Μικρό αφιέρωμα στο σ.φο Νίκο Καλούδη _ Μια ζωή αφιερωμένη στο Κόμμα

Ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος, για πάνω από 50 χρόνια ο Νίκος Καλούδης του Στεφανή _Χιώτης και Καρδαμυλιώτης, γεννήθηκε 21 Μάη του 1917 και “έφυγε” 24 Φλεβάρη 1998 (κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Καισαριανής). Μπολιάστηκε νωρίς με την κομμουνιστική ιδεολογία και ανέπτυξε στον ανώτατο βαθμό την αποφασιστικότητα και θέληση, να δρα μέσα σε οποιεσδήποτε συνθήκες για τα ιδανικά της εργατικής τάξης, για το σοσιαλισμό, με αυτοθυσία και αυταπάρνηση. Είχε γίνει _όντας εκεί, μέλος του ΚΚ Αμερικής το 1941 στη Νέα Υόρκη, αφού δεν υπήρχε οργάνωση του Κόμματος της εργατικής τάξης. Με το φτιάξιμο χωριστής ΚΟΒας μετά την απελευθέρωση, πέρασε στο ΚΚΕ. Με το θάνατο του συντρόφου Καλούδη, κλείνει ο κύκλος της ζωής ενός ακόμη συντρόφου, η δράση του οποίου αποτελεί παράδειγμα για όλους, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά.

Ο αναπάντεχος θάνατος του δε γέμισε με θλίψη και οδύνη μόνο το κόμμα μας, ήταν και μια μεγάλη, δυσαναπλήρωτη απώλεια για το Λαϊκό Δημοκρατικό Κίνημα, την εργατική τάξη και τη ναυτεργατική οικογένεια, μέσα από τα σπλάχνα της οποίας ξεπρόβαλε, γαλουχήθηκε και αντρώθηκε, για να σφυρηλατηθεί στη συνέχεια μέσα στο κόμμα μας, με τις αθάνατες και ανέσπερες ιδέες του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.

Μια ζωή αφιερωμένη στο Κόμμα
Ένα μικρό αφιέρωμα, 27 χρόνια από το θάνατό του.

Είχε πολλά χαρίσματα, μεταξύ άλλων να συνδυάζει την κομμουνιστική επαναστατική έξαρση – με όσες αρετές και προτερήματα αυτή συνεπάγεται – με την αιγαιοπελαγίτικη φινέτσα και ευγένεια. Ως μικρό φόρο τιμής στη μνήμη του, αξιοποιούμε βασικά το ιστορικό αρχείο του Ριζοσπάστη αναδημοσιεύοντας ένα μικρό μέρος από το πλούσιο κόκκινο βιογραφικό του, με ζωντανές μαρτυρίες-αναμνήσεις συντρόφων του, που κι αυτοί μας άφησαν ... “έφυγε” το 2021 και η σ.σσα του _στη ζωή και στον αγώνα ανταρτοΕΠΟΝίτισα Αθηνά, που 77 ολόκληρα χρόνια, υπηρέτησε το Κόμμα, αταλάντευτα, όπου της ζητήθηκε, στο βουνό, την πολιτική προσφυγιά και στην Ελλάδα στους αγώνες που ακολούθησαν.

Ο πατέρας του Νίκου _Στεφανής ήταν ναυτεργάτης με προοδευτικές αντιλήψεις. Στο σχολείο ο σ.φος Καλούδης πήγε έως την τετάρτη τάξη του εξαταξίου γυμνασίου, αφού λόγοι οικονομικοί ανάγκασαν την οικογένειά του να τον σταματήσει και να τον στείλει στον Πειραιά για δουλιά, τέλη του 1933. Εκεί δούλεψε στην αρχή ως εμποροϋπάλληλος, σε συνέχεια ως μανάβης γυρολόγος, ως εργάτης σε καρνάγια κλπ. δουλειές του ποδαριού, μέχρι που μπαρκάρισε τέλη 1935 με φορτηγό καράβι ως βοηθός καμαρότου και από τότε συνέχισε το ναυτεργατικό επάγγελμα ως ναύτης, έως το 1945 με διακοπή δύο περίπου χρόνων που υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό (κατατάχτηκε Σεπ- 1938 και απολύθηκε Μάη του 1940). Τον ίδιο μήνα μπαρκάρισε με φορτηγό για ταξίδι στο εξωτερικό και σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου ταξίδευε με φορτηγά και μεταγωγικά καράβια ελληνικής, παναμαϊκής και αμερικανικής σημαίας _πήρε μέρος και στην απόβαση που έγινε από συμμαχικά στρατεύματα στο Anzio‎‎ της Ιταλίας (22- Ιαν- 1944 η απόβαση, γνωστή ως Operation Shingle έως τις 5-Ιουν-1944).

Επαφή με το προοδευτικό κίνημα των ναυτεργατών έπιασε στο πρώτο βαπόρι που ναυτολογήθηκε _έγινε μέλος της “Ναυτεργατικής Ένωσης”, με έδρα τη Μασσαλία, αφού είχε κηρυχτεί εκτός νόμου. Έπαιρνε δραστήριο μέρος στη συνδικαλιστική κίνηση και στους αγώνες που αναπτύσσονταν στα καράβια. Υπήρξε αντιπρόσωπος της ΟΕΝΟ σε καράβια και λιμάνια του εξωτερικού και εκλέχτηκε Γραμματέας του τμήματος της στη Νέα Υόρκη και ΓΓ της, όταν πιάστηκε ο Α. Αμπατιέλος και κηρύξανε την οργάνωση εκτός νόμου. Από το 1946 έως το 1952 έμενε στη Ν. Υόρκη, γραμματέας του εκεί τμήματος της ΟΕΝΟ, όπου έκανε στη φυλακή και στο νησί που κρατούσαν τους ξένους δύο χρόνια με διαλείμματα, ώσπου απελάθηκε το 1952 στη ΛΔ Πολωνίας, η οποία του έδωσε πολιτικό άσυλο. Είχε γίνει στο μεταξύ όπως αναφέραμε μέλος του ΚΚ Αμερικής και ως μέλος του ΚΚΕ στη συνέχεια δούλεψε ως υπεύθυνος της κομματικής ομάδας του σωματείου και για μια περίοδο γραμματέας της ΚΟΒ των ναυτεργατών της Ν. Υόρκης. Ένα από τα καθήκοντα την περίοδο 1946–1948 ήταν η στρατολογία και η αποστολή μαχητών από τους ναυτεργάτες στο ΔΣΕ. Με απόφαση του ΓΣ του ΔΣΕ ονομάστηκε πολιτικός επίτροπος με βαθμό λοχαγού. Μετά την απέλασή του στην Πολωνία πήγε στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ, όπου ανέλαβε υπεύθυνος της Συνδικαλιστικής και Εργατικής Επιτροπής της ΚΕ του Κόμματος.

Πήρε μέρος στο “ιστορικό” _για την οπορτουνιστική στροφή, 8^ο Συνέδριο, από το οποίο εκλέχτηκε ταχτικό μέλος της ΚΕ και στη 12^η Ολομέλεια της ΚΕ το 1968 εκλέχτηκε μέλος του Πολιτικού Γραφείου και στάλθηκε για οργανωτική δουλιά στη Δυτ. Ευρώπη. Αργότερα στάλθηκε στην Ελλάδα επικεφαλής του κλιμακίου της ΚΕ και πιάστηκε το Μάη του 1970 _με το μεγάλο χτύπημα της ασφάλειας στο Κόμμα μαζί με άλλους συντρόφους και τον Ιούλη δικάστηκε από στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε ισόβια. Έκανε στις Φυλακές Κορυδαλλού, Επταπυργίου, Κέρκυρας και αλλού, μέχρι που _Φλεβάρη του 1973 με δικαστική απόφαση διακόπηκε για 6 μήνες η έκτιση της ποινής λόγω ανηκέστου βλάβης. Ήρθε τότε σε επαφή με τα άλλα μέλη του κλιμακίου της ΚΕ, με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου πέρασε στην πιο βαθιά παρανομία και πιάστηκε Φλεβάρη του 1974 _2^ο μεγάλο χτύπημα της ασφάλειας στο Κόμμα, με τους Α. Αμπατιέλο, Δ. Γόντικα, Μίνα Γιάννου και άλλους συντρόφους, που αφού τους κράτησαν στην Ασφάλεια τους μετέφεραν στο Μπογιάτι, όπου έμεινε 10 μέρες στις γνωστές συνθήκες και τα βασανιστήρια. Ημιθανή τον μετέφεραν στο νοσοκομείο κι από το νοσοκομείο πάλι στην Ασφάλεια, στον επίτροπο και στις Φυλακές Κορυδαλλού μαζί με τους άλλους συντρόφους, από όπου βγήκαν με τη μεταπολίτευση.

Ο Νίκος Καλούδης είχε εκλεγεί μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο 9^ο, 10^ο, 11^ο και 12^ο Συνέδριο. Ολα τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση δούλευε σε διάφορους τομείς δουλιάς. Για πολλά χρόνια υπήρξε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Κόμματος στη Βουλή. Μέχρι την τελευταία του ώρα βοηθούσε με όλες του τις δυνάμεις το Κόμμα του στο οποίο αφιέρωσε ολάκερη τη ζωή του.

Κοινοβουλευτική ομάδα KKE _1981

Ένας ευπατρίδης του κόμματος ___
Ο λαϊκός ηγέτης, ο κομμουνιστής, ο άνθρωπος

Ο αναπάντεχος θάνατος του Νίκου Καλούδη δε γέμισε με θλίψη και οδύνη μόνο το κόμμα μας, ήταν και μια μεγάλη, δυσαναπλήρωτη απώλεια για το Λαϊκό Δημοκρατικό Κίνημα, την εργατική τάξη και τη ναυτεργατική οικογένεια, μέσα από τα σπλάχνα της οποίας ξεπρόβαλε, γαλουχήθηκε και αντρώθηκε, για να σφυρηλατηθεί στη συνέχεια μέσα στο κόμμα μας, με τις αθάνατες και ανέσπερες ιδέες του μαρξισμού – λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.

Θανάσης Ζαφειρόπουλος _ “έφυγε” Μάη του 2004 _βλ και ανακοίνωση ΕΣΗΕΑ
Στην κονίστρα του ταξικού και επαναστατικού αγώνα ανταμώσαμε κάπως αργά με τον Ν. Καλούδη , στα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, 1974 – ’78, όταν σαν αρχισυντάκτης του “Ριζοσπάστη” χρειάστηκε να συνεργαστούμε για την εφημερίδα. Πολλές φορές τύχαινε ο τότε διευθυντής του “Ρ” να απουσιάζει και ο Ν. Καλούδης , είτε σαν μέλος του ΠΓ της ΚΕ, είτε αργότερα σαν αναπληρωτής του Α’ Γραμματέα του Κόμματος, μετείχε στις συνεδριάσεις της Συντακτικής Επιτροπής της εφημερίδας. Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω τις πλούσιες κομμουνιστικές του αρετές και αξίες, το οξύτατο πολιτικό του κριτήριο, την αίσθηση και τη σύλληψη της επικαιρότητας.

Προσηνής, ήρεμος, με πλήρη αυτοκυριαρχία, είχε το δικό του τρόπο να συνεργάζεται με τους συντρόφους του. Είχε το χάρισμα να συνδυάζει την κομμουνιστική επαναστατική έξαρση – με όσες αρετές και προτερήματα αυτή συνεπάγεται – με την αιγαιοπελαγίτικη φινέτσα και ευγένεια. Ηταν – ας μου επιτραπεί η έκφραση – ένας ευπατρίδης του Κόμματος.

Στα εξήντα περίπου χρόνια της κομματικής μου ζωής, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να συνεργαστώ με πολλά από τα ιστορικά ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ. Σαν αρχισυντάκτης του “Ριζοσπάστη” – έκδοσης του βουνού το 1943 – ’44 – αλλά και σαν υπεύθυνος του ιστορικού εκείνου τυπογραφείου της “Κόκκινης Σημαίας”, στην αετοφωλιά της Καρύτσας της Ευρυτανίας, είχα την τιμή και την τύχη να συνεργαστώ με πολλά από τα ηγετικά στελέχη της μαχόμενης Ελλάδας: Από τον Κώστα Καραγιώργη, γραμματέα τότε του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ, μέχρι τον Πέτρο Ρούσσο, τον Γιάννη Ζεύγο, που είχαν εκ περιτροπής την πολιτική και κομματική ευθύνη για το “Ρ”, αλλά και τον Γ. Σιάντο και τον Γιάννη Ιωαννίδη.

