Κορυφώνεται η ιμπεριαλιστική κρίση στην Ουκρανία, με τις ΗΠΑ να απειλούν με “παραλυτικές” κυρώσεις — και τη Μόσχα να μην “δίνει δεκάρα”

Ουκρανός στρατιώτης
μεταφέρει πυρομαχικά για τεθωρακισμένα
κατά τη διάρκεια άσκησης στο Donbas
©® AP

Η Ουκρανία ζήτησε συνάντηση με τη Ρωσία εντός 48 ωρών | επικοινωνία Μπάιντεν - Ζελένσκι

Συγκεκριμένα ο Ντμίτρι Κουλέμπα έγραψε στο twitter: «Η Ρωσία απέτυχε να ανταποκριθεί στο αίτημά μας βάσει του εγγράφου της Βιέννης. Κατά συνέπεια, κάνουμε το επόμενο βήμα. Ζητάμε συνάντηση με τη Ρωσία και όλα τα συμμετέχοντα κράτη εντός 48 ωρών για να συζητήσουμε την ενίσχυση και την αναδιάταξή της κατά μήκος των συνόρων μας και στην προσωρινά κατεχόμενη Κριμαία. Εάν η Ρωσία είναι σοβαρή όταν μιλάει για το αδιαίρετο της ασφάλειας στον χώρο του ΟΑΣΕ, πρέπει να εκπληρώσει τη δέσμευσή της για στρατιωτική διαφάνεια προκειμένου να αποκλιμακωθεί η ένταση και να ενισχυθεί η ασφάλεια για όλους».

Τηλεφωνική επικοινωνία Μπάιντεν - Ζελένσκι

(είδηση που αγνοήθηκε από όλα τα ρωσικά ΜΜΕ)
Επί 50 λεπτά συνομίλησαν τηλεφωνικά ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο Ουκρανός ομόλογός του Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
«Οι δύο ηγέτες συμφώνησαν για τη σημασία της συνέχισης της διπλωματίας και της αποτροπής σε απάντηση στη ρωσική στρατιωτική ενίσχυση στα σύνορα της Ουκρανίας», σύμφωνα με ανακοίνωση του Λευκού Οίκου.
Έγινε επίσης γνωστό ότι κατά τη συνομιλία ο Τζο Μπάιντεν μίλησε για «γρήγορη και αποφασιστική» απάντηση των ΗΠΑ, σε συντονισμό με τους συμμάχους τους, σε περίπτωση ρωσικής επίθεσης και επανέλαβε την υποστήριξή του στην «κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας».

Επικοινωνιακά παιχνίδια πολέμου

Σύμφωνα με το euronews, ο Ζελένσκι αμφισβήτησε τις προειδοποιήσεις από αμερικανούς αξιωματούχους ότι τις τελευταίες ημέρες «η Ρωσία θα μπορούσε να σχεδιάζει να εισβάλει μόλις τα μέσα της εβδομάδας», λέγοντας ότι «δεν έχει δει ακόμη πειστικά στοιχεία».
«Κατανοούμε όλους τους κινδύνους, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν κίνδυνοι», είπε σε ζωντανή μετάδοση. «Εάν εσείς ή κάποιος άλλος έχει πρόσθετες πληροφορίες σχετικά με μια 100% άμεση ρωσική εισβολή, παρακαλούμε προωθήστε αυτές τις πληροφορίες σε εμάς».

Εν τω μεταξύ, ο γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς πετάει προς την Ουκρανία και τη Ρωσία αυτή την εβδομάδα «σε μια προσπάθεια να βοηθήσει στην εκτόνωση της κλιμάκωσης των εντάσεων» καθώς αξιωματούχοι των δυτικών μυστικών υπηρεσιών προειδοποιούν ότι η πιθανότητα ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία αυξάνεται ενώ δηλώνει προκαταβολικά «Γερμανία και ΗΠΑ «απόλυτα ενωμένοι» για τις κυρώσεις στη Ρωσία.
Ο Scholz δεν έχει πει ρητά ποιες συνέπειες ή κυρώσεις θα αντιμετωπίσει η Ρωσία εάν εισβάλει στην Ουκρανία, ωστόσο, είναι σαφές ότι διακυβεύεται το μέλλον του αμφιλεγόμενου αγωγού Nord Stream 2 που επιδιώκει να φέρει ρωσικό φυσικό αέριο στη Γερμανία κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα, παρακάμπτοντας την Ουκρανία, την ίδια ώρα που ο Τζο Μπάιντεν απείλησε την περασμένη εβδομάδα ότι ο αγωγός θα μπλοκάρει σε περίπτωση εισβολής, που θα έβλαπτε οικονομικά τη Ρωσία, αλλά θα προκαλούσε και προβλήματα εφοδιασμού στη Γερμανία.

Όπως αναφέρει το με το euronews «εντείνοντας τις εντάσεις», η Ρωσία ξεκίνησε νέους ναυτικούς ελιγμούς στη Μαύρη Θάλασσα το Σάββατο για να εξασκηθεί στην «υπεράσπιση» της Κριμαίας, της χερσονήσου που προσάρτησε από την Ουκρανία το 2014.
Το Σάββατο, το υπουργείο Άμυνας ισχυρίστηκε επίσης ότι το ρωσικό ναυτικό απώθησε ένα αμερικανικό υποβρύχιο από τα ύδατά του στον Ειρηνικό Ωκεανό, ενώ δήλωσε ότι «δεν υπάρχει καμιά αλήθεια» στους ισχυρισμούς της Μόσχας σχετικά με τις επιχειρήσεις των ΗΠΑ στα ρωσικά χωρικά ύδατα.

Η Ρωσία έχει συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό στρατευμάτων κοντά στα σύνορα της Ουκρανίας και έχει ξεκινήσει μια σειρά στρατιωτικών ελιγμών στην περιοχή, αλλά λέει ότι δεν έχει σχέδια να εισβάλει –ζητώντας εγγυήσεις από τη Δύση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επιτρέψει στην Ουκρανία και σε άλλες πρώην σοβιετικές χώρες να ενταχθούν ως μέλη και στη συμμαχία. Ζητάει να σταματήσουν τις αναπτύξεις όπλων στην Ουκρανία και να αποσύρει τις δυνάμεις της από την Ανατολική Ευρώπη, ενώ ΗΠΑ και ΝΑΤΟ απορρίπτουν κατηγορηματικά αυτές τις απαιτήσεις.

 

Δείτε και

Ουκρανία - Ανατολική Ευρώπη: “Πρόβες πολέμου” συνοδεύουν τα σύνθετα παζάρια Δύσης - Ρωσίας

Μια φορά όχι για το «χρυσόμαλλο δέρας»

Σήμερα θα ήταν δύσκολο να μπουν οι λαοί σε έναν πόλεμο και να χύσουν το αίμα τους για το «χρυσόμαλλο δέρας» ή την «Ωραία Ελένη», ωστόσο κάθε άλλο παρά έχουν πάψει τα προσχήματα που χρησιμοποιούνται για να θρέψουν το τέρας του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Έτσι, η κάθε πλευρά προσπαθεί να παρουσιάσει και να «ντύσει» με τα δικά της επιχειρήματα την αντιπαράθεση, «στολίζοντας» κατάλληλα την απέναντι.

Οι ΗΠΑ και οι υπόλοιπες δυνάμεις του ευρωατλαντισμού υποστηρίζουν πως λόγος γίνεται για το δικαίωμα μιας «κυρίαρχης χώρας» (της Ουκρανίας) να επιλέξει τις συμμαχίες της και να διαφυλάξει την εδαφική της ακεραιότητα, που αμφισβητούνται από τη ρωσική επιθετικότητα. Ως τέτοια παρουσιάζονται η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη σύνθεση της Ρωσίας και η στήριξη που παρέχει το ρωσικό κράτος στις αποσχισμένες περιοχές της Ουκρανίας (περιοχή Ντονμπάς) και της Γεωργίας (Αμπχαζία και Νότια Οσετία), καθώς και η ύπαρξη ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στα αποσχισμένα εδάφη της Μολδαβίας (Υπερδνειστερία).

Η ευρωατλαντική πλευρά μεταξύ άλλων «ντύνει» την αντιρωσική προπαγάνδα της με το πρόσχημα της «δημοκρατίας» απέναντι σε έναν «αυταρχικό ηγέτη», τον Πρόεδρο της Ρωσίας, Βλ. Πούτιν. Μάλιστα, ο Ζ. Μπορέλ, ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας, χαρακτήρισε «συμμαχία αυταρχικών καθεστώτων» την κοινή προσέγγιση Ρωσίας και Κίνας.

Στη χώρα μας κάποιοι υποστηρικτές αυτών των «αφηγημάτων» σπέρνουν παραπέρα συγχύσεις, χαρακτηρίζοντας ψευδώς «κομμουνιστική» την Κίνα και «ημι-κομμουνιστική» τη Ρωσία, ενώ κάποιοι άλλοι εστιάζουν στη συνεργασία της Ρωσίας με την Τουρκία, επιδιώκοντας να συνδέσουν την αντιρωσική προπαγάνδα με την ισχυρότερη αντιτουρκική.

Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία υποστηρίζει πως λόγος δεν γίνεται απλώς για την Ουκρανία αλλά για τις εγγυήσεις ασφάλειάς της. Εκτιμά πως η ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, η μεταφορά αντιβαλλιστικών συστημάτων σε Ρουμανία και Βουλγαρία ανατρέπουν την «ισορροπία του τρόμου», δηλαδή τη δυνατότητα απάντησης σε πιθανό πρώτο πυρηνικό πλήγμα, που μπορεί να εξαπολύσει εναντίον της το ΝΑΤΟ. Σημειώνει πως η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, όταν αυτή δεν έχει αποδεχτεί την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία και τη θεωρεί ουκρανικό έδαφος που πρέπει να απελευθερωθεί, μπορεί να οδηγήσει σε πολεμική σύρραξη τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, με απρόβλεπτες συνέπειες. Η ρωσική πλευρά εμφανίζεται έτοιμη να αναλάβει «δράση», μεταξύ άλλων και στρατιωτική, την οποία δεν διευκρινίζει, για αποτροπή αυτών των πολεμικών σχεδιασμών σε βάρος της.
Επιπλέον, «ντύνει» την αντιδυτική επιχειρηματολογία της με το πρόσχημα της «ειρήνης», της προστασίας των Ρώσων πολιτών και των ρωσόφωνων από τη ΝΑΤΟική επιθετικότητα.

Στη χώρα μας ορισμένοι υποστηρικτές του ρωσικού «αφηγήματος» επιπλέον μας καλούν σε αντιφασιστικό αγώνα ενάντια στο «φασιστικό Κίεβο», παραγνωρίζοντας πως δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που ο Πρόεδρος της Ρωσίας εκθείαζε τον Ρώσο ιδεολόγο του φασισμού, φιλόσοφο Ιβάν Ιλίν, μεταξύ των έργων του οποίου θα βρει κανείς τα εξής: «Εθνικοσοσιαλισμός. Νέο πνεύμα», «Σχετικά με τον ρωσικό φασισμό», «Περί φασισμού» κ.ο.κ.

Πολλοί εργαζόμενοι στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες, αναρωτιούνται: Ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο; Ποια πλευρά στηρίζεται στο Διεθνές Δίκαιο και ποια το παραβιάζει; Σε τελική ανάλυση, οι εργαζόμενοι τι πρέπει να κάνουν σε αυτές τις συνθήκες;

Διεθνές Δίκαιο: Οι σύγχρονοι «χρησμοί»

Όσοι περιμένουν να βρουν την αλήθεια μέσα από το ισχύον πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου θα απογοητευθούν, μιας και αυτό όλο και περισσότερο θυμίζει τους αρχαίους χρησμούς, που κάθε μάντης μπορούσε να ερμηνεύσει διαφορετικά. Σήμερα το Διεθνές Δίκαιο το επικαλούνται όλες οι πλευρές, μιας και το ερμηνεύουν όπως τους βολεύει.

Τι επιδιώκει η κάθε πλευρά

Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως η ρωσική ηγεσία επιδιώκει να γυρίσουμε στο 1990, όταν οι ΗΠΑ υποσχέθηκαν στον Γκορμπατσόφ πως δεν θα επεκτείνουν το ΝΑΤΟ, αλλά δεν τήρησαν αυτήν την υπόσχεση. Σήμερα η Ρωσία - λένε - ζητά την επιστροφή στο 1990 και νομικές δεσμεύσεις για την ασφάλειά της. Η συζήτηση αυτή στην πραγματικότητα είναι άνευ περιεχομένου αν δούμε ιστορικά πόσες διεθνείς συμφωνίες έχουν υπογραφεί, αποτυπώνοντας τον συσχετισμό δυνάμεων της στιγμής, για να αλλάξουν λίγα χρόνια ή μερικές φορές ακόμη και μήνες αργότερα.

