Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι
Η κατάσταση πριν τον πόλεμο
Αναμφίβολα η κατάσταση που δημιουργήθηκε ήταν πολύ κρίσιμη όχι μόνο για την Ανατολική Ασία αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο δεδομένου ότι στον πόλεμο που κράτησε ως τον Ιούλη του 1953, οπότε και υπογράφηκε συμφωνία ανακωχής, αναμείχθηκαν ενεργά οι Ηνωμένες Πολιτείες, μια σειρά χώρες του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου (ανάμεσά τους και η Ελλάδα) αλλά και η ΕΣΣΔ με τη ΛΔ της Κίνας. Για να κατανοηθεί η σημασία της κρίσης στην Κορέα - και κυρίως πώς φτάσαμε σ' αυτήν - πρέπει να σταθούμε εν συντομία σε ορισμένα επιπλέον στοιχεία που προηγήθηκαν της πολεμικής αναμέτρησης.
Η Κορέα απελευθερώθηκε από την αποικιακή κυριαρχία της Ιαπωνίας τον Αύγουστο του 1945 όταν οι ένοπλες δυνάμεις της ΕΣΣΔ συνέτριψαν τα επίλεκτα στρατεύματα των Ιαπώνων. Το γεγονός αυτό, πέραν των άλλων, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο και στη γενικότερη ήττα της Ιαπωνίας στο πλαίσιο του Β παγκοσμίου πολέμου. Στη συνέχεια η Κορέα χωρίστηκε σε δύο ζώνες στρατιωτικής ευθύνης. Στο Βορρά και μέχρι τον 38ο παράλληλο εκτεινόταν η σοβιετική στρατιωτική ζώνη ευθύνης και νότια αυτού του παραλλήλου η αμερικανική. Η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ ήταν προσωρινή στην Κορέα με στόχο τη συγκρότηση ενός ενιαίου και ανεξάρτητου κράτους, όπως σημειωνόταν στις αποφάσεις της διάσκεψης του Πότσδαμ (Ιούλης - Αύγουστος 1945) και των υπουργών Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας (Δεκέμβρης 1945). Ομως οι προθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και των αντιδραστικών κύκλων της χώρας, ήταν διαφορετικές δεδομένου ότι το κορεάτικο λαϊκό κίνημα ήταν ισχυρό, οι επαναστατικές δυνάμεις το ίδιο, κι ένα ενιαίο κορεάτικο κράτος κάθε άλλο παρά θα έγερνε προς το μέρος των συμφερόντων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό, παρά τις διεθνείς συμφωνίες και τη θέληση του κορεατικού λαού, τον Αύγουστο του 1948 εγκαθιδρύθηκε στο Νότιο τμήμα της χώρας ένα καθεστώς ανδρεικέλων με επικεφαλής τον Λι Σιν Μαν (Σήγκμαν Ρη) που ονομάστηκε "Δημοκρατία της Κορέας". Το γεγονός αυτό υποχρέωσε τις προοδευτικές δυνάμεις του κορεάτικου λαού να προχωρήσουν σε μια αναλόγου τύπου οργάνωσή τους στο βορρά και να αγωνιστούν ενάντια στα αντιδραστικά - ιμπεριαλιστικά διασπαστικά σχέδια εντείνοντας την αντίστασή τους στο αντιλαϊκό καθεστώς του Νότου. Ετσι το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί, τον Σεπτέμβρη του 1948, η ΛΔ της Κορέας που ως στόχο της έθεσε την ειρηνική ενοποίηση της χώρας από την οποία άλλωστε - αν ληφθεί υπόψην ο κοινωνικοπολιτικός συσχετισμός δυνάμεων - δεν είχε τίποτα να φοβηθεί.
Ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο;
Όταν ξέσπασε ο κορεατικός πόλεμος, τον Ιούνη του '50, το καθεστώς του Λι Σιν Μαν (Σήγκμαν Ρη), οι Αμερικανοί και οι άλλοι εκπρόσωποι του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, ισχυρίστηκαν από την πλευρά τους ότι τον πόλεμο είχαν ξεκινήσει οι Βορειοκορεάτες. Δηλαδή η κυβέρνηση και ο στρατός της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας με την παρότρυνση και την ενίσχυση της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτή είναι η επίσημη θέση τους και σήμερα. Τι όμως είχε συμβεί πραγματικά;
"Ανάμεσα σ' αυτούς - γράφει ο David Horowitz - που είχαν ολοφάνερο συμφέρον σ' ένα επεισόδιο, που θα προκαλούσε τη στρατιωτική επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών, ήσαν οι απειλούμενοι Τσαγκ Κάι Σεκ και Σήγκμαν Ρη.
Ο Σήγκμαν Ρη είχε πολλά να κερδίσει από μια αμερικανική στρατιωτική επέμβαση υπέρ του νοτιοκορεατικού καθεστώτος. Στις 30 Μαϊου, μόλις τέσσερις εβδομάδες προτού αρχίσουν οι εχθροπραξίες, είχε υποστεί αποφασιστική ήττα στις εκλογές. Το καθεστώς "κλυδωνιζόταν από έλλειψη εμπιστοσύνης, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό". Αντιμέτωποι μιας κατάστασης που χειροτέρευε γι' αυτούς σταθερά ο Σήγκμαν Ρη και ο υπουργός του απειλούσαν από πολλούς μήνες να εισβάλουν στη Βόρειο Κορέα διακηρύσσοντας ότι ήσαν έτοιμοι "να καταλάβουν την Πιονγκ - Γιανγκ μέσα σε λίγες μέρες". Πράγματι στο αρχηγείο του Μακάρθουρ (σημ. Γ. Π.: Ντάγκλας Μακάρθουρ, διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στον Ειρηνικό) τη μέρα που ξέσπασε ο πόλεμος, ένα από τα σημαίνοντα μέλη των δυνάμεων κατοχής κλήθηκε ξαφνικά στο τηλέφωνο. Οταν γύρισε ψιθύρισε: "μόλις τώρα έγινε γνωστή μια μεγάλη είδηση. Οι Νοτιοκορεάτες εισέβαλαν στη Βόρειο Κορέα". Σύμφωνα με το δεξιό σχολιαστή Ολμς Αλεξάντερ, ο υπουργός Εξωτερικών Ατσεσον "ποτέ δεν ήταν απόλυτα σίγουρος ότι ο Σήγκμαν Ρη δεν ήταν εκείνος που προκάλεσε την επίθεση των ερυθρών το 1950" (βλ. David Horowitz: "Από τη Γιάλτα στο Βιετνάμ", εκδόσεις ΚΑΛΒΟΣ, σελ. 160).
Τον φιλοπόλεμο, και αντιλαϊκό χαρακτήρα του καθεστώτος του Σήγμαν Ρη δεν μπόρεσαν να αρνηθούν ούτε οι πλέον ακραιφνείς αντικομμουνιστές συγγραφείς. Ο Andre Fontaine για παράδειγμα, αν και υπεραμύνεται της θέσης ότι τον πόλεμο τον ξεκίνησε η ΛΔ της Κορέας, με όσα λέει για το Νοτιοκορεάτικο καθεστώς αποδεικνύει πως μόνο αυτό είχε συμφέρον από τον πόλεμο. "Αι προ τριμήνου διεξαχθείσαι εις Νότιον Κορέαν εκλογαί - γράφει μεταξύ άλλων - έδωσαν απόλυτον πλειοψηφίαν εις τους αντιπάλους του "τρομερού γέροντος", του Σήγκμαν Ρη, όστις έπειτα από τριάκοντα τριών ετών εξορίαν ανεκηρύχθη τον Αύγουστον του 1948, πρώτος πρόεδρος της κορεατικής δημοκρατίας. Εν τούτοις, ούτως είχεν (καταστείλει) με βιαιότητα ουδόλως δημοκρατικήν όλας τας κομμουνιστικάς δραστηριότητας, κρατών εις τας φυλακάς 14.000 κομμουνιστάς, μεταξύ των οποίων 14 βουλευτάς. Λόγω της συνεχούς επιδεινώσεως της οικονομικής καταστάσεως η δυσφορία ήτο γενική (... ) Ολα αυτά δεν ημπόδιζον τον Ρη να διακηρύσση εις όλους τους τόνους την πρόθεσή του να ενσωματώσει το βόρειον τμήμα της χώρας, πράγμα το οποίον έδινε λαβήν εις τους κομμουνιστάς να προβάλλουν τη "νόμιμον άμυναν"...". (Andre Fontaine: "Ιστορία του Ψυχρού Πολέμου", Στρατιωτική Εκδοση, Αθήναι 1969, τόμος β σελ. 3 - 4).