Ο Νίκος Καλούδης είχε μια ιδιαιτερότητα. Είχε το δικό του τρόπο, όχι μόνο να καθοδηγεί, αλλά και να διδάσκει επικοινωνία και συνεργασία. Να εμπνέει σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Να πετυχαίνει το άπαν της απόδοσης των συνεργατών του. Να τους κάνει καλύτερους.
Για να δώσω τα καθοδηγητικά του προτερήματα, θα σας μεταφέρω τα λόγια στελέχους του Κόμματος, που τον γνώρισε περισσότερο και καλύτερα από μένα: ”Για να καταλάβεις – μου είπε – τι είναι ο Καλούδης , θα σου αναφέρω τούτο: Έχεις μπροστά σου ένα μαραθωνοδρόμο, που μόλις – κατάκοπος – τερμάτισε, τρέχοντας 42 χιλιόμετρα. Τον παίρνει ο Καλούδης , του μιλάει για δέκα λεπτά και ο μαραθωνοδρόμος είναι έτοιμος να τρέξει αμέσως άλλον ένα μαραθώνιο”. Η τελευταία μας συνάντηση με τον Νίκο έγινε λίγο καιρό πριν ξεκινήσει το – χωρίς επιστροφή – ταξίδι για τις μακρινές θάλασσες της αιωνιότητας με τα ήσυχα και αθόλωτα νερά. Στο κόψιμο της πρωτοχρονιάτικης πίτας της ΚΕ του Κόμματος στον Περισσό.

Τίποτα δεν προμηνούσε το επερχόμενο τέλος του. Ήρεμος, όπως πάντα, με την ξεχωριστή ευγένεια και καλοσύνη, που τον διέκρινε. Μιλήσαμε για παλιές συνεργασίες, στα πρώτα δύσκολα, αλλά ωραία, χρόνια της επανέκδοσης του “Ριζοσπάστη” στα στενόχωρα και περιορισμένα γραφεία του, της οδού Μαυρομιχάλη.

“Ηταν μια συνάντηση – όπως λέει ο ποιητής –
_μ’ έναν από κείνους που κάποτε κίνησαν.
“Μα σε λίγο άλλοι έγιναν πρώτοι.
“Με τη δύναμη και την ορμή των πρώτων
“ξεπέρασαν τους πεθαμένους.
“Έτσι κατακτήθηκε η Κορυφή”.

Ο Νίκος Καλούδης δεν υπήρξε μόνο ένας λαϊκός ηγέτης, ένας ολοκληρωμένος κομμουνιστής, αλλά και ένας άνθρωπος με Άλφα κεφαλαίο. Πάνω απ’ όλα, είχε την τιμή και την υπερηφάνεια του Κόμματος, την αγάπη για την Ελλάδα και το λαό της, τον αγώνα για τα ιδανικά της ειρήνης, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού. Η οδύνη από την απώλειά του ας γίνει δύναμη στον αγώνα – όπως είπε ο σ. Χ. Φλωράκης – για το χτίσιμο του αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης του λαού, που είναι το μήνυμα του καιρού μας.

Τρεις άνδρες στο κατάρτι!

\\ Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ
Βρισκόμαστε στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ, στα τέλη Οκτώβρη του 1948. Οι αμερικανικές αρχές ετοιμάζονται να συλλάβουν τρεις Έλληνες ναυτεργάτες και να τους απελάσουν στο καθεστώς της Αθήνας. Οι πληροφορίες φθάνουν στην παράνομη ΚΟ του ΚΚΕ και συγκαλείται αμέσως συνεδρίαση της κομματικής επιτροπής. Στη διάρκεια της συζήτησης και καθώς ανταλλάσσονται διάφορες γνώμες, για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της σοβαρής απειλής, ένας σύντροφος προτείνει, να ρωτήσουν και τους ναυτεργάτες, που βρίσκονται έξω από την αίθουσα της συνεδρίασης. Γίνεται δεκτό και η συζήτηση γενικεύεται, με τη συμμετοχή και των υπολοίπων ναυτεργατών. Εκεί “έπεσε” η πρόταση, να αξιοποιηθεί, ως μορφή αντίστασης, η αναρρίχηση και η παραμονή στο κατάρτι του πλοίου. Η πρόταση γίνεται δεκτή και αμέσως αρχίζουν να καταστρώνονται τα σχέδια προετοιμασίας του εγχειρήματος.

Τρεις άνδρες αναρριχήθηκαν στο κατάρτι του καραβιού τους, στις δύο η ώρα το πρωί, την 1η Νοέμβρη και από τη στενή τους θέση, πενήντα πόδια πάνω από το κατάστρωμα, αψηφώντας τον καπετάνιο, τη λιμενική αστυνομία και τους ανώτερους υπαλλήλους Μετανάστευσης των ΗΠΑ. Αυτό έγινε στο φορτηγό πλοίο “Aristokratis”, στη Βαλτιμόρη. Για 84 ώρες έμειναν οι τρεις πάνω στο κατάρτι, παρά τον άνεμο, τη βροχή και το κρύο…

Γιατί ήταν εκεί πάνω;

Είχαν αρνηθεί να υπογράψουν ένα συμβόλαιο, που μείωνε τους μισθούς του πληρώματος σε 27 σεντς την ώρα. Ο καπετάνιος τούς απειλούσε με απέλαση και κάλεσε τις μεταναστευτικές αρχές. Μ’ αυτό το κάλεσμα, οι τρεις άνδρες, πάνω στην απελπισία τους, σκαρφάλωσαν στην κορυφή του καταρτιού. Γιατί;
Διότι, για το κάθε μέλος της Ομοσπονδίας των Ενώσεων των Ελλήνων Ναυτικών, που απελαύνονταν στην Ελλάδα η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία στην Αθήνα εκ των προτέρων, τους είχε καταδικάσει σε θάνατο.
Είκοσι πέντε ναυτεργάτες βρίσκονται τώρα στο Νησί Ελις. Δέκα βρίσκονται στη φυλακή στον Καναδά. Το κυνήγι γίνεται σε όλο τον κόσμο. Οι αστυνομικοί σ’ όλες τις χώρες του Σχεδίου “Μάρσαλ” συνεργάζονται στο κυνήγι αυτό. Η τεράστια αστυνομική δύναμη της κυβέρνησης των ΗΠΑ χρησιμοποιείται για να επιβάλουν τη μείωση των μισθών στις ελληνικές ναυτιλιακές εταιρίες! Οι Μεταναστευτικές Αρχές των ΗΠΑ κρατάνε τη μαύρη λίστα των Ελλήνων εφοπλιστών, για να τρομοκρατήσουν τους Ελληνες εργάτες, δηλαδή εργάτες μιας ξένης χώρας!

