5 χρόνια από το θάνατο του Fidel “¡Hasta Siempre vivo Comandante!”

 

Fidel [Alejandro] Castro Ruz Όταν γίνεσαι ψυχή στην ψυχή του λαού, δεν υπάρχουν αποχαιρετισμοί, ούτε ρήσεις σε παρελθόντα χρόνο γιατί η φωτεινή παρουσία είναι καθημερινά εδώ –επίκαιρη και ανοιχτή στην πρόκληση και πρόσκληση των καιρών «¡Patria o muerte, socialismo o muerte, venceremos!» (Πατρίδα ή θάνατος, Σοσιαλισμός ή θάνατος, Θα νικήσουμε!)

Θρυλική μορφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, με το παράδειγμα του και με την ακράδαντη πίστη του στα ιδανικά της Επανάστασης, ο Φιντέλ Κάστρο έδειξε πως προχωρά μπροστά ο τροχός της Ιστορίας.

Λένε ότι στην Πλατεία της Επανάστασης αυτές τις μέρες
είδαν να καλπάζουν
τον Καμίλο και τον Μαρτί
και μπροστά από το καραβάνι,
αργά, χωρίς καβαλάρη
ένα άλογο για σένα.

Ο ίδιος πρωταγωνίστησε στο να γίνει η Επανάσταση πράξη, μπαίνοντας στο καμίνι της μάχης και ανοίγοντας το δρόμο για την σοσιαλιστική οικοδόμηση στο νησί της Κούβας.

«¡Patria o muerte, socialismo o muerte, venceremos!» 
Πατρίδα ή θάνατος, Σοσιαλισμός ή θάνατος, Θα νικήσουμε!

🔺  🔴 ¡ Año 60+1 de la revolución ! 🔴 🔺

Στα 5 χρόνια που συμπληρώνονται σήμερα, 25 Νοέμβρη, από τη μέρα που ο ιστορικός ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης, ο Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο Ρουζ, πέρασε για πάντα στο πάνθεον των ηρώων της εργατικής τάξης.
Είναι η αξία και η τιμή που κερδίζεται για εκείνους που ήξεραν πώς –ερωτευμένοι με την επανάσταση να ανασκάπτουν, να αναζητούν και να προσφέρουν.
Ένας άνθρωπος πάνω από τον χρόνο που δεν χωράει σε ένα χρονικό ή σε ένα βιβλίο –που είναι ένα νησί και μια ήπειρος.
Η αλήθεια και η δικαιοσύνη.

Ένας γίγαντας που –εν ζωή, δεν καταδέχτηκε ποτέ επαίνους και τιμές, έγινε ιστορία, εθνική κυριαρχία, αέρας, θάλασσα … μέλλον.

Και παρόλο που το ημερολόγιο μας θυμίζει ότι έχουν ήδη περάσει πέντε Νοέμβρηδες από τη φυσική του απουσία, η επαναστατική κληρονομιά του ήρωα της Μονκάδας, του αντάρτη με τη φαιοπράσινη στολή, του –από χρόνια λευκού-γενειοφόρου γίγαντα και οδηγού όλων συνεχίζει να διαπερνά τις φλέβες του λαού του νησιού της επανάστασης και της γης των κολασμένων
Της Κούβας, που αποτέλεσε τον μεγαλύτερο πατέρα της.

Γιατί όχι μόνο κατορθώματα και επιτεύγματα που δύσκολα συλλαμβάνει ο νους του απλού ανθρώπου,  όπως η περιφρόνηση του στην τυραννία, το κάλεσμα του για αυτοάμυνα, η απόβαση με το Granma, ο επαναστατικός του αγώνας στη Σιέρα Μαέστρα ή η στρατηγική του στο Girón και επικεφαλής της χώρας για περισσότερους από 50 Γενάρηδες, κέρδισαν την αγάπη και το σεβασμό δεκάδων, εκατοντάδων εκατομμυρίων λαού, εντός και εκτός της Κούβας.

Όχι! Δεν ήταν μόνο αυτά τα επιτεύγματα.
Στον «Αμερικανό Δον Κιχώτη» μας, όπως  τον βάπτισε ο φίλος του ο Ούγκο Τσάβες, με αυτήν την πανοπλία της άθραυστης ηθικής που οι εχθροί του δεν μπόρεσαν ποτέ να λυγίσουν, με μια καρδιά από caguairán που σφυρηλατήθηκε για πάνω από 90 κέδρους και πέρασε ζωντανός την τρικυμία 90 Αύγουστων, που ζει στην ευγνωμοσύνη τους αγρότη, στα μετάλλια του αθλητή, στην αξιοπρέπεια των γιατρών και στο χαμόγελο των παιδιών μας.
(ΣΣ |> caguairán είναι ένα δέντρο της Κούβας, που παράγει ένα συμπαγές και εξαιρετικής σκληρότητας ανθεκτικό ξύλο –το λένε και Quiebra Hacha = Τσεκούρι για την αντοχή του).

Ακάθεκτος στην Αφρική, στους λόφους του Καράκας, στους μαθητές εκείνων που είδαν τη ζωή με χρώματα και ξανά στα συναισθήματα εκείνων που έρχονται να μάθουν Ιατρική και αγαπούν ένα νησί, και σε εκείνους που δεν ξεχνούν όταν ήταν μαζί τους, στον τυφώνα και στην τροπική καταιγίδα καταιγίδα, ή στο χαράκωμα κάθε είδους μάχης στην πορεία της ιστορίας.

Το έπος ενός ανθρώπου που ανακάλυψε τον εαυτό του σαν επτάχρονο αγόρι κατά την επιστροφή στην πατρίδα των πέντε ηρώων του.

Είναι και θα είναι πάντα Comandante en Jefe!

Ευχαριστούμε για όλα. Αυτό το ατελές-ημιτελές, ανθρωπιστικό έργο που είναι η Επανάσταση, συνεχίζει την κληρονομιά σου, αρχίζοντας αυτό από αυτό που τώρα και πάντα ονομάζουμε συνέχεια.

Η συνέχεια που απαιτούσες, Comandante, αυτή που δεν σταματά να ονειρεύεται, να θέλει και να σφυρηλατεί ένα ανώτερο νησί της επανάστασης.

Γι΄ αυτό λέγεται ότι στο Μαυσωλείο της Santa Ifigenia, πολύ κοντά στου Martí, από το 2016, μια τεράστια πέτρα από γρανίτη έχει κρατήσει στην καρδιά της τον θησαυρό των Κουβανών.

Εκεί, αιώνιο όνομα χαραγμένο με χάλκινα γράμματα: ¡Fidel!

Επιστρέφουν οι ανοιχτές πληγές
των ανδρών και των γυναικών, που
δεν θέλουν να σε αφήσουν να φύγεις.
Σήμερα η καρδιά μας ξεριζώθηκε
κι ο λαός σου αν και τον πονάει
δεν θέλει να σε αποχαιρετήσει.
Άνδρα
όλοι όσοι σε ευγνωμονούν σε συντροφεύουν
πόσο θα μας λείψουν τα κατορθώματά σου!
Ούτε ο ίδιος ο θάνατος δεν το πιστεύει ότι σε κυρίευσε.

 

Άνδρα
μάθαμε να σε θεωρούμε αιώνιο,
ακριβώς όπως τον Ολόφι και τον Χριστό
δεν έμεινε ούτε ένα μέρος χωρίς
ένα κερί αναμμένο για σένα.

Σήμερα δεν θέλω να σε λέω Κομαντάντε,
ούτε γενειοφόρο αντάρτη, ούτε γίγαντα
όλα όσα δηλαδή, ξέρω για σένα.
Σήμερα θέλω να σου φωνάξω, πατέρα μου,
μην αφήνεις το χέρι μου,
ακόμα δεν ξέρω να βαδίζω καλά χωρίς εσένα.

Ο Φιντέλ και το «κακομαθημένο κορίτσι» της Επανάστασης

Ήταν δύσκολο να προβλεφθεί ότι εκείνη η 16η Μαρτίου 1959, μόλις δύο μήνες μετά τον θρίαμβο και εν μέσω της οργής για τις λογικές κοινωνικές αναταραχές που βίωνε η ​​χώρα, θα σηματοδοτούσε την αρχή της βαθιάς σχέσης συμπάθειας μεταξύ των cenagueros -τροπικάνων  και Fidel
Ciénaga de Zapata –
Το ελικόπτερο που μετέφερε τον ηγέτη της Επανάστασης που ήδη έλαμπε στον ορίζοντα, όπου επέβαινε και ο φυσιοδίφης Antonio Núñez Jiménez, πετούσε χαμηλά όταν φάνηκε μια ομάδα καρβουνιάρηδων στη μέση του πουθενά απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.

Η εξωτική εικόνα προκάλεσε την περιέργεια του Φιντέλ, ο οποίος έδωσε εντολή στον πιλότο να κατέβει για να πάει να συναντήσει αυτούς τους βουνήσιους χωρικούς.
Δεν χρειαζόταν να δω τα πρόσωπά τους –είπε, για να καταλάβω ότι ήταν πολύ ταπεινοί άνθρωποι, κάποιοι ξυπόλητοι, με φθαρμένα ρούχα, άνθρωποι γεμάτοι στάχτες με αιθάλη και σημαδεμένοι από τη φτώχεια που κατέτρωγε την περιοχή ειδικά εκείνοι που έκοβαν καυσόξυλα για να φτιάξουν το κάρβουνο.
Εκεί έμεινε για αρκετές ώρες, κοιτώντας τα κάρβουνα, κάνοντας αμέτρητες ερωτήσεις και ακούγοντας ιστορίες για τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας τους.

Τα πρώτα σχέδια

Ίσως εκείνη την ημέρα ορκίστηκε ότι η Επανάσταση θα έπρεπε να κάνει κάτι ιδιαίτερα σπουδαίο και διαρκές για την επικράτεια και τον λαό της.
Έκτοτε, και καθώς περνούσαν οι εβδομάδες και οι μήνες, η παρουσία του γινόταν πιο συχνή και η πρόθεση να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή για τους κατοίκους της και να μεταμορφώσει τη νότια περιοχή, την πιο ξεχασμένη στο παρελθόν της Κούβας, ήταν ολοένα και πιο σίγουρη από το 1959.
Ο ερευνητής - ιστορικός Julio A. Amorín Ponce, λέει ότι το έργο για βελτιώσεις αυξήθηκε σε τέτοιο βαθμό που με την πάροδο του χρόνου ο ισχυρισμός ότι η Ciénaga de Zapata ήταν το «κακομαθημένο κορίτσι» της Επανάστασης, έγινε πραγματικότητα.

Ο Fidel ερωτεύεται

Ο Φιντέλ ερωτεύτηκε τη Ciénaga de Zapata, τη φύση και τους ανθρώπους της, όπως συνέβη στο παρελθόν με τους José Martí, Antonio Maceo, Máximo Gómez, Alejandro de Humboldt και Don Fernando Ortiz, μεταξύ άλλων. Και είναι ότι αυτό το γεωγραφικό τμήμα της Κούβας ασκεί έλξη, ίσως λόγω της αντίθετης ποικιλομορφίας του.
Αλλά ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος με την ιδέα να κάνει πράγματα για το καλό των cenagueros, και από εκείνη την ημέρα ερχόταν σχεδόν κάθε εβδομάδα. Καθιέρωσε το έθιμο να περιοδεύει κάθε κομμάτι της Ciénaga.

Θαύμασε την ομορφιά της Laguna del Tesoro και κατέληξε να εγκατασταθεί σε ένα νησάκι πολύ κοντά στη μεγάλη λιμνούλα, από όπου άλλαζε και βελτίωνε αναχώματα, συνεταιρισμούς καρβουνιάρηδων και ψαράδων, σχολεία, τουριστικά χωριά, ακόμη και ξερά κανάλια με στόχο τη φύτευση ρυζιού ενώ ήταν σε ημερήσια διάταξη εκστρατείες εμβολιασμού.

Στη δεύτερη επίσκεψή του, πήγε στη Μπουένα Βεντούρα και εκεί προέκυψε η ιδέα της ίδρυσης του πρώτου συνεταιρισμού ψαράδων, σε μια περιοχή όπου υπήρχε μόνο δασική κουλτούρα και ζούσαν φτιάχνουντας κάρβουνα και κυνηγώντας κροκόδειλους για να πουλήσουν τα δέρματά τους.

Αποφασίζοντας την ίδρυση του συνεταιρισμού κάρβουνων Cayo Ramona πετάχτηκε για και στην Playa Girón, όπου σχεδίαζαν την κατασκευή ενός τουριστικού κέντρου.
Ένα ατύχημα στο ελικόπτερο που έπρεπε να τον πάρει πίσω και η απουσία άλλου ασφαλούς μέσου επικοινωνίας, τον οδήγησαν να περάσει τη νύχτα σε ένα από τα σπίτια των αγροτών όπου σχεδίασε τους πρώτους δρόμους σε αναχώμτα πάνω από τους βάλτους Covadonga-San Blas-Girón, Yaguaramas-Horquitas-San Blas-Girón, που ολοκληρώθηκαν μέσα στο 1959.

Σε μόλις δύο χρόνια χτίστηκαν σχολεία και σπίτια, δημιουργήθηκαν ιατρικές θέσεις και έφτασαν καθηγητές. Οι μεταμορφώσεις έφτασαν σε όλο το κοινωνικό και οικονομικό σύμπαν, που φάνηκε βέβαια περισσότερο με τα χρόνια, και που είχε στη δημιουργία του Καλλιτεχνικού Συνόλου Conjunto Artístico Comunitario Korimakao έναν υψηλής ποιότητας θεσμό.

Πριν από το 1959, ο αναλφαβητισμός ήταν πάνω από 98%, χωρίς τακτικούς γιατρούς και με μόλις τέσσερα μικρά σχολεία. Πολλοί ασθενείς πέθαναν ενώ περίμεναν να μεταφερθούν στο Jagüey Grande, το Cienfuegos ή το Batabanó. Ειδικότερα, η ζωή των καρβουνιάρηδων ήταν τραγική.
Η ευημερία αυτών των ταπεινών ανθρώπων ήταν πολύ σημαντική γι' αυτόν. Γι' αυτό –όχι τυχαία λίγους μήνες αργότερα, στις 24- Δεκ-1959, αποφάσισε να περάσει την παραμονή των Χριστουγέννων με τον κόσμο εκεί στη Soplillar.

https://www.granma.cu/fidel

Τον Απρίλιο του 1961 γίνεται το μισθοφορικό  χτύπημα των ΗΠΑ ενάντια στην εκκολαπτόμενη Επανάσταση –θυμίζει ο Φιντέλ, όπου οι Γιάνκηδες έσπασαν τα μούτρα τους.

Πρώτα απ’ όλα με την ενότητα του λαού, που ήταν καθοριστική για τη νίκη, το παράδειγμα ακεραιότητας όλων των μαχητών που συμμετείχαν στη μάχη και επειδή την εποχή της εισβολής η χώρα αντιλαμβανόταν ήδη κοινωνικές αλλαγές και οι άνθρωποι ταυτίστηκαν με τις έννοιες της εθνικής κυριαρχίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας.
Και στη Ciénaga de Zapata δεν μιλούσαν για τίποτα άλλο εκτός από την Επανάσταση και τον Φιντέλ, γιατί μέσα σε λίγους μήνες πήραν όσα δεν είχαν εδώ και αιώνες.

Τον Ιανουάριο του 1961 περισσότεροι από 300 δάσκαλοι κατά του αναλφαβητισμού έφτασαν στη Ciénaga. Τρεις από αυτούς, πολιτοφύλακες από το τάγμα 339, έριξαν την πρώτη οργανωμένη βολή του στρατού στη μάχη της Playa Girón και λίγο μετά ο Φιντέλ κατέβαινε από το τανκ T-34, μετά τον τελικό θρίαμβο μια από τις εικόνες που απαθανάτισαν τη νίκη και σύμβολο του θάρρους και του ηρωισμού του λαού και του ηγέτη τους, που όχι μόνο αντιστάθηκαν, αλλά σε μόλις 66 ώρες νίκησαν συντριπτικά την ιμπεριαλιστική υπερδύναμη.

Πηγή granma.cu

ℹ️ 🔺 http://www.fidelcastro.cu/es/inicio