ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΣΤΟ ΛΑΟ, ΜΙΣΗΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ
ΑΗΤΟΣ,  ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΣ ΚΟΥΚΟΥΕΣ,   ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΣ

ΕΤΣΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ

«Η ζωή μου συνδέεται με την Ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».  

(Νίκος Μπελογιάννης, από την απολογία στην πρώτη δίκη).

Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια,

ίδιος μ' αυτά περήφανος, στητός

αχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια

μπρος για τη νίκη, για το κόμμα εμπρός.

Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας.

Ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές.

Ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας

στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές.

Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους

το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό.

Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους

που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.

Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης

στης νίκης της ειρήνης τη γιορτή

ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης

με κόκκινο γαρούφαλο στ' αφτί.

Μ' ένα γαρούφαλο άλικο δικό μας

σαν της γλυκιάς μας άνοιξης δροσιά

πανώριο ματωμένο κι ακριβό μας

απ' την τρανή της γης λαοαπλωσιά.

Ο Μπελογιάννης ζει άσβεστη δάδα.

Ο Μπελογιάννης ζει μες στις καρδιές

στον κόσμο ειρήνη, ειρήνη στην Ελλάδα

στο μήνυμά του εμπρός κομμουνιστές.

(Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής)

  

Ήταν σαν προχθές, 30 Μάρτη του 1952, που η αστική τάξη έδειξε όλον τον αγριανθρωπισμό που συνοδεύει το βαθύ αντικομμουνισμό της. Εκτέλεσε τον Μπελογιάννη. ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙ ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ - ΤΟΤΕ - ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΟΥ, ΠΑΡΕΜΕΝΕ ΟΡΘΟ ΚΙ ΑΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ. Ο ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΟ ΠΑΝΘΕΟΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ, ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

Κι είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του τότε Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, λίγο αργότερα, όταν απευθυνόμενος στους ΕΠΟΝίτες και τις ΕΠΟΝίτισσες σημείωνε:

«Ο Μπελογιάννης έζησε και πάλεψε σαν ένας σεμνός, δημιουργικός, αφανής αγωνιστής, που πάντα όλα όσα είχε τα 'δινε, δίχως καμιά επιφύλαξη, χωρίς καμιά επίδειξη, για το λαό, στο κίνημα. Γιομάτος φλόγα, όπως ήταν, κάηκε, αναλώθηκε ολόκληρος, ως την τελευταία έκλαμψή του στον αγώνα, για τον αγώνα. Αν θέλουμε με δυο λόγια να δώσουμε αυτό που ήταν ο Μπελογιάννης μπορούμε να πούμε: Στάθηκε σ' όλη την αγωνιστική του ζωή

ΑΞΙΟΣ   Κ Ο Υ Κ Ο Υ Ε Σ,   Α Η Τ Ο Σ,  

Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Ι Κ Ο Σ     Μ Π Ο Λ Σ Ε Β Ι Κ Ο Σ,   

Ο Δ Η Γ Η Τ Η Σ    ΚΑΙ    Μ Π Ρ Ο Σ Τ Α Ρ Η Σ (...) 

Σε όλη του την κομματική ζωή και ιδιαίτερα ύστερα απ' την υποχώρησή μας, ο Μπελογιάννης πάλεψε αμείλιχτα και αδιάλεχτα για την κομματική γραμμή, για την ενότητα του κόμματος. Ήταν αδυσώπητος ενάντια στους λιπόψυχους, στους λιποτάχτες, στους συνθηκολόγους, τους οπορτουνιστές, τους πουλημένους "αντιηγετικούς", ενάντια σε όλους τους κρυφούς και φανερούς εχθρούς του λαού και του κόμματος. 

Μ' αυτούς ο Μπελογιάννης δεν είχε υποχωρήσεις, δε γνώριζε συμβιβασμούς. Την αφοσίωσή του στο ΚΚΕ και στον αγώνα την έφτανε μέχρι την ακρινή συνέπειά της, μέχρι την αυτοθυσία. Αυτό το 'δειξε στην πράξη. Εδωσε τη ζωή του έτσι όπως έπρεπε, αφού πάλεψε, αντιμετώπισε, αποστόμωσε και κατακουρέλιασε τους δήμιούς του, τους σφαγιαστές του λαού μας. Και με το παράδειγμά του αυτό, τσαλαπάτησε όλα τα σκουλήκια και όλους τους φιλοτομαριστές που σπάνε μπροστά στον εχθρό και ανταλλάσσουν το τομάρι τους με την προδοσία και την αιώνια ατίμωση. 

Τον Μπελογιάννη ακριβώς γιατί έπεσε παλικαρίσια θα τον τιμά ο λαός αιώνια (...). Τον Μπελογιάννη τον χαρακτήριζε ακόμα ο πιο γνήσιος προλεταριακός διεθνισμός. Ο Μπελογιάννης μαζί με όλο το κόμμα κρατούσε πάντα ανοιχτό μέτωπο στο σοβινισμό και το μεγαλοϊδεάτικο, μεγαλοελλαδίτικο εθνικισμό. Αγαπούσε με όλη του την ψυχή τη Σοβιετική Ενωση και ένα απ' τα πιο γλυκά όνειρά του ήταν να πάει να τη δει, να γνωρίσει τους ανθρώπους, τα έργα και τις καταχτήσεις της χώρας του Λένιν, του Στάλιν, του μπολσεβικισμού. Τέτοιος ήταν ο Μπελογιάννης. Σεμνό παλικάρι, οξύ πολιτικό μυαλό, άξιος οργανωτής, ικανός πολέμαρχος, αγαπητός στο λαό, μισητός στους εχθρούς του, μπροστάρης κουκουές, μπολσεβίκος αγωνιστής...».

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ

Για να μιλήσεις με γεγονότα για τον Μπελογιάννη, χρειάζονται βιβλία. Ας αρκεστούμε σ' ένα σύντομο βιογραφικό. Γεννημένος το 1915 στην Αμαλιάδα, από μαθητής ακόμα του Γυμνασίου, οργανώνεται στην ΟΚΝΕ και παίρνει μέρος πρωτοστατώντας σε δύο μαθητικές απεργίες και διώκεται για τη συμμετοχή του σε αγροτική κινητοποίηση.

Το 1932 σε ηλικία 17 ετών εντάσσεται οργανωτικά στο ΚΚΕ σαν φοιτητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Για την πολιτική του δράση και ιδεολογία, θα διωχτεί το 1934 από το Πανεπιστήμιο.

Το 1936, χρονιά της στρατιωτικής του θητείας, καταδικάζεται σε τρίμηνη φυλάκιση, λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης και το 1938 καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλακή και 2 χρόνια εξορία στην Ιο, για τη δράση του ενάντια στη μοναρχοφασιστική μεταξική δικτατορία.

Τα επόμενα χρόνια, βρίσκουν τον Ν. Μπελογιάννη στα κάτεργα της Αίγινας και της Ακροναυπλίας.

Στο διάστημα από το 1941 - '43 θα μεταφερθεί δεσμώτης των Γερμανοϊταλών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Κατούνας, Βόνιτσας και Κέρκυρας. Με τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, καταφέρνει και φεύγει για την Πάτρα από όπου για το διάστημα 1943 - 1945 είναι καπετάνιος του 8ου Συντάγματος της 3ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και αργότερα πολιτικός επίτροπος του ΔΣΕ μέχρι το τέλος του Εμφυλίου. Ακολουθεί η προσφυγιά.

Το 1950, με την ιδιότητα του μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, γυρίζει παράνομα στην Ελλάδα για να καθοδηγήσει τους αγώνες του λαού μας.

Συλλαμβάνεται το Δεκέμβρη και κλείνεται στην απομόνωση. Το 1951 στη «Δίκη των 93» καταδικάζεται σε θάνατο με το γνωστό νόμο 509 και το 1952 στη «Δίκη των 29» καταδικάζεται για δεύτερη φορά σε θάνατο με την κατηγορία της κατασκοπίας.

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Το ξημέρωμα της Κυριακής, 30 Μάρτη του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του Δ. Μπάτσης, Ν. Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης στάθηκαν όρθιοι στο Γουδί μπροστά στο απόσπασμα. Δεν ήθελαν να τους δέσουν τα μάτια, για να φύγουν παίρνοντας μαζί τους το τελευταίο γι' αυτούς γλυκοχάραμα τ' αυγερινού και την ανατολή του ήλιου της Ελλάδας και του κόσμου. Την ανατολή του μέλλοντος της εργατικής τάξης, για την οποία έδωσαν τη ζωή τους.