Η ιστορία αυτή διέρρευσε. Οι συνδικαλιστές των ΗΠΑ έστειλαν μηνύματα υποστήριξης. Οι κάτοικοι της Βαλτιμόρης έστειλαν δώρα. Αντιπρόσωποι στον ΟΗΕ υπεράσπισαν τους τρεις, ως πολιτικούς κρατούμενους των ΗΠΑ. Την Παρασκευή της 4^ης Νοέμβρη, οι Μεταναστευτικές Αρχές των ΗΠΑ, έστειλαν τον καπετάνιο, για να πει στους άνδρες ότι δε θα τους απελάσουν! Η επαγρύπνηση των 84 ωρών σταμάτησε!

Όταν αναφερόταν στο Νίκο, η φίλη μου και συγγραφέας Ελένη Παϊδούση στη Νέα Υόρκη, ήξερα ότι μιλούσε για το Νίκο Καλούδη. Μου μιλούσε γι’ αυτόν και τους αγώνες του στην Αμερική με τόσο θαυμασμό κι εμπιστοσύνη στον τρόπο της δουλιάς του, που με ξάφνιαζε. Εκείνα τα χρόνια έβγαινε στην Αμερική και η εφημερίδα τους “Το Βήμα” όπου συνεργάζονταν με τον Χρήστο Νικολόπουλο, τη συγγραφέα Θεανώ Μάργαρη, ζούσε στο Σικάγο όπου είχε καταλήξει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, βραβευμένη με Κρατικό Βραβείο για το βιβλίο της “Ενα δάκρυ για τον μπαρμπα – Τζίμη” και άλλους. Για την Ελένη, ένας ήταν ο Νίκος κι ένας ο Αντώνης (Αμπατιέλος). Τα επίθετά τους ήταν περιττά. Μέσα στο μυαλό μου σχηματίζονταν φυσιογνωμίες, αναστήματα, ρητορικές περικοκλάδες και παράνομοι μηχανισμοί, έστω και στην Αμερική. Η πραγματικότητα, αποδείχτηκε αργότερα ότι ήταν άλλη.

Κάποια νύχτα του Μάη του 1970 με ξύπνησε το τηλέφωνο, κάτι συνηθισμένο εκείνη την εποχή. Ήταν ο Χρήστος Κολύβας, ιδιοκτήτης του εβδομαδιαίου φύλλου “Ελληνικός ταχυδρόμος” που εκδίδετο στο Μόντρεαλ – Καναδά, και τον είχε θέσει ολοσχερώς κατά της χούντας του ’67.
___ Επιασαν κλιμάκιο του ΚΚΕ, μου είπε, και ανέφερε τα ονόματα, ανάμεσά τους και του Νίκου Καλούδη. Δες τι κινητοποίηση μπορείτε να κάνετε στη Νέα Υόρκη. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να ξυπνήσω με τη σειρά μου την Ελένη Παϊδούση. Νομίζω πως στη φιλία μας των δεκάδων χρόνων, ποτέ δεν την πίκρανα τόσο, όσο εκείνη τη νύχτα.

– Έρχομαι στο Μανχάταν, είπε μ’ ένα αμετάκλητο τόνο στη φωνή της.
– Άγρια μεσάνυχτα;

Η Ελένη ήταν αδύνατο να μείνει σπίτι την υπόλοιπη νύχτα. Η ανησυχία της όχι μόνο ήταν έκδηλη, αλλά γεμάτη φόβο.

Δεν μπορούσα να την καταλάβω. Για έναν τέτοιον αγωνιστή!
Μετά τη δικτατορία, η πρώτη εντολή της Ελένης Παϊδούση όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, ήταν να συναντήσω τον Νίκο. Και τον συνάντησα.

Ο Νίκος Καλούδης ήταν ένας μειλίχιος, μετρίου αναστήματος άνθρωπος, που εκτιμούσε και τον χαιρετισμό που του απέδιδε κάποιος συνάνθρωπός του. Ηταν ευγνώμων για τα χαιρετίσματα που του έφερνα από την Ελένη και άλλους συντρόφους της Νέας Υόρκης. Το καλοκαίρι του 1997 ο Παναγιώτης Τζίβας, γεννημένος στην Αμερική, με συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, ποιητής και μουσικός, μου έδωσε από το αρχείο του δυο μεγάλες φωτογραφίες του Νίκου Καλούδη, ανάμεσα σε συντρόφους του στο συνδικάτο ναυτεργατών.

– Τόσο όμορφος! Μοιάζει με τον Τάιρον Πάουερ, είπα.
Ο Νίκος Καλούδης πήρε τις φωτογραφίες με μια νοσταλγία στο πρόσωπό του και με παρακάλεσε να φροντίσω για όσα υλικά θα μπορούσα να βρω από εκείνα τα χρόνια του στην Αμερική για το αρχείο του.
Η ιστορία δεν τελειώνει…
                                             _____________________

19 Γενάρη 1997 _Ριζοσπάστης Η μεγάλη προσφορά των ναυτεργατών
Γράφει ο Νίκος Καλούδης για την ηρωική δράση της ΟΕΝΟ και των ναυτεργατών, στο πλευρό του ΔΣΕ
Το σημείωμα είναι αφιερωμένο στους ηρωικούς αγώνες των ναυτεργατών και ιδιαίτερα σε όλους όσοι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς, της κοινωνικής προκοπής και της δικαιοσύνης, αλλά και σε όλους όσοι συνεχίζουν και μέχρι σήμερα να βαστάνε τις σύγχρονες Θερμοπύλες, παρόντες στους κοινωνικούς αγώνες των ναυτεργατών και του λαού μας.