Ο πόλεμος, οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ
Σχετικά τώρα με τον ρόλο που έπαιξαν οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ στο ξεκίνημα του κορεατικού πολέμου, απ' όλα τα στοιχεία που υπάρχουν δε χωράει η παραμικρή αμφιβολία πως ο πόλεμος, αν δεν έβλαψε, τουλάχιστον δεν ωφέλησε τους Σοβιετικούς και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ενώ αντίθετα ήταν βούτυρο στο ψωμί των πιο αντιδραστικών, των πιο φιλοπόλεμων δυνάμεων του αμερικανικού και γενικότερα του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Εχοντας υπόψη του όλα εκείνα τα στοιχεία που συνηγορούν στο παραπάνω συμπέρασμα, ο David Horowitz δε διστάζει να πει με κατηγορηματικό τρόπο ότι "βλέποντας τα πράγματα αναδρομικά και με την ευρύτερη προοπτική που δίνει η απόσταση απέναντι σε μια άλλοτε τεταμένη πολιτική κατάσταση, είναι αδύνατο να δεχτούμε τη βασική δυτική θέση ότι η βορειοκορεατική εισβολή κατευθυνόταν από το Κρεμλίνο στο πλαίσιο ενός γενικού σχεδίου αδίστακτου επεκτατισμού". Αντίθετα αναφερόμενος στις ΗΠΑ αφήνει να εννοηθεί ότι ισχυροί κύκλοι αυτής της χώρας επιθυμούσαν να υπάρξει ένα επεισόδιο για άμεση, δυναμική αμερικανική εμπλοκή στην κορεατική χερσόνησο και στην ευρύτερη περιοχή. Σχολιάζοντας δε την επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο, σημειώνει πολύ εύστοχα: "Η απόφαση της Ουάσιγκτον να επέμβει στην κορεατική σύγκρουση είχε πολλές συνέπειες και μια από τις σοβαρότερες ήταν η δημιουργία μιας πολεμικής υστερίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ηταν η χρονιά της μετεωρικής ανόδου του γερουσιαστή Μακάρθι, του μαζικού επανεξοπλισμού και της πρώτης δημόσιας προσπάθειας για αναβίωση της γερμανικής στρατιωτικής ισχύος. Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε, μπορεί να αποτιμηθεί από το γεγονός ότι στις 12 Ιουλίου, ενώ οι βορειοκορεατικές δυνάμεις προέλαυναν ακάθεκτες προς το Πουζάν, η Βουλή των Αντιπροσώπων χειροκροτούσε ένα βουλευτή που ζητούσε να χρησιμοποιηθούν ατομικές βόμβες εναντίον των βορειοκορεατικών πόλεων αν οι Βορειοκορεάτες δεν αποσύρονταν μέσα σε μια εβδομάδα" (David Horowitz: "Από τη Γιάλτα στο Βιετνάμ", εκδόσεις ΚΑΛΒΟΣ, σελ. 159, 163 και 169). Δε χωράει συνεπώς αμφιβολία πως οι Αμερικανοί ήθελαν αυτόν τον πόλεμο και ασφαλώς δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να τον προετοιμάσουν κατά τέτοιο τρόπο που να μπορούν να ρίξουν την ευθύνη στους αντιπάλους τους. Είχαν ανάγκη από μια τέτοια μεθόδευση δεδομένου ότι το φιλειρηνικό κίνημα διεθνώς - και μέσα στις ΗΠΑ - ήταν ισχυρό αλλά και οι μνήμες από το 2ο παγκόσμιο πόλεμο πολύ νωπές.
Έγινε “της Κορέας”
Εκατόν ογδόντα έξι Έλληνες χάθηκαν σε ένα μάταιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπου «έγινε της Κορέας» Η έκφραση «έγινε της Κορέας» άρχισε να χρησιμοποιείται στην Ελλάδα από τότε που επέστρεψε στην πατρίδα το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα στην Κορέα (ΕΚΣΕ). Πράγματι, το ΕΚΣΕ, ήταν η πρώτη ελληνική συμμαχική αποστολή υπό την αιγίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, με τους Αμερικανούς φυσικά να κάνουν το γενικό κουμάντο. Τα Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδας περιελάμβανε δυνάμεις του Στρατού Ξηράς, ένα τάγμα χιλίων στρατιωτών, αλλά και ένα σμήνος της Βασιλικής Αεροπορίας με δύναμη 67 ατόμων, με 7 αεροσκάφη C-47, τις γνωστές «Ντακότες». Το ελληνικό τμήμα αποσύρθηκε από την Κορέα το φθινόπωρο του 1955
Η επέμβαση στο "σφαγείο" της Κορέας
Στις 25 Ιούνη του 1950 ξεκινά ο πόλεμος στην Κορέα και στις 27 του μήνα συγκαλείται το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ χωρίς τη συμμετοχή της Σοβιετικής Ενωσης, Μόνιμου Μέλους του Συμβουλίου. Με πραξικοπηματικές διαδικασίες οι Αμερικάνοι κατασκευάζουν απόφαση αποστολής "ειρηνευτικής" δύναμης στην κορεατική χερσόνησο που "κινδύνευε από τους κομμουνιστές"...
Στον πόλεμο αυτό, όπου από τον πρώτη στιγμή συμμετείχε η κυβέρνηση Παπάγου με αποστολή ελληνικής εκστρατευτικής δύναμης, οι Αμερικάνοι για να αντιμετωπίσουν το λαϊκό στρατό της Κορέας χρησιμοποίησαν πρωτοφανή αγριότητα. Πετώντας τη μάσκα της "ειρηνευτικής δύναμης" και κηρύσσοντας τη χερσόνησο "χώρο ζωτικού αμερικανικού ενδιαφέροντος", απείλησαν στην αρχή με ρίψη ατομικής βόμβας για να... περιοριστούν στη χρησιμοποίηση βακτηριολογικού πολέμου στα εδάφη της Κορέας και της Κίνας.
Από το βήμα του συνεδρίου των λαών για την ειρήνη στη Βιέννη, ο πρόεδρός του, διάσημος επιστήμονας Ζολιό Κιουρί καταγγέλλει στη διεθνή κοινή γνώμη την αμερικανική βαρβαρότητα και απαιτεί το σταμάτημα των βομβαρδισμών και την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής.
Στο ίδιο συνέδριο ο αείμνηστος Πέτρος Κόκκαλης μεταξύ άλλων αναφέρει: “Ο Παπάγος την επόμενη των εκλογών, στις 16 Νοέμβρη 1952, σε δηλώσεις που έκανε στον ανταποκριτή της "Φιγκαρό" παρουσίασε με τον πιο ωμό τρόπο τα ακόμα μεγαλύτερα δεινά που προετοιμάζει: "Θα επιβληθούν θυσίαι, θα ληφθούν οδυνηρά μέτρα. Η Μακρόνησος και τα άλλα στρατόπεδα που ιδρύθηκαν επί αρχιστρατηγίας μου διατηρούνται". Και για να προετοιμάσει το λαό στην εκπλήρωση των υπερατλαντικών υποχρεώσεών του ως προμηθευτής κρέατος για τα κανόνια, διακήρυξε: "Στο υψίπεδο της Κορέας βρίσκεται το μεγαλείον και η εκπολιτιστική αποστολή του έθνους"”.
Συγκλονιστική και
η καταγγελία του
για τα δρώμενα στην Κορέα.
"Οσον αφορά τι σκέφτονται οι φαντάροι μας για την "εκπολιτιστική" αποστολή στο σφαγείο της Κορέας - ανέφερε ο Π. Κόκκαλης - αυτό φάνηκε για μία ακόμη φορά τον προηγούμενο Σεπτέμβρη (σ. σ. του 1951). Οι Αμερικάνοι με βομβαρδιστικά αεροπλάνα κτύπησαν πισώπλατα το ελληνικό τάγμα για να το αναγκάσουν να πάρει μέρος στην επίθεση για κατάληψη του υψώματος Μπιγκ - Νόρι. Υστερα από αυτό το έγκλημα που στοίχισε τη ζωή σε πολλούς Ελληνες φαντάρους, δύο διμοιρίες Ελλήνων εισόρμησαν την ίδια νύχτα στην έδρα του επιτελείου αμερικανικής μονάδας πυροβολικού και σκότωσαν και τραυμάτισαν 50 Αμερικάνους στρατιώτες και αξιωματικούς". Στις 27 Ιούλη του 1953 ο πόλεμος της Κορέας τελείωσε. Η ελληνική αποστολή επέστρεψε πίσω μαζί με τα 157 φέρετρα των Ελλήνων στρατιωτών και αξιωματικών, που έγιναν βορά στα σχέδια των υπερατλαντικών μακελάρηδων. Ήταν από τις πιο ανατριχιαστικές εικόνες που απαθανάτισαν οι Έλληνες φωτογράφοι.
Η “Σφαγή στη Κορέα” αποτελεί εξπρενισιοτικό πίνακα που δημιουργήθηκε το 1951 από τον Πάμπλο Πικάσο. Με αυτόν τον πίνακα ο κομμουνιστής καλλιτέχνης κατήγγειλε την συμμετοχή των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών κλπ. “πρόθυμων” στο πόλεμο της Κορέας. Απεικονίζει την σφαγή στην περίοχη της Σινκόν, του 1950 από τις “δημοκρατικές” αρχές της χώρας. Ο πίνακας έχει διαστάσεις 110 εκ. ύψος και 210 εκ. πλάτος και εκτίθεται στο Μουσείο Πικάσο στο Παρίσι.
Στα αριστερά, μια ομάδα γυμνών γυναικών με τα παιδιά τους βρίσκεται στους πρόποδες ενός ομαδικού τάφου. Μια νεαρή κοπέλα στο κέντρο της σύνθεσης, που “κρύβει” τη γύμνια της, είναι η μόνη που τολμά να κοιτάξει κατάματα το θεατή ζητώντας του εξηγήσεις για την απουσία αντίδρασής του μπροστά στη βάρβαρη αυτή πράξη. Ένας αριθμός βαριά οπλισμένων εκτελεστών, μεταμορφωμένων σε τρομαχτικά μηχανικά τέρατα, στέκεται στα δεξιά στοχεύοντας προς τα ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα. Πρόκειται για προϊστορικούς γίγαντες με κράνη και όπλα προερχόμενα από τη μεσαιωνική και σύγχρονη εποχή που απεικονίζονται σε μια προσπάθεια του δημιουργού να αναδείξει και να διακωμωδήσει τη φαυλότητα του πολέμου.
Επιπλέον, οι στρατιώτες αποδίδονται μερικώς ευνουχισμένοι, γεγονός που ερμηνεύεται μέσα από την ιδιότητά τους ως εχθροί της ζωής, που τα όπλα τους έχουν αντικαταστήσει τα γενετήσια χαρακτηριστικά τους, ευνουχίζοντας έτσι τον εαυτό τους και στερώντας τις επόμενες γενιές από την ανθρώπινη ζωή. Ο συμβολισμός του γεγονότος επιτείνεται με την απεικόνιση των γυναικών, στα αριστερά, σε κατάσταση προχωρημένης εγκυμοσύνης. Η εκτέλεσή τους σκοτώνει και την τελευταία ελπίδα αναγέννησης και δημιουργίας.
παρ' ολίγον “πραξικόπημα”
Προχτές Τρίτη 3-Δεκ-2024 ο Πρόεδρος της Νότιας Κορέας κήρυξε «στρατιωτικό νόμο έκτακτης ανάγκης», με πρόσχημα την «προστασία της φιλελεύθερης Νότιας Κορέας από τις απειλές των κομμουνιστικών δυνάμεων της Βόρειας Κορέας» και την «εξάλειψη των αντικρατικών στοιχείων», ρητορική που θυμίζει προσχήματα για την επιβολή στρατιωτικών δικτατοριών σε μια σειρά χώρες, και στην Ελλάδα. Ο στρατιωτικός νόμος αναστέλλει τις πολιτικές δραστηριότητες και απαγορεύει τις διαδηλώσεις σε όλη την επικράτεια, ενώ οι παραβάτες συλλαμβάνονται χωρίς ένταλμα.
Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Παρά τον αστυνομικό - στρατιωτικό αποκλεισμό, η πλειοψηφία της Εθνοσυνέλευσης εξέδωσε ψήφισμα που απαιτούσε τον άμεσο τερματισμό του στρατιωτικού νόμου (η διαδικασία προβλέπεται από το Σύνταγμα της χώρας), ενώ πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε έξω και μέσα στο κοινοβούλιο. «Λανθασμένη» χαρακτήρισε την απόφαση του Προέδρου και ο επικεφαλής του κυβερνώντος Κόμματος Λαϊκής Εξουσίας. Ετσι, 6 ώρες μετά την επιβολή του, ο στρατιωτικός νόμος τελικά ανεστάλη...
Η κήρυξη στρατιωτικού νόμου ήταν το πιο πρόσφατο επεισόδιο στη σφοδρή ενδοαστική αντιπαράθεση, που οξύνθηκε με την εκλογή στην προεδρία του Yoon Suk Yeol τον Μάρτη του 2022, με διαφορά μόλις 0,7% από τον αντίπαλό του, Lee Jae-myung. Ηταν η πιο μικρή εκλογική διαφορά στη σύγχρονη Ιστορία της Νότιας Κορέας. Παρά την πύρρειο νίκη του Yoon Suk Yeol, το αντιπολιτευόμενο Δημοκρατικό Κόμμα συνέχισε να έχει την πλειοψηφία στη Βουλή. Η αντιπαράθεση ακόμα και στο εσωτερικό των νοτιοκορεατικών κομμάτων αντανακλά βαθύτερες διαιρέσεις και συγκρούσεις της αστικής τάξης, στο φόντο του αναβαθμισμένου ρόλου που καλείται να παίξει η Νότια Κορέα στο πλευρό των συμμάχων της, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, καθώς οξύνεται η αντιπαράθεση με την Κίνα και τη Ρωσία.
.jpg)
Τον Αύγουστο του 2023 πραγματοποιήθηκε τριμερής σύνοδος ΗΠΑ - Νότιας Κορέας - Ιαπωνίας στο Καμπ Ντέιβιντ. Εκεί συμφώνησαν να εμβαθύνουν τη συνεργασία τους στον Ινδο-Ειρηνικό, στην οικονομία και στη θαλάσσια ασφάλεια. Ειδικά για το τελευταίο, κατέληξαν σε ένα νέο «τριμερές πλαίσιο συνεργασίας» για την επιβολή του νόμου της θάλασσας και την προστασία της ναυτιλίας, με ιδιαίτερη αναφορά στα νησιωτικά κράτη, μπαίνοντας «σφήνα» στις σημαντικές συμφωνίες που έχει καταφέρει η Κίνα με κράτη της περιοχής. Στο κοινό ανακοινωθέν σημειωνόταν χαρακτηριστικά: «Η εντολή μας είναι να διασφαλίσουμε ότι η Ιαπωνία, η Δημοκρατία της Κορέας και οι Ηνωμένες Πολιτείες ευθυγραμμίζονται στους στόχους και τις δράσεις τους, δημιουργώντας την κοινή ικανότητα που απαιτείται για να διασφαλίσουμε ότι ο Ινδο-Ειρηνικός θα είναι ακμάζων, συνδεδεμένος, ανθεκτικός, σταθερός και ασφαλής. Πρόκειται για μια εταιρική σχέση που οικοδομείται όχι μόνο για τους λαούς μας, αλλά για ολόκληρο τον Ινδο-Ειρηνικό». Αμεση ήταν η αντίδραση της Κίνας, η οποία κατήγγειλε ότι οι τρεις αυτές χώρες σχηματίζουν ένα «ασιατικό ΝΑΤΟ» με στόχο την ίδια. Απάντησε μάλιστα με αυξημένη στρατιωτική δραστηριότητα στην περιοχή.
.PNG)
Χαρακτηριστικό είναι και ένα δημοσίευμα του 2023, από το αμερικανικό διαδικτυακό περιοδικό «Diplomat», που κάνει αναλύσεις για την περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, πάντα υπό το πρίσμα των αμερικανικών συμφερόντων. «Η θέση της Νότιας Κορέας στις γεωπολιτικές εντάσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας έχει εξελιχθεί σε εσωτερική σύγκρουση μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων», διαπίστωνε το δημοσίευμα, προσθέτοντας ότι το κυβερνών Κόμμα Λαϊκής Εξουσίας «υπερασπίστηκε τη φιλοαμερικανική στρατηγική του Yoon Suk Yeol στον Ινδο-Ειρηνικό» και «έχει προωθήσει προσπάθειες εναντίον της Κίνας», αναφέροντας π.χ. την ανάκληση των δικαιωμάτων ψήφου των Κινέζων κατοίκων στη Νότια Κορέα.
Από την άλλη - συνεχίζει το δημοσίευμα - το Δημοκρατικό Κόμμα «επικρίνει τις πολιτικές του Προέδρου Yoon Suk Yeol, λέγοντας ότι θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια και την ευημερία της Κορεατικής Χερσονήσου». Επίσης, το περιοδικό ανέφερε ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης «επιδιώκει ενεργά το δικό του διπλωματικό κανάλι με την Κίνα», υπενθυμίζοντας ότι ο πρόεδρός του είχε συνάντηση με τον Κινέζο πρέσβη και το κόμμα έχει στείλει αντιπροσωπείες βουλευτών για συνομιλίες με αξιωματούχους της κινεζικής κυβέρνησης και εκπροσώπους επιχειρήσεων.Το δημοσίευμα διαπίστωνε ότι «η διαφωνία σχετικά με την κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής της Νότιας Κορέας επιδεινώνει την ήδη ουσιαστική πόλωση εντός της κορεατικής πολιτικής», και εκτιμούσε ότι η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί. Προειδοποιούσε μάλιστα ότι «ο πολιτικός διχασμός ενέχει σημαντικό κίνδυνο για τη Νότια Κορέα, υπονομεύοντας την αξιοπιστία και τη βιωσιμότητα της εξωτερικής πολιτικής της» και αναγκάζοντας «τους συμμάχους να διστάσουν να συνάψουν μακροπρόθεσμες συμφωνίες απαραίτητες για το μέλλον και τα αμοιβαία οφέλη της συμμαχίας».
.jpg)
.jpg)
.jpg)
___________________________________
Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων _
Αθήναι 1955 Αναγνωστικόν ΣΤ΄ Δημοτικου
70.
Το Υψωμα ΝΤΙΚ _και Χάρρυ εις την Κορέαν
(σελ 141-144)
(Διατηρώ
το σούπερ πολυτονικό _με υπογραμμένες!! της εποχής __
σημειώνοντας πως _σημείο γραφής, Κορεάτες δεν αναφέρονται, μόνο “Κινέζοι”)
Μία ἐκπληκτικὴ ἡσυχία ἐπεκράτησεν ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας μεταξὺ τῶν τομέων τῶν ὑψωμάτων
Ντὶκ καὶ Χάρρυ. Διὰ τοὺς ἐμπείρους στρατιωτικοὺς ἦσαν φανερὰ τὰ σημεῖα. Κάποιος
ἀπὸ τοὺς ἀντιπάλους συνεκέντρωνε δυνάμεις, διὰ νὰ ἐκδηλωθῇ αἰφνιδιαστικῶς τὴν ὥραν,
ποὺ θὰ ἔκρινε κατάλληλον.
Αἱ ἀμερικανικαὶ ὑπηρεσίαι πληροφοριῶν δὲν
ἔμειναν, φυσικά, ἄπρακτοι. Ἀναγνωριστικὰ ἀεροπλάνα ἤρχισαν νὰ ἐξερευνοῦν σπιθαμὴν
πρὸς σπιθαμὴν τὴν ἐχθρικὴν περιοχήν.
Καὶ ἐλάμβανον ἀεροφωτογραφίας, παρὰ τὸν κίνδυνον τῶν ἀντιαεροπορικῶν πυροβόλων.
Αἱ ὑπηρεσίαι κατασκοπίας συνέλεξαν καὶ αὐταὶ τὰς πληροφορίας των ἀπὸ πατριώτας Κορεάτας,
οἱ ὁποῖοι εὑρίσκοντο εἰς τὴν ἄλλην πλευρὰν τῶν κομμουνιστικῶν γραμμῶν. Ὅλα αὐτὰ
ἐμελετήθησαν καὶ κατόπιν προσεκτικῆς κριτικῆς ἰδοὺ τὸ συμπέρασμα:
Πέντε ὁλόκληοα κινεζικὰ συντάγματα, δυνάμεως 16 ἕως 18 χιλιάδων ἀνδρῶν, εἶχον
συγκεντρωθῆ διὰ νὰ προσβάλουν μίαν περιοχήν, τὴν ὁποίαν ὑπερήσπιζον μόνον δύο τάγματα.
Τὸν ἀριστερὸν τομέα τῆς περιοχῆς, εἰς τὸν ὁποῖον περιελαμβάνετο καὶ τὸ ὕψωμα Ντίκ,
κατεῖχε τὸ Ἑλλννικὸν τάγμα. Τὸν δεξιὸν τομέα μὲ τὸ ὕψωμα Χάρρυ κατεῖχεν ἀμερικανικὸν
τάγμα τοῦ 15ου Συντάγματος.
Καὶ ἐτίθετο τὸ ἀγωνιῶδες ἐρώτημα εἰς τοὺς συμμάχους καὶ τοὺς ἡμετέρους στρατιωτικούς: Ποῖον ἀπὸ τὰ δύο ὑψώματα θὰ ἐπεχείρει νὰ καταλάβῃ ὁ ἐχθρός; Τὸ Ντὶκ ἢ τὸ Χάρρυ; Καὶ τὰ δύο παρεῖχον σημαντικὰ πλεονεκτήματᾳ εἰς τὸν ἐχθρόν, ὥστε νὰ προσπαθήσῃ νὰ τὰ καταλάβῃ.
Τὰ πράγματα ἀπέδειξαν
ὅτι οἱ Κινέζοι
ἀνεζήτησαν τὸ ἀδυνατώτερον σημεῖον.
Ὁ
λοχαγὸς Τζαϊδᾶς, διοικητὴς τοῦ 1ου λόχου, ὁ ὁποῖος κατεῖχε τὸ κέντρον
τῆς Ἑλληνικῆς παρατάξεως, συνέστησεν ἰδιαιτέρως ἐκείνας τὰς ἡμέρας νὰ αὐξήσουν
περισσότερον τὰ μέτρα ἀσφαλείας. Οἱ ὑπολοχαγοὶ Ἀλεβίζος, Μπουζῆς καὶ Χρυσὸς
παρηκολούθουν ἀγρύπνως τὰς θέσεις τῆς μάχης.
Ἐνῷ ὁ ὑποδιοικητὴς Καφφᾶτος ἀνέλαβε νὰ παρακολουθῇ καί νά συμπληρώνῃ τὰς ἐνεργείας
των.
Οἱ Κινέζοι ἀπεφάσισαν νὰ ἐπιχειρήσουν τὴν κατάληψην τοῦ ὑψώματος Ντίκ. Ἐξέλεξαν τὴν ἀριστερὰν πλευρὰν τοῦ Ντίκ, τὴν ὁποίαν ἐθεώρουν ὡς τὴν περισσότερον εὐπρόσβλητον καὶ κατάλληλον δι’ αἰφνιδιασμόν. Ὄπισθεν τῶν ὀλιγαρίθμων προφυλακῶν ἠκολούθουν αἱ κύριαι δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ, ἀποτελούμεναι ἀπὸ τρία τάγματα.
Ἀκριβῶς ὅμως εἰς ἐκεῖνο τὸ σημεῖον ὁ ὑπολοχαγὸς Μπουζῆς εἶχε τοποθετήσει δύο φυλάκια εἰς ἀπόστασιν 70 μέτρων τὸ ἓν ἀπὸ τὸ ἄλλο. Εἰς τὸ πρῶτον εὑρίσκοντο οἱ στρατιῶται Μπάτζογλου, Θεοδώρου καὶ Ζαβαλιάρης. Καὶ εἰς τὸ δεύτερον ἦσαν οἱ στρατιῶται Μπρικόρης, Κορομηλᾶς καὶ Τζελάκης. Πρῶτος ἀντελήφθη τοὺς Κινέζους ὁ Μπάτζογλου.
Εἰδοποίησε τοὺς συντρόφους του καὶ εἶχε τὸ θάρρος νὰ ἀφήσῃ τοὺς δύο πρώτους Κινέζους ἀνιχνευτὰς νὰ τὸν πλησιάσουν εἰς τὰ δέκα μέτρα. Καὶ τὴν κατάλληλον στιγμὴν ἐξαπέστειλε δύο σφαίρας. Ἡ πρώτη εὗρε τὸν ἕνα Κινέζον εἰς τὴν κοιλίαν. Ὁ ἄλλος, ὅταν εἶδε τὸν σύντροφόν του νὰ πίπτει, ἔστρεψεν ἀποτόμως διὰ νὰ φύγῃ. Ἐκείνην τὴν στιγμὴν τὸν εὗρεν ἡ δευτέρα σφαῖρα τοῦ Μπάτζογλου καὶ τὸν ἐφόνευσε. Σχεδὸν ἀμέσως ἤρχισε νὰ βάλλῃ ὁ Θεοδώρου μὲ τὸ πολυβόλον του καὶ ὁ Ζαβαλιάρης μὲ τὸ αὐτόματον. Ἠκολούθησαν, καὶ τὰ πυρὰ τοῦ δευτέρου φυλακίου. Καὶ, μὲ τὸν τρόπον αὐτόν ἡ πρώτη ὁμὰς τοῦ ἐχθροῦ διεσκορπίσθη κακὴ κακῶς.
Οἱ Κινέζοι ὅμως ἦσαν ἀποφασισμένοι νὰ προχωρήσουν ὁπωσδήποτε, ἀφοῦ μάλιστα ἦσαν ὑπέρτεροι ἀριθμητικῶς. Κατέλαβον λοιπὸν θέσεις καὶ ἤρχισαν νὰ ρίπτουν χειροβομβίδας καὶ νὰ ἀπαντοῦν μὲ ριπὰς αὐτομάτων ὅπλων.
Ἕνας μάλιστα ἐρυθρὸς ἐπλησίασε συρόμενος τὴν θέσιν τοῦ Μπάτζογλου καὶ ἔρριψε μίαν χειροβομβίδα. Συνέβη τότε ἓν ἀπὸ τὰ σπανιώτερα πολεμικὰ περιστατικά. Καθὼς ὁ Μπάτζογλου ἐκάθητο μέσα εἰς ἓν χωματένιον κοίλωμα, βάθους 50 ἑκατοστῶν, ἡ χειροβομβὶς ἔπεσεν ἀκριβῶς ἀνάμεσα εἰς τὰ σκέλη του. Χωρὶς νὰ χάσῃ τὴν ψυχραιμίαν του, τὴν ἥρπασεν ἀστραπιαίως καὶ τὴν ἔστειλεν ὀπίσω.
Ἡ χειροβομβὶς ἐξερράγη
ἄνω τῆς κεφαλῆς τοῦ Κιτρίνου,
ὁ ὁποῖος ἐπλήρωσεν οὕτω ἀκριβὰ τὸ θράσος του.
Ἐνῷ συνεχίζετο ἡ μάχη, αἱ μεγάλαι κινεζικαὶ δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι ἠκολούθουν τὰς προφυλακάς, προσεπάθησαν νὰ κινηθοῦν πρὸς τὰ ἐμπρός. Σκοπός των ἦτο νὰ συντρίψουν τὴ ἀντίστασιν τῶν ἕξ γενναίων. Ἡ κίνησις αὕτη συνωδεύθη μὲ τρομακτικὴν βροχὴν βλημάτων ὅλμων. Ἐστρέφετο δὲ ὄχι μόνον εἰς τὴν περιοχὴν τῶν φυλακίων, ἀλλὰ καὶ εἰς ὁλόκληρον τὸν τομέα τοῦ 1ου λόχου. Ὁ σκοπός των ἦτο φανερός: νὰ ἐμποδίσουν πᾶσαν ἐνίσχυσιν τῶν φυλακίων.
Συνέβη ὅμως ἐντελῶς τὸ ἀντίθετον: Οἱ ὅλμοι τοῦ λόχου καὶ τοῦ τάγματος ἐσχημάτισαν πύρινον τεῖχος, τὸ ὁποῖον αἱ κινεζικαὶ δυνάμεις ἦτο ἀδύνατον νὰ ὑπερβοῦν. Ἀντιθέτως, ὁ ἀνθυπολοχαγὸς Καμενίτσας ἠδυνήθη νὰ σπεύσῃ μὲ 20 στρατιώτας καὶ νὰ ἐνισχύσῃ τὰ φυλάκια.
Μόλις ἔφθασαν αἱ ἐνισχύσεις, οἱ Ἕλληνες ἐπετέθησαν μέ τὴ σειράν των. Οἱ Κινέζοι ἤρχισαν τότε νὰ ἐξασθενοῦν καὶ νὰ χάνουν τὸ θάρρος των πρὸ τῆς Ἑλληνικῆς ἀνδρείας. Τρομοκρατημένοι ἀπὸ τὴν μανίαν τῶν μαχητῶν μας, συνέλεξαν τοὺς νεκροὺς καὶ τοὺς τραυματίας των, ὅσους ἠδυνήθησαν, καὶ ἐτράπησαν εἰς ἄτακτον φυγήν.
Κάποτε ἐκόπασεν ἡ μάχη καὶ ὁ ἀνθυπολοχαγὸς Καμενίτσας, κατὰ διαταγὴν τοῦ λοχαγοῦ Τζαϊδᾶ, ἐξηρεύνησε μὲ προφανῆ κίνδυνον τὸ πεδίον τῆς μάχης. Ἦτο κατεσπαρμένον ἀπὸ Κινέζους νεκροὺς καὶ τραυματίας καὶ ἀπὸ ἄπειρον πολεμικὸν ὑλικόν.
