Ελληνικό Ωδείο: τίτλοι τέλους...

Μ' έκοψαν με χώρισαν στα δυο
τη μια πλευρά μου τη μια φτερούγα μου
κι είμαι μια στάλα αίμα στα χείλη σου
ένας αγέρας στα δάχτυλά σου
…
Τραγούδαγε ο Γιώργος Νταλάρας στο «Ο Μέτοικος» - ©1971
(στίχοι Γιώργος Θέμελης | μουσική Σταύρος Κουγιουμτζής)

Δεν μπορώ να ζήσω ή να πεθάνω
μισό κορμί μισοκομμένο όνειρο

Μ' έκοψαν και μ' άφησαν να ζω
με την πληγή μου με την αγάπη μου
κι είμαι μια πίκρα μέσα στα μάτια σου
ένας αγέρας μες τα μαλλιά σου

Δεν μπορώ να ζήσω ή να πεθάνω
μισό κορμί μισοκομμένο όνειρο

Λίγο αργότερα –το 1973 ο Καζαντζίδης έκανε γνωστό σε επανέκδοση τη σύνθεση (1960) του Απόστολου Καλδάρα, από 78άρι άλμπουμ σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου (1^η εκτέλεση ο «άγνωστος» Βασίλης Βλάσσης –έφυγε από τη ζωή αθόρυβα το 2018)

Ποιος θα μου δώσει δύναμη
Τον κόσμο αυτό ν΄ αλλάξω

Να φτιάξω όμορφες καρδιές
Μεγάλες και πονετικές
Τις κάρτες να πεταξω
Να σου δώσω μιά να σπάσεις
Άχ βρε κόσμε γυάλινε
Και φτιάξω μια καινούργια
Κοινωνία άλληνε
Να φτιάξω φίλο αληθινό
Τον φίλο να πονάει
Τα βάσανα καί οι καημοί
Να λείψουνε απ'την ζωή
Και όμορφη να κυλάει

Να σου δώσω μια να σπάσεις
Άχ βρε κόσμε γυάλινε
Και να φτιάξω μια καινούργια
Κοινωνία άλληνε
(…)

Τέτοιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό διαβάζοντας την είδηση για την κατάρρευση του ιστορικού Ωδείου Αθηνών.

Ελληνικόν Ωδείον, Φειδίου 3 -ευγενές ερείπιο

Κατεβαίνοντας καθημερινά προς το γραφείο του πατέρα -10ετία του 1960, τη Ζωοδόχου Πηγής από Ακαδημίας (κάποτε λεγόταν Γενναδίου) είχα μπροστά μου φάτσα –κάρτα το ιστορικό στολίδι ένα από τα παλιότερα κτίρια της Αθήνας, με πολυκαιρισμένη επιγραφή όπου διακρίνονταν οι λέξεις «Ελληνικόν Ωδείον».
Αυτό το αφημένο στη φθορά –όπως και 10άδες άλλα κτίρια από το δήμο Αθήνας, που έχει άφθονα χρήματα για έργα βιτρίνας με φοίνικες σε πλαστικές γλάστρες -  ήταν κάποτε μελίσσι τέχνης και πολιτισμού.

Το κτίριο χτίστηκε γύρω στα 1834 για να στεγάσει την αυστριακή πρεσβεία και την κατοικία του πρέσβη Άντον Πρόκες. Περιβαλλόταν από έναν μεγάλο κήπο μεταξύ Πανεπιστημίου-Μπενάκη-Τρικούπη-Ακαδημίας. Τότε βέβαια οι δρόμοι αυτοί ήταν ανύπαρκτοι. Η Αθήνα εκείνης της εποχής ήταν μια πόλη με εκατόν πενήντα σπίτια και πολλά ερείπια.

Το σπίτι του Πρόκες, σύμφωνα με την περιγραφή του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, «βρισκόταν στην άκρη της πόλης και ήταν απλό και γεμάτο αρχοντιά». Το 1849 ο αυτοκράτορας τον ονόμασε κόμη (graf) και ο ίδιος πρόσθεσε στο όνομά του το von Osten (από την Ανατολή).
Το 1868 και 1869 μεταφράστηκε και εκδόθηκε στην Ελλάδα σε δύο τόμους το έργο του «Ιστορία της επαναστάσεως των Ελλήνων κατά του οθωμανικού κράτους εν έτει 1821 και της ιδρύσεως του ελληνικού βασιλείου- διπλωματικώς εξεταζομένη», που είχε κυκλοφορήσει την προηγούμενη χρονιά στη Γερμανία. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και μπορείτε να διαβάσετε ή να κατεβάσετε.

Μετά την αναχώρηση του Πρόκες το σπίτι αγοράστηκε από την Ελένη Τοσίτσα ως κατοικία της, το 1887 αγοράστηκε από τον Ερρίκο Σλήμανκαι από το 1899 στέγασε το Ωδείο Λόττνερ που ίδρυσε η βαυαρή πιανίστα Λίνα Λόττνερ.
Το 1919 που ο Μανώλης Καλομοίρης ίδρυσε το Ελληνικόν Ωδείον και το στέγασε εκεί.
Το 1934 η κόρη του Σλήμαν πούλησε το κτίριο. Το Ελληνικόν Ωδείον συνέχισε να στεγάζεται εκεί μέχρι το 1971, όταν το κτίριο της οδού Φειδίου εγκαταλείφθηκε κι έμεινε μονάχα η επιγραφή του να το συντροφεύει και να αργοπεθαίνει μαζί του.

Το 2006 το πήρε «υπό την προστασία του» το Υπουργείο Πολιτισμού. Από τότε πέρασαν άπρακτα 16 χρόνια, με αρκετές «μικρές» καταρρεύσεις της καταστροφικής κρατικής αδιαφορίας ενός μνημείου της ιστορίας μας, της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς μας.

Ελληνικό ωδείο - Κολούμπια...
Σημειώσατε…τι;

// Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης*

Φίλε Νότη,
(συμπαράσταση στο «θρηνητικό» κείμενο, με τίτλο «Στα Συντρίμμια του Ωδείου -27/07/22)

Μπράβο σου! Για άλλη μια φορά γίνεσαι «ο πετεινός μέσα στον Άδη», που ζητάει ο Ελύτης.

Κατέρρευσε, λοιπόν. Το κτίριο του Ελληνικού Ωδείου … ως η καλύβα του Μπαρμπα Θωμά. Μάλιστα.
Έτσι απλά… έτσι πρακτικά. Επισυνέβη. Ως συμβαίνει, πάντα, τα μη … προγραμματισμένα απευκταία … τελικά προγραμματισμένα … να συμβαίνουν. Αόρατες είναι οι δυνάμεις (;), εγκληματική είναι η αβελτηρία των «ιδιωτών» της μανδαρινοκρατίας (;). Πιάσε το αυγό και κούρευτο.
Όμως… δεν πρέπει να ξοδευόμαστε για να καταλάβουμε. Καταλαβαίνουμε. Και το ξέρουν… Όπως (τηρουμένων των αναλογιών) ό,τι ακριβώς επισυνέβη και με τις εγκαταστάσεις της δισκογραφικής Columbia.

