¡ Año 60+1 de la revolución !

Στην Κούβα, όπως είναι γνωστό -και κυρίως στους άσπονδους «φίλους» της, ο χρόνος σταμάτησε και (ξανα)ξεκίνησε, την τελευταία μέρα του 1958, όταν οι «barbudos», με επικεφαλής τον Φιντέλ, τον Comandante en jefe Fidel Castro Ruz, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες λαού απελευθέρωναν την Αβάνα και κέρδιζαν με τα όπλα την εξουσία, ενώ ο δικτάτορας, Φουλχένσιο Μπατίστα, εγκατέλειπε το νησί της επανάστασης, μαζί με την κουστωδία του μεταφέροντας και κάτι «ψιλά», κάτι παραπάνω από 300 εκατομμύρια δολάρια (μπορεί και πολλά περισσότερα)...

Και από τότε ξεκίνησε η δοξασμένη και δύσκολη πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού ... Año Primero (1^ο) de la revolución  - Año 2^ο de la revolución ... «1^η  χρονιά από την επανάσταση», «2^η  χρονιά από την επανάσταση» ... και κάπως έτσι μέσα από ατραπούς και πισωγυρίσματα και νίκες και ερωτηματικά σε κρίσιμα σταυροδρόμια έφτασαν αισίως στο «Año 60ο de la revolución».

¿Qué es Revolución?

Την Πρωτομαγιά του 2000, ο Fidel στην κατάμεστη (με -ως συνήθως, πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμου) Plaza de la Revolución, χαιρετίζει ευχαριστώντας (ΣΣ |> χρησιμοποιώντας τη φράση “Nuestra gratitud” -«με ευγνωμοσύνη») «τους εργάτες, τους σπουδαστές και όλο που πλημμυρίζει αυτή την πλατεία» και καθορίζοντας την ιστορική στιγμή ως «ημέρες έντονου και υπερβατικού αγώνα» βάζει μπροστά στο λαό της Κούβας το ερώτημα «Τι είναι Επανάσταση;» λέγοντας:

«Επανάσταση είναι να έχεις την αίσθηση της ιστορικής στιγμής, για να αλλάξεις τα πάντα, όλα όσα πρέπει, είναι η ισότητα και η πλήρης ελευθερία με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο (και τους εαυτούς μας και τους άλλους), είναι η χειραφέτησή μας ώστε με όλες μας τις δυνάμεις να αμφισβητούμε παντού τους ισχυρούς κυρίαρχους, υπερασπιζόμενοι με κάθε κόστος και πληρώνοντας το τίμημα και τέτοιες είναι η σεμνότητα, η ανιδιοτέλεια και η ανυστεροβουλία ο αλτρουτισμός και η αλληλεγγύη ο ηρωισμός... να μην προσποιείσαι παραβιάζοντας ηθικές αρχές, είναι βαθειά πεποίθηση ότι δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο ικανή να συντρίψει τη δύναμη της αλήθειας και των ιδεών. Επανάσταση είναι η ενότητα, είναι η ανεξαρτησία, είναι να αγωνίζεσαι για το όνειρό μας στην κοινωνική δικαιοσύνη στην Κούβα και στον κόσμο όλο, είναι η βάση του πατριωτισμού μας, του σοσιαλισμού μας και του διεθνισμού μας ».

 Το πιο μακροχρόνιο εμπορικό εμπάργκο στη σύγχρονη ιστορία

Το εμπάργκο των Η.Π.Α. κατά της Κούβας είναι πολιτικό, εμπορικό, οικονομικό και χρηματοπιστωτικό που τυπικά ξεκίνησε στις 19-Οκτ-1960 τον καιρό που ο μεγάλος «δημοκράτης» J.F.K. (Τζον Κένεντι)  έπαιρνε τα ηνία της χώρας από τον ρεπουμπλικάνο «Άικ» (Αιζενχάουερ). Για την ιστορία: αρχικά άφηνε εκτός τρόφιμα & φάρμακα, «για λόγους ανθρωπιστικούς» (sic!!) , αλλά από τις 7-Φεβ-1962 επεκτάθηκε σε όλες τις εισαγωγές του νησιού της επανάστασης (επί Κένεντι, που –αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, είχε κυριολεκτικά «λυσσάξει»: πχ. η απόβαση –πανωλεθρία των αμερικάνων στην Playa Girón [Κόλπος των «Χοίρων»] πραγματοποιήθηκε στις 14-Απρ-1961…).

Θυμίζουμε ότι οι κινήσεις της επαναστατικής κυβέρνησης των barbudos του Φιντέλ ήταν από την αρχή αποφασιστικές και συντριπτικές: καταρχήν χτυπώντας καίρια (αγροτική μεταρρύθμιση 17-Μαΐ-1959) τα συμφέροντα αμερικανικών εταιριών που λυμαίνονταν την Κούβα κατέχοντας το 90% των κτημάτων της, ειδικά στον τομέα της ζάχαρης (που απέφερε πάνω το 80% του κουβανικού ΑΕΠ) και στη συνέχεια στις 6-Ιουλ-1959, όταν τα διυλιστήρια της Τέξακο, της Στάνταρντ Όιλ και της Σελ αρνήθηκαν να διυλίσουν σοβιετικό πετρέλαιο, που έφτανε κατά εκατοντάδες χιλιάδες τόννους τα εθνικοποίησε αμέσως και μετά από ένα μήνα -με καθολικό και χωρίς εξαιρέσεις διάταγμα, προχώρησε στην εθνικοποίηση όλων των μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων (192 τον πρώτο μήνα), κάνοντας απανωτές εμπορικές συμφωνίες –τη μια μετά την άλλη με την ΕΣΣΔ. Αυτά έχουν να κάνουν με αυτά που το ΚΚΕ ονομάζει «κλειδιά της οικονομίας» και που κάποιοι όψιμοι επαναστάτες κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Σε επίπεδο οργάνωσης του σοσιαλιστικού κράτους, το ίδιο βράδυ της επιστροφής του από τις ΗΠΑ, στις 28-Σεπ- 1960, ο Φιντέλ Κάστρο ανακοίνωσε την ίδρυση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής των Επιτροπών Υπεράσπισης της Επανάστασης (CDR), όπου αμέσως κατατάχθηκε το σύνολο σχεδόν του κουβανικού λαού που μπορούσε να φέρει όπλα και  τις ανέδειξε σε «συλλογικό σύστημα επαναστατικής επαγρύπνησης»

Οι “Comités de Defensa de la Revolución”, είναι ακόμη σήμερα το δυναμικό δίκτυο επιτροπών γειτονιάς που αγκαλιάζει όλη την Κούβα, «τα μάτια και τα αυτιά της Επανάστασης» και από τότε, επί 58 χρόνια, αγρυπνούν ενάντια σε κάθε αντεπαναστατική δραστηριότητα, με σύνθημα “¡En cada barrio , Revolución!” (“Σε κάθε γειτονιά, Επανάσταση!”)

Και αυτό αφού πρώτα κατά τις εργασίες της ΓΣ του ΟΗΕ, στην ιστορική ομιλία του  (βλ και  Cubadebate) είχε καταγγείλει ανοιχτά τις ΗΠΑ πως «όπως έκαναν με τις εθνικοποιήσεις σε Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ιράκ, Κογκό, με τη διώρυγα του Σουέζ, με τις μακρινές Ινδονησία και Ωκεανία έτσι και τώρα ετοιμάζουν εισβολή στην Κούβα» κλείνοντας μέσα σε μια θύελλα από χειροκροτήματα με εκείνο το «Κάποιοι ήθελαν να μάθουν ποια ήταν η γραμμή της επαναστατικής κυβέρνησης της Κούβας. Λοιπόν, αυτή είναι η γραμμή μας!» 