Θὰ ἐνθυμῆσθε ἀσφαλῶς τοὺς δύο πρώτους Κινέζους ἀνιχνευτάς, οἱ ὁποῖοι ἐκτυπήθησαν ἐξ ἀποστάσεως 10 μέτρων. Μόλις ἐπῆγαν οἱ στρατιῶταί μας νὰ τοὺς παραλάβουν, ὁ τραυματισμένος εἰς τὴν κοιλίαν τοὺς ἔρριψτε μίαν χειροβομβίδα. Ἦτο ὅμως ἐξηντλημένος ἀπὸ τὴ αἱμορραγίαν καὶ ἡ χειροβομβίς του δὲν ὑπερέβη τὸ ἓν μέτρον. Ὁ ἀνόητος μὲ τὴν πρᾶξίν του αὐτὴν εὗρεν εὐκαιρίαν νὰ γνωρίσῃ τὴν περίθαλψιν τῶν ἐλευθέρων ἀνθρώπων.
Ἀφοῦ οἱ Κινέζοι ἀντελήφθησαν ὅτι ἦτο ἀδύνατος ἡ κατάληψις τοῦ Ντίκ, μετὰ τὴν ἀποτυχίαν των, ἐπετέθησαν τὴν ἑπομένην μὲ ὅλας τὰς δυνάμεις των ἐναντίον τοῦ Χάρρυ.
Τέσσαρας λυσσώδεις ἐπιθέσεις ἐνήργησαν τὴ ἑσπέραν ἐκείνην καὶ τρεῖς φορὰς κατέλαβον τὴν κορυφήν, ἀλλὰ ἰσάριθμοι ἀμερικανικαὶ ἀντεπιθέσεις τοὺς ἠνάγκασαν νὰ ἀποχωρήσουν.
Ὅταν ἐξημέρωσεν, ἡ Ἀστερόεσσα -ἡ Ἀμερικανικὴ σημαία- ἐξηκολούθει νὰ κυματίζἡ εἰς τὴν κορυφὴ τοῦ ὑψώματος. Ἐφαίνετο ὡς νὰ ἔστελλε τοὺς χαιρετισμούς της εἰς τὴν Ἑλληνικὴν σημαίαν την ὁποία ἐκυμάτιζεν εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Ντίκ.
Ἐφημερὶς «Στρατιωτικὰ Νέα» Ε. Θωμόπουλος (Διασκευή)
Η Μάχη στο Ύψωμα Χάρρυ,
Κορέα (17–18 Ιουν 1953) __
2021
Η Μάχη στο Ύψωμα Χάρρυ, Κορέα (17 – 18 Ιουν 1953)
Ανχης (ΠΖ – ΕΥ) Σταμάτιος Παρασκευόπουλος, ΓΕΣ/Δ4 (ΔΙΣ)/Επιτελής ΥΕ
Εισαγωγή
O Πόλεμος της Κορέας αποτέλεσε μια πολεμική σύγκρουση μεταξύ των δύο κρατών της διηρημένης Κορέας, που ξεκίνησε την 25 Ιουνίου 1950. Η γραμμή διαίρεσης της Κορέας σε Βόρειο και Νότιο ήταν ο 38ος παράλληλος της Κορεατικής Χερσονήσου. Η παραβίαση των συνόρων και η εισβολή της Βόρειας Κορέας στα εδάφη της Νότιας Κορέας προκάλεσε την υποχώρηση των δυνάμεων της δεύτερης και την έναρξη του πολέμου, ο οποίος διήρκησε μέχρι την 27 Ιουλίου 1953.
Η Ελλάδα, το 1950, στο πλαίσιο εφαρμογής των αποφάσεων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), απέστειλε στη χερσόνησο της Κορέας μία στρατιωτική δύναμη, ειδικής συνθέσεως, η οποία ονομάστηκε Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος (ΕΚΣΕ).
Το ΕΚΣΕ αποτελούσε την πρώτη ελληνική αποστολή στo πλαίσιο του ΟΗΕ και περιελάμβανε δυνάμεις του στρατού ξηράς και της αεροπορίας. Η αρχική δύναμη του ΕΚΣΕ ήταν περίπου 1000 ανδρών και αποτελούνταν από το Επιτελείο – τη Διοίκηση και το Τάγμα Εκστρατευτικού Σώματος Ελλάδος, καθώς και σμήνος της αεροπορίας δύναμης 67 ατόμων και 7 αεροσκαφών C-47. Ως επικεφαλής του εκστρατευτικού σώματος τοποθετήθηκε ο Συνταγματάρχης (ΠΖ) Δασκαλόπουλος Ιωάννης, ενώ διοικητής του τάγματος ήταν ο Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) Αρμπούζης Διονύσιος.
Το απόγευμα της επόμενης ημέρας (15 Νοε 1950) το ΕΚΣΕ μεταφέρθηκε σιδηροδρομικώς (από την περιοχή στρατωνισμού στο Ρουφ) στον Πειραιά όπου επιβιβάστηκε στο αμερικανικό οπλιταγωγό «Τζένεραλ Χαν» και ύστερα από διάπλου 24 ημερών, κατέπλευσε την 09_09:00 Δεκεμβρίου 1950 στο λιμένα Πουσάν (Pusan) της Νοτίου Κορέας. Η δύναμη του ΕΚΣΕ την συγκεκριμένη χρονική στιγμή ήταν 840 άτομα.
Κατά το αρχικό χρονικό διάστημα παραμονής στην συμμαχική περίμετρο του Πουσάν στη Νότια Κορέα συμπληρώθηκαν οι ελλείψεις σε επιχειρησιακά υλικά, (οχήματα, ασύρματοι, οπλισμός, πυρομαχικά, υλικά διαβίωσης και μέσα ΔΜ). Την 14 Δεκ 1950 το ΕΚΣΕ μεταστάθμευσε στην περιοχή της Σουβόν (Suwon) σε απόσταση τριάντα χιλιομέτρων νοτίως της Σεούλ (Seoul) – η οποία τη δεδομένη χρονική στιγμή βρισκόταν υπό εχθρική κατοχή – και παρέμεινε μέχρι την 30 Δεκεμβρίου 1950, οπότε και μετακινήθηκε για να εισέλθει στον αγώνα. Σε όλο το χρονικό διάστημα παραμονής στη Σουβόν το τάγμα ασχολούταν με επιχειρησιακή εκπαίδευση.
Είσοδος του ΕΚΣΕ στον
Αγώνα –
Συμμετοχή στις Επιχειρήσεις
Από την 18 Δεκεμβρίου 1950 το ΕΚΣΕ υπήχθη υπό το 7ο
Αμερικανικό Σύνταγμα Ιππικού της 1ης Αμερικανικής Μεραρχίας Ιππικού, ως το
τέταρτο τάγμα του 7ου Συντάγματος Ιππικού. Συνέβαλε αποφασιστικά στην
σταθεροποίηση του μετώπου, ενήργησε επιθετικές αναγνωρίσεις στην περιοχή
Σαγιόν-Νι και το ύψωμα 406 βόρεια της πόλης Ικτσόν όπου και είχε τις πρώτες
απώλειες από εχθρικά πυρά, απέκρουσε στο ύψωμα 381, κοντά στο Ικτσόν, ισχυρή
επίθεση κινεζικού συντάγματος μετά από σθεναρή άμυνα, πραγματοποιώντας την
πρώτη του μεγάλη πολεμική επιχείρηση.
Οι μάχες στις οποίες συμμετείχε το ΕΚΣΕ ήταν σκληρές και αιματηρές, διεξάγονταν
σε άγνωστο έδαφος και σε ιδιαίτερα δύσκολες κλιματολογικές συνθήκες, με δριμύ
ψύχος και χιόνια το χειμώνα και συνεχείς βροχές την άνοιξη, που μετέβαλαν την
περιοχή επιχειρήσεων σε ιδιαίτερα δύσβατο έδαφος. Παρά τις δύσκολες συνθήκες
και τον πολυαριθμότερο εχθρό που αντιμετώπιζε, το ηθικό των ανδρών του ΕΚΣΕ
ήταν ακμαίο και η μαχητικότητά του σε υψηλό επίπεδο, με κύριο χαρακτηριστικό
την θέληση και το πείσμα για την νίκη. Οι συνεχείς επιτυχίες στο πεδίο της
μάχης προκάλεσαν τον θαυμασμό των συμμάχων:
«Το Ελληνικό τμήμα, πρωτοπόρον μεταξύ των ενεργούντων Συμμαχικών Στρατευμάτων εις τον κεντρικό τομέα του μετώπου, ως αιχμή εμβόλου επιθετικής μάζης, κερδίζει αποφασιστικήν νίκη και ανοίγει τον δρόμον εις τα Συμμαχικά στρατεύματα προς Χοκτσόν – Τσουνγκτσόν, σπουδαιότατο κόμβο της Νοτίου Κορέας» (Συμμαχικό Ανακοινωθέν – Αρχείο ΔΙΣ/Φ.161/18/Α/4).
Μάχη του Υψώματος Χάρρυ
_Νύχτα 17/18 Ιουνίου 1953
Μία από τις σκληρότερες μάχες του πολέμου πραγματοποιήθηκε στο
θρυλικό ύψωμα «Χάρρυ», λίγες μόνο εβδομάδες πριν την υπογραφή ανακωχής και τον
τερματισμό του πολέμου στην Κορεατική Χερσόνησο.
Την 17 Μαΐου 1953 το Τάγμα του Εκστρατευτικού Σώματος, κατόπιν διαταγής του
15ου Αμερικανικού Συντάγματος, στο οποίο είχε υπαχθεί, κινήθηκε προς την γραμμή
«Μιζούρι» όπου και εγκαταστάθηκε αμυντικώς. Την 16 Ιουνίου μετακινήθηκε στην
αμυντική τοποθεσία του 2ου Αμερικανικού Τάγματος, στον τομέα του οποίου ήταν το
ύψωμα «Χάρρυ». Στη νέα τοποθεσία ασχολήθηκε κυρίως με την βελτίωση της οργάνωσης
του εδάφους, και την εγκατάσταση ενεδρών και ακροαστικών φυλακίων σε επίκαιρα
σημεία.
Λόγω της επικείμενης ανακωχής η οποία θα προέβλεπε ως γραμμή διαχωρίσεως των
δύο αντιπάλων, την κατεχόμενη εκατέρωθεν τοποθεσία κατά την στιγμή υπογραφής
της ανακωχής, αμφότεροι οι αντίπαλοι προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν όσο
μπορούσαν πιο ευνοϊκά την κατάσταση.
Δεδομένου ότι με την ανακωχή, οι αντίπαλοι θα υποχωρούσαν ο καθένας δυο
χιλιόμετρα από την γραμμή επαφής, για να δημιουργηθεί η αποστρατικοποιημένη
ζώνη, πάσχιζαν να διατηρούν ισχυρά φυλάκια σε υψώματα τακτικής σημασίας που
δέσποζαν κατά μήκος του μετώπου και παρείχαν το πλεονέκτημα της παρατήρησης σε
βάθος εντός της αντίπαλης τοποθεσίας.
Αυτό σήμαινε, ότι ο αντίπαλος που μειονεκτούσε σε έδαφος, έπρεπε να υποχωρήσει
ακόμη περισσότερο για να καλύψει τις δυνάμεις του από παρατηρούμενα πυρά
πυροβολικού και να οργανώσει την άμυνά του στα πρώτα κατάλληλα υψώματα. Οι
Κινέζοι λοιπόν, που είχαν κενά στη διάταξή τους, προσπαθούσαν να καταλάβουν ή
να ανακαταλάβουν τέτοια υψώματα που διατηρούσαν οι συμμαχικές δυνάμεις όσο
μπορούσαν πιο γρήγορα με επανειλημμένες επιθετικές ενέργειες.
Ένα τέτοιο ύψωμα, μεταξύ των άλλων, ήταν το ύψωμα με την κωδική ονομασία
«Χάρρυ» (Harry). Το ύψωμα το κατείχαν από τις αρχές Ιουνίου οι Πορτορικανοί του
2ου Τάγματος του 15ου Αμερικανικού Συντάγματος. Από τις 10 μέχρι τις 13 Ιουνίου
το 15ο Σύνταγμα κατά τις επιχειρήσεις κατάληψης του «Χάρρυ» από τους Κινέζους,
χρησιμοποίησε για την άμυνά του περιοδικά και τα τρία (3) οργανικά αμερικανικά
τάγματά του, με συνολικές απώλειες πλέον των 250 νεκρών και 400 τραυματιών.
Λόγω της κρισιμότητας της καταστάσεως στην οποία είχε περιέλθει το αμερικανικό
τάγμα αποφασίσθηκε την 13 Ιουνίου 1953, όπως αντικατασταθεί από το ελληνικό
τάγμα.
Με υψόμετρο γύρω στα 350 μέτρα, το ύψωμα «Χάρρυ», βρισκόταν περίπου 400 μέτρα
μπροστά από το Πρόσθιο Όριο Τοποθεσίας (ΠΟΤ) των συμμαχικών στρατευμάτων και
ήταν το ψηλότερο ύψωμα που κατείχαν οι σύμμαχοι, σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων. Από
αυτό μπορούσαν να ελέγχουν όλες τις προσβάσεις προς την αμυντική τους γραμμή.
Αποτελούσε τη νότια απόληξη ενός μεγαλύτερου ορεινού όγκου με ψηλότερο σημείο
το ύψωμα “Σταρ” (Star) που το κατείχαν εκείνη την περίοδο οι Κινέζοι. Η
απόσταση μεταξύ των δύο υψωμάτων δεν ξεπερνούσε σε ευθεία γραμμή τα 300 μέτρα.
Οι εχθρικές ενέργειες κατά του υψώματος «Χάρρυ» αποτελούσαν
μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου επιθετικής δράσης που απέβλεπε στη διάσπαση της
αμυντικής τοποθεσίας της 3ης Αμερικανικής Μεραρχίας. Με την κατάληψη του
υψώματος η άμυνα επί της τοποθεσίας θα ήταν δυσχερής και ο εχθρός θα μπορούσε
να ελέγχει με πυρά το οδικό δίκτυο σε μεγάλη έκταση και σε βάθος 10
χιλιομέτρων. Γι’ αυτό το λόγο το ύψωμα «Χάρρυ» αποτελούσε στρατηγικό στόχο
καθώς άνοιγε τον δρόμο προς της Σεούλ πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας.
Το ελληνικό τάγμα χωρίς καμιά χρονοτριβή και με άκρα μυστικότητα και
μεθοδικότητα, ξεκίνησε την οργάνωση εδάφους με ταυτόχρονη αποκατάσταση των
ζημιών που είχαν προκληθεί από τη σφοδρότητα των βομβαρδισμών του εχθρού. Έτσι
το πρωί της 16 Ιουνίου είχε ολοκληρώσει την εγκατάστασή του στο ύψωμα. Ο
διοικητής του τάγματος τροποποίησε το σχέδιο πυρός και άλλαξε τη διάταξη
κατοχής της τοποθεσίας, μελέτησε και οργάνωσε ισχυρές αντεπιθέσεις από
συγκρότημα πεζικού και αρμάτων μάχης, τα οποία το τάγμα ζήτησε και έλαβε άμεσα.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν τον δικαίωσαν πλήρως.
Την νύχτα της 17/18 Ιουνίου άρχισε η προσπάθεια από τους
Κινέζους για την κατάληψη του, με σφοδρό βομβαρδισμό σε όλο το μέτωπο του
ελληνικού τάγματος. Οι Κινέζοι όπως και τις προηγούμενες νύκτες, μετά από
ισχυρή προπαρασκευή πυροβολικού εκτέλεσαν έφοδο κατά κύματα, πιστεύοντας ότι ο
μεγάλος αριθμός των πεζών τους θα καταφέρει καίριο αποτέλεσμα. Τα πυρά των
αμυνομένων ήταν καταιγιστικά, οι φραγμοί πυροβολικού και όλμων ενεργοποιήθηκαν
αλλά δεν σταμάτησαν την επιθετική ορμή.
Τα πτώματα των Κινέζων συσσωρεύονταν, αλλά παρά τις σοβαρές απώλειες, έστειλαν
νέο κύμα. Οι αμυνόμενοι εκτελούσαν πυρά κατά βούληση, στον προκαθορισμένο τομέα
τους ενώ τα ομαδικά όπλα έβαλλαν σύμφωνα με το σχέδιο πυρός. Οι χειροβομβίδες
απασφαλίζονταν και αφήνονται να κυλούν προς την κατηφόρα διαδοχικά,
αποδεκατίζοντας όσους συναντούσαν κατά την έκρηξή τους. Οι Κινέζοι έχοντας
πλησιάσει τα βόρεια ορύγματα και ετοιμάζονταν για το τελευταίο άλμα, αρχίζοντας
την εκσφενδόνιση χειροβομβίδων. Τότε οι Έλληνες εφόρμησαν με “εφ’ όπλου λόγχη”
και ακολούθησε μάχη σώμα με σώμα.
Παρά την αριθμητική υπεροχή τους, οι Κινέζοι αιφνιδιάστηκαν
από αυτή την ξαφνική αντεπίθεση των Ελλήνων, που κατέβαιναν με τις ξιφολόγχες
τους την πλαγιά με ορμή μέσα στο σκοτάδι, και υποχώρησαν, ανοίγοντας την
απόσταση από την αμυντική τοποθεσία και δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο
πυροβολικό να τους κτυπά ανελέητα στις προκαθορισμένες συγκεντρώσεις.
Οι Κινέζοι διαλύθηκαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, αλλά δεν το έβαλαν κάτω.
Μετά από λίγη ώρα επανέλαβαν μια πιο μαζική επίθεση στα βόρεια ορύγματα. Μπήκαν
μέσα στις πρώτες θέσεις και με το πυροβολικό τους προσπάθησαν να δημιουργήσουν
ένα δακτύλιο ασφαλείας για να σταθεροποιηθούν.
Τότε ο Έλληνας διοικητής αποφάσισε να εμπλέξει την εφεδρεία του, ένα ελληνικό
λόχο και ένα αμερικανικό ουλαμό αρμάτων, που πλευροκόπησαν τα κινεζικά τμήματα
και τα ανάγκασαν να εγκαταλείψουν τις θέσεις που είχαν καταλάβει. Το ξημερώματα
της 18 Ιουνίου, οι Κινέζοι ηττημένοι οριστικά, και έχοντας τεράστιες απώλειες,
υποχώρησαν και εγκατέλειψαν κάθε άλλη προσπάθεια για κατάληψη του Υψώματος
«Χάρρυ».
Οι Έλληνες κράτησαν και άρχισαν να μετράνε τις πληγές τους. Όλοι περίμεναν
μεγάλες απώλειες και ειδικά οι Αμερικανοί που είχαν δει τους λόχους τους να
αποδεκατίζονται. Οι ελληνικές απώλειες κατά την παραμονή του ΕΚΣΕ στην Κορέα
ήταν 6 νεκροί (1 Αξιωματικός και 5 οπλίτες) και 19 τραυματίες. Οι συνολικές
απώλειες των συμμάχων κατά τη διεξαχθείσα μάχη του 15ου Αμερικανικού
Συντάγματος και του Ελληνικού Τάγματος ήταν 102 νεκροί και 553 τραυματίες. Από
πλευράς εχθρού οι συνολικές απώλειες από 10 μέχρι 18 Ιουνίου ήταν 223 νεκροί
καταμετρηθέντες, 1450 νεκροί κατά υπολογισμό και 3800 τραυματίες κατά
υπολογισμό. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι μετά την υπογραφή της συμφωνίας
ανακωχής την 27 Ιουλίου 1953, το ύψωμα, χαρακτηρίστηκε «ουδέτερο», εξαιρέθηκε
της κατοχής, και οι δύο πλευρές αποχώρησαν από εκεί.
Παρόλα αυτά, η θυσία δεν ήταν τελείως άσκοπη και είχε έμμεσα αποτελέσματα όπως
φάνηκε αργότερα. Εξ αιτίας αυτής της αντίστασης, η εύφορη κοιλάδα Κουμ-Χουά,
παρέμεινε στα χέρια των Νοτιοκορεατών.
Επίλογος
Για το πολεμικό έργο που συντέλεσε το ΕΚΣΕ του απονεμήθηκαν
ιδιαίτερες τιμητικές διακρίσεις, ελληνικές και συμμαχικές. Επίσης πολλοί
Αξιωματικοί και οπλίτες τιμήθηκαν με προαγωγές επ’ ανδραγαθία και απονομές
ελληνικών, αμερικανικών, νοτιο-κορεατικών, βελγικών, κολομβιανών και του Ο.Η.Ε.
παρασήμων, μεταλλίων και εύφημων μνειών.
Με τις διακρίσεις αυτές αναγνωρίσθηκε πλέον και επισήμως η υπό του ΕΚΣΕ
αντιπροσώπευση του Ελληνικού Στρατού στο διεθνή στίβο του αγώνα για την
ελευθερία, κατά τις επιχειρήσεις στην Κορέα.
Αργότερα η Νότια Κορέα για να δείξει την ευγνωμοσύνη της ανέγειρε στην
τοποθεσία Γιοντζού Κυούν Τζι Ντο (την περίφημη Κοιλάδα των Ηρώων), κοντά στη
Σεούλ μεγαλοπρεπές μνημείο των πεσόντων Ελλήνων μαχητών, σε μια πλάκα του
οποίου υπάρχει η επιγραφή:
«οι γενναίοι αυτοί στρατιώται της Ελλάδος, ενεσάρκωσαν το εύδαιμον το
ελεύθερον, το δ΄ελεύθερον το εύψυχον. Τιμή και δόξα τοις πεσούσι πολεμισταίς!».
Βιβλιογραφία
· «Το εκστρατευτικόν Σώμα Ελλάδος εις Κορέαν» ΓΕΣ/ΔΙΣ, Αθήνα,1977.
· «Τα Ηρωικά Κατορθώματα του Ελληνικού Στρατού στην Κορέα» Χαράλαμπου Γκιόλια, Αθήνα, 1961.
· «Το Χρονικό του Θεάτρου Επιχειρήσεων του Κορεατικού Πολέμου» Φιλιππόπουλος Αθανάσιος, Πανελλήνιος Σύνδεσμος Παλαιμάχων Πολεμιστών Κορέας, Αθήνα,2000.
· «Τα Κυριότερα Πολεμικά Γεγονότα και οι Σημαντικότερες Μάχες του ΕΚΣΕ» Φιλιππόπουλος Αθανάσιος, Πανελλήνιος Σύνδεσμος Παλαιμάχων Πολεμιστών Κορέας, Αθήνα,2000.
· Συλλογικό. The History of the UN Forces in the Korean War. Vol. 6. 6 vols. Seoul: Ministry of National Defence of the Republic of Korea, 1977.
Από το αναγνωστικό μου _η σημαία "μας"
 |
Περιμένοντας τους βαρβάρους
—Τί περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
—Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία; Τί κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τί νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη, και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη 10 στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορόνα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί 15 τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
—Γιατί οι δυο μας ύπατοι κι οι πραίτορες εβγήκαν σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες· γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους, και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια· 20 γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα· και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.
—Γιατί κι οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα 25 να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα· κι αυτοί βαριούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.
—Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία κι η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τί σοβαρά που εγίναν). 30 Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατέες, κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν. Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα, και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τί θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί
ήσαν μια κάποια λύσις.
__1898, 1904*
