Ινδιάνοι ΗΠΑ _στη χώρα των νεκρών και των ξεχασμένων

Οι εικόνες και η φωτο κεφαλίδας, από το _εξαντλημένο βιβλιαράκι “πού είναι ο αετός” Εκδόσεις ΚΟΑΝ __ISΒΝ 960-7586-03-4

_ξεφυλλίζοντας το Ριζοσπάστη
"...και ο ήλιος βάζει τα σημάδια του στον τόπο και στη στιγμή που εμείς πια δε θα ξαναπολεμήσουμε". Τσιφ Τζόζεφ ⁽¹⁾

Οι περισσότεροι από μας μάθαμε από την πιο τρυφερή ηλικία μας για τους Ινδιάνους, μέσα από τις υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ, τα περίφημα καουμπόικα έργα, με πρωταγωνιστές τους πολιτισμένους λευκούς και τους αιμοσταγείς ερυθρόδερμους. Στο τέλος του έργου πάντα το "χλωμό πρόσωπο" κατάφερνε να επικρατήσει με τίμιους και ανδρείους τρόπους και να επιβάλει την ειρήνη και τον πολιτισμό. Σε αντίθεση με την πραγματικότητα, είδαμε νεκρούς λευκούς, θρήνους λευκών γυναικών και παιδιών για τους αγαπημένους τους, που χάθηκαν αλλά ποτέ έναν νεκρό Ινδιάνο. Μόνο όταν χρειαζόταν να χρησιμοποιηθεί το πτώμα του, για να δείξει την ανωτερότητα και το σεβασμό της λευκής φυλής. Η προπαγανδιστική δομή των καουμπόικων λειτουργούσε και λειτουργεί άψογα. Μετά το πέρας δύο ωρών σφαγών, που υπονοούνται, όλοι ανεξαιρέτως είμαστε με τους καουμπόηδες. Τα παιδιά του '60 μάλιστα παίζοντας καουμπόηδες και Ινδιάνους αναπαρήγαγαν το "χρονικό της φρίκης" στους δρόμους της Αθήνας...

Killers of the Flower Moon _
Δολοφόνοι Ανθισμένων Φεγγαριών

"Λευκοβαμμένη" δικαιοσύνη

Μέσα από τις ταινίες αυτές και το μηχανισμό ταύτισης που λειτούργησε σε όλους ανεξαιρέτως - δυστυχώς στους περισσότερους υποσυνείδητα - παγιώθηκε η άποψη. "Εμείς και αυτοί". Οπου στο μεις ήταν ο "πολιτισμός του πνεύματος" και στο αυτοί "οι βάρβαροι, οι πρωτόγονοι". Χρειάστηκε άλλη μία χολιγουντιανή υπερπαραγωγή - η ταινία "Χορεύοντας με τους λύκους" - να κάνει τα "χλωμά πρόσωπα" να ξανασκεφτούν τους ξεχασμένους Ινδιάνους και να επαναπροσεγγίσουν το θέμα και να ανακαλύψουν, έστω και πολύ αργά, ότι πολύ πριν το 1492, οπότε ο Κολόμβος έφτασε στην αμερικανική ήπειρο, ζούσαν και άκμαζαν μεγάλοι και σημαντικοί πολιτισμοί, βασισμένοι σε αξίες και αρχές. Όπως ήταν όμως αναμενόμενο, η ουσία τεχνηέντως αποκρύφτηκε και οι Ινδιάνοι ανήχθησαν σε ένα ακόμα γραφικό έθνικ στοιχείο των πολυπολιτισμικών κοινωνιών που υφίστανται σε όλη την αμερικανική ήπειρο.

Η "οικονομία της αγοράς", που δεσπόζει σήμερα στην παγκόσμια σκηνή, επιτάσσει την υπέρογκη ανάπτυξη των καταναλωτικών αγαθών και προσβλέπει στην αξιοποίηση των τμημάτων αυτών των πολιτισμών ως καταναλωτικά όντα κατ' αρχήν, αλλά και ως προϊόντα προς εκμετάλλευση για την παραγωγή πλούτου. Ο όρος για την επιτυχή έκβαση της "εκστρατείας" είναι η αφομοίωσή τους και αποδοχή τους με πρώτο βήμα την παραδοχή τους "λάθους" και την αναγνώριση ορισμένων "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και στη συνέχεια την ένταξή τους στην κοινωνία μας με την ταυτόχρονη αποδοχή των αξιών μας - βλέπε χρήμα - και την ανάπτυξη των ίδιων ακριβώς τεχνητών αναγκών. Οι αξίες των αυτόχθονων Ινδιάνων πρέπει να παραμεριστούν στο όνομα της ανάπτυξης. Αξίες, όπως ο ομαδικός τρόπος ζωής με την άρνηση του ατομικισμού και η ζωή σε αρμονία με τη φύση, μέσω της γνώσης και της κατανόησης και όχι της βίαιης κατάκτησης.

