Patria o Muerte! Socialismo o muerte! VENCEREMOS!

Patria o Muerte! Η διαφορά ταξικού και αστικού πατριωτισμού 

 “…τούτη η καινούργια κατάσταση μιας ηπείρου, της Αμερικής, ενσαρκώνεται και συνοψίζεται στην κραυγή που εκφωνούν κάθε μέρα οι μάζες μας σαν αδιαμφισβήτητη  απόδειξη της απόφασης τους να αγωνιστούν, απόφασης που παραλύει το οπλισμένο χέρι του επιδρομέα. Τούτη η κραυγή ακούγεται, κατανοείται και υποστηρίζεται απ’ όλους τους λαούς του κόσμου και ιδιαίτερα από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, υπό την ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Τούτη η κραυγή είναι: ΠΑΤΡΙΔΑ ‘Η ΘΑΝΑΤΟΣ!”.

Έτσι έκλεινε την ομιλία του στη 19η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στις 11 Δεκέμβρη 1964, ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Το επιφώνημα «Πατρίδα ή Θάνατος» (Patria o Muerte), που ιστορικά έχει τις ρίζες του στον αντιαποικιακό πόλεμο του 1847 των μεξικανών επαναστατών ενάντια στις ΗΠΑ, συνδέθηκε άρρηκτα με την κουβανική Επανάσταση τη δεκαετία του 1960. Μια σειρά δημόσιων ομιλιών, τόσο του Τσε όσο και του Φιντέλ Κάστρο, καταλήγουν με την εν λόγω φράση η οποία συνόψιζε τον αντι-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σοσιαλιστικής Επανάστασης στην Κούβα. Την τελευταία εικοσαετία, η ίδια φράση επανήλθε στο προσκήνιο του δημόσιου λόγου από τη λατινοαμερικανική αριστερά, κυρίως κατά τη μπολιβαριανή επανάσταση του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα.

Ωστόσο, το Patria o Muerte υπήρξε αντικείμενο αισχρής διαστρέβλωσης και πατριδοκαπηλείας από εθνικιστικούς και ακροδεξιούς κύκλους. Ακόμη και η ναζιστική-εγκληματική Χρυσή Αυγή κυκλοφόρησε έντυπο της το 2001 («Ο έλληνας εργάτης») με πρωτοσέλιδο τον Τσε και το σύνθημα «Πατρίδα ή Θάνατος» (βλ.φωτό). Στο ίδιο πλαίσιο, η φασιστική ιταλική οργάνωση CasaPound- «συναγωνιστές» των ναζί χρυσαυγιτών- έχει διοργανώσει εκδηλώσεις με τίτλο «ο άλλος Τσε» όπου επιχειρεί να παρουσιάσει τον αργεντινοκουβανό κομμουνιστή επαναστάτη ως… «εθνικιστή»¨!!.

Τα πάσης φύσεως φασιστοειδή σκόπιμα διαστρεβλώνουν το σύνθημα «Πατρίδα ή Θάνατος», παρουσιάζοντας το τάχα ως φράση με «εθνικιστικό» περιεχόμενο, προκειμένου να συκοφαντήσουν τον προλεταριακό διεθνισμό. Παλιά μου τέχνη κόσκινο είναι βέβαια τέτοιου είδους χυδαίες λαθροχειρίες για τα μαντρόσκυλα του Κεφαλαίου…

Ασφαλώς, το νόημα που έδιναν στη λέξη «πατρίδα» ο Ερνέστο Γκεβάρα και οι κουβανοί κομμουνιστές είναι στον αντίποδα της ερμηνείας της πατρίδας από την αστική τάξη και τα χρυσαυγίτικα φερέφωνα της. Στις ταξικές κοινωνίες ο «πατριωτισμός» έχει ταξικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, δεδομένου ότι κάθε κοινωνική τάξη εκφράζει την στάση της απέναντι στην πατρίδα μέσα από τα ειδικά της συμφέροντα. Υπάρχει ο ταξικός, υπάρχει και ο αστικός πατριωτισμός.