Από τη μεριά τους οι ΗΠΑ σχεδιάζουν και ξανασχεδιάζουν σχέδια ανατροπής του Κάστρο και παράλληλα ξεκινούν οργανωμένες προβοκάτσιες κάποιες απροκάλυπτα, με  πρώτη (4-Μαρτ-1960) όταν η CIA ανατινάζει το γεμάτο όπλα και πυρομαχικά γαλλικό φορτηγό πλοίο «La Coubre», που -έχοντας μεταφέρει όπλα βρισκόταν στο λιμάνι της Αβάνας (|> ΣΣ η έκρηξη προκαλεί 75-100 νεκρούς και πάνω από 200 τραυματίες)  και άλλες γνωστές και «άγνωστες» συγκαλυμμένα βλ (πχ.) |>εδώ<| 

Το εμπάργκο κατά της Κούβας ενισχύθηκε με ειδικούς νόμους, όπως αυτός «για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Κούβα» του 1992 και ο νόμος Χελμς-Μπάρτον του 1996 που περιόρισε ακόμα περισσότερο την επιχειρηματική δραστηριότητα των ξένων στην ή με την Κούβα και έγινε πιο αυστηρός ως προς την παροχή δημόσιας ή ιδιωτικής βοήθειας σε οποιαδήποτε επόμενη κυβέρνηση στην Αβάνα (εκτός και... «άλλαζαν μυαλά οι Κουβανοί») ενώ το  1999, ο άλλος μεγάλος «δημοκράτης» ο Μπιλ Κλίντον διεύρυνε στο έπακρο το εμπάργκο, απαγορεύοντας συναλλαγές και των θυγατρικών των αμερικανικών επιχειρήσεων και στη συνέχεια έκανε προσπάθεια χειραγώγησης καναδικών, ισπανικών κλπ εταιρειών που - δεδομένου ότι η Κούβα είναι μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου από το 1995 έκαναν διάφορες ανταλλαγές. 

Και μετά ήρθε ο άλλος «δημοκρατικός», ο Ομπάμα που κατέγραψε αναλυτικά τα «βήματα που θα μπορούσε να κάνει η Κούβα ως δείγμα καλής θέλησης», όπως «της απελευθέρωσης των πολιτικών κρατουμένων», και «την ελεύθερη λειτουργία των αμερικανικών “τηλεπικοινωνιακών” εταιριών» (ο νοών νοείτω...) 

Η Κούβα φυσικά δεν δέχτηκε την «προσφορά» και οι Αμερικάνοι  έστειλαν για την παράνομη εγκατάσταση ενός δικτύου τελευταίας γενιάς τον Alan Gross της USAID (ΣΣ. |> αποσταθεροποιητική «υπηρεσία “κρατικών” υπηρεσιών» του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ που ξοδεύει πάνω από 30.000.000$ το χρόνο σε «παρεμβατικές επιχειρήσεις» επιχειρώντας να χρησιμοποιήσουν το Διαδίκτυο ως μέσο διείσδυσης και πληροφοριών στο εσωτερικό της εθνικής επικράτειας της Κούβας,  στο πλαίσιο του αμερικανικού προγράμματος «αλλαγής καθεστώτος στο νησί»). Ο Gross πιάστηκε και καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης (έκανε 5 -απελευθερώθηκε το 2014), με τον Ομπάμα να δηλώνει ότι «χωρίς την ενίσχυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών στην Κούβα το εμπάργκο παραμένει "προς το εθνικό συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών"», αλλά (sic!!) «θα ζητούσε (;;) την επανεξέταση του "χαρακτηρισμού" της Κούβας ως "τρομοκρατικό κράτος"» !

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, καταδικάζει κάθε χρόνο το εμπάργκο, δηλώνοντας ότι «πρόκειται για παραβίαση του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και του διεθνούς δικαίου» και παράλληλα έχουν εναντιωθεί και όλες οι οργανώσεις ανθρωπίνων (αλλά και «ανθρωπίνων»...) δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της Διεθνούς Αμνηστίας, του Παρατηρητήριου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Διαμερικανικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κά.

Έτσι και στις 31 Οκτώβρη πέρσι, η ΓΣ του ΟΗΕ ψήφισε για 27η συνεχή χρονιά την αναστολή -για πολιτικούς λόγους, του αμερικανικού  εμπορικο-οικονομικού αποκλεισμού κατά της Κούβας, που -αναμενόμενο, ο Τραμπ -όπως και όλοι οι προγενέστεροι, ένθεν και ένθεν (κάποιοι κατ’ όνομα «δημοκρατικοί»...), αγνόησαν πλήρως. Από την πλευρά της η Κούβα στην ετήσια έκθεση για υπολογίζει την οικονομική ζημία που προκάλεσε το -επί σχεδόν 60 χρόνια, εμπάργκο των ΗΠΑ σε περίπου 4.321.200.000$, δηλ συνολικά σε σταθερές τιμές, πάνω από 933.000.678.000 $. Μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι σημαίνουν αυτά τα νούμερα, αν κάνουμε μια σύγκριση με το ΑΕΠ της Κούβας, που είναι της τάξης των 90 δις$ ...το εμπάργκο ~=10Χ [ΑΕΠ] σε ~60 χρόνια ... δηλ. ~1/6 του ετήσιου ΑΕΠ, πάει περίπατο. Και αυτά χωρίς το «Προεδρικό Μνημόνιο»  του Donald Trump για την «Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ απέναντι  στην Κούβα» που προβλέπει σκλήρυνση του bloqueo.

Βέβαια τελευταία, εν αναμονή (μύχιοι πόθοι;) παραπέρα επέκτασης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο νησί της επανάστασης, για την οποία έχουμε ήδη εκφράσει ανησυχίες, εξακολουθεί να ισχύει η «αυξημένη δυνατότητα στους Αμερικανούς πολίτες να συναλλάσσονται με Κουβανούς στις εκεί επιχειρήσεις, περιλαμβανομένων και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Κούβας και οι τράπεζες των ΗΠΑ έχουν την ευκαιρία να ανοίξουν εκεί λογαριασμούς πίστωσης»

Συντριπτική καταδίκη του εμπάργκο κατά της Κούβας στον ΟΗΕ – Στήριξαν μόνο ΗΠΑ και Ισραήλ

Με 189 ψήφους υπέρ, 2 κατά και καμία αποχή καταδικάστηκε για μια ακόμη φορά το εγκληματικό εμπάργκο των ΗΠΑ κατά της Κούβας, παρά την απόπειρα της αμερικανικής αντιπροσωπείας να θολώσει τα νερά με καταγγελίες περί “ανθρώπινων δικαιωμάτων” στο νησί (|> βλ miami-herald)
Η πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Νίκι Χέιλι, μην κρύβοντας την απογοήτευση δήλωσε πως «Δεν υπάρχουν νικητές εδώ σήμερα. Υπάρχουν μόνο ηττημένοι. Ο ΟΗΕ έχασε. Οι περισσότεροι Κουβανοί έχασαν κι αφέθηκαν στα βίαια καπρίτσια της δικτατορία του Κάστρο».
Περισσότερες πληροφορίες |>εδώ<| και |>εδώ<| 

|> πηγή <|                                            

¡Yo sí puedo!

Η διεθνιστική βοήθεια της Κούβας, από την πρώτη μέρα εδραίωσης της επανάστασης (τότε που είχε και την αμέριστη πολιτική  οικονομική και στρατιωτική βοήθεια από τη Σοβιετική Ένωση) μέχρι και σήμερα, που δυσκο-λεύουν τα πράγματα ήταν και είναι αντιστρόφως ανάλογη της «φτώχειας» της και αφορά τόσο τις χιλιάδες ανθρωπιστικές δράσεις της, (για παράδειγμα τις ιατρικές αποστολές της όπου κατέχει την πρώτη θέση στον κόσμο, όπως επίσης την απίστευτη / καθοριστική συνδρομή της στην εκπαίδευση άλλων λαών βλ |>εδώ<|), όσο και τις μοναδικές στην ιστορία πράξεις ηρωισμού και ανιδιοτελούς αυτοθυσίας, από την πιο γνωστή, τη δολοφονία του Che «desde la histórica altura, donde el sol de tu bravura le puso cerco a la muerte» και την Αγκόλα όπου πάνω από τις 300.000 (όχι μόνο στρατιώτες, αλλά και γιατροί και εκπαιδευτικοί) πήραν συλλογικά μέρος και 2.000 απ’ αυτούς έχασαν τη ζωή τους μέχρι τις στα «ψιλά γράμματα» όπως η μάχη του Cuito Cuanavale :