Συγκεκριμένα για τους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής οι έννοιες της ιδιοκτησίας και του Δίκαιου υπάρχουν, αλλά είναι βασισμένες στα ήθη και τις αξίες, που διέπουν τις φυλές, σε απόλυτη σχέση με τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες και όχι σε πολιτικές αφηρημένες έννοιες που έχουν σα βάση το ατομικό, ιδιωτικό συμφέρον. Τους πολιτισμούς αυτούς, που αντιτίθονταν στη μανία για εκμετάλλευση ανθρώπων, γης, ενέργειας με μοναδικό σκοπό το κέρδος, έπρεπε οι πολιτισμένοι λευκοί, αν δεν υποτάσσονταν, να τους εξαφανίσουν.

                Χορεύοντας με τους λύκους
                Dances With Wolves _1990

Σκηνοθεσία +Παραγωγή Κέβιν Κόστνερ | Σενάριο Μάικλ Μπλεικ (βασισμένο στο ομότιτλο _Dances with Wolves βιβλίο) Διάρκεια 181 | 236λ

Το Χορεύοντας με τους λύκους είναι Αμερικανική επική γουέστερν ταινία, που επικεντρώνεται γύρω από την ιστορία ενός υπολοχαγού, ο οποίος ταξιδεύει στο εσωτερικό της Αμερικής για να βρει μια στρατιωτική βάση, καθώς και την σχέση του με κάποιους ντόπιους Ινδιάνους. Η ταινία έλαβε θετικές κριτικές και προτάθηκε για 12 βραβεία Όσκαρ, 6 Χρυσές Σφαίρες και 9 βραβεία BAFTA. κέρδισε 7 Oscars, 55 βραβεία και 40 υποψηφιότητες, ενώ είχε πολύ μεγάλο αντίκτυπο και το 2007 χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» ώστε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των ΗΠΑμερικής.
Περίληψη: Το 1863 ο υπολοχαγός Τζον Ντάνμπαρ τραυματίζεται στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Θέλοντας να ξεπεράσει τον τραυματισμό του, πηγαίνει στην Νότια Ντακότα με στόχο να εντοπίσει μια στρατιωτική βάση. Στην πορεία όμως, θα καταφεύγει σε καταυλισμό Ινδιάνων, όπου θα αναπτύξει σχέσεις με αυτούς τους ανθρώπους και θα δεθεί τελικά με αυτούς.    

• Κέβιν Κόστνερ ως ο Υπολοχαγός Τζον Ντάνμπαρ |
  Χορεύοντας με τους Λύκους ( Šuŋgmánit Tȟáŋka Ób Wačhí)

•   Μαίρη ΜακΝτόνελ ως η Στεκόμενη Α (Napépȟeča Nážiŋ Wiŋ)
•    Γκράχαμ Γκριν ως το Πουλί που Κλωτσάει (Ziŋtká Nagwáka)
•    Ρόντνεϊ Γκραντ ως ο Άνεμος που Πετάει (Pȟehíŋ Otȟáte)
•    Τζίμμυ Χέρμαν ως η Πέτρα Καλφ (Íŋyaŋ Ptehíŋčala)

Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κέβιν Κόσνερ που επιχειρεί να σκιαγραφήσει το πορτρέτο της Άγριας Δύσης, φέρνοντας σε αντιπαράθεση την αξιοθαύμαστη στωικότητα των Ινδιάνων με τη βία των αποίκων. Κεντρικό πρόσωπο είναι ο ίδιος _ως λοχαγός του αμερικανικού στρατού Τζον Ντάνμπαρ, ο οποίος παίρνει μετάθεση σε μια παραμεθόριο περιοχή της Νότιας Ντακότα, προκειμένου ν' αντιμετωπίσει τη φυλή των Σιού. Όμως, ο Αμερικανός στρατιώτης γοητεύεται από την απλότητα του τρόπου ζωής των Ινδιάνων και συνδέεται μαζί τους. Αλλάζει τ' όνομά του υιοθετώντας το ινδιάνικο “Χορεύοντας με τους λύκους”_ Šuŋgmánit Tȟáŋka Ób Wačhí. Δε θ' αργήσει να έρθει η στιγμή που ο Αμερικανός θα γίνει ένα καλοδεχούμενο μέλος της φυλής των Σιού. Από την ταινία δε λείπει και ο έρωτας, αφού ο Κόσνερ θα ερωτευτεί μια λευκή που έχει μεγαλώσει στη φυλή των Σιού. Στην ταινία οι ρόλοι του “καλού” καουμπόη και του “κακού” Ινδιάνου ανατρέπονται.
                 _________________________________________________________