Το ΕΓΚΛΗΜΑ ήταν προμελετημένο. Έμεινε στην Ιστορία της αστικής τάξης της Ελλάδας αιώνιο μελανό στίγμα της αντιδραστικής της πορείας, αφού προχώρησε σ' αυτήν την πολιτική δολοφονία για έναν και μόνο λόγο. Για να επιβάλει την αδίστακτη κυριαρχία της και το καθεστώς της άκρατης εκμετάλλευσης των μονοπωλίων στη χώρα μας.

Και η εκπλήρωση αυτού του σκοπού απαιτούσε το χτύπημα της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με την επιδίωξη του αφανισμού της οργανωμένης πολιτικής πρωτοπορίας, του ΚΚΕ.

Η δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη είχε αυτό το συμβολισμό, αυτό το σκοπό, αποδεικνύοντας και το εξής: Ότι η αστική τάξη, διεξάγοντας ταξική πάλη για τα συμφέροντά της, δε λογαριάζει ούτε αυτήν την αγοραία ξετσίπωτη «τιμή» της δημοκρατίας της, αφού το δικό της κράτος, αν χρειαστεί, αν η ίδια δεν μπορεί «να τα βγάλει πέρα με άλλα μέσα», γίνεται στυγερός δολοφόνος του πολιτικού της αντίπαλου, επιβεβαιώνοντας ότι ο δρόμος της αντίδρασης δε στρώνεται δίχως αίμα.

Αυτήν την πάλη την έκανε η αστική τάξη στην Ελλάδα με τους συμμάχους της Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, τη συμβολή των οποίων ζήτησε και την είχε αμέριστη, πριν ακόμη ξεκινήσει και τυπικά ο εμφύλιος πόλεμος, τον οποίο και επέβαλε, προκειμένου να θεμελιώσει το δικό της καθεστώς, ως δικτατορία του κεφαλαίου πάνω στο λαό. Άλλωστε, η αστική τάξη της Ελλάδας «είδε το χάρο με τα μάτια της», αφού κινδύνευε να χάσει την ταξική μάχη στον Εμφύλιο, χωρίς τους Αμερικανούς συμμάχους της. Και αυτό το «σύνδρομο» της έγινε «δεύτερη συνείδηση», που επιδρούσε αποφασιστικά στην άσκηση της εξουσίας και την επιβολή της κυριαρχίας της. Οι απελευθερωτικές ιδέες της εργατικής τάξης και του λαού, βαθιά ριζωμένες από τον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη ναζιστική κατοχή, ήταν ζυμωμένες με τις ιδέες της κοινωνικής απελευθέρωσης, αφού στον αγώνα αυτό δεν ηγήθηκε η αστική τάξη, αλλά η εργατική τάξη, με πρωτοπορία της το ΚΚΕ. Αυτό ήταν που έπρεπε «να βγει από τη μέση», αφού η ήττα στον Εμφύλιο δε στάθηκε αρκετή και ικανή να το ξεριζώσει από το λαό, παρά την πολιτική προσφυγιά του βασικού όγκου των δυνάμεών του, παρά τις φυλακές και τις εξορίες.

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ

Η σύλληψη του Ν. Μπελογιάννη έγινε στις 20 Δεκέμβρη του 1950, αλλά η Ασφάλεια την έδωσε στη δημοσιότητα στις 5 Γενάρη 1951. Η πρώτη δίκη, στην οποία δικαζόταν μαζί με άλλους κομμουνιστές, άρχισε, στο έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών, στις 19 Οκτώβρη 1951 και ολοκληρώθηκε στις 16 Νοέμβρη 1951, με την κατηγορία ότι παραβίασαν τον ΑΝ 509, το νόμο, δηλαδή, με τον οποίο βγήκε, και τυπικά, παράνομο το ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1947.

Η δίκη, λοιπόν, ήταν πολιτική και οι κατηγορούμενοι δικάζονταν για τις ιδέες τους. Σ' αυτήν, ο Ν. Μπελογιάννης και 11 ακόμη σύντροφοί του καταδικάστηκαν σε θάνατο. Αλλά δεν έφτανε στο καθεστώς η «κατηγορία», για να εκτελέσουν την απόφαση.

