Well _the boss isn't always right _But he's always ⁉️ the boss

Η ρήση, το αφεντικό έχει πάντα δίκιο, είναι όχι απλά πολύ συνηθισμένη, αλλά καπιταλιστικό μοτίβο. Οι φιλελεύθεροι _παλιοί και νέοι το βλέπουν “ελαστικά”, όπως λέμε “ελαστικές σχέσεις εργασίας” Γενικά ισχύει _λένε, αλλά _άνθρωπος είναι …μπορεί να έχει άδικο μερικές φορές και αυτό εξαρτάται από διάφορους παράγοντες και ξεκινάνε διάφορα ρίχνοντας φως στις σχετικές πτυχές με βάση τις αρχές και τις έννοιες της (καπιταλιστικής) διαχείρισης και της (αμπελο)φιλοσοφίας _Ρίξτε, προτού πάμε σε βαθιά νερά, μια ματιά το “γρίφο” της φωτο κεφαλίδας _η απάντηση στο τέλος της ανάρτησης.

Λέγεται ότι υπάρχουν δύο κανόνες που πρέπει να γίνουν αποδεκτοί να εργάζεσαι υπό το αφεντικό. Ο κανόνας αριθ. 1 είναι ότι το αφεντικό έχει πάντα δίκιο. Ο κανόνας νούμερο 2 δηλώνει ότι αν το αφεντικό έχει άδικο, τότε, ανατρέξτε στον κανόνα Ν^ο 1…
Βέβαια το γεγονός είναι ότι μπορεί να μην έχει πάντα δίκιο και “ελέω θεού” (τα κλειδιά της οικονομίας, που λέει με την “ξύλινη” γλώσσα του το ΚΚΕ…) παραμένει ως αφεντικό, μέχρι που θα τελειώσουν τα ψέματα το “χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά , εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”!! θα γίνει πράξη

Από μια ανάρτησή μας για το Τσιπρέικο
Το μακρινό 2014,
πριν την "πρώτη φορά 😅 αριστερά🙄"

Κάποια “ωραία” _διαδικτυακά

·        Η δήλωση ότι το αφεντικό έχει πάντα δίκιο έχει να κάνει με την ποσότητα εμπειρίας, τα εκπαιδευτικά προσόντα και τις γνώσεις . Ομοίως, έχει να κάνει πολύ με την ποσότητα της εμπειρίας και το επίπεδο διορατικότητας των υφισταμένων. Η εμπειρία κάνει κάποιον σοφότερο. Κάνει κάποιον τέλειο, και το πιο σημαντικό, είναι η εμπειρία που κάνει αυτό που είμαστε. Θα πρέπει επομένως να είναι σαφές ότι ένα αφεντικό είναι αφεντικό με βάση την εμπειρία και τις γνώσεις που απέκτησε. Το ίδιο εκδηλώνεται στις πράξεις και τις δραστηριότητές του.

·        Ένα έμπειρο και ικανό αφεντικό έχει πρακτική κατανόηση για τις καταστάσεις καθώς και για το σύνολο της κατάστασης λειτουργίας μιας επιχείρησης στην οποία ο υφιστάμενος έχει έλλειψη γνώσεων και ο απλός εργάτης δεν καταλαβαίνει τι του γίνεται _βέβαια ο υφιστάμενος δεν χρειάζεται (και μάλιστα δεν πρέπει) να έχει τις ίδιες γνώσεις με τα αφεντικά, όσο για τον εργάτη προσοχή!! Γιατί άμα ξυπνήσει μπορεί να καβαλήσει το καλάμι και …

·        Η αποτελεσματικότητα και η αποδοτικότητα είναι οι βασικοί όροι στη βιβλιογραφία διαχείρισης που έχουν μεγάλη αξία και σημασία και έγκειται στο γεγονός ότι ελλείψει αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας, ούτε η απόδοση μπορεί να μετρηθεί κατάλληλα ούτε τα επιχειρηματικά αποτελέσματα επιτυγχάνονται με τον επιθυμητό τρόπο. Η αποτελεσματικότητα συνεπάγεται ότι κάνεις σωστά πράγματα ή παίρνεις σωστές αποφάσεις τη σωστή στιγμή, ότι κάνεις τα πράγματα σωστά.

·        Οι σημερινοί διευθυντές είναι πιο πιθανό να χαρακτηριστούν αποτελεσματικοί, αποδοτικοί και έμπειροι στην ηθική συμπεριφορά στις πρακτικές και στη διαχείριση των οργανισμών. Είναι εκπαιδευμένοι να διατηρούν καλές πρακτικές διαχείρισης. Γνωρίζουν τι χρειάζεται για να είναι ένας αποτελεσματικός ηγέτης, όπως η αυτοαξιολόγηση και η αξιολόγηση των μελών της ομάδας, ο καθορισμός οράματος και στόχων, η διατήρηση των επικοινωνιακών δεξιοτήτων, τα κίνητρα, η ανταπόκριση στις ανάγκες της ομάδας κ.λπ.

·        Ως εκ τούτου, για όλους αυτούς τους λόγους ο προϊστάμενος έχει πάντα δίκιο εάν έχει ισχυρή αντίληψη των εννοιών διαχείρισης και επιδεικνύει εννοιολογικές δεξιότητες στο χώρο εργασίας αποτελεσματικά και αποδοτικά οδηγώντας στα αναμενόμενα επιχειρηματικά αποτελέσματα.

·        Το αφεντικό δεν έχει πάντα δίκιο, γιατί ένα αφεντικό ως άνθρωπος μπορεί να κάνει λάθη – το να σφάλλει είναι ανθρώπινο. Ωστόσο, δεν πρέπει να εξετάζεται μεμονωμένα, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα αποτελεσματικά αφεντικά δεν κάνουν πιθανά λάθη που είναι πιο ορατά. Είναι επίσης αλήθεια ότι έχουν τη δύναμη να κρύβουν και τα δικά τους λάθη. Από την άλλη πλευρά, η ηθική ηγεσία δείχνει ότι οι ηγέτες παραδέχονται τα λάθη τους, καθώς είναι σημάδι δύναμης, όχι αδυναμίας. Η ρήση του F. Wilczek αξίζει να αναφερθεί σε αυτό το σημείο: “If you don’t make mistakes, you’re not working on hard enough problems. And that’s a big mistake” (Αν δεν κάνεις λάθη, δεν εργάζεσαι αρκετά σκληρά για προβλήματα. Και αυτό είναι μεγάλο λάθος)”.

·        Αξίζει να αναφέρουμε ένα από τα πρακτικά παρά φιλοσοφικά ρητά: “Μια επιχείρηση πετυχαίνει όχι επειδή έχει εδραιωθεί εδώ και πολύ καιρό ή επειδή είναι μεγάλη, αλλά επειδή υπάρχουν άνδρες και γυναίκες σε αυτήν που τη ζουν, την κοιμούνται, την ονειρεύονται. και χτίστε μεγάλα μελλοντικά σχέδια γι' αυτό” (σσ. sic!!). Αυτό υποδεικνύει τη διατήρηση αποτελεσματικών στυλ ηγεσίας και ρόλων στους οργανισμούς χρησιμοποιώντας τις κατάλληλες εξουσίες. Επομένως, πρέπει να σημειωθεί ότι ένα αφεντικό έχει πάντα δίκιο εάν διατηρεί το σωστό διοικητικό στυλ οδηγώντας με παραδείγματα, αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα -όχι μόνο με εξουσία- αναπτύσσοντας τέτοιες στρατηγικές που με τη σειρά του μπορεί να του κερδίσει μεγάλο σεβασμό και καλή φήμη μεταξύ των μελών της ομάδας (σσ. όπως λέμε “όλοι μαζί μπορούμε”).

Bridge of Spies \
H Γέφυρα των Κατασκόπων

Rudolf Abel: “Well, the boss isn't always right. But, he's always the boss.. Standing there like that you reminded me of the man that used to come to our house when I was young... _Rudolf Abel: “Λοιπόν, το αφεντικό δεν έχει πάντα δίκιο. Αλλά, είναι πάντα το αφεντικό. Ρούντολφ Άμπελ (Eϊμπελ): Στεκόμενος έτσι μου θύμισες τον άνθρωπο που ερχόταν στο σπίτι μας όταν ήμουν μικρός”...

Σπίλμπεργκ είναι αυτός και απαράμιλλη η (αστική) τέχνη του σε μια ταινία που ξαναγράφει τον “Ψυχρό Πόλεμο” σαν μια κραταιά νίκη της ακεραιότητας πάνω στις αιώνια γκρίζες ζώνες της πολιτικής και της δικαιοσύνης.

Δεκαετία του ’50, στα πρώτα στάδια του και οι σχέσεις Η.Π.Α. και Σοβιετικής Ένωσης είναι ήδη τεταμένες αλλά η κατάσταση χειροτερεύει όταν το FBI συλλαμβάνει τον Ρούντολφ Άμπελ-Eϊμπελ, έναν Σοβιετικό πράκτορα που ζει στη Νέα Υόρκη. Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να βρει έναν ανεξάρτητο δικηγόρο για την υπεράσπιση του, πλησιάζει τον Τζέιμς Ντόνοβαν, έναν δικηγόρο από το Μπρούκλιν που ειδικεύεται στα ασφαλιστικά. Παρά την σχετική απειρία του, ο Ντόνοβαν δέχεται και επιδιώκει να εξασφαλίσει στον πελάτη του μια δίκαιη δίκη. Λίγο καιρό αργότερα, ένα αμερικανικό κατασκοπικό αεροπλάνο καταρρίπτεται στη Σοβιετική Ένωση και ο πιλότος του, Φράνσις Γκάρι Πάουερς, συλλαμβάνεται. Η CIA, παρόλο που επίσημα αρνείται την συμμετοχή της στην αποστολή, φοβάται μήπως ο Πάουερς αποκαλύψει απόρρητες πληροφορίες. Λόγω της εντυπωσιακής παρουσίας του Ντόνοβαν στη δίκη του Άμπελ-Εϊμπελ, η CIA τον καλεί να αναλάβει την ευαίσθητη υπόθεση εθνικής σημασίας. Ο Ντόνοβαν αναχωρεί για το Βερολίνο για να διαπραγματευτεί την ανταλλαγή κρατουμένων... Το σινεμά του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Αυτός ο αέρας αβίαστου, κλασικού, αφηγηματικού σινεμά που μοιάζει πλέον με κάτι τόσο σπάνιο και πολύτιμο που θα έπρεπε κάθε φορά που εμφανίζεται μπροστά μας να αισθανόμαστε δέος και μαζί αυτήν τη σχεδόν παιδική αίσθηση πως μερικά πράγματα μπορούν να είναι “όπως παλιά” και όμως αυτό να μην είναι απαραίτητα κάτι κακό.
Φεύγοντας από το αριστουργηματικό “Λίνκολν”, ο Σπίλμπεργκ μπήκε πλέον σε αυτήν την περίοδο της καριέρας του που τόσο η επιλογή των θεμάτων του όσο και το στιλ του μοιάζουν με ένα φόρο τιμής στο κλασικό αμερικάνικο σινεμά, όπως το έκαναν ο Τζον Φορντ, ο Φρανκ Κάπρα, ο Τζον Μάνκιεβιτς, ο Τζον Κιούκορ – ένα σινεμά ανθρωποκεντρικό, με καθαρό προσανατολισμό, ακαδημαϊκό τόσο ώστε να γίνεται μοντέρνο, σε κάθε περίπτωση διαχρονικό.

Στη “Γέφυρα των Κατασκόπων” η πρόθεσή του είναι ολοφάνερη για μια ιστορία που φυσικά δεν είναι “κατασκοπική”, ακριβώς όπως το “Jaws” δεν ήταν ποτέ μια ταινία για ένα καρχαρία, οι “Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου” μια ταινία για τους εξωγήινους, το “A.I” για την τεχνητή νοημοσύνη, το “Jurassic Park” μια ταινία για τους δεινόσαυρους, το “Λίνκολν” μια ταινία για τον Λίνκολν...