«Η πατρίδα, δηλαδή το δοσμένο πολιτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό περιβάλλον, είναι ο πιο ισχυρός παράγοντας στην ταξική πάλη του προλεταριάτου», σημείωνε ο Λένιν και πρόσθετε πως το «προλεταριάτο δεν μπορεί να αντιμετωπίζει με αδιαφορία και απάθεια τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες της πάλης του, συνεπώς δεν μπορεί να του είναι αδιάφορη και η τύχη της χώρας του. Μα η τύχη της χώρας του δεν μπορεί να τον ενδιαφέρει παρά στο βαθμό που αφορά την ταξική πάλη, και όχι εξαιτίας κάποιου αστικού «πατριωτισμού, που είναι τελείως ανάρμοστος να προφέρεται από χείλια σοσιαλδημοκρατών». (Λένιν, «Απαντα», τ. 17, σελ. 194).

Ο αστικός πατριωτισμός- αυτός που προωθούν και τα χρυσαυγιτοειδή- είναι συνιφασμένος με τα κέρδη του κεφαλαίου. Για τους κεφαλαιοκράτες και τους πάσης φύσεως πραιτωριανούς τους, οι έννοιες «πατρίδα» και «έθνος» υπάρχουν στο βαθμό που διευκολύνουν τη διαιωνιση τους ως ταξη εκμεταλλευτών. «Το κεφάλαιο», γράφει ο Λένιν, «θέτει τη διαφύλαξη της συμμαχίας των καπιταλιστών όλων των χωρών ενάντια στους εργαζόμενους πάνω από τα συμφέροντα της πατρίδας, του λαού και από ο,τιδήποτε άλλο».

«Είμαι Κουβανός και Αργεντινός συγχρόνως, και, αν δεν προσβάλλονται οι λαμπρές εξοχότητες των Λατινοαμερικανών εκπροσώπων, νιώθω τόσο πατριώτης Λατινοαμερικάνος, από οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής, όσο κανένας άλλος, και την ώρα που θα είναι αναγκαίο είμαι διατεθειμένος να δώσω τη ζωή μου για την απελευθέρωση οποιασδήποτε από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να ζητήσω τίποτα από κανέναν, χωρίς να απαιτήσω τίποτα, χωρίς να εκμεταλλευτώ κανέναν».

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Ομιλία στη ΓΣ του ΟΗΕ, 11/12/1964.

Το σύνθημα Patria o Muerte του Τσε και των κουβανών επαναστατών είχε αμιγώς ταξικό πρόσιμο, άρρηκτα δεμένο με τις αρχές και αξίες του προλεταριακού διεθνισμού. Στη λέξη «πατρίδα» (patria) αντικατοπτρίζονταν η πατρίδα του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς- η πατρίδα με την ταξική και όχι με την αστική έννοια του όρου, η πατρίδα της σοσιαλιστικής επανάστασης και όχι η πατρίδα-προτεκτοράτο της δικτατορίας Μπατίστα.

Η εννοιολογική σημασία της «πατρίδας» στο λόγο του Γκεβάρα ταυτίζεται με την ερμηνεία που έδινε στον όρο πατριωτισμός, σχεδόν μια δεκαετία πριν σε μια άλλη γωνιά της γης,  ένας άλλος σπουδαίος κομμουνιστής, ο Ν. Μπελογιάννης απευθυνόμενος στους κατηγόρους του: «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας… Ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο… και, όταν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας… Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας» (Από τη δεύτερη απολογία, Φλεβάρης 1952).

Και πράγματι, με την «καρδιά και το αίμα τους» απέδειξαν ανιδιοτελώς τον ταξικό τους πατριωτισμό εκατομμύρια κομμουνιστές και κομμουνίστριες στο διάβα της ιστορίας: από τους μπολσεβίκους της Οκτωβριανής Επανάστασης μέχρι τους εθελοντές μαχητές του ισπανικού εμφυλίου και από την αντιφασιστική εποποιία του Κόκκινου Στρατού μέχρι τον ηρωϊκό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

«Εμείς αγαπάμε τη γλώσσα μας και την πατρίδα μας. Εμείς πονάμε περισσότερο από κάθε άλλον, όταν βλέπουμε και αισθανόμαστε σε τι βία, καταπίεση και εξευτελισμό υποβάλλουν την όμορφη πατρίδα μας. Είμαστε γεμάτοι από αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, γιατί και το μεγαλορωσικό έθνος δημιούργησε επαναστατική τάξη, γιατί και αυτό απέδειξε ότι είναι ικανό να δώσει στην ανθρωπότητα μεγάλα πρότυπα αγώνα για την ελευθερία και το σοσιαλισμό».

Βλ. Ι. Λένιν, «Απαντα», τ. 26, σελ. 105.

Αυτός ο πατριωτισμός- ο ταξικός πατριωτισμός του παγκόσμιου «έθνους» της εργατικής τάξης- συνοψίζεται στο σύνθημα Patria o Muerte. Ένας πατριωτισμός που έχει ως σημείο αναφοράς και πάλης την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και όχι την εκμετάλλευση της ανθρώπινης ανάγκης.

5 χρόνια από το θάνατο του Fidel “¡Hasta Siempre vivo Comandante!”

 

Fidel [Alejandro] Castro Ruz Όταν γίνεσαι ψυχή στην ψυχή του λαού, δεν υπάρχουν αποχαιρετισμοί, ούτε ρήσεις σε παρελθόντα χρόνο γιατί η φωτεινή παρουσία είναι καθημερινά εδώ –επίκαιρη και ανοιχτή στην πρόκληση και πρόσκληση των καιρών «¡Patria o muerte, socialismo o muerte, venceremos!» (Πατρίδα ή θάνατος, Σοσιαλισμός ή θάνατος, Θα νικήσουμε!)

Θρυλική μορφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, με το παράδειγμα του και με την ακράδαντη πίστη του στα ιδανικά της Επανάστασης, ο Φιντέλ Κάστρο έδειξε πως προχωρά μπροστά ο τροχός της Ιστορίας.

Λένε ότι στην Πλατεία της Επανάστασης αυτές τις μέρες
είδαν να καλπάζουν
τον Καμίλο και τον Μαρτί
και μπροστά από το καραβάνι,
αργά, χωρίς καβαλάρη
ένα άλογο για σένα.

Ο ίδιος πρωταγωνίστησε στο να γίνει η Επανάσταση πράξη, μπαίνοντας στο καμίνι της μάχης και ανοίγοντας το δρόμο για την σοσιαλιστική οικοδόμηση στο νησί της Κούβας.

«¡Patria o muerte, socialismo o muerte, venceremos!» 
Πατρίδα ή θάνατος, Σοσιαλισμός ή θάνατος, Θα νικήσουμε!

🔺  🔴 ¡ Año 60+1 de la revolución ! 🔴 🔺

Στα 5 χρόνια που συμπληρώνονται σήμερα, 25 Νοέμβρη, από τη μέρα που ο ιστορικός ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης, ο Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο Ρουζ, πέρασε για πάντα στο πάνθεον των ηρώων της εργατικής τάξης.
Είναι η αξία και η τιμή που κερδίζεται για εκείνους που ήξεραν πώς –ερωτευμένοι με την επανάσταση να ανασκάπτουν, να αναζητούν και να προσφέρουν.
Ένας άνθρωπος πάνω από τον χρόνο που δεν χωράει σε ένα χρονικό ή σε ένα βιβλίο –που είναι ένα νησί και μια ήπειρος.
Η αλήθεια και η δικαιοσύνη.

Ένας γίγαντας που –εν ζωή, δεν καταδέχτηκε ποτέ επαίνους και τιμές, έγινε ιστορία, εθνική κυριαρχία, αέρας, θάλασσα … μέλλον.

Και παρόλο που το ημερολόγιο μας θυμίζει ότι έχουν ήδη περάσει πέντε Νοέμβρηδες από τη φυσική του απουσία, η επαναστατική κληρονομιά του ήρωα της Μονκάδας, του αντάρτη με τη φαιοπράσινη στολή, του –από χρόνια λευκού-γενειοφόρου γίγαντα και οδηγού όλων συνεχίζει να διαπερνά τις φλέβες του λαού του νησιού της επανάστασης και της γης των κολασμένων
Της Κούβας, που αποτέλεσε τον μεγαλύτερο πατέρα της.

Γιατί όχι μόνο κατορθώματα και επιτεύγματα που δύσκολα συλλαμβάνει ο νους του απλού ανθρώπου,  όπως η περιφρόνηση του στην τυραννία, το κάλεσμα του για αυτοάμυνα, η απόβαση με το Granma, ο επαναστατικός του αγώνας στη Σιέρα Μαέστρα ή η στρατηγική του στο Girón και επικεφαλής της χώρας για περισσότερους από 50 Γενάρηδες, κέρδισαν την αγάπη και το σεβασμό δεκάδων, εκατοντάδων εκατομμυρίων λαού, εντός και εκτός της Κούβας.

Όχι! Δεν ήταν μόνο αυτά τα επιτεύγματα.
Στον «Αμερικανό Δον Κιχώτη» μας, όπως  τον βάπτισε ο φίλος του ο Ούγκο Τσάβες, με αυτήν την πανοπλία της άθραυστης ηθικής που οι εχθροί του δεν μπόρεσαν ποτέ να λυγίσουν, με μια καρδιά από caguairán που σφυρηλατήθηκε για πάνω από 90 κέδρους και πέρασε ζωντανός την τρικυμία 90 Αύγουστων, που ζει στην ευγνωμοσύνη τους αγρότη, στα μετάλλια του αθλητή, στην αξιοπρέπεια των γιατρών και στο χαμόγελο των παιδιών μας.
(ΣΣ |> caguairán είναι ένα δέντρο της Κούβας, που παράγει ένα συμπαγές και εξαιρετικής σκληρότητας ανθεκτικό ξύλο –το λένε και Quiebra Hacha = Τσεκούρι για την αντοχή του).

Ακάθεκτος στην Αφρική, στους λόφους του Καράκας, στους μαθητές εκείνων που είδαν τη ζωή με χρώματα και ξανά στα συναισθήματα εκείνων που έρχονται να μάθουν Ιατρική και αγαπούν ένα νησί, και σε εκείνους που δεν ξεχνούν όταν ήταν μαζί τους, στον τυφώνα και στην τροπική καταιγίδα καταιγίδα, ή στο χαράκωμα κάθε είδους μάχης στην πορεία της ιστορίας.

Το έπος ενός ανθρώπου που ανακάλυψε τον εαυτό του σαν επτάχρονο αγόρι κατά την επιστροφή στην πατρίδα των πέντε ηρώων του.

Είναι και θα είναι πάντα Comandante en Jefe!

Ευχαριστούμε για όλα. Αυτό το ατελές-ημιτελές, ανθρωπιστικό έργο που είναι η Επανάσταση, συνεχίζει την κληρονομιά σου, αρχίζοντας αυτό από αυτό που τώρα και πάντα ονομάζουμε συνέχεια.

Η συνέχεια που απαιτούσες, Comandante, αυτή που δεν σταματά να ονειρεύεται, να θέλει και να σφυρηλατεί ένα ανώτερο νησί της επανάστασης.

Γι΄ αυτό λέγεται ότι στο Μαυσωλείο της Santa Ifigenia, πολύ κοντά στου Martí, από το 2016, μια τεράστια πέτρα από γρανίτη έχει κρατήσει στην καρδιά της τον θησαυρό των Κουβανών.

Εκεί, αιώνιο όνομα χαραγμένο με χάλκινα γράμματα: ¡Fidel!

Επιστρέφουν οι ανοιχτές πληγές
των ανδρών και των γυναικών, που
δεν θέλουν να σε αφήσουν να φύγεις.
Σήμερα η καρδιά μας ξεριζώθηκε
κι ο λαός σου αν και τον πονάει
δεν θέλει να σε αποχαιρετήσει.
Άνδρα
όλοι όσοι σε ευγνωμονούν σε συντροφεύουν
πόσο θα μας λείψουν τα κατορθώματά σου!
Ούτε ο ίδιος ο θάνατος δεν το πιστεύει ότι σε κυρίευσε.

 

Άνδρα
μάθαμε να σε θεωρούμε αιώνιο,
ακριβώς όπως τον Ολόφι και τον Χριστό
δεν έμεινε ούτε ένα μέρος χωρίς
ένα κερί αναμμένο για σένα.

Σήμερα δεν θέλω να σε λέω Κομαντάντε,
ούτε γενειοφόρο αντάρτη, ούτε γίγαντα
όλα όσα δηλαδή, ξέρω για σένα.
Σήμερα θέλω να σου φωνάξω, πατέρα μου,
μην αφήνεις το χέρι μου,
ακόμα δεν ξέρω να βαδίζω καλά χωρίς εσένα.

Ο Φιντέλ και το «κακομαθημένο κορίτσι» της Επανάστασης

Ήταν δύσκολο να προβλεφθεί ότι εκείνη η 16η Μαρτίου 1959, μόλις δύο μήνες μετά τον θρίαμβο και εν μέσω της οργής για τις λογικές κοινωνικές αναταραχές που βίωνε η ​​χώρα, θα σηματοδοτούσε την αρχή της βαθιάς σχέσης συμπάθειας μεταξύ των cenagueros -τροπικάνων  και Fidel
Ciénaga de Zapata –
Το ελικόπτερο που μετέφερε τον ηγέτη της Επανάστασης που ήδη έλαμπε στον ορίζοντα, όπου επέβαινε και ο φυσιοδίφης Antonio Núñez Jiménez, πετούσε χαμηλά όταν φάνηκε μια ομάδα καρβουνιάρηδων στη μέση του πουθενά απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.

Η εξωτική εικόνα προκάλεσε την περιέργεια του Φιντέλ, ο οποίος έδωσε εντολή στον πιλότο να κατέβει για να πάει να συναντήσει αυτούς τους βουνήσιους χωρικούς.
Δεν χρειαζόταν να δω τα πρόσωπά τους –είπε, για να καταλάβω ότι ήταν πολύ ταπεινοί άνθρωποι, κάποιοι ξυπόλητοι, με φθαρμένα ρούχα, άνθρωποι γεμάτοι στάχτες με αιθάλη και σημαδεμένοι από τη φτώχεια που κατέτρωγε την περιοχή ειδικά εκείνοι που έκοβαν καυσόξυλα για να φτιάξουν το κάρβουνο.
Εκεί έμεινε για αρκετές ώρες, κοιτώντας τα κάρβουνα, κάνοντας αμέτρητες ερωτήσεις και ακούγοντας ιστορίες για τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας τους.

Τα πρώτα σχέδια

Ίσως εκείνη την ημέρα ορκίστηκε ότι η Επανάσταση θα έπρεπε να κάνει κάτι ιδιαίτερα σπουδαίο και διαρκές για την επικράτεια και τον λαό της.
Έκτοτε, και καθώς περνούσαν οι εβδομάδες και οι μήνες, η παρουσία του γινόταν πιο συχνή και η πρόθεση να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή για τους κατοίκους της και να μεταμορφώσει τη νότια περιοχή, την πιο ξεχασμένη στο παρελθόν της Κούβας, ήταν ολοένα και πιο σίγουρη από το 1959.
Ο ερευνητής - ιστορικός Julio A. Amorín Ponce, λέει ότι το έργο για βελτιώσεις αυξήθηκε σε τέτοιο βαθμό που με την πάροδο του χρόνου ο ισχυρισμός ότι η Ciénaga de Zapata ήταν το «κακομαθημένο κορίτσι» της Επανάστασης, έγινε πραγματικότητα.

Ο Fidel ερωτεύεται

Ο Φιντέλ ερωτεύτηκε τη Ciénaga de Zapata, τη φύση και τους ανθρώπους της, όπως συνέβη στο παρελθόν με τους José Martí, Antonio Maceo, Máximo Gómez, Alejandro de Humboldt και Don Fernando Ortiz, μεταξύ άλλων. Και είναι ότι αυτό το γεωγραφικό τμήμα της Κούβας ασκεί έλξη, ίσως λόγω της αντίθετης ποικιλομορφίας του.
Αλλά ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος με την ιδέα να κάνει πράγματα για το καλό των cenagueros, και από εκείνη την ημέρα ερχόταν σχεδόν κάθε εβδομάδα. Καθιέρωσε το έθιμο να περιοδεύει κάθε κομμάτι της Ciénaga.

Θαύμασε την ομορφιά της Laguna del Tesoro και κατέληξε να εγκατασταθεί σε ένα νησάκι πολύ κοντά στη μεγάλη λιμνούλα, από όπου άλλαζε και βελτίωνε αναχώματα, συνεταιρισμούς καρβουνιάρηδων και ψαράδων, σχολεία, τουριστικά χωριά, ακόμη και ξερά κανάλια με στόχο τη φύτευση ρυζιού ενώ ήταν σε ημερήσια διάταξη εκστρατείες εμβολιασμού.

Στη δεύτερη επίσκεψή του, πήγε στη Μπουένα Βεντούρα και εκεί προέκυψε η ιδέα της ίδρυσης του πρώτου συνεταιρισμού ψαράδων, σε μια περιοχή όπου υπήρχε μόνο δασική κουλτούρα και ζούσαν φτιάχνουντας κάρβουνα και κυνηγώντας κροκόδειλους για να πουλήσουν τα δέρματά τους.

Αποφασίζοντας την ίδρυση του συνεταιρισμού κάρβουνων Cayo Ramona πετάχτηκε για και στην Playa Girón, όπου σχεδίαζαν την κατασκευή ενός τουριστικού κέντρου.
Ένα ατύχημα στο ελικόπτερο που έπρεπε να τον πάρει πίσω και η απουσία άλλου ασφαλούς μέσου επικοινωνίας, τον οδήγησαν να περάσει τη νύχτα σε ένα από τα σπίτια των αγροτών όπου σχεδίασε τους πρώτους δρόμους σε αναχώμτα πάνω από τους βάλτους Covadonga-San Blas-Girón, Yaguaramas-Horquitas-San Blas-Girón, που ολοκληρώθηκαν μέσα στο 1959.

Σε μόλις δύο χρόνια χτίστηκαν σχολεία και σπίτια, δημιουργήθηκαν ιατρικές θέσεις και έφτασαν καθηγητές. Οι μεταμορφώσεις έφτασαν σε όλο το κοινωνικό και οικονομικό σύμπαν, που φάνηκε βέβαια περισσότερο με τα χρόνια, και που είχε στη δημιουργία του Καλλιτεχνικού Συνόλου Conjunto Artístico Comunitario Korimakao έναν υψηλής ποιότητας θεσμό.

Πριν από το 1959, ο αναλφαβητισμός ήταν πάνω από 98%, χωρίς τακτικούς γιατρούς και με μόλις τέσσερα μικρά σχολεία. Πολλοί ασθενείς πέθαναν ενώ περίμεναν να μεταφερθούν στο Jagüey Grande, το Cienfuegos ή το Batabanó. Ειδικότερα, η ζωή των καρβουνιάρηδων ήταν τραγική.
Η ευημερία αυτών των ταπεινών ανθρώπων ήταν πολύ σημαντική γι' αυτόν. Γι' αυτό –όχι τυχαία λίγους μήνες αργότερα, στις 24- Δεκ-1959, αποφάσισε να περάσει την παραμονή των Χριστουγέννων με τον κόσμο εκεί στη Soplillar.

https://www.granma.cu/fidel

Τον Απρίλιο του 1961 γίνεται το μισθοφορικό  χτύπημα των ΗΠΑ ενάντια στην εκκολαπτόμενη Επανάσταση –θυμίζει ο Φιντέλ, όπου οι Γιάνκηδες έσπασαν τα μούτρα τους.

Πρώτα απ’ όλα με την ενότητα του λαού, που ήταν καθοριστική για τη νίκη, το παράδειγμα ακεραιότητας όλων των μαχητών που συμμετείχαν στη μάχη και επειδή την εποχή της εισβολής η χώρα αντιλαμβανόταν ήδη κοινωνικές αλλαγές και οι άνθρωποι ταυτίστηκαν με τις έννοιες της εθνικής κυριαρχίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας.
Και στη Ciénaga de Zapata δεν μιλούσαν για τίποτα άλλο εκτός από την Επανάσταση και τον Φιντέλ, γιατί μέσα σε λίγους μήνες πήραν όσα δεν είχαν εδώ και αιώνες.

Τον Ιανουάριο του 1961 περισσότεροι από 300 δάσκαλοι κατά του αναλφαβητισμού έφτασαν στη Ciénaga. Τρεις από αυτούς, πολιτοφύλακες από το τάγμα 339, έριξαν την πρώτη οργανωμένη βολή του στρατού στη μάχη της Playa Girón και λίγο μετά ο Φιντέλ κατέβαινε από το τανκ T-34, μετά τον τελικό θρίαμβο μια από τις εικόνες που απαθανάτισαν τη νίκη και σύμβολο του θάρρους και του ηρωισμού του λαού και του ηγέτη τους, που όχι μόνο αντιστάθηκαν, αλλά σε μόλις 66 ώρες νίκησαν συντριπτικά την ιμπεριαλιστική υπερδύναμη.

Πηγή granma.cu

ℹ️ 🔺 http://www.fidelcastro.cu/es/inicio