Ένας -πάντα 💥 πολιτικά επίκαιρος 🇨🇺 “Μεταφραστής”

Ο λόγος για την ταινία «ο Μεταφραστής» που αποκαλύπτει ένα γεγονός το οποίο ακόμα και τώρα παραμένει άγνωστο στο ευρύ κοινό.
🇨🇺  Είναι η ξεχωριστή πράξη αλληλεγγύης που έδειξε η Κούβα, το νησί της 🎈🎈  Επανάστασης, στο λαό της Σοβιετικής Ένωσης μετά το τραγικό ατύχημα στο Τσερνόμπιλ τον Απρίλιο του 1986.

ℹ️  Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε χθες βράδυ στην επίσημη πρεμιέρα της στο STUDIO art cinema που έγινε παρουσία του Πρέσβη της Κούβας Aramis Fuente Hernandez. Ένα σημαντικό γεγονός που αποδεικνύει ότι υπάρχει ακόμα κοινό που στηρίζει έναν διαφορετικό πιο αληθινό κινηματογράφο.

“ Ήταν κυρίως, μία πράξη αλληλεγγύης και ανθρωπισμού.
Δεν την υποκίνησε κανένα πολιτικό ή άλλου τύπου συμφέρον ενώ ταυτόχρονα αναγνώριζε τους δεσμούς φιλίας που ενώνουν τους δύο λαούς ”

Έτσι το έθεσε ο πρέσβης της Κούβας ο οποίος δεν μίλησε για την ίδια την ταινία αλλά για το πραγματικό γεγονός που πραγματεύεται η ταινία.

«Η Κούβα, παρά τις δυσκολίες και τα πολλαπλά σοβαρά προβλήματα που είχαν προκύψει εξαιτίας του εμπάργκο που της είχαν επιβάλει οι ΗΠΑ, ήταν πρόθυμη να υποδεχτεί τα παιδιά θύματα του Τσερνόμπιλ και να τους προσφέρει την απαιτούμενη φροντίδα, η οποία δόθηκε παρά τις δυσκολίες που γνωρίσαμε κατά την διάρκεια της «ειδικής περιόδου», μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών» συνέχισε εξηγώντας πως η Κούβα σχεδίασε και εκτέλεσε ένα δωρεάν πρόγραμμα κλινικών εξετάσεων και περίθαλψης για 26.000 παιδιά από την Ουκρανία, την Ρωσία και την Λευκορωσία. Ένα πρόγραμμα που εφάρμοσε χωρίς να υπολογίσει το κόστος, σε μία εποχή που υπέφερε από την έλλειψη βασικών αγαθών εξαιτίας του εμπάργκο που είχαν επιβάλλει οι ΗΠΑ.

Γι’ αυτό και «ο Μεταφραστής» των Rodrigo & Sebastian Barriuso παραμένει μία επίκαιρη και βαθιά πολιτική ταινία.
Απεικονίζει την καθημερινότητα των παιδιών θυμάτων που βρίσκουν την θεραπεία σε μία επαναστατική κοινωνία όπου οι ανθρώπινες αξίες δεν θυσιάζονται στο βωμό του καπιταλισμού. Από την άλλη είναι ένα ντοκουμέντο που αποκαλύπτει μία ακόμα πράξη αλληλεγγύης την οποία η Κούβα ούτε διαφήμισε, ούτε την εκμεταλλεύτηκε με οποιονδήποτε τρόπο.

Η ταινία προβάλλεται από 6-Οκτ στους κινηματογράφους

• ΓΑΛΑΞΙΑΣ (Λεωφ. Μεσογείων 6, Αθήνα) ,
• ΕΛΙΖΕ (Νυμφαίου 12, Αθήνα) και
• STUDIO (Σπάρτης και Σταυροπούλου 33, Πλ. Αμερικής).
  
