Προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη _European Train Control System –ETCS και άλλα τινά

Ενώ μετά την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη 10άδες οικογένειες νέων παιδιών μετρούν τις πληγές τους (57 οι νεκροί, ταυτοποιήθηκαν οι 36, συνεχίζονται οι έρευνες) οι άθλιοι αστοί κονδυλοφόροι _κατ’ ευφημισμό “δημοσιογράφοι” παίζουν τα δικά τους αποπροσανατολιστικά παιχνίδια.

Τα είδαμε και τα ακούσαμε όλα! με δήθεν επιστημονικές προσεγγίσεις που ούτε οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν …από το μήκος φρεναρίσματος του τραίνου, μέχρι τα διάφορα “μάζα x επιτάχυνση βαρύτητας” (!!) “νόμος αδρανείας _Newton's law of inertia”, με κλου πως αυτά συνέβαιναν μόνο στην κομμουνιστική Βουλγαρία (!!!) –και δώσ’ του διαγράμματα και παραδιαγράμματα.

Και όπως πάντα κύριος υπεύθυνος το “ανθρώπινο λάθος”  _σε βαθμό κακουργήματος ο σταθμάρχης, που μάλιστα ήταν πρώην αχθοφόρος …άρα “άσχετος”.!

Στο “σύντομο” αυτό δημοσίευμα, δε θα σταθούμε στο χρονικό, με τους πραγματικούς και ηθικούς του αυτουργούς αυτό το έχει καλύψει _και θα συνεχίσει ο Ριζοσπάστης και ο 902. Θα κάνουμε μια προσπάθεια, μέσα από εκλαϊκευμένη παρουσίαση “τεχνικών” ζητημάτων να δώσουμε απαντήσεις σε αυτά που κρύβουν επιμελώς κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση _το Τσιπρέικο γενικώς, τα αστικά ΜΜΕ και ΜΚΔ

(συνειρμικά _1990)
Λονδίνο, απόγευμα βράδυ στο εναέριο τραίνο χαζεύαμε τα Docklands _οι πρώην αποβάθρες παλαιότερα μέρος του λιμανιού - το μεγαλύτερο του κόσμου κάποτε. Φτώχεια καταραμένη, η “ανάπλαση” μόλις είχε ξεκινήσει. Ακολούθησε πακτωλός χρημάτων σε μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους που απαλλάσσονταν από φόρους οδηγώντας σε μια ελιτίστικη έκρηξη ακινήτων πολυτελείας στην περιοχή.
Από ένα εναέριο τραίνο με 3 βαγόνια _εμείς καθόμαστε στο μεσαίο απολαμβάναμε το σούρουπο, όταν ξαφνικά …ο οδηγός εγκατέλειψε το “πιλοτήριο” και μας έπιασε την κουβέντα! Κρύος ιδρώτας μας έλουσε –τρελός είναι σκεφτήκαμε. Και ώ του θαύματος χωρίς “πιλότο” τα τρενάκι έκανε τη στάση του, ανοιγόκλεισε πόρτες, πήρε κι άφησε επιβάτες και συνέχισε προς το τέρμα.

Οι "αποβάθρες" σήμερα μετά την "ανάπλαση"

 Ήταν το πρώτο driverless _χωρίς οδηγό που γνωρίσαμε, πρόγονο των σημερινών GoA3 _GoA4 (GoA3+) UITP για σιδηροδρόμους μεγάλης κλίμακας επιβατών και εμπορευμάτων που σήμερα κατακλύζουν τον κόσμο με πρωταθλήτρια την αχανή ηπειρωτική Κίνα (το 2022 παρουσιάστηκε ένα που “πετούσε” με 300 χλμ/ω!) και σχεδόν όλη την Ευρώπη (Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία Ελβετία, Ισπανία κλπ) Βραζιλία, ΗΠΑ, Ινδονησία, Χιλή, Μεξικό, Βενεζουέλα, Ιαπωνία, Πακιστάν, Καναδάς, Ινδία, Κορέα, Ρωσία, Τουρκία, Αυστραλία …

Και απ΄ότι έχει γίνει γνωστό driverless συρμοί με υψηλής τεχνολογίας συστήματα που θα διασφαλίζουν την απρόσκοπτη και ασφαλή λειτουργία τους βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη αναφορικά με τη νέα Γραμμή 4 του Μετρό, όπου 20+ αυτόματοι συρμοί χωρίς οδηγό θα μας πηγαίνουν Άλσος Βεϊκου Γουδή σε 17,5λ και εμάς τους Καισαριανιώτες σε 11λ (14λ Πανεπιστημιούπολη)

🚅  Τότε ήταν στα σπάργανα οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο …όπως εμείς είχαμε τον 🚂  ΣΕΚ (σιδηρόδρομοι ελληνικού κράτους) οι άγγλοι είχαν την (κρατική) British Transport Commission (προτού γίνει Railtrack) οι ιταλοί τις Ferrovie dello Stato (πριν μεταβληθούν σε SpA –ανώνυμη εταιρεία) οι γερμανοί την  Deutsche Bundesbahn –μετέπειτα Deutsche Bahn AG, οι γάλλοι την Société nationale des chemins de fer français (νυν Réseau ferré de France και 4-5 ακόμη) κλπ 

Πίσω από κάθε τραγωδία

Τα τελευταία νέα χτες αργά τη νύχτα… “Ανεβαίνει ο αριθμός των νεκρών από τη σύγκρουση τρένων στα Τέμπη. Οι νεκροί ανέρχονται στους 44, εκ των οποίων οι 7 σοροί είναι απανθρακωμένες. Επίσης, στο νεκροτομείο της Λάρισας έχουν μεταφερθεί και 17 σακούλες με ανθρώπινα μέλη.
Σύμφωνα με πληροφορίες, 12 σοροί μπορούν να αναγνωριστούν, όμως για τις υπόλοιπες 32 θα χρειαστεί ταυτοποίηση με DNA. Πηγές της Πολιτικής Προστασίας αναφέρουν ότι δεν αποκλείεται να βρεθούν 2-3 σοροί ακόμη, ωστόσο υπάρχει περίπτωση κάποιες να μην βρεθούν ποτέ λόγω εξαΰλωσής τους”.
Σήμερα το μεσημέρι σύμφωνα με την προϊσταμένη της ιατροδικαστικής υπηρεσίας Λάρισας οι νεκροί έχουν φτάσει πλέον τους 57…

Δεν παριστάνω τον ειδικό πραγματογνώμονα αλλά τουλάχιστον και λόγω επαγγέλματος δε μασάω τα λεγόμενα του κάθε π@π@ρ@ _εξάλλου τα πορίσματα τα βγάζουν οι ίδιοι που σχεδιάζουν και έχουν πάντα ταξικό πρόσημο

Οι πολιτικές τους μας σκοτώνουν...