Που, όμως, αυτή – η Columbia – δεν … κατέρρευσε … όπως το Ωδείο, αλλά την κατέρρευσαν. Με βούλα. Για να μην καταρρεύσει. Σκεπτικό … καθηγητών του Πολυτεχνείου - Παναγ. Καρύδης … - μελών του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων (ΚΣΝΜ). Πρόεδρος: Γιάννης Ζαχόπουλος. Υπουργός Πολιτισμού: Γιώργος Βουλγαράκης.
Έτσι, που φυσιολογικά πια – και σύμφωνα με τους νόμους της οικονομίας (ποιας οικονομίας;…Ε, δεν με παρατάτε!), η αγαπημένη όλων των Ελλήνων Columbia του Μάρκου, του Βασίλη, του Μίκη, του Μάνου να καταλήγει (ο χρόνος πολλά θάβει…) πια και απλά το πιο λιμπιστό τεμάχιον αξιοποιήσιμης γης (ναι…έτσι απλά και σκέτα: γης) στην περιοχή «Στάσις ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ-Μάρκου, Βασίλη». Ελπίζω η περίπτωση του Ελληνικού Ωδείου να είναι έξω από τέτοιες οραματικές σκέψεις.

Και συνεχίζω, ελπίζοντας να μην είμαι εκτός θέματος. Και οι υπο-στηρικτές, λοιπόν, και επιμένοντες για την αξιοποίηση του χώρου και τη δημιουργία ενός Ελληνικού Μουσείου Δισκογραφίας, υπό την …σκέπη του Υπουργείου Πολιτισμού, να θεωρούνται – τεχνηέντως καλλιεργούμενο αυτό – γραφικοί, ξεπερασμένοι και να αποκλείονται διακριτικά επικοινωνιακών διαύλων… δια λόγους ευνοήτους.

Όμως, ο γράφων – παρ’ολίγον και… «ισόβιος πρόεδρος του Μουσείου» κατά λόγους εύχαρεις και «εις ανάμνησιν στιγμών ελκυστικών» – παρά το ότι έχει από μακρού διαγράψει από τη μνήμη του αυτό το «ιστορικό πολιτισμικό όνειρο» (I had a dream…αλλά…), εξακολουθεί να πιστεύει πως τίποτα δεν μπορεί να χαθεί, όταν και εφ’ όσον δεν ακούγεται (ακούγεται…;) η φωνή μόνον του Νότη ή του Δημήτρη ή και ενίων, λοιπών, Καππαδοκαίων. Αλλά, κύρια, εφ’όσον κι εάν όλες οι ενώσεις του μουσικού (έστω) καλλιτεχνικού δυναμικού της χώρας, όλοι οι εκπρόσωποι των σχετικών μουσικών φορέων (Ένωση Δικαιούχων ΕΔΕΜ, Αυτοδιαχείριση, Τραγουδιστών, ΟΣΔ, ΟΣΠ…) υψώσουν δυο φορές,

«Φωνήν πυρίνην
και ουχί πηλίνην» (ρήσις Ναξίου μοναχού)
προς την «ιδιωτεύουσα» μανδαρινοκρατία.

Και όχι μόνο για τα καθ’όλα σεβαστά και αποδεκτά καθημερινά προβλήματα επαγγελματικής επιβίωσης, αλλά και για θέματα που βοηθούν στη συντήρηση της ιστορικής μνήμης. Όπως το Ελληνικό Ωδείο, όπως η ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ…

Γι’ αυτό, Νότη μου, σ’ ευχαριστώ. Που μου έδωσες την ευκαιρία (δεν ήμουν … εκτός θέματος. Τι λες;) να αναφερθώ για άλλη μια φορά σε ένα θέμα, για το οποίο θα έπρεπε να νοιάζεται όλο το παλιό, μουσικό έστω, δυναμικό της χώρας (τώρα κατεστημένο).
                          Φιλικά, Δημήτρης

*Συνταξιούχος, ιστορικό στέλεχος της βιομηχανίας της Δισκογραφίας σε Columbia και MINOS-EMI, συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την Columbia – βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ.

Χθες και σήμερα –για την ιστορία…

Ο Θεμιστοκλής Μπιλής, αρχιτέκτων-μηχανικός και συνεργάτης του (γειτονικού) Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, έχει ασχοληθεί με το Μέγαρο Prokesch von Osten στο πλαίσιο γενικότερης μελέτης της ευρύτερης περιοχής: "Η θέση του σε κοντινή απόσταση από το μοναδικό συγκρότημα της τριλογίας των Αθηνών και σε άμεση γειτνίαση με το κτίριο του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, αφού το τελευταίο ανοικοδομήθηκε στον αρχικό κήπο του, το καθιστούν ένα κεντροβαρικό σημείο αναφοράς για την ιστορία της πόλης".
Ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει την κατάσταση του οικοδομήματος λυπηρή κι εξηγούσε πως το γεγονός ότι ένα κτίριο έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο δεν εγγυάται, δυστυχώς, την αναγκαία συντήρηση μια που αυτό απαιτεί φροντίδα και κόστος.

Σημειώνεται ότι ο ίδιος είχε έρθει σε επαφή με τον ΕΦΚΑ αναφέροντας πως οι αρμόδιοι "είναι πολύ πρόθυμοι και ανοιχτοί σε οποιαδήποτε πρόταση μπορεί να υπάρξει για τη συντήρηση και την αξιοποίηση του οικοδομήματος".
Σύμφωνα με τον κ. Μπιλή, το κτίριο είχε ήδη τμηματικά καταστραφεί από φωτιά και από τη διαδικασία κατάσβεσης ενώ η κατάστασή του διαφέρει σε μεγάλο βαθμό κατά τμήματα. Το υπόγειο βρισκόταν σε καλή κατάσταση, το υπερυψωμένο ισόγειο σε μέτρια ενώ ο όροφος σε κακή.
Εντούτοις, εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι οι προσπάθειες δεν ευοδώθηκαν, με αποτέλεσμα το κτίριο να πέσει.
Προ διετίας, μάλιστα, κατόπιν συνεννοήσεως με την υπηρεσία ακινήτων ΕΦΚΑ, κατέστη δυνατή από μέρους του η επίσκεψη του εσωτερικού χώρου του κτιρίου και η φωτογραφική αποτύπωση της εικόνας η οποία πιστοποιεί την κακή κατάστασή διατήρησης. «Οι μεγάλες φθορές εντοπίζονται κυρίως στην κεντρική ζώνη του κτιρίου τόσο νότια όσο και βόρεια» σημειώνει θεωρώντας ως βασική αιτία της καταστροφής την ελλιπέστατη συντήρηση του κτιρίου και την οριστική του εγκατάλειψη από τις αρχές της δεκαετίας του ’70.

