Ινδιάνοι ΗΠΑ _στη χώρα των νεκρών και των ξεχασμένων

Οι εικόνες και η φωτο κεφαλίδας, από το _εξαντλημένο βιβλιαράκι “πού είναι ο αετός” Εκδόσεις ΚΟΑΝ __ISΒΝ 960-7586-03-4

_ξεφυλλίζοντας το Ριζοσπάστη
"...και ο ήλιος βάζει τα σημάδια του στον τόπο και στη στιγμή που εμείς πια δε θα ξαναπολεμήσουμε". Τσιφ Τζόζεφ ⁽¹⁾

Οι περισσότεροι από μας μάθαμε από την πιο τρυφερή ηλικία μας για τους Ινδιάνους, μέσα από τις υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ, τα περίφημα καουμπόικα έργα, με πρωταγωνιστές τους πολιτισμένους λευκούς και τους αιμοσταγείς ερυθρόδερμους. Στο τέλος του έργου πάντα το "χλωμό πρόσωπο" κατάφερνε να επικρατήσει με τίμιους και ανδρείους τρόπους και να επιβάλει την ειρήνη και τον πολιτισμό. Σε αντίθεση με την πραγματικότητα, είδαμε νεκρούς λευκούς, θρήνους λευκών γυναικών και παιδιών για τους αγαπημένους τους, που χάθηκαν αλλά ποτέ έναν νεκρό Ινδιάνο. Μόνο όταν χρειαζόταν να χρησιμοποιηθεί το πτώμα του, για να δείξει την ανωτερότητα και το σεβασμό της λευκής φυλής. Η προπαγανδιστική δομή των καουμπόικων λειτουργούσε και λειτουργεί άψογα. Μετά το πέρας δύο ωρών σφαγών, που υπονοούνται, όλοι ανεξαιρέτως είμαστε με τους καουμπόηδες. Τα παιδιά του '60 μάλιστα παίζοντας καουμπόηδες και Ινδιάνους αναπαρήγαγαν το "χρονικό της φρίκης" στους δρόμους της Αθήνας...

Killers of the Flower Moon _
Δολοφόνοι Ανθισμένων Φεγγαριών

"Λευκοβαμμένη" δικαιοσύνη

Μέσα από τις ταινίες αυτές και το μηχανισμό ταύτισης που λειτούργησε σε όλους ανεξαιρέτως - δυστυχώς στους περισσότερους υποσυνείδητα - παγιώθηκε η άποψη. "Εμείς και αυτοί". Οπου στο μεις ήταν ο "πολιτισμός του πνεύματος" και στο αυτοί "οι βάρβαροι, οι πρωτόγονοι". Χρειάστηκε άλλη μία χολιγουντιανή υπερπαραγωγή - η ταινία "Χορεύοντας με τους λύκους" - να κάνει τα "χλωμά πρόσωπα" να ξανασκεφτούν τους ξεχασμένους Ινδιάνους και να επαναπροσεγγίσουν το θέμα και να ανακαλύψουν, έστω και πολύ αργά, ότι πολύ πριν το 1492, οπότε ο Κολόμβος έφτασε στην αμερικανική ήπειρο, ζούσαν και άκμαζαν μεγάλοι και σημαντικοί πολιτισμοί, βασισμένοι σε αξίες και αρχές. Όπως ήταν όμως αναμενόμενο, η ουσία τεχνηέντως αποκρύφτηκε και οι Ινδιάνοι ανήχθησαν σε ένα ακόμα γραφικό έθνικ στοιχείο των πολυπολιτισμικών κοινωνιών που υφίστανται σε όλη την αμερικανική ήπειρο.

Η "οικονομία της αγοράς", που δεσπόζει σήμερα στην παγκόσμια σκηνή, επιτάσσει την υπέρογκη ανάπτυξη των καταναλωτικών αγαθών και προσβλέπει στην αξιοποίηση των τμημάτων αυτών των πολιτισμών ως καταναλωτικά όντα κατ' αρχήν, αλλά και ως προϊόντα προς εκμετάλλευση για την παραγωγή πλούτου. Ο όρος για την επιτυχή έκβαση της "εκστρατείας" είναι η αφομοίωσή τους και αποδοχή τους με πρώτο βήμα την παραδοχή τους "λάθους" και την αναγνώριση ορισμένων "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και στη συνέχεια την ένταξή τους στην κοινωνία μας με την ταυτόχρονη αποδοχή των αξιών μας - βλέπε χρήμα - και την ανάπτυξη των ίδιων ακριβώς τεχνητών αναγκών. Οι αξίες των αυτόχθονων Ινδιάνων πρέπει να παραμεριστούν στο όνομα της ανάπτυξης. Αξίες, όπως ο ομαδικός τρόπος ζωής με την άρνηση του ατομικισμού και η ζωή σε αρμονία με τη φύση, μέσω της γνώσης και της κατανόησης και όχι της βίαιης κατάκτησης.

Συγκεκριμένα για τους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής οι έννοιες της ιδιοκτησίας και του Δίκαιου υπάρχουν, αλλά είναι βασισμένες στα ήθη και τις αξίες, που διέπουν τις φυλές, σε απόλυτη σχέση με τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες και όχι σε πολιτικές αφηρημένες έννοιες που έχουν σα βάση το ατομικό, ιδιωτικό συμφέρον. Τους πολιτισμούς αυτούς, που αντιτίθονταν στη μανία για εκμετάλλευση ανθρώπων, γης, ενέργειας με μοναδικό σκοπό το κέρδος, έπρεπε οι πολιτισμένοι λευκοί, αν δεν υποτάσσονταν, να τους εξαφανίσουν.

                Χορεύοντας με τους λύκους
                Dances With Wolves _1990

Σκηνοθεσία +Παραγωγή Κέβιν Κόστνερ | Σενάριο Μάικλ Μπλεικ (βασισμένο στο ομότιτλο _Dances with Wolves βιβλίο) Διάρκεια 181 | 236λ

Το Χορεύοντας με τους λύκους είναι Αμερικανική επική γουέστερν ταινία, που επικεντρώνεται γύρω από την ιστορία ενός υπολοχαγού, ο οποίος ταξιδεύει στο εσωτερικό της Αμερικής για να βρει μια στρατιωτική βάση, καθώς και την σχέση του με κάποιους ντόπιους Ινδιάνους. Η ταινία έλαβε θετικές κριτικές και προτάθηκε για 12 βραβεία Όσκαρ, 6 Χρυσές Σφαίρες και 9 βραβεία BAFTA. κέρδισε 7 Oscars, 55 βραβεία και 40 υποψηφιότητες, ενώ είχε πολύ μεγάλο αντίκτυπο και το 2007 χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» ώστε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των ΗΠΑμερικής.
Περίληψη: Το 1863 ο υπολοχαγός Τζον Ντάνμπαρ τραυματίζεται στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Θέλοντας να ξεπεράσει τον τραυματισμό του, πηγαίνει στην Νότια Ντακότα με στόχο να εντοπίσει μια στρατιωτική βάση. Στην πορεία όμως, θα καταφεύγει σε καταυλισμό Ινδιάνων, όπου θα αναπτύξει σχέσεις με αυτούς τους ανθρώπους και θα δεθεί τελικά με αυτούς.    