Η ουσία βρίσκεται, λοιπόν, αλλού.
Μετά την ολοκλήρωση της ανατροπής του σοσιαλισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης η νεοσυγκροτημένη αστική τάξη της Ρωσίας επιδίωκε την κοινωνικο-πολιτική σταθεροποίηση της εξουσίας της. Εκείνη την περίοδο, με επικεφαλής τον Μπ. Γιέλτσιν, επιδίωξε να μην έχει «ανοιχτά μέτωπα» με τη Δύση. Ετσι «κατάπιε» πολλές κινήσεις του ευρωατλαντισμού, που προώθησε τα συμφέροντα των μονοπωλίων του στην περιοχή της Ευρώπης και της Ευρασίας. Το στάδιο αυτό στην ανάπτυξη του ρωσικού καπιταλισμού έχει εδώ και καιρό ολοκληρωθεί. Η αστική τάξη της Ρωσίας εδώ και χρόνια επιδιώκει να ανακτήσει «χαμένο έδαφος» στους ανταγωνισμούς με τα δυτικά μονοπώλια και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η διεθνής συγκυρία είναι ευνοϊκή, μιας και «ζυμώνεται» η επόμενη μάχη για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα ανάμεσα στις ΗΠΑ, που παραμένουν η ισχυρότερη δύναμη του ιμπεριαλισμού, και την Κίνα, που είναι η 2η ισχυρότερη δύναμη του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου.

Η ρωσική αστική τάξη τα τελευταία χρόνια είχε εκπονήσει μια σειρά σχεδίων καπιταλιστικής ενοποίησης στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ, όπου είναι ακόμα ισχυρά πολλά κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά, υπάρχουν σημαντικοί αριθμητικά ρωσικοί και ρωσόφωνοι πληθυσμοί. Αλλωστε, πολλές φορές από επίσημα ρωσικά χείλη έχει τονιστεί πως στις μέρες μας το μεγαλύτερο έθνος, που έχει «διαμελιστεί» από εθνικά σύνορα, είναι το ρωσικό. Βεβαίως, τη ρωσική αστική τάξη την ενδιαφέρει η εδραίωση της θέσης των μονοπωλίων της στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ, στη διαπάλη για τον ενεργειακό πλούτο, τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων, τα μερίδια των αγορών. Η διεύρυνση των μεριδίων της στην αγορά έχει να κάνει με την καπιταλιστική ενοποίηση που προωθεί, όπως είναι η Ευρασιατική Οικονομική Ενωση, ο Οργανισμός του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας κ.ο.κ. Βασικό ρόλο σε αυτά τα σχέδια δεν παίζουν μόνον η Λευκορωσία και το Καζακστάν, αλλά και η Ουκρανία, όπου ο μισός τουλάχιστον πληθυσμός είναι ρωσόφωνος.

Η Ελλάδα στη σύγκρουση
Οι αδιέξοδες προτάσεις περί «νέας αρχιτεκτονικής»
και ενδιάμεσου

Η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη συνδρομή των ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, έχει καταστήσει τη χώρα «κόμβο» μεταφοράς αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων και ταυτόχρονα μια μεγάλη ΝΑΤΟική βάση, «εφαλτήριο» για τους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όπως αυτός που μπορεί να προκύψει στην Ουκρανία. Επιπλέον, ενεργά συμμετέχει στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς περικύκλωσης της Ρωσίας σε Βαλκάνια και Μαύρη Θάλασσα.
Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα από τη μια γίνεται «θύτης» άλλων λαών, κι από την άλλη μπορεί και η ίδια να αποτελέσει «θύμα» αυτών των ιμπεριαλιστικών πολέμων, μιας και είναι στο στόχαστρο πιθανών απαντητικών μέτρων.

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, φορώντας τις ΝΑΤΟικές «παρωπίδες» τους, ανακυκλώνουν ατελέσφορες, δήθεν «φιλειρηνικές» πρωτοβουλίες.

Ο υπΕξ της ΝΔ, Ν. Δένδιας, εμφανίζεται ως «ενδιάμεσος» και «κομιστής» μηνύματος αποκλιμάκωσης. Ορισμένοι πολιτικοί παράγοντες καλούν την κυβέρνηση να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και να καταθέσει διαμεσολαβητικές «προτάσεις αποκλιμάκωσης» ή «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης», ενώ ο πρώην ΥΠΕΞ του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Κατρούγκαλος, αναμασά τη συζήτηση για μια «νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας», όπου η Ρωσία θα έχει θέση.
Ολα αυτά είναι το «φύλλο συκής» που επιδιώκει μάταια να κρύψει την κοινή στρατηγική των δύο κομμάτων, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, στους επικίνδυνους σχεδιασμούς της ελληνικής αστικής τάξης και των ξένων συμμάχων της.

Αυτές οι αδιέξοδες προσεγγίσεις προσπαθούν να κρύψουν το κύριο,
πως ο πόλεμος είναι «νύχι - κρέας» με τον καπιταλισμό,
πως «είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα, βίαια, μέσα» και
πως δεν μπορεί να υπάρξει φιλειρηνικός ιμπεριαλισμός.

Τι να κάνουμε

Σε αυτές τις συνθήκες, υπαρκτού κινδύνου γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, έχει μεγάλη σημασία ο προσανατολισμός της εργατικής - λαϊκής πάλης στη χώρα μας. Δεν πρέπει να υπάρξει καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και στα άλλα αστικά κόμματα. Πρέπει να δυναμώσει η πίστη στη δύναμη της ταξικής πάλης, της σύγκρουσης με την πολιτική της εμπλοκής και με τα σχέδια της αστικής τάξης να σπρώξει τους εργαζόμενους στην παγίδα της στήριξης της συμμετοχής της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο όνομα των «συμμαχικών υποχρεώσεων» στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ή δήθεν της ανάγκης υπεράσπισης της «κυριαρχίας» της Ουκρανίας, ή του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, ή της «δημοκρατίας» από τον «αυταρχικό Πούτιν».

Επιπλέον, το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να απορρίψει το δίλημμα να επιλέξει κάποια από τις δύο μεριές της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης. Ακόμη κι αν αυτή καμουφλάρεται πότε με το θρησκευτικό δόγμα της Ορθοδοξίας, πότε με τον «αντιφασισμό», ο οποίος είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση ένα προπέτασμα καπνού.

Ούτε είναι λογικό να στηρίξουμε τον πιο «αδύνατο» ενάντια στον «ισχυρότερο». Ο Λένιν έγραφε γι' αυτό: «Η πρώτη από τις κυρίαρχες χώρες κατέχει, ας υποθέσουμε, τα 3/4 της Αφρικής ενώ η δεύτερη το ¹/₄. Το αντικειμενικό περιεχόμενο του πολέμου τους είναι το ξαναμοίρασμα της Αφρικής. Ποιας πλευράς την επιτυχία πρέπει να ευχόμαστε; Το πρόβλημα, όπως έμπαινε προηγούμενα, αποτελεί παραλογισμό, γιατί δεν ισχύουν σήμερα τα παλιά κριτήρια εκτίμησης: Δεν έχουμε ούτε μια πολύχρονη ανάπτυξη ενός αστικού απελευθερωτικού κινήματος ούτε το πολύχρονο προτσές της κατάρρευσης της φεουδαρχίας. Δεν είναι δουλειά της σύγχρονης δημοκρατίας ούτε να βοηθήσει την πρώτη χώρα να κατοχυρώσει το "δικαίωμά" της στα ³/₄ της Αφρικής ούτε να βοηθήσει τη δεύτερη (έστω κι αν αυτή έχει αναπτυχθεί οικονομικά πιο γρήγορα από την πρώτη) να αποσπάσει αυτά τα ³/₄. Η σύγχρονη δημοκρατία θα παραμείνει πιστή στον εαυτό της μόνο στην περίπτωση που δε θα προσχωρήσει σε καμία ιμπεριαλιστική αστική τάξη, στην περίπτωση που θα πει ότι "και οι δύο τους είναι η μια χειρότερη από την άλλη", στην περίπτωση που σε κάθε χώρα θα εύχεται την αποτυχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πράξη εθνικοφιλελεύθερη και δεν θα έχει τίποτε το κοινό με τον αληθινό διεθνισμό... Στην πραγματικότητα, όμως, σήμερα είναι αναμφισβήτητο ότι η σύγχρονη δημοκρατία δεν μπορεί να σέρνεται στην ουρά της αντιδραστικής, ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης - αδιάφορο τι "χρώμα" θα έχει αυτή η αστική τάξη (...)».
Β. Ι. Λένιν: «Κάτω από ξένη σημαία». Άπαντα, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 26, σελ. 140 - 141 και 146.

Το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, που είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, πρέπει παντού να χαράξει αυτοτελή γραμμή, μακριά από αστικά - ιμπεριαλιστικά σχέδια και με κριτήριο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα συμφέροντα των αστικών τάξεων.

Αυτό κάνει το ΚΚΕ, υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και δυναμώνει την πάλη για την αποδέσμευση της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, πολέμους και συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.
Είναι η γραμμή της σύγκρουσης με όσους οδηγούν τον λαό στο πολεμικό «σφαγείο» στο όνομα της αναβάθμισης των συμφερόντων της αστικής τάξης.
Είναι ο δρόμος της ρήξης με τον καπιταλισμό, για την εργατική εξουσία, που θα οικοδομήσει τη νέα σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.