"Στρατηγική της έντασης" - "Strage di Stato" | Όταν το αστικό κράτος δείχνει τα δολοφονικά δόντια του

Το πανό της φωτογραφίας γράφει: «τις βόμβες τις βάζουν τα αφεντικά, αγώνας των μαζών είναι η ταξική πάλη»

Σαν σήμερα πριν 52 χρόνια 12-Δεκ-1969
Η σφαγή στην Piazza Fontana: Μια βόμβα υψηλής ισχύος εκρήγνυται στην κεντρική αίθουσα της Banca nazionale dell’agricoltura (αγροτικής τράπεζας) του Μιλάνου, όπου ακριβώς απέξω στην Piazza Fontana, ήταν μαζεμένοι αγρότες και καλλιεργητές από την επαρχία. Το δάπεδο της τράπεζας διαλύεται, τινάζεται κυριολεκτικά στον αέρα και 17 άνθρωποι σκοτώνονται και πάνω από 90 τραυματίζονται λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά

Λίγα λεπτά πριν από την έκρηξη, μια άλλη βόμβα βρέθηκε τυχαία στην Εμπορική Τράπεζα της Piazza della Scala (Μιλάνο και πάλι) ενώ τρεις άλλες εκρήξεις έλαβαν χώρα στη Ρώμη (η μία σε Τράπεζα και οι άλλες δύο, στο Altare della Patria και στην Piazza Venezia) χωρίς ευτυχώς νεκρούς αλλά με πολλούς τραυματίες και υλικές ζημιές.

◽ Όλα αυτά είχαν να κάνουν με το κορυφαίο στρατηγικό ζήτημα της διαφορετικής στάσης των κομμουνιστικών κομμάτων πάνω στο δίλημμα επανάσταση ή μεταρρύθμιση, δηλαδή ανατροπή ή διαχείριση του συστήματος  Δεν υπάρχει ολοκληρωμένη συνεκτική αντίληψη γι αυτή τη στρατηγική
◽ Κατά τους ίδιους, αυτό έχει να κάνει με τις «εθνικές ιδιομορφίες.
◽ Ιστορικά, μετά την εκδίωξή του από την κυβέρνηση (1948) και στη συνέχεια, το KKΙταλίας (PCI) ακολούθησε τη  στάση του «καλού παιδιού» προωθώντας ένα image παράγοντα σταθερότητας και ψηφίζοντας , μέχρι το 1968 πάνω από τα 3/4 των νομοσχεδίων που κατατέθηκαν.
◽ Όταν το 1964 πεθαίνει ο ιστορικός γραμματέας του Palmiro Togliatti -που συμπίπτει και με την περίοδο που, μετά το σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα υπόλοιπα κόμματα το PCI είναι το μόνο αντιπολιτευόμενο κόμμα, δημοσιεύεται ένα γράμμα του προς το Χρουστσόφ, όπου τάσσεται υπέρ του «πολυκεντρισμού» και στο κρίσιμο δίλημμα, πολιτική ρήξης με τους αστούς ή προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του στα πλαίσια του συστήματος επιλέγει ξεκάθαρα το δεύτερο δρόμο.
◽ Λίγο πριν την Piazza Fontana –το φθινόπωρο του 1969, σημειώνονται στα εργοστάσια της Ιταλίας, οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που γνώρισε η χώρα  μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταλήψεις κλπ., μια άνευ προηγούμενου πολιτικοκοινωνική κρίση, που συσπείρωσαν το 80% των εργατών κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες CGIL |> που ελεγχόταν από το PCI|< & CISL,UIL, αλλά προφανώς ανερμάτιστες και με έλλειψη πολιτικού στόχου χειραγωγήθηκαν  με την ικανοποίηση κάποιων οικονομικών αιτημάτων.
◽ Στο 13^ο Συνέδριο (1972) για πρώτη φορά διακηρύσσεται ότι «δεν είναι αρκετή μια πολιτική συνεργασιών με την αριστερά για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού» και αμέσως μετά (Σεπ 73) έρχεται το πραξικόπημα στη Χιλή, που -αντί να οδηγήσει σε (προφανή) συμπεράσματα για τη δημοκρατία του αστικού κράτους και για ανάγκη   προετοιμασίας του κινήματος να αξιοποιεί όλες των μορφές πάλης, γίνεται πρόσχημα και άρμα του “Compromesso storico” – «ιστορικού συμβιβασμού» και το PCI ψάχνει δρόμους αναβάθμισης  του ρόλου του στην αστική διαχείριση.

Η ιστορική φωτογραφία -μια από τις πολλές του Berlinguer με τον χριστιανοδημοκράτη Άλντο Μόρο (Aldo Moro), που δολοφονήθηκε (μια ακόμη προβοκάτσια) από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στη Ρώμη (9 Μαΐου 1978)

Σε κάθε περίπτωση μπαίνουν μεταξύ άλλων και τα παρακάτω ερωτηματικά:
◽ Πως λειτούργησε πολιτικά μπροστά στα γεγονότα αυτά (strategia della tensione) και άλλα παρόμοια που προηγήθηκαν;
◽ Σαν «θύμα» των συνωμοσιών (που εμπόδιζαν την -πάση θυσία, είσοδό του στην κυβέρνηση;) ή βασικά σαν (συν)διαχειριστής πολύτιμων πληροφοριών που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν τέθηκαν ποτέ υπόψη του λαού, αλλά χρησιμοποιήθηκαν ως αντάλλαγμα όχι μόνο με τους ηγέτες της χριστινοδημοκρατίας (και των άλλων αστικών κομμάτων που το PCI θεωρούσε συνοδοιπόρους) αλλά και των μυστικών υπηρεσιών;
◽ Το δεύτερο, αποτελεί μια σοβαρή κατηγορία, που όμως έχει βάση γιατί, σίγουρα, ήξερε πολλά, αλλά προτίμησε να κάνει την πάπια -δεν υπήρξε πχ. ποτέ δημόσια καταγγελία έξω από εκείνη της «επίθεσης σκοτεινών κύκλων στους δημοκρατικούς θεσμούς».
◽ Η από την πλευρά του «μυστική διπλωματία» σε τι αποσκοπούσε; Τι εννοούσε (πχ.)ο χριστιανοδημοκράτης Paolo Emilio Taviani, όταν πολιτογράφησε το PCI σαν «partito d’ordine» (ΣΣ |> …νομοταγές κόμμα της τάξης);
◽ Σίγουρα η στάση του συνδέεται με τον (πολιτικό, ταξικό και κοινωνικό) «ιστορικό συμβιβασμό», αλλά πόσο; (ακόμα και η «γη και ύδωρ» έχει όρια…)
◽ Γιατί αναπαρήγαγε την καραμέλα περί κινδύνου ενός εμφυλίου πολέμου;
◽ Επίσης, πως να πιστέψουμε πως δεν είχε διεισδύσει στους κόλπους των παρακρατικών (ή τουλάχιστον δεν είχε διασυνδέσεις) για να προβλέψει καταστάσεις και ενέργειες;

Στην Ιταλία, 15 χρόνια αργότερα -το 1984 (επί «5πολικής» κυβέρνησης Craxi) με την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση να είναι ακόμα ζωντανή, το πολιτικό κλίμα αβέβαιο και ανερμάτιστο και ενώ «σκάει» η «μασονική» στοά P2, που προκαλεί παραιτήσεις υπουργών το Κομμουνιστικό Κόμμα (ευρωεκλογές του Ιουνίου) βγαίνει πρώτο, χωρίς όμως να έχει την παραμικρή δυνατότητα δυναμικής παρέμβασης, λόγω της τακτικής του των συνεχών υποχωρήσεων.