• Κέβιν Κόστνερ ως ο Υπολοχαγός Τζον Ντάνμπαρ |
  Χορεύοντας με τους Λύκους ( Šuŋgmánit Tȟáŋka Ób Wačhí)

•   Μαίρη ΜακΝτόνελ ως η Στεκόμενη Α (Napépȟeča Nážiŋ Wiŋ)
•    Γκράχαμ Γκριν ως το Πουλί που Κλωτσάει (Ziŋtká Nagwáka)
•    Ρόντνεϊ Γκραντ ως ο Άνεμος που Πετάει (Pȟehíŋ Otȟáte)
•    Τζίμμυ Χέρμαν ως η Πέτρα Καλφ (Íŋyaŋ Ptehíŋčala)

Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κέβιν Κόσνερ που επιχειρεί να σκιαγραφήσει το πορτρέτο της Άγριας Δύσης, φέρνοντας σε αντιπαράθεση την αξιοθαύμαστη στωικότητα των Ινδιάνων με τη βία των αποίκων. Κεντρικό πρόσωπο είναι ο ίδιος _ως λοχαγός του αμερικανικού στρατού Τζον Ντάνμπαρ, ο οποίος παίρνει μετάθεση σε μια παραμεθόριο περιοχή της Νότιας Ντακότα, προκειμένου ν' αντιμετωπίσει τη φυλή των Σιού. Όμως, ο Αμερικανός στρατιώτης γοητεύεται από την απλότητα του τρόπου ζωής των Ινδιάνων και συνδέεται μαζί τους. Αλλάζει τ' όνομά του υιοθετώντας το ινδιάνικο “Χορεύοντας με τους λύκους”_ Šuŋgmánit Tȟáŋka Ób Wačhí. Δε θ' αργήσει να έρθει η στιγμή που ο Αμερικανός θα γίνει ένα καλοδεχούμενο μέλος της φυλής των Σιού. Από την ταινία δε λείπει και ο έρωτας, αφού ο Κόσνερ θα ερωτευτεί μια λευκή που έχει μεγαλώσει στη φυλή των Σιού. Στην ταινία οι ρόλοι του “καλού” καουμπόη και του “κακού” Ινδιάνου ανατρέπονται.
                 _________________________________________________________

 Το μακρύ μονοπάτι των δακρύων

Όσους δεν μπόρεσαν να εξαφανίσουν από το πρόσωπο της Νέας Γης προσπάθησαν να τους εκμεταλλευτούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 18ο αιώνα η αμερικανική αντίληψη για την άσκηση της πολιτικής απέναντι στους Ινδιάνους ελάχιστα έχει διαφοροποιηθεί. Ο υπουργός Πολέμου του Προέδρου Ουάσιγκτον, Κνοχ, είχε πει σε σχέση με τη διαδικασία εκπολιτισμού τους: "Αν ήταν δυνατόν να εισαγάγουμε το ειδικό δίκαιο ιδιοκτησίας ανάμεσα στους Ινδιάνους, θα ήταν μια ικανοποιητική λύση των επιχειρηματικών μας δραστηριοτήτων". ⁽²⁾

Μετά τον πόλεμο Ανεξαρτησίας - γνωστός και ως πόλεμος Βορείων - Νοτίων - που οι Ινδιάνοι είχαν συμβάλει τα μέγιστα, για να είναι νικηφόρος, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν εξαρτημένες από τη "θέση" των Ινδιάνων. Αργότερα όταν δομήθηκε το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών, οι υποσχέσεις ξεχάστηκαν και οι Ινδιάνοι έγιναν ένα περιπλανώμενο έθνος, έρμαιο της κατακτητικής μανίας των εποίκων που συνεχώς πολλαπλασιάζονταν. Από το 1778 που τέθηκαν οι όροι για την αναγνώριση των ινδιάνικων φυλών ως ανεξάρτητα έθνη στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας με τη Συμφωνία του Ντελαγουέαρ μέχρι το 1832 - η Συμφωνία έγινε γνωστή ως Βορειοανατολικό Διάταγμα - που έγινε νόμος του κράτουςκαι το Ανώτατο Πολιτειακό Δικαστήριο αναγνώρισε τις φυλές ως "ειδική ανεξάρτητη κοινωνία πολιτών" και την παράλληλη αναγνώριση "των συνθηκών που έχουν επιτευχθεί", οι Ινδιάνοι ζούσαν αποκλεισμένοι και φυλακισμένοι στους καταυλισμούς που λειτουργούσαν επί της ουσίας ως στρατόπεδα συγκέντρωσης.⁽³⁾ Η γενοκτονία συνεχίστηκε. Με την "Πράξη για την ενσωμάτωση των Ινδιάνων" του 1871 οι φυλές από κυρίαρχα έθνη περιήλθαν σε μια κατάσταση παρόμοια με των δούλων της Ρώμης. Καμία νομική κατοχύρωση, έστω και η προϋπάρχουσα, που κρίνεται ελάχιστη, δεν έσωσε από τις εκκαθαρίσεις τις φυλές των Ινδιάνων σε όλη την επικράτεια. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του ατέλειωτου "μονοπατιού των δακρύων", όπως έχει γίνει ευρέως γνωστό, όπου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1830 οι ινδιάνικες φυλές αναγκάστηκαν να μετοικήσουν, πεζοπορώντας στην ενδοχώρα από τις Νοτιοανατολικές Πολιτείες, με τη συνοδεία φυσικά του αμερικανικού ιππικού, όπου φέρεται ότι χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους. Ανάλογη αντιμετώπιση είχαν και οι φυλές των Ναβάχο κατά την τετραετία 1864-68, στο Bosque Redondo, στις Πολιτείες Αριζόνα και Κολοράντο. Ταυτόχρονα, τις ίδιες ακριβώς χρονολογίες στην περιοχή Γουασίτα, που τώρα βρίσκεται η Πολιτεία της Οκλαχόμα, έγιναν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από το 7ο Σύνταγμα του Ιππικού. Πρώτα το 1864, όπου εξολοθρεύτηκαν χωριά με Τσεγιέν και όσοι επιζήσανε επιχειρήθηκε να εξολοθρευτούν το 1868. Η ανεξέλεγκτη δράση του αμερικανικού Ιππικού οδήγησε στη Συνθήκη του Fort Lamaries. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε και πάλι το Ιππικό να δράσει κατά τους συνήθεις τρόπους του και να επαναλάβει μια ακόμα γενοκτονία, το 1890 με θύματα αυτή τη φορά τη φυλή των Σιού. ⁽⁴⁾

Σύγχρονα λουτρά αίματος

Όσοι έχουν απομείνει πλέον από τις εκκαθαρίσεις θα γίνουν και επισήμως το 1924 Αμερικανοί πολίτες, με συγκεκριμένα δικαιώματα, όπως το να παραμείνουν στους καταυλισμούς. Ομως οι Ινδιάνοι ποτέ δεν κατάφεραν να στεριώσουν στο ίδιο μέρος για πολλά χρόνια, αφού τους μετέφεραν από τον έναν καταυλισμό στον άλλο, ενώ πολλοί λευκοί εξαγόρασαν με εκφοβιστικούς τρόπους ή με τη μορφή της καταπάτησης μεγάλες εκτάσεις που ανήκαν στις ινδιάνικες φυλές και αργότερα ανακαλύφθηκε ότι ήταν σημαντικής οικονομικής αξίας, λόγω κυρίως του υπεδάφους τους.

Από την άλλη πλευρά η μη ένταξή τους και η αποδοχή τους από την αμερικανική κοινωνία, λόγω της "αδικαιολόγητη εμμονής" τους να παραμείνουν πιστοί στις παραδόσεις τους, τους περιθωριοποίησαν εντελώς, με αποτέλεσμα οι κοινότητες των Ινδιάνων να επιζούν, μόνο με το επίδομα που προβλεπόταν από τη Συμφωνία του Λάμερις και σταδιακά να αργοπεθαίνουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανεργία ανάμεσα στις φυλές των Ινδιάνων ξεπερνά κατά πολύ το μέσο όρο του 30%, ενώ το εισόδημα πολλών εξ αυτών που έχουν το "πολύτιμο αγαθό" της απασχόλησης είναι κάτω από το όριο της φτώχειας από ό,τι ισχύει σε παναμερικανικό επίπεδο. Η χώρα των Ναβάχο - που βρίσκεται ανάμεσα στις Πολιτείες της Αριζόνας και του Νέου Μεξικού - είναι μία από τις πιο οργανωμένες και "πλούσιες" περιοχέςΙνδιάνων, αφού βρέθηκαν πολλά κοιτάσματα πετρελαίου προς εκμετάλλευση, όπως και φυσικού αερίου, ουρανίου και ηλίου. Ωστόσο, όλες οι προσπάθειες των εκπροσώπων των Ναβάχο να έχουν τη διαχείριση των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους ή το ελάχιστο την ισότιμη συν-διαχείριση με τις αμερικανικές εταιρίες, που εκμεταλλεύονται το υπέδαφος, έχουν αποτύχει.⁽⁵⁾

Οι Ναβάχο παρότι είναι οι ιδιοκτήτες της γης και του υπεδάφους, δεν έχουν κανένα δικαίωμα, εξαιτίας της έλλειψης του επενδυτικού κεφαλαίου, και τα κέρδη νέμονται φυσικά άλλοι, ενώ οι Ινδιάνοι χρησιμοποιούνται ως κατώτατο εργατικό προσωπικό...

