ έκλεψαν!
Ο φονιάς παραπονιέται: Θέλουν να με σκοτώσουν
       Μπέρτολτ Μπρεχτ

Οι πόλεμοι στην εποχή του ιμπεριαλισμού

Αυτό που ίσως δεν είναι τόσο σαφές στα σχολικά μαθή­ματα, είναι πως στη σημερινή εποχή, δηλαδή την εποχή του ιμπεριαλισμού, του ανώτατου σταδίου του καπιτα­λισμού, αιτία των πολέμων είναι πάντα οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων για τις αγορές, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας, τις «σφαίρες» επιρροής κλπ.
Αυτοί οι ανταγωνισμοί υπάρχουν και εκδηλώνονται και στην περίοδο της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», όπως συνέβαινε, για πα­ράδειγμα, στην Ουκρανία όλα τα τελευταία χρόνια και με πιο μεγάλη ένταση από το 2014 και μετά. Όταν όμως δεν μπορούν πια να επιλυθούν με διπλωματικά-πολιτικά μέσα κι εύθραυστους συμβιβασμούς, επιλύονται με τον τρόπο που βλέπουμε σήμερα στην ίδια χώρα.

Επειδή, όμως, αυτοί που αποτελούν τις αστικές τά­ξεις, σχεδόν ποτέ δεν προσφέρονται να πάρουν οι ίδιοι το όπλο και να πολεμήσουν για τα κέρδη τους, χρει­άζεται να πείσουν τους λαούς να το κάνουν με προ­θυμία για λογαριασμό τους ή να τους υποστηρίξουν, να πάρουν το μέρος του ενός ή του άλλου εχθρού των συμφερόντων τους, να δεχτούν να θυσιάσουν τις ανάγκες τους προκειμένου να δίνονται τεράστια ποσά για πολεμικούς εξοπλισμούς κτλ.

Οι ιμπεριαλιστές-προστάτες των μειονοτήτων...

Μόνο τις τελευταίες δεκαετίες, έχουμε δει να αξιοποιούνται πολλά διαφορετικά προσχήματα για να «στρω­θεί το έδαφος» για μια ιμπεριαλιστική επέμβαση. Στον πόλεμο που εξαπέλυσε το ΝΑΤΟ απέναντι στη Γιουγκοσλαβία το 1999, ήταν η προστασία των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων από την «εθνοκάθαρ­ση» που, σύμφωνα με τους ΝΑΤΟϊκούς, διέπραττε ο Σέρβος ηγέτης Μιλόσεβιτς.
Το πρόσχημα της προστα­σίας των μειονοτήτων είναι από τα πιο αγαπημένα των ιμπεριαλιστών, καθώς έχει χρησιμοποιηθεί πάρα πολλές φορές στην ιστορία. Συνήθως, μάλιστα, είναι οι ίδιοι που υποδαυλίζουν, με φανερούς και αθέατους τρόπους, τα εθνικιστικά και θρησκευτικά μίση καιρό πριν, για να έρθουν μετά ως «ειρηνοποιοί» να δώσουν τη λύση με τα όπλα. Στην προκειμένη περίπτωση να προχωρήσει ο «διαμελισμός» της Γιουγκοσλαβίας και να δημιουργήσουν κράτη-προτεκτοράτα στα Βαλκάνια, για τα δικά τους συμφέροντα.

Για την «προστασία» της τουρκοκυπριακής μειονότη­τας εισέβαλε στην Κύπρο και η ΝΑΤΟΐκή σύμμαχός μας Τουρκία το 1974, για να επιβάλει τελικά 50χρονη κατοχή στο ένα τρίτο του στρατηγικής σημασίας νη­σιού, η οποία προκαλεί μεγάλα δεινά και στους ίδιους τους τουρκοκύπριους.

Και αφού αναφερθήκαμε σε δύο εμβληματικούς πο­λέμους που ξέσπασαν στην Ευρώπη μετά τον Β' Πα­γκόσμιο Πόλεμο (τους οποίους αυτές τις μέρες πολλοί παριστάνουν ότι έχουν ξεχάσει...), φτάνουμε και στη σημερινή εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία: και εδώ, το βασικό πρόσχημα ήταν η προστασία του ρωσόφωνου πληθυσμού του Ντονμπάς.
Η εισβολή, μάλι­στα, έγινε με «πρόσκληση» των αυτοαποκαλούμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών» της περιοχής, μια μόλις μέρα μετά την αναγνώρισή τους από τον Βλ. Πούτιν, για να φτάσουμε να βλέπουμε μετά από λίγες ώρες τα ρωσικά στρατεύματα να επιχειρούν έξω από το Κίεβο, δηλαδή στην άλλη άκρη της χώρας...

Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας»

Η πολύνεκρη επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης τον Νοέμβριο του 1999 αποτέλεσε το άλ­λοθι για τους «πολέμους κατά της τρομοκρατίας» που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο Αφ­γανιστάν και το Ιράκ, χώρες πλούσιες σε πετρέλαιο και άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές, το 2001 και το 2003 αντίστοιχα.
Τραγική ειρωνεία: οι ιμπεριαλιστές πήγαν σε αυτές τις χώρες δήθεν για να πολεμήσουν τους Ταλιμπάν (απογόνους των «Μουτζαχεντίν») και την ισλαμιστική τρομοκρατική οργάνωση «Αλ Κάιντα» του Ο. Μπιν Λάντεν, δηλαδή τους πρώην συνεργάτες τους, αυτούς που εξόπλιζαν και χρηματοδοτούσαν αδρά απέναντι στην προσπάθεια του λαού του Αφγανι­στάν να «βγει στο φως» με την κυβέρνηση του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος και τη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, τις δεκαετίες του '70 και του ‘80. Τον Αύγου­στο που μας πέρασε, όλοι είδαμε την κατάληξη και αυ­τού του προσχήματος, με τους Αμερικανούς να εγκατα­λείπουν το Αφγανιστάν μετά από 20 χρόνια, ουσιαστικά παραδίδοντας της χώρα ξανά στους Ταλιμπάν...