“Privatize-se tudo, privatize-se o mar e o céu, privatize-se a água e o ar, privatize-se a justiça e a lei, privatize-se a nuvem que passa, privatize-se o sonho, sobretudo se for diurno e de olhos abertos. E finalmente, para florão e remate de tanto privatizar, privatizem-se os Estados, entregue-se por uma vez a exploração deles a empresas privadas, mediante concurso internacional. Aí se encontra a salvação do mundo... e, já agora, privatize-se também a puta que os pariu a todos." 

Ιδιωτικοποιήστε τα πάντα, ιδιωτικοποιήστε τη θάλασσα και τον ουρανό, ιδιωτικοποιήστε το νερό και τον αέρα, τη δικαιοσύνη και το νόμο, το σύννεφο που περνά, το όνειρο, ειδικά αν είναι μέρα και τα μάτια ανοιχτά. Και τέλος, κορωνίδα των, ιδιωτικοποιήστε τα κράτη, παραδώστε την εκμετάλλευσή τους σε ιδιωτικές εταιρείες, μέσω διεθνούς διαγωνισμού. Εκεί βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου... και, παρεμπιπτόντως, ιδιωτικοποιήστε την πουτάνα τη μάνα που τους γέννησε όλους.
   José Saramago

“με απλά λόγια_Να σου πω μια Ιστορία για το…
Ευρωπαϊκό Σύστημα Ελέγχου Αμαξοστοιχιών (European Train Control System -ETCS) _διαβίβαση στον μηχανοδηγό πληροφοριών αλλά και έλεγχος τήρησης της επιτρεπόμενης ταχύτητας.

1. «Ανάταξη _Αναβάθμιση του συστήματος Σηματοδότησης-Τηλεδιοίκησης και Αντικατάστασης 70 Αλλαγών Τροχιάς, σε Εντοπισμένα Τμήματα του Άξονα Αθήνα- Θεσσαλονίκη- Προμαχώνας» (Α.Σ 717) . Σύμβαση που δεν εφαρμόστηκε (εκτός από το μικρό τμήμα ~95km Τιθορέα – Δομοκός. Το έργο συγχρηματοδοτήθηκε από Εθνικούς πόρους (~50%) και την ΕΕ, στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2014 – 2020, με τη σύμβαση 717 σε άμεση διεπαφή με την προμήθεια 10005, εγκατάστασης ETCS.

Το σύστημα αφορά στην αυτόματη προστασία των  συρμών και αποτελείται από δύο υποσυστήματα, το Σύστημα Συρμού και το Σύστημα Γραμμής, τα οποία επιτρέπουν: 1α. Τη συνεχή επιτήρηση της μέγιστης επιτρεπόμενης ταχύτητας των συρμών.
1β  Αυτόματη προστασία έναντι παραβιάσεων ταχύτητας με εφαρμογή πέδησης (λειτουργίας ή alarm “ανάγκης”), καθώς και την αυτόματη ακινητοποίηση του συρμού, σε περίπτωση (πχ.) παραβίασης του κόκκινου.
1γ, Απεικόνιση των ενδείξεων των φωτοσημάτων στο θάλαμο μηχανοδήγησης με χρήση ηλεκτρονικών μονάδων γραμμής LEU (Lineside Electronic Units) και ραδιοφάρων (Εurobalises).

2. Το Γενάρη του 2021 η ΕΡΓΟΣΕ ενέκρινε παράταση της διάρκειας του έργου κατά 16 μήνες, καθώς κατά το στάδιο υλοποίησης, όπως ανέφερε “προέκυψαν ανάγκες επιπλέον εργασιών για την ολοκλήρωση του” _δηλ. σσ. νέας “μασατούγκας” με νέα σύμβαση, 13.320.240 €. (αρχική σύμβαση 41,3 εκατ.€).
Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΡΓΟΣΕ, είχε δηλώσει τότε  ότι “στόχος μας είναι η ολοκλήρωση των έργων εκσυγχρονισμού του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας στο συντομότερο δυνατό χρόνο, πάντα όμως με απόλυτη προσήλωση στους όρους αρτιότητας, ποιότητας και ασφάλειας των μεταφορών. Προς αυτή την κατεύθυνση αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες και προχωρούμε χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις όλες τις απαραίτητες διαδικασίες”.

3. Αφού επί 14+ μήνες δεν έγινε ουσιαστικά τίποτα και στις 27-Απρ-2022, ο τότε πρόεδρος της Επιτροπής ETCS, υπέβαλε αιφνιδίως παραίτηση, στέλνοντας επιστολή στη διοίκηση της ΕΡΓΟΣΕ, καταγγέλλοντας “μη τήρηση των συμβάσεων για τα βελτιωτικά έργα στην ασφάλεια των σιδηρογραμμών” την _“τραγική κατάσταση στο σιδηροδρομικό δίκτυο” και κυρίως “τα κενά ασφαλείας όσον αφορά την τέλεση των δρομολογίων”, “καθυστερήσεις, κακοδιαχείριση συμβάσεων” ότι υφίσταται συγκεκριμένο τμήμα του δικτύου, στο οποίο θα γίνεται “κυκλοφορία τρένων με 200 km/h, χωρίς σε αυτό να υπάρχει καμία ένδειξη της κατάστασης της γραμμής, ακόμα και θραύση αυτής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ασφάλεια κυκλοφορίας των τρένων”.

(σ.σ.)
Το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Σύστημα Ελέγχου Τρένων (ETCS) είναι στοιχείο σηματοδότησης και ελέγχου του Ευρωπαϊκού Συστήματος Διαχείρισης Σιδηροδρομικής Κυκλοφορίας (ERTMS), δηλ. αντικατάσταση των παλαιών συστημάτων προστασίας τρένων, που έχει σχεδιαστεί για να αντικαταστήσει τα πολλά ασύμβατα συστήματα ασφαλείας που χρησιμοποιούνται, υιοθετήθηκε και εκτός Ευρώπης _ουσιαστικά επιλογή παγκόσμιας πλέον εφαρμογής. Από τεχνική άποψη είναι ένας τύπος θετικού ελέγχου αμαξοστοιχίας (PTC _το λεγόμενο “μάτι” των τρένων με πίνακες ελεγχόμενο από δορυφόρους).

Το ETCS υλοποιείται με τυπικό τόσο παρατρόχιο εξοπλισμό, όσο και ενοποιημένο  μέσα στην καμπίνα του τρένου. Στην προηγμένη του μορφή, όλες οι πληροφορίες window διαβιβάζονται στον οδηγό ασύρματα μέσα στην καμπίνα, θεμέλιο για μια 100% αυτόματη λειτουργία αμαξοστοιχίας με τον άνθρωπο απλά θεατή.