«Αυτοί οι πατριώτες και διεθνιστές παρακινήθηκαν από ένα και μόνο στόχο: το τέλος της φυλετικής κυριαρχίας και τη γνήσια αφρικανική ανεξαρτησία. Μετά από 13 χρόνια υπεράσπισης της ανεξαρτησίας της Αγκόλα, οι Κουβανοί δεν πήραν τίποτε μαζί τους στη χώρα τους, παρά μόνο τα οστά των νεκρών τους και την ευγνωμοσύνη της Αφρικής» και ο Μαντέλα τους εξυμνούσε λέγοντας ότι «οι Κουβανοί ήρθαν στην περιοχή μας ως γιατροί, δάσκαλοι, στρατιώτες, αγροτικοί εμπειρογνώμονες... μοιράστηκαν μαζί μας του τάφους στον αγώνα κατά της αποικιοκρατίας, της υπανάπτυξης και του απαρτχάιντ. Εκατοντάδες Κουβανοί έχουν δώσει τη ζωή τους, σε έναν αγώνα που ήταν, πρωτίστως, όχι δικός τους, αλλά δικός μας. Ως νοτιοαφρικανοί τους αποτείνουμε φόρο τιμής. Υποσχόμαστε να μην ξεχνάμε ποτέ αυτό το απαράμιλλο παράδειγμα ανιδιοτελούς διεθνισμού»

|> ΣΣ, τη μάχη του Cuito Cuanavale την είπαν "Στάλινγκραντ της Αφρικής", γιατί κράτησε πάνω από 6 μήνες και υπήρξε η πιο μεγάλη, σε διάρκεια, στο αφρικανικό έδαφος από τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκτυλίχθηκε τόσο στο έδαφος, όσο και στον ουρανό, με τους Κουβανούς πιλότους να κερδίζουν τις άρτια εξοπλισμένες αεροπορικές δυνάμεις της Νότιας Αφρικής, με διακύβευμα τόσο υψηλό, ώστε η κυβέρνηση του Απαρτχάιντ εξέταζε το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα σε επίθεση εναντίον της Λουάντα, της πρωτεύουσας της Αγκόλα, για να αποτρέψει την ήττα της

Το βιβλίο «Ayuda Oficial al Desarrollo de Cuba en el Mundo», γραμμένο από το μεγάλο επιστήμονα Henry Morales, θαυμαστή των -με υψηλή εξειδίκευση οι περισσότεροι, κουβανών brigadistas ανά στον κόσμο πέρα από τα εκατοντάδες παραδείγματα με τα «ανθρωπομετρικά» στοιχεία, δίνει κάποια νούμερα που μιλάνε από μόνα τους όπως πχ. ότι το 6,6% του ΑΕΠ της Κούβας (που αντιστοιχεί σε πάνω από 6 δις$) είναι κονδύλι σταθερά «εγγεγραμμένο» κάθε χρόνο, που προορίζεται στην χωρίς όρους αδελφική διεθνιστική βοήθεια της Κούβας για την ανάπτυξη των λαών όπου γης).

Τον Ιαν-2017 ο Stephen Bartlett στο US Magazine, σε άρθρο με τίτλο «Ήρθε η ώρα να αναγνωρίσουμε την Κούβα ...», που αναδημοσιεύτηκε σε 10άδες ΜΜΕ αναφέρει μεταξύ άλλων

«Πολλοί άνθρωποι δεν θα ακούσουν ποτέ πώς στα τέλη του 2016, επαγγελματίες της brigada Henry Reeve της Κούβας επέστρεψαν στα σπίτια τους μετά από δύο ακούραστους μήνες φροντίδας για τους Αϊτινούς, όταν στάλθηκαν για να υποστηρίξουν τις μόνιμες ιατρικές ομάδες της Κούβας στην Αϊτή μετά τον τυφώνα Matthew».

|>ΣΣ: |> «brigada Henry Reeve»: πρόκειται για τη θρυλική ομάδα των κουβανών γιατρών κλπ πραγματικό Rescue «παντός καιρού» κατά Wiki - που αποτελείται από 1.500 κουβανέζους επαγγελματίες υγείας εκπαιδευμένους στην ιατρική καταστροφών και περιορισμού των μολυσματικών ασθενειών, με πάνω από 40 χρόνια εμπειρίας στην ιατρική περίθαλψη, εξοπλισμένη με ειδικά φάρμακα και εξοπλισμό. Ήταν οι ίδιοι, που το 2005 δια στόματος Φιντέλ Κάστρο προσφέρθηκαν να πάρουν ανιδιοτελώς μέρος στη βοήθεια προς τη Νέα Ορλεάνη μετά τον τυφώνα Κατρίνα, που (φυσικά) απορρίφθηκε από τον Μπους (και παράλληλα έκανε ότι μπορούσε για να την εξαφανίσει, ακόμη και σαν είδηση από τα ΜΜΕ).

«Μετά το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο (συνεχίζει ο Bartlett), αυτοί που λυμαίνονται την ενημέρωση προσπαθούν να παρουσιάσουν έναν “Φιντέλ ως εγκέφαλο ενός «δικτατορικού καθεστώτος»”... ωστόσο, νατίθετα, ο θάνατος του ιστορικού ηγέτη δίνει την ευκαιρία να γιορτάσουν τις νίκες της 56ης επετείου της Κουβανικής Επανάστασης, εκα-τομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο βαθιά ευγνώμονες και μάλιστα πολλοί που χρωστάνε τη ζωή τους» ... Αϊτή, Τσερνομπίλ , Δυτική Αφρική και πολλά άλλα μέρη μαρτυρούν την έκτακτη συμβολή του διεθνισμού της Κούβας.

Το 2014 υπήρχαν πάνω από 50.000 Κουβανοί γιατροί και νοσηλευτές που εργάζονταν σε 60 αναπτυσσόμενες χώρες, σύμφωνα με την έρευνα του καναδικού συγγραφέα John Kirk που δημοσιεύθηκε στο βιβλίο του “Ο κουβανικός ιατρικός διεθνισμός έχει σώσει εκατομμύρια ζωές”. Αλλά αυτή η άνευ προηγουμένου αλληλεγγύη δεν καταγρά-φηκε καθόλου στα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. "Ο Θεός μου, η Κούβα έκανε πολλά! δήλωσε ο Ivon Rebelisa, ένας 46χρονος Αϊτινός “Πολλοί από τους γείτονές μου γλύτωσαν από τη χολέρα χάρη στους κουβανέζους γιατρούς... όσοι δεν έφτασαν εγκαίρως σε κλινικές της Κούβας, πολλοί συγγενείς μου πέθαναν.

 Το 1999 η Κούβα ίδρυσε τη Λατινοαμερικανική Ιατρική Σχολή (ELAM) και προσέφερε 10.000 υποτροφίες σε φοιτητές "σε χώρες όπου οι κουβανικές ιατρικές ομάδες βοηθούσαν τα τοπικά συστήματα υγείας .... Η ιδέα πίσω από την ELAM είναι ότι οι απόφοιτοι αντικαθιστούν τελικά τους Κουβανούς γιατρούς στις χώρες τους", σύμφωνα με την MEDICC, μη κερδοσκοπική οργάνωση που προωθεί το πρόγραμμα δημόσιας υγείας της Κούβας.

Η ELAM |>ΣΣ Escuela Latinoamericana de Medicina <| - έχει σήμερα 19.550 μαθητές από 110 χώρες, γεγονός που την καθιστά σαν ένα από τα μεγαλύτερα ιατρικά σχολεία στον κόσμο. Όλοι οι φοιτητές λαμβάνουν πλήρη υποτροφία. Περισσότεροι από 100 Αμερικανοί φοιτητές παρακολούθησαν δωρεάν την ELAM, με -μη δεσμευτική, υπόσχεση για εξυπηρέτηση “κοινοτήτων χαμηλού εισοδήματος” για δύο χρόνια μετά την επιστροφή τους. Κουβανοί γιατροί και απόφοιτοι του ELAM είναι γνωστοί για την έμφαση που δίνουν στην εμπειρία στον τομέα και στις προληπτικές ιατρικές πρακτικές... Λόγω της απερίγραπτης εξαθλίωσης της Αϊτής, η Κούβα άρχισε να στέλνει ιατρικό προσωπικό στη χώρα αυτή το 1998 και σύμφωνα με μια παρουσίαση σε ένα συνέδριο που διοργάνωσε το Washington Center του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια μετά τον καταστροφικό σεισμό, από τον Ιανουάριο του 2010, έξι χιλιάδες Κουβανοί γιατροί αντιμετώπισαν περισσότερα από τρία εκατομμύρια Αϊτινούς και ~400 υπηρετούν σταθερά στην Αϊτή από το 1998, με την κουβανέζικη ιατρική ομάδα έξι μήνες μετά τον σεισμό να παράσχει  περισσότερες από 341.000 επισκέψεις σε ασθενείς, 8.700 χειρουργικές επεμβάσεις, 111.000 εμβόλια και πολλές άλλες μορφές φροντίδας σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Η αιτία της επιδημίας της χολέρας ήταν η απερίσκεπτη μόλυνση του ποταμού Artibonite από ακατέργαστα λύματα από στρατιώτες του ΟΗΕ στο πλαίσιο της “αποστολής σταθεροποίησης” (MINUSTAH για συντομία) και αυτά ήταν τα πρώτα κρούσματα στην ιστορία της Αϊτής, που πρόσφατα, μετά από χρόνια άρνησης της ουσιαστικής και νομικής ευθύνης, τα Ηνωμένα Έθνη αποδέχτηκαν (και βρίσκονται υπό πίεση από τα αϊτινά και διεθνή κοινωνικά κινήματα για να καταβάλουν αποζημίωση)...