Ήθελαν «κατηγορίες», που να στοιχειοθετούν το άλλοθί τους, ότι οι κομμουνιστές παλεύουν για «ξένα», «αντεθνικά» συμφέροντα. Αυτό τους διευκόλυνε, όχι τόσο και μόνο για να δολοφονήσουν τον Κομμουνιστή ηγέτη, αλλά για να «φυτέψουν» στη συνείδηση του λαού την πεποίθηση ότι η κομμουνιστική ιδεολογία και πολιτική δράση επιδιώκει την υπονόμευση των συμφερόντων της Ελλάδας, άρα και του λαού της.  

Πίστευαν πως μ' αυτήν την προπαγάνδα θα ξεριζώσουν το ΚΚΕ από το νου και την καρδιά του λαού. 

Έτσι, χρησιμοποίησαν την «υπόθεση των ασυρμάτων», για να “στήσουν” τη δεύτερη δίκη του Ν. Μπελογιάννη και των συντρόφων του, αυτή τη φορά στο τακτικό στρατοδικείο, με την κατηγορία της διάπραξης του αδικήματος της κατασκοπίας σε βάρος της Ελλάδας. Η δεύτερη δίκη άρχισε στις 15 Φλεβάρη και τελείωσε την 1η Μάρτη του 1952. Ο Μπελογιάννης και άλλοι εφτά σύντροφοί του καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η ποινή εκτελέστηκε, η δολοφονία διαπράχτηκε, παρά το ότι προσέφυγαν στο Συμβούλιο Χαρίτων, η κυβέρνηση Πλαστήρα και το Παλάτι δεν την έδωσαν, και παρά τη διεθνή κατακραυγή για το έγκλημα από τα εκατομμύρια των επωνύμων και ανωνύμων που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό να τη ματαιώσουν.

 

Το ΚΚΕ γεννά Μπελογιάννηδες

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5584493&publDate=11/4/2010

http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=18/4/2010&id=11987&pageNo=17&direction=1

ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ 1950 ΕΩΣ ΤΟ 1967

(ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ)

Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει από τη «Σύγχρονη Εποχή» η έκδοση «Το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα από το 1950 έως το 1967», γραμμένο από τον υπεύθυνο του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, Μάκη Μαΐλη. Όπως αναδεικνύεται και στον πρόλογο του εκδοτικού, αποτελεί ένα βιβλίο που δίνει εφόδια για τη σύγχρονη πάλη των κομμουνιστών, δίνει εφόδια για την εξαγωγή συμπερασμάτων από ευρύτερες δυνάμεις εργαζομένων και νέων για το ρόλο των αστών πολιτικών και του οπορτουνισμού. Περιέχει πληθώρα στοιχείων άγνωστων ή απλώς ξεχασμένων από τους πολλούς. Όλα αυτά συνθέτουν ένα σύγχρονο εργαλείο απαραίτητο για την ερμηνεία και των κινήσεων στο αστικό πολιτικό σκηνικό τόσο μπροστά στις επερχόμενες εκλογές όσο και για τις εξελίξεις που θα συνεχιστούν μετά από αυτές.

(από τον πρόλογο του βιβλίου - μέρος 1ο)

« ...αυτή η μελέτη δεν εκπονήθηκε για να ικανοποιήσει κυρίως τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του ιστορικού πολιτικού μελετητή. Ο βασικός σκοπός της είναι να υπηρετήσει την εργατική πολιτική συνειδητοποίηση, την αποτελεσματικότητα της σημερινής ιδεολογικής - πολιτικής ταξικής πάλης. Με θεωρητικό και μεθοδολογικό εργαλείο ανάλυσης των ιστορικών γεγονότων τη διαλεκτική υλιστική αντίληψή τους, αυτή η μελέτη οδηγεί σε συσχετισμούς των γεγονότων της περιόδου 1950 - 1967 με τα σημερινά γεγονότα.

Με άλλα λόγια: Η κατανόηση της σχέσης οικονομίας - πολιτικής στο παρελθόν, η κατανόηση του οικονομικού υπόβαθρου στη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα μετά τη νίκη της αστικής τάξης στη σύγκρουσή της με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ), βοηθά να κατανοηθούν και οι σημερινές εξελίξεις στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας στη σχέση τους με τις οικονομικές - κοινωνικές εξελίξεις.

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

Ποια είναι τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στο παρελθόν και στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση; Είναι η κινητικότητα για τη διαμόρφωση νέων αστικών κομμάτων, οι μετακινήσεις αστών πολιτικών μεταξύ παλιών και νέων κομματικών σχηματισμών, η ρευστότητα στις μετακινήσεις τους, αλλά και στη συγκρότηση των νέων πολιτικών σχημάτων που εμφανίζονται ως αντίπαλα μεταξύ τους. Είναι οι σχέσεις της ελληνικής αστικής τάξης, των εκάστοτε πιο ισχυρών τμημάτων της, με τους ξένους συμμάχους της, σχέσεις συμμαχίας καπιταλιστικών συμφερόντων ενάντια στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, που όμως διατρέχονται από την ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης και ισχύος. Διατρέχονται από αντιθέσεις μεταξύ των ιδιαίτερων συμφερόντων των εθνοκρατικά συγκροτημένων αστικών τάξεων. Είναι αντιθέσεις που εκφράζουν και μεσοπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη κινητικότητα στη συγκρότηση των εξωτερικών συμμαχιών, που αποτυπώνουν επίσης τις αλλαγές στο συσχετισμό μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών διεθνώς, αλλά και ανάλογα με την πορεία έκβασης της ταξικής πάλης στο εσωτερικό κάθε χώρας.

Είναι ιδιαίτερης σημασίας αυτό το στοιχείο. Η συγκρότηση του "μετεμφυλιακού" αστικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, θα λέγαμε συνολικότερα η ανασυγκρότηση των αστικών θεσμών, οικονομικών και στρατιωτικών, στηρίχτηκε στη νέα μεγάλη μεταπολεμική σύμμαχο, τις ΗΠΑ, που είχε αναδειχτεί σε ηγετική δύναμη του ιμπεριαλισμού, καθώς και σε ό,τι απέμενε ως υπόλειμμα από την παλιά μεγάλη σύμμαχο, το Ηνωμένο Βασίλειο (Μ. Βρετανία).

Ωστόσο, η επίδραση των ΗΠΑ αποτυπώνεται ακόμη και στο παλάτι, παρ' όλο που δεν υπήρχε άμεσο παρελθόν σε αυτή τη σχέση. Ηταν όμως επόμενο αυτό το αποτύπωμα των ΗΠΑ και στο θεσμό της βασιλείας στην Ελλάδα, σε αυτήν την περίοδο. Η βασιλεία συνιστούσε όργανο της αστικής εξουσίας, με αρμοδιότητες ως επικεφαλής του στρατεύματος και ως ο εντολέας σε υποψήφιο πρωθυπουργό για τη συγκρότηση κυβέρνησης. Η διαπλοκή του θεσμού της βασιλείας στην Ελλάδα με τους κρατικούς μηχανισμούς των ΗΠΑ, είχε ως αφετηρία της το γεγονός ότι η βασιλεία άμεσα παρενέβαινε στο στρατό και στη διεύθυνση του υπουργείου Αμυνας. Από την άλλη, η μεταπολεμική ανασυγκρότηση των "Εθνικών Ενόπλων Δυνάμεων" στην Ελλάδα έγινε με την άμεση συμμετοχή των ΗΠΑ - οικονομική (Σχέδιο Μάρσαλ, Δόγμα Τρούμαν) - πολιτική - στρατιωτική - και στη συνέχεια με την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ.

Παράλληλα, όσο στην πορεία της δεκαετίας του 1950 το ελληνικό αστικό κράτος ξαναστεκόταν στα δικά του πόδια πιο στέρεα, δυνάμωνε ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός του, που εκφράστηκε με την πολιτική επιλογή σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ (1961).

Σε αυτό το σημείο, αξίζει να θυμίσουμε ότι και οι σχέσεις ΝΑΤΟ - ΕΟΚ αποτύπωναν μια σύνθετη αντιφατική σχέση μεταξύ των κρατών - μελών τους, που είχε αντανάκλαση και στη σχέση της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, στις θέσεις των κυβερνητικών κομμάτων ή σε αστικές αντιθέσεις σχετικές με τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές.

Αν και τα σημαντικότερα κράτη - μέλη της ΕΟΚ συμμετείχαν στο ΝΑΤΟ, αν και η ΕΟΚ ήταν οικονομικός - πολιτικός συνασπισμός, ενώ το ΝΑΤΟ στρατιωτικός - πολιτικός, αν και οι δύο συνασπισμοί είχαν ως καθαρό ταξικό αντίπαλό τους την ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη, ωστόσο οι μεταξύ τους αντιθέσεις ήταν βαθύτερες και εκδηλώθηκαν πιο καθαρά στον 21ο αιώνα. Πολύ συνοπτικά μπορούμε να κωδικοποιήσουμε αυτές τις αντιθέσεις ως εξής:

• Το Ηνωμένο Βασίλειο, σταθερή σύμμαχη δύναμη των ΗΠΑ και μέλος του ΝΑΤΟ, δε συμμετείχε στην ΕΟΚ.
• Η Γαλλία, τότε η ισχυρότερη καπιταλιστική δύναμη στην ηπειρωτική Ευρώπη, είχε περιόδους μη συμμετοχής στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, λόγω αντιθέσεών της με τις ΗΠΑ για τον έλεγχο των βάσεων στην Ευρώπη.
• Η Γερμανία, ταχύτατα οικονομικά ανασυγκροτημένη μετά τον πόλεμο με τη στήριξη των ΗΠΑ, βασική δύναμη της ΕΟΚ, αρχικά στερούνταν στρατιωτικής δύναμης, με βάση τη Συμφωνία του Πότσνταμ.
• Η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, με σύμμαχο το Ην. Βασίλειο στις διεκδικήσεις της στην Κύπρο, είχε και την προτίμηση των ΗΠΑ, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης στο υπογάστριο της ΕΣΣΔ, αλλά και της γειτνίασής της με τη Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα, οι αντιθέσεις Ελλάδας - Τουρκίας δεν περιορίζονταν μόνο στο Κυπριακό.

Σε αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων, εκδηλώθηκε αστικό πολιτικό ρεύμα αμφισβήτησης της ένταξης στο ΝΑΤΟ ή τουλάχιστον τέθηκε ζήτημα ισχυρότερης διαπραγμάτευσης, αμφισβήτησης της Συμφωνίας εγκατάστασης βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα, καθώς και αντιρρήσεις για τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ.

ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ

Με αυτό το σύνολο των αντιθέσεων μπορούμε να εξηγήσουμε και εκείνες που εμφανίστηκαν μεταξύ κορυφαίων αστών πολιτικών (επικεφαλής κομμάτων, πρωθυπουργών ή υπουργών) και των βασιλέων, να ερμηνεύσουμε μεταβολές στην υποστήριξη του ενός ή άλλου αστού πολιτικού από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τον βασιλιά, να εξηγήσουμε εκείνες τις μεταβολές που αφορούν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αστό πολιτικό που είχε εξέχοντα ρόλο τόσο στην περίοδο 1950 - 1967 όσο και στα πρώτα επτά χρόνια της μεταπολίτευσης (1974 - 1981), αλλά και στη συνέχεια ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Μπορούμε να κατανοήσουμε πώς η αστική εξουσία διαμορφώνει και αναδιαμορφώνει τις εφεδρείες της, αλλά και πώς διαμορφώνεται - εξελίσσεται ο προσανατολισμός των κομμάτων και των ηγετών τους προς το ένα ή το άλλο βασικό σύμμαχο κράτος, ανάλογα και με την κοινότητα των εξωτερικών συμφερόντων τους, από τα οποία απορρέει και η αντίστοιχη πολιτική τους.

Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, τα συμφέροντα Βρετανίας - Τουρκίας στην Κύπρο είναι ενιαία και αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας, των δε ΗΠΑ έχουν μεγαλύτερη κοινότητα με εκείνα των Βρετανίας - Τουρκίας.

Αυτή είναι σημαντική βάση για ν' αναπτυχθεί πιο ισχυρό αστικό ρεύμα ευρωπαϊκού προσανατολισμού, παρόλο που το εφοπλιστικό κεφάλαιο της Ελλάδας έχει στενούς δεσμούς με το βρετανικό - αμερικανικό.

Διόλου τυχαία, ο Κ. Καραμανλής μετά τη διένεξη με το παλάτι και την παραίτησή του από πρωθυπουργός (1963), εγκαταλείποντας την Ελλάδα εγκαταστάθηκε στη Γαλλία.

Με το σύνολο αυτών των αντιθέσεων μπορούμε να εξηγήσουμε πιο ουσιαστικά τις αντιθέσεις μεταξύ των αστών πολιτικών, να δούμε πίσω από επιφανειακά προσχήματα, όπως τα περί "διαπραγματευτικής ικανότητάς" τους, "οσφυοκαμψίας" και "εθνοδουλείας", όσο κι αν μπορεί να εκδηλώνονται και τέτοιες τάσεις, όμως ως δευτερεύουσες ή και τριτεύουσες σε αυτές που διαμορφώνονται από καθοριστικούς παράγοντες: τα κοινά συμφέροντα.

Η ταξική προσέγγιση των γεγονότων μάς βοηθά να μην παρασυρόμαστε από απλουστευτικές αντιλήψεις ότι οι αστοί πολιτικοί, τα αστικά κόμματα, "εκτελούν εντολές" ξένων κέντρων ή μεμονωμένων καπιταλιστών, ότι είναι όργανα εκτελεστικά χωρίς βούληση.

Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν διαφορές τακτικής εντός των κομμάτων που, πέρα από προσωπικές διαφορές -όταν πρόκειται για στελέχη - αστούς με προσωπικότητα, εμπειρία και ηγετικές ικανότητες- εκφράζουν και διαφορές τμημάτων της αστικής τάξης, ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Η ΔΙΑΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Είναι φανερό ότι στη συγκεκριμένη περίοδο οι διαμάχες αντανακλούν τις δυσκολίες στη διαμόρφωση του μεταπολεμικού - μετεμφυλιακού αστικού πολιτικού συστήματος, ακόμα και διαφορές προσανατολισμών, με σημαντικότερη αυτή για τη λεγόμενη "ατμομηχανή" της παραγωγικής ανάπτυξης: με αγροτική ανάπτυξη, τουρισμό και βιομηχανία μέσων κατανάλωσης ή με πιο εκτεταμένη εκβιομηχάνιση μέσω της βιομηχανίας εξόρυξης - επεξεργασίας υλών και μηχανημάτων παραγωγής. Σ' αυτή την αντιπαράθεση περιπλέχτηκε και το αστικό δίλημμα «πρώτα νομισματική σταθεροποίηση και μετά κρατική στήριξη της εκβιομηχάνισης» ή αντίθετα.

Η Ιστορία επιβεβαιώνει ότι αυτά τα αστικά διλήμματα δεν είναι σημερινά, ότι γίνονται οξύτερα μετά τις μεγάλες καταστροφές που επιφέρουν μια αλληλουχία παραγόντων -βαθιά οικονομική κρίση, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ένοπλη ταξική πάλη- ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι που φέρνει την κρίση, αφού στοιχείο της είναι η αναρχία, η ανισομετρία.

Επίσης, επιβεβαιώνει ότι καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει την επέκταση του κεφαλαίου έξω από τα στενά εθνικά - κρατικά όρια, που εμπεριέχει τον ενδοκαπιταλιστικό μονοπωλιακό ανταγωνισμό, επομένως και τις ανισότιμες διακρατικές σχέσεις, τις ανισότιμες διπλωματικές σχέσεις, την αναρχία και ανισομετρία σε μια ευρύτερη περιφερειακή και στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Η σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ και πιο καθαρά πολύ αργότερα η ένταξή της (1981, αλλά η Συνθήκη υπογράφηκε το 1979), επέδρασε πολύ πιο έντονα στην ανισόμετρη ανάπτυξη των κλάδων της μεταποίησης, των διάφορων βιομηχανικών τομέων, στη διάρθρωση της αγροτικής παραγωγής».

ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Τα ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΤΗΚΑΝ προχτές στην ουκρανική Βουλή και έχουν τη σφραγίδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι άλλη μια απόδειξη ότι μέσα στο μαντρί των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ενώσεων δεν μπορεί να υπάρχει θετική εξέλιξη για το λαό.

Το δάνειο των 14-18 δισ. δολαρίων (μπορεί να φτάσει και τα 27) που συμφώνησε η κυβέρνηση στο Κίεβο, η οποία αποτελείται από φιλοευρωενωσιακές, εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις με τις πλάτες των ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, και τα μέτρα που το συνοδεύουν είναι ένας ακόμα χαλκάς στο λαιμό του ουκρανικού λαού, ένα ΧΡΗΣΙΜΟ όμως ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, τόσο το ντόπιο όσο και τους ξένους επίδοξους επενδυτές.

Σε μια περίοδο που βαθαίνει η κρίση, όπως συμβαίνει σε κάθε καπιταλιστική χώρα, τα αντιλαϊκά μέτρα βαφτίζονται «πακέτα διάσωσης», «βοήθεια» και άλλα βαρύγδουπα, αλλά το μόνο που αφορούν είναι η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΩΝ.

Τα λαϊκά στρώματα ήδη με το «ουκρανικό μνημόνιο» θα πληρώνουν παραπάνω κατά 50% το φυσικό αέριο που χρησιμοποιούν για οικιακή χρήση, ενώ ανακοινώθηκε και πάγωμα μισθών και συντάξεων για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα στο όνομα της δημοσιονομικής «εξυγίανσης». Δηλαδή, το σίγουρο είναι ότι οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων θα υποστούν νέα πλήγματα, γι' αυτό άλλωστε προετοιμάζονται και δομές για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας που πρόκειται να αυξηθεί.

Αυτό είναι το απτό αποτέλεσμα της δήθεν «απελευθέρωσης της χώρας» που επικαλείται η νέα αστική κυβέρνηση που ανέτρεψε τον επίσης αστό Β. Γιανουκόβιτς.

Αν κάτι δείχνουν αυτές οι άκρως αρνητικές εξελίξεις για τους Ουκρανούς εργαζόμενους είναι ότι δεν έχουν να περιμένουν από την ένταξη της χώρας στη μια ή στην άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία. Είναι σαφές ότι ΕΕ και ΔΝΤ επιδιώκουν την πολιτική στήριξη της νέας κυβέρνησης, η οποία απ' ό,τι φαίνεται δυσκολεύεται στο να ελέγξει ακόμα και μηχανισμούς του αστικού κράτους. Αποδεικνύεται στην πράξη ότι από τη διαπάλη μονοπωλιακών ομίλων και καπιταλιστικών συμμαχιών, από τη γεωστρατηγική σύγκρουση που έγινε και εξελίσσεται στην Ουκρανία ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και την καπιταλιστική Ρωσία, χαμένοι βγαίνουν οι Ουκρανοί εργαζόμενοι.

Τα μέτρα που παίρνονται και στην Ουκρανία είναι στρατηγικής σημασίας για τους καπιταλιστές. Συμβάλλουν στο να εξασφαλίζονται καλύτεροι όροι για το ξεπέρασμα της κρίσης, κάνοντας πιο φτηνή την εργατική δύναμη για το κεφάλαιο, κόβοντας δικαιώματα και κατακτήσεις από τους εργαζόμενους, που επιτεύχθηκαν σε προηγούμενες φάσεις. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, ακόμα και τα ελεγχόμενα ρεπορτάζ των διεθνών ΜΜΕ δεν μπορούν να κρύψουν τις απόψεις απλών ανθρώπων που λένε ότι την περίοδο της Σοβιετικής Ενωσης και του σοσιαλισμού είχαν δουλειά, δικαιώματα, ζούσαν με αξιοπρέπεια. Γι' αυτό και απλοί άνθρωποι βγήκαν και υπερασπίστηκαν τα σοβιετικά μνημεία από τις επιθέσεις των φασιστών, γι' αυτό νοσταλγούν τη Σοβιετική Ενωση. Αυτήν τη νοσταλγία, άλλωστε, αξιοποιεί και η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, που προήλθε ακριβώς από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την αντεπανάσταση, στην αντιπαράθεσή της με τις «δυτικές» καπιταλιστικές δυνάμεις.

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία πρέπει να προβληματίσουν τους εργαζόμενους της χώρας μας. Το ΚΚΕ, για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνεται στις εκτιμήσεις του και στη σταθερή του θέση για πάλη ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, για εργατική - λαϊκή εξουσία που θα ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου.