Ο Εγκέλαδος δεν πεθαίνει ποτέ

Αν και πολλές οι παραδόσεις για τον ίδιο και ειδικά για τον θάνατό του ζει και βασιλεύει... Σύμφωνα με την μυθολογία κατά μια εξ αυτών κατακεραυνώθηκε από τον Δία εναντίον του οποίου κινήθηκε, κατ΄ άλλη φονεύθηκε από τον ακόλουθο του Διονύσου τον Σειλινό, κατά τρίτη _την επικρατέστερη φονεύθηκε από την Αθηνά θεά της σοφίας η οποία αφού τον έτρεψε σε φυγή έρριψε εναντίον του τη Σικελία ή το όρος Αίτνα με το οποίο και τον καταπλάκωσε, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο με τη γνώση ο άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει τα καταστροφικά φυσικά φαινόμενα. Ο Εγκέλαδος κινούμενος και στενάζοντας ενίοτε μέσα στο τάφο του προκαλεί εκρήξεις ηφαιστείων και σεισμούς.

Ο Εγκέλαδος στην Ελληνική Μυθολογία φέρεται ως αρχηγός των Γιγάντων, γιος του Τάρταρου και της Γαίας που έπαιξε όμως πρωτεύοντα ρόλο στη Γιγαντομαχία στην οποία και φονεύθηκε. Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως, όταν γινόταν σεισμός, ο Εγκέλαδος είχε θυμώσει και επειδή ήταν πολύ μεγάλος τράνταζε όλη τη γη. Ο Παυσανίας αναφέρει και άλλη εκδοχή κατά την οποία η Αθηνά φόνευσε τον Εγκέλαδο ρίχνοντας επάνω του το τέθριππο άρμα της. Η εκδοχή αυτή υπήρξε από τα πιο προσφιλή θέματα πολλών καλλιτεχνών της αρχαιότητας, απαθανατίζοντας αυτή σε πλείστες μετώπες αρχαίων ναών όπως στον Παρθενώνα και στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς. Τέτοιες παραστάσεις του αγώνα μεταξύ της Αθηνάς και του Εγκέλαδου βρίσκονται σε πολλά αγγεία καθώς επίσης κοσμούταν και ο πέπλος της Αθηνάς στα Παναθήναια.

Εξ όλων των παραπάνω συνάγεται σαφώς το συμπέρασμα ότι ο Εγκέλαδος ήταν κατά τους αρχαίους Έλληνες ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα, αλλά και αρχική αντίληψη της έννοιας του σεισμού και ιδιαίτερα εκείνου του Ηφαιστειακού που τόσο έντονα είχε δεινοπαθήσει ο ελλαδικός χώρος. Συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι ότι τέκνα του Εγκέλαδου ήταν οι Γοργόνες, η Σφίγγα, η Λερναία Ύδρα, ο Γηρυόνης, ο Κέρβερος και άλλα μυθικά «τέρατα» _γεωλογικά φαινόμενα, που απέκτησε από την ΄Έχιδνα και είχαν ταλαιπωρήσει τους πρωτοέλληνες.

Ετυμολογία: πολλοί οι Μπαμπινώτηδες …κατά μία  εκδοχή προέρχεται από το έγκειμαι+λας _λας=λίθος, δλδ αυτός που είναι εγκατεστημένος στα πετρώματα, μια δεύτερη κατά την οποία τα συνθετικά της λέξης είναι εν+κέλαδος ( = έντονος  θόρυβος)… με την πρώτη  να αναφέρεται  στους τεκτονικούς σεισμούς με τη μετακίνηση πλακών  και τη δεύτερη  στους ηφαιστειογενείς _που συνοδεύονται κι από δυνατό κρότο.

Λογοτεχνία

Στη λογοτεχνία, οι αναφορές στον Γίγαντα γίνονται ήδη από τα έργα του τραγικού μας Ευριπίδη (5^ος  αιώνας π.Χ., όπου, για παράδειγμα _στον Ίωνα  η χορωδία περιγράφει ότι βλέπει στον ναό του Απόλλωνα του τέλους του έκτου αιώνα στους Δελφούς, την Αθηνά «με την ασπίδα της γοργόνας ενάντια στον Ενγκέλαδο». Αν και φαίνεται πως αυτουργός υπήρξε η θεά της σογφίας, ο Βιργίλιος και άλλοι υποστηρίζουν πως κατακεραυνώθηκε από τον Δία. Στο κωμικό σατυρικό έργο του Ευριπίδη Κύκλωπας, ο Σιληνός, ο μεθυσμένος σύντροφος του θεού του κρασιού Διόνυσου, καυχιέται ότι σκότωσε τον Εγκέλαδο με το δόρυ του την ώρα που υποδέχεται θερμά τους ταξιδιώτες και ανταλλάσσει με κρασί, τα τυριά και τα κρέατα του αφέντη του.

Ο ποιητής Καλλίμαχος (τρίτου αιώνα π.Χ.) έχει θάψει τον Εγκέλαδο κάτω από το νησί της Σικελίας και σύμφωνα με τον μυθογράφο Απολλόδωρο, η Αθηνά εκτόξευσε το νησί της Σικελίας στον φυγαδεύοντα Εγκέλαδο κατά τη διάρκεια της Γιγαντομαχίας. Οι Λατίνοι ποιητές Βιργίλιος, Statius και Κλαυδιανός εντοπίζουν όλοι την ταφή του κάτω από το όρος Αίτνα, αν και άλλες παραδόσεις ήταν το τέρας Τυφών ή τον Εκατοντάχειρο Βριαρέους που θάφτηκαν κάτω από την Αίτνα, ενώ για κάποιους, ο Εγκέλαδος θάφτηκε «κάπου στην Ιταλία»

Ο Λατίνος ποιητής Οράτιος βάζει τον Εγκέλαδο να χρησιμοποιεί δέντρα ως δόρατα. Ο γεωγράφος Παυσανίας του δεύτερου αιώνα αναφέρει ότι ένα τεγεανό άγαλμα της Αθηνάς ονομαζόταν «θεά του αλόγου» επειδή, σύμφωνα με μια τοπική αφήγηση, η Αθηνά «οδήγησε το άρμα και τα άλογα εναντίον του Εγκέλαδου». Ο Κλαυδιανός αποκαλεί τον Εγκέλαδο «παντοδύναμο βασιλιά των γεννημένων στη Γη γιγάντων» και βάζει τη Γαία –με τους Γίγαντες νικητές, να του προτείνει «Εγκέλαδε… κυβέρνησε τη θάλασσα».

Τα Διονυσιακά: Ο Έλληνας ποιητής του πέμπτου αιώνα Νόννος, στο ποίημά του Διονυσιακά, αναφέρει τον Εγκέλαδο ως έναν από τους πολλούς Γίγαντες που μάχεται ο Διόνυσος στη Γιγαντομαχία. Ο Νόννος έβαλε τους Γίγαντες εναντίον του Διόνυσου, υποσχόμενος στον Εγκέλαδο την Αθηνά ως σύζυγό του εάν οι Γίγαντες υποτάξουν τον Διόνυσο και ο τελευταίος πολέμησε τον Εγκέλαδο με φωτιά, αλλά ο Εγκέλαδος τελικά ηττήθηκε από τον Δία: "[Ο Διόνυσος] έψησε τα σώματα των Γιγάντων με μια μεγάλη πυρκαγιά-εικόνα της γη του κεραυνού που έριξε ο Δίας. Οι πυρσοί φούντωσαν… φωτιά κυλούσε σε όλο το κεφάλι του Εγκέλαδου και έκανε τον αέρα να ζεσταίνει, αλλά δεν τον νίκησε - ο Εγκέλαδος δεν λύγισε τα γόνατά του, αφού ακούμπαγε τη γη, παίρνοντας δύναμη απ αυτήν.
σσ. Νόννος ο «Πανοπολίτης» ο σημαντικότερος επικός ποιητής της Αυτοκρατορικής περιόδου, γεννημένος στην Πανόπολη _τη σημερινή Αχμίμ της Άνω Αιγύπτου, έζησε και δραστηριοποιήθηκε στην Αλεξάνδρεια. Έγραψε δύο επικά ποιήματα, τα Διονυσιακά και την Παράφραση του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, σε εξάμετρο στίχο

• ·      Σαντορίνη _σεισμός 1956 👀 “δόνηση έκρηξης 10.000 ατομικών βομβών” 🎥💥
  ·      Σαντορίνη ιστορία _σεισμική δραστηριότητα _ κίνδυνοι ενεργοποίησης του ηφαιστείου

