Σαράντα+ χρόνια Πολυ_μονο_τονικές περιπέτειες

Σαν σήμερα 1977, εφαρμόζεται η εγκύκλιος, σύμφωνα με την οποία όλα τα δημόσια έγγραφα στην Ελλάδα θα συντάσσονται στη Δημοτική ενώ ένα χρόνο πριν το 1976 ξεκίνησε η κουβέντα για το μονοτονικό, ενώ έτρεχαν οι μεταδικτατορικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις - μεταρρυθμίσεις στο εποικοδόμημα καθιερώνοντας –στα χαρτιά, «γλώσσα διδασκαλίας, αντικείμενο της διδασκαλίας και γλώσσα των διδακτικών βιβλίων, Νεοελληνική», με τη διευκρίνιση ότι «Ως νεοελληνική γλώσσα νοείται η … δημοτική άνευ ιδιωματισμών και ακροτήτων»…

Εν έτει 2022 -45 χρόνια μετά ο επιφυλλιδογράφος της «Καθημερινής» Χρήστος Γιανναράς ξαναχτύπησε διαποτισμένος από τη μεταφυσική φιλοσοφία της θεοκρατίας που διδάχτηκε στη Γερμανία (σσ. σπούδασε θεολόγος στην Αθήνα κατά τα «πέτρινα χρόνια» όταν το επίσημο αστικό κράτος παρέα με το παρακράτος, έστηναν τη «νέα Ελλάδα» στ αναμορφωτήρια της μαρτυρικής Μακρονήσου και συνέχισε σε Βόννη και Σορβόννη σημάδεψαν το μεσαιωνικό του πνεύμα).
Αντιλήψεις, που τον κάνουν κάθε μέρα να υπερβαίνει εαυτόν περνώντας από τη «σταλινική Σοβιετία» - ως «εφιαλτική απειλή κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» και το ΝΑΤΟ ως «οχυρή άμυνα συμμαχίας χωρών απέναντι στον μαρξιστικό κίνδυνο», ζητώντας μάλιστα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και η Ουκρανία, προκειμένου να εγκατασταθούν εκεί, πολεμικές βάσεις των ΗΠΑ, ώστε «να απεξαρτηθεί η από τους ιστορικούς, φυλετικούς, πολιτισμικούς, εκκλησιαστικούς δεσμούς της με τη Ρωσία» σε ένα «ιστορικό έγκλημα – στίγμα ντροπής για τον Ελληνισμό και την ιστορία του» (!!). Ποιο είναι αυτό; Η καθιέρωση του μονοτονικού συστήματος!

(γράφει μεταξύ άλλων)
Συμπληρώνονται φέτος (2022) σαράντα χρόνια από την επιβολή της μονοτονικής γραφής στην ελληνική γλώσσα. Δεν ήταν κρατική η επιβολή, δεν την αποφάσισε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Για ένα τέτοιο θέμα, που έκρινε τη συνέχεια ή την άρνηση συνέχειας χιλιάδων χρόνων ιστορίας του Ελληνισμού, τη ρήξη την αποφάσισαν τριάντα περίπου κυβερνητικοί βουλευτές (το ένα δέκατο της Ολομέλειας), μετά τα μεσάνυχτα, και με την αντιπολίτευση να έχει αποχωρήσει από τη Βουλή σε φυγομαχία ασύγγνωστη.

Από τότε, καμιά κυβέρνηση, οποιασδήποτε κομματικής σύνθεσης και πλειοψηφίας, δεν θέλησε (ή δεν τόλμησε) να αποκαταστήσει τις συνέπειες του ιστορικού εκείνου εγκλήματος – στίγματος ντροπής για τον Ελληνισμό και την ιστορία του. Αν μετρήσει κανείς τις συνέπειες που είχε το αυθαίρετο πραξικόπημα, για την ιστορική συνέχεια και τη συνείδηση διαχρονικής ενότητας του Ελληνισμού, σίγουρα θα απορήσει που το μονοτονικό στην Ελλάδα δεν προκάλεσε οδυνηρό εμφύλιο. Ωσάν κάποια Ανώτατη Αρχή, υπερκομματική, να επέβαλε σιωπηρά την έσχατης δουλοπρέπειας χρησιμοθηρική ομοφροσύνη στους Ελληνώνυμους.

Ακόμα και στο άλλοτε κοινωνικό κύτταρο της εκκλησιαστικής ενορίας και επισκοπής (ή, μάλλον, κυρίως εκεί) αποδείχθηκε απολύτως πρωτεύουσα η επιδίωξη της ατομοκεντρικής ωφελιμότητας.
(…)
Προηγήθηκε ο εκπροτεσταντισμός της Εκκλησίας στην Ελλάδα και ακολούθησε η ευτέλεια του αδηφάγου καταναλωτισμού. Ευσεβισμός και καταναλωτισμός είναι τα δύο πανομοιότυπα έκγονα του ατομοκεντρισμού, της ωφελιμοθηρίας.
Σε επίπεδο θεσμών εκφράστηκαν με την υποκατάσταση της ενορίας – γειτονιάς – κοινότητας από τις κομματικές οργανώσεις (ΚΟΒΑ –σσ. sic!!) ή τους «Κύκλους Μελέτης Αγίας Γραφής» ή «παρεούλες της πρέφας» ή ό,τι ανάλογο.

(…)
Με τη μονοτονική γραφή τελειώνει ιστορικά ο Ελληνισμός – όποιος δεν συνειδητοποιεί το μέγεθος της καταστροφής, επιτρέπει απλώς να αμφιβάλλουμε για τη γνωστική του καλλιέργεια και επάρκεια. Ασφαλώς, είναι το σύνολο πολιτισμικό μας «παράδειγμα» που προτάσσει τη χρηστική ευκολία της συμβατικής σημαντικής αδιαφορώντας παγερά για τη γνώση που κερδίζεται μόνο με το αυθυπερβατικό άθλημα της σχέσης, την εμπειρική καθολικότητα της σχέσης – τη γλώσσα ως άθλημα αυθυπερβατικής γνώσης.
Είναι πια πολύ αργά για να αρχίσουμε να συζητάμε για τη «σωτηρία» της γλώσσας μας, δηλαδή του Ελληνισμού.

«Η Δίκη των τόνων»

Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //
Το χειμώνα του 1941 - 1942, που η χώρα βρισκόταν υπό φασιστική κατοχή και τα πτώματα από την πείνα γέμιζαν τους δρόμους της Αθήνας, οι καθηγητές της Φιλοσοφικής Σχολής πάσχιζαν να σώσουν το έθνος από το μονοτονικό σύστημα με «εγκληματικόν απέναντι του έθνους χαρακτήρα», που χρησιμοποίησε ο καθηγητής Ι. Κακριδής στο βιβλίο του «Ελληνική Κλασική Παιδεία» το Νοέμβρη του 1939! Η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών θυμήθηκε τότε - τη στιγμή που ο κατακτητής έσφιγγε το βρόχο στο λαιμό του ελληνικού λαού - πως από την κατάργηση των τόνων «κινδυνεύουν τα πάτρια» και το Πειθαρχικό Συμβούλιο κάλεσε τον Ι. Κακριδή σε απολογία.
Μια ενέργεια που μετέθετε το ζήτημα του εθνικού κινδύνου, από τους κατακτητές και συνεργάτες τους, στον καθηγητή Ι. Κακριδή, που έκανε μια αναγεννητική προσπάθεια, ξεσήκωσε την οργή και την αγανάκτηση όλων των πνευματικών ανθρώπων.

Ήταν μια «πατριωτική» ενέργεια, που ο Μ. Τριανταφυλλίδης χαρακτήρισε «πατριωτισμό της περισπωμένης».