1 Μάρτη 1998 _Ριζοσπάστης _
Στην πρώτη γραμμή για τα λαϊκά συμφέροντα
Αποσπάσματα από ομιλίες και παρεμβάσεις του μέσα και έξω από τη Βουλή
Πληγή για τον τόπο οι αμερικάνικες βάσεις _Το ΝΑΤΟ δεν εξασφαλίζει την άμυνα της χώρας _Η ΕΟΚ φραγμός στην πρόοδο _ (…)

Το ΚΚΕ κράτησε και κρατά ψηλά
τη σημαία κατά του ιμπεριαλισμού

«Ενώπιον του εκτάκτου στρατοδικείου σας επαναλαμβάνεται η ίδια πράξη. Στο εδώλιο αντίπαλοι της δικτατορίας με βάση το νόμο 509 της περιόδου του εμφυλίου πολέμου. Κατηγορητήριο και μάρτυρες αναφέρονται στις ίδιες γενικόλογες κατηγορίες, με τις οποίες προσπάθησαν να στηρίξουν το κατηγορητήριο σε πολλές δίκες που προηγήθηκαν. Τα πειστήρια με τα οποία προσπαθούν να ενισχύσουν το κατηγορητήριο και να προκαλέσουν την καταδίκη μας σε βαριές ποινές τα έχετε μπροστά σας: Έντυπα που εκδίδουν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜ, ανακοινώσεις, τρικ. Σ' όλα αυτά υπογραμμίζεται η ανάγκη να οργανωθεί και ν' αναπτυχθεί η μαζική λαϊκή πάλη ενάντια στην πολιτική της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και για τη διεκδίκηση των οικονομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, για το σταμάτημα των διώξεων, των απάνθρωπων μεσαιωνικών βασανιστηρίων και την απόλυση όλων των πολιτικών κρατουμένων, για την ανατροπή της δικτατορίας και την αποκατάσταση ομαλού δημοκρατικού βίου της χώρας.

Αναφέρεται στο κατηγορητήριο και τονίστηκε απ' τους μάρτυρες κατηγορίας - αξιωματικούς της Ασφάλειας - ότι συγκροτούσαμε Οργανώσεις του Κόμματός μας, κάναμε διαφωτιστική δουλειά, συγκεντρώναμε χρήματα, νοικιάζαμε σπίτια, κλπ. Δεν αρνούμαι αυτού του είδους τη δραστηριότητα. Δεν αναιρώ τίποτε απ' όσα είπα στην προανάκριση και στον εισηγητή, θέλω μονάχα να υπογραμμίσω τη διαμαρτυρία που διατύπωσα τότε για την απάνθρωπη συμπεριφορά της Ασφάλειας.
(...)
Το ΚΚΕ σε κάθε Σώμα του υπογραμμίζει την αποφασιστική σημασία που έχει για την ανάπτυξη της αντιδικτατορικής ενότητας και δράσης η συγκρότηση παντού Οργανώσεων του ΚΚΕ και Επιτροπών του ΠΑΜ. Οργανώσεων και Επιτροπών που να είναι στενά συνδεδεμένες με την εργατική τάξη, με όλους τους εργαζόμενους και τα προβλήματά τους. Προς αυτήν την κατεύθυνση και το Κλιμάκιο της ΚΕ του ΚΚΕ συγκεντρώνει την προσοχή του. Και φυσικά ήταν επόμενο, αφού τα πολιτικά κόμματα έχουν τεθεί εκτός νόμου, κι αφού εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε τη διάλυση του Κόμματός μας. Είναι επόμενο, λέγω, να παίρνονται όλα τα μέτρα για την προφύλαξη. Δεν είχα κανένα λόγο να εισέλθω λάθρα, όπως λέει το κατηγορητήριο αν σαν Έλληνας πολίτης και πατριώτης δε μου αφαιρούνταν η δυνατότητα της νόμιμης επιστροφής. Αν το ΚΚΕ δεν είχε κηρυχθεί εκτός νόμου, να είστε βέβαιοι ότι τα γραφεία της ΚΕ θα βρίσκονταν στο κέντρο των Αθηνών.
Δεν είμαστε μεις που επιδιώκουμε να εκδίδουμε τον Τύπο μας παράνομα. Το αντίθετο επιδιώκουμε. Γιατί νόμιμη έκδοση και κυκλοφορία του Τύπου μας είναι γνωστό ότι με λιγότερους κόπους και κινδύνους κυκλοφορεί και διαφωτίζει πλατύτερα στρώματα του πληθυσμού.

Συγκεντρώνουμε χρήματα, γιατί χωρίς χρήματα δεν μπορούμε ν' αναπτύξουμε την αντιδικτατορική δράση. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜ, ξέρετε πολύ καλά ότι δεν ενισχύονται από μονοπωλιακά συγκροτήματα. Πρέπει ν' απευθυνθούν και απευθύνονται στους εργάτες, στα μεσαία στρώματα των πόλεων και της υπαίθρου, στην πατριωτική διανόηση. (...)
Σαν μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλος της ΚΕ του ΠΑΜ, αναλαβαίνω την ευθύνη για τη δραστηριότητα των Οργανώσεων του Κόμματός μας και του ΠΑΜ. Αισθάνομαι ικανοποίηση γιατί το ΚΚΕ και το ΠΑΜ μέσα από τεράστιες δυσκολίες μπόρεσαν να προωθήσουν και να επεκτείνουν την οργάνωση και την αντιδιχτατορική τους δράση. Αν είναι κάτι που λυπούμαι αυτό βρίσκεται στο ότι με τη σύλληψη και τη φυλάκισή μου, αφαιρείται η δυνατότητα να συνεχίσω τη δραστηριότητά μου. Εκείνο όμως, κύριοι στρατοδίκαι, που είχαν υποχρέωση να αποδείξουν οι κατήγοροί μας προκειμένου να στηρίξουν το κατηγορητήριο, δεν ήταν το ότι συγκροτούσαμε Οργανώσεις και φροντίζαμε για την ανάπτυξη της δράσης τους, αλλά ο προσανατολισμός, το περιεχόμενο της δράσης των Οργανώσεών μας. Εδώ βρίσκεται και η αχίλλειος πτέρνα του κατηγορητηρίου. Γι' αυτό και δεν το έθιξαν.
(...) Η οργάνωση της δίκης από το καθεστώς των συνταγματαρχών έχει καθαρά πολιτική σκοπιμότητα. Η σκοπιμότητα της δίκης βρίσκεται στην προσπάθεια της χούντας:

• α) Να παρουσιάσει ότι "εξαρθρώθηκε" το ΚΚΕ και γενικότερα το αντιστασιακό κίνημα, και συνεπώς εξασφάλισε τη σταθερότητά της. Αυτό το έχει ανάγκη και για εσωτερική αλλά και κυρίως για εξωτερική κατανάλωση. Φυσικά οι θριαμβολογίες της Ασφάλειας για δήθεν "εξάρθρωση" του ΚΚΕ με τη δική μας σύλληψη αποδείχτηκαν ότι εξέφραζαν ευσεβείς πόθους. Γιατί αμέσως μετά τη σύλληψή μας κυκλοφόρησε ανακοίνωση του Κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ και χιλιάδες προκηρύξεις της νεολαίας και του ΠΑΜ. Ακόμα σε ό,τι αφορά τη σταθερότητα, έχει γίνει κοινή συνείδηση τόσο στη χώρα μας, όσο και στο εξωτερικό ότι η ανυποληψία και η απομόνωση της χούντας δυνάμωσαν κι ότι το καθεστώς των συνταγματαρχών βρίσκεται ουσιαστικά σε κρίση.
• β) Με τις μαζικές αυτές δίκες επιδιώκει να τρομοκρατήσει το λαό και να εμποδίσει την αντιδικτατορική ενότητα και πάλη του, που αργά μεν αλλά σταθερά αναπτύσσεται και περνάει σε πιο ενεργητικές μορφές.

