Τη λέγαν Ρόζα (Ро́за Гео́ргиевна Ша́нина)

Η Ρόζα Γκεορκίεβνα Σανίνα γεννήθηκε στις 3 Απρίλη του 1924, σε μια φτωχή αγροτική περιοχή, την εποχή που η νεαρή εργατική σοβιετική εξουσία έχτιζε τις βάσεις του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο. Το όνομα Ρόζα της το έδωσαν οι γονείς της προς τιμή της μεγάλης επαναστάτριας Ρόζας Λούξεμπουργκ. Στα δεκατέσσερά της ήταν ήδη μέλος της Πανενωσιακής Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας, της Κομσομόλ.

Ήταν όμορφη, με καστανόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια και αγαπούσε τη μόρφωση και τις χαρές της ζωής. Αγαπούσε και την πατρίδα της. Ήταν άλλωστε παιδί μιας οικογένειας με μεγάλη προσφορά στην πατρίδα. Ο πατέρας της ήταν τραυματίας του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ τρία αδέλφια της έπεσαν κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου της ΕΣΣΔ. Ο ένας, μόλις 19 χρόνων, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Λένιγκραντ από τους χιτλερικούς εισβολείς, ενώ η ίδια έζησε τον βομβαρδισμό του από τα γερμανικά αεροσκάφη.

Στα 17 της κατατάσσεται εθελοντικά στον Κόκκινο Στρατό, το 1943 γίνεται ελεύθερη σκοπευτής. Η άρτια στρατιωτική εκπαίδευση και οι ικανότητές της την κάνουν να ξεχωρίσει και οι ανώτεροί της την όρισαν αρχηγό διμοιρίας. Σκότωσε τον πρώτο εχθρό στις 5 Απριλίου του 1944. Στο ημερολόγιό της έγραψε, ότι τα πόδια της λύγισαν όταν συνειδητοποίησε ότι ο άντρας ήταν νεκρός.... 

Οι διοικητές της προτείνουν να γίνει εκπαιδεύτρια. Η Ρόζα όμως ζητά να τη στείλουν στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Μετά τη μάχη του Στάλινγκραντ γίνεται η πρώτη σοβιετική γυναίκα ελεύθερη σκοπευτής που της απονέμεται το στρατιωτικό μετάλλιο της τιμής. Στις 12 Δεκέμβρη του 1944 τραυματίζεται από σφαίρα στο δεξί ώμο. Μετά την ανάρρωσή της επιστρέφει στο μέτωπο. Στα σχέδιά της ήταν μετά τον πόλεμο να επιστρέψει στην ιδιαίτερη πατρίδα της και να ολοκληρώσει τις σπουδές της που διέκοψε ο πόλεμος.

Έγραφε: «Τι έχω κάνει; Τίποτα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο Σοβιετικό, που υπερασπίζεται την πατρίδα. Η δική μου ευτυχία είναι να πολεμώ για την ευτυχία των άλλων. Τι περίεργο που η λέξη ευτυχία δεν έχει πληθυντικό. Είναι αντίθετο απ’ το νόημά της. Αν είναι αναγκαίο να πεθάνω για το κοινό καλό, είμαι έτοιμη να το κάνω»....

27 Γενάρη του 1945: στη διμοιρία της που αρχικά αποτελούνταν από 78 άτομα είχαν σκοτωθεί οι 72.... 

27 Γενάρη του 1945:

Η Ро́за Гео́ргиевна Ша́нина τραυματίζεται βαριά από θραύσμα οβίδας, την ώρα που προσπαθούσε να προφυλάξει έναν τραυματισμένο αξιωματικό του τμήματός της και την επόμενη πεθαίνει.
Στη σύντομη ζωή της έγινε τιμημένη ηρωίδα του σοβιετικού λαού και φόβος και τρόμος για τους φασίστες.

Ο «αόρατος τρόμος της ανατολικής Πρωσίας» (έτσι την αποκαλούσαν) πρόλαβε να σκοτώσει 59 χιτλερικούς στρατιώτες.

Μετά το θάνατό της ακολούθησαν και άλλες τιμές, βραβεία και παράσημα, αλλά δεν είδε ποτέ το τέλος του πολέμου, ούτε έγινε διευθύντρια ορφανοτροφείου, όπως ονειρευόταν.... 

         

Στο χωριό της φτιάχτηκε ένα μουσείο για να τη θυμίζει στις επόμενες γενιές. Σ’ αυτές για τις οποίες θυσίασε τη ζωή της για να ζήσουν ελεύθερα. Στις 16 Γενάρη, σε μια ανάπαυλα της μάχης, πρόλαβε να γράψει στο ημερολόγιό της:

«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ».