🎈Το ΚΚΕ 🎶τίμησε τον Άλκη Αλκαίο, τον ποιητή, τον αγωνιστή, τον μαχητή της ζωής τον σύντροφο που γεννήθηκε στιχουργικά στις σελίδες της εφημερίδας μας, του Ριζοσπάστη, και υπηρέτησε την προοδευτική τέχνη μέχρι το τέλος της ζωής του.

🎶 Με μια ξεχωριστή συναυλία η Κομματική Οργάνωση Αττικής του ΚΚΕ τίμησε τον Άλκη Αλκαίο, τον ποιητή, τον στιχουργό, τον δημιουργό που μέσα από την Τέχνη του μας διαβεβαίωσε ότι «δεν βγαίνουν τα όνειρα σε πλειστηριασμό, δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα».

Εκλεχτοί τραγουδιστές, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Κώστας Θωμαίδης, ο Παντελής Θαλασσινός, η Ρίτα Αντωνοπούλου και ο Δημήτρης Κανέλλος με τη συνοδεία των Περικλή Μαλακατέ, Βασίλη Ραψανιώτη, Νίκου Παπαναστασίου, Βαγγέλη Ζαρμπούτη, Γιώργου Κατσίκα, Νεοκλή Νεοφυτίδη, Γιώργου Ρήγα και Κώστα Σταυρόπουλου σε μουσική επιμέλεια του Μανόλη Ανδρουλιδάκη «ταξίδεψαν» τους παρευρισκόμενους στο «σύμπαν» της ποίησης του Αλκαίου.
Στο τέλος, όλοι οι καλλιτέχνες μαζί στη σκηνή τραγούδησαν σε κατανυκτική ατμόσφαιρα το «Πρωινό Τσιγάρο», με τον Μανόλη Ανδρουλιδάκη από σκηνής να δηλώνει πως μόνο στο ΚΚΕ μπορούν να προσβλέπουν οι άνθρωποι της Τέχνης, ο κόσμος για τέτοιες πρωτοβουλίες στον χώρο του Πολιτισμού.

Ακούστηκαν τραγούδια από τις εμβληματικές συνεργασίες του Άλκη Αλκαίου με τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Μάριο Τόκα, αλλά και τραγούδια σε μουσική του Μίλτου Πασχαλίδη, του Σωκράτη Μάλαμα, του Παντελή Θαλασσινού, καθώς και δύο ακυκλοφόρητα τραγούδια του Μανόλη Ανδρουλιδάκη.

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, 
Δημήτρης Κουτσούμπας,
δίνοντας το στίγμα της εκδήλωσης
σημείωσε:

Το ΚΚΕ τιμά τον ποιητή, τον αγωνιστή, τον μαχητή της ζωής, τον σύντροφο που γεννήθηκε στιχουργικά στις σελίδες της εφημερίδας μας, του Ριζοσπάστη, και υπηρέτησε την προοδευτική τέχνη μέχρι το τέλος της ζωής του.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Βαγγέλης. Το πήρε από τον ΕΛΑΣίτη θείο του που σκοτώθηκε στην κατοχή. Γιος του Θανάση και της Μαγδαληνής, αδελφός του Γρηγόρη.
💧Μεγάλωσε στην Πάργα, την πόλη που αγάπησε πολύ.
"Η Πάργα μας είναι η νιότη μου, ο έρωτας μου, το ταξίδι μου και η Ιθάκη μου", έλεγε ο ίδιος.

Είναι άριστος μαθητής και από μικρός διακρίνεται για την έφεσή του στη λογοτεχνία και την γραφή. Έφηβος κατακλύζεται από τα βιβλία, που του στέλνει ο κομμουνιστής θείος του Ζήκος Ντίνος.
Βουτάει κυριολεκτικά μέσα σ’ αυτά, μελετάει, ταξιδεύει με το νου, σπέρνει καρπούς που σύντομα θ’ ανθίσουν σ’ ένα ξεχωριστό ποιητικό ταλέντο.

💧Στα 18 του χρόνια δίνει μια διάλεξη για τον Κώστα Καρυωτάκη με τον τίτλο "Ο ποιητής που αγαπήθηκε και μισήθηκε", η οποία δημοσιεύτηκε.
Πρόκειται για πυκνή δοκιμιακή γραφή, εντυπωσιάζουν η εμβρίθεια της σκέψης του, η ευρυμάθειά του, ο πλούτος του λόγου του, αιχμηρός και τρυφερός ταυτόχρονα.

Έχει πλέον επιβληθεί η χούντα κι ο Βαγγέλης έρχεται στην Αθήνα, για να σπουδάσει στη Νομική. Γνωρίζει φίλους, που θα κρατήσει σε όλη του τη ζωή. Πολιτικοποιείται και συμμετέχει στην αντιδικτατορική πάλη.
💧Στα 19 του χρόνια, εκδηλώνεται στην υγεία του ένα σοβαρό νευρολογικό αυτοάνοσο νόσημα, που θα τον σημαδέψει δυστυχώς για πάντα. Σχεδόν ταυτόχρονα, στα 1971 χάνει τη μητέρα του, όταν η ίδια είναι μόλις 43 ετών. Το κακόηθες μελάνωμα τής παίρνει την ζωή, σε μια μέρα κατά τ’ άλλα συνηθισμένη σαν όλες τις άλλες, με "δυο δίδυμα φορτηγά να φτάνουν στην Πέργαμο και στη Μπαστιά, ένα ιπτάμενο δελφίνι στον Πόρο και τη Σαντορίνη".

💧Ένα χρόνο μετά, το 1972, συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και βασανίζεται στα μπουντρούμια του ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Η κράτησή του στο κολαστήριο φέρνει σαν αποτέλεσμα την οξεία επιδείνωση της υγείας του, που καθόρισε, δυστυχώς, και τη μετέπειτα δύσκολη πορεία.
"Πατριωτάκι, τρώει τα νύχια ο ανακριτής σου κι είναι το ίδιο αγέλαστος και γελασμένος", θα γράψει.
💧Ωστόσο, ο ίδιος δεν υποτάσσεται, δεν σκύβει το κεφάλι.
Είναι πλέον ασκούμενος δικηγόρος. Το γραφείο της Πανεπιστημίου 46 είναι ένα από τα σημεία του παράνομου αγώνα. Η θέση του, μέσα στο κέντρο της Αθήνας, αποδεικνύεται ξεχωριστά σημαντική για τον Φλεβάρη της Νομικής και το Νοέμβρη του Πολυτεχνείου, στα 1973.

