Η Σώτη ξαναχτύπησε _Μον Ντιέ! “Κομμουνισταί” σε συναυλία συμφωνικής!

Παλιά μας γνώριμη, με γερή πένα _πάνω από 60 βιβλία και δοκίμια (μεταξύ αυτών 5 για παιδιά) που ξεχωρίζει για την –άλλοτε συγκαλυμμένη άλλοτε απροκάλυπτη προπαγάνδα των πιο σκοτεινών εποχών της ανθρωπότητας, που θα τη ζήλευε και ο Γκαίμπελς.
Η Σώτη Τριανταφύλλου «από πάντα» υπήρξε συγγραφέας των πιο φρικτών και επικίνδυνων αντικομμουνιστικών λίβελων. Επικίνδυνων, αφού προτρέπει ουσιαστικά στο με κάθε μέσο τσάκισμα των κομμουνιστών, όλων των εργαζομένων που αγωνίζονται ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, ενάντια στο ίδιο το κεφάλαιο ως την κατάργησή του. Το μόνο που δε λέει ανοιχτά, προκειμένου να υπερασπίσει τον καπιταλισμό από τους «αιμοσταγείς» κατά τη γνώμη και την κρίση της κομμουνιστές (εδώ το ψέμα και η χιτλερική προπαγάνδα ξεπερνούν σε φαντασία και τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία), που θέλουν ένα «σοβιετικού τύπου σύστημα» που το ταυτίζει με τη «δεξιά των τρικύκλων», δηλαδή με το κράτος και παρακράτος που δολοφονεί, είναι το «θάνατος στους κομμουνιστές».
Θιασώτης της κοινωνίας της «Ιεράς Εξέτασης» - ή πιο σωστά του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, που η αντίδρασή του δεν έχει πάτο - η δημοσιολόγος. Πολέμους κάνει, λαούς δολοφονεί. Το σύστημα που δολοφονεί λαούς υπερασπίζεται και η συγκεκριμένη, στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης _δηλώνοντας «από πεποίθηση …σοσιαλίστρια», των κομμάτων της, της ΕΕ, αλλά η ίδια την προάγει ένθερμα για να αθωώσει το φασισμό και να στοχοποιήσει τον κομμουνισμό και τους κομμουνιστές.

Ο ωμός αντικομμουνισμός πάντα συνόδευε την πιο ανελέητη επίθεση του κεφαλαίου στους λαούς. Έτσι και τώρα _μπροστά στις εκλογές. Φοβούνται το λαό γι' αυτό λύσσαξαν με το ΚΚΕ _Σύριζα και οι “Όλοι_Μαζί_Μπορούμε”. Τα μέτρα - όλεθρος που εφαρμόζουν και θα εφαρμόζουν –να δεις τι σου χω για μετά… δε σώζουν την πατρίδα, αλλά το κεφάλαιο και τα κέρδη. Με θύματα την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Σοστακόβιτς, ΕΣΣΔ Ρωσία
__και …πάσης Ελλάδος

Η Σώτη Τριανταφύλλου, ψάχνοντας ευκαιρία να ξεσπαθώσει κατά του ΚΚΕ, την ανακάλυψε τελικά ακόμη και στην παρουσία στελεχών του Κόμματος στην πρώτη πανελλήνια εκτέλεση της 3ης Συμφωνίας (της Πρωτομαγιάς) του Ντ. Σοστακόβιτς, που πραγματοποιήθηκε στις 25 Μάη στο Θέατρο «Ολύμπια», με γελοιότητες όμως, που δεν είναι καθόλου «αθώες»…

Σε άρθρο της στα “Νέα Σαββατοκύριακο 10-11_Ιούνη”, «αποκαλύπτει» ότι οι «ΚΚΕδες» πήγαν να ακούσουν Σοστακόβιτς, διότι είναι «ρωσόφιλοι» και μάλιστα από την εποχή …των Ορλώφ, δλδ τουλάχιστον από το 1770 (!!) και διότι έχουν «άγνοια της Ιστορίας και την παραχαράσσουν».

Η Σώτη, με διατυπώσεις όπως ότι το ΚΚΕ συγχέει τη Ρωσία με τη Σοβιετική Ένωση, ή ότι «οι Κουκουέδες θεωρούν τους Ρώσους συμπατριώτες τους», επιχειρεί να αποδείξει πως το ΚΚΕ είναι φίλα προσκείμενο στη Ρωσία του Πούτιν, αν όχι και «πρακτορείο» των συμφερόντων της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Ουκρανίας. Φυσικά δεν μπορεί να μη γνωρίζει τις θέσεις του ΚΚΕ για τον Ρωσο-ΝΑΤΟικό πόλεμο στην Ουκρανία, όπως και για τον ρόλο του Πούτιν στις ανατροπές του σοσιαλισμού και στην εδραίωση του καπιταλισμού στη Ρωσία.

Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα μπροστά στον ζήλο της να στηρίξει τη βρώμικη προπαγάνδα των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, ότι όποιος δεν είναι μαζί τους είναι με τον εχθρό. Αλήθεια, σε τι διαφέρει η τοποθέτηση της Σ. Τ. από τις άθλιες δικαιολογίες των αστικών κυβερνήσεων του παρελθόντος, για τους άγριους διωγμούς κατά των κομμουνιστών;

Όσο για τον Σοστακόβιτς, καλύτερα να μην τον πιάνει στο στόμα της, γιατί στο όνομα της υπεράσπισής του «λερώνει» το όνομά του, παρουσιάζοντάς τον σαν ένα κακόμοιρο, συμβιβασμένο ανθρωπάκι, θύμα και έρμαιο μιας απολυταρχικής εξουσίας. Φυσικά ξέρουμε ποιος είναι ο στόχος της, όπως και όλων εκείνων που αναμασά τα λόγια τους. Να αποσυνδεθεί το μεγαλειώδες έργο του συνθέτη από την κομμουνιστική ιδεολογία του, για να μπορεί να «πωλείται» καθαρό, χωρίς να θυμίζει τίποτα από τη σοσιαλιστική κοινωνία στην οποία γεννήθηκε και άνθισε

Δείτε “872 ηρωικές μέρες”…

Προς μεγάλη της δυσαρέσκεια, μάλιστα, πληροφορούμε την κυρία Σώτη ότι το ΚΚΕ μαζί με «Ρώσους» απολαμβάνει «Αυστριακούς», «Γερμανούς», «Ιταλούς», «Γάλλους», «Πολωνούς», «Αμερικανούς» και άλλους συνθέτες, και ότι κανέναν δημιουργό που άντλησε την έμπνευσή του από τον λαό δεν θα τον χαρίσει στην αστική τάξη και στους απολογητές της.

Γ. Μ.
Ριζοσπάστης

Ελένη Γερασιμίδου,

κόρη της συνονόματής σας_

κατά σύμπτωση _Σωτηρίας

👉 Αξιότιμη κυρία Τριανταφύλλου

Η μαμά μου είχε βγάλει μόνο το δημοτικό, το 1940. Στα 24 χρόνια της, έχοντας ήδη 3 παιδιά, βγήκε στη δουλειά. Καθάριζε σπίτια Αμερικάνων και Γερμανών στο Πανόραμα της Σαλονίκης.

🔻 Αγαπούσε τα Γράμματα και τις Καλές Τέχνες. Μιλούσε δυο γλώσσες,όχι τσάτρα-πάτρα, κανονικά με ανάγνωση και γραφή. Δυστυχώς δεν έμαθε ποτέ ρωσικά παρόλο που η γιαγιά μου ήρθε από τη Ρωσία αλλά δεν είχε καιρό για διδασκαλίες. Έκτιζε μόνη της σπίτι για τα παιδιά της.

🔻 Όπως όλοι άνθρωποι της βιοπάλης, και με ταξική συνείδηση αποκτημένη από την προσφυγιά και τη συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, η ΕΠΟΝίτισσα μαμά μου έμαθε ν’ αγαπάει το καλό βιβλίο. Διάβαζε Σικελιανό και Παλαμά κι άκουγε Κλασική μουσική. Ήξερε όλες τις όπερες, που εγώ βαριόμουνα, και τις βιογραφίες των μεγάλων δημιουργών χωρίς να εξετάζει την εθνικότητά τους. Και όλα αυτά επειδή ήταν κομμουνίστρια και αγαπούσε την Ομορφιά για την οποία πάλευε.

Γιατί σας έκανε τόση εντύπωση που οι κομμουνιστές βρέθηκαν για να χαρούν τις δημιουργίες του Σοστακόβιτς; Πρώτη φορά είναι; Ξέρετε ποιοι πάνε στο θέατρο ανελλιπώς, ποιοι τιμάνε τους εν ζωή μεγάλους δημιουργούς…

🔷🔴 Εμείς λοιπόν, κυρία Σώτη μου, είμαστε περήφανοι για τον Πολιτισμό μας και δεν έχουμε λόγο να διαχωρίζουμε τα Μεγάλα Έργα ανάλογα με την καταγωγή τους αλλά με την προσφορά τους στην πνευματική καλλιέργεια της Ανθρωπότητας.

Ελένη Γερασιμίδου, κόρη της συνονόματής σας -κατά σύμπτωση- Σωτηρίας Γερασιμίδου, που αυτομορφώθηκε παλεύοντας για μια καλύτερη ζωή, όπως πολλές της γενιάς της και των επόμενων γενιών που επιμένουν για το Δίκιο και την Ομορφιά της Ζωής.         

Ο Γκαίμπελς ωχριά μπροστά της

«Αυτός ο εκ πρώτης όψεως αλλόκοτος συνδυασμός αποτελείται από στοιχεία δύο παραδοσιακών χώρων εχθρικών μεταξύ τους στην πραγματικότητα, το ήθος της παλιάς, σκληρής δεξιάς - ο τραμπουκισμός, η έλλειψη ανθρωπιστικού πνεύματος, η αμορφωσιά, η στενοκεφαλιά, ο πουριτανισμός, ο φανατισμός, η λατρεία των αρχηγών και της εξουσίας - έχει μεταδοθεί στην αριστερά σε απολίτιστους υποστηρικτές ενός τύπου σοβιετικού συστήματος όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα καινούργιο φαινόμενο παραμόρφωσης. Η κάποτε κατατρεγμένη αριστερά απέδιδε τις παραμορφώσεις της στο "εχθρικό καπιταλιστικό περιβάλλον" και υποσχόταν έναν καλύτερο κόσμο δικαιοσύνης, ειρήνης και ισότητας. Σήμερα, όπου οι κομουνιστικές ομάδες είναι νόμιμες και δεν διαθέτουν πια το φωτοστέφανο του ηρωισμού που δημιουργεί επιείκεια έναντι των παραμορφώσεων, η αριστερά έχει γίνει σαν την παλιά, σκληρή δεξιά: δηλαδή κάτι σαν το εγχώριο παρακράτος. Και ναι μεν δεν δολοφονεί πολιτικούς με τρίκυκλα, είναι όμως έτοιμη για αίμα - το επιζητεί μάλιστα. Χρειάζεται νεκρούς ήρωες, θύματα του συστήματος. Και επειδή στη σημερινή εποχή δεν τίθεται ζήτημα θεσμοθετημένων εκτελέσεων, το αίμα πρέπει να χυθεί στο δρόμο.

Το γεγονός ότι "δεξιοί" και "αριστεροί" κατεβαίνουν στις ίδιες διαδηλώσεις επιβεβαιώνει τη συγγένεια μεταξύ των πολιτικών άκρων. Δεν είναι "φασίστες" με την παραδοσιακή έννοια: συχνά είναι σοσιαλφασίστες και χούλιγκανς».

Σώτη Τριανταφύλλου στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής», 24-Ιούλη-2011.

Το ψέμα και η σαπίλα της προπαγάνδας του βούρκου των κεφαλαιοκρατών γίνεται άκρως επικίνδυνη και τρομοκρατική για το λαό προκειμένου να τον αναγκάσουν να αποδεχτεί τη σφαγή μέσω των μέτρων, και την πολιτική που τον ρίχνει στον καιάδα της εξαθλίωσης. Δεν μπορούν αλλιώς να επιβάλουν τη χωρίς όρια βαρβαρότητα των μέτρων σωτηρίας του κεφαλαίου και του συστήματός τους, από κοινού κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ - …

 “Ακραίο” είναι το σύστημά τους

«Για χρόνια οι παραστρατιωτικοί ναζί και κομμουνιστές συγκρούονταν ανελέητα στους δρόμους και στις πλατείες (...). Ακόμα και τα εμβατήριά τους έμοιαζαν τραγικά (...) Τελικά οι ναζί επικράτησαν και ανέβηκαν στην εξουσία (1933). Αλλά κοινό θύμα και των δύο ήταν η Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Λόγια σαν κι αυτά γράφηκαν, με αφορμή την ολοκλήρωση της δίκης της ΧΑ και την καταδικαστική απόφαση. Αναλύσεις που θυμίζουν παρόμοια πονήματα γύρω από τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», την περίοδο 2011 - 2015, όταν ήρθαν οι χρυσαυγίτες στο προσκήνιο, είτε με τη στήριξη είτε με την ανοχή κρατικών μηχανισμών, οικονομικών συμφερόντων, ΜΜΕ και πολιτικών δυνάμεων.

Λόγια που συνοδεύονται από ένα προκλητικό λιβάνισμα της θεωρίας των «δύο άκρων», της εξίσωσης φασισμού - κομμουνισμού, που αποτελεί το επίσημο δόγμα της ΕΕ. Η Σώτη Τριανταφύλλου, «ειδήμων» επί του θέματος, γίνεται όλο και πιο ...τολμηρή, φτάνοντας να ανακαλύπτει στην «ελληνική αριστερά» την πηγή του κακού με τη ΧΑ: «Η ελληνική αριστερά ευνόησε τη Χρυσή Αυγή με το να της προσδίδει μεγαλύτερη βαρύτητα από όση είχε (!) Με το να ασχολείται εμμονικά με ένα μάτσο ψυχοπαθείς», αναφέρει, προκαλώντας ανοιχτά τα θύματα των φασιστοειδών…

10 Μάρτη 2005

Πρόσεχε τι ... “στρίβεις”

«"Καλοκαιριάτικο πρωινό στη Ζυρίχη. Κατεβήκαμε στη λίμνη και ταΐσαμε τις πάπιες. Στο παγκάκι της όχθης στρίψαμε ένα τσιγάρο: Κουρδικό χασίς. Οι Κούρδοι ασχολούνται τώρα με τις καλλιέργειες (...)".

Έτσι περιέγραφε προχτές στην "Ελευθεροτυπία" ένα τυπικό πρωινό της η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου. Η οποία, εκτός από λογοτέχνης, είναι και "Αριστερή" (...). Αντί άλλης απόδειξης περί του "Αριστερού" του πράγματος, αρκεί η αναφορά της για την καταγωγή του χασίς που επιλέγει (κουρδικό). Επιλογή, που προφανώς έχει γίνει με ατράνταχτα ιδεολογικά κριτήρια, που εκκινούν από την επίδραση που ασκεί στην κυρία ο αγώνας των Κούρδων για ελευθερία. Μια "Αριστερή" ξέρει πάντα από πού ψωνίζει.

Εμείς, από την άλλη, δογματικοί, κολλημένοι, απροσάρμοστοι κλπ., καθώς είμαστε, πού να καταλάβουμε μια τόσο "προχωρημένη" κυρία και, κυρίως, να αντιληφθούμε ότι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της καθημερινότητας ενός ανθρώπου, που θέλει να το μοιραστεί με μερικές χιλιάδες αναγνώστες, είναι η μάρκα της φούντας που φουμάρει, καθώς ταΐζει τις πάπιες στη Ζυρίχη. Αυτά, όπως φαίνεται, είναι πράγματα που μόνον άμα είσαι ...ελβετόψυχος (και "Αριστερός") μπορείς να τα νιώσεις».

Βλέπετε, η κυρία Τριανταφύλλου, εκτός από ειδικές γνώσεις για την καλλιέργεια του «τρίφυλλου», έχει και βαθιές ιστορικές γνώσεις. Εκεί, λοιπόν, που χαιρόταν το «τσιγάρο» της (ταΐζοντας προφανώς τις πάπιες της Ζυρίχης), έφτιαξε και ένα κείμενο που έπεσε στα χέρια μας, στο οποίο, μεταξύ άλλων, εξυμνεί το γεγονός ότι «ευτυχώς ηττήθηκε ο Δημοκρατικός Στρατός» και ότι ως Ελλάδα «τη γλιτώσαμε από τον Στάλιν» και από το «εγκληματικό και τυφλό ΚΚΕ».