«Η Δίκη των τόνων», που έγινε στο όνομα της «γλωσσικής ενότητας της ελληνικής φυλής», ξεκίνησε το Νοέμβρη του 1941 και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 1942 με την απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου της Φιλοσοφικής Σχολής για δίμηνη παύση του Ι. Κακριδή.

Ο Κ. Βάρναλης γράφει σε χρονογράφημά του με τον τίτλο «Ορθογραφομαχία»: «Δεν υπάρχει σχεδόν άνθρωπος που να μην έγινε σοβαρός με τις σημερινές συνθήκες της ζωής και δεν υπάρχει επίσης άνθρωπος που να συγχύζει τα ζωτικά προβλήματα με τις μπαγκατέλες. Κι όμως, η φιλοσοφική σχολή του αθηναϊκού Πανεπιστημίου θυμήθηκε τα δημοκοπικά κλέη της μιστριωτικής εποχής και εξεστράτευσε εναντίον του κ. Ι. Κακριδή, επειδή ο κ. καθηγητής εφόνευσε ασπλάχνως τους τόνους και τα πνεύματα της ελληνικής γραφής...».

Η συζήτηση κι αντιδικία άρχισε με τη «Δίκη των τόνων», μια αντιδικία ουσιαστικά ανάμεσα σε δυο κόσμους και φούντωσε με την έκδοση από τον Οργανισμό Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων της Νεοελληνικής Γραμματικής της Δημοτικής Γλώσσας του Μανόλη Τριανταφυλλίδη  (αρχές 1942).

Οι συζητήσεις για τη γλώσσα εκείνη την τραγική ώρα δεν ήταν μια άγονη, ανεδαφική και σχολαστική βυζαντινολογία. Γίνονταν με την προοπτική μιας γενικότερης αλλαγής στην απελευθερωμένη Ελλάδα, όπου θα λυνόταν και το γλωσσικό. Και μ' αυτήν την έννοια οι συζητήσεις είχαν έντονο αντιστασιακό χαρακτήρα. Μα δεν περιορίζονταν μόνο στη γλώσσα. Στην απελευθερωμένη Ελλάδα έπρεπε να λυθούν και μια σειρά άλλα πνευματικά και καλλιτεχνικά προβλήματα. Και αυτά τα προβλήματα τα έθετε προς συζήτηση η Πνευματική Αντίσταση από τις στήλες κυρίως της «Πρωίας», μα και άλλων εντύπων. Τα πνευματικά θέματα που προβλήθηκαν και συζητήθηκαν ήταν: η Λαϊκή Μόρφωση, η μελέτη και αξιοποίηση της Λαϊκής Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου, η μελέτη και αξιοποίηση των λαϊκών διοικητικών θεσμών (Κοινότητα) κά.

Να θυμηθούμε ότι το Σεπτέμβρη του 1941 ιδρύεται το ΕΑΜ, που οργανώνει και καθοδηγεί μαζί με τον ΕΛΑΣ την αντίσταση του ελληνικού λαού. Ενα από τα πρώτα ζητήματα που αντιμετώπισε ήταν η μόρφωση των παιδιών του λαού.
Εκπόνησε το Σχέδιο Λαϊκής Παιδείας, με το οποίο προβλεπόταν και η λύση του γλωσσικού ζητήματος.

Η «Δίκη των τόνων» είναι από εκείνα τα γεγονότα της ιστορίας του γλωσσικού ζητήματος που πρέπει να έχουμε υπόψη για να μπορούμε να καταλάβουμε και να εκτιμήσουμε τις συζητήσεις που γίνονται και σήμερα γύρω από τη γλώσσα.

Δείτε και

• Μονοτονικού περιπέτειες
• Ένας πρωτοπόρος δάσκαλος

Οι θέσεις του ΚΚΕ και οι διαστρεβλωτές της

Θυμίζουμε καταρχήν πως μεταδικτατορικά βουλευτικές εκλογές έγιναν το 1974, το 1977 και το 1981: στις πρώτες το Κόμμα κατέβηκε λόγω εκλογικού συστήματος και «στην τούρλα του Σαββάτου» σαν “Ενωμένη Αριστερά” -8 έδρες, εκ των οποίων 5 ΚΚΕ (σχήμα που –όπως ήταν φυσικό διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη και το ΚΚΕ συνέχισε αυτόνομη πορεία, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα μαζί με άλλους δημιούργησαν τη συνέχεια τη “Συμμαχία Προοδευτικών &  Αριστερών Δυνάμεων”).
Στις επόμενες –με σύστημα (υπερ)ενισχυμένης αναλογικής, όπου παρά τη σημαντική πτώση της (41,84% από 54,37) η ΝΔ είχε άνετη πλειοψηφία, το ΚΚΕ πήρε 9,36% (11 βουλευτές)
Τέλος το 1981 στην εξουσία ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ, με το ΚΚΕ 10,93% (13 βουλευτές)

Η mixanitouxronou –πιστή όπως πάντα στο ρόλο της ως αστικό δεκανίκι παρουσιάζει το θέμα ως «μάχη Μητσοτάκη στη Βουλή για να μην περάσει η κατάργηση της δασείας και της περισπωμένης χωρίς σωστή ενημέρωση» ... λέγοντας –εν μέσω παραφιλολογίας “από την πλευρά του ΚΚΕ, η Μαρία Δαμανάκη παρεμβαίνει δύο φορές (σελ. 457) και ζητεί αναβολή «γιατί το Σώμα έχει κουραστεί»”.
Ο πολύς Σαραντάκος, σε ένα πολυσέλιδο ύμνο των προοδευτικών αστών αναφέρεται με δυο σειρές (συζήτηση 1976 για το μονοτονικό) “Η αριστερά είναι λακωνική. Ο Λεωνίδας Κύρκος περιορίζεται στο «Και βέβαια εισηγούμαστε την παραπέρα απλούστευση της γλώσσας με την εισαγωγή του μονοτονικού συστήματος»”.

Στις 11-Ιαν-1982 η Βουλή συνεδριάζει με αντικείμενο τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων από τα Γυμνάσια στα Λύκεια και, όπως συνήθως γίνεται –εμβόλιμα, ο υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Λευτέρης Βερυβάκης ανακοινώνει ως τροπολογία (ενσωμάτωση ως άρθρο 2^ο) ότι «η κυβέρνηση εισάγει στο νομοσχέδιο τροπολογία για την καθιέρωση του μονοτονικού συστήματος».

Στην εισηγητική έκθεση, γινόταν αναφορά στις ενέργειες υπέρ αλλά και κατά του μονοτονικού.
Με μνεία στο 1931, όταν έπειτα από διάβημα της κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου, με υπουργό Παιδείας τον Γεώργιο Παπανδρέου, η Ακαδημία Αθηνών συγκρότησε Επιτροπή που μελέτησε το θέμα και πρότεινε την αντικατάσταση της οξείας, της βαρείας και της περισπωμένης με μια στιγμή και την κατάργηση της ψιλής και αναφορά στην εισήγηση του Μανώλη Τριανταφυλλίδη για την κατάργηση των πνευμάτων και την αντικατάσταση των τριών τόνων με έναν, που να σημειώνεται στις λέξεις που να έχουν περισσότερες από μια συλλαβές κά.

Ανάμεσα στα επιχειρήματα της τροπολογίας Βερυβάκη, είναι και το όφελος που θα προέκυπτε στην τυπογραφία. «Η υιοθέτηση του μονοτονικού θα έχει ευεργετικές συνέπειες στο χώρο της τυπογραφίας, όπου η σημερινή κατάσταση συνεπάγεται άσκοπη σπατάλη χρόνου και οικονομικών πόρων. Η ελληνική τυπογραφική κάσα έχει πάνω από 180 θέσεις για τα διάφορα ψηφία και ορθογραφικά σημεία, εκεί που θα ήταν μόλις 60. Ο περιορισμός των στοιχείων στο ένα τρίτο μειώνει αντίστοιχα τις κινήσεις, τα τυπογραφικά λάθη και τις διορθώσεις, με ό,τι αυτό συνεπιφέρει σε εξοικονόμηση χρόνου και χρήματος», ανέφερε η εισηγητική έκθεση που υπολόγιζε ότι με την κατάργηση των πνευμάτων και των πολλών τόνων, οι δαπάνες για τη δαχτυλογράφηση και την εκτύπωση θα περιορίζονταν κατά 40%.

Η Νέα Δημοκρατία είναι κάθετα αντίθετη: ο μεν επικεφαλής Ευάγγελος Αβέρωφ αναφέρει «δεν αντιτιθέμεθα κατ΄αρχήν, αλλά δεν νομίζουμε ότι τέτοιες μεταρρυθμίσεις μπορούν να γίνουν χωρίς μια ειδική μελέτη» (αναφέροντας διάφορα άνευ σημασίας όπως πχ  το "που", «το οποίο έχει πολλές έννοιες», το διαζευτικό "ή" κά), ενώ ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ζητάει διακοπή της συνεδρίασης, λόγω του περασμένου της ώρας, λέγοντας αρχικά «το μέγα θέμα, δεν μας βρίσκει αντίθετους, νομίζουμε όμως ότι είναι σωστό να μην εισαχθεί κατεσπευσμένως, με αντιδικία μάλιστα όλης της αντιπολιτεύσεως, καλώντας τη ΝΔ να αποχωρήσει, πράγμα που έγινε:

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης:
Κύριε πρόεδρε, θα παρακαλούσα να μου επιτρέψετε να κάνω μια δήλωση εξ ονόματος του κόμματος μας. Το κόμμα μας λυπάται βαθύτατα, διότι η κυβέρνηση και το προεδρείο επιμένουν εις αυτόν τον αντιδημοκρατικόν και αντικοινοβουλευτικόν τρόπον της συζητήσεως αυτής της τροπολογίας. Εφόσον η κυβέρνηση και το προεδρείο επιμένουν…
Προεδρεύων (Μιχαήλ Στεφανίδης):
Κύριε κοινοβουλευτικέ εκπρόσωπε της Νέας Δημοκρατίας έχετε υπόψη σας ότι, κατά τον Κανονισμό, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος δεν μπορεί να λάβει το λόγο επί του αυτού θέματος περισσότερες από τρεις φορές. Σεις ζητάτε τώρα το λόγο για τέταρτη φορά;
Μητσοτάκης: Θέλω να κάνω μια δήλωση κύριε Πρόεδρε.
Στεφανίδης: Κάντε μόνο τη δήλωση.
Μητσοτάκης: Κάνω τη δήλωση ότι, υπό τας συνθήκας αυτάς, λυπούμεθα ειλικρινώς αλλά δεν δυνάμεθα να παρακολουθήσουμε τη συζήτηση και είμεθα υποχρεωμένοι να αποχωρήσουμε (στο σημείο αυτό οι βουλευτές της ΝΔ αποχωρούν από την αίθουσα -θόρυβος αποδοκιμασίες από την πτέρυγα της συμπολίτευσης).

ΚΚΕ

(Μιχαήλ Στεφανίδης): Η κυρία Δαμανάκη έχει το λόγο.

Μαρία Δαμανάκη (ΚΚΕ): Κύριε πρόεδρε, από το 1976, όταν για πρώτη φορά κατά τη συζήτηση του νόμου 309 είχε μπει για συζήτηση το πρόβλημα, το κόμμα μας είχε ταχθεί υπέρ της απλούστευσης του τονικού μας συστήματος -της καθιέρωσης δηλαδή του μονοτονικού συστήματος. Αυτή ήταν η θέση που είχαμε επαναλάβει επανειλημμένα, όποτε είχε έλθει για συζήτηση αυτό το θέμα.
Συμφωνούμε λοιπόν και σήμερα με την τροπολογία που καθιερώνει το μονοτονικό σύστημα. 

