Ballata d’autunno _Βρέχει -εκεί πίσω βρέχει, βρέχει …πάνω από μια κόκκινη ραγισμένη στέγη

 

Τέλος Σεπτέμβρη –πάει το 51ο Φεστιβάλ μας ΚΝΕ- ΟΔΗΓΗΤΗ _βλ Ο Οδηγητής 💥 Ποιητής της εργατιάς 🎈 Κώστας Βάρναλης αλλά και  Νά ῾ναι χι­νο­πω­ριά­τι­κον ἀπο­με­σή­με­ρο, ὄντας |  μετ᾿ ἄξαφνη νε­ρο­ποντὴ | χυ­μά­ει μὲς ἀπ᾿ τὰ σύ­νε­φα θα­μπω­τικὰ γε­λώ­ντας | ἥλιος χωρὶς μαντύ… με Jacques Prévert και το θρυλικό πλέον "Les Feuilles Mortes" Ω, ελπίζω να θυ­μά­σαι | Τις χα­ρού­με­νες μέρες όταν ήμα­σταν φίλοι | Εκεί­νη την εποχή η ζωή ήταν πιο όμορ­φη | Και ο ήλιος είναι πιο ζε­στός από σή­με­ρα - Τα πε­σμέ­να φύλλα μα­ζεύ­ο­νταν με φτυα­ριές | Βλέ­πεις, δεν το ξε­χνάω |  Ανα­μνή­σεις και λύπες ανά­κα­τες _Ήσουν η σιω­πη­λή και πιστή μου αγάπη | Πάντα χα­μο­γε­λα­στή και ευ­χα­ρι­στώ τη ζωή γι αυτό…

Φθινόπωρο 🌿🍂 με ποίηση 🇵🇸 Παλαιστίνης ✨🎈

ΚΕ _ΚΚΕ: 22ο Συνέδριο _με σύνθημα "ΚΚΕ δυνατό, σταθερό σε κάθε δοκιμασία, έτοιμο στο κάλεσμα της Ιστορίας για τον Σοσιαλισμό"  

Περί μουσικής σήμερα ο λόγος _μιας μορφής τέχνης της οποίας μέσο είναι ο ήχος με κοινά στοιχεία της τον τόνο (που κυβερνά τη μελωδία και την αρμονία), το ρυθμό (θεμελιώδες στοιχείο του τέμπο, της μετρικής και της άρθρωσης), τη δυναμική και την ηχητική ποιότητα του ηχοχρώματος την υφή και κάποια ακόμη για μουσικολόγους.    Η δημιουργία, η απόδοση, η σημασία _ακόμη και ο καθορισμός της μουσικής ποικίλλουν σύμφωνα με τον πολιτισμό και το κοινωνικό πλαίσιο. Υπάρχει το άπαν _η στρατευμένη για την οποία δίνονταν και δίνονται μάχες. Η μουσική πάντως κυμαίνεται από τις αυστηρά οργανωμένες συνθέσεις (και την επανεκτέλεση τους στην απόδοση), μέχρι τις τυχαίες της μορφές, η γνωστότερη από τις οποίες είναι ο λεγόμενος αυτοσχεδιασμός.

Ballata d’autunno
Η μπα­λά­ντα του Φθι­νό­πω­ρου

Θα δια­λέ­ξου­με σή­με­ρα κάτι –λίγο ασυ­νή­θι­στο που έχει να κάνει και με προ­σω­πι­κές μνή­μες, το «Balada de otoño» του Joan Manuel Serrat του 1969 για το άλ­μπουμ «La Paloma» (Rafael Alberti – Carlos Gustavino) και το αντί­στοι­χο Ballata d’autunno της Mina, της με­γά­λης ιτα­λί­δας τρα­γου­δί­στριας, που εμ­φα­νί­στη­κε το 1958 και ακόμη σή­με­ρα _85χρονη μας εκ­πλήσ­σει, μετά από 119+1 album & CD‎ _Ο Paolo Limiti με­τα­φρά­ζει πιστά το σαφώς πολύ όμορ­φο και με­λαγ­χο­λι­κό κεί­με­νο, όπως οι ζο­φε­ρές φθι­νο­πω­ρι­νές ημέ­ρες.
Το τρα­γού­δι πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στο διπλό άλ­μπουμ- strenna «Mina 1+1»

