Το fenomenon “Κάνε ότι Κ#ιμάσαι”

 

1. Ενώ όλη η Ελλάδα μέχρι προχτές καιγόταν και τώρα πνίγεται στα λασπόνερα και στους οχετούς ψεύδους του αστικού οικονομικο_πολιτικού γίγνεσθαι μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, κανάλια, συστημικά ΜΜΕ και ΜΚΔ διαγκωνίζονται, εν μέσω πρωινάδικων, μεσημεράδικων και μεταμεσονύκτιων με τις σειρές που θα δούμε τις επόμενες μέρες.

2.Το “fenomenon” στον τίτλο κλεμμένο από “μεγάλο” site εκτός Ελλάδας με την επισήμανση “fact or situation that is observed to exist _happen, especially one whose cause or explanation is in question +occurrence event happening or just fact” (γεγονός ή κατάσταση υπαρκτή που _συμβαίνει τώρα ή συνέβη, ειδικά όταν η αιτία ή η εξήγηση είναι υπό αμφισβήτηση …περιστατικό_ event_ happening ή απλώς συμβάν”

3. Αναφορικά με το παραπάνω _1, να σημειώσουμε Ant1-ERT σημειώσατε 2,  μια και το “Κάνε ότι κ#ιμάσαι” η “ψυχολογική σειρά μυστηρίου” _αφού ολοκλήρωσε τον 1^ο κύκλο με _παρακαλώ 64+(!!) επεισόδια των ~55λ …=3520λ=~60ώ, επέστρεψε 11-Σεπ (1+ βδομάδα νωρίτερα από τους “παγιδευμένους σ' έναν λαβύρινθο μυστικών, ψάχνουν να βρουν διέξοδο. Μέσα από μια δαιδαλώδη διαδρομή συναισθημάτων, αναζητούν την αλήθεια”. Το σχετικό trailer,αναγγελίας  της 2^ης season του “Κάνε ότι κ#ιμάσαι” είχε σε χρόνο dt ~250.000 προβολές στο YouTube και
4. Η imdb, του δίνει 8,2 !! \10 περισσότερο από φιλαράκια, Σταρ Τρεκ, περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς, House of Cards, The X Files, Ντέξτερ, το καταπληκτικό Bron/Broen, Mr. Bean, περιπέτειες του Ηρακλή Πουαρό, Μάλιστα κ. υπουργέ \ Yes Minister, Το γκαμπί της βασίλισσας \ The Queen's Gambit κλπ

Από την πρώτη στιγμή που προβλήθηκε το trailer, είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον… Κάτι ο πάντα συμπαθητικός Σπύρος Παπαδόπουλος (κουρασμένος _στο ύψος του, αλλά τον έχουμε δει και καλύτερο), κάτι ο πολύ σκοτεινός της χαρακτήρας, κάτι η πρώτη θέση των trends στο Twitter, συνέβαλαν στην τυφλή αποθέωση παρά τις χτυπητές αδυναμίες, ενός κοινού που στην πλειοψηφία επιδιώκει το εύπεπτο, απορρίπτοντας σειρές πραγματικά αξιόλογες.  Αποθεώνει τα πάντα αν και δεν υπερβαίνουν συνήθως την ποιοτική στάθμη του παρελθόντος.

Με το αίμα να ρέει άφθονο κάναμε μια προσπάθεια να ψάξουμε ομοιότητες σε καμιά 20αριά από αυτές που έχουμε παρακολουθήσει _αυτού του “φυράματος” …Bron/Broen (The Bridge), Borgen _Ófærð (Trapped) _Forbrydelsen (The Killing) _Tunna Blå Linjen (Thin Blue Line), Sorjonen (Bordertown), Kalifat (Caliphate), Okkupert (Occupied), Rejseholdet (Unit One), Hjem til jul (Home for Christmas), Den som dræber (Those Who Kill) _Jägarna (The Hunters), Gåsmamman, Midnattssol (Midnight Sun), Beck, Bedrag (Follow the Money), Innan vi dör (Before We Die), Efterforskningen (The Investigation), The Valhalla Murders κά. ακόμη και στο “κλασσικά” Wallander (+Young) & Endeavour.

                                     Femme Fatale

Δεν υφίσταται αστυνομικό χωρίς μοιραία γυναίκα, μυστηριώδη, όμορφη και σαγηνευτική της οποίας η γοητεία παγιδεύει τους εραστές της, οδηγώντας τους συχνά σε θανατηφόρες παγίδες. Αρχέτυπο της λογοτεχνίας και της 7^ης τέχνης με ικανότητα να μαγεύει, να δελεάζει και να υπνωτίζει το θύμα της συνήθως ηθικά διφορούμενη, και συνδέονται πάντα με μια αίσθηση μυστικοποίησης και ανησυχίας.
Ο όρος προέρχεται από τα γαλλικά (femme fatale=θανατηφόρα\μοιραία γυναίκα) που προσπαθεί να επιτύχει τον κρυφό της σκοπό χρησιμοποιώντας ομορφιά, γοητεία ή σεξουαλικότητα συχνά επιπόλαιη ή “ελλιπής” στον τομέα αυτό, επίσης να είναι (ή να υπονοεί ότι είναι) θύμα, “πιασμένη σε μια κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει”.
Στην περίπτωσή μας οι καμιά δεκαπενταριά Κολιανδρή _Ασλάνογλου _Φωτεινή Μπαξεβάνη_ Νικολέτα Κοτσαηλίδου και αρκετές –τηρουμένων των αναλογιών μαθήτριες, απλά το παλεύουν.