Δεν είναι, λοιπόν, παράλογο, ότι για πολλές δεκαετίες ο αλκοολισμός ήταν η πρώτη αιτία θανάτου στους μεσήλικες Ινδιάνους. Στοιχεία, όμως, που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας από το περιοδικό "Κόμμον Σενς", αναφέρουν ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 σχεδόν 3.000 Ινδιάνες υποβάλλονταν σε υποχρεωτική χειρουργική στείρωση, ποσοστό που αποτελούσε περίπου το 5% του γυναικείου πληθυσμού που μπορούσε να τεκνοποιήσει. Ο τότε επικεφαλής του Ομοσπονδιακού Γραφείου για τον πληθυσμό, dr. R. T. Ravenholt, αργότερα επιβεβαίωσε ότι "η χειρουργική στείρωση είχε γίνει εξαιρετικά σημαντική τα τελευταία χρόνια ως μια πιο εξελιγμένη μέθοδος για τον επιδέξιο χειρισμό της γονιμότητας"!

Τα δυσεπίλυτα προβλήματα - εργασία, εκπαίδευση, υγεία - της κοινότητας των Ινδιάνων καικυρίως το ανεκπλήρωτο αίτημά τους για ανεξαρτησία παραμένουν άλυτα. Η επίσημη Πολιτεία, πάντως, συνεχίζει να κωφεύει, που είναι πάγια τακτική της. Είναι χαρακτηριστικό, όπως καταγγέλλουν στελέχη του "Αμερικανικού Ινδιάνικου Κινήματος" (ΑΙΜ), παρά την εξαγγελία του Προέδρου Κλίντον για μια προεδρική θητεία, όπου θα γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των εθνικών μειονοτήτων και τη σύσταση για το λόγο αυτό μιας επταμελούς διαφυλετικής Επιτροπής, απουσιάζουν παντελώς οι εκπρόσωποι των Ινδιάνων. Λες και είναι "αόρατοι" πολίτες...

⁽¹⁾. Ονομα με το οποίο έγινε γνωστός στους λευκούς ένας από τους πιο επιφανείς Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής, κατά το 19ο αιώνα. Το απόσπασμα ανήκει σε έναν από τους πιο γνωστούς λόγους του, που απηύθυνε στο στρατηγό Χάουαρντ, τη στιγμή που παραδόθηκε, μαζί με τα υπολείμματα των πολεμιστών και της φυλής του, το χειμώνα του 1876. Από το βιβλίο "Ακου Λευκέ!" του Λαρς Πέρσον. "Σύγχρονη Εποχή", 1993 ISBN13 9789602246788 __Σεπ- 1993 _320σελ _21x14
⁽²⁾ . ως άνω "Ακου Λευκέ!" _Λαρς Πέρσον Σύγχρονη Εποχή
⁽³⁾ . "American Holocaust, Colombus and the conquest of the New World" - David Stannard. Oxford University Press.
⁽⁴⁾ . "The state of native America, Genoside, Colonization and Resistance". Annette James.
⁽⁵⁾ . "Navajo. Tradition and change in thw Southwest". Wolfang Lindig - Helga Teiwes. U. Bar Verlag, Zϋrich. 1993

σσ. Λαρς Πέρσον: Σουηδός ανθρωπολόγος. Γεννήθηκε στη Σουηδία το 1934. Έγραψε 9 βιβλία με θέμα τους Ινδιάνους της Αμερικής, καθώς και διάφορες αφρικανικές φυλές, μία νουβέλα και μία σάτιρα. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, νορβηγικά, δανέζικα και στη γλώσσα σουαχίλι. Επίσης έχει συλλέξει σε 2 δίσκους μουσική των Ινδιάνων.
Δούλεψε χωρίς κανενός είδους υποστήριξη από επίσημους φορείς με τους Ινδιάνους του Αμαζονίου και τους Αρουνάκο του Περού και της Κολομβίας. Χαρακτηρίστηκε ανεπιθύμητο πρόσωπο σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, πήγε στην Αφρική όπου και εκεί ασχολήθηκε με την κατάσταση των μειονοτήτων. Σκοτώθηκε το 1981 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη Νοτιοαφρικανική Ένωση. Ήταν ένας από τους ιδρυτές της Διεθνούς Ομάδας Εργασίας για τις Υποθέσεις των Ιθαγενών (IWGE), του διεθνούς οργανισμού, που με συστηματικές εκδόσεις καταγράφει και παρουσιάζει την κατάσταση των εθνικών μειονοτήτων.
___              Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

_ΒΡΑΖΙΛΙΑ _1996
"Πράσινο φως" για τον αφανισμό 200 ινδιάνικων φυλών

Ο Πρόεδρος της Βραζιλίας, Φερνάντο Ενρίκε Καρντόσο, αποφάσισε μία ριζική αλλαγή πορείας στην πολιτική απέναντι στους Ινδιάνους. Παρά τις έντονες διεθνείς επικρίσεις, ο Καρντόσο προχώρησε στις 9 Γενάρη σε αναθεώρηση του Προεδρικού Διατάγματος 22/91, που προέβλεπε ρυθμίσεις όσον αφορά τα εδάφη των Ινδιάνων. Η νέα εκδοχή του Διατάγματος περιορίζει σημαντικά τα κατοχυρωμένα στο Σύνταγμα δικαιώματα 317.000 ιθαγενών. Από εδώ και εμπρός, ο κάθε Βραζιλιανός πολίτης, που θα αισθάνεται ότι απειλούνται τα συμφέροντά του από την εγκατάσταση ενός προστατευόμενου ινδιάνικου καταυλισμού, μπορεί να καταφύγει στη Δικαιοσύνη και, όπως καταλαβαίνετε, με πολλές πιθανότητες να κερδίσει. Φυσικά, ο Καρντόσο, απλά, επικύρωσε διά νόμου αυτό που εδώ και πολύ καιρό είναι κοινή πρακτική. Ωστόσο, ο τελευταίος θα περάσει στην ιστορία της Βραζιλίας ως ο Πρόεδρος που παραβίασε το Σύνταγμα και ολοκλήρωσε το "ευγενές εγχείρημα" του πολιτιστικού αφανισμού 200 ινδιάνικων φυλών.

"Οι Ινδιάνοι της Βραζιλίας χρειάστηκαν πάνω από 500 χρόνια για να καταφέρουν να μετατρέψουν τα μισά από τα παραδοσιακά ζωτικά τους εδάφη σε προστατευόμενα από το κράτος εδάφη. Τώρα με μία μονοκονδυλιά παύει να ισχύει το καθεστώς της "προστασίας", λέει αγανακτισμένος ο Ρομπέρτο Αντόνιο Λίμπγκοτ της καθολικής ινδιάνικης ιεραποστολής "CIMI". Κατά την άποψη του Λίμπγκοτ, η Δικαιοσύνη βρίσκεται στο πλευρό των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών μεταλλευμάτων και των εξαγωγέων τροπικής ξυλείας, οι οποίοι δρομολογούν μία δικαστική χιονοστιβάδα. Η "καταιγίδα" προμηνιόταν εδώ και πολύ καιρό. Σε μία επίσκεψή τους στη Γερμανία, την άνοιξη του 1995, δύο εκπρόσωποι της ινδιάνικης οργάνωσης CUNPIR, σε πολυάριθμες συναντήσεις με διάφορες οργανώσεις, κατήγγειλαν φοβερά πράγματα.

Τα έργα οδοποιίας μέσα από την Αμαζονία και πολλά άλλα "αναπτυξιακά" έργα της Παγκόσμιας Τράπεζας είχαν, σύμφωνα με τις καταγγελίες των εκπροσώπων της CUNPIR, τις ακόλουθες συνέπειες: Δεκαπλάσιοι θάνατοι λόγω μεταφερόμενων ασθενειών, σφαγές στους κατοίκους ολόκληρων χωριών, δηλητηριάσεις από τον υδράργυρο που προέρχεται από την πλύση του χρυσού, βίαιη επιβολή των ιεραποστολών, καταπάτηση εδαφών, υποχρεωτική μετεγκατάσταση, απόγνωση και συνεχώς αυξανόμενος αριθμός αυτοκτονιών. Οι εκπρόσωποι της CUNPIR κατέθεσαν, ως δείγμα της κλιμάκωσης της πολιτικής διάθεσης στη Βραζιλία απέναντι στους Ινδιάνους, τις δηλώσεις του γερουσιαστή Χελιό Ζαγκουαρίμπ και άλλοτε υπουργού Ερευνας και Τεχνολογίας, σε ένα σεμινάριο για μέλη των ενόπλων δυνάμεων, που δημοσίευσε η εφημερίδα "Φόλια ντε Σάο Πάολο", όπου μεταξύ των άλλων απαιτούσε: "Να προετοιμάσουν για τους Ινδιάνους έναν ταχύ θάνατο" και κατέληγε με την κορόνα: "Στον 21ο αιώνα δε θα υπάρχει πια ούτε ένας Ινδιάνος"!

Και μόνο η έναρξη της δημόσιας συζήτησης για αλλαγή του Διατάγματος 22/91, που προέβλεπε την οριοθέτηση των εδαφών των Ινδιάνων, ήταν αρκετή για να αυξηθούν απότομα οι επεμβάσεις στις περιοχές των Ινδιάνων. Ετσι, μετά τη συζήτηση για το παραπάνω θέμα στην τοπική Βουλή της Ροντόνια, 50 οπλισμένοι άντρες εισέβαλαν στην περιοχή των Ούρου - Εου - Βάου - Βάου, προκαλώντας σημαντικές ζημιές. Λίγο αργότερα, στην πολιτεία Μάτο Γκρόσο, δολοφονήθηκε ένας υπάλληλος των κρατικών ινδιάνικων αρχών FUNAI στην προσπάθειά του να εκδιώξει, από την περιοχή των Σαράρε, παράνομους χρυσοθήρες. Το Μάη του 1995 εισέβαλαν ξένοι στον καταυλισμό των Ξουκούρου. Ενας δικηγόρος, που είχε αγωνιστεί για την οριοθέτηση των εδαφών τους, βρέθηκε τρεις μέρες αργότερα νεκρός. Παρόμοιες ειδήσεις έβλεπαν, το τελευταίο διάστημα, όλο και συχνότερα το φως της δημοσιότητας.
Ο Νιλμάριο Μιράντα, βουλευτής του Εργατικού Κόμματος (PT), πιστεύει ακράδαντα ότι μετά την αλλαγή του εν λόγω Διατάγματος θα επέλθει "ολοκληρωτική στασιμότητα", όσον αφορά την οριοθέτηση των προστατευόμενων από το κράτος ινδιάνικων καταυλισμών. "Ο Καρντόσο υπολόγισε ψυχρά", τονίζει ο Μιράντα. "Οι επενδύσεις για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου, όπως σιδηρομεταλλευμάτων, κασσίτερου, χρυσού και τροπικής ξυλείας είναι σαφώς υψηλότερες από τα διεθνή κονδύλια που προορίζονται για την οριοθέτηση των εδαφών των Ινδιάνων". Εκτός από το λόμπι των πολυεθνικών μονοπωλιακών συγκροτημάτων, ο Καρντόσο στηρίζεται και από το στρατό, ο οποίος μονίμως χαρακτήριζε τη διεθνή πίεση υπέρ της οριοθέτησης των ινδιάνικων εδαφών ως ανάμειξη στα εσωτερικά προβλήματα της Βραζιλίας. "Δε μας μένει παρά μία τελευταία δυνατότητα", συνεχίζει ο Μιράντα: "Θα προχωρήσουμε δικαστικώς ενάντια στην αναθεώρηση του Διατάγματος".
Ωστόσο, οι ιθαγενείς προχωρούν και σε κινητοποιήσεις. Η ινδιάνικη οργάνωση CUNPIR στηρίζει το "συντονισμό της δράσης της Ενωσης των Ινδιάνικων Φυλών στη Ροντόνια, βόρεια του Μάτο Γκρόσο και νότια της Αμαζονίας", όπως επίσης και τις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, για παράδειγμα ενάντια στο νέο σχέδιο της Παγκόσμιας Τράπεζας PLANAFLORO. Ενώ οι συνάνθρωποί μας στην Αμαζονία πορεύονται με κίνδυνο της ζωής τους- με σχεδόν τίποτε στα χέρια τους, χωρίς καμία υποδομή για τον αγώνα τους, ένας αγώνας επιβίωσης, σε μία τεράστια έκταση - οι πανταχού "φίλοι" τούς έχουν, μάλλον, εγκαταλείψει. Και ενώ διεθνώς συσσωρεύονται τόνοι χαρτιού από τις δηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους ιθαγενείς, που δυστυχώς μένουν στα χαρτιά, ενώ διασκέψεις καταλήγουν στο πουθενά, εκεί μακριά στο άλλο ημισφαίριο συνεχίζονται, με την ίδια πάντα βαρβαρότητα, τα εγκλήματα ενάντια στα τροπικά δάση και τους παραδοσιακούς τους κατοίκους.

Ινδιάνικη σοφία
_από τις εκδόσεις Πανός του ποιητή Γιώργου Χρονά
Μετάφραση Ειρήνη Βρης

• 1. Η γη που βλέπετε δεν είναι συνηθισμένη γη - είναι η σκόνη του αίματος, της σάρκας και των κοκάλων των προγόνων μας... Θα πρέπει να σκάψετε βαθιά κάτω από την επιφάνεια πριν βρείτε τη γη της φύσης, καθώς το επάνω στρώμα είναι Κρόου [Crow]. Η γη, όπως είναι, είναι το αίμα μου και οι νεκροί μου - είναι καθαγιασμένο (Σες-χις, τέλη 19ου αι., Ρήνο Κρόου).
• 2. Ακούστε με, τέσσερα ημισφαίρια της γης - συγγενής σας είμαι! Δώστε μου τη δύναμη να περπατήσω σε μαλακή γη, συγγενής όσων υπάρχουν είμαι! Δώστε μου τα μάτια να δω και τη δύναμη να καταλάβω ότι ίσως είμαι σαν εσάς. Με τη δύναμή σας μόνο μπορώ να αντιμετωπίσω τους ανέμους (Μαύρο Ελάφι, 1863 - 1950, μάγος γιατρός των Ογκλάλα Σιου).
• 3. Είμαστε μαύροι, κι όμως αν κοπούμε το αίμα θα είναι κόκκινο - και το ίδιο συμβαίνει με τους λευκούς, αν και το δέρμα τους είναι άσπρο... Ανήκω σε ένα άλλο έθνος. Οταν σας μιλώ, δεν με καταλαβαίνετε (Σπόκαν Γκάρυ,1811 - 1892, αρχηγός των Μιντλ Σπόκαν).
• 4. Η συζήτηση ποτέ δεν άρχιζε αμέσως, ούτε βιαστικά. Κανείς δεν βιαζόταν να κάνει ερώτηση, όσο σημαντική κι αν ήταν, και κανείς δεν πιεζόταν να απαντήσει. Η παύση που έδινε χρόνο για σκέψη ήταν ο αληθινός ευγενικός τρόπος να αρχίσει και να διεξαχθεί μια συζήτηση. Η σιωπή ήταν σημαντική για τους Ντακότα, καθώς και η παραχώρηση ενός διαστήματος σιωπής στον ομιλητή και ενός λεπτού δικής του σιωπής πριν μιλήσει, εφαρμόζοντας την αρχή της πραγματικής ευγένειας και του σεβασμού των κανόνων «ότι η σκέψη προηγείται του λόγου» (Λούθηρος Καθιστή Αρκούδα, 1868 - 1939, αρχηγός των Ογκλάλα Σιού).
• 5. Μεταξύ των Ινδιάνων δεν υπάρχουν γραπτοί νόμοι. Τα έθιμα που παραδόθηκαν από γενιά σε γενιά είναι οι μόνοι νόμοι να τους καθοδηγούν. Ο καθένας ίσως να ενεργούσε διαφορετικά απ' ό,τι θεωρείται σωστό αν το αποφάσιζε. Ομως τέτοιες πράξεις θα επέσυραν τη μομφή του έθνους. Αυτός ο φόβος της μομφής του έθνους ενεργούσε σαν ένας παντοδύναμος δεσμός που έδενε τα πάντα με ένα κοινωνικό έντιμο συμβόλαιο (Τζορτζ Κόπγουεϊ, 1818 - 1863, αρχηγός των Οτζίμπουα).
• 6. Εχω παρατηρήσει ότι σε κάθε μεγάλο εγχείρημα δεν φτάνει ένας άνθρωπος να εξαρτάται μόνο από τον εαυτό του (Μοναχικός Ανθρωπος, τέλη 19ου αι., Τέτον Σιου).
• 7. Η ιδέα της επίσημης στολής κατά την προετοιμασία της μάχης δεν προέρχεται από την πίστη ότι θα αυξήσει τη μαχητικότητα. Η προετοιμασία είναι για το θάνατο σε περίπτωση που αυτή είναι η έκβαση της σύγκρουσης. Κάθε Ινδιάνος θέλει να είναι στις δόξες του όταν πάει να συναντήσει το μεγάλο πνεύμα, γι' αυτό ντύνεται καλά είτε υπάρχει κίνδυνος στην επικείμενη μάχη ή αρρώστια ή τραυματισμός σε καιρό ειρήνης (Ξύλινο Πόδι, τέλη 19ου αι., αρχηγός των Τσεγιέν).
• 8. Είμαι φτωχός και γυμνός, όμως είμαι ο αρχηγός του έθνους. Δεν θέλουμε πλούτη, όμως θέλουμε να αναθρέψουμε τα παιδιά μας σωστά. Τα πλούτη δεν θα μας έκαναν καλό. Δεν θα μπορούσαμε να τα πάρουμε στον άλλο κόσμο. Δεν θέλουμε πλούτη, θέλουμε ειρήνη και αγάπη (Κόκκινο Σύννεφο, τέλη 19ου αι., αρχηγός των Σιου).
• 9. Η γη κι εγώ συμφωνούμε. Το μέτρο της γης και το μέτρο των κορμιών μας είναι το ίδιο για όλους (Χινματόν Γιαλατκίτ, 1830 - 1904, αρχηγός των Νε-Περσέ [Τρυπημένες Μύτες]).

__________________________________________

 

Η σύνθεση του εξωφύλλου βασίστηκε σε μια φωτο της Αθηνάς Φούντα. Ο αετός του οπισθόφυλλου και της τελευταίας εσωτερικής σελίδας είναι λεπτομέρεια από φωτο του Β. Hallman και ανήκει στο σπάνιο είδος των θαλασσαετών. Υπολογίζεται ότι 2-3 ζευγάρια έχουν απομείνει στην Ελλάδα.
Στις υπόλοιπες σελίδες έχουν χρησιμοποιηθεί παραδοσιακά Ινδιάνικα σχέδια από βιβλία
Υπάρχει (σσ. ανώφελο να αναπαράγουμε) έγχρωμη φωτογραφία του τέλους σύνθεση από φωτογραφίες που απεικονίζουν μια τυπική άποψη της μολυσμένης Αθήνας και ένα βασιλαετό — άμεσα απειλούμενο με εξαφάνιση είδος (φωτο  — Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία)
Η καλλιγράφηση και η καλλιτεχνική επιμέλεια έγιναν από τον Άγγελο Μοιράγια και τη Μαρία Πανουργιά. Αυτός ο αετός στον ουρανό είναι για σένα!

Πρώτη έκδοση 1992 © Άγγελος Μοιράγιας - Εκδόσεις Κ Ο Α Ν __ISΒΝ 960-7586-03-4

Killers of the Flower Moon _Δολοφόνοι Ανθισμένων Φεγγαριών

Μετά τα εντυπωσιακά “Ματωμένα Φεγγάρια” του Nesbo, οι Killers of the Flower Moon (Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού) του μαέστρου Μάρτιν Σκορσέζε, υπόσχονται να μας στοιχειώσουν, καθηλώνοντάς μας 3ω 26λ.

Οι δολοφονίες των Ινδιάνων Osage για το “μαύρο χρυσάφι”

Απρίλης 2017: κυκλοφορεί το 352 σελ. βιβλίο “Killers of the Flower Moon” ISBN 978-0-385-53424-6 (454 σελ 21Χ14 ISBN: 978-618-5422-01-1 στα ελληνικά), ένα “μη λογοτεχνικό” πόνημα αναφορικά με τις δολοφονίες Ινδιάνων στις ΗΠΑ (των Osage _Όσατζ στη συγκεκριμένη περίπτωση), παράλληλα με τη γέννηση του FBI από τον Αμερικανό δημοσιογράφο David Grann. Το περιοδικό Time κατέταξε το Killers of the Flower Moon ως ένα από τα δέκα κορυφαία βιβλία “μη λογοτεχνίας” του 2017. Ένα παλαιότερο μυθιστόρημα για το ίδιο θέμα, από τη συγγραφέα Chickasaw Linda Hogan, με τίτλο Mean Spirit (Μυστικό πνεύμα), προτάθηκε για βραβείο Pulitzer μυθοπλασίας το 1991.

Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: το μακελειό των Ινδιάνων Osage ήταν μια σειρά δολοφονιών ιθαγενών Αμερικανών (στην κομητεία Osage της Οκλαχόμα), κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1910-1930. Οι εφημερίδες περιέγραψαν τον “αυξανόμενο αριθμό των ανεξιχνίαστων δολοφονιών” ως τη βασιλεία του τρόμου, που διήρκεσε από το 1921 έως το 1926. Περίπου εξήντα ή περισσότεροι εξέχοντες ιθαγενείς αναφέρθηκαν ότι σκοτώθηκαν “μυστηριωδώς” από το 1918 έως το 1931, ενώ νεότερα στοιχεία δείχνουν ότι “άλλοι ύποπτοι θάνατοι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου θα μπορούσαν να είχαν συγκαλυφθεί και περαιτέρω έρευνα έδειξε ότι ο αριθμός των νεκρών μπορεί να ήταν εκατοντάδες _ακόμη και πάνω από χίλιοι”.

Ορισμένες από τις δολοφονίες διαπράχθηκαν με σκοπό την κατάληψη της πλούσιας στο πολύτιμο πετρέλαιο _μαύρο χρυσάφι γης τους που ο καθένας είχε δικαιώματα κεφαλαίου με προσοδοφόρα ετήσια δικαιώματα. Η έρευνα από τις αρχές επιβολής του νόμου, συμπεριλαμβανομένου του Γραφείου Ερευνών (BOI, ο πρόδρομος του FBI) αποκάλυψε “εκτεταμένη διαφθορά μεταξύ τοπικών αξιωματούχων που εμπλέκονται στο πρόγραμμα (κατ΄ ευφημισμό)  “guardian” των Osage. Οι περισσότεροι από τους φόνους δεν διώχθηκαν ποτέ. Ωστόσο, ορισμένοι από τους εμπλεκόμενους καταδικάστηκαν, όπως πχ. ο William Hale, ο οποίος διέταξε τις δολοφονίες της γυναίκας του ανιψιού του και άλλων μελών της οικογένειάς της για να αποκτήσουν τον έλεγχο των δικαιωμάτων τους στο πετρέλαιο. Δύο άλλοι άνδρες που εμπλέκονταν στη Hale, οι Henry Grammer και Asa Kirby, πέθαναν κατά τη διάρκεια της έρευνας.

Το The Old Farmer's Almanac, (σσ. περιέχει προγνώσεις καιρού, χάρτες φύτευσης, αστρονομικά δεδομένα, συνταγές και διάφορα, κηπουρική, αθλητισμό, λαογραφία, μόδα, τεχνολογία, τρόφιμα κλπ για το επόμενο έτος, εκδίδεται συνεχώς από το 1792, καθιστώντας το παλαιότερο περιοδικό που εκδίδεται συνεχώς στις ΗΠΑ) το οποίο άρχισε να δημοσιεύει για πρώτη φορά τα ονόματα για τις πανσέληνους τη δεκαετία του 1930, κατέγραψε το όνομα που έδωσαν οι ιθαγενείς φυλές στην πανσέληνο τον Μάιο "Flower Moon" λόγω των λουλουδιών που ανθίζουν σε όλη τη Βόρεια Αμερική, σηματοδοτώντας την αφθονία και τον ερχομό της Άνοιξης μετά από έναν κρύο, σκληρό χειμώνα.
Το βιβλίο ερευνά _όπως είπαμε μια σειρά από δολοφονίες πλούσιων ιθαγενών στις αρχές της δεκαετίας του 1920—αφού ανακαλύφθηκαν μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου κάτω από τη γη τους και με δικαστική απόφαση απόκτησαν δικαιώματα για % από τα νόμιμα κέρδη στη γη τους.

Οι Osage θεωρούνται ως ο "middle man" (μεσαία τάξη) και σχεδιάζεται μια περίπλοκη πλοκή για την εξάλειψη των έναν προς έναν κληρονόμων με κάθε δυνατό μέσο.
Ο ιστότοπος συγκέντρωσης κριτικών Book Marks ανέφερε ότι συνολικά το Killers of the Flower Moon έλαβε διθυραμβικές κριτικές από κριτικούς λογοτεχνίας.
Γράφοντας για τους New York Times, ο Dave Eggers αποκάλεσε το βιβλίο «καθηλωτικό» και έγραψε, «σε αυτές τις τελευταίες σελίδες, ο Grann πετυχαίνει αυτό που ήταν ήδη μια συναρπαστική και πειθαρχημένη καταγραφή ενός ξεχασμένου κεφαλαίου στην αμερικανική ιστορία, και με τη βοήθεια των επιζώντων μελών της φυλής, "φωτίζει μια αρρωστημένη συνωμοσία που πηγαίνει πολύ πιο βαθιά από εκείνα τα τέσσερα χρόνια φρίκης, (που) θα μαυρίσει την ψυχή σας (την ψυχή μας δλδ)".
Ο Sean Woods του Rolling Stone επαίνεσε το βιβλίο του Grann, σημειώνοντας: «Στο νέο του αριστουργηματικό βιβλίο... Ο Grann εξιστορεί μια ιστορία φόνου, προδοσίας, ηρωισμού και τον αγώνα ενός έθνους να αφήσει πίσω τον πολιτισμό των συνόρων του και να εισέλθει στον σύγχρονο κόσμο... σχεδόν μυθικοί χαρακτήρες από το παρελθόν μας – στωικοί Τέξας Ρέιντζερς, διεφθαρμένοι βαρόνοι ληστές, ιδιωτικοί ντετέκτιβ και δολοφονικοί απελπισμένοι όπως η συμμορία του Αλ Σπένσερ – η ιστορία της Γκραν ισοδυναμεί με μια μυστική ιστορία των αμερικανικών συνόρων».

Ένας κριτικός του Publishers Weekly δήλωσε: «Ο συγγραφέας του προσωπικού του New Yorker Grann (The Lost City of Z) ολοκληρώνει τη φήμη του ως λαμπρός αφηγητής σε αυτή την συναρπαστική αφήγηση αληθινού εγκλήματος, η οποία επανεξετάζει ένα μπερδεμένο και τρομακτικό -και σχετικά άγνωστο- ξεφάντωμα δολοφονιών που συμβαίνουν κυρίως στην Οκλαχόμα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920».

Ο David Aaronovitch στους The Times: "Υπάρχει μια μισή ανατροπή στο τέλος του βιβλίου που δίνει στο έργο το ηθικό του βάρος και υπενθυμίζει στον αμερικανικό λαό το μεγάλο κόστος της εθνικότητάς του. Είναι μια ανατροπή που Οφείλει τα πάντα στην επιμέλεια και την ευφυΐα του Grann ως δημοσιογράφου. Δεν θα μπορούσε να είχε ανακαλυφθεί χωρίς αυτό που αποκαλεί «οδύσσεια της έρευνας» του".

Και τώρα _αυτές τις μέρες μια κινηματογραφική μεταφορά _κάποιοι την είπαν “επικό γουέστερν” σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε: Το βιβλίο διασκευάστηκε σε ταινία με πρωταγωνιστές τους Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Λίλι Γκλάντστοουν, Μπρένταν Φρέιζερ και Τζέσι Πλέμονς με προϋπολογισμό άνω των 200 εκατομμυρίων δολαρίων. Κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους από την Paramount Pictures και μεταδίδεται στο Apple TV+.

Αν και ο ρόλος του Tom White, του κύριου πράκτορα του FBI, γράφτηκε αρχικά για τον DiCaprio, ο DiCaprio πίεσε να αλλάξει ο ρόλος του στον ανιψιό του κύριου ανταγωνιστή της ταινίας, τον οποίο υποδύεται ο De Niro. Ως αποτέλεσμα, ο Jesse Plemons επιλέχθηκε ως Tom White για να αντικαταστήσει τον DiCaprio, ενώ ο DiCaprio για το ρόλο του Ernest Burkhart.

Το "Killers of the Flower Moon"
δεν είναι παραδοσιακή γκανγκστερική εικόνα,
αλλά απόλυτα εναρμονισμένη
με τις ιστορίες βίαιων διεφθαρμένων

                __Κάποιες σκέψεις _είδαμε την ταινία ήδη

«Βλέπεις τους λύκους σε αυτή τη φωτογραφία;», διαβάζει δυνατά ο Έρνεστ Μπούρκχαρτ (Leonardo DiCaprio) καθώς περνάει μέσα από ένα παιδικό βιβλίο στην αρχή του «Killers of the Flower Moon». Οι λύκοι δεν είναι πραγματικά κρυμμένοι και δεν θα είναι ούτε στην ταινία που ακολουθεί, ένα _τεχνικά καταρχήν αριστοτεχνικό ιστορικό δράμα για το κακό που λειτουργεί σε κοινή θέα. Ένα από τα πιο ανησυχητικά σχετικά με τη φιλόδοξη προσαρμογή του ομώνυμου βιβλίου του Ντέιβιντ Γκραν από τον Σκορσέζε είναι το πόσο λίγο από την ποταπή συμπεριφορά του μένει στη σκιά. Αυτή είναι η ιστορία ανθρώπων που αντιμετώπισαν το μακελειό θα λέγαμε “εγκόσμια” –σαν να μην τρέχει τίποτε (αυτό το πετυχαίνει 100% η ταινία), εκδίδοντας εντολές να σκοτώνουν ανθρώπους όπως θα παρήγγειλαν _ας πούμε ένα ποτό στο μπαρ. Ο Σκορσέζε βαδίζει σε αυτή τη λεπτή γραμμή μεταξύ  αφήγησης και της πολύ συγκεκριμένης ιστορίας ενός ζευγαριού στην καρδιά μιας τραγωδίας και του σχολιασμού της ευρύτερης φύσης του κακού. Οι λύκοι στο "Killers of the Flower Moon" δεν διστάζουν να σκεφτούν ότι αυτό που κάνουν μπορεί να είναι λάθος, αρκεί να τους ωφελήσει στο τέλος.

Αφού _κυριολεκτικά ξεκληρήθηκαν βίαια στην υποτιθέμενη ερημιά της Οκλαχόμα από  αποδέκτες του επίγειου δώρου \ κατάρας του πετρελαίου, που οδήγησε σε μια μάχη για τη γη στην περιοχή, μια σύγκρουση μετέτρεψε έναν _μεγιστάνα (William King Hale, βαρόνος ήδη βοοειδών _Robert De Niro) σε θρύλο. Ενώ ο ίδιος, kingmaker στην περιοχή μπόρεσε να παίξει τα πολιτικά παιχνίδια που τον έκαναν σύμμαχο τόσο των Osage όσο και των λευκών στην περιοχή, ενώ δούλευε στα παρασκήνια για να γεμίζει τις τσέπες του. Ο Ντε Νίρο δίνει σίγουρα μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του ως playmaker, συλλαμβάνοντας καθηλωτικά και μοναδικά το είδος του κοινωνιοπαθούς που μπορεί να πουλάει φόνο με ένα χαμόγελο. Δεν σε μαχαιρώνει πισώπλατα. Σε κοιτάζει στα μάτια καθώς το κάνει.