Ένα άλλο εξαιρετικό επίτευγμα ήταν η αντιμετώπιση 21.874 θυμάτων ακτινοβολίας από την πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ, στην Ουκρανία...

Τώρα μετά το Φιντέλ να μην είναι πια μαζί μας θα προσπαθήσει άραγε ποτέ η ανθρωπότητα να ακολουθήσει το παράδειγμα που η Κουβανική Επανάσταση έχει δείξει με τέτοια γενναιότητα; ... Γουινέα, Τανζανία, Αγκόλα, Αιθιοπία, Κεντρική Αμερική, Βενεζουέλα, Πακιστάν, Υεμένη, Γουιάνα, Ουγκάντα, Γκάνα, Γκάμπια, Ισημερινή Γουινέα, Γουινέα Μπισσάου,  Ανατολικό Τιμόρ...

Εκτός από τα παραπάνω, στον τομέα της διεθνούς συνεργασίας που παρέχει η Κούβα, δεν μπορεί να παραβλεφθεί ότι έχει επίσης συμβάλει σημαντικά στον τομέα της εκπαίδευσης. Αρκεί να επισημάνουμε τους περισσότερους από 1.200 εκπαιδευτικούς που δίδαξαν στη Νικαράγουα στις αρχές της δεκαετίας του 80 και τους 21.000 καθηγητές που αφού ολοκλήρωσαν το Pedagogical Internationalist Detachment Che Guevara δίδαξαν μεταξύ 1978 & 1984 στην Αγκόλα. Να μην ξεχνάμε την εφαρμογή της μεθόδου γραφής ¡Yo sí puedo! - "Μπορώ να το κάνω", η οποία έχει ωφελήσει τουλάχιστον 8,1 εκατομμύρια άτομα σε 29 χώρες.

Μέχρι το 2004, όλες αυτές οι αποστολές αναλήφθηκαν κυρίως με πόρους της Κούβας. Με αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με τη μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε για τον υπολογισμό της επίσημης αναπτυξιακής βοήθειας (ODA), εκτιμάται ότι τη δεκαετία του 1980 η Κούβα χορήγησε το 0,72% του ΑΕγχΠ της στο στόχο αυτό, το οποίο θα ανέλθει σε 2% το 2004. , πολύ πάνω από τη δέσμευση του 0,7% που ανέλαβαν οι πιο ανεπτυγμένες χώρες στον κόσμο, αλλά ελάχιστα συναντήθηκαν μόνο από ένα μικρό αριθμό από αυτούς.

περισσότερα |> [1] |> cubadebate.cu <| [2] |> cubadebate.cu <| [3] |> cubadebate.cu <|
Επίσης: Η Κούβα, μόνη της, αντιπροσωπεύει το 1/3 της φαρμακευτικής βοήθειας στον κόσμο και διαθέτει περισ-σότερους γιατρούς σε αποστολές αλληλεγγύης από ότι το σύνολο όλων των “πλούσιων” χωρών. Είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο και όχι κάποια άλλη πλούσια του Δυτικού κόσμου στην βοήθεια αναπτυξιακών έργων σε χώρες του τρίτου κόσμου, έχοντας διαθέσει σε 108 χώρες μεταξύ 1999 και 2015 γύρω στα 71,5 δις $. Και ενώ όπως είδαμε διαθέτει το 6,6% του ΑΕΠ της για αναπτυξιακούς στόχους στις χώρες του τρίτου κόσμου η πλούσια ΕΕ δίνει 17 φορές λιγότερα (το 0,4%) και οι ΗΠΑ το 1/40 ...μόνο το 0,17% !, πολύ μακριά από το στόχο του 0,7% που ζητάει ο ΟΗΕ. Ακόμη: 31% από όλη την ιατρική βοήθεια του ΟΗΕ προέρχεται από την Κούβα (με πάνω από 5.000.000 ζωές να έχουν σωθεί από τους Κουβανούς μέσα σε 15 χρόνια): μεταξύ 1999 και 2015 καταγράφηκαν 1.400.000.000 (!!) ιατρικές επισκέψεις, 10.000.000 εγχειρήσεις, 2.700.000 τοκετοί, 2.800.000 οφθαλμολογικές εγχειρήσεις και 5.800.000 ζωές σώθηκαν εκ των οποίων 3.000.000 στη Λατ. Αμερική, 2.800.000 στην Αφρική και 60.000 σε άλλες χώρες, ενώ 74.000 φοιτητές του εξωτερικού μεταξύ των άλλων και Αμερικάνοι από τις ΗΠΑ σπούδασαν δωρεάν στην Κούβα.

Φτάνοντας στο «¡Año 60+1 de la revolución!» δεν μπορούμε να μη σταθούμε στο πιο σημαντικό, που είναι το  |> ΚΚΚούβας <|

Τις προάλλες η «prensa-latina» με τίτλο «Ratifica proyecto constitucional que Cuba no volverá al capitalismo» («κύρωση του νέου συντάγματος: η Κούβα δεν θα επιστρέψει στον καπιταλισμό») υπογραμμίζει ότι ...

«Η Κούβα δεν θα επιστρέψει ποτέ στον καπιταλισμό, σε ένα καθεστώς εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με την πεποίθηση ότι “μόνο στο σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό ο άνθρωπος κατακτά την αξιοπρέπειά του” και “η ενσωμάτωση του όρου κομμουνισμός, το ισχυροποιεί  [ΣΣ |> το Κόμμα και το Σύνταγμα] και παραπέμπει στο ιδανικό που εμπνέει την κουβανική κοινωνία και επιπλέον αντικρούει κάθε απόπειρα διαστρέβλωσης αυτού του θέματος” και “επιβεβαιώνει την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας ως θεμελιώδη πυλώνα της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής τάξης πραγμάτων του κράτους” ... “περιλαμβάνει συμμετοχή των εργαζομένων στον προγραμματισμό, τη ρύθμιση, τη διαχείριση και τον έλεγχο της οικονομίας, καθώς και την προώθηση από το Κράτος της προόδου της επιστήμης, της τεχνολογίας και της καινοτομίας στην ανάπτυξη» και [ΣΣ |> οι τροποποιήσεις] “ενισχύουν το ρόλο της εργατικής τάξης και του επιστημονικού τομέα στην πρόοδο της χώρας”, “οι αλλαγές στις μορφές ιδιοκτησίας κατά την αναφερόμενη σειρά” δίνουν έμφαση “θέτοντάς στην πρώτη θέση την σοσιαλιστική, ως ιδιοκτησία όλου του λαού και το ρόλος του κράτους ως εκπρόσωπο του ιδιοκτήτη λαού” και ακολουθούν “η συνεταιριστική, η ιδιωτική, η μικτή, αυτή των οργανισμών και οι συλλογικές συνεταιριστικές μορφές [ΣΣ |> προστέθηκαν στην πρόταση) και τέλος, η “προσωπική” - και καταλήγει ότι «περιλαμβάνεται η αλληλεπίδραση όλων των μορφών ιδιοκτησίας κάτω από τις ίδιες συνθήκες και το κράτος ρυθμίζει και ελέγχει τον τρόπο με τον οποίο συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας».