                           Σύνοψη _πολύ περιληπτικά

Αρχή με ένα περιστατικό τραμπουκισμού σε ένα φτωχοσχολείο, με τον χαρισματικό καθηγητή Νικόλα (Σπύρος Παπαδόπουλος), να βοηθάει μαθητή του να γλυτώσει bullying από συνομηλίκους του,  μπαίνοντας στο στόχαστρο και να τα βάζει εν αγνοία του με ένα κύκλωμα εγκλήματος και μαφίας κάθε είδους.
Στη διάρκεια μιας έντονης κρίσης στον γάμο του, εμπλέκεται ερωτικά, για μια νύχτα, με τη φερόμενη μητέρα ενός μαθητή του ο οποίος εμφανίζει προβλήματα συμπεριφοράς (στην πραγματικότητα σκοτεινή μαφιόζα _Έμιλυ Κολιανδρή). Λίγες ημέρες αργότερα, η γυναίκα του (Μαρίνα Ασλάνογλου) δολοφονείται στη διάρκεια μιας ένοπλης ληστείας στο ίδιο τους το σπίτι και η κόρη του μεταφέρεται σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική.

Η σειρά επιχειρεί να ασχοληθεί με ένα φλέγον πολιτικοκοινωνικό θέμα _την παραβατικότητα των ανηλίκων και ειδικά μέσα στα σχολεία. Μάλιστα στη 2^η season μετά το δημόσιο πάει στο ιδιωτικό όπου τα παιδιά από πλούσιες οικογένειες έχουν άλλο κώδικα συμπεριφοράς και ο Σπύρος Παπαδόπουλος εμφανίζεται clochard σε μια παραλία σε ένα τροχόσπιτο μαζί με τον Κάσδαγλη (Βασίλης Ευταξόπουλος). Γνωρίζεται με μια  καθηγήτρια, (την “βαθιά τραυματισμένη” Πέρσα Τζένη Θεωνά), που ξυπνάει μέσα του νέα ερωτικά συναισθήματα που _προφανώς, θα εξελιχθεί σε δυνατή σχέση, εν μέσω συνομωσιών κλπ.

Dietro le quinte _
Τι δεν είδε το
“Κάνε ότι Κ#ιμάσαι”

1. Οι "παραβάτες" αυξάνουν μαζί με την κρίση
Αλλάζει ο "χάρτης" της εγκληματικότητας των ανηλίκων, κάτω από την πίεση των αλλαγών που συντελούνται στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, σε παγκόσμιο επίπεδο με ποσοτική και ποιοτική διαφοροποίηση της. Η αυξητική τάση της εγκληματικότητας και η εμφάνιση νέων μορφών παραβατικής συμπεριφοράς, όπου τα τελευταία χρόνια _μιλώντας για τη χώρα μας οι απλές κλοπές παραχώρησαν τη θέση τους σε διαρρήξεις, ληστείες, βανδαλισμούς και μαχαιρώματα, ευτυχώς όχι ακόμη εκείνη η νέα, ιδιαίτερα ανησυχητική από κοινωνιολογική άποψη μορφή εγκληματικότητας του "παράλογου" ή "ακατανόητου", έγκλημα και το οποίο σε ορισμένες χώρες αποτελεί μια μορφή καθημερινής πραγματικότητας. Βία στους δρόμους χωρίς εμφανή λόγο, αυξημένη βία στα πλαίσια της οικογένειας.
Σε έρευνα του Πάντειου Πανεπιστημίου, το προφίλ του Έλληνα μαθητή φαίνεται να είναι: «ξενόφοβος, κοινωνικά τρομαγμένος και αμήχανος απέναντι στα μεγάλα προβλήματα της εποχής» (Εφημερίδα «Το Βήμα», 13.11.2006, σελ. A 59-61)

2. Από κάποια στοιχεία της αστυνομίας ένα μικρό ποσοστό (16_20% με τάση αύξησης) των ανηλίκων έχει συνεργούς στη διάπραξη των αδικημάτων και αυτό σημαίνει, επομένως, ότι στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνεται λόγος για συμμορίες ανηλίκων, που στην Αμερική υπάρχουν 60-70 χρόνια. Αν ορίσουμε τη συμμορία ανηλίκων στην πιο απλή της μορφή, ως ομάδα εφήβων με τυποποιημένες και στενές διαπροσωπικές σχέσεις, με δικές της αξίες και κώδικες συμπεριφοράς, με προγραμματισμένη δράση που κύριο χαρακτηριστικό έχει τη σύγκρουση με άλλες ομάδες ή με την Αστυνομία και με δραστηριότητα σε μια συγκεκριμένη περιοχή, τότε σίγουρα δεν μπορούμε να μιλάμε για τέτοιες συμμορίες.

3. Δεν αναφερόμαστε φυσικά στους γνωστούς-άγνωστους “μπαχαλάκηδες”, αλωμένους από το αστικό κράτος και παρακράτος. Βέβαια η περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της νεολαίας, ο αποκλεισμός της από τα αγαθά της εργασίας και του πολιτισμού και γενικότερα η δυσκολία κοινωνικής ένταξης του νέου σύμφωνα με τις ατομικές του δυνατότητες και τις προσωπικές του επιθυμίες και όχι με το πρότυπο ενός μέσου κοινωνικού υποκειμένου που καθημερινά προβάλλεται και προωθείται με γοργούς ρυθμούς, που αξιοποιείται από φασιστικές και παραφασιστικές ομάδες, ποδοσφαιρικές “θύρες” κλπ. δεν αποκλείει τίποτε στο μέλλον.

4. Όλη η φιλολογία για τους «παραβατικούς έφηβους» είναι καθαρό ότι επιχειρεί να μεγεθύνει, να διογκώσει τέτοια φαινόμενα συμπεριφοράς νέων ανθρώπων πέρα από τις πραγματικές τους διαστάσεις, προκειμένου να δημιουργήσει το άλλοθι της καταστολής. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάτω από τους πηχυαίους τίτλους περί «νεανικής εγκληματικότητας» και «παραβατικότητας» συσκοτίζεται πολλές φορές η αλήθεια, δημιουργώντας κλίμα εντυπωσιασμού. Έτσι είναι χαρακτηριστικό ότι στις αντίστοιχες έρευνες το 66,6% των καταδικαστικών αποφάσεων του Δικαστηρίου ανηλίκων Αθηνών το διάστημα 2004-2005 αφορά παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, ενώ το 10% την παράβαση του νόμου περί μετανάστευσης, δηλαδή αφορά νέους μετανάστες που ήρθαν «λαθραία» στη χώρα μας κλπ.
Ταυτόχρονα δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η άρχουσα τάξη σπρώχνει, κατευθύνει και προσπαθεί να ομαδοποιήσει, να οργανώσει τη λεγόμενη «παραβατική συμπεριφορά» της νεολαίας και μετά έρχεται δήθεν να την αντιμετωπίσει.
Αυτή η προσπάθεια που στοχεύει στην περιθωριοποίηση τμημάτων της νεολαίας αποτελεί στοιχείο της διαπάλης που αναπτύσσεται για το αν αντικειμενικές τάσεις ομαδοποίησης, συλλογικής δράσης που υπάρχουν στη νεολαία, ιδιαίτερα όσον αφορά νέους που προέρχονται από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα της κοινωνίας, θα προσανατολιστούν στην κατεύθυνση της χειραφέτησης ή της ενσωμάτωσης. Επιδίωξη είναι να ενσωματώνεται η οργή και η αγανάκτηση που αναπτύσσονται στη βάση των δύσκολων συνθηκών ζωής σε μια εκτονωτική δραστηριότητα, σε μια δραστηριότητα που βάζει σαν στόχο «ψεύτικους εχθρούς» -άλλους εκτός από τους πραγματικούς- που είναι το αστικό κράτος και οι καπιταλιστές.

5. Έτσι διαμορφώνονται τεχνητοί διαχωρισμοί και αντιπαραθέσεις, φταίνε οι μεγαλύτεροι, οι οπαδοί της άλλης ποδοσφαιρικής ομάδας, οι νέοι που ντύνονται με διαφορετικό τρόπο, που ακούν άλλο μουσικό ρεύμα, οι νέοι από τη διπλανή πόλη ή γειτονιά κλπ. Μέσα από τέτοιου είδους ομαδοποιήσεις διαμορφώνονται οι προσωπικοί στρατοί «χούλιγκανς» των καπιταλιστών ιδιοκτητών ποδοσφαιρικών ομάδων, τροφοδοτούνται ρατσιστικές οργανώσεις, προβοκατόρικοι μηχανισμοί κλπ.

6. Η χρήση του όρου «παραβατικότητα» δεν είναι τυχαία γιατί παραπέμπει απευθείας στο ζήτημα σεβασμός της αστικής νομιμότητας. Με τον όρο «παραβατικότητα» επιχειρείται να συνδεθούν φαινόμενα όπως: οι βιασμοί, η διαπόμπευση μέσω κινητών, η χρήση ναρκωτικών κλπ. με τις κινητοποιήσεις, να δηλωθούν οι μεν και οι δε ως συμπεριφορές που έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Παράβαση του νόμου ο βιασμός - παράβαση του νόμου η κατάληψη, η απεργία, το κλείσιμο δρόμου κλπ.

7. Προφανώς το νομικό εποικοδόμημα σε κάθε κοινωνία ρυθμίζει μια σειρά κανόνες κοινωνικής συμβίωσης απαραίτητους για την ύπαρξη και λειτουργία της κοινωνίας. Το κύριο όμως στοιχείο και καθήκον κάθε νομικού εποικοδομήματος, το κριτήριο με το οποίο λειτουργεί είναι η υπεράσπιση των κυρίαρχων σχέσεων παραγωγής και στην προκειμένη περίπτωση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής: την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η «παραβατικότητα» που φοβίζει την αστική τάξη δεν είναι αυτή που συνδέεται με μια συμπεριφορά που παραβιάζει κανόνες κοινωνικής συμβίωσης ή τείνει προς την εγκληματικότητα - χωρίς να σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεται και γι’ αυτή. Είναι αυτή της αμφισβήτησης στην πράξη της αστικής νομιμότητας μέσα από το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

