Ένας -πάντα 💥 πολιτικά επίκαιρος 🇨🇺 “Μεταφραστής”

Ο λόγος για την ταινία «ο Μεταφραστής» που αποκαλύπτει ένα γεγονός το οποίο ακόμα και τώρα παραμένει άγνωστο στο ευρύ κοινό.
🇨🇺  Είναι η ξεχωριστή πράξη αλληλεγγύης που έδειξε η Κούβα, το νησί της 🎈🎈  Επανάστασης, στο λαό της Σοβιετικής Ένωσης μετά το τραγικό ατύχημα στο Τσερνόμπιλ τον Απρίλιο του 1986.

ℹ️  Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε χθες βράδυ στην επίσημη πρεμιέρα της στο STUDIO art cinema που έγινε παρουσία του Πρέσβη της Κούβας Aramis Fuente Hernandez. Ένα σημαντικό γεγονός που αποδεικνύει ότι υπάρχει ακόμα κοινό που στηρίζει έναν διαφορετικό πιο αληθινό κινηματογράφο.

“ Ήταν κυρίως, μία πράξη αλληλεγγύης και ανθρωπισμού.
Δεν την υποκίνησε κανένα πολιτικό ή άλλου τύπου συμφέρον ενώ ταυτόχρονα αναγνώριζε τους δεσμούς φιλίας που ενώνουν τους δύο λαούς ”

Έτσι το έθεσε ο πρέσβης της Κούβας ο οποίος δεν μίλησε για την ίδια την ταινία αλλά για το πραγματικό γεγονός που πραγματεύεται η ταινία.

«Η Κούβα, παρά τις δυσκολίες και τα πολλαπλά σοβαρά προβλήματα που είχαν προκύψει εξαιτίας του εμπάργκο που της είχαν επιβάλει οι ΗΠΑ, ήταν πρόθυμη να υποδεχτεί τα παιδιά θύματα του Τσερνόμπιλ και να τους προσφέρει την απαιτούμενη φροντίδα, η οποία δόθηκε παρά τις δυσκολίες που γνωρίσαμε κατά την διάρκεια της «ειδικής περιόδου», μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών» συνέχισε εξηγώντας πως η Κούβα σχεδίασε και εκτέλεσε ένα δωρεάν πρόγραμμα κλινικών εξετάσεων και περίθαλψης για 26.000 παιδιά από την Ουκρανία, την Ρωσία και την Λευκορωσία. Ένα πρόγραμμα που εφάρμοσε χωρίς να υπολογίσει το κόστος, σε μία εποχή που υπέφερε από την έλλειψη βασικών αγαθών εξαιτίας του εμπάργκο που είχαν επιβάλλει οι ΗΠΑ.

Γι’ αυτό και «ο Μεταφραστής» των Rodrigo & Sebastian Barriuso παραμένει μία επίκαιρη και βαθιά πολιτική ταινία.
Απεικονίζει την καθημερινότητα των παιδιών θυμάτων που βρίσκουν την θεραπεία σε μία επαναστατική κοινωνία όπου οι ανθρώπινες αξίες δεν θυσιάζονται στο βωμό του καπιταλισμού. Από την άλλη είναι ένα ντοκουμέντο που αποκαλύπτει μία ακόμα πράξη αλληλεγγύης την οποία η Κούβα ούτε διαφήμισε, ούτε την εκμεταλλεύτηκε με οποιονδήποτε τρόπο.

Η ταινία προβάλλεται από 6-Οκτ στους κινηματογράφους

• ΓΑΛΑΞΙΑΣ (Λεωφ. Μεσογείων 6, Αθήνα) ,
• ΕΛΙΖΕ (Νυμφαίου 12, Αθήνα) και
• STUDIO (Σπάρτης και Σταυροπούλου 33, Πλ. Αμερικής).
  
  

🎬 Γυρίστηκε το 2018 και πήρε –μέχρι σήμερα 🎗️  5 βραβεία, 1. Φεστιβάλ Λατινοαμερικανικού Κινηματογράφου Τεργέστης 2018 |  Βραβείο κοινού 2. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σαγκάης 2018 | Καλύτερης Σκηνοθεσίας, 3. Φεστιβάλ Λατίνου Κινηματογράφου Σιάτλ 2018 | Best Feature 4. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πούνε (PIFF) 2019 | Βραβείο κοινού και 5. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Παναμά (IFF Panama) 2019  Καλύτερη Ταινία Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής ενώ ήταν υποψήφια  άλλες 👁️ 10 φορές)