Στον πόλεμο του Ιράκ αξιοποιήθηκε και το επιπλέον πρόσχημα των «όπλων μαζικής καταστροφής» που υπο­τίθεται ότι κατείχε το τότε καθεστώς του Σαντάμ Χουσε- ΐν, τα οποία ακόμα τα ψάχνουμε...
Ίδια ήταν πάνω-κάτω τα προσχήματα («χημικά όπλα» του «δικτάτορα» Άσαντ και δράση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους») και για την επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στη Συρία το 2014, ένας πόλεμος που συνεχίζε­ται μέχρι και σήμερα και στον οποίο συμμετέχει, με το πρόσχημα της «υποστήριξης της δημοκρατικά εκλεγμέ­νης κυβέρνησης», και η Ρωσία.

Η υπεράσπιση της “κουλτούρας ελευθερίας”…

Το 2011 το ΝΑΤΟ εξαπέλυσε επέμβαση στη Λιβύη προκειμένου να «αποκαταστήσει τη δημοκρατία», δη­λαδή να ανατρέψει την κυβέρνηση του πρώην συνεταί­ρου των ΗΠΑ και της ΕΕ, Μ. Καντάφι, η οποία εκείνη την περίοδο έκανε οικονομικά «ανοίγματα» προς τη Ρωσία και την Κίνα. Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα να βυθιστεί στο χάος, στο οποίο παραμένει μέχρι και σή­μερα.

Γενικά, όπως θα έχει ήδη παρατηρήσει ο αναγνώ­στης, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έχουν μια ιδιαίτερη ευ­αισθησία απέναντι στους «δικτάτορες» και τις «δικτα­τορίες» και κάνουν τα πάντα για να απαλλάξουν τους λαούς από αυτές... Το ότι αυτό το ενδιαφέρον αφορά σχεδόν πάντα χώρες πλούσιες σε πετρέλαιο και άλλες πηγές πλούτου και εκδηλώνεται ακριβώς τη στιγμή που οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών κάνουν κινήσεις προσέγγισης με ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι εντελώς τυχαίο... Ταυτόχρονα, η δήθεν δημοκρατική ευαισθησία τους πάει «περίπατο» όταν πρόκειται για σκοταδιστικά, αυταρχικά καθεστώτα μετά οποία δι­ατηρούν στενές οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις, όπως αυτό της Σαουδικής Αραβίας, το οποίο δεν τους ενοχλεί, για παράδειγμα, με τον τρόπο που αντιμετωπί­ζει τις γυναίκες ή όταν σφάζει εδώ και χρόνια τον λαό της Υεμένης.

Ο Ιμπεριαλισμός δεν έχει όρεξη και τρώει για να του έρθει.
Αλλά ποτέ δεν τρώει Ιμπεριαλισμούς, τρώει τις λείες τους.
   Μ. Λουντέμης

Σήμερα, ως απειλή για την «κουλτούρα ελευθερίας του δυτικού κόσμου», ακόμα και ως «σύγχρονος Χίτλερ», προβάλλεται από αυτές τις δυνάμεις ο Πούτιν, ένας «αυταρχικός ηγέτης» που «αρνείται στον ουκρα­νικό λαό το δικαίωμα να αποφασίζει ελεύθερα για το μέλλον του». Πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που δύο φορές ως τώρα, το 2004 («πορτοκαλί επανάσταση») και το 2014 («ευρωμαΐντάν») έχουν πρωτοστατήσει στην ανατροπή εκλεγμένων κυβερνήσεων της Ουκρα­νίας και στην εγκατάσταση δικών τους κυβερνήσεων-«μαριονετών».
Για τον σκοπό αυτό δεν δίστασαν, μάλιστα, να αξιοποιήσουν και να ενισχύσουν εθνικιστι­κές και φασιστικές δυνάμεις, υμνητές των Ουκρανών συνεργατών του Χίτλερ και του αρχηγού τους, Στέπαν Μπαντέρα.

...και η “αντιμετώπιση των νεοναζί”

Ο Πούτιν, από την άλλη, αξιοποιεί τα παραπάνω για να δικαιολογήσει την εισβολή που πραγματοποιεί στην Ουκρανία για τα συμφέροντα της αστικής τάξης της Ρωσίας, με το πρόσχημα της «αποναζιστικοποίησης» της χώρας. Όσοι καλούν σήμερα τον ελληνικό λαό και τη νεολαία να συνταχθεί με τον δήθεν «αντιφασιστι­κό αγώνα» του Πούτιν ενάντια στο «φασιστικό Κίεβο», παραγνωρίζουν πως δεν έχει περάσει και πολύς και­ρός από τότε που ο Πρόεδρος της Ρωσίας εκθείαζε τον Ρώσο ιδεολόγο του φασισμού, φιλόσοφο Ιβάν Ιλίν, μεταξύ των έργων του οποίου θα βρει κανείς τα εξής: «Εθνικοσοσιαλισμός. Νέο πνεύμα», «Σχετικά με τον ρωσικό φασισμό», «Περί φασισμού» κ.ο.κ. Αν πάλι, βλέποντας τους παραστρατιωτικούς μισθοφόρους της «Wagner» να περνούν τα ουκρανικά σύνορα, τους έρ­χονται στο μυαλό οι απελευθερωτικές κόκκινες στρα­τιές του Ζούκοφ και του Βοροσίλοφ, τους προτρέπουμε να το κοιτάξουν άμεσα με κάποιον ειδικό...

Ποιος ξεκίνησε πρώτος;

Όλες οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των τελευταίων δεκαετιών έχουν ξεκινήσει με επίκληση στο άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Το ίδιο άρθρο επικαλέστηκε και ο Πούτιν στο διάγγελμά του της 24^ης Φλεβάρη. Ποτέ κανείς δεν ξεκίνησε μια επέμβαση πα­ραδεχόμενος ότι... παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, αλλά κατηγορώντας τους άλλους ότι το παραβίασαν πρώτοι και τον υποχρέωσαν να λάβει μέτρα. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, επιπλέον, η μία πλευρά κατηγορεί την άλλη για παραβίαση των εύθραυστων «συμφωνιών του Μινσκ», οι οποίες ουσιαστικά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.

Η ελληνική κυβέρνηση, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙ- ΝΑΛ και τα περισσότερα αστικά ΜΜΕ μιλούν για την ανάγκη στήριξης της κυβέρνησης της Ουκρανίας, γιατί είναι, λένε, η αμυνόμενη πλευρά σε αυτή τη διαμάχη. Η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση για το «ποιος ξεκίνη­σε πρώτος» και ποιος «τηρεί το Διεθνές Δίκαιο» σε μια ιμπεριαλιστική διαμάχη, δεν έχει κανένα νόημα για τους λαούς. Το πρόβλημα με το Διεθνές Δίκαιο είναι ότι το ίδιο γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό, όλο και πιο εχθρικό για τους λαούς, αφού το φτιάχνουν οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι και από τις δύο πλευρές άδικος και επιθετικός, αφού γίνεται γιο τα κέρδη των εκμεταλλευτών, με τους εκμεταλλευόμε­νους να αποτελούν το «κρέας στα κανόνια» τους, ενώ η μάχη για τη «λεία» έχει ξεκινήσει στην πραγματικότητα πολύ πριν πέσει η πρώτη τουφεκιά...