💧Η ομάδα των δυο κομμουνιστών δικηγόρων και οι ασκούμενοί τους, συμμετέχουν στην προετοιμασία για την δίκη που προγραμματίζει η χούντα σε βάρος των συλληφθέντων της Αντι-ΕΦΕΕ, και των στελεχών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

"Γρηγορείτε παιδιά μες στο χημείο του Μαγιού…"
Στα 1977, το πρώτο ποίημα του Άλκη Αλκαίου δημοσιεύεται στο Ριζοσπάστη.

"...Έτσι καθώς τα βράδια
οι μεροκαματιάρηδες
ξεφυλλίζουν την εφημερίδα
μια μυστική αντάρα βαραίνει
τα βλέφαρά τους,
διαπερνώντας τα μ’ απλά όνειρα:
Να γλυκάνει το ψωμί
να ροδίσει το μάγουλο των παιδιών
κι ανθόκηπους να γιομίσει το βλέμμα τους.

Είπα: Μέτρησα και λείπουν χιλιάδες.
Είπες: Μέτρησα τις μυριάδες των ζωντανών
που κινούν για τη μάχη".

💧Ο Θάνος Μικρούτσικος διαβάζει στο Ριζοσπάστη το ποίημά του "Φλεβάρης 1848", ενθουσιάζεται και αναζητάει τον δημιουργό του.
Το αποτέλεσμα είναι η μελοποίηση του πρώτου τραγουδιού του Άλκη Αλκαίου και η έναρξη μιας πολύχρονης συνεργασίας και φιλίας, που μας πρόσφερε ορισμένα από τα πιο σπουδαία τραγούδια της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.

💧Ο ίδιος ο Θάνος Μικρούτσικος λέει για την ποιητική του Αλκαίου:
"Από πλευράς αξίας, ο λόγος του Αλκαίου εντάσσεται κατά την γνώμη μου, σε αυτό που ονομάζουμε «Ελάσσονες ποιητές του Μεσοπολέμου» (Ουράνης, Φιλύρας, Λαπαθιώτης, Σαραντάρης, Μπάρας κ.ά.), οι οποίοι δεν ήταν καθόλου βέβαια ελάσσονες, αλλά ιδιαιτέρως μέγιστοι. Ξεκινάει από τον ρεαλισμό και δημιουργεί εικόνες που ενίοτε πλησιάζουν προς τον εξπρεσιονισμό. Χρησιμοποιεί εκπληκτικά την ελληνική γλώσσα, ανανεώνοντάς την ως προς την εικονοποιητική της χρήση.
Ήταν, θα έλεγα, ένας ριζοσπάστης αριστερός Καρυωτάκης, με μια όμως διαφορά από αυτόν. Ο Καρυωτάκης φαίνεται να αντιπαθεί αυτό που βλέπει ως “μέσο άνθρωπο.

Ο Αλκαίος δεν αποδίδει τις ευτελείς πράξεις που κάνουν οι “μέσοι άνθρωποι” στους ίδιους.

Έχει μεγάλη διαφορά. Με τους στίχους του εξέφρασε την προσωπική αγωνία ενός εκάστου εξ ημών, αλλά και την καθολική αγωνία της γενιάς του".
Ο ίδιος ο ποιητής, πάντως, μας μιλάει για τις επιρροές του και τα διαβάσματά του. Χορεύει με τον Καββαδία πάνω στο "Φτερό του Καρχαρία". Τραγουδάει το "Σαράκι του Ρεμπώ". Γράφει ένα "Χαρούμενο Τραγούδι για τη Σύλβια Πλαθ". Φέρνει τον Χικμέτ στη Ρώμη και τον Έντγκαρ Άλαν Πόε στην Ελλάδα.

Με τον β΄ ενικό που χρησιμοποιεί σε πολλά από τα τραγούδια του, ο ποιητής συνομιλεί μαζί μας.
Απευθύνεται ταυτόχρονα στην αγαπημένη του, στον φίλο, στη νεολαία, στο πολιτικό – επαναστατικό υποκείμενο.

Μετά τη δικτατορία, ο ποιητής γίνεται μέλος του ΚΚΕ, στην οργάνωση των Δικηγόρων της Αχτίδας Επιστημόνων, Διανοουμένων και Καλλιτεχνών της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής.
Από το γραφείο, της Βερανζέρου πια, μαζί με άλλους συντρόφους του δικηγόρους, είναι χρεωμένος στο Εργατικό Τμήμα της οργάνωσης των Δικηγόρων και δουλεύει στα εργατικά σωματεία.
Είναι μια περίοδος πλούσιας δράσης και αναζήτησης, γεμάτη μουσική από τις νυχτερινές μπουάτ της Αθήνας.

💧Η έντονη κομματική ζωή, όχι μόνο δεν τον αποσπά από την δημιουργία, αλλά του ανοίγει νέους ορίζοντες.
Γράφει άρθρα, ποιήματα και διηγήματα στο Ριζοσπάστη, όπως το περίφημο μικρό διήγημα "Εργάτες σαν το ατσάλι".
Βαθιά ερωτικός, αφήνεται στον έρωτα, στην φωτιά και τον πόνο του.

Δεν κάνει υπολογισμούς, δεν λογαριάζει το κόστος.
💧💧"Μη με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο, συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα computers κι οι αριθμοί."
Ίσως να φοβάται ή και να μην φοβάται, πάντως τολμά.

Ο έρωτας είναι ένωση, δεσμός και ελευθερία.
"Άμα δεν λιώσουμε μαζί, πώς θες να γίνουμε ένα;"
"Άνοιξε νυχτολούλουδο / να δω την ομορφιά σου / άμα δεν χάσω το μυαλό / πώς θα βρω την καρδιά σου".

Φυσικά, για τα δύο τραγούδια του, το "Ερωτικό" και τη "Ρόζα", θα μπορούσαν να γίνουν ξεχωριστές διαλέξεις, ξεχωριστές συζητήσεις. Μέσα σε τέσσερις και πέντε στροφές αντίστοιχα, ο ποιητής πλέκει με φυσικότητα τον έρωτα και τον κοινωνικό αγώνα, πορεύεται μέσα στην ιστορία, συγκλονίζεται από τη "μοίρα" της γενιάς του.