Επειδή όμως, όπως και στην εισηγητική έκθεση αναφέρεται, υπάρχουν διάφορα είδη μονοτονικού συστήματος, θα θέλαμε να προτείνουμε ο κ. υπουργός να πάρει υπόψη του τη γνώμη των εκπαιδευτικών φορέων ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΟΙΕΛΕ, όχι μόνο για το κατά πόσο πρέπει να εφαρμοστεί το μονοτονικό σύστημα, αλλά και για το είδος και τις λεπτομέρειες του μονοτονικού. Είναι ζητήματα που έχουν σημασία και πρέπει να ακουστεί η γνώμη των εκπαιδευτικών φορέων και των ειδικών. Το κόμμα μας ψηφίζει την τροπολογία κύριε πρόεδρε.

σσ. Στη συζήτηση το λόγο πήρε και ο Μανώλης Γλέζος (ΠΑΣΟΚ τότε …πάντα υπέρ της άποψης “επανάσταση στην επανάσταση”) λέγοντας: «πρόκειται για μια ουσιαστική επανάσταση που χρόνια οι προοδευτικοί άνθρωποι του τόπου μας αγωνίζονταν να επιβάλουν αλλά δεν είχε γίνει πράξη», είπε και προσέθεσε «αν δεν ήμασταν τόσο συνδεδεμένοι με παραστάσεις και με ένα συναισθηματισμό στη γραφή της γλώσσας μας, κανονικά θα έπρεπε να υποστηρίξουμε το ατονικό σύστημα, αν θέλουμε με επιστημονικά κριτήρια πραγματικά να δούμε το πρόβλημα».

«Η Βουλή και ο ελληνικός λαός αποδέχεται τη μεταβολή και μένει από δω και πέρα με Διατάγματα, να ετοιμάσει η κυβέρνηση τις τεχνικές προϋποθέσεις για την καλύτερη εφαρμογή στην Παιδεία και τη Διοίκηση», δηλώνει ο Λευτέρης Βερυβάκης.
Το νομοσχέδιο για την κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων από το Γυμνάσιο στο Λύκειο και την καθιέρωση του μονοτονικού ψηφίζεται στη 1.20 τα ξημερώματα της 12ης Ιανουαρίου του 1982.

Πριν φτάσει η υπόθεση στη Βουλή στο πλαίσιο της ομάδας που συγκροτήθηκε το 1981 με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Παιδείας Ελευθέριου Βερυβάκη, αναπτύχθηκαν δύο διαφορετικές τάσεις-συστήματα: Αυτό που ονομάστηκε «σύστημα της πλειοψηφίας», και το «αντίπαλο», αυτό δηλαδή που πήρε το όνομα «σύστημα της μειοψηφίας».

― Σύστημα της πλειοψηφίας: Πρόκειται για το είδος του μονοτονικού που συγκέντρωσε την υποστήριξη των περισσότερων μελών της ομάδας εργασίας που συγκρότησε το υπουργείο Παιδείας. Η εν λόγω πρόταση προέβλεπε:

• Κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων.
• Χρήση του ενός σημαδιού στις λέξεις που κατά την ανάγνωση θα μπορούσαν να παρατονιστούν, δηλαδή σε όλες τις λέξεις που έχουν δύο και περισσότερες συλλαβές.
• Τα μονοσύλλαβα δε χρειάζονται τονικό σημάδι, γιατί το αν θα διαβαστούν τονισμένα ή άτονα εξαρτάται από το γλωσσικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκονται.
•  Είναι δύσκολο να βρεθούν και να εφαρμοστούν ένας ή περισσότεροι κανόνες για το πότε έχουν δυναμικό-πραγματικό τόνο κάποιες λέξεις. 
•  Εξαίρεση αποτελούν τα μονοσύλλαβα «πώς» και «πού» όταν είναι ερωτηματικά, και το διαζευκτικό «ή». Στις περιπτώσεις αυτές, και μόνο τότε, παίρνουν τόνο.

― Σύστημα της μειοψηφίας: Με ανάλογο τρόπο, όταν χρησιμοποιούμε τον όρο «σύστημα της μειοψηφίας», αναφερόμαστε στο σύστημα που υποστηρίχθηκε από μικρό αριθμό ατόμων στην εν λόγω ομάδα. Τα χαρακτηριστικά του συστήματος αυτού είναι τα εξής:

• Καταργούνται τα πνεύματα, αλλά διατηρούνται τα τονικά σημάδια σε όλες τις μονοσύλλαβες λέξεις.
• Εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα αποτελούν τα άρθρα ο, η, οι, που δεν τονίζονται.
• Επιπλέον, τα «που» και «πως», όταν δεν είναι ερωτηματικά, δεν δέχονται τόνο.
• Τέλος, από τα μονοσύλλαβα τόνο δεν παίρνουν το μόριο «ως» και όλα τα εγκλιτικά.

Σημεία των καιρών

Θα περίμενε κανείς, με τα την έγκριση του μονοτονικού το ΦΕΚ να ανέφερε:
Άρθρο Δεύτερο
«Μετά τη δημοσίευση του παρόντος Νόμου ο τονισμός του γραπτού ελληνικού λόγου γίνεται σύμφωνα με το μονοτονικό σύστημα.
Με προεδρικά διατάγματα που θα προταθούν από τους Υπουργούς Εθνικής Παιδεία και Θρησκευμάτων και Προεδρίας της Κυβερνήσεως, θα καθορισθούν το είδος του μονοτονικού, οι κανόνες του, καθώς και οι λεπτομέρειες για την εφαρμογή του παρόντος νόμου στην Εκπαίδευση και τη Διοίκηση».
Ερωτάται το Σώμα: γίνεται δεκτή η τροπολογία ως άρθρο δεύτερο του υπό συζήτηση  νομοσχεδίου;
Πολλοί βουλευτές … Δεκτή, Δεκτή !

Αμ δε …
Το κείμενο δημοσιεύτηκε σε «βαρύ» -αρχαΐζον πολυτονικό με πνεύματα, περισπωμένες, βαρείες, υπογεγραμμένες κλπ.

 

 Δείτε τα κείμενα στην εικόνα κεφαλίδας: είναι κυρίως σε άψογο πολυτονικό από αναγνωστικό του δημοτικού, τέλη 10ετίας 1950, με αναφορά στον πόλεμο της Κορέας (υψώματα Ντίκ Χάρρυ) όπου …

Ὅταν ἐξημέρωσεν, ἡ Ἀστερόεσσα -ἡ Ἀμερικανικὴ σημαία- ἐξηκολούθει νὰ κυματίζη εἰς τὴν κορυφὴ τοῦ ὑψώματος. Ἐφαίνετο ὡς νὰ ἔστελλε τοὺς χαιρετισμούς της εἰς τὴν Ἑλληνικὴν σημαίαν την ὁποία ἐκυμάτιζεν εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Ντίκ

(…)
Ἕνας ἐρυθρὸς ἐπλησίασε συρόμενος τὴν θέσιν τοῦ Μπάτζογλου καὶ ἔρριψε μίαν χειροβομβίδα. Συνέβη τότε ἓν ἀπὸ τὰ σπανιώτερα πολεμικὰ περιστατικά. Καθὼς ὁ Μπάτζογλου ἐκάθητο μέσα εἰς ἓν χωματένιον κοίλωμα, βάθους 50 ἑκατοστῶν, ἡ χειροβομβὶς ἔπεσεν ἀκριβῶς ἀνάμεσα εἰς τὰ σκέλη του.
Χωρὶς νὰ χάσῃ τὴν ψυχραιμίαν του, τὴν ἥρπασεν ἀστραπιαίως καὶ τὴν ἔστειλεν ὀπίσω.
Ἡ χειροβομβὶς ἐξερράγη ἄνω τῆς κεφαλῆς τοῦ Κιτρίνου, ὁ ὁποῖος ἐπλήρωσεν οὕτω ἀκριβὰ τὸ θράσος του.