“Well, the boss isn't always right.
But, he's always the boss

Περισσότερο μια ιστορία για το που ακριβώς μπορεί να σταθεί το καλό σε ένα κόσμο που αναπνέει μόνο μέσα σε γκρίζες ζώνες, ενώνει Σπίλμπεργκ και Τομ Χανκς, 11 χρόνια μετά το “The Terminal”, φέρνει αναπόφευκτα στη μνήμη το δίδυμο των Φρανκ Κάπρα – Τζέιμς Στίουαρτ στο “Ο Κύριος Σμιθ Πάει στη Ουάσινγκτον”, εδώ με τον Τομ Χανκς να πηγαίνει στο διχοτομημένο Βερολίνο του Ψυχρού Πολέμου, αφού πρώτα ως άλλος Άτικους Φιντς ολοκληρώνει το δικό του “To Kill a Mockingbird”.

Σε ολόκληρο το πρώτο μέρος, ο Σπίλμπεργκ μεγαλουργεί ως “boss _always right _always the boss”. Με οδηγό τη διάφανη ερμηνεία του Τομ Χανκς (εδώ στην τελειοποίηση του μέσου ήρωα που είναι καταδικασμένος να γίνει ΗΡΩΑΣ), στήνει μια δικαστική παράνοια που παρακολουθείται γλαφυρά, με αγωνία, βαθιά μελαγχολία, σκοτεινές αποχρώσεις και κάθε πιθανή διαλεκτική οτιδήποτε σήμαινε και σημαίνει ακόμη και σήμερα η έννοια του “Ψυχρού” Πολέμου _σήμερα θερμού με την ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία να μπαίνει σε λίγο στον 3^ο χρόνο (ξεκίνησε θυμίζουμε Φλεβάρη του 2022 _σε συνέχεια του, Φλεβάρη πάλι 2014, πόλεμος που δεν τελείωσε ποτέ).

Μετατοπίζοντας τη δράση στα βλέμματα, τη διάχυτη καχυποψία, την έλλειψη της οποιαδήποτε λογικής, το μίσος που μοιάζει να ακυρώνει κάθε ίχνος νομιμότητας και σε ένα χαμένο παιχνίδι που παίζεται πλέον μόνο σε επίπεδο ιδεοληψιών αγνοώντας την ανθρώπινη διάσταση πίσω από τη διάχυση των κρατικών μυστικών, ο Σπίλμπεργκ ενορχηστρώνει μια συναρπαστική ωδή πάνω στην οριστική νίκη του συστήματος έτσι όπως αυτό δεν μοιάζει να διαφέρει πολύ από τα τέλη των 50s στα 10s του εξίσου χαοτικού σήμερα.

Στο δεύτερο μέρος, όταν η πλοκή μεταφέρεται στο Βερολίνο, ο Σπίλμπεργκ αφήνεται στην από μόνη της ικανή να τα περιγράψει όλα διχοτόμηση μιας πόλης, μιας χώρας και ενός κόσμου. Το παιχνίδι μεταφέρεται στα γραφεία των Σοβιετικών και των Γερμανών, αλλά συνεχίζει να παραμένει εκτός της ανθρώπινης σφαίρας – ειδικά όταν κάθε κουβέντα, κάθε διπλωματική προσπάθεια και κάθε απόφαση αφορά την ανταλλαγή εν δυνάμει αθώων ανθρώπων που υπηρετούν ο καθένας από την πλευρά του τα συμφέροντα ενός «πολέμου» που πρέπει πάση θυσία να μείνει ζωντανός περισσότερο από τους ίδιους.

Είναι, όμως, εκεί όπου το σενάριο του Ματ Τσάρμαν, ο οποίος ολοκλήρωσε την πρώτη γραφή των αδελφών Κοέν, χάνει τη συνοχή του, φλυαρεί και αναλώνεται σε περισσότερα κεφάλαια μιας ιστορίας που μοιάζει ήδη ειπωμένη και έτοιμη από ώρα να καταλήξει στην τελική συγκινητική και κλασική ήδη από τη σύλληψη της σκηνή της γέφυρας. Οσο κι αν ο Σπίλμπεργκ προσπαθεί να κρατήσει σταθερό το κέντρο βάρους, καταγράφοντας με σχεδόν ελεγειακό τρόπο το ταξίδι στην “άλλη πλευρά”, τόσο ο ρυθμός του φιλμ βαραίνει, τόσο οι χαρακτήρες αρχίζουν να μοιάζουν αδύναμοι να υποστηρίξουν την από τη φύση τους πολυπλοκότητα και τόσο υποβόσκει η αίσθηση πως, ναι, βρισκόμαστε σε μια αμερικάνικη κατασκοπική ταινία που μιλάει για τον Ψυχρό Πόλεμο.

Αν η “Γέφυρα των Κατασκόπων” δεν είναι μια από τις “μεγάλες” του Στίβεν Σπίλμπεργκ, αυτό δεν αναιρεί πως πρόκειται για μια ταινία που μέσα στην κλασική της φόρμα μιλάει περισσότερο από πολλές άλλες για το διαρκή πόλεμο ανάμεσα στο σωστό όπως το ορίζει η ανθρώπινη ακεραιότητα και αυτό που θα ορίζεται πάντα από το σύστημα. Και το κάνει, ναι, ατελώς, αλλά με έναν σπουδαίο, τόσο σπάνιο και πολύτιμο κινηματογραφικό τρόπο, κερδίζοντας - ακριβώς όπως και ο πρωταγωνιστής της - αν μη τι άλλο, στα σημεία.

Η.Π.Α, 2015 _141λ

·        Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ

·        Σενάριο: Μάτ Τσάρμαν, Ιθαν -Tζόελ Κοέν

·        Φωτογραφία: Γιάνους Καμίνσκι

·        Μοντάζ: Μάικλ Καν

·        Μουσική: Τόμας Νιούμαν

·        Πρωταγωνιστούν: Τομ Χανκς, Μαρκ Ράιλανς, Έιμι Ράιαν, Άλαν Άλντα,
Σεμπάστιαν Κοχ, Όστιν Στόουελ, Ιβ Χιούσον

·        Παραγωγή: Κρίστι Μακόσκο, Μαρκ Πλατ Στίβεν Σπίλμπεργκ

Πανεπιστήμιο, Berkeley California: Οι οπτικές ψευδαισθήσεις και οι γρίφοι με εικόνες είναι μια μορφή διασκεδαστικών τεστ που δοκιμάζουν την κριτική σκέψη και τις ικανότητες επίλυσης προβλημάτων του αναγνώστη. Αυτές οι προκλήσεις μπορούν να ενισχύσουν τη νοημοσύνη μας και να βελτιώσουν τη συγκέντρωσή μας. Οι πιο συνηθισμένες προκλήσεις με γρίφους εικόνων περιλαμβάνουν την εύρεση ενός λάθους, την επίλυση ενός προβλήματος ή τον εντοπισμό του κρυμμένου αντικειμένου στην εικόνα.
Η τακτική εξάσκηση σε τέτοιες σπαζοκεφαλιές βοηθά στη βελτίωση των δεξιοτήτων επίλυσης προβλημάτων και παρέχει επίσης μια υγιεινή γυμναστική για τον εγκέφαλο.
Σπαζοκεφαλιά: μία εικόνα με τρεις ανθρώπους σε ένα γραφείο. Η πρόκληση για τους αναγνώστες είναι να εντοπίσουν ποιος είναι το αφεντικό σε 7”. Βρες εσύ το αφεντικό σε λιγότερο από 7”…
Αυτή η σπαζοκεφαλιά θα αποτελέσει την απόλυτη δοκιμασία της προσοχής σας στη λεπτομέρεια. Ο χρόνος σας ξεκινά τώρα! Κοιτάξτε την εικόνα και μελετήστε την προσεκτικά. Έχετε εντοπίσει το αφεντικό;
              Βιαστείτε, ο χρόνος τελειώνει!!
Συγχαρητήρια σε όσες\ους κατάφεραν να εντοπίσουν το αφεντικό. Όσες\οι δεν τα κατάφεραν …
Το αφεντικό είναι ο άνδρας που είναι όρθιος καθώς το σακάκι του είναι στην καρέκλα του γραφείου του αφεντικού, που σημαίνει ότι αυτός κάθεται εκεί.