Η αντίστροφη μέτρηση του PCI ολοκληρώνεται με το θάνατο του Enrico Berlinguer στις 11-Ιουν-1984 … Το κόμμα τυπικά διαλύθηκε το 1991, κατά τη διάρκεια του 20ού Συνέδριου, (με την «ιστορική» "svolta della Bolognina ") και μετά …PDS κ.λπ. [click |>εδώ] –βλ.

• |> Εξειδικευμένες αναλύσεις του ΚΚΕ και άρθρα σε ΚΟΜΕΠ & Ριζοσπάστη για τον «ευρωκομμουνισμό» κλπ
• |> Το βιβλίο [Controinchiesta = (αντι)ανάκριση] La Strage di Stato & εδώ
• |> Περιοδικό Espresso
• |> Το πρόσφατο βιβλίο (έρευνα-ντοκουμέντα) του Aldo Giannuli “La strategia della tensione”
• |> PCI e Stragi – La politica del silenzio

 Η σφαγή στην Piazza Fontana ήταν μόνο η αρχή

Οι βόμβες στις 12-Δεκ-1969 προκαλούν σοκ και έκπληξη, ειδικά για την αγριότητα τους, αλλά θα ήταν λάθος να πούμε ότι αποτέλεσαν κεραυνό εν αιθρία.. Αποτέλεσαν την κορύφωση μιας κλιμάκωσης γνωστών και άγνωστων συμβάντων καθ ‘όλη τη διάρκεια του 1969 και αποτελούν μέρος ενός επεξεργασμένου στις λεπτομέρειες πολιτικού σχεδίου.

Η συγκεκριμένη βομβιστική ενέργεια γίνεται σε μια χώρα -κορωνίδα της αστικής δημοκρατίας (με συνταγματικά καθιερωμένη την απλή αναλογική) όπου, σε όλο το 1969, έγιναν 145 (!!) –ίσως και περισσότερες βομβιστικές επιθέσεις, μια δηλ. κάθε τρεις ημέρες (και λίγες λέμε)
Από αυτές τουλάχιστον 96, έχουν τη φασιστική σφραγίδα (στόχοι τα τοπικά γραφεία  του PCI και του PSIUP [κόμμα που αποσχίστηκε από τα «αριστερά» του PSI] αντιστασιακά μνημεία, αριστερές εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, φοιτητικό κίνημα, ακόμη και συναγωγές) αν και οι περισσότεροι -γνωστοί / άγνωστοι δράστες (φυσικά…) δεν εντοπίστηκαν.

Οι άλλες είναι κατά το «επίσημο» κράτος «άγνωστης προέλευσης»  (όπως η σειρά των επιθέσεων σε τρένα στις 8-9 Αυγ), ή χρεώνονται στις ομάδες της άκρας αριστεράς και «αναρχικούς» (όπως οι βόμβες στις 25-Απρ στη Fiera και στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου ).

Στις 15 Νοέμβρη στη Monza ένας ανώτατος στρατιωτικός διοικητής, δηλώνει δημόσια -παρουσία εισαγγελέα: «Με δεδομένη την τρέχουσα κατάσταση της αναταραχής σε εργοστάσια και σχολεία, ο στρατός έχει ως αποστολή την προάσπιση των εσωτερικών συνόρων της χώρας – ο στρατός αποτελεί τώρα το μόνο προπύργιο ενάντια στη διατάραξη της τάξης και την αναρχία».

Τέσσερις μέρες μετά, κατά τη διάρκεια μια πανιταλικής γενικής απεργίας, η αστυνομία επιτίθεται με «αύρες» και θωρακισμένα στους εργαζόμενους στη Via Larga στο Μιλάνο και σκοτώνεται ένας αστυνομικός ο Antonio Annarumma (σσ |> αναφερόμαστε στο όνομα γιατί έγινε στην συνέχεια κάτι σαν οσιομάρτυρας, με τη φωτογραφία του αναρτημένη σε δημόσια κτήρια κλπ. ακόμα σήμερα γίνονται επίσημα και μη μνημόσυνα με ένα πάρκο που φέρει το όνομά του σαν «πράσινη διαδρομή αφιερωμένη στους ιταλούς – θύματα των Gulag» !!…). Ο πρόεδρος της δημοκρατίας «μιλάει στο λαό» και το μήνυμα αναπαράγεται επί 48 ώρες κάθε 5-10 λεπτά από το κρατικό ραδιόφωνο και την τηλεόραση, που καλεί στον κοινωνικό αυτοματισμό: «αυτό το ειδεχθές έγκλημα πρέπει να ξυπνήσει, όχι μόνο το κράτος και την κυβέρνηση, αλλά κυρίως τη συνείδηση των πολιτών, για να υπερασπιστούν το νόμο και την ελευθερία».

Η ειρωνεία της τύχης, είναι πως το άτυχο παλικάρι, σκοτώθηκε, όχι από διαδηλωτή, αλλά σε σύγκρουση ανάμεσα σε δύο οχήματα της ίδιας της αστυνομίας που έτρεχαν με ταχύτητα για να σπείρουν τον πανικό στους απεργούς…

Επομένως, δε θέλει πολύ για να ανακαλύψει κανείς το μακρύ χέρι της εξουσίας και της κρατικής -παρακρατικής καταστολής που είναι πάντα το ίδιο, δημιουργώντας μεθοδευμένα τις προϋποθέσεις και τις αφορμές που απαιτούνται για τη «στρατηγική της έντασης» που ωριμάζει σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο.

Αρχικά έγινε προσπάθεια να ρίξουν το φταίξιμο στους αναρχικούς (σσ |> Καμιά σχέση με τα δικά καλόπαιδα …εκείνο τον καιρό στην Ιταλία, ήταν ασήμαντες γραφικές ομαδούλες, πρακτικά χωρίς οργάνωση χωρίς ομάδες κρούσης κλπ. -αλλά πάντα ευάλωτοι σε διείσδυση προβοκατόρων, φασιστών από μυστικές υπηρεσίες κά)
Σαν παράδειγμα αναφέρουμε (γιατί αποκαλύφθηκε στην πορεία) την περίπτωση Mario Merlino, που επί 6 ολόκληρα χρόνια (1962-68) ήταν ενεργό στέλεχος όλων των δεξιών φασιστικών ομάδων της εποχής (Avanguardia Nazionale, Giovane Italia, Ordine Nuovo) και παρ’ όλ’ αυτά κατάφερε και «χώθηκε» στους αναρχικούς.

Όταν πια «εξαντλήθηκε» (ξεφτιλίστηκε στα μάτια του κόσμου) η (ψευτο)«αναρχική» πίστα (και καραμέλα), η έρευνα «επικεντρώθηκε» (φυσικά για τα μάτια του κόσμου και τελείως επιδερμικά) στην οργάνωση «Ordine Nuovo», όπου συμμετείχαν και εξέχοντα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών (ΣΣ |> «Νέα Τάξη», ομάδα κρούσης του -νόμιμου ιταλικού φασιστικού κόμματος του MSI, όταν πήρε τα ηνία ο Pino Rauti, που έμεινε στην ηγεσία πάνω από 40 χρόνια, μέχρι το θάνατό του το 2012).

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το 1987 (18 ολόκληρα χρόνια αργότερα!), το Ανώτατο Δικαστήριο κατέληξε στο ότι υπάρχει έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων για τους κατηγορούμενους της σφαγής και αυτό συνεχίστηκε πολύ ακόμη καιρό (απ’ ό,τι μας προκύπτει μέχρι το 2005), όπου η «ανεπάρκεια στοιχείων» (για 35 και πάνω χρόνια) επισημοποιήθηκε και οριστικοποιήθηκε, όταν στο μεταξύ είχαν συμβεί και σωρεία άλλων τέτοιων ενεργειών, μεταξύ αυτών …

2-Αυγ-1980, όταν μια βόμβα απίστευτης ισχύος εξερράγη στην κατάμεστη αίθουσα αναμονής 2ης θέσης του σιδηροδρομικού σταθμού της Μπολόνια, διαλύοντας κυριολεκτικά τα πάντα από τη στέγη, μέχρι 30 μέτρα βάθος στα πολλαπλά υπόγεια, πλακώνοντας και ένα σταθμευμένο τρένο 85 νεκροί (που αυξήθηκαν στη συνέχεια) και πάνω από 200 τραυματίες.

Η εύρεση αποδεικτικών στοιχείων του Γενάρη 1981 (βαλίτσα με όπλα και εκρηκτικά στο τρένο Taranto-Milano), που φωτογράφιζε πρόσωπα και πράγματα δεν αξιοποιείται από την αστυνομία

(ενδεικτικά κατά χρονολογική σειρά)

• 25-Απρ-1969 βόμβα στο περίπτερο της FIAT στην έκθεση του Milano, χωρίς νεκρούς αλλά με 10άδες τραυματίες -αρκετοί σοβαρά, ενώ μια δεύτερη, στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό προλαβαίνουν και την απενεργοποιούν.
• 8-9 Αυγ 1969: 8 βόμβες σε διάφορα τρένα -χωρίς νεκρούς μόνο τραυματίες
• 12-Δεκ 1969 …στην Piazza Fontana – Milano, στη Ρώμη κλπ (αναφερθήκαμε ήδη παραπάνω)
• 22-Ιουλ-1970 βόμβα σε τρένο κοντά στο σταθμό της Gioia Tauro, που εκτροχιάζεται προκαλώντας 6 νεκρούς και 60 τραυματίες
• 31-Μαΐ-1972, ένα 500ράκι (Fiat 500) γεμάτο εκρηκτικά, ανατινάζεται στην επαρχία της Gorizia, παρασύροντας στο θάνατο 3 και τραυματίζοντας 2 καραμπινιέρους, που προσπαθούσαν να παρέμβουν.
• 17-Μαΐ-1973 ο Gianfranco Bertoli πετάει χειροβομβίδα στο κεντρικά γραφεία (Questura) του Μιλάνου …4 νεκροί και 40 τραυματίες.
  <|ΣΣ |> ο Bertoli καταγράφηκε (φυσικά…) αμέσως σαν «αναρχικός» στην πραγματικότητα -σύμφωνα με επίσημα στοιχεία ήταν πράκτορας και πληροφοριοδότης των μυστικών υπηρεσιών και των καραμπινιέρων και είχε παρεισφρήσει τόσο σε οργανώσεις του ΚΚΙταλίας (PCI), όσο και σε άλλες αριστερές και «αριστερές».
• 28-Μαΐ-1974, κατά τη διάρκεια μιας εργατικής κινητοποίησης στην Piazza della Loggia της Brescia, εκρήγνυται βόμβα κρυμμένη σε καλάθι απορριμμάτων, σκοτώνοντας 8 και τραυματίζοντας πάνω από 100 διαδηλωτές.
• 4-Αυγ-1974 Βόμβα στο τρένο Italicus με πάνω από χίλια άτομα μόνο από «καλή τύχη» (το συγκεκριμένο βαγόνι βρισκόταν λόγω καθυστέρησης σε «ουδέτερο σημείο») προκαλεί 12 νεκρούς και 105 τραυματίες
• 2-Αυγ-1980 η βόμβα στο σιδηροδρομικό σταθμό της Bologna, με τους 85 νεκρούς & πάνω 200 τραυματίες
• 23-Δεκ-1984 εκρήγνυται βόμβα στην υπερταχεία 904 (Rapido Napoli – Bologna) -«στην ώρα της» (όταν δηλ το τρένο βρισκόταν μέσα σε τούνελ μήκους 18,5km στα Απέννινα [Grande galleria dell’Appennino] τρέχοντας με πάνω από 120 Km/h): τραγικός απολογισμός 17 νεκροί και πάνω από 265 τραυματίες

Η «στρατηγική της έντασης» συμπίπτει χρονικά με την περίοδο που το ΚΚΙ (PCI) έλεγε ανοιχτά (μετατρέποντάς το στη συνέχεια και σε τακτικοστρατηγικό στόχο του) ότι «για να βγούμε από την πολιτική απομόνωση, είναι απαραίτητη η σύγκλιση  των τριών συστατικών πλειοψηφικών ρευμάτων | μερών  της πολιτικο-πολιτισμικής (sic!!) ιταλικής πραγματικότητας, δηλ. του καθολικισμού (σσ |> Χριστιανοδημοκράτες), του κομμουνιστικού και του σοσιαλιστικού (σσ |> εννοεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα [PSI] ήδη τελείως αστικοποιημένο, πιο δεξιό και από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία της εποχής, που «μεγαλούργησε αργότερα -το 1983 και στην πρωθυπουργία)»
Εν ολίγοις, το κομμουνιστικό κόμμα – στο δρόμο προς την πλήρη υποταγή στους αστούς, έπρεπε να ρίξει ακόμη περισσότερο τους τόνους και τις διεκδικήσεις, αναζητώντας συμβιβασμούς που θα αναδείκνυαν τον «εθνικολαϊκό» του χαρακτήρα.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον «ιστορικό συμβιβασμό» τον γνωστό σε όλους μας σαν «compromesso storico» είχε ξεκινήσει, από τότε -από το 1969 πριν καν «αναγγελθεί» επίσημα.

 

 

 

Η «στρατηγική της έντασης» συμπίπτει χρονικά με την περίοδο που το ΚΚΙ (PCI) έλεγε ανοιχτά (μετατρέποντάς το στη συνέχεια και σε τακτικοστρατηγικό στόχο του) ότι «για να βγούμε από την πολιτική απομόνωση, είναι απαραίτητη η σύγκλιση  των τριών συστατικών πλειοψηφικών ρευμάτων | μερών  της πολιτικο-πολιτισμικής (sic!!) ιταλικής πραγματικότητας, δηλ. του καθολικισμού (σσ |> Χριστιανοδημοκράτες), του κομμουνιστικού και του σοσιαλιστικού (σσ |> εννοεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα [PSI] ήδη τελείως αστικοποιημένο, πιο δεξιό και από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία της εποχής, που «μεγαλούργησε αργότερα -το 1983 και στην πρωθυπουργία)»
Εν ολίγοις, το κομμουνιστικό κόμμα – στο δρόμο προς την πλήρη υποταγή στους αστούς, έπρεπε να ρίξει ακόμη περισσότερο τους τόνους και τις διεκδικήσεις, αναζητώντας συμβιβασμούς που θα αναδείκνυαν τον «εθνικολαϊκό» του χαρακτήρα.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον «ιστορικό συμβιβασμό» τον γνωστό σε όλους μας σαν «compromesso storico» είχε ξεκινήσει, από τότε -από το 1969 πριν καν «αναγγελθεί» επίσημα.

Ο πρώτος απολογισμός: 13 νεκροί 90 τραυματίες

Όταν «τότε» τη μακρινή  11^η Σεπτέμβρη 1973 το ταξικό κίνημα (στο οποίο και ο υποφαινόμενος είχε το προνόμιο και την τιμή να παίρνει μέρος) βρισκόταν στους δρόμους με το σύνθημα «Enrico Berlinuer, ci insegnano da Cile che il compromesso storico si fa con il fucile» (Enrico Berlinuer η Χιλή μας διδάσκει πως το compromesso storico –ο «ιστορικός συμβιβασμός» γίνεται με τα όπλα!) και τραγουδώντας εν χορώ:
Bandiera nera la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo della galera | Bandiera nera la vogliamo; No!
Bandiera bianca la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo dell'ignoranza | Bandiera bianca la vogliamo; No!
Bandiera rosa la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo di non so [nulla] cosa | Bandiera rosa la vogliamo; No!
Bandiera rossa la vogliamo; Si! | Perchè l'è il simbolo della riscossa | Bandiera rossa la vogliamo: Si!
Perchè l'è il simbolo della riscossa - Bandiera rossa la vogliamo: Si!

Θέλουμε μαύρη σημαία; Όχι! | Επειδή είν’ το σύμβολο της φυλακής | Θέλουμε σημαία μαύρη; Όχι!
Θέλουμε λευκή σημαία; Όχι! | Γιατί είναι το σύμβολο της άγνοιας | Θέλουμε λευκή σημαία; Όχι!
Θέλουμε τη ροζ σημαία; Όχι! | Επειδή το σύμβολο είναι δεν ξέρω (τίποτα) τι | Θέλουμε τη ροζ σημαία; Όχι!

Θέλουμε την κόκκινη σημαία; Ναι! | Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | Θέλουμε κόκκινη σημαία; Ναι!
Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | της επανάστασης! Θέλουμε την κόκκινη σημαία; Ναι!

Ντά­ριο Φο: «Ο τυ­χαί­ος θά­να­τος ενός αναρ­χι­κού»

Όπως εί­πα­με πα­ρα­πά­νω αρ­χι­κά -ει­δι­κά μετά την Piazza Fontana, έγινε προ­σπά­θεια να στο­χο­ποι­ή­σουν τους αναρ­χι­κούς -για τους συ­γκε­κρι­μέ­νους λό­γους που ανα­φέ­ρα­με, αλλά και για να απο­προ­σα­να­το­λί­σουν την κοινή γνώμη από τους πραγ­μα­τι­κά -πο­λι­τι­κά, υπεύ­θυ­νους:

Ήταν 15-Δεκ-1969, λίγο πριν τα με­σά­νυ­χτα όταν «αυ­το­κτό­νη­σαν» τον (αναρ­χι­κό) Giuseppe Pinelli, αφού κρα­τή­θη­κε (πα­ρά­νο­μα) και ανα­κρί­θη­κε για 3 μέρες, …«εθε­ά­θη να πέ­φτει από το πα­ρά­θυ­ρο του 4^ου ορό­φου της questura του Μι­λά­νου» (σσ. |> σαν τη δική μας ΓΑΔΑ). Τρεις αστυ­νο­μι­κοί ανέ­κρι­ναν τον Pinelli, ανά­με­σά τους ο κο­μι­σά­ριος Luigi Calabresi (σσ|> αρ­γό­τε­ρα -το 1972, δο­λο­φο­νή­θη­κε με δύο σφαί­ρες έξω από το σπίτι του, για να του κλεί­σουν το στόμα και σαν ηθι­κός αυ­τουρ­γός κα­τα­δι­κά­στη­κε ο δη­μο­σιο­γρά­φος -μέ­λος της ακρο­α­ρι­στε­ρής Lotta Continua, Adriano Sofri, μετά από μια επει­σο­δια­κή δίκη, 28 αρ­γό­τε­ρα, το 2000.

ℹ️  Από την ια­τρο­δι­κα­στι­κή εξέ­τα­ση απο­δεί­χτη­κε (αν και στη συ­νέ­χεια τα στοι­χεία «εξα­φα­νί­στη­καν») πως ο θά­να­τος του Pinelli δεν προ­ήλ­θε από την πτώση και την «αυ­το­κτο­νία» του, αλλά είχαν προη­γη­θεί με­λε­τη­μέ­να χτυ­πή­μα­τα κατά την ανά­κρι­ση. Βέ­βαια το όνομα του «κα­θα­ρί­στη­κε» γιατί απαλ­λά­χτη­κε σχε­δόν αμέ­σως, από όλες τις κα­τη­γο­ρί­ες, αν και κα­νείς δεν προ­σά­χθη­κε ποτέ για τον «τυ­χαίο» θά­να­τό του.

Το 1970, ο Dario Fo, συλ­λαμ­βά­νο­ντας και ανα­δει­κνύ­ο­ντας τα πα­ρα­πά­νω με τον μο­να­δι­κό του τρόπο, γρά­φει σκη­νο­θε­τεί και ανε­βά­ζει το έργο Morte accidentale di un anarchico (Ο τυ­χαί­ος θά­να­τος ενός αναρ­χι­κού), σε μια ανε­λέ­η­τη σά­τι­ρα της αστι­κής εξου­σί­ας: Ένας τρε­λός για δέ­σι­μο, ει­δι­κός στις μεταμ­φιέ­σεις, διεισ­δύ­ει στα γρα­φεία της κε­ντρι­κής Ασφά­λειας, με­ταμ­φιε­σμέ­νος σε ανώ­τα­το ανα­κρι­τή του Υπουρ­γεί­ου Δικαιοσύ­νης, για να δια­λευ­κά­νει την υπό­θε­ση της «αυτοκτονίας» ενός αναρ­χι­κού που «εκ­σφεν­δο­νί­στη­κε» από τα γρα­φεία της κε­ντρι­κής Ασφά­λειας κατά τη διάρ­κεια της ανάκρι­σης. Έχου­με τη γε­νι­κή ανα­τρο­πή: μπά­τσοι τρο­μο­κρα­τημέ­νοι, που γί­νο­νται έρ­μαια της εξυ­πνά­δας και φα­ντα­σί­ας του τρε­λού, πέ­φτουν σε όλες τις πα­γί­δες που τους στή­νει …αντιφάσεις …ψέ­μα­τα, μέχρι που με­τα­μορ­φώ­νο­νται σι­γά-σι­γά σε κάτι αξιο­θρή­νη­τα αν­θρω­πά­κια, που δέρ­νο­νται με­τα­ξύ τους, εκλι­πα­ρώ­ντας τον τρελό για έλεος. (σσ |> το έργο έχει ανέβη επανειλημμένα και σε δικές μας σκηνές, αλλά απο­νευ­ρω­μέ­νο κατά τη γνώμη μας από την ουσία, τόσο την ιστο­ρι­κή, όσο και αυτών που ο Ντά­ριο Φο ανα­δεί­κνυε στις λε­πτές απο­χρώ­σεις της -προ­φα­νώς απο­τε­λεί εμπο­ρι­κή επι­τυ­χία, ση­μεία των καιρών...)

 

Απομυθοποιώντας –στη σωστή διάσταση, το μύθο Raffaella Carrà

Με την ευκαιρία του «φευγιού» της (γεννήθηκε στη Μπολόνια το 1943 και εκεί πέθανε στις 5 Ιουλίου), είδαν το φως της δημοσιότητας, αναρτήσεις κάθε είδους, κάποιες «μετρημένες» και άλλες «στο κλαρί» και …τα μυαλά στο μπλέντερ που λένε.
Οι περισσότερες –όσο κι αν φαίνεται παράξενο στη Λατινική Αμερική –μετρήσαμε πάνω από 400!, με τίτλο «η κομμουνίστρια Ραφαέλλα»…, Καρρά, η επαναστατική κλπ.
Πιθανά αυτό έχει να κάνει με το "σοσιαλισμό" του 21ου αιώνα, όπως τον έχουν στο μυαλό τους κάποιοι ισπανόφωνοι οπορτουνιστές (βλ και «Συριζα και ο “σοσιαλισμός” του 21ου αιώνα»)
Κάποιοι αποπειράθηκαν να συγκρίνουν τη Raffaella Carrà, και με την Milva «la Rossa» – Η «κόκκινη» Μίλβα …τεράστιο το λάθος!

