Ποιος φοβάται τους Κασσελάκηδες;

Οι σινεφίλ θα θυμούνται βέβαια το Who's Afraid of Virginia Woolf? (ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;), την  αμερικανική πολυβραβευμένη ταινία δραματική “μαύρη κωμωδία” (5 Oscars, 22 διακρίσεις & 24 υποψηφιότητες) -  του 1966, σε σκηνοθεσία Μάικ Νίκολς _σενάριο  παραγωγή Έρνεστ Λέμαν, βασισμένο στο ομώνυμο _κορυφαίο θεατρικό έργο του Έντουαρντ Άλμπι. Πρωταγωνιστές_για την ιστορία Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Ρίτσαρντ Μπάρτον, Σάντι Ντένις και Τζορτζ Σίγκαλ.

Άλλοι καιροί, άλλες εποχές στο διεθνικό φαντασιακό της γενιάς του '60 δημιουργώντας πολιτισμικές φόρμες, ακούσματα και εικόνες μέσα από τις οποίες εκφράστηκαν και κάποια κινήματα της νεολαίας σε πολλές χώρες _σε μας οι Λαμπράκηδες, με παράνομο το ΚΚΕ. Το φάσμα της πολιτικής δράσης στις ΗΠΑ εκείνης της περιόδου, έχει να κάνει με μια αναδιαμόρφωση στο διεθνές πλαίσιο με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Βιετνάμ να μεσουρανεί και το αμερικανικό όνειρο (American Dream)  να καταρρέει στην αναζήτηση νέων αντικομφορμιστικών τρόπων ζωής.

σσ.
Το American Dream είναι _υποτίθεται ethos – εθνικό θέσφατο των ΗΠΑ, ένα σύνολο ιδανικών, συμπεριλαμβανομένων της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της ισότητας, στα οποία η ελευθερία ερμηνεύεται ως ευκαιρία για ατομική ευημερία και επιτυχία, καθώς και ως ανοδική κοινωνική κινητικότητα για το άτομο, που επιτυγχάνεται ανεμπόδιστα _αλλά με σκληρή δουλειά σε μια καπιταλιστική κοινωνία _ζούγκλα της αγοράς, όπου ακόμη κι ο εργάτης μπορεί να γίνει Ford.

Το συγκεκριμένο έργο του Έντουαρντ Άλμπι, είναι σκηνογραφικά και ως προς την πολυπλοκότητα της δράσης αρκετά περιορισμένο, άλλα πολύ πλούσιο σε αναφορές, κρυμμένα νοήματα και συμβολισμούς που καλύπτουν όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής _αναπαριστώντας την “κόλαση του οικιακού βίου”.

Αυτά τρέχουν στο μυαλό μας παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις στον θλιβερό Συριζα. “Από πίτα που δεν τρως τί σε νοιάζει κι αν καεί” _λέει ο λαός, αλλά όπως και να είναι αποτελεί τον οπορτουνιστικό πόλο στη χώρα μας και επομένως μας ενδιαφέρει: και μας ενδιαφέρει η ουσία και όχι το αν η κυρία Αχτσιόγλου είναι ΠΑΟΚτζού (ναι!! αυτό απάντησε όταν την ρώτησαν τι σκέφτεται να πράξει αν επικρατήσει ο Κασσελάκης…) ή ο γόης του πλήθους, που μοιράζει «βιομηχανικά» χαμόγελα και παστίλιες καμωμένες από το σιρόπι των κοινοτοπιών του, με τους θαυμαστές του να περιμένουν με ανοιχτό στόμα (προσοχή στις μύγες…) ότι την επόμενη στιγμή θα κοιτάξει κατάματα την κάμερα και θα πει «το ξέρετε, ε; δεν είμαι αυτός που είμαι!!».

Ο νέος (που δεν είναι τόσο νέος) προσπαθεί να ξεγελάσει εμάς τους παλιούς (που είμαστε αλλιώς _εεε… ΟΧΙ!!). Μπορεί να αιφνιδίασε κάποιους, έτσι όπως απέδρασε ξαφνικά από την αφάνειά του, αλλά όσα κομίζει δεν είναι νέα. Δεν είναι νέος ο ψηφιακός λόγος που καταγγέλλει αορίστως το σύστημα (αστική επανάσταση του 21^ου αιώνα) ούτε νέοι το δίδυμο Πολάκη-Παππά, (που στοιχίστηκαν πίσω από τον «ερχόμενο» ως επίδοξοι μαριονετίστες). Δεν είναι νέο το θράσος της δραματικής κίνησης, που πραγματοποιείται μέσω γρήγορων, λεπτομερειακών λεκτικών ανταλλαγών, μια μπουρδολογίας, που αν την αναλύσεις καταλήγεις αβίαστα σε ένα “καλά τι μας είπε; τίποτα”.

Ποιος φοβάται
τη Βιρτζίνια Γουλφ; _
Έντουαρντ Άλμπι

 Το έργο χρονικά, εκτυλίσσεται ένα –κοίτα σύμπτωση, ξημέρωμα Κυριακής, μετά από μία σαββατιάτικη έξοδο του ζευγαριού που αποτελείται από τον Τζωρτζ και τη Μάρθα. Ο χώρος, είναι το καθιστικό του σπιτιού τους, που διατηρούν σε μία πανεπιστημιούπολη της Νέας Αγγλίας. Η Μάρθα είναι το μοναδικό παιδί του προέδρου του κολεγίου και ο Τζωρτζ, είναι υφηγητής στο τμήμα ιστορίας. Αυτή είναι μια μεγαλόσωμη γυναίκα, πενήντα δύο ετών που ξεχειλίζει από ζωντάνια και μοιάζει κάπως νεότερη. Εκείνος, είναι ένας λεπτός διανοούμενος περίπου σαράντα έξι ετών, που έχει αρχίσει να γκριζάρει. Είναι και οι δύο άτεκνοι.
Είναι δύο η ώρα το πρωί, αλλά χωρίς να το γνωρίζει ο Τζωρτζ, η Μάρθα έχει προσκαλέσει ένα ζευγάρι που γνώρισαν στο πάρτι, για να συνεχίσουν τη βραδιά. Οι επισκέπτες είναι ο Νικ, περίπου τριάντα χρονών, ξανθός και ευπαρουσίαστος, και η σύζυγός του η Χάνι, είκοσι έξι χρονών, μικροκαμωμένη, ανόητη, άτολμη ξανθιά. Όπως αποκαλύπτεται αργότερα, ο Νικ παντρεύτηκε τη Χάνι, επειδή πίστευε ότι ήταν έγκυος, αλλά αποδείχτηκε ότι η κατάστασή της ήταν μία υστερική εγκυμοσύνη, η οποία βεβαίως εξαφανίστηκε μόλις παντρεύτηκαν-και ίσως επιπλέον να υποκινήθηκε σκεπτόμενος την περιουσία του πατέρα της.

Το γεγονός αυτό αποκαλύπτει και την επικοινωνιακή πολυπλοκότητα της αλληλεπίδρασης των τεσσάρων ρόλων-ηθοποιών, η οποία ταυτόχρονα αποκαλύπτει και λανθάνουσες σχέσεις εξουσίας, ιεραρχικούς ρόλους και συμβολικά μοτίβα, που σε αντίθετη περίπτωση δεν θα ήταν δυνατόν να αναγνωσθούν εάν ο συγγραφές είχε προτιμήσει μία πιο «συμβατική» θεατρικά φόρμα ανάλυσης των συμβάντων, όπου τα γεγονότα θα έμοιαζαν περισσότερα «πραγματικά».

Τα ερωτήματα είναι βαθιά πολιτικά, στον πυρήνα του επιστημονικού προβληματισμού και της έρευνας γύρω από ζητήματα του μεταπολεμικού κόσμου _με συσχετίσεις ανάμεσα στο πολιτικό -πολιτισμικό πλαίσιο της εποχής, και στον τρόπο με τον οποίο ο Άλμπι καταφέρνει να μεταφέρει την ατμόσφαιρα αυτής της εποχής μέσα στο έργο του.
Ο Τζωρτζ και η Μάρθα έχουν μία ιδιότυπη σχέση, η οποία στηρίζεται σε μυστικά. Στη σχέση τους υπάρχει ο μύθος ενός ενήλικου γιού (που φυσικά δεν υπάρχει), ο οποίος μύθος είναι κατασκευασμένος και υποστηρίζεται και από τους δύο. Αυτός ο φανταστικός γιος, περιβάλλεται από ενός είδους κανόνα, ότι δηλαδή η ύπαρξή του δεν πρέπει να φανερωθεί σε κανέναν. Επιπλέον, ο ίδιος ο Τζωρτζ φαίνεται να φέρει ένα αρκετά ύποπτο και σκοτεινό παρελθόν, ότι δηλαδή από ατύχημα πυροβόλησε τη μητέρα του θανάσιμα και έναν χρόνο αργότερα, καθώς ο πατέρας του μάθαινε να οδηγεί, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και ο πατέρας του σκοτώθηκε. Ωστόσο, μέσα στο έργο ο συγγραφέας μας αφήνει να αναρωτιόμαστε αν αυτό δεν είναι παρά άλλο ένα αποκύημα της φαντασίας.

Η πρώτη πράξη έχει τον τίτλο «Κέφι και Παιχνίδια» και παρέχει μια εισαγωγή στο ύφος των λεκτικών διαπληκτισμών του μεγαλύτερου σε ηλικία ζευγαριού, η δεύτερη πράξη, «η βαλπουργία νύχτα» (το Σάββατο των μαγισσών), αρχίζει με τον Τζωρτζ και τον Νικ μόνους στο δωμάτιο, να συναγωνίζονται σχεδόν σε εμπιστευτικές αποκαλύψεις- ο Τζωρτζ μιλάει για το θάνατο των γονιών του, τον οποίον όμως παρουσιάζει ως μία θλιβερή ιστορία ζωής ενός τρίτου προσώπου, ενώ ο Νικ εξηγεί γιατί παντρεύτηκε. Όταν οι γυναίκες επιστρέφουν, η Μάρθα αρχίζει να χορεύει αδιάντροπα με τον Νικ για να προκαλέσει τον Τζωρτζ.  Έτσι παίζεται το πρώτο παιχνίδι, το οποίο ονομάζεται απροκάλυπτα «ταπεινώστε τον οικοδεσπότη». Στη συνέχεια ο Τζωρτζ εγκαινιάζει το επόμενο παιχνίδι, το «τσακίστε τους φιλοξενούμενους» και στην πικρή ανακωχή που ακολουθεί, η Μάρθα και ο Τζωρτζ ανταλλάσσουν προκλήσεις και υπόσχονται περαιτέρω αψιμαχίες. Το επόμενο παιχνίδι είναι το «πάρτε την οικοδέσποινα» και οδηγεί στην απροκάλυπτη προσπάθεια της Μαρίας να σαγηνεύσει τον Νικ, του οποίου όμως η ικανότητα συνεργασίας αποδεικνύεται ότι έχει εξασθενίσει από το μεθύσι που έχει ξεκινήσει από νωρίς το προηγούμενο βράδυ.
Η τρίτη πράξη, ο «εξορκισμός», ανοίγει με τη Μάρθα μόνη, εν τω μεταξύ ο Τζωρτζ έχει προετοιμάσει το τελευταίο παιχνίδι _«μεγαλώνοντας ένα μωρό») και συγκεντρώνει τους άλλους τρεις για αυτόν τον τελικό γύρο …ο Νικ και η Χάνι φεύγουν και το έργο τελειώνει με ένα εξαντλημένο, διφορούμενο σχόλιο, που αφήνει ασαφές για το αν ο Τζωρτζ και η Μάρθα θα συνεχίσουν να παίζουν το παιχνίδι ή αν μία ολοκληρωτική αλλαγή αυτού του μοτίβου σχέσης θα αρχίζει να διαφαίνεται.

Θα μοιάζει με Τσίπρα
__αλλά δεν θα είναι…

Ο μαθητευόμενος μάγος δεν έχει λαγό στο καπέλο του. Δεν διαθέτει τη δημαγωγική γοητεία του Αλέξη. Αν δοκιμάσει κανείς να τον παρακολουθήσει, δύσκολα θα βρει δεύτερη πρόταση σε ειρμό με την προηγούμενη. Η απήχησή του οφείλεται μάλλον σε μια σκανδαλιστική ακτινοβολία, προϊόν της “εξομολογητικής” αυτοβιογραφίας του. Ό,τι ξεκίνησε σαν αυτοπαρουσίαση στο Instagram, το ανατόκισαν στην αγορά τα παραδοσιακά μίντια, υφαίνοντας με σαπουνοπερατική μανία ένα 24ωρο σόου – «Stefanos Live», χωρίς μοντάζ, στις πίτσες, στα γυμναστήρια και τα κομμωτήρια.

Ο αστικός τους εκδημοκρατισμός του κράτους, θα είναι κατ εικόνα και καθ΄ομοίωσιν των εσωκομματικών διαδικασιών τους (που οι ίδιοι οι άσπονδοι σύντροφοι του Κασσελάκη καθιέρωσαν και εμβρόντητοι, ξύπνησαν με τρόμο ανακαλύπτοντας _όψιμα σοκαρισμένοι ότι η κάλπη δεν είναι πανάκεια), ότι το κόμμα είναι θολό κατακλυσμένο από φερτά υλικά χρόνων – Καμένους και παλαιοπασόκους (του βαθέως και μη πράσινου ήλιου), νεοκαραμανλικούς και κάθε είδους οπορτουνιστές, χωρίς αρχές και αξίες με πολλούς περαστικούς και με ρηχό λαϊκισμός και μυαλά στα κάγκελα.

Ο Αλέξης πρωί Κυριακής για άλλη μια φορά στην Καισαριανή: το πλοία μπατάρησε αλλά προέχει ο μεγαλόπνοος στόχος ενάντια στο ΚΚΕ και τη Λαϊκή Συσπείρωση! Όλοι ενωμένοι κατά του “κόκκινου” Ηλία Σταμέλου … “Όλοι_Μαζί_Μπορούμε!”

ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ:
“Πάρε-δώσε” που πατά στη διαχρονική τους σύμπλευση
σε δήμους και Περιφέρειες

Δύο βδομάδες πλέον πριν από τις τοπικές εκλογές της 8ης Οκτώβρη και ο χάρτης των υποψηφιοτήτων σε Περιφέρειες και δήμους έχει διαμορφωθεί. Μέχρι να φτάσουμε εδώ βέβαια, προηγήθηκε ένα ατέλειωτο κομπρεμί ανάμεσα στα επιτελεία των αστικών κομμάτων που κατέληξαν σε συμπράξεις στελεχών από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο με τέτοιον τρόπο που «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα»…

Οι συμπράξεις αυτές δεν αφορούν μόνο τις «κορυφές», τους επικεφαλής δηλαδή των συνδυασμών, αλλά και την κινητικότητα υποψήφιων περιφερειακών και δημοτικών συμβούλων. Τι είναι αυτό όμως που επιβεβαιώνεται από αυτές τις εξελίξεις; Οτι και με αυτόν τον τρόπο, συγκολλητική τους ουσία είναι η υπεράσπιση της κοινής αντιλαϊκής στρατηγικής, που κάνει …αόρατα τα «σύνορα» ανάμεσα στα αστικά κόμματα, με αποτέλεσμα ακόμα και υποψήφιοι του ενός στις πρόσφατες εθνικές εκλογές να εμφανίζονται τώρα στο ψηφοδέλτιο του άλλου, ή να στηρίζουν από κοινού τους ίδιους επικεφαλής σε δήμο ή Περιφέρεια! Τόσο …χαοτικές είναι οι μεταξύ τους διαφορές.

Ενδεικτικά:

·        Από τα 16 ψηφοδέλτια των Περιφερειών με επικεφαλής υποψήφιο της ΝΔ, τα 4 τα στηρίζει και το ΠΑΣΟΚ, ενώ 1 το στηρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

·        Από τα 11 ψηφοδέλτια των Περιφερειών με επικεφαλής υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ, το 1 το στηρίζει και το ΠΑΣΟΚ.

·        Από τα 9 ψηφοδέλτια των Περιφερειών με επικεφαλής υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ, τα 2 τα στηρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ, 1 το στηρίζει η ΝΔ, ενώ 1 το στηρίζουν και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ…

·        Από τα 207 ψηφοδέλτια σε δήμους με επικεφαλής υποψήφιο της ΝΔ, τα 70 τα στηρίζουν και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ 55 τα στηρίζει το ΠΑΣΟΚ και 12 ο ΣΥΡΙΖΑ!

·        Από τα 39 ψηφοδέλτια σε δήμους με επικεφαλής υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ, τα 28 τα στηρίζει το ΠΑΣΟΚ, τα 7 η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μαζί, ενώ 2 η ΝΔ.

·        Από τα 61 ψηφοδέλτια σε δήμους με επικεφαλής υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ, τα 48 τα στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, τα 39 ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μαζί και 37 τα στηρίζει μόνη της η ΝΔ.

Δεν προέκυψε ξαφνικά…
Αυτό όμως δεν προέκυψε μέσα σε μερικές μέρες ή βδομάδες.
Αντίθετα, είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής συμπόρευσης των αστικών κομμάτων μέσα στους φορείς και τα όργανα της Τοπικής Διοίκησης, μέσα στα Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλια εδώ και χρόνια.

Είναι το αποτέλεσμα της κοινής πορείας των παρατάξεων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ σε Περιφέρειες και δήμους, που είτε από τα ίδια έδρανα των τοπικών αρχών είτε από τη θέση της αντιπολίτευσης ψήφιζαν και ενέκριναν από κοινού αντιλαϊκές και αντεργατικές ρυθμίσεις που ήταν η συνέχεια των επιλογών των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Κι επειδή δεν ζούμε στη χώρα των λωτοφάγων, δεν ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ που τότε εμφανίζονταν ως …«αντίπαλοι» και σήμερα βρίσκονται στα ίδια ψηφοδέλτια, τα προηγούμενα χρόνια:

• Ψήφιζαν από κοινού τους αντιλαϊκούς προϋπολογισμούς, που καταρτίζονταν σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της κυβέρνησης. Δηλαδή, ψήφιζαν από κοινού την αύξηση της φορολόγησης των λαϊκών στρωμάτων, τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που οδηγούσαν σε μείωση των δαπανών για υπηρεσίες προς τους δημότες, σε περικοπές προσωπικού και υποδομών Περιφερειών και δήμων, την υλοποίηση των μνημονιακών ρυθμίσεων που προέβλεπαν μειώσεις μισθών και απολύσεις για τους εργαζόμενους.
• Ψήφιζαν από κοινού τα Τεχνικά Προγράμματα που ουσιαστικά έδιναν προτεραιότητα σε έργα που έχουν ανάγκη οι επιχειρηματικοί όμιλοι και άφηναν στην άκρη κρίσιμα έργα ζωτικής σημασίας για την προστασία του λαού, όπως αντιπλημμυρικά, αποχετευτικά, αντιπυρικής προστασίας, αντισεισμικής θωράκισης των σχολείων και των δημόσιων κτιρίων. Ηταν Τεχνικά Προγράμματα προσαρμοσμένα στο να στηρίξουν με διάφορες τοπικές παρεμβάσεις τα «Αναπτυξιακά Προγράμματα» των κυβερνήσεων που «άνοιγαν» τον δρόμο για νέα πεδία κερδοφορίας των ομίλων, όπως τα έργα ΑΠΕ ή οι επενδύσεις στον Τουρισμό.
• Ψήφιζαν από κοινού και υλοποιούσαν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς για χρέη νοικοκυριών προς τους δήμους, κάτι που θεσπίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ και ισχύει μέχρι και σήμερα. Και χαρακτήριζαν ευκαιρία αυτήν την εξέλιξη μιας και θα έμπαιναν χρήματα στα ταμεία τους από ανθρώπους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Οπως χαρακτήριζαν ευκαιρία το να εισπράττεται το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ από τους δήμους, αφού και πάλι θα έβρισκαν πόρους εξαιτίας των τεράστιων περικοπών της κρατικής χρηματοδότησης. Κάτι για το οποίο κανείς από αυτούς δεν αντέδρασε και δεν έχει αντιδράσει παρά μόνο στα λόγια…
• - Ψήφιζαν — και μάλιστα ήταν πρωτοπόροι — την υλοποίηση της μερικής απασχόλησης και των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων, μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε πειραματόζωα πάνω στους οποίους δοκιμάζονταν μοντέλα εργασιακών σχέσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Τοπική Διοίκηση δεν υπάρχει σχέση εργασίας που να μην έχει βρει εφαρμογή, με αποτέλεσμα σήμερα, δίπλα στους 70.000 μόνιμους υπαλλήλους που έχουν απομείνει να υπάρχουν άλλοι 70.000 με «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις. Μία εργασιακή επισφάλεια που έχει φέρει εργασιακή αβεβαιότητα, φόβο, εντατικοποίηση, ατυχήματα και θανάτους.
• Ψήφισαν και συμφώνησαν με τα νέα «αναπτυξιακά» εργαλεία με τη μορφή των Ανωνύμων Εταιρειών (Αναπτυξιακοί Οργανισμοί). Με αυτές τις εταιρείες δημιουργείται ένα νέο επιχειρηματικό εργαλείο με μπροστάρηδες δήμους και Περιφέρειες, παίρνουν μέρος περισσότεροι «θεσμικοί παίχτες» και παράγοντες «στο τραπέζι που στρώνεται», ενσωματώνονται πιο εύκολα σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα τοπικές πολιτικές — οικονομικές επιδιώξεις, μπορούν να αξιοποιούνται συγκεντρωμένα τοπικοί πόροι, γη, υποδομές που βολιδοσκοπεί το κεφάλαιο και συγκεντρώνονται διαθέσιμα κονδύλια στις επιδιώξεις του. Ετσι, διευκολύνονται η επιχειρηματική δράση γύρω από τοπικούς πόρους, η διαχείριση των απορριμμάτων με βάση τις επιλογές των επιχειρηματικών ομίλων, η προώθηση των ΑΠΕ με βάση τις νέες χρήσεις γης, η επιχειρηματική αξιοποίηση δημόσιων και δημοτικών εκτάσεων, δασών, ακτών, άλλων υποδομών κ.λπ.
• Ψήφισαν και υλοποίησαν το θεσμικό πλαίσιο για την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών στους δήμους με αιχμή τις ανταποδοτικές υπηρεσίες — καθαριότητα, ηλεκτροφωτισμός, πράσινο κ.λπ. — που προϋποθέτει τη φτηνή εργατική δύναμη και την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, την επιδείνωση των όρων υγείας και ασφάλειας και την αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων», που και σήμερα χαρακτηρίζουν τις υπηρεσίες καθαριότητας. Και βέβαια, στο τέλος αυτής της διαδρομής έρχεται ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των ανταποδοτικών τελών, όταν πια οι ιδιώτες θα εδραιώνονται στις αντίστοιχες υπηρεσίες.

·        Απέναντι σε μια Τοπική Διοίκηση που ως μηχανισμός του αντιλαϊκού αστικού κράτους προωθεί την πολιτική σε βάρος του, ο εργαζόμενος λαός έχει ανάγκη από εκλεγμένους που αμφισβητούν τη στρατηγική του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων.

Γιατί αυτό που κρίνεται στις 8 Οκτώβρη είναι εάν ο λαός θα έχει εκλεγμένους που συμφωνούν με την αντιλαϊκή πολιτική και την εφαρμόζουν, οπότε θα παραμένει εκτεθειμένος σε όλο και μεγαλύτερους κινδύνους, ή εάν θα έχει περισσότερους εκλεγμένους κομμουνιστές και αγωνιστές με τη “Λαϊκή Συσπείρωση”, για να μεγιστοποιεί την πίεση, για να πραγματοποιούνται τέτοια αναγκαία έργα και ταυτόχρονα μέσα από αυτόν τον αγώνα να αποκτά και περισσότερη δύναμη για να οργανώσει την αντεπίθεση παντού.

Η επόμενη μέρα…

Το βράδυ των εκλογών θα δούμε πάλι στους τηλεοπτικούς δέκτες τον χάρτη της χώρας βαμμένο με διάφορα χρώματα. Η αλήθεια είναι ότι κάτω από το μπλε, το ροζ ή το πράσινο χρώμα που θα δούμε, αυτό που θα υπάρχει την επόμενη μέρα, είναι η συνέχιση της σύμπλευσης των παρατάξεων της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Γιατί σε όλα αυτά, σε Περιφερειακή και Τοπική Διοίκηση, δηλαδή, στα κρίσιμα ζητήματα, υπάρχουν εμβληματικές ταυτίσεις των δημοτικών και περιφερειακών αρχών που ανήκουν στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ, στον ΣΥΡΙΖΑ ή σε δήθεν «ανεξάρτητους». Αυτές οι δυνάμεις είναι εξαρτημένες από τα «θέλω» των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, από τις δεσμεύσεις τους απέναντι στις «δημοσιονομικές αντοχές».

#Makronisos & Μακρονήσια τιμής και μνήμης των αλύγιστων της ταξικής πάλης

 Κόμματα κι αποκόμματα

Ακόμη και χωρίς τον Τσίπρα, οι τίτλοι τέλους είναι τσιπρογενείς. Ό,τι συντελείται τώρα, το είχε ετοιμάσει εκείνος, τόσο με την σκιώδη ανάμειξή του στα βουβά βυρσοδεψεία που στήθηκαν για τη διαδοχή του, αλλά και με τους όρους “άλωσης” που είχε διαμορφώσει ο ίδιος ως πρώτο βιολί της διαδικτυακής αγοράς, το «άσπιλο παιδί» που ευαγγελιζόταν μια εύκολη και τζάμπα “ανατροπή”, θα μπορούσε τώρα και να καγχάζει δικαιωμένος. Άβυσσος η ψυχή

Η μιντιακή δίαιτα των τελευταίων ημερών –πίτσα, γυμναστήριο, σκύλος, Τάιλερ, ψευτογιαγιά, ξανά σκύλος, ξανά γυμναστήριο– δείχνει πόσο ανάγκη έχει αυτή η κυβέρνηση μια τέτοια “αντιπολίτευση” και παρά την ελαφρότητα και την απειρία του, οι αντίπαλοι του Στέφανου Κασσελάκη, για το δικό τους καλό, τον παίρνουν στα σοβαρά.
Συνάντηση με τον Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή είχε ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ–οι δύο άνδρες συναντήθηκαν στο γραφείο του τέως πρωθυπουργού στη Βουλή, προτού ο Κασσελάκης αναλάβει τα νέα καθήκοντά του στην Κουμουνδούρου.
Μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης των δύο δήλωσε: «Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί κοινή συνισταμένη των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, τον τιμώ, είμαι εδώ για να διατηρήσω την παρακαταθήκη του ζωντανή, ελπίζω να σταθώ αντάξιος της κληρονομιάς. Προχωράμε».

             American style...
Μια ωραία ατμόσφαιρα εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ...
Η Αχτσιόγλου διαμαρτύρεται ότι δεν γίνεται αντιπαράθεση
πάνω σε πολιτικά σχέδια.

Πώς όμως να γίνει αντιπαράθεση
όταν το πολιτικό σχέδιο όλων στον ΣΥΡΙΖΑ είναι το ...εξής ένα;
Ο Κασσελάκης πάλι τα 'χει βάλει με τα συστημικά ΜΜΕ.
Σαν να λέμε ότι ο Πινόκιο τα έβαλε με τον ...Τζεπέτο!
(ο οποίος πάντως έβρισκε μόνος του το ξύλο, ενώ στην περίπτωση του Κασσελάκηη «πρώτη ύλη» είναι συνθετική και εισαγωγής...).

Η καλύτερη όλων είναι εκείνη η κυρία του Επικρατείας που εκπροσωπεί ό,τι πιο ...σύγχρονο κι ό,τι πιο προοδευτικό στον χώρο της «κυβερνώσας αριστεράς».
Τις προάλλες τη ρώτησαν αν θα δεχτεί να παραιτηθεί για να γίνει βουλευτής ο Κασσελάκης (αν εκλεγεί πρόεδρος).
Το (αναμενόμενο) «όχι» μικρή σημασία έχει (δεν μας πέφτει και λογαριασμός). Το «ζουμί» βρίσκεται στη δικαιολογία... Είπε λοιπόν ότι δεν παραιτείται επειδή ήρθε στον ΣΥΡΙΖΑ με ...ειδικό συμφωνητικό να γίνει υπουργός!

Το υπέγραψε μάλιστα με τον Τσίπρα, που η υπογραφή του συνεχίζει να ισχύει και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο.
Οπότε, η ...εργολαβία συνεχίζεται και με τον νέο αρχηγό.
Για τέτοιον κυνισμό, για τέτοια συνδιαλλαγή μιλάμε στον «όμορφο κόσμο» του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν όσοι αισθάνονται πραγματικά αριστεροί δεν τους πιάνει ναυτία μάλλον θα πρέπει να ψαχτούν... Στη λασπουριά της πολιτικής τους, στη δυσωδία, στην ίντριγκα και την καμαρίλα, το ...κόκκινο «αντίδοτο» είναι αυτό που φωτοβόλησε αυτές τις μέρες στον απόηχο του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» στο Πάρκο Τρίτση.
Εκεί μέσα έχουν θέση μόνο οι αξίες της αλληλεγγύης, του αγώνα, της συντροφικότητας...
Εκεί συναντιέται η πρωτοπόρα θεωρία και δράση για ένα καλύτερο αύριο με τον ανθό της λαϊκής πολιτικής _πολιτιστικής δημιουργίας.

Εκεί λοιπόν δίνουμε και θα δίνουμε ραντεβού!

 

Νέος πρόεδρος, προδιαγεγραμμένη πορεία

Ριζοσπάστης
Ο Στέφανος Κασσελάκης αναδείχθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, λαμβάνοντας κατά τις εκλογές της Κυριακής το 56,69% των ψήφων, έναντι 43,31% της Εφης Αχτσιόγλου, η οποία δήλωσε «παρούσα» στις εσωκομματικές εξελίξεις της επόμενης μέρας. Στον β' γύρο των εκλογών, που έγινε την Κυριακή, ψήφισαν κάτω από 134.000 μέλη, 15.000 λιγότερα απ' ό,τι στις πρώτες εκλογές, με τους 5 υποψηφίους.

Ολοκληρώθηκε με αυτόν τον τρόπο άλλη μια φάση της προδιαγεγραμμένης πορείας ενσωμάτωσης και πολιτικού εκφυλισμού αυτού του χώρου, που μόνο αποστροφή μπορεί να προκαλεί σε όποιον αισθάνεται πραγματικά προοδευτικός και αριστερός.

Ο νέος πρόεδρος συναντήθηκε χτες με τον Αλ. Τσίπρα στο γραφείο του δεύτερου στη Βουλή, απ' όπου δήλωσε ότι τιμά και θα διατηρήσει την παρακαταθήκη του προκατόχου του. Στη συνέχεια, ο Στ. Κασσελάκης είχε σειρά επαφών με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αναμένονται αλλαγές στην εσωκομματική διάταξη, με τον ορισμό των νέων του συνεργατών.

ℹ️  Σύμφωνα με πληροφορίες, Σ. Φάμελλος και Ολγα Γεροβασίλη παραμένουν στα καθήκοντά τους στη Βουλή. Νέα εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος θα είναι η Δώρα Αυγέρη, διευθυντής του γραφείου του νέου προέδρου ο Μ. Καπνισάκης και διευθυντής της ΚΟ κατά πληροφορίες ο Γ. Τσίπρας.

Το αποτέλεσμα προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματος, με πιο ενδεικτικές αυτές των Ευ. Τσακαλώτου, Στ. Τζουμάκα, Γ. Σταθάκη και του ευρωβουλευτή Στ. Κούλογλου. Στις δηλώσεις τους απάντησαν στελέχη που στήριξαν τον Στ. Κασσελάκη, με τον Π. Πολάκη να επιτίθεται από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης στον Γ. Σταθάκη και τον Ε. Αποστολάκη να δείχνει την πόρτα της εξόδου σε διαφωνούντες. «Καλό θα είναι να δεχθούν όλοι ότι ο κ. Κασσελάκης είναι ο αρχηγός του κόμματος. Αν δεν το κάνουν υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι», ανέφερε σε συνέντευξή του στον «ΣΚΑΪ».

ℹ️ Τηλεφωνική επικοινωνία με τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είχε χτες ο Κυρ. Μητσοτάκης. Τον συνεχάρη για τη νίκη του στις εσωκομματικές εκλογές και τον κάλεσε να συναντηθούν τις επόμενες μέρες.

Φανερώνοντας τις προσδοκίες για ακόμα μεγαλύτερη ομογενοποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Π. Μαρινάκης ευχήθηκε χτες «η χώρα μας να αποκτήσει μια σοβαρή και αξιόπιστη αξιωματική αντιπολίτευση και ο ΣΥΡΙΖΑ να εισέλθει στον δρόμο της αλήθειας και του ρεαλισμού», ενώ χαρακτήρισε «θεσμικό μειονέκτημα» την απουσία του νέου προέδρου από τη Βουλή. Τον Στ. Κασσελάκη συνεχάρη και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκης.

            Αντώνης Κατσάς_FaceBook

Υπάρχουν και αυτά τα νιάτα...

Στις πλάτες αυτών των κοριτσιών και αγοριών

πατάει η ελπιδα για να ατενίσει το μελλον.

Με φόντο τα αναψοκοκκινισμενα μάγουλα τους

ζωγραφίζει η ιστορία την πορεία της στο αύριο.

Στη φλόγα της αδάμαστης ψυχής τους

εξαϋλώνεται η ηττοπάθεια και η υποταγή.

 

Από τις κόρες των ματιών τους ξεχειλίζει
η ζωή , το πάθος , ο έρωτας, το δικιο.
Οι υψωμένες γροθιές τους στο ακουσμα της
Τρίτης Διεθνούς , γίνονται σπαθιά στα σωθικά
μιας σάπιας κοινωνίας , που ψυχορραγεί.

Στα αυτιά τους ακούγεται το ποδοβολητό της

ιστορίας που ορμητικά επελαύνει , για να διαλύσει τα σκοτάδια.

Κρατούν σφιχτά τη χαίτη του αλόγου με τα

δάχτυλα τους ,και χορεύουν στο ρυθμό του

καλπασμού του , το χορό του φωτός, μεθυσμένα από το άρωμα

της νέας κοινωνίας που εισβάλει

στα ρουθούνια τους.

 

Με αυτά τα νιάτα είμαι.
Με τα νιάτα αυτά είμαστε.

 Καιρός να φεύγουμε κι εμείς σιγά σιγά…

(εξ ιδίων τα βέλη)
“Κύμβαλο αλαλάζον” τον αποκαλεί ο Χάρης Αθανασιάδης, καθηγητής Δημόσιας Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο που επιτίθεται στον Στέφανο Κασσελάκη, ταυτίζοντάς τον με την “αμερικανική alt right” _αποκαλώντας τον “άδειο κέλυφος”.
__          Γράφει μεταξύ άλλων:
«Και αν ο παλιός ήταν τουλάχιστον αυθεντικός, ο νέος δεν είναι παρά ένα άδειο κέλυφος, ένα κύμβαλο αλαλάζον που φλερτάρει με τη γελοιότητα, ένα κενό σημαίνον όπου ο κάθε απελπισμένος ακουμπά τις ανεδαφικές προσδοκίες του. Και όσα δεν ελέγχουν οι σύμβουλοι επικοινωνίας που τον πλαισιώνουν, όσα δεν υποδύεται άτεχνα σαν πρωταγωνιστής σαπουνόπερας, όσα δηλαδή ξεστομίζει αυθόρμητα ο ίδιος, θυμίζουν επικίνδυνα την αμερικανική alt right: το φως απέναντι στο σκοτάδι, ο επιδεικτικός πατριωτισμός, η αδιαμεσολάβητη σχέση με το λαό, η χρήση της οικογένειας με τρόπο που εκβάλλει στο βασίλειο της Αννίτας Πάνια και άλλα συναφή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, μα επαναλαμβάνεται καταφανώς ως φάρσα».

“Το 1982, εικοσάχρονος φοιτητής τότε, εντάχθηκα στον Ρήγα Φεραίο (την αριστερή νεολαιίστικη οργάνωση) και δυο χρόνια αργότερα, όντας πλέον εργαζόμενος, πέρασα στο κόμμα, το ΚΚΕεσ. Από τότε έως χθες, για 41 και πλέον έτη, ακολούθησα τις περιπέτειες και τις μεταμορφώσεις αυτού του πολιτικού χώρου πάντοτε ως απλό μέλος, δίχως ποτέ να θέσω υποψηφιότητα για κομματικό όργανο ή συνέδριο, δίχως ποτέ να ενταχθώ σε κάποια από τις εσωτερικές τάσεις, συνιστώσες ή ομαδώσεις.

Παράλληλα με τις ερευνητικές μου ενασχολήσεις, οι οποίες τελικά έγιναν επάγγελμα, μετείχα συστηματικά στις κινηματικές δράσεις του χώρου αυτού, αν και δίχως φανατισμό, με μια κάποια συναισθηματική απόσταση, ταιριαστή μάλλον με τον χαρακτήρα μου.
Πολιτική ασφαλώς σημαίνει συνειδητή δράση που επηρεάζει την κίνηση της κοινωνίας. 

Αριστερή πολιτική σημαίνει συνειδητή δράση που συγκροτεί τη συλλογική ταυτότητα όσων υφίστανται εκμετάλλευση και τους ενθαρρύνει να αντιστέκονται, να διεκδικούν καλύτερες συνθήκες ζωής και εν τέλει να αμβλύνουν τις ανισότητες προς όφελος δικό τους μα ουσιαστικά προς όφελος της κοινωνίας στο σύνολό της. Δύσκολα πράγματα, δηλαδή, για τα οποία η ατομική δράση δεν αρκεί· χρειάζεται δράση συντεταγμένη, συλλογική. Γι’ αυτό όποιος νοιάζεται για τους πολλούς δεν προσπαθεί να τους θαμπώσει με θεατρινισμούς και χάντρες. Τους μαθαίνει να σκέφτονται, να αναλύουν, να ξεχωρίζουν το ουσιώδες από το δευτερεύον, αποθαρρύνει τον κυνισμό και τον ατομικισμό, ενισχύει το αίσθημα του δικαίου και τη μέριμνα για το σύνολο. Αυτόν τον ρόλο του συλλογικού παιδαγωγού διεκδικούσαν τα αριστερά κόμματα σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα. Κάποτε τα κατάφερναν, συνήθως όχι. Σε αρκετές περιπτώσεις έγιναν τα ίδια καταπιεστικοί μηχανισμοί, αντιεξουσίες χειρότερες από τις εξουσίες που πολεμούσαν. Γι’ αυτό ο αναστοχασμός οφείλει να είναι διαρκής – η εξουσία (και η μικρο-εξουσία) διαφθείρουν.

Ο “αντιπολιτευτικός” ΣΥΡΙΖΑ του 2019-23 ήταν σκέτη απογοήτευση. Δεν μπόρεσε να γειωθεί στους θεσμούς, μα ούτε να συνομιλήσει ξανά με τα κοινωνικά κινήματα - δεν δοκίμασε καν. Η δράση του περιορίστηκε στην επιφάνεια της πολιτικής, προσδοκώντας αφελώς να καταρρεύσει η Δεξιά υπό το βάρος των αντικοινωνικών και των κυνικά ιδιοτελών πολιτικών της (από τις εργασιακές απορρυθμίσεις έως τις υποκλοπές και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος).

Η Δεξιά όχι μόνο δεν κατέρρευσε, αλλά καταφανώς στερεώθηκε. Διότι εξαγόρασε λίγους με πολλά και διέφθειρε πολλούς με λίγα· διότι διέλυσε κάθε κοινωνικό δεσμό αφήνοντας καθένα και καθεμιά έρμαιο στα ελεγχόμενα μίντια με μόνη διέξοδο την ατομική στρατηγική επιβίωσης - συχνότατα μια χαμερπή τακτική οριακής διαβίωσης. Και δεν χρειάστηκε κανέναν χαρισματικό ηγέτη προκειμένου να το πετύχει. Και δεν μπόρεσε στο ελάχιστο ο οικείος χαρισματικός ηγέτης να το αποτρέψει. Διότι κανείς χαρισματικός δεν μπορεί να υποκαθιστά επί μακρόν την απουσία συστηματικής και συνεκτικής πολιτικής.
Και όμως, όταν ο χαρισματικός Αλέξης Τσίπρας αποχώρησε εκών άκων από το κέντρο της σκηνής, η πλειονότης των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια στην ισχυρή παράδοση στοχασμού και χειραφέτησης του χώρου αυτού, σαν τα ορφανά που αρνούνται να ενηλικιωθούν, αναζήτησαν τον νέο Μεσσία. Και αν ο παλιός ήταν τουλάχιστον αυθεντικός, ο νέος δεν είναι παρά ένα άδειο κέλυφος, ένα κύμβαλο αλαλάζον που φλερτάρει με τη γελοιότητα, ένα κενό σημαίνον όπου ο κάθε απελπισμένος ακουμπά τις ανεδαφικές προσδοκίες του. Και όσα δεν ελέγχουν οι σύμβουλοι επικοινωνίας που τον πλαισιώνουν, όσα δεν υποδύεται άτεχνα σαν πρωταγωνιστής σαπουνόπερας, όσα δηλαδή ξεστομίζει αυθόρμητα ο ίδιος, θυμίζουν επικίνδυνα την αμερικανική alt right: το φως απέναντι στο σκοτάδι, ο επιδεικτικός πατριωτισμός, η αδιαμεσολάβητη σχέση με το λαό, η χρήση της οικογένειας με τρόπο που εκβάλλει στο βασίλειο της Ανίτας Πάνια και άλλα συναφή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, μα επαναλαμβάνεται καταφανώς ως φάρσα. 

Αν ήμουν στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ υποθέτω θα σκεφτόμουν πραγματιστικά. Θα πάλευα ίσως για τον συσχετισμό εντός του κόμματος προκειμένου να σώσω ό,τι σώζεται. Μα είμαι απλώς ένας πολίτης που έως τώρα ένοιωθα πως η ιδιότητα (έστω συμβολική) του μέλους της οργανωμένης Ανανεωτικής Αριστεράς δεν απομείωνε, αλλ’ αντιθέτως ενίσχυε την προσωπική και πολιτική μου αξιοπρέπεια. Κάτι τέτοιο πλέον δεν ισχύει. Διά ταύτα, ύστερα από 41 έτη, είναι καιρός να φεύγουμε κι εμείς σιγά σιγά…