Το περιεχόμενο του αγώνα
καθορίζει τη νομιμότητα της δράσης

Κύριε πρόεδρε, κύριοι στρατοδίκαι,

Εδήλωσα κατά την προανάκρισιν ότι θεωρώ τη σύλληψή μου παράνομη. Εμμένω στη δήλωση αυτή και ενώπιον του στρατοδικείου σας προσθέτω ότι θεωρώ και την προσαγωγή μας σε δίκη πολιτικά και εθνικά επιζήμια. Διότι, όπως θ' αποδείξει και η υπεράσπισίς μας, ο νόμος 509, με τον οποίο δικαζόμαστε, έπαψε να ισχύει.

Ο νόμος αυτός, που ψηφίστηκε στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου και που αποβλέπει στον αποκλεισμό του ΚΚΕ από την πολιτική ζωή της χώρας, στάθηκε σ' όλη αυτή την περίοδο η πηγή της ανωμαλίας. Τα πολιτικά κόμματα, κύριοι στρατοδίκαι, δεν κατασκευάζονται και δε διαλύονται με νόμους ή άλλου είδους διαταγές. Η δημιουργία τους πηγάζει απ' την αντικειμενική ανάγκη, να εκφράσουν τα συμφέροντα των διαφόρων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων της κοινωνίας. Ετσι εξηγείται και η δημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, το 1918, όταν δηλαδή είχαν ωριμάσει οι συνθήκες.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο δε θεωρώ την παραπομπή μας νόμιμη, είναι ότι οι ίδιοι οι κατήγοροί μας, σε τελευταία ανάλυση, οι ασκούντες την εκτελεστική εξουσία, είναι παράνομοι.
(...)
Από τους συνταγματάρχες και τα όργανα προπαγάνδας της διχτατορίας γίνεται λόγος για μετατροπή ολόκληρης της χώρας σε "εργοτάξια". Τα στοιχεία που δίνονται είναι διαβλητά. Πέρα όμως από αυτό υπάρχει το ουσιαστικό ζήτημα. Σε βάρος και προς όφελος τίνος αναπτύσσεται η παραγωγή, στο βαθμό που αναπτύσσεται.
(...) Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η δικτατορία εφαρμόζει πιο έντονα τη μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τους τεράστιους κινδύνους που εγκυμονεί η πολιτική αυτή για τον τόπο.

Γενικά, κύριοι στρατοδίκαι, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η χώρα μας περνά μια από τις πιο δύσκολες και σκοτεινές περιόδους της ιστορίας της. Ο αγώνας συνεπώς για την ανατροπή της δικτατορίας αποτελεί υπέρτατο εθνικό καθήκον για κάθε Ελληνα. Από δω πηγάζει και η νομιμότητα της δράσης μας. Αυτό που πολύ εύστοχα σε προηγούμενη δίκη χαρακτηρίστηκε σαν "νόμιμη παρανομία".
Οι ρόλοι στην αίθουσα αυτή, κύριοι στρατοδίκαι, έπρεπε να 'ταν αντίστροφοι. Στο εδώλιο έπρεπε να βρίσκονται οι καταλυτές του πολιτεύματος. Και κατήγοροι να είναι όλος ο πολιτικός κόσμος που αντιτίθεται και παλεύει τη δικτατορία, με πρώτους και καλύτερους τους κομμουνιστές, που σηκώνουν το κύριο βάρος αυτού του αγώνα.
(...)
Οταν, κατά συνέπεια, αναφερόμαστε στην ανάγκη ο λαός να είναι έτοιμος για όλες τις μορφές πάλης (απόσπασμα από το βούλευμα), αυτό δεν αποτελεί επιδίωξη του Κόμματος, αλλά διαπίστωση που βασίζεται στις προθέσεις της ντόπιας και ξένης αντίδρασης.

Η εργατική τάξη
έχει ιστορική αποστολή

Το ΚΚ Ελλάδας είναι κόμμα της εργατικής τάξης. Και η εργατική τάξη, πέρα από τους άμεσους σκοπούς και επιδιώξεις της, έχει τη δική της ιστορική αποστολή, που συνίσταται στην αλλαγή των σχέσεων παραγωγής, δηλαδή, στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού στη χώρα μας. Και είμαστε ακράδαντα πεπεισμένοι ότι η Ελλάδα θα βαδίσει αυτό το δρόμο. Ο σοσιαλισμός σήμερα δεν είναι απλώς μια ιστορική πραγματικότητα. Είναι ταυτόχρονα το μέλλον της ανθρωπότητας. Υπάρχουν πισωγυρίσματα και δυσκολίες αλλά η γενική κατεύθυνση, η πορεία, είναι ανοδική.
(...)
Με την επιβολή της φασιστικής διχτατορίας η 12η, η 13η και η 14η Ολομέλειες του Κόμματός μας επεξεργάστηκαν το παρακάτω πρόγραμμα:

• Ανατροπή της χούντας.
• Σχηματισμός κυβέρνησης απ' όλα τα αντιδιχτατορικά κόμματα και οργανώσεις.
• Αποκατάσταση των συνταγματικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού.
• Κατάργηση όλων των εκτάκτων νόμων και ψηφισμάτων.
• Απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων.
• Γενική πολιτική αμνηστία.
• Ελεύθερες εκλογές με συμμετοχή όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων για Συνταχτική Συνέλευση.

Αυτό είναι το πρόγραμμα, που το Κόμμα μας καθορίζει σαν άμεσο στρατηγικό καθήκον. Για την πραγματοποίηση αυτού του καθήκοντος δούλευαν και δουλεύουν το Κλιμάκιο της ΚΕ του ΚΚΕ, οι Οργανώσεις, τα στελέχη, τα μέλη και οι οπαδοί του Κόμματός μας. Αυτό το καθήκον, δηλαδή η ανατροπή της δικτατορίας και το άνοιγμα του δρόμου προς ομαλή δημοκρατική πορεία της χώρας μας, βρισκόταν και βρίσκεται στο κέντρο όλης της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής δουλειάς και δράσης του Κόμματός μας.
Κατά συνέπεια, αυτό που διατυπώνεται στο βούλευμα περί "...ανατροπής του πολιτεύματος..." μπορεί να στηριχτεί μόνο αν ταυτίσει κανείς το καθεστώς των συνταγματαρχών με το πολίτευμα της χώρας και το έθνος. Και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα από τη χούντα. Μα με τέτοιου είδους ακροβατικούς συλλογισμούς θα μπορούσε κανείς να οδηγήσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου με τον 509 όλον τον πολιτικό κόσμο της χώρας, που αντιτάσσεται στη δικτατορία.

Καθαρή είναι η θέση του Κόμματός μας και σε ό,τι αφορά τις μορφές του αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας και την εξασφάλιση δημοκρατικής λύσης απ' το σημερινό αδιέξοδο.

Η 12^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ υπογραμμίζει ότι "συμφέρον εθνικό και παλλαϊκός πόθος είναι η ανατροπή της δικτατορίας να πραγματοποιηθεί χωρίς να χρειαστεί η προσφυγή σε μη ειρηνικές μορφές πάλης. Και αυτό δεν αποκλείεται να επιτευχθεί με την ανάπτυξη ενός πολύ ισχυρού λαϊκού μαζικού κινήματος, ικανού να επηρεάζει και αυτές τις Ένοπλες Δυνάμεις. Προς αυτή την κατεύθυνση οι κομμουνιστές πρέπει να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις".

Ακούστε τώρα τι λέει η 13^η  Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. "Τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος καλούνται να δουλέψουν ακούραστα στις επιχειρήσεις και τα εργοστάσια, στα συνδικάτα, τους συνεταιρισμούς και τις άλλες μαζικές οργανώσεις, στις πόλεις και τα χωριά, για την αντιμετώπιση της ολομέτωπης επίθεσης της χούντας, για την οργάνωση των καθημερινών αγώνων των εργαζομένων. Ξεκινώντας από τα πιο μικρά ζητήματα ως τα πιο μεγάλα. Απ' τους μικρούς αγώνες θα αναπτυχθεί η λαϊκή πάλη για την ανατροπή της δικτατορίας".

(...)
Όταν συνεπώς το ΚΚΕ δεν αποκλείει και σημειώνει ότι το πιο πιθανό είναι ο λαός να καταφύγει στην ένοπλη μορφή πάλης, αυτό δεν εκφράζει δική του επιδίωξη, δεν αποτελεί δική του γραμμή, αλλά κάνει διαπίστωση. Διαπίστωση που, πέρα απ' τις δικές του προθέσεις, παίρνει υπόψη του και τις επιδιώξεις και διαθέσεις της δικτατορίας και των ιμπεριαλιστών.
(...)
Το ΚΚΕ με το πρόγραμμα και τους αγώνες του δεν αποτελεί κίνδυνο, όπως διατείνονται οι κατήγοροί μας, αλλά ελπίδα για το λαό και τον τόπο.

Πέρα όμως απ' αυτό, για το οποίο ο καθένας μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει, υπάρχει το πρόβλημα της στιγμής. Και αυτό είναι το ότι σήμερα ο αγώνας δε γίνεται μεταξύ των προγραμματικών επιδιώξεων του ΚΚΕ και της διχτατορίας, όπως προσπαθούν να παρουσιάσουν οι συνταγματάρχες. Και πριν τη δικτατορία, πολύ δε περισσότερο σήμερα, ο αγώνας γίνεται ανάμεσα στο φασισμό και τη δημοκρατία. (...)

Μας φέρνουν ενώπιον του στρατοδικείου σας να μας δικάσετε και να μας καταδικάσετε, γιατί σαν στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜ είμαστε οι πιο αδιάλλακτοι αντίπαλοι του φασισμού. Γιατί στο σύνολο των αντιδιχτατορικών δυνάμεων, το ΚΚΕ και το ΠΑΜ αποτελούν την πιο συνεπή, αποφασιστική και πρωτοπόρα δύναμη.

Θεμέλιό μας
ο προλεταριακός διεθνισμός

Επαναλαμβάνονται επίσης οι γνωστοί ισχυρισμοί για την αντεθνική δράση του ΚΚΕ, για καθοδήγησή του από το διεθνή κομμουνισμό, κλπ. Όπως βλέπετε, γίνεται προσπάθεια να αμφισβητηθεί ο βαθιά πατριωτικός χαρακτήρας του ΚΚΕ και πάνω σε αυτή τη βάση να προστεθεί ένα ακόμα δεκανίκι στο κατηγορητήριο.
Ο προλεταριακός διεθνισμός είναι μία από τις βασικές αρχές, θεμέλιο της ζωής και της δράσης του Κόμματός μας. Ο διεθνισμός των Κομμουνιστικών Κομμάτων έχει τη βάση του στο ότι αποτελούν, σε κάθε χώρα, την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, και έχουν την ίδια ιδεολογία, την ιδεολογία του μαρξισμού - λενινισμού. Οι σκοποί και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης μιας χώρας όχι μόνο δεν έρχονται σε αντίθεση με τους σκοπούς και τα συμφέροντα του διεθνούς προλεταριάτου, αλλά, αντίθετα, είναι κοινά.
Αγαπούμε τη Σοβιετική Ενωση και το κόμμα του αθάνατου Λένιν, που με τη μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση εγκαινίασε τη νέα εποχή της ανθρωπότητας. Χαιρόμαστε για τις επιτυχίες που σημείωσε και σημειώνει το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, για την ανάπτυξη που σημείωσε το εργατικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες, για την πρόοδο και τις καταχτήσεις που πέτυχε το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των χωρών που ζούσαν κάτω από το πέλμα της αποικιοκρατίας.

Οι επιτυχίες αυτές αδυνατίζουν τον ιμπεριαλισμό. Αποτελούν για το λαό μας βασικής σημασίας εφεδρεία στην πάλη ενάντια στη διχτατορία - για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, για την εξασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας, της οικονομικής και κοινωνικής προόδου. Και πάνω απ' όλα, εγγύηση για τη διατήρηση και εδραίωση της ειρήνης.

Η προσπάθεια, κύριοι στρατοδίκαι, που γίνεται, η μέθοδος που ακολουθείται, και σ' αυτή τη δίκη, για να παρουσιαστεί το ΚΚΕ σαν τεχνητό δημιούργημα, ξένο προς τον κόσμο της ελληνικής κοινωνίας, δείχνει την αδυναμία της ιδεολογίας του αντικομμουνισμού και των φορέων του να αντιμετωπίσουν το ΚΚΕ, την ιδεολογία, την πολιτική και τη δράση του στο πεδίο των κοινωνικών και εθνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μας.

Κύριε πρόεδρε, κύριοι στρατοδίκαι,

Η πατρίδα, η Ελλάδα, δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι ο συγκεκριμένος γεωγραφικός χώρος, με τις φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, τον πληθυσμό του χωρισμένο σε τάξεις και κοινωνικά στρώματα και πολιτιστικές του αξίες.

Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος και ατόμου κρίνεται όχι από τις μεγαλόστομες φράσεις, αλλά από το αν και κατά πόσο η πολιτική και η δράση του έχουν σαν γνώμονα και συντελούν στη συνεχή ανάπτυξη του βιοτικού και πολιτιστικού επιπέδου της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, την κατοχύρωση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την εξασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας, της ειρήνης και της κοινωνικής προόδου.

Κριτήριο για τον πατριωτισμό

Εχουν περάσει 30 χρόνια από την περίοδο της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης. Κι όμως, στην κρίση του λαού, και της καινούριας γενιάς συμπεριλαμβανομένης, βαραίνει η στάση που κάθε κόμμα, κάθε οργάνωση, κοινωνικός και πολιτικός παράγοντας, πήρε απέναντι στους κατακτητές. Αποτελεί ένα από τα βασικά κριτήρια για τον πατριωτισμό ή την αντεθνικότητά τους.

Η θέση του ΚΚΕ σ' αυτή τη δύσκολη, την υπεύθυνη ιστορική στιγμή υπήρξε καθαρή. Με την αιφνιδιαστική επίθεση της φασιστικής Ιταλίας χαρακτήρισε τον πόλεμο απελευθερωτικό και κάλεσε το λαό, τα στρατευμένα παιδιά του, τους πατριώτες αξιωματικούς ν' αντισταθούν στον εισβολέα.

Από τις φυλακές και τα ξερονήσια όπου βρίσκονταν κλεισμένα τα περισσότερα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ ζήτησαν να πάνε οι ίδιοι στο μέτωπο για να πολεμήσουν. Οι μάρτυρες κατηγορίας είναι σε θέση να γνωρίζουν αυτό το γεγονός, όπως επίσης γνωρίζουν πολύ καλά ότι η φασιστική δικτατορία του Μεταξά απέρριψε τις αιτήσεις τους, τους κράτησε δέσμιους και τους παρέδωσε στους καταχτητές. Χρειάστηκε, αψηφώντας τους κινδύνους, να οργανώσουν την απόδρασή τους, όχι για να πάνε στα σπίτια τους και να κοιτάξουν τη ζωούλα τους, αλλά για να ανασυγκροτήσουν, μαζί με τους κομμουνιστές που ήταν έξω, το ΚΚΕ και να βάλουν τις βάσεις της εθνικοαπελευθερωτικής αντίστασης που, ύστερα από το αθάνατο '21, στέκεται το μεγαλύτερο επίτευγμα του ελληνικού λαού.

Η ΕΑΜική εποποιία, σπονδυλική στήλη της οποίας αποτέλεσε το ΚΚΕ, θα παραμείνει στη νεότερη ιστορία του ελληνικού έθνους σαν μια απ' τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του. Αποτελεί αστείρευτη πηγή έμπνευσης και αναδημιουργίας για το λαό μας. Δε μονοπωλούμε την αντίσταση. Όμως, δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε και τη μείωση του δικού μας ρόλου, της δικής μας αποφασιστικής συμβολής και την κατασυκοφάντησή μας. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτό επιχειρείται από απόντες του αγώνα, ή, ακόμα χειρότερο, από συνεργάτες των καταχτητών.

(...)
Ο πατριωτισμός του ΚΚΕ, διαλεχτικά συνδεμένος με τον προλεταριακό διεθνιστικό του χαρακτήρα, απορρέει απ' το γεγονός ότι είναι κόμμα της εργατικής τάξης, που σήκωσε και κρατά ψηλά τη σημαία του αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού και της ξενόδουλης πλουτοκρατίας, για την απαλλαγή της χώρας απ' τα ξένα δεσμά (...)».

Από τα πιο άξια παιδιά του ΚΚΕ

Σε δήλωσή της για το θάνατο του Ν. Καλούδη, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, τόνισε:
"Νομίζω ότι ο Νίκος Καλούδης ήταν ένα από τα πιο άξια παιδιά και στελέχη του ΚΚΕ. Πάνω απ' όλα, μεγάλος αγωνιστής, διανοούμενος και σεμνός. Βέβαια, σήμερα κυριαρχούν άλλα κριτήρια για την προσωπικότητα και το προφίλ των πολιτικών. Ο Νίκος Καλούδης έζησε και πέθανε, όπως πρέπει να είναι το προφίλ του κομμουνιστή. Σεμνός, με ικανότητα και αφοσίωση, που διατίθεται για το καλό του λαού".
Παράλληλα, ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ Χ. Φλωράκης, απαντώντας σε σχετική ερώτηση για το θάνατο του Ν. Καλούδη, είπε:
"Σας λέω ειλικρινά ότι φοβάμαι από αυτά που θα πω, μήπως τον φτωχύνουν τον μακαρίτη Καλούδη, γιατί γράφτηκαν και αναγνωρίζονταν από πολλούς η αφοσίωση στα ιδανικά του κομμουνισμού, η πειθαρχία στο Κόμμα, η κομματικότητα, το ήθος, η αγωνιστικότητα του Νίκου Καλούδη και θα ήθελα να πω τούτο: Η λύπη που κυριαρχεί σήμερα να μετατραπεί σε δύναμη για το Κόμμα".

Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το θάνατο του παλαίμαχου κομμουνιστή
Η σεμνή αγωνιστική μορφή του, η πραότητα και το χαμόγελό του, αλλά, κυρίως, η πίστη του στο Κόμμα μας και στις αρχές του, θα συντροφεύουν για πάντα τη μνήμη και την καρδιά μας
Δείτε όλο το αφιέρωμα του Ριζοσπάστη 25^η Φλεβάρη 1998