Πάνε χρόνια, πολλά χρόνια - μη ρωτάτε, παιδιά, 10-20-50
χρόνων, πόσα χρόνια πριν – είμαστε και μεις στα θρανία. Του δημοτικού και του
γυμνάσιου _τότε το λύκειο ήταν άγνωστη λέξη.
Με μια πάνινη _της κακιάς ώρας τσάντα, με λίγα _συνήθως φθαρμένα βιβλία που
είχαμε αγοράσει μισοτιμής και κάτω, είτε από παλιότερους μαθητές, είτε ο
υποφαινόμενος από τον «Περικλή» τον
Πανταζόπουλο (συνεξόριστο του πατέρα, που έγινε επιχειρηματίας _στην
Πανεπιστημίου, λίγο μετά την Ιπποκράτους στη στοά Χ”χρήστου) και οι της επαρχίας
με το πηλήκιο στο κεφάλι. Το διαβόητο αυτό καπέλο με την κουκουβάγια και τα
κίτρινα σιρίτια ήταν συνήθως τόσο πλατύ, ώστε να το ονομάζουν ταψί και κανείς δεν
ήθελε να το φοράει _αν και “γουλί” το κεφάλι (ήταν υποχρεωτικό και εκτός
σχολείου). Όσο κι αν το απεχθανόντουσαν όμως, αναγκαζόντουσαν να το βάζουν στο
κεφάλι γιατί η σχετική εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας ήταν σαφής: "Μαθητής τις - έλεγε - δύναται να προσέλθει εις το σχολείον έστω
και ανυπόδητος αν δε διαθέτει υποδήματα, χωρίς πηλήκιον όμως δε γίνεται
δεκτός"! Κάποιοι διακωμωδούσαν την υπόθεση κάνοντας ευφυείς μετατροπές
_στυλ περικεφαλαίας του Θόδωρου Κολοκοτρώνη και τρώγανε βροχή ξυλιές με το
χάρακα, ή το καπάκι της ξύλινης κασετίνας _ειδικά στα δάχτυλα (από την ανάποδη
των χεριών) ακόμη
και ότι χειρότερο _οι βίτσες, που αφθονούσαν!
Τα κορίτσια ήταν πάντα “το άλλο μισό του ουρανού” κοτσιδάκια, αφέλειες ή αλογοουρά _χειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο, μπλε ποδιά με σοσόνια και γιακαδάκι _μια πιθαμή κάτω από τα γόνατα (τα πιο πλούσια με πρόσθετη δαντέλα). Στο γυμνάσιο οι πλέον κοκέτες (ανεξαρτήτως ομορφιάς –εμείς είχαμε μια πολύ σκυλομούρα που το έπαιζε ντίβα και ήθελε να την φωνάζουν Vivian) την μεταποιούσαν σε μίνι _με μπροστά τα κουμπιά και την άφηναν ξεκούμπωτη μέχρι τη μέση.
👋🤭👀
__6 Φλεβάρη 1982, σαν σήμερα η αμφίεση των
μαθητριών με ποδιά καταργείται και είναι πλέον προαιρετική. Μέχρι εκείνη τη
στιγμή ήταν το σήμα κατατεθέν του μαθητικού πληθυσμού και αναπόσπαστο στοιχείο
της ταυτότητας των κοριτσιών. Η μη χρήση της σήμαινε αποβολή (για το γυμνάσιο
_στο δημοτικό δεν συζητάμε, παραβάτισσες δεν υπήρχαν). Κατά τους υποστηρικτές
της η χρήση της «συνέβαλλε στην
ομοιομορφία και συνοχή του μαθητικού πληθυσμού». Έκανε «όλες τις μαθήτριες ίσες ασχέτως οικονομικής
καταστάσεως» _κούνια που τους\τις κούναγε. Πάντως η κοινωνία (και οι
μαθήτριες) το είδαν ως μέτρο εκδημοκρατισμού που συνέβαλε στην ανάπτυξη της
προσωπικότητας των κοριτσιών. Ούτε τις οικονομικές ανισότητες έκρυβε η ποδιά.
Υπήρχαν οι κομψές «επώνυμες» και ακριβές ποδιές και αυτές που οι περισσότεροι
γονείς αγόραζαν από τους πάγκους των παζαριών.
Σε σχετικές ανακοινώσεις του υφυπουργού Παιδείας Μόραλη τονιζόταν ότι «η αξιοπρέπεια και η διαπαιδαγώγηση των νέων
κοριτσιών δεν εξαρτιόταν από τη σχολική ποδιά». Μπλε ποδιά με άσπρo
γιακαδάκι – πάνινο ή πλεχτό _τέλος.
Επί της ουσίας ...