8. Η βία παρουσιάζεται ως κοινό στοιχείο όλων των θεωρούμενων και κατατασσόμενων ως «παραβατικών» συμπεριφορών. Όλη η αστική ιδεολογία αντιμετωπίζει τη βία γενικά με αφοριστικό τρόπο, χωρίς να γίνεται διάκριση ανάμεσα στη βία -που με τον έναν ή άλλο τρόπο- αποτελεί ακραία έκφραση τάσεων ανταγωνισμού, ατομισμού, θεμελιωδών αξιών του καπιταλισμού, την επίσημη κρατική βία του κράτους των εκμεταλλευτών που αποσκοπεί στην διαιώνιση της εκμετάλλευσης και τη βία των εκμεταλλευόμενων που δεν αποτελεί στοιχείο της σήψης και της παρακμής της αστικής κοινωνίας, αλλά έχει προοδευτικό χαρακτήρα στην κοινωνική ιστορική εξέλιξη.
Ο αφορισμός της βίας συνοδεύεται από την επιχειρηματολογία υπέρ της ανάγκης συνεννόησης, διαλόγου, συναίνεσης, ως απαραίτητα στοιχεία για τη λειτουργία της κοινωνίας. Η αναγωγή είναι προφανής: έτσι όπως λογικά χρειάζεται να υπάρχει σεβασμός στην προσωπικότητα της ακεραιότητας του συνανθρώπου για να υπάρχει κοινωνική συμβίωση (η οποία κατά κανόνα αφορά τη συναναστροφή ανθρώπων της ίδιας τάξης), έτσι χρειάζεται και οι σχέσεις των κοινωνικών τάξεων να καθορίζονται από αλληλοσεβασμό, συνεννόηση που εξασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή.

9. Πρόκειται για διαστρέβλωση της πραγματικότητας με προφανή στόχο να ασκηθεί πίεση στο εργατικό, λαϊκό κίνημα να περιορίσει την πάλη του στα όρια που καθορίζει η αστική νομιμότητα, να διαμορφωθεί η ιδεολογική βάση της σκληρής καταστολής. Τα παρακμιακά φαινόμενα «ακραίου ατομισμού» και της επιθετικότητας που τον συνοδεύει όμως αναπαράγονται μέσα σε συνθήκες «εύρυθμης» και αδιασάλευτης λειτουργίας του καπιταλισμού, σε συνθήκες που εγγυούνται τα σκληρά μέτρα κατασταλτικής βίας των εκμεταλλευτών ενάντια στη δράση του λαϊκού κινήματος, καθώς και στις συνθήκες του «κοινωνικού διαλόγου» και της «εργασιακής ειρήνης».
Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι είναι καταστροφικό για το κίνημα όταν καθορίζει τους στόχους του και τις μορφές πάλης του με βάση τον εκάστοτε πήχη της αστικής νομιμότητας.
Ετσι λοιπόν είναι λογικό με κριτήριο τον αστικό νόμο και την παραβίασή του, με κριτήριο την εύρυθμη λειτουργία του καπιταλισμού να πρέπει να θεωρηθούν -από όλους αυτούς που θεωρούν «τον κόσμο μας, ως τον καλύτερο δυνατό κόσμο»- ως «παραβατικοί» που χρίζουν ψυχιατρικής θεραπείας και καταστολής όλοι όσοι σε τελική ανάλυση σηκώνουν κεφάλι απέναντι στην πολιτική του κεφαλαίου

10. Φαινόμενα στα πλαίσια κοινωνικών μεταβολών και ειδικότερα σε συνάρτηση με καταστάσεις, όπως η συνείδηση –λάστιχο, ο άκρατος ατομισμός που προωθείται, η συρρίκνωση της οικογένειας και της γειτονιάς, η απομόνωση και αλλοτρίωση, η διάψευση των προσδοκιών, η καλλιέργεια μιας μορφής κοινωνικού δαρβινισμού, η σαγηνευτική δύναμη του καταναλωτισμού κλπ. κλπ. Δείτε και κάποια στοιχεία για τους επιμελητές ανηλίκων (2011). Στο πρώτο 4μηνο του 2022 καταγράφηκαν 1.410 υποθέσεις που αφορούσαν ανήλικους παραβάτες – από παραβάσεις του ΚΟΚ έως επικίνδυνες σωματικές βλάβες, ενώ τον Σεπ-2021, στις ελληνικές φυλακές βρίσκονταν 334 ανήλικοι.Το ποινικό δίκαιο αντιμετωπίζει τα παιδιά 12-15 ετών με μόνο αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα (στα χαρτιά, αφού το εξειδικευμένο προσωπικό είναι ανύπαρκτο). Στους ανηλίκους 15-18 ετών μπορεί να επιβληθεί και περιορισμός σε ειδικό κατάστημα κράτησης (σε συνθήκες όπου από παραβάτες σε μεγάλο % γίνονται εγκληματίες), ενώ κάτω των 12 ετών παραμένουν ατιμώρητα _ακόμα και ανθρωποκτονία να έχει κάνει, ο ποινικός νόμος το μόνο που μπορεί, είναι …να αφαιρέσει την επιμέλεια από τους γονείς. Δείτε και ένα παλιό αλλά άκρως επίκαιρο άρθρο του Ριζοσπάστη Οι επιμελητές ανηλίκων "συρρικνώνονται"_η εγκληματικότητα μεγεθύνεται!, επίσης _ΚΟΜΕΠ -Ορισμένες σκέψεις για τη διαμόρφωση της νεανικής προσωπικότητας του Τάσου Τραβασάρου

“Κάνε ότι Κ#ιμάσαι” -τα Συν_+

·        Το σενάριο του Γιάννη Σκαραγκά _ανεξάρτητα πως προσαρμόστηκε.

·        Σε κάποιες ερμηνείες _όχι σε όλες… Βασίλης Ευταξόπουλος (λυκειάρχης) Γιώργος Δεπάστας - Τάσος Γιαννόπουλος, ξεχωρίσαμε την ικανότητα προσαρμογής (τις\τους είχαμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους)

·        Τα στοιχεία κοινωνικού νουάρ και κάποια μοτίβα θυμίζουν _σεναριακά και σκηνοθετικά το Έτερος Εγώ, με αντίστοιχη βαθμολογία 9 στα 10 (!!) στο imdb

·        Συνεχείς ανατροπές (σεναριακές και όχι μόνο) _μερικές φορές αφελείς, αλλά ανατροπές πάντως, που σε κάνουν να θες να δεις “που θα το πάει” –και καλά αν είσαι προς το τέλος…

·        Πολύ καλή φωτογραφία (Έλτον Μπίφσα + Γιώργος Αποστολίδης), αρκετά ενδιαφέρουσα κινηματογράφηση.

·        Ο τηλεθεατής ειδικά ο αμύητος χάνει το μπούσουλα μεταξύ βεβαιότητας και α_ βεβαιότητας.

·        Εμφανής η προσπάθεια κίνησης μεταξύ Χαρι Χόλε του Νέσμπο (ο\η δολοφόνος είναι μέσα στην οικογένεια) και Πήτερ Φολκ (ντετέκτιβ Κολόμπο).

·        Στο ερώτημα “προτείνεις να το δούμε;” απαντώ: βλέπε παρακάτω και αποφάσισε!

Τα Πλην

·        Αφέλειες … Η σειρά περιλαμβάνει πολλούς “κακούς”, μαυραγορίτες “μαφιόζους”, παρακρατικούς, χρηματιζόμενους αστυνομικούς, εμπλεκόμενες μυστικές υπηρεσίες, ξέπλυμα χρήματος, ανθρώπους της νύχτας πληρωμένους _επαγγελματίες δολοφόνους κλπ.
Όλους αυτούς _με κάποιες ασήμαντες απώλειες (στο τελευταίο επεισόδιο κυρίως) τους αντιμετωπίζουν με επιτυχία οι “καλοί”, που δεν είναι άλλο από καλοκάγαθα ανθρωπάκια!! Χωρίς να έχουν δίπλα τους ούτε έναν ντόπιο "Dirty" Harry Callahan (για την Ελλάδα ρε γαμώτο)

·        Κάποιος (μάλλον αυστηρά) έγραψε “για αστυνομική σειρά (αυτό ευαγγελίζεται πως είναι), δεν βλέπω και καμιά χαρακτηριστική διαστρωμάτωση αστυνομικού σίριαλ. Πιο πιθανό μου φαίνεται να εξελιχθεί σε «Μας πήρε ο ύπνος»” και έχει δίκιο. Προσωπικά κάποια στιγμή “πήδηξα” καμιά 10αριά επεισόδια και σχεδόν σε όλα “έτρεξα” το πρώτο 10λεπτο (προηγούμενα, με κάποιες επεξηγήσεις) …κι όλα καλά

·        Υπάρχουν κάποιες άνευρες και κάτω του μέτριου ερμηνείες (ειδικά παιδιών). Συγχωρούνται –το μέλλον θα δείξει

·       Για όποιον έχει ασχοληθεί με το είδος, το σενάριο είναι συχνά από προβλέψιμο, ως παιδαριώδες. Δεν θα κάνω φυσικά συγκρίσεις -ας πούμε, ούτε με τη θρυλική Vera (Brenda Blethyn) τις περιπέτειες του Ηρακλή Πουαρό, τον Σέρλοκ, η τον Endeavour… ούτε με τα “αιματηρά” Springfloden _Karppi _The Bay _Absentia _Advokaten _Alef _Bancroft _Bosch _Breaking Bad _Capitani _Cardinal _Chimera _Fortitude _Goliath _Prodical Son _The Lava Field _Voice…

·       Το Κάνε Ότι Κ#μάσαι θα ήταν σίγουρα καλύτερο με 10; _15;  _άντε 20 επεισόδια κρατώντας την ουσία –αυτή έστω των εμπνευστών και δημιουργών της σειράς, χωρίς τη “φύρα”.

·        Κάποιοι μίλησαν για “ανατρεπτικό φινάλε” και “αυλαία με δύο συγκλονιστικά επεισόδια” _θα διαφωνήσουμε: εκτός από το πολύ αίμα … ανατροπή είναι αυτό; το μόνο που συνάδει με το χαρακτηρισμό είναι ο θάνατος 3-4 (και να δούμε αν όλοι πέθαναν) “καλών” και “αθώων”, που δεν είναι happy end (ή είναι;). Εξάλλου –προς το παρόν ο Γιάννης Σκαραγκάς (θα σταθούμε αμέσως μετά), βραβευμένος στο εξωτερικό είναι (ΗΠΑ βασικά).