Όλα αυτά με βάση συνέντευξή της στο Νο 55 του περιοδικού Interviú, με τίτλο: «Yo siempre voto comunista» (πάντα ψηφίζω κομμουνιστικά), ενώ σε μια άλλη -στη 10ετία του 1990, η Carrá είπε: «Σε μια σύγκρουση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, θα είμαι πάντα στο πλευρό των εργαζομένων»

Η σεναριογράφος Almudena Montero, που συνεργάστηκε μαζί της στην τηλεόραση, διηγήθηκε την εμπειρία της με τη ντίβα. «Στους διαδρόμους γινόταν λόγος για κώλους και ποινές φυλάκισης. Και εν μέσω όλης αυτής της καταστροφικής φρίκης, εμφανίστηκε η Raffaella Carrà, που θα σας πλησίαζε, με τρόπο που μια διασημότητα δεν θα το έκανε ποτέ και με ένα παίξιμο του ματιού της, θα έλεγε: «είσαι από χέρι χαμένος». Θα σε ρωτούσε για τις συνθήκες εργασίας σου και αν της μιλούσες, θα χαμήλωνε το φως στο πλατό. (...) Το κορίτσι ζούσε μόνιμα σε μια κατάσταση «αριστερού» πολιτικού ενθουσιασμού, ντυμένη με κόκκινες πούλιες, ενώ  πρόσφατα σε τηλεφωνική επικοινωνία είπε: «τι υπονοώ με το"ψηφίζω κομμουνισμό"; … έναν τρόπο ζωής και μια πολύ μεγάλη ευθύνη».

Όσον αφορά τη συνεχή ροή εικόνων που πλημμυρίζει ακόμη τηλεόραση και κοινωνικά δίκτυα, θα μπορούσε κανείς να ξεφύγει με μια πρόταση: ό, τι σκοπεύετε να κάνετε, η Raffaella το έκανε ήδη μπροστά στα μάτια όλων μας -φαίνεται σαν ένα αστείο, αλλά δεν είναι.
Απλώς κάντε μια βόλτα στα φωτογραφικά αρχεία για να καταλάβετε πόσο επαναστατική ήταν, στη σκέψη, στα κοστούμια, στο έργο της. Σε έναν κόσμο όπου οι ντίβες και οι αυτόστεφτες βασίλισσες αντιμετωπίζουν τεχνικούς, συγγραφείς και συνεργάτες στο στούντιο ως αντικείμενα, θα είναι η αληθινή βασίλισσα της, δεν έχει υπάρξει ένα άτομο που δεν έχει παρατηρήσει τη μεγάλη της ανθρωπιά, ειδικά στην εργασία . Με λίγα λόγια, τα χρήματα και η δόξα δεν είχαν μπει στο μυαλό της, σε αντίθεση με κάποιους ασήμαντους που ήλπιζαν να κερδίσουν οπαδούς και πόντους εξευτελίζοντας τους εργαζόμενους.

Το «κομμουνιστικό», της Ραφαέλα περιείχε επίσης μέρος του κόσμου της και τον τρόπο που κατάλαβε τη ζωή και την δουλειά: μια ανατρεπτική καρδιά, προσκολλημένη στα ιδανικά της για σεβασμό στα δικαιώματα των ανθρώπων.

Γεννήθηκε στην Μπολόνια από έναν πατέρα ντόπιο (Emilia Romagna), ιδιοκτήτη μπαρ στη Bellaria (πόλη στην ακτή της Αδριατικής) και από την Σικελή Angela Iris Dell'Utri. Οι γονείς, ωστόσο, χώρισαν λίγο μετά το γάμο και η μικρή Ραφαέλλα πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής της ηλικίας ανάμεσα στο μπαρ του πατέρα της και ένα παγωτατζίδικο στην Bellaria-Igea Marina. Στην ηλικία των οκτώ έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές της στη Ρώμη, πρώτα στην Εθνική Ακαδημία Χορού, που ιδρύθηκε από τη σοβιετική χορεύτρια Jia Ruskaja, και στη συνέχεια στο Πειραματικό Κέντρο Κινηματογραφίας.
Τη 10ετία του εξήντα πήρε το ψευδώνυμο Carrà, (ο σκηνοθέτης Dante Guardamagna, με πάθος για τη ζωγραφική, συνέδεσε το πραγματικό της όνομα, Raffaella, που θυμίζει τον ζωγράφο Raffaello Sanzio, με το επώνυμο του ζωγράφου Carlo Carrà). Ωστόσο, η Ραφαέλλα δεν κατάφερε να επιτύχει (όσον αφορά τη δημοτικότητα) ως ηθοποιός, έτσι στις αρχές της 10ετίας του εβδομήντα, μετά την πρώτη επιτυχία ως showgirl στην τηλεόραση, επικεντρώθηκε σε μια καριέρα παρουσιάστρια-θεατρίνα-τραγουδίστρια, με την οποία θα αποκτήσει φήμη σε διεθνές επίπεδο.

Πρώτη σύγκρουση με τους ηγέτες των Χριστιανοδημοκρατών της Rai, όταν προβλήθηκε –παρά τις αντιρρήσεις της  το "Ma che sera", ένα θρυλικό πρόγραμμα που γράφτηκε από τους Gianni Boncompagni και Dino Verde για το τότε Rete 1 (πρεμιέρα 4-Μαρ-1978) -δύο εβδομάδες αργότερα απήχθη ο Άλντο Μόρο.
Χρόνια μετά μίλησε αναλυτικά, σε συνέντευξη στο L’Espresso –Ντρεπόμουν είπε που δεν επέστρεψα στην Ιταλία για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η Ραφαέλα ήταν εκεί μαζί με το “come è bello far l’amore da Trieste in giù” («Τι ωραία να κάνεις έρωτα από Τεργέστη και κάτω), ενώ η Ιταλία κρατούσε την αναπνοή της εν μέσω της strategia della tensione που είχε ξεκινήσει 12-Δεκ-1969 (strage di piazza Fontana) και συνεχίστηκε μέχρι το 1984.
Στην πραγματικότητα, επέστρεψε στην Ιταλία μετά από χρόνια επιτυχίας στο εξωτερικό, με το πρόγραμμα Millemilioni, πέντε σπέσιαλ σε πέντε παγκόσμιες πρωτεύουσες (Μπουένος Άιρες, Πόλη του Μεξικού, Λονδίνο, Ρώμη και Μόσχα), πριν ενταχθεί μαζί με τον Corrado στο Fantastico 3.

Η ανθρώπινη φιγούρα της Raffaella, ωστόσο, μετριέται επίσης από ένα επεισόδιο που έλαβε χώρα στα αχαλίνωτα χρόνια του Craxi_σμού και τη γενετική μετάλλαξη του PSI (στην πραγματικότητα εμφάνιση του πραγματικού προσώπου της σοσιαλδημοκρατίας) . Την σεζόν 1986|1987 κλήθηκε να ηγηθεί της εκπομπής (show) Domenica In.
Στις 12-Οκτ-1986, ο πρόεδρος των βιομηχάνων (Confindustria), Luigi Lucchini από το Μπέργκαμο (σσ. ιταλικός βοράς), πήρε συνέντευξη από την Raffaella (σσ. ήταν η περίοδος μείωσης της ΑΤΑ περάσματος του κόστους μείωσης του πληθωρισμού στους εργαζόμενους, ενώ οι δημόσιες δαπάνες εκτινάχτηκαν οδηγώντας τα κυβερνώντα κόμματα στην εξαφάνιση εν μέσω μίζας και διαφθοράς).
Ο Lucchini ήταν ένα πραγματικό αφεντικό, αλλά ήξερε πώς να πουλήσει στο κοινό ως καινοτόμο και αριστερό, αυτό που χρόνια πριν υλοποίησε ο «σοσιαλιστής» ιδιοκτήτης της Φίατ Gianni Agnelli. Όταν πήγε στην τηλεόραση στα Raffaella's, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως ανοιχτό, μοντέρνο και προοδευτικό, εκτοξεύτηκε η οργή των εργαζομένων του χαλυβουργείου Bisider, το οποίο o Lucchini είχε αποκτήσει με την αβάντα του κράτους, με ευνοϊκούς όρους: για μήνες διεξήγαγαν μια πολύ σκληρή μάχη ενάντια στις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας του νέου ιδιοκτήτη, ενώ η FIOM Brescia (σσ. των ενωμένων_όλοι_μαζί_μπορούμε -τότε και τώρα ιταλικών συνδικάτων) εξέδωσε δήλωση καταγγελίας, πιστεύοντας ότι θα τελειώσει εκε, την ίδια μέρα η η Ραφαέλλα κάλεσε μαζί με τους «επίσημους» συνδικαλιστές και έναν εργαζόμενο τον Mario Varianti,της Bisider έναν χαλυβουργό από το καμίνι του εργοστάσιου και της ταξικής πάλης που μίλησε για όλα. Μια σκηνή που πιθανότατα δεν θα προβληθεί αυτές τις μέρες. Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις ήταν καυτές: τι είχε η Carrà στο μυαλό της, δίνοντας φωνή στους εργαζόμενους; Δεν ήξερε ότι ήμασταν στη «σύγχρονη δεκαετία του '80» και ότι ακόμη και το Μιλάνο από μια «ηθική πρωτεύουσα» ήταν πλέον «πόλη για να πιει»; Σε ποιον κόσμο έζησε η La Carrà; Έδωσε την απάντησή της σε μια συνέντευξη με το Μανιφέστο:
«Ζούμε σε ένα δημοκρατικό κράτος όπου ο καθένας έχει το δικαίωμα να απαντήσει, ειδικά σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που ισχυρίζεται ότι είναι δημοφιλές και το οποίο δεν πρέπει να περιορίζει το κοινό του στους μεγάλους πρωταγωνιστές και να αποκλείει εκείνους που ο Manzoni ονόμαζε ταπεινούς».

Ο Mario Varianti σήμερα

Την επόμενη σεζόν η Raffaella βρέθηκε εκτός της Domenica In και κανείς στη Rai δεν της πρόσφερε τίποτα, έτσι «αναγκάστηκε» να αποδεχτεί ένα 2ετές συμβόλαιο με το Fininvest του Berlusconi

Μεταξύ των πολλών στο La Verità το 2016, έλεγε: «Σήμερα, όταν μιλάμε για υιοθεσίες σε ομοφυλόφιλα αλλά και σε μη ζευγάρια, σκέφτομαι: ποιος με μεγάλωσε; -Απαντώ στον εαυτό μου, δύο γυναίκες, η μητέρα μου και η γιαγιά. Ας βγάλουμε τα παιδιά από τα ορφανοτροφεία, δεν θα μεγαλώσουν τόσο άσχημα ακόμα κι αν έχουν δύο πατέρες ή δύο μητέρες. Εγώ τις είχα! Σας φαίνομαι πως την έβγαλα άσχημα; ».

Η Raffaella Carrà ήταν ένα εικόνισμα της pop, αυθόρμητη και τολμηρή, η ιταλίδα καλλιτέχνης που πρωταγωνίστησε σε αξέχαστες στιγμές σε συνεντεύξεις και στην τηλεόραση, όπου μίλησε χωρίς στρογγυλέματα για όλα όσα περνούσαν από το κεφάλι της, αφήνει «ιστορίες» που δεν ξεχνάμε:
Εκτός από τα περί κομμουνιστικής προσήλωσης (σσ. τίτλος της διπλής σελίδας, όπου επίσης δήλωσε: «Δεν είμαι τοξικομανής ή νυμφομανής, τα μόνα μου κακά καπνός και τσιγάρο»)

«Οι άντρες είναι σαν το σκύλο: μυρίζουν φόβο – προστατευτείτε!»
Όταν δούλεψε στην ισπανική τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του 1980 σε ένα περιβάλλον που κυβερνούσαν οι άνδρες. Η συγγραφέας και σεναριογράφος Almudena Montero, που συνεργάστηκε μαζί της, εξήγησε ότι η Carrà είχε καταφέρει να γίνει μια ισχυρή γυναίκα που όλοι την παίρνανε υπόψη

«Είπα όχι στον Φρανκ Σινάτρα και το κατάλαβε»
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, η Carrà –όπως είπαμε μπήκε στο Χόλιγουντ στα μέσα της χρυσής εποχής. Αν και σύντομα αποστασιοποιήθηκε – «δεν ήταν αυτό που χρειαζόμουν», θα έλεγε αργότερα σε συνεντεύξεις – συνεργαζόμενη με τον Σινάτρα στην ταινία Συνταγματάρχης Φον Ράιαν, ο Φράνκι –γνωστός «μπήχτης»  είχε προσπαθήσει μάταια να την «αποπλανήσει» αρκετές φορές.

«Το σώμα μιας γυναίκας είναι πάντα προσκολλημένο στο κεφάλι της» - με έναν έντονα φεμινιστικό λόγο, η Carrà χαρακτηρίστηκε από την καταπολέμηση της σεξουαλικοποίησης και της γυναίκας αντικείμενο. Το 2020 εξήγησε ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 και του '70, ειδικά, έδινε μάχες με παραγωγούς για το θέμα. «Δεν ήταν μόνο να δείξω το σώμα μου. Έπρεπε να κάνω τους ανθρώπους να καταλάβουν … Ο αισθησιασμός δεν είναι ασυμβίβαστος με τη νοημοσύνη»
«Μια ζωή είναι ζωή όταν έχεις σεξουαλική ελευθερία»: πολέμησε πολλά ταμπού της εποχής, αλλά δημιούργησε πολλές αντιπαραθέσεις.
Υποστήριζε πάντα ότι η μουσική της ήταν ένα εργαλείο για την εξύψωση της κοινωνίας.
Τελευταία φορά στο El País το 2018: «Τα τραγούδια μου δεν έβλαψαν κανέναν,  έβγαλαν πολλές προκαταλήψεις από ανθρώπους που δεν κατάλαβαν ότι μια ζωή είναι μια ζωή όταν έχετε –και σεξουαλική ελευθερία»

Ραφαέλλα Καρρά, punk πριν από όλους εμάς

Μια από τις «βασίλισσες» της ιταλικής τηλεόρασης, που έκανε καριέρα ενάντια στο ρεύμα, δεν ήταν μόνο μια soubrette, αλλά ακτιβίστρια που έκανε πολιτική από την οθόνη με τον δικό της τρόπο (δήλωνε πχ. το '77 ότι ψήφιζε ΚΚ περιφερόμενη με κόκκινες πούλιες για να το επιβεβαιώσει).
Και την ίδια στιγμή, ήταν επίσης ένα παιδί που αγαπούσε τα παιχνίδια, τις μεταμφιέσεις, τη ζωή που έζησε ως εξερεύνηση.
Ακόμη και οι κινήσεις της σε κάποιο σημείο μοιάζουν σχεδόν με android, ικανές να περάσουν με ευκολία από την ερμηνεία της avant-garde χορογραφίας και ακραίων μπαλέτων στην εθνική-δημοφιλή διεξαγωγή εξαιρετικά αμφισβητήσιμων προγραμμάτων, αλλαγής προσώπου και τρόπων χάρη στο φόντο της ως ηθοποιός (αποφοίτησε από το centro sperimentale di Roma) κάνοντας αρκετές ταινίες, συμπεριλαμβανομένου του χολιγουντιανού Συνταγματάρχης Φον Ράιαν (Von Ryan's Express), partner του Φρανκ Σινάτρα και τηλεοπτικές παραγωγές.

Τελευταία (2019-2020) η 20 επεισοδίων En tout cas (TV Series)

Κομμουνισμός & «κομμουνισμός»

Η «στρατηγική της έντασης» συμπίπτει χρονικά με την περίοδο που το ΚΚΙ (PCI) έλεγε ανοιχτά (μετατρέποντάς το στη συνέχεια και σε τακτικοστρατηγικό στόχο του) ότι «για να βγούμε από την πολιτική απομόνωση, είναι απαραίτητη η σύγκλιση  των τριών συστατικών πλειοψηφικών ρευμάτων | μερών  της πολιτικο-πολιτισμικής (sic!!) ιταλικής πραγματικότητας, δηλ. του καθολικισμού (σσ |> Χριστιανοδημοκράτες), του κομμουνιστικού και του σοσιαλιστικού (σσ |> εννοεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα [PSI] ήδη τελείως αστικοποιημένο, πιο δεξιό και από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία της εποχής, που «μεγαλούργησε αργότερα -το 1983 και στην πρωθυπουργία)»
Εν ολίγοις, το κομμουνιστικό κόμμα – στο δρόμο προς την πλήρη υποταγή στους αστούς, έπρεπε να ρίξει ακόμη περισσότερο τους τόνους και τις διεκδικήσεις, αναζητώντας συμβιβασμούς που θα αναδείκνυαν τον «εθνικολαϊκό» του χαρακτήρα.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον «ιστορικό συμβιβασμό» τον γνωστό σε όλους μας σαν «compromesso storico» είχε ξεκινήσει, από τότε -από το 1969 πριν καν «αναγγελθεί» επίσημα.

|> σσ.
▪️ Όλα αυτά είχαν να κάνουν με το κορυφαίο στρατηγικό ζήτημα της διαφορετικής στάσης των κομμουνιστικών κομμάτων πάνω στο δίλημμα επανάσταση ή μεταρρύθμιση, δηλαδή ανατροπή ή διαχείριση του συστήματος  Δεν υπάρχει ολοκληρωμένη συνεκτική αντίληψη γι αυτή τη στρατηγική
▪️ Κατά τους ίδιους, αυτό έχει να κάνει με τις «εθνικές ιδιομορφίες.
▪️ Ιστορικά, μετά την εκδίωξή του από την κυβέρνηση (1948) και στη συνέχεια, το KKΙταλίας (PCI) ακολούθησε τη  στάση του «καλού παιδιού» προωθώντας ένα image παράγοντα σταθερότητας και ψηφίζοντας , μέχρι το 1968 πάνω από τα 3/4 των νομοσχεδίων που κατατέθηκαν.
▪️ Όταν το 1964 πεθαίνει ο ιστορικός γραμματέας του Palmiro Togliatti -που συμπίπτει και με την περίοδο που, μετά το σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα υπόλοιπα κόμματα το PCI είναι το μόνο αντιπολιτευόμενο κόμμα, δημοσιεύεται ένα γράμμα του προς το Χρουστσόφ, όπου τάσσεται υπέρ του «πολυκεντρισμού» και στο κρίσιμο δίλημμα, πολιτική ρήξης με τους αστούς ή προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του στα πλαίσια του συστήματος επιλέγει ξεκάθαρα το δεύτερο δρόμο.
▪️ Λίγο πριν την Piazza Fontana –το φθινόπωρο του 1969, σημειώνονται στα εργοστάσια της Ιταλίας, οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που γνώρισε η χώρα  μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταλήψεις κλπ., μια άνευ προηγούμενου πολιτικοκοινωνική κρίση, που συσπείρωσαν το 80% των εργατών κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες CGIL |> που ελεγχόταν από το PCI|< & CISL,UIL, αλλά προφανώς ανερμάτιστες και με έλλειψη πολιτικού στόχου χειραγωγήθηκαν  με την ικανοποίηση κάποιων οικονομικών αιτημάτων.
▪️ Στο 13^ο Συνέδριο (1972) για πρώτη φορά διακηρύσσεται ότι «δεν είναι αρκετή μια πολιτική συνεργασιών με την αριστερά για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού» και αμέσως μετά (Σεπ 73) έρχεται το πραξικόπημα στη Χιλή, που -αντί να οδηγήσει σε (προφανή) συμπεράσματα για τη δημοκρατία του αστικού κράτους και για ανάγκη   προετοιμασίας του κινήματος να αξιοποιεί όλες των μορφές πάλης, γίνεται πρόσχημα και άρμα του “Compromesso storico” – «ιστορικού συμβιβασμού» και το PCI ψάχνει δρόμους αναβάθμισης  του ρόλου του στην αστική διαχείριση.

Επομένως μπαίνουν μεταξύ άλλων και τα παρακάτω ερωτηματικά:
▪️ Πως λειτούργησε πολιτικά μπροστά στα γεγονότα αυτά (strategia della tensione) και άλλα παρόμοια που προηγήθηκαν;
▪️ Σαν «θύμα» των συνωμοσιών (που εμπόδιζαν την -πάση θυσία, είσοδό του στην κυβέρνηση;) ή βασικά σαν (συν)διαχειριστής πολύτιμων πληροφοριών που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν τέθηκαν ποτέ υπόψη του λαού, αλλά χρησιμοποιήθηκαν ως αντάλλαγμα όχι μόνο με τους ηγέτες της χριστινοδημοκρατίας (και των άλλων αστικών κομμάτων που το PCI θεωρούσε συνοδοιπόρους) αλλά και των μυστικών υπηρεσιών;
▪️ Το δεύτερο, αποτελεί μια σοβαρή κατηγορία, που όμως έχει βάση γιατί, σίγουρα, ήξερε πολλά, αλλά προτίμησε να κάνει την πάπια -δεν υπήρξε πχ. ποτέ δημόσια καταγγελία έξω από εκείνη της «επίθεσης σκοτεινών κύκλων στους δημοκρατικούς θεσμούς».
▪️ Η από την πλευρά του «μυστική διπλωματία» σε τι αποσκοπούσε; Τι εννοούσε (πχ.)ο χριστιανοδημοκράτης Paolo Emilio Taviani, όταν πολιτογράφησε το PCI σαν «partito d’ordine» (ΣΣ |> …νομοταγές κόμμα της τάξης);
▪️Σίγουρα η στάση του συνδέεται με τον (πολιτικό, ταξικό και κοινωνικό) «ιστορικό συμβιβασμό», αλλά πόσο; (ακόμα και η «γη και ύδωρ» έχει όρια…)
▪️Γιατί αναπαρήγαγε την καραμέλα περί κινδύνου ενός εμφυλίου πολέμου;
▪️Επίσης, πως να πιστέψουμε πως δεν είχε διεισδύσει στους κόλπους των παρακρατικών (ή τουλάχιστον δεν είχε διασυνδέσεις) για να προβλέψει καταστάσεις και ενέργειες;

Στην Ιταλία, 15 χρόνια αργότερα -το 1984 (επί «5πολικής» κυβέρνησης Craxi) με την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση να είναι ακόμα ζωντανή, το πολιτικό κλίμα αβέβαιο και ανερμάτιστο και ενώ «σκάει» η «μασονική» στοά P2, που προκαλεί παραιτήσεις υπουργών το Κομμουνιστικό Κόμμα (ευρωεκλογές του Ιουνίου) βγαίνει πρώτο, χωρίς όμως να έχει την παραμικρή δυνατότητα δυναμικής παρέμβασης, λόγω της τακτικής του των συνεχών υποχωρήσεων.

Η αντίστροφη μέτρηση του PCI ολοκληρώνεται με το θάνατο του Enrico Berlinguer στις 11-Ιουν-1984 … Το κόμμα τυπικά διαλύθηκε το 1991, κατά τη διάρκεια του 20ού Συνέδριου, (με την «ιστορική» "svolta della Bolognina ") και μετά …PDS κ.λπ. [click |>εδώ] –βλ.

• |> Εξειδικευμένες αναλύσεις του ΚΚΕ και άρθρα σε ΚΟΜΕΠ & Ριζοσπάστη για τον «ευρωκομμουνισμό» κλπ
• |> Το βιβλίο [Controinchiesta = (αντι)ανάκριση] La Strage di Stato & εδώ
• |> Περιοδικό Espresso
• |> Το πρόσφατο βιβλίο (έρευνα-ντοκουμέντα) του Aldo Giannuli “La strategia della tensione”
• |> PCI e Stragi – La politica del silenzio

|> σσ <|
1. Με την ευκαιρία και ενημερωτικά τα παραπάνω, που φυσικά αποτελούν ψιλά γράμματα για τον «κομμουνισμό» της Raffaella Carrà, αλλά για μας πικρή πείρα και προειδοποίηση - οδηγό για το μέλλον.
2. Όταν «τότε» τη μακρινή  11^η Σεπτέμβρη 1973 το ταξικό κίνημα (στο οποίο και ο υποφαινόμενος είχε το προνόμιο και την τιμή να παίρνει μέρος) βρισκόταν στους δρόμους με το σύνθημα «Enrico Berlinuer, ci insegnano da Cile che il compromesso storico si fa con il fucile» (Enrico Berlinuer η Χιλή μας διδάσκει πως το compromesso storico –ο «ιστορικός συμβιβασμός» γίνεται με τα όπλα!) και τραγουδώντας εν χορώ:
Bandiera nera la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo della galera | Bandiera nera la vogliamo; No!
Bandiera bianca la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo dell'ignoranza | Bandiera bianca la vogliamo; No!
Bandiera rosa la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo di non so [nulla] cosa | Bandiera rosa la vogliamo; No!
Bandiera rossa la vogliamo; Si! | Perchè l'è il simbolo della riscossa | Bandiera rossa la vogliamo: Si!
Perchè l'è il simbolo della riscossa - Bandiera rossa la vogliamo: Si!

Θέλουμε μαύρη σημαία; Όχι! | Επειδή είν’ το σύμβολο της φυλακής | Θέλουμε σημαία μαύρη; Όχι!
Θέλουμε λευκή σημαία; Όχι! | Γιατί είναι το σύμβολο της άγνοιας | Θέλουμε λευκή σημαία; Όχι!
Θέλουμε τη ροζ σημαία; Όχι! | Επειδή το σύμβολο είναι δεν ξέρω (τίποτα) τι | Θέλουμε τη ροζ σημαία; Όχι!

Θέλουμε την κόκκινη σημαία; Ναι! | Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | Θέλουμε κόκκινη σημαία; Ναι!
Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | της επανάστασης! Θέλουμε την κόκκινη σημαία; Ναι!

Το πανό της φωτογραφίας γράφει: «τις βόμβες τις βάζουν τα αφεντικά, αγώνας των μαζών είναι η ταξική πάλη»

Για την αισθητική της καλλιτεχνικής πλευράς (παράπλευρες απώλειες;)

(μια άποψη)
Το καλοκαίρι που μας πέρασε τριγύρναγα σε πόλεις και χωριό και τραγούδαγα.
Έτσι βρέθηκα και στη Μυτιλήνη, και μαγεύτηκα, κι έμεινα στα νησί πιο πολύ όπ΄ ότι πρόβλεπε το πρόγραμμα Ένα μεσημέρι κατηφόριζα προς τη θάλασσα, όταν ξεπροβάλλει μπροστά μου ένα τσούρμο παιδιά από το διπλανό Ορφανο­τροφείο.
Ένα τους με γνώρισε, νάτη τη Μαρίζα λέει. Και με κυκλώσανε με φωνές και παρακάλια να τους τραγουδήσω θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, ένα άλλο ορφανοτροφείο, τις λίγες φορές που μας πηγαίνανε στη Θάλασσα να κολυμπή­σουμε –αληθινή γιορτή για μας τα πιτσιρίκια. Κάθησα λοιπόν σ’ ένα πεζούλι και τραγούδησα. Τραγούδαγα απ’ όλα ότι ερχόταν στο μυαλό μου. Όλη μου ή έγνοια ήταν να χαρούν τα παιδιά.

Κάποια στιγμή σταμάτησα και λέω άντε λοιπόν, τραγουδήστε τώρα εσείς κι εγώ ακούω. Τραγουδήστε για μένα Κι εκείνα ενθουσιασμένα πιασαν ένα τραγούδι με τις όμορφες φωνίτσες τους.
Κι εγώ σιγά-σιγά πάγωσα, ήθελα να το βάλω ξαφνικά στα πόδια να φύγω όσο πιο μακρυά γίνεται. Τα παιδιά τραγουδούσαν εκείνο το φοβερό τραγούδι της Ραφαέλλα Καρρά έξη-οκτώ-έξη-οκτώ, τρία-πέντε-επτά. Κι αμέσως ύστερα άλλο κι άλλο κι άλλο –

Ήθελα ν’ ανοίξει ή γη και να χωθώ μέσα.
Εκείνη τη στιγμή είπα πώς πρέπει να κάνω κάτι για τα παιδιά. Όχι του χρόνου, όχι αργότερα μα τώρα αμέσως, σήμερα κιόλας αν είναι δυνατό. Έτσι ξεκίνησα να μαζεύω και να τραγουδώ τραγούδια για παιδιά. Έτσι γίνανε τούτοι οι δυό δίσκοι -Ένα περιβόλι γεμάτο τραγούδια- και Μια εκδρομή με τη Μαρίζα.

Και είναι ή αρχή μονάχα. Θ’ ακολουθήσουν κι άλλοι γιατί έχω σκοπό να μαζέψω ό,τι τραγούδι μπορεί ν’ αρέσει στα παιδιά μέσα από την αστείρευτη παρακαταθήκη του δημοτικού μας τραγουδιού.

Μαρίζα Κώχ

Στη Μαρίζα οφείλουμε μια ξεχωριστή ανάρτηση, για τα ~55 χρόνια καλλιτεχνικής προσφοράς για παιδιά 0-...99 ετών.
Μείνετε συντονισμένοι