Στο …Ευρωπαϊκό Δικαστήριο

4. Μόλις πριν δύο εβδομάδες, στις 15-Φεβ, η Κομισιόν αποφάσισε να παραπέμψει την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την παραβίαση των κανόνων στις σιδηροδρομικές μεταφορές (sic!!) επειδή δεν εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις που έχει με βάση την οδηγία για τη δημιουργία ενιαίου Ευρωπαϊκού σιδηροδρομικού χώρου (2012/34/ΕΕ).  «Η σύναψη και δημοσίευση της εν λόγω συμφωνίας είναι ιδιαίτερα σημαντική για τη διαφάνεια των έργων στο δίκτυο της σιδηροδρομικής υποδομής. Η συμφωνία αυτή θα πρέπει να περιέχει ουσιαστικές διατάξεις, όπως αναφορικά με το ύψος των κονδυλίων που διατίθενται για τις υπηρεσίες υποδομής, καθώς και στόχους (για παράδειγμα, ταχύτητα  στην γραμμή, ικανοποίηση πελατών ή προστασία του περιβάλλοντος», - άρες μάρες κουκουνάρες … “Παρά τις ανταλλαγές επιστολών μεταξύ της Επιτροπής και της Ελλάδας, οι εθνικές αρχές εξακολουθούν να μην έχουν υπογράψει και δημοσιεύσει τη συμβατική συμφωνία με τον ελληνικό οργανισμό διαχείρισης της σιδηροδρομικής υποδομής, τον ΟΣΕ”.

📽️  “Κρατικοποιούνται” πάλι οι σιδηρόδρομοι στην Αγγλία με το λαό να πληρώνει το μάρμαρο _ “The Navictaros”_ “Ο Πολ ο Μικ και οι άλλοι”

Η καταραμένη κοιλάδα

(Παύλος Ριζαργιώτης)
Πρώτα, θέλω να καταραστώ τον Δία. Έβλεπε από την κορφή του Ολύμπου τα τρένα να κινούνται το ένα εναντίον του άλλου, αλλά δεν παρέβηκε να σταματήσει το κακό. Μέσα στη νύχτα έγινε η σύγκρουση στην κοιλάδα. Σίδερα καυτά και φλόγες τεράστιες φέρνουν θάνατο οδυνηρό. Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτή η καταραμένη κοιλάδα γεμίζει με κομματιασμένα κορμιά νέων ανθρώπων. Το ίδιο έγινε πριν από 20 χρόνια με τους μαθητές από το Μακροχώρι Ημαθίας και λίγο πριν με οπαδούς του ΠΑΟΚ.

Κι ύστερα θέλω να ουρλιάξω. Αλλά δεν βγαίνει η φωνή. Να κλάψω. Ομως δεν έχω δάκρυα. Κάτι μέσα μου μου λέει: Τώρα που μιλούν όσοι ένοχα σιωπούσαν και οι γλοιώδεις υπερασπιστές γίνονται δριμείς κατήγοροι, εσύ μην μιλάς. Οχι. Δεν έχουμε το δικαίωμα της σιωπής, ούτε και την ώρα του μεγάλου πένθους. Τώρα είναι που πρέπει να μιλήσουν ακόμα πιο δυνατά αυτοί που πάντα μιλούσαν. Για να σκεπάσουν με τα ουρλιαχτά τους τα παπαγαλίσματα που και τούτη τη φορά επιχειρούν να συσκοτίσουν την αλήθεια. Να, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ακούω έναν από τους παπαγάλους του «MEGA» να προσπαθεί να φορτώσει την ευθύνη για την τραγωδία αποκλειστικά στον σταθμάρχη της Λάρισας.

Ήξεραν ότι ο κίνδυνος ήταν υπαρκτός και άμεσος. Τους το είχαν πει πολλές φορές οι πιο ειδικοί - οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο - και με τον πιο επίσημο τρόπο. Κι αυτοί άφηναν τα τρένα να περνούν με κίνδυνο να μετατραπούν σε κινούμενα φέρετρα σ' έναν «σιδηροδρομικό Αχέροντα». Οπως και έγινε τη νύχτα της Τρίτης 28 Φλεβάρη 2023 στα Τέμπη. Γιατί; Είναι μήπως απρόσεκτοι; Οχι. Είναι ταξικά αδιάφοροι. Δεν τους νοιάζει ακόμα κι αν χαθούν ανθρώπινες ζωές. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα βγάζει κέρδη το κεφάλαιο. Από παντού και από τα τρένα. Γι' αυτό έγινε και η πώληση στην ιταλική επιχείρηση. Γι' αυτό και δεν γίνονται τα έργα υποδομής που είναι απαραίτητα στους σιδηροδρόμους. Γι' αυτό και μειώθηκε ο αριθμός των σιδηροδρομικών εργαζομένων.

Τώρα οι κυβερνητικοί αρμόδιοι - και μαζί τους οι συνυπεύθυνοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης - το παίζουν πονόψυχοι και ευαίσθητοι. Μυξοκλαίνε στον τόπο της τραγωδίας και μοιρολογούν έξω από το νεκροτομείο της Λάρισας. Μάλιστα, ενόψει και των επερχόμενων εκλογών, ένας υπουργός υπέβαλε παραίτηση. Δεν πείθουν. Συγχώρεση δεν τους πρέπει. Σκληρή τιμωρία τους αξίζει. Οι κατάρες των χαροκαμένων δεν φοβίζουν τους εγκληματίες κι οι ευχές των συμπονούντων δεν αποτρέπουν νέες τραγωδίες. Η Νέμεσις περιμένει την επίκληση των τολμηρών κι απαιτεί τη συνδρομή των γενναίων.

Το ζήσαμε στο Μάτι, στην Εύβοια και τώρα στα Τέμπη... Μετά από κάθε μεγάλη τραγωδία, βασανίζει το ερώτημα: Τι έφταιξε και χάθηκαν τόσες ζωές, καταστράφηκαν τόσες περιουσίες; Ηταν αναπόφευκτο; Τι θα μπορούσε να είχε γίνει αλλιώς;

Οι καταστροφές που μας πονούν και μας συγκλονίζουν δεν είναι μονόπρακτο έργο για να αναζητάει κανείς τι πήγε στραβά στο σενάριο, ποιος δεν έπαιξε σωστά τον ρόλο του. Δεν φταίει «η κακιά η ώρα».

Στο Μάτι, για παράδειγμα, ο χρόνος δεν άρχισε να μετράει απ' όταν ξέσπασε η φωτιά. Οι κάτοικοι καταγγέλλουν ότι «πιανόταν η ψυχή τους» κάθε φορά που έβλεπαν καπνούς, ξέροντας πως ήταν ανυπεράσπιστοι από φωτιές.

Είχαν αποτυπωμένη την εικόνα από μεγάλες πυρκαγιές και καταστροφές στην Ανατ. Αττική, επειδή δεν υπάρχουν πρόληψη και επαρκή μέσα πυρόσβεσης, ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης και οργανωμένης διαφυγής.

Πάνω εκεί «έτρεξε» η φωτιά και σταμάτησε μόνο στη θάλασσα, αφήνοντας πίσω ανείπωτη καταστροφή. Την κρίσιμη ώρα δεν ήρθαν αντιμέτωποι μόνο με τις φλόγες, αλλά και με ένα κράτος επιλεκτικά ανίκανο να τους προστατέψει.

Οι απανταχού "αποβάθρες"
μετά τις καπιταλιστικές "αναπλάσεις" _αναδιαρθώσεις

Το ίδιο κράτος βρήκαν απέναντι
κι όταν προσπάθησαν να σταθούν στα πόδια τους.

Οι νόμοι της γης - εμπόρευμα, τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που έχουν προτεραιότητα στην «αποκατάσταση» της περιοχής, τα στενά «δημοσιονομικά περιθώρια» του κράτους στην αρωγή έκαναν πολλά από τα θύματα να εγκαταλείψουν οριστικά την περιοχή.
Το ίδιο ζήσαμε και με τις φωτιές σε Αττική και Εύβοια, όπου δεν υπήρχε καν το άλλοθι των πολλών ταυτόχρονων πυρκαγιών, πίσω από το οποίο οχυρώθηκε η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο Μάτι. Το κράτος, όμως, που έχει συνέχεια ...διδάσκεται από τα λάθη του. Γι' αυτό στην Εύβοια «θριάμβευσαν» η ατομική ευθύνη, το 112, το «τρέξτε να σωθείτε», οι προληπτικές εκκενώσεις, που άφηναν κυριολεκτικά «στο έλεος» τα δάση και τα χωριά.

Και ύστερα ήρθε η «ανασυγκρότηση». Με έργα - «φωτοδότες» των επιχειρηματικών συμφερόντων. Με αποζημιώσεις - ψίχουλα στην πλειοψηφία των πληγέντων. Με προϋποθέσεις - κόφτες στη στήριξη των αγροτοκτηνοτρόφων. Με σχέδια για μπίζνες στα αποκαΐδια.

Και φτάνουμε στα Τέμπη...
Εδώ κι αν είναι προδιαγεγραμμένο το έγκλημα!

Το αποδεικνύουν οι καταγγελίες σιδηροδρομικών, εργαζομένων και συνδικαλιστών, που φωνάζουν εδώ και χρόνια για τις υποσυντήρητες υποδομές και το τροχαίο υλικό.
Για τις συνέπειες δηλαδή της διάσπασης του σιδηροδρομικού έργου, της ιδιωτικοποίησης τμημάτων και υποδομών ή της υποχρηματοδότησής τους από το κράτος, στο όνομα της μείωσης του κόστους.
Το φανερώνουν οι τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, που δεν φτάνει να στελεχωθούν με επάρκεια κομβικά πόστα. Που την κρίσιμη ώρα στέρησε εγκλωβισμένους και τραυματίες από πολύτιμη βοήθεια.
Το δείχνουν τα ατυχήματα και οι καθυστερήσεις, που όλο και πιο συχνά καταγγέλλουν οι επιβάτες.

Όλα αυτά επιτάχυνε η στρατηγική της «απελευθέρωσης» και ιδιωτικοποίησης των συγκοινωνιών, για τη στήριξη της κερδοφορίας των ομίλων που επενδύουν στον σιδηρόδρομο, απ' όλες τις κυβερνήσεις.

Αλλά στο όνομα και της «εξοικονόμησης» πόρων από το κράτος, για να δίνονται ακόμα περισσότερες επιδοτήσεις, προνόμια και φοροαπαλλαγές στους πρώτους.
Εκεί λοιπόν καταλήγει το νήμα κάθε τέτοιας τραγωδίας, ξετυλίγοντάς το προς τα πίσω. Στην άκρη του νήματος βρίσκεται ένα κράτος εχθρικό στα λαϊκά συμφέροντα και τις ανάγκες, ακριβώς επειδή η πολιτική του είναι φιλική στα κέρδη και τα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ασυνεννοησίες, λάθη, ευθύνες και επιχειρησιακές παραλείψεις είναι σύμφυτα με τον κρατικό μηχανισμό που υπηρετεί έναν τέτοιο αντιλαϊκό προσανατολισμό.

Μόνο με πρωταγωνιστή τον λαό στον αγώνα ενάντια σ' αυτό το κράτος και στην πολιτική του μπορούν τα πράγματα να πάνε «αλλιώς»! Διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα πρόληψης και προστασίας της ζωής και της περιουσίας, σύγχρονες, φτηνές και ασφαλείς συγκοινωνίες, ζωή και δικαιώματα με κριτήριο τις σύγχρονες δυνατότητες και ανάγκες.

Στέλνοντας μήνυμα ανάτασης και ελπίδας ότι δεν είναι μονόδρομος η σαπίλα, το σκοτάδι και η μιζέρια αυτού του ζοφερού συστήματος και ότι μπορεί ο λαός αν το αποφασίσει να ζήσει αλλιώς!

(γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης στο facebook)

Τραγικά αυτά που ζούμε,
ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ όσα ακούμε

Όλα δείχνουν πως το δράμα οφείλεται «κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος» απεφάνθη ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης προσπερνώντας τις προηγούμενες και τις σημερινές καταγγελίες εργαζομένων και συνδικαλιστών για τη φονική αδιαφορία κράτους - κυβέρνησης και ιταλικής εταιρείας....

Στον 21^ο αιώνα οι γονείς μας καίγονται, οι φίλοι μας πνίγονται, τα παιδιά μας σκοτώνονται γιατί τρένα τρακάρουν!!!  Θύματα όλη τους της φονικής αδιαφορίας, των απάνθρωπων προτεραιοτήτων τους...

Σύμφωνα με τον κ. Μητσοτάκη, εν έτει 2023 που οι αυτοματισμοί, οι τεχνολογίες και οι εφαρμογές πλοήγησης και εντοπισμού έχουν ενσωματωθεί σε παιδικά παιχνίδια, η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων επιβατών εξαρτάται από έναν σταθμάρχη!!!

Εν έτει 2023
μετωπική σύγκρουση τρένων
που κινούνται στα τυφλά!!!

Παραιτήθηκε λέει ο υπουργός Μεταφορών... Αναστάσιμο λουτρό είναι.. Αναστάσιμο λουτρό για την πολιτική φονικής αδιαφορίας την οποία και θα συνεχίσουν... Αναστάσιμο λουτρό για τον άριστο που θα τον ξαναδούμε πάλι υπουργό σε επόμενη κυβέρνηση... Αναστάσιμο λουτρό για την κυβέρνηση για να μη το έχει στίγμα στην προεκλογική περίοδο...

 

 

ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ: Η ομαδική σφαγή περισσότερων από 300 φαντάρων το 1948

«Σε τούτα τα βράχια τουφεκίστηκαν οι 300 του Α’ Τάγματος
τούτα τα φύκια είναι μια τούφα μαλλιά
ξεκολλημένα μαζί με το πετσί
απ’ το καύκαλο ενός συντρόφου που αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση»
             Γιάννης Ρίτσος

«Μακρονήσι, σεμνό σκαπανέων σχολειό,
τιμημένε ναέ ανθρωπιάς μεγαλείου»

σσ. Το δίστιχο είναι από το προκλητικό σκοταδιστικό εμβατήριο «Μακρόνησος»,
σύμφωνα με τον ιστορικά ασυγχώρητο χαρακτηρισμό του κολαστηρίου της Μακρονήσου,
από τον Π. Κανελλόπουλο, ως «νέου Παρθενώνα».

Τέτοιες μέρες ήτανε. Τη μια μέρα ήτανε χειμώνας, την άλλη έμπαινε η άνοιξη.
Όχι, όμως και στο Μακρονήσι.
Εδώ, ο τροχός γυρνούσε αντίστροφα. Στη θέση ενός φωτεινού κόσμου, του κόσμου της αντίστασης και της λευτεριάς, επιχειρούνταν να στηθεί το βασίλειο του τρόμου.
Πεντέμισι χιλιάδες φαντάροι, που η αστική τάξη εκτιμούσε ότι είναι στο παραπέντε να περάσουν με το μέρος του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, είχαν κλειστεί στο σύρμα της Μακρονήσου, για να «αναμορφωθούν» και να σταλούν στο μέτωπο να χτυπήσουν τους συντρόφους τους.
Αυτοί οι 5.500 φαντάροι δεν ήταν όποιοι κι όποιοι. Ηταν οι αμετανόητοι που είχαν ξεδιαλεχτεί από τα άλλα τάγματα. Στο νησί εκείνη την περίοδο υπήρχαν τρία τάγματα σκαπανέων. Τα Α, Β και Γ. Τα Β και Γ λειτουργούσαν ως φίλτρα. Οι αμετανόητοι μεταφέρονται στο Α τάγμα. 5.500 ψυχές έτοιμες για τη μεγάλη σφαγή.
Ηταν 29 του Φλεβάρη κι ερχόταν η 1 Μάρτη του 1948.

Αυτό που γινόταν δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Η αστική τάξη είχε ήδη αποκτήσει εμπειρία, από τον εγκλεισμό στο «σύρμα» στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική 15.000 αντιφασιστών Ελλήνων στρατιωτών. Είχε ήδη μέχρι τις αρχές του 1947 μαντρώσει 5.809 κρατούμενους στα νησιά της εξορίας και άλλους 11.244 κρατούμενους τους είχε σε φυλακές και στρατόπεδα να περιμένουν την εκτόπισή τους.

Είχε έρθει η ώρα για να ξεκινήσει η εκκαθάριση του ανασυγκροτούμενου αστικού στρατού. Κατά χιλιάδες οι φαντάροι απομονώνονται από το κυρίως σώμα του αστικού στρατού και συγκροτούνται τα τάγματα σκαπανέων.

Ήταν η εποχή που έχει ήδη ανακοινωθεί το Σχέδιο Μάρσαλ και διακηρυσσόταν το Δόγμα Τρούμαν. Η εποχή που μετά την αποτυχία των ναζί να συντρίψουν τη Σοβιετική Ενωση, ο ιμπεριαλισμός σούμπιτος έβαζε πλώρη για να αντιμετωπίσει το σοσιαλιστικό σύστημα που είχε βγει τροπαιούχο από τον Β’ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο.

Η αστική τάξη στη χώρα μας γνώριζε πολύ καλά τι έκανε και πού πήγαινε. Ο τότε υπουργός Στρατιωτικών Π. Κανελλόπουλος δήλωνε: «Η ιστορία θα γράψει πως η στροφή της παγκοσμίου καταστάσεως εδώ άρχισε, στη Μακρόνησο. Στο ξερονήσι αυτό, υπέροχον σχολείον αναβαπτίσεως των ασώτων υιών του έθνους, εβλάπτισεν σήμερον η Ελλάς ωραιοτέρα παρά ποτέ» (δήλωση υπουργού Στρατιωτικών Παναγιώτη Κανελλόπουλου, που έδωσε συγχαρητήρια στους επιτελείς των ταγμάτων στη Μακρόνησο, ηχητικό ντοκουμέντο από το ντοκιμαντέρ του Λ. Βαρδαρού «Μακρόνησος. Τόποι πολιτικής εξορίας και ιστορικής μνήμης»).

Όλη η χώρα μια φυλακή

Είναι η εποχή που στην Ελλάδα αναπτύσσεται ο ένοπλος ταξικός αγώνας και η χώρα μετατρέπεται από άκρη σε άκρη σε μια απέραντη φυλακή. Αντλούμε στοιχεία από το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμος Β2:

Απλώθηκαν και λειτούργησαν σε όλη την επικράτεια δεκάδες φυλακές και τόποι εξορίας με κρατούμενους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης. Στα τέλη του 1946 με αρχές του 1947 καταμετρώνται σε όλη τη χώρα 49 φυλακές και 35 τόποι εξορίας. Σ’ αυτά πρέπει να προστεθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων που χρησιμοποίησε ο αστικός στρατός, καθώς και τα κρατητήρια και τμήματα που χρησιμοποίησαν η Χωροφυλακή και η Ασφάλεια, στα οποία κρατήθηκαν και ανακρίθηκαν χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι. Υπήρξαν επίσης 21 νοσοκομεία στα οποία κρατούνταν ασθενείς αγωνιστές, όπως το «Σωτηρία» και το «Αγιος Παύλος».

Ακόμα, γι’ αυτήν την περίοδο αναφέρονται τουλάχιστον 5 κρατητήρια «παρακρατικών» συμμοριών, όπως οι στάβλοι του Μπαντουβά στο Ηράκλειο Κρήτης και τα κρατητήρια της ΕΑΟΚ στις Κροκεές Λακωνίας.

Η Μακρόνησος ήταν το πλέον συμβολικό στρατόπεδο. Εδώ οι μηχανισμοί καταστολής τελειοποιήθηκαν, η βία συστηματοποιήθηκε και οι πολιτικά διωκόμενοι γνώρισαν τη μεγαλύτερη αναμέτρησή τους με τον ταξικό αντίπαλο.

Η δημιουργία της Μακρονήσου υπήρξε οργανωμένο σχέδιο των Βρετανών και Αμερικανών, σε συνεργασία με το ελληνικό αστικό κράτος, για την εξουδετέρωση μιας μεγάλης μερίδας του λαϊκού κινήματος, πρωταρχικά με σκοπό την εκκαθάριση του κυβερνητικού στρατού από δυνάμεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εξεγέρσεις σε μονάδες, σε συνδυασμό με την αποστέρηση του ΔΣΕ από πολύτιμες εφεδρείες. Ταυτόχρονα, επιδιώχτηκε το ηθικό τσάκισμα των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών μέσα από την υπογραφή δηλώσεων αποκήρυξης του ΚΚΕ και της ιδεολογίας του, ώστε αυτό να λειτουργήσει αρνητικά στο ηθικό του λαού.

Η ίδρυση του στρατοπέδου της Μακρονήσου αποφασίστηκε στις 19 Φλεβάρη 1947, σε συνεργασία με τους αμερικάνους, ενώ ξεκίνησε να λειτουργεί στις 28 Μάη 1947, με τον εκτοπισμό σε αυτήν των πρώτων 100 μόνιμων αξιωματικών και 600 εφέδρων.

Το στρατόπεδο της Μακρονήσου συγκροτήθηκε από: Το Α Τάγμα Σκαπανέων, που είχε μεταφερθεί από τον Αγιο Νικόλαο Κρήτης, με διοικητή τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, τον οποίο αντικατέστησε το 1948 ο ταγματάρχης Αντώνιος Βασιλόπουλος. Το Β Τάγμα, που μεταφέρθηκε από τη Λάρισα στην Παιανία και από εκεί στο Πόρτο Ράφτη, απ’ όπου έφυγε για τη Μακρόνησο (25 Μάη 1947), με διοικητή τον Ηλία Στολιόπουλο και αργότερα τον Γεώργιο Τζανετάτο. Το Γ Τάγμα, που συγκροτήθηκε το 1946 στη Μίκρα Θεσσαλονίκης, με διοικητή τον Παναγιώτη Σκαλούμπακα. Τον Σεπτέμβρη του 1947 μεταφέρθηκαν στο Γ Κέντρο Αξιωματικών Μακρονήσου οι μάχιμοι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ. Διοικητής του ήταν ο Σταύρος Χριστοδουλάκης και μετά ο Νίκος Δαούλης, που έκανε και χρέη διοικητή της Μακρονήσου. Υπεύθυνος για τη Μακρόνησο από την πλευρά του ΓΕΣ ήταν ο συνταγματάρχης Γεώργιος Μπαϊρακτάρης.

Στα τρία Ειδικά Τάγματα Οπλιτών (ΕΤΟ), τα Α ΕΤΟ, Β ΕΤΟ και Γ ΕΤΟ, κρατούνταν κομμουνιστές και άλλοι ΕΠΟΝίτες φαντάροι, ανάλογα με το βαθμό επικινδυνότητας, που προέκυπτε από το φάκελο που είχε στη διάθεσή του το Γραφείο Ασφαλείας (Α2) του νησιού. Στο Α ΕΤΟ, το λεγόμενο και «Κόκκινο Τάγμα», κρατούνταν οι πιο επικίνδυνοι οπλίτες, στο Β ΕΤΟ οι «συμπαθούντες» και στο Γ ΕΤΟ οι «ύποπτοι».

Εκτός από τα παραπάνω τάγματα, υπήρχαν και χώρος κράτησης πολιτών και ορισμένες μικρές μονάδες υποστηρικτικών υπηρεσιών.
Στο νησί αρχικά λειτούργησαν οι Στρατιωτικές Φυλακές Αθηνών (ΣΦΑ), στις οποίες κρατούνταν «επικίνδυνοι πολίτες» (υπόδικοι στρατοδικείων) και οι οποίες μετονομάστηκαν το 1949 σε Ειδικό Σώμα Αναμόρφωσης Ιδιωτών (Α και Β ΕΤΟ-ΕΣΑΙ), που αργότερα ονομάστηκε Δ ΕΤΟ.
Συνολικά στο νησί κρατήθηκαν, κατά μια εκδοχή, πάνω από 100.000 άτομα, πολίτες ή στρατιωτικοί. Ανάμεσά τους και 300 ανήλικα παιδιά.

Η βία και τα ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια υπήρξαν καθημερινό φαινόμενο στη Μακρόνησο. Ηδη με την άφιξή τους στο νησί, οι εξόριστοι ξυλοκοπούνταν από άντρες της Αστυνομίας Μονάδας (ΑΜ) και όσοι δεν υπέγραφαν δηλώσεις αποκήρυξης στέλνονταν στο Γραφείο Α2 για περαιτέρω βασανιστήρια και ανακρίσεις. Οι εξόριστοι που δεν υπέγραφαν συνήθως απομονώνονταν και βασανίζονταν αδιάκοπα, ενώ οι υπογράφοντες δήλωση τοποθετούνταν σε ξεχωριστούς κλωβούς, όπου η μεταχείρισή τους ήταν σχετικά ήπια.

Βασανιστήρια όπως το ξύλο με σύρματα, καδρόνια και ξύλα μπαμπού, η φάλαγγα, η ψυχρολουσία, η έκθεση στον ήλιο και το κρύο και το κάψιμο με πυρωμένα σίδερα και τσιγάρα, συνδυάζονταν με ώρες καψονιών όπως η ορθοστασία, το κουβάλημα βράχων και η ακινησία, προκειμένου να αποσπαστούν δηλώσεις. Παράλληλα, εφαρμόζονταν ψυχολογικές μέθοδοι βασανισμού, όπως η άσκοπη εργασία, ο δημόσιος εξευτελισμός και τα πολύωρα «μαθήματα» εθνικής διαπαιδαγώγησης (μεταδίδονταν από τα μεγάφωνα του στρατοπέδου εθνικιστικοί ύμνοι και ανακοινώσεις 24 ώρες το 24ωρο).

🔻🔻🔻

Κολοφώνα της βίας στη Μακρόνησο αποτέλεσε η ομαδική σφαγή στο Α ΕΤΟ περισσότερων από 300 φαντάρων (29 Φλεβάρη 1948 — 1 Μάρτη 1948).
Το έγκλημα χαρακτηρίστηκε από το ΓΕΣ και τον αστικό Τύπο ως «στάση» των φαντάρων και πολλοί από τους επιζήσαντες δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο ως «στασιαστές». Τους νεκρούς του Α ΕΤΟ τους έριξαν στη θάλασσα με άκρα μυστικότητα, στη βραχονησίδα Σαν Τζιόρτζιο, μέσα σε συρμάτινα δίχτυα. Εως σήμερα δεν έχει εξακριβωθεί και προσωποποιηθεί ο ακριβής αριθμός τους. Ο καπετάνιος του καϊκιού που μετέφερε τα πτώματα στο Σαν Τζιόρτζιο έχει δηλώσει πως καταμέτρησε ο ίδιος 350 νεκρούς. Παράλληλα, όμως, έχουν καταγραφεί πολλές μαρτυρίες για ομαδικούς τάφους στο Λαύριο και πέρα απ’ αυτό.

Αφηγήσεις για τη μεγάλη σφαγή σε πρώτο πρόσωπο

Για τη μεγάλη σφαγή στη Μακρόνησο στο τρίτομο έργο με τίτλο «Μακρόνησος — Ιστορικός Τόπος», που εκδόθηκε από το ΚΚΕ (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») έχουν συγκεντρωθεί από πολλές πηγές δεκάδες μαρτυρίες. Παραθέτουμε σήμερα αποσπάσματα από ορισμένες από αυτές.

Η πρώτη μέρα της σφαγής

Ο Νίκος Παπανδρέου αναφέρει: «Πρωινή αναφορά πήρε ο υπασπιστής του Τάγματος υπολοχαγός Καστρίτσης. Αμέσως μετά διέταξε το Τάγμα να κατευθυνθεί συντεταγμένο προς το αμφιθέατρο. Ανάμεσά μας τριγυρίζει ο ανθυπολοχαγός Καρδάρας που έλεγε: “Σήμερα θα μιλήσει ο Χριστός με το πιστόλι”. Ολοι βάλαμε τα γέλια, γιατί όλοι ξέραμε πως ο άνθρωπος αυτός είχε κάποια σημάδια παρανόησης. Επειδή, όμως, ήταν Κυριακή δεν αποκλείσαμε να έρθει κάποιος παπάς από το Λαύριο ή την Αθήνα για λειτουργία και κήρυγμα, όπως είπε και κάποια άλλη φορά. Μετά το μακελειό, ο Ιωαννίδης με τους αλφαμίτες μπρος στα αιμόφυρτα κορμιά εκβιάζουν για δήλωση: “Σκύψε κομμούνα να ιδείς, τα τίναξαν οι πουτάνες.
                              Σειρά σου τώρα, καθάριζε…”».

Ο Νίκος Μανδράκος: «Το ντουφεκίδι κράτησε δευτερόλεπτα. Δημιουργήθηκε πανδαιμόνιο (…) Η μικρότερη μάζα, γύρω στους δύο χιλιάδες άνδρες, που βρέθηκαν στην πλαγιά του θεάτρου, δέχτηκε τα πυρά. Είδε να σωριάζονται αιμόφυρτα παλικάρια δίπλα της και συνειδητοποίησε από την πρώτη στιγμή πως πρόκειται για δολοφονία.
Εξαλλοι και αναστατωμένοι σηκώθηκαν όρθιοι κι άρχισαν να φωνάζουν: “Αίσχος… Ντροπή σας… Δολοφόνοι… εγκληματίες… δειλοί…”.

Μερικοί, ενεργώντας αμήχανα, σύρθηκαν προς το βάθος της χαράδρας. Οι περισσότεροι, όμως, αντιμετώπισαν το απαίσιο έγκλημα με ψυχραιμία και αποφασιστικά. Στάθηκαν όρθιοι και βλέποντας τους δολοφόνους (περίπου εκατό μέτρα τους χώριζαν), το Λόχο Ασφαλείας, φώναζαν τις λέξεις που προαναφέραμε (…) Οι κρατούμενοι που ήταν στο θέατρο σχημάτισαν με τις παλάμες τους (αριστερά — δεξιά) φορεία. Τοποθέτησαν ευλαβικά τα θύματα και σιγά σιγά κατηφόρισαν στο γήπεδο. Πέντε νεκροί και πολλοί τραυματίες. Ολοι με πυροβόλα και όπλα. Από τους τραυματίες καμιά εικοσαριά βαριά. Αλλοι με τραύματα στο θώρακα, στο κεφάλι, στα χέρια, στα πόδια. Το αίμα έτρεχε αστείρευτο».

Η δεύτερη μέρα της σφαγής

Γράφει ο \\ Διονύσης Γεωργάτος:
«Η ώρα είναι περίπου 11. Από τα μεγάφωνα του περιπολικού, που πλέει δίπλα στους βράχους, ακούμε: “Προσοχή — Προσοχή”. Και ύστερα από δύο με τρία λεπτά: “Προσοχή — Προσοχή. Στρατιώται του Α’ Τάγματος. Σας ομιλεί ο συνταγματάρχης Μπαϊρακτάρης”.
Το πολεμικό προχωρεί, περνούν πάλι δύο — τρία λεπτά. Σφυρίζει και τα μεγάφωνα επαναλαμβάνουν και συνεχίζουν: “Στρατιώται του Α’ Τάγματος, εκάματε μιαν απερισκεψία. Ολίγα καθάρματα κομμουνισταί σάς παρέσυραν σε στάσιν κατά της πατρίδος. Οσοι από εσάς δεν συμφωνούν με τους δολοφόνους, οι οποίοι εδημιούργησαν τα χθεσινά γεγονότα, διαχωρίστε τας ευθύνας σας και συγκεντρωθείτε εις τον 7ον Λόχον. Το κράτος δεν μπορεί να υποχωρήσει”.
Ολοι σχεδόν οι στρατιώτες, από όλους τους λόχους του στρατοπέδου, βγήκαν έξω απ’ τις σκηνές τους. Μερικοί ρωτούν, τι είπε το μεγάφωνο; “Δεν άκουσες συνάδελφε. Εμείς, λέει, κάναμε στάση, εμείς είμαστε δολοφόνοι”. Οσοι ήταν έξω απ’ τις σκηνές φωνάζουν: “Αίσχος. Αίσχος. Δολοφόνοι. Φασίστες”. Σηκώνουν τα χέρια και ομαδικά μουντζώνουν με κατεύθυνση το πολεμικό (…)

Το περιπολικό, κατά μικρά διαστήματα, απομακρύνεται από την ακτή, για να επανέλθει με νέες οδηγίες και συμβουλές. “Στρατιώται, το κράτος δεν μπορεί να υποχωρήσει. Θα επιβάλει τον νόμον. Θα τιμωρήσει διά την στάσιν τους υπαίτιους. Εγκαταλείψετε τους κομμουνιστάς και μεταμεληθείτε. Η πατρίς θα σας συγχωρέσει…”.
Αυτή η δραστηριότητα για κάμποση ώρα του πολεμικού είναι για να μας τσακίσει τα νεύρα και να δημιουργήσει μέσα στους συναδέλφους μας το κλίμα της υποταγής και της ντροπής, να περάσουμε τη διαχωριστική γραμμή, να εγκαταλείψουμε και να απαρνηθούμε τους νεκρούς μας, που τιμητικά περιφρουρούσαμε στη σκηνή τους, να πάμε στη χαράδρα του 7ου Λόχου, δίπλα από το Λόχο Διοίκησης και να υπογράψουμε εκεί τις δηλώσεις μετανοίας, επειδή πολεμήσαμε στην Αντίσταση τους κατακτητές και επειδή από “απερισκεψία” χθες κάναμε τάχα στάση στο στρατόπεδο.
Ολο το Τάγμα διαισθάνεται τι πρόκειται από στιγμή σε στιγμή να ξεσπάσει. Ακούει από τα μεγάφωνα του πολεμικού, βλέπει τις πολεμικές προετοιμασίες που γίνονται στο γήπεδο, οσμίζεται τη θύελλα που έρχεται. Με σφιγμένη όμως την καρδιά και καθαρή τη συνείδησή του στέκει όρθιο και περιμένει. Δε λυγίζει (…) Κανείς δεν κινείται προς τον 7ο Λόχο. Το Α’ Τάγμα αυτοπειθαρχημένο, μετρά τις πιο κρίσιμες στιγμές της ζωής του”».

Ο Τάκης Παπανικολάου: «Εκδηλώθηκε επίθεση με όπλα εναντίον μας. Είχανε φέρει από το Γ’ Τάγμα επίλεκτους και μας χτυπούσαν. Κόλαση πυρός. Σειόταν το νησί. Οι φαντάροι αντίκριζαν το χάρο και μέσα στην αναστάτωσή τους κατευθύνονταν προς τα μαγειρεία. Μπροστά μου κι όξω από το γραφείο του 1ου Λόχου έπεσαν τραυματισμένοι θανάσιμα δύο φαντάροι. Ταραγμένος προσπάθησα να τους προσφέρω κάποια βοήθεια, μα ξεψύχησαν στα χέρια μου».

Ο Δημήτρης Διαμαντής: «Βλέπω ξαφνικά το φίλο μου τον κιθαρίστα το Θεσσαλονικιό, τον Αμυράλη Βενιζέλο, μέσα σε κείνο το καμίνι να στέκεται όρθιος. Ηταν μπλεγμένος ανάμεσα σε δυο σκηνές και γραδωμένος σε κάτι τριχιές. Βάζω δυνατή φωνή: “Βενιζέλο, σκύψε θα σε βρει βόλι”. Μα ο Βενιζέλος δεν αποκρίθηκε, έμεινε ολόρθος, έτσι όπως σ’ άλλες εποχές, όταν έπαιζε κιθάρα και μας τραγουδούσε. Με τρόπο τον ζύγωσα. Πάγωσα. Ηταν νεκρός κι απ’ το λαρύγγι του έτρεχε αίμα».

Ο Χρυσόστομος Μαυρίδης: «Μέσα σε κείνη την κόλαση της φωτιάς μαζί με δυο άλλους στρατιώτες κουβαλούσαμε στο ιατρείο του στρατοπέδου έναν τραυματία με σπασμένα από ριπή πόδια (…) Ενας εθνοφρουρός από την Κοκκινιά ξαπλωμένος στο χώμα σπαρταρούσε σαν ψάρι. Μπροστά μου ένας σκοτωμένος, που η σφαίρα τον βρήκε στο κεφάλι και του είχε σπάσει το κρανίο. Τα μυαλά του είχαν χυθεί απέξω, όπως το αυγό, που σπάει στο βράσιμο και είχαν ανακατωθεί με αίμα και χώμα. Πόσους τραυματίες κουβαλήσαμε; Πόσους σκοτωμένους; Πόσα αυτοκίνητα φορτώσαμε; Μέσα μου όλα ήταν ανάκατα, μηχανικά φόρτωνα τ’ αυτοκίνητα, που γιόμιζαν νεκρούς».

Οι νεκροί

Η μαρτυρία του γιατρού Λεωνίδα Γεωργιλάκου είναι αποκαλυπτική:

«Την άλλη μέρα, Δευτέρα 1η Μάρτη, εκεί στο Γ’ Τάγμα ακούγαμε τις συνεχείς ομοβροντίες όπλων και οπλοπολυβόλων, κλεισμένοι μέσα στις σκηνές. Ολοι μας, και οι στρατιώτες, που ήσαν κοντά μας, σκεφτόμασταν και συζητούσαμε για το σκοτωμό των παιδιών που γινόταν στο Α΄ Τάγμα.
Την Τρίτη το πρωί πήγα στο Α΄ Τάγμα. Ο διοικητής Βασιλόπουλος μαζί με τον ανθυπολοχαγό της Στρατολογίας Αλιμπράντη μάς κάλεσε και έδωσε εντολή να πάμε στο Γ’ Τάγμα, στο διοικητή Σκαλούμπακα, να διαπιστώσουμε το θάνατο στρατιωτών και να συντάξουμε και υπογράψουμε το πρωτόκολλο θανάτου τους. Μας ζήτησε άκρα εχεμύθεια, επαναλαμβάνοντας και τονίζοντας σε μας αυτή την υποχρέωση.
Στο Γ’ Τάγμα ο Σκαλούμπακας μας διέθεσε Αλφαμίτες που μας οδήγησαν στο καΐκι, στο οποίο ήταν στοιβαγμένα πτώματα στρατιωτών. Ηταν ένα τρομερό θέαμα.
Οι Αλφαμίτες μας φέρνανε έναν έναν τους νεκρούς και διαπιστώναμε το θάνατό τους και την ταυτότητά τους. Σε συνέχεια μας έφεραν νεκρούς, που είχαν σε μεγάλες σκηνές. Καταμετρήσαμε 180 νεκρούς στρατιώτες.

Μετά την καταμέτρηση οι Αλφαμίτες παίρνανε τα πτώματα και τα τοποθετούσαν στοιβαγμένα στο καΐκι. Ο Σκαλούμπακας συνεχώς παρακολουθούσε από κοντά όλη αυτή τη διαδικασία.
Φτιάξαμε την κατάσταση — πρωτόκολλο θανάτου των στρατιωτών, το υπογράψαμε και το απόγευμα, που γυρίσαμε στο Α΄ Τάγμα, το παραδώσαμε στο διοικητή μας Βασιλόπουλο. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η προσωπική μου οδυνηρή εμπειρία για τη σφαγή στο ΑΕΤΟ».

🔻🔻🔻

Πολύτιμη είναι η μαρτυρία του Μίμη Βρονταμίτη, καπετάνιου του καϊκιού που μετέφερε τους νεκρούς:

«Έζησα όλα τα δραματικά γεγονότα της Μακρονήσου το 1948. Ο στρατός μας με είχε επιταγμένο με το καΐκι μου “Αγιος Νικόλαος”, επί μισθώ, οκτώ χιλιάδες δραχμές το μήνα. Κουβαλούσα από το Λαύριο πέρα στη Μακρόνησο φαντάρους, πολιτικούς υπόδικους, νερό σε βαρέλια και άλλα.
Στο φοβερό τουφεκίδι του Μάρτη 1948 ο Σκαλούμπακας μου κόλλησε το πιστόλι στο κεφάλι και με απειλές με διέταξε να κουβαλάω σκοτωμένους φαντάρους πέρα μακριά στον Κάβο Ντόρο, στο ξερόνησο Σαν Τζιόρτζιο. Στο Γ’ Τάγμα φόρτωνα τους νεκρούς φαντάρους, που τους εξέταζε ο γιατρός Μαλάμης, κι έγραφε στο πιστοποιητικό θανάτου τη λέξη “νεκρός”. Ητανε δίπλα στον γιατρό Μαλάμη κι άλλοι δύο γιατροί.

Τους σκοτωμένους φαντάρους τους τακτοποιούσανε στριμωχτά στο αμπάρι οι Αλφαμίτες Χούμης και Λαγός. Σ’ ένα μόνο δρομολόγιο φορτώσαμε 185 νεκρούς φαντάρους.
Λέω στον Σκαλούμπακα: “Το καΐκι δεν σηκώνει τόσο πράμα, είναι πολύ το πράμα, θα μπατάρει το καΐκι”. Αυτός κουβέντα δεν έπαιρνε, με το πιστόλι με διέταξε. Τι να ‘κανα; Το πιστόλι σε παγώνει…
Ανοιγόμασταν τη νύχτα στον Κάβο Ντόρο. Εκεί στο Σαν Τζιόρτζιο περίμενε καράβι πολεμικό.
Οι ναύτες παίρνανε τους σκοτωμένους φαντάρους και τους χώνανε μέσα σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια και τους φουντάρανε στο βυθό της θάλασσας. Αυτό ξανάγινε. Οι νεκροί όλοι — όλοι ήταν 350 κοντά, τους μέτραγα έναν — έναν και ήταν 350 φαντάροι νεκροί.
Αυτή ήταν η πιο τραγική περιπέτεια που έζησα στη ζωή μου».