Δεν διαλέγουμε ιμπεριαλιστή -
Μπαίνουμε στη μάχη, μαζί με τους λαούς,
για το δίκιο μας!

Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν υιοθετήσει διαχρονι­κά όλα τα πολεμικά προσχήματα των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών στις οποίες συμμετέχει η χώρα, για το συμ­φέρον της ελληνικής αστικής τάξης. Έχουν δώσει γη και νερό στους ιμπεριαλιστές για να εξαπολύουν τις δολοφονικές επιθέσεις τους, έχουν στείλει ελληνικά στρατεύματα στο Κόσοβο και το Αφγανιστάν, παλιότερα στην Κορέα.

Το ίδιο κάνουν και τώρα στην περίπτωση της Ουκρα­νίας. Ο λαός και η νεολαία, όμως, δεν έχουν κανένα συμφέρον να τους ακολουθήσουν σε αυτό το μο­νοπάτι, στο πολεμικό σφαγείο που τους οδηγούν. Το δικό τους συμφέρον βρίσκεται στη χάραξη αυτοτελούς γραμμής, μακριά από όλα τα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια. Μπροστά στο νέο έγκλημα, η καθαρή απάντη­ση είναι μόνο μία: Όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της χώρας μας σε αυτόν! Οι ιμπεριαλιστές δεν είναι ανίκητοι! Οι λαοί είναι οι μόνοι κυρίαρχοι να χαράξουν την πορεία τους, μακριά από τα ιδιοτελή συμφέροντα των αστικών τάξεων και των κυβερνήσεων που τις υπηρετούν.

Οι κομμουνιστές και ο λαός
απέναντι στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία!

Η Ελλάδα, με απόφαση της κυβέρνησης του ΠΑ- ΣΟΚ τότε, συμμετείχε ενεργά στην ΕυρωΝΑΤΟΐκή επέμβαση στη Γιουγκοσλαβίας το 1999. Όλα τα κόμματα -ανάμεσά τους και ο πρόγονος του ΣΥ-ΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ- αποδέχονταν τα άλλοθι των ιμπερια­λιστών για τη σφαγή. Χωρίς τη συμβολή της Ελλάδας δε θα μπορούσε να επιτευχθεί το αιματοκύλισμα του γιουγκοσλαβικού λαού.

Στην αντίπερα όχθη ήταν μόνο το ΚΚΕ.
Πρω­τοστάτησε στην οργάνωση τεράστιων λαϊκών συγκεντρώσεων που συμμετείχαν χιλιάδες εργα­ζομένων, μαθητών και φοιτητών. Με χίλιους δυο τρόπους, αψηφώντας τον κίνδυνο, δυσκόλεψαν το πέ­ρασμα των στρατευμάτων στη γείτονα χώρα. Σύμφωνα μάλιστα με τα δικά τους -ΝΑΤΟικά- στοιχεία, από αυ­τές τις κινητοποιήσεις του λαού και της νεολαίας της πατρίδας μας, το δολοφονικό τους έργο καθυστέρησε περίπου ένα μήνα!

Ο κόσμο$ των τεράτων είναι ο καπιταλισμός,
Διέξοδο απ' τον πόλεμο θα δώσει ο λαός!

Το «ξυπνήσαμε σε έναν διαφορετικό κόσμο», ήταν ίσως ο πιο κοινός τίτλος των αστικών μέσων ενημέρωσης μετά την απαράδεκτη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Και μόνο τα βλέμματα των παιδιών, κλεισμένων σε καταφύ­για ή σε σταθμούς μετρό, η απελπισία των ανθρώπων που βλέπουν πυραύλους να περνάνε πάνω από τα κεφάλια τους είναι σίγουρα οι εικόνες ενός κόσμου σάπιου που γιγαντώνει τη φρίκη και την εκμετάλλευση για τον λαό της Ουκρανίας, για τους λαούς σε όλο τον κόσμο.

Όμως αλήθεια, όλοι αυτοί που ξαφνικά είδαν τις «τεκτονικές πλάκες του κόσμου να κινούνται» και «τον όλεθρο να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη» σε τι κόσμο πί­στευαν ότι ζούσαμε πιο πριν; Στην ιδεατή πολιτεία του Πλάτωνα;
Κυρίως, ποιον κό­σμο νομίζουν πως υπερασπίζονται όταν μιλάνε για «τον καπιταλισμό που παρά τις αδυναμίες του είναι το καλύτερο σύστημα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα»;

Οι διάφορες αναλύσεις και απόψεις που έχουν διατυ­πωθεί αυτό το διάστημα είναι χρήσιμες όχι απλά για να αποκαλυφθεί η φαιδρότητα όσων περίμεναν την επέμβαση της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας για να «μετανο­ήσουν» επειδή πίστεψαν πως ο «φιλόσοφος» Φουκου- γιάμα είχε δίκιο όταν στις αντεπαναστατικές ανατροπές στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη είδε το «τέλος της ιστο­ρίας και την απαρχή μιας περιόδου δημοκρατίας και προόδου»...

Αλλά γιατί σημαντικό τμήμα της νεολαίας στη χώρα μας αγωνιά για τις εξελίξεις, αντιλαμβάνεται πως ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ήρθε ξανά στην γειτονιά μας. Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, σύσσωμα τα αστι­κά επιτελεία, το πύο που αναβλύζει από τις κακοφορμισμένες πληγές του καπιταλιστικού κόσμου προσπαθούν να το παρουσιάσουν σαν ευκαιρία να ανθίσουν ξανά οι «αξίες της ενωμένης Ευρώπης», να αναγεννηθεί το ΝΑΤΟ και να παλέψουμε ώστε να διαφυλάξουμε την ευημερία που με τόσο κόπο έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα η «Δύση».