Δείτε Το ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο Σύγχρονης Γενικής Παιδείας
Σκληρά τα σχολεία τότε, αλλά όσοι από εμάς συνεχίζαμε να μαθαίνουμε γράμματα θεωρούμασταν _και είμαστε προνομιούχοι. Διότι υπήρχαν αρκετά παιδιά που σταματούσαν τη φοίτηση, πριν καν τελειώσουν το δημοτικό, και έβγαιναν στη βιοπάλη. Χρόνια και χρόνια πέρασαν από εκείνες τις δύσκολες εποχές και ακόμη _γράφει ο Τάσος Αυγερινός στο Ριζοσπάστη, «θυμάμαι μια πάμπτωχη συμμαθήτριά μου που αν και ήταν άριστη δεν τελείωσε το δημοτικό. Το εγκατέλειψε στην τελευταία τάξη για να πάει να δουλέψει στο υφαντουργείο της πόλης μας με πλήρες οκτάωρο και λειψό μεροκάματο. Τότε δεν υπήρχε ίσως ο νόμος που απαγορεύει τώρα - έστω και στα χαρτιά - την εργασία πριν από την ηλικία των δεκατεσσάρων. Εκείνα τα χρόνια η εκμετάλλευση των ανηλίκων άρχιζε πιο νωρίς. Και τα παιδιά - σκλάβοι ήταν αρκετά».
Εμάς τους μαθητές, μας θεωρούσαν τυχερούς και έτσι αισθανόμαστε κι εμείς μερικές φορές και κρυφοκαμαρώναμε. Γιατί πιστεύαμε ότι καθισμένοι στα θρανία θα διευρύνουμε τις γνώσεις μας και θα ανοίξουμε τα μάτια μας. Αργήσαμε πολύ να καταλάβουμε ότι την εποχή που εμείς μαθαίναμε για μοχλούς και υπομόχλια _εγώ στο δημοτικό για τόκο κι επιτόκιο …η φυσική είχε φτάσει στη θεωρία των κβάντα και τόσα ακόμη. ΣΑτο μεταξύ τα κατορθώματα της ΕΣΣΔ, από το μπιπ-μπιπ του Σπούτνικ στον Γκακάριν και την Τερεσκόβα με τα ταξίδια τους στο Διάστημα, έκαναν το γύρο του κόσμου και τίποτε δεν προμήνυε τις ανατροπές και την καπιταλιστική παλινόρθωση.
Αργήσανε κάποιοι να καταλάβουν (εγώ όχι, λόγω καταβολών και υπομονετικής διδαχής στην οικογένεια _ειδικά από τον πατέρα, Αναφιώτη, Νικαριώτη και Μακρονησιώτη) ότι σκόπιμα στα βιβλία της Ιστορίας μας δεν υπήρχε λέξη για τη δράση του Μακρυγιάννη, για τη δολοφονία του Ανδρούτσου, την καταδίκη του Κολοκοτρώνη, τον εμφύλιο _τους αλύγιστους της ταξικής πάλης κλπ. Πως όταν διδασκόταν στην "αγωγή του πολίτου" ότι το πολίτευμα της Ελλάδας είναι δημοκρατικό, τα έκτακτα στρατοδικεία έστελναν στο απόσπασμα τους ΚΚΕδες λαϊκούς αγωνιστές και στα ξερονήσια της χώρας υπέφεραν τα πάντα χιλιάδες εξόριστοι.
10ετίες πέρασαν από τότε, που είμαστε παιδιά και πηγαίναμε σχολείο και μέσα σ' αυτό το διάστημα πολλές αλλαγές έγιναν στην παιδεία. Καταργήθηκε το πηλήκιο, η ποδιά, η ψιλή, τα βιβλία διανέμονται “δωρεάν” πια _υποτίθεται και η φοίτηση, που _λέει, στο γυμνάσιο έγινε υποχρεωτική. Οι αλλαγές αυτές όμως μετέβαλαν την επιφάνεια και όχι την ουσία των πραγμάτων. Και το εκπαιδευτικό σύστημα εξακολουθεί να είναι αναχρονιστικό, αγκυλωμένο και υπηρέτης του συστήματος. Ταυτόχρονα η μόρφωση παραμένει προνόμιο των λίγων παρά τις μεγαλοστομίες που ακούγονται για ίσες ευκαιρίες κλπ.
Δείτε Το ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο Σύγχρονης Γενικής Παιδείας
Το πηλήκιο, δηλαδή, καταργήθηκε προ πολλού, αλλά όχι
και για την παιδεία. Αυτή παραμένει στα παλιά, εξακολουθώντας να φοράει
"καπέλο". Και με τις διατυμπανιζόμενες συνεχείς "αλλαγές",
είναι βέβαιο ότι το "καπέλωμα" γίνεται πολύ μεγαλύτερο.
Μέσα από "μεταρρυθμίσεις" δείτε 100+ άρθρα στο Ριζοσπάστη, με τελευταίο
φρούτο τα “Ωνάσεια”
__στον αντίποδα Μια
αλλιώτικη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση _ Ορισμένα στοιχεία για την Παιδεία στην
Αντίσταση και το εκπαιδευτικό σχέδιο της ΠΕΕΑ
🆘 Ψηφίστηκε στη Βουλή η Σύμβαση "Ωνάσειων Σχολείων" του υπουργείου Παιδείας με το Ίδρυμα Ωνάση
“Παιδαγωγικό Ποίημα” ...Ο Δρόμος προς τη Ζωή
Εμείς ονειρευόμαστε έναν άλλο κόσμο