Κάποτε ἐκόπασεν ἡ μάχη καὶ ὁ ἀνθυπολοχαγὸς Καμενίτσας, κατὰ διαταγὴν τοῦ λοχαγοῦ Τζαϊδᾶ, ἐξηρεύνησε μὲ προφανῆ κίνδυνον τὸ πεδίον τῆς μάχης. Ἦτο κατεσπαρμένον ἀπὸ Κινέζους νεκροὺς καὶ τραυματίας καὶ ἀπὸ ἄπειρον πολεμικὸν ὑλικόν.

Θὰ ἐνθυμῆσθε ἀσφαλῶς τοὺς δύο πρώτους Κινέζους ἀνιχνευτάς, οἱ ὁποῖοι ἐκτυπήθησαν ἐξ ἀποστάσεως 10 μέτρων.
Μόλις ἐπῆγαν οἱ στρατιῶταί μας νὰ τοὺς παραλάβουν, ὁ τραυματισμένος εἰς τὴν κοιλίαν τοὺς ἔρριψτε μίαν χειροβομβίδα. Ἦτο ὅμως ἐξηντλημένος ἀπὸ τὴ αἱμορραγίαν καὶ ἡ χειροβομβίς του δὲν ὑπερέβη τὸ ἓν μέτρον. Ὁ ἀνόητος μὲ τὴν πρᾶξίν του αὐτὴν εὗρεν εὐκαιρίαν νὰ γνωρίσῃ τὴν περίθαλψιν τῶν ἐλευθέρων ἀνθρώπων.

Ἀφοῦ οἱ Κινέζοι ἀντελήφθησαν ὅτι ἦτο ἀδύνατος ἡ κατάληψις τοῦ Ντίκ, μετὰ τὴν ἀποτυχίαν των, επετέθησαν τὴν ἑπομένην μὲ ὅλας τὰς δυνάμεις των ἐναντίον τοῦ Χάρρυ.
Τέσσαρας λυσσώδεις ἐπιθέσεις ἐνήργησαν τὴ ἑσπέραν ἐκείνην καὶ τρεῖς φορὰς κατέλαβον τὴν κορυφήν, ἀλλὰ ἰσάριθμοι ἀμερικανικαὶ ἀντεπιθέσεις τοὺς ἠνάγκασαν νὰ ἀποχωρήσουν...

Για την ιστορία η Ελλάδα συμμετείχε με τα μπούνια με απόφαση κυβερνήσεων του «Κέντρου» - αρχικά με πρωθυπουργό τον Νικόλαο Πλαστήρα και στη συνέχεια τον Σοφοκλή Βενιζέλο και μετά το θεάρεστο έργο συνέχισε η λεγόμενη Δεξιά υπό τον Αλέξανδρο Παπάγο και έμεινε δύο χρόνια μετά το τέλος του πολέμου ως το 1955. Πήραν μέρος πάνω από 10.000 άνδρες + αεροσκάφη μια αποστολή που πλήρωσε ο ελληνικός λαός με αίμα, στα πλαίσια της διαπλοκής της άρχουσας τάξης της Ελλάδας με τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της και της εμπλοκής της ακόμη και στους δικούς τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, στο όνομα της επιβολής της καπιταλιστικής ελευθερίας.
Σκόπιμο να τα θυμόμαστε ως –συμπερασματικά, λίαν επίκαιρα