Το λίφτινγκ του Πούτιν,
η “δικαίωση” του ΝΑΤΟ
και η ΕΕ που “ξυπνάει”

Αν μπορούμε να αποδώσουμε κάπως σχηματικά την προσπάθεια των αστικών επιτελείων να στρατεύσουν τον λαό και την νέα γενιά στα συμφέροντα της αστικής τάξης θα λέγαμε πως παρουσιάζουν τον ιμπεριαλιστι­κό πόλεμο στην Ουκρανία σαν αποτέλεσμα της ψυ­χοσύνθεσης του Πούτιν, ενώ ως διέξοδο από αυτόν προβάλλουν την ενδυνάμωση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Έτσι η αιτία του πολέμου φαίνεται να είναι ο 70χρονος Πούτιν που τον νοιάζει η υστεροφημία του, ο αυταρχισμός που τον διακρίνει, το μίσος του για την «δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα». Ένας από του πολλούς «αναλυτές» που παρελαύνουν από τα τηλεοπτικά παράθυρα, για να επιβεβαιώσει τα παραπάνω, σκιαγράφησε το ψυχολογικό προφίλ του Πούτιν, ενημερώνοντας πως έχει «τσιτωμένο» πρό­σωπο με ότι αυτό συνεπάγεται για την ψυχοσύνθεση του...

Από την άλλη, είναι ίσως εμβληματική η δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου (ανάμεσα στα διάφορα αξιώματα που κατά καιρούς έχει λάβει ή διεκδικήσει ήταν και αυτό του ΥπΕξ της Ελλάδας την περίοδο που ΝΑΤΟ-EE αιματοκυλούσαν τον λαό της Γιουγκοσλαβίας) στον ΣΚΑΙ αναφέροντας εμμέσως πλην σαφώς πώς «όσοι απορούσαν για τον λόγο που συνέχιζε να υπάρ­χει το ΝΑΤΟ μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ τώρα βλέπουν τον λόγο».

Αντίστοιχα, πλήθος δημοσιευμάτων αναφέρουν πως η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτέλεσε την ευκαιρία ώστε «η ΕΕ επιτέλους να ξεπεράσει τις άγονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα κράτη-μέλη και αντιμετω­πίζοντας την κοινή απειλή να προχωρήσει στην πολιτική-οικονομική και στρατιωτική της ενοποίηση».

Τι κρύβουν;

Όλοι αυτοί κατηγορούν το ΚΚΕ πως δεν «βλέπει» πως οι δύο πλευρές της σύγκρουσης είναι ο «αιμοστα­γής» Πούτιν και η Ουκρανία που αναδεικνύεται σε σύμβολο αντίστασης του «ελεύθερου» κόσμου. Ας δούμε όμως τα γεγονότα:

Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έχουν προσφέρει «καύσιμη ύλη» για την τυπική έναρξη του πολέμου, συμμετέχουν ενεργά στην σύγκρουση. Ξαφνικά, οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες παρουσιάζονται σαν «μαχητές της ειρήνης» που ξύπνησαν από τον λήθαργο και θα βάλουν φραγ­μό στα σχέδια της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας. Όμως το ΝΑΤΟ είναι αυτό που έχει επεξεργαστεί στρατηγική για το «πρώτο πυρηνικό πλήγμα», έχει πραγματοποι­ήσει την μεγαλύτερη μετακίνηση στρατιωτικού υλικού και προσωπικού στα πλαίσια της άσκησης «Defender Europe» με σενάριο έναν πόλεμο με την Ρωσία. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ εδώ και χρόνια στηρίζουν όποια αντι­δραστική κυβέρνηση έχει υπάρξει στην Ουκρανία. Δεν άνοιξαν τώρα την «κάνουλα» των χρημάτων και των εξοπλισμών για να βοηθήσουν δήθεν την Ουκρα­νία, εδώ και χρόνια την ενισχύουν με πολεμικό υλικό, στρατιωτικούς εκπαιδευτές και τεράστια χρηματικά ποσά, ρίχνοντας «λάδι στην φωτιά».

Ό,τι είναι ο Πούτιν, είναι «εικόνα και ομοίωση» του καπιταλιστικού κόσμου. Είναι ηγέτης μιας ισχυρής ιμπεριαλιστι­κής δύναμης και η πολιτική που ακο­λουθεί έχει στόχο να στηρίξει τα συμ­φέροντα της ρωσικής αστικής τάξης στον σφοδρό ανταγωνισμό της με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ας μην ξεχνάμε πως όλοι ^ αυτοί που τώρα παρουσιάζονται σαv «κλίκα ολιγαρχών με αφεντικό τον Βλαδίμηρο» είναι ουσιαστικά όσοι τα αστικά επιτελεία υμνούσαν την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών στην ΕΣΣΔ ως αυτούς που θα φέρουν το πολυπόθητο τέλος του «ολοκληρωτισμού» και στηρίχθηκαν τότε ποικιλοτρόπως.

► Ο Ουκρανικός λαός και τα συμφέροντα του δεν ταυτίζονται με την αστική τάξη της χώρας, και τις αντιδραστικές κυβερνήσεις. Θα έλεγε κανείς πως και μόνο όσα είδαν το φώς της δημοσιότητας για το πώς την «έκαναν» πολλοί καπιταλιστές της Ουκρανίας ακό­μα και λίγο πριν ξεκινήσει η επέμβαση της Ρωσίας, το αποδεικνύουν.
Ο λαός της Ουκρανίας δεν πληρώνει τίμημα για κάποια «ελεύθερη» επιλογή που έκανε το 2013 να βαδίσει στον δρόμο της «δημοκρατίας». Βρί­σκεται στις συμπληγάδες μια γιγαντιαίας ιμπεριαλιστι­κής αντιπαράθεσης. Ένα τμήμα της αστικής τάξης της χώρας, για τα δικά του συμφέροντα, επέλεξε να ενισχύσει τις συμμαχίες του με τις ΗΠΑ και την ΕΕ και για αυτό τον σκοπό δεν δίστασε να εξαπολύσει προγκρόμ σε όσους διαφωνούσαν, να οργανώσει πραξι­κοπήματα, να αξιοποιήσει ναζιστικά τάγματα. Από την άλλη η Ρωσία που έχει ισχυρά συμφέροντα στην πε­ριοχή, δεν δίστασε με τη σειρά της να αξιοποιήσει και αυτή εθνικιστικές δυνάμεις, τη δύναμη των όπλων και του ολέθρου για να τα επιβάλει.

Η «μεγάλη εικόνα» των όσων συμβαίνουν βρίσκε­ται σε αυτό που το ΚΚΕ με συνέπεια αναδεικνύει στο λαό και τη νεολαία, προσπαθώντας να διαμορφωθεί ταξικό κριτήριο για τις εξελίξεις. Υπάρχει σφοδρή σύ­γκρουση ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία και Κίνα για νέες σφαίρες επιρροής, έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, και δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων σε μια περίοδο που η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο ιμπεριαλιστικό σύστημα απειλείται από την «άνοδο» της Κίνας. Σε αυτή τη βάση και επειδή η αλλαγή του «πρώτου των πρώτων» από τους ιμπεριαλιστές ληστές δεν γίνεται με συμφωνίες «κυρίων», η αστική τάξη κάθε χώρας επα­ναπροσδιορίζει συμμαχίες, αλλάζει αμυντικό δόγματα, επιδιώκει την ενίσχυση της στρατιωτικής της ισχύος.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο διαμορφώνεται ένα τρομα­κτικό «κουβάρι» ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και δυναμώνουν οι αντιθέσεις. Η αστική τάξη της Ρωσίας, αφού διήνυσε μια περίοδο που το κύριο για αυτή ήταν να «δυναμώσει» τη θέση της μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, θεωρεί πως διαμορφώνονται τώρα ευνοϊκές για αυτή συνθήκες να προβάλει την ισχύ της απέ­ναντι σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, ειδικά σε περιοχές όπου έχει στόχο να βαθύνει την καπιταλιστική ενοποίηση (πρώην χώρες της ΕΣΣΔ κ.λπ).

Υπάρχει “φιλειρηνικός” καπιταλισμός;

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατεί σε μια χυδαία διαστρέβλω­ση της πραγματικότητας και διεκδικεί τον ρόλο του «ρεαλιστή» υπερασπιστή της ειρήνης. Δεν θα κάνου­με αναλυτική αναφορά στην υποκρισία του με τα όσα κυνικά διατυπώνει. Έφτασε στο σημείο με το εξώ­φυλλο της «Αυγής» να αναφέρει πώς «Η Δύση με την επέκταση του ΝΑΤΟ τροφοδότησε την σύγκρουση, ενώ έχει προκαλέσει ήδη δυο πολέμους στην Ευρώπη», όταν ανάμεσα σε άλλα πολλά, ως κυβέρνηση αποκάλεσε «διεθνιστική» την Νατοϊκή συμφωνία των Πρεσπών και κάλεσε τις ΝΑΤΟϊκές αρμάδες να περιπολούν στο Αιγαίο δήθεν για να σώζουν τους πρόσφυγες!

Χρειάζεται όμως μια αναφορά στην προσπάθεια που κάνουν να «εξωραΐσουν» την EE-την καλούν να στα­θεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβει διπλω­ματικές πρωτοβουλίες- να πείσουν πως στο πλαίσιο του καπιταλισμού «θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι αλλιώς».

Ο καπιταλισμός δεν υπάρχει
χωρίς τον ανταγω­νισμό
ανάμεσα στους μονοπωλιακούς ομίλους

Ακριβώς γιατί «αναπνέει» μέσα από το κυνήγι του μέγιστου κέρδους. Ποτέ στην ιστορία μια ιμπεριαλιστική δύναμη δεν μπορεί να θεωρήσει δίκαιη τη μερίδα της λείας που λαμβάνει, καταβάλει κάθε προσπά­θεια ώστε να αναβαθμίσει τη θέση της απέναντι στους ανταγωνιστές της. Ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα τους δεν παραμένει στάσιμος, αυτό είναι νόμος. Χώρες που βρίσκονταν «χαμηλότερα» δυναμώνουν και τότε διεκδικούν ακόμα πιο αποφασιστικά το μερτι­κό τους. Τα «παζάρια» ανάμεσα τους δεν μπορούν να αποδίδουν πάντα, οι ιμπεριαλιστικές συμφωνίες που ανταποκρίνονταν σε ένα διαφορετικό συσχετισμό ανα- τρέπονται και τότε τον πρώτο λόγο αναλαμβάνουν τα όπλα. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, αυτό διδάσκει η τωρινή εξέλιξη στο Ουκρανικό μέτωπο, αλλά και όλη η ιστορία των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Όσο για την ΕΕ τι να πει κανείς; Να θυμηθούμε τις «διπλωματικές» λύσεις που έδωσε στην Γιουγκοσλα- βία, τα «φιλειρηνικά» αεροπλάνα και πλοία των κρατών μελών της που βομβάρδιζαν σε Συρία και Λιβύη ή το ότι τώρα η «διπλωματική» λύση που προκρίνει είναι η κατακόρυφη αύξηση της στρατιωτικής της ισχύος ώστε πιο αποτελεσματικά να παρεμβαίνει με αυτονομία σε όλο τον κόσμο;

Το δίλημμα είναι:
Με τους ιμπεριαλιστές; ή με τους λαούς;

Ο λαός και η νεολαία είναι κρίσιμο να βγάλουν συμπεράσματα. Αλίμονο αν μπο­ρεί κανείς να βρει ελπίδα για έναν πιο ειρηνικό ή έστω «σταθερό» κόσμο στο δυνάμωμα των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Κάθε βήμα ενίσχυ­σης των καπιταλιστικών ενώσεων προμηνύει νέους κινδύνους για τους λαούς.

Χρειάζεται να απαντηθεί ο κυνισμός της ΝΔ και διάφορων «παπαγάλων» που τολμούν να λένε πως η «ελευθερία» χρειάζεται θυσίες, εννοώντας τις δρα­ματικές συνέπειες που θα υποστούν οι λαοί της Ευρώπης από την όξυνση της ακρίβειας και λόγω αυτών των εξελίξεων, τη νέα επίθεση στό λαϊκό εισόδημα αλλά ακόμα και την αποδοχή του να συμμετέχει η χώρα ενεργά, με κάθε μέσο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Το δίλημμα δεν είναι «με την Ουκρανία-άρα με το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και συμ­μετοχή στη σύγκρουση- ή με τον αυταρχισμό του Πούτιν».
Είναι με τον ου­κρανικό λαό και τους λαούς όλου του κόσμου ή με τους ιμπεριαλιστές, είτε αυτοί παρουσιάζονται σαν «αετοί» είτε σαν «αρκούδες που ξυπνάνε».
Το ΚΚΕ, όπως όταν τα μέλη του έβαζαν κυριολεκτικά τα κορμιά τους μπροστά στα τρένα και τα χόβερκραφτ που πήγαιναν να αιματοκυλίσουν τον λαό της Γιουγκοσλαβίας, καθυστερώντας την αποστολή τους εκεί, έτσι και τώρα πρωτοστατεί για να μην υπάρχει καμία συμμετοχή της Ελλάδας, να αναδειχθεί η αλήθεια για τον πόλεμο. Το πρόβλημα το έχουν όσοι θεωρούν πως ο «ρεαλισμός» επιβάλλει να διαλέξεις ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, όσοι στα νεκρά παιδιά της Γιουγκοσλαβίας έβλεπαν την «δημοκρατία να ανθίζει», αλλά και όσοι στη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας βλέπουν την «αντιμπεριαλιστική απάντηση στην μεγαλομανεία των ΗΠΑ»... Οι λαοί έχουν τη δύναμη και έχουν αποδείξει πως αν το αποφασίσουν μπορούν να βγουν νικητές!

Ορισμένες οφειλόμενες απαντήσεις
στην «Ομοβροντία» αντικομμουνισμού
για την ιστορία της Ουκρανίας

Πριν ηχήσουν τα κανόνια του πολέμου, ήχησαν τα κανόνια του αντικομμουνισμού. 'Αλλωστε, ο αντικομμουνισμός είναι πάντα κακό προανάκρουσμα για τους λαούς. Καθώς εξελίσσεται η απαράδεκτη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η αντικομμουνιστική επί­θεση ξεκινά από τις διαφορετικές αφετηρίες των αλληλοσυγκρουόμενων ιμπεριαλιστικών κέντρων, για να καταλήξει στον κοινό ταξικά τόπο της αμαύρωσης του Σοσιαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Ο Λένιν στο διάγγελμα του Πούτιν συνδυάστηκε με τις αναφορές στον περιβόητο λιμό («Γολοντομόρ»). Από την άλλη, οι αντιπρόσωποι των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ υποστηρίζουν ότι ο Ρώσος πρόεδρος προσπαθεί να αναβιώσει τον ηγεμονισμό της ΕΣΣΔ, ενά­ντια στον οποίο πολλές φορές «ξεσηκώθηκαν» οι λαοί και από τον οποίο «γλιτώσαμε» το 1991. Τότε που, όπως υποστήριζαν, η ειρήνη και η ασφά­λεια... επιτέλους ήρθαν στην Ευρώπη (μην γελάτε έτσι έλεγαν)!
Χωρίς να μπορούμε να ασχοληθούμε με όλα τα προϊόντα της φαντα­σίας των διάφορων αστικών επιτελείων θα δώσουμε μερικές απαντήσεις.

Επανάσταση & ΛΔ Ουκρανίας

Στη σύγχρονη ιστορία, οι αγρότες που καλλιεργού­σαν τις τεράστιες εκτάσεις της Ουκρανίας και οι εργάτες που έδιναν ζωή στα βιομηχανικά κέντρα και τα λιμάνια της Νότιας Ουκρανίας και της Κριμαίας τε­λούσαν υπό σκληρή διπλή -εθνοτική και ταξική- εκμε­τάλλευση. Απάντηση στη χρόνια εκμετάλλευσή τους έδωσαν με τη μαζική συμμετοχή τους στην Οκτωβρια­νή Επανάσταση.
Η Ουκρανία μάλιστα αποτέλεσε πεδίο σφοδρών μαχών υπεράσπισης της Επανάστασης, αφού εκεί ξεδιπλώθηκε το μεγαλύτερο μέρος της ιμπεριαλι­στικής επέμβασης των στρατών 14 καπιταλιστικών κρα­τών ενάντια στη νεοσύστατη σοβιετική εξουσία, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα.

Ο Ρώσος πρόεδρος στο διάγγελμα της 21^ης Φεβρου­άριου λοιδόρησε την προσφορά της Μεγάλης Οκτω­βριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στους λαούς της πρώην τσαρικής αυτοκρατορίας και τη συγκρότηση της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας. Χαρακτήρισε την Ουκρανία κατασκεύασμα των Μπολ­σεβίκων, οι οποίοι ακρωτήριασαν τη ρωσική επικρά­τεια. Δεν πρωτοτύπησε. Πριν από αυτόν, επικαλούμενοι θεωρίες συνομωσίας (όπως ότι ο Λένιν ήταν πράκτορας των Γερμανών), διάφοροι αντιδραστικοί πολιτικοί, ακα­δημαϊκοί, δημοσιογράφοι έχουν ερμηνεύσει την Οκτω­βριανή Επανάσταση και τη συγκρότηση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) σαν ένα σχέδιο εναντίον της Ρωσίας, που οδήγησε στον περιο­ρισμό της εδαφικής επικράτειας της άλλοτε Τσαρικής Αυτοκρατορίας. Μέσα σε αυτή την ανάλυση εντάσσουν και την πράγματι επώδυνη για τη νεαρή σοβιετική εξου­σία συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ (3 Μαρτίου 1918), η οποία έδωσε φιλί ζωής στην Επανάσταση, εξασφαλίζο­ντας το τέλος της εμπλοκής της Σοβιετικής Ρωσίας στον Α' Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο.

Από τις πρώτες κινήσεις της σοβιετικής εξουσίας ήταν η αναγνώριση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών και των εθνοτήτων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Το πρώτο διάταγμα της σοβιετικής εξουσίας ήταν το Διάταγμα για την Ειρήνη.
Με αυτό οι Μπολσεβίκοι πρότειναν τρίμηνη ανακωχή στους εμπόλεμους για να διαπραγματευτούν τους όρους της ειρήνης. Οι δυνά­μεις της Αντάντ αρνήθηκαν και άρχισαν να στηρί­ζουν τις αντεπαναστατικές δυνάμεις.
Τότε, η Σοβιετι­κή Εξουσία που μετρούσε μερικές μέρες ζωής ξεκίνησε συνομιλίες με τις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανική και Αυστρουγγρική Αυτοκρατορία κλπ) το Δεκέμβριο του 1917, στις οποίες πρότεινε ειρήνη, με βάση την αυτο­διάθεση των λαών και ενάντια στις κατακτήσεις.
Οι Κεντρικές Δυνάμεις εκμεταλλευόμενες τη δύσκολη θέση της νεαρής σοβιετικής εξουσίας επέμεναν σε επαχθείς όρους.

Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών, στις 9 Φεβρουάρι­ου 1918, η Γερμανία συνήψε ξεχωριστή ειρήνη με την Τσεντράλναγια Ράντα, δηλαδή τη Βουλή της «Ουκρα­νικής Λαϊκής Δημοκρατίας», μιας κρατικής οντότητας που δημιουργήθηκε μετά την Επανάσταση και συσπεί­ρωσε τις αντεπαναστατικές δυνάμεις.
Οι Γερμανοί, ει­σβάλλοντας στην Ουκρανία, ενίσχυσαν τις δυνάμεις των αντεπαναστατών. Αξίωσαν στη συνέχεια την από­σπαση από τα εδάφη της επαναστατημένης Ρωσίας τε­ράστιες εκτάσεις μεταξύ αυτών κι ένα σημαντικό τμήμα της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας.
Ταυτόχρονα οι Γερμανοί παραβιάζοντας την εκεχειρία προέλασαν προς την Πετρούπολη, όπου τους απέκρουσε οι νε­οσύστατος Κόκκινος Στρατός. Σε αυτό το πλαίσιο υπογράφθηκε η δυσβάσταχτη συνθήκη που ο ίδιος ο Λένιν χαρακτήρισε «ανυπολόγιστα βαριά».

Οι Γερμανοί παραμένοντας στα εδάφη που αφαιρέθηκαν από την πρώην Τσαρική Αυτοκρατορία αντιμε­τώπισαν ένοπλους κομμουνιστές αντάρτες.
Όταν το 1919 συζητιόταν η παράδοση της Γερμανίας στην Αντάντ, η τελευταία διέταξε τους Γερμανούς να μην αποσυρθούν από τα πρώην ρωσικά εδάφη μέχρι να τους αντικαταστήσουν αυτοί, όπως και έγινε.
Νικη­τές και ηττημένοι του Μεγάλου Πολέμου συμφωνούσαν στην κατάπνιξη της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής,Επανάστασης, η οποία όμως επικράτησε. Παρ' όλα αυτά, οι ιμπεριαλιστές της Αντάντ κατόρθωσαν να απο­σπάσουν τη Δυτική Ουκρανία, που διαμελίστηκε και προσαρτήθηκε σε τρεις χώρες (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία).

Το 1922 στην ΕΣΣΔ συνενώθηκαν εθελοντικό 4 αυ­τόνομες Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες, μεταξύ των οποίων και η Ουκρανική ΣΣΔ. Έκτοτε ξεκίνησε η συνύπαρξη των Ουκρανών με τις άλλες εθνότητες στο πλαίσιο της ΕΣΣΔ, συνύπαρξη που σφυρηλατήθηκε στο καμίνι της ταξικής πάλης, η οποία συνεχίστηκε κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Η κολεκτιβοποίηση και η μάχη κατά των κουλάκων

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 το σοβιετικό κράτος απο­φάσισε να βαθύνει η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στον αγροτικό τομέα. Αυτό σήμαινε ειδι­κή δουλειά στην Ουκρανία των τεράστιων αγροτικών εκτάσεων και των κουλάκων (μεγαλογαιοκτημόνων), οι οποίοι αποτελούσαν απόστημα για τη ΣΣΔ Ουκρα­νίας. Οι τελευταίοι προσπάθησαν να διατηρήσουν την εξουσία τους, σκοτώνοντας αντιπροσώπους της σοβιετικής εξουσίας και καταστρέφοντας τεράστιο κομμάτι της παραγωγής και των μέσων παραγω­γής (ζώα, εργαλεία κτλ). Η εκρηκτική κατάσταση προκάλεσε το λιμό του ουκρανικού λαού τη χρο­νιά 1932-1933, με ευθύνη πρώτα και κύρια της τάξης των κουλάκων. Ως επιπλέον αιτίες του φαινομένου της πείνας μπορούμε συνοπτικά να επισημάνουμε:

• Την ξηρασία που έπληξε την Ουκρανία το 1930-1932.
• Την επιδημία τύφου που σάρωσε την Ουκρανία και το Βόρειο Καύκασο την ίδια περίοδο.
•  Την έλλειψη πείρας και κατάλληλης προετοιμασίας από το σοβιετικό κράτος που δυσκόλεψε το πρώτο διάστημα της κολεκτιβοποίησης.

Το 1933 η σοβιετική εξουσία έλαβε έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπιση της κατάστασης εξασφαλί­ζοντας τελικά την επιτυχή συγκομιδή εκείνης της χρονιάς και στέλνοντας στην Ουκρανία τρόφιμα, ζωοτροφές, χιλιάδες τρακτέρ και άλλο υλικό.

Ωστόσο από τη μια οι ναζί, που εποφθαλμιούσαν τα εδάφη της ΣΣΔ Ουκρανίας και από την άλλη οι ΗΠΑ ξέσπασαν σε αντικομμουνιστικό παραλήρημα εκείνη την περίοδο, κατηγορώντας εντελώς αβάσιμα την ηγεσία των μπολσεβίκων για γενοκτονία ενάντια στους Ουκρανούς.

Μετά την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας στην ΕΣΣΔ (Ιούνης 1941), στο Κίεβο και την Οδησσό η αντίσταση στρατού και λαού καθυστέ­ρησε σημαντικά τα ναζιστικά στρατεύματα. Μετά την στρατιωτική τους επι­κράτηση, οι ναζί λεηλάτησαν την ΣΣΔ Ουκρανίας και προξένησαν τεράστιες ανθρώπινες και υλικές απώλειες. Υπολογίζεται ότι 5 εκατομμύρια Ουκρανοί εξοντώθηκαν στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Στα εγκλήματά αυτά συμμετείχαν και η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών, τα τάγματα του δια­βόητου Στεπάν Μπαντέρα, πρώην αστοί αντεπαναστάτες δηλαδή, που τώρα έβρισκαν ευκαιρία να υπονομεύσουν την ΕΣΣΔ.

Οι Ουκρανοί παρτιζάνοι μαζί με τον Κόκκινο Στρατό συνέτριψαν τελικά τις φασιστικές ορδές, γράφοντας εκ νέου ιστορικές στιγμές για το σοβιετικό λαό. Στο Χάρκοβο, στο Κουρσκ και άλλες πόλεις δόθηκαν εμβληματικές μάχες. Αποτέλεσμα της συντριβής του ναζισμού ήταν μεταξύ άλλων και η μεταπο­λεμική ένωση των δυτικών εδαφών της Ουκρανίας με τα ανατολικά της εδάφη.

Μεταπολεμικά η ΣΣΔ Ουκρανίας απέκτησε σημαντικές υποδομές ιδίως στη βιομηχανία με μέριμνα της σοβιετικής εξουσίας. Μέχρι το 1950 επιτεύχθη­κε το προπολεμικό επίπεδο εξόρυξης μετάλλου και η ολική παραγωγή της βιομηχανίας αναπτύχθηκε κατά 15%. Το 1970 η Ουκρανία έφτασε να έχει διπλάσια βιομηχανική παραγωγή από το 1940.

Το κρίσιμο συμπέρασμα

Ο ουκρανικός λαός στη νεότερη ιστορία του και κάτω από το φεουδαρχικό και το καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα είδε τα εδάφη του να διαμελίζονται, διαιρέθηκε από θρησκευτικές έριδες, χτυπήθηκε από τον πολωνικό και τον ρωσικό εθνικισμό, βίωσε την σκληρή εκμετάλλευση των κουλάκων και των άλλων καπιταλι­στών. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ έθεσε σε τροχιά επίλυσης όλα τα παρα­πάνω προβλήματα που είχαν επισωρεύσει στην Ωυκρανία οι προηγούμενοι κοινωνικο­οικονομικοί σχηματισμοί παρά τα λάθη και τις αδυναμίες που αναμφίβολα υπήρχαν.

Τι συνέβη με το πισωγύρισμα στον καπιταλισμό και την επανένταξη της Ρωσίας και της Ουκρα­νίας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα; Οι κοινωνικές κατακτήσεις σαρώθηκαν, ο εθνικισμός αναζωπυρώθη­κε, ο πόλεμος επανήλθε.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα των εκμεταλλευτικών σχέ­σεων παραγωγής που κυρι­αρχούν στην Ουκρανία και τους γείτονες της και το πα­ράδειγμα τους αφορά όλους τους λαούς, κάθε νέο και νέα που το σύστημα προ­σπαθεί να τον πείσει ότι ο καπιταλισμός είναι το τέλος της Ιστορίας.

Ψάξ΄το παραπάνω - Σύγχρονη Εποχή

• Ο 1^ος Παγκόσμιος Πόλεμος και η Προϊστορία του (1870-1918), Έρνο Γκόντος,
• Ο Λένιν τον Οκτώβρη, Λάζλο Γκιούρκο,
• Το έπος της Μαύρης Θάλασσας, Αντρέ Μαρτί,
• Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, Αναστάσης Γκίκας

Σύντομο χρονικό της πορείας του «Οδηγητή»

Ο “Οδηγητής” είναι το περιοδικό της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας και αποτελεί όργανο του Κεντρικού Συμβουλίου της. Κυκλοφορεί το πρώτο Σάββατο κάθε μήνα και διακινείται από τις Οργανώσεις της ΚΝΕ σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό.

Δανείστηκε το όνομά του από το ομώνυμο ποίημα του μεγάλου μας ποιητή, Κώστα Βάρναλη. Από την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους, τον Σεπτέμβριο του 1968, μέχρι σήμερα, τέσσερις στίχοι από το ποίημα αυτό βρίσκονται πάντα στο εξώφυλλο του «Οδηγητή», δίπλα στο λογότυπό του:

“Δεν είμ’ εγώ σπορά της τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ‘μαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της οργής”

«Τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής» ήταν άλλωστε το περιοδικό, που ξεκίνησε την κυκλοφορία του σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας και διώξεων από το καθεστώς της στρατιωτικής χούντας στην Ελλάδα και είχε τη δική του ιδιαίτερη συμβολή στη συγκρότηση των πρώτων παράνομων οργανώσεων της ΚΝΕ, αλλά και στον ίδιο τον αντιδικτατορικό αγώνα της νεολαίας.
Στις 22 Σεπτέμβρη του 1968, γραμμένος σε μεμβράνη και πολυγραφημένος, κυκλοφόρησε ο πρώτος “Οδηγητής”, όργανο της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας.
Από το 1968 ως και την κατάρρευση της δικτατορίας, ο “Οδηγητής” έβγαλε συνολικά 44 φύλλα.

• Στις 18 Σεπτέμβρη του 1974, μια βδομάδα πριν τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, κυκλοφόρησε ο πρώτος νόμιμος “Οδηγητής”. Η περίοδος αυτή, που κρατά 16 χρόνια, απ’ το 1974 ως και το 1990 χαρακτηρίζεται από την ορμητική ανάπτυξη της ΚΝΕ και την κυριαρχία του “Οδηγητή” στον χώρο των νεολαιίστικων εντύπων.
• Το 1989, η πλειοψηφία του Κεντρικού Συμβουλίου αποχωρεί από την ΚΝΕ και ταυτόχρονα προσπαθεί ανεπιτυχώς να σφετεριστεί τον τίτλο της Οργάνωσης, αλλά και του “Οδηγητή”. Ο “Οδηγητής” στα χέρια της οπορτουνιστικής ομάδας, που κυριαρχούσε στο νέο Κεντρικό Συμβούλιο, έχασε τη φυσιογνωμία του ως οργάνου της επαναστατικής Οργάνωσης Νεολαίας του ΚΚΕ και τελικά η κυκλοφορία του διεκόπη τον Δεκέμβρη του ’90. Η επανακυκλοφορία του τον Σεπτέμβρη του ’91 ως μηνιαίου περιοδικού επιβεβαίωσε τη διαδικασία ανασυγκρότησης της ΚΝΕ.
• Μέχρι και τα μέσα του ’97, ο “Οδηγητής” δεν καταφέρνει να έχει σταθερή μηνιαία κυκλοφορία και πολλές φορές κυκλοφορεί ανά δίμηνο, καταφέρνει όμως να ανοίγει δρόμους στην επαφή της ΚΝΕ με τη νεολαία, στα δύσκολα αυτά χρόνια κατά τα οποία η Οργάνωση στήθηκε ξανά σχεδόν απ’ το μηδέν.
• Η κυκλοφορία του σταθεροποιείται και από το 2000 μέχρι τον Δεκέμβρη του 2007, ο “Οδηγητής” κυκλοφορούσε την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα μαζί με τον “Κυριακάτικο Ριζοσπάστη”.
• Από τον Γενάρη του 2008 κυκλοφορεί και πάλι αυτοτελώς, ως μηνιαίο έντυπο, μορφή που διατηρεί μέχρι και σήμερα