O συγκλονιστικός στίχος:
"Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία/ πώς η ιστορία γίνεται σιωπή", μεταδίδει σε όλους μας τις καμπές της ιστορικής κίνησης.
💧💧Διαλεκτικός και ονειροπόλος, σιωπηλός και επαναστάτης.

Ξεκινά από "τους κρεμαστούς κήπους" και φτάνει μέχρι "τα πεδία της βολής που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι".
Η αγάπη του είναι ανάγκη, φτιαγμένη από τα υλικά που κάνουν το μπαρούτι και θα φέρουν τις νέες εκρήξεις.
Ο Άλκης Αλκαίος μιλάει για όλα τα ανθρώπινα.
Η πορεία της ζωής έχει αφετηρία και πηγή έμπνευσης την τελική μάχη που δεν δόθηκε ακόμα, "μια παρτίδα που δεν παίχτηκε ακόμα".

Ο ποιητής δεν βγάζει τα όνειρα του στον πλειστηριασμό, ξαναγυρνά στις ρίζες.

·      Συνεργάστηκε με τους πιο σημαντικούς συνθέτες και τραγουδοποιούς της γενιάς του: Θάνος Μικρούτσικος, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Νότης Μαυρουδής, Μάριος Τόκας. 

·      Άκουσε να τραγουδούν τα τραγούδια του οι πιο ιδιαίτερες φωνές του σύγχρονου ελληνικού πενταγράμμου: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης, Παντελής Θαλασσινός, Μπάμπης Στόκας, Μανώλης Ανδρουλιδάκης, Μαρία Δημητριάδη, Μανώλης Μητσιάς, Σωκράτης Μάλαμας, Κώστας Καράλης, Χάρις Αλεξίου, Διονύσης Θεοδόσης, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Δημήτρης Μητροπάνος, Γιώργος Νταλάρας, Αρλέτα, Μελίνα Κανά, Μανώλης Λιδάκης, Χρήστος Θηβαίος και τόσοι άλλοι, έντυσαν τα ποιήματά του με υπέροχες μουσικές, μας χάρισαν αλησμόνητες ερμηνείες.

·      Οι στίχοι του ταξίδεψαν μέχρι τη Μόσχα μαζί με το Μάνο Λοΐζο κατά την διάρκεια της νοσηλείας του, αλλά δυστυχώς, ο πρόωρος θάνατος του συνθέτη δεν επέτρεψε το πάντρεμά τους με τη μουσική του.

Ανάμεσα στα τραγούδια που ταξίδεψαν, ήταν το εμβληματικό "Πρωϊνό Τσιγάρο", που λίγα χρόνια αργότερα μελοποιήθηκε από το Νότη Μαυρουδή και αφιερώθηκε από τον ποιητή στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου.
Ορισμένα από τα τραγούδια του έχουν ήδη γίνει "κλασικά". Τραγουδιούνται και χορεύονται από ανθρώπους όλων των ηλικιών, αγκαλιάζονται από τη νεολαία.

💧💧Στίχοι του γίνονται σύνθημα στους τοίχους, στα πανό του αγώνα.
Ερωτικό (η γνωστή "Πιρόγα"), Ρόζα, Πάντα Γελαστοί, Χρόνια Πολλά, Πόρτο Ρίκο και τόσα άλλα. Αμέτρητα.

Κι ένα μοναδικό κατόρθωμα, που τον κατατάσσει στους μεγάλους: Να βλέπεις ανθρώπους με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, βιώματα και πολιτικές ιδέες, να χορεύουν με την ίδια διονυσιακή έκσταση το ζεϊμπέκικο των Βησιγότθων και της Ρόζας Λούξεμπουργκ.
Σε όλη την πορεία του μέχρι το τέλος, δεν εγκαταλείπει ποτέ το μετερίζι της προοδευτικής πολιτικής ποίησης, τις αξίες και τα ιδανικά του, το όνειρο και την ελπίδα για το καινούργιο που πάντα ξεπροβάλλει, παρά τις απογοητεύσεις και τις προσωρινές ήττες.
Από το ‘90 και μετά, τα χρόνια που ακολουθούν, είναι εξαιρετικά δύσκολα για εκείνον. Ο πατέρας του δεν φεύγει στιγμή από το πλευρό του.

Η επιδείνωση της υγείας του, η συνθετότητα της κατάστασης που επικρατεί στην περίοδο της διάσπασης του Κόμματος, ο αντίκτυπος των ανατροπών, έχουν σαν αποτέλεσμα την αποστασιοποίηση από την οργανωτική του σχέση.
Σιγά - σιγά η αρρώστια κοπάζει, έχοντας ωστόσο προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία του.
Πιο εύκολα πια δέχεται φίλους στο σπίτι, κάποιες λίγες δικές του επισκέψεις σε σπίτια φίλων, λίγες βόλτες στην Αθήνα, τα καλοκαίρια στην Πάργα που προσμένει με λαχτάρα κάθε φορά.

🏴 Στις 10 Δεκεμβρίου 2012, ο Άλκης Αλκαίος αφήνει την τελευταία του πνοή, χτυπημένος από τον καρκίνο.

🔹Ο Άλκης Αλκαίος μας άφησε μια μοναδική παρακαταθήκη με 200 περίπου τραγούδια, ενώ ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να μελοποιούνται ανέκδοτα τραγούδια του.
🔹Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας όσο ζούσε, ορισμένες φορές δημιουργήθηκαν και διάφοροι μύθοι γύρω από την ζωή και το έργο του. Όμως, στην πραγματικότητα, μια πιο ουσιαστική γνωριμία με το έργο του, επιτρέπει την γνωριμία με τον ίδιο τον ποιητή, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του.
🔹Μας επιτρέπει να δούμε αυτόν τον άνθρωπο για τον οποίο μιλούν οι φίλοι του, έναν άνθρωπο γλυκό, τρυφερό, ευγενικό, ευαίσθητο, επίμονο, μα και ταυτόχρονα δοτικό, δυνατό, έξυπνο, που αφήνεται στον έρωτα, πονάει, ονειρεύεται, ελπίζει, αγαπά τα νιάτα και την ζωή.