Παρ΄όλη την εγκατάλειψη, όμως, ο κ. Μπιλής εξηγεί ότι η υψηλή κατασκευαστική ποιότητα του κτιρίου –μεικτής επιφάνειας 1.500 τ.μ.–  στα λιθόκτιστα τμήματα, η μορφή του με τους τοίχους να υπερτερούν των ανοιγμάτων και κυρίως η προσεγμένη του θεμελίωση με θολοσκεπείς, κυρίως, χώρους σε σταθερό έδαφος του  χάρισαν αξιοπρόσεκτη αντοχή τόσο στους σεισμούς όσο και στη φωτιά.
Ποια είναι, ωστόσο, τα βασικά προβλήματα της αποκατάστασης και πώς θα μπορούσε το οίκημα να «αναγεννηθεί»; Απαντώντας στο πρώτο ερώτημα, σημειώνει ότι το κτίριο θα πρέπει να αποκτήσει την κατασκευαστική του συνοχή, κυρίως στον όροφο, ενώ είναι αναγκαίο να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της ελλιπέστατης, όπως τη χαρακτηρίζει, λόγω των πολεοδομικών μεταβολών, σχέσης του με την ύπαιθρο και κυρίως τον φυσικό φωτισμό.

«Το κόστος της αποκατάστασης προσεγγίζει τα 3 εκατομμύρια ευρώ» εκτιμά ο ίδιος. Φυσικά δεν προτείνει να το αναλάβει το κράτος αλλά «πρωταρχικής σημασίας βήμα θεωρεί την ίδρυση ενός νομικού προσώπου, μιας Επιτροπής, σκοπός της οποίας θα είναι η αποκατάσταση και η λειτουργία του κτιρίου». Στη συνέχεια, «θα πρέπει να αναζητηθούν πόροι τόσο για την αποκατάσταση όσο και για τη λειτουργία του μετά τις εργασίες»...
«Θεωρώ πως μια τέτοια πρωτοβουλία θα μπορούσε να αναληφθεί είτε από κάποιο Ίδρυμα, ή να γίνει μια σύμπραξη, ή να παίξει κάποιον ρόλο και ο Δήμος Αθηναίων. Μέσα από αυτό το πρίσμα θεωρώ πως τα χρήματα θα μπορούσαν να βρεθούν και να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες για τη μακροχρόνια μίσθωση από το Ελληνικό Δημόσιο».

Πρόσφατη (αερο)φωτογραφία της υπό κατάρρευση στέγης

Σύμφωνα με τον κ. Μπιλή, το μεγάλο μέγεθος του κτιρίου υπαγορεύει έναν πολυλειτουργικό χαρακτήρα με ευελιξία χρήσεων οι οποίες θα μπορούσαν, μάλιστα, να αποδώσουν οικονομικά έτσι ώστε μέσω των εσόδων να είναι δυνατή η μέριμνα για τη συνεχή και μόνιμη φροντίδα, όπως επιτάσσει η Χάρτα της Βενετίας. «Θα είναι ευχής έργο να μπορέσει να υλοποιηθεί μια πρότυπη αποκατάσταση και να αποδοθεί στο ταλαιπωρημένο κέντρο της πρωτεύουσας ένα πρότυπο πολιτιστικό κύτταρο, ανάλογο της λαμπρής ιστορίας του κτιρίου» καταλήγει…

Ολόγυρα στην οδό Φειδίου, η κίνηση στους δρόμους είναι ζωηρή. Το κουφάρι του «Ελληνικού Ωδείου», μας θυμίζει πάντα ότι το αστικό κράτος έχει πολύ χοντροκομμένα κριτήρια και σαφώς μια πολύ περιορισμένη άποψη για την αστική ιστορία –εκτός και πρόκειται για τους «γύρους Αθήνας».
Άλλωστε η οδός Γενναδίου δεν οδηγεί πλέον στη Γεννάδιο Σχολή στην οδό Ακαδημίας. Στη θέση της είναι εδώ και χρόνια ένα συγκρότημα γραφείων. Κι όμως, η Αθήνα έχει ακόμη ιστορίες να διηγηθεί αλλά ποιος να τις ακούσει; Μοιάζει πλέον με ανέκδοτο…

 

 

 

Ηλέκτρα Αποστόλου: Είναι τ' όνομά σου γραμμένο πλάι – πλάι στ' όνομα της λευτεριάς _το αίμα σου μέσα στις φλέβες μας, η καρδιά σου στην καρδιά μας

🏴 Σαν σήμερα 1944 🔻
▪️Βρίσκεται πεταμένο στους δρόμους της Αθήνας ένα γυναικείο σώμα παραμορφωμένο και μισοκαμένο...
▪️Ήταν το πτώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου. Την είχε συλλάβει η Ειδική Ασφάλεια και την οδήγησε στο άντρο της οδού Ελπίδας.

▪️Εκεί την υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια για να της αποσπάσουν μυστικά για την οργάνωση της Αντίστασης και το μηχανισμό του ΚΚΕ, αφού η Ηλέκτρα ήταν μέλος της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του Κόμματος. Λίγο πριν ξεψυχήσει, είχε τον εξής διάλογο με τους δημίους της:

-Πώς σε λένε;
‑Ελληνίδα
‑Από πού είσαι;
‑Από την Αθήνα
‑Πού μένεις;
‑Στην Αθήνα
‑Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;
— Όλοι οι Έλληνες…
________________

«Ηλέκτρα μας.
Η ώρα της λευτεριάς έφτασε, μα συ δε λείπεις.

Είναι τ' όνομά σου γραμμένο πλάι - πλάι
στ' όνομα της λευτεριάς
το αίμα σου μέσα στις φλέβες μας, η καρδιά σου
στην καρδιά μας»
-   Γ. Ρίτσος
_______________

«Ο κάτωθι υπογεγραμμένος ιατροδικαστής Πέτρος Τζαφέρης, μεταβάς σήμερον την 26ην Ιουλίου 1944 εις το ενταύθα νεκροτομείον, ενήργησα λεπτομερή αυτοψίαν και νεκροψίαν επί του πτώματος αγνώστου γυναικός ετών 39 περίπου.

Πληροφορίαι: Μετεφέρθη διά του υπ' αριθμ. 375 εγγράφου του Σταθμού Α` Βοηθειών, παραληφθείσα εκ του ξενοδοχείου "Κρυστάλ".

Νεκροψία: Το τριχωτόν της κεφαλής έχει αποκοπή ατέχνως και ανωμάλως διά μαχαιριδίου. Κατά το πρόσθιον τμήμα της κόμης παρατηρείται φρύξις των τριχών. Από της ρινός και του στόματος φαίνεται έρευσεν αίμα. Από της μιας μασχάλης προς την ετέραν διά του στήθους και συνεχιζόμενα όπισθεν του κορμού υπάρχουσι δύο παράλληλα αποτυπώματα, δίδοντα την εντύπωσιν ότι παρήχθησαν εκ της πιέσεως χοντρού σχοινίου. Φαίνεται ότι το σώμα της θανούσης απαιωρήθη εν ζωή διά των μασχαλών. Κατά τους καρπούς των χειρών παρατηρούνται εντυπώματα εκ σχοινίου. Κατά τη ράχιν της ρινός και αμφοτέρας τας παρειάς και τα βλέφαρα παρατηρούνται εκχυμώσεις κυανώδεις ως και εξοίδησις. Οι χαρακτήρες δεικνύουσι ότι εγένετο συνεπεία γρονθοκοπημάτων. Κατά τας οπισθίας επιφανείας αμφοτέρων των βραχιόνων παρατηρούνται εκχυμώσεις. Κατά τους γλουτούς, μηρούς, κνήμας και άκρους πόδας, υπάρχουσι εκχυμώσεις συρρέουσαι ταινιοειδείς, χρώματος κυανώδους, λίαν πυκναί και έντονοι. Κατά τα κατώτερα των κνημών και άκρους πόδας, παρατηρείται εξοίδωσις κυανού βαθμού. Αι εκχυμώσεις αύται ως και οι των βραχιόνων, παρήχθησαν κατόπιν δράσεων σκληρών και αμβλέων οργάνων (μαστιγίων, βουνεύρων, πλεκτού σύρματος, σχοινίου, αλύσεως κλπ.), βιαιότατα κατενεχθέντων. Το τριχωτόν του εφηβαίου παρουσιάζει φρύξιν των τριχών. Κατά τη ραχιαίαν επιφάνειαν του αριστερού άκρου του ποδός παρατηρείται έγκαυμα δευτέρου βαθμού εκτάσεως ταλλήρου. Κατά τη μετατάρσιον χώραν του αυτού ποδός έτερον έγκαυμα δίδον όμως τους χαρακτήρας του μετά θάνατον γενομένου. Αι τρίχες των μηρών και κνημών παρουσιάζουν φρύξιν. Φαίνεται ότι εγκαύματα και φρύξις οφείλονται εις επίθεσιν κατ' αυτά ανημμένων σιγαρέτων.
Η διάνοιξις των μαλακών μορίων της κεφαλής έδειξεν εκχυμώσεις κατ' αυτά. Η διάνοιξις της κρανιακής κάμψης έδειξεν οίδημα της λεπτής μήνιγγος και διεύρυνσιν των αγγείων αυτής. Ο στόμαχος περιείχε τροφάς εξ άρτου και ντομάτας.

Συμπέρασμα: Επί του πτώματος βεβαιούνται κακώσεις προκληθείσαι εκ μαστιγώσεως ήτις εγένετο διά διαφόρων οργάνων (μαστιγίου, βουνεύρου, αλύσεως, πλεκτού σύρματος), άτινα έδρασαν αλλεπαλλήλως και βιαιότατα, ως και κακώσεις εξ απαιωρήσεως από των μασχαλών, επίσης εγκαύματα εν ζωή και μετά θάνατον γενόμενα. Ο θάνατος οφείλεται κυρίως εις τας κακώσεις καθ' όσον τα εγκαύματα είναι μικράς εκτάσεως.

Σημείωσις: Η ταυτότης της θανούσης εξηκριβώθη υπό της Σημάνσεως, ένθα ήτο σεσημασμένη ως κομμουνίστρια υπ' αριθ. 59953. Το πτώμα ανήκε εις την Αποστόλου Ηλέκτραν του Νικολάου»

Δείτε
Ηλέκτρα Αποστόλου \ Ριζοσπάστης
Με το παράδειγμα ζωής της ανοίγει και σήμερα δρόμους
Μια ηρωίδα του λαού μας
«Στ' όνομά σου ορκιζόμαστε, Ηλέκτρα Αποστόλου, οι γυναίκες στον αγώνα με το ΚΚΕ»
H ζωή της Ηλέκτρας –αναλυτικό χρονολόγιο

• Μ. Αξιώτη: «Η Ελληνίδα», περιοδικό «Ελληνική Αριστερά», τεύχος 25 - 26 Αύγουστος - Σεπτέμβριος 1966, σελ. 120

• Ν. Κιτόπουλου: «Ηλέκτρα Αποστόλου», περιοδικό «Νέος Κόσμος», τεύχος 8/1965, σελ. 55
• Β. Μπαρτζιώτας: «Εξήντα χρόνια Κομμουνιστής», εκδόσεις ΣΕ, σελ. 131
• «Ηρωες και Μάρτυρες», εκδοτικό «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», 1954, σελ. 21.
• Κ. Μπίρκα: «Ηλέκτρα Αποστόλου - η αθάνατη ηρωίδα του έθνους», Αθήνα 1978, σελ. 21
• Α. Παρτσαλίδου: «Ηλέκτρα», περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός» τεύχος 8/1949, επανέκδοση «Ριζοσπάστης» 1996, τόμος Β`, σελ. 551 - 552
• «Ριζοσπάστης» 10/11/1944
• Β. Μπαρτζιώτα: «Εθνική Αντίσταση και Δεκέμβρης 1944», εκδόσεις ΣΕ, σελ. 255
• ΚΟΜΕΠ, τεύχος 30, Σεπτέμβρης 1944, στον τόμο «Κομμουνιστική Επιθεώρηση της εποχής της φασιστικής κατοχής 1941 - 1944», Αθήνα Οκτώβρης 1946, σελ. 690
• Α. Παρτσαλίδου: «Ηλέκτρα», περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός» τεύχος 8/1949, επανέκδοση «Ριζοσπάστης» 1996, τόμος Β`, σελ. 550.
__________

Τη δράση και το φρικτό τέλος της Ηλέκτρας Αποστόλου περιγράφει η Μέλπω Αξιώτη σε κείμενό της στο περιοδικό «Ελληνική Αριστερά, Μηνιαία Πολιτική Επιθεώρηση» (8–9/1965), τα σχετικά αποσπάσματα του οποίου δημοσιεύουμε. Επίσης, αναδημοσιεύμου τη σχετική αναφορά της Αλέκας Παπαρήγα για τη στάση της Ηλέκτρας Αποστόλου στα βασανιστήρια, όπως τη διηγήθηκε ΕΑΜίτης αστυφύλακας που ήταν παρών.
 

Η αφήγηση της Μέλπως Αξιώτη

«Στα 1925, τότε που το ΚΚΕ έμπαινε μέσα σο στίβο της εθνικής ζωής κι άρχιζε τη μεγάλη πορεία του, μια μέρα σ’ έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας στεκόταν ένα κοριτσάκι με δυο μαύρες κοτσιδούλες κι ένα κολαριστό άσπρο φουστανάκι κι έριχνε κρυφέας ματιές τριγύρω. ‘’Βρε τι κάνεις εδώ;’’ Της λέει κάποιος γνωστός που περνά και που ήξερε καλά την οικογένεια. ‘’Σουτ, ου γνέφει η μικρή, μην πεις τίποτα στο σπίτι. Μοιράζω προκηρύξεις’’. Που χώριζαν την κοινωνία στα δύο

Από τότε αρχίζει η πολιτική δράση της Ηλέκτρας Αποστόλου. Ήταν τότε 13 χρονών. Καταγόταν από αστική οικογένεια. Μα από μικρό παιδί είχε προσέξει τη φτώχεια και την αδικία που υπάρχει στον κόσμο και το μυαλό της άρχισε να ψάχνει για να καταλάβει τι αιτίες που χώριζαν την κοινωνία στα δύο και τον τρόπο για να λείψουν αυτές οι αδικίες.

Εκείνον τον καιρό πήγαινε στη Γερμανική Σχολή της Αθήνας και εκεί πρωτοργανώνει εράνους για τους πολιτικούς εξορίστους που βρίσκονται στα ξερονήσια. Τον ίδιο χρόνο γίνεται μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας και αργότερα στέλεχός της. Ήταν η πιο μικρή στα χρόνια Ελληνίδα αγωνίστρια.

Στα 1931 μπαίνει στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Από τότε η δράση της πλαταίνει, περιοδεύει σ’ επαρχιακά κέντρα, ξεσηκώνει τις γυναίκες, οργανώνει γυναικείες συγκεντρώσεις ενάντια στο φασισμό που σηκώνει παντού κεφάλι. Παίρνει μέρος σε διεθνή συνέδρια και στην οργάνωση του αντιφασιστικού συνεδρίου το 1936 στην Αθήνα. Σ’ όλες αυτές τις εκδηλώσεις κάνουν μεγάλη εντύπωση οι λόγοι της, οι επεμβάσεις, το τόσο ώριμο ήδη πολιτικό της κριτήριο.

Με τη δικτατορία του Μεταξά κλείνεται στις φυλακές Αβέρωφ. Εκεί περνά το μεγάλο εκείνο σκολειό που είναι η φυλακή για τους συνειδητούς πολιτικούς κρατούμενους, αλλά ταυτόχρονα βάζει εκεί μέσα και τη δική της προσωπική σφραγίδα. Οργανώνει όλες τις γυναίκες, τις διαπαιδαγωγεί, τις ανεβάζει πολιτικά, με το λόγο και το παράδειγμά της, μαθαίνει γράμματα στις αναλφάβητες, τους κάνει μαθήματα μουσικής, τους διαβάζει από τα γερμανικά ποιήματα του Γκαίτε, βγάζει μέσα στη φυλακή την εφημερίδα ‘’Κοκκινοπίπερο’’. Μες στο κελί της υπάρχει πάντα ένα μπουκετάκι λουλούδια σ΄ένα ντενεκεδάκι της κονσέρβας.

Αποφυλακίζεται στα 1938 και δουλεύει ένα χρόνο στη Θεσσαλονίκη. Ξαναπιάνεται ετοιμόγεννη, γεννά κρατούμενη σ’ ένα νοσοκομείο, και 7 ημερών λεχώνα στέλνεται με το μωρό της εξορία στην Ανάφη. Η καρδιά της περνά τότε όλα τα μαρτύρια που περνούν οι μανάδες: πώς να θρέψουν τα βρέφη, όταν συχνά αναγκάζονται να τα ταΐζουν τσουκνίδες, πώς να τα σώσουν απ’ το θάνατο όταν δεν έχουν το παραμικρό φάρμακο.

Μα κι η ίδια είναι άρρωστη, έχει έλκος στο στομάχι. Μ’ αυτήν την αφορμή κάνει αίτηση και καταφέρνει να τη στείλουν για εγχείρηση στην Αθήνα. Από κει έχε συνεννοηθεί πώς θα προσπαθήσει να δραπετεύσει. Την πάνε συνοδεία μαζί με το παιδί της στο τμήμα μεταγωγών Αθήνας, δίνει αμέσως το παιδί της σε φίλους για να μπορέσει να κινηθεί πιο εύκολα κι ετοιμάζεται. Μεταμφιέζεται σε καθαρίστρια κι από τη δεύτερη κιόλας μέρα που της ανοίγουν μια στιγμή το κελί κατά το βράδυ για να πάρει αέρα, ξεγελά το σκοπό, τον καληνυχτίζει με μεγάλη ψυχραιμία, και βγαίνει. Είναι Σεπτέμβρης του 1942. Η Ελλάδα βρίσκεται κάτω απ’ τη μπότα του ξένου κατακτητή, το Κομμουνιστικό Κόμμα σε βαθιά παρανομία, ο ελληνικός λαός οργανώνει την αντίστασή του. Η Ηλέκτρα βγαίνει και αρχίζει να παλεύει για το Κόμμα της δηλαδή για την Ελλάδα (…) η Ηλέκτρα αρχίζει το υστερνό κεφάλαιο του βιβλίου της ζωής της, που θα κλείσει σε λίγο με το μεγαλείο του θανάτου της.

(…)
Κι η σκλαβωμένη Αθήνα, τα’ απόμερα σοκάκια της και οι συνοικισμοί της, είχανε μάθε να περνά εκείνη η ψηλή κοπέλα που είχε κάτι λυγερά πόδια σαν τις καρυάτιδες και στο πρόσωπο ριχτό ένα αραχνένιο μαντίλι, τάχατες για τον ήλιο, ήταν για να ξεγελάσει το μόνο εχθρό που είχε η Ηλέκτρα, το χαφιέ.
Η Ηλέκτρα βάδιζε και πήγαινε απ΄ τα Πατήσια στην Καλλιθέα, απ’ του Ψυρρή στην Καισαριανή, πεζή ώρες ατελείωτες γιατί ήτανε παράνομη, σφίγγοντας το στομάχι της που της πονούσε πάντα. «Και δεν μπορώ να καθίσω μήτε σ΄ ένα παγκάκι» μας έλεγε.

Το 1944 η Ηλέκτρα ήταν μέλος του Γραφείου της Κομματικής Οργάνωσης της Αθήνας, υπεύθυνη για τη διαφώτιση. Πάνω σ’ αυτό το τιμημένο ταμπούρι τη δολοφονήσανε. Ήταν 32 χρονών.

(…)
Είχε βγει έξω εκείνη την ημέρα πρωί πρωί όπως έβγαινε πάντα. Στη διασταύρωση των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Αγίου Μελετίου τη συνάντησε ένας χαφιές που ήταν παλιά βασανιστής της. Τη γνώρισε. Εκείνη ήταν ολομόναχη, βαστούσε ένα άδειο μπουκάλι και γύρεψε να παλέψει μ’ εκείνο ενάντια στο χαφιέ. Περνούσαν δυο Γερμανοί στρατιώτες, ο χαφιές τους σταμάτησε για να του δώσουν βοήθεια, μα εκείνοι δε στάθηκαν. Ο χαφιές φώναξε ένα ταξί που περνούσε και την έβαλε μέσα. Είχε τύχει μια γνωστή κοπέλα να βγαίνει εκείνη την ώρα από το σπίτι της, παρακολούθησε όλη τη φοβερή σκηνή κι ετσι μάθαμε αμέσως τη σύλληψη της Ηλέκτρας.

Ο χαφιές την πήγε κατευθείαν λίγο πιο κάτω, στην οδό Ελπίδας όπου ήταν τότε ένα απ’ τα τρομερά κέντρα βασανιστηρίων της ασφάλειας. Βασανίστηκε προσωπικά απ’ τους τρεις πιο απάνθρωπους βασανιστές εκείνης της εποχής: τον Λάμπρου, τον καθρέφτη και τον Μόρφη» (…)

Ως το πρωί της άλλη μέρας την είχαν αποτελειώσει με βασανιστήρια. Και την πέταξαν στο δρόμο. Το αυτοκίνητο του Δήμου που μάζευε τότε τα πτώματα την πήγε στο νεκροτομείο.

Η επίσημη ιατροδικαστική έκθεση και η φωτογραφία του νεκρού κατακρεουργημένου σώματος που καταφέραμε τότε να πάρουμε στα χέρια μας, είναι ένα απίστευτο ανατριχιαστικό ντοκουμέντο που δημοσιεύτηκε ύστερα απ’ την απελευθέρωση. Η Ηλέκτρα κρεμάστηκε ανάποδα με χοντρά σύρματα που της αυλάκωσαν βαθιά το στήθος, όλο το κάτω μέρος του κορμιού κάηκε μ’ αναμμένα τσιγάρα καθώς επίσης κάηκαν και τα γεννητικά όργανα, οι κρόταφοι και το στομάχι χτυπήθηκαν με σιδερένια εργαλεία που προκάλεσαν αιμάτωμα και φέρανε το θάνατο. «Ο στόμαχος περιείχε άρτον και τομάταν’. Μ’ αυτή τη φράση τελειώνει η ιατροδικαστική έκθεση (…)».
____________________

Όταν αναφερόμαστε στην Ηλέκτρα είναι φυσικό να θυμόμαστε αυτό που πολλές φορές, κάθε χρόνο, ακούμε ή έχουμε διαβάσει: Τις απαντήσεις της, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης και των βασανιστηρίων στο γραφείο — κάτεργο του Ελληνα Λάμπου, με τη στολή του υποστράτηγου της Χωροφυλακής, που περιστοιχιζόταν από τις τρεις αξιωματικούς της Γκεστάπο, και μια ομάδα από Έλληνες δήμιους με βούρδουλες και συρματόσχοινα.

Ερωτήσεις και απαντήσεις που είναι αυθεντικές, αληθινές, σύμφωνα με την αδιάψευστη μαρτυρία νεαρού αξιωματικού, γραφιά της Χωροφυλακής, που παρακολουθούσε την ανάκριση και ανήκε στο ΕΑΜ. Δεν μπορούσε όμως να βοηθήσει την Ηλέκτρα , γιατί ο ρόλος του ήταν να βλέπει και να μαρτυρά τι γίνεται μέσα σε αυτά τα άντρα.

Στο ερώτημα «Πώς σε λένε;», «Ελληνίδα» απαντάει η Ηλέκτρα . «Πού κατοικείς;», «Στην Ελλάδα», απαντάει τολμηρά. «Ποιοι είναι οι συνεργάτες σας;», «Οι Έλληνες», απαντάει. «Από ποιον έπαιρνες οδηγίες;», «Από την πατρίδα»!, απαντάει πάλι.

Οι απαντήσεις της δείχνουν ότι ο φόβος μπροστά στο θάνατο ήταν πολύ αδύναμος έως και ανύπαρκτος, σε σύγκριση με τον υπαρκτό, πραγματικό φόβο της υποχώρησης, της εγκατάλειψης του αγώνα.

Το πιο σπουδαίο όμως και θαυμαστό έρχεται μερικές ώρες μετά τη σύλληψή της, όταν οι βασανιστές της την αφήνουν μισοπεθαμένη στο δωμάτιο του βασανιστηρίου, χωρίς φρουρό να την φυλάει, αφού την έχουν ξεγραμμένη: Η Ηλέκτρα δρασκέλισε το παράθυρο και πήδησε στο διπλανό σπίτι. Αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά άτυχη, καθώς η Ελληνίδα ιδιοκτήτρια του σπιτιού ήταν συνεργάτης της Γκεστάπο, ειδοποίησε και έτσι συλλαμβάνεται. Δεν είναι συνηθισμένος ηρωισμός, δεν πρόκειται απλά για μια στάση ανυποχώρητη. Είναι κάτι παραπάνω, είναι η επιλογή «δεν παραδίνομαι».

Αστυνομίος; ΟΧΙ! "Ξαδελφίος"!

Γνωστή ατάκα του Βασίλη Λογοθετίδη, που έπλασε τον θεατρικό (βασικά –αλλά και κινηματογραφικό) χαρακτήρα του έλληνα αυτοδημιούργητου μικροαστού, στη μεταπολεμική περίοδο της ραγδαίας και βίαιης αστικοποίησης …αντιφατικός, συναισθηματικός, μικροτύραννος, άπληστος, αφοπλιστικός, μικροαπατεώνας αλλά ταυτόχρονα καταφερτζής και γενναιόδωρος.

Η ταινία, πριν βγει στη μεγάλη οθόνη, ανέβηκε στο θέατρο Κεντρικό
με την ίδια διανομή ρόλων
ως θεατρικό έργο Αλέκου Σακελλάριου \ Χρήστου Γιαννακόπουλου,
με τον τίτλο «Ο Φώτης Φαγκρής και η Τσικίτα Λοπέζ»

Εκεί πήγε το μυαλό μου όταν τις προάλλες είδα να αναπαράγουν πανομοιότυπα έναν εξαρχιώτικο –υποτίθεται «διάλογο» με ένα 7χρονο… τον παραθέτουμε στο τέλος

Όσο για την αστυνομία και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους σε βάρος των λαών, τίποτε περισσότερο \ τίποτε λιγότερο από:

·       Με την Οδηγία 2014/41/ΕΕ», με πρόσχημα την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, ενισχύθηκαν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε διακρατικό και κρατικό, με ό,τι σημαίνει αυτό για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

·       Ενισχύθηκε ο ρόλος «της Eurojust, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Μονάδας Δικαστικής Συνεργασίας», η οποία είναι ένας διωκτικός κατασταλτικός μηχανισμός που συμπληρώνει Σένγκεν, Europol και Frontex στο όνομα της αντιμετώπισης της διασυνοριακής εγκληματικότητας και κυρίως της λεγόμενης τρομοκρατίας.

·       Η ενημέρωση του υπόπτου για τη δυνατότητα άσκησης ενδίκων μέσων γίνεται μόνο αν «δεν τίθεται σε κίνδυνο η εμπιστευτικότητα της έρευνας» (θυμηθείτε τη -νωπή ακόμη βαριά καταδίκη της Ηριάννας με μοναδικά στοιχεία το μισό αποτύπωμα και έναν μάρτυρα, που δεν εμφανίστηκε ποτέ στο δικαστήριο, και τα πιο πρόσφατα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη).

·       Όσο για την πατρίδα της καταστολής τις ΗΠΑ ενάντια σε κάθε ατομικό λαϊκό δικαίωμα, περιττεύει οποιαδήποτε αναφορά –μπροστά στο προφανές

Οι κατασταλτικοί νόμοι
αντιμετωπίζονται με τους λαϊκούς αγώνες

Η στρατηγική του κεφαλαίου στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια είναι πιο απαιτητική και επιθετική σε βάρος του λαού.
Ο ρόλος που διεκδικεί στην ευρύτερη περιοχή, οι σχεδιασμοί και οι ανταγωνισμοί του για τη συνεκμετάλλευση των πηγών Ενέργειας και των δρόμων του εμπορίου, η αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης σε βάρος της εργατικής τάξης, επιβάλλουν διεύρυνση της καταστολής. Αυτή περνά μέσα από τους κατασταλτικούς νόμους και στοχεύει στη γενικευμένη ισοπέδωση των δικαιωμάτων όλου του λαού.

Είναι μια συνεχής διαδικασία την οποία εφάρμοσαν με συνέπεια τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, υπηρετώντας τις επιταγές του κεφαλαίου. Αποτελεί στρατηγική κατεύθυνση της ΕΕ με στόχο την περαιτέρω θωράκιση των αστικών κρατών, στο φόντο όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και του ελέγχου των λαϊκών στρωμάτων μέσω της στρατιωτικοποίησης και αντιδραστικοποίησης.
Στη διαδικασία αυτή η κυβέρνηση της ΝΔ αξιοποίησε και την πανδημία του κορονοϊού για την πιλοτική εφαρμογή κατασταλτικών νόμων, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ). Αυτές περιλάμβαναν γενικευμένα μέτρα αναστολής βασικών λαϊκών ελευθεριών που παρέπεμπαν σε κατάσταση πολιορκίας, ενώ παράλληλα αναβάθμισε την οργάνωση και λειτουργία των κατασταλτικών μηχανισμών.

Γιώργος ΠΑΛΙΟΥΡΑΣ
Υποστράτηγος αστυνομίας ε.α.

Πανδημία... καταστολής

·       Η... πανδημία των κατασταλτικών νόμων αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα για την κυβέρνηση της ΝΔ. Προχώρησε στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, για να χτυπήσει τους αγώνες της νεολαίας.

·       Στη συνέχεια, η κυβέρνηση επιτέθηκε στην πιο αδύναμη ομάδα, στους πρόσφυγες. Με ΠΝΠ νομοθέτησε τις φυλακές - κλειστές δομές κράτησης για τους πρόσφυγες, ιδίως στα νησιά του Αιγαίου και ακολούθως την αναστολή της υποβολής των αιτήσεων χορήγησης ασύλου, καταστρατηγώντας κάθε έννοια διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου.

·       Δεν παρέλειψε, βέβαια, με το νόμο για το υπουργείο Ναυτιλίας, να ενισχύσει τον κατασταλτικό ρόλο του Λιμενικού Σώματος και τη συνεργασία του με την Ελληνική Αστυνομία για κοινές επιχειρήσεις. Παράλληλα, εξυπηρετώντας το μεγάλο εμπορευματικό και εφοπλιστικό κεφάλαιο, νομοθέτησε και τη σύσταση Ειδικής Ομάδας Επιχειρήσεων στον Πειραιά, με προσανατολισμό ενάντια στο ναυτεργατικό κίνημα.

·       Τα κατασταλτικά μέτρα που νομοθετήθηκαν με αιτιολογία την αντιμετώπιση του κορονοϊού, εξυπηρετούν τις σταθερές επιδιώξεις της κυβέρνησης και του κεφαλαίου για τρομοκράτηση του λαού. Κανένας δεν αρνείται την αναγκαιότητα λήψης εύλογων υγειονομικών μέτρων. Όμως, αναγκαστικά μέτρα όπως η απαγόρευση της συνάθροισης άνω των 10 ατόμων με την πρόβλεψη διοικητικού προστίμου, αποκαλύπτουν την πραγματικότητα. Στις στάσεις και τους σταθμούς στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα νοσοκομεία, έξω από τράπεζες, φαρμακεία και καταστήματα τροφίμων ο συγχρωτισμός ήταν μεγαλύτερος, ενώ δεν χρειάζεται να αναλυθεί η κατάσταση στους χώρους εργασίας, στις δομές κράτησης προσφύγων, στις φυλακές.

·       Εξάλλου, η κυβέρνηση φρόντισε να νομοθετήσει με τις ΠΝΠ την απαγόρευση της ελευθερίας της κίνησης σε γενικευμένο ή τοπικό επίπεδο. Ηταν η «πειραματική εφαρμογή» πρωτόγνωρων για τα μεταπολεμικά χρόνια μέτρων καταστολής, αφού το κράτος έλεγχε κάθε κίνηση με τις δηλώσεις και τα sms και την αναγκαστική διαμονή στον κεντρικά ελεγχόμενο τόπο «φορολογικής κατοικίας». Στην «πειραματική εφαρμογή» η τήρηση όλων των υγειονομικών κανόνων δεν αναιρούσε το νομοθετικό κανόνα της κυβέρνησης. Οταν η αδηφαγία του τουριστικού κεφαλαίου το επέβαλλε έγινε άρση του μέτρου της κυκλοφορίας χωρίς υγειονομικές προϋποθέσεις. Ο νόμος όμως αυτός παραμένει στο οπλοστάσιο της κυβέρνησης όποτε και σε όποιο τόπο αποφασίσει να επιβάλει καραντίνα και μπλόκο.

·       Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση με το Ν. 4662/2020 είχε αναβαθμίσει τη λειτουργία της Πολιτικής Προστασίας ως Εθνικού Μηχανισμού Διαχείρισης Κρίσεων, με αρμοδιότητες επιβολής ελέγχων στο λαό, την κήρυξη περιοχών σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και την επιβολή κατασταλτικών μέτρων με την κινητοποίηση όλου του δημόσιου τομέα. Με τις ΠΝΠ ενισχύθηκαν περαιτέρω οι δομές της Πολιτικής Προστασίας και δημιουργήθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός συλλογής και επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων, με πρόσχημα την ιχνηλάτηση των επαφών κρουσμάτων κορονοϊού, που αφορούσε άμεσα τον ΕΟΔΥ ως αρμόδια υγειονομική αρχή. Η νομοθετική πρόβλεψη δημιουργίας τριών κέντρων της Πολιτικής Προστασίας, δύο ως δομών ιχνηλάτησης και ενός κέντρου συντονισμού και ενημέρωσης, καθώς και η στελέχωσή τους με προσωπικό των Σωμάτων Ασφαλείας αναδεικνύουν την ευρύτερη σκοπιμότητα για διατήρηση ενός ακόμη μηχανισμού ενάντια στις λαϊκές ελευθερίες με κατεύθυνση το φακέλωμα και την καταστολή. Να τονιστεί ότι τα μέτρα φακελώματος από προσωρινά πήραν μόνιμο χαρακτήρα και η στελέχωση της Πολιτικής Προστασίας ενισχύθηκε περαιτέρω με στρατιωτικό και αστυνομικό προσωπικό.

Ποινικοποιούν τη συνδικαλιστική,
πολιτική και κοινωνική δράση

Η πιο πρόσφατη έξαρση του... κυβερνητικού ιού της καταστολής αφορά τον περιορισμό του δικαιώματος των υπαίθριων δημόσιων συναθροίσεων. Είναι ο Ν. 4703/2020 με τον οποίο βάζει στο στόχαστρο κάθε διαδήλωση και λαϊκή διαμαρτυρία. Ο νόμος αυτός ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική, πολιτική και κοινωνική δράση και η επιβολή του στηρίζεται στο κλίμα τρομοκρατίας και αυθαιρεσίας που μπορούν να δημιουργήσουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους. Υπερεξουσίες στην αστυνομία, υποδείξεις, απαγορεύσεις, συκοφάντηση των λαϊκών αγώνων, για να καμφθούν οι αντιστάσεις του λαού και να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου.

Με τον ίδιο νόμο (άρθρο 19) εξυπηρετείται και η πάγια στρατηγική της ΕΕ, του κεφαλαίου, για το στενό έλεγχο της νεολαίας και της εργατικής τάξης σε όλες τις χώρες, μέσα από τη γιγάντωση των μηχανισμών φακελώματος και χαφιεδισμού. Αυτόν το στόχο υπηρετεί η ίδρυση κεντρικής υπηρεσίας ενάντια στη ριζοσπαστικοποίηση, υπό την άμεση διεύθυνση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη. Πρόκειται για τη Διεύθυνση Πρόληψης Βίας, στις αρμοδιότητες της οποίας έχει περιληφθεί ως φερετζές και η ενδοοικογενειακή, ενδοσχολική και ρατσιστική βία. Η υπηρεσία αυτή ουσιαστικά θα σχεδιάζει δράσεις προληπτικής αστυνόμευσης σε συνεργασία με όλους τους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, τις Περιφέρειες και τους δήμους, μέσα από τις Επιτροπές Περιφερειακής Συνεργασίας και Ασφάλειας (ΕΠΣΑ) και τα Τοπικά Συμβούλια Πρόληψης Παραβατικότητας (ΤΟΣΠΠΑ), που θα απονευρώνουν κάθε κίνηση που αμφισβητεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Η πανδημία του «ιού της καταστολής» έχει και συνέχεια. Η κυβέρνηση έχει προωθήσει για έκδοση σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος με το οποίο ρυθμίζονται τα πρακτικά ζητήματα για την εφαρμογή του νόμου περί υπαίθριων δημόσιων συναθροίσεων, με βασικό κανόνα το διαδηλωσόμετρο, ενώ μετά το νόμο για τα κλειστά κέντρα κράτησης - φυλακές για τους πρόσφυγες, προωθεί και τη λειτουργία σωφρονιστικών καταστημάτων υψίστης ασφαλείας και πειθαρχικών καταστημάτων για τους φυλακισμένους συνανθρώπους μας.

Οι αστυνομικοί και γενικότερα το ένστολο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας πρέπει να αντιληφθεί ότι όλη αυτή η πανδημία των κατασταλτικών νόμων της κυβέρνησης αφορά άμεσα και τους ίδιους. Τα δικά τους δικαιώματα θίγονται από τους νόμους για την περιστολή των λαϊκών δικαιωμάτων, όπως της προβολής των αιτημάτων και της έκφρασης των διαμαρτυριών τους, ενώ η κυβέρνηση έχει δείξει τις προθέσεις να χτυπήσει στο σύνολό τους τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των ένστολων και να επιβάλει στο χώρο τους καταπιεστικούς κανόνες λειτουργίας. Οπότε πρέπει και οι ίδιοι να αντιδράσουν σ' αυτήν την κατάσταση και να μη μολυνθούν από τον ιό της κυβερνητικής καταστολής.

Κανένας τίμιος αστυνομικός δεν πρέπει να εφαρμόσει αυτόν τον άθλιο νόμο και να σηκώσει χέρι ενάντια σε διαδηλωτές. Επίσης, εδώ και τώρα πρέπει να καταργηθούν τα ΜΑΤ, γιατί η μόνη αποστολή τους είναι το χτύπημα των διαδηλώσεων. Οι ίδιοι οι αστυνομικοί πρέπει να ταχθούν ενάντια στην ύπαρξη των ΜΑΤ και να απαιτήσουν τη διάλυσή τους. Ο λαός και η νεολαία με τους αγώνες θα καταργήσουν όλα τα αντιδραστικά μέτρα στην πράξη και στη ζωή.

(η ανάρτηση στα ΜΚΔ)

• Μαμά οι αστυνομικοί δεν είναι καλοί.
• Όχι αγάπη μου δεν είναι.
• Κρίμα… Κάποιοι όμως λένε ότι είναι.
• Εσύ έχεις εμπιστοσύνη σε αυτό που βλέπεις ή σε αυτό που σου λένε;
• Σε αυτό που βλέπω αλλά στεναχωριέμαι.
  Τι θα κάνω τώρα με αυτά τα δύο; Για πες μου. Είναι τα αγαπημένα μου.

Και Μου δείχνει δύο πλειμομπίλ που γράφουν police...

• Είμαι σίγουρη πως κάτι θα σκεφτείς.

Όντως μετά από λίγα λεπτά έρχεται με έναν μαύρο μαρκαδόρο. Και συνεχίζει όσο περιμένουμε να στεγνώσει το μελάνι.

• Μαμά είναι επικίνδυνοι οι δρόμοι. Εσένα στην δουλειά σε ακολουθεί κάποιος να σε προσέχει; Είστε δυο δυο; 
• Όχι αγάπη μου είμαι μόνη αλλά περνάει κάποιος από την δουλειά κάθε τόσο και βλέπει αν είμαι καλά. 
• Ευτυχώς.. Κοίτα μαμά δεν είναι πια αστυνομικός. Δεν μοιάζει με αστροναύτη;

(…)
Εχθές η αστυνομία εντελώς αναίτια μετέτρεψε τα Εξάρχεια σε εμπόλεμη ζώνη. Κυνήγησε, χτύπησε, τρομοκράτησε, έσπρωξε μέσα σε κλούβες, μέχρι και όπλο τράβηξε ενάντια σε όσες και όσους βγήκαμε να διαδηλώσουμε για τις απόπειρες βιασμών που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό στην γειτονιά μας. Κινδυνεύουμε… Όχι μόνο από τους βιαστές αλλά και από τους υπερασπιστές τους. Από επίδοξους δολοφόνους, από εκκολαπτόμενους Κορκονέες.

Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν πρέπει να το αφήσουμε να περάσει. Μέχρι και ένα παιδί το καταλαβαίνει πια, μέχρι και ένα 7 χρόνο παιδί…