Δεδομένου ότι υπολειπόμεθα του βάθους (αμέτρητον) της πολιτικής και ιστορικής σκέψης της κυρίας, θα περιοριστούμε στη φυσιολατρική επισήμανση ότι αυτόν τον καιρό το Ιρακινό Κουρδιστάν βρίσκεται στα χέρια των ΗΠΑ. Επομένως, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί για την ποιότητα του χασίς που παράγεται στην εν λόγω περιοχή. Στοιχείο, που θα παρακαλούσαμε να το λάβει υπόψη της η κυρία Τριανταφύλλου, καθώς θα ήταν κρίμα ένα τέτοιο μυαλό να πάει στράφι από «χαλασμένο πράμα»...

Άλλο Σώτη, άλλο Sotis...

Η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου είναι λογοτέχνης (με τον Sotis Βολάνης, ουδεμία σχέση).

Η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου δήλωσε ότι: «Ο σύγχρονος Έλληνας, αποβλακωμένος από την τηλεόραση, ακριβώς όπως στη δεκαετία του '70 μου φαινόταν αποβλακωμένος από την παραδοσιακή Αριστερά _το ΚΚΕ εννοώ»...

Η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου, που είναι λογοτέχνης, δεν έχει γράψει το βιβλίο: «Γιατί οι έξυπνοι άνθρωποι μπορούν να είναι τόσο βλάκες» (σσ: αυτό το έχει γράψει ο Ρ. Στέρνμπεργκ _ρίξτε μια ματιά).
Η κυρία, που είναι λογοτέχνης, και όχι «ούφο», αντιλαμβάνεται τα πράγματα και σήμερα (έτσι... «μου φαίνεται») με την ίδια... ευφυΐα, που τα αντιλαμβανόταν και τη δεκαετία του '70.

Για την αγάπη της γεωμετρίας

Κεντρική ηρωίδα είναι (υποτίθεται) η Σώτη ως Ανατολή Μπότσαρη που μεγαλώνει σε μια μεσοαστική οικογένεια στο κέντρο της Αθήνας... Μια οικογένεια συνηθισμένη - ίσως όχι και τόσο... 1971, 1972, 1973... 1990, 1999... Τα γεγονότα: ένας εφηβικός έρωτας, μια εγκατάλειψη, μια ακόμα εγκατάλειψη, δυο αποτυχίες απανωτές ύστερα, αρρώστιες, αναρρώσεις: να γονατίζεις εφτά φορές και να σηκώνεσαι οχτώ... Ίσως και να μη σηκώνεσαι την όγδοη... Ακολουθεί μια αυτοκτονία, ο συνηθισμένος εφιάλτης του εγκλεισμού πριν απ' αυτά, ταπεινώσεις, απώλειες, συμβιβασμοί. Το πικρότατο χρονικό της νιότης… αυτό που ίσως ήθελε να είναι και δεν τα κατάφερε (άβυσσος η ψηχή…)

Το έργο διαθέτει προσεκτικά χτισμένους _ανύπαρκτους χαρακτήρες (ο μονίμως έξαλλος πατέρας, ο οργανωμένος κομμουνιστής Μιχάλης, ο αδιόρθωτα ερωτευμένος αλλά πάντοτε αμφίθυμος και διστακτικός Παύλος) και στηρίζεται σε μια πυκνή δράση, η οποία βασίζεται με τη σειρά της στις συνεχείς χρονικές αναδρομές και σε μια διπλής κοπής (πρωτοπρόσωπη και τριτοπρόσωπη) αφήγηση.

Διαβάζεται ευχάριστα, αρκεί να μπορείς να φιλτράρεις και να μην οδηγηθείς στα μονοπάτια της Σώτης, όπου με το λεπταίσθητο δράμα της (εκεί αποκτά όλη του την ένταση ο ρυθμός της εξιστόρησης του χαλασμένου βίου της και παίρνει σάρκα και οστά ο ψυχισμός των προσώπων που την περιβάλλουν), παρακολουθώντας την “Ανατολή” ένα πρόσωπο που αγωνίζεται να γεμίσει τον κόσμο του με την αρμονία της μουσικής και των μαθηματικών (μια καθαρώς υπαρξιακή εκδοχή “μαθηματικού” μυθιστορήματος), ζώντας σε μια πραγματικότητα η οποία ετοιμάζεται να καταρρεύσει τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, εφόσον δεν θα αποκτήσει ποτέ (ό,τι κι αν μεσολαβήσει ή αν παρεμβληθεί) την οιαδήποτε συνοχή και ενότητα, όπως και ο έρωτας της με τον Παύλο (όλο και πιο σκιώδης -μελαγχολικός, προαναγγέλλοντας υπόκωφα το πικρό του τέλος, δίχως την παραμικρή αμφιβολία, η μεγαλύτερη επιτυχία και το ισχυρότερο ατού του βιβλίου)

Η οπτική της αριστεράς
παραμένει
υπεραπλουστευτική
και μισαλλόδοξη

– Ο αντιαμερικανικός της ελληνικής κοινωνίας είναι απότοκος του Εμφυλίου Πολέμου και του Σχεδίου Μάρσαλ… Κυρίως, το αντιUSA ― δλδ το συνολικό αίσθημα απώθησης και απόρριψης των ΗΠΑ― είναι αποτέλεσμα λαϊκού εθνικισμού και αριστερής προπαγάνδας.

Ως πολιτική στάση, προηγείται του Εμφυλίου διότι προπολεμικά ταυτιζόταν (όπως σε μεγάλο βαθμό και τώρα) με τον αντικαπιταλισμό. Από τότε που ο κόσμος χωρίστηκε σε δυο οικονομικοκοινωνικά συστήματα, οι φίλοι του σοσιαλισμού έγιναν εχθροί των ΗΠΑ. Στη συνέχεια, με τους πολέμους δια πληρεξουσίου και τις στρατιωτικές επεμβάσεις σε πολλά σημεία του κόσμου ―οι περισσότερες από τις οποίες ήταν αποτυχημένες ως προς τις αρχικές προθέσεις― οι εχθροί πολλαπλασιάστηκαν. Η προπαγάνδα συμπληρώνει και εντείνει μια ήδη υπάρχουσα πραγματικότητα καθώς και μια ιστορική αφήγηση: οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν ότι στον εμφύλιο πόλεμο ο Δημοκρατικός Στρατός ηττήθηκε επειδή οι Αγγλοαμερικανοί επενέβησαν υπέρ του κυβερνητικού. Πράγματι έπαιξαν ρόλο ―ευλόγως― αλλά δεν ήταν αυτός ο αποφασιστικός παράγοντας της έκβασης του πολέμου.
Όχι ότι το ΚΚΕ θα «συμφιλιωνόταν» ποτέ… Το ΚΚΕ δεν συμφιλιώνεται ούτε με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο αντιαμερικανισμός ήταν λοιπόν ένα εργαλείο: έδειχνε ποιος φταίει για τα βάσανά μας. Και παραλλήλως, περιέγραφε ποια κοινωνία ―απάνθρωπη και ελευθεριάζουσα― δεν έπρεπε να θέλουμε για τον εαυτό μας. Η «ελληνική κοινωνία» βρισκόταν τότε μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο και πίστευε σε παραμύθια. Παρά τα περιβόητα fake news, στην εποχή μας διαθέτουμε περισσότερους τρόπους επαλήθευσης και διάψευσης.
– Είναι σωστό να λέμε «της ελληνικής κοινωνίας» ή πρέπει να το περιορίσουμε σε μια συγκεκριμένη μερίδα της; Φερ’ ειπείν αυτή που βρίσκεται στην «αριστερή» όχθη.
_Τα ίδια θλιβερά πάθη διατρέχουν το σώμα ολόκληρης της κοινωνίας. Δεξιός εθνικισμός, πουριτανισμός και πατρογονολατρία από μια πλευρά · λεβεντοπατριωτισμός από την άλλη. Ο αντιαμερικανισμός είναι, εν πολλοίς, φθόνος, φθόνος του μεγέθους και της επιτυχίας. Size matters. Όπως και ο αντισημιτισμός. Οι αντισημίτες λυσσάνε ανά τους αιώνες γιατί οι Εβραίοι διαπρέπουν. Αλλά για τον αντισημιτισμό χρησιμοποιούμε άλλο όνομα ―αντισιωνισμός― και ξεμπερδεύουμε. Στην πραγματικότητα, κάτι παρόμοιο κάνουμε με τον αντιαμερικανισμό: λέμε «αντι-ιμπεριαλισμός» κι έτσι παίρνουμε θέση στα έδρανα των Καλών. Τα θλιβερά πάθη ―όπως ο αντιαμερικανισμός― πλήττουν περισσότερο το υποκείμενο από ό,τι το αντικείμενο. Έχουμε πολλά να μάθουμε …

– Άλλο παράδοξο: επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ ο αμερικανικός παράγοντας έχει εξελιχθεί σε φίλια δύναμη. Ποιος το περίμενε αυτό, άραγε; Έχω γράψει, αν θυμάμαι καλά, τρία αρθρίδια υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ: ένα για τη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Ματέο Ρέντσι, ένα για τη στάση του απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ και ένα ακόμη για τη συμφωνία των Πρεσπών. Έχω μια ιδέα για το πού στηρίζεται αυτή η μετριοπαθής πολιτική που ευτυχώς εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν έπαψε να τσιρίζει στην αντιπολίτευση, αλλά η ψυχαναλυτική ερμηνεία δεν έχει πρακτική σημασία. Σημασία έχει ότι, παρά τις τρέλες, δεν κάναμε ρήξεις με τις ευρωπαϊκές και γενικότερα με τις δυτικές χώρες. Χρειαζόμαστε όλους τους φίλους που μπορούμε να αποκτήσουμε.
– Τελικά, ο μέσος Έλληνας τι ονειρεύεται; Μήπως έναν πατερούλη Πούτιν που θα κατατροπώσει τους «κακούς» Αμερικανούς; Κατά κάποιον τρόπο, NAI! λόγω της παλιάς σοβιετοφιλίας από τη μια πλευρά και της ορθοδοξίας από την άλλη. Παραλλήλως, έχω την υποψία ότι πολλοί Έλληνες βλέπουν –όπως ο Αλέξης Τσίπρας, στον Τραμπ και στην Αμερική γενικότερα, έναν όχι και τόσο αντιπαθητικό μπαγασάκο. Όχι πατερούλη, αλλά φιλαράκι. Ένα από τα στοιχεία του επιλεγόμενου λαϊκισμού ―το έχουμε παρακάνει με τη χρήση αυτού του όρου― είναι ότι οι λαϊκιστές έχουν τα ίδια μούτρα μ’ εμάς. Ή χειρότερα. Κι αυτό κάνει τον λαό να νιώθει άνετα· τον καθησυχάζει.

Όλη η Αριστερά απορρέει από το ΚΚΕ: κόμμα του εμφυλίου πολέμου και της χωριατιάς με δεδηλωμένο όραμα δικτατορίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ψευτο-νεανικό_μαϊμού ΚΚΕ που μπορεί να προσελκύσει με θρασύ ύφος την εύπιστη νεολαία. Καλλιεργεί την τεμπελιά και τη μετριότητα, την ήσσονα προσπάθεια.

Αυτή είναι η αριστερά σήμερα. Αλλά δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση: Είμαστε η χώρα όπου το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου εξύμνησαν ό,τι πιο χυδαίο υπήρχε στο κοινωνικό σώμα· όπου οι περισσότεροι Έλληνες χειροκροτούσαν τη 17^η Νοέμβρη κι όπου πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι –άκουσον, άκουσον αν ο ΕΛΑΣ είχε νικήσει στον εμφύλιο θα ήμασταν καλύτερα.

Χρειαζόμαστε πολιτικούς που να είναι καλύτεροι από τον μέσο Έλληνα. Οι καλές ηγεσίες δεν είναι αντανακλάσεις του μέσου όρου. Δεν έχω ξεκαθαρίσει τις διαφορές μεταξύ των δύο Τσίπρα-Ανδρουλάκη αυτών κομμάτων: πιστεύω ότι μέχρι το τέλος της ηγεσίας της Φώφης Γεννηματά είχαν μια κοινή περιοχή και πολλές επικαλύψεις. Θα δούμε πού θα οδηγήσει το κόμμα του ο κ. Ανδρουλάκης και τι είδους συμμαχίες θα συνάψει. Για τον Τσίπρα πορεία προδιαγεγραμμένη

Όταν η Σύγχρονη Εποχή
εξέδιδε ένα βιβλίο της Σώτης…

Το πραγματικά δύσκολο είναι να κάνεις τη Σώτη να ντραπεί, το να την σχολιάσεις της δίνει πόντους (όπως λέει ο λαός μας “την\τον φτύνουν και νομίζει πως είναι ψιχάλα”.

Υπάρχει μια λεπτομέρεια από το σκοτεινό παρελθόν της που η ίδια προσπαθεί να ξεχάσει -πιο έντονα από ό,τι εμείς το παρόν της. Ένα ένοχο “μυστικό”, που το μισεί γιατί το αγαπά αντεστραμμένα κι αυτό εξηγεί τα τωρινά της γραπτά παραληρήματα στην Athens Voice, (του στιλ «φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι», για να μην πιάσουμε τους λίβελούς της ενάντια σε κάθε τι συλλογικό και λαϊκό και προφανώς ενάντια στους κομμουνιστές).

Τη δεκαετία του ΄80, η Σώτη (όπως και πολλοί όμοιοί της) ήταν κοντά στο Κόμμα (αυτή μόνο σε κάποιες πολιτιστικές του δραστηριότητες, στη συντακτική ομάδα του Οδηγητή). Και το -κάθε άλλο παρά σωτήριο- 1990, η Σύγχρονη Εποχή είχε εκδώσει μάλιστα και ένα από τα πρώτα βιβλία της…

Το βιβλίο “Κινηματογραφημένες πόλεις” είναι αυτό που λέει ο τίτλος του, κι ήταν -χρονικά και σημειολογικά- σα μια μικρή εισαγωγή στις δραματικές εξελίξεις που θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια. Παράλληλα αποτελεί ένα ταξίδι στον κόσμο του ακατανόητου, όπου τίποτα δεν έχει νόημα, αν δε διατυπωθεί έτσι, ώστε να μη βγάζει νόημα, για να φαίνεται πως είναι πολύ βαθύ και καλά κρυμμένο.

Όπως θα έλεγε κι ο Χαρρυκλυννικός Αρτέμης -που κι αυτός δικός μας ήταν τότε:
Πω-πω νόημα. Πολύ νόημα! Άμα δεν προσέξεις, το έχασες…

Για του λόγου το ασφαλές, ακολουθεί ένα ενδεικτικό απόσπασμα από το βιβλίο -που δεν είναι απαραίτητα το πιο… μπουρδουκλωμένο.

Το Λονδίνο του Μπλόου απ (1966) είναι μια πόλη σιωπής, που διασχίζεται από το θόρυβο μιας εξάτμισης και το τραγούδι των Γιάρντμπερντς. Το “γλεντζέδικο” Λονδίνο της δεκαετίας του 60′ είναι μια γαλάζια έρημος, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι τύχης για τον Άνθρωπο της Εικόνας. Ο Τόμας (Ντέιβιντ Χίγκινς) αντιπροσωπεύει τον εαυτό του σε ένα πλαίσιο, όπου ο καθένας αποτελεί μια μονάδα: στην πόλη του Αντονιόνι, απουσιάζει το πλήθος, μαζί με τις συλλογικές αξίες και τις συλλογικές αγωνίες. Σε μια εποχή μπλητλμανίας, όπου η Ντάρλινγκ (Τζον Σλέσινγκερ, 1965) οδηγεί χωρίς δίπλωμα μέσα στη λονδρέζικη νύχτα, ο Τόμας απολαμβάνει τη μοναχική του εμπειρία, μια εμπειρία χρωματική. Το Λονδίνο είναι ένα καλειδοσκόπιο, η γονιμότερη πόλη της δεκαετίας, ένα χωράφι με φράουλες, φωτογραφημένο ψυχρά από τον Κάρλο Ντι Πάλμα. Όπως η Κίνα, το Μπλόου απ μοιάζει με ένα μάτι που παρακολουθεί χωρίς να επεμβαίνει την κατάδυση του Τόμας στην αλήθεια, την αλήθεια που μεγενθύνεται (sic) χωρίς νόημα, χωρίς οικουμενική αξία και γι’ αυτό ανατρεπτική, πρόσκαιρη κι επικίνδυνη. Ούτε το Λονδίνο του Τόμι Στηλ, ούτε το Λονδίνο του Ρίτσαρντ Χάμιλτον (“τρομακτικό Λονδίνο 67′” (1968-69), λάδι σε μουσαμά και μεταξοτυπία, Γκαλερί Τέιτ), ούτε το Λονδίνο των ευτυχισμένων μονάδων που ξετυλίγουν την αυτάρκειά τους σε ένα χώρο που ξεχειλίζει από κρυμμένους θησαυρούς: κι ο Τόμας ερωτεύεται μια παλιά προπέλα.

Ο έρωτας λείπει απ’ αυτή την πόλη, όπως κι η συνείδηση του παρόντος, ο φόβος του μέλλοντος, η ανάμνηση του παρελθόντος: ο Τόμας κατασκοπεύει τις ζωές των άλλων, όχι σαν τον Peeping Tom  (ήρωας της ομώνυμης ταινίας του Μάικλ Πάουελ, 1959) αλλά σαν τον ζαβολιάρη στο πόκερ, παίκτης ο ίδιος πάνω στο πράσινο τραπέζι της πόλης. Όπως στην Περιπέτεια (1959) τη Νύχτα (1960) και την Έκλειψη (1962), ο χώρος είναι αφηρημένος, γραμμικός, συμμετρικός, διαφανής: ένας κυβιστικός πίνακας, που πάλλεται, αλλάζοντας ρυθμούς, φιλοξενώντας -αφιλόξενα- ανθρώπους χαμένους σε ένα μακρυνό διάστημα. Τίποτα δε φέρει τη σφραγίδα της γραφικότητας, τη χαρούμενη κραυγή των γίπις και τα κομμάτια του ψυχεδελικού ονείρου των ημερών: ο Αντονιόνι διαλέγει το φως της αυγής, το φως του πάρκου, το φως του νάιτ κλαμπ.

Το φως μιας πόλης διψασμένης για φως. Όταν ο ήλιος βγαίνει, οι Λονδρέζοι ξεχύνονται με τους χαρταετούς στο Χάιντ Παρκ: όχι στο Μπλόου απ. Στο Μπλόου απ, η ζωή δεν ταυτίζεται με τη στέρηση και την ικανοποίηση της στέρησης, αλλά με το περιττό, με αυτό που δεν αλλάζει σε τίποτα τα πράγματα. Το Λονδίνο, όπως και το Λος Άντζελες στο Ζαμπρίσκι Πόιντ (1968) είναι χώρος για άτομα -που δεν τέμνονται και δεν ματώνουν: φιγούρες γεωμετρικές, διαλυμένες στο φάσμα του φωτός, εκούσια τοποθετημένες σε ένα μωσαϊκό από σχέδια, απαλλαγμένο από το φορτίο της ποπ κουλτούρας. Ο Αντονιόνι κινηματογραφεί την απλοποιημένη ψυχολογία των αστών κι όχι τη γραφικότητα του ντεκόρ: στο Λονδίνο της έξαψης υπάρχει αμηχανία, απουσία συναισθημάτων και τεμπελιά -υπάρχει το περίγραμμα της γυναίκας του Μάρσαλ Ράις (“πέρυσι το καλοκαίρι”, 1963) αλλά δεν υπάρχει ούτε γυναίκα, ούτε καλοκαίρι. Επιτέλους μια πόλης χωρίς οικολογικούς προβληματισμούς, χωρίς τη σημειολογία του βαθμού μηδέν, χωρίς τις μάχες των φύλων και των φυλών: μια πόλη όπου όλα λείπουν σαν σε διακοπές. Αν η ποπ αρτ του Ράουσενμπεργκ πίστευε πως θα βρει στο Μπλόου απ τη φιλμική της έκφραση, έχασε το στοίχημα:τα σύμβολα της σύγχρονης ζωής βρίσκονται βαθειά μέσα στους ήρωες.

Το σεξ, τα ναρκωτικά και το ροκ’ ν’ ρολ είναι χόμπι και δημοσιογραφικές επινοήσεις: ο Τόμας δεν καταναλώνει εικόνα, δημιουργεί εικόνα -όλα τα άλλα είναι ατυχήματα. Το Μπλόου Απ είναι μια άσκηση στιλ, όπως και το Λονδίνο της στιγμής, μια ταινία και μια πόλη, που, χωρίς οπαδούς, δημιουργούν οι ίδιες ένα νέο κύμα, μια μικροφιλοσοφία, που πρεσβεύει ό,τι μπορούμε να ζήσουμε στο σύγχρονο κόσμο, αρκεί να συλλάβουμε το πνεύμα των καιρών, εκλεκτικά κι όχι σαν μια μπουκιά, ένα πακέτο σαν εκείνο που πούλησαν οι Αμερικανοί κινηματογραφιστές του ’60. Το Λονδίνο του Αντονιόνι δεν είναι μια πολεδομική μελέτη, ούτε μια κοινωνιολογική΄απεικόνιση: είναι μια ταινία που αρχίζει με το πάτωμα της πόλης, ένα γρασίδι την επιφάνεια του βιομηχανικού κόσμου, κάτω απ’ όπου κρύβονται άχρηστα μυστικά. Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια, αναρωτιέται ο Τόμας και σηκώνει αδιάφορα τους ώμους, μέσα σε ένα καταρράκτη από διφορούμενα: μια πόλη δεν είναι φορέας ενός ερωτήματος, που μας κρατάει στη ζωή, ενός βλέμματος που εμπλουτίζεται καθώς στρέφεται περισκοπικά.

Η σκηνοθεσία της πόλης ενισχύει το θεματικό επιχείρημα γύρω από την αντίληψη της αλήθειας, γύρω από τη βεβαιότητα του τι είναι πραγματικό: το Λονδίνο είναι ένας χώρος ονειρικός, όπου ο Αντονιόνι ξεχωρίζει σιλουέτες κι επεισόδια, χωρίς ντοκυμενταρίστικο ισχυρισμό -τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Η πρόσοψη του στούντιο του Τόμας μοιάζει να μη σχετίζεται με τον περιβάλλοντα οικιστικό χώρο και το εστιατόριο όπου τρώει δεν διακρίνεται από ένα ιδιωτικό σπίτι. Τα αντικείμενα αποχωρίζονται από τις λειτουργίες τους, ή, καταλαμβάνουν ανορθόδοξες θέσεις μέσα στο πλαίσιο όπου κινείται ο Τόμας: οι κάτοικοι της πόλης φαίνονται άσχετοι προς το άψυχο υλικό της και για αυτό φαντασματικοί, καθώς παίρνουν μέρος σε πάρτι με ευώδεις καπνούς, ανάμεσα σε βικτωριανά έπιπλα, ή, κάνουν έρωτα (τρόπος του λέγειν) κάτω από το βλέμμα ενός αλαβάστρινου μπούστου. Η πόλη δεν μοντάρει το παρελθόν με το παρόν: απλώς, ο χρόνος δεν υπάρχει. Το Μπλόου απ, σαν δείγμα αφηρημένης τέχνης, δεν εμπεριέχει το χρόνο και το μοναδικό στοιχείο που περικλείει τη χρονική διάσπαση είναι ο λονδρέζικος κοσμοπολιτισμός, η κατ’ εξοχήν ιστορία του παρόντος. Η πόλη φωτογραφίζεται σαν ένα ανομοιογενές άθροισμα από έγχρωμες καλόγριες, πολιτοφρουρούς, φοιτητές μεταμφιεσμένους σε κλόουν, ομοφυλόφιλους με σκυλάκια κανίς και ρακοσυλλέκτες, όλα μαζί και ταυτοχρόνως, σε ένα σουρεαλιστικό (ή υπερεαλιστικό) πορτρέτο. Όμως, το Λονδίνο του Αντονιόνι δεν είναι το καρτούν του Ρίτσαρντ Λέστερ, ούτε το φόντο της ποπ-αρτ: μοιάζει πιο πολύ με το Παρίσι του Ντάνιελ Μπιούρεν (του 1968), παρά με το τρελό Λονδίνο της εφήμερης τέχνης της δεκαετίας, στον αστερισμό του σεξ, των ναρκωτικών και του ροκ’ ν’ ρολ.

Για μια ακόμα φορά, ο Αντονιόνι μιλάει μια γλώσσα του μέλλοντος: το Μπλόου απ είναι μια ταινία για παράσταση σεξ (όπως στις σκηνές που ο Τόμας φωτογραφίζει τη Βερούσκα), για παράσταση ναρκωτικών (στο “όργιο”, όπου όλα μοιάζουν ακίνητα, ή, στη σκηνή με τον Εον που προετοιμάζει με επιμέλεια τη βραδυνή του δόση) και για παράσταση ροκ’ ν’ ρολ, αφού η σπασμένη κιθάρα των Γιάρντμπερντς φαίνεται τη μια  στιγμή σαν ένα τρόπαιο και την άλλη σαν ένα σκουπίδι.

Νίκος Μαραντζίδης _ νυν σύμβουλος του ΣΥΡΙΖΑ σταλινολόγος ιστοριοδίφης _βαρέλι δίχως πάτο

Περί του 20+ χρόνια σεσημασμένου για τα αντικομμουνιστικά του πονήματα καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας ο λόγος.
Που αφού πέρασε από διάφορους χώρους (στέλεχος και στο Ποτάμι) αναλαμβάνει τώρα προεκλογικό σχεδιασμό της καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ (ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται)...

Στο εγκαταλειμμένο σήμερα μπλογκ του έχει ως φωτο κεφαλίδας κάτι αποβάθρες τύπου Cosco και αυτός ατενίζων ένα  “Soyons réalistes, demandons l' impossible” (ας είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο) _τη γνωστή –καταταλαιπωρημένη (ακόμη και στον Μάη του 68) φράση, που αποδίδεται στον Che. Σημεία γραφής αυτά, όπως επίσης ότι (το αναφέρει ο ίδιος) “Πήρα το διδακτορικό μου από το Πανεπιστήμιο Παρίσι 10 _σσ. σήμερα Université Paris Nanterre,  που είχε θέμα τη μελέτη του κομμουνισμού”

Σύμβουλος λοιπόν της προεκλογικής καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ _την είδηση έφερε στη δημοσιότητα η στήλη «Θεωρείο» της «Καθημερινής» της Κυριακής με τίτλο «ο Ν. Μαραντζίδης θα παρακολουθεί τις δημοσκοπήσεις και τα focus group της Κουμουνδούρου, θα συμμετέχει στις αναλύσεις για τον προεκλογικό σχεδιασμό, θα προτείνει τις κινήσεις με βάση την εικόνα που θα εισπράττεται, ενώ θα συμμετέχει και στον πρωινό καφέ παρουσία του Αλέξη Τσίπρα».

Διόλου τυχαία εξέλιξη αν αναλογιστεί κανείς ότι τα τελευταία χρόνια ο Μαραντζίδης διατηρούσε στενότατες σχέσεις με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και με τη ΝΔ και τα αστικά ΜΜΕ
Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα ο γνωστός… «σταλινολόγος» και ιστοριοδίφης είχε βρει φιλόξενη στέγη και στην «Αυγή».
Να τον χαίρονται και όπως λέει και η γνωστή παροιμία του ελληνικού λαού «όμοιος τον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα»…  

Σημαιοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ!
Ο εμμονικός αντικομμουνιστής

Ένας πολύ ενδιαφέρον τίτλος φιλοξενείται τις τελευταίες μέρες σε ενημερωτικές ιστοσελίδες αλλά και σε εφημερίδες. Τι λέει ο τίτλος; «Ο Νίκος Μαραντζίδης αναλαμβάνει την προεκλογική καμπάνια του Τσίπρα»... Ενδιαφέρον αν μη τι άλλο για το τι κόμμα είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ!

Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι «ιστορικός» που η καριέρα του έχει στηριχτεί αποκλειστικά στην παραχάραξη της Ιστορίας της κρίσιμης δεκαετίας του '40 στην Ελλάδα και στην κατασυκοφάντηση του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ο Ν. Μαραντζίδης μαζί με τον Στ. Καλύβα αποτελούν τους εκπροσώπους της αντικομμουνιστικής ιστοριογραφίας που έστησε πλυντήριο στα τάγματα ασφαλείας - που συνεργάζονταν με τους ναζί κατακτητές την περίοδο της Κατοχής (1940-1944). Αυτοί δημιούργησαν την εν Ελλάδι εκδοχή της θεωρίας των «δύο άκρων». Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι που φιλοξένησαν τις «ιστορικές έρευνες» του Μαραντζίδη ήταν οι μεγάλοι όμιλοι των αστικών ΜΜΕ καθώς και πλήθος ακροδεξιών ομάδων και γκρουπούσκουλων, που βρήκαν μία «επιστημονική δικαίωση» για τα αίσχη που κουβαλούσε η σκούφια τους.

Θαυμάστε την επιλογή Τσίπρα

Ο άνθρωπος λοιπόν που ανέλαβε την προεκλογική εκστρατεία του Τσίπρα είναι ο ίδιος που έχει πει κατά καιρούς τα εξής:

·       Στο ερώτημα «γιατί να πάει Έλληνας με τους Γερμανούς;», απάντησε: Οι περισσότεροι ωθούνταν προς τους Γερμανούς επειδή θεωρούσαν ότι προστατεύονταν από τις επιθέσεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις συμπεριφερόταν εκδικητικά εναντίον άλλων Ελλήνων με εκτελέσεις αντιφρονούντων.
·       Στο ερώτημα εάν είναι αντικομμουνιστής απάντησε: «Ναι, είμαι αντικομμουνιστής, όπως είμαι και αντιφασίστας. Είμαι αντίθετος σε κάθε ολοκληρωτισμό». Θιασώτης της θεωρίας των «δύο άκρων» και της εξίσωσης του κομμουνισμού με τον φασισμό.
·       «Η δράση αυτή του ΚΚΕ κατά τα χρόνια του Εμφυλίου και τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια συνέβαλε αναμφίβολα στην ενίσχυση των αμυντικών και αυταρχικών αντανακλαστικών του μετεμφυλιακού κράτους».
·       Πολλοί Έλληνες προσχώρησαν στο ΕΑΜ «γιατί απλούστατα δεν είχαν άλλη επιλογή, καθώς το ΕΑΜ δεν δίσταζε να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους παράκουαν τις εντολές του».

Αυτός λοιπόν είναι ο γνωστός Μαραντζίδης που ανέλαβε την προεκλογική εκστρατεία Τσίπρα.

Καθόλου τυχαία, λοιπόν, τα ανιστόρητα πονήματα του Ν. Μαραντζίδη βρίσκουν χρηματοδότηση και στήριξη από διάφορα κέντρα, όπως το πανεπιστήμιο Yale των ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ενωση! Καθόλου τυχαία, επίσης, λίγα χρόνια πριν, «η Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν τον αντικομμουνισμό του Μαραντζίδη και την αθώωση εκ μέρους του των ταγμάτων ασφαλείας και του αισχρού ρόλου τους ενάντια στον λαό και την ηρωική ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση.

Να τον χαίρονται...!

Με την πρόσληψη του Μαραντζίδη από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε έναν γάμο και ένα διαζύγιο. Γάμος γιατί ο αρραβώνας είχε ήδη γίνει (πχ. η «Αυγή» φιλοξενούσε άρθρα του Μαραντζίδη, ο ίδιος ήταν ομιλητής σε εκδήλωση στο φεστιβάλ της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είχε μόνιμο στασίδι σε φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ sites)... «Διαζύγιο» γιατί φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για τα μάτια των αφεντικών ξεκόβει οριστικά ακόμα και από τους «δικούς του» ιστορικούς και τις αντίστοιχες ιστορικές επεξεργασίες, αφού προτιμάει με τον πλέον εμφατικό τρόπο τον συγγραφέα - σύμβολο του αντικομμουνισμού και εκλεκτό του Yale...

Σε κάθε περίπτωση το φυντάνι Μαραντζίδης, όπως και η σύνθεση της νέας εκλογικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ομολογούν αυτό που αισθάνονται πλέον ακόμη περισσότεροι: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά δεσμευμένος στο σύστημα. Τελικά, όταν ο Τσίπρας επικαλούταν το «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» μάλλον έβαζε τον εαυτό του στη θέση του Παπάγου...

Οι προοδευτικοί, αριστεροί και ριζοσπάστες έχουν πλέον έναν ακόμη λόγο να τιμωρήσουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για να ξοδεύεται η εμπιστοσύνη τους στον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν διστάζει να ξεπλένει ακόμα και τα χειρότερα πλυντήρια...

Στις 25 Ιουνίου μόνο ΚΚΕ!

Υ.Γ.: Αλήθεια, αφού τόσο ψάχνονται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για το πώς διευρύνεται η «συντηρητικοποίηση», πώς πιστεύουν ότι θα επιδράσει η επιλογή εκ μέρους τους του εμμονικού παραχαράκτη της Ιστορίας;

Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης (1966 _Θεσσαλονίκη) είναι επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμια Καρόλου (Πράγα), Βαρσοβίας Κεράλα (Ινδία) κλπ. ενώ βασικά του «ερευνητικά» ενδιαφέροντα αποτελούν «ο κομμουνισμός (πολιτική ιδεολογία, κόμματα και καθεστώτα), η πολιτική και εκλογική συμπεριφορά και οι εμφύλιοι πόλεμοι με έμφαση στον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο _1943 (;;) -1949. Έχει Διδακτορικό (Doctorat Nouveau Regime) Πολιτικής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Paris X-Nanterre με το βαθμό «Très Honorable avec Félicitations» δυο μεταπτυχιακά στην Πολιτική Κοινωνιολογία και την Κοινωνιολογία της Κουλτούρας και της Κοινωνικής Αλλαγής, όπως επίσης πτυχίο (Maitrise) Κοινωνιολογίας.

Μέχρι το 2019 επικεφαλής της Μονάδας Ερευνών Κοινής Γνώμης και Αγοράς του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Εφαρμοσμένων Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, την περίοδο 2014 - 2017 πραγματοποιούσε δημοσκοπήσεις για τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ.

Το βιβλίο Archives et histoire dans les sociétés postcommunistes (Αρχεία και Ιστορία σε Μετακομμουνιστικές Κοινωνίες) υπό την εποπτεία της σοβιετο_κομμουνιστικο_λόγου Sonia Combe 2009

336 σελίδες  _  Εισαγωγή…

·        1. Από τη Σοβιετολογία στην Ιστορία του Σοβιετικού Κόσμου (σελ 33-63)

·        2. Πρόσβαση στα σοβιετικά αρχεία: δυσκολίες του παρελθόντος, αντιφάσεις του παρόντος (Victoria Prozorova-Thomas (σελ 67-91)

·        3. Η ιστορία του κομμουνισμού μέσα από την αλληλογραφία και τα ημερολόγια του Georgi Dimitrov και του Ivan Maiskij (Bernhard H. Bayerlein)  σελ. 93-109

·        4. Από την πηγή στο αντικείμενο της ιστορίας: Σκίτσο μιας ιστορίας των προσωπικών κεφαλαίων των σοβιετικών αρχειακών κέντρων (Jean-Francois Fayet) σελ. 111-120

·        5. Αρχεία & μελέτη της εξωτερικής πολιτικής των λαϊκών δημοκρατιών (Antoine Marès) σελ 121-133

·        6. Πώς γράφεται σήμερα η ιστορία της ρουμανικής διπλωματίας κατά τα κομμουνιστικά χρόνια; (Irina Gridan) σελ 135-146

·        7. Νέα αρχεία, νέα ιστορία; εξωτερική πολιτική της ΛΔΓ (Pierre Jardin) σελ 147-155

·        8. Η διεθνής πολιτική της Πολωνίας μέσα από τα αρχεία της (Maria Pasztor) σελ 157-172

·        9. Κράτος-κόμμα και κοινωνία: νέες αναγνώσεις (Paul Gradvohl) σελς 173-182

·        10. Περιθωριακές ομάδες στη σταλινική κοινωνία (Sergueï Krasilnikov) σελ 183-196

·        11. Μια κοινωνικοπολιτική ιστορία του κρέατος στη Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας (Dariusz Jarosz) σελ 197-202

·        12. Κρέας και ερωτηματολόγια: νέες πηγές για μια νέα γραφή της ιστορίας (Andrea Pető) σελ. 203-225

o   Μπορεί το κρέας να έχει τη δική του ιστορία; Η έκδοση πολυάριθμων έργων της δυτικής ιστοριογραφίας το επιβεβαιώνει. Ωστόσο, μια ιστοριογραφική απουσία είναι λυπηρή, αναφορικά με την Πολωνία μετά το 1944, καθώς ουσιαστικά συνοψίζεται η ιστορία της Λαϊκής Δημοκρατίας –υποτακτικού δορυφόρου της ΕΣΣΔ στο «δεν υπάρχει κρέας». Ως εκ τούτου, η παρούσα εργασία προσφέρει μια ανάλυση της στάσης των κομμουνιστικών αρχών και της κοινωνίας απέναντι στο «πρόβλημα του κρέατος» _ουσιαστικά παντελής έλλειψη στη χώρα αυτή του «υπαρκτού» από το 1944 έως το 1989.
Για να το θέσω ειρωνικά, η συστηματική έλλειψη, οι ελλείψεις στον εφοδιασμό, που φυσικά δεν αφορούν μόνο το κρέας και τα υποπροϊόντα του, ήταν το «καθημερινό ψωμί» των κυβερνώντων μετά το 1945 στην Πολωνία. Η ανάλυση των εγγράφων που συνέταξε το κομμουνιστικό κράτος έδειξε ότι σε καμία στιγμή στην ιστορία της δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν ικανοποιημένες οι ανάγκες της κοινωνίας όσον αφορά τη διατροφή (σσ. εν ολίγοις πεινούσαν … σσ.2_ σε αντίθεση με αυτά που βλέπαμε όσοι επισκεφτήκαμε τη χώρα εκείνα τα χρόνια στα σουπερμάρκετ κλπ)

·        13. Το άνοιγμα των αρχείων μιας κομμουνιστικής πολιτικής αστυνομίας: η υπόθεση της Τσεχίας _από τη Zdena Salivarová στον Milan Kundera (Muriel Blaive) 227-230

·        14. Το Ολοκαύτωμα στην ανατολική Ευρώπη: νέες συνεισφορές, νέα ερωτήματα (Jean-Charles Szurek) σελ. 231-246

·        15. Εβραϊκή αντίσταση στην ΕΣΣΔ ενάντια στον σταλινισμό κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο  (Antonella Salomoni) σελ. 247-257

·        16. Το Ολοκαύτωμα στην Ουκρανία: νέα θέματα (Diane Afoumado) σελ 259-265

·        17. Πέρα από το Jedwabne (Krysztof Persak) σελ. 269-275

o   σσ. Πογκρόμ Jedwabne: πρόκειται για χωριουδάκι στην Πολωνία, όπου Σεπ- 1939 καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα και στη συνέχεια –μέχρι το 1941, οι Εβραίοι της πόλης αποδεκατίστηκαν, κάποιοι κάηκαν ζωντανοί κλπ. (340 νεκρούς, ενώ άλλες εκτιμήσεις μιλούν για 2.000 _πάντως ο αριθμός των επιζώντων ήταν 125-302). Το προφανές _βλ. και Κατίν χρεώθηκε από την αστική ιστοριογραφία ως ένα ακόμη έγκλημα του Στάλιν

·        18. Ακαδημαϊκή και πολιτική χρήση του παρελθόντος Sonia Combe  σελ 277-287

·        19. DDR_Ανατολική Γερμανία: Από τα αρχεία της αστυνομίας στη γερμανική κοινωνική ιστορία  Thomas Lindenberger (συνέντευξη)

Προς τι; _θα πείτε αυτή η εκτενής αναφορά; Το ξαναγράψιμο της Ιστορίας κατά πώς βολεύει τα καθεστώτα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην πρώην ΕΣΣΔ φαίνεται πως είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από όσο υπολογίζουν.  Οι λαοί αρνούνται να «καταπιούν» τη λυσσαλέα προσπάθεια να εμφανιστεί η ΕΣΣΔ, που τσάκισε το φασισμό, ως... «ανάλογη» του ναζιστικού καθεστώτος, ενώ ο ρόλος του Στάλιν _στον πόλεμο και γενικότερα αποδαιμονοποιείται και τιμώνται τα 27 εκατομμύρια Σοβιετικών (μαχητών και πολιτών), έδωσαν τη ζωή τους για να τσακιστεί ο φασισμός και να ελευθερωθεί η Ευρώπη.

Από την πλευρά του τα απανταχού κέντρα μελέτης _έτσι τα λένε τώρα συνεχίζουν υποχθόνια με νύχια και με δόντια και μεις … πεισματικά  _

Καρδιά μου είναι τώρα ένα φαρδύ χωματένιο τσουκάλι,
που μπήκε πολλές φορές στη φωτιά.
που μαγείρεψε χιλιάδες φορές για τους φτωχούς
για τους ξωμάχους, για τους περατάρηδες
για τους εργάτες και για τις πικρές μανάδες τους,
για τον πεινασμένο Ήλιο, για τον κόσμο-ναι για όλο τον κόσμο-
ένα φτωχό, καπνισμένο μαυρισμένο τσουκάλι,
που κάνει καλά τη δουλειά του,
που βράζει άγρια ραδίκια του βουνού, κι αριά και που,
κανα κοψίδι κρέας,
κι από κάτου συδαυλίζουν τη φωτιά τα πεινασμένα αδέλφια μου,
καθένας βάζει και το ξύλο του,
καθένας καρτεράει το μερτικό του.

Η νεκρανάσταση του πιο βρώμικου αντικομμουνισμού

Με ένα ασφαλίτικο άρθρο στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής 6/09/2009, που θα το ζήλευαν ακόμα και οι παλαιοί διώκτες του ΚΚΕ, οι αρχιχαφιέδες Ρακιντζής και Πανόπουλος, συνεχίζεται και αποκτά νέα «ποιότητα» η αντικομμουνιστική επίθεση. Το δημοσίευμα του «Βήματος» δε διαφέρει σε τίποτα από τις δικογραφίες που συντάσσονταν στο Γενικό Επιτελείο Στρατού και στις Ασφάλεια Αθηνών - ΚΥΠ. Μια τέτοια δικογραφία οδήγησε και στην καταδίκη - εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, τον οποίο οι προβοκάτορες εκτελούν για δεύτερη φορά

Το δημοσίευμα - που αναγγέλλεται στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας - υπογράφει ο γνωστός αντικομμουνιστής Νίκος Μαραντζίδης (διδάσκει τα παιδιά μας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) και ένας ακόμη, ο Κ. Τσίβος, υπάλληλος της ελληνικής πρεσβείας στην Τσεχία, ενώ τη συνδρομή του έδωσε και ο επίσης γνωστός και μη εξαιρετέος καθηγητής (προέλευσης ΗΠΑ) Στάθης Καλύβας.

Σε αυτά πρέπει να προστεθεί ότι το πρόγραμμα πρόσβασης στα Τσεχοσλοβακικά αρχεία, στα οποία στηρίζεται το δημοσίευμα, χρηματοδοτήθηκε από το αμερικανικό πανεπιστήμιο του Γιέιλ, δηλαδή άμεσα ή έμμεσα από τις αμερικανικές υπηρεσίες. Και μόνο αυτό λέει πολλά...

Το άρθρο, λοιπόν, που αναφέρεται στο ΚΚΕ, έχει τον τίτλο «Οι κόκκινοι κατάσκοποι». Και επαναφέρει όσα «εύοσμα» ακούστηκαν από τα στρατοδικεία σκοπιμότητας και από τους ασφαλίτες κατηγόρους των κομμουνιστών και που μπορεί να διαβάσει καθένας στις εφημερίδες της δεκαετίας του 1950, στις δίκες χιλιάδων κομμουνιστών, που δικάστηκαν και εκτελέστηκαν με τον Μεταξικό νόμο 375/1936 «περί κατασκοπείας». Τίποτα διαφορετικό στο δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ από τις δικογραφίες που συντάσσονταν στο Γενικό Επιτελείο Στρατού και στις Ασφάλεια Αθηνών - ΚΥΠ. Και όπως υπογραμμίζει ο Μαραντζίδης, «η κατασκοπική δράση του ΚΚΕ ...κάθε άλλο παρά "κατασκευή της ΚΥΠ" υπήρξε, όπως θέλησε να την παρουσιάσει η προπαγάνδα του ΚΚΕ»!

Ο Νίκος Μπελογιάννης
εκτελείται για δεύτερη φορά!...

Και συνεχίζει ο προβοκάτορας Μαραντζίδης:

«Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ να οργανώνει ένα πολιτικό κόμμα υπηρεσίες κατασκοπείας και σαμποτάζ εις βάρος της ίδιας του της χώρας μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο αν αντιληφθούμε το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα ως μέρος του διεθνούς κομμουνιστικού συστήματος, ως έναν κρίκο αυτής της αλυσίδας που επιδίωξε με συστηματικότητα και σταθερότητα τη με κάθε μέσο ανατροπή του καπιταλιστικού στρατοπέδου και την εγκαθίδρυση κομμουνιστικών καθεστώτων παντού.

Η δράση αυτή του ΚΚΕ κατά τα χρόνια του Εμφυλίου και τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια συνέβαλε αναμφίβολα στην ενίσχυση των αμυντικών και αυταρχικών αντανακλαστικών του μετεμφυλιακού κράτους».

Αυτός ο καθηγητής, λοιπόν, που μαζί με τον Στ. Καλύβα δεν δίστασαν να εμφανίσουν τους ταγματασφαλίτες ως αθώα θύματα του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, ως κυνηγημένους που εντάχθηκαν στα Τάγματα Ασφαλείας, για να γλιτώσουν από τη σφαγή (!), αυτός λοιπόν δεν διστάζει και τώρα, μαζί με τον υπάλληλο της πρεσβείας, να παρουσιάσει τις διώξεις και τη δολοφονία χιλιάδων κομμουνιστών, ΕΑΜιτών και άλλων αγωνιστών ως αποτέλεσμα των αμυντικών αντανακλαστικών(!) του αστικού κράτους, αθωώνοντας έτσι τον εκ φύσεως αντιλαϊκό κατασταλτικό χαρακτήρα και ρόλο του και τους απηνείς διωγμούς που οργάνωσε μαζί με τους Εγγλέζους και τις ΗΠΑ κατά του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Και αποδίδει στους λαϊκούς αγωνιστές υπαιτιότητα για το θάνατό τους!

Από την άλλη, οι ίδιοι προβοκάτορες, χαρακτηρίζουν το ΚΚΕ ως κόμμα κατασκοπείας, ως κόμμα που στράφηκε κατά των συμφερόντων της χώρας, ας είναι το ΚΚΕ που έδωσε στον αγώνα για τα λαϊκά συμφέροντα χιλιάδες και χιλιάδες από τα καλύτερα παιδιά του. Αξιος ο μισθός των προβοκατόρων...

Στη διάρκεια της πολύχρονης παρανομίας του (περισσότερα από 40 χρόνια συνολικά το ΚΚΕ ήταν παράνομο) το Κόμμα μας υποχρεώθηκε να δρα με αντίστοιχο τρόπο, τέτοιον που επέβαλαν οι συνθήκες. Και φυσικά δεν διανοήθηκε ούτε στιγμή να απολογηθεί στους παντοειδείς διώκτες του για τις όποιες μορφές δράσης αποφάσιζε να χρησιμοποιήσει, είτε αυτές αφορούσαν ασυρμάτους, πλαστές ταυτότητες και διαβατήρια, τυπογραφεία και πολυγράφους, ακόμα και όπλα, είτε και οτιδήποτε άλλο έκρινε.

Η παράνομη δράση του ΚΚΕ συγκροτεί πολλές από τις καλύτερες σελίδες της πολυκύμαντης πορείας του, για τις οποίες οι νεότεροι κομμουνιστές είναι περήφανοι. Και όχι μόνο δεν απολογούμαστε, αλλά και τις υπερασπίζουμε από τις επιθέσεις ισχυρότατων ιμπεριαλιστικών κρατών, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού. Δήλωση μετανοίας το ΚΚΕ δεν υπέγραψε και ούτε τους φοβάται. Πόσο μάλλον το ΒΗΜΑ και τους Μαραντζίδηδες...

Στην παράνομη σκληρή ζωή του - αλλά και στη νόμιμη - το ΚΚΕ είχε την πολύμορφη συμπαράσταση και βοήθεια αδελφών Κομμουνιστικών Κομμάτων, εξουσίας και μη. Τη βοήθειά τους είχε και κατά την περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946 - 1949 και αργότερα. Πολύ μεγάλη ήταν και η βοήθεια που προσέφεραν τα σοσιαλιστικά κράτη στους πάνω από 60.000 πολιτικούς πρόσφυγες, που εγκαταστάθηκαν εκεί, μετά την υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Αυτά τα κράτη και τα αντίστοιχα Κομμουνιστικά Κόμματα ήταν φίλοι του ελληνικού λαού. Αντίπαλοι ήταν με το ελληνικό κράτος και τα αστικά κόμματα.

Το ΚΚΕ είναι περήφανο
για τη διεθνιστική αλληλεγγύη και βοήθεια
που δέχτηκε και που έδωσε.
Αυτό κάνει επί 100+ χρόνια
και αυτό θα συνεχίσει να κάνει στον αιώνα τον άπαντα,
αντιπαλεύοντας τον αντικομμουνιστικό οχετό
κάθε μορφής και προέλευσης.

Έχει σημασία να δει κανείς σε ποια πολιτική στιγμή ξετυλίγεται ο παραπάνω χυδαίος αντικομμουνισμός και η βρώμικη συκοφαντία, ως συνέχεια της ίδιας που ξεκίνησε πριν από δυο χρόνια. Είναι η στιγμή που εμφανίστηκε και διαρκεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση, η φάση που το αστικό πολιτικό σύστημα συναντά δυσκολίες στη λειτουργία του. Είναι η στιγμή που η επίθεση κατά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων εντείνεται και απλώνεται η δυσαρέσκεια. Ο στόχος τους, λοιπόν, είναι το ΚΚΕ, ακριβώς επειδή ανησυχούν μην ξεσπάσει η λαϊκή αντίδραση.

Αυτόν το στόχο υπηρετούν και τα συνεχή δημοσιεύματα του ΒΗΜΑΤΟΣ για το σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ, το οποίο μάλιστα εμφανίζουν ως την αιτία που ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος! Με αυτήν την παραχάραξη της Ιστορίας ΤΟ ΒΗΜΑ συντονίζεται απόλυτα με την αντικομμουνιστική εκστρατεία της ΕΕ. Και προκειμένου να αθωώσει τα άλλα ιμπεριαλιστικά κράτη (Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ), που οι αντιθέσεις τους με τις Γερμανία του Χίτλερ - Ιαπωνία οδήγησαν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζει με μια ταχυδακτυλουργία ως υπεύθυνη τη Σοβιετική Ενωση, που και οι δύο ιμπεριαλιστικές πλευρές - και η φασιστική και η «δημοκρατική» - ήθελαν να εξοντώσουν.

Μια που ο Ν. Μαραντζίδης ασχολείται με την Ιστορία και συχνά γράφει στις εφημερίδες του Συγκροτήματος, ίσως κάπου θα διάβασε για τα έργα και τις ημέρες των εφημερίδων ΒΗΜΑ και ΝΕΑ (παλιότερα ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ και ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ), ιδιαίτερα για το ρόλο αυτών των εφημερίδων στην Κατοχή. Τότε που ο ιδρυτής τους Δημ. Λαμπράκης την κοπάνησε στην Αίγυπτο, όλα τα χρόνια που οι κομμουνιστές έχυναν ποταμούς αίματος, ενώ οι εφημερίδες του συνέχισαν να κυκλοφορούν υμνώντας τους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές...

Ισως ακόμα να διάβασαν συνολικά για το ρόλο των εφημερίδων του Συγκροτήματος Λαμπράκη κατά τον 20ό αιώνα. Θα είδαν οπωσδήποτε ότι δεν απουσίασε από καμιά αντιλαϊκή συνωμοσία, αντίθετα πάντα πρωτοστατούσε. Και έπαιζε επιδέξια τον ταξικό ρόλο του, ως Συγκρότημα στήριξης της αστικής εξουσίας. Άλλοτε ο ρόλος των δύο εφημερίδων ήταν ωμά αντικομμουνιστικός και άλλοτε ευέλικτα. Αν και όργανα των κομμάτων των «Φιλελευθέρων», πήγαν και με τον Παπάγο όταν χρειάστηκε, κατά του Πλαστήρα (κυριολεκτικά «τι Πλαστήρας τι Παπάγος»), αλλά και στήριξαν στην πρωθυπουργία τον Ιωάννη Μεταξά, πάλι όταν χρειάστηκε. Ενώ το 1965, αν και υποστηρικτές του Γεωργίου Παπανδρέου και της Ενωσης Κέντρου, στήριξαν τους λεγόμενους αποστάτες. Ηταν τότε που οι οπαδοί του Κέντρου έκαιγαν στους δρόμους ΤΑ ΝΕΑ.

Ας γράψει κάτι απ' αυτά ο Μαραντζίδης, μαζί με τον άλλον, τον υπάλληλο της ελληνικής πρεσβείας στην Τσεχία...

Ριζοσπάστης _
Του Μάκη ΜΑΪΛΗ

 

Η αμερικανόπνευστη
παραχάραξη της Ιστορίας

 Γράφει 26-Δεκ-2004 ο \\ Ευάγγελος Μαχαίρας

Εκτός, όμως, από τους Φλάισερ και Παπαχελάδες, που ασχολήθηκαν με ορισμένα μεμονωμένα γεγονότα, επιχειρείται τα τελευταία χρόνια μια ολοκληρωτική άρνηση της Εθνικής μας Αντίστασης και δικαίωση της συνεργασίας με τους κατακτητές, δηλαδή του δοσιλογισμού και του ταγματασφαλιτισμού. Ελληνοαμερικάνοι, αλλά και Ελληνες συγγραφείς εκδίδουν δήθεν επιστημονικά ιστορικά βιβλία, με τα οποία υποστηρίζουν ότι η Εθνική Αντίσταση ήταν καταστροφή για τον τόπο, ενώ τα Τάγματα Ασφαλείας έσωσαν την Ελλάδα και πρέπει να τους αποδοθούν οι πρέπουσες τιμές.

Η εκστρατεία αυτή ξεκίνησε από αμερικανικά Πανεπιστήμια (και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) με τον τίτλο «Νέες τάσεις στη μελέτη του εμφυλίου». Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Γέιλ Στάθης Καλύβας, εξαγγέλλοντας την «απομάκρυνση της έρευνας από τις επιστημονικά στείρες ανησυχίες που κυριάρχησαν μέχρι σήμερα», παρέθεσε στο βιβλίο του αυτό ένα δεκάλογο με θέσεις, που, κατά τη γνώμη του, συμπυκνώνουν τις σύγχρονες μεθόδους, τη «φρέσκια ματιά» και τα «νέα πορίσματα» της ιστοριογραφικής σχολής που φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν.

Δεν πρόκειται, δηλαδή, για τις γνωστές αθλιότητες των ταγματασφαλιτών, των χιτών, των Μάυδων, των Εασάδων, Τσαούς - Αντώνηδων κλπ., που ακούγαμε όλ' αυτά τα χρόνια των διωγμών που περάσαμε. Πρόκειται για επιστημονικοφανείς θεωρίες, που μας έρχονται από τα διασημότερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, αλλά και από το δικό μας Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας, δηλαδή της Θεσσαλονίκης, απ' όπου ξιφούλκησε ένας έτερος Καππαδόκης, Νίκος Μαραντζίδης, επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης. Οι βασικές κατευθύνσεις της νέας ιστοριογραφίας είναι:

·       «Αποφόρτιση και αποστασιοποίηση» από τη μέχρι τώρα διδασκόμενη (έστω και διαστρεβλωμένη) Ιστορία περί της Εθνικής Αντίστασης.

·       «Αποφυγή ηρωοποίησης των αγωνιστών».

·       «Αποφυγή δαιμονοποίησης των συνεργατών των κατακτητών».

·       «Ξεπέρασμα απλουστευτικών εννοιολογικών σχημάτων».

 Το κεντρικό, όμως, σημείο της νέας ιστοριογραφίας είναι:

1. Μετάθεση της έναρξης του εμφυλίου πολέμου από το 1946 (συγκρότηση του ΔΣΕ) στο 1943, όταν, δηλαδή, έγιναν οι πρώτες συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με «εθνικιστικές αντιστασιακές» οργανώσεις και τα Τάγματα Ασφαλείας.

2. Προβολή της «ερυθράς βίας» του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, σαν το κλειδί για την ερμηνεία του «φαινομένου της συνεργασίας με τις κατοχικές Αρχές» και κυρίως του ένοπλου δοσιλογισμού. Το δεύτερο αυτό θέμα πραγματεύονται ο Στάθης Καλύβας σ' ένα άρθρο του με τον τίτλο «Κόκκινος τρόμος: Η αριστερή βία στη διάρκεια της κατοχής» και ο Ν. Μαραντζίδης στο βιβλίο του «Γιασασίν Μιλέτ».

Βασικό στοιχείο της επιχειρηματολογίας και των δύο είναι ότι η ιστορία της δεκαετίας του '40 πρέπει να ξαναγραφεί με βάση λεπτομερείς τοπικές έρευνες σε όλους τους νομούς της χώρας, αλλιώς οι βεβιασμένες ερμηνείες είναι δείγμα προχειρότητας.

Και προσπάθεια αθώωσης των Γερμανών...

Μέχρι σήμερα, ο Καλύβας έκανε έρευνα στο νομό Αργολίδος - Κορινθίας και μία σε επαρχία του νομού Πέλλας, ο δε Μαραντζίδης σε μια τουρκόφωνη κοινότητα Ποντίων της Μακεδονίας (που είχαν αρχηγό τον Κιτσά - Μτατζάκ). Και όμως, με αυτά τα ελάχιστα στοιχεία (ενάμιση νομού επί συνόλου 52), κατέληξαν στο συμπέρασμα της «εμφύλιας βίας σε όλη την επικράτεια» και ομολογούν ότι η προσπάθειά τους σκοπό έχει την αμφισβήτηση της κρατούσας άποψης για τον εμφύλιο πόλεμο, ότι η Αριστερά υπήρξε το κύριο θύμα της βίας. «Η βία του ΕΑΜ, ισχυρίζεται, υπήρξε πρωτογενής, ενώ η βία των κατοχικών δυνάμεων ήταν δευτερογενής, δηλαδή αμυντική! Φαινομενικά αυτονόητες περιπτώσεις γερμανικής τρομοκρατίας ή δεξιάς "λευκής" τρομοκρατίας, μπορεί να οδηγήσουν σε παραπλανητικές ερμηνείες, αν αποσυνδεθούν από την κόκκινη τρομοκρατία και δεν τοποθετηθούν στην πλήρη σειρά των γεγονότων όπου ανήκουν».

Δηλαδή, οι Γερμανοί δεν κατέλαβαν την Ελλάδα με τη βία και δεν τρομοκρατούσαν τον πληθυσμό της, δε λεηλάτησαν την οικονομία μας και δεν προκάλεσαν το λιμό του 1941/42 με τις εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και συνεπώς δεν έπρεπε να τους ενοχλήσουμε, αλλά να συνεργαστούμε μαζί τους. Επιτιθέμενοι, λοιπόν, ήσαν οι Ελληνες και αμυνόμενοι οι Γερμανοί!

...και των ταγματασφαλιτών

Ο Μαραντζίδης, στη μελέτη του, αφιερώνει μόνο μια σελίδα στις βιαιότητες των ταγματασφαλιτών και 22 στις «βιαιότητες» του ΕΛΑΣ. Το συμπέρασμά του συνεπώς είναι ότι τα Τάγματα Ασφαλείας περιορίστηκαν σε αμυντικό αγώνα και δεν είναι συχνοί οι εκ μέρους τους φόνοι αμάχου πληθυσμού, ενώ εμείς που ζήσαμε τα γεγονότα ξέρουμε ότι οι ταγματασφαλίτες έκαναν, μαζί με τους Γερμανούς ή και μόνοι τους, επιδρομές στα χωριά και σκότωναν αμάχους, γιατί τους αντάρτες δεν τολμούσαν να τους αντιμετωπίσουν, έκαιγαν σπίτια, λεηλατούσαν, βίαζαν γυναίκες και παρέδιδαν στους Γερμανούς όσους από τους συλλαμβανομένους δεν τους σκότωναν οι ίδιοι και οι Γερμανοί τους εκτελούσαν είτε επί τόπου, είτε σε διάφορες τοποθεσίες που διάλεγαν για αντίποινα, όπως Μονοδένδρι, Κοκκινόλουτσα, Παληόχουνη, Σκοπευτήριο Καισαριανής κλπ.

Ο Καλύβας αθωώνει τους ταγματασφαλίτες γι' αυτές τις πολυάριθμες συλλήψεις και εκτελέσεις, με το επιχείρημα ότι τους άοπλους ΕΑΜίτες δεν τους παρέδιδαν στους Γερμανούς οι ταγματασφαλίτες, αλλά οι χωρικοί, κάνοντας έτσι «επανάσταση» κατά του ΕΛΑΣ! Οι δε εκτελέσεις από τους Γερμανούς αποδίδονται με άχρωμους όρους, όπως «τουφεκισμός», «αντίποινα», «τιμωρία», «ενέργειες». Η λέξη τρομοκρατία αποδίδεται αποκλειστικά στην ΕΑΜική πλευρά.

Συνηγορία προς την άποψη αυτή αποτέλεσε το βιβλίο του γνωστού λογοτέχνη Θανάση Βαλτινού, που μετά την «κάθοδο των εννέα» όπου περιγράφει το μαρτύριο εννέα μαχητών του ΔΣΕ Πελοποννήσου, που κρύφτηκαν μετά τη διάλυσή του σε μια υπόγεια σπηλιά, έγραψε την περίφημη «Ορθοκωστά», στην οποία παραθέτει αφηγήσεις κρατουμένων ταγματασφαλιτών και συνεργατών των κατακτητών, για να αποδείξει ότι ο ΕΛΑΣ διατηρούσε στρατόπεδα κρατουμένων, όπου βασανίζονταν και εκτελούνταν οι κρατούμενοι, χωρίς καμία μαρτυρία από την αντίθετη πλευρά και με αποσιώπηση του τρόπου, με τον οποίο οι κρατούμενοι αυτοί απελευθερώθηκαν (από τους Γερμανούς που έφτασαν στην περιοχή, καθοδηγούμενοι από τους συγγενείς τους και τους βρήκαν σε μια τοποθεσία που τους άφησαν επίτηδες αφρούρητους οι αντάρτες).

Ο Ευάγγελος Μαχαίρας (Αγιωργήτικα Αρκαδίας, 1918 – 13 Νοεμβρίου 2015 ήταν δικηγόρος (πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, 1981 – 1984) δημοσιογράφος, συνθέτης, συγγραφέας και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης (διοικητής του ΕΛΑΣ). Το 1940 – 1941 πολέμησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στο Αλβανικό μέτωπο και τραυματίσθηκε ενώ του απονεμήθηκε αριστείο ανδρείας.
Το 1947 συνελήφθη και εκτοπίσθηκε αρχικά στην Ικαρία και αργότερα στη Μακρόνησο. Υπήρξε μέλος πολλών οργανισμών για την προαγωγή της διεθνούς ειρήνης, για την επίτευξη της οποίας υπηρέτησε ως πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (εκλέχθηκε το 1989) και πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης (1990). Ήταν παντρεμένος 43 χρόνια με την ηθοποιό Δάφνη Σκούρα.
_________________________________________________________ 

Δείτε και Σιγά την αποκάλυψη! Του Κώστα Σκολαρίκου μέλος της ΚΕ & υπεύθυνου του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ _
Τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα και οι χαρακτηρισμένοι απολογητές της καπιταλιστικής εξουσίας

 

Μια πρώτη κριτική στο βιβλίο
του Ν. Μαραντζίδη “Στη σκιά του Στάλιν”_
στη σκιά του καπιταλισμού,
η αιώνια σκοτεινιά των απολογητών του

Κάθε βιβλίο Ιστορίας δεν αποτελεί ένα άθροισμα ιστορικών πηγών, ούτε οι εκτιμήσεις του μια απλή προέκταση των ιστορικών ντοκουμέντων. Την επιλογή της θεματολογίας και των αντίστοιχων ντοκουμέντων, τη μέθοδο της ιστορικής μελέτης και πολύ περισσότερο τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας τα επηρεάζει η πολιτική και ταξική τοποθέτηση του ιστορικού - συγγραφέα του.