Οι στίχοι του Άλκη είναι η ανάσα του Βαγγέλη.
Η "σιωπή του" ήταν μια ακατάπαυστη τρικυμία αναζήτησης και ονείρου.
"Μάθε την γλώσσα της σιωπής / κι ύστερα έλα να μου πεις / πώς κλίνεται το σ’ αγαπώ / πώς βγάζει η έρημος καρπό."
Η εχεμύθεια που ζητά, "Τ’ άστρα εχεμύθεια ζητούν", είναι μέρος του ονείρου και του ταξιδιού.
"Άσε άλυτο τον γρίφο / και μην το παιδεύεις φως μου / πώς θ’ αντέξεις δίχως μύθο / την αλήθεια αυτού του κόσμου".

Όπως μαρτυρούν οι φίλοι του, ο ίδιος σπάνια έδινε εξηγήσεις για τους στίχους του. Συχνά απαντούσε με κάποιον άλλο στίχο του.
Μοιάζει, μα δεν είναι ένας απλός παρατηρητής των γεγονότων, από τα οποία εμπνέεται και γράφει.
Από το δωμάτιό του, ο ποιητής διαδηλώνει με το λαό στις ίδιες πορείες, βγαίνει στην απεργία, γράφει συνθήματα στους τοίχους, αγωνίζεται, απογοητεύεται, ξαναμπαίνει στον αγώνα, χτυπά τις γροθιές του στα μαχαίρια, προσκυνάει το μυστήριο της ζωής.

Γίνεται ο ίδιος μέρος των γεγονότων, παρελθόντων και σύγχρονων του.
Συνομιλεί με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, με ήρωες και αντιήρωες, με τους ερωτευμένους, με τους αμετανόητους πιστούς του ονείρου, με τη νεολαία.

Ταξιδεύει απ’ τη Σιδώνα ως τα Χανιά, στο Ελ Σαλβαδόρ του ’80 και την Τουρκία του ’81, φτάνει στα Βαλκάνια και την διαλυμένη Γιουγκοσλαβία.
"Δεν είναι εδώ, Βαλκάνια, σου το ’πα, εδώ είναι παίξε, γέλασε και σώπα".
Τραγουδά με τον Τσε, "Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει".
Συναντά το Νίκο Μπελογιάννη. Εξομολογείται στη Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Το έργο του Άλκη Αλκαίου είναι πολυσχιδές και πολυεπίπεδο.

Σύμφωνα με τον φιλόλογο Σπύρο Αραβανή, θα μπορούσε να διακριθεί σε τρεις στιχουργικές περιόδους.

·      Η πρώτη στιχουργική περίοδος, τραχιά και σπηλαιώδης, άμεσα συνδεδεμένη με το ιστορικό του παρελθόν, την ιδεολογία και τα αναγνώσματά του, σημαδεύεται από το εμβληματικό "Εμπάργκο".

o   Ο ίδιος αναλυτής σημειώνει: Όλα τα ποιήματα -και οι τίτλοι- του δίσκου αποτελούν μέχρι σήμερα γρίφους για διαβασμένους λύτες και αναγνώστες της Ιστορίας και της Λογοτεχνίας, φανερώνοντας επιρροές, άλλοτε από τον ρωσικό φουτουρισμό και τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (όπως το "Ταπεινό ρέκβιεμ για το μέλλον ή το άλλο πρόσωπο ενός αυτόνομου"), άλλοτε από το ειρωνικό μπρεχτικό σύμπαν (όπως η "Μπαλάντα ενός φιλήσυχου") άλλοτε από τον αιχμηρό λόγο του Βολφ Μπίρμαν ("Ωδή σ’ έναν δρομέα ημιαντοχής") και άλλοτε από το δικό του προφητικό χάρισμα, απόρροια του εγγενούς ποιητικού του ταλέντου: "Ξερνάνε θάνατο τα ωραία φουγάρα / κι εγώ θρηνώ από τώρα την γενιά μου".

·      Η δεύτερη στιχουργική περίοδος ξεκινά με το "Πρωινό Τσιγάρο" και ολοκληρώνεται με τον δίσκο "Εντελβάις". Ο λόγος του αποκτά μια στιχουργική τεχνική, η οποία ακροβατεί ανάμεσα στο κυριολεκτικό και το υπερρεαλιστικό.
Ο στίχος "Πατησίων και Παραμυθιού γωνία" περιγράφει επακριβώς το πνεύμα. Ταυτόχρονα, αποκτά μια ποιητική λαϊκότητα και αφαιρεί σκέψεις, προσθέτοντας εικόνες, πλάθοντας μικρές στιχουργικές ιστορίες.

·      Η τρίτη στιχουργική περίοδος ξεκινά με τη συνεργασία με το Σωκράτη Μάλαμα αναδεικνύοντας τον ταξιδιωτικό στίχο και την δημοτική μας παράδοση.
Σε αυτή την περίοδο δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι στίχοι που σχολιάζουν την εποχή.
"Βγαίνουν στην άγρα της tv τα συνεργεία,/ όλα είναι ζήτημα τιμής σ΄ αυτόν τον κόσμο,/ τα όνειρά μου κατεβαίνουν σ’ απεργία,/ άσωτοι άγγελοι μού δείχνουνε το δρόμο", κ.α.

Φτάνει ως το τέλος, με πολλούς από τους ερμηνευτές που σήμερα συμμετέχουν σε αυτή τη συναυλία μας – αφιέρωμα στον Άλκη Αλκαίο και τους ευχαριστούμε θερμά.
Άλλοτε με αυστηρή ομοιοκαταληξία και άλλοτε πιο αφαιρετικός, άλλοτε με δεκαπεντασύλλαβους και άλλοτε με τρίστιχα ή δίστιχα που θυμίζουν μαντινάδες, ο λόγος και η φόρμα του στίχου, είναι εξαιρετικά πλούσια.
Οπωσδήποτε η ποικιλία αυτή, άμεσα συνδεδεμένη με το περιεχόμενο της σκέψης του, συνδέεται με πολλούς παράγοντες.
Σχετίζεται με την ιδιαίτερη ιστορική συγκυρία και την περίοδο της προσωπικής ζωής του ποιητή, όταν γράφονται οι στίχοι, ανεξάρτητα από το πότε τελικά μελοποιούνται.
Σχετίζεται, όμως, ακόμα, και με την ιδιαίτερη αποστολή του στίχου.
Ένα τραγούδι προορισμένο για έναν συγκεκριμένο συνθέτη, όπως η ίδια η μουσική του μιλάει στο μυαλό και την καρδιά του ποιητή.

Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το Κόμμα μας θα κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια να μεταδώσει την ποίηση του Άλκη Αλκαίου και θα στηρίξει την προσπάθεια που γίνεται από σύγχρονους τραγουδοποιούς, να μελοποιήσουν ακόμα μεγαλύτερο τμήμα του έργου του.

Όλα αυτά, ακριβώς γιατί, μέσα από όλο του το έργο αναδεικνύεται ότι η κοινωνική εξέλιξη, η ίδια η ιστορία, προχωρά μέσα από συγκρούσεις, που όμως αναπόσπαστα περιέχουν, διαμεσολαβούνται, από την ανθρώπινη συνειδητή θέληση και δράση.
Μας συντροφεύουν τα γραφόμενά του στο Ριζοσπάστη σε άρθρο του "Το Κόμμα μας και η Τέχνη":

"…Η προοδευτική διανόηση και κουλτούρα, εμπνεόμενη και καθοδηγούμενη από το ΚΚΕ καταξίωσε κοινωνικά την ύπαρξή της, σημαντικοποιώντας το περιεχόμενο και την ποιότητα της προσφοράς της. Από το τάραγμα του παγκόσμιου τέλματος του 1917 και στη συνέχεια από την ίδρυση του κόμματος έως σήμερα, η ελληνική προοδευτική τέχνη σύμπραξε στις γραμμές της όλους εκείνους τους τίμιους και συνειδητούς πνευματικούς ανθρώπους, που είδαν πως τότε μονάχα καταξιώνονται σαν δημιουργοί και σαν άνθρωποι, όταν δεν είναι αποκομμένοι από τις προσδοκίες των ανθρώπων του μόχθου και την κοινωνική τους πάλη…"

Στον κάθε ξεχωριστό άνθρωπο ο Άλκης Αλκαίος του λέει:
"Πάρε την ζωή στα δυο σου χέρια /
τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια /
θα φεύγαν τα σύννεφα φαντάσου /
αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου".

Και με αυτούς τους στίχους θα ήθελα να ολοκληρώσω αυτή την παρέμβασή μου απόψε, γιατί...
"Κι αν σε έπιασε το βράδυ /
κι ο έρωτας αργεί /
το πιο βαθύ σκοτάδι /
είναι πριν την αυγή".

Μετά το τέλος της συναυλίας, ο Δημήτρης Κουτσούμπας συνεχάρη τους συντελεστές.

Δείτε
Ο “τροβαδούρος” της καρδιάς μας -θεράπων γλώσσας και ψυχής, Άλκης Αλκαίος

Ο “τροβαδούρος” της καρδιάς μας -θεράπων γλώσσας και ψυχής, Άλκης Αλκαίος

Γεννήθηκε σαν σήμερα 23 Νοεμβρίου 1949, στην Κοκκινιά και στράφηκε προς το σκοτάδι στα 63 του χρόνια ένας από τους πιο εμπνευσμένους ποιητές - στιχουργούς της νεότερης γενιάς.

Αρνητής του εύκολου, της καθημερινής φθοράς και έκθεσης στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, της συναλλαγής και της επιτήδευσης, απόμακρος από τα φώτα της δημοσιότητας o Άλκης Αλκαίος, κατά κόσμο Βαγγέλης Λιάρος, άνθρωπος καλλιεργημένος και ευαίσθητος, που διακρινόταν για το ταλέντο αλλά και τη μεγάλη του ευγένεια, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς των τελευταίων χρόνων στο ελληνικό τραγούδι, καταφέρνοντας να τυλίξει τη δημιουργική ζωή του - έως την τελευταία στιγμή - με τα πολύτιμα νήματα της ποίησής του. Με όλες τις δυσκολίες της ζωής επέμενε να μεταπλάθει όνειρα, αγωνίες, σε στίχους, μετρώντας - σμιλεμένα με το πηγαίο ταλέντο του και την ανεξάντλητη ευαισθησία του - περισσότερα από 150 τραγούδια.

«Μανουέλ Ντουάρντε απ' το Πράσινο Ακρωτήρι | ίσως ποτέ και να μη δω το πρόσωπό σου | ωστόσο αν κρίνω απ' το αιμάτινο γραφτό σου | θα πρέπει να 'ναι γιομάτο από λιοπύρι. Ελμπέρτο Κόμπος Παναμέζε αδελφέ μου | ίσως ποτέ να μην ακούσω τη φωνή σου | ωστόσο ασίγαστη θε να 'ναι σαν τη γη σου| αν κρίνω απ' τα μηνύματα του ανέμου.
Ναϊμ Ασχάμπ απ' τις όχθες του Ιορδάνη | ίσως ποτέ και να μη σφίξουμε το χέρι | ωστόσο δίπλα μου αγρυπνάει το ίδιο αστέρι | που δίπλα σου αγρυπνάει κι αυτό μου φτάνει.
Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας | σ' έναν έστω στιγμιαίο συντονισμό | ίδιες ελπίδες καθώς μας φώτιζαν το δρόμο | οι σελίδες απ΄ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο» (Φλεβάρης 1848).
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος. Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος. Ερμηνεύει η Μαρία Δημητριάδη.

Αυτοί οι στίχοι - δημοσιευμένοι στο «Ρ» στο τέλος της δεκαετίας του '70 στάθηκαν η αφορμή της γνωριμίας του Άλκη Αλκαίου, με τον Θάνο Μικρούτσικο ο οποίος διαβάζοντάς τους, τους μελοποίησε δημιουργώντας το εκπληκτικό αυτό τραγούδι που ερμήνευσε μοναδικά η Μαρία Δημητριάδη. Η γνωριμία του με τον συνθέτη έφερε μία από τις μακροβιότερες και σπουδαιότερες συνεργασίες δημιουργών στο ελληνικό τραγούδι, με δίσκους - ορόσημα, όπως το «Εμπάργκο» (1982) και «Στου αιώνα την παράγκα» (1996).