·        Στο τελευταίο πάντα επεισόδιο και αφού η αστυνομία ειδοποιείται για μακελειό και φτάνει κατόπιν εορτής …βρίσκει κλειστή την πόρτα του παλιού κτηρίου όπου διαδραματίζεται και δεν έχει τα μέσα να “μπουκάρει”, ούτε “Αίαντες”, ούτε SWAT, κάποιοι δεν έχουν καν αλεξίσφαιρα, αλλά το δίκιο πάντα κερδίζει…  

Παραλήρημα στο Twitter !! με το τελευταίο επεισόδιο - "Πρέπει να πάει Netflix"  γράφει το thetoc.gr
Κάποιος σχολιάζει …Γεια σας. Έμαθα ότι ψάχνετε πτώματα για μια θεατρική παράσταση που ανεβάζετε και ήρθα να βοηθήσω…

Με έντονα στοιχεία "κοινωνικού νουάρ", το σενάριο είναι βασισμένο στο βιβλίο "Πριν κοιμηθείς με τον διάβολο" του συγγραφέα Γιάννη Σκαραγκά (έχει τιμηθεί από τα ιδρύματα Ledig-Rowohlt, Literarisches Colloquium Berlin, Villa Strauli και University of Iowa (IWP), ενώ το θεατρικό του έργο "Prime Numbers", που έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη, ήταν υποψήφιο για τα New York Innovative Theatre Awards, με τη διαφορά ότι η πλοκή του έργου δεν τοποθετείται χρονικά στο 1930 αλλά στο σήμερα, θίγοντας θέματα όπως τα φαινόμενα του σχολικού εκφοβισμού, ψυχικής υγείας και του revenge porn.

Γιάννης Σκαραγκάς: Το who is who του σεναριογράφου

Ο Γιάννης Σκαραγκάς είναι πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος (τα βιβλία του εδώ)_ γεννήθηκε στην Κομοτηνή και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και στη δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Στα ελληνικά έχουν εκδοθεί τα μυθιστορήματά του "Επιφάνεια" (Ελληνικά Γράμματα, 2002), "Η πατρίδα της αφής" (Πατάκης, 2004), "Το αινιγματικό βλέμμα του αγγέλου" (Πατάκης, 2008), "Ο ουρανός που ονειρεύτηκες" (Κριτική, 2014), "Λαχτάρα που περίσσεψε από χτες" (Κριτική, 2018) τα θεατρικά έργα "Τρία θεατρικά" (Κριτική, 2015) και η νουβέλα "Η Κυρά της Ρω" (Κριτική, 2017), η οποία παίχτηκε επίσης στο θέατρο όπως και Η εποχή του κυνηγιού (2015), Ο Μόγλης κι οι περιπέτειές του στη ζούγκλα (2013), Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα (2021).

·       Έχει εργαστεί για πάνω από μία δεκαετία στον χώρο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, γράφοντας απευθείας στα αγγλικά, διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε αμερικάνικα έντυπα όπως τα "World Literature Today", "Copper Νickel", "American Chordata", "The Charles Carter", "Tower Journal", "Spilled Milk", "Midnight Circus", "Crannog", "Story Shack", "Subprimal Poetry Art", κ.ά. Βραβεύτηκε το 2018 από το πανεπιστήμιο του Κολοράντο για το αμερικανικό του διήγημα "How to Draw Human Figures" (στο περιοδικό Copper Nickel) με το Editors’ Prize in Prose.

·       Το θεατρικό του έργο "Prime Numbers" έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη το 2009 και ήταν υποψήφιο για τα New York Innovative Theatre Awards. Είναι υπότροφος του ιδρύματος Fulbright και μέλος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Έχει τιμηθεί από τα ιδρύματα Ledig-Rowohlt, Literarisches Colloquium Berlin, Villa Strauli και University of Iowa (IWP).

·       Το έργο του "Η κυρά της Ρω" παρουσιάστηκε στο φημισμένο Centre for the Art of Performance του UCLA στις ΗΠΑ το 2020 με περιοδεία στις ΗΠΑ και την Αυστραλία.

·       Τον Νοέμβριο του 2015 εκπροσώπησε την Ελλάδα στη διοργάνωση "A Soul for Europe" στο Βερολίνο, υπό την αιγίδα του Ευρωκοινοβουλίου.

·       Έχει εργαστεί στον χώρο της τηλεόρασης υπογράφοντας το σενάριο τεσσάρων τηλεοπτικών σειρών (Mega+Alpha), αλλά και ως επιμελητής σεναρίων σε εταιρείες κινηματογραφικών παραγωγών.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο με τίτλο "Μελίνα" _από τον μύθο στο ανθρώπινο γύρω από τη Μελίνα Μερκούρη.

Σειρές όπου έχει γράψει το σενάριο:

·        Απιστίες _1998

·        Είσαι πολύ αλήτης τελικά _2003

·        Εντιμότατοι κερατάδες: Ο παράνομος κερατάς _

·        Επιφάνεια _2001

·        Καλά να πάθεις _2003

·        2007

§   Το σύνδρομο του Ηρόστρατου

§  Μωρά

·        2008

§  Αντίδοτο           

§  Απόσταση ασφαλείας

§  Ζωή από την αρχή

§  Η ώρα της αλήθειας

§  Μικρά ψέματα

§  Τυχαία συνάντηση

·        Το Αύριο μας Ανήκει    2021    

·        Κάνε Ότι Κοιμάσαι       2022

Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης την είδε λίγο διαφορετικά δείτε την κριτική του

Πριν κοιμηθείς με τον διάβολο

Αθήνα 1930. Μέσα στη δίνη του αμερικανικού κραχ και της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, η Ελλάδα αναζητά ένα νέο δάνειο. Η πόλη προσπαθεί ακόμα να αφομοιώσει τα κύματα των προσφύγων και να αντιμετωπίσει το καινούργιο έγκλημα. Ο Φιλότιμος Βάκχος, ως κοσμικογράφος στα Αθηναϊκά Νέα, ξέρει πολύ καλά πώς να φυλάει μυστικά αλλά και πώς να τα ξετρυπώνει. Όταν ο Αμερικανός επιχειρηματίας και σύζυγος της αδελφικής του φίλης ζητά τις υπηρεσίες του, ο Βάκχος δεν υποπτεύεται τον κίνδυνο. Μια ομάδα επιχειρηματιών έχει βάλει στόχο τον υποδιοικητή της Αστυνομικής Διεύθυνσης και αναθέτει στον Βάκχο να συγκεντρώσει ενοχοποιητικά στοιχεία για την παράνομη δράση του. Η έρευνά του θα τον φέρει σε επαφή με τον μεθυστικό κόσμο της νεοσύστατης κινηματογραφικής παραγωγής στην Ελλάδα και τον χώρο του ρεμπέτικου και του περιθωρίου. Όταν ανακαλύπτει όμως ένα δίκτυο ανδρικής πορνογραφίας που απειλεί τις υπολήψεις ισχυρών ανδρών του πολιτικού και οικονομικού βίου, είναι αργά για να ξεφύγει. Μέσα από μια σειρά καταιγιστικών ανατροπών, ο Βάκχος έρχεται αντιμέτωπος με τα δικά του μυστικά και βρίσκει τον μοναδικό σύμμαχο στο πιο τρομακτικό πρόσωπο από το σκοτεινό του παρελθόν.

Αθήνα 1930. Ο πληθυσμός της πόλης έχει σχεδόν διπλασιαστεί από τους πρόσφυγες και οι ανάγκες υδροδότησης και έργων υποδομής απορροφούν τεράστια κεφάλαια. Μέσα στη δίνη του αμερικανικού κραχ και της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, αλλά και των διαπραγματεύσεων για το Σύμφωνο Φιλίας με την Τουρκία, η Ελλάδα αναζητά ένα καινούργιο δάνειο.

Ο Φιλότιμος Βάκχος, ως κοσμικογράφος στα Αθηναϊκά Νέα, ξέρει πολύ καλά πώς να φυλάει μυστικά αλλά και πώς να τα αποκαλύπτει. Όταν ο Αμερικανός επιχειρηματίας και σύζυγος της αδελφικής του φίλης ζητά τις υπηρεσίες του, ο Βάκχος δεν υποπτεύεται τον κίνδυνο. Μια ομάδα οικονομικών παραγόντων έχει βάλει στόχο τον υποδιοικητή της Αστυνομικής Διεύθυνσης και του αναθέτει να συγκεντρώσει ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον του. Η έρευνά του θα τον φέρει σε επαφή με τον μεθυστικό χώρο της παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών στην Ελλάδα, τον υπόκοσμο του ρεμπέτικου και της πορνείας, αλλά και με έναν κύκλο ανθρώπων που έχουν σκοπό να επηρεάσουν τις οικονομικές εξελίξεις στη χώρα και δεν θα αφήσουν κανέναν να τους εμποδίσει.

Το αστυνομικό μυθιστόρημα του Γιάννη Σκαραγκά είναι ένα συναρπαστικό ψηφιδωτό ανατροπών, ερωτισμού και πολιτικής αλληγορίας για ανθρώπους παγιδευμένους στη δίνη της ιστορίας και του χαρακτήρα τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Από τα λαμπερά σαλόνια της αθηναϊκής κοινωνίας ο αναγνώστης θα προσγειωθεί σε παράνομους αγώνες πυγμαχίας που διοργανώνουν σωματέμποροι, στον υπόκοσμο του ρεμπέτικου και της πορνείας, αλλά και στα στούντιο της εκκολαπτόμενης κινηματογραφικής βιομηχανίας. Ο Τίμος είναι «ανοιχτόμυαλος από άμυνα και εκκεντρικός από αποτυχία να ενταχτεί», ένας ιδιόρρυθμος τυχοδιώκτης που εξελίσσεται σε ιδιωτικό ερευνητή. Και ένας εντελώς πρωτότυπος κεντρικός ήρωας στην αστυνομική μυθοπλασία». (Χίλντα Παπαδημητρίου, bookpress.gr, 23/10/2020)