Αυτό πρέπει να θεωρείται δεδομένο σε μια κοινωνία ταξικής εκμετάλλευσης, αφού όσοι όρκοι επιστημονικής αντικειμενικότητας κι αν δοθούν, δεν είναι ικανοί να υπερβούν το ταξικό χάσμα ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και στους υπό εκμετάλλευση. Με αυτήν την έννοια, κάθε βιβλίο κάθε ιστορικού που υπερασπίζεται την καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν είναι δυνατόν να αντικρίζει την Ιστορία από τη σκοπιά των συμφερόντων και των πόθων των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Ωστόσο, στην περίπτωση του Ν. Μαραντζίδη δεν μπορούμε να μιλήσουμε απλά για έναν αστό ιστορικό που αντιμετωπίζει τα ιστορικά τεκταινόμενα μέσα από τα «ταξικά γυαλιά» του. Και αυτό γιατί προχωρά παραπέρα, αφού σκόπιμα επιχειρεί να «προσαρμόσει» τα ιστορικά γεγονότα στην προκρούστεια κλίνη των απαιτήσεων ενός προκατασκευασμένου αντικομμουνιστικού αφηγήματος - ιδεολογήματος.

Επομένως, κάθε βιβλίο του Μαραντζίδη δημιουργεί σε κάθε επίδοξο κριτικό του το ίδιο πρόβλημα: Από πού να αρχίσει την κριτική του; Διότι δίπλα στις αρχειακές πηγές, το περιεχόμενο των οποίων αποδίδεται συχνά παραπλανητικά, συνυπάρχουν συνειδητές στρεβλώσεις, εσκεμμένες παραλείψεις, μισές αλήθειες (χειρότερες κι από ψέματα), επιλεκτικές (και συμβατές με το αντικομμουνιστικό αφήγημα) προσωπικές μαρτυρίες, προβληματικές εκτιμήσεις και μια επιλεκτικά διφορούμενη γλώσσα. Ολα μαζί επιδιώκουν να προωθήσουν τις πολιτικές και ταξικές στοχεύσεις του συγγραφέα.

Από αυτήν τη σκοπιά, το πρόσφατο βιβλίο του Ν. Μαραντζίδη «Στη σκιά του Στάλιν» (εκδ. «Μεταίχμιο», Αθήνα, 2023) κινείται στις ράγες των προηγούμενων, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις.

Βέβαια, ο Μαραντζίδης επιχειρεί να μεταφέρει το επίκεντρο της ιστορικής τεκμηρίωσης των θέσεών του, από τον χαοτικό και αντιφατικό κόσμο των προσωπικών μαρτυριών, στον επιστημονικά «στιβαρότερο» κόσμο των ιστορικών αρχείων. Παράλληλα, φροντίζει να λειάνει παλιότερες εξόφθαλμα λαθεμένες και αντιδημοφιλείς τοποθετήσεις του. Για παράδειγμα, δεν αποδίδει την τεράστια ανάπτυξη και επιρροή του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στην Ελλάδα της τριπλής φασιστικής Κατοχής στην οικονομική στήριξη που του παρείχαν οι Βρετανοί ή στη βία που ασκούσε, όπως υποστήριζε παλιότερα¹. Ούτε επιχειρεί να δικαιολογήσει τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Ομως, η όποια μεθοδολογική και ερμηνευτική αναδίπλωσή του δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας επιστημονικής ανέλιξής του. Αντίθετα, αποτελεί συνέπεια της πολεμικής που του ασκήθηκε και της θέλησής του να παρουσιαστεί ως περισσότερο αντικειμενικός. Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρεί να καταστήσει τις αντικομμουνιστικές θέσεις του πιο ευκολοχώνευτες και επομένως αποδεκτές από ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, έτσι ώστε το βιβλίο του να αποτελέσει βιβλίο αναφοράς για την Ιστορία του ΚΚΕ². Ετσι κι αλλιώς, ο πιο εκλεπτυσμένος αντικομμουνισμός διευκολύνει και διευκολύνεται από την πρόσφατη πολιτική του σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιος είναι ο σκοπός της έρευνας;

Η έρευνά του, που σημειώνουμε ότι χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Yale, είναι συμβολή στην προσπάθεια για αποδυνάμωση του ΚΚΕ και του κομμουνιστικού κινήματος.

Η εκτίμηση αυτή φανερώνεται ξεκάθαρα στον επίλογο του έργου του, όπου αναφέρει:

«...από τις πρώτες ημέρες της ύπαρξής του ένα ανθεκτικό, χαρακτηριστικό και πολύ διακριτό γνώρισμα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος ήταν ο διττός χαρακτήρας του: το σεχταριστικό και νομιμόφρον προς το διεθνές κομμουνιστικό κέντρο κόμμα συνυπήρχε και ανταγωνιζόταν με τις "λικβινταριστικές" τάσεις - με άλλα λόγια με την προθυμία σύναψης συμμαχιών με τους σοσιαλδημοκράτες - οι οποίες αναπόφευκτα ταυτίζονταν με την επιθυμία για ορισμένη ανεξαρτησία από το κέντρο και για κάποια χαλάρωση των κομμουνιστικών οργανωτικών πειθαρχιών (συμπεριλαμβανομένης της κατά καιρούς επιθυμίας απαλλαγής από το "Κ", δηλαδή το κομμουνιστικό στον τίτλο του κόμματος). Ωστόσο, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη σε άλλα κομμουνιστικά κόμματα, στην ελληνική περίπτωση η στρατηγική της ιδεολογικής και οργανωτικής αγκύλωσης και νομιμοφροσύνης προς τη Μόσχα υπερίσχυε ανελλιπώς της στρατηγικής του "λικβινταρισμού" μέχρι το 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μη κομμουνιστικό κόμμα, αν και ανήκον στη ριζοσπαστική Αριστερά, απέκτησε ηγεμονική θέση στους κόλπους της ελληνικής Αριστεράς. Αλλά τότε υπήρξε μια ουσιώδης διαφορά: δεν υπήρχε πλέον η ΕΣΣΔ να επηρεάσει τις εξελίξεις ή έστω να αποτελέσει ένα μοντέλο αναφοράς»³.

Δεν θα ασχοληθούμε με διάφορες προβληματικές διατυπώσεις και εκτιμήσεις του παραπάνω αποσπάσματος. Σε αυτό αναφερόμαστε μόνο γιατί, εμμέσως αλλά σαφώς, ο Μαραντζίδης ανακοινώνει ότι διαχρονικά υπερασπίζεται εκείνες τις δυνάμεις που ήθελαν να αλώσουν το ΚΚΕ από τα μέσα, να το μετατρέψουν σε έναν ακίνδυνο σοσιαλδημοκρατικό φορέα. Γι' αυτό και μνημόνευσε στη διάρκεια της βιβλιοπαρουσίασης τον Γρηγόρη Φαράκο ως τον σημαντικότερο κομμουνιστή ηγέτη μεταπολεμικά. Επιπλέον, εκτιμά ότι αυτές οι προσπάθειες βρήκαν δικαίωση το 2012, με την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Το αφήγημα

Δεν θα επικεντρώσουμε στην ανάδειξη ιστορικών λαθροχειριών και διαστρεβλώσεων του Μαραντζίδη⁴, κάτι που άλλωστε δεν μπορεί να γίνει στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου. Γι' αυτό και θα μείνουμε, προς το παρόν, στο αντικομμουνιστικό αφήγημα που προβάλλει. Το βασικό επιχείρημα του Μαραντζίδη είναι ότι οι κομμουνιστές πίστευαν μεταφυσικά στη σοσιαλιστική επανάσταση και στην πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο:

«Ο κομμουνιστής έπαιρνε δύναμη από τον παγκόσμιο χαρακτήρα της ιδεολογίας του και διαμόρφωνε βεβαιότητες, τις βεβαιότητες μιας τελεολογίας, μιας πίστης σχεδόν θρησκευτικού χαρακτήρα...»⁵.

Η απόπειρα παραλληλισμού του κομμουνιστικού κινήματος με τη θρησκευτική πίστη υπενθυμίζεται διαρκώς στον αναγνώστη μέσα από τον χαρακτηρισμό κομμουνιστών ως «χιλιαστών», «ιησουιτών» κ.λπ. Η προσπάθεια αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία, ούτε και καινοτόμα. Ωστόσο, επιτρέπει στον συγγραφέα να πραγματεύεται το εργατικό κίνημα και κατά προέκταση τη συνειδητή του πρωτοπορία, τους κομμουνιστές, όχι ως γέννημα της υπαρκτής υλικά ταξικής πάλης, αλλά ως μια πίστη, μια δοξασία προερχόμενη από τον νεφελώδη κόσμο των ιδεών. Μια δοξασία ανίκανη να εφαρμοστεί, αλλά ικανή να κατανοηθεί ψυχολογικά.

Ετσι, ξεμπλέκει εύκολα με την αιτιολόγηση της κίνησης εκατομμυρίων μαζών εργατικών - λαϊκών δυνάμεων διεθνώς, παρουσιάζοντάς τη, λίγο έως πολύ, ως ψευδαίσθηση ή ως συλλογική παράνοια. Παράλληλα, αποκρύπτει τη δική του στράτευση υπέρ της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που παρουσιάζεται έντεχνα ως φυσική και ορθολογική.

Το χτύπημα του προλεταριακού διεθνισμού

Η παρουσίαση της πάλης για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού ως απόρροιας θρησκευτικής πίστης δίνει στη συνέχεια τη δυνατότητα στον Μαραντζίδη να ερμηνεύσει με εξίσου ανορθολογικούς όρους τη στήριξη των κομμουνιστών στην ΕΣΣΔ και στην Κομμουνιστική Διεθνή:

«Αυτό το διεθνές κέντρο δεν ήταν απλώς συμβολικό ούτε θεωρητικό. Ούτε ήταν απλώς δύναμη, όπως κάποιοι νομίζουν. Ηταν ένα εκπληκτικό σύνολο ανθρώπων και δικτύων, που έχοντας ενθουσιασμό, αυταπάρνηση και πόρους υπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό: την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ και, μέσω αυτής, την παγκόσμια επανάσταση, όπως πίστευαν. Αν κάτι θέλω να αναδείξω στο βιβλίο ετούτο, είναι ακριβώς η εντυπωσιακά πολύπλοκη παγκόσμια διάσταση ενός κινήματος που ξεπέρασε τα σύνορα με τέτοιον τρόπο που, μέχρι σήμερα, μόνο οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες μπορούν να υπερηφανευτούν ότι το έχουν κάνει».

«Οι αντισοβιετικοί κομμουνισμοί (πρωτίστως οι τροτσκιστές στην αρχή, σταδιακά και οι άλλοι) αποτέλεσαν σέχτες ή αιρέσεις στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας θρησκείας που το δικό της Βατικανό ήταν η Μόσχα»⁶.

Για τον Μαραντζίδη, λοιπόν, η συγκρότηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και της Κομμουνιστικής Διεθνούς σχετίζεται αποκλειστικά με αυτήν τη «μεταφυσική», «θρησκευτική πίστη» στην παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση. Καμία σημασία δεν δίνει στην προηγούμενη ανάπτυξη του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος, στα εργατικά κινήματα που εμφανίστηκαν ήδη από την εποχή των αστικών επαναστάσεων, στη συγκρότηση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Καμία σημασία δεν αποδίδει στην εργατική - λαϊκή αντίδραση στον Α' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, στην επίδραση της νικηφόρας Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, στο ξέσπασμα άλλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων και εξεγέρσεων μετά το τέλος του πολέμου. Ειδικά για την Οκτωβριανή Επανάσταση, θέλοντας να σβήσει τη διεθνή σημασία της κοινωνικής - πολιτικής σοσιαλιστικής επανάστασης, την εξομοιώνει με την επίδραση μονοθεϊστικών θρησκειών.

Ανάλογα, στην περίπτωση της Ελλάδας, «ξεχνά» τη δοκιμαζόμενη εργατική τάξη στις αρχές του 20ού αιώνα, τα θύματα των πολεμικών αναμετρήσεων και τους πρόσφυγες, τους αγώνες όλων των προηγούμενων και την ανάγκη ανάδειξης μιας πολιτικής πρωτοπορίας σε αυτούς τους αγώνες. Εξίσου αποσιωπά ότι όλες οι αποφάσεις του ΣΕΚΕ και μετέπειτα του ΚΚΕ δοκιμάστηκαν και κρίθηκαν όχι στο πλαίσιο θεολογικών αναζητήσεων, αλλά σε συνθήκες σκληρών ταξικών αναμετρήσεων, όπως ενάντια στην πείνα και την επιστράτευση την περίοδο της τριπλής φασιστικής Κατοχής. Ετσι διαμορφώθηκαν οι ισχυροί δεσμοί των κομμουνιστών με τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.

Στόχος του Μαραντζίδη είναι να αποκρύψει τον διεθνή χαρακτήρα της ταξικής πάλης, ο οποίος αποτελεί το υπόβαθρο της διεθνούς οργάνωσης της εργατικής τάξης. Γι' αυτό παρουσιάζεται ακόμα και να «ξεχνά» ότι πολύ πριν από τους μπολσεβίκους, την Οκτωβριανή Επανάσταση και την Κομμουνιστική Διεθνή, οι Μαρξ και Ενγκελς πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση της Α' Διεθνούς των Εργατών. Η τελευταία ξεπέρασε τα εθνικά σύνορα και παρήκμασε έπειτα από την ήττα της Παρισινής Κομμούνας, αφού πρώτα επιχείρησε να συντονίσει την κοινή δράση των εργατών στις δύο όχθες του Ρήνου και μάλιστα εν μέσω πολέμου.

«Ξεχνά» ακόμα τη συγκρότηση της Β' Σοσιαλδημοκρατικής Διεθνούς, καθώς και ότι όταν η πλειοψηφία των κομμάτων - μελών της αθέτησαν την κοινή τους υπόσχεση να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε σοσιαλιστική επανάσταση, μια σειρά από κόμματα (όπως αυτό των μπολσεβίκων), οι επαναστατικές πτέρυγες άλλων και συνδικαλιστικές οργανώσεις επιχείρησαν να συντονίσουν την αντιπολεμική τους δράση. Φυσικά, αυτό προϋπέθετε τη συνειδητοποίηση των κοινών συμφερόντων εθνικά διαφορετικών τμημάτων της εργατικής τάξης ενάντια στους κοινούς τους ταξικούς εχθρούς, την αποδοχή δηλαδή του προλεταριακού διεθνισμού και της διεθνικής οργάνωσης των επαναστατών σοσιαλιστών.

Με άλλα λόγια, η διεθνής οργάνωση του κομμουνιστικού κινήματος δεν αποτέλεσε ένα κάποιο σοβιετικό εφεύρημα - όπως θέλει να μας πει ο Μαραντζίδης - αλλά συνέχεια της συνολικής πορείας του εργατικού συνδικαλιστικού και σοσιαλιστικού κινήματος, που ανδρώθηκε και ωρίμασε στο πλαίσιο των ταξικών αντιθέσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Εξάλλου, ο Μαραντζίδης που τάσσεται αναφανδόν υπέρ των διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων (ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.) και των διαφόρων διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.λπ.), που φτιάχτηκαν για να υπηρετούν και να θωρακίζουν την καπιταλιστική εξουσία, ο Μαραντζίδης που χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Yale για να εκπονήσει αυτήν την έρευνα, πάει πολύ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του επειδή η εργατική τάξη που είναι διεθνής δύναμη επιχειρεί να συνενωθεί σε διεθνή κλίμακα, με ενιαία επαναστατική στρατηγική απέναντι στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αυτό που θέλει είναι η εργατική τάξη κάθε χώρας να παραμένει «εθνική», να σέρνεται δηλαδή πίσω από το άρμα της εγχώριας αστικής τάξης και των διεθνών συμμάχων της.

Γι' αυτό και κατηγορεί το ΚΚΕ - που διαφύλαξε ως κόρη οφθαλμού τον προλεταριακό διεθνισμό σε όλη του την ιστορική διαδρομή και με κάθε τίμημα - ως υπαγόμενο ουσιαστικά σε ξένο κέντρο. Επαναφέρει τις διατυπώσεις των έκτακτων στρατοδικείων του μετεμφυλιακού κράτους, απλά σημειώνοντας ότι οι κομμουνιστές δεν ήταν ξένοι πράκτορες από συμφέρον, αλλά από αντίληψη, ή, για να το πούμε με όρους Μαραντζίδη, από «πίστη». Το συμπέρασμα δεν αλλάζει, αν και γίνεται πιο ευκολοχώνευτο σε πλατύτερο κοινό, καθιστώντας την αντικομμουνιστική προπαγάνδα αποδοτικότερη.

Φυσικά, τα προηγούμενα δεν αρκούν για να απαντηθεί ένα ερώτημα που του τέθηκε στη διάρκεια της βιβλιοπαρουσίασής του (Μέγαρο Μουσικής, 24 Μάρτη 2023): Γιατί το ΚΚΕ, αν και βρισκόταν στη σκιά της ΕΣΣΔ, συνεχίζει να υπάρχει 32 χρόνια μετά τη διάλυσή της;
Δεν μπόρεσε να απαντήσει, ακριβώς γιατί το κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ αποτελούν αντανάκλαση και καρπό της ταξικής πάλης, που συνεχίζεται και κινεί την Ιστορία, και όχι μια δοξασία.

           Τα ερείσματα Μαραντζίδη

Ωστόσο, στην προπαγάνδα του υπέρ του καπιταλισμού ο Μαραντζίδης επιχειρεί να αξιοποιήσει αδυναμίες και προβλήματα στη σοβιετική εξωτερική πολιτική, καθώς και την ιδεολογικοποίησή της από το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Αυτές δεν συνδέονται, όπως υποστηρίζει ο Μαραντζίδης, με τη θεωρία της επικράτησης του «σοσιαλισμού σε μία χώρα», που αποδίδει λαθεμένα στον Στάλιν⁷, για να επιβεβαιώσει το αφήγημά του και τον τίτλο του βιβλίου. Σχετίζονται πρώτιστα με τις επεξεργασίες που επικράτησαν στο ΚΚΣΕ και στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, ιδιαίτερα λίγο πριν από τον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο και στη διάρκειά του.

Όπως έχει σημειωθεί προ τριετίας σε σχετικό άρθρο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Οι μάχες στο Στάλινγκραντ ήταν το σημείο αναφοράς στην έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ακόμα και από μη κομμουνιστικές δυνάμεις, ανεξάρτητα από τον βαθμό ταξικής πολιτικής συνειδητοποίησής τους. Στη συνέχεια, η απελευθέρωση από τον Κόκκινο Στρατό χωρών κατεχόμενων από τις δυνάμεις του Αξονα πολιτικά ενίσχυσε τις εγχώριες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις.
Δηλαδή, πλησιάζοντας προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήδη από το φθινόπωρο του 1944 υπάρχει μια σημαντική αλλαγή στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων: Το ένα μπλοκ του διασπασμένου διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος έχει σχεδόν ηττηθεί, η Σοβιετική Ενωση δεν είναι απομονωμένη κι έχει μεγάλη απήχηση τουλάχιστον στη διεθνή εργατική τάξη, ενώ το άλλο μπλοκ των καπιταλιστικών κρατών, με αιχμή του δόρατος ΗΠΑ - Ην. Βασίλειο, εμφανίζεται ως "δημοκρατικό" - σύμμαχο της ΕΣΣΔ, αλλά μεθοδικά εργάζεται για τη νέα αποδυνάμωσή της.
Σε αυτές τις νέες συνθήκες, η Σοβιετική Ένωση επιδίωξε έναν νέο, ευνοϊκότερο συσχετισμό δυνάμεων, κυρίως προς τα δυτικά σύνορά της.

Ετσι, οι συζητήσεις - διαπραγματεύσεις μεταξύ των ταξικά διαφορετικών σύμμαχων κρατών (ΕΣΣΔ - ΗΠΑ - Ην. Βασίλειο) δεν αφορούσαν μόνο την αντιμετώπιση των εχθρικών δυνάμεων, αλλά και την προοπτική ανακωχής με τις εμπόλεμες δυνάμεις (ποιες δυνάμεις των κρατών του Αξονα θα υπέγραφαν τις συμφωνίες, με τι όρους κ.λπ.). Εκ των πραγμάτων η Αντιφασιστική Συμμαχία άγγιζε και το μεταπολεμικό πολιτικό καθεστώς αυτών των χωρών.
Το βέβαιο είναι ότι η ταξική πάλη διέτρεχε την αντιπαράθεση μεταξύ της ΕΣΣΔ και των καπιταλιστικών κρατών ΗΠΑ και Ην. Βασιλείου και κατά τις διαπραγματεύσεις. Η Σοβιετική Ενωση ενδιαφερόταν οι γειτονικές της χώρες να μπουν σε διαδικασία μιας πιο σταθερής συμμαχίας μαζί της, στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ενώ οι ΗΠΑ και το Ην. Βασίλειο ενδιαφέρονταν να εξασφαλίσουν την καπιταλιστική κυριαρχία στην Ευρώπη, σε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες, οπωσδήποτε στη Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και ειδικότερα στην Ελλάδα.
Οπως αποδεικνύουν όλα τα μετέπειτα στοιχεία, προερχόμενα από αρχεία καπιταλιστικών κρατών, αλλά και της ΕΣΣΔ, οι ηγεσίες και οι υπηρεσίες των "συμμάχων" καπιταλιστικών κρατών, ήδη μεσούντος του πολέμου, εργάζονταν πυρετωδώς για την "επόμενη μέρα" με καθαρό ταξικό προσανατολισμό, την ισχυροποίηση του καπιταλισμού. Αυτό αφορούσε και τις στοχεύσεις τους για την ΕΣΣΔ, με σχέδια και πρακτικές διάβρωσης του σοσιαλισμού από τα μέσα, αξιοποιώντας την προσέγγιση της ΕΣΣΔ, μέσω των πολυποίκιλων διπλωματικών, στρατιωτικών, οικονομικών αντιπροσωπειών και μηχανισμών τους. Ταυτόχρονα, έθεταν τα θεμέλια νέων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, οικονομικοπολιτικών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ), διακρατικών ενώσεων, όπως ΟΟΣΑ, ΟΗΕ, μέσω των οποίων θα εγκλώβιζαν τη σοβιετική εξωτερική πολιτική, ταξικά θα την απονεύρωναν. Επίσης, προετοιμάζονταν και για νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με νέα όπλα, όπως η ατομική βόμβα, την οποία άλλωστε δοκίμασαν στην Ιαπωνία χωρίς να υπάρχει στρατιωτικός επιχειρησιακός λόγος, μόνο ως απειλή προς την ΕΣΣΔ. Αλλά και μετά από τη λήξη του πολέμου, γρήγορα πέρασαν σε πιο φανερές επιθετικές ενέργειες, π.χ. το Δόγμα Τρούμαν που ουσιαστικά σηματοδοτούσε τον "Ψυχρό Πόλεμο", το Σχέδιο Μάρσαλ για την καπιταλιστική οικονομική ανόρθωση της Ευρώπης και ειδικότερα της ΟΔΓ, ενώ στη συνέχεια ιδρύθηκε η στρατιωτικοπολιτική συμμαχία του ΝΑΤΟ. Εκμεταλλεύτηκαν τη σύγχυση ή και τον πλήρη αποπροσανατολισμό που δημιουργούσε η Αντιφασιστική Συμμαχία στη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, σε δεκάδες ΚΚ των χωρών που με τον έναν ή άλλο τρόπο γνώρισαν τον πόλεμο (Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Αυστρία κ.λπ.), κέρδισαν χρόνο, κυρίως στην κρίσιμη για την αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας περίοδο 1944 - 1945.

Ομως και ο οπορτουνιστικός εγκλωβισμός του κομμουνιστικού κινήματος σε κράτη όπως οι ΗΠΑ και το Ην. Βασίλειο έγινε αιτία το κομμουνιστικό κίνημα να στερηθεί την αναγκαία προλεταριακή διεθνιστική αλληλεγγύη σε κράτη με συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όπως στην Ελλάδα και την Ιταλία. Αντίθετα, τα ΚΚ των ΗΠΑ, του Ην. Βασιλείου, της Γαλλίας έγιναν φορείς καλλιέργειας της καταστροφικής για το εργατικό κίνημα αντίληψης περί στήριξης δημοκρατικών αντιφασιστικών ή αντιμονοπωλιακών αστικών κυβερνήσεων.
Το βέβαιο είναι ότι το επαναστατικό εργατικό κίνημα βρέθηκε χωρίς επαναστατική στρατηγική κατά την έκβαση και λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αυτό συνέβαλε και η ιδεολογικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ, ακόμη και των τακτικών ελιγμών της, για την οποία ευθύνεται και το ίδιο το ΚΚΣΕ»⁸.

Μόνο που ο Μαραντζίδης δεν ενδιαφέρεται για τα προηγούμενα. Και λογικό είναι...

Προσανατολισμένος στην υπεράσπιση της καπιταλιστικής εξουσίας, χρησιμοποιεί τις αδυναμίες στις επεξεργασίες του ΚΚΕ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος για να προάγει και πάλι το κεντρικό του αντικομμουνιστικό αφήγημα - ιδεολόγημα.

Στην πραγματικότητα, όμως, η έλλειψη επαναστατικής στρατηγικής δεν απειλούσε μόνο το ΚΚΕ, αλλά και την ίδια την ΕΣΣΔ, στον βαθμό που συνέτεινε τόσο στην αποδυνάμωσή της στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων όσο και στην εσωτερική διάβρωσή της. Αντίθετα, η υιοθέτηση μιας επαναστατικής στρατηγικής θα τροποποιούσε τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, μειώνοντας τους κινδύνους για την ίδια την ΕΣΣΔ και ανοίγοντας τον δρόμο ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας σε άλλες χώρες.

Η προηγούμενη δυνατότητα αποδείχθηκε από την Κινεζική Επανάσταση, κι αυτό δεν αναιρείται από τη μετέπειτα πορεία της ΛΔ Κίνας.

Η σύγκλιση του Μαραντζίδη με τον ΣΥΡΙΖΑ

Η πρόσφατη σύμπλευση του Μαραντζίδη με τον ΣΥΡΙΖΑ (σσ. αναφέρεται στο 2022, πριν γίνει εκλογικός του σύμβουλος)  δηλαδή ενός συγγραφέα με τέτοια οργανική σχέση με ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι το άλλο πρόσωπο της ολοκλήρωσης της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ από οπορτουνιστικό (ως ΣΥΝ αρχικά) σε αστικό κόμμα. Γεγονός που στην ιστοριογραφική του προέκταση σηματοδοτείται από την ταύτισή του με τις αντιλήψεις της αστικής ιστοριογραφίας.

Αυτό φανερώνει η προσπάθεια αποστασιοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ από ιστορικούς και αντίστοιχες επεξεργασίες που, αν και προέρχονται από τις γραμμές ή από τη θεωρητική παράδοσή του, τώρα λογίζονται ως ξένο σώμα. Ετσι κι αλλιώς, δεν θέλει πλέον να παρουσιάζεται ως συνέχεια του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, όπως λάθρα επιχειρούσε κάποτε, αλλά ως η αριστερά του αστικού πολιτικού συστήματος.

Το ίδιο φανερώνει η πρόσκληση του Μαραντζίδη στο φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, η παρουσίασή του ως μεγαλύτερου ιστορικού για τη δεκαετία του 1940 από τον Κωστή Καρπόζηλο, δηλαδή τον αρμόδιο για τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (που στο μεγαλύτερό τους μέρος αποτελούν το κλεμμένο Αρχείο του ΚΚΕ και στεγάζονται στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ).

Το ίδιο φανερώνουν η παρουσία του Γιάννη Ραγκούση στη βιβλιοπαρουσίαση και στη διάρκειά της η ρητή διαβεβαίωση του Καρπόζηλου ότι «η υπόθεση του κομμουνισμού τελείωσε οριστικά το 1991». Αυτό, πέρα από τον Μαραντζίδη, φαίνεται να ευχαρίστησε τους άλλους σοσιαλδημοκράτες συνδαιτυμόνες του στο πάνελ (Γιώργο Καμίνη, Μαριλένα Κοππά). Σίγουρα θα ευχαριστούσε και τον υφυπουργό Παιδείας Αγγελο Συρίγο, που ήταν προγραμματισμένο να συμμετέχει στην αρχική βιβλιοπαρουσίαση αλλά η τελευταία ακυρώθηκε, έπειτα από το έγκλημα στα Τέμπη.

Εμείς θα τον λυπήσουμε! Η Ιστορία του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος είναι γεμάτη από αποτυχημένους προφήτες που προέβλεψαν ή και θέλησαν να επιβάλουν με νόμους και όπλα το τέλος του κομμουνισμού. Οι περισσότεροι ήταν πολύ ικανότεροι ή πολύ δυνατότεροι από τους σύγχρονους μιμητές τους, αλλά όλοι τους ανίσχυροι μπροστά στην ίδια την ιστορική εξέλιξη, στην ίδια την ταξική πάλη.

1. Στάθης Ν. Καλύβας - Ν. Μαραντζίδης, «Τα εμφύλια πάθη. 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο», σελ. 363 και 135 - 145 αντίστοιχα.
2. Όπως ομολογεί στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο «έτερος Καππαδόκης» Στ. Καλύβας.
3. Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., 356 - 357.
4. Για του λόγου το αληθές, επιλέγουμε ορισμένες από τις «χτυπητές» ιστορικές ανακρίβειες και τις εμφανείς στρεψοδικίες που περιλαμβάνονται στο νέο βιβλίο.
Ο Μαραντζίδης υποστηρίζει αρχικά ότι και μόνο η ονομασία ΚΚΕ και όχι Ελληνικό ΚΚ είναι ενδεικτική της αντίληψης της Κομμουνιστικής Διεθνούς περί του χαρακτήρα του ελληνικού έθνους - κράτους (ό.π. σελ 115-116)
Ωστόσο, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, ένας από τους 21 όρους για την προσχώρηση στην Κομμουνιστική Διεθνή - τον οποίο λειψό αναφέρει σε προηγούμενες σελίδες και ο Μαραντζίδης - προέβλεπε: «... όλα τα κόμματα που ανήκουν στην Κομμουνιστική Διεθνή πρέπει ν' αλλάξουν όνομα. Κάθε κόμμα που θέλει να προσχωρήσει στην Κομμουνιστική Διεθνή πρέπει να πάρει τον τίτλο: Κομμουνιστικό Κόμμα της τάδε χώρας (Τμήμα της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς)».
Στη συνέχεια, θα σημειώσει για την εκλογή του Νίκου Ζαχαριάδη στη θέση του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ:
«Ετσι, η ανάδειξη του Ζαχαριάδη αποτέλεσε μια πρωτοφανή και μοναδική εμπειρία για το ΚΚΕ, που συνδέθηκε με το φαινόμενο της προσωπολατρίας, το οποίο στιγματίστηκε αργότερα, μετά τον θάνατο του Στάλιν. Υπό την ηγεσία του, γράφτηκαν αναρίθμητα άρθρα στον κομματικό τύπο και σε άλλα έντυπα του κόμματος, που εκθείαζαν τις αρετές του» (ό.π. σελ 163).
Ωστόσο δεν υπάρχουν «αναρίθμητα άρθρα» με τέτοιο περιεχόμενο αλλά ένα συγκεκριμένο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» στις 6 Νοέμβρη 1942, δηλαδή όταν ο Ζαχαριάδης διατηρούσε τυπικά τον τίτλο του Γενικού Γραμματέα («υπό την ηγεσία του») αλλά βρισκόταν φυλακισμένος στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.
Οι παρόμοιες παραποιήσεις, διαστρεβλώσεις και αντιφάσεις του Μαραντζίδη επεκτείνονται σε όλη την περίοδο της Ιστορίας του ΚΚΕ.
5. Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., σελ. 39.
6. Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., σελ.17.
7. Οταν η επαναστατική θύελλα που ξεσήκωσε η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση άρχισε να κοπάζει, ο Λένιν ήταν αυτός που πρώτος μίλησε για τη δράση των κομμουνιστών σε συνθήκες επικράτησης του σοσιαλισμού σε μία χώρα (Β. Ι. Λένιν, «Λόγος της 21ης Νοέμβρη 1920 στη Συνδιάσκεψη του ΚΚΡ (μπ.) του κυβερνείου της Μόσχας» στο Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», τόμ. 42, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2021, σελ. 20 - 24.
8. ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «Συμπεράσματα για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχ. 3/2020.