Ο Άλκης Αλκαίος, που με την παρουσία του λάμπρυνε τη μουσική σκηνή του τόπου μας, γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα και από πολύ μικρός «πολιτογραφήθηκε» κάτοικος Πάργας, αφού τον περισσότερο καιρό έμενε εκεί, αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο και γράφοντας τους υπέροχους στίχους των τραγουδιών του, έχοντας σαν «δάσκαλό του» την ποίηση του Κ. Καρυωτάκη.

Το όνομά του το πήρε από το θείο του ΕΛΑΣίτη, που σκοτώθηκε σε ηλικία 23 χρόνων. Ο αδελφός της μητέρας του Ντίνος Ζήκος ήταν Μακρονησιώτης, μέλος του ΚΚΕ του οποίου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Ο Β. Λιάρος σπουδάζει στη Νομική Σχολή την περίοδο της χούντας και τον Αύγουστο του 1973 συλλαμβάνεται για τη δράση του και κρατείται για μήνες στην Ασφάλεια, πράγμα που επιδεινώνει την επιβαρυμένη του υγεία. Μετά τη μεταπολίτευση γίνεται μέλος του ΚΚΕ στην Οργάνωση των Δικηγόρων.

Στα Γράμματα εμφανίστηκε το 1967, με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου για τον Κ. Γ. Καρυωτάκη. Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤΝΕΜ (ιδρυτής του ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος) το βιβλίο του «Εμπάργκο - Ποιήματα», το οποίο περιλαμβάνει και το εμβληματικό ποίημα «Πρωινό τσιγάρο», αφιερωμένο στη μνήμη του πρόωρα χαμένου Μάνου Λοΐζου: «Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή | και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση | και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση | και σαν Ανατολή».

Ζώσα ποίηση δεμένη
με τη ζωή
και τους αγώνες του λαού

Οι στίχοι του - ζώσα ποίηση γραμμένη για τη ζωή με τους αγώνες και τις προσδοκίες της, για τον άνθρωπο και τα όνειρά του, για την ομορφιά και για τον έρωτα, ενέπνευσαν τους σημαντικότερους συνθέτες μας, όπως Θάνος Μικρούτσικος, Μάριος Τόκας, Μίλτος Πασχαλίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Μπάμπης Στόκας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Νότης Μαυρουδής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Χρήστος Θηβαίος, Φίλιππος Πλιάτσικας, Σταμάτης Μεσημέρης, Χριστόφορος Κροκίδης, Δημήτρης Ψαρράς. Εκτός από τις ερμηνείες των τραγουδοποιών χαρακτηριστικές είναι και οι ερμηνείες των Δημήτρη Μητροπάνου, Μαρίας Δημητριάδη, Μανώλη Μητσιά, Χαρούλας Αλεξίου, Γιώργου Νταλάρα, Μελίνας Κανά, Ελευθερίας Αρβανιτάκη, κ.ά.

Ποιος δεν τραγούδησε την Πιρόγα «Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη και την τρελή σου κυνηγάει σκιά πώς να ημερέψει ο νους μ΄ ένα σεντόνι πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά αγάπη που σε λέγαμ΄ Αντιγόνη.
Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει και σε ποιο γαλαξία να σε βρω εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»...

Ακούγοντας ξανά και ξανά τα τραγούδια που έγραψε, διαβάζοντας ξανά τους στίχους του, μπορεί να διακρίνει κανείς ότι και με τα πιο απλά υλικά των στίχων του ο Αλκαίου έκανε τέχνη και μας θυμίζει αυτό που έχει πει ένας άλλος θεράπων της γλώσσας και της ψυχής, ο Γ. Χειμωνάς ότι δηλαδή «ο σκοπός της Τέχνης είναι ένα πράγμα πάρα πολύ συγκεκριμένο. Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της το ανεκπλήρωτο όραμα του ανθρώπου... «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία | πώς η ιστορία γίνεται σιωπή | τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο | συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω | τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί»... «Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της αυτήν την αθεράπευτη στέρηση του ανθρώπου, να τη δουλεύει και να την επιστρέφει πάλι στους ανθρώπους».

«Το μπάντζο σφίγγανε στα χέρια οι μιγάδες | δέκα ρεπόρτερ καταγράφαν τα συμβάντα | πριν στο χορό τους μας τραβήξουν οι μαινάδες | οι ανεμώνες μας βρεθήκαν μείον σαράντα. Πού πας χλομός καλέ μου Μιγκέλ | γέμισε ο τόπος κίτρινες τουλίπες | και στην πλατεία Χόρχε ντ΄ Αλβαράδο | περιπολούν δεινόσαυροι και γύπες. Ο σεισμολόγοι στο Παλάσιο Νασιονάλ | τα βάζανε με τους κρατήρες της Σάντα Αννα | φοράς σομπρέρο κι έχεις πρόσωπο οβάλ | κι ούτε που πρόλαβες να παίξεις στην αλάνα. Πού πας γυμνός καλέ μου Μιγκέλ | γέμισε ο τόπος με κηλίδες απουσίας | τις τεφροδόχους κλείσαν σε κρυφή σπηλιά | και μας πουλάν ενέσεις ευθυμίας»
(Στίχοι: Άλκης Αλκαίος. Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος. Ερμηνευτές 1.Μαρία Δημητριάδη - 2.Υπόγεια Ρεύματα).

Η ποίηση έχει την ανάγκη
και τη δύναμη
να χτυπάει την πόρτα του παρόντος
κυοφορώντας πάντα
τα σημάδια μελλοντικών εικόνων.

«Όλα ή τίποτα του δρόμου μας το ρίσκο, κι όλα στο τίποτα θαρρώ τώρα τα βρίσκω. Μα στη ζωή κάθε στιγμή τέλος κι αρχή, κάτι θα βρούμε σαν ταξί μεσ΄ τη βροχή. Μου 'πες να γράψω ένα αιμάτινο τραγούδι μα ποιο τραγούδι αναπληρώνει τη ζωή; Περνώ στ΄ αυτί σου ένα κόκκινο λουλούδι για να σου πει τι λέει του ανέμου η πνοή» μελοποίησε και τραγούδησε ο Διονύσης Τσακνής με την Ασπασία Στρατηγού.

Ηταν το 1999, τότε που τρεις σπουδαίοι καλλιτέχνες - απόντες σήμερα και οι τρεις - ένωσαν τη φωνή τους και μας έδωσαν τραγούδια λαϊκά, του κεφιού και της παρέας, σμιλεμένα με το λόγο του Άλκη Αλκαίου, τις νότες του Μάριου Τόκα και την ανόθευτη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου. Ο λόγος για το δίσκο «Εντελβάις», μια δουλειά που δημιουργήθηκε «με πολλή αγάπη», όπως είχε πει ο Δημήτρης Μητροπάνος. Τραγούδια με έντονη τη σφραγίδα του ζεϊμπέκικου, όπως το «Κιφ» και το «Σαββατόβραδο», αλλά και άλλων λαϊκών ρυθμών, συνέθεσαν αυτήν την τριμερή, ατμοσφαιρική συνεργασία. Μια συνεργασία, που όπως είχε πει τότε ο Μ. Τόκας «με κάνει να νιώθω άνθρωπος. Όλα τα τραγούδια γράφτηκαν αντικριστά με τον Αλκη Αλκαίο και τον Δημήτρη Μητροπάνο. Πήρα πολλά από τον Άλκη. Ο Μητροπάνος μας έδωσε την ψυχή του. Του είμαστε ευγνώμονες».

Ποιητικά σύμβολα γεννημένα στο παρελθόν αναγνωρίζουν καινούρια πάντα μηνύματα. Αδέσμευτα και οικουμενικά τα ποιητικά μηνύματα εξελίσσονται με κάθε ανάγνωση, σε κάθε εποχή, μέσα σε νέες ή διαφορετικές συνθήκες από εκείνες που ενέπνευσαν, που επηρέασαν τους φορείς, τους οραματιστές της ζωής, τους ποιητές των τραγουδιών.

«Οσοι με το Χάρο γίναν φίλοι | με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη | στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι | πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί πάντα γελαστοί και γελασμένοι. Οσοι με το Χάρο γίναν φίλοι | με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη | στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι | πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί πάντα γελαστοί και γελασμένοι».

Αυτός ήταν ο Άλκης όπως τον γνωρίσαμε μέσα από τους στίχους του. Ας τον αποχαιρετήσουμε με έναν δικό του πάλι στίχο:
«Πάρε τη ζωή στα δυο σου χέρια | τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια | θα 'φευγαν τα σύννεφα φαντάσου | αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου. Πουλί σε δέντρο αρχοντικό παλιό τραγούδι λέει | αυτός που όλα τα 'χασε ματώνει μα δεν κλαίει | αν δε φυσήξει ο άνεμος το φύλλο δε σαλεύει | αν δε θυμώσει η θάλασσα το κύμα δε χορεύει».

10 χρόνια μακριά από τον δικό μας “άγιο”

Πίστευε πως «η παρτίδα μας δεν παίχτηκε ακόμα» και πως «ο χρόνος δεν είναι με το μέρος κανενός». Ο Άλκης, υπήρξε ένα πολύτιμο πλάσμα με ειδική ευαισθησία να βλέπει όχι μόνο τα κρυμμένα, αλλά κυρίως να βλέπει το παρακάτω της Ιστορίας. Όπως είχε πει ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Αλκαίος «εξέφρασε την καθολική αγωνία της γενιάς του», ενώ ο Δημήτρης Μητροπάνος πίστευε πως ο Αλκαίος «έζησε σ' έναν δικό του κόσμο, πολύ πλούσιο, γεμάτο από στοργή, αγάπη, δικαιοσύνη και αισιοδοξία».

Στην εξορία του δωματίου

Καλοκαίρι του '73 συλλαμβάνεται για την αντιστασιακή δράση του. Στην Μπουμπουλίνας και στο ΕΑΤ-ΕΣΑ τον βασανίζουν άγρια για 6 μήνες… αυτός ακινητοποιημένος σ' ένα δωμάτιο, γράφει στο «Σαράκι του Ρεμπώ»: (...) “τέσσερις τοίχοι η καινούργια μου εξορία. Δε φταις εσύ, δε λέει συγγνώμη ο κεραυνός”.
Δημιουργεί συνέχεια, διαβάζει, ενημερώνεται. Ξέρει τι συμβαίνει εκεί έξω. Αγγίζει τον σφυγμό της ταραγμένης εποχής του. Γράφει σαν να ζει έξω στους δρόμους, στα εργοστάσια, στα πανεπιστήμια, στα χωράφια, στα γραφεία, στις διαδηλώσεις... Αφουγκράζεται και αποκωδικοποιεί τον καιρό του, ενώ δεν μιλάει ποτέ για τα βασανιστήριά του. Σαν να μην τα πέρασε όλα αυτά τα φριχτά. Δεν επιτρέπει σε κανέναν να αντιληφθεί το πρόβλημά του, ούτε να τον λυπηθεί. Σ' εκείνους τους τέσσερις τοίχους, γεννιέται καθημερινά πολιτισμός. Γεννιέται η ζωντανή ποίηση της εποχής του, με τον αιχμηρό λόγο, τη μαχητικότητα, μια ποίηση που γράφεται για τους αγώνες του ανθρώπου και τα όνειρά του, μια ποίηση που χτυπάει με δύναμη τις καμπάνες του παρόντος, στον ρυθμό του μέλλοντος. Ο Θάνος Μικρούτσικος είχε πει γι' αυτόν: «Ο Αλκης έχει έναν μαγικό τρόπο με τα τραγούδια του, όπως η "Ρόζα", να διαλύει την πάλη των τάξεων. Σκέψου. Είναι ένα τραγούδι που το χορεύουν ασφαλίτες, μπάτσοι και αναρχικοί στα Εξάρχεια».

Σκίζοντας καθέτως τη βαρβαρότητα

Το 1981 γράφει στον «Ριζοσπάστη»: «Η τέχνη τότε μονάχα είναι πραγματικά προοδευτική, πρωτοπόρα και καινοτόμα, όταν γεννιέται και εξελίσσεται μέσα στην κοχλάζουσα χοάνη των καθολικών αιτημάτων των καιρών». Ο Αλκαίος καίγεται για την ουσία του στίχου. Είναι λάτρης του Χικμέτ, του Καρυωτάκη και του Καββαδία. Διαβάζοντας κανείς αυτά που γράφει, νιώθει πως περιέχουν μέσα τους κι άλλους ποιητές, κυρίως εκείνους του μεσοπολέμου, τους οποίους όμως έχει αφομοιώσει με αριστοτεχνικό τρόπο. Δουλεύει με κλειδιά που ξεκλειδώνουν τη συγκυρία και του «εγώ» και του «εμείς». Κάνει την ποίηση της συγκυρίας. Σκίζει καθέτως τη βαρβαρότητα ο εξπρεσιονισμός των στίχων του! Ισως μαζί με τον Γκάτσο και τον Ελευθερίου, να είναι - όχι οι στιχουργοί, αλλά - οι Ποιητές των τραγουδιών. «Οι εικόνες που προκύπτουν από την ποίησή του - έλεγε το άλλο του μισό στη μουσική, ο Θάνος Μικρούτσικος - μου θυμίζουν μαγικά σκανδιναβικά παραμύθια. Ξεκλειδώνουν κι εκφράζουν τη δραματική κατάσταση που βιώνουμε, είτε πρόκειται για το ατομικό, είτε για το όλον». Ο Αλκαίος τού στέλνει με το ταχυδρομείο καλογραμμένα χαρτάκια με στίχους, τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα. Κάποιες φορές μάλιστα τον βομβαρδίζει με ποίηση και κάθε μέρα. Μετά ακούει από το τηλέφωνο τη μουσική που τους βάζει ο Θάνος και πάντα ενθουσιάζεται. Ετσι μελοποιούνται πάνω από 120 σπουδαία κομμάτια, αλλά τελικά δημοσιοποιούνται μόνο καμιά εξηνταριά. Ο διεισδυτικός, οξυδερκής και βαθιά καλλιεργημένος Αλκαίος σημαδεύει όσο ελάχιστοι το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.

Λύπη γι' αυτούς που δεν ονειρεύονται

Το «Εμπάργκο», η πρώτη ολοκληρωμένη εμφάνισή του στη δισκογραφία, τον καθιερώνει ως ανερχόμενη δύναμη στον στίχο. 40 χρόνια τώρα, το «Εμπάργκο» παραμένει εντυπωσιακά επίκαιρο, ειδικά στον τομέα του προσωπικού αποκλεισμού. Η ανατριχίλα συνοδεύει πάντα το άκουσμα του «Ταπεινού ρέκβιεμ για το μέλλον», της «Σκάντζας» και του «Μες στο Χημείο του Μαγιού». Έλεγε πάντα πως λυπόταν βαθιά αυτούς που δεν ονειρεύονται. Και το έλεγε αυτό, εννοώντας το απολύτως, κάποιος καθηλωμένος χρόνια σε μια πολυθρόνα. Το πιο αγαπημένο τραγούδι του Χατζιδάκι ήταν το «Θέατρο Σκιών» και του Μικρούτσικου το «Κακόηθες Μελάνωμα». Το δικό μας αγαπημένο; Ολα του!

Καθηλωμένος στο κρεβάτι, ακόμα κι έτσι δημιουργεί -γράφει σαν να είναι παρών στα γεγονότα, αφουγκράζεται τον καιρό του, με βαθιά κοινωνική διάθεση. Μέσα από τα τραγούδια του, ζει τη ζωή... Και όπως λέει ο Μ. Πασχαλίδης, «Μπορεί να ήταν κλεισμένος σ' ένα δωμάτιο, αλλά το δωμάτιο αυτό είχε παράθυρα σ' όλον τον κόσμο».

Δείτε ακόμη (Ριζοσπάστης)

• Άλκης Αλκαίος. Πατησίων και Παραμυθιού γωνία
• Η ζώσα μνήμη του Άλκη Αλκαίου \ Όπως τον γνώρισε ο Μίλτος Πασχαλίδης
• “Σώπασε” ο “τροβαδούρος” της καρδιάς
• Ένα ξεχωριστό αφιέρωμα σε έναν σπουδαίο στιχουργό
  Εκδήλωση της Περιφερειακής Οργάνωσης Σπουδάζουσας Αθήνας της ΚΝΕ για τον Άλκη Αλκαίο

Τιμώντας τη μνήμη του ποιητή και στιχουργού Άλκη Αλκαίου, το Αρχείο της ΕΡΤ ψηφιοποίησε και παρουσιάζει μέσω των ιστοσελίδων www.ert-archives.gr και www.ert.gr σχετικό επεισόδιο της σειράς «Η περιπέτεια ενός ποιήματος», σε σκηνοθεσία Αντώνη Κόκκινου και μουσική Θάνου Μικρούτσικου παραγωγής 1990.

Το συγκεκριμένο επεισόδιο, παρουσιάζει μέρος από την πορεία του στο χώρο της δισκογραφίας, που αφορά στη συνεργασία του με τον συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο και ειδικότερα στον δίσκο «Εμπάργκο» (1982). Ο ποιητής μιλάει για τη γνωριμία του με τον συνθέτη στα τέλη της δεκαετίας του '70, που σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας μακράς και γόνιμης μεταξύ τους συνεργασίας. Οι δύο δημιουργοί συνομιλούν και αναφέρονται στο κλίμα και στις συνθήκες της εποχής μέσα από την οποία προέκυψε, το 1982, η δισκογραφική δουλειά «Εμπάργκο», έργο - σταθμός στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού, βασισμένο σε ποιήματα του Α. Αλκαίου.

Ο Θάνος Μικρούτσικος σχολιάζει, μεταξύ άλλων, τη σχέση ποίησης - τραγουδιού και την αποδοχή του εν λόγω δίσκου από το κοινό στο πέρασμα των χρόνων. Στη διάρκεια της εκπομπής, ερμηνεύουν τραγούδια από τον δίσκο «Εμπάργκο» οι: Θάνος Μικρούτσικος, Δήμητρα Γαλάνη, Μανώλης Μητσιάς και Βλάσης Μπονάτσος, όπως τα: «Κακοήθες Μελάνωμα» «Ερωτικό (Με μια πιρόγα)», «Πρωινή ή Βραδινή Σερενάτα», και «Σκάντζα».

Δείτε το εδώ