 Το μακρύ μονοπάτι των δακρύων

Όσους δεν μπόρεσαν να εξαφανίσουν από το πρόσωπο της Νέας Γης προσπάθησαν να τους εκμεταλλευτούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 18ο αιώνα η αμερικανική αντίληψη για την άσκηση της πολιτικής απέναντι στους Ινδιάνους ελάχιστα έχει διαφοροποιηθεί. Ο υπουργός Πολέμου του Προέδρου Ουάσιγκτον, Κνοχ, είχε πει σε σχέση με τη διαδικασία εκπολιτισμού τους: "Αν ήταν δυνατόν να εισαγάγουμε το ειδικό δίκαιο ιδιοκτησίας ανάμεσα στους Ινδιάνους, θα ήταν μια ικανοποιητική λύση των επιχειρηματικών μας δραστηριοτήτων". ⁽²⁾

Μετά τον πόλεμο Ανεξαρτησίας - γνωστός και ως πόλεμος Βορείων - Νοτίων - που οι Ινδιάνοι είχαν συμβάλει τα μέγιστα, για να είναι νικηφόρος, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν εξαρτημένες από τη "θέση" των Ινδιάνων. Αργότερα όταν δομήθηκε το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών, οι υποσχέσεις ξεχάστηκαν και οι Ινδιάνοι έγιναν ένα περιπλανώμενο έθνος, έρμαιο της κατακτητικής μανίας των εποίκων που συνεχώς πολλαπλασιάζονταν. Από το 1778 που τέθηκαν οι όροι για την αναγνώριση των ινδιάνικων φυλών ως ανεξάρτητα έθνη στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας με τη Συμφωνία του Ντελαγουέαρ μέχρι το 1832 - η Συμφωνία έγινε γνωστή ως Βορειοανατολικό Διάταγμα - που έγινε νόμος του κράτουςκαι το Ανώτατο Πολιτειακό Δικαστήριο αναγνώρισε τις φυλές ως "ειδική ανεξάρτητη κοινωνία πολιτών" και την παράλληλη αναγνώριση "των συνθηκών που έχουν επιτευχθεί", οι Ινδιάνοι ζούσαν αποκλεισμένοι και φυλακισμένοι στους καταυλισμούς που λειτουργούσαν επί της ουσίας ως στρατόπεδα συγκέντρωσης.⁽³⁾ Η γενοκτονία συνεχίστηκε. Με την "Πράξη για την ενσωμάτωση των Ινδιάνων" του 1871 οι φυλές από κυρίαρχα έθνη περιήλθαν σε μια κατάσταση παρόμοια με των δούλων της Ρώμης. Καμία νομική κατοχύρωση, έστω και η προϋπάρχουσα, που κρίνεται ελάχιστη, δεν έσωσε από τις εκκαθαρίσεις τις φυλές των Ινδιάνων σε όλη την επικράτεια. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του ατέλειωτου "μονοπατιού των δακρύων", όπως έχει γίνει ευρέως γνωστό, όπου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1830 οι ινδιάνικες φυλές αναγκάστηκαν να μετοικήσουν, πεζοπορώντας στην ενδοχώρα από τις Νοτιοανατολικές Πολιτείες, με τη συνοδεία φυσικά του αμερικανικού ιππικού, όπου φέρεται ότι χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους. Ανάλογη αντιμετώπιση είχαν και οι φυλές των Ναβάχο κατά την τετραετία 1864-68, στο Bosque Redondo, στις Πολιτείες Αριζόνα και Κολοράντο. Ταυτόχρονα, τις ίδιες ακριβώς χρονολογίες στην περιοχή Γουασίτα, που τώρα βρίσκεται η Πολιτεία της Οκλαχόμα, έγιναν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από το 7ο Σύνταγμα του Ιππικού. Πρώτα το 1864, όπου εξολοθρεύτηκαν χωριά με Τσεγιέν και όσοι επιζήσανε επιχειρήθηκε να εξολοθρευτούν το 1868. Η ανεξέλεγκτη δράση του αμερικανικού Ιππικού οδήγησε στη Συνθήκη του Fort Lamaries. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε και πάλι το Ιππικό να δράσει κατά τους συνήθεις τρόπους του και να επαναλάβει μια ακόμα γενοκτονία, το 1890 με θύματα αυτή τη φορά τη φυλή των Σιού. ⁽⁴⁾

Σύγχρονα λουτρά αίματος

Όσοι έχουν απομείνει πλέον από τις εκκαθαρίσεις θα γίνουν και επισήμως το 1924 Αμερικανοί πολίτες, με συγκεκριμένα δικαιώματα, όπως το να παραμείνουν στους καταυλισμούς. Ομως οι Ινδιάνοι ποτέ δεν κατάφεραν να στεριώσουν στο ίδιο μέρος για πολλά χρόνια, αφού τους μετέφεραν από τον έναν καταυλισμό στον άλλο, ενώ πολλοί λευκοί εξαγόρασαν με εκφοβιστικούς τρόπους ή με τη μορφή της καταπάτησης μεγάλες εκτάσεις που ανήκαν στις ινδιάνικες φυλές και αργότερα ανακαλύφθηκε ότι ήταν σημαντικής οικονομικής αξίας, λόγω κυρίως του υπεδάφους τους.

Από την άλλη πλευρά η μη ένταξή τους και η αποδοχή τους από την αμερικανική κοινωνία, λόγω της "αδικαιολόγητη εμμονής" τους να παραμείνουν πιστοί στις παραδόσεις τους, τους περιθωριοποίησαν εντελώς, με αποτέλεσμα οι κοινότητες των Ινδιάνων να επιζούν, μόνο με το επίδομα που προβλεπόταν από τη Συμφωνία του Λάμερις και σταδιακά να αργοπεθαίνουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανεργία ανάμεσα στις φυλές των Ινδιάνων ξεπερνά κατά πολύ το μέσο όρο του 30%, ενώ το εισόδημα πολλών εξ αυτών που έχουν το "πολύτιμο αγαθό" της απασχόλησης είναι κάτω από το όριο της φτώχειας από ό,τι ισχύει σε παναμερικανικό επίπεδο. Η χώρα των Ναβάχο - που βρίσκεται ανάμεσα στις Πολιτείες της Αριζόνας και του Νέου Μεξικού - είναι μία από τις πιο οργανωμένες και "πλούσιες" περιοχέςΙνδιάνων, αφού βρέθηκαν πολλά κοιτάσματα πετρελαίου προς εκμετάλλευση, όπως και φυσικού αερίου, ουρανίου και ηλίου. Ωστόσο, όλες οι προσπάθειες των εκπροσώπων των Ναβάχο να έχουν τη διαχείριση των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους ή το ελάχιστο την ισότιμη συν-διαχείριση με τις αμερικανικές εταιρίες, που εκμεταλλεύονται το υπέδαφος, έχουν αποτύχει.⁽⁵⁾

Οι Ναβάχο παρότι είναι οι ιδιοκτήτες της γης και του υπεδάφους, δεν έχουν κανένα δικαίωμα, εξαιτίας της έλλειψης του επενδυτικού κεφαλαίου, και τα κέρδη νέμονται φυσικά άλλοι, ενώ οι Ινδιάνοι χρησιμοποιούνται ως κατώτατο εργατικό προσωπικό...

Δεν είναι, λοιπόν, παράλογο, ότι για πολλές δεκαετίες ο αλκοολισμός ήταν η πρώτη αιτία θανάτου στους μεσήλικες Ινδιάνους. Στοιχεία, όμως, που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας από το περιοδικό "Κόμμον Σενς", αναφέρουν ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 σχεδόν 3.000 Ινδιάνες υποβάλλονταν σε υποχρεωτική χειρουργική στείρωση, ποσοστό που αποτελούσε περίπου το 5% του γυναικείου πληθυσμού που μπορούσε να τεκνοποιήσει. Ο τότε επικεφαλής του Ομοσπονδιακού Γραφείου για τον πληθυσμό, dr. R. T. Ravenholt, αργότερα επιβεβαίωσε ότι "η χειρουργική στείρωση είχε γίνει εξαιρετικά σημαντική τα τελευταία χρόνια ως μια πιο εξελιγμένη μέθοδος για τον επιδέξιο χειρισμό της γονιμότητας"!

Τα δυσεπίλυτα προβλήματα - εργασία, εκπαίδευση, υγεία - της κοινότητας των Ινδιάνων καικυρίως το ανεκπλήρωτο αίτημά τους για ανεξαρτησία παραμένουν άλυτα. Η επίσημη Πολιτεία, πάντως, συνεχίζει να κωφεύει, που είναι πάγια τακτική της. Είναι χαρακτηριστικό, όπως καταγγέλλουν στελέχη του "Αμερικανικού Ινδιάνικου Κινήματος" (ΑΙΜ), παρά την εξαγγελία του Προέδρου Κλίντον για μια προεδρική θητεία, όπου θα γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των εθνικών μειονοτήτων και τη σύσταση για το λόγο αυτό μιας επταμελούς διαφυλετικής Επιτροπής, απουσιάζουν παντελώς οι εκπρόσωποι των Ινδιάνων. Λες και είναι "αόρατοι" πολίτες...

⁽¹⁾. Ονομα με το οποίο έγινε γνωστός στους λευκούς ένας από τους πιο επιφανείς Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής, κατά το 19ο αιώνα. Το απόσπασμα ανήκει σε έναν από τους πιο γνωστούς λόγους του, που απηύθυνε στο στρατηγό Χάουαρντ, τη στιγμή που παραδόθηκε, μαζί με τα υπολείμματα των πολεμιστών και της φυλής του, το χειμώνα του 1876. Από το βιβλίο "Ακου Λευκέ!" του Λαρς Πέρσον. "Σύγχρονη Εποχή", 1993 ISBN13 9789602246788 __Σεπ- 1993 _320σελ _21x14
⁽²⁾ . ως άνω "Ακου Λευκέ!" _Λαρς Πέρσον Σύγχρονη Εποχή
⁽³⁾ . "American Holocaust, Colombus and the conquest of the New World" - David Stannard. Oxford University Press.
⁽⁴⁾ . "The state of native America, Genoside, Colonization and Resistance". Annette James.
⁽⁵⁾ . "Navajo. Tradition and change in thw Southwest". Wolfang Lindig - Helga Teiwes. U. Bar Verlag, Zϋrich. 1993

σσ. Λαρς Πέρσον: Σουηδός ανθρωπολόγος. Γεννήθηκε στη Σουηδία το 1934. Έγραψε 9 βιβλία με θέμα τους Ινδιάνους της Αμερικής, καθώς και διάφορες αφρικανικές φυλές, μία νουβέλα και μία σάτιρα. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, νορβηγικά, δανέζικα και στη γλώσσα σουαχίλι. Επίσης έχει συλλέξει σε 2 δίσκους μουσική των Ινδιάνων.
Δούλεψε χωρίς κανενός είδους υποστήριξη από επίσημους φορείς με τους Ινδιάνους του Αμαζονίου και τους Αρουνάκο του Περού και της Κολομβίας. Χαρακτηρίστηκε ανεπιθύμητο πρόσωπο σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, πήγε στην Αφρική όπου και εκεί ασχολήθηκε με την κατάσταση των μειονοτήτων. Σκοτώθηκε το 1981 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη Νοτιοαφρικανική Ένωση. Ήταν ένας από τους ιδρυτές της Διεθνούς Ομάδας Εργασίας για τις Υποθέσεις των Ιθαγενών (IWGE), του διεθνούς οργανισμού, που με συστηματικές εκδόσεις καταγράφει και παρουσιάζει την κατάσταση των εθνικών μειονοτήτων.
___              Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

_ΒΡΑΖΙΛΙΑ _1996
"Πράσινο φως" για τον αφανισμό 200 ινδιάνικων φυλών

Ο Πρόεδρος της Βραζιλίας, Φερνάντο Ενρίκε Καρντόσο, αποφάσισε μία ριζική αλλαγή πορείας στην πολιτική απέναντι στους Ινδιάνους. Παρά τις έντονες διεθνείς επικρίσεις, ο Καρντόσο προχώρησε στις 9 Γενάρη σε αναθεώρηση του Προεδρικού Διατάγματος 22/91, που προέβλεπε ρυθμίσεις όσον αφορά τα εδάφη των Ινδιάνων. Η νέα εκδοχή του Διατάγματος περιορίζει σημαντικά τα κατοχυρωμένα στο Σύνταγμα δικαιώματα 317.000 ιθαγενών. Από εδώ και εμπρός, ο κάθε Βραζιλιανός πολίτης, που θα αισθάνεται ότι απειλούνται τα συμφέροντά του από την εγκατάσταση ενός προστατευόμενου ινδιάνικου καταυλισμού, μπορεί να καταφύγει στη Δικαιοσύνη και, όπως καταλαβαίνετε, με πολλές πιθανότητες να κερδίσει. Φυσικά, ο Καρντόσο, απλά, επικύρωσε διά νόμου αυτό που εδώ και πολύ καιρό είναι κοινή πρακτική. Ωστόσο, ο τελευταίος θα περάσει στην ιστορία της Βραζιλίας ως ο Πρόεδρος που παραβίασε το Σύνταγμα και ολοκλήρωσε το "ευγενές εγχείρημα" του πολιτιστικού αφανισμού 200 ινδιάνικων φυλών.

"Οι Ινδιάνοι της Βραζιλίας χρειάστηκαν πάνω από 500 χρόνια για να καταφέρουν να μετατρέψουν τα μισά από τα παραδοσιακά ζωτικά τους εδάφη σε προστατευόμενα από το κράτος εδάφη. Τώρα με μία μονοκονδυλιά παύει να ισχύει το καθεστώς της "προστασίας", λέει αγανακτισμένος ο Ρομπέρτο Αντόνιο Λίμπγκοτ της καθολικής ινδιάνικης ιεραποστολής "CIMI". Κατά την άποψη του Λίμπγκοτ, η Δικαιοσύνη βρίσκεται στο πλευρό των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών μεταλλευμάτων και των εξαγωγέων τροπικής ξυλείας, οι οποίοι δρομολογούν μία δικαστική χιονοστιβάδα. Η "καταιγίδα" προμηνιόταν εδώ και πολύ καιρό. Σε μία επίσκεψή τους στη Γερμανία, την άνοιξη του 1995, δύο εκπρόσωποι της ινδιάνικης οργάνωσης CUNPIR, σε πολυάριθμες συναντήσεις με διάφορες οργανώσεις, κατήγγειλαν φοβερά πράγματα.

Τα έργα οδοποιίας μέσα από την Αμαζονία και πολλά άλλα "αναπτυξιακά" έργα της Παγκόσμιας Τράπεζας είχαν, σύμφωνα με τις καταγγελίες των εκπροσώπων της CUNPIR, τις ακόλουθες συνέπειες: Δεκαπλάσιοι θάνατοι λόγω μεταφερόμενων ασθενειών, σφαγές στους κατοίκους ολόκληρων χωριών, δηλητηριάσεις από τον υδράργυρο που προέρχεται από την πλύση του χρυσού, βίαιη επιβολή των ιεραποστολών, καταπάτηση εδαφών, υποχρεωτική μετεγκατάσταση, απόγνωση και συνεχώς αυξανόμενος αριθμός αυτοκτονιών. Οι εκπρόσωποι της CUNPIR κατέθεσαν, ως δείγμα της κλιμάκωσης της πολιτικής διάθεσης στη Βραζιλία απέναντι στους Ινδιάνους, τις δηλώσεις του γερουσιαστή Χελιό Ζαγκουαρίμπ και άλλοτε υπουργού Ερευνας και Τεχνολογίας, σε ένα σεμινάριο για μέλη των ενόπλων δυνάμεων, που δημοσίευσε η εφημερίδα "Φόλια ντε Σάο Πάολο", όπου μεταξύ των άλλων απαιτούσε: "Να προετοιμάσουν για τους Ινδιάνους έναν ταχύ θάνατο" και κατέληγε με την κορόνα: "Στον 21ο αιώνα δε θα υπάρχει πια ούτε ένας Ινδιάνος"!

Και μόνο η έναρξη της δημόσιας συζήτησης για αλλαγή του Διατάγματος 22/91, που προέβλεπε την οριοθέτηση των εδαφών των Ινδιάνων, ήταν αρκετή για να αυξηθούν απότομα οι επεμβάσεις στις περιοχές των Ινδιάνων. Ετσι, μετά τη συζήτηση για το παραπάνω θέμα στην τοπική Βουλή της Ροντόνια, 50 οπλισμένοι άντρες εισέβαλαν στην περιοχή των Ούρου - Εου - Βάου - Βάου, προκαλώντας σημαντικές ζημιές. Λίγο αργότερα, στην πολιτεία Μάτο Γκρόσο, δολοφονήθηκε ένας υπάλληλος των κρατικών ινδιάνικων αρχών FUNAI στην προσπάθειά του να εκδιώξει, από την περιοχή των Σαράρε, παράνομους χρυσοθήρες. Το Μάη του 1995 εισέβαλαν ξένοι στον καταυλισμό των Ξουκούρου. Ενας δικηγόρος, που είχε αγωνιστεί για την οριοθέτηση των εδαφών τους, βρέθηκε τρεις μέρες αργότερα νεκρός. Παρόμοιες ειδήσεις έβλεπαν, το τελευταίο διάστημα, όλο και συχνότερα το φως της δημοσιότητας.
Ο Νιλμάριο Μιράντα, βουλευτής του Εργατικού Κόμματος (PT), πιστεύει ακράδαντα ότι μετά την αλλαγή του εν λόγω Διατάγματος θα επέλθει "ολοκληρωτική στασιμότητα", όσον αφορά την οριοθέτηση των προστατευόμενων από το κράτος ινδιάνικων καταυλισμών. "Ο Καρντόσο υπολόγισε ψυχρά", τονίζει ο Μιράντα. "Οι επενδύσεις για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου, όπως σιδηρομεταλλευμάτων, κασσίτερου, χρυσού και τροπικής ξυλείας είναι σαφώς υψηλότερες από τα διεθνή κονδύλια που προορίζονται για την οριοθέτηση των εδαφών των Ινδιάνων". Εκτός από το λόμπι των πολυεθνικών μονοπωλιακών συγκροτημάτων, ο Καρντόσο στηρίζεται και από το στρατό, ο οποίος μονίμως χαρακτήριζε τη διεθνή πίεση υπέρ της οριοθέτησης των ινδιάνικων εδαφών ως ανάμειξη στα εσωτερικά προβλήματα της Βραζιλίας. "Δε μας μένει παρά μία τελευταία δυνατότητα", συνεχίζει ο Μιράντα: "Θα προχωρήσουμε δικαστικώς ενάντια στην αναθεώρηση του Διατάγματος".
Ωστόσο, οι ιθαγενείς προχωρούν και σε κινητοποιήσεις. Η ινδιάνικη οργάνωση CUNPIR στηρίζει το "συντονισμό της δράσης της Ενωσης των Ινδιάνικων Φυλών στη Ροντόνια, βόρεια του Μάτο Γκρόσο και νότια της Αμαζονίας", όπως επίσης και τις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, για παράδειγμα ενάντια στο νέο σχέδιο της Παγκόσμιας Τράπεζας PLANAFLORO. Ενώ οι συνάνθρωποί μας στην Αμαζονία πορεύονται με κίνδυνο της ζωής τους- με σχεδόν τίποτε στα χέρια τους, χωρίς καμία υποδομή για τον αγώνα τους, ένας αγώνας επιβίωσης, σε μία τεράστια έκταση - οι πανταχού "φίλοι" τούς έχουν, μάλλον, εγκαταλείψει. Και ενώ διεθνώς συσσωρεύονται τόνοι χαρτιού από τις δηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους ιθαγενείς, που δυστυχώς μένουν στα χαρτιά, ενώ διασκέψεις καταλήγουν στο πουθενά, εκεί μακριά στο άλλο ημισφαίριο συνεχίζονται, με την ίδια πάντα βαρβαρότητα, τα εγκλήματα ενάντια στα τροπικά δάση και τους παραδοσιακούς τους κατοίκους.

Ινδιάνικη σοφία
_από τις εκδόσεις Πανός του ποιητή Γιώργου Χρονά
Μετάφραση Ειρήνη Βρης

• 1. Η γη που βλέπετε δεν είναι συνηθισμένη γη - είναι η σκόνη του αίματος, της σάρκας και των κοκάλων των προγόνων μας... Θα πρέπει να σκάψετε βαθιά κάτω από την επιφάνεια πριν βρείτε τη γη της φύσης, καθώς το επάνω στρώμα είναι Κρόου [Crow]. Η γη, όπως είναι, είναι το αίμα μου και οι νεκροί μου - είναι καθαγιασμένο (Σες-χις, τέλη 19ου αι., Ρήνο Κρόου).
• 2. Ακούστε με, τέσσερα ημισφαίρια της γης - συγγενής σας είμαι! Δώστε μου τη δύναμη να περπατήσω σε μαλακή γη, συγγενής όσων υπάρχουν είμαι! Δώστε μου τα μάτια να δω και τη δύναμη να καταλάβω ότι ίσως είμαι σαν εσάς. Με τη δύναμή σας μόνο μπορώ να αντιμετωπίσω τους ανέμους (Μαύρο Ελάφι, 1863 - 1950, μάγος γιατρός των Ογκλάλα Σιου).
• 3. Είμαστε μαύροι, κι όμως αν κοπούμε το αίμα θα είναι κόκκινο - και το ίδιο συμβαίνει με τους λευκούς, αν και το δέρμα τους είναι άσπρο... Ανήκω σε ένα άλλο έθνος. Οταν σας μιλώ, δεν με καταλαβαίνετε (Σπόκαν Γκάρυ,1811 - 1892, αρχηγός των Μιντλ Σπόκαν).
• 4. Η συζήτηση ποτέ δεν άρχιζε αμέσως, ούτε βιαστικά. Κανείς δεν βιαζόταν να κάνει ερώτηση, όσο σημαντική κι αν ήταν, και κανείς δεν πιεζόταν να απαντήσει. Η παύση που έδινε χρόνο για σκέψη ήταν ο αληθινός ευγενικός τρόπος να αρχίσει και να διεξαχθεί μια συζήτηση. Η σιωπή ήταν σημαντική για τους Ντακότα, καθώς και η παραχώρηση ενός διαστήματος σιωπής στον ομιλητή και ενός λεπτού δικής του σιωπής πριν μιλήσει, εφαρμόζοντας την αρχή της πραγματικής ευγένειας και του σεβασμού των κανόνων «ότι η σκέψη προηγείται του λόγου» (Λούθηρος Καθιστή Αρκούδα, 1868 - 1939, αρχηγός των Ογκλάλα Σιού).
• 5. Μεταξύ των Ινδιάνων δεν υπάρχουν γραπτοί νόμοι. Τα έθιμα που παραδόθηκαν από γενιά σε γενιά είναι οι μόνοι νόμοι να τους καθοδηγούν. Ο καθένας ίσως να ενεργούσε διαφορετικά απ' ό,τι θεωρείται σωστό αν το αποφάσιζε. Ομως τέτοιες πράξεις θα επέσυραν τη μομφή του έθνους. Αυτός ο φόβος της μομφής του έθνους ενεργούσε σαν ένας παντοδύναμος δεσμός που έδενε τα πάντα με ένα κοινωνικό έντιμο συμβόλαιο (Τζορτζ Κόπγουεϊ, 1818 - 1863, αρχηγός των Οτζίμπουα).
• 6. Εχω παρατηρήσει ότι σε κάθε μεγάλο εγχείρημα δεν φτάνει ένας άνθρωπος να εξαρτάται μόνο από τον εαυτό του (Μοναχικός Ανθρωπος, τέλη 19ου αι., Τέτον Σιου).
• 7. Η ιδέα της επίσημης στολής κατά την προετοιμασία της μάχης δεν προέρχεται από την πίστη ότι θα αυξήσει τη μαχητικότητα. Η προετοιμασία είναι για το θάνατο σε περίπτωση που αυτή είναι η έκβαση της σύγκρουσης. Κάθε Ινδιάνος θέλει να είναι στις δόξες του όταν πάει να συναντήσει το μεγάλο πνεύμα, γι' αυτό ντύνεται καλά είτε υπάρχει κίνδυνος στην επικείμενη μάχη ή αρρώστια ή τραυματισμός σε καιρό ειρήνης (Ξύλινο Πόδι, τέλη 19ου αι., αρχηγός των Τσεγιέν).
• 8. Είμαι φτωχός και γυμνός, όμως είμαι ο αρχηγός του έθνους. Δεν θέλουμε πλούτη, όμως θέλουμε να αναθρέψουμε τα παιδιά μας σωστά. Τα πλούτη δεν θα μας έκαναν καλό. Δεν θα μπορούσαμε να τα πάρουμε στον άλλο κόσμο. Δεν θέλουμε πλούτη, θέλουμε ειρήνη και αγάπη (Κόκκινο Σύννεφο, τέλη 19ου αι., αρχηγός των Σιου).
• 9. Η γη κι εγώ συμφωνούμε. Το μέτρο της γης και το μέτρο των κορμιών μας είναι το ίδιο για όλους (Χινματόν Γιαλατκίτ, 1830 - 1904, αρχηγός των Νε-Περσέ [Τρυπημένες Μύτες]).

__________________________________________

 

Η σύνθεση του εξωφύλλου βασίστηκε σε μια φωτο της Αθηνάς Φούντα. Ο αετός του οπισθόφυλλου και της τελευταίας εσωτερικής σελίδας είναι λεπτομέρεια από φωτο του Β. Hallman και ανήκει στο σπάνιο είδος των θαλασσαετών. Υπολογίζεται ότι 2-3 ζευγάρια έχουν απομείνει στην Ελλάδα.
Στις υπόλοιπες σελίδες έχουν χρησιμοποιηθεί παραδοσιακά Ινδιάνικα σχέδια από βιβλία
Υπάρχει (σσ. ανώφελο να αναπαράγουμε) έγχρωμη φωτογραφία του τέλους σύνθεση από φωτογραφίες που απεικονίζουν μια τυπική άποψη της μολυσμένης Αθήνας και ένα βασιλαετό — άμεσα απειλούμενο με εξαφάνιση είδος (φωτο  — Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία)
Η καλλιγράφηση και η καλλιτεχνική επιμέλεια έγιναν από τον Άγγελο Μοιράγια και τη Μαρία Πανουργιά. Αυτός ο αετός στον ουρανό είναι για σένα!

Πρώτη έκδοση 1992 © Άγγελος Μοιράγιας - Εκδόσεις Κ Ο Α Ν __ISΒΝ 960-7586-03-4