  

🎬 Γυρίστηκε το 2018 και πήρε –μέχρι σήμερα 🎗️  5 βραβεία, 1. Φεστιβάλ Λατινοαμερικανικού Κινηματογράφου Τεργέστης 2018 |  Βραβείο κοινού 2. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σαγκάης 2018 | Καλύτερης Σκηνοθεσίας, 3. Φεστιβάλ Λατίνου Κινηματογράφου Σιάτλ 2018 | Best Feature 4. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πούνε (PIFF) 2019 | Βραβείο κοινού και 5. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Παναμά (IFF Panama) 2019  Καλύτερη Ταινία Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής ενώ ήταν υποψήφια  άλλες 👁️ 10 φορές)

💥  Παραθέτουμε την ομιλία του πρέσβη της Κούβας Aramis Fuente Hernandez

Αγαπητοί προσκεκλημένοι και φίλοι

Ευχαριστώ τον σ.φο Βελισσάριο Κοσσυβάκη για την πρόσκλησή του να παραβρεθώ και να μιλήσω σήμερα, με την ευκαιρία της πρεμιέρας –εδώ στο STUDIO art cinema, της ταινίας «ένας μεταφραστής».
Δεν προτίθεμαι να κρίνω την ταινία, ούτε να την σχολιάσω. Αντίθετα προτιμώ να αναφέρω κάποιες πλευρές από αυτή την, τόσο βαθιά ανθρωπιστική, χειρονομία του Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο, όταν γνωστοποιήθηκε η έκκληση που έκαναν οι αρχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης στις άλλες χώρες, προκειμένου να συνεργαστούν στην εξέταση και θεραπεία χιλιάδων ατόμων, και ιδιαίτερα παιδιών, που είχαν προσβληθεί από την ραδιενέργεια που προκλήθηκε λόγω του ατυχήματος στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ, το 1986.

Όπως είναι ευρύτερα γνωστό, δύο χρόνια μετά το ατύχημα, άρχισαν να εμφανίζονται ασθένειες που σχετίζονταν με αυτό, από τις οποίες προσβλήθηκαν ιδιαίτερα τα παιδιά. Επίσης είναι γνωστό ότι η βοήθεια την οποία αναγκάστηκαν να ζητήσουν, δεν προήλθε από τις αναπτυγμένες χώρες, ή όταν υπήρξε ήταν ελάχιστη και κατακερματισμένη, αν τη συγκρίνουμε με το μέγεθος της καταστροφής και την επείγουσα ανάγκη για την αντιμετώπισή των συνεπειών της.

Η Κούβα όμως ανταποκρίθηκε άμεσα και έδειξε την αλληλεγγύη της στην πράξη. Δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός.

Είναι γνωστή η αλληλέγγυα στάση της χώρας μας και οι συνεχόμενες αντίστοιχες δράσεις της, όλα τα χρόνια της επανάστασης, που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορους τομείς, ιδιαίτερα όμως στον τομέα της Υγείας, όπου σημαντικό ρόλο έπαιξε η ταξιαρχία Henry Reeve.

Στην περίπτωση του Τσερνομπίλ, ήταν κυρίως, για μία πράξη αλληλεγγύης και ανθρωπισμού. Δεν την υποκίνησε κανένα πολιτικό ή άλλου τύπου συμφέρον ενώ ταυτόχρονα αναγνώριζε τους δεσμούς φιλίας που ενώνουν τους δύο λαούς μας.
Αμέσως λοιπόν συστάθηκε μια επιτροπή όπου συμμετείχε το προσωπικό από διάφορες ειδικότητες στον τομέα της Υγείας. Τα μέλη της ταξίδεψαν στην Ουκρανία και σε στενή συνεργασία με τις αρχές έκαναν τις απαιτούμενες αναλύσεις και μελέτες, πραγματοποιώντας κλινικές εξετάσεις στους ασθενείς.
Σκοπός τους ήταν να εντοπίσουν τα άτομα με τη μεγαλύτερη ανάγκη για άμεση θεραπεία, ώστε να οργανώσουν την πρώτη ομάδα ασθενών που θα στέλνονταν στα νοσοκομεία της Κούβας για να υποβληθούν αμέσως την απαιτούμενη θεραπεία.
Η αποστολή της συγκεκριμένης επιτροπής ήταν να εργαστεί ώστε να προετοιμάσει ένα πρόγραμμα ικανό να εξετάσει ταυτόχρονα χιλιάδες παιδιά από τις περιοχές της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας που είχαν πληγεί περισσότερο.