💥  Παραθέτουμε την ομιλία του πρέσβη της Κούβας Aramis Fuente Hernandez

Αγαπητοί προσκεκλημένοι και φίλοι

Ευχαριστώ τον σ.φο Βελισσάριο Κοσσυβάκη για την πρόσκλησή του να παραβρεθώ και να μιλήσω σήμερα, με την ευκαιρία της πρεμιέρας –εδώ στο STUDIO art cinema, της ταινίας «ένας μεταφραστής».
Δεν προτίθεμαι να κρίνω την ταινία, ούτε να την σχολιάσω. Αντίθετα προτιμώ να αναφέρω κάποιες πλευρές από αυτή την, τόσο βαθιά ανθρωπιστική, χειρονομία του Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο, όταν γνωστοποιήθηκε η έκκληση που έκαναν οι αρχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης στις άλλες χώρες, προκειμένου να συνεργαστούν στην εξέταση και θεραπεία χιλιάδων ατόμων, και ιδιαίτερα παιδιών, που είχαν προσβληθεί από την ραδιενέργεια που προκλήθηκε λόγω του ατυχήματος στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ, το 1986.

Όπως είναι ευρύτερα γνωστό, δύο χρόνια μετά το ατύχημα, άρχισαν να εμφανίζονται ασθένειες που σχετίζονταν με αυτό, από τις οποίες προσβλήθηκαν ιδιαίτερα τα παιδιά. Επίσης είναι γνωστό ότι η βοήθεια την οποία αναγκάστηκαν να ζητήσουν, δεν προήλθε από τις αναπτυγμένες χώρες, ή όταν υπήρξε ήταν ελάχιστη και κατακερματισμένη, αν τη συγκρίνουμε με το μέγεθος της καταστροφής και την επείγουσα ανάγκη για την αντιμετώπισή των συνεπειών της.

Η Κούβα όμως ανταποκρίθηκε άμεσα και έδειξε την αλληλεγγύη της στην πράξη. Δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός.

Είναι γνωστή η αλληλέγγυα στάση της χώρας μας και οι συνεχόμενες αντίστοιχες δράσεις της, όλα τα χρόνια της επανάστασης, που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορους τομείς, ιδιαίτερα όμως στον τομέα της Υγείας, όπου σημαντικό ρόλο έπαιξε η ταξιαρχία Henry Reeve.

Στην περίπτωση του Τσερνομπίλ, ήταν κυρίως, για μία πράξη αλληλεγγύης και ανθρωπισμού. Δεν την υποκίνησε κανένα πολιτικό ή άλλου τύπου συμφέρον ενώ ταυτόχρονα αναγνώριζε τους δεσμούς φιλίας που ενώνουν τους δύο λαούς μας.
Αμέσως λοιπόν συστάθηκε μια επιτροπή όπου συμμετείχε το προσωπικό από διάφορες ειδικότητες στον τομέα της Υγείας. Τα μέλη της ταξίδεψαν στην Ουκρανία και σε στενή συνεργασία με τις αρχές έκαναν τις απαιτούμενες αναλύσεις και μελέτες, πραγματοποιώντας κλινικές εξετάσεις στους ασθενείς.
Σκοπός τους ήταν να εντοπίσουν τα άτομα με τη μεγαλύτερη ανάγκη για άμεση θεραπεία, ώστε να οργανώσουν την πρώτη ομάδα ασθενών που θα στέλνονταν στα νοσοκομεία της Κούβας για να υποβληθούν αμέσως την απαιτούμενη θεραπεία.
Η αποστολή της συγκεκριμένης επιτροπής ήταν να εργαστεί ώστε να προετοιμάσει ένα πρόγραμμα ικανό να εξετάσει ταυτόχρονα χιλιάδες παιδιά από τις περιοχές της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας που είχαν πληγεί περισσότερο.

Η Κούβα, παρά τις δυσκολίες και τα πολλαπλά σοβαρά προβλήματα που είχαν προκύψει εξαιτίας του εμπάργκο που της είχαν επιβάλει οι ΗΠΑ, ήταν πρόθυμη να τα υποδεχτεί και να τους προσφέρει την απαιτούμενη φροντίδα, η οποία δόθηκε παρά τις δυσκολίες που γνωρίσαμε κατά την διάρκεια της «ειδικής περιόδου», μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών.

Στις 29 Μαρτίου του 1990, ο Comandante en jefe Φιντέλ Κάστρο, υποδέχτηκε, στις σκάλες του αεροπλάνου, την πρώτη ομάδα των 139 παιδιών που θα συμμετείχαν σ’ αυτό που ονομάστηκε «Κουβανικό πρόγραμμα Γενικής Ιατρικής Φροντίδας των παιδιών που σχετίζονται με το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ».

Έτσι άρχισε το πιο μακρόπνοο ανθρωπιστικό πρόγραμμα τέτοιου είδους στην ιστορία της ανθρωπότητας, αφού για εικοσιένα συνεχόμενα χρόνια, σε περισσότερα από 26.000 από την Ουκρανία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και άλλες χώρες, χορηγήθηκε ιατρική φροντίδα άριστης ποιότητας και απολύτως δωρεάν, με αποτέλεσμα να σωθούν, να γιατρευτούν και να βελτιωθούν οι ζωές τους καθώς και αυτές των συγγενών τους, στους οποίους επίσης χορηγήθηκε ιατρική περίθαλψη όπου απαιτούνταν. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, είναι το εξής: από τους ασθενείς που περιθάλψαμε στην Κούβα, το 86 % προερχόταν από την Ουκρανία, το 11,2 από τη Ρωσία και το 2,8% από τη Λευκορωσία, την Αρμενία και την Μολδαβία.
(σσ. Μολδαβία 2 ενήλικες+2 παιδιά, Αρμενία 9+2, Ρωσία 2.715+213, Λευκορωσία 671+59, Ουκρανία 18.477+3.964 -σύνολο 21.874+4.240=26.114)

• Το Σώμα των Κουβανών Προσκόπων παραχώρησε γενναιόδωρα τις παραθαλάσσιες εγκαταστάσεις του στην περιοχή Ταραρά οι οποίες μετατράπηκαν σε ένα μεγάλο νοσοκομειακό κέντρο, προκειμένου να εξασφαλισθεί η φιλοξενία και θεραπεία των μικρών ασθενών που έφταναν με τη μεγάλη προσδοκία να επανακτήσουν τη σωματική και ψυχική τους υγεία.
  Μαζί με κάθε ομάδα που έφτανε, έρχονταν και μερικοί γιατροί και δάσκαλοι από τις χώρες τους, διότι στο Ταραρά δημιουργήθηκαν και οι κατάλληλες δομές, έτσι ώστε τα παιδιά να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Τους ασθενείς με βαρύτερα νοσήματα συνόδευαν η μητέρα ή ο πατέρας. Δίπλα στα νοσοκομεία, παραχωρήθηκαν σπίτια για τους συγγενείς παιδιών που αναγκάστηκαν να νοσηλευτούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμα και για χρόνια.
• Μέχρι το 1992, οι ασθενείς προέρχονταν από τις τρεις προαναφερόμενες χώρες. Μετά από αυτή την περίοδο μειώθηκε ο αριθμός των παιδιών που προέρχονταν από τη Ρωσία και τη Λευκορωσία, ενώ παρέμεναν σταθερές οι μαζικές αφίξεις των παιδιών από την Ουκρανία.
• Αργότερα, το 1998, σ΄αυτό το πρόγραμμα που λειτουργούσε στην Κούβα προστέθηκε ένα παρόμοιο, με έδρα την Ουκρανία. Εκεί Ουκρανοί και Κουβανοί γιατροί εργάζονταν από κοινού ώστε να μπορέσουν να περιθάλψουν χιλιάδες ανθρώπους.

Ειπώθηκε, πολύ σωστά και με σαφήνεια, ότι:
«Στην Κούβα είδαμε το Τσερνόμπιλ με διαφορετική ματιά: αυτή της συμπόνιας, της αλληλεγγύης, της κοινής εμπειρίας όπου οι Κουβανοί και οι Κουβανές μοιράζονταν ό,τι είχαν και δεν είχαν, κατά τη σκληρή περίοδο της δεκαετίας του 1990.
Το πρόγραμμα της Κούβας για το Τσερνόμπιλ μετατράπηκε σε μία ιατρική και επιστημονική πρόκληση. Ανέδειξε τη γνώση και την ανθρωπιά. Έγραψε ιστορίες αγάπης και ξεριζωμού.
Έγινε στήριγμα για πολλά άτομα που έζησαν τη φρίκη της απώλειας ανθρώπινων ζωών και της αρρώστιας. Κράτησε ζωντανή την ελπίδα και επέτρεψε να σωθούν ζωές.

Ανέδειξε τις καλύτερες ανθρώπινες αρετές. Είναι ο λόγος που εκείνα τα παιδιά του Τσερνόμπιλ επιστρέφουν πάντα στην Κούβα, που αποτελεί την δεύτερη πατρίδα τους, σε αυτόν τον κόσμο».

Ευχαριστώ πολύ.