Όπως είναι γνωστό με τη συμμετοχή 91 κομμάτων από 73 χώρες, ολοκληρώθηκε στις 25 Νοέμβρη, στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, η 20ή Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που φιλοξενήθηκε από το ΚΚΕ, με την ευκαιρία και της συμπλήρωσης των 100 χρόνων ζωής και δράσης του Κόμματος και το ΚΚΚούβας εκπροσωπήθηκε από τον Juan Carlos Marsán, αναπληρωτή επικεφαλής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων.

Το θέμα της φετινής συνάντησης ήταν «Η σύγχρονη εργατική τάξη και η συμμαχία της. Τα καθήκοντα της πολιτικής της πρωτοπορίας - των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων - στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για τα δικαιώματα των εργατών και των λαών, για την ειρήνη, το σοσιαλισμό».

Παραθέτουμε -χωρίς σχόλια την παρέμβαση του ΚΚΚούβας

Σύντροφοι

To 1968 εκατό χρόνια από την έναρξη των πολέμων ανεξαρτησίας μας, ο ιστορικός ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, είπε: «...Στην Κούβα υπάρχει μόνο μία επανάσταση, που ξεκίνησε από τον Carlos Manuel de Céspedes πριν από εκατό χρόνια, που ο λαός μας προχωράει μπροστά μέχρι σήμερα ».

Με αυτή την αξέχαστη φράση σφραγίστηκε ο πραγματικός και διαρκής χαρακτήρας της επαναστατικής διαδικασίας που σήμερα, 150 χρόνια μετά, συνεχίζει να έχει αναφορά στον Χοσέ Μαρτί, για την ενότητα της πάλης, στις ιδέες του μαρξισμού σαν πηγή μόνιμης έμπνευσης και στο Φιντέλ για την αίσθηση της δικαιοσύνης και την αξεπέραστη πίστη στη νίκη.

Λίγες εβδομάδες πριν από τον γιορτασμό των 60χρονων από το θρίαμβο της επανάστασης, με μεγάλη υπερηφάνεια και πιστοί σε μια ηρωική ιστορία,  οι προκλήσεις που σαν λαός αντιμετωπίζουμε δεν είναι καινούργιες και προσπαθούμε να επικαιροποιήσουμε, ένα οικονομικό μοντέλο σοσιαλιστικής ανάπτυξης που θα μας επιτρέψει να έχουμε ένα ανεξάρτητο, κυρίαρχο, σοσιαλιστικό, δημοκρατικό, ευημερούν και βιώσιμο έθνος.

Τους τελευταίους τρεις μήνες πραγματοποιήσαμε μια  διαδικασία συνταγματικής μεταρρύθμισης σε ολόκληρη τη χώρα, στην οποία συμμετείχαν εκατομμύρια των πολιτών μας, συνεισφέροντας σε με προτάσεις και σκέψεις.

Το νέο Σύνταγμα ενσωματώνει τις ιδέες και την κληρονομιά του Φιντέλ για την έννοια της επανάστασης, επιβεβαιώνοντας το ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας, σαν η οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης και ως καθοριστική δύναμη του κράτους και της κοινωνίας, ως εγγυητής της ενότητας οικοδόμος των ακατάλυτων δεσμών του με το λαό.

Η αποφασιστικότητα να προχωρήσουμε στη διαδικασία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, σύμφωνα με τις παραδόσεις μας, την ιστορία μας και την τρέχουσα περίπλοκη διεθνή κατάσταση, είναι ένα άλλο στοιχείο του σχεδίου Συντάγματος που διατηρεί τις ανθρωπιστική αρχές και την κοινωνική δικαιοσύνη, την επέκταση των δικαιωμάτων των πολιτών και τις θεμελιώδεις εγγυήσεις τους.

Σύμφωνα με τις αποφάσεις που πήραμε στο 6ο και 7ο συνέδριο του Κόμματος, θα επιφέρει αλλαγές στο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο, επιβεβαιώνοντας τον κρατικό έλεγχο των οικονομικών διαδικασιών στη χώρα, επικυρώνοντας τον ηγετικό ρόλο της σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα και άλλους τύπους ιδιοκτησίας και συμφωνίες, στα πλαίσια της προγραμματισμένης διαχείρισης της οικονομίας που αυτή θα σχεδιάζει και θα ρυθμίζει την αγορά.

Υπάρχουν προτάσεις για αλλαγή και βελτίωση της κρατικής δομής, καθιστώντας την πιο λειτουργική και παρέχοντας μεγαλύτερη αυτονομία στις τοπικές κυβερνήσεις  |>ΣΣ τοπική Αυτοδιοίκηση.

Ο πρώτος γραμματέας του Κόμματος, ο σ.φος Ραούλ Κάστρο, που προεδρεύει της αρμόδιας Επιτροπής, έχει επανειλημμένα κάλεσει το λαό στο να κατανοήσει την ανάγκη και την έκταση των αλλαγών που θέλουμε να κάνουμε στο Σύνταγμα για να εξασφαλιστεί η μη αναστρεψιμότητα του σοσιαλισμού η συνέχεια της Επανάστασης.

Κάνουμε αυτήν την προσπάθεια μπροστά και στην ανελέητη πολιτική επιθετικότητας και στο οικονομικό, χρηματοπιστωτικό και εμπορικό εμπάργκο των ΗΠΑ, που έχει ενισχυθεί από την ηγεσία Trump, με ανατροπή στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών και επιστροφή στην εχθρική γλώσσα του Ψυχρού Πολέμου.

Το εμπάργκο είναι το κύριο εμπόδιο για την ανάπτυξή μας, αλλά απέτυχε στον στόχο του να αναστρέψει την επαναστατική διαδικασία στην Κούβα και απορρίπτεται από τη συντριπτική πλειοψηφία της διεθνούς κοινότητας.

Η Κούβα έχει δείξει την προθυμία της να προχωρήσει στη διαδικασία της εξομάλυνσης των διμερών μας σχέσεων με τις ΗΠΑ, αλλά κατέστησε σαφές ότι κανείς δεν πρέπει να περιμένει από εμάς να συμβιβαστούμε όσον αφορά τις αρχές μας, την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση του έθνους. Με την ευκαιρία αυτή εκφράζω την ευγνωμοσύνη μας προς όλα τα κόμματα που παρευρίσκονται εδώ για τη διαρκή αλληλεγγύη τους προς τον λαό μας.

Φίλοι,

Ζούμε στην εποχή των αυξανόμενων απειλών και κινδύνων για την ειρήνη και τη σταθερότητα στον κόσμο, που επιτείνονται από τις αγωνιώδεις  προσπάθειες της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ να ξαναγίνουν η κυρίαρχη υπερδύναμη που επιβάλλει τα δικά της εθνικά συμφέροντα, αγνοώντας τις διεθνείς οργανώσεις, τις πολυμερείς συμφωνίες και δεσμεύσεις.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και ολιγάρχες που το υπηρετούν έχουν εξαπολύσει μια ισχυρή επίθεση ενάντια στις προοδευτικές και επαναστατικές κυβερνήσεις και στην αριστερά στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανομένων των ανορθόδοξου πολέμου.

Τον περασμένο Ιούλιο είχαμε στην Κούβα την 24η Συνάντηση του Φόρουμ του Σάο Πάολο, που επικεντρώθηκε κυρίως στην αξιολόγηση της κατάστασης στην περιοχή, μέσα από τις εμπειρίες των τελευταίων ετών και το σχεδιασμό δράσεων για την προώθηση της ενότητας της Αριστεράς, στη βάση ενός προγράμματος κοινής πάλης ενάντια στη νεοφιλελεύθερη επίθεση του ιμπεριαλισμού και των εθνικών ολιγαρχιών.

Το διακύβευμα στη Λατινική Αμερική είναι η ανεξαρτησία των λαών μας απέναντι σε μια ακόρεστη όρεξη επικυριαρχίας του «βάναυσου και ταραγμένου Βορρά που μας περιφρονεί», όπως είπε ο Χοσέ Μαρτί, για να διατηρήσουμε την ακεραιότητα της χώρας απέναντι σε μεθόδους και διαιρετικές απόπειρες παλιές και νέες, με διαδικασίες και δημοφιλή μοντέλα (δήθεν) «δημοκρατίας» και «συμμετοχής» ώστε να υποκύψουμε -να δεχτεί ο λαός, μια καρικατούρα των γνωστών παλιών δικτατοριών στην ήπειρό μας.

Γι 'αυτό είναι τόσο σημαντικό να επιβεβαιώνεται η εγκυρότητα της Διακήρυξης της Λατινικής Αμερικής ως Ζώνη Ειρήνης (Αβάνα Ιαν-2014) ως εγγύηση της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των λαών μας, ως αρχή της ολοκλήρωσης και ως βάση για την προώθηση της ανάπτυξης της περιοχής.

Εν όψει αυτής της αρνητικής προοπτικής, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας επιβεβαιώνει την άνευ όρων υποστήριξή του προς την Μπολιβαριανή και του  Τσάβες επανάσταση στη Βενεζουέλα και στον συνταγματικά εκλεγμένο πρόεδρος Nicolas Maduro, απορρίπτοντας τις προβοκάτσιες στη Νικαράγουα για να αποσταθεροποιήσουν και να ανατρέψουν την κυβέρνηση των Σαντινίστας, καταδικάζοντας την παράνομη κράτηση και πολιτική ανατροπή του πρώην προέδρου Λούλα στη Βραζιλία, καταγγέλλοντας την πολιτική δίωξη των κοινωνικών κινημάτων και των ηγετών της αριστεράς στην περιοχή, υποστηρίζοντας την κυβέρνηση του Προέδρου Evo Morales, επιδιώκοντας την επιτυχία στην επανεκλογή του -εμείς σθεναρά συνοδεύουμε τον Κολομβιανό λαό στο μακρύ αγώνα τους για δίκαιη και διαρκή ειρήνη.

Σύντροφοι,

Στη συνταγματική μεταρρύθμιση, που σύντομα θα υποβληθεί σε δημοψήφισμα επιβεβαιώνοντας ή όχι, μεταξύ άλλων, τις αρχές της εξωτερικής πολιτικής της κουβανικής επανάστασης, στη βάση του αντιιμπεριαλισμού και του διεθνισμού, της αμοιβαίας συνεργασίας, της ενότητας των χωρών του Τρίτου Κόσμου, η καταδίκη του φασισμού, της αποικιοκρατίας της νεο-αποικιοκρατίας και άλλων μορφών υποταγής, τη μη παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών, την απόρριψη του ρατσισμού και των διακρίσεων.

Για το σκοπό αυτό εκφράζουμε τη σταθερή αλληλεγγύη μας στη Λαϊκή Αραβική Δημοκρατία της Σαχάρας για αυτοδιάθεση της, καθώς και την υποστήριξή μας προς τον παλαιστινιακό λαό, καταδικάζοντας τη συνεχιζόμενη επιθετικότητα του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ εναντίον αυτού του περήφανου και κατατρεγμένου λαού.

Πιστό στην παράδοση, το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας θα συνεχίσει να προωθεί την ενότητα και τη συνεργασία μεταξύ των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, την ανάπτυξη των σχέσεων που βασίζονται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη και το σεβασμό μεταξύ των κομμάτων μας και την πρακτική της διεθνούς αλληλεγγύης, με στόχο κοινές δράσεις για να προχωρήσουμε στην υπέρβαση του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας βασισμένης στη δικαιοσύνη και την κοινωνική ισότητα, η οποία είναι δυνατή μόνο με τον σοσιαλισμό.

Κλείνοντας αυτό το αφιέρωμα, παραθέτουμε αυτούσια μια από τις προσεγγίσεις του θέματος, στα πλαίσια των 10άδων εκδηλώσεων που έγιναν στη χώρα μας.  

60 χρόνια Κουβανική Επανάσταση: Την ιστορία τη γράφουν με τους αγώνες τους οι λαοί – Η ομιλία του Νίκου Μόττα στην εκδήλωση για τα 60 χρόνια Κουβανικής Επανάστασης, την οποία διοργάνωσε στη Βέροια η εφημερίδα «Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ»:

«Αποτελεί τιμή, τόσο για μένα προσωπικά όσο και για τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο Φιλίας και Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης, η παρουσία σας απόψε εδώ και σας ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα για την σημερινή εκδήλωση. Επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον Αλέκο Χατζηκώστα και την εφημερίδα “Η Άλλη Άποψη” για την πρωτοβουλία να τιμήσουμε τα 60 χρόνια της Κουβανικής Επανάστασης εδώ, στην πόλη της Βέροιας.

Φίλες και φίλοι,

Ενδεχομένως να αναρωτηθεί κάποιος: Γιατί βρισκόμαστε σήμερα εδώ προκειμένου να μιλήσουμε για ένα γεγονός που συνέβη πριν από 60 χρόνια σε μια μακρινή χώρα, στην άλλη άκρη του κόσμου; Γιατί η Κουβανική Επανάσταση συνεχίζει να μαγνητίζει το ενδιαφέρον ανθρώπων όλων των ηλικιών;

Η απάντηση, επιτρέψτε μου να πω, είναι απλή: Η Επανάσταση της Κούβας εκφράζει μια βαθύτατη ιστορική αλήθεια. Ότι ενας λαός, όσο μικρός κι’ αν είναι, όσο δυνατούς αντιπάλους κι’ αν έχει, μπορεί αν πραγματικά το θελήσει, να σηκώσει κεφάλι, να επαναστατήσει, να ανατρέψει την εις βάρος του τάξη πραγμάτων και να γίνει ο ίδιος αφέντης στον τόπο του. Όπως άλλωστε έγραφε ο εθνικός ποιητής της Κούβας, ο Χοσέ Μαρτί: “Τα δικαιώματα σου δεν τα ζητιανεύεις, αλλά τα κατακτάς!”.

Η Κουβανική Επανάσταση του 1959 αποτέλεσε έναν εξαιρετικά σημαντικό κρίκο στην μακρά αλυσίδα των αγώνων του κουβανικού λαού για λευτεριά και αποδέσμευση από τα δεσμά της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού. Άλλωστε, από το 1868 που ο κουβανικός λαός αποφάσισε να πάρει τα όπλα απέναντι στους ισπανούς αποικιοκράτες, μέχρι την Επανάσταση του 1959, η σύγχρονη ιστορία της Κούβας είναι καρπός της ακατάπαυστης ταξικής πάλης ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, ανάμεσα σε αποικιοκράτες-ιμπεριαλιστές και σκλάβους, ανάμεσα σε μεγαλοτσιφλικάδες και φτωχούς αγρότες, ανάμεσα σε μεγάλα μονοπώλια και εργαζόμενους, καπιταλιστές και εργάτες.

Η Επανάσταση του 1959 δεν ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα. Υπήρξε – επιτρέψτε μου να πω δανειζόμενος τα λόγια του δικού μας Κώστα Βάρναλη – “τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής”. Πριν το θρίαμβο της Επανάστασης, ο κουβανικός λαός πέρασε ήττες, έχυσε το αίμα του στα πεδία των μαχών ενάντια σε ξένους και ντόπιους δυνάστες, θυσίασε στον αγώνα κάποιους απ’ τους πιο γενναίους επαναστάτες του, αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν σταμάτησε, δεν εγκατέλειψε την πάλη.

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του ηγέτη της Επανάστασης, του αλησμόνητου Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο που έλεγε: “Ξεκίνησα την επανάσταση με 82 άνδρες. Αν έπρεπε να το ξανακάνω, θα το έκανα και με 10 και 15, έχοντας απόλυτη πίστη. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι. Αν έχεις πίστη στο στόχο σου και σχέδιο δράσης θα πετύχεις”.

Και, πράγματι, το Γενάρη του 1959 οι αντάρτικες ομάδες των λεγόμενων “μπαρμπούδος” – των γενειοφόρων επαναστατών- έμπαιναν θριαμβευτικά στην πρωτεύουσα Αβάνα, γκρεμίζοντας το λαομίσητο καθεστώς του δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα. Η μεγάλη αυτή νίκη ήταν το επιστέγασμα ενός τριετούς δύσκολου και αμφίρροπου πολέμου που οι αντάρτικες δυνάμεις έδωσαν σε όλη την κουβανική επικράτεια – από τις βουνοκορφές της Σιέρρα Μαέστρα και το Σαντιάγο, μέχρι την πόλη της Σάντα Κλάρα και την Αβάνα.

Θα μπορούσαμε, φίλες και φίλοι, κυριολεκτικά, να μιλάμε ατέλειωτες ώρες για την ιστορική διαδικασία και τα γεγονότα που οδήγησαν στην Επανάσταση του 1959. Δεν θα καταχραστώ ούτε το χρόνο, ούτε την υπομονή σας, γι΄αυτό και θα αναφερθώ κατευθείαν στην ουσία των όσων σηματοδότησε και σηματοδοτεί και σήμερα η Κουβανική Επανάσταση.

Η Επανάσταση της Κούβας αποτέλεσε κοσμοϊστορικό γεγονός στην Ιστορία του 20ου αιώνα, καθώς σηματοδότησε την πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση στην αμερικάνικη ήπειρο και ευρύτερα στο δυτικό ημισφαίριο. Ο θρίαμβος των κουβανών επαναστατών πριν από 60 χρόνια – όπως άλλωστε και η προηγηθείσα Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση το 1917 στη Ρωσία- αποτελεί πηγή πλούσιων συμπερασμάτων, από τα οποία αξίζει και πρέπει να διδαχτούμε.

Ένα πρώτο και βασικό συμπέρασμα είναι πως το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων δεν είναι ανίκητη. Μπορεί να ανατραπεί. Επιβεβαιώθηκε η ζωτικότητα του μαρξισμού-λενινισμού, της επαναστατικής πάλης και του προλεταριακού διεθνισμού απέναντι στην ηττοπάθεια και την υποταγή στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης.

Ένα δεύτερο – εξίσου σημαντικό- συμπέρασμα είναι ότι η ανατροπή αυτή του καπιταλισμού δε μπορεί, σε καμία περίπτωση, να έρθει με “ειρηνικά μέσα”, δηλαδή με αυταπάτες περί “μεταρρύθμισης του καπιταλιστικού συστήματος” και “κοινοβουλευτικού δρόμου προς το σοσιαλισμό”.

(Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να ανοίξω μια παρένθεση για να αναφέρω ενδεικτικά το παράδειγμα της Χιλής του Σαλβαδόρ Αλιέντε, όπου το εγχείρημα του “ειρηνικού περάσματος στον σοσιαλισμό” με την κυβέρνηση της επονομαζόμενης “Λαϊκής Ενότητας” στην οποία συμμετείχε το ΚΚ Χιλής, τσακίστηκε από το πραξικόπημα των ΗΠΑ και του Πινοσέτ το 1973. Το αναφέρουμε αυτό για να τονιστεί ότι, στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας, καμία κυβέρνηση, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει, όσο ριζοσπαστική, αριστερή κι’ αν είναι, δε μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική ανατροπή υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Κλείνει η παρένθεση)

Η Κουβανική Επανάσταση ήρθε να επιβεβαιώσει τα λόγια του Μαρξ, ο οποίος έγραφε στο “Κεφάλαιο”, πως “η βία είναι η μαμή κάθε παλαιάς κοινωνίας που κυοφορεί μέσα της μια καινούργια”. Αποδείχθηκε ότι ο ένοπλος λαός, που έχει συνειδητοποιήσει για ποιόν σκοπό αγωνίζεται, είναι σε θέση να τσακίσει τυράννους, δικτάτορες και ιμπεριαλιστές. Όπως σημείωνε σε ενα από τα γραπτά του ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα “Διδάξαμε την έλλειψη φόβου για τον εχθρό και την καταδυνάστευση. Διδάξαμε ότι τα όπλα στα χέρια του λαού αποτελούν ανώτερη δύναμη από μισθοφορικούς στρατούς”. Και πράγματι, φίλες και φίλοι, η πανωλεθρία των μισθοφόρων της CIA το 1961 στον Κόλπο των Χοίρων αποτελεί, αν μη τι άλλο, χειροπιαστή απόδειξη ότι καμία ιμπεριαλιστική δύναμη, όσο πανίσχυρη κι’ αν είναι, δε μπορεί να καθυποτάξει εναν επαναστατημένο λαό που είναι αποφασισμένος να ζήσει ελεύθερος από τα εκμεταλλευτικά δεσμά.

Η Κουβανική Επανάσταση επιβεβαίωσε αυτό που είχε αναδείξει η Οκτωβριανή Επανάσταση. Ότι δηλαδή είναι εφικτή η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα, χωρίς την αναμονή για την παγκόσμια επανάσταση. Αποδείχθηκε ότι η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να νικήσει σε οποιαδήποτε χώρα έχουν διαμορφωθεί οι αναγκαίες υλικές προϋποθέσεις για τον σοσιαλισμό. Στην περίπτωση της Κούβας, η πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεν ξεκίνησε αμέσως, με το θρίαμβο της Επανάστασης. Ήταν δυο χρόνια μετά την επικράτηση της επανάστασης, το Μάη του 1961, όταν ο Φιντέλ Κάστρο ανακήρυξε τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επαναστατικής κυβέρνησης.

Σας διαβάζω τα λόγια του:

“Λοιπόν, ναι! Το καθεστώς μας είναι σοσιαλιστικό! – έλεγε ο Φιντέλ- “Θέλουμε ενα Σύνταγμα που να μην είναι αστικό. Θέλουμε ενα Σύντυαγμα που να ανταποκρίνεται σε ενα καινούργιο κοινωνικό σύστημα, όπου να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό το καινούργιο σύστημα λέγεται σοσιαλισμός”.

Η Κουβανική Επανάσταση απέδειξε και κάτι άλλο, επιτρέψτε μου να πω εξαιρετικά σημαντικό. Απέδειξε τις τεράστιες δυνατότητες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, οι οποίες συνοψίζονται σε μια σειρά σπουδαίες κοινωνικές κατακτήσεις, πρωτόγνωρες για τους εργαζόμενους των χωρών της Αμερικανικής ηπείρου. Να σημειώσουμε εδώ πως πρόκειται για κοινωνικές κατακτήσεις που έλαβαν χώρα εν μέσω πολύ μεγάλων δυσκολιών και εμποδίων, ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, απειλών και τρομοκρατίας, στο πλαίσιο του οικονομικού και εμπορικού αποκλεισμού που επέβαλε η κυβέρνηση των ΗΠΑ (επί προεδρίας Τζον Κένεντι) το 1962 και το οποίο συνεχίζει να υφίσταται.

Η Κουβανική Επανάσταση παρέλαβε μια χώρα, κυριολεκτικά αποικία των ΗΠΑ. Επί δικτατορίας Μπατίστα στην Κούβα κυριαρχούσαν μια χούφτα αμερικάνικα μονοπώλια και οι ντόπιοι συνεργάτες της, παράσιτα, γκάνγκστερς, μαφιόζοι, που λυμαίνονταν τον πλούτο της χώρας. Το δε επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων ήταν πολύ χαμηλό.

Με την καθοριστική οικονομική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και άλλων σοσιαλιστικών κρατών, η επαναστατική κυβέρνηση του Κάστρο κατάφερε να αλλάξει σταδιακά το πρόσωπο της Κούβας, δημιουργώντας ενα κράτος με υψηλού επιπέδου, προσβάσιμες στο σύνολο του λαού, δημόσιες υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, Αθλητισμού και Πολιτισμού.

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι το πρώτο μέτρο που πήρε η επαναστατική κυβέρνηση ήταν ο νόμος για την αγροτική μεταρρύθμιση. Τι ήταν η αγροτική μεταρρύθμιση; Ήταν ευρείας κλίμακας αναδιανομή γης προς όφελος των ακτημόνων και των φτωχών αγροτών οι οποίο, προηγουμένως, αναγκάζονταν να δουλεύουν στα χωράφια μεγαλοτσιφλικάδων για ενα κομμάτι ψωμί. Σκεφτείτε ότι πριν την Επανάσταση, μόλις το 1,5% των ιδιοκτητών γης κατείχε το 46% των καλλιεργούμενων εκτάσεων. Με το νόμο περί αγροτικής μεταρρύθμισης κατασχέθηκαν 1.942 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης που ανήκαν σε μεγάλες εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων και περίπου 100 χιλιάδες αγροτικές οικογένειες έλαβαν τίτλους ιδιοκτησίας γης.

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Οι σπουδαίες κατακτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Κούβα ενοχλούν τους πάσης φύσης απολογητές του καπιταλισμού. Το βλέπουμε αυτό στις συκοφαντικές επιθέσεις που κατά διαστήματα εξαπολύουν ενάντια στην Κουβανική Επανάσταση. Τους “πονάει”, βλέπετε, ότι εδώ και 60 χρόνια, ο κουβανικός λαός όχι μόνο δεν έσκυψε το κεφάλι στους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, όχι μόνο δεν λύγισε υπό το βάρος του οικονομικού αποκλεισμού, αλλά κατάφερε να προοδεύσει και να μια σειρά τομείς της κοινωνικής ζωής.

Επιτρέψτε μου να αναφέρω συνοπτικά ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα:

Πριν την Επανάσταση του 1959, ένα ποσοστό της τάξης του 40% του πληθυσμού δε γνώριζε γραφή και ανάγνωση, ήταν βυθισμένο στον αναλφαβητισμό. Η “Εκστρατεία ενάντια στον αναλφαβητισμό” που ξεκίνησε μετά την Επανάσταση και διήρκεσε 12 μήνες αύξησε ραγδαία το ποσοστό μόρφωσης στο 96%. Πάνω από 700 χιλιάδες άνθρωποι έμαθαν γραφή και ανάγνωση.

Σήμερα, σύμφωνα με στοιχεία της UNESCO, η Κούβα διατηρεί ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αναλφαβητισμού παγκοσμίως, ενώ σύμφωνα με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας διαθέτει το καλύτερο Εκπαιδευτικό Σύστημα στη Λατινική Αμερική.

Για το 2018, ξέρετε τι ποσοστό επί του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού δόθηκε για την Παιδεία; Το 24%. Το αντίστοιχο ποσοστό στις ΗΠΑ είναι μόλις 6%.΄

Αντίστοιχα, το Κουβανικό εθνικό σύστημα υγείας – δωρεάν και προσβάσιμο για το σύνολο του λαού- έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO ως “παράδειγμα προς μίμηση”. Η μικρή Κούβα, φίλες και φίλοι, πρωτοπορεί παγκοσμίως στην αντιμετώπιση ασθενειών που σχετίζονται με τον καρκίνο, έχει το χαμηλότερο ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας σε όλη την αμερικάνικη ήπειρο και ενα από τα χαμηλότερα παγκοσμίως, έχει δική της παραγωγή φαρμάκων, δαπανά το 27% του ετήσιου προϋπολογισμού για τη βελτίωση του συστήματος υγείας, διαθέτει το μεγαλύτερο αριθμό γιατρών σε αναλογία με τον πληθυσμό της από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο.

Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η Κούβα εξάγει ιατρικό προσωπικό στο εξωτερικό, στέλνοντας γιατρούς σε χώρες που το έχουν ανάγκη ώστε να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς. Την στιγμή που οι ΗΠΑ και η ΕΕ “εξάγουν” πολέμους και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σκορπώντας το θάνατο και την καταστροφή, η μικρή σοσιαλιστική Κούβα αναδεικνύεται παγκόσμια πρωταθλήτρια στη διεθνιστική αλληλεγγύη.

Οι κοινωνικές κατακτήσεις, ασφαλώς, δεν σταματούν εδώ. Στους τομείς της κοινωνικής ασφάλισης, του πολιτισμού, του αθλητισμού η Κουβανική Επανάσταση έχει να επιδείξει σπουδαία επιτεύγματα για τα οποία θα μπορούσαμε – χωρίς υπερβολή- να μιλάμε επι μέρες.

Φίλες και φίλοι,

Θα έχετε σίγουρα, κάποια στιγμή, ακούσει τη γνωστή “καραμέλα” περί δήθεν “δικτατορίας στην Κούβα”, περί “έλλειψης δημοκρατίας”, κλπ. Πρόκειται ασφαλώς για ψέμα πρώτου μεγέθους. Στην Κούβα γίνονται εκλογές, ο λαός συμμετέχει ενεργά σε όλο το φάσμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, και μάλιστα με διαδικασίες δημοκρατικότερες από αυτές της καθ’ ημάς αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Οι μορφές λαϊκής εξουσίας στην Κούβα ξεκινούν από κάθε γειτονιά (από τα τοπικά “Λαϊκά Συμβούλια”) και φτάνουν ως την Εθνοσυνέλευση, με το λαό να έχει λόγο για κάθε ζήτημα που τον αφορά. Επιτρέψτε μου να δώσω ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα:

Στις 24 Φλεβάρη – όπως ενδεχομένως να γνωρίζετε- έγινε το δημοψήφισμα όπου εγκρίθηκε με πολύ μεγάλη πλειοψηφία το νέο Σύνταγμα. Προτού όμως φτάσουμε στο δημοψήφισμα, υπήρξε μια ολόκληρη διαδικασία δημόσιας διαβούλευσης που διήρκεσε 4 μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών έγιναν σε όλη την κουβανική επικράτεια, σε κάθε πόλη, χωριό, σε κάθε γειτονιά και χώρο εργασίας, 133.000 διαβουλεύσεις, συμμετείχαν 9 εκατομμύρια Κουβανοί και κατατέθηκαν 783.000 προτάσεις για τη βελτίωση του προσχεδίου του Συντάγματος. Όλη αυτή η διαδικασία επέφερε αλλαγές στα 2/3 του αρχικού προσχεδίου. Να λοιπόν, τι σημαίνει δημοκρατία, φίλες και φίλοι: Να συμμετέχει ενεργά ο λαός και να καθορίζει ο ίδιος τις τύχες του.

Θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά περισσότερα, ωστόσο δεν σκοπεύω να σας κουράσω περισσότερο. Επιτρέψτε μου να κλείσω λέγοντας τα εξής:

60 χρόνια μετά την Επανάσταση η σοσιαλιστική Κούβα συνεχίζει να στέκεται όρθια, ξεπερνώντας μεγάλες αντιξοότητες, ιμπεριαλιστικές επιθέσεις, ασφυκτικό οικονομικό και εμπορικό αποκλεισμό, χιλιάδες αντεπαναστατικές και τρομοκρατικές ενέργειες.

Η εργατική τάξη και ο λαός της Κούβας, υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, κατάφεραν να μείνουν όρθιοι ακόμη και στα χρόνια των αντεπαναστατικών ανατροπών στις αρχές της δεκαετίας του 90, χάνοντας τον πιο πολύτιμο σύμμαχο τους, την Σοβιετική Ένωση.

Παρά τις δυσανάλογα μεγάλες αντιξοότητες, όταν η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υποστέλλονταν στη Μόσχα και οι ύαινες του ιμπεριαλισμού πανηγύριζαν το “τέλος της ιστορίας”, κάπου αλλού, σε μια γωνιά της Καραϊβικής, συνέχιζε να ανεμίζει η σημαία της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Σήμερα, η στήριξη και αλληλεγγύη απέναντι στον κουβανικό λαό δεν αφορά μονάχα τους κομμουνιστές, μόνο όσους εμπνέονται και παλεύουν για την σοσιαλιστική και κοινωνική επανάσταση. Αφορά τους εργαζόμενους σε κάθε γωνιά του κόσμου. Αφορά όλους όσους συνειδητοποιούν το προφανές: Ότι δηλαδή είναι ιστορική αναγκαιότητα να ενταθεί η πάλη ενάντια στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που γεννά κρίσεις, φτώχεια, πολέμους, δυστυχία και προσφυγιά.

Την ιστορία άλλωστε τη γράφουν με τους αγώνες τους οι λαοί, οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου. 60 χρόνια μετά το θρίαμβο της Επανάστασης, οι φίλοι της Κούβας και του λαού της, παρακολουθούμε στενά τις εξελίξεις στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι του νησιού.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, φίλες και φίλοι, ότι στην Κούβα, η ταξική πάλη συνεχίζεται και πως η σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν ακολουθεί μια ευθύγραμμη πορεία, αλλά είναι μια διαδικασία με ταλαντεύσεις, με ανηφόρες και κατηφόρες, με επιτυχίες αλλά και ενδεχόμενα λάθη, με βήματα μπροστά αλλά και πισωγυρίσματα.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, ο κουβανικός λαός έχει ανάγκη την στήριξη και την αλληλεγγύη μας, ώστε να συνεχίσει, μέσα απ’ τα όποια εμπόδια και δυσκολίες, προς την κατεύθυνση του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης, με σκοπό την κομμουνιστική κοινωνία και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Κι’ όπως συνήθιζε να λέει ο αλησμόνητος Τσε στο κλείσιμο κάθε του ομιλίας,

¡Hasta la victoria, siempre! – Μέχρι τη νίκη, για πάντα!

Σας ευχαριστώ!» 

O Νίκος Μόττας γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.

_       [Πηγή] 8 Απρ, 2019 Ατέχνως