Η Κούβα, παρά τις δυσκολίες και τα πολλαπλά σοβαρά προβλήματα που είχαν προκύψει εξαιτίας του εμπάργκο που της είχαν επιβάλει οι ΗΠΑ, ήταν πρόθυμη να τα υποδεχτεί και να τους προσφέρει την απαιτούμενη φροντίδα, η οποία δόθηκε παρά τις δυσκολίες που γνωρίσαμε κατά την διάρκεια της «ειδικής περιόδου», μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών.

Στις 29 Μαρτίου του 1990, ο Comandante en jefe Φιντέλ Κάστρο, υποδέχτηκε, στις σκάλες του αεροπλάνου, την πρώτη ομάδα των 139 παιδιών που θα συμμετείχαν σ’ αυτό που ονομάστηκε «Κουβανικό πρόγραμμα Γενικής Ιατρικής Φροντίδας των παιδιών που σχετίζονται με το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ».

Έτσι άρχισε το πιο μακρόπνοο ανθρωπιστικό πρόγραμμα τέτοιου είδους στην ιστορία της ανθρωπότητας, αφού για εικοσιένα συνεχόμενα χρόνια, σε περισσότερα από 26.000 από την Ουκρανία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και άλλες χώρες, χορηγήθηκε ιατρική φροντίδα άριστης ποιότητας και απολύτως δωρεάν, με αποτέλεσμα να σωθούν, να γιατρευτούν και να βελτιωθούν οι ζωές τους καθώς και αυτές των συγγενών τους, στους οποίους επίσης χορηγήθηκε ιατρική περίθαλψη όπου απαιτούνταν. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, είναι το εξής: από τους ασθενείς που περιθάλψαμε στην Κούβα, το 86 % προερχόταν από την Ουκρανία, το 11,2 από τη Ρωσία και το 2,8% από τη Λευκορωσία, την Αρμενία και την Μολδαβία.
(σσ. Μολδαβία 2 ενήλικες+2 παιδιά, Αρμενία 9+2, Ρωσία 2.715+213, Λευκορωσία 671+59, Ουκρανία 18.477+3.964 -σύνολο 21.874+4.240=26.114)

• Το Σώμα των Κουβανών Προσκόπων παραχώρησε γενναιόδωρα τις παραθαλάσσιες εγκαταστάσεις του στην περιοχή Ταραρά οι οποίες μετατράπηκαν σε ένα μεγάλο νοσοκομειακό κέντρο, προκειμένου να εξασφαλισθεί η φιλοξενία και θεραπεία των μικρών ασθενών που έφταναν με τη μεγάλη προσδοκία να επανακτήσουν τη σωματική και ψυχική τους υγεία.
  Μαζί με κάθε ομάδα που έφτανε, έρχονταν και μερικοί γιατροί και δάσκαλοι από τις χώρες τους, διότι στο Ταραρά δημιουργήθηκαν και οι κατάλληλες δομές, έτσι ώστε τα παιδιά να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Τους ασθενείς με βαρύτερα νοσήματα συνόδευαν η μητέρα ή ο πατέρας. Δίπλα στα νοσοκομεία, παραχωρήθηκαν σπίτια για τους συγγενείς παιδιών που αναγκάστηκαν να νοσηλευτούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμα και για χρόνια.
• Μέχρι το 1992, οι ασθενείς προέρχονταν από τις τρεις προαναφερόμενες χώρες. Μετά από αυτή την περίοδο μειώθηκε ο αριθμός των παιδιών που προέρχονταν από τη Ρωσία και τη Λευκορωσία, ενώ παρέμεναν σταθερές οι μαζικές αφίξεις των παιδιών από την Ουκρανία.
• Αργότερα, το 1998, σ΄αυτό το πρόγραμμα που λειτουργούσε στην Κούβα προστέθηκε ένα παρόμοιο, με έδρα την Ουκρανία. Εκεί Ουκρανοί και Κουβανοί γιατροί εργάζονταν από κοινού ώστε να μπορέσουν να περιθάλψουν χιλιάδες ανθρώπους.

Ειπώθηκε, πολύ σωστά και με σαφήνεια, ότι:
«Στην Κούβα είδαμε το Τσερνόμπιλ με διαφορετική ματιά: αυτή της συμπόνιας, της αλληλεγγύης, της κοινής εμπειρίας όπου οι Κουβανοί και οι Κουβανές μοιράζονταν ό,τι είχαν και δεν είχαν, κατά τη σκληρή περίοδο της δεκαετίας του 1990.
Το πρόγραμμα της Κούβας για το Τσερνόμπιλ μετατράπηκε σε μία ιατρική και επιστημονική πρόκληση. Ανέδειξε τη γνώση και την ανθρωπιά. Έγραψε ιστορίες αγάπης και ξεριζωμού.
Έγινε στήριγμα για πολλά άτομα που έζησαν τη φρίκη της απώλειας ανθρώπινων ζωών και της αρρώστιας. Κράτησε ζωντανή την ελπίδα και επέτρεψε να σωθούν ζωές.

Ανέδειξε τις καλύτερες ανθρώπινες αρετές. Είναι ο λόγος που εκείνα τα παιδιά του Τσερνόμπιλ επιστρέφουν πάντα στην Κούβα, που αποτελεί την δεύτερη πατρίδα τους, σε αυτόν τον κόσμο».

Ευχαριστώ πολύ.

Καπιταλιστικά ιδεολογήματα: οι καπιταλιστές είναι απαραίτητοι για τη λειτουργία της οικονομίας;

Η ιδέα ότι οι πλούσιοι είναι μια αναγκαιότητα για τη λειτουργία της οικονομίας είναι ένα από τα πλέον προστατευμένα ιδεολογικά κάστρα του καπιταλισμού.
Σε έρευνα του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν αναφέρεται ένα ανησυχητικό σημάδι για τις τάσεις των καταναλωτών: «Το πρόβλημα είναι ότι οι πλούσιοι Αμερικανοί δεν είναι καθόλου ενθουσιασμένοι και αυτό μπορεί να σηματοδοτεί περαιτέρω πόνο για τις αγορές και την οικονομία συνολικά». Οι πλούσιοι δεν θέλουν να ξοδέψουν και …κατά συνέπεια, όλοι «υποφέρουν».

🇨🇺 Γράφει ο Ernesto Estévez Rams |
internet@granma.cu (“πλούσιοι και φτωχοί”)

• Το CNN διευκρινίζει ότι το κορυφαίο εισοδηματικό τμήμα του 20% της κοινωνίας -σύμφωνα με στατιστικά του Γραφείου Εργασίας καταναλώνει πάνω το 40% στις ΗΠΑ και μια οικονομία που βασίζεται στην κατανάλωση υποφέρει εάν υπάρξει συρρίκνωση της.
• Το CNN ανησυχεί για το πώς αυτό θα αντικατοπτρίζεται στις αξίες των μετοχών των κορυφαίων καταναλωτικών εταιρειών της χώρας: Amazon, Home Depot, μεταξύ άλλων. Οι κατά κεφαλήν δαπάνες με χρήση πιστωτικών καρτών μειώθηκαν, κάτι που αποτελεί κακό σημάδι για τις τράπεζες και τις χρηματοπιστωτικές εταιρείες.
• Το CNN δεν κάνει λόγο, ως πιθανή λύση του προβλήματος, για περισσότερο οριζοντίωση της κατανάλωσης, ώστε να μην συγκεντρώνεται στο πιο πλούσιο κομμάτι. Δηλαδή να γίνει η κοινωνία πιο δίκαιη. Η ιδέα ότι οι πλούσιοι είναι αναγκαιότητα για τη λειτουργία της οικονομίας είναι ένα από τα πιο προστατευμένα ιδεολογικά ταμπού του καπιταλισμού: χωρίς τους πλούσιους θα υπάρχει μεγαλύτερη φτώχεια.

Η ιδέα δεν υπερασπίζεται μόνο στις ΗΠΑ, αλλά
Εξάγεται συνεχώς σε όλες τις γωνιές του κόσμου

Μεταμφιεσμένη σε αναμφισβήτητη πραγματικότητα, η ιδεολογία της οικονομικής ανάγκης –για την ανθρωπότητα, των κατεχόντων τον πλούτο καπιταλιστών είναι απλώς ένας μύθος. Ένας μύθος που στήνεται προσεκτικά και φροντίζεται. Η πεισματική πραγματικότητα δείχνει και μια άλλη πλευρά: οι πλούσιοι πλουτίζουν –αν και όχι πάντα, σε βάρος της φτώχειας των άλλων.

Για να μην φύγουμε από το CNN, το 2021 το ειδησεογραφικό δίκτυο ανέφερε ότι ενώ οι παγκόσμιοι εκατομμυριούχοι αύξησαν την περιουσία τους κατά περισσότερα από 3,6 τρισεκατομμύρια δολάρια, εκατό εκατομμύρια άνθρωποι ωθήθηκαν στην ακραία φτώχεια, οδηγώντας εκεί 711 εκατομμύρια. Ο αντίκτυπος ήταν μεγαλύτερος στις φτωχές χώρες, καθώς, σύμφωνα με το Εργαστήριο Παγκόσμιας Ανισότητας (Platform for Poverty & Inequality Analysis), της παγκόσμιας τράπεζας οι πλούσιες χώρες έχουν προγράμματα «βοήθειας» για τους πληθυσμούς τους για να αποφύγουν μόνο τη μαζική αύξηση της φτώχειας και την ακραία φτώχεια. Η πραγματικότητα είναι ότι το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει μόνο το 2% του παγκόσμιου πλούτου, το ενδιάμεσο, που αποτελείται από 40%, το 22% και το πλουσιότερο 10% παίρνει τη μερίδα του λέοντος 76%.

Σε αντίθεση με τον ιδεολογικό μύθο ότι αν οι πλούσιοι γίνουν πλουσιότεροι, όλοι ωφελούνται ως αποτέλεσμα της οικονομικής «υπεροχής» και όλοι είναι ευχαριστημένοι, τα στοιχεία δείχνουν ότι, μεταξύ 1995 και 2021, οι πλουσιότεροι -το 1% μόνο του πληθυσμού άρπαξαν 38 % της αύξησης του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το φτωχότερο 50% πήρε μόνο το 2%: είναι καθαρό!. Όταν οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι.

Στις υπανάπτυκτες χώρες επί πλέον οι πλούσιοι δεν αφήνουν τις περιουσίες τους στη χώρα, τις πάνε στις παλιές μητροπόλεις και ο πλούτος τους δεν επανεπενδύεται στην εθνική οικονομία, ούτε καν στην εθνική κατανάλωση.
Οι πλούσιοι “υπανάπτυκτοι” προτιμούν να πάνε στη Νέα Υόρκη για να αγοράσουν την τελευταία μόδα της Louis Vuitton, παρά να αγοράσουν αυτόχθονα υφάσματα από τους δύστυχους ιθαγενείς της χώρας τους.

Όταν ο η φάρα των Μάκρι (σσ. ο Mauricio Macri είναι Αργεντινός πολιτικός και κυβερνήτης του Μπουένος Άιρες, πρόεδρος της Αργεντινής 2015- 2019) ήρθε στην εξουσία, με την υπόσχεση να βγάλει τη χώρα από τα οικονομικά της προβλήματα, ένα από τα πρώτα μέτρα ήταν η απελευθέρωση της αγοράς συναλλάγματος και ο άνοιγμα περιορισμών στην έξοδο των χρημάτων από τη χώρα. Υπολογίζεται ότι επί της κυβέρνησής του, 59 δις$ «διέφυγαν» από τη χώρα σε ξένες τράπεζες, κυρίως αμερικανικές.

Η οικογένεια Macri πήρε το κατιτί της κάπου δέκα εκατομμύρια στους λογαριασμούς της στο εξωτερικό. Φυσικά, ο αριθμός αυτός δεν περιλαμβάνει τις «διαρροές» που σχετίζονται με εταιρείες στις οποίες είχαν συμφέροντα ιδιοκτησίας, άρα …

Παράλληλα με τα κόλπα των Macri, η κυβέρνησή τους ζήτησε από το ΔΝΤ δάνειο άνω των 57 δις $. Ας το καταλάβουμε …το ΔΝΤ είναι ένας οργανισμός που δίνει δάνεια για να μπορούν οι κυβερνήσεις να πληρώνουν τα χρέη και να χρεώνονται παραπέρα.
Δεν είναι χρήματα για να επενδύσεις στην ανάπτυξη μιας χώρας, είναι χρήματα που πάνε στις διεθνείς τράπεζες. Τώρα αυτό το χρέος πρέπει να πληρωθεί από όλους τους Αργεντινούς, ως συλλογική τιμωρία.
Ως αποτέλεσμα του πάρτι εκατομμυρίων μεταξύ της κυβέρνησης και των διεθνών τραπεζών, η φτώχεια στη χώρα αυξήθηκε στο 32%, εγκλωβίζοντας +2,6 εκατομμύρια κάτω από το όριο της φτώχειας.

Σύμφωνα με δημόσιους οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του ΟΗΕ, ένα στα τρία παιδιά στην Αργεντινή μείωσε την καθημερινή του κατανάλωση φαγητού και το 13% πεινάει ενώ το 14,2% των οικογενειών είχαν έλλειψη τροφής. Επιπρόσθετα, οι μισές οικογένειες είχαν τουλάχιστον ένα μέλος που έχασε τη δουλειά του.

Ενώ συνέβαινε αυτό, το πλουσιότερο 20% της χώρας άρπαζε το 50% του πλούτου της. Το πλουσιότερο 10% «βούτηξε» 22πλάσια από το % το φτωχότερου 10%. Τα στοιχεία δεν είναι από έναν ξεπερασμένο μαρξιστή, είναι από την Παγκόσμια Τράπεζα. Εδώ μιλάμε για μια από τις ισχυρότερες οικονομίες της Λατινικής Αμερικής.

Σύμφωνα με την Indec, τη στατιστική υπηρεσία της Αργεντινής, το 37,3% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας. Αυτό περιλαμβάνει την έλλειψη τόπου διαμονής, την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, την επισιτιστική ανασφάλεια κ.λπ. Όλα αυτά ενώ η οικονομία της χώρας αναπτύχθηκε κατά 10,3% το 2021.

Ανήσυχος, ο Αργεντινός αναλυτής Ezequiel Adamovsky επιβεβαίωσε ότι η Αργεντινή «αναπτύσσεται και εργάζεται έτσι ώστε μόνο μία τάξη να επεκτείνει τα κέρδη της». Θα πρόσθετα αυτό που δεν κατονομάζει: αυτή η τάξη είναι η αστική τάξη.

Η ιδέα της «οικονομικής δημοκρατίας», ως βάση  δημοκρατίας, δεν υφίσταται στο πολιτικό λεξιλόγιο των καπιταλιστών.
Αυτοί που μας κατηγορούν στην Κούβα ότι φοβόμαστε τους αστούς έχουν “δίκιο”, δεν θέλουμε νέους αστούς στην Κούβα. Η σύγκρισή μας δεν είναι η ευρωπαϊκή «ευημερία», ούτε καν η ασιατική «ευημερία». Ούτε η σύγκριση μας είναι η Αργεντινή, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στη Λατινική Αμερική.

Σταματήστε να μας πουλάτε φούμαρα.
Εδώ πρέπει να ξεπεράσουμε την όποια οικονομική κρίση με όρους σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, μαζί με το λαό μας και προς όφελός του.

 

🇨🇺 Δείτε σχετικά με την άποψη των ηγετών της Κούβας granma.cu \ διεθνή

• Η καπιταλιστική κουλτούρα της ανθρώπινης σπατάλης σε περιόδους πανδημίας
• Η απάτη
• Η Κούβα χρειάζεται δημιουργία ενός νέου χρηματοπιστωτικού συστήματος για να ξεπεραστεί η φτώχεια

 

 

“Σύνδρομο της Αβάνας” …τα πρώτα “συμπεράσματα” της CIA

 

…και εγένετο φως!
Ενώ το νησί της επανάστασης δίνει μαθήματα στην οικουμένη, έχοντας βάλει τα γυαλιά στις ΗΠΑ που αν και υπερδύναμη, κατέχει τη θλιβερή πρωτιά με 69.808.350 κρούσματα και 880.976 νεκρούς, ο υπΕξ Άντονι Μπλίνκεν αναγγέλλει “πλήρη διαλεύκανση μέσω CIA του μυστηριώδους «συνδρόμου της Αβάνας», που πλήττει αμερικανούς διπλωμάτες σε ολόκληρο τον κόσμο”, καταλήγοντας στο προφανές πως “δεν αποδίδεται a priori σε επίθεση από ξένη δύναμη”.