_______________________________________

Αιτία
ηφαιστειακών εκρήξεων και σεισμών

Ο Εγκέλαδος —όπως ο Τυφώνας, ο Βριάρεως (ένας από τους Εκατόγχειρες, τέρατα παιδιά του Ουρανού και της Γαίας) και άλλα ηττημένα τέρατα που πιστεύεται ότι ήταν θαμμένα κάτω από ηφαίστεια— λέγεται ότι ήταν η αιτία των σεισμών και των ηφαιστειακών εκρήξεων. Για τις εκρήξεις της Αίτνας λέγεται ότι ήταν η ανάσα του Εγκέλαδου και οι δονήσεις της προκλήθηκαν από την κύλισή του από πλευρά σε πλευρά κάτω από το βουνό. Έτσι, για παράδειγμα ο Βιργίλιος γράφει «ο Εγκέλαδος, με το σώμα του κεραυνοβολημένο, βρίσκεται φυλακισμένος κάτω από όλα, έτσι τρέχει η ιστορία … μετά από αυτόν η γιγάντια Αίτνα αναπνέει στη φωτιά από ρωγμή σε ραφή και αν τύχει να γυρίσει  να αλλάξει την κουρασμένη πλευρά της, το νησί της Θρινακρίας τρέμει και γκρινιάζει και πυκνές αναθυμιάσεις στον ουρανό ανεβαίνουν»
σσ. Θρινακία ή Θρινακίη αποκαλείται το μυθικό νησί όπου έβοσκαν τα βόδια του θεού Ήλιου στη δωδέκατη ραψωδία της Οδύσσειας του Ομήρου.  Τρινακρία, είναι το σύμβολο της Σικελίας, αποτελείται από τρία πόδια (τα άκρα του νησιού) κι ένα φτερωτό κεφάλι Μέδουσας, από το οποίο ξεπηδούν στάχυα και λουλούδια.

• Το ποίημα του 1^ου αιώνα Aetna (ίσως γραμμένο από τον Luciliusτον νεώτερο) αναφέρει:  Στα Τρινακριά ύδατα ο Εγκέλαδος πεθαίνει και θάβεται κάτω από την Αίτνα με διάταγμα του Δία _με το βαρύ βουνό από πάνω του πετάει ανήσυχα και αναπνέει προκλητικά από το λαιμό του μια ποινική φωτιά.
• Κατά ClaudiusClaudianus: Στη μέση του νησιού υψώνονται οι απανθρακωμένοι βράχοι της Aetna, το εύγλωττο μνημείο της νίκης του Δία επί των Γιγάντων, ο τάφος του Εγκέλαδου, του οποίου το δεμένο και μελανιασμένο σώμα αναπνέει ατελείωτα σύννεφα θείου από τις φλεγόμενες πληγές του. Όταν οι επαναστατικοί ώμοι του μετατοπίζουν το βάρος τους δεξιά ή αριστερά, το νησί κλονίζεται από τα θεμέλιά του και τα τείχη των παραλυμένων πόλεων ταλαντεύονται από δω κι από εκεί.

Εικονογραφία: Η μάχη μεταξύ Αθηνάς και Εγκέλαδου ήταν δημοφιλές θέμα στις ελληνικές αγγειογραφίες, με παραδείγματα ήδη από τα μέσα του έκτου αιώνα π.Χ. Από την περιγραφή που δίνεται στον Ίωνα του Ευριπίδη, η μάχη απεικονίστηκε προφανώς στον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς στα τέλη του έκτου αιώνα π.Χ.

Το ανατολικό αέτωμα του Ναού της Αθηνάς στην Ακρόπολη, που χρονολογείται από τα τέλη του έκτου αιώνα, εμφάνιζε σε περίοπτη θέση την Αθηνά να στέκεται πάνω από έναν πεσμένο γίγαντα, πιθανώς τον Εγκέλαδο. Η μάχη πιθανότατα απεικονιζόταν και στον νέο πέπλο (τήβεννο) που δόθηκε στην Αθηνά στην Ακρόπολη των Αθηνών στο πλαίσιο της γιορτής των Παναθηναίων.

Στη μεταγενέστερη τέχνη και λογοτεχνία

Στις Βερσαλλίες, το εικονογραφικό θέμα του Λουδοβίκου XIV για τους θριάμβους του Απόλλωνα και των Ολύμπιων ενάντια σε όλους τους αντιπάλους περιελάμβανε την κρήνη του Εγκέλαδου στο δικό της καταπράσινο χώρο, το Bosquet de l'Encélade, το οποίο κόπηκε στο γύρω δάσος και σκιαγραφήθηκε με πέργκολα. Σύμφωνα με μια γκραβούρα της κρήνης από τον Le Pautre (1677), ο γλύπτης του επίχρυσου-μπρούτζου Εγκέλαδου ήταν ο Gaspar Mercy του Cambrai.

• Ο WilliamShakespeare αναφέρει τον «Εγκέλαδο» στον TitusAndronicus __σσ. Ο Τίτος Ανδρόνικος είναι η πρώτη τραγωδία του Σαίξπηρ _γράφτηκε μεταξύ του 1588 και του 1593. Είναι μια τραγωδία εκδίκησης, που αρχίζει με βιασμούς και ακρωτηριασμούς, για να τελειώσει με θυέστεια δείπνα.
• Ο Τζον Κιτς __σσ. John Keats (31-10-1795 – 23-2-1821) Άγγλος λυρικός ποιητής της δεύτερης γενιάς των Ρομαντικών μαζί με τον Πέρσυ Σέλλεϋ και τον Λόρδο Μπάυρον __αναφέρει τον Εγκέλαδο μεταξύ των Τιτάνων στο «Υπερίον» του (1818/1819).
• Ο Πόρθος παρομοιάζεται με τον Εγκέλαδο όταν θάφτηκε σε πτώση βράχου στο σιδηρούν προσωπείο του Αλέξανδρου Δουμά.
• Στον Πιέρ του Χέρμαν Μέλβιλ _ Αμερικανός συγγραφέας και εκπρόσωπος της "Αμερικανικής Αναγέννησης" της λογοτεχνίας,  περισσότερο γνωστός για το κλασικό του πλέον έργο Μόμπυ Ντικ, εμπνευσμένο από τις εμπειρίες του σε φαλαινοθηρικά, η εικόνα του Εγκέλαδου εμφανίζεται πολλές φορές και ο πρωταγωνιστής ταυτίζεται με τον Εγκέλαδο σε ένα όνειρο.
• Ο αμερικάνος ποιητής και παιδαγωγός HenryWadsworthLongfellow, εμπνευσμένος από τα δεινά του Δεύτερου Ιταλικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας, έγραψε το ποίημά του «Enceladus» το 1859.

Μια επιτυχημένη ___
__ αφίσα
"ο σώζων εαυτόν σωθήτω"
από τον ΟΑΣΠ

                                                              ________________________________

Τέλος _αν και στη μυθολογία λαογραφία τέλος δεν υπάρχει …

• Ο Εγκέλαδος, ένα φεγγάρι του πλανήτη Κρόνου, πήρε το όνομά του από τον μυθολογικό Εγκέλαδο. Ο νότιος πόλος του είναι διάσπαρτος με τεράστιους θερμοπίδακες πάγου και υδρατμών που εκτοξεύονται εκατοντάδες μίλια από το εσωτερικό του. Το φεγγάρι θεωρείται από τους επιστήμονες ως μια από τις πιο πιθανές τοποθεσίες στο Ηλιακό Σύστημα που προσφέρει κάποια δυνατότητα κατοικισιμότητας για μικροσκοπική ζωή.
• Ένα από τα δύο επιζώντα στρατιωτικά μεταφορικά αεροσκάφη ShortBelfast ονομάζεται "Enceladus". …στην Ανταρκτική, υπάρχει μια ομάδα nunataks (ράχη) στο νησί του Αλεξάνδρου που ονομάζεται EnceladusNunataks — αλλά αυτά τα nunatak ονομάστηκαν από το φεγγάρι του Κρόνου, όχι από τους γίγαντες της ελληνικής μυθολογίας, μέχρι και ο φινλανδικός οργανισμός eSportsENCE πήρε το όνομά του από το Enceladus.

Γιγαντομαχία

Η γιγαντομαχία είναι αρχαίος Ελληνικός μύθος που περιγράφει την πάλη του Δία και των ολυμπίων Θεών με τους Γίγαντες. Την περιγράφει ο Απολλόδωρος στο έργο του «περί θεών», ο Όμηρος στην «Οδύσσεια», ο Υγίνος στο «Poetica Astronomica», ο Παυσανίας και ο Νόννος ο Πανοπολίτης.

           Πριν τη μάχη

Όταν ο Δίας νίκησε τον Κρόνο και τους Τιτάνες, και τους καταπόντισε στα Τάρταρα, η Γαία μίσησε τον Δία και τους άλλους θεούς του ουρανού, και όλα τα παιδιά τους. Ξεσήκωσε τους Γίγαντες, και αυτοί με αρχηγό τον Ευρυμέδοντα εκτόξευαν προς τον ουρανό τεράστιες κοτρώνες και φλεγόμενα βελανίδια. Η Γαία ξεκίνησε για να αναζητήσει το βοτάνι της αιωνιότητας για να κάνει τα παιδιά της αθάνατα. Ο Δίας τότε φώναξε την Ηώ, τον Ήλιο και τη Σελήνη και τους απαγόρευσε να βγουν και να φωτίσουν. Μέσα στο σκοτάδι πήγε αυτός και βρήκε πρώτος το βοτάνι της αιωνιότητας. Ο χρησμός του μαντείου όμως είπε, ότι «μόνο η βοήθεια ενός θνητού θα έφερνε τη νίκη, αφού οι Γίγαντες είναι άτρωτοι για τους θεούς». Η Αθηνά τότε ζήτησε τη βοήθεια του Ηρακλή. Μαζί με τον Ηρακλή έσπευσε και ο Διόνυσος.

Η πορεία της μάχης

Οι θεοί πάλεψαν με τους Γίγαντες. Η Νύχτα και η Εκάτη τους έριχναν κάτω και ο Ηρακλής τους σκότωνε με τα βέλη του (που μέχρι τότε ήτανε απλά ή φλεγόμενα, καθώς δεν είχε σκοτώσει ακόμη την αγέννητη από τον Τυφώνα Λερναία Ύδρα). Ο Αλκυονέας, ένας από τους δυνατότερους Γίγαντες πέθανε από τα βέλη του Ηρακλή. Ο Γίγαντας Πορφυρίων αντεπιτέθηκε και αποπειράθηκε να απαγάγει την Ήρα, αλλά ο Δίας τον χτύπησε με έναν κεραυνό, και ο Ηρακλής τον αποτελείωσε με ένα βέλος. Ο Απόλλων και ο Ηρακλής σκότωσαν τον Εφιάλτη, χτυπώντας τον μαζί στα μάτια. Ο Διόνυσος οπλισμένος με τον θύρσο του σκότωσε τον Εύρυτο. Η Εκάτη με τους δαυλούς της πυρπόλησε τον Κλυτίο, ενώ ο Ήφαιστος με τα πυρωμένα σίδερά του σκότωσε τον Μίμα. Ο Εγκέλαδος υποχώρησε άτακτα, αλλά η Αθηνά τον έπιασε στη Σικελία και τον συνέθλιψε κάτω από το νησί. Κατόπιν σκότωσε και τον Πάλλα, και από το δέρμα του έφτιαξε ασπίδα. Ο Ποσειδώνας κατέρριψε τη Νίσυρο επάνω στον Πολυβώτη. Ο Ερμής φορώντας το κράνος του Άδη (την κυνή ή κυνέα)- που έκανε αόρατο όποιον το φορούσε- σκότωσε τον Ιππόλυτο. Η Άρτεμις σκότωσε τον Γρατίωνα. Οι τρεις Μοίρες με τα χάλκινα ρόπαλά τους σκότωσαν τον Άγριο και τον Θώα. Οι υπόλοιποι Γίγαντες γίνανε βορά των κεραυνών του Δία και σκοτώθηκαν από τα βέλη του Ηρακλή. Η Γαία βλέποντας την αποτρόπαια έκβαση της μάχης λύσσαξε από τον θυμό της και γέννησε τον Τυφώνα.

Τιτανομαχία

Στην ελληνική μυθολογία, η τιτανομαχία ήταν ο πόλεμος μεταξύ των Τιτάνων (οι οποίοι μάχονταν από το βουνό Όθρυς) και των Ολύμπιων θεών. Είναι γνωστή και ως η Μάχη των Τιτάνων ή o Πόλεμος των Τιτάνων.

Μύθος

Ο πόλεμος είχε προλεχθεί στον Κρόνο από τη Γαία και τον Ουρανό, επειδή ο Κρόνος είχε αρνηθεί να αποκαταστήσει δικαιοσύνη μετά την εκθρόνιση του πατέρα του. Οι Τιτάνες που πολέμησαν καθοδηγούνταν από τον Κρόνο και στις τάξεις τους βρίσκονταν οι: Κόιος, Κριός, Υπερίων, Ιαπετός, Άτλας. Οι Ολύμπιοι οδηγούνταν από τον Δία και στο πλευρό του πολέμησαν και οι: Εστία, Δήμητρα, Ήλιος, Ήρα, Άδης/Πλούτων, Ποσειδώνας, οι Εκατόγχειρες και οι Κύκλωπες.

Νικώντας μετά από δεκάχρονο πόλεμο, οι Ολύμπιοι μοίρασαν μεταξύ τους τα λάφυρα, δίνοντας στον Δία την εξουσία στον αέρα και τον ουρανό, στη θάλασσα και όλα τα υδάτινα σώματα στον Ποσειδώνα, και στον Κάτω Κόσμο στον Άδη. Η γη αφέθηκε ως κυριαρχία κοινή όλων των θεών. Έπειτα έκλεισαν τους Τιτάνες στα Τάρταρα. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Ωκεανός και οι Τιτανίδες (Θεία, Ρέα, Θέμις, Μνημοσύνη, Φοίβη και Τηθύς) παρέμειναν ουδέτεροι, και γι' αυτό δεν τιμωρήθηκαν από τον Δία. Οι Εκατόγχειρες παρέμειναν φύλακές τους, μέχρι τη στιγμή που ο Δίας τους απελευθέρωσε όλους, εκτός από τον Άτλαντα.

 

Σύμφωνα με τον Ησίοδο

[Θεογονία (397-401] ἦλθε δ᾽ ἄρα πρώτη Στὺξ ἄφθιτος Οὔλυμπόνδε _
σὺν σφοῖσιν παίδεσσι φίλου διὰ μήδεα πατρός· τὴν δὲ Ζεὺς τίμησε, περισσὰ δὲ δῶρα ἔδωκεν.
αὐτὴν μὲν γὰρ ἔθηκε θεῶν μέγαν ἔμμεναι ὅρκον,
παῖδας δ᾽ ἤματα πάντα ἑοῦ μεταναιέτας εἶναι.
[Θεογονία (397-401] Και πρώτη η Στύγα η άφθαρτη ανέβηκε στον Όλυμπο
μαζί με τα παιδιά της, με του πατέρα της τη συμβουλή. Κι αυτήν ο Δίας την τίμησε και δώρα περισσά τής έδωσε.
Γιατί την ίδια όρισε να είναι των θεών ο μέγας όρκος
και τα παιδιά της για όλους τους καιρούς συγκάτοικοί του να ᾽ναι.

Και το Βριάρεω, τον Κόττο και το Γύγη, απαρχής
μες στην καρδιά του τους μίσησε ο πατέρας τους, τους έδεσε με ισχυρά δεσμά,
γιατί φθονούσε την υπερβολικά ανδρεία τους, το ανάστημα,
620τον όγκο τους. Και κάτω από τη γη τούς εγκατέστησε με τους πλατιούς τους δρόμους.
Εκεί μένανε αυτοί κάτω απ᾽ τη γη υποφέροντας
και κάθονταν στα έσχατα, στα πέρατα της μεγάλης γης
καιρό πολύ θλιμμένοι, κι είχανε πένθος μέγα στην καρδιά τους.
Μα αυτούς ο γιος του Κρόνου και οι αθάνατοι θεοί οι άλλοι,
που γέννησε η Ρέα η καλλίκομη από τον έρωτα του Κρόνου,
και πάλι τους ανέβασαν στο φως με συμβουλές της Γης.
Γιατί αυτή λεπτομερώς τους τα εξέθεσε όλα,
πως δηλαδή μ᾽ αυτούς τη νίκη και τη δόξα τη λαμπρή θα πάρουν.
Γιατί καιρό πολέμαγαν κι είχανε πόλεμο που θλίβει την ψυχή,
ενάντια μεταξύ τους σε μάχες κρατερές,
630οι θεοί Τιτάνες κι όσοι απ᾽ τον Κρόνο γεννηθήκανε,
οι ένδοξοι Τιτάνες από την Όθρη την ψηλή,
κι από τον Όλυμπο οι θεοί, των αγαθών οι χορηγοί,
αυτοί που η Ρέα γέννησε σαν πλάγιασε με τον Κρόνο.
Κι εκείνοι πολέμαγαν μεταξύ τους συνεχώς για δέκα ολόκληρα χρόνια
κι είχανε μάχη που θλίβει την ψυχή.
Της φοβερής της έριδας λύση καμία και τέλος δεν υπήρχε