 Του      _      
Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ
Μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ,
υπεύθυνου του Τμήματος Ιστορίας

Αναποδογύρισμα της Ιστορίας

Γράφει ο \\ Κώστας Μαραγκουδάκης

Στην εκπομπή της δημοσιογράφου κ. Ρένας Θεολογίδου «ΡΙΜΕΪΚ» του Σαββάτου, 2/2/08, ανάμεσα σε συνομιλητές που μας πρόσφεραν πραγματικά την ιστορική τους γνώση, σχετικά με την περίοδο 1941 - 1950 στη χώρα μας (και μετά απ' αυτήν), ήταν και ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Νίκος Μαραντζίδης (Ν.Μ.).

Κάθε μαχητής και γνώστης της αθάνατης ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και της Ιστορίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) θα ένιωσε σίγουρα αγανάκτηση με τα εξακολουθητικά ψέματα και τη συνειδητή στρέβλωση γεγονότων από τον παραπάνω καθηγητή! Δεν υπήρξε θέμα της συζήτησης στο οποίο να διέκρινε κανείς κάποια στοιχειώδη αντικειμενικότητα του παραπάνω κυρίου (που «διδάσκει» στα Ελληνόπουλα την ιστορία και τους αγώνες του λαού μας!!).

Θα δώσω δύο μόνο από τα πολλά, τα πιο χτυπητά σημεία που, η συνειδητή στρέβλωση του κ. Ν.Μ., ξεπέρασε ακόμα και τα όρια της γελοιότητας:

·       Πρώτο: Μιλώντας με μη αποκρυπτόμενη ασέβεια για τον αρχικαπετάνιο της Εθνικής μας Αντίστασης ΑΡΗ και «ερμηνεύοντας» το λόγο που αυτός και ο ΕΛΑΣ κυριάρχησε στη συνείδηση των Ελλήνων - σε σχέση με τον αρχηγό του ΕΔΕΣ Ναπ. Ζέρβα και τον Δ. Ψαρρό της ΕΚΚΑ/5-42, το απέδωσε, όχι στην τεράστια εθελοντική παλλαϊκή ένταξη του λαού μας στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, αλλά στο... μπαράζ ιστορικών δημοσιευμάτων αριστερών συγγραφέων και μαχητών της ίδιας πλευράς που, δεν άφησε περιθώρια να φανεί ο Ναπ. Ζέρβας και ο Δημ. Ψαρρός, καθώς και άλλοι «αντιστασιακοί» εθνικόφρονες!

·       Ο ίδιος γνωρίζει, φυσικά, ότι για μια σχεδόν 30ετία, πλήρη ελευθερία να γράφουν και να διαστρεβλώνουν γεγονότα είχαν οι όποιοι κονδυλοφόροι των αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων, ενώ αριστεροί συγγραφείς και μαχητές της ΕΑΜικής αντίστασης βρίσκονταν στα στρατόπεδα και τις φυλακές ή τους ήταν αδύνατο να παρουσιάσουν δημόσια το έργο τους, ιδιαίτερα όταν αναφέρονταν στην Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ. Γι' αυτό ένας μικρός μόνο αριθμός αγωνιστών κατάφερε στην περίοδο αυτή να παρουσιάσει το έργο του, ιδιαίτερα για την περίοδο 1941 - 1950.

·       Τώρα, κατόπιν εορτής, ό,τι παρέλειψαν οι ιδεολογικοί πρόγονοι του κ.Ν.Μ., «πρέπει» προφανώς να καλυφθεί - πληθωρικά - από τον ίδιο, σε βάρος της αλήθειας και των πραγματικών γεγονότων. Ο κ. Ν.Μ. «ξεχνά» ότι ενώ ο ΕΛΑΣ ήταν εντελώς ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟΣ στρατός, αντίθετα ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ/5-42 με αρχηγούς τους Ναπ. Ζέρβα και Δημ. Ψαρρό ήταν εντελώς μισθοφορικές δυνάμεις χρηματοδοτούμενες από τους Αγγλους για δικά τους συμφέροντα. Ο Ναπ. Ζέρβας αφού πήρε μια προκαταβολή σε χρυσές λίρες από τους Αγγλους τις ξόδεψε - για ιδιωτικούς λόγους - έτσι που, τελικά, βγήκε στο βουνό όταν οι Αγγλοι τον απείλησαν ότι θα καταγγείλουν - απ' τα ραδιόφωνα - ότι τους έφαγε τις λίρες. Η ΕΚΚΑ/5-52 άργησε να παρουσιαστεί στη Στερεά διότι «ο Ψαρρός - για ν' αρχίσει - ήθελε να έχει προετοιμάσει τα πάντα, εξοπλισμό, τροφοδοσία, οικονομικά μέσα. Ηθελε όλ' αυτά να του ριχτούν με αλεξίπτωτα από τους Αγγλους» (Τρ. Γεροζήσης: Το Σώμα των αξιωματικών, τόμος β', σελ. 597). Ετσι άρχισε τον ένοπλο αγώνα με την ΕΚΚΑ 5/42 στο Χρισσό Παρνασσίδας στις...20 Απρίλη 1943!! Οταν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με απόλυτο εθελοντισμό διέθετε ήδη στη Στερεά σχεδόν 2.000 ΕΛΑΣίτες και το ΕΑΜ είχε απλωθεί σ' ολόκληρη τη χώρα...

·       Παρ' όλ' αυτά, ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ οι αντιστασιακές Οργανώσεις (ΕΑΜ, ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ/5-42) και η Βρετανική Στρατιωτική Αποστολή στην Ελλάδα, υποχρεώθηκαν να αποκηρύξουν τον ΕΔΕΣ Αθήνας ως προδοτικό. Τι είχαν λοιπόν να γράψουν οι «μη αριστεροί» ιστορικοί συγγραφείς; Τα παραμύθια του κ.Ν.Μ;

Απόλυτη αντιστροφή της αλήθειας

·       Ενα δεύτερο σχόλιο του κ.Ν.Μ. που φτάνει στα όρια του γελοίου είναι η κατασκευασμένη «άποψη» για τα μικρά παιδιά που μετέφερε ο ΔΣΕ στις γειτονικές λαϊκές δημοκρατίες, σώζοντάς τα από τα δολοφονικά όπλα και τις βόμβες ναπάλμ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και - ταυτόχρονα - από την αρρώστια, τη γύμνια, την αμορφωσιά, την πείνα και τα κολαστήρια της Φρειδερίκης.

Ο κ.Ν.Μ. ανακάλυψε «το λόγο» αυτής της μεταφοράς: Πρώτο ο «ΔΣΕ» είχε δυσκολίες στη στρατολογία μαχητών. Γι' αυτό μετέφερε ανήλικα παιδιά στο εξωτερικό, ώστε όταν... μεγαλώσουν!!! να γίνουν μαχητές του ΔΣΕ». Αυτά ισχυρίζεται ο κ. Μ. Και μια ακόμα χειρότερη επινόηση:

«Ο ΔΣΕ στρατολογούσε και γυναίκες. Τους έπαιρνε λοιπόν τα παιδιά για να τις εκβιάζει να μένουν και να πολεμούν στο ΔΣΕ με απειλές σε βάρος των παιδιών τους!!». Αμφιβάλλω αν, στον μισό και πάνω αιώνα που πέρασε από τότε, βρέθηκε άτομο με τέτοια νοσηρή νοοτροπία ώστε, να κατασκευάζει παρόμοια μυθεύματα! Θ' άξιζε να αφιερώσουμε στον... καθηγητή, ιστορικό, μια φωτογραφία παιδιών και νηπίων, καθώς μεταφέρονταν απ' την Ελλάδα στους τόπους σωτηρίας τους, για να μας.... φωτίσει, πότε υπολόγιζε ότι νήπια και παιδάκια θα γίνονταν μαχητές του ΔΣΕ.

Από τις τοποθετήσεις του κ.Ν.Μ. συγκράτησα, όχι την ιστορική του γνώση και αντικειμενικότητα, αλλά μια πρωτόγονη εμπάθεια που ακυρώνει κάθε ιστορική συμβολή. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι, όχι μόνον δεν υπάρχει κάποια αντικειμενικότητα στον κ.Ν.Μ., αλλά, από χρόνο σε χρόνο, κατρακυλά σε συνειδητή στρέβλωση της αληθινής ιστορίας. Συνεπώς μού είναι αδύνατο να κλείσω τη διαμαρτυρία μου αυτή με τη συνήθη διατύπωση «άξιος ο μισθός του», θα ήταν άδικο.

Συντροφικά
Κώστας Μαραγκουδάκης
_________________________________________________________

Η ιστορική αλήθεια
για τον Εμφύλιο
δε διαστρεβλώνεται

Γράφει ο καθηγητής \\ Γιώργος Σύρος

Τράβηξε την προσοχή ένα άρθρο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ το Σαββατοκύριακο 2Ο-21 Μάρτη 2004. Στο «ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ» με την επικεφαλίδα: «Διάλογος για την Ιστορία - Νέες τάσεις στη μελέτη του Εμφυλίου πολέμου».

Δημιουργείται αμέσως, από την ίδια την επικεφαλίδα, η απορία για κάποιες «νέες τάσεις» στη μελέτη των ιστορικών γεγονότων. Ομως, η Ιστορία, κατά την ταπεινή μας γνώμη, είναι η αντικειμενική, η αληθινή περιγραφή των γεγονότων και δεν μπορεί να καθοριστεί από κάποιες τάσεις, ή να τεθεί σε κάποια πλαίσια κατά την προτίμηση κάποιου ιστοριογράφου, είτε να συνδέεται με πολιτικές σκοπιμότητες και συγκυρίες των πολιτικών εξελίξεων. Τέτοια προσέγγιση της ιστορικής μελέτης θα οδηγήσει στην παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας, στη διαστρέβλωση των γεγονότων, στην ισοπέδωση των ευθυνών και της συγκάλυψης εγκληματικών πράξεων.

Σκοπός του άρθρου, όπως φαίνεται καθαρά και από την εισαγωγή, είναι n αποϊδεολογικοποίηση της προσέγγισης της ιστορικής μελέτης και, βέβαια, n αντικομμουνιστική προπαγάνδα που ενορχηστρωμένα προωθείται τον τελευταίο καιρό, η υποταγή στα κελεύσματα της «νέας τάξης πραγμάτων».

Χαρακτηριστικά στην εισαγωγή με κεφαλαία γράμματα τονίζεται: “…
Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '9Ο ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΝΕΩΝ ΤΑΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΜΙΑΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ, ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΩΝ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ -`Η, ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, ΜΕΙΩΘΗΚΕ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΗΣ - ΓΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΥΠΟΥ: "ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ". `Η "ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ”.

Αυτό επιβεβαιώνει την παραπάνω διαπίστωση για την ισοπέδωση των ευθυνών και τη συγκάλυψη των αρνητικών γεγονότων και εξελίξεων.
Οι Στάθης Καλύβας (καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale) και Νίκος Μαραντζίδης (επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) προτείνουν δέκα τάσεις (θα λέγαμε «δέκα εντολές») για τη μελέτη του Εμφυλίου. Το κύριο νόημα αυτών των τάσεων φαίνεται από την πρώτη παράγραφο της εισαγωγής:

«Η απομάκρυνση από επιστημονικά στείρες ανησυχίες συνδέεται αναμφίβολα με την ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής, την εξασθένηση της πολιτικής και ιδεολογικής πόλωσης, τη βιωματική απομάκρυνση της νεότερης γενιάς από τις τραυματικές εμπειρίες των προηγούμενων δεκαετιών, την κατάρρευση του κομμουνισμού, κά».

Ακολουθούν οι δέκα τάσεις με πρώτη αυτή της μετακίνησης της χρονολογικής έναρξης του Εμφυλίου πολέμου στα χρόνια της Κατοχής (1940-1944). Το χαρακτηριστικό επιχείρημα για τη χρονολογική μετακίνηση αναφέρει «πως οι πλέον πολύνεκρες μάχες στη διάρκεια της Κατοχής δεν έγιναν ανάμεσα σε Ελληνες και ξένους, αλλά μεταξύ Ελλήνων...».

Και, όπως φαίνεται από την παρακάτω αιχμή, αυτό γίνεται για να δικαιολογηθεί η μεταβαρκιζιανή τρομοκρατία, που προκάλεσε τον Εμφύλιο πόλεμο. «Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τονίζεται, παρουσιάζει n σύνδεση της "λευκής τρομοκρατίας" με τα γεγονότα της Κατοχής». Εδώ, δηλαδή, δε χρειάζεται n «απομάκρυνση από τις στείρες ανησυχίες».

Οι υπόλοιπες τάσεις κινούνται στην κατεύθυνση της αποστασιοποίησης από το παρελθόν, από τα πραγματικά γεγονότα, στην απόρριψη του ιδεολογικού λόγου, στις ίσες αποστάσεις από το θύμα και το θύτη. Γνωστή κατεύθυνση (βλέπε το χειρισμό του ΟΗΕ στο Κυπριακό).

Στην τάση «Αποφόρτιση και αποστασιοποίηση» τονίζεται: «...Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι οι νέοι ερευνητές δεν έχουν τις δικές τους ευαισθησίες και ιδεολογικές αναφορές. Ομως άλλο είναι αυτό και άλλο είναι η μόνιμη έμμονη προσπάθεια να δικαιωθεί η μία ή n άλλη παράταξη και να απαξιωθεί η αντίπαλη...». Δηλαδή, κατά τους καθηγητές, να εξισώσουμε τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης με τους συνεργάτες των κατακτητών και με αυτούς που στις κρίσιμες για το έθνος στιγμές εγκατέλειψαν την πατρίδα για να σώσουν το τομάρι τους. Εγκατέλειψαν το λαό που πέθαινε από την πείνα, τους αγωνιστές που έχυναν αίμα στον αγώνα για την απελευθέρωση, ενώ αυτοί ζούσαν στην καλοπέραση και στη χλιδή υπό την προστασία των επόμενων κατακτητών της χώρας μας.

Ιδιαίτερα προκλητική εντύπωση δημιουργεί και το άρθρο-απόσπασμα από το βιβλίο «Μετά τον πόλεμο» του καθηγητή Ιστορίας στο Κολέγιο Brkbeoc του Λονδίνου Mark Mazaour. Δημοσιεύεται στο ίδιο δισέλιδο με την επικεφαλίδα: «Κανένας από τους μύθους δεν αντέχει πλέον». Στους μύθους αυτούς ανάμεσα και σε άλλους ο συγγραφέας αναφέρει και το «μύθο» της βιωμένης πατριωτικής αντίστασης, οργανωμένης από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που, όπως τονίζει, «δεν αντέχει πια σε μια λεπτομερή εξέταση».

Στη συνέχεια ο καθηγητής Μαζάουερ ισχυρίζεται ότι το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ χρησιμοποιούσε ακραία βία για τον εκφοβισμό των αντιπάλων του, ότι χρησιμοποιούσε τάγματα θανάτου και ότι ένας από τους λόγους που Ελληνες συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς ήταν και το μίσος και ο φόβος από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ!

Αυτές και άλλες αντιΕΑΜικές-αντικομμουνιστικές κορόνες περιέχονται στο άρθρο και περισσότερες, βέβαια, θα περιλαμβάνονται στο βιβλίο του... Αξιος ο μισθός των καθηγητών για την υπηρέτηση της «νέας τάξης πραγμάτων»... Ομως, οι προσπάθειές τους, όσο και αν βλάψουν, δε θα καταφέρουν, ωστόσο, να μειώσουν το μεγαλείο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, να απονευρώσουν το βασικό της κορμό, να ξεριζώσουν το ΚΚΕ, την ψυχή και τον αιμοδότη της. Οι «τάσεις» τους θα πέσουν στο κενό.

Οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, οι κομμουνιστές, οι μαχητές του ΔΣΕ κρατούν ψηλά τη σημαία των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ και των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων και δε θα την υποστείλουν μπροστά στις συκοφαντικές προσπάθειες διαστρέβλωσης και παραχάραξης της ιστορικής αλήθειας για το ύψιστο έργο του ελληνικού λαού για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους κατακτητές.

Τις γραμμές της αντίστασης ενάντια στις προσπάθειες αυτές συμπληρώνουν όλο και περισσότεροι νέοι και νέες, απόγονοι και συνεχιστές της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, παίρνοντας τη σκυτάλη της πάλης για την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την κοινωνική πρόοδο της χώρας μας.

Γιώργος Σύρος, καθηγητής