Αν και το «σύνδρομο» (σσ. περιγράφεται ως εκδήλωση «ακουστικών επιθέσεων»), δεν έχει αποδοθεί σε ευθύνη της Κούβας (ορισμένοι μιλάνε –τελευταία, για ενέργειες της Ρωσίας) εν τούτοις –όχι τυχαία ονομάστηκε από τους αμερικανούς «της Αβάνας», μια και το νησί αποτελεί για τους ιμπεριαλιστές «άξονα του κακού» (axis of evil) –επίσημα από το 2002, μέσω John Bolton, Υφυπουργού τότε Διεθνούς Ασφάλειας και στην πραγματικότητα 60+ χρόνια, δηλ. από την ημέρα της επανάστασης των barbudos.

Και ενώ πράγματι όλοι γνωρίζουν πως δεν τρέχει τίποτα τις τελευταίες ώρες σύσσωμα τα μεγάλα αστικά ΜΜΕ NyTimes, Deutsche Welle, το πάντα «αντικειμενικό BBC, το NBC, η WashingtonPost κλπ. επανέρχονται τονίζοντας με έμφαση πως «τα περιστατικά εμφανίσθηκαν για πρώτη φορά σε διπλωμάτες το 2016 στην κουβανική πρωτεύουσα».
«Έχοντες εξετάσει εκατοντάδες περιστατικά, η αμερικανική υπηρεσία κατέληξε σε εξηγήσεις πιθανές και εναλλακτικές» σε επιχείρηση ξένης χώρας, σύμφωνα με πηγές που επικαλείται το NBC -όμως, η έρευνα της CIA συνεχίζεται «επί είκοσι περιπτώσεων που παραμένουν ανεξήγητες» και «η προκαταρκτική έκθεση δεν αποτελεί και το τελικό συμπέρασμα της κυβέρνησης Μπάιντεν ή των υπηρεσιών Πληροφοριών στο σύνολό τους».
Ομάδα θυμάτων του συνδρόμου, που επικαλούνται οι New York Times, δηλώνει ότι τα συμπεράσματα της CIA «δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι η τελευταία λέξη για το θέμα».
(…)
«Αν και έχουμε φθάσει σε ενδιάμεσα σημαντικά αποτελέσματα, δεν έχουμε τελειώσει», διαβεβαίωσε ο διευθυντής της Ουίλιαμ Τ. Μπερνς, σύμφωνα με τους New York Times.
«Συνεχίζουμε την έρευνα για τα περιστατικά αυτά», ενώ το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αρνείται να δώσει αριθμό κρουσμάτων, που εκτιμώνται στα 200.

Στο μεταξύ η όλη υπόθεση τίθεται σε αμφισβήτηση από τους περισσότερους επιστήμονες, που θεωρούν απίθανο να υπάρχει κοινό αίτιο για όλα τα περιστατικά, που –λένε οι αμερικανοί, εμφανίστηκαν και στην Αβάνα, με τα περισσότερα να έχουν παρουσιασθεί στην Κίνα, τη Γερμανία, τη Αυστραλία, τη Ρωσία την Αυστρία και την ίδια της Ουάσινγκτον …επηρεάζοντας όλως παραδόξως μόνο αξιωματούχους των ΗΠΑ «με σφοδρές ημικρανίες, ίλιγγο ναυτίες και εγκεφαλικές βλάβες»

Έχουν αναφερθεί και παράξενοι θόρυβοι στην ακοή, , απώλεια ακοής, απώλεια μνήμης, πονοκέφαλοι –με πιθανή επίδραση (…μη εξακριβωμένα) από μικροκύματα.
Θυμίζουμε πως τον περασμένο Σεπτέμβρη η Κουβανική Ακαδημία Επιστημών σε συνέντευξη Τύπου αρνήθηκε με αναλυτικά στοιχεία τις κατηγορίες των ΗΠΑ κλπ. «πρόθυμων» για τις οποίες «ούτε η κουβανική αστυνομία ούτε το αμερικανικό FBI ούτε η βασιλική καναδική αστυνομία έχουν ανακαλύψει στοιχεία "επιθέσεων" σε διπλωμάτες στην Αβάνα, παρά τις εντατικές έρευνες».

⁉️  Δείτε Το «σύνδρομο της Αβάνας» και το μυστήριο των μικροκυμάτων από το …1970 και πιο πριν ακόμη!