ℹ️ Το «Κάνε ότι κοιμάσαι ΙΙ», έκανε πρεμιέρα στην ΕΡΤ1 στις 11-Σεπ και εδώ ο Νικόλας ζει απομονωμένος σε ένα τροχόσπιτο, έχοντας παραιτηθεί από το σχολείο μαζί με τον Κάσδαγλη. Με τους εφιάλτες να τον βασανίζουν και τη σκέψη στα θύματα από το μακελειό, δέχεται να γνωρίσει τον διευθυντή ενός γνωστού ιδιωτικού σχολείου, με ενδεχόμενο να δουλέψει εκεί. Αβέβαιος για την απόφασή του, γίνεται μάρτυρας μιας ακόμη άγριας δολοφονίας ενός εκεί καθηγητή, στη διάρκεια δεξίωσης, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια νέα πραγματικότητα κι έναν λαμπερό κόσμο προνομίων και εξουσίας και η ζωή συνεχίζεται… Ξεκινάει δυνατή ερωτική σχέση με την Πέρσα (Τζένη Θεωνά), που “ξυπνάει μέσα του συναισθήματα που είχε στερηθεί για καιρό” αντιμέτωπος με τις συνωμοσίες του νέου φωτεινού αυτού κόσμου…

Παίζουν (στην 1^η season): Σπύρος Παπαδόπουλος (Νικόλας Καλίρης), Τζένη Θεωνά (Πέρσα), Βασίλης Ευταξόπουλος (Στέλιος Κάσδαγλης), Μιχάλης Οικονόμου (Ίκαρος), Ιωάννα Ασημακοπούλου (Δάφνη), Νικολέτα Κοτσαηλίδου (Άννα Γραμμικού), Φωτεινή Μπαξεβάνη (Μπετίνα Βορίδη), Δημήτρης Καπετανάκος (Κωνσταντίνος Ίσσαρης), Αλέξανδρος Καλπακίδης (Λημνιός), Ηλιάνα Γαϊτάνη (Χρύσα), Χριστόδουλος Στυλιανού (Σταματάκης), Λήδα Ματσάγγου (Δέσποινα), Γιώργος Δεπάστας (Λάκης Βορίδης), Στέργιος Αντουλάς (Πέτρος), Γεωργία Μεσαρίτη (Νάσια Καλίρη), Χρήστος Διαμαντούδης (Χρήστος Γιδάς), Βίκυ Μαϊδάνογλου (Ζωή Βορίδη), Βασίλης Ντάρμας (Μάκης Βελής), Νικόλας Χαλκιαδάκης (Γιώργος), Μιχάλης Αρτεμισιάδης (Σταύρος), Κατερίνα Κρανίδη (Αμάντα), Τίτος Πινακάς (Πέρης), Αλέξανδρος Τωμαδάκης (Λάμπης), Φαίη Φραγκαλιώτη (Έφη), Πωλίνα Μπέτση (Λέτα), Κάτια Νεκταρίου (Μαργαρίτα), Ευάγγελος Σαμιώτης (Κώστας), Νικόλας Παπαδομιχελάκης (Τόλης), Μάκης Παππάς (Βασίλης).

·        Σενάριο: Γιάννης Σκαραγκάς

·        Σκηνοθεσία: Αλέκος Κυράνης, Μάριος Βαλάσης

·        Διεύθυνση φωτογραφίας: Έλτον Μπίφσα, Γιώργος Αποστολίδης

·        Σκηνογραφία: Αναστασία Χαρμούση

·        Κοστούμια: Ελίνα Μαντζάκου

·        Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος

·        Μοντάζ: Νίκος Στεφάνου

·        Οργάνωση Παραγωγής: Ηλίας Βογιατζόγλου, Αλέξανδρος Δρακάτος

·        Executive producer: Άννα Λεμπέση

·        Παραγωγός: Νίκος Κάλης

·        Παραγωγή: ΕΡΤ

Femme Fatale

Αναφέρουμε καμιά 30αριά (προς σύγκριση_ που δε γίνεται) αρχίζοντας από τις Alice Hollister _1913 στο film The Vampire την Theda Bara, στο film του 1920 A Fool There Was Patrick Campbell  του Robert Vignola μέχρι την Sharon Stone στο Basic Instinct, Nicole Kidman στο To Die For Robin, Wright Claire Underwood στο House of Cards, Bridget Gregory, στο The Last Seduction (Linda Fiorentino), Mr. and Mrs. Smith (Angelina Jolie) _Nikita (Peta Wilson) _Disclosure (Demi Moore) _Gone Girl (Rosamund Pike) _Batman Returns (Michelle Pfeiffer) _The Dark Knight Rises (Anne Hathaway) _X-Men (Rebecca Romijn) _Species (Natasha Henstridge) _The Lara Croft Movies (Angelina Jolie) _Sons of Anarchy (Katey Sagal) _Derailed (Jennifer Aniston) _Cruel Intentions (Sarah Michelle Gellar) _Game of Thrones (Lena Headey) GoldenEye (Famke Janssen) _The Long Kiss Goodnight (Geena Davis) _Kill Bill (Uma Thurman) _Chuck (Yvonne Strahovski) _L.A. Confidential (Kim Basinger) _Firefly (Christina Hendricks) κλπ.