Βρέ­χει, εκεί πίσω από το πα­ρά­θυ­ρο
βρέ­χει, βρέ­χει …
Πάνω από την κόκ­κι­νη και ρα­γι­σμέ­νη οροφή,
πάνω από αυτό το διά­σπαρ­το κομ­μέ­νο άχυρο,
πάνω από αυτά τα χω­ρά­φια βρέ­χει…

Η 85χρονη τραγουδίστρια και ηθοποιός ❣️απίστευτα ακμαία ακόμη σήμερα ✨ Mina ❣️ Anna Mazzini _γνωστή απλά ως 💋 Μίνα, κυρίαρχη φυσιογνωμία στην ιταλική ποπ μουσική ήδη από τη δεκαετία του 1960 γνωστή για το 🎶🎶💥 🎶🎶🎶  φωνητικό της εύρος των τριών οκτάβων με ξεχωριστή χροιά, την ευκινησία της σοπράνο φωνής της, και την εικόνα της ως χειραφετημένης γυναίκας. Με αγωνιώδεις ιστορίες αγάπης που ερμηνεύονται σε υψηλούς δραματικούς τόνους, συνδυάζει την κλασική ποπ με στοιχεία μπλουζ, R&B και soul μουσικής, ενώ  κορυφαίοι τραγουδοποιοί δημιούργησαν υλικό με μεγάλο φωνητικό εύρος και ασυνήθιστες ακολουθίες συγχορδιών για να αναδείξουν τις τραγουδιστικές της ικανότητες. Χωρίς δημόσιες εμφανίσεις της τελευταία (τι να τις κάνει εξάλλου) συνέχισε να κυκλοφορεί δημοφιλή άλμπουμ και μουσικά projects σε ετήσια βάση μέχρι σήμερα.

Ο ου­ρα­νός γκρί­ζος γι­γα­ντώ­νε­ται
και το έδα­φος ήδη στά­ζει φύλλα.
Μύ­ρι­σε το φθι­νό­πω­ρο.

Ο χρό­νος που λα­γο­κοι­μά­ται
μου μοιά­ζει
παιδί στον άνεμο
όπως σε ένα φθι­νο­πω­ρι­νό τρα­γού­δι.

Μια φθι­νο­πω­ρι­νή μπα­λά­ντα,
ένα λυ­πη­μέ­νο με­λαγ­χο­λι­κό τρα­γού­δι
έρ­χε­ται μετά την μέρα που δύει.

Μια μπα­λά­ντα του φθι­νό­πω­ρου,
Σαν προ­σευ­χή με θα­μπή-σβη­σμέ­νη φωνή,
σαν φύ­ση­μα θρή­νου
που τρα­γου­δά τον άνεμο.

Βρέ­χει πίσω από το πα­ρά­θυ­ρο
βρέ­χει, βρέ­χει …
Πάνω από την κόκ­κι­νη και ρα­γι­σμέ­νη στέγη,
πάνω από αυτό το διά­σπαρ­το κομ­μέ­νο άχυρο,
πάνω από αυ­τούς τους αγρούς βρέ­χει.

θα μπο­ρού­σα να σου δι­η­γη­θώ
πως καίει το τε­λευ­ταίο ξύλο στη φωτιά και τότε
από πως η φτώ­χεια μου
είναι επί­σης ένα χα­μό­γε­λο, γιατί είμαι μόνη τώρα,
αλλά εγώ μόνη μου είμαι τε­λειω­μέ­νη

Και θα σου έλεγα
ότι τα νιάτα είναι νιάτα γιατί ποτέ δεν έμα­θαν
ότι όχι! δεν είν’ η ζωή
εκεί­νο το όμορ­φο πράγ­μα που σκέ­φτο­νται,
Το ξέρω καλά αυτό.

Μα­κά­ρι να μπο­ρού­σαν
το αύριο και το χτες
να πουν αυτό που ονει­ρεύ­τη­κα.

Αλλά ο χρό­νος περνά
και σου τρα­γου­δά αργά,
με μια ολο­έ­να και πιο κου­ρα­σμέ­νη φωνή
μια φθι­νο­πω­ρι­νή μπα­λά­ντα.

Βρέ­χει, εκεί πίσω από το πα­ρά­θυ­ρο
βρέ­χει, βρέ­χει …
Πάνω από την κόκ­κι­νη και ρα­γι­σμέ­νη οροφή,
πάνω από αυτό το κομ­μέ­νο σανό,
πάνω από αυ­τούς τους αγρούς βρέ­χει
(…)