Ο Χέιλ αισθάνεται ότι κάποιος χειραγωγείται εύκολα στο πρόσωπο του ανιψιού του Ernest, ο οποίος έχει επιστρέψει στο σπίτι από τον πόλεμο, έτοιμος να γίνει καλός στρατιώτης για έναν νέο σκοπό, ξεκινώντας ως οδηγός στην περιοχή για τον πλούσιο Όσατζ, που τον οδηγεί στη Μόλι (Λίλι Γκλάντστοουν). Οι δυο τους παντρεύονται λίγο πριν δολοφονηθούν το ένα μετά το άλλο η οικογένεια της Μόλι και άλλα μέλη των Όσατζ. Η αδερφή της, Anna (Cara Jade Myers), η οποία είναι παντρεμένη με τον αδερφό του Ernest, Bryan (Scott Shepherd), βρίσκεται πυροβολημένη σε έναν κολπίσκο την ίδια μέρα που μακελεύουν  έναν άλλο, η Μόλι χάνει μια αδερφή της από κάτι που λέγεται «Wasting Disease _Ασθένεια της Σπατάλης» και ανακαλύπτει ότι η ίδια έχει διαβήτη, κάτι που την κάνει εύκολο στόχο για το κακό που αναπτύσσεται, πιθανώς ακόμη και στην καρδιά του συζύγου της.

Ο Έρνεστ, η Μόλι και η Χέιλ είναι το τρίο γύρω από το οποίο περιστρέφονται τα πάντα στο σενάριο του Eric Roth – Scorsese, αλλά η “ταπετσαρία” είναι γεμάτη με δεκάδες άλλους αξέχαστους χαρακτήρες και γνωστά πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένου του Jesse Plemons ως πράκτορα της BOI που θα ηγείτο της έρευνας για τους φόνους Osage, του John Lithgow και του Brendan Fraser ως αντικρουόμενους δικηγόρους στην υπόθεση, Tantoo Cardinal ως μητέρα της Mollie και μια συναρπαστική σειρά από μουσικούς που έγιναν ηθοποιοί, όπως οι Charlie Musselwhite, Sturgill Simpson, Pete Yorn, Jack White και ένας αξέχαστος Jason Isbell, ο οποίος παίρνει έναν χυμώδη ρόλο ως Bill Smith, κουνιάδο του Ernest που μπορεί να είναι πρόβλημα.

Το "Killers of the Flower Moon" μπορεί να μην είναι μια παραδοσιακή γκανγκστερική εικόνα, αλλά είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τις ιστορίες βίαιων διεφθαρμένων, που ο Σκορσέζε έχει εξερευνήσει εδώ και μισό αιώνα. Και όμως υπάρχει επίσης μια αίσθηση ηλικίας στο έργο του, η αίσθηση ότι χρησιμοποιεί αυτή την τρομακτική αληθινή ιστορία για να “ανακρίνει” πώς φτάσαμε εκεί που βρισκόμαστε εκατό χρόνια αργότερα.
(ρητορική ερώτηση)
Πώς αφήσαμε το αίμα να γονιμοποιήσει το έδαφος αυτής της χώρας; Ο Σκορσέζε και ο Ροθ πήραν ένα βιβλίο που αφορά ουσιαστικά τη δημιουργία του F.B.I. μέσω της έρευνας για τις δολοφονίες Osage και μετατόπισε την αφήγηση σε μια πιο προσωπική προοπτική τόσο για τη Mollie όσο και για τον Ernest. Μέσα από την ιστορία τους, η ταινία δεν παρουσιάζει απλώς την αδικία, αλλά αποκαλύπτει πόσο εγγενής ήταν ο σχηματισμός πλούτου και ανισότητας σε αυτή τη χώρα. Βοηθάει με σχόλια σχετικά με το πώς αυτή η αδιάφορη βία κατά των ανθρώπων που θεωρούνταν υποδεέστεροι διαπέρασε έναν αιώνα φρίκης. Οι αναφορές στη σφαγή της Tulsa και στην Ku Klux Klan δεν είναι τυχαίες. Είναι όλα μέρος της μεγάλης εικόνας - ένας από τους ανθρώπους που υποτάσσονται αν και είναι τόσο εύκολο γι' αυτούς να το κάνουν.

Φυσικά _τεχνικά, τα οράματα του Σκορσέζε δεν λειτουργούν χωρίς την ομάδα των συνεργατών του και έχει φέρει μερικούς από τους καλύτερους για να πει αυτή την ιστορία. Η κινηματογράφηση του Rodrigo Prieto είναι σαρωτική όταν χρειάζεται να καταγράψει την αχανή περιοχή Osage, με τα ανεπανάληπτα “ιδρωμένα” κοντινά πλάνα. Η μουσική του Robbie Robertson είναι ουσιαστικά ένας χαρακτήρας, δίνοντας στην ταινία καρδιακό παλμό που προσθέτει ένταση σε μια ιστορία που δεν θα είχε την ίδια ορμή με μια παραδοσιακή, κλασική παρτιτούρα. Τέλος, η Thelma Schoonmaker είναι εν μέρει υπεύθυνη για την αίσθηση του σκηνοθετικού ρυθμού του Σκορσέζε. Κάποιοι σ’ιγουρα, θα κάνουν αστεία σχετικά με το μοντάζ, δεδομένης της διάρκειας (είναι η μεγαλύτερη ταινία του), αλλά σκεφτείτε και το εύρος αυτής της πολυετούς ιστορίας όπου γίνεται προσπάθεια να χωρέσουν όλα.

Όσο για την ερμηνεία, υπάρχει εγγενής δύναμη στο να βλέπεις τις δύο μούσες του Σκορσέζε να δρουν απέναντι η μία στην άλλη για πρώτη φορά μετά το «This Boy's Life» (30 χρόνια πριν) καθώς ο Ντε Νίρο και ο Ντι Κάπριο τροφοδοτούν ο ένας τις ερμηνείες του άλλου με αυτό που είναι βασικά μια άλλη ιστορία ενός καταχρηστικού πατέρα. Αλλά το Gladstone θα είναι η αποκάλυψη για τους περισσότερους ανθρώπους. Η ξεχωριστή του «Certain Women» ξέρει ακριβώς πώς να παίξει αυτόν τον ρόλο, ποτέ δεν κλίνει στο μελόδραμα και πάντα γειώνει τον χαρακτήρα της στην αλήθεια της στιγμής αντί να παίζει ένα stand-in για όλα τα αυτόχθονα θύματα. Υπάρχουν φορές που αισθάνεται ότι το "Killers of the Flower Moon" θα μπορούσε να εκφραστεί σε μια ευρύτερη πολιτική δήλωση, αλλά οι ερμηνείες, ειδικά του Gladstone, κρατούν την ταινία στην αλήθεια του χαρακτήρα _στα πλαίσια της made in USA οπτικής. Όλο το σύνολο κατανοεί αυτό το στοιχείο, παίζοντας την πραγματικότητα αντί να την αντιμετωπίζει σαν μάθημα ιστορίας. Η Mollie Burkhardt δεν φανταζόταν πως το έπος της θα έδινε φως στην αδικία έναν αιώνα αργότερα, πολύ περισσότερο πως θα συντελούσε στην ίδρυση ενός FBI σαν το σημερινό. Ήθελε απλώς να επιβιώσει και να αγαπήσει όπως τόσοι πολλοί που της έκλεψαν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο Σκορσέζε τελικά δημιουργεί ένα έπος υφέρπουσας, υπαρξιακής φρίκης για τη γέννηση του αμερικανικού αιώνα, μια μακάβρια ιστορία οιονεί γενοκτονικών κατά συρροή δολοφονιών, τοποθετώντας στο προσκήνιο του δράματος έναν αψεγάδιαστο γάμο ψεμάτων και δηλητηριασμένης αγάπης. Απηχεί προηγούμενα έργα του σχετικά με τη βία του όχλου και το τελικό, αναπόφευκτο ξεπούλημα στις ομοσπονδιακές αρχές, των οποίων η κακή πίστη σταδιακά αναδύεται _έχοντας να κάνει με όλα τα “γουέστερν”, που υπόκεινται σε μια ρατσιστική και βρεφική προϋπόθεση «κηδεμονίας», με έναν λευκό συνυπογράφοντα.

Στο τέλος, το "Killers of the Flower Moon" είναι σαν ένα παζλ - κάθε δημιουργικό κομμάτι παίζει το ρόλο του για να σχηματίσει τη μεγάλη εικόνα. Όταν συνδυάζεται, είναι καταθλιπτικά εύκολο να δεις τους λύκους. Το ερώτημα τώρα είναι τι κάνουμε όταν τους βρίσκουμε; Και άλλοι οι δικοί μας, άλλοι των αμερικάνων _που ξέρουν καλά πώς να ξεπλένουν τα εγκλήματά τους, όπως και στη Γάζα _σε τραγική χρονολογική σύμπτωση …

                 (συνειρμικά)
Ο Κέβιν Κόστνερ υπογράφει τη σκηνοθεσία του βραβευμένου αμερικανικού γουέστερν «Χορεύοντας με τους λύκους» του Μάικλ Μπλέικ (του 1988), όπου κατά τη διάρκεια του εμφυλίου ο λοχαγός Τζον Ντάνμπαρ βρίσκεται απομονωμένος σ' ένα φυλάκιο στην Ντακότα και καταφέρνει να γίνει αποδεκτός απ' τη φυλή Σιου των Ινδιάνων. Όταν τα αμερικανικά στρατεύματα πλησιάζουν την περιοχή η απόφαση του λοχαγού θα επηρεάσει τη ζωή όλων... Η ταινία έχει κερδίσει 7 Οσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας.

Επική ταινία γουέστερν του 1990 με πρωταγωνιστή, και παραγωγό στο πρώτο μεγάλου μήκους σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Ο Κόστνερ ανέπτυξε την ταινία με αρχικό προϋπολογισμό 15 εκατομ$ και με μεγάλο μέρος του διαλόγου να μιλιέται σε διάλεκτο με υπότιτλους. Γυρίστηκε στη Νότια Ντακότα και στο Ουαϊόμινγκ και μεταφράστηκε από την Doris Leader Charge, του τμήματος Lakota Studies στο Πανεπιστήμιο Sinte Gleska.

Η ταινία κέρδισε ευνοϊκές κριτικές από κριτικούς και κοινό, που επαίνεσαν τη σκηνοθεσία του Κόστνερ, τις ερμηνείες, το σενάριο, την παρτιτούρα, τη φωτογραφία και γενικότερα. Έβγαλε τα λεφτά της (εισπράξεις 424,2 εκατομ$, καθιστώντας την, την τέταρτη ταινία με τις περισσότερες εισπράξεις του 1990) υποψήφια για 12 Βραβεία Όσκαρ (κέρδισε τα Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας για τον Κόστνερ, Διασκευασμένου Σεναρίου, Μοντάζ,  Φωτογραφίας, Πρωτότυπης Μουσικής και Μίξης Ήχου, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας – Δράματος. Είναι ένα από τα τέσσερα γουέστερν που κέρδισαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, τα άλλα τρία είναι το Cimarron (1931), το “θρυλικό” Unforgiven (1992) και το No Country For Old Men (2007).

Θεωρείται ως η κύρια επιρροή για την αναζωογόνηση του Western στο Χόλιγουντ. Το 2007, το Dances with Wolves επιλέχθηκε για διατήρηση στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως "πολιτιστικά, ιστορικά ή αισθητικά σημαντικό".

              Υπόθεση
Το 1863, ο Υπολοχαγός John J. Dunbar τραυματίζεται στη μάχη στο St. David's Field στο Τενεσί. Ο χειρουργός σκοπεύει να ακρωτηριάσει το πόδι του, αλλά επιλέγοντας το θάνατο στη μάχη, παίρνει ένα άλογο και οδηγεί μέχρι και κατά μήκος των γραμμών της συνομοσπονδίας (των “νότιων”) αυτοί πυροβολούν επανειλημμένα εναντίον του και αστοχούν, και ο Στρατός της Ένωσης (των βόρειων δλδ των “καλών”) εκμεταλλεύεται την απόσπαση και όλα καλά. Ο Dunbar παρασημοφορείται για γενναιότητα και με ιατρική φροντίδα δεν χάνει το πόδι του. Στη συνέχεια με το Cisco, το πιστό του άλογο ζητά να πάει στα δυτικά σύνορα, για να τα δει πριν εξαφανιστούν.

Μεταφέρεται στο Φορτ Χέις, ένα μεγάλο οχυρό που διοικείται από τον Ταγματάρχη Φάμπρο, ο οποίος περιφρονεί τον ενθουσιασμό του τον στελνει στο πιο απομακρυσμένο φυλάκιο. Εν αγνοία του Dunbar, ο Fambrough, ο οποίος είναι ψυχικά άρρωστος και έχει εκδώσει αυθαίρετες εντολές χωρίς να τηρούνται αρχεία, αυτοκτονεί σχεδόν αμέσως μετά την αναχώρηση του Dunbar και παρά την απειλή των κοντινών ιθαγενών επιλέγει να μείνει και να επανδρώσει ο ίδιος τη θέση.

Αρχίζει την ανοικοδόμηση και την ανανέωση του οχυρού, προτιμώντας τη μοναξιά, καταγράφοντας πολλές από τις παρατηρήσεις του στο ημερολόγιό του.

(…)
Στο Fort Sedgwick, γίνεται φίλος με έναν λύκο που ονομάζει "Two Socks" για τα λευκά μπροστινά του πόδια. Παρατηρώντας τους Dunbar και Two Socks να κυνηγούν ο ένας τον άλλον, οι Sioux του δίνουν το όνομα "χορεύοντας με τους λύκους". Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δημιουργεί επίσης μια ρομαντική σχέση με τη Stands with a Fist (Μέρι ΜακΝτόνελ _μετά την παντρεύεται) και προμηθεύει τη φυλή με πυροβόλα όπλα για να βοηθήσει στην άμυνα του χωριού από μια επίθεση της Pawnee

(…)
Λόγω της ενδυμασίας Sioux , οι στρατιώτες ανοίγουν πυρ, σκοτώνοντας τον Cisco και αιχμαλωτίζοντας τον Dunbar, συλλαμβάνοντας τον ως προδότη, που κατηγορείται για λιποταξία και μεταφέρεται πίσω στα ανατολικά ως φυλακισμένος. Οι στρατιώτες της συνοδείας πυροβολούν Two Socks όταν ο λύκος προσπαθεί να ακολουθήσει τον Dunbar, παρά τις προσπάθειες του Dunbar να επέμβει.

Τελικά, οι Σιού παρακολουθούν τη συνοδεία, σκοτώνοντας τους στρατιώτες και ελευθερώνοντας τον Ντάνμπαρ. Ισχυρίζονται ότι δεν τον βλέπουν ως λευκό άνδρα, αλλά ως πολεμιστή των Σιού που ονομάζεται “Χορεύοντας με τους Λύκους”.
(…)
Τα στρατεύματα των ΗΠΑ φαίνονται να ψάχνουν στα βουνά, αλλά δεν μπορούν να εντοπίσουν τον Ντάνμπαρ ή τη φυλή, ενώ ένας μοναχικός λύκος ουρλιάζει από μακριά.

Ο επίλογος: «Δεκατρία χρόνια αργότερα—τα σπίτια τους καταστράφηκαν, τα βουβάλια εξαφανίστηκαν—η τελευταία μπάντα των ελεύθερων Σιού σκλαβώθηκε στη λευκή αρχή στο Φορτ Ρόμπινσον της Νεμπράσκα. Η μεγάλη κουλτούρα αλόγων των πεδιάδων είχε φύγει και τα αμερικανικά σύνορα  πέρασαν στην ιστορία».

Εκείνο που λείπει από όλες τις αμερικάνικες παραγωγές που ξεχωρίζουν είναι η “ιδέα” του ρόλου των ΗΠΑ ως καπιταλιστικής –ιμπεριαλιστικής χώρας _με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις