Βρε καλέ αφέντη πού τα βρήκες τα λεφτά; Πού τα εργαλεία σου και πού τα υλικά; …Από τον μπαμπά μου πού’χε μια δουλειά!

(είδηση για έναν “αυτοδημιούργητο”)
Πριν χρόνια (;;) –λέει, μάζευε ροδάκινα για 20-25$ τη μέρα.
Μετά έφτιαξε το πρώτο του εργοστάσιο κομπόστας.
Αργότερα -όπως όλοι οι εφοπλιστές αγόρασε μια μικρή βάρκα & μετά …ένα τάνκερ.
Η ενδιάμεση περίοδος παραμένει "μυστήριο"...

Το διάβασα κάπου και μου ήρθε φλασιά να γυρίσω μέχρι και ντοκιμαντέρ για το πρώην φτωχαδάκι, μετά πήγε το μυαλό στον φίλο Γιάννη Παρα(…)〽️〽️ -πού να βρίσκεται άραγε; ...χαθήκαμε, με μνήμες από το Νημποριό, προτού γίνει “in” οικισμός, όπου τη βγάζαμε κάτω από τις πορτοκαλιές της μοναδικής –κατ’ ευφημισμό, ταβέρνας του Ρεβύθη, περιμένοντας τον Τάσο της Νίκης να φέρει την ψαριά για το τηγάνι.
Τότε που από τα Κάψαλα κατέβαινες μόνο με τα πόδια –παρέα με τα κατσίκια

Αυτός ο Γιάννης λοιπόν πολυτεχνίτης «επιχειρηματίας» και –κυριολεκτικά ερημοσπίτης, αφού πρώτα έφερε τις σόμπες πετρελαίου Rein Haus, έκανε διάφορες δικές του πατέντες και εφευρέσεις, ενώ καθημερινά μας μίλαγε για το πώς είναι εύκολο να γίνεις μεγάλος, (αυτο)χλευάζοντας κιόλας μέσα από την ιστορία:
Κάποτε ένας φτωχός μεξικάνος, που την έβγαζε όλη τη μέρα κάτω από το σομπρέρο του σκαλίζοντας πίπες για τον επιούσιο (που πούλαγε σε τουρίστες) δέχτηκε την επίσκεψη ενός αμερικάνου με μπότες και σπηρούνια, που τον πλησίασε και του είπε:
Εσύ είσαι μεγάλος καλλιτέχνης –θα σε κάνω πλούσιο!
🔸 Και πως θα γίνει αυτό; -απάντησε ο μεξικάνος
Θα σου ανοίξω μια βιοτεχνία που θα κατασκευάζει τις πίπες και εγώ θα αναλάβω να τις προωθώ στην αγορά.
🔸 Και μετά; -ρώτησε το φτωχαδάκι
Μετά θα την κάνουμε εργοστάσιο!
🔸 Και μετά;
Ε… μετά θα στήσουμε γραμμή παραγωγής
🔸 Και μετά;
Μετά θα φέρω μηχανήματα, εσύ θα σχεδιάζεις και αυτά θα δουλεύουν!
🔸 Και μετά; Ξαναρώτησε με αγωνία ο μεξικάνος
Ε …μετά απλά θα κάθεσαι και θα εισπράττεις κέρδη…
😩 Α …αυτό είν’ όλο; Δε μου λέει κάτι! Και τώρα δεν κάθομαι; 🎉 Πολλή φασαρία για το τίποτα!!

Το New Deal και ο Frank Capra

Ο Κάπρα των τριών Όσκαρ - μάστορας της χολιγουντιανής σκηνοθεσίας που και τα αστικά ΜΜΕ (και το sansimera.gr) τον παρουσιάζουν ως … “Δύσκολο ξεκίνημα, ευτυχισμένο τέλος”, ήταν ρατσιστής μισούσε τους μαύρους και λάτρευε τον Μουσολίνι... Γεννημένος στο Παλέρμο της Σικελίας το 1897 και από παιδί στο Λος Άντζελες, ο Κάπρα έμαθε από τους ξενοφοβικούς μετανάστες γονείς του να μισεί τους μαύρους, τους Μεξικανούς τους σχιστομάτηδες, ενώ ακόμη και στα γεράματά του, έλεγε ότι οι μόνοι Αφροαμερικανοί που μπορούσε να ανεχτεί ήταν εκείνοι που είχαν ενσωματωθεί πλήρως στον “πολιτισμό των λευκών”, όπως οι παίχτες του μπέιζμπολ -“Οι μαύροι έχουν μίσος στην καρδιά τους”, δήλωσε σε μια συνέντευξη το 1984.

Η φιλοσοφία του –ως αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου εγγράφεται στις ταινίες του, «Ζωή, Ελευθερία και Αναζήτηση της Ευτυχίας» έννοιες που ενέπνευσαν τη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, όπου αφού απομόνωσε τα θεμελιώδη συστατικά της φιλοσοφίας του έθνους, τα υιοθέτησε, τα έκανε δικά του με όρους κινηματογράφου, ως υπόστρωμα της αμερικάνικης ζωής, από την εποχή της Επανάστασης ως τα χρόνια του New Deal...
Ως ο κλασικός «λαϊκιστής» (σσ. populism: θεωρία | δόγμα όπου ο «απλός», «κοινός» άνθρωπος στέκεται απέναντι στις κοινωνικές «ελίτ»), προσωποποιεί τα ιδανικά και τις φιλοδοξίες της Αμερικής των ταπεινών και αυτοδημιούργητων: εδώ κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του αρχέτυπου του «Καλού Ανθρώπου» ακόμα και σαν φυσική παρουσία: Ψηλός, λιπόσαρκος με αγορίστικο παρουσιαστικό, αξιοπρεπής, ταπεινός, έντιμος και ακέραιος, αλλά και πνευματικά τέλειος... Με ιδέες και ιδανικά των κοινών θνητών της μεσαίας τάξης: Σκληρή δουλειά και λιτή ζωή. Με τη βελτίωση της θέσης, του στάτους του ατόμου να οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στις ικανότητές του (!), με την κοινωνική και οικονομική του άνοδο, να συνιστούν ένα κλασικό «success story» αυτενέργειας. Οι ήρωες του Κάπρα, κυρίως της ώριμης περιόδου του, είναι επιλεγμένοι με προσοχή, ώστε ταιριάζουν απόλυτα στο λαϊκιστικό πρωτότυπο του Λίνκολν... Αποτελούν επιτομή του αμερικανικού και λαϊκιστικού ήθους...

«Ο λαός προστάζει» (1941) που ολοκληρώνεται μετά το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είναι ένα γοητευτικό, με αντιφασιστικό μήνυμα μέσα από συμβολισμούς και αλληγορίες άλλοτε πιο εμφανείς κι άλλοτε καλυμμένες, λαϊκιστικό, μελοδραματικό παραμύθι για τον «κοινό» , «μέσο» άνθρωπο και τη λαϊκή δύναμη.
Αυτό το συναισθηματικό και σκληρό φιλμ εντάσσεται σε μια λαϊκιστική τριλογία, με θέμα τον αμερικανικό ατομικισμό: «Mr. Deeds goes to town» (1936) το πρώτο, «Mr. Deeds goes to Washington» (1939) το δεύτερο, και τρίτο αυτό που αναφέραμε παραπάνω (Παίζουν: Γκάρι Κούπερ, Μπάρμπαρα Στάνγουικ, κά.)

Ο χρηματιστής και ιδιοκτήτης πετρελαιοπηγών Νόρτον αγοράζει μια εφημερίδα και φυσικά, απολύει πολλούς εργαζόμενους. Μια απολυμένη, η δημοσιογράφος Αν Μίτσελ, γράφει ένα δυνατό άρθρο, που δήθεν βασίζεται στο δήθεν γράμμα ενός άνεργου και άστεγου, κάποιου Τζον Ντου που απειλεί να αυτοκτονήσει την παραμονή των Χριστουγέννων, ως διαμαρτυρία, για τις κοινωνικές αδικίες. Το άρθρο προκαλεί αίσθηση κι όλοι θέλουν να μάθουν ποιος είναι αυτός ο Τζον Ντου. Η Αν για να σώσει τη δουλειά της δημιουργεί, επί πληρωμή, έναν ανύπαρκτο αυτόχειρα - από έναν πρώην παίκτη του ράγκμπι - και αρχίζει να γράφει σειρά πολύ επιτυχημένων άρθρων υπογράφοντας με το όνομά του... Εν τω μεταξύ, φουντώνει ένα κίνημα κοινωνικής μεταρρύθμισης που δημιουργήθηκε από τις ιδέες του Τζον Ντου, λέσχες Τζον Ντου ξεφυτρώνουν παντού στην Αμερική και η φιλοσοφία του σαρώνει τη χώρα...
Όταν το κίνημα Τζον Ντου αγγίζει το ζενίθ, ο εκδότης Νόρτον αποκαλύπτει το σχέδιό του, προάγοντας προσωπικές, φασιστικές φιλοδοξίες. Όμως ο Τζον Ντου πιστεύει ολόψυχα σε αυτό που πρεσβεύει και αποφασίζει να εκθέσει τον εκδότη σε ένα μαζικό συνέδριο.
Ο εκδότης χρησιμοποιεί την αστυνομία για να εμποδίσει τον Τζον να μιλήσει και αποκαλύπτει την όλη απάτη. Ο Τζον Ντου αισθάνεται ότι ο μόνος τρόπος να εξιλεωθεί είναι τελικά να ... πηδήξει στο κενό. Η προσηλυτισμένη πλέον στη φιλοσοφία του Ντου Αν, τον εκλιπαρεί να μην το κάνει, να μην παραιτηθεί και καταφέρνει στο τέλος να τον μεταπείσει. Κι ο Τζον Ντου υπόσχεται αγώνα ενάντια στο φασισμό... ενώ ο «Υμνος στη Χαρά» του Μπετόβεν ξεσπά σαν έκρηξη στην ηχητική μπάντα.

Ο λαϊκισμός είναι τόσο παλιός όσο και οι ίδιες οι ΗΠΑ. Οι ρίζες του βρίσκονται στις εύκολα κατανοήσιμες θεμελιώδεις αλήθειες πίσω από την πολιτική του φιλοσοφία: η παράδοση του «Ευαγγελίου», η παράδοση της δημοκρατίας, η παράδοση της έννοιας της «αυτοβοήθειας»... Ιδέες απλές και ευκολονόητες μακριά από ορολογίες και θεωρίες για την κατανόηση του κόσμου που απαιτούν γνώση, σκέψη και δράση.

Κι αν είναι ο τάφος σου βαθύς | χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς!
          Κώστας Βάρναλης

Η οικογένεια Αγγελοπούλου είναι γνωστή στο πανελλήνιο κι ακόμα παραπέρα. Θα λέγαμε ότι αυτό συμβαίνει με δύο έννοιες. Στους μεν, είναι γνωστή ως μια οικογένεια “αυτοδημιούργητων” επιχειρηματιών, που ενισχύουν και στηρίζουν την εθνική οικονομία, προσφέρουν θέσεις εργασίας, κάνουν αγαθοεργίες και, γενικώς, συγκαταλέγονται στα επίλεκτα μέλη του ποιμνίου της Εκκλησίας...
H οικογένεια έγινε πασίγνωστη και λόγω νύμφης. Η κυρία Γιάννα Δασκαλάκη - Αγγελοπούλου, πρωτοστατώντας στην ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 από την Αθήνα, δεν πρόσφερε το φωτοστέφανο της ...δόξας μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην οικογένεια...
Κατά τους μεν, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια οικογένεια σωστή κολόνα της κοινωνίας μας!

Κατ' εκείνους, ωστόσο, που έχουν μάθει να βλέπουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και να ξεχωρίζουν την ουσία, η οικογένεια Αγγελοπούλου δεν αποτελεί παρά έναν τυπικό εκπρόσωπο της πλουτοκρατίας. Περισσότερα γι' αυτό έχουν να πουν οι χιλιάδες εργάτες που πέρασαν τη ζωή τους στο κρεματόριο της "Χαλυβουργικής", της "μάνας - επιχείρησης" της αυτοκρατορίας των Αγγελοπουλαίων.
Οι εκατοντάδες άλλοι, που ακρωτηριάστηκαν στις εγκαταστάσεις της. Και ακόμα περισσότερα θα μπορούσαν να πουν οι 10άδες νεκροί της "Χαλυβουργικής". Όλοι εκείνοι που καταπλακώθηκαν από τόνους σίδερο ή εξαερώθηκαν στη λάβα της υψικαμίνου, σε θερμοκρασία 2.000 βαθμών!

Οι νεκροί, οι ακρωτηριασμένοι, οι απολυμένοι (πετάχτηκαν στο δρόμο, επειδή η επιχείρηση έπαψε (!) να είναι ανταγωνιστική...) αποτελούν τους πιο αψευδείς μάρτυρες της άγριας εκμετάλλευσης, που συσσώρευσε αμύθητα πλούτη στην οικογένεια. Αυτοί, μαζί με τους είλωτες άλλων χωρών, έβαλαν σάρκες, κόκαλα, αίμα και ιδρώτα, για να χτίσει την αυτοκρατορία των άλλων δύο χαλυβουργείων (ΗΠΑ - Αγγλία), μιας σειράς ασφαλιστικών εταιριών, καραβιών και Κύριος οίδεν, ακόμα, πόσων άλλων ιδιοκτησιών.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια οικογένεια του διεθνούς κοσμοπολιτισμού, για έναν από τους παγκόσμιους καρχαρίες της καπιταλιστικής ζούγκλας.

Σε μια σειρά εφημερίδες, διαβάσαμε και είδαμε το νέο απόκτημα της οικογένειας, στο οποίο κατοικεί (sic) η Γιάννα με τον σύζυγο και τα παιδιά. Με τρόπο προκλητικό, πληροφορήθηκαν οι απλοί άνθρωποι ότι το παλάτι (περί αυτού πρόκειται), χτίστηκε το 1727 και θεωρείται σχεδόν εφάμιλλο με τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ!
Διαθέτει –από κατασκευής (πριν τις «βελτιώσεις»): Πενήντα (50) δωμάτια, 47 τηλεφωνικές γραμμές, κεντρικό σύστημα μετάδοσης μουσικής σε όλους τους χώρους, λουτρά φτιαγμένα από μάρμαρο πρώτης ποιότητας, ειδικές τζαμαρίες, ώστε να μην απειλούνται οι οικοδεσπότες ή οι προσκαλεσμένοι από τον κίνδυνο να υποστούν εγκαύματα από τον ήλιο (!), ταπετσαρία από δέρμα διακοσμημένη με φύλλα χρυσού, εντευκτήριο με κίονες κινεζικής τεχνοτροπίας και γαλάζιο θόλο ύψους 10 μέτρων με βαρύ πολυέλαιο! Ακόμα: Τραπεζαρία για 150 άτομα, γήπεδα τένις, γυμναστήριο, πισίνα από γρανίτη με υδατογραφίες δελφινιών, ανάλογων παραστάσεων με αυτές που βρέθηκαν στους Δελφούς, κλειστό σύστημα επόπτευσης του κτιρίου, τον μεγαλύτερο κήπο του Λονδίνου, τον οποίο φροντίζουν ειδικοί κηπουροί από την Ιαπωνία. Και πολλά άλλα...

Για την αγορά αυτού του παλατιού, δαπανήθηκαν 12 δισεκατομμύρια (δρχ). και άλλα 4,6 για την επισκευή του! Συνολικά 16,6 δισ!! Δηλαδή –σε σημερινές τιμές, 49.000.000€ τόσα, όσα η σύνταξη ενός μήνα 120.000 συνταξιούχων, ή εργατών με το βασικό. Και αυτά, μόνο για να αποκτηθεί η έπαυλη! Πόσων χιλιάδων, άραγε, χρειάζεται το μισθό, για να συντηρείται; Και όχι μόνο αυτή, αλλά και οι άλλες της Ζυρίχης, του Ψυχικού, της Ν. Υόρκης. Και πόσες ακόμα; Και να σκεφτεί κανείς ότι έγιναν απεργιακές κινητοποιήσεις πολλών ημερών, για να κερδίσουν οι χαλυβουργοί ένα μπουκάλι γάλα!...
Πάντως, οι εφημερίδες που πρόβαλαν τότε το θέμα, μας ενημέρωσαν ότι το ανάκτορο έφυγε από τα χέρια Άγγλων και ήρθε στα χέρια Ελλήνων! Η οικογένεια Αγγελοπούλου, επομένως, πραγματοποίησε άλλο ένα ...εθνικό χρέος!...

Το μακρινό 1998, κάποιος Στέλιος ένας από τους χιλιάδες εργάτες της ανθούσας τότε "Χαλυβουργικής", που πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στο κάτεργό της και, συνταξιούχος πια, βρισκόταν άρρωστος σε μια κλινική, που, όταν μπαίνεις, πιάνεις τη μύτη σου χρειάστηκε αίμα. Δηλαδή, όπως φάνηκε, κάτι από τα ...δύσκολα! Έπρεπε να γίνει ολόκληρη κινητοποίηση, για να βρεθούν μετά από μέρες 4 μπουκάλια. Και αυτά κατά δόσεις. Οι υπεύθυνοι της κλινικής δήλωσαν αναρμόδιοι για το θέμα: Αν ενδιαφερθούν γνωστοί ή συγγενείς να τα φέρουν, έχει καλώς. Αν όχι...

Από αυτή την άποψη, λοιπόν, δεν είναι καθόλου ανεξήγητο, γιατί η οικογένεια - «εθνικός ευεργέτης» - χαίρει διαχρονικά της μεγάλης εκτίμησης και φιλίας διαχρονικά των κυβερνήσεων, από το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, στο ανανεωμένο και μέχρι τον Κυριάκο Μητσοτάκη που της ανέθεσε επιτελικό ρόλο «με υπερηφάνεια για το παρελθόν μας και αυτοπεποίθηση για το μέλλον μας» (επικεφαλής της επιτροπής «Ελλάδα 2021»)

Η “σιδηρά χείρα” του “Kremlin Inc.”

2006
«Ο Ρώσος μεγιστάνας του αλουμινίου μεγαλομέτοχος της Rusal Ολεγκ Ντεριπάσκα συναντήθηκε με τον πρόεδρο Πούτιν για να του εκθέσει τα σχέδια εξαγοράς της βρετανικής εταιρίας κατασκευής φορτηγών LDV από την αυτοκινητοβιομηχανία OAO Gaz την οποία επίσης ελέγχει (η είδηση στο «ΒΗΜΑ» -θα γίνετε σοφότεροι).
(σσ.)
1. Ο Oleg Vladimirovich Deripaska -Ρώσος βιομήχανος, είναι ιδρυτής του Basic Element, ενός από τους μεγαλύτερους βιομηχανικούς ομίλους της Ρωσίας και του Volnoe Delo, του μεγαλύτερου “φιλανθρωπικού” ιδρύματος της Ρωσίας
Ο Ντεριπάσκα δημιούργησε την τεράστια περιουσία του κατά την περίοδο ξεπουλήματος των σοβιετικών επιχειρήσεων από τον Μπορίς Γέλτσιν - είναι μάλιστα εξ αγχιστείας συγγενής με τον πρώην πρόεδρο»
2. Το 2008, το Forbes υπολόγισε την περιουσία του σε 28 δισεκατομμύρια δολάρια (ένατος πλουσιότερο στον κόσμο τότε)…

“Αυτοδημιούργητοι” επιχειρηματίες (“υγιείς” και κρατικοδίαιτοι)

Οι εφοπλιστές μετά τον πόλεμο αγόραζαν τα βαπόρια «Λίμπερτι» από τους Αμερικάνους με κρατικό χρήμα. Όλοι οι Ωνάσηδες χρηματοδοτούνταν –όπως και σήμερα από το κράτος.
Οι Μποδοσάκηδες -εκμεταλλευτές του ορυκτού πλούτου της χώρας το ίδιο
Ο Παν. Αγγελόπουλος, πατέρας του συζύγου της κυρίας Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη, είναι ένας αυτοδημιούργητος Αρκάς, που δημιούργησε αυτή τη μεγάλη επιχείρηση...
Θεωρίες, του βιοπαλαιστή που πουλούσε κεράκια και με την αξία του ανέβηκε της κοινωνίας τις σκάλες, παμπάλαιες όσο και ο καπιταλισμός, βρίσκονται κάτω από την ιδεολογία της κοινωνικής συναίνεσης, της παράδοσης της εργατικής τάξης στα νύχια του κεφαλαίου, που -ούτε λίγο ούτε πολύ, πρέπει να τους χρωστάμε και ευγνωμοσύνη!

Είναι γενικό το κακό να παρουσιάζουν ως ευαγή ιδρύματα, τα κρεματόρια όπου Γης, και τους ιδιοκτήτες τους, αληθινούς γύπες, που τρέφονται από τις εργατικές σάρκες, ως μεγάλους ευεργέτες! Είναι γενικό το κακό, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη.

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα | κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα | και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

 

Ας δούμε, επί τροχάδην, τι εστί "Χαλυβουργική". Το αίμα που τρέχει από την κάθε καμινάδα της, την κάθε πύλη της, τον κάθε φούρνο της, συνθέτει ένα πραγματικά ανατριχιαστικό φαινόμενο. Λοιπόν, στα 68 χρόνια που η "Χαλυβουργική" υπάρχει στην Ελευσίνα, με την αμέριστη στήριξή της από όλες τις κυβερνήσεις, συνέβησαν τα εξής:

10άδες εργάτες έχασαν τη ζωή τους, πολλοί από αυτούς εξαφανίστηκαν στα καζάνια με τον θερμαινόμενο σίδηρο. Εξαερώθηκαν!!! Ακόμα περισσότεροι ακρωτηριάστηκαν. Άλλος έχασε το πόδι, άλλος το χέρι, άλλος τα δάχτυλα...
Εκατοντάδες πέθαναν πριν την ώρα τους, από πνευμονικές και καρδιακές παθήσεις, δουλεύοντας μέσα σε μια κόλαση.
Χιλιάδες άλλοι απολύθηκαν, επειδή δρούσαν συνδικαλιστικά.
Ο κόλπος της Ελευσίνας νεκρώθηκε. Βασικός παράγοντας ήταν το κυάνιο που χυνόταν στη θάλασσα από την υψικάμινο της "Χαλυβουργικής".
Είχε τα «ψηλά» και τα «χαμηλά» της, δε συρρικνώθηκαν όμως και τα κέρδη των Αγγελοπουλαίων. Τα - άγνωστο πόσα - τρισεκατομμύρια, αυτά χρόνια, διοχετεύτηκαν στις ξένες τράπεζες, έγιναν επιχειρήσεις στο εξωτερικό και εξασφάλισαν τη χλιδή στην οικογένεια. Και όχι μόνο τη χλιδή, αλλά και τις... ευεργεσίες στο Πατριαρχείο και αλλού. Είναι κι αυτός ένας τρόπος συμπεριφοράς της πλουτοκρατίας (εκπίπτουν και από τη φορολόγηση).
Η γνωστή και άγνωστη ιστορία της "Χαλυβουργικής" είναι η ιστορία του κεφαλαίου: Στάζει αίμα απ' όπου κι αν το πιάσεις. Οι θησαυροί της οικογένειας έγιναν από τη σάρκα, το αίμα, τον ιδρώτα, την αγωνία, την εκμετάλλευση χιλιάδων οικογενειών, χιλιάδων σύγχρονων σκλάβων.

Το 2015, η εταιρεία σταμάτησε μόνιμα την παραγωγή της, αλλά –όπως μας πληροφορεί η Wiki “συνέχισε να λειτουργεί για το καλό των εργαζομένων”. Το 2018 το συνδικάτο δήλωσε ότι η εταιρεία απασχολούσε 170 –μόνιμα απλήρωτους εργαζομένους, οι οποίοι εργάζονταν μερική απαρχόληση 3 μέρες την εβδομάδα, από 3 ώρες, ενώ χρωστούσε –δανεικά κι αγύριστα, πάνω από 400 εκατομμύρια σε τράπεζες και δημόσιο, έχοντας πάρει επιπλέον χρήματα ενώ δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει το χρέος της από το 2016.

Προκλητικά δημοσιεύματα αντιπερισπασμού και συνέχισης της ιδεολογικής χειραγώγησης τμημάτων των εργαζομένων και ιδιαίτερα της νεολαίας

Μην ασχολείσαι με την καταστροφή της ζωής σου, που φέρνει η επίθεση του μαύρου μετώπου των καπιταλιστών, «δες» τη λύση ατομικά, όπως έκανε ο Ζάκερμπεργκ, (Mark Zuckerberg βλ και ταινία για τη ζωή του, που κυκλοφόρησε το 2010 -The Social Network), ο ζάμπλουτος σήμερα συνιδρυτής της εταιρείας κοινωνικής δικτύωσης.

“Πώς να γίνεις πλούσιος” από εργάτης “επιχειρηματίας”

Επαναλαμβάνεται το γνωστό μοτίβο του αυτοδημιούργητου -φοιτητή με μια «ιδέα που πούλησε» και χάρη σ' αυτή έγινε πλούσιος, υπέρτατο ιδανικό τον καπιταλιστικό κόσμο και στην Ελλάδα –τόσο του 4,5% ετήσιας ανάπτυξης, όσο και στη σημερινή Ελλάδα της εκτεταμένης φτώχειας που γεννά η καπιταλιστική κρίση, ώστε να προστατευθεί πάση θυσία η κοινωνική αιτία, οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, που προκαλούν την ανθρώπινη δυστυχία. Να είναι οι Ζάκερμπεργκ και οι Γκέιτς πρότυπα για τη νεολαία και όχι οι Μπελογιάννηδες και οι Τσε Γκεβάρα. Ίνδαλμα οι εκμεταλλευτές, ώστε να δικαιολογηθεί η ύπαρξη και κυριαρχία του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Γιατί τάχα οι καπιταλιστές είναι έξυπνοι άνθρωποι με ιδέες και οι υπόλοιποι ανίκανοι να ορίσουν τη μοίρα τους και γι' αυτό δικαιολογημένα υποζύγια του κεφαλαίου. Ιδανικό των νέων ανθρώπων να γίνει η επιχειρηματικότητα, στόχος το «να πιάσω την καλή» και τρόπος το «δεν παίρνουμε αιχμαλώτους» των αρπακτικών του χρηματιστηρίου.

Είναι αμέτρητες οι περιπτώσεις των ανθρώπων που κατέστρεψαν τη ζωή τους, απογοητεύτηκαν, χάθηκαν για την υπόθεση της οικοδόμησης ενός νέου, δίκαιου κόσμου, που θα ικανοποιεί τις εξελισσόμενες ανάγκες του ανθρώπου, επειδή πίστεψαν ότι θα πιάσουν το καπιταλιστικό «καρότο». Το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται σε επενδύσεις μεγάλου ρίσκου, αλλά και μεγάλων κερδών, εντοπίζει κάποιον φιλόδοξο νέο επιστήμονα, που έβαλε τις ικανότητές του στην υπηρεσία της τσέπης του και επενδύει σε κάτι που φαίνεται πιθανό να φέρει χρήμα.
Κάποιες φορές δημιουργείται τελικά ένα «Google» ή ένα «Facebook». Σε εκατομμύρια άλλων περιπτώσεων, ο επίδοξος καπιταλιστής δεν βρίσκει χρηματοδότηση και σύντομα καταλήγει χρεοκοπημένος.

Μονοπώλιο που πουλάει ξένη «πραμάτεια»

Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα από τον Ζάκερμπεργκ, το «Facebook» είναι ένα μονοπώλιο, μια καπιταλιστική επιχείρηση, που φτιάχτηκε και υπάρχει για να έχει κέρδη, όχι για να εξυπηρετεί ανάγκες επικοινωνίας των ανθρώπων. Αν δεν έφερνε κέρδη θα είχε μείνει μια ιδέα, μια κολεγιακή εργασία. Οι κεφαλαιοκράτες που έχουν επενδύσει σ' αυτό, βγάζουν κέρδη, δεν βάζουν κεφάλαια για να μπορεί να «δικτυώνεται» ο άλφα και ο βήτα στα πέρατα του κόσμου. Η κύρια πηγή εσόδων του «Facebook» είναι οι διαφημίσεις που πλασάρει στα εκατομμύρια των χρηστών του.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, μεταξύ 2009 και 2011, δηλαδή μέσα στην καπιταλιστική κρίση, τα έσοδα του «Facebook» ανέβηκαν κατά 127%, φτάνοντας τα 3,8 δισ. δολάρια το 2011, με κέρδη 1,5 δισ. δολάρια. Τώρα που τείνει να κυριαρχήσει στο χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει γίνει πραγματικά χρυσωρυχείο «εξόρυξης» πληροφοριών για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους, τις οποίες πουλάει σε άλλες εταιρείες και οργανισμούς, εξασφαλίζοντας πρόσθετα μεγάλα κέρδη. Ο Ζάκερμπεργκ με 28% των μετοχών έφτασε περιουσία 117δισ δολάρια (σσ. στις 05-Οκτ-2021 έχασε 5,9 δισ.$ σε μία μέρα μετά τη διακοπή του Facebook –δηλώνοντας χαμογελαστός «αυτά έχει το παιχνίδι». Πριν λίγες μέρες –στις 3 Φλεβάρη, άλλα 30 δις$ παραμένοντας πάντως ο έκτος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο.

Νέο εμπορείο – Ανημπόρειον - Νημποριό | αιολικό πάρκο... ante portas

Το Νημποριό –για τους αμύητους είναι ένας μικρός κόλπος της Νότιας Εύβοιας, ανάμεσα στα Στύρα και το Μαρμάρι (δίπλα στην παραλία “Kαβουνίδη”), απέναντι από το Μαραθώνα.
Το όνομα του σχετίζεται με την λειτουργία του σαν επίνειο των ορεινών οικισμών της ευρύτερης περιοχής (Νέο εμπορείο δλδ λιμάνι για τους Βυζαντινούς).
Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι το εμπόριο οστράκων πορφύρας και εκλεκτής ποιότητας λευκού και πράσινου μαρμάρου ανθούσε στην αρχαιότητα. Η στρατηγική θέση του στο Ν. Ευβοϊκό, σε μικρή απόσταση από το ΒΑ τμήμα της Αττικής και η γειτνίασή του με τα Στύρα, που ήταν ήδη γνωστά από την εποχή του Ομήρου, πρέπει να έχουν επιδράσει και στην ιστορική του πορεία. Αρχαιολογικές ανασκαφές δεν έχουν γίνει, αλλά στον παλιό δρόμο (μονοπάτι) προς την παραλία, έχουν βρεθεί αρχαίοι τάφοι, ενώ λίγο πιο πάνω σε ένα λόφο, υπάρχει και ένα «δρακόσπιτο», που είναι μια κατασκευή από ογκόλιθους , που κατά κάποιους ιστορικούς, μπορεί να ήταν αφιέρωμα στο μυθικό Ηρακλή, προστάτη των λατόμων.
Παλαιοί ψαράδες διηγούνταν ότι στις θαλασσινές σπηλιές του κόλπου έβρισκαν αρχαία νομίσματα, λεκίθους και άλλα αντικείμενα.
Λόφοι αγκαλιάζουν την πλάτη του και μικρές χαράδρες οδηγούν στα παραλιακά επίπεδα χωραφάκια.

Η πρόσβαση, οδικώς μόνο από Κάψαλα με έναν κακό χωματόδρομο ~5 χλμ.
Στη βορεινή πλευρά, στον πιο ψηλό λόφο, ένα ανενεργό λατομείο στην ανατολική κοντά στη μεγάλη πηγή, τα πέτρινα απομεινάρια ενός νερόμυλου, ο 'Αγιος Προκόπης, ο Προφήτης Ηλίας και ΝΑ με θέα Ευβοϊκό ο Αϊ Γιάννης.

Λίγη –ελάχιστη βλάστηση, λίγα περιβολάκια εγκαταλελειμμένα πια, θάλασσα βαθιά, γαλάζια, πεντακάθαρη και παραλία με άσπρα βότσαλα.
Αν πάτε με σκάφος πατώστε καλά την άγκυρα –«σέρνει» ο βυθός

Στους νεότερους χρόνους ήταν αγροκτηνοτροφική φτωχή περιοχή, με ελάχιστους κατοίκους, μόνιμες κατοικίες δεν είχε, εκτός από το παραθαλάσσιο σπίτι της οικογένειας Ζάππα, ηλικίας σήμερα 130 ετών και μερικά πέτρινα κτίσματα για τις ανάγκες αυτών που καλλιεργούσαν τα λίγα περιβόλια και τους ελάχιστους ψαράδες. Άλλωστε η πρόσβαση ήταν πολύ προβληματική. Ένα μονοπάτι οδηγούσε από τα Κάψαλα, μέχρι την παραλία, περνώντας ανάμεσα σε πικροδάφνες και μυρτιές, από το δρόμο του νερού της ορεινής πηγής.

Από Αττική ένα καΐκι πήγαινε Ραφήνα-Ν. Στύρα και από εκεί με βάρκα - όταν το επέτρεπε ο καιρός – αλλιώς με το μοναδικό «αγοραίο» Κάψαλα και με τα πόδια παραλία ταλαιπωρημένος, αλλά ευτυχής με αυτό που αντίκριζες.  Ηλεκτρικό ρεύμα και δίκτυο ύδρευσης γιοκ –μόνο η παλαιολιθική γεννήτρια του Ρεβύθη για 2-3 ώρες και ένα τηλέφωνο συνήθως εκτός λειτουργίας.

Οι «παλιοί καλοί καιροί» με τα «αμόλυντα» από τον σύγχρονο πολιτισμό, θάλασσα να την πιείς στο ποτήρι, γαλήνη και ηρεμία …ύπνος σε υπνόσακο ή σε σκηνή, πότε στην παραλία και πότε κάτω από τις λεμονιές στο περιβολάκι του Ρεβύθη, λιγοστό φαΐ με μεζέ χταπόδι ή τηγανισμένες μπάμιες και άφθονο ψάρι, γιαλιστερές και χτένια - αν είχες μαζί ένα Τάσο (και φυλαγόσουν από το Γιάννη #Παρα##– που αναφέραμε στην αρχή,  επονομαζόμενον και «γάτα» –να μη φτάσεις να πεις «φάτε μάτια ψάρια») ουζάκι δίπλα στο κύμα. Νερό μπούζι από το πηγάδι, με το σίχλο –τόσο γλυφό –κυριολεκτικά θάλασσα, που δεν πινότανε. Μουσική από καμιά κιθάρα της παρέας …ούτε το τρανζιστοράκι δεν έπιανε.

Αργότερα ένα Ferry αρχικά από Ραφήνα και μετά από Αγ. Μαρίνα προσέγγιζε τα Στούρα (Νέα Στύρα), ο πολιτισμός έφερε και την εκμετάλλευση της γης (αστική γαιοπρόσοδος, που έλεγε ο Μαρξ) άρχισε το χτίσιμο –από την παραλία προς τα πάνω …και η ζωή συνεχίζεται

Επί χούντας, έγινε κι απόπειρα χτισίματος ξενοδοχείου - το τσιμεντένιο κουφάρι του στην παραλία έζησε 45+ χρόνια. 

〽️ Ο τίτλος από το δίσκο «Εργατική συμφωνία» (1976 στίχοι Γιώργος Σκούρτης, Βιβλίο “Απεργία” | “Ή η πάλη των τάξεων απ' αυτούς που παλεύουν”, μουσική Δήμος Μούτσης – δείτε και Δεν περπατάμε τρέχουμε! Γρήγορα πίσω στις δουλειές σας!)
〽️ Ο Γιώργος Σκούρτης γεννήθηκε το 1940 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έγραψε πολλά θεατρικά έργα, που παίχτηκαν κυρίως στο Θέατρο Τέχνης με μεγάλη επιτυχία, επίσης, διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα και σενάρια και σκηνοθέτησε όλα του τα θεατρικά έργα, στη σκηνή, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα στις 18-Νοε-2018.